Κινηματογραφική κουβέντα....

[jimp]

Μου δίνει μια ελπίδα

Τζάμπα ελπίζεις. Την παρασκευη συζητούσα με κάποιους γι'αυτό το θέμα και από τις απαντήσεις τους ήθελα να μεταναστευσω εκείνη τη στιγμή.

Απαντήσεις του στυλ "έχουμε εμείς στην παράδοση μας τέτοια πράγματα;Η θρησκεία μας τι λέει γι'αυτό;" ή "έχεις δει να τα κάνουν αυτά στη Σαουδική Αραβία;" ή "γιατί επιλέγουν να γίνουν ομοφυλόφιλοι,μήπως επειδή είναι της μόδας;". Και υποτίθεται πως ήταν και μορφωμένοι.

1000 χρόνια να περάσουν στην Ελλάδα η σύγκριση θα γίνεται με τα "προοδευτικά" μουσουλμανικά καθεστώτα.

 

[fenia42]

Είμαστε οφ τοπικ αλλά δε πειράζει. Κι εγώ χτες είχα την κουβέντα με άτομο του «χώρου».
Θα κρατήσω την αισιοδοξία μου γιατί καταλήξαμε χτες στα εξής : όσο πιο πολύ συνηθίζεις μια εικόνα, σου γίνεται οικεία. Όσο οι γκευ κάνουν come out βοηθούν και τους γύρω τους να τους αποδεχτούν πιο εύκολα ως κάτι φυσιολογικό.
Πρόσφατα σε μπαρ της συμπρωτεύουσας υπήρχε ζευγάρι γυναικών που φιλιόταν δημόσια. Κανεις δεν είπε τίποτα στο μπαρ, που σημαίνει ότι αρχίζει να μας γίνεται οικείο. Μόνο δυο Χρυσαυγίτες μπήκαν σε κάποια φάση κι άρχισαν τα χρυσαυγιτικα. Αλλά ήταν η συντριπτική μειοψηφία, κι αυτό είναι αισιόδοξο.

 

[tripakias]

Εμένα πάντως αυτό που με σοκάρει στην εν λόγω ταινία είναι το γεγονός ότι στην Αγγλία, μόλις εβδομήντα χρόνια πριν είχε τέτοια αντιμετώπιση ένας ομοφυλόφιλος -που να θέλει φαρμακευτική αγωγή για να αντιμετωπιστεί η «ανωμαλία» του.
Μου δίνει μια ελπίδα ρε παιδί μου ότι μπορεί αλλάξει στις επόμενες δεκαετίες και η κατάσταση στη χώρα μου.

Για την ακριβεια 51 χρονια πριν. Μολις το 1967 καταργηθηκε ο νομος αυτος. Ακομη χειροτερα σε Σκωτια και Βορεια Ιρλανδια και φυσικα σε πολλες αλλες χωρες του κοσμου που καταργηθηκε αργοτερα ή που δεν εχει καταργηθει ακομα.

Ενω χωρες οπως οι ΗΠΑ, η Σουηδια, η Γαλλια, η Ελβετια, η Νορβηγια, η Δανια και η Ισλανδια λογω ευγονικης πραγματοποιουσαν υποχρεωτικες στειρωσης. Με την τελευταια στην Ευρωπη να γινεται στη Σουηδια το 1975 και στην αντιπερα οχθη του Ατλαντικου στην Β.Καρολινα το 1977.

Στη χωρα μας η ποινικοποιηση της ομοφυλοφιλιας καταργηθηκε το 1950 (αν ζουσε στην Ελλαδα ο Turing θα τη γλιτωνε) γιατι θεωρηθηκε ασθενεια και δεν επιτρεποταν να ποινικοποιηθει. Το 1977 η κυβερνηση του Κωνσταντινου Καραμανλη εφερε νομοσχεδιο στη Βουλη οπου υπηρχε παραγραφος που ποινικοποιουσε τη συνουσια μεταξυ 2 αντρων, τους οποιους χαρακτηριστικα αποκαλουσε "κιναιδους"

Ηταν οι τραβεστι που ξεκινησαν τις αντιδρασεις. Ετσι γεννηθηκε το ομοφυλοφιλικο κινημα στη χωρα μας οπου με τη βοηθεια διασημοτητων οπως ο Χατζηδακις, η Μερκουρη, ο Τσαρουχης, ο Ταχτσης καταφερε να πετυχει την αποσυρση της παραγραφου.

