alma
Member
- Μηνύματα
- 4.129
- Likes
- 17.712
Υπέροχη φωτογραφία και video.Ευχαριστούμε go2dbeach.Εσύ και ο Yorgos θα μας βάλετε ιδέες για νέους προορισμούς μου φαίνεται.
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάιο - Σεπτέμβριο 2020 !
Άγιος Δομήνικος Καραϊβική Καραϊβική - Yaman
- Thread starter Yorgos
- Ημερομηνία δημιουργίας
Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.019
- Likes
- 52.818
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Για τους φίλους που συμμερίστηκαν την αγωνία μου για την εκλογή του Μπάρμπα, σας γνωστοποιώ πως δυστυχώς χάσαμε... Ο Ντανίλο κέρδισε, προφανώς μετά από συνωμοσία του Τσάβες, των διεθνών κομουνιστών, των Νεφελίμ και πιθανόν και κάποιων εξωγήινων.
Ο Μπάρμπας, πιστός στις αρχές του, δεν αναγνώρισε το αποτέλεσμα (παρότι το αναγνώρισαν όλες οι χώρες του πλανήτη και οι ξένοι παρατηρητές, μεταξύ των οποίων και ο κοινής αποδοχής πρώην πρόεδρος της Ουρουγουάης, Ταμπαρέ Βάσκες).
Σε λιγότερο κοσμογονικά και καταθλιπτικά νέα, εντός της ερχόμενης εβδομάδας θα υπάρχει συνέχεια στην ιστορία.
Ο Μπάρμπας, πιστός στις αρχές του, δεν αναγνώρισε το αποτέλεσμα (παρότι το αναγνώρισαν όλες οι χώρες του πλανήτη και οι ξένοι παρατηρητές, μεταξύ των οποίων και ο κοινής αποδοχής πρώην πρόεδρος της Ουρουγουάης, Ταμπαρέ Βάσκες).
Σε λιγότερο κοσμογονικά και καταθλιπτικά νέα, εντός της ερχόμενης εβδομάδας θα υπάρχει συνέχεια στην ιστορία.
go2dbeach
Member
- Μηνύματα
- 6.021
- Likes
- 9.813
- Επόμενο Ταξίδι
- Λατινική Αμερική
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λατινική Αμερική
Τζαμπα τα μπλουζακια και τα τραπεζακια ντομινο με το συνθημα «Έφτασε ο Μπάρμπας»! Ο ανθρωπος ηταν αιωνες μπροστα λεμε!
Περιμενουμε τη συνεχεια
Attachments
ikarialover
Member
- Μηνύματα
- 679
- Likes
- 845
Γιώργο μια και σε βλέπω να μπαίνεις συχνά στο φόρουμ τώρα τελευταία, δεν συνεχίζεις και την υπέροχη ιστορία σου, αφού έχεις ίντερνετ;!
Yorgos
Member
- Μηνύματα
- 10.019
- Likes
- 52.818
- Επόμενο Ταξίδι
- Umhlanga
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού τότε, τώρα, πάντα
Συνεχίζουμε με το Ντάτσουν και πλέον βρέχει πιο δυνατά, αλλά και η βλάστηση γίνεται όλο και πιο πυκνή και το θέαμα είναι καταπληκτικό. Να βάλει η go2dbeach φωτογραφίες για να με νιώσετε. Αυτό που με ανησυχεί όμως είναι πως πλέον δε βλέπω κανέναν οικισμό. Έχουμε περάσει προ πολλού και τα τελευταία σπίτια των πιο απομακρυσμένων προαστίων της πόλης, κάτι απομονωμένες φάρμες και η τελευταία παράγκα μας άφησε αρκετά λεπτά πριν. Η εκπάγλου φαίνεται να κατανοεί την ανησυχία μου και διευκρινίζει πως το σπίτι του Τόνι και της Αλντόνα είναι «πιο ψηλά» και απορώ πόσο πιο ψηλά πάει το πράγμα.
Το ψιλόβροχο σταματάει κι επιτέλους φαίνεται ένα σπίτι. Αποβιβαζόμαστε από το Ντάτσουν, κατεβάζουμε τη Samsonite και πατάμε κάτι λάσπες που αποτελούν το προαύλιο ενός μυστηριώδους σπιτιού. Ο Τόνι μας δείχνει πού να αφήσουμε τη βαλίτσα και μας οδηγεί στο σαλόνι. Το σπίτι είναι τουλάχιστον περίεργο: για να πάει κανείς από το σαλόνι, τα υπνοδωμάτια και την τραπεζαρία στην κουζίνα και το μπάνιο πρέπει να περάσει από τον κήπο, πράγμα που δείχνει πως αρχικά επρόκειτο για μια κατασκευή και αργότερα προστέθηκε η δεύτερη. Αλλά ακόμη και το «κυρίως» κτίριο φαίνεται να έχει φτιαχτεί σε διαφορετικές περιόδους, με τα υλικά κατασκευής να διαφέρουν, κάπου είναι ξύλο, αλλού τσιμέντο, κομμάτι της οροφής είναι από αλουμίνιο και άλλο είναι ξύλο καλυμμένο από νάιλον. Όσο για τη διακόσμηση; Εκεί κι αν μιλάμε για συνονθύλευμα αντικειμένων: μια αρχαία πολυθρόνα που ξεσκονίστηκε τελευταία φορά στον Πρώτο Παγκόσμιο βρίσκεται δίπλα σε μια βιβλιοθήκη τύπου NEOSET, δίπλα από δυο καναπέδες ΙΚΕΑ που κοιτάζουν προς ένα πίνακα που απεικονίζει μια οικογένια του 18ου αιώνα, δίπλα από μια τεράστια flat screen, αντικριστά από ένα υπέροχο ξύλινο σεκρετέρ όπου φιγουράρουν μια-δυο αντίκες κι ένα κινέζικης κατασκευής ραδιόφωνο. Δεν κρατήθηκα και ρώτησα την Αλντόνα από πού προέκυψαν όλα αυτά τα αντικείμενα, για να μου επιβεβαιώσει πως κάποια τα έφερε από τον Καναδά, άλλα ανήκαν στην οικογένεια του Τόνι, μερικά «βρέθηκαν» στο σπίτι και μερικά τα αγόρασαν σε μια υπαίθρια αγορά. Εν ολίγοις, η διακόσμηση ήταν τόσο παράταιρη όσο και ο συνδυασμός των δυο τους, ηλικιακά, εμφανισιακά και μάλλον και ψυχικά.
