Καλυτερη δουλεια για να ταξιδευεις;

[_antonis_]

Αυτο το "βρες να σπουδασεις κατι που σ'αρεσει" ειλικρινα δεν το καταλαβαινω. Αντε και το σπουδασε. Δουλεια που; Κι εστω πως βρισκει, αναγνωρισει των ικανοτητων του που; απο ποιους;

Θα το ξαναγραψω: Αν δεν εχεις εξασφαλισμενο επαγγελμα απο τωρα (πριν καν αρχισεις σπουδες), φυγε για το εξωτερικο. Σε μια χωρα που θα σεβεται τα προσοντα σου. Και θα βρεις τροπο να ταξιδεψεις.

Είναι αρκετά ρομαντικό όντως το να λέμε ''βρες κάτι να σ'αρέσει''. Εχώ πολλούς φίλους/γνωστούς που σπούδασαν κάτι που τους αρέσει και ακόμη... περιμένουν!
Και για μένα προέχει πλέον η επαγγελματική αποκατάσταση, εφόσον μένει κανείς Ελλάδα. Και θα λεγα ''βρες κάτι να δουλέψεις, σ'αρέσει, δε σ'αρέσει''.

Ευτυχώς, πρόλαβα και ίσως είμαι απο τους τελευταίους που κάνω κάτι που μ'αρέσει και δουλεύω!

Αλλά διαβάζω για το ότι θα υπάρχουν προβλήματα αν κάποιος δεν κάνει αυτό που του αρέσει, το επάγγελμα που του αρέσει. Αν έχει σπουδάσει αυτό που του αρέσει και δεν έχει μία, τι γίνεται; Προβλήματα δε θα έχει; Χωρίς φράγγο, ή θα αναγκαστεί ούτως η άλλως να κάτι κάτι που δε του αρέσει, είτε θα περιμένει να βρέξει χρήμα.

 

[paefstra]

Είναι αρκετά ρομαντικό όντως το να λέμε ''βρες κάτι να σ'αρέσει''. Εχώ πολλούς φίλους/γνωστούς που σπούδασαν κάτι που τους αρέσει και ακόμη... περιμένουν!
Και για μένα προέχει πλέον η επαγγελματική αποκατάσταση, εφόσον μένει κανείς Ελλάδα. Και θα λεγα ''βρες κάτι να δουλέψεις, σ'αρέσει, δε σ'αρέσει''.

Κι ακόμη πιο ρομαντικό όταν τροφοδοτούνται ανεδαφικά όνειρα με δαπάνες άλλων (γονιών δηλαδή) και μετά καταριέται κανείς την κακή του τύχη που δεν εργάζεται.
Θα δεχόμουν, όμως, ότι βρίσκει κάποιος αυτό που του αρέσει αφού έχει βγει στην αγορά εργασίας κι έχει ρεαλιστική εικόνα της πραγματικότητας. Γι' αυτό κι έχω δει ανθρώπους να σπουδάζουν "αυτό που τους αρέσει" στο δεύτερο πτυχίο τους και εργαζόμενοι.

 

[ganlayer3]

Είναι αρκετά ρομαντικό όντως το να λέμε ''βρες κάτι να σ'αρέσει''. Εχώ πολλούς φίλους/γνωστούς που σπούδασαν κάτι που τους αρέσει και ακόμη... περιμένουν!
Και για μένα προέχει πλέον η επαγγελματική αποκατάσταση, εφόσον μένει κανείς Ελλάδα. Και θα λεγα ''βρες κάτι να δουλέψεις, σ'αρέσει, δε σ'αρέσει''.

Ευτυχώς, πρόλαβα και ίσως είμαι απο τους τελευταίους που κάνω κάτι που μ'αρέσει και δουλεύω!

Αλλά διαβάζω για το ότι θα υπάρχουν προβλήματα αν κάποιος δεν κάνει αυτό που του αρέσει, το επάγγελμα που του αρέσει. Αν έχει σπουδάσει αυτό που του αρέσει και δεν έχει μία, τι γίνεται; Προβλήματα δε θα έχει; Χωρίς φράγγο, ή θα αναγκαστεί ούτως η άλλως να κάτι κάτι που δε του αρέσει, είτε θα περιμένει να βρέξει χρήμα.

Δεν εχεις αδικο.. Νομιζω οτι θα πρεπει να συνδυαστει το τερπνον μετα του ωφελιμου. Οταν κανεις μια δουλεια που δεν σου αρεσει, δυσκολα ξεφευγεις την μετριοτητα και αν μαλιστα δεν παιρνεις χρηματα αρκετα για να ισσοροπεις την θυσια σου, τοτε εχεις ημερομηνια ληξεως.

 

[Italitsa]

Κι ακόμη πιο ρομαντικό όταν τροφοδοτούνται ανεδαφικά όνειρα με δαπάνες άλλων (γονιών δηλαδή) και μετά καταριέται κανείς την κακή του τύχη που δεν εργάζεται.
Θα δεχόμουν, όμως, ότι βρίσκει κάποιος αυτό που του αρέσει αφού έχει βγει στην αγορά εργασίας κι έχει ρεαλιστική εικόνα της πραγματικότητας. Γι' αυτό κι έχω δει ανθρώπους να σπουδάζουν "αυτό που τους αρέσει" στο δεύτερο πτυχίο τους και εργαζόμενοι.

Συμφωνω με την paefstra... Κ εγω στα 18 μου δεν ειχα κατασταλαξει στο τι μου αρεσει...Μα πως ξερεις αλλωστε οτι κατι σου αρεσει αν δεν εχεις καταπιαστει με αυτο για ενα αλφα χρονικο διαστημα;; Ετσι επεσα και εγω στη λουμπα των οικονομικων....Οχι οτι προκειται για ασχημο πτυχιο αλλά πρεπει να το θελεις και να το αγαπας.... Δε θα πω οτι "χαραμισα" τα 4 χρονια μου μεχρι να παρω το πτυχιο μου (θα ηταν μεγαλη αχαριστια μιας και χαρη σ'αυτο το πτυχιο μπορω και εργαζομαι τωρα) αλλά τώρα που ξέρω πλέον τι θελω πραγματικα ειναι πολύ διαφορετικά... Η ικανοποίηση που παίρνω ως άτομο από το δεύτερο πτυχίο είναι πολυυυυ μεγάλη.... Ισως επειδη βλαστημησα μεχρι να μπω στο πανεπιστημιο... Το γενονος ομως ειναι οτι πρώτη φορά στη ζωή μου περίμενα πως κ πως να παραλάβω τα βιβλία της σχολής για να διαβάσω...

 

[a_nikos]

Ποιος σπουδάζει πλέον με το σκεπτικό να μείνει στην Ελλάδα;;;;

 

[romantic woman]

Αυτο το "βρες να σπουδασεις κατι που σ'αρεσει" ειλικρινα δεν το καταλαβαινω. Αντε και το σπουδασε. Δουλεια που; Κι εστω πως βρισκει, αναγνωρισει των ικανοτητων του που; απο ποιους;

Θα το ξαναγραψω: Αν δεν εχεις εξασφαλισμενο επαγγελμα απο τωρα (πριν καν αρχισεις σπουδες), φυγε για το εξωτερικο. Σε μια χωρα που θα σεβεται τα προσοντα σου. Και θα βρεις τροπο να ταξιδεψειs

Γιατί αν δεν σπουδάσει δεν ακολουθήσει αυτό που αγαπά,αυτό που του λέει η καρδιά του, θα του μείνει ίσως απωθημένο,
υπάρχουν βέβαια και πολλές περιπτώσεις εφήβων-νέων που δεν έχουν ξεκαθαρισμένο μέσα τους τι ακριβώς τους αρέσει ,τι θα ήθελαν να κάνουν,εκεί συμφωνώ μαζί σου ότι πρωταρχική προταιρεότητα είναι το"πρακτικό"κομμάτι ,σπουδή με όσο το δυνατόν περισσότερο εξασφαλισμένη δουλειά,(και ποιός μας εξασφαλίζει τι;;
αλλά σε περίπτωση που ο έφηβος έχει κάποια κλίση,όνειρα,γιατί να μην τα ακολουθήσει;
Ακόμα κι αν στην αγορά εργασίας τα πράγματα είναι δύσκολα και καταπιαστεί με κάτι τελείως διαφορετικό για βιοποριστικούς λόγους(απόλυτα θεμιτό και κατανοητό)τουλάχιστον θάχει την ικανοποίηση ότι ακολούθησε έστω για λίγο αυτό που αγάπησε και άλλωστε ποτέ δεν ξέρεις το μέλλον τι σου επιφυλάσσει.

Θα το γράψω λίγο διαφορετικά απ αυτό που έγραψες....
ξεκίνα και σπούδασε αυτό που θέλεις εδώ(γιατί το έξω θέλει και χρήμα...)και μετά αν πιστεύεις ότι εδώ δε θα κάνεις τίποτε φύγε στο εξωτερικό,πάλαιψε για το όνειρο σου σε μιά χώρα που όπως είπε κι ο tripakias θα σέβεται τα προσόντα σου
και αν στην τελική για διαφόρους λόγους βρεθείς να κάνεις κάτι τελείως έξω απ ότι είχες επιλέξει θάχεις ...γευτεί το "ταξίδι"

 

[a_nikos]

Γιατί αν δεν σπουδάσει δεν ακολουθήσει αυτό που αγαπά,αυτό που του λέει η καρδιά του, θα του μείνει ίσως απωθημένο,
υπάρχουν βέβαια και πολλές περιπτώσεις εφήβων-νέων που δεν έχουν ξεκαθαρισμένο μέσα τους τι ακριβώς τους αρέσει ,τι θα ήθελαν να κάνουν,εκεί συμφωνώ μαζί σου ότι πρωταρχική προταιρεότητα είναι το"πρακτικό"κομμάτι ,σπουδή με όσο το δυνατόν περισσότερο εξασφαλισμένη δουλειά,(και ποιός μας εξασφαλίζει τι;;
αλλά σε περίπτωση που ο έφηβος έχει κάποια κλίση,όνειρα,γιατί να μην τα ακολουθήσει;
Ακόμα κι αν στην αγορά εργασίας τα πράγματα είναι δύσκολα και καταπιαστεί με κάτι τελείως διαφορετικό για βιοποριστικούς λόγους(απόλυτα θεμιτό και κατανοητό)τουλάχιστον θάχει την ικανοποίηση ότι ακολούθησε έστω για λίγο αυτό που αγάπησε και άλλωστε ποτέ δεν ξέρεις το μέλλον τι σου επιφυλάσσει.

Θα το γράψω λίγο διαφορετικά απ αυτό που έγραψες....
ξεκίνα και σπούδασε αυτό που θέλεις εδώ(γιατί το έξω θέλει και χρήμα...)και μετά αν πιστεύεις ότι εδώ δε θα κάνεις τίποτε φύγε στο εξωτερικό,πάλαιψε για το όνειρο σου σε μιά χώρα που όπως είπε κι ο tripakias θα σέβεται τα προσόντα σου
και αν στην τελική για διαφόρους λόγους βρεθείς να κάνεις κάτι τελείως έξω απ ότι είχες επιλέξει θάχεις ...γευτεί το "ταξίδι"

+1 απο μενα

 

[a_nikos]

Αυτη τη στιγμη η μοναδικη επαγγελματικη προοπτικη που εχει εξασφαλισμενα λεφτα μεχρι τα βαθια γεραματα, ειναι ο Στρατος. Καμια αλλη δεν σου εξασφαλιζει αποκατασταση. Ναι μεν καποιες δουλειες εχουν ζητηση τωρα αλλα ο φιλος μας το νωριτερο που θα κοιταξει για δουλεια ειναι στα 23-24, αμα βαλεις μεσα σπουδες και στρατο... Πως μπορει καποιος να ξερει πως θα ειναι η ζητηση της αγορας εργασιας σε 6-7 χρονια απο τωρα???

