ΗΠΑ Καναδάς Καναδάς - Αλάσκα, Τα Τελευταία Σύνορα

[Dina Z]

Ναααα σας πω αγαπητά μέλη, η κ. Αδαμαντίδου μου ζήτησε μια χάρη, έχει την υπόλοιπη ιστορία δακτυλογραφημένη και σκαναρισμένη, και μου την έστειλε με την ελπίδα να τη βοηθήσουμε εμείς ώστε να δημοσιευθεί.

Καθότι το κείμενο είναι τεράστιο (85 σελίδες δακτυλογράφησης), αναρωτιέμαι μήπως κάποιοι από εσάς θα ήθελαν να αναλάβουν ένα τμήμα, να αντιγράψουμε δηλαδή την ιστορία σε ένα word document, ώστε στη συνέχεια να μπορέσουμε να τη δημοσιεύσουμε εδώ.

Ότι πρέπει για όσους κάθονται Αύγουστο. Έλα να βλέπω χέρια

Ευχαρίστως να συνδράμω

 

[silversurfer]

1. Scan and/or open the document with Paint. ...
2. Go to File > Save or Save As as necessary.
3. Select TIFF from the drop-down list and hit Save. ...
4. Open Microsoft Office Document Imaging. ...
5. Open the .tiff file. ...
6. Hit CTRL+A to select all and CTRL+C to copy.

Λετε να παίζει το παραπάνω ???

 

[Defkalion]

Δεν υπάρχει δυστυχώς αυτοματοποιημένος τρόπος να μεταφέρουμε το κείμενο, πρέπει να γίνει με το χέρι πληκτρολόγηση.

 

[fotast]

85 σελίδες Α4; Είναι χωρισμένο σε τμήματα/κεφάλαια κάποιων σελίδων;Η θα έρχεται σελίδα-σελίδα;Μπορώ να δοκιμάσω για 8-10 σελίδες για να δούμε αν προχωράει το πράγμα.Από την επόμενη Δευτέρα μπορώ να αρχίσω.

 

[Sassenach77]

Εκείνο, ωστόσο, που έτσι κι αλλιώς, μένει από την Παταγονία στο κεφάλι μου, είναι το Δ Ε Ο Σ! ο Φόβος δηλαδή, αλλά κι ο Σεβασμός στις θεοκρατικές ισορροπίες που κυριαρχούν στη Φύση, Εκεί!!

Αυτό ακριβώς.-
Δεν έχω διαβάσει καλύτερη περιγραφή για τη Παταγονία....

 

[Defkalion]

85 σελίδες Α4; Είναι χωρισμένο σε τμήματα/κεφάλαια κάποιων σελίδων;Η θα έρχεται σελίδα-σελίδα;Μπορώ να δοκιμάσω για 8-10 σελίδες για να δούμε αν προχωράει το πράγμα.Από την επόμενη Δευτέρα μπορώ να αρχίσω.

Ναι έχει κεφάλαια. Θάλεγα όσοι θέλετε να βοηθήσετε να μου στείλετε προσωπικό μήνυμα να συνεννοηθούμε, για να μη χαλάμε το τόπικ εδώ που (ελπίζω να) έχει ολόκληρη την ιστορία σύντομα.

 

[Defkalion]

Να πω ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ευχαριστώ στα μέλη @fotast , @Sassenach77 και @Dina Z που έκατσαν και μετέφεραν όλο αυτό το κείμενο σε word, ώστε να είμαι σε θέση τώρα εγώ να το δημοσιεύσω και όλοι μαζί να το απολαύσουμε.

Σας υπέρ-ευχαριστούμε όλοι, βλέποντας το τεράστιο μέγεθος του κειμένου (17 κεφάλαια, 117 σελίδες !!!!) καταλαβαίνει κανείς το μέγεθος της δουλειάς που έγινε.

Αναμείνατε στις θέσεις σας για τη συνέχεια της ιστορίας!

 

[Defkalion]

Και ένα email από την κ. Αδαμαντίδου που μου ζήτησε να δημοσιεύσω εδώ:

Σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά για την υπομονή και τον κόπο τον δικό σας, αλλά και των ανθρώπων που συνέδραμαν . Είμαι υποχρεωμένη σε όλους σας. Βλέπω από τα μηνύματά τους ποιοι είναι, αλλά δεν ξέρω πώς να επικοινωνήσω μαζί τους. Δεν τα καταφέρνω. Σας παρακαλώ διαβιβάστε τους τις θερμές μου ευχαριστίες, κι αν δεν τους είναι κόπος άς μού στείλουν ένα μέιλ, για μπορέσω να τους ευχαριστήσω και πιο άμεσα. ΄Ηταν πράγματι μια …θηριώδης δουλειά που, ωστόσο, συνεγερθέντος άπαντος του διαδικτυακού πληθυσμού, ο σκοπός επετεύχθη!!!

Δεν έχω λόγια.( Ούφ, δείτε και πιο κάτω. ΄Εχει συνέχεια!)


Σας ευχαριστώ και πάλι, για όλη σας την προσπάθεια. Χωρίς εσάς, η Αλάσκα θα έμενε….κολοβή, δια ….βιου. Να είστε καλά. Σας το χρωστώ.

Με εκτίμηση

Στέλλα Αδαμαντίδου

 

[St.Adamantidou]

TORONTO - Η πόλη των διάσημων Καταρρακτών


Η απόσταση μεταξύ Οτάβας – Τορόντο είναι 500 χλμ. Στο χωριό GARANAGUE, στεκόμαστε. Βρίσκεται πάνω στις όχθες του ποταμού του Αγίου Λαυρεντίου. Η περιοχή είναι γνωστή ως ‘’Των χιλίων νησιών’’. Στην πραγματικότητα πρόκειται για 1. 700 νησιδάκια, σ’ ένα μήκος 80 χλμ.

Μπαίνουμε σ’ ένα σκαφάκι και ξεκινάμε για μια δίωρη κρουαζιέρα.

‘’Παναγιά μου Δέσποινα! Τι εξωπραγματικό σκηνικό είν’ τούτο; Κοιτάξτε τις δασωμένες όχθες! Τις ονειρικές αντανακλάσεις στο ατσαλάκωτο νερό: Και τα νησιά, που είναι σαν τοσοδούλες σμαραγδένιες χάντρες, πάνω σ’ ένα γιορντάνι 80 χλμ! Απίστευτο, παιδιά! Απίστευτο!’’ μονολογώ έμπλεος θαυμασμού!

Κι έχω δίκιο. Τα νησάκια, κατά κανόνα, είναι μια σταλιά. Μα, μια σταλιά, σας λέω. Ίσα – ίσα που χωρούν μια βίλα, μια πισίνα, ένα μικρό πάρκο, κάποια βράχια… Κι απαραιτήτως τους … βρίσκεται κι ένα ρομαντικό αραξοβόλι, όπου ασφαλίζεται το ταχύπλοο, ο μόνος τρόπος επικοινωνίας με τον στεριανό κόσμο.

Ο ξεναγός μας λέει ότι τα νησάκια είναι ιδιόκτητα. Οι ευτυχείς κάτοχοι είναι, φυσικά, εκατομμυριούχοι. Μεταξύ τους και η γνωστή μας … καλλωπιτζού Hellena Rubinstein! Ως κι ένας πύργος υπάρχει σε μια από αυτές τις πολύτιμες ‘’ξέρες’’. Ανήκε στον γερμανό ιδιοκτήτη του γνωστού Νεοϋορκέζικου ξενοδοχείου Waldorf Astoria, Georg Boldt. Προφανώς, ο άνθρωπος εζήλωσεν την φήμη των κάστρων του Ρήνου στην πατρίδα του!. . .

Δεν θεωρώ σκόπιμο να σας πω περισσότερα για τούτη τη βόλτα στο ποτάμι. Υποθέτω πως τα φαντάζεστε. Ήταν η απέριττη ομορφιά, μέσα σ’ ένα δοξαστικό πρωινό. Με θαυμαστά παιχνίδια σκιάς και φωτός πάνω στα νερά και στις κορφές των δέντρων …

Στο Τορόντο φτάνουμε νωρίς το απόγευμα με ελαφριά ψυχρούλα. Ένας μικρός περίπατος γύρω από το ξενοδοχείο, σβέλτο δείπνο και ΥΠΝΟΣ! Ο μεγάλος απών των ταξιδιών μου! … Έλεος χριστιανοί! Πώς να κάνω τις ώρες του 24ωρου, τουλάχιστον 30; Πως;

Την άλλη ημέρα θα βρεθούμε στο ‘’νερένιο θαύμα’’ της Φύσεως.

‘’Αμάν! Επιτέλους! Ήρθε η μεγάλη ώρα να δω τους καταρράκτες του Νιαγάρα’’ σκέφτομαι. ‘’Έχω δει του Ιγκουασού στα σύνορα Αργεντινής – Βραζιλίας. Έχω δει της Βικτώριας στον ποταμό Ζαμβέζη στη Ζιμπάμπουε – την πάλαι ποτέ – Ροδεσία. Τούτος μόνο ο καταρράκτης μου έλειπε. Τον είδα, βεβαίως, δεκάδες φορές στο σινεμά. Ποιος, αλήθεια, δεν θυμάται το ομώνυμο θρίλερ με τον κουνιστό … ποπό της Μονρόε, μέσα σ’ ένα κατακόκκινο θεόστενο φόρεμα! …. Όμως άλλο είναι να βλέπεις ένα θαύμα στο πανί κι άλλο να είσαι για λίγο μέρος του. Αύριο λοιπόν!’’ Κι αυτές είναι οι τελευταίες μου σκέψεις, πριν με πάρει ύπνος βαθύς! Καιρός να ξεκουραστεί το σώμα και το μυαλό μου …

Ωστόσο, επειδή για το Νιαγάρα θα χρειαστώ όλα μου τα κέφια, επιφυλάσσομαι να σας τον περιγράψω μετά την γνωριμία μας με το Τορόντο. Μεταξύ μας, δεν έχει και πολλά παράξενα να δεις. Έχει όμως πολλά όμορφα να δεις. Ελάτε, λοιπόν, να τα χαζέψουμε μαζί στα σβέλτα:

• Το παλιό Δημαρχείο (σήμερα Δικαστήριο) από ροζ πελεκητή πέτρα, σε επιβλητικό νέο-γοτθικό ρυθμό με πολύ όμορφες διακοσμήσεις.

• Τον Σιδηροδρομικό Σταθμό ‘’Union’’ χτισμένο το 1927. Θα το πιστέψετε; Θυμίζει αρχαιο-ελληνικό ναό με θαυμάσιους κορινθιακούς κίονες και κάμποσα αγάλματα. Βλέπετε, τον περασμένο αιώνα και στις πρώτες δεκαετίες του τελευτούντος, οι άνθρωποι λάτρευαν την αρχαιο-ελληνική τέχνη σ’ όλα τα πλάτη και τα μήκη του πλανήτη: Από την Konigs Platz του Μονάχου μέχρι την Ουάσινγκτον και το Τορόντο στην απέναντι ήπειρο, για να πω λίγα από τα γνωστά.

• Το περίεργο όσο και συγκινητικό μνημείο αφιερωμένο στους Κινέζους, που πέθαναν φτιάχνοντας τον σιδηροδρομικό δίκτυο.

• Το Φρούριο York πάνω σ’ ένα λοφίσκο. Χτίστηκε το 1793 από τον Κυβερνήτη Simcoe για την άμυνα της πόλης κατά των Αμερικανών. Η περιοχή βρίσκεται πάνω στα Καναδό-Αμερικανικά σύνορα. Στον πόλεμο του 1812, οι υποχωρούντες Άγγλοι προτίμησαν να το καταστρέψουν παρά να το αφήσουν σε αμερικανικά χέρια. Το 1937 αναστηλώθηκε και είναι σήμερα τόπος τουριστικός. Ένα είδος Στρατιωτικού Μουσείου απ’ όπου δεν λείπει και η ψυχαγωγία. Για να μην αγριεύονται οι σύγχρονοι με τα αιματοκυλίσματα του παρελθόντος…

• Τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιακώβου, που βρίσκεται στο λιμάνι πάνω στη λίμνη Ontario.

