Κούβα Κούβα λίγο πριν πεθάνει ο Κάστρο

[Markakis Nikos]

Αυτό το ταξίδι κανονίστηκε καιρό πριν. Μάιο αγοράσαμε τα εισιτήρια Μαδρίτη – Αβάνα 540€, για ταξίδι τον Νοέμβριο. Αργότερα και τα εισιτήρια Ηράκλειο – Αθήνα – Μαδρίτη 170€. 3 παλικάρια 50+ ετών, μόνα τους χωρίς συζύγους (για όσους έχουν, …έπρεπε να πάρουμε και την άδεια τους) γιατί αυτά τα ταξίδια έχουν και πειρασμούς, και έπρεπε να πειστούν… anyway

Τελικά οι πτήσεις δεν κούμπωναν ακριβώς, θα μέναμε στην Μαδρίτη 1 μέρα στην αναχώρηση, αλλά στην επιστροφή έβγαινε ακριβώς. Αποφασίσαμε να μείνουμε 2 μέρες στην Μαδρίτη για να την δούμε κι αυτή και 9 ημέρες στην Κούβα (3 στην Αβάνα για αρχή και μετά θα αυτοσχεδιάζαμε).

Δεν ήταν άσκημη ιδέα, την περπατήσαμε αρκετά, κρύος καιρός, ακριβή για τους Έλληνες, φαγητό μέτριο, αλλά ωραία καφέ και μουσεία. Μείναμε σε διαμέρισμα 70€/βραδυά, κέντρο, αρκετά βολικό, κινηθήκαμε με μετρό, λεωφορείο, ταξί.

Το αεροδρόμιο Barajas έχει 4 terminal, πράγμα που μας ταλαιπώρησε γιατί απέχουν μεταξύ τους, αλλά είμαστε στην ώρα μας για την αναχώρηση. Η πτήση διήρκεσε 10, 5 ώρες, πέρασε με διάβασμα, ταινίες και ύπνο. Δεν ήταν καθόλου αναπαυτικά.

Φτάσαμε τοπική ώρα 20.30, αρκετά νυσταγμένοι γιατί στην Ελλάδα ήταν 03.30 (+7 ώρες). Είχαμε συμβουλευτεί το φόρουμ για τις κινήσεις μας, και έτσι είχαμε κλείσει ένα διαμέρισμα για τις πρώτες 3 ημέρες μας στην Αβάνα. Απορρίψαμε την ιδέα των ξενοδοχείων γιατί ήταν αρκετά ακριβά, και όλο το ταξίδι θα ήταν σε casa particular (ενοικιαζόμενα δωμάτια ή σπίτια). Αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε μια γνωστή πλατφόρμα (Wimdu), για Ευρωπαϊκά στάνταρ, και ήταν όντως έτσι. Το κόστος ήταν 67€ η βραδιά (ακριβό για τα δεδομένα της Κούβας, αλλά θέλαμε να ξεκινήσουμε καλά). Ευρύχωρο ανακαινισμένο διαμέρισμα, με 3 κρεβάτια (πράγμα όχι αυτονόητο, όπως θα δούμε παρακάτω) στο Centro Habana, μεταξύ παλιάς πόλης και Vedado. Είχαμε κανονίσει με την ιδιοκτήτρια να μας παραλάβει από το αεροδρόμιο για 20CUC περίπου ίσον με 20€, δεν χάσαμε πολύ χρόνο στις διατυπώσεις (αλλά μια μεγάλη βαλίτσα έπρεπε να περάσει από ακτίνες ξανά), όλα αυτά σε άπταιστα Αγγλικά που δεν μιλούν, και σε Ισπανικά 3 εβδομάδων που πρόλαβα να μάθω.

Πρώτη εντύπωση, το παμπάλαιο Lada της ιδιοκτήτριας (αρκετά ικανοποιητικό όμως για τα δεδομένα των Κουβανών), οι σκοτεινοί δρόμοι μέχρι το διαμέρισμα και η ήπια βραδιά, γύρω στους 27 βαθμούς. Δεν προλάβαμε να πάρουμε συνάλλαγμα, γιατί υπήρχε ουρά, αλλά η ιδιοκτήτρια μας ενημέρωσε ότι στην πόλη θα βρίσκαμε εύκολα στις Cadeca (κρατικά ανταλλακτήρια) την επόμενη μέρα. Αρκετά κουρασμένοι κοιμηθήκαμε αμέσως, αφού πρώτα κανονίσαμε να μας φέρουν πρωινό στον χώρο μας για 4CUC το άτομο.




ΗΜΕΡΑ 1η

Ξύπνημα άγρια χαράματα, 3.30 τοπική ώρα, ένεκα jetlang, προσπάθεια για λίγο ακόμα, 5.30 πίναμε καφέ, που είχαμε φροντίσει να φέρουμε από Ελλάδα και υπομονή μέχρι τις 8 για το πρωινό. Στις 8 ένας ωραίος τύπος, ο Oscar, μας έφερε το πρωινό που παρασκεύασε σπίτι του (φρεσκοστυμένος χυμός γκουάβα σε θερμός, καφές δυνατός σε θερμός, ομελέτα, αβοκάντο, ψωμί και φρέσκα φρούτα). Ωραίο πρωινό, μας έφτιαξε! Εν τω μεταξύ, ανατέλλοντας ο ήλιος, φώτισε την γειτονιά μας. Είμαστε 2ο όροφο (χωρίς ασανσέρ βέβαια), και γύρω μας ένα βομβαρδισμένο τοπίο. Σπίτια διώροφο αρχοντικά, μαυρισμένα, με χαλασμένα ξύλινα κουφώματα, σκουριασμένα όλα τα μεταλλικά μέρη, μια εικόνα εγκατάλειψης. Αυτή είναι η εικόνα της Αβάνας, πέρα από τον τουρισμό, όπως διαπιστώσαμε στην συνέχεια. Αυτό συνέβη, όπως μας εξήγησε η ιδιοκτήτρια, όντας όλα τα σπίτια ιδιοκτησία της κυβέρνησης, κανείς δεν είχε διάθεση να επισκευάσει οτιδήποτε. Αυτό αλλάζει σιγά σιγά όμως, καθώς οι ένοικοι μπορούν τώρα να αποκτήσουν τίτλους ιδιοκτησίας.

Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε γύρω στις 10.00, με πρώτο σταθμό το συνάλλαγμα. Νωρίς δεν είχε ουρά, και ΠΡΩΤΟ ΛΑΘΟΣ δώσαμε δολάρια ΗΠΑ. Μας παρακράτησαν 10%, στα 200 δηλαδή μας αντάλλαξαν 180, και αρχίσαμε να ψάχνουμε για ευρώ που δεν είχαν παρακράτηση. Έλα όμως που είχαμε περισσότερα δολάρια, τα οποία ουσιαστικά αχρηστεύθηκαν, και πορευθήκαμε με τα υπάρχοντα ευρώ. Η ισοτιμία ήταν 1€ = 1,05CUC. Εδώ να τονίσουμε ότι υπάρχουν 2 νομίσματα στην Κούβα, τα CUC για τους τουρίστες, και τα pesos για τους ντόπιους. Η σχέση τους είναι 1/26, αυτό έγινε για λόγους πάταξης της μαύρης αγοράς. Όπως διαπιστώσαμε στην συνέχεια, ένας καφές έκανε 1CUC ή 5pesos (αν είχες ντόπια λεφτά, δηλαδή 5 φορές λιγότερο). Αυτό όμως δεν μπορέσαμε να το εκμεταλλευτούμε επαρκώς, καθότι σε οτιδήποτε τουριστικό μας ζητούσαν CUC.

Δεύτερος σταθμός η προμήθεια κάρτας internet. Ο μοναδικός τρόπος για επικοινωνία internet, είναι στα hot spot (σε διάφορα σημεία, πλατείες, κοντά σε ξενοδοχεία κλπ) με μία κάρτα ονομαστικής αξίας 2CUC, που την αγοράζεις από 3-5CUC από διάφορους τύπους, την ξύνεις, έχει serial number, και διαρκεί 1 ώρα. Δεν μετράει δεδομένα, μόνο χρόνο, οπότε όλα εξαρτώνται από την ποιότητα επικοινωνίας. Μιας και η κινητή τηλεφωνία είναι σχεδόν άχρηστη, όλα εξαρτώνται απ’ αυτές τις κάρτες. Χρειαζόμαστε περίπου 1 την ημέρα (και για να μιλάμε με viber).

Όλη μέρα περπατήσαμε στις γειτονιές, φωτογραφίζαμε και παρατηρούσαμε, φάγαμε street food, αλλά αυτή η πρώτη μέρα μας άφησε ένα ψυχοπλάκωμα. Θύμιζε αόριστα μια Ελλάδα των παιδικών μας χρόνων, δεκαετία ’60, φτώχια, ουρά για ψωμί, αραλίκι στις εξώπορτες. Το βράδυ φάγαμε ψάρι με μαύρο ρύζι και σαλάτα – υπέροχο- αλλά η πρώτη μέρα μας δεν ήταν καλή. Αυτό θα άλλαζε την επόμενη.

 

[Markakis Nikos]

ΗΜΕΡΑ 2η

Πρώτα πρώτα έπρεπε να κανονίσουμε το υπόλοιπο του ταξιδιού. Μετά από σύσκεψη αποφασίσαμε να πάμε Vinales (1 νύχτα), Trinidad (2 νύχτες), Varadero (2 νύχτες) και την τελευταία βραδιά πάλι Αβάνα. Η ιδιοκτήτρια με τις επαφές της (αφού όλοι αυτοί, -οι του τουρισμού- γνωρίζονται μεταξύ τους) κανόνισε τα casa particular (20-25CUC η βραδιά για τους τρεις), και εμείς πήγαμε στο πρακτορείο της Viasul (κρατικό πάντα) για τα εισιτήρια. Εκεί μας πληροφόρησαν ότι ήταν πλήρεις για τις επόμενες 2 ημέρες, αλλά το νέο-καπιταλιστικό δαιμόνιο των ντόπιων, μας έφερε στους οδηγούς ταξί, που θα μας πήγαιναν με μια μικρή προσαύξηση (20CUC αντί 12) στο Vinales.

Για όλες τις υπόλοιπες μέρες βασιστήκαμε, σε αυτό το «παράλληλο» σύστημα μεταφορών για τις μετακινήσεις μας, πάντα με παζάρια και ταυτοποιήσεις των μεταφορικών μέσων, γιατί δεν παίρνεις πάντα αυτό που κανονίζεις.

Κατόπιν κατεβήκαμε στην Habana vieja, με ταξί (πάντα με παζάρι, 5CUC τα 3 άτομα, γιατί αν δεν προκαθορίσεις την τιμή θα σου ζητήσουν τα 2πλάσια). Η παλιά Αβάνα είναι εντελώς άλλο πράγμα, απ’ ότι είχαμε δει μέχρι τότε, καλοδιατηρημένα κτίρια, αποικιοκρατικά αρχοντικά, εκκλησίες, φρούρια, πλακόστρωτα, δυτικά café, street food …όλα τα ωραία … και τουρίστες, ..πολλοί τουρίστες. Η μέρα πέρασε θαυμάσια με μουσικές του δρόμου, αξιοθέατα, μπύρες και mojito. Το απόγευμα γυρίσαμε στο διαμέρισμα, αλλά το βράδυ θα ξαναπηγαίναμε για δούμε την νυχτερινή όψη. Την νύχτα είναι εξίσου όμορφα, με τους σωστούς φωτισμούς, και συναντήσαμε και πρώτη φορά τα «εργαζόμενα κορίτσια». Η αλήθεια είναι ότι, δυσκολευτήκαμε στην αρχή, διότι όλα τα κορίτσια από 14-15 και πάνω, σε σκανάρουν συνέχεια, παίζουν με χαμόγελα και ματιές, αλλά αφού συντονιστήκαμε, είδαμε ότι οι μαύρες κυρίως είναι επαγγελματίες, εν αντιθέσει με τις λευκές (υπάρχουν και τα κατάλοιπα του καθολικισμού). Περπατήσαμε στην παλιά πόλη, και καθίσαμε σ’ ένα τουριστικό μαγαζί, με τουριστικό μενού, live μουσική και άφθονους τουρίστες. Δεν ήταν άσχημα, ήπιαμε και 2-3 mojito και επιστρέψαμε στην βάση μας



ΗΜΕΡΑ 3η

πρωί πρωί, μετά το συνηθισμένο εξαίσιο πρωινό, παραδίδουμε το διαμέρισμα στην Αβάνα, και περιμένουμε το ταξί για το Vinales. Η ώρα περνάει, 30’, 45’ … και τίποτε. Η ιδιοκτήτρια αρχίζει τα τηλεφωνήματα, και τελικά καταφθάνει με 1 ώρα καθυστέρηση, ένα ταξί 7 θέσεων. Απλώς, γυρίζει την πόλη, και γεμίζει επιβάτες με τον ίδιο προορισμό. Το ταξίδι κρατάει 3 ώρες, ο οδηγός τους προσπερνάει όλους, και φτάνουμε το μεσημεράκι στην κατοικία που έχει κλείσει η ιδιοκτήτρια της Αβάνας.

