Άγιος Δομήνικος Καραϊβική Καραϊβική - Yaman

[TEARY29]

τι θα γίνει βρε yorgo;εμείς περιμένουμε την συνέχεια, ενώ εσύ το κόβεις στο καλύτερο!!!!!!!!!

 

[maltakias]

Δεν του είναι εύκολο από εκεί που γράφει.

 

[TEARY29]

μάλλον τελείωσε το "free for all".........κρίμα.....ή λες να προέκυψε καμία μουλάτα και να μας "έγραψε";;;;;;;;;;

 

[Peregrinator]

Μουλάτα είναι και πολύ high class μάλιστα δε μας βλέπω να τον ξαναβλεπουμε στο φορουμ τα εχασε τα μυαλα του ο συγραφεας.

 

[TEARY29]

τότε δεν απομένει παρά....... να του ευχηθούμε καλή διασκέδαση του παιδιού,όσο να ΄ναι δεν θα αντέχετε και έυκολα σε τέτοια χώρα να είσαι και μόνος,βλέπε ...το βάζο με το μέλι κτ.λ.,κ.τ.λ.

 

[Yorgos]

Στη διαδρομή για το Soufriere η Aldona μου δείχνει κομμάτια του δρόμου που υποχώρησαν με τις τελευταίες φυσικές καταστροφές, νέους καταυλισμούς που φτιάχτηκαν με τα χρήματα της διεθνούς βοήθειας και τη ρωτάω για το κόστος κατασκευής σπιτιών, αφού για άλλη μια φορά στο ταξίδι βλέπουμε όχι πολυτελή, αλλά πραγματικά ευρύχωρα σπίτια από ξύλο ή τσιμέντο. «Αυτό;», λέει και δείχνει ένα μεγάλο αλλά απλό σπίτι που στηρίζεται πάνω σε μερικούς τσιμεντόλιθους. «Αυτό δεν κοστίζει πάνω από 3.000 ευρώ για να το κατασκευάσει κανείς. Οι St.Lucians έχουν σχεδόν όλοι τους γη, επομένως το κόστος της γης δεν μπαίνει στην εξίσωση. Αυτό εκεί, που είναι εμφανώς καλύτερη κατασκευή, κοστίζει ίσως γύρω στις 12-15.000. Ακόμη και μια σχετικά φτωχή οικογένεια, μια παράγκα θα μπορέσει να τη χτίσει και θα είναι και ευρύχωρη. Το πρόβλημα είναι παρακάτω: διατροφή, παιδεία, πολύς κόσμος δεν εξασφαλίζει ούτε αυτά και με τόσα παιδιά που κάνουν το διατροφικό είναι ακόμη θέμα για πολλές οικογένειες».

Από κάποιο σημείο και πέρα, η φυσική ομορφιά της διαδρομής ξεφεύγει από το όμορφο και περνάει τα σύνορα του υπέροχου. Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς την ομορφιά της τόσο πυκνής βλάστησης που πνίγει ολόκληρα βουνά, ενώ οι αρκετά καλοί δρόμοι της Αγίας Λουκίας κάνουν ζιγκ ζαγκ ανάμεσά τους. Ο ήλιος πέφτει σιγά-σιγά και το πορτοκαλοκόκκινο χρώμα κάνει μια υπέροχη αντίθεση με το εντονότατο πράσινο, αλλά μας λείπει το μπλε. «Φτάνουμε στο Soufriere;» ρωτάω και λίγες στιγμές αργότερα έχουμε την απίστευτη θέα μιας πόλης με ένα από τα καλύτερα settings στον κόσμο. Το βανάκι κατεβαίνει το λόφο και η αμφιθεατρική πόλη των 8.000 κατοίκων εμφανίζεται μπροστά μας, υπό το δέος των Pitons και με τον τέλειο όρμο μπροστά της. Επιτέλους βλέπουμε θάλασσα.

Η πόλη δε φαίνεται καθόλου τουριστική. Κάθε άλλο, σπίτια σχετικά φτωχά, ταπεινά μαγαζάκια, μερικά σαπισμένα πατζούρια δίνουν μια ομορφιά decadence σε μια πόλη με χαμηλά κτίρια, που θυμίζει κάτι από ξεχασμένη αποικιακή πόλη, πάντα με ένα θεϊκό backdrop. Κατεβαίνουμε από το βανάκι, φορτωνόμαστε τις αποσκευές και περιμένουμε να εμφανιστεί αυτός ο περιβόητος Tony. Βλέπω την Aldona που μιλάει στο κινητό, λέγοντάς του πως βρισκόμαστε στην επόμενη γωνία. Κοιτάω μπροστά για να δω από πού έρχεται ο Tony, προσπαθώντας να μαντέψω ποιος από όλους τους μαύρους γύρω μας θα είναι αυτός. Με την Aldona να είναι μια γεματούλα 45άρα με αυστηρό κότσο, γυαλιά με χοντρούς φακούς εμφανώς για τεράστια μυωπία, συντηρητικό ντύσιμο και σοβαρότητα που υποδηλώνει ευθύ και υπεύθυνο άτομο, περίμενα να δω κάποιον St.Lucian που να αποπνέει την ωριμότητα του κλασικού τριτοκοσμικού που έζησε σε μια καλά οργανωμένη χώρα του εξωτερικού κι επέστρεψε ώριμος, γεμάτος εμπειρίες, πιο δυτικοποιημένος, έτοιμος να φτιάξει τη ζωή του με τα αποστάγματα της εμπειρίας της ζωής στον Καναδά.

«Hey, Yaman!» λέει ένας κρεμανταλάς που μου ρίχνει ένα κεφάλι και μου δίνει το χέρι του. Τον κοιτάω καλά-καλά. Ο τύπος είναι ψηλός, αθλητικός αλλά και κοκαλιάρης, με ένα αμάνικο μπλουζάκι παραλίας, φαρδύ ατημέλητο στρατιωτικό παντελόνι, τατουάζ σε όλο του το σώμα, περισσότερα σκουλαρίκια από τρίχες στα αυτιά του, ένα θεόρατο piercing διαπερνά το διάφραγμα από το ένα φρύδι μέχρι το άλλο κι έχει κίνηση λέτσου, χίπη και κλόουν μαζί. “I’m Tony, Aldona’s husband, for real ‘mon!», λέει όλο ενθουσιασμό και στηρίζεται συνεχώς από το ένα πόδι στο άλλο, αδυνατώντας να κάτσει ακίνητος, ενώ τα χρυσαφικά στα χέρια και το λαιμό του κουδουνίζουν σε κάθε κίνηση. Μας εξηγεί πως πήγε να πάρει την ανιψιά του, μια φίλη της και το γιο του από το σχολείο για να τους πάνε στο σπίτι με το pickup truck. Δε χωράμε μέσα, οπότε θα πρέπει να είμαστε όρθιοι, πίσω στην καρότσα, μαζί με τις αποσκευές μας. That’s fine with us.

«Μήπως θέλετε πριν το ηλιοβασίλεμα να κάνουμε μια βολτίτσα στο Soufriere και να πάμε μέχρι τα Pitons;». Φυσικά και θέλαμε. Πήγαμε στην παραλιακή οδό, όπου μερικά διασκορπισμένα αποικιακά κτίρια ξεπροβάλλουν πίσω από ξύλινα σπίτια, κάποια πολύ προσεγμένα και κάποια όχι. Η πόλη έχει αρκετή ζωή, με τον κόσμο να βρίσκεται έξω, αλλά αυτό που εντυπωσιάζει είναι τα Pitons, ορατά από παντού, να υψώνονται σαν πράσινα δάχτυλα πάνω από το γαλάζιο όρμο. Ξεκινάμε (στην καρότσα του Ντάτσουν πάντα) για να πάμε προς το βουνό, όπου υπάρχει ένα viewpoint με πανοραμική θέα της πόλης. Πριν φύγουμε όμως από την πόλη, ο Tony, που δείχνει πιο ενθουσιασμένος από εμάς που βρισκόμαστε εκεί, θέλει να μας δείξει μια φτωχογειτονιά του Soufriere, στην άκρη της παραλιακής, για να δούμε ένα «καλλιτεχνικό πάρκο».

