Περιεχόμενα
Όταν μου προέκυψε το Κουβέιτ project πριν από ακριβώς 10 χρόνια, δεν αποτελούσε προορισμό διακοπών αλλά επαγγελματική ευκαιρία. Έφευγα για το άγνωστο, έχοντας στο νεανικό τότε μυαλό μου να πάω, να δω και να αποφασίσω το αν και πόσο θα καθόμουν εκεί. Κάνοντας μια παρένθεση θέλω να σας πω ότι ανακάλυψα το forum σας πριν από περίπου 10 μέρες, ψάχνοντας πληροφορίες για το Βέλγιο. Φυσικά σαν άνθρωπος που μέσα του κυλάει ταξιδιάρικο αίμα κόλλησα, διάβασα πολλές ιστοριούλες περί Βελγίου αλλά και άλλων τόπων και αφού δεν βρήκα κάποια ιστορία ή πληροφορία για το Κουβέιτ, είπα να σας παραθέσω τη δική μου...
Ξεκίνησα λοιπόν ένα ωραίο καλοκαιρινό πρωινό του 2002 με 2 βαλίτσες, εγώ και άλλα 10 κορίτσια που είχαμε επιλεγεί ως ιπτάμενες στην αεροπορική εταιρία του Κουβέιτ. Το μόνο που γνώριζα για τον τόπο αυτό ήταν ό,τι είχα διαβάσει στο Lonely Planet πριν πάω για τη συνέντευξη και οι πληροφορίες που πήραμε από τους εκπροσώπους της εταιρίας μετά την επιλογή μας. Εν ολίγοις... τίποτα! Δύο βαλίτσες λοιπόν, άπειρες απορίες και απέραντος ενθουσιασμός ήταν η συντροφιά μου σε μια πτήση που με πήρε από το σπίτι μου στην Αθήνα και με πήγε σε ένα άλλο σπίτι, πολύ διαφορετικό, αυτό που θα γινόταν το δεύτερό μου σπίτι και που θα έμενε στην καρδιά μου για πάντα!
Η πρώτη μας εντύπωση μετά την προσγείωσή μας στο Kuwait International εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ ήταν επιεικώς απογοητευτική. Θα μου πείτε τώρα, στο Κουβέιτ πήγατε βρε κορίτσια όχι στο Big Apple.. τί περιμένατε να δείτε δηλαδή; Όταν άνοιξαν οι πόρτες του αεροπλάνου νιώσαμε σαν να είμαστε πιτσάκια στο κατώφλι του ξυλόφουρνου έτοιμα για ψήσιμο. Οι θερμοκρασίες απαγορευτικές ακόμα και για εμάς τις ελληνίδες που ξέραμε από ζέστη... αργότερα αυτή η απίστευτη καυτή αγκαλιά της αραβικής ατμόσφαιρας θα γινόταν αγαπημένη συνήθεια, αφού ακόμα και σήμερα που γράφω αυτή την ιστορία, 5 ολόκληρα χρόνια μετά την επιστροφή μου από εκεί, δεν αντέχω το κρύο και αναπολώ εκείνη τη ζεστούλα της ερήμου...
Η εικόνα του αεροδρομίου τρομακτική! Δεκάδες ή εκατοντάδες μαντηλοφορεμένες γυναίκες κάθονταν στο πάτωμα περιμένοντας κάτι προφανώς, και ένστολοι μελαχρινοί άνδρες, όλοι τους με μουστάκια, πού και πού τις οδηγούσαν να κάθήσουν κάπου αλλού. Στα λίγα λεπτά της παραμονής μας στο χώρο εκεί, αφού συνοδευόμασταν από άτομο της εταιρίας μας που μας βοηθούσε, δεν καταλαβαίναμε τί συνέβαινε. Όσες από εμάς μείναμε τελικά στο Κουβέιτ, σύντομα είδαμε ότι αυτές οι γυναίκες ήταν οι επιβάτες μας για Ινδονησία (οι περισσότερες οικιακές βοηθοί) και οι ένστολοι μυστακοφόροι ήταν Κουβειτιανοί υπάλληλοι του αεροδρομίου που απλά τους έδειχναν το σωστό Gate για να περιμένουν την πτήση τους. Όπως και να έχει σαν πρώτη εικόνα μας τρόμαξε γιατί κάτι τέτοιο δεν είχαμε ξαναδεί κάπου αλλού, όσο είχε ταξιδέψει η καθεμιά μας.
Ο πρώτος καιρός πέρασε γρήγορα με τις εκπαιδεύσεις μας, την εγκατάστασή μας στα νέα μας σπίτια που παρείχε η εταιρία, η γνωριμία σιγά σιγά μεταξύ μας αλλά και με κορίτσια από κάθε άλλο μέρος της γης που έμεναν και αυτά στα ίδια κτίρια με εμάς, οι πρώτες μας πτήσεις... καταλαβαίνετε! Η γνωριμία με τη χώρα και την κουλτούρα ήρθε σταδιακά, τουλάχιστον για εμένα. Δεν μπορώ να πω ψέμματα, στην αρχή σαν τοπίο δεν μου πολυάρεσε. Αυτό που έβλεπα ήταν μια κλειστή κοινωνία, πέντε εμπορικά κέντρα, δύο μεγάλα σουπερμάρκετς, δρόμους που σε κάθε γωνία είχαν μαζεμένη άμμο, σκόνη, ζέστη και κάθε τρεις και λίγο τον ιμάμη να καλεί τους πιστούς για προσευχή στο τζαμί και η φωνή του να με ξυπνάει ακόμη και μέσα στη νύχτα!
Οι πολυκατοικίες που μέναμε τότε όλες μαζί οι αεροσυνοδοί, μόνο κοπέλες εννοείται, ήταν σε μια περιοχή όχι και τόσο ωραία. Εδώ πρέπει να σας πω ότι το Κουβέιτ είναι ένα πολύ μικρό κράτος, ουσιαστικά είναι σαν μια μεγάλη πόλη που χωρίζεται σε περιοχές. Είναι παραθαλάσσιο και η πρωτεύουσα, το Kuwait City μαζί με τα προάστιά του βρέχονται από τα γαλαζοπράσινα ζεστά νερά του Περσικού Κόλπου. Εκτός όμως από τα παραθαλάσσια μέρη του, το Κουβέιτ έχει και την έρημό του φυσικά, όχι τόσο όμορφη όσο του Ντουμπάι, αλλά για εμάς που τότε βλέπαμε έρημο πρώτη φορά μια χαρά ήταν! Μετακομίζοντας λοιπόν εγώ σε άλλο σπίτι, αφού μετά από ενάμισι χρόνο είχε φύγει για Ελλάδα και η τελευταία ελληνίδα του γκρουπ μου, πήγα σε πιο όμορφη περιοχή και αφού ανεξαρτητοποιήθηκα, άρχισα να μαθαίνω το αληθινό Κουβέιτ. Πιο εκτενής περιγραφή του άγνωστου μυστηριώδους εμιράτου θα ακολουθήσει στο επόμενο ποστ...
Ξεκίνησα λοιπόν ένα ωραίο καλοκαιρινό πρωινό του 2002 με 2 βαλίτσες, εγώ και άλλα 10 κορίτσια που είχαμε επιλεγεί ως ιπτάμενες στην αεροπορική εταιρία του Κουβέιτ. Το μόνο που γνώριζα για τον τόπο αυτό ήταν ό,τι είχα διαβάσει στο Lonely Planet πριν πάω για τη συνέντευξη και οι πληροφορίες που πήραμε από τους εκπροσώπους της εταιρίας μετά την επιλογή μας. Εν ολίγοις... τίποτα! Δύο βαλίτσες λοιπόν, άπειρες απορίες και απέραντος ενθουσιασμός ήταν η συντροφιά μου σε μια πτήση που με πήρε από το σπίτι μου στην Αθήνα και με πήγε σε ένα άλλο σπίτι, πολύ διαφορετικό, αυτό που θα γινόταν το δεύτερό μου σπίτι και που θα έμενε στην καρδιά μου για πάντα!
Η πρώτη μας εντύπωση μετά την προσγείωσή μας στο Kuwait International εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ ήταν επιεικώς απογοητευτική. Θα μου πείτε τώρα, στο Κουβέιτ πήγατε βρε κορίτσια όχι στο Big Apple.. τί περιμένατε να δείτε δηλαδή; Όταν άνοιξαν οι πόρτες του αεροπλάνου νιώσαμε σαν να είμαστε πιτσάκια στο κατώφλι του ξυλόφουρνου έτοιμα για ψήσιμο. Οι θερμοκρασίες απαγορευτικές ακόμα και για εμάς τις ελληνίδες που ξέραμε από ζέστη... αργότερα αυτή η απίστευτη καυτή αγκαλιά της αραβικής ατμόσφαιρας θα γινόταν αγαπημένη συνήθεια, αφού ακόμα και σήμερα που γράφω αυτή την ιστορία, 5 ολόκληρα χρόνια μετά την επιστροφή μου από εκεί, δεν αντέχω το κρύο και αναπολώ εκείνη τη ζεστούλα της ερήμου...
