Κολομβία, Εκουαδόρ, Περού, και... “στο βάθος” Μουντιάλ στη Βραζιλία

[delmem2233]

Απλά μοιράζομαι την ΤΡΕΛΗ χαρά μου...

Πριν από καμιά ώρα, αφού ανέβασα το κείμενο για Σαλέντο, πήρα επιτέλους το μέιλ που περίμενα από τη ΦΙΦΑ. Μου πήρε κανένα πεντάλεπτο να βρω τα κότσια να το ανοίξω, αλλά τελικά... όλα καλά . “Approved”, η αίτηση για δημοσιογραφική διαπίστευση για το Μουντιάλ . “Μεταξύ μας”, με πήραν τα ζουμιά. 38-39 χρονών γαϊδούρι, και με πήραν τα ζουμιά... Το περίμενα ΠΟΛΥ και ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ, και... μου βγήκε η ένταση και η αγωνία...

Τα “καλά” είναι δύο... Όχι απλά θα πάω επιτέλους σε Μουντιάλ, πρώτη φορά στη ζωή μου, και μάλιστα στη Βραζιλία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για άρρωστο ποδοσφαιρόφιλο, αλλά επιπλέον μου ανοίγεται επαγγελματικά μία πόρτα που μπορεί υπό προϋποθέσεις να αποδειχθεί καθοριστική στο να εγκατασταθώ ξανά στη Θεσσαλονίκη τον Ιούλιο που θα επιστρέψω εκεί, να έχω μία “κανονική” δουλειά, έστω και με μισθό πολύ-πολύ χαμηλότερο από εκείνον που είχα το 2009, όταν πάτησα “pause” στη “φυσιολογική” ζωή που είχα στην Ελλάδα.

Ενθουσιασμός, ανακούφιση, ταχυπαλμία, τρέλα, μέχρι κι ευτυχία, όλα μαζί...

 

[Yorgos]

Πάρα πολύ ωραία και η γραφή σου και τα νέα σου! Εκτός Μπαριτσάρα και Σαλέντο, ακόμη πιο όμορφη είναι η Βίγια δε Λέιδα, δεν ξέρω αν έχεις πάει, εκεί κι αν έχουν γυριστεί σαπουνόπερες, ενώ μου άρεσε πολύ και η Χιρόν.

Συμπτωματικά κι εμένα μόλις μου ήρθε προσφορά για εργασία στο Μουντιάλ αν και επειδή δεν μπορώ να λείψω πολύ, περιμένω μήπως έρθει κάτι από Μουντομπάσκετ που είναι και πιο κοντά στα γούστα μου...

Και πάλι ευχαριστώ για τα τόσο ωραία κείμενα, με νοσταλγία διάβασα για τα σκαλάκια του Σαλέντο. Στον Κόκορα δε θα πας;

 

[delmem2233]

“Δύο βραδιές στην Αρμένια”, όπως... “Μια βραδιά στο Νότινγκ Χιλ”

“Ένα ευχάριστο δίωρο”. Αυτό δε λέμε βγαίνοντας από αίθουσα κινηματογράφου έχοντας παρακολουθήσει μία ταινία που ναι μεν “έβγαλε τα λεφτά τού εισιτηρίου”, χωρίς όμως να είναι και τέτοια που θα μας μείνει έντονα-έντονα στη μνήμη για πολύ-πολύ καιρό, πόσο μάλλον κερδίσει θέση στη λίστα των κορυφαίων, στη συνείδησή μας, ταινιών; Κάτι στο στιλ... “Μια βραδιά στο Νότινγκ Χιλ”, η κάποια χολιγουντιανή ταινία δράσης με τον Μπρους Γουίλις, ένα δίωρο που ούτε... ακονίζει το μυαλό σου, ούτε σε κάνει να χασμουρηθείς. Σε μία ανάλογη κατηγορία πόλεων κατατάσσω την Αρμένια, μετά το Σαββατοκύριακο που πέρασα πρόσφατα (8-9 Μαρτίου) εκεί... “Ένα ευχάριστο διήμερο”...