Ο Τόνι μας ανακοινώνει πως θα πάει να ετοιμάσει το δείπνο με τη βοήθεια του μπρατσαρά και της εκπάγλου, ενώ η Αλντόνα κάθεται μαζί μας στο σαλόνι, όπου εμφανίζονται άλλα δύο παιδιά, ένας χαμογελαστός 12χρονος, ένας ακόμη μικρότερος και μια σνομπ έφηβος. Η Αλντόνα διευκρινίζει πως η έφηβος είναι φίλη της κόρης του Τόνι, αλλά για τους άλλους δύο πως πρόκειται για παιδιά που έχουν «υιοθετήσει», ή καλύτερα «μαζέψει», τα οποία βοηθούν στο σπίτι και στον κήπο. Προβληματικά παιδιά, με οικογενειακά προβλήματα, τα οποία φροντίζει η Αλντόνα, παράλληλα με μερικά από τα παδιά του Τόνι από τον προηγούμενο γάμο του. «Χρειάζονται ένα σπίτι για να μείνουν και τους φιλοξενούμε, αλλά τους έχω ξεκαθαρίσει πως θα πρέπει να συνεισφέρουν. Ο Τζον υποτίθεται πως εργάζεται στον κήπο, αλλά «δεν είναι πολύ υπεύθυνος και παρέβη τον πρωταρχικό κανόνα, οπότε τον διώξαμε για κάποιο διάστημα». Ρώτησα για το ποιος είναι ο πρωταρχικός κανόνας και εισέπραξα την αναμενόμενη απάντηση: «Όχι ναρκωτικά στο σπίτι». Ο μικρός ανοίγει την τηλεόραση, κάνει ζάπινγκ ανάμεσα στα αθλητικά και κάτι κινούμενα σχέδια, τα οποία και παρακολουθεί μαζί με τον D, ενώ σπάμε τον πάγο όταν ανακαλύπτω πως του αρέσει το ποδόσφαιρο και μου εξηγεί ποιοι είναι οι αγαπημένοι του παίκτες.
Σύντομα εγκαταλείπω την παρακολούθηση αμερικάνικων καναλιών στη flat screen και ξαναπιάνω την κουβέντα με την Αλντόνα που έχει κάτσει στη διπλανή μου πολυθρόνα. Η ιστορία της είναι τόσο ενδιαφέρουσα όσο και αυτό το μωσαϊκό αντικειμένων και ανθρώπων που βρίσκονταν μαζεμένα σε ένα σπίτι στην κορυφή ενός βουνού μιας γωνιάς ενός μικρού νησιωτικού κράτους κάπου στην Καραϊβική, όπου μας έφερε η τύχη μας και η ηθελημένη έλλειψη προετοιμασίας, αυτή που διαχωρίζει το ταξίδι από τον τουρισμό: στο πρώτο δεν ξέρεις πού πας, πού θα κοιμηθείς, ποιον θα γνωρίσεις, πού και τι θα φας και πότε θα φύγεις, στο δεύτερο όλα είναι προκαθορισμένα και σχεδιασμένα, προσθέτοντας άνεση και αφαιρώντας αυθορμητισμό και τον παράγοντα έκπληξη. Τα κάνω και τα δύο ευχαρίστως, αλλά το ταξίδι έχει άλλη μαγεία, κακά τα ψέματα.
Η Αλντόνα λοιπόν μου εξηγεί πως είναι μια πρώην χρηματιστής. Μια από αυτές τις παρουσίες που παγιδεύονται στο rat race της καθημερινότητας του καπιταλισμού, που δουλεύουν ακατάπαυστα σε κάποιο cubicle μπροστά από μια οθόνη, διαπραγματευόμενη μετοχές και ομόλογα, δηλαδή αριθμούς και χαρτιά, μέχρι που συνειδητοποίησε πως δεν είχε χρόνο ούτε για να απολαύσει αυτά που κέρδιζε εκπορνεύοντας χρόνια από τη ζωή της σε ένα μεγάλο τραπεζικό οργανισμό. Και κάπου εκεί γνώρισε τον Τόνι, που μέσω της μεταναστευτικής κληρωτίδας βρέθηκε στον Καναδά από την Αγία Λουκία. «Δε θα ήταν υπερβολή αν σου έλεγα ότι τον έσωσα όχι απλά από τη φτώχεια, αλλά από τον υποσιτισμό», μου λέει κοιτώντας με στα μάτια. «Ε, και τον ερωτεύτηκα. Είναι αλήθεια ότι ίσως ήμουν και μια σανίδα σωτηρίας γι’ αυτόν, αλλά θέλω να πιστεύω πως κι αυτός με ερωτεύτηκε». Η Αλντόνα άφησε πίσω της έναν αποτυχημένο γάμο, το γιο της που δεν τη συγχώρεσε που επέλεξε να κάνει ένα νέο ξεκίνημα και, μετά από μερικά χρόνια σχέσης με τον Τόνι, αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στη γενέτειρά του.
Και τι σκοπεύουν να κάνουν εδώ; «Δεν έχουμε ιδέα. This is all new to us. Μόλις τελειώσαμε με τη μετακόμιση, χτίσαμε αυτό το σπίτι με αίμα και ιδρώτα, ευτυχώς η γη ήταν πολύ φτηνή επειδή βρισκόμαστε πολύ ψηλά στο βουνό, πιο ψηλά δεν υπάρχει άλλο σπίτι. Αρχικά σκεφτόμαστε να εκμεταλλευτούμε τον κήπο, ο Τόνι έχει πάθος με την καλλιέργεια και μπορούμε να παράγουμε κάποια πραγματάκια, αλλά αυτά δεν αρκούν και οι οικονομίες μου θα τελειώσουν σύντομα. Δεν ξέρω τι άλλο μπορούμε να κάνουμε, ίσως κάποια δουλίτσα, έφερα κι εκείνο το τραπέζι μπιλιάρδου που βάλαμε στη σοφίτα, θα θέλαμε να κάνουμε ένα μικρό μπαρ, ίσως έρχονται οι γείτονες να παίξουν μπιλιάρδο και να πιουν καμιά μπύρα.»
Το βρήκα εξαιρετικά περίεργο που ένας άνθρωπος με πανεπιστημιακές σπουδές, συγκροτημένη σκέψη, καριέρα σε επενδυτικούς οργανισμούς και μια τράπεζα-γίγαντα μεταναστεύει σε ένα φτωχικό κράτος της Καραϊβικής χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα για το πώς θα επιβιώσει. Επιπλέον, με την μετακόμιση να έχει ολοκληρωθεί και χωρίς απασχόληση, απορώ με τι ασχολείται η Αλντόνα σε καθημερινή βάση το τελευταίο τετράμηνο. «Κάνω εθελοντική εργασία, διδάσκω σε ένα σχολείο έξω από το Soufriere και προσπαθώ να λύσω κάποια προβλήματα εκεί». Αναρωτήθηκα αν έχει άδεια διδασκαλίας για να εισπράξω ένα ειρωνικό χαμόγελο. «Σχεδόν κανένας από τους δασκάλους εδώ δεν έχει. Ούτε καν απλές γνώσεις παιδαγωγικής έχουν, κάποιοι δέρνουν τα παιδιά συστηματικά. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες εδώ είναι πολλά. Πολλά παιδιά δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε τα τετράδια, υποσιτίζονται, ενώ είναι και πολύ βίαια, υπάρχει μπόλικη βία στο σχολείο». Ρώτησα τι είδους βία μπορεί να υπάρχει στα σχολεία μιας ήσυχης κωμόπολης σε ένα ονειρικό νησάκι και γούρλωσα τα μάτια μου όταν άκουσα για έκρηξη ναρκωτικών, παιδικές συμμορίες κι έναν μαθητή της Αλντόνα που κόντεψε να δολοφονήσει ένα συμμαθητή του προσπαθώντας να πολτοποιήσει το κεφάλι του με μια κοτρώνα. Αλκοολικοί γονείς, πολύτεκνες οικογένειες που αναγκάζονται να κρατήσουν ορισμένα παιδιά μακριά από το σχολείο ώστε να βοηθήσουν στην παραγωγή λαχανικών και φρούτων για να τραφεί η οικογένεια, συμμορίες παιδιών που στήνουν ενέδρα σε άλλα μετά το σχόλασμα, καταστάσεις πολύ μακριά από αυτές που συναντά κανείς στην Κούβα. Αμέτρητα προβλήματα έχει και το δικό μας νησάκι, αλλά τα σχολεία του τουλάχιστον είναι χώροι πολιτισμού κι όχι εκτροφεία βίας και απελπισίας.
Η συζήτηση «βάρυνε» πολύ κι η Αλντόνα κοιτάει προς τον D που εξακολουθεί να παρακολουθεί κινούμενα σχέδια με τον μικρό. «Μπιλιάρδο ξέρετε; Μπορούμε να παίξουμε πάνω, θα φωνάξω και τον Τόνι, να γεμίσουμε το χρόνο μας μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό». Πεινάω σα λύκος και απορώ τι διάολο μαγειρεύει ο Τόνι και αργεί τόσο πολύ. Περνώντας από την –πολύ μοντέρνα- κουζίνα, μια κλεφτή ματιά με έπεισε ότι το φαγητό θα αργούσε: η εκπάγλου καλλονής είχε μπροστά της μια κατσαρόλα στη φωτιά, αλλά είχε βάλει το κορμί της σε γωνία 90 μοιρών με τα πόδια ανοιχτά και τα χέρια της να στηρίζονται στο τραπέζι, τρίβοντας τον πισινό της στα γεννητικά όργανα του μπρατσαρά που χόρευε κολλητά πίσω της, υπό τους ήχους ρεγκετόν (αρνούμαι να το ονομάσω μελωδία). Η Αλντόνα ήταν κι αυτή μάρτυρας στη σκηνή περνώντας μπροστά από την κουζίνα, αλλά δε διέκρινα κάποιο βλέμμα αποδοκιμασίας. Θα αργήσει το φαγητό…
Το δωμάτιο με το μπιλιάρδο ήταν μια ευρύχωρη σοφίτα με ένα μεγάλο τραπέζι, ένα μπαρ χωρίς ψυγείο ή ποτά, μερικές αφίσες του Μπομπ Μάρλεϊ και έναν ατημέλητο τόνο παλαιότητας και πολυχρωμίας που έκανε τους ξύλινους τοίχους παράδοξα οικείους. Ο Τόνι εμφανίστηκε με μια μπύρα στο χέρι και άρχισε να στήνει τις μπάλες, αφού μας διαβεβαίωσε πως «έχει θέσει τις βάσεις και το φαγητό θα είναι σύντομα έτοιμο». Αβάσιμες υποσχέσεις…
Το ματς Yorgos & D vs Aldona & Tony είναι ανάξιο περιγραφής, αφού κανείς δεν ήταν ιδιαίτερα καλός, μια χρυσή μετριότητα τεσσάρων παικτών πλανιόταν πάνω από το ταλαιπωρημένο τραπέζι. Θυμάμαι πως χάσαμε το πρώτο, κερδίσαμε το δεύτερο, αλλά δεν είμαι σίγουρος τι συνέβη στο τρίτο, άλλωστε έχει λίγη σημασία. Όλα τα λεφτά ήταν ο Τόνι, με τον οποίο και είχαμε την πρώτη ευκαιρία να συνομιλήσουμε. Περιφερόμενος γύρω από το τραπέζι με τα χαϊμαλιά του να κάνουν φασαρία σε κάθε κίνηση μου έδειξε τα τατουάζ στο βραχίονά του, το μεγαλύτερο εκ των οποίων ήταν ένας σταυρός, που του θύμιζε «το πόσο δύσκολα τα πέρασε στον Καναδά τα πρώτα χρόνια». Μας είπε ότι είναι καλός στο μπιλιάρδο και δεν ήταν, ότι ήδη χρέωνε τους γείτονες για να παίξουν μπιλιάρδο εκεί, που δεν ίσχυε, αρκετές φαφλατάδικες δηλώσεις ενώ διέκοψε την Αλντόνα μάλλον άκομψα δυο φορές, αλλά η ατμόσφαιρα ήταν φιλική και η παρουσία του εξωτικού ράστα ήταν… πληθωρική. Το στομάχι μου συνέχισε να γουργουρίζει και δέχτηκε με ανακούφιση την είδηση πως το φαγητό ήταν έτοιμο.
Κατεβαίνοντας τη σκάλα, ο Τόνι μου είπε βιαστικά πως θα έπρεπε να μιλήσω στην Αλντόνα για το πόσο θα έπρεπε να «πληρώσουμε για τη φιλοξενία και το φαγητό, ΟΚ;» κι έφυγε τρέχοντας. Δεν είχε γίνει καμία συζήτηση περί χρέωσης για τη φιλοξενία, και παρότι μου φάνηκε απολύτως λογικό και δίκαιο να πληρώσουμε, ο τρόπος του Τόνι ήταν περίεργος. Ρώτησα την Αλντόνα πόσο θέλει να μας χρεώσει και από το βλέμμα της ήταν προφανές πως δεν ενέκρινε την πρωτοβουλία του Τόνι. Εμφανώς νιώθοντας άβολα με ρώτησε αν 50$ είναι πολλά και της είπα πως είναι μια χαρά. «Για το τζιπ πάντως να μιλήσετε με τον Τόνι. Και να συμφωνήσετε την τιμή από σήμερα…», είπε και σκέφτηκα πως μάλλον της έχει φάει πολλά λεφτά ο κρεμανταλάς ράστα για να συστήνει σε αγνώστους να προσέχουν τις διαπραγματεύσεις μαζί του.
Καθίσαμε στο τραπέζι της σκοτεινής τραπεζαρίας με τα αρχαία έπιπλα. Τα «παιδιά» δεν έκατσαν μαζί μας, οι έξι θέσεις στο τραπέζι καταλήφθηκαν απ’ τη μια από μένα και την Αλντόνα και απέναντι από τον D και τον Τόνι, ενώ στις δύο κεφαλές έκατσαν δυο νεοεμφανιζόμενοι σταρ της ιστορίας μας, αν και μουγγοί: ένας ράπερ με τουλάχιστον πέντε κιλά χρυσού στο στήθος και άλλα τόσα στα δόντια, καπελάκι NY στραβοφορεμένο και baggy ρούχα, βγαλμένα από κλιπ του Notorious B.I.G και ο άλλος ένας σφίχτης με wife-beater μπλουζάκι κι ένα στραβό χαμόγελο. Μας συστήθηκαν ως φίλοι του Τόνι και νομίζω ότι ο ένας μάλιστα είπε και μια λέξη, πιθανόν και δύο.
Το φαγητό ήρθε κι ήταν yam, πατάτες, breadfruit, τηγανητές μπανάνες, ρύζι και λαχανικά. Αρκετά γευστικό, ειδικά για τον D που δεν είχε ξαναδοκιμάσει yam, αλλά η προσοχή μας δεν επικεντρώθηκε στο πιάτο, αλλά στο σόου του Τόνι. Ξεκίνησε μιλώντας για τις εμπειρίες του στον Καναδά, όπου έχει γνωρίσει όλες τις φυλές του κόσμου. Γιατί «μπορεί να έχεις ταξιδέψει σε πολλές χώρες, αλλά μόνο στον Καναδά μπορείς να γνωρίσεις όλες τις φυλές μαζί. Για παράδειγμα έχω δει μπλε ανθρώπους!». Μπλε; Πώς μπλε; Σαν τα στρουμφάκια δηλαδή; «Yaman, blue, da navy blue, like dis here!», λέει και δείχνει ένα μπλε τραπεζομάντιλο. Η Αλντόνα τον επιπλήττει, λέγοντας πως δε γίνεται κάποιος να έχει γαλάζιο δέρμα. Ο Τόνι την κοιτάει αυστηρά, σχεδόν απειλητικά. «Listen to me, Aldona. I have seen dis. For real, yaman. You don’t know, I know, for real». Το επιχείρημα δηλαδή είναι «for real». Η Αλντόνα δεν πείθεται, αλλά στο βλέμμα της βλέπω πως λιώνει για τον τύπο και παύει.
Ο D προσπαθεί να πνίξει τα γέλια του, αλλά ο Τόνι συνεχίζει απτόητος, κουνώντας τα χέρια του σαν κλόουν, χοροπηδώντας, μιλώντας με ενθουσιασμό με μια προφορά ράστα που προσδίδει περισσότερη γελοιότητα στην όλη σκηνή και κοιτώντας τους δυο ράπερ για συμπαράσταση. Οι γαλαζοδέρματοι δεν είναι τίποτε, έχει δει και γκρι ανθρώπους το άτομο.
«And grey! Like ash, people who are grey, mon. They are everywhere in Canada, for real, yaman». Η Αλντόνα προσπαθεί να καλμάρει τον ενθουσιασμό και την παπαρολογία του Τόνι, αλλά αυτός επιμένει πως έχει δει γκρι ανθρώπους, με τους δύο ράπερ να χαμογελούν συγκαταβατικά. Αργότερα ο Τόνι επιμένει πως οι ινδιάνοι του Καναδά είναι όλοι πλούσιοι, διότι, επειδή βρέθηκε πετρέλαιο σε κάποιες επαρχίες που ιστορικά τους ανήκαν, εισπράττουν όλοι μεγάλα ποσά από την κυβέρνηση ως επίδομα χωρίς καμία άλλη προϋπόθεση. «Έχουν όλοι πολλά λεφτά, έχω ινδιάνους με βίλες, εκατομμύρια, ο Καναδάς είναι η καλύτερη χώρα στον κόσμο». Ε τότε γιατί γύρισε στην Αγία Λουκία; «Επειδή εδώ η γη είναι η καλύτερη στον κόσμο! Ό,τι και να φυτέψεις, θα βγάλει καρπούς. Απλά οι άνθρωποι δε θέλουν αν δουλέψουν τη γη τους, υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε και δε φυτεύουν τίποτε στον κήπο τους, τεμπέληδες. Ας πούμε η Κούβα, τι γονιμότητα έχει; Τίποτε σε σχέση με την Αγία Λουκία!». Η Αλντόνα τον ρωτάει αν έχει πάει ποτέ στην Κούβα κι ο Τόνι την κοιτάει στα μάτια σοβαρά, είναι προφανές πως δεν του αρέσει να τον αμφισβητούν. «Ε όχι, δεν έχω πάει. But I know. For real, Aldona, you don’t know, I know, stop talking Aldona». Ξανά σιωπή από τη φωνή της λογικής του σπιτιού.
Το σόου δεν έχει σταματημό, ο Τόνι συνεχίζει να παπαρολογεί για τα κατορθώματά του στον Καναδά, τους σατανικούς Κινέζους, τις μπανάνες δώδεκα κιλών που βγάζει η Αγία Λουκία, το ότι οι μαύροι του νησιού στην πραγματικότητα είναι όλοι από μια επιλεγμένη φυλή της Αφρικής, η γιαγιά του ήταν βασίλισσα και άμα λάχει έχουν έρθει και εξωγήινοι στην Καραϊβική. Σε κάθε νέα ιστορία ο D ξεκαρδίζεται, προσπαθώ να του κάνω νόημα να μην το κάνει τόσο φανερά, αλλά δεν τον αδικώ.
Το ψιλόβροχο σταματάει κι επιτέλους φαίνεται ένα σπίτι. Αποβιβαζόμαστε από το Ντάτσουν, κατεβάζουμε τη Samsonite και πατάμε κάτι λάσπες που αποτελούν το προαύλιο ενός μυστηριώδους σπιτιού. Ο Τόνι μας δείχνει πού να αφήσουμε τη βαλίτσα και μας οδηγεί στο σαλόνι. Το σπίτι είναι τουλάχιστον περίεργο: για να πάει κανείς από το σαλόνι, τα υπνοδωμάτια και την τραπεζαρία στην κουζίνα και το μπάνιο πρέπει να περάσει από τον κήπο, πράγμα που δείχνει πως αρχικά επρόκειτο για μια κατασκευή και αργότερα προστέθηκε η δεύτερη. Αλλά ακόμη και το «κυρίως» κτίριο φαίνεται να έχει φτιαχτεί σε διαφορετικές περιόδους, με τα υλικά κατασκευής να διαφέρουν, κάπου είναι ξύλο, αλλού τσιμέντο, κομμάτι της οροφής είναι από αλουμίνιο και άλλο είναι ξύλο καλυμμένο από νάιλον. Όσο για τη διακόσμηση; Εκεί κι αν μιλάμε για συνονθύλευμα αντικειμένων: μια αρχαία πολυθρόνα που ξεσκονίστηκε τελευταία φορά στον Πρώτο Παγκόσμιο βρίσκεται δίπλα σε μια βιβλιοθήκη τύπου NEOSET, δίπλα από δυο καναπέδες ΙΚΕΑ που κοιτάζουν προς ένα πίνακα που απεικονίζει μια οικογένια του 18ου αιώνα, δίπλα από μια τεράστια flat screen, αντικριστά από ένα υπέροχο ξύλινο σεκρετέρ όπου φιγουράρουν μια-δυο αντίκες κι ένα κινέζικης κατασκευής ραδιόφωνο. Δεν κρατήθηκα και ρώτησα την Αλντόνα από πού προέκυψαν όλα αυτά τα αντικείμενα, για να μου επιβεβαιώσει πως κάποια τα έφερε από τον Καναδά, άλλα ανήκαν στην οικογένεια του Τόνι, μερικά «βρέθηκαν» στο σπίτι και μερικά τα αγόρασαν σε μια υπαίθρια αγορά. Εν ολίγοις, η διακόσμηση ήταν τόσο παράταιρη όσο και ο συνδυασμός των δυο τους, ηλικιακά, εμφανισιακά και μάλλον και ψυχικά.
Ο Τόνι μας ανακοινώνει πως θα πάει να ετοιμάσει το δείπνο με τη βοήθεια του μπρατσαρά και της εκπάγλου, ενώ η Αλντόνα κάθεται μαζί μας στο σαλόνι, όπου εμφανίζονται άλλα δύο παιδιά, ένας χαμογελαστός 12χρονος, ένας ακόμη μικρότερος και μια σνομπ έφηβος. Η Αλντόνα διευκρινίζει πως η έφηβος είναι φίλη της κόρης του Τόνι, αλλά για τους άλλους δύο πως πρόκειται για παιδιά που έχουν «υιοθετήσει», ή καλύτερα «μαζέψει», τα οποία βοηθούν στο σπίτι και στον κήπο. Προβληματικά παιδιά, με οικογενειακά προβλήματα, τα οποία φροντίζει η Αλντόνα, παράλληλα με μερικά από τα παδιά του Τόνι από τον προηγούμενο γάμο του. «Χρειάζονται ένα σπίτι για να μείνουν και τους φιλοξενούμε, αλλά τους έχω ξεκαθαρίσει πως θα πρέπει να συνεισφέρουν. Ο Τζον υποτίθεται πως εργάζεται στον κήπο, αλλά «δεν είναι πολύ υπεύθυνος και παρέβη τον πρωταρχικό κανόνα, οπότε τον διώξαμε για κάποιο διάστημα». Ρώτησα για το ποιος είναι ο πρωταρχικός κανόνας και εισέπραξα την αναμενόμενη απάντηση: «Όχι ναρκωτικά στο σπίτι». Ο μικρός ανοίγει την τηλεόραση, κάνει ζάπινγκ ανάμεσα στα αθλητικά και κάτι κινούμενα σχέδια, τα οποία και παρακολουθεί μαζί με τον D, ενώ σπάμε τον πάγο όταν ανακαλύπτω πως του αρέσει το ποδόσφαιρο και μου εξηγεί ποιοι είναι οι αγαπημένοι του παίκτες.
Σύντομα εγκαταλείπω την παρακολούθηση αμερικάνικων καναλιών στη flat screen και ξαναπιάνω την κουβέντα με την Αλντόνα που έχει κάτσει στη διπλανή μου πολυθρόνα. Η ιστορία της είναι τόσο ενδιαφέρουσα όσο και αυτό το μωσαϊκό αντικειμένων και ανθρώπων που βρίσκονταν μαζεμένα σε ένα σπίτι στην κορυφή ενός βουνού μιας γωνιάς ενός μικρού νησιωτικού κράτους κάπου στην Καραϊβική, όπου μας έφερε η τύχη μας και η ηθελημένη έλλειψη προετοιμασίας, αυτή που διαχωρίζει το ταξίδι από τον τουρισμό: στο πρώτο δεν ξέρεις πού πας, πού θα κοιμηθείς, ποιον θα γνωρίσεις, πού και τι θα φας και πότε θα φύγεις, στο δεύτερο όλα είναι προκαθορισμένα και σχεδιασμένα, προσθέτοντας άνεση και αφαιρώντας αυθορμητισμό και τον παράγοντα έκπληξη. Τα κάνω και τα δύο ευχαρίστως, αλλά το ταξίδι έχει άλλη μαγεία, κακά τα ψέματα.
