Κίνα Κάτω από τη σκιά του συντρόφου Μάο.

[gelf]

Κεφάλαιο 10

Οι κήποι Γιου

Μπήκαμε στους κήπους Γιου. Έτσι γλυτώσαμε και από την παρουσία του απρόσκλητου «φίλου μας», ο οποίος βέβαια μας δημιουργούσε και σχετική θυμηδία.

Οι κήποι Γιου κατασκευάστηκαν κατά τη δυναστεία των Μινγκ, σχεδιασμένοι από μια πλούσια οικογένεια αξιωματούχων της δυναστείας, (ονομαζόμενη Παν) και μου φάνηκαν ησυχαστήριο, σχετικά με την έξω οχλοβοή.

Ύστερα από συνεχείς ημέρες έντασης και τρεξίματος, η σημερινή ημέρα κυλούσε πιο χαλαρά και η επίσκεψη στους κήπους Γιου συντελούσε κατά πολύ σ’ αυτό. Συνειδητοποίησα απόλυτα, το γιατί οι κινέζικοι κήποι θεωρούνται από τα πιο ειδυλλιακά τοπία στην Κίνα. Οι κινέζικοι κήποι αποτελούσαν διαχρονικά το παραδοσιακό καταφύγιο του Κινέζου λόγιου, τον χώρο ήσυχης ομορφιάς και ηρεμίας, έναν χώρο στον οποίο αυτός άνετα θα μπορούσε να διαβάσει ή/και να δημιουργήσει ποίηση ή απλά να διαλογισθεί.

Οι κινέζικοι κήποι συνδυάζουν τα φυτά, το νερό, την αρχιτεκτονική (γέφυρες – κτίρια), τις βραχοκατασκευές με ένα τρόπο που να μοιάζει ταυτόχρονα τακτικός και αυθόρμητος.

Οι κήποι Γιου είναι χαρακτηριστικοί κινέζικοι κήποι, με βασικά γνωρίσματα εκτός από τα φυτά, τους βράχους, το νερό, τις γέφυρες και τα κτίρια - περίπτερα.

(φυτά)

(βράχοι)

(νερό)

(γέφυρες)

(περίπτερα)

Με την πρώτη ματιά, είναι φανερό ότι οι κινεζικοί κήποι είναι πολύ διαφορετικοί από τους δυτικούς κήπους. Για τους Κινέζους οι κήποι είναι μια από τις υψηλότερες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης, μαζί με την καλλιγραφία, τη ζωγραφική και την ποίηση.

Ο σχεδιασμός των κήπων στην Κίνα, βασίζεται στις φιλοσοφίες του Ταοϊσμού και του Κομφουκιανισμού. Ως επί το πλείστον ο σχεδιασμός των κήπων βασίζεται στη γεωμετρική ισορροπία και εκφράζει τη σχέση με τη φύση, απεικονίζοντας την ιδέα της ισορροπίας και της αρμονίας.

Ο συμβολισμός είναι μία βασική παράμετρος του σχεδιασμού των κινέζικων κήπων. Τα χρυσά και κόκκινα χρώματα αντιπροσωπεύουν τον πλούτο και την τύχη. Οι δράκοι και άλλα πλάσματα που είναι χαραγμένα σε ξύλινες πόρτες ή είμαι γλυπτά, είναι σημάδια τύχης και προστασίας.

Οι κύκλοι απεικονίζουν την ενότητα, ειδικά για τα μέλη ευρύτερων οικογενειών.

Οι διαδρομές στους κινέζικους κήπους είναι συχνά ανώμαλες, συσχετιζόμενες με τις πορείες της ανθρώπινης ζωής.

Οι βραχόκηποι, εκ των οποίων ένας από τους μεγαλύτερους και καλύτερους της δυναστείας των Μινγκ βρίσκεται στους κήπους Γιου,

θυμίζουν κορυφές, σπηλιές και φαράγγια της Βόρειας Κίνας.