Κοιτώντας πίσω, εκτιμώ ότι εκείνο που έπαιξε κα-θο-ρι-στι-κό ρόλο στο να μείνω ικανοποιημένος από το 48ωρο που πέρασα στην Αρμένια, ήταν το ξενοδοχείο στο οποίο έμεινα, το πόσο κεντρικό ήταν (αν ήταν στη Θεσσαλονίκη, θα ήταν 30-40 μέτρα από τη γωνία της Τσιμισκή με την Αγίας Σοφίας), και το ότι για πρώτη φορά στην Κολομβία (από 1η Φεβρουαρίου που είμαι εδώ), είχα την... πολυτέλεια με λιγότερα από δέκα ευρώ να έχω όχι κρεβάτι σε κοιτώνα ξενώνα, αλλά δικό μου δωμάτιο(!), με καλωδιακή τηλεόραση(!!).

Όπως έχω γράψει και σε παλιότερο κείμενο, αυτές είναι “πολυτέλειες” που αποκτούν -κατά τη γνώμη μου- μεγάλη σημασία, όταν ταξιδεύεις όχι για δύο-τρεις εβδομάδες, ξέροντας ότι σύντομα σε περιμένει πτήση επιστροφής στην πόλη σου, στο σπίτι σου, αλλά όταν είσαι “στον δρόμο” για πολλές εβδομάδες, πόσο μάλλον μήνες, κι είσαι συνηθισμένος (μέχρι ενός σημείου και υποχρεωμένος, αν ταξιδεύεις με πολύ περιορισμένο μπάτζετ) να μοιράζεσαι κοιτώνα με... μισή ντουζίνα άλλα άτομα, και να ελπίζεις να βρεις την τηλεόραση στον κοινόχρηστο χώρο του χόστελ σου διαθέσιμη, τη στιγμή που αρχίζει ένα σημαντικό ματς (ο καθένας με τα κολλήματά του) που θέλεις οπωσδήποτε να παρακολουθήσεις...

Άλλη λεπτομέρεια που με έκανε να κατατάξω την Αρμένια στην προαναφερθείσα κατηγορία πόλεων, ήταν οι δύο ευχάριστες βόλτες στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης, τρία τετράγωνα από το ξενοδοχείο “μου”. Η δική μου εμπειρία στην Κολομβία λέει ότι οι πεζόδρομοι στις πόλεις της συγκεκριμένης χώρας είναι πιο δυσεύρετοι κι από... πολικές αρκούδες στη Μεσόγειο (μόνο έναν σε σχήμα “Τ” στην Μπογκοτά μπορώ να σκεφτώ/θυμηθώ, κι εκείνον ελάχιστων μα ελάχιστων δεκάδων μέτρων), οπότε το ότι μπόρεσα να περπατήσω πάνω-κάτω για πάνω από μισή ώρα χωρίς να αναπνέω τα μαύρα ντουμάνια που αφήνουν πίσω τους οι εξατμίσεις των περισσότερων αστικών λεωφορείων σε όλες -χωρίς εξαίρεση- τις πόλεις της Κολομβίας, ήταν ένα απόλυτα καλοδεχούμενο μπόνους.

Προσθέστε σε αυτά το ότι στην Αρμένια βρήκα -σε απλά, αλλά γεμάτα κόσμο φαγάδικα- κάποια από τα πιο χορταστικά/φθηνά “μενού ντελ ντία” σε όλη τη χώρα, το... χάζι και τον τζέρτζελο την Κυριακή λόγω εκλογών, και, ας μην κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου, το Χάζι (το Χ σκοπίμως κεφαλαίο) στους δρόμους (αναφέρομαι στον κόσμο, κι ειδικά στο... “ασθενές” φύλλο, οι του οποίου στην Αρμένια είναι... “Κολομβιανές με τα όλα τους”, με ό,τι αυτό σημαίνει...), και έχετε μια καλή ιδέα των “αρκετών μικρών επιμέρους εικόνων που δένουν μεταξύ τους και συγκροτούν μία μεγαλύτερη και καθ' όλα ικανοποιητική εικόνα” που με άφησαν με θετικές αναμνήσεις φεύγοντας από την κατά τα άλλα όχι και... αξέχαστη Αρμένια.