Το επαγγελμα το ασκεις για 40 χρονια, δν μπορεις να πεις οτι θα κανεις κατι που δεν σ αρεσει μονο για την εξασφαλιση. Ξερω ατομα που μπηκαν ΣΣΕ και εφυγαν γιατι ειδαν οτι παρα την εξασφαλιση αυτο δεν τους ταιριαζε, δεν μπορουσαν να το κανουν ολη τους τη ζωη...

Οσο για το παιδαγωγικο, υπηρχαν διορισμοι την περιοδο που δημιουργηθηκαν τα ολοημερα σχολεια και υπηρχε τρελη ζητηση... Τωρα δεν διοριζονται, κι υπαρχουν παρα πολλοι αποφοιτοι παιδαγωγικων τμηματων στην παραγωγικη ηλικια των 26-27 που δεν εχουν βρει δουλεια ακομα. Πριν μερικα χρονια προσλαμβαναν και τα ιδιωτικα σχολεια, τωρα με την μειωση που υπαρχει εκει στα παιδια, οι θεσεις ειναι δυσευρετες...

 

[tripakias]

Ο στρατος δεν εχει επαγγελματικη προοπτικη. Προκειται για λυση απελπισιας ή καταντια (αναλογα τις περιστασεις).

Σαφως και δεν πρεπει να σπουδασει καποιος κατι με γνωμονα μονο την επαγγελματικη αποκατασταση. Αλλα πρεπει να διαλεξει να σπουδασει απ' αυτα που του αρεσουν και θα εκτιμησει πως θα του κανειτη ζωη πιο ευκολη οχι μονο ως προς την αναζητηση εργασιας αλλα και ως προς τις χρηματικες απολαβες αλλα και τις συνθηκες εργασιας.

 

[jimp]

Να πάει στο στρατό και να σπουδάσει παράλληλα αυτό που θέλει και να το αξιοποιήσει αυτό στη δουλειά του ή όχι,ανάλογα τις περιστάσεις?

Αυτό τριπακια είναι κατάντια?

Αλλά κάτι για το στρατό,αν δεν σου αρέσει το σώμα που θα πας,μην το δοκιμάζεις καθόλου.

 

[tripakias]

Να πάει στο στρατό και να σπουδάσει παράλληλα αυτό που θέλει και να το αξιοποιήσει αυτό στη δουλειά του ή όχι,ανάλογα τις περιστάσεις?

Αυτό τριπακια είναι κατάντια?

Αλλά κάτι για το στρατό,αν δεν σου αρέσει το σώμα που θα πας,μην το δοκιμάζεις καθόλου.

Αν εχεις αλλες επιλογες ο στρατος ειναι καταντια. Αν οχι και εισαι απελπισμενος, ειναι αναγκαιο κακο.

 

[a_nikos]

Αν εχεις αλλες επιλογες ο στρατος ειναι καταντια. Αν οχι και εισαι απελπισμενος, ειναι αναγκαιο κακο.

Ο ΣΞ ηταν ανεκαθεν καταντια και πολλες φορες περναγαν στις σχολες του αυτοι που δν επιασαν τις αλλες στρατιωτικες σχολες. Το ΠΝ μεχρι πριν μερικα χρονια δεν ηταν καταντια... Εβγαινες στα 22 σου με μισθο 1.200€, ειχες στανταρ ενα μεταπτυχιακο ΗΠΑ που πληρωνωσουν γυρω στις 4.000$ συν το μισθο σου, ειχες μια μεταθεση εξωτερικο που εισεπραττες γυρω στις 200.000€ οσα χρονια πηγαινες και πριν τα 50 σου εβγαινες με συνταξη γυρω στις 2.000€. Και τοσα χρονια πηγαινες ταξιδια τσαμπα, Αμερικη, Καναδα, Σκανδιναβια, Ιβηρικη και οπου αλλου ηθελες με τα καραβια... Μια τετοια καριερα δεν νομιζω να την θεωρεις καταντια. Τωρα που εχουν χαλασει τα περισσοτερα απο οσα σου ανεφερα, εχουν ζορισει πολυ τα πραγματα...