Vrasidas Cub
Member
- Μηνύματα
- 74
- Likes
- 370
Φεύγω πάλι προβληματισμένος για το πώς θα βγει η σημερινή ημέρα. Έχω λίγες ώρες πλέον μέχρι το καράβι και πρέπει να είμαι προσεχτικός στην διαχείριση του χρόνου. Το ιδανικό θα ήταν βόλτα μέχρι Αράδαινα και Άγιο Ιωάννη, αλλά τα σύννεφα πάλι μαζεύονταν απειλητικά. Φτάνω διασταύρωση για Χώρα Σφακίων και χωρίς πολλούς ενδοιασμούς στρίβω δεξιά για Βρύσες. Ξέρω ότι μπροστά μου με περιμένει το φυσικό στοιχείο των παπιών (αυτών με τα πούπουλα) αλλά δεν πτοούμαι καθόλου. Αρχίζει το καταπληκτικό ανέβασμα του βουνού. Τι να πρωτογράψω, θα πάει χαμένο … Από τις διαδρομές που οργιάζει η φαντασία ό,τι και εάν οδηγεί κανείς … Θέα, έχεις … καλή άσφαλτο, έχεις … καταπληκτικές στροφές, έχεις … όρεξη, έχεις … μηδενική κίνηση, έχεις … ιπποδύναμη, δεν έχεις … Και λοιπόν ?? So what ?? …
Ωπ … πάρε την πρώτη στάλα … και την δεύτερη … Σε λίγο από την ένταση της βροχής νιώθω λίγο πόνο στα γυμνά μου χέρια. Ελπίζω αυτός που βρήκε τα γάντια μου στο πλοίο όταν ερχόμουν, τουλάχιστον να του κάνουν και να τα ευχαριστηθεί … Ήταν και τα καλά μου καλοκαιρινά …
Όσο ανέβαινα τόσο ο καιρός πιο σκοτεινός και βαρύς … όμως δεν επηρέασε καθόλου την χαρά μου και αυτή την αίσθηση ελευθερίας … Πολύ νομίζουν ότι η βροχή φέρνει μόνο δυσκολίες. Η βροχή όμως είναι Θείο Δώρο … καθαρίζει πληγές, αναζωογονεί χώματα, αναδεικνύει μυρωδιές, ξεπλένει ενοχές και κρύβει δάκρυα στο πρόσωπο … Σε μαθαίνει να οδηγείς καλύτερα, να ελέγχεις φρένα, ιπποδύναμη, ταχύτητα … να καταλαβαίνεις την αξία των ήπιων αντιδράσεων και χειρισμών, να κάνεις ασυναίσθητα πολύπλοκους υπολογισμούς και να ενεργοποιείς το κέντρο των αντανακλαστικών σου … να εκπαιδεύεις δηλαδή τον εγκέφαλό σου και τις δεξιότητές σου. Η βροχή σου δημιουργεί σκέψεις, συναισθήματα και ανασύρει αναμνήσεις … όπως το κατέβα μέσα σε κατακλυσμό από την Πεντέλη με την γλυκιά φακιδομυτούλα πίσω στην σέλα σφιχτά κολλημένη πάνω μου, με το κολλητό μπλε δαντελωτό φόρεμα ... την Σουμέλα …
Είναι καιρός να αγαπήσουμε ξανά την βροχή, αυτή θα φροντίσει να ανταποδώσει με τον δικό της τρόπο … Με κάθε στάλα όλο και περισσότερες σκέψεις για το άμεσο μέλλον … Το τοπίο και η αύρα του Νησιού φροντίζουν να τις ενισχύουν σε κάθε μέτρο της διαδρομής … σε κάθε στροφή …
Περνώντας από διάφορες ταβέρνες και μέρη με "περιέργειες" μυρωδιές από τσίκνα στην ατμόσφαιρα, το στομάχι αρχίζει τις διαμαρτυρίες. Από εχθές μόνο με τις μπανάνες, τι να σου κάνει και αυτό … Ψάχνω κάτι που μη μυρίζει πολύ τουριστίλα. Στην περιοχή της ‘Ίμπρου βλέπω ένα γωνιακό μαγαζάκι με τραπέζια έξω, έρημο … Μέσα υπάρχει φως. Πλησιάζω και από το παράθυρο υπάρχει μόνο ένας παππούς μέσα ξαπλωμένος σε κάτι σαν ντιβανομπάουλο … Ήταν μαγαζί όμως … Πόσο θα ήθελα να έπινα μια ρακί εκεί … προτίμησα όμως να μην ενοχλήσω ... ή ίσως τελικά θα έπρεπε ?