Άρχισα να συνειδητοποιώ την αρμονία. Προσπάθησα να ενταχθώ στην ανατολίτικη φιλοσοφία. Ποιός; Εγώ. Εγώ ο οποίος αισθάνομαι καλά μόνο μέσα σε αεροπλάνο. Το αεροπλάνο είναι το μόνο μέσο το οποίο τρέχει με μεγαλύτερη ταχύτητα από το άγχος μου. Εγκαταλείπω γρήγορα αυτούς τους συλλογισμούς και απολαμβάνω την υπέρτατη αρμονία των κήπων Γιου.

Κάποια στιγμή παρατήρησα την απόλυτη αντίθεση. Μέσα από τους κήπους Γιου και ενώ παρατηρούσα ένα κτίριο – περίπτερο, σηκώνω το βλέμμα μου και βλέπω τον υψηλότερο ουρανοξύστη (της Ασίας, όπως υποστηρίζουν οι Κινέζοι και μάλλον έχουν δίκιο).

Συνεχίζω την περιπλάνηση στους κήπους. Είμαι πολύ ευτυχής στο χώρο που βρίσκομαι. Μάλλον η φύση και η αρμονία μου ταιριάζουν

Οι λίμνες είναι γεμάτες ψαράκια. Φαίνεται ότι έτσι αντιμετωπίζεται και το πρόβλημα ευτροφισμού στις λίμνες.

Προσπαθώ να εμπεδώσω τις τέλειες εικόνες οι οποίες μου παρουσιάζονται μπροστά μου.

Αλλά κάποια στιγμή αποφασίζουμε να βγούμε από τους κήπους. Με έκπληξή μας, συναντάμε τον «φίλο μας» τον οποίο είχαμε γνωρίσει το πρωί. Φαίνεται, ότι με ιώβεια υπομονή μας περίμενε στην έξοδο.

Κάνουμε μια ακόμα μεγάλη βόλτα στην παλιά πόλη

μέχρι που βγαίνουμε απ’ αυτήν.

Ο «φίλος μας», μας ακολούθησε έως λίγο πριν από την έξοδο, οπότε απογοητεύθηκε στο ότι θα μας πείσει να μπούμε σε κάποιο κατάστημα. Έτσι έφυγε επιστρέφοντας προς το κέντρο της παλιάς πόλης. Εμείς είχαμε στόχο να πάμε στην άλλη πλευρά του ποταμού, στο Πουτόνγκ.

Αλλά πριν πάμε εκεί, εγώ ήθελα να κάνω μια μικρή στάση στο ξενοδοχείο, το οποίο άλλωστε ήταν και στο δρόμο μας. Όπως περπατούσαμε είδαμε υπαίθριο ραφτάδικο

Και καθαριστήριο - στεγνωτήριο

Φτάνουμε στο ξενοδοχείο. Μια ώρα στάση για χαλάρωση και ντους ήταν ότι έπρεπε, για τη συνέχεια της ημέρας. Ρίχνω μια ματιά στο παράθυρο.

Βλέπω το Bund, το ποταμό που θα διασχίσουμε και το Πουτόνγκ απέναντι από το ποτάμι. Σε λίγο θα είμαστε εκεί. Προέχει όμως ολιγόλεπτη χαλάρωση.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 11

Η επίσκεψη στο Πουτόνγκ και το τέλος της τρίτης ημέρας στη Σαγκάη

Πήραμε το ποταμόπλοιο από τη στάση κάτω από το ξενοδοχείο και κατευθυνθήκαμε προς το Πουτόνγκ.

Για ορισμένα ζητήματα πρέπει να κάνω αυτοκριτική. Εγώ κάνω μια ανώδυνη αυτοκριτική. Δεν ήθελα να κουβαλάω τη μεγάλη φωτογραφική μηχανή. Αυτό είναι λάθος. Αισθάνθηκα πιο ελεύθερος χωρίς το πρόσθετο βάρος. