Κινηματογραφική κουβέντα....

[Nikos86]

Αρχισα να βλεπω αμερικανικη σταντ απ κομεντι πριν μερικες μερες. Δεν ειχα ξαναασχοληθει με το θεμα. Ολα θα τα βρειτε στην πλατφορμα του Νετφλιξ. Ειδα Κεβιν Χαρτ, Ντειβιντ Σαπελ, Κρις Ροκ, Ριτσαρντ Πραιορ, Κρις Τακερ και Τζερι Σαινφελντ. Μου αρεσαν πιο πολυ ο Κρις Ροκ και ο Τζερι Σαινφελντ και λιγακι ο Ντεινιντ Σαπελ σε ενα απο τα τρια σοου του που ειδα. Τον Ριτσαρντ Πραιορ που θεωρειται ο μεγαλυτερος ολων των εποχων, να πω την αληθεια δεν πολυαντιληφθηκα το χιουμορ του. Αναφερεται και σε μια αλλη εποχη και σε πραγματα που δεν πολυκατεχω, γι' αυτο μαλλον. Γιατι κρυος δεν μου φανηκε. Ο Κρις Τακερ μου εκανε λιγο σαν ο μαυρος Τζιμ Καρει, πολυ γκριματσα και μιμησεις , ενταξει καποια ηταν πετυχημενα αλλα τιποτα σπουδαιο, πολυ ανωδυνο χιουμορ. Ο Κρις Ροκ μου αρεσε πολυ, καταπιανεται με ευαισθητα θεματα οπως οι φυλετικες διακρισεις, πεταει ωραιες ατακες και εχει αυτο το νεγρικο στυλ που μου αρεσει. Ο Τζερι Σαινφελντ μου εκανε πιο μεγαλη εντυπωση απ' ολους. Χωρις να ειναι αθυροστομος, χωρις να καταπιανεται με ευαισθητα θεματα (που ειναι το ψωμι ενος κωμικου) ξερει πως να πει το αστειο. Θεος! Δεν περιμενα ποτε πως θα μου αρεσε ενας τετοιος κωμικος μιας και το πολιτικαλι κορεκτ ανωδυνο χιουμορακι δεν ειναι του στυλ μου!

Καποιες σημειολογικες παρατηρησεις πιθανον και λανθασμενες μιας και η ενασχοληση μου ειναι ολιγοημερη. Καταλαβα γιατι δεν μου αρεσει ο Φισφης και αλλου τετοιου ειδους κωμικοι που δεν θυμαμαι το ονομα τους. Μου φανηκαν αποτυχημενες απομιμησεις του Σαινφελντ. Προτιμω τον Λαμπροπουλο που ειναι πιο στη δικη του φαση, καφρος ζαμαν φου που λεει τις δικες του μπουρδες και ξερει πως απευθυνεται σε ελληνικο κοινο κι ας μην ειναι ουτε αυτος ιδιαιτερα ταλαντουχος. Το νεγρικο χιουμορ μου θυμισε πιο πολυ το ελληνικο μιας και παιζει με το στοιχειο της υπερβολης που ειναι στοιχειο μεσογειακου χιουμορ και εχει αυτο το φολκλορ στοιχειο σαν του Καραγκιοζη που εχουμε και μεις οι Ελληνες! Το χιουμορ του Τζερι (που ειναι λευκος) μου φανηκε πιο αγγλοσαξονικο. Οχι πως ειμαι σιγουρος πως ξερω τι ειναι αγγλοσαξονικο αλλα εχω την αισθηση πως ειναι πιο φλεγματικο και πνευματωδες. Πιο ετοιμολογο τυπου Τσωρτσιλ το εχω στο μυαλο μου.

Καλα καθηστε να ασχοληθω λιγο παραπανω και θα σας πω για το ρολο του χιουμορ στην κοινωνικη ζωη των μειονοτητων στην αμερικη, την διαφορετικοτητα στον τροπο εκφρασης του χιουμορ αναλογα με την μειονοτητα αλλα και την κοινωνικη ταξη στην οποια ανηκεις αλλα και τις γενικες διαφορες του ανατολικοαμερικανικου χιουμορ με το δυτικοαμερικανικο!