Η Αλντόνα λοιπόν μου εξηγεί πως είναι μια πρώην χρηματιστής. Μια από αυτές τις παρουσίες που παγιδεύονται στο rat race της καθημερινότητας του καπιταλισμού, που δουλεύουν ακατάπαυστα σε κάποιο cubicle μπροστά από μια οθόνη, διαπραγματευόμενη μετοχές και ομόλογα, δηλαδή αριθμούς και χαρτιά, μέχρι που συνειδητοποίησε πως δεν είχε χρόνο ούτε για να απολαύσει αυτά που κέρδιζε εκπορνεύοντας χρόνια από τη ζωή της σε ένα μεγάλο τραπεζικό οργανισμό. Και κάπου εκεί γνώρισε τον Τόνι, που μέσω της μεταναστευτικής κληρωτίδας βρέθηκε στον Καναδά από την Αγία Λουκία. «Δε θα ήταν υπερβολή αν σου έλεγα ότι τον έσωσα όχι απλά από τη φτώχεια, αλλά από τον υποσιτισμό», μου λέει κοιτώντας με στα μάτια. «Ε, και τον ερωτεύτηκα. Είναι αλήθεια ότι ίσως ήμουν και μια σανίδα σωτηρίας γι’ αυτόν, αλλά θέλω να πιστεύω πως κι αυτός με ερωτεύτηκε». Η Αλντόνα άφησε πίσω της έναν αποτυχημένο γάμο, το γιο της που δεν τη συγχώρεσε που επέλεξε να κάνει ένα νέο ξεκίνημα και, μετά από μερικά χρόνια σχέσης με τον Τόνι, αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στη γενέτειρά του.
Και τι σκοπεύουν να κάνουν εδώ; «Δεν έχουμε ιδέα. This is all new to us. Μόλις τελειώσαμε με τη μετακόμιση, χτίσαμε αυτό το σπίτι με αίμα και ιδρώτα, ευτυχώς η γη ήταν πολύ φτηνή επειδή βρισκόμαστε πολύ ψηλά στο βουνό, πιο ψηλά δεν υπάρχει άλλο σπίτι. Αρχικά σκεφτόμαστε να εκμεταλλευτούμε τον κήπο, ο Τόνι έχει πάθος με την καλλιέργεια και μπορούμε να παράγουμε κάποια πραγματάκια, αλλά αυτά δεν αρκούν και οι οικονομίες μου θα τελειώσουν σύντομα. Δεν ξέρω τι άλλο μπορούμε να κάνουμε, ίσως κάποια δουλίτσα, έφερα κι εκείνο το τραπέζι μπιλιάρδου που βάλαμε στη σοφίτα, θα θέλαμε να κάνουμε ένα μικρό μπαρ, ίσως έρχονται οι γείτονες να παίξουν μπιλιάρδο και να πιουν καμιά μπύρα.»
Το βρήκα εξαιρετικά περίεργο που ένας άνθρωπος με πανεπιστημιακές σπουδές, συγκροτημένη σκέψη, καριέρα σε επενδυτικούς οργανισμούς και μια τράπεζα-γίγαντα μεταναστεύει σε ένα φτωχικό κράτος της Καραϊβικής χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα για το πώς θα επιβιώσει. Επιπλέον, με την μετακόμιση να έχει ολοκληρωθεί και χωρίς απασχόληση, απορώ με τι ασχολείται η Αλντόνα σε καθημερινή βάση το τελευταίο τετράμηνο. «Κάνω εθελοντική εργασία, διδάσκω σε ένα σχολείο έξω από το Soufriere και προσπαθώ να λύσω κάποια προβλήματα εκεί». Αναρωτήθηκα αν έχει άδεια διδασκαλίας για να εισπράξω ένα ειρωνικό χαμόγελο. «Σχεδόν κανένας από τους δασκάλους εδώ δεν έχει. Ούτε καν απλές γνώσεις παιδαγωγικής έχουν, κάποιοι δέρνουν τα παιδιά συστηματικά. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι οικογένειες εδώ είναι πολλά. Πολλά παιδιά δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε τα τετράδια, υποσιτίζονται, ενώ είναι και πολύ βίαια, υπάρχει μπόλικη βία στο σχολείο». Ρώτησα τι είδους βία μπορεί να υπάρχει στα σχολεία μιας ήσυχης κωμόπολης σε ένα ονειρικό νησάκι και γούρλωσα τα μάτια μου όταν άκουσα για έκρηξη ναρκωτικών, παιδικές συμμορίες κι έναν μαθητή της Αλντόνα που κόντεψε να δολοφονήσει ένα συμμαθητή του προσπαθώντας να πολτοποιήσει το κεφάλι του με μια κοτρώνα. Αλκοολικοί γονείς, πολύτεκνες οικογένειες που αναγκάζονται να κρατήσουν ορισμένα παιδιά μακριά από το σχολείο ώστε να βοηθήσουν στην παραγωγή λαχανικών και φρούτων για να τραφεί η οικογένεια, συμμορίες παιδιών που στήνουν ενέδρα σε άλλα μετά το σχόλασμα, καταστάσεις πολύ μακριά από αυτές που συναντά κανείς στην Κούβα. Αμέτρητα προβλήματα έχει και το δικό μας νησάκι, αλλά τα σχολεία του τουλάχιστον είναι χώροι πολιτισμού κι όχι εκτροφεία βίας και απελπισίας.
Η συζήτηση «βάρυνε» πολύ κι η Αλντόνα κοιτάει προς τον D που εξακολουθεί να παρακολουθεί κινούμενα σχέδια με τον μικρό. «Μπιλιάρδο ξέρετε; Μπορούμε να παίξουμε πάνω, θα φωνάξω και τον Τόνι, να γεμίσουμε το χρόνο μας μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό». Πεινάω σα λύκος και απορώ τι διάολο μαγειρεύει ο Τόνι και αργεί τόσο πολύ. Περνώντας από την –πολύ μοντέρνα- κουζίνα, μια κλεφτή ματιά με έπεισε ότι το φαγητό θα αργούσε: η εκπάγλου καλλονής είχε μπροστά της μια κατσαρόλα στη φωτιά, αλλά είχε βάλει το κορμί της σε γωνία 90 μοιρών με τα πόδια ανοιχτά και τα χέρια της να στηρίζονται στο τραπέζι, τρίβοντας τον πισινό της στα γεννητικά όργανα του μπρατσαρά που χόρευε κολλητά πίσω της, υπό τους ήχους ρεγκετόν (αρνούμαι να το ονομάσω μελωδία). Η Αλντόνα ήταν κι αυτή μάρτυρας στη σκηνή περνώντας μπροστά από την κουζίνα, αλλά δε διέκρινα κάποιο βλέμμα αποδοκιμασίας. Θα αργήσει το φαγητό…
Το δωμάτιο με το μπιλιάρδο ήταν μια ευρύχωρη σοφίτα με ένα μεγάλο τραπέζι, ένα μπαρ χωρίς ψυγείο ή ποτά, μερικές αφίσες του Μπομπ Μάρλεϊ και έναν ατημέλητο τόνο παλαιότητας και πολυχρωμίας που έκανε τους ξύλινους τοίχους παράδοξα οικείους. Ο Τόνι εμφανίστηκε με μια μπύρα στο χέρι και άρχισε να στήνει τις μπάλες, αφού μας διαβεβαίωσε πως «έχει θέσει τις βάσεις και το φαγητό θα είναι σύντομα έτοιμο». Αβάσιμες υποσχέσεις…
Το ματς Yorgos & D vs Aldona & Tony είναι ανάξιο περιγραφής, αφού κανείς δεν ήταν ιδιαίτερα καλός, μια χρυσή μετριότητα τεσσάρων παικτών πλανιόταν πάνω από το ταλαιπωρημένο τραπέζι. Θυμάμαι πως χάσαμε το πρώτο, κερδίσαμε το δεύτερο, αλλά δεν είμαι σίγουρος τι συνέβη στο τρίτο, άλλωστε έχει λίγη σημασία. Όλα τα λεφτά ήταν ο Τόνι, με τον οποίο και είχαμε την πρώτη ευκαιρία να συνομιλήσουμε. Περιφερόμενος γύρω από το τραπέζι με τα χαϊμαλιά του να κάνουν φασαρία σε κάθε κίνηση μου έδειξε τα τατουάζ στο βραχίονά του, το μεγαλύτερο εκ των οποίων ήταν ένας σταυρός, που του θύμιζε «το πόσο δύσκολα τα πέρασε στον Καναδά τα πρώτα χρόνια». Μας είπε ότι είναι καλός στο μπιλιάρδο και δεν ήταν, ότι ήδη χρέωνε τους γείτονες για να παίξουν μπιλιάρδο εκεί, που δεν ίσχυε, αρκετές φαφλατάδικες δηλώσεις ενώ διέκοψε την Αλντόνα μάλλον άκομψα δυο φορές, αλλά η ατμόσφαιρα ήταν φιλική και η παρουσία του εξωτικού ράστα ήταν… πληθωρική. Το στομάχι μου συνέχισε να γουργουρίζει και δέχτηκε με ανακούφιση την είδηση πως το φαγητό ήταν έτοιμο.
Κατεβαίνοντας τη σκάλα, ο Τόνι μου είπε βιαστικά πως θα έπρεπε να μιλήσω στην Αλντόνα για το πόσο θα έπρεπε να «πληρώσουμε για τη φιλοξενία και το φαγητό, ΟΚ;» κι έφυγε τρέχοντας. Δεν είχε γίνει καμία συζήτηση περί χρέωσης για τη φιλοξενία, και παρότι μου φάνηκε απολύτως λογικό και δίκαιο να πληρώσουμε, ο τρόπος του Τόνι ήταν περίεργος. Ρώτησα την Αλντόνα πόσο θέλει να μας χρεώσει και από το βλέμμα της ήταν προφανές πως δεν ενέκρινε την πρωτοβουλία του Τόνι. Εμφανώς νιώθοντας άβολα με ρώτησε αν 50$ είναι πολλά και της είπα πως είναι μια χαρά. «Για το τζιπ πάντως να μιλήσετε με τον Τόνι. Και να συμφωνήσετε την τιμή από σήμερα…», είπε και σκέφτηκα πως μάλλον της έχει φάει πολλά λεφτά ο κρεμανταλάς ράστα για να συστήνει σε αγνώστους να προσέχουν τις διαπραγματεύσεις μαζί του.
Καθίσαμε στο τραπέζι της σκοτεινής τραπεζαρίας με τα αρχαία έπιπλα. Τα «παιδιά» δεν έκατσαν μαζί μας, οι έξι θέσεις στο τραπέζι καταλήφθηκαν απ’ τη μια από μένα και την Αλντόνα και απέναντι από τον D και τον Τόνι, ενώ στις δύο κεφαλές έκατσαν δυο νεοεμφανιζόμενοι σταρ της ιστορίας μας, αν και μουγγοί: ένας ράπερ με τουλάχιστον πέντε κιλά χρυσού στο στήθος και άλλα τόσα στα δόντια, καπελάκι NY στραβοφορεμένο και baggy ρούχα, βγαλμένα από κλιπ του Notorious B.I.G και ο άλλος ένας σφίχτης με wife-beater μπλουζάκι κι ένα στραβό χαμόγελο. Μας συστήθηκαν ως φίλοι του Τόνι και νομίζω ότι ο ένας μάλιστα είπε και μια λέξη, πιθανόν και δύο.
Το φαγητό ήρθε κι ήταν yam, πατάτες, breadfruit, τηγανητές μπανάνες, ρύζι και λαχανικά. Αρκετά γευστικό, ειδικά για τον D που δεν είχε ξαναδοκιμάσει yam, αλλά η προσοχή μας δεν επικεντρώθηκε στο πιάτο, αλλά στο σόου του Τόνι. Ξεκίνησε μιλώντας για τις εμπειρίες του στον Καναδά, όπου έχει γνωρίσει όλες τις φυλές του κόσμου. Γιατί «μπορεί να έχεις ταξιδέψει σε πολλές χώρες, αλλά μόνο στον Καναδά μπορείς να γνωρίσεις όλες τις φυλές μαζί. Για παράδειγμα έχω δει μπλε ανθρώπους!». Μπλε; Πώς μπλε; Σαν τα στρουμφάκια δηλαδή; «Yaman, blue, da navy blue, like dis here!», λέει και δείχνει ένα μπλε τραπεζομάντιλο. Η Αλντόνα τον επιπλήττει, λέγοντας πως δε γίνεται κάποιος να έχει γαλάζιο δέρμα. Ο Τόνι την κοιτάει αυστηρά, σχεδόν απειλητικά. «Listen to me, Aldona. I have seen dis. For real, yaman. You don’t know, I know, for real». Το επιχείρημα δηλαδή είναι «for real». Η Αλντόνα δεν πείθεται, αλλά στο βλέμμα της βλέπω πως λιώνει για τον τύπο και παύει.