Η εικόνα του αεροδρομίου τρομακτική! Δεκάδες ή εκατοντάδες μαντηλοφορεμένες γυναίκες κάθονταν στο πάτωμα περιμένοντας κάτι προφανώς, και ένστολοι μελαχρινοί άνδρες, όλοι τους με μουστάκια, πού και πού τις οδηγούσαν να κάθήσουν κάπου αλλού. Στα λίγα λεπτά της παραμονής μας στο χώρο εκεί, αφού συνοδευόμασταν από άτομο της εταιρίας μας που μας βοηθούσε, δεν καταλαβαίναμε τί συνέβαινε. Όσες από εμάς μείναμε τελικά στο Κουβέιτ, σύντομα είδαμε ότι αυτές οι γυναίκες ήταν οι επιβάτες μας για Ινδονησία (οι περισσότερες οικιακές βοηθοί) και οι ένστολοι μυστακοφόροι ήταν Κουβειτιανοί υπάλληλοι του αεροδρομίου που απλά τους έδειχναν το σωστό Gate για να περιμένουν την πτήση τους. Όπως και να έχει σαν πρώτη εικόνα μας τρόμαξε γιατί κάτι τέτοιο δεν είχαμε ξαναδεί κάπου αλλού, όσο είχε ταξιδέψει η καθεμιά μας.
Ο πρώτος καιρός πέρασε γρήγορα με τις εκπαιδεύσεις μας, την εγκατάστασή μας στα νέα μας σπίτια που παρείχε η εταιρία, η γνωριμία σιγά σιγά μεταξύ μας αλλά και με κορίτσια από κάθε άλλο μέρος της γης που έμεναν και αυτά στα ίδια κτίρια με εμάς, οι πρώτες μας πτήσεις... καταλαβαίνετε! Η γνωριμία με τη χώρα και την κουλτούρα ήρθε σταδιακά, τουλάχιστον για εμένα. Δεν μπορώ να πω ψέμματα, στην αρχή σαν τοπίο δεν μου πολυάρεσε. Αυτό που έβλεπα ήταν μια κλειστή κοινωνία, πέντε εμπορικά κέντρα, δύο μεγάλα σουπερμάρκετς, δρόμους που σε κάθε γωνία είχαν μαζεμένη άμμο, σκόνη, ζέστη και κάθε τρεις και λίγο τον ιμάμη να καλεί τους πιστούς για προσευχή στο τζαμί και η φωνή του να με ξυπνάει ακόμη και μέσα στη νύχτα!
Οι πολυκατοικίες που μέναμε τότε όλες μαζί οι αεροσυνοδοί, μόνο κοπέλες εννοείται, ήταν σε μια περιοχή όχι και τόσο ωραία. Εδώ πρέπει να σας πω ότι το Κουβέιτ είναι ένα πολύ μικρό κράτος, ουσιαστικά είναι σαν μια μεγάλη πόλη που χωρίζεται σε περιοχές. Είναι παραθαλάσσιο και η πρωτεύουσα, το Kuwait City μαζί με τα προάστιά του βρέχονται από τα γαλαζοπράσινα ζεστά νερά του Περσικού Κόλπου. Εκτός όμως από τα παραθαλάσσια μέρη του, το Κουβέιτ έχει και την έρημό του φυσικά, όχι τόσο όμορφη όσο του Ντουμπάι, αλλά για εμάς που τότε βλέπαμε έρημο πρώτη φορά μια χαρά ήταν! Μετακομίζοντας λοιπόν εγώ σε άλλο σπίτι, αφού μετά από ενάμισι χρόνο είχε φύγει για Ελλάδα και η τελευταία ελληνίδα του γκρουπ μου, πήγα σε πιο όμορφη περιοχή και αφού ανεξαρτητοποιήθηκα, άρχισα να μαθαίνω το αληθινό Κουβέιτ. Πιο εκτενής περιγραφή του άγνωστου μυστηριώδους εμιράτου θα ακολουθήσει στο επόμενο ποστ...
Last edited by a moderator:
