liz
Member
- Μηνύματα
- 159
- Likes
- 343
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος του κόσμου
Αυτό ήταν το πρόγραμμά μας όταν πήγαμε για καταδύσεις στο Μεγάλο Κοραλλιογενές Φράγμα.
(Μέρος πρώτο)
Έχω αρχίσει να χάνω πλέον τον λογαριασμό με τα άτομα που έχω ξεπροβοδίσει ως τώρα στο αεροδρόμιο λέγοντάς τους αντίο μέχρι να ξαναβρεθούμε ποιος ξέρει πού, αν και πότε. Οι βαλίτσες τους είναι πάντα υπέρβαρες με αποτέλεσμα να με φορτώνουν με ότι θεωρεί ο καθένας λιγότερο χρήσιμο. Κάπως έτσι κατέληξα μάλλον να φοράω τώρα το τζιν της Κέητ, το πουκάμισο της Μαρίκο, το παλτό του Πολ και τ’αθλητικά της Κάθριν και με μια 20κιλη βαλίτσα στη ντουλάπα μου που πρέπει να στείλω οσονούπω στον ιδιοκτήτη της στο Τόκιο (υπεραισιόδοξος, νόμισε πως αυτός θα έκανε την διαφορά και θα γλίτωνε το υπέρβαρο). Οι αποχαιρετισμοί γίνονται ολοένα και λιγότερο επώδυνοι, σχεδόν ρουτίνα πλέον και πάντα συνοδεύονται από το καθιερωμένο αποχαιρετηστήριο δείπνο-πάρτυ-εκδρομή.
Τέτοια ήταν η εκδρομή μας στο Cairns μιας και μεγάλο κρίμα της Κέητ ήταν να πάρει το δίπλωμα κατάδυσης προτού γυρίσει μόνιμα στην Ευρώπη. Ξεκλέψαμε 10 λεπτά μια μέρα από το διάλειμμά μας, πήγαμε τρέχοντας στο κοντινότερο convenience store με ίντερνετ, κλείσαμε τα εισιτήρια και μετά χοροπηδούσαμε κι αρχίσαμε να μετράμε τις μέρες.
Μέσα Ιουλίου φτάσαμε στην μικρή κι αδιάφορη πόλη που αποτελεί όμως μια από τις πύλες για το Φράγμα και πέσαμε με τα μούτρα στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα (http://www.prodive.com.au/). Είχα ακούσει από πολλούς πως η πρώτη τους επαφή με την κατάδυση δεν ήταν και η καλύτερη και ήμουν κάπως προετοιμασμένη ψυχολογικά. Το πρόγραμμα θα διαρκούσε 5 μέρες: τις δυο πρώτες θα τις περνούσαμε στην πισίνα και τις υπόλοιπες 3 σ’ ένα σκάφος όπου θα επισκεπτόμασταν κάποιους από τους εξώτερους υφάλους.
Μέρα πρώτη: θεωρία, θεωρία, κι ακόμη περισσότερη θεωρία. Πρώτη επαφή με τον εξοπλισμό, τί είναι τί, συναρμολόγηση και πρώτη βουτιά στην πισίνα. Ένιωθα πολύ παράξενα και κλειστοφοβικά περιτριγυρισμένη από το υγρό στοιχείο και μου φαινόταν πολύ αφύσικο να προσπαθώ ν’ αναπνέω μόνο από το στόμα. Κατεβαίνοντας άρχισε να μπάζει η μάσκα νερό, ασυναίσθητα το εισέπνευσα, μου κατέβηκε στο λαιμό κι ένιωθα πως πνίγομαι. Ο ψύχραιμος κι υπομονετικός εκπαιδευτής μας με ηρέμησε (του πήρε ώρα ομολογουμένως) και δεν μ’ άφησε ν’ανέβω στην επιφάνεια αν και βρισκόμουν μόλις 2-3 μέτρα κάτω από αυτήν, δείχνοντάς μου πόσο σημαντικό είναι το να πρέπει να ελέγχεις τον εαυτό σου.
Μέρα δεύτερη: πρωϊνή βουτιά, ασκήσεις (η χειρότερή μου: αφαίρεση κι επανατοποθέτηση μάσκας κάτω απ’ το νερό), θεωρία κι ακόμη περισσότερη θεωρία, εξετάσεις και ξανά βουτιά κι ασκήσεις. «Ανυπομονείτε γι’ αύριο?» μας λέει ο εκπαιδευτής στο τέλος της κουραστικής μέρας - «ναι!», «ποιος από ‘δω φοβάται τους καρχαρίες?» - σιωπή – «ο μόνος τρόπος να μην δείτε είναι ένας: να κλείσετε τα μάτια σας». Όμορφα...Ακολούθησε 2ωρη επίσκεψη σ’ένα κέντρο ενημέρωσης για το Μεγάλο Κοραλλιογενές Φράγμα για να είμαστε καλύτερα πληροφορημένοι για το τί μπορεί να δούμε τις επόμενες μέρες: http://www.reefteach.com.au/, http://www.reefteach.com.au/what-we-do/courses/
Μέρα τρίτη: επιβιβαζόμαστε στο σκάφος και ξεκινάμε το 3ωρο ταξίδι για τον τον πρώτο ύφαλο που θα επισκεπτόμασταν. Πρώτη εκπαιδευτική κατάδυση, φαϊ, δεύτερη εκπαιδευτική κατάδυση, καταραμένη αφαίρεση μάσκας («Λίζα, πρέπει να χαλαρώσεις λίγο και ν’αναπνέεις πιο ήρεμα, ακούγεσαι σαν τον Νταρθ Βέϊντερ»), φαϊ, snorkeling, φαϊ και νάνι.
Μέρα τέταρτη: εγερτήριο ως συνήθως κατά τις 6, πρώτη εκπαιδευτική κατάδυση της μέρας, επιτέλους νιώθω τελείως άνετα με την συναρμολόγηση του εξοπλισμού (συνήθως ότι αγγίζω καταστρέφεται αυτόματα), καταραμένη αφαίρεση μάσκας, κι εκεί που έχουμε τελειώσει με τις ασκήσεις κι έχουμε αρχίσει να βολοδέρνουμε ανέμελα από ‘δω κι από ‘κει, άλλοι με περισσότερη άνεση κι άλλοι όπως εγώ, δυσκολευόμενοι ακόμα να ελέγξουμε την πλευστότητά μας, ακούμε τον εκπαιδευτή να χτυπάει το τρίγωνο που είχε για να μας τραβάει την προσοχή όποτε έβλεπε κάτι ενδιαφέρον. Γυρνάω το κεφάλι προς το μέρος του και βλέπω ένα ζευγάρι δελφίνια κολλητά το ένα με το άλλο ν’ανεβαίνουν αργά-αργά προς την επιφάνεια, περνώντας από δίπλα μας, κοιτάζοντας μας.
«Είστε πολύ τυχεροί!» μας λέει ο εκπαιδευτής στην συνάντηση που είχαμε μετά το φαϊ. Κάνω καταδύσεις εδώ και 11 χρόνια κι έχω δει δελφίνια 3 φορές ως τώρα (μας είπε πως αντιπαθούν τις μπουρμπουλήθρες και είναι δύσκολο να τα δεις κάνοντας κατάδυση) κι εσάς είναι μόλις η 3η σας φορά και τα πετύχατε ήδη! Ακολούθησε δεύτερη και τελευταία εκπαιδευτική κατάδυση, καταραμένη αφαίρεση μάσκας, φαϊ και απονομή του διπλώματός μας. Η χαρά μας κράτησε λίγο: «λοιπόν για να δούμε...πριν βουτήξουμε σας έθεσα όριο τα 15 μέτρα και σας είπα πως όποιος το ξεπεράσει θα τιμωρηθεί» κοιταζόμαστε όλοι μεταξύ μας...δεν το είχε κάνει καταφέρει κανείς, στα 15.1 ο ένας, στα 15.4 ο άλλος...«ορίστε λοιπόν η τιμωρία», λέει και βάζει μπροστά μας ένα πιάτο με έξι μπισκότα πασαλειμμένα με εμετικό vegemite, αυτήν την διεστραμμένη αυστραλιανή εφεύρεση. «Μα τί βίτσιο έχουν όλοι εδώ να μας τιμωρούν σερβίροντας vegemite?» σκέφτομαι και καταπίνω γρήγορα το μπισκότο μου (ανάλογο σκηνικό μου είχε τύχει στα Whitsundays: http://www.travelstories.gr/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/20631-%E1%F5%F3%F4%F1%E1%EB%DF%E1-east-coast-3.html).
Ξαναφάγαμε κι επιτέλους η τρίτη κατάδυση της ημέρας και πρώτη μας ως διπλωματούχοι δύτες-όχι άλλη αφαίρεση μάσκας!
Πώς να περιγράψεις αυτόν τον καινούργιο κόσμο που ανοίγεται μπροστά σου? Τα χρώματα, τα σχήματα, τον ενθουσιασμό και την αγωνία που σου προκαλεί το να μην ξέρεις ποιο πλάσμα θα περάσει από δίπλα σου τα επόμενα δευτερόλεπτα, η χαρά του να μοιράζεσαι με τον συνδύτη σου ότι σου κινεί το ενδιαφέρον και το πόσο αστείο ακούγεται το γέλιο σας κάτω από το νερό.
(κάτω: τεράστιο ψάρι "Μαορί")
Ακολούθησε τσιμπούσι κι ύστερα ήρθε η ώρα που όλοι περιμέναμε...νυχτερινή κατάδυση.
Συγκεντρωθήκαμε γύρω από το μεγάλο τραπέζι με τα φώτα σβηστά κι ο
οδηγός μας μας μοίρασε τα φωτάκια που θα φορούσαμε στις μπουκάλες μας και τους φακούς μας. «Λοιπόν, κανένας λόγος ανησυχίας! Εσείς φοράτε από ένα κι ακουλουθείτε ποιον? Τον αρχηγό Ινδιάνο» λέει και μας δείχνει τα δυο φωτάκια που θα είχε αυτός στην μπουκάλα του. Μας μιλάει για τις λεπτομέρειες και καταλήγει «οκ, ξέρω πως πολλοί από σας ανησυχείτε για καρχαρίες αλλά παιδιά, δεν υπάρχει λόγος...όμως θα σας παρακαλέσω...όποτε βλέπουμε κάποιον, συμβαίνει το εξής» παίρνει τα μονά φωτάκια, τα σέρνει γρήγορα πάνω στο τραπέζι και τα βάζει πάνω στο διπλό φωτάκι «παιδιά, σας παρακαλώ πάρα, μα πάρα πολύ, μην με καβαλήσετε!». Μας είπε ποια θα είναι η τακτική μας αν μια στις τόσες δείξει κάποιος επιθετική συμπεριφορά και μετά μπλουμ στα κατάμαυρα νερά! Δεν είδαμε τόσα όσα στις υπόλοιπες βουτιές μας (αν και σίγουρα μας είδαν αυτά) όμως η αίσθηση του να κάνεις κατάδυση νύχτα μου άρεσε πάρα πολύ-ο μόνος τρόπος που μπορώ να το περιγράψω είναι πως νόμιζα πως ήμουν σε ταινία-πολύ παράξενο συναίσθημα. Ο καρχαρίας έσκασε τελικά μύτη προς το τέλος: περνώντας από δίπλα μου μέσα στο σκοτάδι φάνηκε μόνο το σχήμα του, δυο μάτια να λάμπουν κι ένα μεγάλο σαρδόνιο χαμόγελο. Δεν τα έκανα πάνω μου όπως αναμενόταν.
Η τελευταία μας μέρα συνεχίστηκε στο ίδιο μοτίβο μέχρι το μεσημέρι που ξεκίνησε η επιστροφή μας στην πόλη.
Μερικές ακόμη φώτο (φωτογραφική πήραμε μόνο 2 φορές μαζί μας: μια κάνοντας κατάδυση και μια κάνοντας snorkeling)
(κάτω: η κατάστασή μας στο τέλος)
(Μέρος πρώτο)
Έχω αρχίσει να χάνω πλέον τον λογαριασμό με τα άτομα που έχω ξεπροβοδίσει ως τώρα στο αεροδρόμιο λέγοντάς τους αντίο μέχρι να ξαναβρεθούμε ποιος ξέρει πού, αν και πότε. Οι βαλίτσες τους είναι πάντα υπέρβαρες με αποτέλεσμα να με φορτώνουν με ότι θεωρεί ο καθένας λιγότερο χρήσιμο. Κάπως έτσι κατέληξα μάλλον να φοράω τώρα το τζιν της Κέητ, το πουκάμισο της Μαρίκο, το παλτό του Πολ και τ’αθλητικά της Κάθριν και με μια 20κιλη βαλίτσα στη ντουλάπα μου που πρέπει να στείλω οσονούπω στον ιδιοκτήτη της στο Τόκιο (υπεραισιόδοξος, νόμισε πως αυτός θα έκανε την διαφορά και θα γλίτωνε το υπέρβαρο). Οι αποχαιρετισμοί γίνονται ολοένα και λιγότερο επώδυνοι, σχεδόν ρουτίνα πλέον και πάντα συνοδεύονται από το καθιερωμένο αποχαιρετηστήριο δείπνο-πάρτυ-εκδρομή.
Τέτοια ήταν η εκδρομή μας στο Cairns μιας και μεγάλο κρίμα της Κέητ ήταν να πάρει το δίπλωμα κατάδυσης προτού γυρίσει μόνιμα στην Ευρώπη. Ξεκλέψαμε 10 λεπτά μια μέρα από το διάλειμμά μας, πήγαμε τρέχοντας στο κοντινότερο convenience store με ίντερνετ, κλείσαμε τα εισιτήρια και μετά χοροπηδούσαμε κι αρχίσαμε να μετράμε τις μέρες.
Μέσα Ιουλίου φτάσαμε στην μικρή κι αδιάφορη πόλη που αποτελεί όμως μια από τις πύλες για το Φράγμα και πέσαμε με τα μούτρα στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα (http://www.prodive.com.au/). Είχα ακούσει από πολλούς πως η πρώτη τους επαφή με την κατάδυση δεν ήταν και η καλύτερη και ήμουν κάπως προετοιμασμένη ψυχολογικά. Το πρόγραμμα θα διαρκούσε 5 μέρες: τις δυο πρώτες θα τις περνούσαμε στην πισίνα και τις υπόλοιπες 3 σ’ ένα σκάφος όπου θα επισκεπτόμασταν κάποιους από τους εξώτερους υφάλους.
Μέρα πρώτη: θεωρία, θεωρία, κι ακόμη περισσότερη θεωρία. Πρώτη επαφή με τον εξοπλισμό, τί είναι τί, συναρμολόγηση και πρώτη βουτιά στην πισίνα. Ένιωθα πολύ παράξενα και κλειστοφοβικά περιτριγυρισμένη από το υγρό στοιχείο και μου φαινόταν πολύ αφύσικο να προσπαθώ ν’ αναπνέω μόνο από το στόμα. Κατεβαίνοντας άρχισε να μπάζει η μάσκα νερό, ασυναίσθητα το εισέπνευσα, μου κατέβηκε στο λαιμό κι ένιωθα πως πνίγομαι. Ο ψύχραιμος κι υπομονετικός εκπαιδευτής μας με ηρέμησε (του πήρε ώρα ομολογουμένως) και δεν μ’ άφησε ν’ανέβω στην επιφάνεια αν και βρισκόμουν μόλις 2-3 μέτρα κάτω από αυτήν, δείχνοντάς μου πόσο σημαντικό είναι το να πρέπει να ελέγχεις τον εαυτό σου.
