Τσαντ Κρίμα τα νιάτα, τη τσαχπινιά, κρίμα το μπόι σου καλέ…

[hydronetta]

Στην άκρη της γλώσσας μου είχα τα στιχάκια, να τα ξεστομίσω περιπαιχτικά στον Yoguda κι ας μην έχω το φωνητικό χάρισμα της αοιδού μας.

Γιατί o Yoguda πάλευε ώρα να κεντρίσει το ενδιαφέρον της Dudu και των φιλενάδων της.
Εμ λικνιζόταν, εμ έκανε γκριμάτσες, εμ έβγαζε υψίσυχνους λαρυγγισμούς, αυτές τίποτα.
Μπλαζέ κι ασυγκίνητες.
Ούτε τα βαμμένα σαρκώδη χείλια, το make up, η ψιλόλιγνη λιπόσαρκη φιγούρα κι η κάτασπρη οδοντοστοιχία, τα φυσικά προτερήματά του, αρκούσαν καθώς φαίνεται για να τους δημιουργήσουν τη πεποίθηση πως αυτός ο άνδρας αξίζει να γίνει το ερωτικό ταίρι τους.
H Dudu πετάρισε το βλέμμα της με το συνωμοτικό σιγοντάρισμα των ηλικιωμένων γυναικών. Kαθώς φαίνεται η περιστροφική ταλάντωση των βολβών των ματιών του, η κίνησή του, όλα απέπνεαν μια κάποια γοητεία, όχι όμως αρκετή για να σκιρτήσει ο πόθος μέσα της.
Γοητεία με παραδοξότητα για τα ημεδαπά πρότυπα αρρενωπότητας. Ούτε πλατύστερνο δασύτριχο στήθος και μυώδης ράχη, ούτε θεληματικό πηγούνι, ούτε υποβλητική φωνή τύπου George Clooney.

Συνέχισα το σιγομουρμούρισμά μου εις μάτην, καθότι δεν είχα αυταπάτες ότι ο Yoguda μπορεί να καταλάβαινε ελληνικά:
«Μια γυναίκα σε φέρνει βόλτα και δεν σου ρίχνει ματιά...»
Ο Yoguda είχε πέσει σχεδόν σε έκσταση δίκην επιληπτικής κρίσης.

Το δρώμενο ήταν καθ’όλα αντισυμβατικό προς τα χριστά ήθη και τους κανόνες για να ερωτοτροπείς.
Την Dudu όμως λίγο την απασχολούσε ποιόν θεωρούν ωραίο άνδρα και τι κοινωνικά πρέπον στο ερωτικό ταίριασμα οι βιολογικά ομόφυλές της, σε μια εξωτική χώρα που λέγεται Ελλάδα. Γι’αυτήν σημαντικό είναι πώς έφτασε η εποχή για ερωτική συνεύρεση. Αιδώς μόνο στα εθιμοτυπικά προσχήματα. Σαν πέσει το σκοτάδι κι έχει κάνει την επιλογή της τα κορμιά θα παραδωθούν στο παθιασμένο σφιχταγκάλιασμα πίσω από τους θάμνους.
Αυτό προτάσει η παράδοση, το Pulaaku. Ότι οι γυναίκες είναι που επιλέγουν τον εραστή τους σ’αυτήν την αφανή γωνιά του κόσμου, σ'αυτή τη μοναδική γιορτή!

Κι αν τα μπλέξαμε λίγο στην εισαγωγή της ιστορίας μεταξύ Μαρινέλλας, Yoguda, Χατζηνάσιου και Dudu, καιρός να τα ξεμπλέξουμε τιμώντας με τη δέουσα σοβαρότητα τις αρχέγονες παραδόσεις μιας φυλής.

Ήταν ένα σύντομο ταξίδι, θεματικό κι αναγκαστικά οργανωμένο λόγω της ιδιαιτερότητάς του. Πόθος ετών που προέκυψε τυχαία από φωτογραφίες και βίντεο στο διαδίκτυο, αναβλήθηκε επανειλημμένα αλλά επιτέλους έλαβε σάρκα κι οστά, έστω κι αν δεν έγινε στη χώρα που αρχικά προβλεπόταν (κάθε εμπόδιο για καλό όμως).
Δεν είχε μνημεία, δεν είχε φυσικά αξιοθέατα, δεν είχε παραλίες (τι πρωτότυπο για μένα), δεν είχε λούσα ή ανέσεις. Είχε όμως ανθρώπους.
Ήταν ενα ταξίδι για να γνωρίσω ανθρώπους στη μεγάλη τους ετήσια γιορτή του έρωτα.