Πιο κάτω σταματώ πάλι σε έρημο μαγαζί. Από αυτά με τις μουριές με την βαριά σκιά το καλοκαίρι … Είχαν τσιγαριαστό αρνί … οκ … δεν είναι κατσίκι αλλά ευκαιρία να το δοκιμάσουμε και αυτό. Φυσικά το κρασί δικό τους … από το κόκκινο που παραδόξως στην Κρήτη είναι καφέ … Πως και δεν έχουν σκεφτεί να κάνουν δική τους κατηγορία χρώματος κρασιού μου κάνει εντύπωση … Φαντάζομαι Κρητικό να δουλεύει σε εταιρεία χαλιών γνωστής φίρμας και να περιγράφει το κόκκινο χρώμα σύμφωνα με το χρώμα του κρασιού … Σουρεαλισμός χρωμάτων και χαλιών …
Το κρασί – αναμενόμενο – Θεϊκό … το τσιγαριαστό πολύ πολύ νόστιμο … το τραπέζι έξω μια χαρά … Η βροχή να πέφτει, το ποτηράκι να γεμίζει τα μέσα μου με μια ευχάριστη αίσθηση ζεστασιάς, οι αισθητήρες του ουρανίσκου να χτυπάνε κόκκινο, η ησυχία λυτρωτική … Πληρώνω μετά από κάποια ώρα και φεύγοντας αναλογίζομαι πόσο απλή και όμορφη είναι η ζωή … πόσα λίγα και απλά μπορούν να σε κάνουν πλήρη και ευτυχισμένο … Με μια καλή παρέα δίπλα σου, δίπλα μου, ίσως εδώ γύρω να είναι και ο Παράδεισος … ίσως να είναι ντυμένη και στα άσπρα …
Παίρνω τηλέφωνο τα παιδιά που είχα βρει στο καράβι με σκοπό να βρεθούμε και να πάμε μαζί στο λιμάνι.
- Που είστε ? Πως είναι ο καιρός εκεί ? Εδώ καραβρέχει …
- Εμείς είμαστε Κοντομάρι … με κοντομάνικα …
Ειλικρινά δεν ξέρω ποιος ήταν σε καλύτερα μοίρα ...
Ωπ … πάρε την πρώτη στάλα … και την δεύτερη … Σε λίγο από την ένταση της βροχής νιώθω λίγο πόνο στα γυμνά μου χέρια. Ελπίζω αυτός που βρήκε τα γάντια μου στο πλοίο όταν ερχόμουν, τουλάχιστον να του κάνουν και να τα ευχαριστηθεί … Ήταν και τα καλά μου καλοκαιρινά …
Όσο ανέβαινα τόσο ο καιρός πιο σκοτεινός και βαρύς … όμως δεν επηρέασε καθόλου την χαρά μου και αυτή την αίσθηση ελευθερίας … Πολύ νομίζουν ότι η βροχή φέρνει μόνο δυσκολίες. Η βροχή όμως είναι Θείο Δώρο … καθαρίζει πληγές, αναζωογονεί χώματα, αναδεικνύει μυρωδιές, ξεπλένει ενοχές και κρύβει δάκρυα στο πρόσωπο … Σε μαθαίνει να οδηγείς καλύτερα, να ελέγχεις φρένα, ιπποδύναμη, ταχύτητα … να καταλαβαίνεις την αξία των ήπιων αντιδράσεων και χειρισμών, να κάνεις ασυναίσθητα πολύπλοκους υπολογισμούς και να ενεργοποιείς το κέντρο των αντανακλαστικών σου … να εκπαιδεύεις δηλαδή τον εγκέφαλό σου και τις δεξιότητές σου. Η βροχή σου δημιουργεί σκέψεις, συναισθήματα και ανασύρει αναμνήσεις … όπως το κατέβα μέσα σε κατακλυσμό από την Πεντέλη με την γλυκιά φακιδομυτούλα πίσω στην σέλα σφιχτά κολλημένη πάνω μου, με το κολλητό μπλε δαντελωτό φόρεμα ... την Σουμέλα …