Μέρα δεύτερη: πρωϊνή βουτιά, ασκήσεις (η χειρότερή μου: αφαίρεση κι επανατοποθέτηση μάσκας κάτω απ’ το νερό), θεωρία κι ακόμη περισσότερη θεωρία, εξετάσεις και ξανά βουτιά κι ασκήσεις. «Ανυπομονείτε γι’ αύριο?» μας λέει ο εκπαιδευτής στο τέλος της κουραστικής μέρας - «ναι!», «ποιος από ‘δω φοβάται τους καρχαρίες?» - σιωπή – «ο μόνος τρόπος να μην δείτε είναι ένας: να κλείσετε τα μάτια σας». Όμορφα...Ακολούθησε 2ωρη επίσκεψη σ’ένα κέντρο ενημέρωσης για το Μεγάλο Κοραλλιογενές Φράγμα για να είμαστε καλύτερα πληροφορημένοι για το τί μπορεί να δούμε τις επόμενες μέρες: http://www.reefteach.com.au/, http://www.reefteach.com.au/what-we-do/courses/
Μέρα τρίτη: επιβιβαζόμαστε στο σκάφος και ξεκινάμε το 3ωρο ταξίδι για τον τον πρώτο ύφαλο που θα επισκεπτόμασταν. Πρώτη εκπαιδευτική κατάδυση, φαϊ, δεύτερη εκπαιδευτική κατάδυση, καταραμένη αφαίρεση μάσκας («Λίζα, πρέπει να χαλαρώσεις λίγο και ν’αναπνέεις πιο ήρεμα, ακούγεσαι σαν τον Νταρθ Βέϊντερ»), φαϊ, snorkeling, φαϊ και νάνι.
Μέρα τέταρτη: εγερτήριο ως συνήθως κατά τις 6, πρώτη εκπαιδευτική κατάδυση της μέρας, επιτέλους νιώθω τελείως άνετα με την συναρμολόγηση του εξοπλισμού (συνήθως ότι αγγίζω καταστρέφεται αυτόματα), καταραμένη αφαίρεση μάσκας, κι εκεί που έχουμε τελειώσει με τις ασκήσεις κι έχουμε αρχίσει να βολοδέρνουμε ανέμελα από ‘δω κι από ‘κει, άλλοι με περισσότερη άνεση κι άλλοι όπως εγώ, δυσκολευόμενοι ακόμα να ελέγξουμε την πλευστότητά μας, ακούμε τον εκπαιδευτή να χτυπάει το τρίγωνο που είχε για να μας τραβάει την προσοχή όποτε έβλεπε κάτι ενδιαφέρον. Γυρνάω το κεφάλι προς το μέρος του και βλέπω ένα ζευγάρι δελφίνια κολλητά το ένα με το άλλο ν’ανεβαίνουν αργά-αργά προς την επιφάνεια, περνώντας από δίπλα μας, κοιτάζοντας μας.
«Είστε πολύ τυχεροί!» μας λέει ο εκπαιδευτής στην συνάντηση που είχαμε μετά το φαϊ. Κάνω καταδύσεις εδώ και 11 χρόνια κι έχω δει δελφίνια 3 φορές ως τώρα (μας είπε πως αντιπαθούν τις μπουρμπουλήθρες και είναι δύσκολο να τα δεις κάνοντας κατάδυση) κι εσάς είναι μόλις η 3η σας φορά και τα πετύχατε ήδη! Ακολούθησε δεύτερη και τελευταία εκπαιδευτική κατάδυση, καταραμένη αφαίρεση μάσκας, φαϊ και απονομή του διπλώματός μας. Η χαρά μας κράτησε λίγο: «λοιπόν για να δούμε...πριν βουτήξουμε σας έθεσα όριο τα 15 μέτρα και σας είπα πως όποιος το ξεπεράσει θα τιμωρηθεί» κοιταζόμαστε όλοι μεταξύ μας...δεν το είχε κάνει καταφέρει κανείς, στα 15.1 ο ένας, στα 15.4 ο άλλος...«ορίστε λοιπόν η τιμωρία», λέει και βάζει μπροστά μας ένα πιάτο με έξι μπισκότα πασαλειμμένα με εμετικό vegemite, αυτήν την διεστραμμένη αυστραλιανή εφεύρεση. «Μα τί βίτσιο έχουν όλοι εδώ να μας τιμωρούν σερβίροντας vegemite?» σκέφτομαι και καταπίνω γρήγορα το μπισκότο μου (ανάλογο σκηνικό μου είχε τύχει στα Whitsundays: http://www.travelstories.gr/%F4%E1%EE%E9%E4%E9%F9%F4%E9%EA%DD%F2-%E9%F3%F4%EF%F1%DF%E5%F2-%F3%E5-%E5%EE%DD%EB%E9%EE%E7/20631-%E1%F5%F3%F4%F1%E1%EB%DF%E1-east-coast-3.html).
