alma
Member
- Μηνύματα
- 4.125
- Likes
- 17.691
Αυτή ήθελα κι εγώ να τη δω μια και συμπαθώ τον γαλλικό κινηματογράφο(αν και έχω δει και μερικές γαλλικές σούπερ βαρετές). Δεν τα κατάφερα και τώρα θέλω να την πάρω σε DVD.
Κινηματογραφική κουβέντα....
- Thread starter Defkalion
- Ημερομηνία δημιουργίας
Αυτή ήθελα κι εγώ να τη δω μια και συμπαθώ τον γαλλικό κινηματογράφο(αν και έχω δει και μερικές γαλλικές σούπερ βαρετές). Δεν τα κατάφερα και τώρα θέλω να την πάρω σε DVD.
sezar7
Member
- Μηνύματα
- 748
- Likes
- 607
tripakias
Member
- Μηνύματα
- 8.173
- Likes
- 12.773
- Επόμενο Ταξίδι
- Λατινική Αμερική
- Ταξίδι-Όνειρο
- Εκεί
Ειδα το Creed και μπορω να πω πως μου αρεσε το αρωμα Rocky που εχει. Ο Σταλονε ειναι εξαιρετικος στο ρολο του και σε καποια σημεια συγκινηθηκα. Υποσυνειδητα νομιζω περναει και μερικα μηνυματα. Σε γενικες γραμμες μια Καλη ταινια!
maraki86
Member
- Μηνύματα
- 168
- Likes
- 103
Έχει δει κανείς το "Ο ηλίθιος" (Durak) και τις "Ατίθασες" ??
nena
Member
- Μηνύματα
- 867
- Likes
- 471
- Ταξίδι-Όνειρο
- greenland-φεροε-svalbard
το ατιθασες ναι, το ποσταρα λιγο πιο πανω μου αρεσε πολυ η ταινια αντιπροσωπευτικο δειγμα της τουρκικης πραγματικοτητας στην ενδοχωρα!
fotast
Member
- Μηνύματα
- 9.724
- Likes
- 15.135
Μια "'άλλη" άποψη για την ταινία του Παπακαλιάτη.
http://provocateur.gr/out-about/114...e-kai-sxoliazei-th-nea-tainia-toy-papakaliath
http://provocateur.gr/out-about/114...e-kai-sxoliazei-th-nea-tainia-toy-papakaliath
paefstra
Member
- Μηνύματα
- 14.133
- Likes
- 45.600
Ναι ρε φιλε, το διαβασα χθες και αντηχουσε η φωνη του Παπαδοπουλου στα αυτια μου, χαχαχα
emouli
Member
- Μηνύματα
- 1.239
- Likes
- 3.531
- Ταξίδι-Όνειρο
- Καταρράκτες Βικτώρια, ε;
Όντως!
alma
Member
- Μηνύματα
- 4.125
- Likes
- 17.691
Είδα την ιταλοαργεντίνικη ο "διαιτητής"...Μαυρόασπρη με πολλά μεν σουρεάλ στοιχεία, αλλά ταυτόχρονα θίγει ρεαλιστικά θέματα όπως σύγχρονα κακώς κείμενα και σκάνδαλα στο χώρο του ποδοσφαίρου. Μια ομάδα της Σαρδηνίας με τυφλό προπονητή και παίκτες από τους οποίους άλλος είναι κουτσός, άλλος ανήλικος, άλλος ανίκανος κλπ. βρίσκεται στον πάτο ως την άφιξη ενός Ιταλοαργεντίνου παίκτη με ταλέντο. Η τύχη της ομάδας φαίνεται να αλλάζει, αλλά οι πουλημένες διαιτησίες έχουν άλλα σχέδια...Στοιχεία κωμωδίας, σάτιρας και όχι μόνο...
tripakias
Member
- Μηνύματα
- 8.173
- Likes
- 12.773
- Επόμενο Ταξίδι
- Λατινική Αμερική
- Ταξίδι-Όνειρο
- Εκεί
Τι εννοεις ανικανος; Δεν του σηκωνεται;
Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.017
- Likes
- 52.795
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
14. El tren de la línea norte – Το τραίνο της γραμμής του βορά (Κούβα)
Ντοκιμαντέρ φετινότατο. Αρχικά ο σκηνοθέτης σχεδίαζε να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για το αρχαίο τραίνο που κάνει μια διαδρομή σε ένα εντελώς ξεχασμένο κομμάτι της χώρας. Γυρίζοντάς το όμως ανακαλύπτει το πραγματικό του θέμα: την εγκατάλειψη μιας επαρχίας από το κράτος κι αποφασίζει όχι απλά να καταδείξει τη φτώχεια, αλλά να καταγγείλει τις ατέλειες, να αναζητήσει υπευθύνους, μπαίνει σε σπίτια που θα επισκεύαζε το κράτος εδώ και 20 χρόνια, κοινότητες που δεν έχει επισκευαστεί ούτε ένας σωλήνας, που ο τοπικός κινηματογράφος δεν έχει ούτε καθίσματα, που τα χρήματα ποτέ δε φτάνουν στον προορισμό τους και κάνει το αυτονόητο: χτυπάει πόρτες, στέλνει επιστολές στο κόμμα, κάνει έγγραφες καταγγελίες για να εισπράξει την απόλυτη σιωπή και να απαντήσει φέρνοντας το θέμα στο φεστιβάλ.
Σε κάποια άλλη χώρα, αυτά είναι ρεπορτάζ που γυρίζονται εβδομαδιαία. Στην Κούβα είναι πρωτοφανές να καταδεικνύονται τόσο κραυγαλέες αποτυχίες του κρατικού μηχανισμού που όλοι γνωρίζουμε, χωρίς λογοκρισία και να πηγαίνει και σε φεστιβάλ. Δυστυχώς το έδειξαν μόνο σε μια αίθουσα των 50 ατόμων, αλλά είναι κι αυτό μια αρχή.
Του έβαλα 3, αλλά για κάποιον που δε μένει στο νησί θα είναι μάλλον αδιάφορο.
15. Paulina (Αργεντινή)
Η κόρη ενός δικαστικού αποφασίζει να κάνει την προσωπική της επανάσταση και να αφήσει μια προδιαγραφόμενη δικηγορική καριέρα για να διδάξει σε μια υποβαθμισμένη επαρχία της Αργεντινής, όπου θα πέσει θύμα βιασμού και ανάμεσα στους βιαστές της θα αναγνωρίσει και μαθητές της.
Remake παλιότερης ταινίας είναι, καλό το σενάριο, αλλά το focus είναι στις επιλογές της δασκάλας και μάλλον το πάει υπερβολικά στο ψυχολογικό. Καλούτσικη ταινία, γρήγορος ρυθμός (ρέει πολύ αυτό είναι το δυνατό της κομμάτι), αλλά περίμενα κάτι περισσότερο από απλά προσωπικά διλήμματα. Πήρε 3. Κάτι μου λέει πως η original ήταν καλύτερη.
16. Vuelos Prohibidos – Απαγορευμένες πτήσεις (Κούβα)
Μια Γαλλίδα κουβανικής καταγωγής αποφασίζει να επισκεφθεί την Κούβα για να βρει τον πατέρα που δε γνώρισε ποτέ. Η πτήση ακυρώνεται και περνάει τη νύχτα με ένα Κουβανό που γνωρίζει στο αεροδρόμιο των Παρισίων, μια γνωριμία μου την κάνει να γνωρίσει την Κούβα πριν καν την επισκεφθεί (σε βάθος μάλιστα).
Φαντάζομαι ότι ο καλός μας σκηνοθέτης ήθελε από τους διαλόγους των πρωταγωνιστών να δημιουργήσει ένα μίνι debate ανάμεσα στους υπερασπιστές (με αστερίσκους) και τους κατηγορούς (με αστερίσκους κι αυτοί) της Επανάστασης, με ολίγον από σύγκρουση Νέου και Παλιού Κόσμου. Το αποτέλεσμα είναι ολίγον άνοστο, “χαλαρή” κριτική κατά της Επανάστασης, άχρωμοι χαρακτήρες, κακή ερμηνεία από τον PauloFG (τραγουδιάρης σάλσας, δηλαδή μπουζουξής είναι ο άνθρωπος, όχι ηθοποιός) και διάλογοι άχρωμοι, η δε κριτική ασθενής. Σκηνοθετικά δεν πάσχει, αλλά το σενάριο και οι ερμηνείες είναι φορ δε μπαζ, η δε αραβικής καταγωγής Γαλλίδα που βρήκαν για πρωταγωνίστρια έχει το φοβερό προσόν να έχει το μοναδικό τύπο φατσικών χαρακτηριστικών που ΔΕΝ την κάνει Κουβανή (αν ήταν ξανθιά, Κινέζα, μιγάδα, μαύρη, άσπρη, θα έπειθε. Αραβοκατάσταση, δύσκολο, οι Άραβες της Κούβας είναι από το Λίβανο, η Μαροκοκατάσταση βρωμάει κακό casting).
Αν είστε νερόβραστοι, θα σας γοητεύσει. Αν δεν είστε, διαβάστε το σπόιλερ: κάνουν σεξ, πάνε στην Κούβα, οι κοιλιακοί του PauloFG για κλάμματα, το στήθπς της κυρίας πλαστικάντζα. Πήρε 2 γιατί ήμουν σε καλή διάθεση και γελούσα με τα σχόλια των τριών κυράτσων από πίσω μου.
