Κένυα Τανζανία Κένυα-Τανζανία: Λευκός Κυνηγός – Μαύρη καρδιά

[tryxx]

1. Nairobi – Arusha

**Ο τίτλος - Λευκός Κυνηγός – Μαύρη καρδιά - κλεμμένος από μια όμορφη ταινία του Clint Eastwood γυρισμένη στην Αφρική, εκφράζει την αγάπη μας για τη Μαύρη Ήπειρο

(Από tryxx - Στέλιος)
Ξεκινώντας το 2020 να γράφεις για ένα ταξίδι του 2010… χαμογελάς! Χαμογελάς γιατι ξέρεις οτι και 50χρόνια να περάσουν δεν έχει σβήσει τίποτα σημαντικό απ’ τη μνήμη! Πως άλλωστε θα μπορούσε; Ισως να μη θυμάσαι χίλια – μύρια πράγματα, περσινά, χθεσινά… αλλά ένα ταξίδι ψυχής δεν το ξεχνάς ποτέ! Σε πείσμα του χείμαρου που ορμητικά σβήνει τόσα ίχνη στο πέρασμά του ένα ταξίδι γραπώνεται στις συνάψεις των νεωρώνων σου και είναι κει αν μη τι άλλο να σου θυμίζει τι είναι σημαντικό και τι όχι και να σε καλεί να βγείς στο δρόμο πάλι… Άσκοπος ταξιδιώτης λοιπόν!

Ηταν το καλοκαίρι του 2010 και είχα σκοπό με την άδειά μου να πάω 2 μήνες στην Κένυα. Συνεπής στο ραντεβού δεν θα έχανα ούτε μια μέρα! Ο Νίκος τελευταία στιγμή αποφάσισε να ρθεί για 2 βδομάδες έτσι βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε με την Turkish Airlines για Πόλη και Ναιρόμπι με αλλαγμένα σχέδια. Χοντρικά θα πηγαίναμε 10-12 μέρες Τανζανία και μετά Κένυα. Ο Νίκος θα έμενε 3-4 μέρες Μομπάσα και θα έφευγε κατόπιν από Ναιρόμπι για Ελλάδα. Εγώ θα έμενα…

Ο χρόνος ήταν λίγος… (πάντα είναι έτσι!!) οπότε καταστρώσαμε ένα φιλόδοξο και περιεκτικό σχέδιο. Μόλις φτάναμε Ναιρόμπι θα παίρναμε λεωφορείο για Αρούσα, βόρεια Τανζανία, θα μέναμε λίγες μέρες εκεί να δούμε το περίφημο πάρκο Ngorongoro και μετά θα κατηφορίζαμε πάλι με λεωφορείο προς Dar es Salam και Ζανζιβάρη. Απο κεί οδικώς παραλιακά θα πηγαίναμε Κένυα στη Μομπάσα. Λίγη ξεκούραση για το Νίκο εκεί και οι δρόμοι μας θα χωρίζανε.

Με το που φτάσαμε χαράματα Ναιρόμπι πήγαμε στα λεωφορεία της Akamba – η εταιρεία έκλεισε πλέον – και φυσικά δεν υπήρχαν θέσεις. Διόλου περίεργο, δεν λειτουργεί (ή τότε τουλάχιστον δεν λειτουργούσε) εκεί κάποιο σύστημα κράτησης – εκτός αν αγοράσεις τα εισιτήρια. Δεν τα προαγοράσαμε, αν και είχαμε ανθρώπους γνωστούς εκεί, αφού άφιξη και αναχώρηση ήταν παρακινδυνευμένα κοντά. Κατά καλή τύχη βάλανε έξτρα δεύτερο σαραβαλάκι και βρήκαμε 2 τελευταίες θέσεις και έτσι χαμογελώντας με την τύχη μας, είχαμε ήδη καλούς οιωνούς για το ταξίδι αυτό.

Το σαράβαλο ελίχθηκε και μάζεψε ένα σωρό επιβάτες απο τα περίχωρα του Ναιρόμπι και γεμάτοι ντόπιους και λίγους ακόμα σαν εμάς τουρίστες συνεχίσαμε νότια το περίπου 5ωρο ταξίδι προς Αρούσα. Πρωί-πρωί μπορεί να κάνεις και 2 ώρες να ξεκολλήσεις από – η αν θες να μπείς στο – κέντρο του Ναιρόμπι. Απίστευτη κίνηση και κόλλημα. Ο δρόμος προς Τανζανία ήταν υπό κατασκευή σε πολλά σημεία δηλαδή χώμα και όχι οποιδήποτε χώμα!!! Οι φωτογραφίες μιλάνε μόνες τους… Μα το πιο ωραίο ήταν… ο πάτος από το σαράβαλο! Ηταν ξεκολλημένος και νομίζαμε θα φύγει ολόκληρος σε καμμιά καλή λακούβα! Έμπαζε σκόνη απο παντού, μέσα στο λεωφορείο ήταν αποπνικτικά και βάζοντας τα t-shirt στη μυτη και το στόμα φράζαμε την εισπνοή της σκόνης. Ούτε αντιασφυξιογόνα μάσκα δεν θα μπορούσε να κρατήσει τόση σκόνη!

Σε μια φάση είχε ένα κάθισμα δίπλα στον οδηγό και για καλή τύχη από πίσω γαλαρία βρέθηκα μπροστά μπροστά και γλύτωνα πολύ σκόνη. Η τύχη ήταν μεγαλύτερη όταν με έναν μοιραίο ελιγμό, το σαράβαλο βρέθηκε έτοιμο να πέσει στο χαντάκι! Ακινητοποιήθηκε οριακά έτοιμο να καταρεύσει και αλαλάζοντας πετάχτηκα απ’ τη πόρτα που ήταν δίπλα μου κάνοντας τάματα στους εκεί… αγίους!!! Ευτυχώς και όλοι οι υπόλοιποι βγήκαν σώοι και γελάγαμε με τη τύχη μας. Θα μπορούσαμε να κλαίμε… Σε κάμποση ώρα άλλο λεωφορείο μας τράβηξε απ’ το χαντάκι και συνεχίσαμε την περιπέτεια…

Χωριά πρωτόγονα, παιδιά ανέμελα προετοιμάζονταν ήδη για την σκληροτράχηλη ζωή που τους επεφύλασσε το μέλλον, εικόνες μοναδικές περνούσαν απ’ τα παράθυρά μας που παρά την ταχύτητα τους θα μένανε για πάντα στη μνήμη μας…

Το λεωφορείο δεν άργησε να φτάσει έξω απο Arusha, θα συνέχιζε για Moshi που είναι η πόλη – βάση εξορμήσεων για τα trekking του Kilimanjaro.