 

[Yorgos]

Αρχισα να βλεπω αμερικανικη σταντ απ κομεντι πριν μερικες μερες. Δεν ειχα ξαναασχοληθει με το θεμα. Ολα θα τα βρειτε στην πλατφορμα του Νετφλιξ. Ειδα Κεβιν Χαρτ, Ντειβιντ Σαπελ, Κρις Ροκ, Ριτσαρντ Πραιορ, Κρις Τακερ και Τζερι Σαινφελντ. Μου αρεσαν πιο πολυ ο Κρις Ροκ και ο Τζερι Σαινφελντ και λιγακι ο Ντεινιντ Σαπελ σε ενα απο τα τρια σοου του που ειδα. Τον Ριτσαρντ Πραιορ που θεωρειται ο μεγαλυτερος ολων των εποχων, να πω την αληθεια δεν πολυαντιληφθηκα το χιουμορ του. Αναφερεται και σε μια αλλη εποχη και σε πραγματα που δεν πολυκατεχω, γι' αυτο μαλλον. Γιατι κρυος δεν μου φανηκε. Ο Κρις Τακερ μου εκανε λιγο σαν ο μαυρος Τζιμ Καρει, πολυ γκριματσα και μιμησεις , ενταξει καποια ηταν πετυχημενα αλλα τιποτα σπουδαιο, πολυ ανωδυνο χιουμορ. Ο Κρις Ροκ μου αρεσε πολυ, καταπιανεται με ευαισθητα θεματα οπως οι φυλετικες διακρισεις, πεταει ωραιες ατακες και εχει αυτο το νεγρικο στυλ που μου αρεσει. Ο Τζερι Σαινφελντ μου εκανε πιο μεγαλη εντυπωση απ' ολους. Χωρις να ειναι αθυροστομος, χωρις να καταπιανεται με ευαισθητα θεματα (που ειναι το ψωμι ενος κωμικου) ξερει πως να πει το αστειο. Θεος! Δεν περιμενα ποτε πως θα μου αρεσε ενας τετοιος κωμικος μιας και το πολιτικαλι κορεκτ ανωδυνο χιουμορακι δεν ειναι του στυλ μου!

Καποιες σημειολογικες παρατηρησεις πιθανον και λανθασμενες μιας και η ενασχοληση μου ειναι ολιγοημερη. Καταλαβα γιατι δεν μου αρεσει ο Φισφης και αλλου τετοιου ειδους κωμικοι που δεν θυμαμαι το ονομα τους. Μου φανηκαν αποτυχημενες απομιμησεις του Σαινφελντ. Προτιμω τον Λαμπροπουλο που ειναι πιο στη δικη του φαση, καφρος ζαμαν φου που λεει τις δικες του μπουρδες και ξερει πως απευθυνεται σε ελληνικο κοινο κι ας μην ειναι ουτε αυτος ιδιαιτερα ταλαντουχος. Το νεγρικο χιουμορ μου θυμισε πιο πολυ το ελληνικο μιας και παιζει με το στοιχειο της υπερβολης που ειναι στοιχειο μεσογειακου χιουμορ και εχει αυτο το φολκλορ στοιχειο σαν του Καραγκιοζη που εχουμε και μεις οι Ελληνες! Το χιουμορ του Τζερι (που ειναι λευκος) μου φανηκε πιο αγγλοσαξονικο. Οχι πως ειμαι σιγουρος πως ξερω τι ειναι αγγλοσαξονικο αλλα εχω την αισθηση πως ειναι πιο φλεγματικο και πνευματωδες. Πιο ετοιμολογο τυπου Τσωρτσιλ το εχω στο μυαλο μου.

Καλα καθηστε να ασχοληθω λιγο παραπανω και θα σας πω για το ρολο του χιουμορ στην κοινωνικη ζωη των μειονοτητων στην αμερικη, την διαφορετικοτητα στον τροπο εκφρασης του χιουμορ αναλογα με την μειονοτητα αλλα και την κοινωνικη ταξη στην οποια ανηκεις αλλα και τις γενικες διαφορες του ανατολικοαμερικανικου χιουμορ με το δυτικοαμερικανικο!

Mακράν ο καλύτερος αμερικανός κωμικός στις ΗΠΑ για μένα είναι ο Bill Maher και με έντονα πολιτική άποψη, που λειτουργεί και ως πολιτικό talk show πολύ υψηλού επιπέδου. Εκπληκτικός και στο σκετς και στο κείμενο και στο αυθόρμητο πινγκ-πονγκ, τρομεροί μονόλογοι, πραγματική ιδιοφυία με απίστευτη ποικιλία, πλήρωσα κάποτε 45$ για να τον δω λάιβ στον Καναδά και θα πλήρωνα τα τριπλά. Τους άλλους που αναφέρεις τους βρίσκω μέτριους, ειδικά συγκρινόμενους με Ευρωπαίους. Δεύτερο θα έβαζα τον Τζον Όλιβερ, που δεν το έχει με το improvisation (στα λάιβ τα έκανε μαντάρα), αλλά έχει καλή ροή και κείμενο και τπλεονέκτημα ότι σε μια χώρα με τόσο μέτριο stand up ένας Ευρωπαίος native speaker ξεχωρίζει εύκολα, μιλάμε ότι κάνουν καριέρα κάτι Τζον Στιούαρτ, Τζίμι Φάλον και σία, που πρέπει να βάλεις τη γαργαλιέρα στο max ή κάτι μετριάτζες τύπου Κρις Ροκ , Κέβιν Χαρτ. Από τους παλιούς είχαν καλούς κειμενογράφους ο Τζέι Λένο (στο αυθόρμητο ήταν μηδέν) και ο Λέτερμαν, που την πάλευε κάπως, αλλά εντάξει ο Maher είναι αιώνες μπροστά. Βέβαια επειδή κάνει ξεκάθαρα πολιτική επικαιρότητα, αν δεν είσαι εξοικειωμένος με το τι συμβαίνει στις ΗΠΑ (από το ποιος κυβερνήτης πιάστηκε να κοιτάει μαύρους να κατουρούν στην τουαλέτα μέχρι τι φοροελαφρύνσεις πρότεινε ο Μιτ Ρόμνεϊ για τους μορμόνους), κάποια θα τα χάσεις. Αλλά ο τύπος ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα. Καλιφορνέζικο στιλ, καμία σχέση με τους χοντροκομμένους Νεοϋορκέζους των οποίων η σχολή είναι πολύ μέτρια για μένα.

 

[Nikos86]

Mακράν ο καλύτερος αμερικανός κωμικός στις ΗΠΑ για μένα είναι ο Bill Maher και με έντονα πολιτική άποψη, που λειτουργεί και ως πολιτικό talk show πολύ υψηλού επιπέδου. Εκπληκτικός και στο σκετς και στο κείμενο και στο αυθόρμητο πινγκ-πονγκ, τρομεροί μονόλογοι, πραγματική ιδιοφυία με απίστευτη ποικιλία, πλήρωσα κάποτε 45$ για να τον δω λάιβ στον Καναδά και θα πλήρωνα τα τριπλά. Τους άλλους που αναφέρεις τους βρίσκω μέτριους, ειδικά συγκρινόμενους με Ευρωπαίους. Δεύτερο θα έβαζα τον Τζον Όλιβερ, που δεν το έχει με το improvisation (στα λάιβ τα έκανε μαντάρα), αλλά έχει καλή ροή και κείμενο και τπλεονέκτημα ότι σε μια χώρα με τόσο μέτριο stand up ένας Ευρωπαίος native speaker ξεχωρίζει εύκολα, μιλάμε ότι κάνουν καριέρα κάτι Τζον Στιούαρτ, Τζίμι Φάλον και σία, που πρέπει να βάλεις τη γαργαλιέρα στο max ή κάτι μετριάτζες τύπου Κρις Ροκ , Κέβιν Χαρτ. Από τους παλιούς είχαν καλούς κειμενογράφους ο Τζέι Λένο (στο αυθόρμητο ήταν μηδέν) και ο Λέτερμαν, που την πάλευε κάπως, αλλά εντάξει ο Maher είναι αιώνες μπροστά. Βέβαια επειδή κάνει ξεκάθαρα πολιτική επικαιρότητα, αν δεν είσαι εξοικειωμένος με το τι συμβαίνει στις ΗΠΑ (από το ποιος κυβερνήτης πιάστηκε να κοιτάει μαύρους να κατουρούν στην τουαλέτα μέχρι τι φοροελαφρύνσεις πρότεινε ο Μιτ Ρόμνεϊ για τους μορμόνους), κάποια θα τα χάσεις. Αλλά ο τύπος ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα. Καλιφορνέζικο στιλ, καμία σχέση με τους χοντροκομμένους Νεοϋορκέζους των οποίων η σχολή είναι πολύ μέτρια για μένα.

Ναι ο Κεβιν Χαρτ και οι αλλοι και μενα μετριοτητες μου φανηκαν. Ομως ο Κρις Ροκ ηταν ωραιος, αλητακος, εχει στριτ σμαρτ και ξερει πως να πλασαρει τις ατακες και εχει αυτο το νεγρικο οπως προειπα που μου αρεσει. Σε βαζει στο κολπο γρηγορα και εχει δυνατες κινησεις σχεδον αισθησιακες και εκφρασεις που σου μεταδιδουν το κλιμα. Και ο Τζερι Σαινφελντ μου φανηκε μεγας μαστορας, εχει πολυ γρηγορο ρυθμο, ξερει να δομει το αστειο και πως να το πει, αλλαζει θεμα περιτεχνα και συνδεει σωστα τις ατακες στις αλλαγες θεματος, ασε που ο ρυθμος ειναι τοσο καταιγιστικος που δεν το παιρνεις πρεφα, δεν μου φανηκε καθολου για μετριοτητα, για πολυ ταλαντουχος μου φανηκε. Βεβαια δεν εχω και μεγαλη βαση συγκρισης μιας και τωρα αρχισα να ασχολουμαι πιο σοβαρα με το αμερικανικο σταντ απ, αλλα με ενδιαφερει αρκετα το θεμα χιουμορ. Πιο πριν ειχα δει πολυ αποσπασματικα.

Τωρα αυτο με την γαργαλιερα εγω δεν το πολυμετραω μιας και το χιουμορ δεν μετριεται με τα χαχανα. Και με τις μιμησεις του Κρις Τακερ ψιλοχαχανισα σε καποιες στιγμες αλλα ο τυπος δεν εχει σπουδαιο χιουμορ, αντιθετως ο Τζερι Σαινφελντ ειχε ακομα και στα αστεια που δεν γελασα. Οπως χαχανισα και με την ταινια σκριμ ενω με τις ταινιες του Γουντι Αλεν το πολυ πολυ πολυ κανενα μειδιαμα, αλλα διατρεχει τις ταινιες του ενας αδιορατος σαρκασμος που τον θεωρω υψηλου επιπεδου! Και με τον Τραμπ επισης γελαω και μαλιστα πολυ αλλα δεν θα ελεγα πως εχει το χιουμορ του Τσωρτσιλ, εχει απλα πλακα. Δεν εχει καθολου αυτοσαρκασμο, κανει απλα κυνικο μπουλινγκ που με κανει και γελαω. Τεσπα, καταλαβες τι θελω να πω μην μακρυγορω. Φανταζομαι συμφωνεις σε αυτο.

Τους κωμικους που αναφερεις δεν τους εχω καν ακουσει εκτός από (Λένο και Λετερμαν) να σου πω την αληθεια! Ειδα το 'I'm swiss' του Bill Maher απο περιεργεια. Θα σου πω καποιες παρατηρησεις κατω απο πολλους αστερισκους μιας και μια παρασταση εχω δει. Το κειμενο δεν με τρελλανε αλλα αυτο ειναι πολυ υποκειμενικο, δεν θα επεκταθω. Εθιγε καποια πολιτικα ζητηματα με ευφυη τροπο μεν αλλα δεν ηταν και πολυ δυνατο για σταντ απ για μενα. Θα σταθω πιο πολυ στην παρουσιαση του. Δεν κλιμακωνει ωστε να σε βαλει δυνατα στην κορυφωση του αστειου, ο ρυθμος του ειναι πιο αργος απο αυτον του Τζερι και οταν ειναι γρηγορος μου φαινεται αγχωμενος και η αλληλεπιδραση με το κοινο μου φανηκε καπως πιο αρτσουμπαλη, ψιλοασυγχρονιστη δηλαδη( αυτο βεβαια μπορει να συμβει σε ολους αναλογα με το κοινο μιας και το κοινο δεν γελαει στα ιδια σημεια παντα), δεν χρωματίζει την φωνή με τον τρόπο που το κάνουν οι άλλοι, ούτε το σώμα του συμμετέχει καθόλου στην παράσταση! Σκορπιες χιουμοριστικες ατακες χωρις να δομει το αστειο και να εστιαζει στο πως να το παρουσιασει. Θα τα ξανακοιταξω πιο προσεκτικα ομως, γιατι δεν αποκλειω σε καποια να κανω λαθος. Επιφυλακτικα στα λεω μιας και τα συμπερασματα ειναι βασισμενα σε μια και μονο παρασταση. Αλλα και γενικοτερα η αυρα του και ο τροπος παρουσιασης ειδικα στις παθιασμενες στιγμες της κορυφωσης του αστειου μου βγαζει πιο πολυ τυπο που βγαζει λογο παρα τυπο που κανει σταντ απ κομεντι! Για talk show ναι ισως θα ηταν καλος αλλα το σταντ απ κομεντι του δεν μου αρεσε να σου πω την αληθεια. Προτιμώ την σχολή των Νεοϋορκέζων από όσα εχω δει. Θα δω κι αλλες παραστασεις του ομως κι αν αλλαξω γνωμη θα σου πω! Αλλα μαλλον δεν μου πολυταιριαζει σαν κωμικος. Σαν τυπος ωραιος φαινεται και συμπαθης!

 

[romantic woman]

Στην EΡΤflix, για όσους δεν την είχατε δει παλαιότερα..

Πάρα πολύ καλή ,δυνατή ταινία του 2003

"HUMAN STAIN"
TO ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΣΤΙΓΜΑ

Με πρωταγωνιστές τον εξαιρετικό Αντονυ Χόπκινς και την αρκετά καλή Νικόλ Κίντμαν...
Η ταινία τοποθετείται χρονικά στο 1998[χρονιά αμερικανικού σκανδάλου του Κλίντον με την Μόνικα..]
και περιστρέφεται γύρω από την ζωή ενός επιφανούς καθηγητή λογοτεχνίας σε κολέγιο ο οποίος απολύεται λόγω ενός αβάσιμου σχολίου του, ως ρατσιστικού ,σε μαθητές ,γεγονός που πυροδοτεί σωρεία δραματικών εξελίξεων στην μετέπειτα πορεία της ζωής του....και μεταξύ αυτών και την γνωριμία του και ερωτική σχέση με μιά κατά πολύ νεότερη του γυναίκα...τραγική περσόνα κι αυτή που κουβαλάει ένα δυσβάσταχτο παρελθόν .....Μέσα απ αυτήν την σχέση ξεδιπλώνεται και το παρελθόν του καθηγητή {η ταινία είναι ένα διαρκές φλας-μπάκ} από τα πρώτα παιδικά του χρόνια..την πραγματική του ταυτότητα!!!την οποία στη συνέχεια της ζωής του αποποιείται χτίζοντας μια καριέρα πάνω σε μυστικά και ψέμματα...
Πολύ καλές ερμηνείες,δυνατό σενάριο και χαρακτήρες με ένταση και αγωνία μέχρι το τελευταίο λεπτό...

 

[Señor_Nada]

Και με τον Τραμπ επισης γελαω και μαλιστα πολυ αλλα δεν θα ελεγα πως εχει το χιουμορ του Τσωρτσιλ, εχει απλα πλακα. Δεν εχει καθολου αυτοσαρκασμο, κανει απλα κυνικο μπουλινγκ που με κανει και γελαω.