Κάτι που ναι, θα έχω να θυμάμαι, είναι κάποια συγκροτήματα μονοκατοικιών που είδα μπαίνοντας στην πόλη, συγκροτήματα που φαινόντουσαν “τσίλικα”, με πισίνες και γήπεδα τένις/μπάσκετ, και, και, και, που με έκαναν αυτόματα να σκεφτώ ότι θα μπορούσαν άνετα να είναι στη Μαλαισία, η οποία είναι Π Η Χ Τ Ρ Α σε τέτοια συγκροτήματα, με ακόμη περισσότερα, νεότερα, και πιο εντυπωσιακά, να ξεφυτρώνουν σχεδόν σε εβδομαδιαία βάση από δρόμους που περνούσα πέρσι, πηγαίνοντας από το σπίτι “μου” στο κέντρο της Κουάλα Λούμπουρ και πίσω.

Κάτι ακόμα που δε θα ξεχάσω, είναι η κουβέντα μου με κυρία που δουλεύει στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου όπου έμεινα. Βρίσκοντάς την πρόθυμη για κουβέντα, δεν έχασα την ευκαιρία να λύσω διάφορες απορίες μου για ένα κάρο ζητήματα που έχουν να κάνουν με την Κολομβία. Κάποια στιγμή η κουβέντα έφθασε στα χρήματα που διατέθηκαν για την ανακούφιση των πληγέντων του μεγάλου σεισμού του 1999. Η κυρία ήταν απόλυτη ότι ελάχιστα χρήματα κατέληξαν σε εκείνους που πραγματικά τα δικαιούνταν, με τα πολύ περισσότερα να... “χάνονται” στον δρόμο... “Μεταξύ μας”, την ίδια ιστορία έχω ακούσει σε... κι εγώ δεν ξέρω πόσες χώρες, από την... Κολομβία -καλή ώρα- μέχρι την Ινδονησία, οπότε ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ θα μου προκαλούσε έκπληξη, κι όχι αυτό που συνέβη με τα χρήματα “για την ανακούφιση των πληγέντων” της Αρμένια...

Όσο για τις εκλογές, όπως αναμενόταν, η συμμετοχή ήταν... για γέλια και για κλάματα. Λίγο-πολύ, από τους δέκα Κολομβιανούς που είχαν δικαίωμα ψήφου, εκείνοι που όντως πήγαν και “ακούμπησαν” την ψήφο τους ήταν τρεις (και μισός). Ακριβώς πριν τις εκλογές δε, είχαν δει το φως της δημοσιότητας δημοσκοπήσεις που εμφάνιζαν το “λευκό” (όχι την αποχή) να φθάνει το 42%, και ο Τύπος είχε “σκαλίσει” τα σενάρια που θα έπαιζαν αν το λευκό ξεπερνούσε το 50% την ημέρα των εκλογών. Κι αυτά, σε μία χώρα στην οποία εκείνοι που όντως ψηφίζουν, παίρνουν βεβαίωση, ένα μικρό χαρτί, βεβαίωση που μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να... απολαύσουν εκπτώσεις σε διάφορες υπηρεσίες και μη...

Για παράδειγμα, έχουν έκπτωση αν θελήσουν να πάνε σε κάποια ιδιωτική σχολή για να σπουδάσουν κάτι, έχουν έκπτωση σε υπηρεσίες υγείας σε ιδιωτικές κλινικές, και μια σειρά άλλων προνομίων. Ούτε αυτά στέκονται ικανά να πείσουν τους Κολομβιανούς να πάνε να ψηφίσουν, τους Κολομβιανούς που (αυτή είναι η αίσθηση με την οποία έμεινα, κουβεντιάζοντας το θέμα με κόσμο από την Μπογκοτά και μετά, δηλαδή τις δύο τελευταίες εβδομάδες πριν τις εκλογές, μέχρι και τώρα, δέκα μέρες μετά), πολύ απλά, αισθάνονται ότι “όλοι τους (οι πολιτικοί και τα κόμματα) είναι τα ίδια σκ...”, θέτοντάς το πολύ-πολύ... λαϊκά, οπότε... τους φαίνεται άσκοπο να επιλέξουν κάποιον που απλά... βρομάει λιγότερο από τους υπόλοιπους...

Είμαι ακόμα στο Κάλι (από εδώ έγραψα και το προηγούμενο κείμενο, για Σαλέντο), από το οποίο όμως φεύγω -επιτέλους...- Παρασκευή πρωί, για Ποπαγιάν, οπότε το όνομα της... Πρωτεύουσας της σάλσα θα φιγουράρει στον τίτλο την επόμενη φορά που θα γράψω κάτι εδώ.