• Την ενδιαφέρουσα περιοχή των ‘’Θεαμάτων και Ακροαμάτων’’ – το Πολιτιστικό Κέντρο της πόλης, ούτως ειπείν. Εδώ βρίσκονται τα θέατρα, η Όπερα, οι αίθουσες συναυλιών συμφωνικής μουσικής και μιούζικαλς – το Καναδικό Μπροντγουέϊ, μ’ άλλα λόγια. Πολύ ελιτίστικη περιοχή, που οι Τοροντονοί σέβονται πολύ.

• Βεβαίως, να μην παραλείψουμε το αντίστοιχο του Λονδρέζικου City, τομέα της πόλης. Δυστυχώς τα θαυμάσια νεοκλασικά κτίρια των Τραπεζών και τα μαρμάρινα μνημεία αντικαταστάθηκαν εν πολλοίς από γυάλινα μεγαθήρια με ότι εξωφανταστικό φέρνουν μαζί τους αυτά, σε ρυθμό και διακόσμηση… Εγώ πάντως, δεν τα βρήκα και πολύ ενοχλητικά. Φαίνεται πως το ‘’κλασικό’’ μου μάτι συνήθισε στους νεωτερισμούς της αρχιτεκτονικής της εποχής μας. Αν θέλει ας κάνει κι αλλιώς! Σήμερα πια, εκτός του Μπαρμπαλιά, κανείς άλλος δεν ασχολείται έστω και με την ιδέα του νεοκλασικού! Οπότε …

• Η … λωλή Casa Loma είναι, λένε, η απάντηση των Καναδών στο ‘’Κάστρο του Χήρστ’’ στην Καλλιφόρνια. Ανήκει στον χρηματιστή Henry Pellati που, καταπώς φαίνεται, εζήλωσε την ομορφιά των Κάστρων της Ευρώπης γενικώς.

‘’Γιατί καλέ, τσιγκουνεύτηκε και δεν τα έκανε 100;’’ Του κόστισε τότε το αστρονομικό ποσό των 3. 500. 000 δολαρίων!!!! Έ, και πώς να μην του στοιχίσει; Έφερε οξιές και καστανιές από τη Βόρεια Αμερική. Τηκ από την Ασία. Γυαλί και μάρμαρο από την Ευρώπη. Με όλες όμως αυτές τις εξεζητημένες κατασκευές, με τους χοντρούς τοίχους, τα δωμάτια με την …ηχώ (καλέ, καραμπίτ λωλός ήτο ο άνθρωπος τις απέραντες βεράντες και τις άλλες εξαλλοσύνες, το ‘’σπίτι’’ κατέληξε να είναι ελάχιστα λειτουργικό και βολικό για τον ένοικό του! Γι’ αυτό κι εκείνος …. δραπέτευε κάθε τρεις και πέντε στα άλλα, πιο άνετα και πιο ανθρώπινα, σπίτια του.

Σήμερα το κοινό μπορεί να χαζέψει το πλούσια διακοσμημένο ‘‘Δωμάτιο της Οξιάς’’ με τον, από χρωματιστό γυαλί, τρούλο-οροφή, τα μαρμάρινα δάπεδα και τις βαριές μπρούτζινες πόρτες που ιταλοφέρνουν αισθητότατα! Παρ’ ότι μοιάζει με το ανάκτορο του Λουδοβίκου στο Νόισβανστάιν στη Γερμανία – την αποθέωση των απομιμήσεων – αξίζει πάντως να του ρίξετε μια ματιά.

Το Τορόντο έχει κι άλλη μια παραξενιά. Έχει τις γειτονιές των εθνοτήτων. ‘‘Μικρές χώρες’’ μέσα σε μια μεγάλη πόλη:

• H China Town σε πάει στην Άπω Ανατολή

• H Little Italy σε στέλνει στην Ευρώπη και

• H Little Athens – η ελληνική συνοικία – ξαναφέρνει κοντά σου την Πατρίδα. Με τα όλα της. Με τις ‘’Τοπικές’’ του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας! Με τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ! Με ελληνικές σημαίες παντού! Με καφέδες και τάβλι! Και, προ πάντων, με τα ονόματα των δρόμων γραμμένα ελληνικά, κάτω από τα αγγλικά!!!

‘’ Αμάν, παιδιά! Βλέπετε ότι βλέπω; Αυτό είναι ένα κομμάτι από οπουδήποτε της Ελλάδας αλλά … παστρικότατο και τακτικό!’’ θαυμάζω και δεν το πιστεύω. Κι εδώ – όπως και στην Αυστραλία – η Ελληνική Κοινότητα ευημερεί, ανθεί, δημιουργεί! Και μας βγάζει ασπροπρόσωπους ‘’εις την ξένην’’ Ευτυχώς. Καλό να ‘χουν οι άνθρωποι. Να μη ρεζιλευόμαστε με τους μετανάστες μας που τους βρήκαμε στα διάφορα ταξίδια μας ακόμα και στα βάθη της Αλάσκας στις χρυσοθηρικές πόλεις Skagway και Whitehorse …

Δεν είναι λοιπόν παράξενο που στο Τορόντο μιλιούνται περί τις 100 γλώσσες και διάλεκτοι και κυκλοφορούν 42 αλλόγλωσσες εφημερίδες. Μια τρέλα δηλαδή… Που βρίσκουν, μωρέ, άκρη οι Τοροντονοί, γιαλαντζί και μη; (Αλήθεια, ποιοι είναι οι ‘’μη’’; Απορώ. )

Ωστόσο το σημαντικότερο αξιοθέατο είναι ο Πύργος του CN. Κάπου στις σημειώσεις μου διαβάζω ‘’442 μ. ύψος’’. Ήμαρτον! Κοντά μισό χιλιόμετρο όρθιο! Κι η θέα από κει πάνω; Σου κόβει την ανάσα! Βρίσκεται πάνω στη λεωφόρο της προκυμαίας κι έχει όλη τη λίμνη Ontario αλλά και ολόκληρη την πόλη στα πόδια του.

Η Ontario είναι μια από τις 5 μεγαλύτερες λίμνες της Βόρειας Αμερικής και η θερμοκρασία της μόλις φτάνει τους 10°C. Η ομορφιά της λίμνης με τα μικρά καταπράσινα νησάκια της – άλλα φυσικά και μερικά απ’ αυτά τεχνητά – και με τις εκατοντάδες ιστιοφόρα – όλα με καταπράσινα πανιά – είναι κάτι το απερίγραπτο. Εικόνες θεϊκής γαλήνης και άφατης καλλονής …. Σαν ζωγραφιές, σαν καρτ-ποστάλ! Καταριέμαι το δυνατό Stereo που… παιανίζει ένα θεοπάλαβο Heavy Metal; RAP; Θα σας γελάσω. Σείεται ολόκληρος ο πύργος και ο βάρβαρος ήχος μου γανώνει τον εγκέφαλο καταστρέφοντας εντελώς την ρομαντική ατμόσφαιρα ….

Προσπαθώ να αγνοήσω τους ‘’μουσικούς’’ … βιασμούς και βγάζω ατελείωτη σειρά φωτογραφιών. Θαρρώ πως δεν θα χορτάσω με τίποτα αυτή την ανεπανάληπτη εικόνα. Από τούτο το έντονο συναίσθημα καταλαβαίνω πως τα έχω βαρέως χαμένα! Δεν λειτουργώ λογικά. Λειτουργώ μονάχα συναισθηματικά και με τα μάτια! Γι’ αυτό και κάθε εικόνα μου φαίνεται διαφορετική. Είναι, λίγο πολύ, όμοια με την προηγούμενη. Αλλά εγώ δεν το καταλαβαίνω. Έχω πάθει ένα είδος …. καλλιτεχνικής υστερίας. Με συνεφέρνουν οι φωνές της παρέας, που κάνουν ονομαστικό προσκλητήριο για να συγκεντρωθούμε για την κάθοδο.

‘’Ωχ πάλι ρήμαξα το φιλμ μου’’ κλαίγομαι. ‘’Έφαγα και το μισό εφεδρικό’’ είναι ο συνήθης απολογισμός μου μετά από κάθε φωτογραφική επίθεση σε κάποιο αξιοθέατο.

‘’Σκέψου, Στελλίτσα, τι θα κάνεις αύριο στο Νιαγάρα! Καλού-κακού πάρε μαζί σου και εφεδρικό του εφεδρικού φιλμ για να μη χρειαστεί να σου δανείζουμε …χαρτομάντιλα, για το μαύρο δάκρυ. Θυμήσου ότι θα μπεις σε πλοία, σε ελικόπτερα, θα δεις τους καταρράκτες ανφάς, προφίλ και τρουά-καρ. Θα τους θαυμάσεις από την πρόσοψη αλλά και πίσω από τη νερένια κουρτίνα τους. Ανάγκη πάσα λοιπόν να κάνεις το κουμάντο σου!’’ με κανοναρχάει πονηρά η Ελεάνα, ενώ κουφίως βάζει από τώρα στη τσάντα της, εφεδρικές κασέτες και μπαταρίες για την videocamera της. Καλού-κακού!

Με την κάθοδό μας περπατάμε για λίγο στη προκυμαία. Είναι μια καινούρια γειτονιά, που χτίστηκε πάνω στις επιχωματώσεις ενός μεγάλου έλους πάνω στο λιμάνι. Σ’ αυτήν λοιπόν την ‘’κλεμμένη’’ από το νερό γη, οι Καναδοί έφτιαξαν έναν οικισμό πνευματικής – και όχι μόνο – ψυχαγωγίας. Γκαλερί, μουσεία, πάρκα, κομψές μπουτίκ, σχολή κωπηλασίας, ακριβά ρεστωράν, καφέ και παιχνιδότοποι γεμίζουν τον χώρο. Και βέβαια εκεί βρίσκεται και το δικό τους Μοναστηράκι – η Flea Market – καθώς και η ‘’Harbourfront antique market’’ με τα θαυμάσια παλαιοπωλεία. Εδώ – απ’ ότι είδαμε – καταλήγουν πολλές ευρωπαϊκές αντίκες. Και γιατί όχι; Όποιος πληρώνει καλύτερα!

Καταλήγουμε στο Eaton’s center για ξεκούραση, καφεδάκι και χαζευτήρι με το πάσο μας. Εδώ ζούμε εν τέλει το φαινόμενο της υπόγειας πόλης, που στεγάζει γιγάντιος θόλος από φάιμπερ γκλας. Δεν της υπολείπεται τίποτα. Χιλιάδες τα μαγαζιά, οι κινηματογράφοι, τα θέατρα, τα εστιατόρια, τα φαστφουντάδικα. Κομψά καφέ, μπιστρό, κήποι, σιντριβάνια και λουλούδια. Το τι λουλούδι και πρασινάδα οργιάζουν εκεί κάτω, δε λέγεται! Υπάρχει μπόλικο φως και ήλιος από τη γυάλινη οροφή και τα φυτά θεριεύουν. Σαστίζουμε:

‘’Εκκλησία, μωρέ, δεν είδα ακόμα’’ λέω. ‘’Δεν είναι δυνατόν να μην έχει. Που θα πάει κάποιος αν του ρθει ξαφνικά η ανάγκη να ανάψει ένα κερί και να προσευχηθεί;’’ Οι φιλενάδες πέφτουν σε βαθιά περισυλλογή:

‘’Να δεις που κάπου θα τους … βρίσκεται και ένα εκκλησάκι’’ αποφαίνεται η Φρόσω σοβαρά προβληματισμένη.

‘’Σαν πολύ δεν πάει όμως;’’ απαντά η Ελεάνα. ‘’Εκτός αν σε κάποια γωνιά υπάρχει ένας ειδικά διαμορφωμένος χώρος – πάντα σε μοντέρνα σύλληψη κι εκτέλεση – όπου θα μπορεί κάποιος να αποθέσει το κερί του’’ συμπεραίνει.

Κι εμάς να μας τρώει ακόμα η απορία: ‘’Είχεν κεφάλιν ο Γιάννης, εν είχεν κεφάλιν…’’

Που λένε και οι Κύπριοι. Ξέρουμε ότι οι Καθολικοί έχουν συνηθίσει στην επιβλητικότητα των γοτθικών ναών. Τι να κάνουν μέσα σε μια ταπεινή υπόγεια κόχη; Που να βρεθεί έτσι έμπνευση κι ανάταση ψυχής;

Οι ‘’δέκα της νυκτός’’ μας βρίσκουν κουκουλωμένες κατακεφαλής! Την επομένη θα ταξιδέψουμε 160 χλμ μέχρι τους καταρράκτες.

Δόξα τω Θεώ! Θα αξιωθώ να τους δω κι αυτούς. Άλλος ένας προορισμός αλλά και ένα όνειρο ετών ήρθε η ώρα να γίνει πραγματικότητα. Είμαι ευγνώμων στην ταξιδιωτική μου Τύχη, από εκείνη την Άλλη, ας μη το συζητάμε καλύτερα! Δεν διαθέτω μήτε στάλα! Ευγνωμονώ λοιπόν αυτή την ειδική Τύχη, που με βοήθησε να φτάσω ως εδώ, κι αύριο εκεί όπου θα δω την επιθυμία μου να εκπληρώνεται θριαμβευτικά!

Ο Νιαγάρας κι εγώ, ενώπιος ενωπίω! ……

Το έχω παρατηρήσει. Αν η τελευταία σκέψη μου είναι ευχάριστη, ο ύπνος είναι βαθύς και ουσιαστικός. Και η διάθεσή μου το άλλο πρωί είναι ευτυχισμένη. Συνήθως ξυπνώ χορεύοντας …. μενουέττο αντί ρυθμικής γυμναστικής! Και σφυρίζω, όσο δύναμαι, την ωδή στη Χαρά για να …φρεσκάρονται τα πνευμόνια μου!. . .

Για την ώρα ‘’ Καληνύχτα σας! Αύριο έχει ο Θεός και το … Πρόγραμμα!’’…. .

 

[St.Adamantidou]

Ο ΝΙΑΓΑΡΑΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΝΩΠΙΟΣ ΕΝΩΠΙΑ ….

Η γνωριμία μου μαζί του, ήταν παμπάλαιη επιθυμία μου. Ήταν οι πρώτοι καταρράκτες που άκουσα στα σχολικά μου χρόνια και από αυτούς κατάλαβα το φαινόμενο. Έτσι το έβλεπα τότε: ‘’φαινόμενο’’. Και όπως ήταν φυσικό ήθελα οπωσδήποτε να τους δω. Όταν άρχισα να ταξιδεύω, όλο και τους μελετούσα, ωστόσο μέχρι το 1995 δεν το έφερε η Τύχη και οι συγκυρίες να τους επισκεφθώ. Το πιο τρελό όμως είναι ότι μέχρι αυτή τη χρονολογία είχα δει άλλους που δεν τους είχα ποτέ ακουστά. Άγνωστοί μου π. χ. ήταν οι του Ιγκουασού – στα σύνορα Βραζιλίας Αργεντινής – και ο καταρράκτης του Αγγέλου στη Βενεζουέλα. Πιο γνωστοί μου βέβαια οι καταρράκτες της Βικτώριας στον ποταμό Ζαμβέζη στην Ζιμπάμπουε. Μυθικοί όλοι αυτοί οι τόποι – και μάλιστα στις δεκαετίες 70 και 80 – και φοβερές παραξενιές τα ίδια τα φυσικά φαινόμενα. Σημειώστε ότι ο καταρράκτης του Αγγέλου είναι ο ψηλότερος του κόσμου και ο Ιγκουασού είναι ένα σύνολο 275 καταρρακτών, που πέφτουν μέσα σ’ ένα κλειστό ελικοειδές φαράγγι! Μια τρομακτική καταβόθρα. Εκεί μέσα σε βάθος 100 μέτρων χάνονται, εξαφανίζονται από προσώπου γης εκατομμύρια τόνοι νερού … Κι’ όλα αυτά καταμεσής της Αργεντινό-Βενεζουελικής ζούγκλας! Ε, είναι στ’ αλήθεια πράγματα κομματάκι έξω από τη φαντασία και σημεία του πλανήτη πολύ μακρινά από τον δικό μας τόπο. Σχεδόν απρόσιτα. Κι όμως, η θεόμουρλη, είχα κιόλας πάει σ’ όλα τα παντελώς άγνωστά μου κι ‘’απρόσιτα’’ στις αρχές της δεκαετίας του 80! Αλλά ακόμα δεν είχα καταφέρει να φτάσω στο Νιαγάρα!. . .

‘’Μα τι σόι προγραμματισμούς έκανα τόσα χρόνια;’’ αναρωτιόμουν στη διαδρομή των 160 χλμ προς τον πολυπόθητο προορισμό μου. Η απάντηση ήταν όμως απλή:

‘’ Διότι ορκίστηκες να κάνεις πρώτα τα μεγάλα, τα δύσκολα, τα πολύ μακρινά και παράξενα ταξίδια κι ύστερα να στραφείς στα …. Λογικότερα!!! Γι αυτό’’

Κι έτσι ήταν. Η Παταγονία ήταν το τελευταίο ‘’τρελό’’ ταξίδι μου. Από κει κι ύστερα ότι άλλο θα έκανα, πίστευα ότι θα είχε την σφραγίδα του – ας πούμε – ‘’κοινού’’. Του γενικώς ‘’τετριμμένου’’. Έτσι νόμιζα ως εκείνη τη στιγμή. Διότι δεν είχα φτάσει και δεν γνώριζα ακόμα την Αλάσκα. Κι αυτή με περίμενε 4 ημέρες μετά τον Νιαγάρα! Αλλά εγώ δεν το ήξερα εκείνη τη στιγμή. Γι αυτό και θεωρούσα το Νιαγάρα το κερασάκι στη μεγάλη τούρτα των περίεργων ταξιδιών μου. Κι όμως, η Αλάσκα υπήρξε η μεγάλη έκπληξη του ταξιδιού. Διότι είναι από μοναχή της ένα ‘’φυσικό φαινόμενο’’. Είναι το παγωμένο κέφι του Δημιουργού, που φαίνεται πως όταν έφτιαξε τα δάση της βροχής στον Ισημερινό σκέφτηκε:

‘’ Να δεις που τ’ ανθρωπάκια δεν θα εκτιμήσουν την έμπνευσή μου. Θα νομίζουν πως ήταν εύκολο να φτιάξω ομορφιά μέσα στη ζέστη και την υγρασία. Ε, λοιπόν θα τους δείξω πως φτιάχνεται μεγαλείο και μέσα στο κρύο και στη παγωνιά! Και δεν εννοώ το μεγαλείο του χιονιού και του πάγου. Εννοώ αστραφτερά τοπία σε παγωμένο χώμα! Κάτω από συννεφιασμένο ορίζοντα. Σε μακριές νύχτες και μικρές ημέρες!’’

Αυτά είπεν ο Ύψιστος κι έφτιαξε την Αλάσκα. Για να γονατίζει ο επισκέπτης και να δοξάζει το Δημιουργό ψιθυρίζοντας: ‘’Όντως υπάρχεις. Δεν μπορεί! Πρέπει να υπάρχεις. Αλλιώς πώς να εξηγηθούν αυτές οι απερίγραπτες εικόνες, Θεέ μου; Πως;’’

Ωχ, πάλι ξεστράτισα ως συνήθως. Για το Νιαγάρα σας έλεγα. Για την Αλάσκα πρέπει να κάνω υπομονή – όσο κι αν αυτό το βρίσκω δύσκολο. Υπομονή λοιπόν, για μένα αλλά και για σας. Θα έρθει η ώρα…

Φτάσαμε μεσημεράκι. Η μέρα ήταν λαμπερή και ζεστή. Ότι πρέπει για το αξιοθέατο που μας περίμενε. Κι αλλοίμονο μας αν έκανε ψύχρα. Θα ξυλιάζαμε. Έχετε ποτέ επισκεφθεί καταρράκτες από κοντά; Όσα αδιάβροχα κι αν φοράτε γίνεστε μούσκεμα μέσα για μέσα! Άντε τώρα καταμουσκεμένη να σε φυσά και παγωμένο βοριαδάκι. Έχεις κάνει αυτομάτως κολλεγιά με την διπλή βρογχοπνευμονία! Ιησούς νικά κι όλα τα κακά σκορπά!. . . .

Το πρώτο μήνυμα από το πλησιάσμά μας στον καταρράκτη μας το έδωσε ο εκκωφαντικός θόρυβος!

‘’Σα να πέφτουν τα τείχη της Ιεριχούς’’ σκέφτομαι αλαφιασμένη. ‘’Σείεται ο τόπος. Σαν ένας μόνιμος σεισμός μου φαίνεται’’.

Βρισκόμαστε ήδη στη Prospect Point, στο Πάρκο της Βικτώριας. Ο δρόμος ‘’κρέμεται’’ κυριολεκτικά πάνω από τα ‘’διαβολικά’’ αναβράζοντα νερά. Απέναντί μας, ο αμερικάνικος καταρράκτης, χωρίς όνομα και χαρακτηρισμό. Και δεξιά μας – ενώ βλέπουμε τον αμερικάνικο – το θαύμα των θαυμάτων: ο καναδικός! Με προσωνύμιο ‘’The Horse-Shoe’’ το Πέταλο. Και πράγματι για πέταλο πρόκειται. Τέλειο! Πανέμορφο! Λευκογάλανο! Λευκοπράσινο! Με υποψίες θαρρείς αστραπών πότε από σμαραγδί και πότε από ζαφειρί! Απίστευτο! Νοιώθω τα πόδια μου κολλημένα στην άσφαλτο καθώς πρωτοαντικρίζω το μοναδικό θέαμα. Έχω μαρμαρώσει και χαζεύω αχόρταγα!

‘’Θεούλη μου, δεν έχω ξαναδεί τέτοια εκτυφλωτική καθαρότητα νερού! Η λευκότητά του μου πονά τα μάτια! Τι κρυστάλλινη διαύγεια είναι τούτη; Τι φωτεινότητα, τι είδους ασπρογάλιασμα! Μια μοναδική λαμπηδόνα… Πως γίνεται;’’ απορώ.

Γίνεται. Διότι τα νερά δεν μεταφέρουν κανενός είδους ίζημα. Είναι σα να ξεχύνονται κατ’ ευθείαν μέσα από τα χαλαρά δάχτυλα του Θεού, τι να πω!

Κι η μηχανή μου σαν από μόνη της και χωρίς τη δική μου συνειδητή εντολή, άρχισε το πανηγύρι της καταγραφής αυτής της μοναδικότητας στο σελιλόιντ!

‘’Εδώ θα βγάλουμε τ’ απωθημένα μας’’ λέω, συνερχόμενη στην Ελεάνα που ήδη μαγνητοσκοπεί εκστασιασμένη.

‘’Ναι! Και πότε κατάφερες εσύ να έχεις φωτογραφικά απωθημένα, μου λες; Λυσσάς πια μ’ αυτή τη μηχανή σου. Κοντεύεις να κοιμάσαι και μαζί της. Φίλη αρκετά έχεις; Εδώ θα σε δικαιολογήσω απολύτως. Πως ν’ αντισταθείς σ’ αυτή την οπτική πανδαισία; Σε πληροφορώ πως έχει στεγνώσει το στόμα μου από την κατάπληξη! Δεν χορταίνω τη μεγαλοπρεπή εικόνα. Με συντρίβει, το ξέρεις;’’

‘’ Το ξέρω και σε συμμερίζομαι απολύτως. Τι νερό ειν’ τούτο; Σαν … υγρός πάγος! Μοναχά ο πάγος είναι τόσο καθάριος. Με τύφλωσε!’’

Αριστερά μας, καθώς κοιτάμε τον καταρράκτη, βρίσκεται η γέφυρα, που συνδέει τις δύο χώρες. Την περνάς πεζή. Δεν επιτρέπονται τροχοφόρα. Και δεξιά μας απλώνεται σαν τεράστιο μεγαλειώδες πέταλο ο καναδικός Νιαγάρας! Είναι σαφώς μεγαλύτερος από τον αμερικάνικο. Όμως και οι δύο μαζί πλάι-πλάι – με μοναδικό χώρισμά τους το Goat Island της λίμνης Erie – φτιάχνουν μια συγκλονιστική εικόνα φυσικής δύναμης και κυριολεκτικά υπερφυούς ομορφιάς.

Αλλά ας γίνω κομματάκι πρακτική και ας δούμε την ταυτότητα αυτού του φυσικού υπερθεάματος.

Ο αμερικάνικος καταρράκτης είναι σχεδόν επίπεδος χωρίς εμφανή κοιλότητα. Μισός σε μέγεθος από τον καναδικό αλλά περί το ένα μέτρο ψηλότερος, έχει πλάτος 303μ. και ύψος 51μ. Ενώ ο καναδικός είναι 788μ. πλατύς και 49, 40μ. ψηλός. Και οι δύο καταρράκτες γεννιούνται από την αμερικάνικη λίμνη Erie (Ίρι την προφέρουν οι αναθεματισμένοι) που τους ‘’σπρώχνει’’ με τρομακτική δύναμη στην χαμηλότερη λίμνη Ontario (αυτή , δόξα τω Θεώ, όπως τη βλέπεις τη διαβάζεις) που βρίσκεται στον Καναδά! Βεβαίως την Erie την φτιάχνουν τα πλούσια νερά του ποταμού Νιαγάρα, απ όπου παίρνουν το όνομά τους και οι καταρράκτες.

Τώρα πώς να περιγράψω εγώ η φουκαριάρα, την όλη εικόνα όπως την έχω σπαρταριστή και ολοζώντανη μπρος στα μάτια μου από το Prospect Point; Και Prospect Point εστί λεωφόρος, σύρριζα στο φαρδύ φαράγγι των καταρρακτών, που για την ασφάλεια των … χαζευόντων και μη βλεπόντων κατά που πατούν επισκεπτών, έχει καθ’ όλο το μήκος της κάγκελα …

Εκτός από το μεγαλείο των θηριωδών καταρρακτών, βλέπω ακόμα μπροστά μου και ατελείωτες ελικοειδείς ουρές, χρώματος μπλε! Κινούνται σαν τεμπέλικο φίδι, αγνώστου μήκους! Η μπλε ‘’σκουληκαντέρα’’ ξεκινά από ένα σημείο, λίγο χαμηλότερα από το επίπεδο του δρόμου και φτάνει κινούμενη νωχελικότατα μέχρι τα τρία καραβάκια δεμένα σε μια προβλήτα. Είναι μια ουρά που μοιάζει να … χαϊδεύεται με τον ήλιο και με το πελώριο λευκό σύννεφο, που φτιάχνουν τα σταγονίδια των αντικρινών νερένιων μπερντέδων!

‘’Μη μου πείτε, πως αυτή η ελικοειδής μπλε γραμμή είναι μπλε ανθρωπάκια!’’ λέω χαζεμένη.

‘’Που προχωρούν με πάσο τους, προς επιβίβαση στα καραβάκια’’ με … παρηγορεί η Φρόσω, κομματάκι τρομοκρατημένη και αυτή. ‘’Σε λίγο θα είμαστε κι εμείς μαζί τους, να ψηνόμαστε μέσα στο μπλε πλαστικό, κάτω από τον ήλιο!’’

‘’Ήμαρτον Κύριε! Μπλε αδιάβροχα είναι αυτά; Εκατοντάδες άνθρωποι όλοι . . γαλάζιοι! Κουκουλωμένοι κατακεφαλής, όμοιοι κι αξεδιάλυτοι! Προσέξτε μη χαθούμε, κανείς δεν θα αναγνωρίσιμος παρά μόνο αν του σηκώσει κανείς τη κουκούλα! Πρέπει να ψάχνουμε τα μούτρα των τουριστών για να βρούμε τον χαμένο συνταξιδιώτη μας! Θα έλεγα να πιαστούμε από τα χέρια, αλυσίδα, για να προλάβουμε το κακό!’’ Είμαι στ’ αλήθεια τρομοκρατημένη. Έχω παρατηρήσει από ψηλά μέχρι που πάνε τα τρία καραβάκια, με το γενικό και ρομαντικά απειλητικό όνομα: Maiden Mist – Κόρη της Ομίχλης. Φτάνουν μέχρι τις μεγάλες τις πανίσχυρες δίνες, κάτω ακριβώς από την επικίνδυνη υδατόπτωση. Από μακριά τουλάχιστον έτσι μου φαίνεται εμένα. Λίγους πόντους ακόμη και το νερό θα καταποντίσει σίγουρα μια από τις Κόρες της Ομίχλης.

‘’Αναρωτιέμαι σοβαρά αν ο Καπετάνιος ξέρει κατά που πάει! Κομμάτι ριψοκίνδυνον το βρίσκω. Χώνεται αναιδέστατα κάτω από τα νερά, φέρνει προκλητικά γύρα τις δίνες! Χάνεται μέσα στο σύννεφο! Μοιάζει σα να παίζει κρυφτό με τον καταρράκτη, με τα παφλάζοντα νερά, με τον άμεσο κίνδυνο! … Δεν μ’ αρέσουν τα καμώματά του! Εγώ στο Νιαγάρα ήρθα! Δεν προτίθεμαι να κατέβω στον Άδη μέσω … Αχερουσίας κυριολεκτικώς! Κανείς δεν μερίμνησε να μου βάλει οβολόν στο στόμα για τον Πορθμέα! Γυρνώ τα μπρος πίσω!’’

‘’Κάτσε καλά! Θα πάρει και τζάμπα αδιάβροχο μπλε! Είσαι και ξανθιά! Θα σου πηγαίνει!’’ με ειρωνεύεται η Φρόσω.

‘’Όταν θα κινδυνεύουμε να καταποντιστούμε αύτανδροι και . . αυτογύναικοι ( τότε θα δω που θα πάει το χιούμορ και η . . αισθητική σας! Εγώ άλλα στερνά σκέφτομαι του λόγου μου. Να πέσω με το αεροπλάνο στις Άνδεις και να με φαν οι κόνδορες! Πουλιά περιωπής, ασυνήθιστα! Δεν θέλω να με κομματιάσει η δύναμη του νερού, έστω και του Νιαγάρα! Βρίσκω το είδος του θανάτου, θανασίμως … μπανάλ!’’

‘’Βρε, φάε τη γλώσσα σου, γρουσούζα! Τόσος κόσμος πάει μωρέ, εμείς θα πνιγούμε; Μνήσθητί μου Κύριε!’’

Έχουμε όμως φτάσει πια στα αδιάβροχα. Τα φοράμε, μπαίνουμε κι εμείς στην ουρά. Δέκα γαλάζια ανθρωπάκια ανάμεσα σε εκατοντάδες! Κι αρχίζουμε τα ζιγκ-ζιγκ τα ατελείωτα, που μονάχα στην Αμερική έχω δει. Είναι ένας θαυμάσιος τρόπος να βολεύεις πολλούς ανθρώπους σε μικρό χώρο.

‘’Καλά που πάμε τόσο αργά’’ γκρινιάζω καθώς ιδρωκοπάω μέσα στο πλαστικό, κάτω από τον ήλιο και την υγρασία. Νοιώθω σαν . . υβρίδιο! Αν πηγαίναμε γρηγορότερα θα πάθαινα ναυτία με τόσες στροφές …’’ Θέλω να πετάξω το πλαστικό από πάνω μου και να φύγω τρέχοντας διότι καίγομαι. Δεν προλαβαίνω, με σκουντούν.

‘’Προχώρα, μας σπρώχνουν οι πισινοί μας’’

‘’Δεν μπορώ. Ζεσταίνομαι, θα σκάσω’’

‘’Όλοι μας, προχώρα!’’

Κι η σκουληκαντέρα προχωρεί και συστρέφεται κι όλο κατηφορίζει. Κι ωθεί προς τα εμπρός. Και …

‘’Αμάν, φτάσαμε! Η Maiden Mist. Ανεβείτε και μη χαθούμε, μπλε κι εμείς μέσα στους μπλε!’’

Άδικη προτροπή. Όλοι προσπαθούμε σαν τρελοί να αγγίξουμε παραπέτο. Να βλέπουμε. Να φωτογραφίζουμε. Να κρατιόμαστε όταν … φουντάρουμε!

Και ξεκινάμε …

Η ‘’Κόρη’’ μας κλυδωνίζεται άγρια, καθώς βουτάει μέσα στα νερά που βράζουν σαν να πλέουμε στα νερά της Κόλασης. Γινόμαστε μούσκεμα, εν ριπή οφθαλμού. Αδύνατον να ξεκουκουλώσω την μηχανή μου που την κρύβω καλά κάτω από το αδιάβροχο. ‘’Θα την καταστρέψω’’ αποφαίνομαι . Και την αφήνω στην ησυχία της. Καλύτερα να χορτάσουν τα μάτια μου τη μαγεία του αφηνιασμένου νερού κι ας ξεχάσω τον φακό.

Περνάμε σύρριζα στον αμερικάνικο καταρράκτη. Ο θόρυβος είναι τρομακτικός, συνεννοούμαστε με τα χείλια, με σινιάλα, σαν τους κωφάλαλους. Νοιώθουμε το νερό να σουρώνει στα πιο απίθανα σημεία του σώματος, όπου δεν έχει καμιά δουλειά εκεί!

‘’Αδύνατον’’ χειλε-ομιλώ με την Ελεάνα. ‘’Δεν μπορεί να βρέχομαι τόσο πολύ. Τότε τι μας έχωσαν μέσα σε τούτες τις σακούλες του σούπερ μάρκετ;’’

‘’Ναι’’ μου γνέφει εκείνη, σκασμένη στα γέλια. Το ίδιο χάλι έχει κι αυτή!

Το καραβάκι πάει ίσια στον μεγάλο καταρράκτη του Καναδά.

‘’Θεέ μου, βοήθα’’ μουρμουρίζω περιδεής. Τι γίνεται εδώ;’’

Εκεί γινόταν τα ύστερα του Κόσμου! Δεύτερη Κρίση! Στ’ αυτιά μας βροντούσαν οι σάλπιγγες επί των τειχών της Ιεριχούς! Ένα περίεργο είδος Εγκέλαδου, που εγκαταλείποντας τα έγκατα της γης, ταράζει και παιδεύει στον αέρα όγκους νερού!. . . . .

Και ξαφνικά νοιώθεις να γίνεσαι ένα Τίποτα. Ένα μόριο σκόνης. Μέσα σε μια τέτοια κοσμογονία, έχεις εκμηδενισθεί! Αλήθεια σας λέω. Τα μεγέθη και η δυναμική τους αισθάνεσαι να σε … φυγοκεντρίζουν κυριολεκτικώς! Είναι σαν κάποιες δυνάμεις να σ’ έχουν πετάξει μέσα σ’ ένα mixer και να σε περιδινίζουν δίχως λύπηση! Μονάχα μ’ ένα σταγονίδιο από τα δισεκατομμύρια που αιωρούνται μέσα στο φαράγγι, μπορείς να συγκριθείς. Σαν κι αυτό, είσαι κι εσύ, στο έλεος μυστηριωδών, απειλητικών δυνάμεων, που δυναστεύουν αυτό τον χώρο…

Έχω γίνει όλη μάτια κι αυτιά. Και μ’ αυτές τις δύο πανίσχυρες αισθήσεις, προσπαθώ να βιώσω αυτή τη μοναδική εμπειρία. Την μεταγγίζω ευλαβικά, σαν ανάμνηση ζωής ως μέσα και στο τελευταίο κύτταρό μου! Να μένει εκεί για να μου θυμίζει το μεγαλείο της Δημιουργίας! Κι ότι ένα κομμάτι της είμαι κι εγώ … Αφήνομαι λοιπόν να με παρασύρουν το θέαμα και το συναίσθημα χωρίς αντιστάσεις, χωρίς πανικό και φόβο, αλλά με ταπεινή αποδοχή της μηδαμινότητάς μου, έναντι αυτής της υπερφυσικής επιδείξεως ισχύος, που διάλεξε να κάνει εδώ η αδάμαστη Φύση! Για να μας απειλήσει; Να μας υπενθυμίσει; Να μας εντυπωσιάσει; Να παίξει μαζί μας; Να μας προειδοποιήσει ίσως; Άγνωστες οι βουλές της …

Το καραβάκι μας παραδέρνει στις μικρές, ακόμα, δίνες ενώ ακάθεκτο οδεύει ίσια πάνω στις μεγάλες κάτω ακριβώς από το φονικό παραπέτασμα νερού, που κάνει τα πάντα λιώμα! Αλοιφή!

‘’Όχι όμως κι εμάς, Παναγίτσα μου’’ σταυροκοπιέμαι κρυφά. Διότι ο καπετάνιος δεν φαίνεται να προτίθεται να κόψει ταχύτητα. Ούτε να πισωγυρίσει. Προχωρεί άνετος και αεράτος, ίσια, μέσα στο καζάνι που βράζει μανιασμένο. Σα να θέλει να μας … αυτοκτονήσει – μια και θα πάει κι αυτός μαζί μας. ‘’Καλέ, μια στάση! Να χαρείτε το Νιαγάρα μας! Αμάν να κατεβώ, κύριε Καπετάνιε!’’ λένε τα άηχα χείλια μου στις φιλενάδες μου. Κι εκείνες, οι κακούργες, μου δείχνουν να πηδήξω απ’ το παραπέτο, γυρίζοντας συγχρόνως τον αντίχειρα προς τα κάτω.

‘’Άει, να χαθείτε άσχετες! Όμως έννοια σας, μαζί θα πάμε a fundo!’’ σκέφτομαι χαιρέκακα.


Φτάνουμε κυριολεκτικώς, στο μη περαιτέρω. Δεν καταφέρνουμε πια να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά! Το νερό μας δέρνει με δύναμη και δίχως έλεος. Σουρώνει πάνω μας και τρυπώνει παντού. Τα μάγουλά μας καίνε από τις, σαν καμουτσικιές, ριπές του νερού που πέφτουν βίαια στα πρόσωπά μας … Μαζί με τη σχετική τύφλωση έχουμε και σχεδόν κουφαθεί! … Κι όλο προχωρούμε προς το … μοιραίον! Έχω την αίσθηση πως αν απλώσω το χέρι θα αγγίξω τον καταρράκτη, που χτυπιέται και σφαδάζει μπρος στα μάτια μου σαν ετοιμοθάνατος Τιτάνας.

‘’Άντε σχωράτε με και σχωρεμένοι να ‘στε’’ ψιθυρίζω τυφλή και μουγκή!!! Και ετοιμάζομαι περιδεής να μεταστώ εις τον επέκεινα κόσμον! Περίεργο. Δεν αισθάνομαι τίποτα. Προφανώς ‘’Γυναικών πολυταξιδεμένων, πάσα γή τάφος’’!

Δεν σας κρύβω πως η σκέψη αν και μακάβρια αν και όχι … Άνδεις, αρχίζει να μου αρέσει. Σκέφτομαι τους τίτλους των εφημερίδων σ’ όλη την Υφήλιο: ‘’Χάθηκαν στ’ αναβράζοντα νερά του Νιαγάρα’’. Ε, δεν είναι καθημερινός θάνατος αυτός, να σας χαρώ! Έχει, όσο να πεις, ένα δραματικό στοιχείο! Έχει μια μοναδικότητα! Μια πρωτοτυπία! Ένα κατιτίς, τέλος πάντων, καθόλου κοινό και χυδαίο! …

‘’Δόξα σοι, Κύριε! Επιστρέφουμε!’’ ακούω μια φωνή μέσα στο αυτί μου. Είναι η Φρόσω ανακουφισμένη.

Ο καπετάνιος μας, ευτυχώς, δεν είχε λωλαθεί! Τώρα που ξέρω ότι δεν κινδυνεύω, σχεδόν λυπάμαι που … γλύτωσα! Όμως κακά τα ψέματα. Ένα τέτοιο τρομακτικό θέαμα από τόσο κοντά ήταν, εντίμως σας το λέω, κυριολεκτικώς Α Β Α Σ Τ Α Χ Τ Ο! …. Όπως σίγουρα καταλάβατε διόλου δεν με τρόμαξε ο καπετάνιος και οι προθέσεις του. Χιούμορ έκανα. Ωστόσο με συγκλόνισε – με συνέτριψε θα έπρεπε να πω – αυτό το μεγαλειώδες που έβλεπα σε απόσταση μιας ανάσας. ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΕΧΑ – ΜΕ ΓΟΝΑΤΙΣΕ. Από μακριά ήταν αλλιώς. Ήταν ανεκτό. Το χαιρόμουν. Το καμάρωνα. Όμως από τόσο κοντά …

Ξεμπαρκάρουμε και με μια αναπνοή χυνόμαστε στο δρόμο για την καρδιά του καταρράκτη, κάτω από το Table Rock. Θα κατεβούμε μέσα σε μια σήραγγα για να περάσουμε πίσω από την πτώση των νερών, στο κενό που μένει ανάμεσα στην υδατόπτωση και τον βράχο!!! Το φαντάζεστε;

Κατεβαίνουμε με ασανσέρ. Περπατάμε σ’ ένα μακρύ ηλεκτροφωτισμένο τούνελ που δεν ‘’κρατά’’ την τρομακτική βροντή των νερών από πάνω μας. Κάθετοι διάδρομοι βγάζουν σε διάφορα σημεία κάτω και πίσω από τους καταρράκτες. Διαλέγουμε ένα ξέφωτο και βγαίνουμε. Γύρω-τριγύρω ο καταρράκτης αφρίζει, λυσσά και χτυπιέται. Και μας απομουσκεύει. Στάζουμε από την κεφαλή μας. Μωρέ τι τα θέλαμε τα αδιάβροχα; Ούτε κι εδώ στον εξώστη δε μπορώ να φωτογραφίσω. Απορώ με την Ελεάνα, που έχει κάνει την βιντεοκάμερα … αμφίβιο!!! Δόξα σοι! Θα έχουμε έτσι κάποιες εικόνες από τούτο το θαύμα!

Τολμώ να δω το ρολόι. Η ώρα τρέχει. Αλαφιάζομαι. Σκουντώ τις φιλενάδες μου και προσπαθώ να τις σπρώξω προς την έξοδο.

‘’Άντε, πάμε. Σε λίγο θα σταματήσουν να πετούν τα ελικόπτερα. ’’

Ξανά τροχάδην. Στο ελικοδρόμιο! Ορμάμε στο πρώτο αεροσκάφος που περιμένει και απογειωνόμαστε αμέσως. Και σε λίγο έχουμε μπροστά μας τελείως διαφορετικές εικόνες. Από ψηλά βλέπουμε πλέον όλα όσα πριν ήταν αόρατα. ‘’Breath taking view’’ μας πληροφορεί ο σοφός οδηγός μου. Κι έχει δίκιο. Η θέα σου κόβει πράγματι την ανάσα. Κι όταν κάποια στιγμή το ελικόπτερο στρίβει κι έχουμε τον ήλιο σε μια ορισμένη θέση, η τεράστια αναβράζουσα χαράδρα γεμίζει πελώρια ουράνια τόξα!! Χωρίς να χάνεται το ένα φυτρώνει από μέσα του ένα δεύτερο κι ύστερα ένα τρίτο και για μερικά δευτερόλεπτα, ώσπου το σκάφος ν’ αλλάξει γωνία, το φαράγγι γεμίζει ίριδες! Σαν ανθισμένος κήπος! Είναι σχεδόν απίστευτο!

Τελικώς οι καναδοί έκαναν θαυμάσια δουλειά προκειμένου να εκμεταλλευτούν τούτο το μοναδικό αξιοθέατο! Εκτός από τη γέφυρα, εκτός από τα τρία πλοιάρια, εκτός από τα ελικόπτερα έφτιαξαν κι ένα εναέριο βαγονέτο, που ενώνει τις δύο άκρες της χαράδρας. Αλλά και για όσους σιχαίνονται, γενικώς τις εναέριες μετακινήσεις, υπάρχουν οι δύο πύργοι: ο Skylon και ο Minolta. Τρώγοντας λοιπόν στα πολυτελή εστιατόριά τους μπορούν να θαυμάζουν από ψηλά και για όσες ώρες θέλουν, χωρίς να ταλαιπωρηθούν, το φυσικό αυτό θαύμα!. .

Η θέα από το ελικόπτερο είναι μοναδική. Με το ‘’Μάτι του πουλιού’’ το Bird Eye View, που λένε οι Άγγλοι, έχεις το προνόμιο να καμαρώνεις τις δυό μεγάλες λίμνες καθώς και τα νερά του ποταμού. ‘’Πλουτίζουν’’ την ψηλότερη από τις δύο την Ίρι τροφοδοτώντας αδιάκοπα τους κάτασπρους, χιονάτους καταρράκτες, που καταλήγουν στην άλλη μεγάλη λίμνη την Οντάριο …

Τελικά, νομίζω ότι, το πραγματικά ξεχωριστό που έχουν αυτοί οι συγκεκριμένοι καταρράκτες είναι το άσπιλο παρθενικό λευκό των νερών τους. Είναι τόσο άσπροι, που παίρνει άνετα τα χρώματα του πάγου – εκείνες τις ψυχρές, γαλαζοπράσινες ανταύγειες … Τα νερά του Ιγκουασού είναι, γενικώς, ροζ. Της Βικτώριας, υποκίτρινα. Του Νιαγάρα όμως είναι σαν απάτητο υδαρές χιόνι!!! Εκτυφλωτικά!

‘’Δεν αισθάνεσαι ικανοποίηση, τώρα που έκλεισες τον κύκλο μιας σειράς ταξιδιωτικών επιθυμιών σου;’’ ρωτώ την Ελεάνα καθώς αποβιβαζόμαστε.

‘’Τι εννοείς;’’ Αιφνιδιάζεται εκείνη.

‘’Τρεις μεγάλους καταρράκτες έχει ο κόσμος κι εμείς μόλις είδαμε τον τελευταίο. Είδαμε επίσης και πλεύσαμε τους μεγάλους αλλά και ιστορικούς ποταμούς της γης: τον Αμαζόνιο, τον Νείλο, τον Ορινόκο, τον Ζαμπέζι, τον Κίτρινο Ποταμό, τον Γιανγκ-τσε, τον Μισισιπή… Επισκεφθήκαμε την ψηλότερη αλλά και την χαμηλότερη λίμνη της Υδρογείου: την Τιτικάκα στη Βολιβία και τη Νεκρά Θάλασσα στην Ιορδανία. Βρεθήκαμε στους δυό πόλους της γης: στην Αλάσκα και στη Παταγονία. Σαβάνες, τούνδρες, στέπες και διάσημες ερήμους είδαμε – πλην της Καλαχάρι! Αυτή μας την χρωστά ακόμη η Τύχη.

Ταξιδέψαμε στους 5 ωκεανούς. Επισκεφθήκαμε από δυό και τρεις φορές τις 5 από τις 6 ηπείρους. Την Ανταρκτική έχουμε να την … λαμβάνουμε μαζί με την Καλαχάρι. Ζήσαμε και χαρήκαμε το θαύμα και το φυσικό μυστήριο των ατολλών! Γνωρίσαμε και θαυμάσαμε υποβρυχίως τον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο της Αυστραλίας, τον πασίγνωστο Great Barrier Rief με τα πολύχρωμα κοράλλια. ‘’Χάσαμε’’ μια μέρα από τη ζωή μας πετώντας πάνω από τον Διεθνή Μεσημβρινό της Ημέρας, στον Γύρο του Κόσμου! Ποιος μας είπε να πετάμε όλο δυτικά κι όχι ανατολικά, σαν το έξυπνο ήρωα του λατρεμένου μου Ιουλίου Βερν; Εκείνος κέρδισε τη μέρα που έχασα εγώ!. .

Περπατήσαμε στα δάση της βροχής στη Βενεζουέλα, στη Βραζιλία στην Αφρική! Φωτογραφίσαμε από απόσταση αναπνοής τον Πέριτο Μορένο, τον μεγαλύτερο παγετώνα του κόσμου ‘’γεννημένο’’ μέσα στη λίμνη Αρτζεντίνο κι όχι στη κορφή κάποιου βουνού. Ταξιδέψαμε μέσα στον μεγαλύτερο σβησμένο κρατήρα του Ν’γκορο-Ν’γκορο, που είναι ο μεγαλύτερος βιότοπος στον κόσμο, από τον οποίο δεν μεταναστεύουν τα ζώα. Είναι κάτι το πρωτόγνωρο.

Και τέλος είδαμε τα διασημότερα αρχαιολογικά μνημεία του κόσμου, από το Ικάλ και την Τσιτσέν –Ίτζα στη Γουατεμάλα και το Μεξικό μέχρι το Μπορομπουντούρ στην Ιάβα, την Ποτάλα στο Θιβέτ, τις Πυραμίδες στην Αίγυπτο, την Πέτρα στην Ιορδανία, την Παλμύρα στη Συρία, Το Νίκκο στην Ιαπωνία, την Απαγορευμένη Πόλη στο Πεκίνο. Και δεν πρέπει να ξεχάσω φυσικά τα Ιμαλάια και τον Βραχμαπούτρα που τον θυμόμουν από το σχολείο – αν είναι δυνατόν χριστιανοί!

Δεν σου φαίνεται λοιπόν φιλενάδα, πως σήμερα σχεδόν κλείνουμε ένα τεράστιο κύκλο που τον γράφουμε συνεχώς επί τριάντα τόσα χρόνια, ταξιδεύοντας;’’

Με κοιτά έκπληκτη. Προσπαθεί να συνειδητοποιήσει την αξία της πληροφορίας. Προφανώς ποτέ δεν τα είχε σκεφτεί όλα αυτά.

‘’Πω, πω απολογισμός!’’ θαυμάζει ειλικρινώς εντυπωσιασμένη. ‘’ Αλήθεια τα κάναμε εμείς όλα αυτά; Συγκλονιστικό! Ωστόσο, μην τολμήσεις να πεις – κατά την προσφιλή σου πραγματιστική τακτική: ‘Νυν απολύοις τας δούλας σου Δέσποτα’ διότι: πρώτον δούλα δεν είμαι και δεύτερον αρνούμαι διαρρήδην να απολεσθώ … ταξιδιωτιώς εννοώ. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Μόνη σου μνημόνευσες την Καλαχάρι και την Ανταρκτική! Σύνελθε!’’

‘’Μα ούτε κι εγώ θέλω να τα τινάξω ταξιδιωτικώς’’ διαμαρτύρομαι. ‘’Μπορεί να εξεπλήρωσα κάποιους σκοπούς, να πέτυχα κάποιους στόχους, να έφτασα ως κάποιους επιθυμητούς προορισμούς αλλά η χαρά του ταξιδιού θα με κυνηγά πάντα. Διότι για μας φιλενάδα το ταξίδι δεν είναι φυγή. Δεν είναι ματαιοδοξία. Δεν είναι επίδειξη. Είναι τρόπος ζωής!!! Μας κρατά σε εγρήγορση με την προετοιμασία, την πραγματοποίησή του και τις αναμνήσεις του που μας γεμίζουν ικανοποίηση ψυχική, ευτυχία και γνώσεις…. Τέτοιες στιγμές λέω: Χαλάλι οι οικονομικές θυσίες ενός ολόκληρου χρόνου, στις οποίες εκουσίως υποβάλλομαι! Αυτό που ζω 25 ημέρες αξίζει για τις υπόλοιπες 340! Όπως κι αν τις περνώ αυτές’’

Ουφ, τα λέω και ξαλαφρώνω! Και είναι αλήθεια. Λίγα μυστικά έχει πια ο κόσμος για μας! Να πω: Τι κρίμα; Δεν θα το πω. Διότι ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος κι όλο κάτι θα βρω που θα με ενδιαφέρει! Κάτι που θα το ονειρεύομαι και θα πασχίζω να το γνωρίσω. Δεν έχει καμία σημασία αν το καταφέρω. Το σημαντικό είναι ότι θα το ονειρεύομαι…. . Ευτυχώς…….

 

[St.Adamantidou]

ΒΑΝΚΟΥΒΕΡ - Η ομορφιά του Ειρηνικού κι ενός λιμανιού

Καιρός πια να μπούμε και σε κανένα αεροπλάνο! Ταψί έγινε ο … επιδεξιός μας τόσες μέρες – επτά για την ακρίβεια – μέσα σ’ ένα αυτοκίνητο. Η πτήση δυτικά, προς τον Ειρηνικό κρατά – αν θυμάμαι καλά και με τη διαφορά της ώρας – γύρω στο 3ωρο.

Νωρίς το απόγευμα – η μέρα είναι ακόμη μεγάλη σε τούτο το γεωγραφικό πλάτος – έχουμε τακτοποιηθεί στο ξενοδοχείο και αδημονούμε να γνωρίσουμε τη μυρωδιά της πόλης.

Τον πρώτο μας περίπατο τον κάνουμε μόνες μας ως ελεύθερες σκοπεύτριες! Ξεκινάμε στα τυφλά. Στη τύχη για ένα γύρο στη περιοχή του ξενοδοχείου μας. Και ο δρόμος – ω! του θαύματος! – μας βγάζει στο Stanley Park πλάι στον όρμο, έναν από τους πολλούς, που σχηματίζουν το πανέμορφο λιμάνι. Εκεί ελλιμενίζονται γιωτ, ιστιοφόρα, βαρκάκια και καραβάκια με ρόδα(!) για ρομαντικές κρουαζιέρες σ’ όλο το τεράστιο λιμάνι της όμορφης αυτής παρωκεάνιας πόλης.

Ο τόπος τριγύρω μας είναι κατάφυτος. Ένα πραγματικό δάσος καταμεσής του Βανκούβερ είναι το Stanley Park. Και δεν είναι το μόνο. Πολλά όμοια και συχνά εντυπωσιακότερα, θα δούμε στην ολοήμερη ξενάγησή μας την επόμενη μέρα σε τούτη την πόλη των 3. 400. 000 ψυχών.

Ένα τεράστιο πολύπλοκο σιντριβάνι, που ξεπηδά μέσα από την τεχνητή λίμνη Beaver δροσίζει τον τόπο. Καθώς η μέρα ψυχορραγεί, ο ήλιος δεν καταφέρνει να μας ζεστάνει. Καλά που μεριμνήσαμε να ρίξουμε φεύγοντας από το ξενοδοχείο, τα αντιανεμικά μας στους ώμους… Σκιουράκια περιδιαβάζουν άφοβα γύρω μας, ανακαλύπτοντας καρπουδάκια εδώ κι εκεί. Είναι πολύ αστεία καθώς τα παστρεύουν σβέλτα αλλά προσεκτικά και τα μασουλούν γρήγορα σαν να πρόκειται να τους τα κλέψουν από το στόμα.

Το τοπίο με την ηρεμία, τη σιωπή και τον μυρωδάτο δροσερό αέρα είναι ειδυλλιακότατο.

‘Μου φαίνεται πως τούτη η πόλη θα μας μαγέψει. Αύριο θα έχουμε σίγουρα ευχάριστες εκπλήξεις’ αποφαίνομαι ευχαριστημένη.

Μέσα σ’ αυτό το χλωρό πάρκο έχει ενυδρείο, μαρίνες, λιμνούλες, γήπεδα γκολφ, γκολφ και τένις κι ένα περιφερειακό δρόμο σωστό παράδεισο για τα παιδιά, τα … ποδεμένα με καρούλια!! Χαλούν τον κόσμο και απειλούν τη σωματική μας ακεραιότητα. Τρέχουν σαν διαβόλοι … Και στην απέναντι όχθη το Canada Place – το κτίριο της EXPO του 1986 – με πανιά! Είναι μια αλλόκοτη κατασκευή. Με άνισα ύψη, έχει άσπρα ‘πανιά’ από συνθετικό υλικό πάνω στις ανισόπεδες στέγες του, που το κάνουν να μοιάζει σαν παλιό ιστιοφόρο! Θαρρείς πως είναι έτοιμο να σαλπάρει και να κατακτήσει τις μεγάλες θάλασσες….

‘Δεν το πιστεύω αυτό που βλέπω. Κτίριο-βαπόρι με πανιά – πραγματικά πανιά – πρώτη μου βλέπω! Ποιος το σκαρφίστηκε Θεέ μου κάτι τέτοιο;’ Συλλογιέμαι θαυμάζοντας. Και φυσικά το φωτογραφίζω από όλες τις πλευρές. Σκέτο κελεπούρι για κάθε τουρίστα φωτογράφο.

Το βράδυ τρώμε στον περιστρεφόμενο πύργο του ξενοδοχείου. Και ξεχνάμε να φάμε! Κάτω, φωτισμένο, απλώνεται το πανέμορφο λιμάνι του Βανκούβερ. Και γύρω-γύρω οι κατάφυτοι λόγοι με τις πολυτελείς βίλλες. Διότι η κυρίως πόλη είναι χτισμένη πάνω σε ψηλώματα στις ακτές του λιμανιού. Και τούτο το μαγευτικό λιμάνι σχηματίζεται επί του Δέλτα του ποταμού Fraser, φάτσα στον Ειρηνικό – τον ωκεανό των ωκεανών – κατά την ταπεινή μου κρίση. Είναι μια εικόνα εκπληκτική, που έρχεται να μας ξαφνιάσει έπειτα από μια θαυμάσια δύση μέσα στον μεγάλο πόντο, όπως τη βλέπουμε από εκεί ψηλά… Διάπυρος ο ορίζοντας, σύφλογο η θάλασσα, πυρρόχροα τα σύννεφα…. Κι ένα τριανταφυλλί φως, κρεμασμένο σαν αέρινη γάζα ψηλά από τον ουρανό. Μια αληθινή μυσταγωγία, που συνόδευε με τρόπο μεγαλειώδη το οδυνηρό ψυχορράγημα της μέρας του βορρά….

Η ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΗ

Το Βανκούβερ, στην επαρχία της Βρετανικής Κολομβίας, είναι μια αξιολάτρευτη, κυριολεκτικά, πόλη. Καταπράσινη, με υπέροχη ρυμοτομία, παλιά ρομαντικά κτίρια και τεράστια λουλουδιασμένα πάρκα. Θεωρείται – και δικαίως – μια από τις πιο όμορφες πόλεις της Βόρειας Αμερικής. Έχει μια συγκλονιστική ομορφιά αλλά κι έναν αέρα προσήνειας και φιλικότητας. Δεν σε σνομπάρει όπως φερ’ ειπείν το Σαν Φρανσίσκο. Το Βανκούβερ σ’ αγκαλιάζει ζεστά, σου προσφέρεται χαμογελαστά και σε κάνει να νοιώθεις σαν αγαπημένος και από καιρό με ανυπομονησία αναμενόμενος επισκέπτης!

‘Περίεργο’ σκέφτομαι ‘γιατί άραγε;’

Το ‘γιατί’ το βρίσκω την ημέρα της αναχωρήσεως:

‘Μα και βέβαια! Αυτό είναι! Όλος ο Καναδάς ζει, δημιουργεί και πορεύεται ΠΑΝΤΑ αγκαλιά με τη Φύση. Παίρνει από αυτήν, χαίρεται μ’ αυτήν, παθιάζεται γι αυτήν! Και, προ πάντων, τη νοιάζεται και την σέβεται απεριόριστα. Οι Καναδοί, λοιπόν, ζώντας τόσο κοντά στη μεγαλειώδη Δημιουργία – που δεν χρειάζεται τερτίπια για να επιβληθεί, αφού αγνοεί την ανασφάλεια των συγκρίσεων και του ανταγωνισμού – δεν έχουν κανενός είδους συμπλέγματα. Έτσι είναι και οι ίδιοι: απλοί, γενναιόδωροι, λιτοί, ευγενείς και σίγουροι γι αυτό που είναι!! Ότι φτιάχνουν στις πόλεις τους είναι για τη δική τους χαρά και ικανοποίηση και μόνον. Και καθόλου για εντυπωσιασμό και εκζήτηση. Ίσως σ’ αυτό να συνετέλεσε και η γαλλική φινέτσα, που ξέρει να επιβάλλεται δίχως να προκαλεί! Κι ίσως ακόμα όλη αυτή η ομορφιά των πόλεων να κουβαλά μαζί της τον αέρα της ευρωπαϊκής αρχοντιάς που δεν έχει ανάγκη κανενός είδους διαφήμισης ή κακόγουστης προκλητικότητας! Είναι αυτό που είναι γιατί είναι γραμμένο στο DNA της! Τέτοιο είναι το κύτταρό της. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο….

Κι εδώ μπαίνω στον πειρασμό να μεταφράσω τα λόγια του … σοφού Οδηγού μου για να μη με θεωρήσετε ψεύτρα ή έστω υπερβολική:

‘Η τοποθεσία του Βανκούβερ, σ’ ένα θαυμάσιο κόλπο, αγκαλιασμένο από πράσινους λόφους, είναι μια από τις θεϊκές εύνοιες, που μπορούν να μετατρέψουν τον σκληροτράχηλο άθεο, σ’ ένα φανατικό πιστό! Ο κυνισμός λιώνει, κυριολεκτικά, στη πρώτη γεύση του γλυκού περιβάλλοντος, που δημιουργείται από τον έξυπνο συνδυασμό σύγχρονων ανέσεων – συχνά και εσκεμμένα σοφιστικέ – με τις απλούστερες χαρές της ήμερης αλλά και της άγριας φύσης, που βρίσκεις σε απόσταση αναπνοής από την πόλη!

Χωρίς να πάψει να επεκτείνεται βλέπεις, ωστόσο, ότι δεν βιάζεται! Δεν αυτοκαταστρέφεται. Διότι οι κάτοικοι διατηρούν μια θαυμάσια ισορροπία, ανάμεσα στη σκληρή δουλειά αλλά και τις χαρές της ζωής, πάντα όμως κοντά στην ευλογημένη φύση. Πολλοί επιχειρηματίες από το Τορόντο, βρίσκονται συχνά στα πρόθυρα … αποπληξίας, εξαιτίας του … αργού ρυθμού των συνεργατών τους, που βρίσκονται στο Βανκούβερ! Κι ένας χιουμορίστας αλλά σκληρά εργαζόμενος τραπεζίτης της ευλογημένης αυτής πόλης, παρατήρησε κάποτε προσφυώς:

- Δεδομένης της διαφοράς της ώρας των δύο πόλεων (σημείωση: το Τορόντο είναι η ανατολικότερη και το Βανκούβερ η δυτικότερη πόλη του Καναδά) αυτοί οι ‘’λεβέντες’’ από τα Ανατολικά είναι πεπεισμένοι, ότι εμείς εδώ κλείνουμε την ίδια ώρα με εκείνους κι έτσι δουλεύουμε 3 ώρες λιγότερες από εκείνους! Αυτό βέβαια δεν είναι αλήθεια αλλά τι να πω; Δεν θα ήταν καθόλου κακή ιδέα αν τελικά αυτό γινόταν και στην πραγματικότητα!. . ’

Μπράβο του καλού μας τραπεζίτη. Και δουλεύει και αστειεύεται αλλά και του καλαρέσει η καλοπέραση. Άνετα την υπαινίσσεται!

Πω, πω! Πάλι ξεστράτισα! Που βρισκόμασταν, αλήθεια; Α, ναι! Στο ξεκίνημα της επίσημης γνωριμίας μας με την πόλη…

Κι αρχίζουμε από το Stanley Park και την μαρίνα, όπου βρισκόμασταν χτες το απόγευμα. Η μέρα είναι ‘λιόκαλη, ευχάριστα ζεστουλή. Ο γύρος μας ενδιαφέρων. Φαρδιοί δρόμοι, δεντροστοιχίες, μικρά και μεγάλα άλση, λίμνες, σιντριβάνια, όμορφοι πεζόδρομοι, κτίρια αποικιακά αλλά και μοντέρνα, συνθέτουν μια πόλη πανέμορφη, ανοιχτόκαρδη, φιλόξενη…

Το Ινδιάνικο Πάρκο είναι μια υπαίθρια, εθνολογική τρόπον τινά, γκαλερί γεμάτη πανύψηλα ξύλινα, ινδιάνικα τοτέμ, όλο χρώματα.

Η China Town φιλοξενεί τους απογόνους των Κινέζων εργατών, που έφτιαξαν τον ανθρωποκτόνο σιδηρόδρομο. Και είναι μια γειτονιά πολύ γραφική.

Ο ευφρόσυνος χώρος: ‘Dr. Sun Yat Sen Garden’ είναι ο μικρόκοσμος της φύσης που παραπέμπει στη Ταοϊκή φιλοσοφία του YIN και του YANG – των φυσικών αντιθέσεων με άλλα λόγια. Μια πραγματική όαση ειρήνης και περισυλλογής, που έντονα θυμίζει τα κλασσικά πρότυπα της κινεζικής αρχιτεκτονικής κήπων.

Στο τεράστιο Πάρκο της Ελισάβετ διαπιστώνουμε, για άλλη μια φορά, τη φαντασία, την καλαισθησία αλλά και την εχεφροσύνη των Καναδών. Δεν επιτρέπουν καμιά ασχήμια να χαλάσει την αγλαόμορφη πόλη τους. Κι όποτε κάποια τέτοια συμφορά τυχαίνει να τους προκύψει, εκείνοι σπεύδουν να την χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους! Τέτοιο παράδειγμα αποτελούν οι ‘Βυθισμένοι Κήποι’ (Sunken Gardens) του Elizabeth Park. Εδώ παλιότερα, υπήρχε ένα μεγάλο λατομείο. Ε, κάποτε η πέτρα εξαντλήθηκε. Και στη θέση της έμειναν μεγάλες κι άσχημες πληγές: άχρηστα φαγωμένα βράχια, λακκούβες, κοτρώνια, σκόνη… Κι όλα αυτά σχεδόν στο κέντρο της μεγαλούπολης. Φρίκη δηλαδή!

Οι Καναδοί όμως δεν χολόσκασαν. Φαντάστηκαν, σχεδίασαν κι έφτιαξαν μέσα σ’ αυτόν τον αποκρουστικό χώρο τους πιο … έξυπνους κι όμορφους κήπους, που είδα ποτέ. Χρησιμοποίησαν ακόμα και τις άχρηστες πέτρες για διακόσμηση φτιάχνοντας έναν τεράστιο ωραιότατο Βραχόκηπο, που με μεγάλο καμάρι αποκαλούν ‘Rock Garden’. Και φύτεψαν μέσα σ’ αυτόν, πάνω σ’ αυτόν, γύρω απ’ αυτόν καθώς και σ’ όλον τον τραυματισμένο περιβάλλοντα χώρο, χιλιάδες ρίζες λουλουδιών και διαφόρων φυτών. Έτσι, ο κάποτε φαλακρός και βαριά πληγωμένος λόγος, μεταβλήθηκε σ’ έναν πρωτότυπο Παράδεισο! Και την κορφή του τη στεφάνωσαν μ’ ένα δροσερό δάσος. Και σήμερα, όλος ο πάλαι ποτέ άθλιος γούπατος, ανθίζει και μοσχοβολά. Γραφικά μονοπάτια, κομψές κλίμακες, ακανόνιστα και εσκεμμένα ‘άστατα’ σχήματα ανδήρων… (‘πρασιές’ σημαίνει αυτό, αλλά η γενική ‘των πρασιών’ μου φέρνει ολίγον προς το ‘πράσον’ και μου χαλάει τη μουσικότητα της φράσης! Άσε που εγώ μιλάω για κάτι ευωδέστερο! Οπότε…)

Όλα λοιπόν αυτά συνθέτουν ένα ζωγραφικό πίνακα! Ένα αληθινό έργο τέχνης που ανασαίνει. Ένα πολύτιμο μωσαϊκό φιλοτεχνημένο με φροντίδα και αγάπη πάνω στο ταλαιπωρημένο έδαφος που, επί αιώνες, λεηλατήθηκε άγρια.

‘Βρε παιδιά’ λέω έκθαμβη ‘πόσα πράγματα μπορεί να σκαρφιστεί ένας λαός για καλό, όταν αγαπά και νοιάζεται πραγματικά τον τόπο του. Κι εμείς, οι ασύστατοι, όχι μόνο δεν φτιάχνουμε αλλά συστηματικά καταστρέφουμε κι ότι όμορφο μας βρίσκεται! Ακόμα κι εκείνη τη βίλλα του Θων κατεδαφίσαμε! Την θυμάστε; Βγαίνω κυριολεκτικά από τα ρούχα μου όταν βλέπω τέτοιες έξυπνες προσπάθειες σ’ άλλους τόπους! Με ποια κριτήρια λοιπόν να προαχθεί η εν γένει αισθητική του νεοέλληνα; Με ποιες εικόνες; Με ποια ακούσματα; Μήπως με τα αρχιτεκτονικά ανοσιουργήματα τύπου Υπουργείου Οικονομικών, εν μέσω Συντάγματος; (Μωρέ έχετε προσέξει αυτή τη φρίκη; Σαν … λυόμενη πολυκατοικία μοιάζει! Ετοιμόρροπη και βρώμικη! Μίζερη σαν τα οικονομικά μας!) Ή με τη ‘μουσική’ σαβούρα του τύπου: ‘Όταν βλέπω αεροπλάνο, μου ‘ρχεται να την κάνω’! Αν είναι δυνατόν να προάγουν ποτέ το γούστο μας τέτοιες αθλιότητες! Θα μου στρίψει. .

Το Capillano Canyon και η κρεμαστή του γέφυρα βρίσκονται σ’ ένα άλλο μεγάλο δάσος, όχι μακριά από το κέντρο της πόλης. Κι αποτελεί για μας άλλο ένα ξάφνιασμα. Το πάρκο είναι σε επιμελημένα άγρια κατάσταση. Διαθέτει λίμνες, ρυάκια, καταρρακτάκια κι ένα βαθύ φαράγγι, που πάνω του κρέμεται κυριολεκτικά η κουνιστή γέφυρα. Φτιαγμένη από ξύλο, στερεώνεται μονάχα στις δυό όχθες της φαρδιάς χαράδρας, ενώ μέσα της κυλούν ορμητικοί χείμαρροι. Το μήκος της κρεμαστής αυτής γέφυρας υπερβαίνει το μισό χιλιόμετρο. Κάτι άκουσα για 700 μέτρα. Και, όπως είναι φυσικό, από τη στιγμή που θα την πατήσεις, περπατάς πάνω της σαν μεθυσμένος! Ως κι ο αέρας, που περνά μέσα από το φαράγγι, την πηγαινοφέρνει χωρίς δυσκολία. Για όποιον έχει πρόχειρες τις ναυτίες, δεν ενδείκνυται. Όμως έτσι δεν μπορεί να γνωρίσει το δάσος που βρίσκεται στγην άλλη πλευρά. Η Capillano Bridge είναι μια επικίνδυνη … κουνίστρα κυριούλα, που σου δυσκολεύει τη ζωή για 700 ολόκληρα μέτρα! Τα πηγαινοέρχεσαι περπατώντας! Όσοι γενναίοι, τολμήστε! Είναι εμπειρία!

Σ’ αυτή την περιοχή αντιλαμβάνομαι, για πρώτη φορά την κυριολεκτικά θριαμβευτική έλευση του βορεινού φθινοπώρου! Έχω μπροστά μου μερικά δέντρα με κερασόχρωμα ‘λουλούδια’. Κι απορώ:

‘Καλά φθινοπωρινή ανθοφορία; Κομματάκι περίεργο…’ Σηκώνω την μηχανή μου να τα φωτογραφίσω, διότι είναι πανέμορφα. Και καθώς προσαρμόζω στην απόσταση το ΖΟΟΜ μου, διαπιστώνω κατάπληκτη, ότι τα πορφυρένια ανθάκια δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα κατέρυθρα – μα κατά-κατά κατέρυθρα – φύλλα που σε λίγο θα πέσουν λόγω χειμώνος!

‘Αδύνατον’ μονολογώ ‘δεν το πιστεύω. Θα έπαιρνα όρκο βαρύ ότι πρόκειται για άνθη. Τόσο ζωντανό κόκκινο, μονάχα δροσερά λουλούδια δικαιούνται να έχουν!’

Ωστόσο σε λίγες μέρες καταλαβαίνουμε πως από τη μια μέρα στην άλλη βρεθήκαμε στον γοητευτικό προθάλαμο του Αρκτικού χειμώνα. Η Φύση φρόντισε να μας ενημερώσει, με το πιο ποιητικό τρόπο: με εικόνες μ ο ν α δ ι κ έ ς και α ν ε π α ν α λ η π τ έ ς που θα μας συνοδεύουν μέχρι το τέλος του ταξιδιού μας. Και την αποθέωση της Χειμερινής Ώρας – και μάλιστα την πρώτη μας ημέρα. Θα τη χαρούμε στα δάση του ποταμού Nenana, στον Εθνικό Δρυμό του Denali, αλλά και στα πανέμορφα δάση του μυθικού ποταμού Yukon, στην Αλάσκα. Περί αυτών όμως των ανεπανάληπτων και πρωτόγνωρων για μας εμπειριών, θα μιλήσουμε όταν έρθει η ώρα τους. Για τη στιγμή βρισκόμαστε ακόμα στις μεγαλουπόλεις του Καναδά. Υπομονή λοιπόν …

Προχωρημένο μεσημέρι, βρισκόμαστε στο παλιό τμήμα του Βανκούβερ, το Gastown. Εδώ πρωταπάγγιασαν οι άποικοι. Εδώ έφτιαξαν τα σπιτικά και τα εμπορικά τους. Και τον κεντρικό δρόμο της γραφικής τους πόλης, τον ονόμασαν Water Str. Ίσως να εντυπωσιάστηκαν από την αφθονία των νερών της περιοχής.

Σήμερα η παλιά ατμόσφαιρα προσπαθεί να συγκρατηθεί και να σταθεί στις όμορφες εισόδους των σπιτιών, στα μπαλκόνια, στα λιθόστρωτα δρομάκια, στα κοκέτικα στολισμένα παράθυρα αλλά, προ πάντων, στο Steam Clock! Ναι, ναι σωστά μεταφράζετε! Τούτο το μοναδικό εκκρεμές δουλεύει με … ατμό! Όταν χτυπά τις ώρες, σφυρίζει σαν … τρένο! Και τσουφ-τσουφ βγάζει … ατμούς από την ‘κορφή’ του, που τη στολίζει ένα μικρό … φουγάρο!

‘ Δεν το πιστεύω! Είναι κανονικό ρολόι και δουλεύει μ’ αυτόν τον αλλόκοτο τρόπο από το 1867! Μα πως στο καλό τους ήρθε;’ Απορώ.

‘Α, σίγουρα κάποιος πολυτεχνίτης θέλησε να κάνει την πλάκα του, τω καιρώ εκείνω’ λέει γελώντας για τη χρήση του νεανικού γλωσσικού σλόγκαν η Φρόσω.

Και τούτο το ‘μονουμέντο’ λέγεται πως είναι το μοναδικό στον κόσμο!

‘Περίεργο’ μονολογώ ‘κι εγώ νόμιζα ότι οι τρέλες έχουν μεταξύ τους ένα είδος εκλεκτικής συγγένειας’.

Στον άλλο δρόμο, την Maple Str, υπάρχει το όμορφο άγαλμα του Captain John Deighton, γνωστού με το παρατσούκλι Gassy Jack, πάνω σ’ ένα βαρέλι ουίσκι, να απευθύνεται στο πλήθος. Το έφτιαξαν προς τιμήν του για τα ατέλειωτα ποτήρια ποτού, που κέρασε στη ζωή τους στους ξυλεμπόρους, έως ότου τους πείσει να χτίσουν αυτή την πόλη στα 1867. Και καταπώς φαίνεται της έδωσαν για όνομα, το παρατσούκλι του Gassy και την βάφτισαν Gastown.

Το περιδιάβασμα σε τούτη τη παλιά πόλη, είναι μια περιπέτεια στο παρελθόν. Ένας περίπατος στα στενορύμνια της μνήμης. Αβίαστα μεταφέρεσαι το ΤΟΤΕ, βλέποντας στα μικρομάγαζα αντίκες και παλιά ή . . παλαιίζοντα κομψοτεχνήματα! Εκεί είναι το λιθόστρωτο, τα αιωνόβια δέντρα, τα αναπαλαιωμένα σπίτια, οι γραφικές πλατείες, οι κρήνες, τα στενοσόκακα!. . . .

Αφού χορτάσουν τα μάτια μας και οι μηχανές μας, αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να ταΐσουμε και τα στομάχια μας, που διαμαρτύρονται από ώρα. Ο τόπος είναι γεμάτος από καλόγουστα μπιστρό και καφέ, που κάνουν τα σάλια μας να τρέχουν.

' Πω, πω, πως κάνω κέφι έναν αρωματικό καφέ μ’ ένα ζουμερό σάντουιτς’ φωνάζει κάποια. Κι ορμάμε όλες, πατείς με πατώ σε μέσα στο φαγάδικο…

Κατάκοπες επιστρέφουμε, νωρίς το απόγευμα, στο κατάμερό μας κοντά στην Beaver Lake – μέσα στο Stanley Park, που ξέχασα να σας πω διαθέτει στην πλευρά που καταλήγει στον ωκεανό, την ίδια γοργονίτσα με εκείνη του λιμανιού της Κοπεγχάγης. Ποιος ξέρει ποια νοσταλγία την έστησε εδώ!

Τα αξιοθέατα του Βανκούβερ δεν εξαντλούνται φυσικά μέσα σε μια ή δυό μέρες. Έχει τα μουσεία του, τα θέατρά του, τις πινακοθήκες του, τις μουσικές του αίθουσες … και βεβαίως κι άλλες λίμνες και καταρράκτες, άλλα πάρκα και παραλίες… Όμως εγώ βρίσκω κρίμα κι άδικο να χάνεις τις μυρουδιές και τις εικόνες της πόλης – αυτής της μοναδικής πόλης! – μαντρωμένος σε μουσεία και μάλιστα του Νέου Κόσμου όταν έχεις ξοδέψει ώρες στα ανεπανάληπτα μουσεία της Ευρώπης! Το θεωρώ κομματάκι παράλογο, όταν η Φύση και οι άνθρωποι σε ξαφνιάζουν συνεχώς. Ε Ξ Ω! Τελείως Ε Ξ Ω…. .

Αλλά ούτε κι εμείς τελειώσαμε ακόμα. Εγκαταλείπουμε το αυτοκίνητο κι επιβιβαζόμαστε σ’ ένα ποταμόπλοιο, με κατακόκκινη ρόδα, για μια δίωρη κρουαζιέρα μέσα στο μεγάλο λιμάνι. Και είναι, πράγματι, αξιοθέατο τούτο το Porto, πιστέψτε με. Σαν εκείνο του Σίδνεϊ! Ξεχάστε παντελώς τον … Πειραιά! Ουδεμία σχέση …

‘Αμάν παιδιά! Να δω από κοντά το αλλόκοτο Canada Place, μαζί με τα πανιά του! Κι ας μη κάνω άλλο ταξίδι στη ζωή μου, που λέει ο λόγος…’ μουρμουρίζω χαμογελώντας πονηρά. Άκου ‘κι ας μη κάνω άλλο ταξίδι στη ζωή μου’ Τρελή είμαι;

Τελικά μου γίνεται το χατίρι. Περνάμε σύρριζα. Και επί τέλους αντιλαμβάνομαι για ποιο λόγο από μακριά δίνει ακριβώς την εντύπωση του πάλλευκου ιστιοφόρου, όπως το θέλησε ο αρχιτέκτονας.

Ξεμπαρκάρουμε βράδυ. Κι ορμάμε στο εστιατόριο του περιστρεφόμενου πύργου του ξενοδοχείου μας. Εκτός από τον μαύρο λιμό που μας έχει θερίσει, ανυπομονούμε να ξαναδούμε – από ψηλά τώρα – μέρη που γνωρίσαμε από κοντά στη πρωινή μας βόλτα. Είναι σα να καληνυχτίζουμε φίλους αγαπημένους!

Αύριο φεύγουμε για το περίφημο νησί της Βικτωρίας, πάνω στον Ειρηνικό. Πρόκειται για ένα μικρό φυσικό αριστούργημα, λατρεμένο από όλους τους Καναδούς.

Όμως για την ώρα, πέφτουμε κάτω από την κούραση και τη νύστα.

Καληνύχτα σας, λοιπόν! Ες αύριον περισσότερα, νεότερα και ωραιότερα.

Υπομονή …

 

[St.Adamantidou]

Ευχαρίστως να συνδράμω

Αγαπητή Ντινα,
Θέλω να σε ευχαριστήσω για την προθυμοποίησή σου, να συνδράμεις στο ανέβασμα του υπολοίπου των Τελευταίων Συνόρων. Ξέρω ότι είναι πολύ μεγάλη δουλειά! Γι αυτό το εκτιμώ ιδιαιτέρως. Δεν ξέρω ποιο κομματι έχεις αναλάβει εσύ , αλλά καταλαβαίνω το μέγεθος της δακτυλογράφησης.
Σ'ευχαριστώ από καρδιάς,
Στ. Αδαμαντίδου