Η γειτονιά έχει αρκετές παράγκες αλλά και συμπαθητικούς κήπους. Η θέα του όρμου είναι πολύ όμορφη, εμείς όμως υποτίθεται πως ήρθαμε να δούμε το “fabulous, ‘mon!” καλλιτεχνικό πάρκο, το οποίο αποδεικνύεται πως είναι ο κήπος ενός εκκεντρικού τύπου, που έχει κάνει ένα συνονθύλευμα από ανακυκλωμένα προϊόντα να μοιάζουν κάτι μεταξύ συλλογής γλυπτών, παιδικής χαράς και του κλουβιού με τις τρελές. Ο πιο τρελός φυσικά είναι ο ίδιος ο «καλλιτέχνης», ένας τύπος με σκισμένη βερμούδα στον καβάλο (μη δυσκολευόμαστε να την αρμέξουμε κιόλας), κοτσιδάκια, ύφος βαρύμαγκα που ήπιε λίγο παραπάνω απ’ όσο έπρεπε και το ένα φρύδι περίπου 14 εκατοστά πιο ψηλά από το άλλο. Έρχεται, μου σφίγγει το χέρι και με ρωτάει πώς μου φαίνεται η τέχνη του. Κοιτάω ένα ανακυκλωμένο κανόνι, έναν όχι και τόσο ανακυκλωμένο ή λειτουργικό μύλο, μια τσουλήθρα που αν μπει παιδί μέσα θα είναι θαύμα αν ξαναβγεί, ένα τοίχο με ζωγραφιές από ψάρια χειρότερες κι απ’ του ανιψιού μου και δυο-τρεις κατασκευές που αν δεν είναι τενεκέδες τότε είναι τέχνη τόσο αφηρημένη που πρέπει να είσαι πολύ αφηρημένος ή πιωμένος για να την καταλάβεις. «Καλά, είναι φοβερό, έχω πάθει πλάκα», του λέω. Κοιτάω στον τοίχο του σπιτιού του όπου, πέραν κάποιων απεικονίσεων που πρέπει να έκανε ο σκύλος του μια ξέφρενη βραδιά που δάγκωσε το πινέλο και το βούτηξε στη μπογιά, έχει και μερικά σύμβολα: «ΝΑΤΟ % Χ UFO, BENEFACTOR OF RACE» συν κάτι ομόκεντροι κύκλοι, μερικές απεικονίσεις ζωδίων και κανα-δυο αλαμπουρνέζικα ακόμη. Ε, δεν άντεξα και ρώτησα.
- Συγνώμη, mister artist…
- Simply artist, please…
- Ε συγγνώμη Simply Artist, είναι εύκολο να μου εξηγήσετε αυτό με τα ΟΥΦΟ;
- Κοίταξε να δεις… Αν έρθουν οι εξωγήινοι να μας επιτεθούν… Τι θα κάνουμε;
- Τι θα κάνουμε, ρωτάω κι εγώ.
- Ποιος θα μας προστατεύσει;

Το σκέφτομαι λίγο ξύνοντας το κεφάλι μου διότι ομολογώ ότι σε τέτοιους προβληματισμούς δεν είχα μπει ποτέ στη ζωή μου και το θέμα είναι αναμφισβήτητα σοβαρό. Νομίζω πως βρήκα τη λύση, όμως.
- I know! Θα μας προστατεύσουν οι άλλοι εξωγήινοι! Λέω όλο ενθουσιασμό.
- Ποιοι άλλοι εξωγήινοι; απορεί ο καλλιτέχνης.
- Ε, αν υπάρχουν κακοί εξωγήινοι που έρχονται να μας επιτεθούν, τότε θα έχει και καλούς. Να κάνουμε μια συμμαχία με τους καλούς.

Το βλέμμα που εισέπραξα ήταν απλής αποδοκιμασίας, αλλά επακολούθησε ένα νεύμα κατανόησης και συμπόνιας. Είναι προφανές πως ο δάσκαλος της υπεργαλαξιακής πολιτικής συγχωρεί την άγνοια και την ανοησία μου και δέχεται να με διαφωτίσει.« Ντανέι τα!», φωνάζει και ψιλοτρόμαξα, βλέποντας τα μάτια του να γυαλίζουν με μια λάμψη που θυμίζει Τόνι Μοντάνα. «Ντανέι τααααααααα», ξαναλέει και δείχνει στη θάλασσα. Προσπαθώ να καταλάβω ποια είναι αυτή η Δανάη Τα, αλλά ήρθα στα συγκαλά μου, έβαλα το γλωσσικό μου τσιπάκι σε συντεταγμένες Καραϊβικής και κατάλαβα, έστω και καθυστερημένα, πως ο άνθρωπος μιλάει για το ΝΑΤΟ. «Δε βλέπεις τι έγινε στη Λιβύη; Στη Βοσνία; Αυτό που θα γίνει στο Ιράν; Μόνο το ΝΑΤΟ μπορεί να σώσει την ανθρώπινη φυλή. Όπως μας γλίτωσαν από τον Καντάφι, έτσι θα μας σώσουν και από τους εξωγήινους». Νιώθω ηλίθιος που δε βρίσκω καμία σχέση ανάμεσα σε πράσινα ανθρωπάκια, τον Καντάφι (τι ήθελε και το έγραψε κι αυτός το Πράσινο βιβλίο; Δε βλέπει πως συγχύζει τους Αγιολουκιανούς; ), το ΝΑΤΟ και τη διάσωση όλων μας από τους Βόσνιους, αλλά γνέφω όλο συγκατάβαση. Ο τύπος βέβαια είναι σε παραλήρημα. «Μόνο το ΝΑΤΟ έχει τη δύναμη! Only da nata! Όλοι μας είμαστε το ΝΑΤΟ, κι εσύ κι εγώ και όλοι μας!». Μια ανατριχίλα με έπιασε που ανακάλυψα ότι είμαι κι εγώ το ΝΑΤΟ (δε γίνεται να είμαι η UNICEF που τη συμπαθώ περισσότερο; Έστω το Playboy, κι αυτό διεθνής θεσμός είναι και δε βομβαρδίζει παιδάκια…) και κάνω να φύγω, αλλά ο τύπος ζητά και μια contribution για το ΝΑΤΟ. Είπα κι εγώ, τέτοιο σόου δεν μπορεί να είναι τσάμπα… Δίνω τέσσερα δολάρια Καραϊβικής με την ελπίδα ότι θα πάνε στο στομάχι κάποιου από τα ξυπόλυτα παιδιά που μπαίνουν στην τσουλήθρα-μαύρη τρύπα και όχι στο ΝΑΤΟ. Βλέπω τον D που ξοδεύει το χρόνο του πιο εποικοδομητικά, βγάζοντας δηλαδή φωτογραφίες της πανέμορφης ακτογραμμής, τις οποίες μια μέρα θα μου τις δώσει, πριν τη Δευτέρα Παρουσία είπε.

Ξαναμπαίνουμε στο Ντάτσουν και ανεβαίνουμε για το view point. Στο εσωτερικό του Ντάτσουν είναι ο Τόνι με την Αλντόνα, στη καρότσα εμείς οι δύο, μια εκπάγλου καλλονής πιτσιρίκα («ντροπή σου, ούτε 15 δεν είναι» είπε ο D, για να μάθουμε τελικά πως είναι 22), μια κόρη του Τόνι από άλλο γάμο, μια φίλη της, ένας μπρατσαράς που λέει πως είναι μόλις 17 (στα 24 θα είναι σαν τον Dwight Howard) και η Samsonite, που ζυγίζει περισσότερο από όλους τους προαναφερόμενους. Πιάνει ψιλόβροχο, αλλά η θέα είναι πραγματικά απίστευτη. Χωρίς καμία υπερβολή, μια από τις καλύτερες διαδρομές που έχω κάνει ποτέ, τέτοιο πράσινο έχω δει μόνο στην τροπική ζώνη ανάμεσα στις Άνδεις και τη ζούγκλα. Κοιτάω από πίσω το ζευγάρι οδηγού και συνοδηγού. «Δεν μου λες ρε D, εσύ το κατανοείς το πώς αυτό (λέω και δείχνω την Aldona) παντρεύτηκε… αυτό; (λέω και δείχνω τον Τόνι)». Πιο αταίριαστο ζευγάρι δε θυμάμαι να έχω δει στη ζωή μου. Η Aldona θυμίζει δασκάλα δημοτικού σχολείου παλιάς σχολής κι ο Τόνι δε φαίνεται και ο σοβαρότερος άνθρωπος του κόσμου (και που’ σαι ακόμη)…

Ο προβληματισμός αναβάλλεται λόγω στάσης στα Pitons. Το ψιλόβροχο σταμάτησε και για άλλη μια φορά απολαμβάνουμε αυτό το θαύμα της φύσης. Οι μόλις 24 ώρες που έχουμε στην Αγία Λουκία καθιστούν το trek στα Pitons αδύνατο, αλλά έχουμε ήδη αποφασίσει να το αντικαταστήσουμε με ένα –ακόμη καλύτερο ελπίζω- στην Ντομινίκα. Οι φωτογραφίες μου βγήκαν πάλι πουά, του D θα μάθω πως βγήκαν… μια μέρα, αλλά το σημαντικότερο είναι πως είδαμε το ηλιοβασίλεμα εκεί πάνω και ήταν μαγικό. Ο Tony πετάγεται κι αυτός μέσα σε μια φωτογραφία, κάνοντας τα δάχτυλά του σε σήμα V και μοστράροντας και δυο χρυσά δόντια που λαμπιρίζουν ομοιόμορφα με τα σκουλαρίκια, τα χαϊμαλιά και το επικό piercing, υπό το ανέμισμα του ράστα μαλλιού.

 

[_antonis_]

Να'σαι καλά ρε Γιώργο, μου'φτιαξες τη μέρα!!!

 

[LULLU]

..νασε καλα ...ετσι θα παψουν και οι κακες γλωσσες που σου αποδιδουν αλλα ενδιαφεροντα..

 

[maltakias]

Οι φωτογραφίες μου βγήκαν πάλι πουά

Τελείωσε,την επόμενη φορά που θα έρθεις πάμε για φωτογραφική.
Άσε που αν μας υποσχεθείς ότι θα ανεβάζεις πιο συχνά φωτογραφίες θα κάνουμε έρανο στο φόρουμ για να πάρεις κάτι καλύτερο.

 

[alma]

Πολύ ενδιαφέρον Yorgo σαν μυθιστόρημα είναι.Το μόνο που θα με χάλαγε αν έκανα αυτό το ταξίδι θα ήταν ο ''Ντανέι τα''...αλλά μια σουρεάλ νότα στο ταξίδι πάντα χρειάζεται.... Περιμένουμε με ανυπομονησία τη συνέχεια και καλά να περνάς στην όμορφη Κούβα....

 

[go2dbeach]

Περιμενα πως και πως αυτο το κομματι για την Αγια Λουκια!
Το νησι ειναι γνωστο ως 'Η ωραια Ελενη των δυτικων Ινδιων' αφου πολεμησαν γι΄αυτην για δυο αιωνες Αγγλοι και Γαλλοι και αλλαξε 14 φορες χερια.
Πανεμορφοι κολπισκοι σαν το Marigot bay απ'οπου περασε και ο Yorgos - υποθέτω , αφου βρισκεται αναμεσα Castries-Soufriere

 

[go2dbeach]

Ας βαλουμε κι ενα βιντεακι..Ωραια Ελενη ειναι αυτη!