 

[delmem2233]

Γιώργο, τη Χιρόν την έχω καταχωρήσει στη μνήμη μου σαν... προάστιο της Μπουκαραμάνγκα (λόγω του πόσο ΚΟΝΤΑ είναι), κι όχι σαν ξεχωριστό μέρος (λανθασμένα, βέβαια, μια και ΕΙΝΑΙ εκτός Μπουκαραμάνγκα), γι' αυτό δεν τη μνημόνευσα μαζί με Σαλέντο και Μπαρριτσάρα. Όσο για τη Βίγια ντε Λέιβα, το 2011 την... προσπέρασα επειδή καιγόμουν να πάω “καρφί” από το Σαν Χιλ στην Μπογκοτά (είχα σπουδαίο κίνητρο να φθάσω στην Μπογκοτά όσο πιο σύντομα μπορούσα...), και φέτος τη... σνόμπαρα επειδή στην Μπογκοτά έφθασα από δυτικά, από Μανισάλες, και επόμενος προορισμός μου μετά την Μπογκοτά ήταν η Περέιρα, οπότε δεν ήθελα να “τραβηχτώ” στην αντίθετη κατεύθυνση (βορειοανατολικά της Μπογκοτά) και να... backtrack στην Μπογκοτά. Είναι το ένα από τα δύο ψιλοαπωθημένα με τα οποία θα φύγω από την Κολομβία. Η Λέιβα, και η χερσόνησος Γκουαχίρα, πάνω, ψηλά. Δύο καλοί λόγοι (μεταξύ πάμπολλων άλλων) για να επιστρέψω κάποτε (λέμε τώρα...) στην Κολομβία.

Κανένα νέο (για εργασία) για το Μουντομπάσκετ; Εγώ σήμερα άρχισα να διαλέγω συγκεκριμένα παιχνίδια (για Βραζιλία), άνοιξε το “παράθυρο” για αίτηση για διαπίστευση για συγκεκριμένους αγώνες, κι είμαι σαν... πιτσιρικάς σε παιχνιδάδικο, τα θέλω όλα, ΟΛΑ, Ο!Λ!Α! , αλλά πρέπει να φανώ ρεαλιστής. Εκ των πραγμάτων δε γίνεται να είναι κανείς την ίδια μέρα σε δύο πόλεις (ειδικά στη Βραζιλία όπου οι αποστάσεις είναι τεράστιες, και οι τύποι “φημίζονται” για την... παθολογική αδυναμία τους να απογειώσουν τα αεροπλάνα στην ώρα τους), οπότε... χαλιναγωγώ την απληστία μου...

Θα είχε πλάκα πάντως να “πετυχαινόμασταν”(!) κάπου στη Βραζιλία, αν δεχόσουν τη δουλειά που σου πρότειναν...

 

[delmem2233]

Η ιστορία προφανώς έχει μπει όχι απλά στο... ψυγείο, αλλά στην κατάψυξη, οπότε το συγκεκριμένο σύντομο κείμενο έχει περισσότερο χαρακτήρα “είμαι μια χαρά” ενημέρωσης, κυρίως προς τα παιδιά με τα οποία είμαστε σε κάποια επαφή μέσω προσωπικών μηνυμάτων, και στα οποία δεν έχω γράψει εδώ και πολύ καιρό.

Σας “άφησα” από το Κάλι, λίγο μετά τα σούπερ νέα που είχα από τη ΦΙΦΑ, μέσα Μαρτίου. Από τότε μέχρι τώρα, αυτό που έκανα ήταν να σπάσω την απόσταση από το Κάλι μέχρι τη Λίμα σε πολλά μικρά κομμάτια, περνώντας τον περισσότερο χρόνο μου στο Εκουαδόρ, με το οποίο “τσιμπήθηκα” το 2011, και τελικά “ερωτεύτηκα” φέτος. Οι διαφορές που είδα σε μέρη από τα οποία πέρασα και πριν από τρία χρόνια, οι βελτιώσεις, και η γενικότερη... “αισιόδοξη ατμόσφαιρα”, από τη μία με εντυπωσίασαν, και από την άλλη με έκαναν να θέλω να περάσω περισσότερο χρόνο εκεί.