Ξαναφάγαμε κι επιτέλους η τρίτη κατάδυση της ημέρας και πρώτη μας ως διπλωματούχοι δύτες-όχι άλλη αφαίρεση μάσκας!
Πώς να περιγράψεις αυτόν τον καινούργιο κόσμο που ανοίγεται μπροστά σου? Τα χρώματα, τα σχήματα, τον ενθουσιασμό και την αγωνία που σου προκαλεί το να μην ξέρεις ποιο πλάσμα θα περάσει από δίπλα σου τα επόμενα δευτερόλεπτα, η χαρά του να μοιράζεσαι με τον συνδύτη σου ότι σου κινεί το ενδιαφέρον και το πόσο αστείο ακούγεται το γέλιο σας κάτω από το νερό.
(κάτω: τεράστιο ψάρι "Μαορί")
Ακολούθησε τσιμπούσι κι ύστερα ήρθε η ώρα που όλοι περιμέναμε...νυχτερινή κατάδυση.
Συγκεντρωθήκαμε γύρω από το μεγάλο τραπέζι με τα φώτα σβηστά κι ο
οδηγός μας μας μοίρασε τα φωτάκια που θα φορούσαμε στις μπουκάλες μας και τους φακούς μας. «Λοιπόν, κανένας λόγος ανησυχίας! Εσείς φοράτε από ένα κι ακουλουθείτε ποιον? Τον αρχηγό Ινδιάνο» λέει και μας δείχνει τα δυο φωτάκια που θα είχε αυτός στην μπουκάλα του. Μας μιλάει για τις λεπτομέρειες και καταλήγει «οκ, ξέρω πως πολλοί από σας ανησυχείτε για καρχαρίες αλλά παιδιά, δεν υπάρχει λόγος...όμως θα σας παρακαλέσω...όποτε βλέπουμε κάποιον, συμβαίνει το εξής» παίρνει τα μονά φωτάκια, τα σέρνει γρήγορα πάνω στο τραπέζι και τα βάζει πάνω στο διπλό φωτάκι «παιδιά, σας παρακαλώ πάρα, μα πάρα πολύ, μην με καβαλήσετε!». Μας είπε ποια θα είναι η τακτική μας αν μια στις τόσες δείξει κάποιος επιθετική συμπεριφορά και μετά μπλουμ στα κατάμαυρα νερά! Δεν είδαμε τόσα όσα στις υπόλοιπες βουτιές μας (αν και σίγουρα μας είδαν αυτά) όμως η αίσθηση του να κάνεις κατάδυση νύχτα μου άρεσε πάρα πολύ-ο μόνος τρόπος που μπορώ να το περιγράψω είναι πως νόμιζα πως ήμουν σε ταινία-πολύ παράξενο συναίσθημα. Ο καρχαρίας έσκασε τελικά μύτη προς το τέλος: περνώντας από δίπλα μου μέσα στο σκοτάδι φάνηκε μόνο το σχήμα του, δυο μάτια να λάμπουν κι ένα μεγάλο σαρδόνιο χαμόγελο. Δεν τα έκανα πάνω μου όπως αναμενόταν.
Η τελευταία μας μέρα συνεχίστηκε στο ίδιο μοτίβο μέχρι το μεσημέρι που ξεκίνησε η επιστροφή μας στην πόλη.
Μερικές ακόμη φώτο (φωτογραφική πήραμε μόνο 2 φορές μαζί μας: μια κάνοντας κατάδυση και μια κάνοντας snorkeling)
(κάτω: η κατάστασή μας στο τέλος)
Last edited by a moderator:
και μετά ξύπνησα...