17. La Pantalla Desnuda – H γυμνή οθόνη (Νικαράγουα)
Σε μια κωμόπολη της Νικαράγουα, ένα ζευγάρι μαθητών βιντεοσκοπεί τις ερωτικές του περιπτύξεις. Το βίντεο πέφτει στα χέρια ενός ζηλόφθονου συμμαθητή που αποφασίζει να το “σηκώσει” ανώνυμα στο διαδίκτυο.
Προφανώς χαμηλού μπάτζετ, αλλά αξιοπρεπής ταινία και πολύ ρεαλιστική. Κακές ερμηνείες από κάποιους, αλλά από χώρα με μικρή κινηματογραφική παράδοση δεν περιμένει κανείς να δει και τον Περουγκορία. Συμπαθητική προσπάθεια, καλός ρυθμός, δε βαρέθηκα καθόλου, ρεαλιστική προσέγγιση του θέματος της φαλλοκρατίας και της διαπόμπευσης μέσω των κοινωνικών δικτύων. Για πρωινή ταινία καλή ήταν, τίποτε παραπάνω, παίρνει 2.
18. Εl poeta de La Habana – Ο ποιητής της Αβάνας (Καναδάς)
Ντοκιμαντέρ με θέμα τον CarlosVarela, έναν από τους σημαντικότερους μουσικούς της Κούβας σήμερα, ροκάς που έχει λογοκριθεί άπειρες φορές, με εξαιρετικό και επικριτικό στίχο.
Εξαιρετικό ντοκιμαντέρ με θέμα έναν από τους ζωντανούς μύθους της πλουσιότατης κουβανικής μουσικής σκηνής. Της πραγματικής μουσικής σκηνής της χώρας, όχι αυτά που νομίζουν οι τουρίστες ότι ακούν οι Κουβανοί (σάλσες, Μπουένα Βίστα και λοιπά τουριστάδικα). Ας πλατειάσω: δυστυχώς η κουβανική μουσική πλήττεται από δυο στερεότυπα:
Α) Στους Κουβανούς αρέσουν οι BuenaVistaSocialClub
Β) Η Κούβα είναι βασικά μια χώρα σάλσας
Ξεκινάμε από το Α. Τους BuenaVista δεν τους ήξερε ούτε η μάνα τους μέχρι που γυρίστηκε η ομώνυμη ταινία. Ήταν καλλιτέχνες ξεχασμένοι από άλλες εποχές κι όταν κατέφθασαν οι πρώτοι τουρίστες και ζητούσαν από τις μπάντες στους δρόμους της Αβάνας να τους παίξουν τα τραγούδια τους, οι μουσικοί τους κοιτούσαν με απορία: δεν ήξεραν για τι πράγμα τους μιλούσαν. Οι Κουβανοί που μαζεύονται στα σπίτια τους και ακούνε CompaySegundo (με όλο το σεβασμό στο μουσικό του μεγαλείο) είναι τόσοι όσοι και οι Έλληνες που μαζεύονται για να χορέψουν συρτάκι… Μουσικές τύπου LagrimasNegras και ChanChan με στίχο “έφυγα από το AltoCedro, πήγα μέχρι το Mayari, μετά έφτασα στο Marcane” είναι τα αντίστοιχα των ελληνικών “του Κίτσου η μάνα κάθοταν”: έχουν μια ιστορική λαογραφική αξία αλλά δεν αφορούν κανέναν σήμερα, εκτός από κανέναν τουρίστα και τους ταλαίπωρους μουσικούς (καραπτυχιούχοι οι περισσότεροι) που αναγκάζονται να παίζουν πράγματα που κυριολεκτικά μισούν (προσέξτε π.χ. πώς εξαφανίζονται οι Κουβανοί από οποιοδήποτε μέρος ξεκινάει να παίζει τέτοια, λες κι έπεσε αμπούλα κλανίλας).
Πάμε στο Β. Η σάλσα δεν είναι κουβανικός χορός. Είναι Πορτορικάνικος κι ορθώς οι καλύτεροι σαλσάδες είναι από κει. Επίσης η σάλσα είναι στην Κούβα ό,τι είναι τα μπουζούκια στην Ελλάδα: λαϊκή μουσική, για τα μορφωτικά χαμηλά στρώματα, με στίχο για τον πέοντα, του στιλ “ο κώλος σου αεροδρόμιο, ζητάω άδεια προσγείωσης”. Πάνε Κουβανοί στα σαλσάδικα; Ναι, κάποιοι πάνε. Όχι η πλειοψηφία και σε καμία περίπτωση οι “νορμάλ” Κουβανοί, όπου “νορμάλ” αποκαλώ τη νεολαία της οποίας το 70% πάει πανεπιστήμιο. Πηγαίνετε στο πανεπιστήμιο μια μέρα και πείτε “παιδιά, είστε να πάμε να διασκεδάσουμε σε ένα σαλσάδικο σήμερα;”, θα φάτε φάσκελα, όπως αν μπείτε σε μια σχολή στην Ελλάδα και προτείνετε να πάτε στο Μπουγά. Ναι κάποιοι θα πάνε κι ίσως ακολουθήσει και κανένας μια φορά στη ζωή του για χαβαλέ, να γελάσει με τα χρυσά δόντια, τα ζιγκολό με τις τουρίστριες, άντε και κανά λαμέ πουκάμισο με κροκοδειλέ μπότα. Μόνο που αυτή δεν είναι η mainstreamΚούβα.