Ο D προσπαθεί να πνίξει τα γέλια του, αλλά ο Τόνι συνεχίζει απτόητος, κουνώντας τα χέρια του σαν κλόουν, χοροπηδώντας, μιλώντας με ενθουσιασμό με μια προφορά ράστα που προσδίδει περισσότερη γελοιότητα στην όλη σκηνή και κοιτώντας τους δυο ράπερ για συμπαράσταση. Οι γαλαζοδέρματοι δεν είναι τίποτε, έχει δει και γκρι ανθρώπους το άτομο.
«And grey! Like ash, people who are grey, mon. They are everywhere in Canada, for real, yaman». Η Αλντόνα προσπαθεί να καλμάρει τον ενθουσιασμό και την παπαρολογία του Τόνι, αλλά αυτός επιμένει πως έχει δει γκρι ανθρώπους, με τους δύο ράπερ να χαμογελούν συγκαταβατικά. Αργότερα ο Τόνι επιμένει πως οι ινδιάνοι του Καναδά είναι όλοι πλούσιοι, διότι, επειδή βρέθηκε πετρέλαιο σε κάποιες επαρχίες που ιστορικά τους ανήκαν, εισπράττουν όλοι μεγάλα ποσά από την κυβέρνηση ως επίδομα χωρίς καμία άλλη προϋπόθεση. «Έχουν όλοι πολλά λεφτά, έχω ινδιάνους με βίλες, εκατομμύρια, ο Καναδάς είναι η καλύτερη χώρα στον κόσμο». Ε τότε γιατί γύρισε στην Αγία Λουκία; «Επειδή εδώ η γη είναι η καλύτερη στον κόσμο! Ό,τι και να φυτέψεις, θα βγάλει καρπούς. Απλά οι άνθρωποι δε θέλουν αν δουλέψουν τη γη τους, υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε και δε φυτεύουν τίποτε στον κήπο τους, τεμπέληδες. Ας πούμε η Κούβα, τι γονιμότητα έχει; Τίποτε σε σχέση με την Αγία Λουκία!». Η Αλντόνα τον ρωτάει αν έχει πάει ποτέ στην Κούβα κι ο Τόνι την κοιτάει στα μάτια σοβαρά, είναι προφανές πως δεν του αρέσει να τον αμφισβητούν. «Ε όχι, δεν έχω πάει. But I know. For real, Aldona, you don’t know, I know, stop talking Aldona». Ξανά σιωπή από τη φωνή της λογικής του σπιτιού.
Το σόου δεν έχει σταματημό, ο Τόνι συνεχίζει να παπαρολογεί για τα κατορθώματά του στον Καναδά, τους σατανικούς Κινέζους, τις μπανάνες δώδεκα κιλών που βγάζει η Αγία Λουκία, το ότι οι μαύροι του νησιού στην πραγματικότητα είναι όλοι από μια επιλεγμένη φυλή της Αφρικής, η γιαγιά του ήταν βασίλισσα και άμα λάχει έχουν έρθει και εξωγήινοι στην Καραϊβική. Σε κάθε νέα ιστορία ο D ξεκαρδίζεται, προσπαθώ να του κάνω νόημα να μην το κάνει τόσο φανερά, αλλά δεν τον αδικώ.
fotast
Member
- Μηνύματα
- 9.725
- Likes
- 15.139
Επιτέλους η συνέχεια.Φυσικά αναγκάσθηκα να ξαναδιαβάσω τα προηγούμενα για να ξαναμπώ στο κλίμα αλλα δεν με χάλασε καθόλου.
_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.237
Πόσο περιγραφικός ρε παιδί μου!!!!
LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.615
- Likes
- 8.258
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
.. κανενας ασπρος ανθρωπος να μπατσισει το Τονι υπηρξε????????
go2dbeach
Member
- Μηνύματα
- 6.021
- Likes
- 9.813
- Επόμενο Ταξίδι
- Λατινική Αμερική
- Ταξίδι-Όνειρο
- Λατινική Αμερική
Εφτασε! Μαλλον αρχισατε να ανηφοριζετε προς το εσωτερικο του νησιου , εκει που βρισκεται το δασος βροχης. Η θέα του Σουφριερ απο ψηλα με τα Pitons στο βαθος:
Η τελευταια παραγκα στο βουνο πρεπει να ηταν αυτη
Πολυ δυσαρεστα οσα αναφερεις για την εκρηξη βιας και ναρκωτικων.. Ουτε κι εγω το περιμενα σε ενα τετοιο ειδυλιακο μερος , αλλα φαινεται και στον παραδεισο υπαρχουν προβληματα. Ελπιζω να πηγατε καμια βολτα στο δασος και να ειδατε τους περιφημους παπαγαλους Jacquot που ζουν μονο εδω σαν προστατευομενο ειδος και εθνικο πτηνο του νησιου. Κοσμουν και τα γραμματοσημα της Αγιας Λουκιας.
Οι κρουαζιερακηδες ερχονται για zipline στο δασος
Ελπιζω ο D να σε τραβηξε σε τιποτα υφαλους και παραλιες!
underwater
Member
- Μηνύματα
- 2.856
- Likes
- 13.027
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ανταρκτική
Απίστευτο γέλιο!
Peregrinator
Member
- Μηνύματα
- 36
- Likes
- 47
Ας μαζέψει κάποιος το συγραφέα από τις Αϊτές και τις Κολομβίες μπας και τελειώσει η ιστορια αλλιως να μην την εχουμε στις υπο εξελιξη αλλα στις υπο χειμερία νάρκη...
_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.237
Ο καημένος έχει πολύ τρέξιμο!
Όχι ότι δεν πρέπει να τελειώσει και αυτή η ιστορία κάποια στιγμή, αλλά μη τον πιέζετε πολύ, τον πρήζω και εγώ με διάφορες πληροφορίες που ρωτάω, πρέπει να τον δικαιολογήσω...
Εκπομπές Travelstories