Όσο για το Περού, ένας από τους δύο λόγους για τους οποίους ήρθα, επιλέγοντας να πετάξω από Λίμα για Βραζιλία, ήταν για να... μου δώσω μία δεύτερη ευκαιρία εδώ, μετά την κακή εμπειρία που είχα το 2012. Τζίφος... Ναι μεν πέρασα... “εντάξει”, όμως κατά βάθος το Περού εξακολουθώ να το βλέπω, και νομίζω ότι έτσι θα το βλέπω πάντα, σαν τη μοναδική χώρα στην οποία μου επιτέθηκαν και με λήστεψαν. Όπως έγραψα πριν από λίγες ημέρες σε έναν Ισπανό φίλο, το Περού το βλέπω σαν ένα καταπληκτικό φαγητό (χώρα με άπειρα πράγματα να δεις και να κάνεις), το οποίο όμως μου σερβίρεται σε θεοβρόμικο πιάτο (μνήμες-κατάλοιπα του περιστατικού το '12). Δυστυχώς.

Γράφω απόψε, λίγο πριν τα μεσάνυχτα εδώ, στη Λίμα, επειδή αύριο πετάω για Ρίο, κι έτσι μπαίνει τέλος στον πρώτο κύκλο αυτού του ταξιδιού. Λίγες ημέρες στο Ρίο, λίγες σε παραλιακά μέρη βορειοανατολικά του Ρίο, πίσω στο Ρίο, και μετά... ονειρεμένη “οδύσσεια”, Σάο Πάουλο, Μπέλο Οριζόντε, Ρίο, Νατάλ, Ρεσίφε, Φορταλέζα, Ρεσίφε, για οκτώ παιχνίδια της φάσης των ομίλων, για τα οποία έχω ήδη εξασφαλισμένη είσοδο. Μετά, Σαλβαντόρ, Μπραζίλια, Μπέλο Οριζόντε, Σάο Πάουλο, και τέλος Ρίο, για έξι ακόμα (νοκ-άουτ) παιχνίδια, για τα οποία αίτηση για διαπίστευση μπορώ να κάνω τη βραδιά που θα βγαίνουν τα ζευγάρια. Όνειρο...

“Είμαι μια χαρά” λοιπόν, και χαιρετίσματα σε όλους, ειδικά σε εκείνους που περιμένουν με ενθουσιασμό το Μουντιάλ. Κι αν κάποιος έχει... κάνει τα κουμάντα του κι ετοιμάζεται για πτήση για Βραζιλία, ακόμα καλύτερα. Καθημερινά διαβάζω νέα σχετικά με το πώς πάνε οι προετοιμασίες στις πόλεις που θα φιλοξενήσουν αγώνες, κι ομολογώ ότι αρκετές φορές με έχω πιάσει να αμφιβάλω για το πόσο “ονειρεμένος” θα είναι ο μήνας του Μουντιάλ. Κατά βάθος όμως, νομίζω ότι όλα θα... κυλήσουν ομαλά, κι όσοι είμαστε εκεί θα το χαρούμε με την ψυχή μας.

 

[Kanel28]

Γράφω απόψε, λίγο πριν τα μεσάνυχτα εδώ, στη Λίμα, επειδή αύριο πετάω για Ρίο, κι έτσι μπαίνει τέλος στον πρώτο κύκλο αυτού του ταξιδιού. Λίγες ημέρες στο Ρίο, λίγες σε παραλιακά μέρη βορειοανατολικά του Ρίο, πίσω στο Ρίο, και μετά... ονειρεμένη “οδύσσεια”, Σάο Πάουλο, Μπέλο Οριζόντε, Ρίο, Νατάλ, Ρεσίφε, Φορταλέζα, Ρεσίφε, για οκτώ παιχνίδια της φάσης των ομίλων, για τα οποία έχω ήδη εξασφαλισμένη είσοδο. Μετά, Σαλβαντόρ, Μπραζίλια, Μπέλο Οριζόντε, Σάο Πάουλο, και τέλος Ρίο, για έξι ακόμα (νοκ-άουτ) παιχνίδια, για τα οποία αίτηση για διαπίστευση μπορώ να κάνω τη βραδιά που θα βγαίνουν τα ζευγάρια. Όνειρο...
“Είμαι μια χαρά” λοιπόν, και χαιρετίσματα σε όλους, ειδικά σε εκείνους που περιμένουν με ενθουσιασμό το Μουντιάλ. Κι αν κάποιος έχει... κάνει τα κουμάντα του κι ετοιμάζεται για πτήση για Βραζιλία, ακόμα καλύτερα. Καθημερινά διαβάζω νέα σχετικά με το πώς πάνε οι προετοιμασίες στις πόλεις που θα φιλοξενήσουν αγώνες, κι ομολογώ ότι αρκετές φορές με έχω πιάσει να αμφιβάλω για το πόσο “ονειρεμένος” θα είναι ο μήνας του Μουντιάλ. Κατά βάθος όμως, νομίζω ότι όλα θα... κυλήσουν ομαλά, κι όσοι είμαστε εκεί θα το χαρούμε με την ψυχή μας.

Μη στρίβεις άλλο το μαχαίρι την καρδιάαα!!! Αν σου είναι εύκολο ανέβασε και καμιά φωτογραφία από τα γήπεδα που θα πας για εμάς τους πεινασμένους
Καλή συνέχεια, να περνάς όμορφα και να προσέχεις

 

[delmem2233]

Τις τελευταίες δέκα μέρες έγραψα πέντε κείμενα για ένα ψευτομπλόγκ που έστησα (και παράτησα) τον Ιανουάριο, οπότε… πρέπον το βρίσκω να προσθέσω ένα κείμενο κι εδώ, πριν ζητήσω από τα παιδιά που είναι υπεύθυνα να αποσύρουν την ιστορία από τις «σε εξέλιξη».

Από Θεσσαλονίκη γράφω, στην οποία βρίσκομαι από τέλη Ιουλίου (όχι όμως για πολύ ακόμα, μια και την Τρίτη που μας έρχεται φεύγω ξανά, για μικρότερο όμως διάστημα, και… εδώ κοντά).

Το τελευταίο κείμενο το ανέβασα από Λίμα, τέλη Μαΐου, πριν πετάξω για Ρίο. Έγραψα τότε ότι είχα ήδη εξασφαλισμένη είσοδο σε οκτώ παιχνίδια ομίλων του Μουντιάλ, κι ότι είχα την ελπίδα να πάω και σε κάποια νοκ-άουτ. Να που το πρώτο νοκ-άουτ που είδα ήταν το… εκνευριστικό δικό μας με την Κόστα Ρίκα. Μετά, Σαλβαντόρ για το Βέλγιο-ΗΠΑ, πτήση για Μπραζίλια για το Αργεντινή-Βέλγιο, λεωφορείο για Μπέλο Οριζόντε για το… ιστορικό 1-7 της Γερμανίας με τη Βραζιλία, δεύτερο βραδινό λεωφορείο «στο καπάκι» για Σάο Πάουλο, για τον άλλον ημιτελικό, Αργεντινή-Ολλανδία, και, κερασάκι στην τούρτα, άσχετα αν έχασε η Αργεντινή «μου», τελικός στο Μαρακανά. Παραδόξως (ή μη. Έχω μια… υποψία γιατί συνέβη αυτό), η ΦΙΦΑ απάντησε θετικά σε όλα τα αιτήματά μου.

Έγραφα καθημερινά για μία αθλητική εφημερίδα στη Θεσσαλονίκη, συχνά-πυκνά έβγαινα και στο ραδιόφωνό τους, τηρώντας τη συμφωνία που είχαμε κάνει μήνες πριν. Με… τρώει να γράψω πόσο τήρησαν ΕΚΕΙΝΟΙ τη συμφωνία μας, αλλά… αλλά!

Αν είσαι ποδοσφαιρόφιλος και πηγαίνεις σε ΜΟΥΝΤΙΑΛ, όχι σε οποιαδήποτε χώρα, αλλά στη ΒΡΑΖΙΛΙΑ, και καταλήγεις να δεις όχι ένα-δύο παιχνίδια, αλλά 1!4!, συμπεριλαμβανομένων των ημιτελικών και του τελικού, τότε… προφανώς η λέξη που αυτόματα προκύπτει για να περιγράψει την όλη εμπειρία είναι «ΟΝΕΙΡΟ». Κατά βάθος όμως είμαι στυγνός ρεαλιστής, και σε μία κλίμακα από το ένα μέχρι το δέκα, στη δική μου εμπειρία, ο βαθμός που θα έβαζα δε θα ήταν ούτε καν γειτονικός του δέκα(!).