(Από Νίκος)
Ξέροντας τον Σ. χρόνια και χρόνια και «ζηλεύοντας» τα επικά του ταξίδια από παλαιόθεν, τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, τότε που οι περισσότεροι μας δεν ξέραμε ούτε καν που πέφτουν οι χώρες που είχε επισκεφτεί, δε μου ήταν καθόλου δύσκολο να δεχθώ την πρόσκληση-πρόκληση να επισκεφτούμε παρέα τη Μαύρη Ήπειρο, και μάλιστα solo, μόνοι μας, χωρίς ταξιδιωτικά πρακτορεία και μεσάζοντες. Ο προορισμός ήταν γνωστός στον φίλο Σ. καθώς είχε πάει πολλάκις: Κένυα. Το μενού στη συνεχεία θα εμπλουτίζονταν με μια δόση σαφάρι στην Τανζανία και με μια ακόμη μικρή δόση εξωτισμού στη Ζανζιβάρη.

Η μετάβαση για την πρωτεύουσα Ναϊρόμπι (μέσω του ολοκαίνουργιου και πανάκριβου αεροδρομίου της Κωνσταντινούπολης, -το 2020 φέτος εγκαινιάσανε πάλι νέο μεγαλύτερο!!!- όπου τσακίσαμε δεκάδες λουκουμάκια) έγινε γρήγορα, καθαρά και κυρίως με ασφάλεια, πράγματα που δεν θα ήταν καθόλου αυτονόητα για τα επόμενα στάδια του ταξιδιού.
Μετά την άφιξή μας στο αεροδρόμιο του Ναιρόμπι και τις απαραίτητες διατυπώσεις για την έκδοση βίζας, παραμείναμε στο χώρο του αεροδρομίου μέχρι να ξημερώσει για λόγους ασφαλείας, παρά το γεγονός ότι για να μεταβούμε στο κέντρο της πόλης θα χρησιμοποιούσαμε ταξί.

Ήταν ακόμα νωρίς το πρωί και το κρύο ήταν αισθητό καθώς η πρωτεύουσα είναι χτισμένη στα 1.800 μέτρα υψόμετρο. Ο σταθμός των λεωφορείων έμοιαζε να ξυπνάει με τις πρώτες αχτίδες και σύντομα ξεπρόβαλε κάθε είδους κόσμος (ντόπιοι και ξένοι) με κάθε είδους αποσκευές και με έναν και μοναδικό σκοπό: να ταξιδέψει. Μαζί λοιπόν με τις πρώτες αχτίδες, φανερώθηκε και το πρώτο πρόβλημα: η τηλεφωνική κράτηση που είχε γίνει από την Ελλάδα δεν υπήρχε στον υπολογιστή και από την άλλη εμείς δεν είχαμε το όνομα του αρμόδιου υπαλλήλου με τον οποίο είχε μιλήσει ο Σ. Γενικά επικρατούσε ένα μπάχαλο στο σύστημα των κρατήσεων, ενώ το λεωφορείο που υπολογίζαμε να πάρουμε ήταν γεμάτο.

Εκεί είναι που άκουσα και για πρώτη φορά το “this is Africa papa”, φράση που θα μας συντρόφευε σε πολλές ακόμα στιγμές στην Αφρική και υπογραμμίζει το όλο κλίμα της ηπείρου. Μετά από πολλές συνεννοήσεις και μεσολαβήσεις, βρέθηκαν τελικά δυο τελευταίες θέσεις, η μια στην πρώτη σειρά των καθισμάτων και η άλλη τέρμα πίσω γαλαρία στο κέντρο, αφήνοντας το βλέμμα σου να επεξεργάζεται όλους τους μπροστινούς και στο βάθος το δρόμο. Μετά από λίγο, το παμπάλαιο λεωφορείο ξεκίνησε και ανάμεσα σε κορναρίσματα, καυσαέριο και τη χαοτική κίνηση της πρωτεύουσας, καταφέραμε να ξεγλιστρήσουμε και να βρεθούμε στα περίχωρα και πιο μετά στο πράσινο σκηνικό της αφρικανικής φύσης.

Περάσαμε από πόλεις και χωριά, παράγκες και χαμόσπιτα από λάσπη, σε κάθε μικρή στάση πλήθος μικροπωλητών περικύκλωνε το λεωφορείο μας πουλώντας τα πάντα: από μπιχλιμπίδια, φιστίκια και φρούτα έως μπαταρίες, φακούς και νερό. Όταν ξεκινούσαμε, σύννεφα σκόνης εισχωρούσαν από την παραμικρή χαραμάδα του λεωφορείου, πνίγοντάς μας. Α, να μην ξεχάσω και τις κατσαρίδες στην πλάτη του μπροστινού καθίσματος (καμιά φορά σκαρφάλωναν και πάνω σου).

Πιο κάτω ο μανιακός οδηγός πήγαινε με χίλια στον υπό κατασκευή δρόμο και ένα σαραβαλάκι δε θα μπορούσε να τον καθυστερήσει: η απαραίτητη κόρνα (περνάω, κάνε στην άκρη), το μαλακό χώμα του όχτου να υποχωρεί κάτω από τις ρόδες και το λεωφορείο οριακά να ισορροπεί για να μη γύρει στα δεξιά και τουμπάρει…. ΓΡΗΓΟΡΑ ΟΛΟΙ ΕΞΩ!

Η χαριτωμένη φακιδομύτα από την Αγγλία μάταια προσπαθούσε να ανοίξει την έξοδο κινδύνου, της λέω παράτα τα και βγες γρήγορα από μπροστά. Κατέβηκα τελευταίος (γαλαρία γαρ…) και ένιωσα ανακούφιση όταν πάτησα στο στέρεο έφοδος… Έξω ο Σ. με περίμενε και μείναμε παρέα να κοιτάμε σαν χαζοί μέσα στη σκόνη και τον ήλιο τις προσπάθειες μια υδροφόρας να ρυμουλκήσει το λεωφορείο. Άδικος κόπος… Τελικά με τη συνδρομή δυο φορτηγών και ενός εθελοντή που τρύπωσε κάτω από το λεωφορείο για να δέσει ένα συρματόσχοινο (και κόντεψαν να τον πατήσουν), επανήλθε στον ίσιο δρόμο.
Συνεχίσαμε το ταξίδι μας μέχρι την Arousa, μια βιομηχανική πόλη της βόρειας Τανζανίας, όπου κάποτε υπήρχε και ακμάζουσα ελληνική παροικία. Εκεί θα μας περίμενε μια ακόμη έκπληξη.

Από το προσωπικό μου blog https://www.fysalides.gr/nairobi-arusha/

 

• 1
• 2
• 3
• 5
• 5

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 5

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[LULLU]

καιρος για τις αναμνησεις και μαζι σου ταξιδεύουμε και εμεις..

 

[tryxx]

2. Γύρω-Γύρω όλοι!

(Από Στέλιος)

Οι ταξιδιωτικοί οδηγοί προειδοποιούσαν τους ταξιδιώτες για τα πλήθη των ντόπιων που προσφέρονται να σε οδηγήσουν σε ξενοδοχεία η να σε συνοδέψουν σε περιήγηση στη πόλη. Από όσο λέγανε μπορούσες να βρεθείς μπλεγμένος η τουλάχιστον να μη μπορούσες να τους ξεφορτωθείς εύκολα αν τους έδινες σημασία.

Το λεωφορείο πάρκαρε σε ένα βενζινάδικο για ανεφοδιασμό ένα με δύο χλμ. απ’ τη προορισμό μας και εκεί μας κατέβασε αφού συνέχιζε για μια επόμενη πόλη. Τι θέλαμε και κατεβήκαμε… Με μιας βρεθήκαμε κυκλωμένοι από μια ντουζίνα καλοθελητές, ταξιτζήδες και τουριστικούς πράκτορες. Τέτοιο ασφυκτικό πρεσάρισμα δε μου είχε ξανατύχει! Πολλές φορές σε πλησίαζε κάποιος η δύο τύποι σου ζητάγανε χρήματα η προσφέρονταν να δώσουν κάθε είδους υπηρεσία και πληροφορία, να πουλήσουν κάτι αλλά δεν είχε ξανασυμβεί να είμαι κολλημένος σε ένα τοίχο με δώδεκα αρπακτικούς τύπους τριγύρω…

— Φίλε! Έλα με μένα! Θα σε οδηγήσω όπου θες με δύο δολάρια!

— Όχι! Μην πας μ’ αυτόν, έλεγε ο άλλος! Κοίτα εδώ τη λίστα με τα ξενοδοχεία που βαστώ. Θα σε πάω εγώ σε όποιο θες. Αν δε σου αρέσει θα σε πάω στο επόμενο… όπου θες…

— Όχι μ ́ αυτούς! Ελάτε με μένα! Μόνο ένα δολάριο! Γιατί να δώστε δύο! Το αμάξι μου είναι εδώ δίπλα, δείτε το!

Η απορία μου ήταν πως και δεν πλακώνονταν μεταξύ τους στο ξύλο αφού όλοι συκοφαντούσαν όλους! Ε, τόσα χρόνια κάνουν το ίδιο, σκέφτηκα, αλίμονο αν πλακωνόντουσαν στο ξύλο κάθε μέρα επί τόσα λεωφορεία!

Η ασφυξία στην αρχή ήταν υπερβολική. Καθόμασταν εκεί στο βενζινάδικο ανήμποροι να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα, μη μπορώντας να βγούμε από τον κλοιό. Και ποιον να πάρεις;

— Ελάτε! Διαλέξτε κάποιον, έλεγε ένας από δαύτους.

— Οκ, δώστε μας δύο λεπτά να πάρουμε μια ανάσα, τους απάντησα.

Ένας μεγαλόσωμος τους έβαλε τις φωνές:

— Πίσω όλοι! Οι λευκοί θέλουν να σκεφτούν!

Ο κλοιός απομακρύνθηκε δύο-τρία μέτρα. Δεν πέρασε ένα λεπτό και σαν ένα σώμα επανήλθαν δριμύτεροι! Αρχίσανε πάλι τα ίδια και εντονότερα! Πάρε εμένα ο ένας, πάρε εμένα ο άλλος… Έβαλα μια φωνή και τους είπα δεν πρόκειται να πάω με κανέναν. Θα περπάταγα τα δύο χιλιόμετρα…

— Μα είναι μακριά, λέγανε…

— Α! δεν πειράζει καλύτερα με τα πόδια παρά με οποιονδήποτε, τους έλεγα…

Όπα! πάλι ο μεγαλόσωμος τους απομάκρυνε. Μετά προς το μέρος μας ερχόμενος μας πρότεινε κάποιον:

— Πάτε με αυτόν! Τον ξέρω είναι καλός η πάρτε τον άλλο – δείχνοντάς μας κάποιον άλλον από το πλήθος.

Ποιος ξέρει είχε λαμβάνειν φαίνεται! Λαμβάνειν τι; Πόσα από το ένα δολάριο; Ω! θεέ, μουρμούρισα, όλο αυτό το πανηγύρι για ένα δολάριο…

— Πόσο πολύτιμο θα τους είναι, μονολόγησε ο Νικ…

Να ‘σου και ένας άλλος με νέα πρόταση!

— Θα σας πάω εγώ τζάμπα είπε! Κοιτάξτε τη καρτέλα μου! Είμαι πιστοποιημένος ταξιδιωτικός πράκτορας. Θα σας πάω στο γραφείο τουριστικών πληροφοριών στην πόλη και δε θέλω τίποτα! Εκεί μπορείτε να μάθετε ότι θέλετε!

— Και γιατί τζάμπα ρε φίλε, τον ρώτησα

— Γιατί δε θα ξεμπλέξετε ποτέ από αυτούς, μου είπε, σας λυπάμαι και δεν πρέπει να νομίζετε ότι οι τουρίστες υποφέρουν εδώ! Στο φινάλε από εσάς ζούμε!

Είχαμε εκνευριστεί πολύ! Μπήκαμε μέσα στο γραφείο των λεωφορείων δίπλα στο βενζινάδικο και είπαμε τον ελεγκτή να μας βοηθήσει να ηρεμήσουμε. Αυτός πήγε έξω και άγρια τους είπε να απομακρυνθούν η να σταματήσουν να μας ενοχλούν. Ο κλοιός τότε χαλάρωσε και ψιλοσκορπίστηκαν στα πέντε μέτρα γύρω μας. Καθίσαμε στο παγκάκι με το Ν και βγάλαμε τον οδηγό να δούμε σε ποιο κατάλυμα να μείνουμε.

Δεν πέρασαν πάλι δύο λεπτά, η μάζα όρμησε πάνω μας! Ελάτε εδώ, ελάτε με μένα… ένα δολάριο, δύο με μένα αλλά σε όλα τα ξενοδοχεία να τα δείτε, τζάμπα εγώ, μπλα-μπλα… απίστευτη τρέλα! Είχε καταντήσει παιχνίδι! Τόσο εμείς αλλά περισσότερο αυτοί φαίνονταν να διασκεδάζουν με την αναποφασιστικότητά μας και είχαν βαλθεί να μας τρελάνουν! Άλλο τόσο και μεις είχαμε πεισμώσει και δε διαλέγαμε κανέναν! Μέσα στο χαμό, ξάφνου κάνανε την εμφάνισή τους δύο ένστολοι! Ο κλοιός αποτραβήχτηκε και οι αστυνομικοί μας ρωτήσανε τι πρόβλημα υπήρχε. Φαίνεται τους είχε καλέσει ο ελεγκτής των λεωφορείων. Του είπαμε ότι είμαστε ενοχλημένοι από τη φασαρία και θέλουμε απλά να κάτσουμε εδώ να δούμε τι θα κάνουμε και που θα πάμε. Τα παιδιά μας είπανε να μην ανησυχούμε. Όλοι εδώ κάνουν αυτή την ενοχλητική τρόπον τινά δουλειά αλλά είναι όλοι γνωστοί και μπορούμε να διαλέξουμε όποιον θέλουμε. Οι ένστολοι απομακρύνθηκαν… Ο όχλος επέστρεψε!

— Ας πάρουμε έναν, είπε ο Νικ, να τελειώνουμε…

— Τόσα και τόσα που διαβάσαμε, αν μας τύχει κανένας περίεργος;

— Ε, όλοι μεταξύ τους γνωρίζονται. Μέρα μεσημέρι τι να μας συμβεί; Έλα ντε τι θα μπορούσε να συμβεί; Την απάντηση τη μάθαμε σε δύο μέρες…

Διαλέξαμε τον τουριστικό πράκτορα με τη καρτέλα. Το όνομα του Gedeon (Γεδεών). Φυσικά ήταν πολύ ευγενικός και κλείσαμε μαζί του και το σαφάρι που θέλαμε να πάμε στον κρατήρα του Ngongoro. Ο νεαρός είχε πρόσφατα ανοίξει δικό του γραφείο και ψάρευε τουρίστες σαν εμάς στα λεωφορεία. Δεν πήγαινε και άσχημα από ότι μας είπε. Εξάλλου ο κρατήρας αλλά και οι άλλες εκδρομές που ξεκινάγανε από κει όπως η επίσκεψη στη λίμνη Manyara η το πάρκο Serengeti, πουλούσανε πολύ. Μπορεί η Arusha να ήταν κατακλυσμένη από ταξιδιωτικά γραφεία αλλά ευτυχώς δουλειά υπήρχε για όλους.

Ο Γεδεών μας έφερε στο σωστό μέρος!​

Το μικρό ξενοδοχείο που μας πρότεινε ο νεαρός ήταν μια χαρά. Εκεί συναντήσαμε ένα νεαρό ζευγάρι Αμερικανών… Η κοπέλα μας είπε τι τους συνέβη λίγες μέρες πριν στην πρωτεύουσα όπου καλή ώρα σαν και μας επιβιβάστηκαν σε ένα ταξί να τους πάει σε κάποιο Hostel. Στο δρόμο το ταξί σταμάτησε και επιβιβάστηκαν άλλοι τρεις μέσα… με την απειλή όπλου τριγυρνάγανε στα ATM τραπεζών και τραβάγανε λεφτά μέχρι να εξαντληθεί το όριό τους…

Ευτυχώς τα παιδιά δεν πάθανε τίποτα πέρα από τη χασούρα… Η Τανζανία είναι υπέροχο μέρος με πολύ φιλικούς ανθρώπους. Ποτέ βέβαια δε ξέρεις τα παιγνίδια της τύχης… αλλά δε χρειάζεται να τραβάς και πολύ το σχοινί… Όπως έλεγε κι ένας φίλος που τριγύρναγε χρόνια στην Αφρική: πόσο βλάκας μπορεί κάποιος να είναι για να περπατάει νυχτιάτικα στο Dar Es ή στο Nairobi!

Ω! Θεέ τώρα που το σκέφτομαι θα πρέπει να ήμουνα πολύ βλάκας εκείνες τις παλιές νύχτες… και πολύ τυχερός…

**Η ιστορία είναι απόσπασμα από το βιβλίο μου MamaAfrica -Ταξιδιωτικές Φυσαλίδες

https://www.facebook.com/mamaafrica.book

 

[tryxx]

3. Arusha – Ngorongoro

(Από Νίκος)

Για την Τανζανία και ειδικά για την Arusha και το γειτονικό Moshi, είχα ακούσει για πρώτη φορά από το φίλο μου τον Gareth. Μου είχε μιλήσει για τη σαβάνα, τα άγρια ζώα και τις φυτείες των σιζάλ και του καφέ που μεγαλώνουν στη σκιά του Κιλιμάντζαρο. Όμως περισσότερο μου μιλούσε για τη ζωή στην Αφρική στις δεκαετίες πριν τις εθνικοποιήσεις του Nyerere και την επιβολή της Ujamaa, για τις ήσυχες ημέρες που η όμορφη αυτή χώρα λέγονταν ακόμη Tanganyika. Τότε που υπήρχε μια ακμάζουσα ελληνική κοινότητα με ελληνικό σχολείο και νοσοκομείο σε αυτή την εσχατιά της Αφρικής. Από τότε άλλαξαν πολλά… Τι όμως αντίκρισα το 2010 ;

Πέρα από τα ζώα, τα εθνικά πάρκα και τα safari, πράγματα όμορφα που σίγουρα αξίζουν να τα δεις μια φορά στη ζωή σου, είδα μια χώρα που πασχίζει να καλύψει το χαμένο έδαφος δεκαετιών οικονομικού πειραματισμού, εφαρμογής μιας κινεζικού τύπου κολεκτιβοποίησης. Είδα παντού αναπτυξιακά έργα από κινέζικες εταιρίες αλλά κυρίως ένα νέο πληθυσμό να θέλει να δουλέψει και να προοδεύσει, να μάχεται καθημερινά και να υποφέρει για να εξασφαλίσει τα προς το ζην…

Όλοι δουλεύουν ή τουλάχιστον προσπαθούν να δουλέψουν: τα μικρά παιδιά πουλάνε στο δρόμο φιστίκια και νερό και όταν το λεωφορείο απομακρυνθεί, συνεχίζουν το παιχνίδι τους με μια διαλυμένη μπάλα ή ένα κομμάτι ξύλο ή σίδερο. Οι γυναίκες μεγαλώνουν τα παιδιά και όλη την ημέρα κουβαλάνε για χιλιόμετρα νερό ή ξύλα για το μαγείρεμα. Μερικές έχουν και έναν πάγκο μπροστά στην καλύβα τους και πουλάνε chapatis (λαδόπιτες) και λίγα φρούτα. Οι άντρες παλεύουν για το καθημερινό μεροκάματο συνοδεύοντας τα ζώα στη βοσκή ή κάνοντας αγροτικές δουλειές.

Η ζωή όμως στην Αφρική όσο είναι πικρή, είναι και γλυκιά… Ίσως λίγο παραπάνω γλυκιά για εμάς τους Ευρωπαίους…

Ο καιρός, ο ανοιχτός ορίζοντας, τα χρώματα, οι γεύσεις και οι μυρωδιές της φύσης… Κάποια πράγματα που τείνουν αν ξεχαστούν στην αναπτυγμένη μας ήπειρο και που οι μεγαλύτεροι σε ηλικία νοσταλγούν.

Πως να ξεχάσω το πεντανόστιμο κοτοπουλάκι με τα μυρωδικά που φάγαμε καταμεσής του δρόμου, σε ένα μαγαζάκι, το βράδυ μετά το σαφάρι….

Πως να ξεχάσω την τοπική παγωμένη μπύρα στο μπαρ-φυλακή, με τα κάγκελα να προστατεύουν τα ράφια με τα ποτά και τους ντόπιους να καπνίζουν και να παίζουν ποδοσφαιράκι…

Πως να ξεχάσω τον υπάλληλο στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου στην Arusha…

Για όσο διάστημα μείναμε στο ξενοδοχείο, ήταν ΠΑΝΤΑ εκεί! Στις 4 το πρωί ετοίμαζε το πρωινό για τους πελάτες που έφευγαν για το σαφάρι, το μεσημέρι ήταν στο πόστο του για τις αναχωρήσεις, το βράδυ ήταν πάλι πίσω από το πάσο για να καληνυχτίσει και να ρωτήσει αν ήθελαν κάτι άλλο οι πελάτες αλλά και για ρωτήσει ευγενικά πως ήταν η ημέρα τους. Μας είχε προξενήσει τόσο μεγάλη εντύπωση που τον ρωτήσαμε πως γίνεται ουσιαστικά να δουλεύει 24 ώρες το εικοσιτετράωρο και αν ποτέ πηγαίνει σπίτι του…

-Έχω τρία παιδία και μια γυναίκα σε ένα χωριό πιο κάτω… Δουλεύω μια εβδομάδα συνεχόμενα, πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Μετά μπορώ να λείπω για δυο ημέρες. Τότε μόνο πάω στο σπίτι μου και βλέπω τα παιδιά μου.

-Και που κοιμάσαι, τον ρωτήσαμε, που κάνεις μπάνιο ;

– Χα χα, να εδώ πίσω… βλέπεις το καμαράκι ; Εδώ κοιμάμαι σε ένα ράντζο και εδώ κάνω μπάνιο. Έχω μαζί μου λίγα ρούχα και μαγειρεύω και κάτι για να φάω. Μου λείπει πολύ η οικογένεια μου αλλά δεν έχω άλλο τρόπο να τους θρέψω.

Τον χαιρετίσαμε και ανεβήκαμε γεμάτοι σκέψεις στο δωμάτιο μας. Ποια εργασιακά δικαιώματα και τρίχες κατσαρές… Αυτά είναι «ευαισθησίες» για τους Ευρωπαίους…. Την άλλη ημέρα, χαράματα στις 4, είχε έτοιμο το πρωινό μας σε πακέτο, μας καλημέρισε ευγενικά και πήγε να συνεχίσει τον ύπνο του.

Στην αυλή, εκεί μπροστά στην εξώπορτα, μέσα στο κρύο, κοιμόνταν κουλουριασμένος στο πάτωμα με μια κουβέρτα ένας άνδρας, ένα ψηλός και γεροδεμένος Masai.

Ήταν ο askari, ο φύλακας του ξενοδοχείου.

Ύστερα μάθαμε πως κάνει αυτή τη δουλειά για μερικά μόνο δολάρια…

Στο δρόμο για Ngorongoro​

Αχανής κρατήρας με διάμετρο 20km​

Τα τείχη του γύρω γύρω υψώνονται ως και 600μ​

Ορδές τζιπ στη θέα λιονταριών​

(Από Στέλιος – tryxx)

Η Αρούσα επιβεβαίωσε τη γνώμη μου για την Τανζανία. Είχα γράψει και παλιότερα ότι υπήρχε στοιχειώδης ρυμοτομία, πεζοδρόμια, σχετική καθαριότητα και οι άνθρωποι αν και δε μιλούσαν αγγλικά ήταν ευγενείς και ήρεμοι. Αργότερα διάβασα πως οι Τανζανοί δεν προέρχονται από τόσες φυλές όσες οι Κενυάτες έτσι είναι πιο ενωμένοι και προοδεύουν γρήγορα.

Η επιβλητική θέα του Κιλιμανζάρο, το φτηνό κατάλυμά μας με τον εξαιρετικά ευγενικό και καλόκαρδο ρεσεψιονίστ, η ηρεμία της πόλης και η ιδέα της επικείμενης επίσκεψης στο μεγαλοπρεπές Νγκόρονγκόρο μας είχε κατακόρυφα ανεβάσει την διάθεση.

Το ημερήσιο σαφάρι, ακριβό μεν αδιαπράγματευτο must δε για κάθε επισκέπτη της περιοχής, μας γέμισε ενθουσιασμό. Μπορεί οι ορδές των τζιπ σε κάποια σημεία να σε κάνουν σκεπτικό για την εμπορευματοποίηση αλλά είναι πηγές σοβαρού εισοδήματος για τους ντόπιους. Μπορεί επίσης κάποιο εμπορικό κομμάτι να πηγαίνει σε λευκές τσέπες ακόμα η και στις τσέπες των ντόπιων κυβερνητικών αλλά ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος.

Ο Γεδεών μας τριγύρισε μέχρι αργά σε πολλά σημεία του κρατήρα και η αίσθηση της επί αιώνων ζωής και αναπαραγωγής των ζώων εκεί στο τεράστιο αυτό κλειστό οικοσύστημα είναι μοναδική!

Το βράδυ βυθισμένοι στις εικόνες της άγριας ζωής ήπιαμε καταπληκτική μπύρα σε ένα καφενείο της Αρούσα που συχνάζανε οι ντόπιοι.

 

[tryxx]

4. Ζανζιβάρη: Όλοι θέλουν λίγο παράδεισο



(Από Στέλιος – tryxx)
Η μυθική Ζανζιβάρη φάνταζε τόσο κοντά πλέον όντας λίγες εκατοντάδες χλμ μακριά που δεν μπορούσαμε να την …αποφύγουμε! Τουριστικό όνομα, δεν μπορώ να πω πως τρελαινόμουν να την επισκεφθώ, αλλά ευτυχώς δεν διστάσαμε να την επιλέξουμε και το ξακουστό νησί των μπαχαρικών, των απερίγραπτων χρωμάτων και των ατέλειωτων σουλτάνων, βεζίρηδων και Βρετανών αρμοστών έχει πάρει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.

Η ενέργειά του νησιού είναι εμφανής πριν ακόμη φτάσεις! Η συνήθης θαλασσοταραχή θα σε ανακατέψει και ίσως σου θυμίσει κάποια άσχημα θαλάσσια ατυχήματα με φέρι που έγιναν στο Αρχιπέλαγος… Όλοι οι επιβάτες και στο πήγαινε και στο έλα νιώσαμε τόσο χάλια, τόσο άρρωστοι!

Με το που περπατήσαμε όμως στην Stone town – μνημείο της Ουνέσκο- όλα ξεχάστηκαν. Το ηλιοβασίλεμα, το αγνάντι του λιμανιού, η μυρωδιά της αρμύρας μπερδεμένη με την τσίκνα του ψητού ψαριού της πλατείας αφαιρεί κάθε ίχνος αντίστασης στην ομορφιά της Ζάνζι.

Η ακτή των μαύρων (στα Περσικά) με τόση ιστορία πίσω της, τόσους κατακτητές – Άραβες, Πορτογάλους, Βρετανούς -, σε στοιχειώνει όταν μαθαίνεις πως στα μέσα του 19ου αιώνα, πάνω από 50.000 σκλάβοι περνούσαν ετησίως από το λιμάνι. Ήταν το κέντρο του δουλεμπορίου για τη Μέση Ανατολή.

Η ολιγοήμερη περιπλάνηση μας έκρυβε συνεχείς εκπλήξεις. Εικόνες δυνατές… τοπία, άνθρωποι, χρώματα, παραλίες. Μυρωδιές, μουσική…

Τριγυρίζοντας στην πόλη μια μέρα και σχολιάζοντας τα έργα ενός ντόπιου καλλιτέχνη μια φωνή από ένα μικρό παράθυρο με συνέφερε:
– Ε! μαλάκα καλά είσαι;
–Μια χαρά, του απάντησα. εσύ;
–Εγώ Ολυμπιακός Πειραιάς Ελλάδα δουλειά πολλά χρόνια! Τώρα εδώ πατρίδα μου ζωγραφίζω!

Αξέχαστη Ζανζιβάρη, αξέχαστη θέα του Αρχιπέλαγου, αξέχαστα χρώματα του Ωκεανού!

(από Νίκος)
Η μετάβαση μας στο μεγάλο λιμάνι του Dar es Salaam υπήρξε σίγουρα λιγότερο περιπετειώδης και προβληματική, χωρίς βέβαια να λείπουν οι κατσαρίδες στο καφέ που κάναμε στάση. Όμως αυτά πλέον ήταν ψιλά γράμματα…. this is Africa Papa…!
Το Dar es με το μείγμα αφρικανικής και γερμανικής αποικιοκρατικής αρχιτεκτονικής δεν προλάβαμε να το χαρούμε… Λίγο η φήμη ότι είναι μια επικίνδυνη πόλη, λίγο η βιασύνη μας να προλάβουμε το πλοίο για τη Ζανζιβάρη, δε μας επέτρεψαν να το εξερευνήσουμε.
Στο λιμάνι ο γνωστός χαμός… Κάποιος καλοθελητής ήθελε να παρέμβει να μας βγάλει τα εισιτήρια…Τελικά καταλήξαμε σε ένα γκισέ και στον επόμενο τόνο επιβιβαζόμασταν σε ένα καταμαράν με προορισμό το νησί…
Η κατάσταση στο πλοίο δεν ήταν η καλύτερη, χωρίς όμως να είναι και απελπιστική. Στις αεροπορικού τύπου θέσεις στριμώχνονταν άνθρωποι και μπαγκάζια, ενώ η πνιχτή μυρωδιά της κλεισούρας και της υγρασίας δεν ήταν και το πιο ευχάριστο περιβάλλον.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν άργησα να ζαλίζομαι…
– Κάτσε κάτω, κλείσε τα μάτια και προσπάθησε να κοιμηθείς, θα σου περάσει, μου είπε ο Στέλιος.
– Καλά φέρε και μια σακούλα όμως για κάθε ενδεχόμενο….
Και πράγματι μου πέρασε, μέχρι τη στιγμή που ζήτησε να κάνω στην άκρη για να βγει έξω να πάρει λίγο αέρα…
Σε μερικά λεπτά ήμουν δίπλα του να αμολάω «ρουκέτες» στον Ινδικό.
Σύντομα όμως φτάσαμε στη Ζάνζι (όπως την αποκαλούν χαϊδευτικά οι ντόπιοι), περάσαμε τον έλεγχο διαβατηρίων, καθώς το νησί είναι ημιαυτόνομη περιοχή της Τανζανίας, και ξεχυθήκαμε στην πρωτεύουσα Stone Town.
Η παλαιά συνοικία της πόλης έχει ανακηρυχθεί από την UNESCO ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς και αποπνέει ένα μείγμα παρελθούσας ευρωπαϊκής αριστοκρατίας και αφρικανοαραβικής επιρροής. Το Ισλάμ είναι παντού: από τους μιναρέδες των τζαμιών που καλούν σε προσευχή πέντε φορές την ημέρα μέχρι τις ενδυμασίες των ντόπιων. Το μάτι σου συνεχώς ακροβατεί ανάμεσα σε αφρικανικές, ινδικές και αραβικές εικόνες, με τα πανέμορφα κτίρια με τους πεσμένους σοβάδες στο παρασκήνιο.

Οι ημέρες πέρασαν ευχάριστα με βόλτες στην πόλη, κουβέντα, χαβαλέ και πειράγματα με τους ντόπιους και το μεσημέρι, όταν η θερμοκρασία ανέβαινε και ο ήλιος έκαιγε, με καφέδες και μπύρες σε ένα μικρό μαγαζί στην άκρη μιας παραλίας χαζεύοντας τα dhows που εδώ και αιώνες συνεχίζουν να μεταφέρουν ανθρώπους και εμπορεύματα στα γειτονικά νησιά. Η αέναη κίνηση του Αρχιπελάγους…
Το απόγευμα, όταν ο ήλιος έδυε στην άκρη του Ινδικού, βάφοντας τη θάλασσα και τον ορίζοντα με το πιο εξωπραγματικό πορτοκαλί που έχεις δει ποτέ στη ζωή σου, φιγούρες παιδιών διαγράφονταν στην παραλία, παίζοντας μπάλα με όλη τους την καρδιά πάνω στην κατάλευκη άμμο.

Σκέφτηκα πως αυτή πρέπει να είναι η γλύκα της ζωής στην Αφρική, τουλάχιστον στα δικά μου χείλη…
Το βράδυ άλλες εικόνες… οι κήποι του Forodhani έβγαιναν απο το λήθαργο τους και ζωντάνευαν. Εκεί που άλλοτε περπατούσαν βαριεστημένοι τουρίστες και άραζαν ντόπιοι καπνίζοντας και χαζολογώντας, τώρα υπήρχαν εκατοντάδες καροτσάκια με ψησταριές που σέρβιραν όλου του κόσμου τα καλά: από πίτσες Ζανζιβάρης και φαλάφελ μέχρι χυμό από ζαχαροκάλαμο, samosas, κρέπες και φυσικά την σπεσιαλιτέ της βραδιάς, σουβλάκια ψαρικών.
Παρά τις επιφυλάξεις μας για τις υγειονομικές συνθήκες, δεν αργήσαμε να υποκύψουμε….
Όλα όμως είχαν την ίδια γεύση: μπακαλιάρος, μπαρακούντα, ξιφίας, καρχαρίας… άνοστο άχυρο, με λίγο λάιμ και μπαχαρικά.

Ένα πρωί σκαρφαλώσαμε σε μια καρότσα και βρεθήκαμε στο Nungwi, ένα χωριό στη βόρεια άκρη του νησιού.
Μέσα στο λεωφορειάκι – τι λεωφορειάκι δηλαδή, ένα παλιό ημιφορτηγό ήταν, με καθίσματα κατά μήκος της καρότσας και με έναν μουσαμά ριγμένο από πάνω, έτσι για κάλυμμα – μέσα λοιπόν στο λεωφορειάκι, με τον αριθμό 116 στο πίσω μέρος, υπήρχε μπόλικος κόσμος. Νέοι, γέροι, άντρες και γυναίκες, ντόπιοι και τουρίστες. Προορισμός το Nungwi, αυτό που στο μυαλό των Ευρωπαίων είναι ο επί γης παράδεισος. Μια τροπική παραλία με καλύβες και λεπτή άσπρη άμμο. Η διαδρομή θα κρατούσε μιάμιση ώρα και θα έπρεπε να συνηθίσει ο πισινός μας το σκληρό ξύλο της καρότσας και τη βρώμα ορισμένων ντόπιων.

Ο οδηγός πήγαινε σαν δαιμονισμένος, σαν να μην υπήρχε αύριο… Κάθε λίγο και λιγάκι σταματούσε και στοίβαζε και άλλους επιβάτες στην καρότσα. Η “σαρδελοποίηση” μας σταμάτησε όταν μας σταμάτησε και η αστυνομία. Ο αξιωματικός μέτρησε τους επιβάτες και μετά την κλάψα του οδηγού, έριξε την προβλεπόμενη καμπάνα… Απτόητος αυτός συνέχισε.

Μέσα στο πλήθος Εκείνη. Ξεχώριζε ανάμεσα στις άλλες γυναίκες. Φορούσε ένα όμορφο μεταξωτό ροζ μαντίλι, κάλυπτε επιμελώς το κεφάλι της κατά τη θρησκευτική παράδοση των μουσουλμάνων. Το πρόσωπό της μάλλον αδύνατο, με λεπτά χαρακτηριστικά. Δυο έξυπνα μαύρα μάτια, καλοσχηματισμένα φρύδια και δυο λεπτά, λεπτεπίλεπτα χείλια. Η ανατομία του προσώπου της δεν έμοιαζε σε τίποτα με τα αδρά χαρακτηριστικά των ντόπιων. Μια ευγένεια, μια καλοσύνη ανάβλυζε από το πρόσωπό της, ένα αίσθημα γαλήνης πλημμύριζε όποιον την παρακολουθούσε.

Η μορφή της μαζί με την αύρα της Ζάνζι θα με ακολουθούσε για καιρό…

Από το προσωπικό μου blog https://www.fysalides.gr/zanzibar/

 

[tryxx]

5. On the way to Mombasa

(Από tryxx- Στέλιος)
Αφήσαμε με βαριά καρδιά την Ζάνζι. Η γνωστή θαλασσοταραχή, η πλανόμενη ναυτία και ο μακρύς αυθημερόν δρόμος προς Μομπάσα μας βύθισε στις σκέψεις μας. Το λεωφορειάκι μας μετέφερε απο το Dar-es στην Τάνγκα. Από κει θα παίρναμε ένα άλλο matatu (12θεσιο λεωφορειάκι) για τον τελικό μας προορισμό

Στην Τάνγκα είχε βρεθεί και ξόδεψα λίγες μέρες την προηγούμενη χρονιά. Είχα ωραίες αναμνήσεις μα στο μυαλό μου κυριαρχούσε η φιγούρα ενός αδύνατου παιδιού που μας είχε βοηθήσει εκείνη την χρονιά να βρούμε κατάλυμα. Στην αφετηρία των μίνι βαν, μπερδεμένοι με τους ντόπιους επιβάτες, τα δρομολόγια και τους καλοθελητές τα μάτια μου αντίκρισαν τα μεγάλα τεράστια μαύρα του παλιού μου γνώριμου. Το σκελετωμένο παλικαράκι – ο papaAfrica όπως χαϊδευτικά τον αποκαλούσα- χάρηκε και με αναγνώρισε με την μία.
Τις ιστορίες του papaAfrica τις δημοσίευσα στο travel stories πριν λίγα χρόνια εδώ

Χρόνος δεν υπήρχε κι έτσι βρεθήκαμε να χοροπηδάμε με ένα ακόμα σαραβαλάκι στις ατέλειωτες λακκούβες on the way to mombasa…
Η Μπομπάσα! Δεν είμαι και ο πιο κατάλληλος να δώσω μια αντικειμενική περιγραφή αυτής της πόλης μιας και στενοί δεσμοί με το μέρος υπονομεύουν την ματιά μου. Εκεί παντρεύτηκα… ο γιός μου πέρασε ένα κομμάτι της βρεφικής του ηλικίας…