Δεν μου αρέσει ιδιαίτερα το stand up αλλά ο τραμπ είναι πραγματικά απ'τους καλύτερους του είδους!

Αν σου αρέσει το κυνικο στα όρια του μισανθρωπικου χιούμορ τσέκαρε Bill Hicks. Εδώ σε λογοκριμενο σκετς στην αμερικανική τηλεόραση που το έπαιξαν αρκετά χρόνια μετά τον θάνατο του. Απορώ αν στην ελληνική τηλεόραση θα πέρναγε έστω κι ένα από αυτά τα αστεία.

 

[romantic woman]

''WOMAN AT WAR''

''ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ''

Πολύ ενδιαφέρουσα Ισλανδική ταινία!!!
Η κεντρική σεναριακή ιδέα είναι ο αγώνας μιάς γυναίκας ακτιβίστριας{μουσικός-διευθύντρια χορωδίας}η οποία προσπαθεί να σαμποτάρει την λειτουργία ενός εργοστασίου στην περιοχή ,..επινοώντας πάμπολους τρόπους για να ξεφύγει απο το κυνηγητό της αστυνομίας!
Εξοχη φωτογραφία,σκηνοθεσία!υπέροχα πλάνα από την ισλανδική φύση και μιά πρωτότυπη ιδέα του σκηνοθέτη όσον αφορά την μουσική επένδυση της ταινίας που μας την δίνει από μιά έθνικ-τοπική μπάντα-ορχήστρα η οποία ακολουθεί σχεδόν σε κάθε βήμα την πρωταγωνίστρια.
Μέσα απ αυτον τον αγώνα που δίνει η ηρωίδα και μέσα από τις σχέσεις της με την αδελφή της και τον περίγυρο της...ξεδιπλώνονται και μεταφέρονται στον θεατή πολύ εύστοχα μηνύματα θυσίας και αυταπάρνησης είτε πρόκειται για ιδεολογικά πιστεύω είτε πρόκειται για την οικογένεια ,για τον συνάνθρωπο μας κλπ,με την κορύφωση αυτών στο ανατρεπτικό και τελευταίο μισάωρο...

 

[romantic woman]

τόχω γράψει και θα το ξαναγράψω

Εκπληκτικές ταινίες στο Webtv ERTflix
H μία καλύτερη από την άλλη,από τις πιό πρόσφατες που είδα

ΤHE UNEXPECTED CHILD...
σπάνια περίπτωση ...ψυχικής διαταραχής σχετικά με άρνηση παραδοχής εγκυμοσύνης,,,,...και εγκατάλειψης νεογέννητου

ΤΗΕ SILVER FOREST
γαλλική παραγωγή...
μεγαλοεταιρίες...χρήμα..μεγαλοστελέχη με φιλοδοξίες που ¨χάνουν"τον εαυτό τους στο βωμό της καριέρας

THE PARTY
μόλις 1 ώρα και 7 λεπτά!!αλλά τόσο μεστή τόσο γεμάτη ταινία ,δραματική κομεντί, με τόσο πυκνό λόγο και ποικίλες επισημάνσεις και μηνύματα περί πολιτικής,περί προσωπικών επιλογών στην ζωή...σχέσεων κλπ,..σαν θεατρική ,ασπρόμαυρη ταινία όπου ολοι οι συντελεστές δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας!!!!!!!

 

[romantic woman]

στο ΝΕΤFLIX

"TORBAAZ"
Ο Αντικομφορμιστής!!