Η κουβανική μουσική, που είναι φοβερά πολυσχιδής από τη latinjazz μέχρι την trova και το fusion, έχει δυο χαρακτηριστικά: 1. Το πόσο απίστευτα βιρτουόζοι είναι οι μουσικοί της και ΚΥΡΙΩΣ 2. Έχει τον καλύτερο στίχο στον κόσμο, μακράν του δεύτερου. Σκεπτόμενο, επικριτικό, καλοδουλεμένο, εκπληκτικά βαθύ. ΑΥΤΟ είναι η κουβανική μουσική. Γι’ αυτό τα σαλσάδικα είναι άδεια και βασικά γεμίζουν από τουρίστες (που νομίζουν ότι θα βρουν χιλιάδες κουβανούς να χορεύουν σάλσα και οι μόνοι που βρίσκουν είναι πόρνες και ζιγκολό) ενώ τα τζαζάδικα, τα ροκάδικα, τα fusionάδικα και –δυστυχώς- και τα ρεγκετονάδικα (που κι αυτόσ το στίχο στηρίζεται, έστω από την ανάποδη) είναι γεμάτα και γίνεται μάχη για να μπεις από το νορμάλ κόσμο.
Δεν πάει ο Κουβανός στο CasadelaMusica. Θα πάει να δει τον KelvisOchoaστο Sarao, που πρέπει να αγοράσεις είσοδο 3 εβδομάδες πριν, παρότι παίζει κάθε εβδομάδα. Στο Brecht οι ουρές είναι πολύωρες για να δει ο κόσμος το καλύτερο συγκρότημα fusion στην ήπειρο, τους Interactivo. Κάνουν συναυλία οι BuenaFeκαι γεμίζει η Πλατεία της Επανάστασης λες και μιλάει ο Φιντέλ και ο κόσμος κατακλύζει γήπεδα 80.000 θέσεων για να ακούσει τους στίχους του CarlosVarela με τους οποίους ταυτίζεται, τργουδώντας από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη. Ναι, υπάρχουν και μπουζούκια (σαλσάδικα) αλλά η κουβανική μουσική δεν είναι αυτό. Όπως δεν είναι η φασολάδα η ελληνική κουζίνα.
Ε, αυτό το ντοκιμαντέρ είναι η αποθέωση της κουβανικής μουσικής. Της πραγματικής, αυτή που ακούμε οι περισσότεροι, που κάναμε ουρά 3 ώρες για να δούμε το ντοκιμαντέρ, τον CarlosVarela από κοντά, το BeniciodelToro να του υποκλινεται και τους μύθους της αμερικάνικης μουσικής να τον αποθεώνουν. Ντοκιμαντέρ με σοβαρή μετάφραση στίχων, και το οποίο εστίασε περισσότερο στη λογοκρισία της Κούβας και τις ηλίθιες απαγορεύσεις των Αμερικανών και λιγότερο στον Καρλίτος, χωρίς να παραλείπει να καταδείξει το ατέλειωτο ταλέντο του. Αν δεν έχετε ιδέα τι είναι η πραγματική κουβανική μουσική, δείτε το. Φοβερά καλογυρισμένο, πιάνει το σφυγμό της μουσικής της χώρας. Της πραγματικής, όχι του χασαποσέρβικου.
Του έβαλα 4 και λίγο ήταν. Ένας κινηματογράφος των 800 θέσεων είχε 1600 άτομα μέσα και άλλες δυο χιλιάδες απέξω, με ανθρώπους να τραγουδούν με δάκρυα στα μάτια γνωρίζοντας κάθε λέξη από τους στίχους, Cubanstyle καταστάσεις. Είναι ντροπή στη χώρα του Carcasses (για τον οποίο ο Gillespie είπε ότι ντρέπεται να παίζει μαζί του) και του XAlfonso (ήρθε ο Μικ Τζάγγερ πριν λίγες μέρες πάλι στο φανταστικό FabricadeArte που έχει στήσει ο Alfonso κι έλεγε στο μάνατζέρ του ότι τον θεωρεί έναν από τους 3 καλύτερους καλλιτέχνες που έχει δει ποτέ του αλλά ντρέπεται να το πει γιατί “θα πουν ότι είναι επειδή η Κούβα είναι hot τώρα στην Αμερική, θα με πουν κλισεδάκια”) να ασχολούμαστε με μουσικές που ούτε ποιοτικά (υποκειμενικό είναι αυτό) αλλά ούτε καν ποσοτικά (σε αριθμό οπαδών) έχουν κάποια σχέση με αυτό που προτιμά το κουβανικό κοινό.