 

[tripakias]

Είμαστε οφ τοπικ αλλά δε πειράζει. Κι εγώ χτες είχα την κουβέντα με άτομο του «χώρου».
Θα κρατήσω την αισιοδοξία μου γιατί καταλήξαμε χτες στα εξής : όσο πιο πολύ συνηθίζεις μια εικόνα, σου γίνεται οικεία. Όσο οι γκευ κάνουν come out βοηθούν και τους γύρω τους να τους αποδεχτούν πιο εύκολα ως κάτι φυσιολογικό.
Πρόσφατα σε μπαρ της συμπρωτεύουσας υπήρχε ζευγάρι γυναικών που φιλιόταν δημόσια. Κανεις δεν είπε τίποτα στο μπαρ, που σημαίνει ότι αρχίζει να μας γίνεται οικείο. Μόνο δυο Χρυσαυγίτες μπήκαν σε κάποια φάση κι άρχισαν τα χρυσαυγιτικα. Αλλά ήταν η συντριπτική μειοψηφία, κι αυτό είναι αισιόδοξο.

Το θεμα Φενια δεν ειναι να αποδεχτουμε τις κοπελες που φιλιουνται στο μπαρ αλλα τους συναδελφους, τους γειτονες, τους συγγενεις, τους φιλους και τα παιδια μας. Οχι συμβατικα γιατι νιωθουμε πως πρεπει να τους αγαπαμε αλλα γιατι πραγματικα τους αγαπαμε. Χωρις να προσπαθουμε να τους αλλαξουμε ή να αισθανομαστε ντροπη γι αυτους.

 

[STKF]

Μου δίνει μια ελπίδα ρε παιδί μου ότι μπορεί αλλάξει στις επόμενες δεκαετίες και η κατάσταση στη χώρα μου.

Έχει αλλάξει ήδη και νομίζω ότι είναι αξιοσημείωτη η διαφορά. Θα τολμούσε η ελληνική Βουλή να φέρει νόμο περί συμφώνου συμβίωσης και να τον ψηφίσει κιόλας, το ΄85 η το ΄95?
Θεωρώ ότι τα αρνητικά φαινόμενα έχουν περιοριστεί σε σχέση με το παρελθόν.
Υπενθυμίζω επίσης και σε πολύ πιο δύσκολες εποχές την αξιοθαύμαστη ανεκτικότητα των κατοίκων της Μυκόνου.
Υ.Γ Μάλλον θέλω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο.

 

[gelf]

Μου θυμίσατε την εκπληκτική ομιλία - παραίτηση Χατζηδάκη από το Γ πρόγραμμα. Περί γουρουνιών που κυλιούνται στη λάσπη.
Αν θυμάμαι καλά (έχουν περάσει 39-40 χρόνια), η ομιλία ξεκινούσε: "Με ονομάζουν κίναιδο,,,".

Τέλος πάντων συμφωνώ απόλυτα με τα αναφερόμενα παραπάνω από @paefstra, @jimp, @fenia42, @STKF , @tripakias κλπ. Απαιτείται πολλή δουλειά, από όσους αγωνίζονται για την πρόοδο.
Έστω και για τα αυτονόητα.

Δεν έχω καταφέρει να βρω την ομιλία - παραίτηση Χατζηδάκη. Όποιος τη βρει θα ήμουν ευγνώμων.
Φοβάμαι ότι έχει αποσυρθεί.

 

[gelf]

Επειδή ξεφύγαμε. Για να βρεθώ εντός θέματος προτείνω την καλύτερη, κατά τη γνώμη μου, ταινία του 21ου αιώνα.
2046. Κορυφαία ταινία.