Εξαιρετική ταινία ,διαδραματίζεται στο Αφγανιστάν ...έξοχη σκηνοθεσία,φωτογραφία,πλάνα-τοπία από χωριά και πόλεις του Αφγανιστάν καθώς επίσης και από την έρημο ..τα βουνά κλπ.
Το σενάριο περιστρέφεται γύρω από την προσπάθεια ενός πρώην στρατιωτικού γιατρού να απαλύνει τις πληγές παιδιών ενός καταυλισμού προσφύγων της Καμπούλ εκπαιδεύοντας τους στο κρίκετ και οργανώνοντας τους σε ομάδα ....παρακάμπτοντας τις όποιες αντιπαλότητες τους λόγω του ότι ανήκουν σε διαφορετικές .."φατρίες".
Πρωταγωνιστές είναι τα μικρά παιδιά,σκληρό έργο η μάλλον αποτύπωση της σκληρής πραγματικότητας όπου τα παιδιά στρατολογούνται από τους ταλιμπάν και προορίζονται για βομβιστές αυτοκτονίας από το 2007...
Αραγε μπορεί η παιδική αθωωότητα και η φυσιολογική ανάγκη των παιδιών αυτών για παιχνίδι να υπερισχύει της πλύσης εγκεφάλου που έχουν υποστεί για δήθεν ιδέες λύτρωσης και σωτηρίας μέσω των όπλων και των βομβιστικών επιθέσεων?

 

[Nikos86]

Θα γραψω για μερικα ντοκιμαντερ που ειδα ακομα. "Trump an american dream" δεν ειναι κακο, βλεπεται αρκετα ευχαριστα και ξεδιπλωνεται ευχαριστα το πως ο Τραμπ εφτασε να γινει προεδρος των ΗΠΑ. Ειναι τεσσερα επεισοδια.

Το "room 2806". Ειναι ντοκιμαντερ που αναφερεται στην γνωστη υποθεση με τον Στρος Καν. Δεν μου πολυαρεσε, δειτε το μονο αν δεν ξερετε πολλα απο την υποθεση ή αν σας ενδιαφερει πολυ σαν υποθεση αλλα και παλι δεν λεει και πολλα.

Το "Get me Roger Stone" αρκετα ενδιαφερον. Αναφερεται στον συμβουλο του Τραμπ και απο τα βασικα μελη της καμπανιας του. Βασικα το σημαντικοτερο μαζι με τον Στιβ Μπανον απ' οσο ξερω.

Το "Spy who fell to earth" αναφερεται στον δισεκατομμυριουχο αιγυπτιο και πρακτορα των μυστικων υπηρεσιων του Ισραηλ, Ασραφ Μαρουαν. Ενταξει τωρα με την καραντινα βλεπεται και αυτο.

Το 'Our Godfather' που αναφερεται στην ζωη του Τομασο Μπουσκετα ενος μαφιοζου που εγινε ο μεγαλυτερος καταδοτης της μαφιας στην ιστορια. Επ' ευκαιριας εψαξα και καποια πραγματα για την μαφια που δεν τα ηξερα. Αυτο μου αρεσε περισσοτερο γιατι βρηκα ευκαιρια να ψαξω πραγματα αλλα ειναι και αρκετα ωραιο. Δεν αναφερονται στο ντοκιμαντερ και ειναι ασχετα με την υποθεση του ντοκιμαντερ οποτε δεν ειναι σποιλερ να τα μοιραστω μαζι σας. Θα σας τα πω εντελως επιγραμματικα να μην σας κουραζω. Η μαφια ειχε ψιλοδιαλυθει επι Μουσολινι με επικεφαλη στον πολεμο εναντιον της μαφιας εναν αστυνομικο διοικητη τον Τσεζαρε Μορι, ο οποιος ηταν πολυ σκληρος και ειχε φυλακισει 11.000 ατομα στην Σικελια χωρις δικες χωρις τιποτα! (Και αθωους? Ποιος ξερει?). Ενταξει πως ο Μουσολινι τους ειχε κυνηγησει το ηξερα, πως οι μαφιοζοι δεν τα πηγαιναν καλα ουτε με τους κομμουνιστες το ηξερα κι αυτο. Αυτο που δεν ηξερα ειναι πως προς το τελος του δευτερου παγκοσμιου πολεμου οι συμμαχοι τους χρησιμοποιησαν για να επηρεασουν εξελιξεις στην γειτονα χωρα και ουσιαστικα αυτοι ηταν που τους ξαναεβαλαν στο παιχνιδι!