Για να μην παρεξηγηθώ, η εμπειρία ΗΤΑΝ ΟΝΤΩΣ ανεκτίμητη, και θα είμαι πάντα περήφανος για ό,τι έζησα στη Βραζιλία. Απλά… οι «στραβές» που προέκυψαν πριν ακόμα αρχίσει το Μουντιάλ, ήταν πολλές, σημαντικές, και όλες μαζί, άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο, έπαιξαν τον ρόλο τους στο να μην ευχαριστηθώ αυτόν τον μήνα όσο και όπως είχα ονειρευτεί. Έναν-δύο παράγοντες που συνέβαλαν στο να μη βάλω… δεκάρι στην όλη εμπειρία μου, αναφέρω στο μπλογκ μου. Όποιος δε βαριέται να διαβάσει 1000+ λέξεις στα Αγγλικά, ή όποιος θέλει να δει φωτογραφίες όχι μόνο από τη Βραζιλία αλλά κι από αγώνες που είδα σε άλλες χώρες από την αρχή του 2014, μπορεί να τσεκάρει το goalgoltor.blogspot.gr. Το μπλογκ είναι 99% ποδοσφαιρικό, οπότε προτείνω σε μη φίλους του… τοπιού(!) να μη σπαταλήσουν τζάμπα τον χρόνο τους.

Τώρα τι; Την… τύφλα μου . Υποτίθεται ότι τέλη Ιουλίου επέστρεψα στη Θεσσαλονίκη για να… ψάξω για μόνιμη δουλειά, να «τακτοποιηθώ», να νοικιάσω έναν μικρό δικό μου χώρο, να, να, να, όμως δυο-τρεις εβδομάδες μετά την επιστροφή μου βρέθηκα να βολοδέρνω στο σάιτ της Ryanair, ένιωσα την επιθυμία να πάω κάπου που να μην έχω ξαναπάει, κι έτσι, χωρίς να το… πολυκουράσω, αγόρασα με 100 ευρώ εισιτήρια από Θεσσαλονίκη για Βέλγιο, από εκεί για Λιθουανία, και πίσω. Τέσσερις πτήσεις, 45 μέρες, Λιθουανία και Λετονία κυρίως, λιγότερο Βέλγιο. Κατά βάθος (τι κατά βάθος δηλαδή… Πάνω-πάνω…) αυτό που κάνω είναι εντελώς ανεύθυνο, αντί να καθίσω και να αντιμετωπίσω σοβαρά ζητήματα εγώ… δραπετεύω ξανά, απλά αναβάλλοντας για αργότερα αυτά που κάποια στιγμή θέλοντας και μη (ΜΗ, σίγουρα ΜΗ) θα αντιμετωπίσω (ανεργία, έλλειψη σαφούς πλάνου για το μέλλον), όμως…

Χαιρετίσματα σε όλους, ελπίζω να βρίσκετε χρόνο, χρήμα, και διάθεση να ταξιδεύετε, υγεία (πιο κλισέ δε γίνεται, αλλά…), και… εις το «επανιδείν».

 

[Chris22]

Αν μπορεις,μην μας ξεχνας.. Προσωπικα,μου αρεσει πολυ να διαβαζω τα κειμενα σου!

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες-Κεντρική & Νότια Αμερική.

 

[Yorgos]

Κλείνω με τούτο (με αφορμή τη Γαλλίδα)... Οι κοστένιος λατρεύουν το μπέιζμπολ (όπως και οι γείτονές τους κοστένιος στη Βενεζουέλα), οι ρόλος/κατσάκος και οι υπόλοιποι Κολομβιανοί είναι μουρλοί με το ποδόσφαιρο, εκείνο όμως που ενώνει τους μεν και του δε, είναι η αγάπη τους για, και το πόσο σοβαρά παίρνουν, την ποδηλασία. Δεν είμαι ειδικός επί του θέματος, όμως έχω την αίσθηση ότι μόνο στη Γαλλία (μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών) ο κόσμος είναι ΤΟΣΟ κολλημένος με την ποδηλασία όσο εδώ.

Χώρα των Βάσκων, ακόμη πιο μουρλοί.

(δικαιολογία ήταν η παρέμβαση για να κατευθύνω ανυποψίαστους αναγνώστες στην ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ αυτή ιστορία που παίρνει την ψήφο μου αβάδιστα και ααβόρα, κι ας έχει μια μαύρη τρύπα στο Περού)