Καλωσορίσατε στην mama Africa.
Kαλωσορίσατε κάπου στα χαμένα στο Sahel του… Τσαντ.
Καλωσορίσατε στο yaaku, τη γιορτή του έρωτα
Barka, barka!

 

[malysa]

Kαλώς ήλθες oink!
Φωτο από τον Yoguda, στο κοινό!

 

[hydronetta]

Kαλώς ήλθες oink!
Φωτο από τον Yoguda, στο κοινό!

Μερσί, αφου γλίτωσα τη δυσεντερία, την ηλίαση άμα τη σκαπουλάρω κι από την ελονοσία θα αισθάνομαι περίφημα.
Θα έχεις πάμπολλες από τον Yoguda και τους συν αυτώ, διότι αυτή η περιπλάνηση εστιαζεται φωτογραφικά αποκλειστικά σε ανθρώπους

 

[giannoula]

λέω και γω που χάθηκε αυτή η ψυχή!!! Κάποιο απαίσιο ταξίδι χωρίς παραλίες ετοιμάζει πάλι!!! Για να δούμε και το Τσάντ!!!!!!!

 

[hydronetta]

λέω και γω που χάθηκε αυτή η ψυχή!!! Κάποιο απαίσιο ταξίδι χωρίς παραλίες ετοιμάζει πάλι!!! Για να δούμε και το Τσάντ!!!!!!!

Eίδες για να λείπω; κάπου στο κόσμο χάνομαι.
Αρκεί να σου πώ ότι η πρωτεύουσα του Τσάντ Ν'Djamena είναι από τις αφρικανικές πρωτεύουσες που απέχουν πολύ από θάλασσα! Κάτι λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα...

 

[mariath]

Τους τσάκισες τους παραλιολάτρες! Πάλι φάλαγγα προβλέπω ε @giannoula;

 

[GTS]

Πού να δεις το επόμενό του. Φουλ στην θάλασσα, τη ξάπλα και το σνόρκελινγκ.
@hydronetta θα βάλετε κώλο κάτω και γλώσσα μέσα; Όλο ταξίδια, ιστορίες, απαπαπα...

 

[travelogatos]

Εδώ η αίθουσα επιλογής φωτογραφιών.
Μια μικρή γεύση για που χάθηκε το γουρούνι

.

 

[giannoula]

Eίδες για να λείπω; κάπου στο κόσμο χάνομαι.
Αρκεί να σου πώ ότι η πρωτεύουσα του Τσάντ Ν'Djamena είναι από τις αφρικανικές πρωτεύουσες που απέχουν πολύ από θάλασσα! Κάτι λίγες χιλιάδες χιλιόμετρα...

Βλέπω κάνεις ότι καλύτερο μπορείς για να μείνεις μακρυά από θάλασσα!!!! Sοrry αλλά η φωτο με τις αγελάδες δε με πείθει!!!!!!

 

[LULLU]

καλως -καλως..συνεχισε ετσι.....

 

[hydronetta]

Barka-barka

Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Mε τρίωρη καθυστέρηση αναχώρησε το αεροσκάφος της Air France από το Παρίσι για N’Djamena λόγω μηχανικού προβλήματος του αεροσκάφους. Ως κλασσικός έλλην έβραζα από το κακό μου σε αντίθεση με τους συνεπιβάτες μου που παρέμεναν ολύμπια ατάραχοι.

Το Διεθνές Αεροδρόμιο της πρωτεύουσας του Τσαντ τελεί υπό ανακατασκευή εδώ και κάτι χρόνια με αποτέλεσμα να στριμωχτούμε όλοι στη μοναδική και στενάχωρη αίθουσα για την απαραίτητη γραφειοκρατική χαρτούρα (που περιελέμβανε και δακτυλοσκόπηση) και τη παραλαβή αποσκευών από τον ιμάντα. Ως κλασσικός έλλην επιδόθηκα σε αγώνα δρόμου διαγκωνιζόμενος για να πιάσω θέση από τους πρώτους.
Από μακρυά μου έγνεψε ο Andrea, ο ιταλός συνοδός του γκρουπ μας (πώς με ανακάλυψε μέσα στο πλήθος απορώ...).
Η έξοδος από τον κλιματιζόμενο χώρο του αεροδρομίου στον “φρέσκο” αέρα της πρωτεύουσας του Τσαντ ήταν σαν να σε χτυπάει καταπρόσωπα ένα τσουνάμι ζέστης ανάμικτης με υγρασία. Γύρω από τα φώτα χιλιάδες έντομα έστηναν τρελλό χορό, κι αυτό μου θύμισε ότι είναι εποχή βροχών κι όλα τα μουμούνια ευδοκιμούν, κυρίως δε τα κουνούπια. Οι ανωφελείς κώνωπες. Αυτοί που μεταδίδουν την ελονοσία…

Ήταν πια μεσάνυχτα σαν τακτοποιήθηκα στο δωμάτιό μου σ’ενα από τα πανάκριβα ξενοδοχεία της N’Djamena. Περιττή πολυτέλεια εκ μέρους του ταξιδιωτικού γραφείου, διότι αφενός τις επόμενες μέρες προβλεπόταν να κοιμόμαστε σε αντίσκηνα, αφετέρου για «πεντάστερο» ξενοδοχείο που να δικαιολογεί το δυσανάλογο κόστος ήταν απλώς για κλάματα.

Το πρωί μ’έναν ουρανό μουντό αλλά τη ζέστη και την υγρασία παρούσες έκανα τη γνωριμία με τους συνταξιδιώτες μου:
Δύο Λονδρέζους, ουχί τυπικούς στις συνήθειες βρεττανούς (άκουσον άκουσον δεν έπιναν afternoon tea με fruitcake, αλλά καφέ)
Δύο Σουηδέζες εκ των οποίων η μία παρά το σοβαρό προβλήματα άσθματος εξακολουθούσε επίμονα να οργώνει το κόσμο παρέα με χάπια κορτιζόνης
Και μία Ιταλίδα, όχι από τη Κυψέλη, αλλά από το Μπέργκαμο, μπριόζα, έξω καρδιά άνθρωπος, έστω κι αν μιλούσε ελάχιστα αγγλικά. Eπικοινωνούσε άψογα ακόμα και με τους νομάδες. Με το τρόπο της.
Από τις πρώτες ώρες συνύπαρξης καταλάβα ότι απ’όλους τους συνταξιώτες μου ήμουν ο πιο… κακοταξιδεμένος. Οι υπόλοιποι είχαν φάει με το κουτάλι την υδρόγειο σε πιθανά κι απίθανα μέρη.

Πριν αναχωρήσουμε περιμέναμε να ολοκληρωθεί κι η γραφειοκρατία με τις κρατικές υπηρεσίες για τις σχετικές άδειες μετακίνησης εκτός πρωτευούσης. Αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι ένας ανεξάρτητος ταξιδιώτης πολύ δύσκολα μπορεί να επισκεφθεί το Τσάντ. Από την έκδοση βίζας ως τις δοσολοψίες με τις υπεύθυνες υπηρεσίες και τα μπλόκα της αστυνομίας και του στρατού στα όρια των πόλεων, όλα έμοιαζαν ένας πονοκέφαλος που με γλίτωσε το πρακτορείο.
Χαρωποί λοιπόν πήραμε τους δρόμους. Έξι εμείς, ο Andrea, ο μάγειρας, και δύο «ανιχνευτές» που τις προηγούμενες βδομάδες είχαν εντοπίσει την ακριβή θέση των νομάδων κι είχαν κάνει τις απαραίτητες επαφές με τους αρχηγούς των οικογενειών ώστε να μας δεχτούν να ενσωματωθούμε στα καραβάνια τους και την ετήσια γιορτή της συνεύρεσής τους.

Η Ν’Djamena απ’όσο είδα δεν κερδίζει τα εύσημα όμορφης πόλης. Με τον ήλιο και την άμμο από τη Σαχάρα να τη μαστιγώνουν τους περισσότερους μήνες του χρόνου, έχει να επιδείξει χαμηλά αδιάφορα κτήρια,

μεγαλειώδεις κυκλοτερείς πλατείες,

κυβερνητικά κτήρια φυλασσόμενα σαν αστακούς και νεόδμητες γυάλινες πολυόροφες κατασκευές επίφαση οικονομικής ανάπτυξης.
Το πετρέλαιο που ανακαλύφθηκε στη περιοχή τράβηξε σαν το μέλι τους κινέζους κι από κοντά έφερε μια κάποια ανάπτυξη αλλά μόνο στην περιφέρεια της πρωτεύουσας. Ασφαλτοστρώθηκαν δρόμοι, χτίστηκε επιβλητικό συνεδριακό κέντρο, φτιάχτηκε νέα γέφυρα πάνω από τον ποταμό Chiari,

η επαρχία γέμισε κεραίες κινητής τηλεφωνίας αλλά το ηλεκτρικό ρεύμα εξακολουθεί να είναι άγνωστο σε πόλεις και χωριά ούτε 100 χιλιόμετρα απόσταση από τη N’Djamena. Εκεί ο χρόνος έχει σταματήσει.

Στα πρώτα χιλιόμετρα αρχίσαν και τα παρατράγουδα με τα μπλόκα της αστυνομίας και του στρατού. Μέσα σε λίγα χιλιόμετρα τρία μπλόκα απανωτά, ένα της αστυνομίας και δύο του στρατού, πέραν των υπολοίπων στις εισόδους εξόδους πόλεων.
- Τα χαρτιά σας παρακαλώ
- Μα τα έλεγξαν λίγο πριν
- Όχι εμείς είμαστε του στρατού, οι προηγούμενοι ήταν της αστυνομίας.
- Βρε καλέ μου κι οι προηγούμενοι στρατός δήλωναν, οι προπροηγούμενοι ήταν της αστυνομίας
Ανένδοτος.
- Εμείς είμαστε του στρατού, οι προηγούμενοι ήταν της αστυνομίας
Ο Andrea τα πήρε στο κρανίο, περιέλουσε τον αδαή στρατιωτικό στο γαλλικό ότι δεν κάνει σωστά τη δουλειά του κι έχει όλα τα απαραίτητα έγγραφα από τη κεντρική διοίκηση κι εμμέσως πλην σαφώς έδειξε με τη στάση του ότι όσο κι αν επιμένει, μπαξίσι γιοκ! Τι κι αν το επαγγελμα του στρατιωτικού είναι από τα καλοπληρωμένα σε μια αφρικανική δημοκρατία σαν το Τσαντ. Από θέση ισχύος όλο και κάπως μπορούν να ενισχύσουν το εισόδημά τους.
Το παρελθόν και το αμφίβολο μέλλον με τον βραχνά της Boko Haram στη περιοχή, έχουν επιβάλλει την δημιουργία ενός αξιόμαχου στρατεύματος κάτι για το οποίο επαίρεται ο πρόεδρος της χώρας και οι γάλλοι συμμαχοί του.

Διασχίζουμε την εθνική οδό προς το νότο με κατεύθυνση τη πόλη Dourbali.
To τοπίο παραπέμεπι περισσότερο σε μια σαβάνα. Διάσπαρτες καλύβες ή σπίτια από λάσπη κι άχυρο.

Το οδόστρωμα από άσφαλτος υποδειγματική, μετατράπηκε σταδιακά σε ταλαιπωρημένη και τελικά λίγο πριν το Dourbali σε χωματόδρομο με ότι αυτό συνεπάγεται λόγω βροχών.
Στη διαδρομή, στάση για τουαλέτα, αλλά κι ευκαιρία να επισκεφθούμε ένα κορανικό σχολειό με το μοναδικό του μαθητή να εξασκείται πάνω στις ξύλινες πινακίδες.

Όσο κι αν ο δάσκαλος υπήρξε φιλόξενος άλλο τόσο κάποιοι από το χωριό αποδείχθηκαν ενοχλημένοι από τη παρουσία μας απαγορεύοντας με απότομο τρόπο να τραβάμε φωτογραφίες. Ειδικά γυναίκες. Συνειδητοποίησα με την πάροδο των ημερών ότι όσο ποιο έντονο το ισλαμικό στοιχείο τόσο πιο συντηρητικοί ήταν οι άνθρωποι.

Στο σκονισμένο Dourbali δηλώσαμε στις επίσημες αρχές την παρουσία μας στην περιοχή και η σύντομη στάση μας έγινε αφορμή να μας πλευρίσουν μερικά παιδιά παρατηρώντας όλο περιέργεια.

κι ευθύς τρυπώσαμε σε off road διαδρομές ψάχνοντας τους Wodaabe, τους νομάδες που θα περνούσαμε μαζί τους μια βδομάδα.