Ααα και ενα αλλο που ειχα δει πριν καποιο καιρο και δεν θυμαμαι αν το προτεινα, το "unabomber in his own words". Aυτο ειναι το ντοκιμαντερ γιατι εχει και δραματοποιημενο που μου εχουν πει πως δεν ειναι τοσο καλο. Εχει να κανει με τον Τεντ Καζινσκι εναν απο τους πιο κατζητουμενους βομβιστες στις ΗΠΑ. Εναν πανεξυπνο τυπο που θα μπορουσε να κανει καριερα ως ακαδημαικος αν θυμαμαι καλα αλλα κατεληξε βομβιστης. Καταπληκτικο, 4 επεισοδια, αυτο μου αρεσε πιο πολυ απ' ολα!

Υ.Γ. : Ολα θα τα βρειτε στο νετφλιξ

 

[Yorgos]

Rose Island, στο Νέτφλιξ

Πραγματική ιστορία ενός Ιταλού μηχανικού που το 1968 φτιάχνει ένα τεχνητό νησί έξω από το Ρίμινι κι εν τέλει αποφασίζει να το ανακηρύξει ως ανεξάρτητο κράτος στον ΟΗΕ, μιας που βρίσκεται εκτός χωρικών υδάτων Ιταλίας. Απίστευτες εξελίξεις, η ιστορία από μόνη της είναι απίθανη, αλλά έχει κι εξαιρετική σκηνοθεσία, εντάξει με το γνωστό εφηβικό χιούμορ των Ιταλών. Τρομερά ενδιαφέρουσα ιστορία που αγνοούσα.

 

[romantic woman]

Rose Island, στο Νέτφλιξ

Πραγματική ιστορία ενός Ιταλού μηχανικού που το 1968 φτιάχνει ένα τεχνητό νησί έξω από το Ρίμινι κι εν τέλει αποφασίζει να το ανακηρύξει ως ανεξάρτητο κράτος στον ΟΗΕ, μιας που βρίσκεται εκτός χωρικών υδάτων Ιταλίας. Απίστευτες εξελίξεις, η ιστορία από μόνη της είναι απίθανη, αλλά έχει κι εξαιρετική σκηνοθεσία, εντάξει με το γνωστό εφηβικό χιούμορ των Ιταλών. Τρομερά ενδιαφέρουσα ιστορία που αγνοούσα.

Συμφωνώ και επαυξάνω!πολύ καλή σκηνοθεσία ,ερμηνείες ....απίστευτη ιστορία!το ανακήρυξε ανεξάρτητο κράτος και με δική του γλώσσα την Εσπεράντο!
ούτε εγώ ήξερα γι αυτό το γεγονός και όντως είναι άξιο απορίας πως αυτός ο χαρισματικός πλήν όμως "φευγάτος και αλλοπαρμένος με την καλή έννοια" κατάφερε και το έφτιαξε αυτό το νησί κόντρα στους νόμους και το κατεστημένο...
άσε δε που αυτό το γεγονός στάθηκε αφορμή για να επανεξετασθούν και να οριοθετηθούν με πρόσθετα μέτρα τα χωρικά ύδατα της χώρας προς αποφυγή παρόμοιων καταστάσεων!

 

[duty_free]

Ο θάνατος τού Μιγκέλε Κορλεόν είναι μία πολύ καλή λύσις για τις μερες των Χριστουγέννων όπου παραδοσιακώς, εχομε (όχι κάθε χρόνο, αλλά σίγουρα χρονιά παρά χρονιά) μαραθώνιο γκοντφάδερ. Ποιός θά περίμενε πως θα προέκυπτε κάτι καινούργιο καίτοι στα κομμένα των εξτρα της του 2004 συλλογής κάτι είχαμε δεί.

Με το καλό και Νονός ΙV - είχε μπεί στα σκαριά προς το τέλος των 90 (το στόρι θα είχε να κάνει με την εδραίωση του Βίτο στην πιάτσα, αφου στο 1 τον εὶχαμε δεί φτασμένον και να πεθαίνει ενώ στο 2, παιδί και να κάνει τα πρὼτα του βήματα) ο θάνατος ὸμως του Μάριο Πούτσο, ματαίωσε το εγχείρημα.