ΕΥΓΕ στους σκηνοθέτες και τους συντελεστές που “’έπιασαν” τι είναι Κούβα και τι είναι κουβανική μουσική. ΕΥΓΕ και στο Βαρέλα για τις ατάκες του. “Η πολιτική; Πολύ σημαντική πρέπει όλοι να την παρακολουθούμε. Οι πολιτικοί; Αυτοί είναι για το animalplanet, όλοι τους. Οι δε δικοί μας είναι για το JurassicPark…”. Εύγε και στο Benicio del Toro που τα είπε πολύ καλά, και για το εμπάργκο (έλεος πια, στο 2016 είμαστε…) και για τους από δω με τη λογοκρισία της παράνοιας (ξαναμανα-έλεος).
Ντοκιμαντέρ φετινότατο. Αρχικά ο σκηνοθέτης σχεδίαζε να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για το αρχαίο τραίνο που κάνει μια διαδρομή σε ένα εντελώς ξεχασμένο κομμάτι της χώρας. Γυρίζοντάς το όμως ανακαλύπτει το πραγματικό του θέμα: την εγκατάλειψη μιας επαρχίας από το κράτος κι αποφασίζει όχι απλά να καταδείξει τη φτώχεια, αλλά να καταγγείλει τις ατέλειες, να αναζητήσει υπευθύνους, μπαίνει σε σπίτια που θα επισκεύαζε το κράτος εδώ και 20 χρόνια, κοινότητες που δεν έχει επισκευαστεί ούτε ένας σωλήνας, που ο τοπικός κινηματογράφος δεν έχει ούτε καθίσματα, που τα χρήματα ποτέ δε φτάνουν στον προορισμό τους και κάνει το αυτονόητο: χτυπάει πόρτες, στέλνει επιστολές στο κόμμα, κάνει έγγραφες καταγγελίες για να εισπράξει την απόλυτη σιωπή και να απαντήσει φέρνοντας το θέμα στο φεστιβάλ.
Σε κάποια άλλη χώρα, αυτά είναι ρεπορτάζ που γυρίζονται εβδομαδιαία. Στην Κούβα είναι πρωτοφανές να καταδεικνύονται τόσο κραυγαλέες αποτυχίες του κρατικού μηχανισμού που όλοι γνωρίζουμε, χωρίς λογοκρισία και να πηγαίνει και σε φεστιβάλ. Δυστυχώς το έδειξαν μόνο σε μια αίθουσα των 50 ατόμων, αλλά είναι κι αυτό μια αρχή.
Του έβαλα 3, αλλά για κάποιον που δε μένει στο νησί θα είναι μάλλον αδιάφορο.
15. Paulina (Αργεντινή)
Η κόρη ενός δικαστικού αποφασίζει να κάνει την προσωπική της επανάσταση και να αφήσει μια προδιαγραφόμενη δικηγορική καριέρα για να διδάξει σε μια υποβαθμισμένη επαρχία της Αργεντινής, όπου θα πέσει θύμα βιασμού και ανάμεσα στους βιαστές της θα αναγνωρίσει και μαθητές της.
Remake παλιότερης ταινίας είναι, καλό το σενάριο, αλλά το focus είναι στις επιλογές της δασκάλας και μάλλον το πάει υπερβολικά στο ψυχολογικό. Καλούτσικη ταινία, γρήγορος ρυθμός (ρέει πολύ αυτό είναι το δυνατό της κομμάτι), αλλά περίμενα κάτι περισσότερο από απλά προσωπικά διλήμματα. Πήρε 3. Κάτι μου λέει πως η original ήταν καλύτερη.
16. Vuelos Prohibidos – Απαγορευμένες πτήσεις (Κούβα)
Μια Γαλλίδα κουβανικής καταγωγής αποφασίζει να επισκεφθεί την Κούβα για να βρει τον πατέρα που δε γνώρισε ποτέ. Η πτήση ακυρώνεται και περνάει τη νύχτα με ένα Κουβανό που γνωρίζει στο αεροδρόμιο των Παρισίων, μια γνωριμία μου την κάνει να γνωρίσει την Κούβα πριν καν την επισκεφθεί (σε βάθος μάλιστα).
Φαντάζομαι ότι ο καλός μας σκηνοθέτης ήθελε από τους διαλόγους των πρωταγωνιστών να δημιουργήσει ένα μίνι debate ανάμεσα στους υπερασπιστές (με αστερίσκους) και τους κατηγορούς (με αστερίσκους κι αυτοί) της Επανάστασης, με ολίγον από σύγκρουση Νέου και Παλιού Κόσμου. Το αποτέλεσμα είναι ολίγον άνοστο, “χαλαρή” κριτική κατά της Επανάστασης, άχρωμοι χαρακτήρες, κακή ερμηνεία από τον PauloFG (τραγουδιάρης σάλσας, δηλαδή μπουζουξής είναι ο άνθρωπος, όχι ηθοποιός) και διάλογοι άχρωμοι, η δε κριτική ασθενής. Σκηνοθετικά δεν πάσχει, αλλά το σενάριο και οι ερμηνείες είναι φορ δε μπαζ, η δε αραβικής καταγωγής Γαλλίδα που βρήκαν για πρωταγωνίστρια έχει το φοβερό προσόν να έχει το μοναδικό τύπο φατσικών χαρακτηριστικών που ΔΕΝ την κάνει Κουβανή (αν ήταν ξανθιά, Κινέζα, μιγάδα, μαύρη, άσπρη, θα έπειθε. Αραβοκατάσταση, δύσκολο, οι Άραβες της Κούβας είναι από το Λίβανο, η Μαροκοκατάσταση βρωμάει κακό casting).
Αν είστε νερόβραστοι, θα σας γοητεύσει. Αν δεν είστε, διαβάστε το σπόιλερ: κάνουν σεξ, πάνε στην Κούβα, οι κοιλιακοί του PauloFG για κλάμματα, το στήθπς της κυρίας πλαστικάντζα. Πήρε 2 γιατί ήμουν σε καλή διάθεση και γελούσα με τα σχόλια των τριών κυράτσων από πίσω μου.
17. La Pantalla Desnuda – H γυμνή οθόνη (Νικαράγουα)
Σε μια κωμόπολη της Νικαράγουα, ένα ζευγάρι μαθητών βιντεοσκοπεί τις ερωτικές του περιπτύξεις. Το βίντεο πέφτει στα χέρια ενός ζηλόφθονου συμμαθητή που αποφασίζει να το “σηκώσει” ανώνυμα στο διαδίκτυο.
Προφανώς χαμηλού μπάτζετ, αλλά αξιοπρεπής ταινία και πολύ ρεαλιστική. Κακές ερμηνείες από κάποιους, αλλά από χώρα με μικρή κινηματογραφική παράδοση δεν περιμένει κανείς να δει και τον Περουγκορία. Συμπαθητική προσπάθεια, καλός ρυθμός, δε βαρέθηκα καθόλου, ρεαλιστική προσέγγιση του θέματος της φαλλοκρατίας και της διαπόμπευσης μέσω των κοινωνικών δικτύων. Για πρωινή ταινία καλή ήταν, τίποτε παραπάνω, παίρνει 2.
18. Εl poeta de La Habana – Ο ποιητής της Αβάνας (Καναδάς)
Ντοκιμαντέρ με θέμα τον CarlosVarela, έναν από τους σημαντικότερους μουσικούς της Κούβας σήμερα, ροκάς που έχει λογοκριθεί άπειρες φορές, με εξαιρετικό και επικριτικό στίχο.
Εξαιρετικό ντοκιμαντέρ με θέμα έναν από τους ζωντανούς μύθους της πλουσιότατης κουβανικής μουσικής σκηνής. Της πραγματικής μουσικής σκηνής της χώρας, όχι αυτά που νομίζουν οι τουρίστες ότι ακούν οι Κουβανοί (σάλσες, Μπουένα Βίστα και λοιπά τουριστάδικα). Ας πλατειάσω: δυστυχώς η κουβανική μουσική πλήττεται από δυο στερεότυπα:
Α) Στους Κουβανούς αρέσουν οι BuenaVistaSocialClub
Β) Η Κούβα είναι βασικά μια χώρα σάλσας
Ξεκινάμε από το Α. Τους BuenaVista δεν τους ήξερε ούτε η μάνα τους μέχρι που γυρίστηκε η ομώνυμη ταινία. Ήταν καλλιτέχνες ξεχασμένοι από άλλες εποχές κι όταν κατέφθασαν οι πρώτοι τουρίστες και ζητούσαν από τις μπάντες στους δρόμους της Αβάνας να τους παίξουν τα τραγούδια τους, οι μουσικοί τους κοιτούσαν με απορία: δεν ήξεραν για τι πράγμα τους μιλούσαν. Οι Κουβανοί που μαζεύονται στα σπίτια τους και ακούνε CompaySegundo (με όλο το σεβασμό στο μουσικό του μεγαλείο) είναι τόσοι όσοι και οι Έλληνες που μαζεύονται για να χορέψουν συρτάκι… Μουσικές τύπου LagrimasNegras και ChanChan με στίχο “έφυγα από το AltoCedro, πήγα μέχρι το Mayari, μετά έφτασα στο Marcane” είναι τα αντίστοιχα των ελληνικών “του Κίτσου η μάνα κάθοταν”: έχουν μια ιστορική λαογραφική αξία αλλά δεν αφορούν κανέναν σήμερα, εκτός από κανέναν τουρίστα και τους ταλαίπωρους μουσικούς (καραπτυχιούχοι οι περισσότεροι) που αναγκάζονται να παίζουν πράγματα που κυριολεκτικά μισούν (προσέξτε π.χ. πώς εξαφανίζονται οι Κουβανοί από οποιοδήποτε μέρος ξεκινάει να παίζει τέτοια, λες κι έπεσε αμπούλα κλανίλας).
Πάμε στο Β. Η σάλσα δεν είναι κουβανικός χορός. Είναι Πορτορικάνικος κι ορθώς οι καλύτεροι σαλσάδες είναι από κει. Επίσης η σάλσα είναι στην Κούβα ό,τι είναι τα μπουζούκια στην Ελλάδα: λαϊκή μουσική, για τα μορφωτικά χαμηλά στρώματα, με στίχο για τον πέοντα, του στιλ “ο κώλος σου αεροδρόμιο, ζητάω άδεια προσγείωσης”. Πάνε Κουβανοί στα σαλσάδικα; Ναι, κάποιοι πάνε. Όχι η πλειοψηφία και σε καμία περίπτωση οι “νορμάλ” Κουβανοί, όπου “νορμάλ” αποκαλώ τη νεολαία της οποίας το 70% πάει πανεπιστήμιο. Πηγαίνετε στο πανεπιστήμιο μια μέρα και πείτε “παιδιά, είστε να πάμε να διασκεδάσουμε σε ένα σαλσάδικο σήμερα;”, θα φάτε φάσκελα, όπως αν μπείτε σε μια σχολή στην Ελλάδα και προτείνετε να πάτε στο Μπουγά. Ναι κάποιοι θα πάνε κι ίσως ακολουθήσει και κανένας μια φορά στη ζωή του για χαβαλέ, να γελάσει με τα χρυσά δόντια, τα ζιγκολό με τις τουρίστριες, άντε και κανά λαμέ πουκάμισο με κροκοδειλέ μπότα. Μόνο που αυτή δεν είναι η mainstreamΚούβα.
Η κουβανική μουσική, που είναι φοβερά πολυσχιδής από τη latinjazz μέχρι την trova και το fusion, έχει δυο χαρακτηριστικά: 1. Το πόσο απίστευτα βιρτουόζοι είναι οι μουσικοί της και ΚΥΡΙΩΣ 2. Έχει τον καλύτερο στίχο στον κόσμο, μακράν του δεύτερου. Σκεπτόμενο, επικριτικό, καλοδουλεμένο, εκπληκτικά βαθύ. ΑΥΤΟ είναι η κουβανική μουσική. Γι’ αυτό τα σαλσάδικα είναι άδεια και βασικά γεμίζουν από τουρίστες (που νομίζουν ότι θα βρουν χιλιάδες κουβανούς να χορεύουν σάλσα και οι μόνοι που βρίσκουν είναι πόρνες και ζιγκολό) ενώ τα τζαζάδικα, τα ροκάδικα, τα fusionάδικα και –δυστυχώς- και τα ρεγκετονάδικα (που κι αυτόσ το στίχο στηρίζεται, έστω από την ανάποδη) είναι γεμάτα και γίνεται μάχη για να μπεις από το νορμάλ κόσμο.
Δεν πάει ο Κουβανός στο CasadelaMusica. Θα πάει να δει τον KelvisOchoaστο Sarao, που πρέπει να αγοράσεις είσοδο 3 εβδομάδες πριν, παρότι παίζει κάθε εβδομάδα. Στο Brecht οι ουρές είναι πολύωρες για να δει ο κόσμος το καλύτερο συγκρότημα fusion στην ήπειρο, τους Interactivo. Κάνουν συναυλία οι BuenaFeκαι γεμίζει η Πλατεία της Επανάστασης λες και μιλάει ο Φιντέλ και ο κόσμος κατακλύζει γήπεδα 80.000 θέσεων για να ακούσει τους στίχους του CarlosVarela με τους οποίους ταυτίζεται, τργουδώντας από την πρώτη μέχρι την τελευταία λέξη. Ναι, υπάρχουν και μπουζούκια (σαλσάδικα) αλλά η κουβανική μουσική δεν είναι αυτό. Όπως δεν είναι η φασολάδα η ελληνική κουζίνα.
Ε, αυτό το ντοκιμαντέρ είναι η αποθέωση της κουβανικής μουσικής. Της πραγματικής, αυτή που ακούμε οι περισσότεροι, που κάναμε ουρά 3 ώρες για να δούμε το ντοκιμαντέρ, τον CarlosVarela από κοντά, το BeniciodelToro να του υποκλινεται και τους μύθους της αμερικάνικης μουσικής να τον αποθεώνουν. Ντοκιμαντέρ με σοβαρή μετάφραση στίχων, και το οποίο εστίασε περισσότερο στη λογοκρισία της Κούβας και τις ηλίθιες απαγορεύσεις των Αμερικανών και λιγότερο στον Καρλίτος, χωρίς να παραλείπει να καταδείξει το ατέλειωτο ταλέντο του. Αν δεν έχετε ιδέα τι είναι η πραγματική κουβανική μουσική, δείτε το. Φοβερά καλογυρισμένο, πιάνει το σφυγμό της μουσικής της χώρας. Της πραγματικής, όχι του χασαποσέρβικου.
Του έβαλα 4 και λίγο ήταν. Ένας κινηματογράφος των 800 θέσεων είχε 1600 άτομα μέσα και άλλες δυο χιλιάδες απέξω, με ανθρώπους να τραγουδούν με δάκρυα στα μάτια γνωρίζοντας κάθε λέξη από τους στίχους, Cubanstyle καταστάσεις. Είναι ντροπή στη χώρα του Carcasses (για τον οποίο ο Gillespie είπε ότι ντρέπεται να παίζει μαζί του) και του XAlfonso (ήρθε ο Μικ Τζάγγερ πριν λίγες μέρες πάλι στο φανταστικό FabricadeArte που έχει στήσει ο Alfonso κι έλεγε στο μάνατζέρ του ότι τον θεωρεί έναν από τους 3 καλύτερους καλλιτέχνες που έχει δει ποτέ του αλλά ντρέπεται να το πει γιατί “θα πουν ότι είναι επειδή η Κούβα είναι hot τώρα στην Αμερική, θα με πουν κλισεδάκια”) να ασχολούμαστε με μουσικές που ούτε ποιοτικά (υποκειμενικό είναι αυτό) αλλά ούτε καν ποσοτικά (σε αριθμό οπαδών) έχουν κάποια σχέση με αυτό που προτιμά το κουβανικό κοινό.
ΕΥΓΕ στους σκηνοθέτες και τους συντελεστές που “’έπιασαν” τι είναι Κούβα και τι είναι κουβανική μουσική. ΕΥΓΕ και στο Βαρέλα για τις ατάκες του. “Η πολιτική; Πολύ σημαντική πρέπει όλοι να την παρακολουθούμε. Οι πολιτικοί; Αυτοί είναι για το animalplanet, όλοι τους. Οι δε δικοί μας είναι για το JurassicPark…”. Εύγε και στο Benicio del Toro που τα είπε πολύ καλά, και για το εμπάργκο (έλεος πια, στο 2016 είμαστε…) και για τους από δω με τη λογοκρισία της παράνοιας (ξαναμανα-έλεος).
romantic woman
Member
- Μηνύματα
- 2.521
- Likes
- 3.323
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΙΑΠΩΝΙΑ
Την είδα κι εγώ και συμφωνώ μαζί σου.
Πάρα πολύ καλή ταινία!Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα,πολιτικό και κατασκοπικό θρίλερ..Ατμοσφαιρική και έντονα υποβλητική χάρις στην αριστοτεχνική σκηνοθεσία του Σπίλμπεργκ ο οποίος μας μεταφέρει με έξοχο τρόπο στην εποχή του ψυχρού πολέμου -δεκαετία του 50-μεταξύ Αμερικής και Ρωσίας.
Δυνατές ερμηνείες απ όλους με εξέχουσα φυσικά του Τομ Χανκς ο οποίος πολύ στιβαρά υποδύεται έναν μεγαλοδικηγόρο ο οποίος αναλαμβάνει την υπεράσπιση ενός Ρώσου κατασκόπου συλληφθέντος στην Αμερική...και εκεί μπαίνει το ανθρώπινο και ηθικό δίλημμα...ν ακολουθήσει το"ρεύμα"και τη φωνή της κοινωνίας για το καλό της χώρας του η να πράξει με βάση τις αρχές της ηθικής,της συνείδησης και του κώδικα δεοντολογίας;
Υπάρχει ένταση,αγωνία και αρκετές σκηνές που σε καθηλώνουν με κορυφαία(για μένα)του χτισίματος του απεχθούς τείχους του Βερολίνου.
Εκπομπές Travelstories