Αργά τη νύχτα φτάσαμε. Το πρωί ξημερώσαμε σε έναν ακόμα παράδεισο. Τριγυρίζοντας μέσα στους φοίνικες και στα φούλια ακούγαμε τα κύματα που σκάγανε βαθειά πέρα στο reef… Η παλίρροια που εδώ και αιώνες πήγαινε και ερχόταν μας έφερνε νέα δώρα. Δεν χρειάζονταν μάτια, αυτιά ή κάτι άλλο. Οι αισθήσεις ήταν όλες παραδομένες και θα μένανε έτσι για πολύ καιρό…

κάτω από το κάστρο fort Jesus

περίχωρα

παραλία Bamburi

(από Νίκος)
Όταν αργά το απόγευμα φτάσαμε στο σταθμό της Tanga και μπορέσαμε και εξασφαλίσαμε δυο στριμωγμένες θέσεις στο απογευματινό matatu για Mombasa, ξέραμε ότι θα παραβαίναμε για πρώτη φορά έναν βασικό κανόνα : να ΜΗΝ ταξιδεύεις βράδυ στην Αφρική.

Το άθλιο οδικό δίκτυο με τους χωματόδρομους, τις λακκούβες και τον ανύπαρκτο φωτισμό, μαζί με το φόβο να σου συμβεί κάποια ληστεία στη μέση του πουθενά δεν αποτελούν και αμελητέους παράγοντες για την ασφάλεια ενός ταξιδιώτη. Το παρήγορο ήταν ότι θα κινούμασταν σε μια σχετικά ασφαλή περιοχή και ότι το ταξίδι μας θα διαρκούσε μόνο μερικές ώρες.

Και έτσι ήταν. Το οδικό δίκτυο ελίσσονταν μέσα από φτωχικά χωριά με καλύβες, που πίσω από τους τσίγκους και τις κουρελιασμένες κουρτίνες, αχνοφαίνονταν μικρές φωτιές ή κάποιο κεράκι να σιγοκαίει. Οι ντόπιοι έμοιαζαν να ζουν πίσω στη λίθινη εποχή, χωρίς ηλεκτρισμό και τρεχούμενο νερό, απομονωμένοι στις παρυφές της ζούγκλας, με την μόνη επαφή με το σύγχρονο κόσμο να είναι μέσω του διερχόμενου δρόμου προς τα σύνορα με την Κένυα.
Η διεκπεραίωση στα σύνορα ήταν γρήγορη και έτσι περασμένα μεσάνυχτα βρεθήκαμε κρεμάμενοι στην καρότσα ενός παρδαλού τρικύκλου που διέσχιζε μανιωδώς την νυχτερινή Mombasa με κατεύθυνση προς τα περίχωρα.

Το σπιτάκι που είχε κλείσει ο Στέλιος ήταν αυτό που ονειρεύεται ο μέσος Ευρωπαίος όταν σκέφτεται να πάρει το εφάπαξ και να πάει να αράξει κάπου στα ζεστά: πάνω στη θάλασσα, με απεριόριστη θέα στον ωκεανό, ανάμεσα σε ψηλούς φοίνικες και περιποιημένο γκαζόν.
Οι επόμενες ημέρες κύλησαν ήσυχα στην Mombasa με βόλτες στο εντυπωσιακό πορτογαλικό οχυρό του Χεσούς, καλό φαγητό, μπάνιο στη θάλασσα, φυσικά κουβέντα με τους ντόπιους και βόλτες με τα matatu.

Ειδικά η μετακίνηση με matatu είναι μια εμπειρία ζωής που δεν πρέπει να χάσει κανένας ταξιδιώτης. Φανταστείτε δεκάδες παλιά βανάκια, κινούμενα δαιμονισμένα ανάμεσα στην κίνηση της πόλης, κορνάροντας ακατάπαυστα, με τη μουσική στο τέρμα, βαμμένα εσωτερικά με πολύχρωμα σχέδια θεματολογίας που κυμαίνεται από τον Ιησού Χριστό έως τον Bob Marley (μπορεί και μαζί), με έναν φουκαρά να είναι μισοκρεμασμένος στην πλαϊνή πόρτα, να ουρλιάζει προορισμούς, κρατώντας ανάμεσα στα δάκτυλά του χαρτονομίσματα, διαπραγματευόμενος τιμές εισιτηρίων και παστώνοντας υπεράριθμους επιβάτες στην καμπίνα.
Συγκεκριμένες στάσεις δεν υπάρχουν. Σηκώνεις χέρι, παζαρεύεις, στριμώχνεις τον πισινό σου δίπλα σε μια big mama με φλοραλ φόρεμα και βεντάλια και χτυπάς με το χέρι δυνατά τον ουρανό όταν είναι να κατέβεις.

Κανόνες δεν υπάρχουν… ή μάλλον ο μόνος κανόνας που υπάρχει είναι ο εξής: γρήγορη οδήγηση, πολλά άτομα, άρα πολλά εισιτήρια και «πολλά» λεφτά… δηλαδή πενταροδεκάρες για εμάς τους Ευρωπαίους. Το ημερήσιο ενοίκιο τρέχει και «πέφτει» κάθε βράδυ στον ιδιοκτήτη. Από την άλλη, ένας επιτυχημένος συνδυασμός οδηγού και conductor μπορεί να ζήσει δυο οικογένειες. Οι βλάβες και τα ατυχήματα πολλά, το μαρτυρούν άλλωστε και τα πολλά συνεργεία… Το ίδιο και οι ταχυδακτυλουργοί πορτοφολάδες που ξετρυπώνουν χαρτονόμισμα ακόμα και από το πιο στενό τζιν, γι’ αυτό να μην έχεις πολλά λεφτά μαζί σου!

Οι εγκυκλοπαίδειες αναφέρουν ότι στα Σουαχίλι η Mombasa λέγεται Κισίβα τσα Μβίτα, δηλαδή το νησί του πολέμου, λόγω των πολλών διαφορετικών κατακτητών (Άραβες, Πορτογάλοι, σουλτάνοι, Άγγλοι).
Στη Mombasa, όπως και σχεδόν σε όλη την Αφρική, ο σημερινός «πόλεμος» είναι ο πόλεμος για την καθημερινή επιβίωση.
Asante Sana mama Africa για όλα όσα μου έδωσες και προπαντός για όλα όσα μου έμαθες!
Baadaye

Από το προσωπικό μου blog https://www.fysalides.gr/on-the-way-to-mombasa/

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Αφρική

 

[Sassenach77]

Υπέροχη αφήγηση!.....