Οι Wodaabe (ή Bororo) είναι μια μικρή υποομάδα της εθνοτικής ομάδας των Fulani και είναι παραδοσιακοί νομάδες κτηνοτρόφοι στο Sahel, μεταναστεύοντας σε μια εκτεταμένη περιοχή από το νότιο Νίγηρα, τη βόρεια Νιγηρία, βορειοανατολικά του Καμερούν, στο νοτιοδυτικό Τσαντ, και το δυτικό τμήμα της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας. Σήμερα αριθμούν μερικές δεκάδες χιλιάδες ψυχές.
Οι Wodaabe διατηρούν κοπάδια κατσικιών και βοοειδών Zebu, τα αφρικανικά γελάδια με τα μακριά κέρατα. Το ετήσιο ταξίδι τους ακολουθεί τη περίοδο των βροχών από το νότο προς το βορρά και τούμπαλιν. Μοναδικός σκοπός η διασφάλιση φρέσκου χορταριού και νερού για τα ζωντανά τους.

Μετακινούνται σε μικρές ομάδες, συνήθως πολλά αδέλφια με τις συζύγους τους, τα παιδιά και τους υπερήλικες. Μετακινούνται ακατάπαυστα, με τα πόδια, γαϊδούρια ή γελάδια και κατασκηνώνουν σε μια περιοχή για βόσκηση για μια-δυο μέρες πριν συνεχίσουν το ταξίδι τους. Ταξίδι πλέον δύσκολο καθώς έχουν να αντιπαλέψουν με την εχθρικότητα των όλο και αυξανόμενων μόνιμων πληθυσμών που βλέπουν τις καλλιέργειές τους να υφίστανται καταστροφές από τα κοπάδια των ζώων.

Κανείς δεν ξέρει την προέλευσή τους. Ίσως από την Αιθιοπία ίσως κι από την Αίγυπτο, αλλά τα πετρογλυφικά στην έρημο Σαχάρα προδίδουν ότι υπάρχουν στην περιοχή χιλιάδες χρόνια τώρα.

Οι Wodaabe μιλούν τη γλώσσα Fula και δεν χρησιμοποιούν γραπτό λόγο.
Στη γλώσσα Fula, Wodaabe σημαίνει "άνθρωποι της παράδοσης". Αυτό είναι έμμεση αναφορά στην περιφρόνηση που επιδεικνύουν οι περήφανοι Wodaabe προς άλλες εθνοτικές ομάδες ισχυριζόμενοι ότι αποκόπηκαν από τις παραδόσεις τους ενστερνιζόμενοι σύγχρονους τρόπους αστικής διαβίωσης με τη δημιουργία μόνιμων οικισμών. Με τη σειρά τους οι άλλες εθνοτικές ομάδες αναφέρονται στους Wodaabe ως “Bororo", υποτιμητική ονομασία, που σημαίνει "αυτοί που κατοικούν σε καταυλισμούς με βοοειδή".
Κινούμενοι σε μια περιοχή όπου σταδιακά το Ισλάμ εξαπλώθηκε, οι Wodaabe για λόγους επιβίωσης αναγκάστηκαν να το ασπαστούν. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν αντιλήφθηκα οποιαδήποτε πρακτική που να προδίδει πιστή τήρηση των κανόνων ή εθιμοτυπικών του Ισλαμ. Ούτε γονυκλισίες και προσευχές, παρά μόνο αναιμικοί χαιρετισμοί στο όνομα του ύψιστου Αλλάχ. Σ’αυτούς η ζωή τους καθορίζεται από το pulaaku, τη παράδοση.


Φτάσαμε στο καταυλισμό τους νωρίς το απόγευμα και πριν στήσουμε τις σκηνές μας ξεχυθήκαμε για πρώτη γνωριμία μαζί τους. Κατσίκια, γαϊδούρια, πάμπολλες γελάδες που βέλαζαν συνέθεταν το βουκολικό σκηνικό. Μαζί τους οι νομάδες Wodaabe απορροφημένοι στις καθημερινές τους δραστηριότητες: άρμεγμα, φύλαξη κοπαδιού, μάζεμα ξύλων για τη φωτιά, παρασκευή των λιτών γευμάτων, στήσιμο του…σπιτικού.