2 διπλά κρεβάτια για 3 ενήλικες, δεν έχουμε πολυτέλειες. Έχουμε ζητήσει από πριν ένα tour στην κοιλάδα, οπότε μας περιμένει ένας τύπος με άλογα για να μας οδηγήσει. Εμείς δεν ζητήσαμε άλογα, 4x4 φανταζόμουν, όχι μας λέει, ….ή άλογα ή με τα πόδια. Τι να κάνουμε, πρώτη φορά καβαλαρία, για όποιον το νομίζει εύκολο ας δοκιμάσει. Γυρίσαμε την κοιλάδα σε 4 ώρες, με στάσεις σε προκαθορισμένα σημεία, για ποτό, για να δούμε πως μαζεύουν καφέ, μια φυτεία καπνού για πούρα (με το αζημίωτο για τον οδηγό). Δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα, το τοπίο δεν μοιάζει τροπικό, σίγουρα υπάρχει άφθονη βλάστηση, αλλά η όλη ατμόσφαιρα θύμιζε αρκετά Ελλάδα. Χρειάζεται καπέλο και αντηλιακό, γιατί τις ώρες που έχει ήλιο, είναι πολύ δυνατός. Σίγουρα ήταν κάτι διαφορετικό, συν οι έντονοι πόνοι στα σκέλια από την ιππασία. Το καλλίτερο όμως της μέρας, ήταν το δείπνο. Έχουμε συνεννοηθεί από πριν, για να μας ετοιμάσει δείπνο η ιδιοκτήτρια (3 επιλογές, κοτόπουλο, ψάρι ή αστακός, όλα στην ίδια τιμή, 10CUC το άτομο). Το φαγητό είναι εξαιρετικό, ένας ολόκληρο αστακός του 1 κιλού δικός μου, με 4-5 πιάτα ακόμα στο τραπέζι, σούπα, μαύρο ρύζι, τηγανιτές μπανάνες και δεν ξέρω όλα τα ονόματα. Top 1, μέχρι στιγμής αυτό το δείπνο. Αργότερα περπατήσαμε στο χωριό, 1 κεντρικός δρόμος με μαγαζιά και τουρίστες, και καταλήξαμε να πιούμε 2-3 mojito, ως συνήθως.



ΗΜΕΡΑ 4η

Ταχτοποιούμε τον λογαριασμό μας, είναι κατά 10CUC υψηλότερος απ’ ότι υπολογίζουμε, τον ξανακάνουμε, έχει γίνει «λάθος» στην πρόσθεση. Αυτό θα γίνεται μόνιμα, σε κάθε λογαριασμό μας, από ‘δω και πέρα. Ξέρουμε όμως και εμείς πρόσθεση.

Έχουμε ζητήσει ταξί για Trinidad από βραδύς, 460 χλμ. 40CUC έκαστος (37 CUC η επίσημη τιμή της Viasul), έρχεται ένα 6θέσιο, μαζεύει άλλους 3 από το χωρίο, και αρχίζει η περιπέτεια, ξανά. Οι συνεπιβάτες μας είναι 3 κοπέλες, 1 από Τσεχία, 1 από Γερμανία… όλες ταξιδεύουν μόνες αυτό το ταξίδι, 15, 20, 25 μέρες. Μετά από 3,5 ώρες το ταξί σταματάει σε ένα ανοιχτό χώρο έξω από την Αβάνα, πάνω στην εθνική οδό, όπου υπάρχουν 10δες οχήματα. Μας λένε, μέχρι εδώ ήταν, θα μετεπιβιβαστείτε σε άλλο ταξί. Ένα θηριώδες τζιπ μόλις γέμισε για Trinidad, έτσι εμείς θα μπούμε σε ένα ΡΕΟ (χωρίς υπερβολή, ένα όχημα του ’50, με ξύλινους πάγκους, και 3 καθίσματα παλιών λεωφορείων). Στοιβαζόμαστε 13-14 άτομα σε αυτό το «ταξί» και κάνουμε άλλες 5,5 ώρες για Trinidad. Από ‘δω και πέρα θα ρωτάμε για το όχημα!

Φτάνουμε απογευματάκι, τακτοποιόμαστε, 3 κρεβάτια …πράγμα σπάνιο και εξορμάμε για internet. Όλοι πάνε πλατεία, το ίδιο και εμείς, και όσο βραδιάζει συρρέουν στρατιές τουριστών. Φάγαμε σε ένα ευπρεπές εστιατόριο, πρώτη φορά κρυώνουμε, αλλά στην πλατεία γίνεται χαμός. Γκρουπ παίζουν μουσική, όλοι με mojito σε πλαστικό ποτήρι (1,5-2CUC), τα κορίτσια μας σκανάρουν, ντόπιοι ζιγκολό σηκώνουν τουρίστριες για χορό….. Περάσαμε καλά, μια γεύση Καραϊβικής.