Είναι καιρός να αγαπήσουμε ξανά την βροχή, αυτή θα φροντίσει να ανταποδώσει με τον δικό της τρόπο … Με κάθε στάλα όλο και περισσότερες σκέψεις για το άμεσο μέλλον … Το τοπίο και η αύρα του Νησιού φροντίζουν να τις ενισχύουν σε κάθε μέτρο της διαδρομής … σε κάθε στροφή …
Περνώντας από διάφορες ταβέρνες και μέρη με "περιέργειες" μυρωδιές από τσίκνα στην ατμόσφαιρα, το στομάχι αρχίζει τις διαμαρτυρίες. Από εχθές μόνο με τις μπανάνες, τι να σου κάνει και αυτό … Ψάχνω κάτι που μη μυρίζει πολύ τουριστίλα. Στην περιοχή της ‘Ίμπρου βλέπω ένα γωνιακό μαγαζάκι με τραπέζια έξω, έρημο … Μέσα υπάρχει φως. Πλησιάζω και από το παράθυρο υπάρχει μόνο ένας παππούς μέσα ξαπλωμένος σε κάτι σαν ντιβανομπάουλο … Ήταν μαγαζί όμως … Πόσο θα ήθελα να έπινα μια ρακί εκεί … προτίμησα όμως να μην ενοχλήσω ... ή ίσως τελικά θα έπρεπε ?
Πιο κάτω σταματώ πάλι σε έρημο μαγαζί. Από αυτά με τις μουριές με την βαριά σκιά το καλοκαίρι … Είχαν τσιγαριαστό αρνί … οκ … δεν είναι κατσίκι αλλά ευκαιρία να το δοκιμάσουμε και αυτό. Φυσικά το κρασί δικό τους … από το κόκκινο που παραδόξως στην Κρήτη είναι καφέ … Πως και δεν έχουν σκεφτεί να κάνουν δική τους κατηγορία χρώματος κρασιού μου κάνει εντύπωση … Φαντάζομαι Κρητικό να δουλεύει σε εταιρεία χαλιών γνωστής φίρμας και να περιγράφει το κόκκινο χρώμα σύμφωνα με το χρώμα του κρασιού … Σουρεαλισμός χρωμάτων και χαλιών …
Το κρασί – αναμενόμενο – Θεϊκό … το τσιγαριαστό πολύ πολύ νόστιμο … το τραπέζι έξω μια χαρά … Η βροχή να πέφτει, το ποτηράκι να γεμίζει τα μέσα μου με μια ευχάριστη αίσθηση ζεστασιάς, οι αισθητήρες του ουρανίσκου να χτυπάνε κόκκινο, η ησυχία λυτρωτική … Πληρώνω μετά από κάποια ώρα και φεύγοντας αναλογίζομαι πόσο απλή και όμορφη είναι η ζωή … πόσα λίγα και απλά μπορούν να σε κάνουν πλήρη και ευτυχισμένο … Με μια καλή παρέα δίπλα σου, δίπλα μου, ίσως εδώ γύρω να είναι και ο Παράδεισος … ίσως να είναι ντυμένη και στα άσπρα …
Παίρνω τηλέφωνο τα παιδιά που είχα βρει στο καράβι με σκοπό να βρεθούμε και να πάμε μαζί στο λιμάνι.
- Που είστε ? Πως είναι ο καιρός εκεί ? Εδώ καραβρέχει …
- Εμείς είμαστε Κοντομάρι … με κοντομάνικα …
Ειλικρινά δεν ξέρω ποιος ήταν σε καλύτερα μοίρα ...