 

[fenia42]

Αυτό ετοιμαζόμουν να γράψω κι εγώ @gelf . O Wong Kar Wai είναι νομίζω ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης. Είναι η γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, Κίνας και Αμερικής αν θέλετε. Είναι αυτός που υμνεί τον έρωτα, ακόμα και όταν τσαλακώνει τις ψυχές. Κάνει τα "θύματά" του να πονούν ηδονικά και να πεθαίνουν καθημερινά από τον πόνο του έρωτα. Λύτρωση δεν υπάρχει, μόνο προσωρινή ανακούφιση της σάρκας σε ευτελείς συνευρέσεις.
Ειναι ο σκηνοθέτης που παντρεύει την πλούσια κινέζικη κουλτούρα με την "αμερικανιά". Στο background μπορεί να συνυπάρχουν η τζαζ μουσική με χριστουγεννιάτικο ντεκόρ, κομψές γυναίκες που λιβανίζουν ανόρεκτα το φαγητό τους παίζοντας με τα ξυλάκια τους, ταπετσαρίες και φορέματα από τη μόδα παλιότερων δεκαετιών, προσαρμοσμένη πάντα στα κινεζικά σωματότυπα και δεδομενα. Και μοναξιά, μια μοναξιά πανταχού παρούσα, φορεμένη σα μάσκα στα πρόσωπα όλων.
Οι πρωταγωνιστές δεχονται στωικά τη μοίρα τους, συμβιβάζονται με μια άνοστη ζωή, γίνονται έρμαια των καταστάσεων, περιφέρονται σα μαριονέτες και τίποτα δεν είναι ικανό να τους βγάλει από το λήθαργό τους.
Αγαπημένη ταινία το In the mood for love, με το αριστουργηματικό του soundtruck.

Αλλες ταινίες του :
- days of being wild
- Το φουτουριστικό 2046, που προαναφέρθηκε. Μια ταινία αριστούργημα που οφείλουμε να δούμε!
- Εκπτωτοι άγγελοι
- Ευτυχισμένοι μαζί
ΌΛες με παρόμοια θεματολογία και σκηνοθετικό ύφος.


ΥΓ Νύξη για την προηγούμενη συζήτηση, χαίρομαι που συμφωνείτε ότι προοδεύομε στον τομέα της αποδοχής. Κι εγώ βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο.

 

[gelf]

Το "2046", είναι κατά κάποιο τρόπο η συνέχεια της "Ερωτικής επιθυμίας". Τοποθετείται ύστερα από μερικά χρόνια.
Βέβαια στα χρόνια αυτά (απροσδιόριστα - αλλά όπως φαίνεται είναι περίπου 3 ή 4) ο πρωταγωνιστής παρουσιάζεται πιο κυνικός απ' ότι στην προηγούμενη ταινία. Μάλλον κυνικός αφού στην προηγούμενη ταινία δεν είχε παρουσιάσει αυτά τα χαρακτηριστικά.
Κατά τα λοιπά συμφωνώ, αρκετά, με αυτά που γράφεις @fenia42.

 

[fenia42]

Έγινε κυνικός τουθεξης μετά την κατραπακιά στο in the mood for love.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό των ταινιών του είναι η αλαζονεία που πληρώνεται στο τέλος.

 

[taver]

Μερικώς σχετικό: https://www.bankofengland.co.uk/banknotes/50-pound-note-nominations

 

[tripakias]

Ημουν μεταξυ Hawking, Turing, Babbage, Fleming και Lovelace. Τελικα ψηφισα Turing γιατι ηταν αυτος που κυριως αδικηθηκε οσο βρισκοταν εν ζωη. Αρχικα ειχα στο νου μου και τον Δαρβινο αλλα διαβασα αυτο το κριτηριο

• inspire people, not divide them και τον απεριψα. Αν και νομιζω πως τον ειχαν στα παλια 10£.