Κάπου κάπου κάποιες γυναίκες επιδίδονταν στον καλλωπισμό των αντρών δημιουργώντας περίτεχνα κοτσιδάκια στην πλούσια κόμη τους.

Οι πρώτοι που μας καλοδέχθηκαν με καταιγισμό φωνών ήταν τα παιδιά. Πάμπολλα παιδιά όλων των ηλικιών. Διστακτικά αρχικά, μα με ενθουσιασμό στη συνέχεια.

Τα γυαλιά ηλίου μας είχαν την τιμητική τους. ​

Βarka-barka, balijam, pinijam, jam-jam, foma, uso, sago, alkheri, οι χαιρετισμοί ήταν καταιγιστικοί, ο ένας πίσω από τον άλλο σαν τραγούδι, συνοδευόμενοι απαραίτητα από χειραψία.

Σαν έπεσε ο ήλιος μαζευτήκαμε οι ταξιδιώτες για το δείπνο μας με Campari για απεριτίφ, η πινελιά που μαζί με άλλα καλούδια εξ’Ιταλίας έκανε τη διαφορά.

Στον βραδυνό ουρανό το λιόγεμο φεγγαρι έλουζε μ’ασημένιο φως τα πάντα.

Τότε ξεκίνησαν τα τραγούδια. Φωνές στριγγές, άλλες υψίσυχνες, άλλες βαθύτονες όμως όλες ενταγμένες σ’ένα αρμονικό πολυφωνικό σύνολο.
Μέσα στο ημίφως με συνοδεία φακών παρακολουθούσαμε το δρώμενο. Αργός χορός κυκλικός νεαρών ανδρών δίπλα στη φωτιά με τα παιδιά, τους ηλικιωμένους και κάποια κορίτσια να τους παρακολουθούν.

Τα πιτσιρίκια απέβαλαν κάθε αναστολή. Μας πλησίαζαν. Με τα χέρια τους άγγιζαν το λευκό μας δέρμα αρχικά σαν να’ναι κάτι αποκρουστικό και στη συνέχεια με μεγαλύτερη οικειότητα. Ακουμπούσαν το πρόσωπό τους και γελούσαν.

Ο χορός μετεξελίχθηκε. Οι νεαροί άνδρες γούρλωναν τα μάτια και επιδείκνυαν τα δόντια τους κάνοντας ρυθμικές στερεοτυπικές κινήσεις με τα χείλη. Αυτό που στα μάτια ημών των αδαών μπορεί να φάνταζε περίεργο κι αλλοπρόσαλλο, για κείνους ήταν επίδειξη του φυσικού κάλους.
Κάτι που θα ζούσαμε ξανά και ξανά μέχρι τη κορύφωση του τελετουργικού χορού yaaku σ'όλη του τη μεγαλοπρέπεια.

Αφού κρατήσαν καλά οι χοροί, όλοι κάθησαν στο χώμα και τη σκυτάλη πήρε ένας ηλικιωμένος. Mε τη βοήθεια του Andrea μπορέσαμε κάπως να αποκωδικοποιήσουμε τα λεγόμενά του. Διαχώρισε τους άνδρες σε ομάδες σύμφωνα με την ηλικία αλλά και με το ποιοί μένουν πιστοί στη παράδοση και τους αξίζει να μετέχουν στον χορό yaaku. Για τους υπόλοιπους αρκούσε η παραίνεση ότι δεν πρέπει να ξεστρατίζουν ενστερνιζόμενοι μοντερνισμούς και την εύκολη αστική ζωή. Σ'ένα καλοκοντοκουρεμένο κεφάλι έπεσε και μια φάπα...

Με τις πρώτες εικόνες να ξεχειλίζουν το μυαλό μου, αποσύρθηκα στη σκηνούλα μου. Η ζέστη κι η υγρασία έκαναν τα ρούχα να κολλάνε πάνω μου. ΄Αφησα τη σκηνή ξέσκεπη για να μπορώ ν’ανακουφιστώ λίγο από το βραδυνό αεράκι και ν’ατενίζω τη πανσέληνο. Επιλογή απερίσκεπτη, καθώς η υγρασία νότιζε τα πάντα κι έσταζε σταλιά σταλιά στο κορμί μου σαν το κινέζικο μαρτύριο της σταγόνας όλο το βράδυ.

 

[LULLU]

μονο 2 λεξεις...ουαου και ευχαριστω...........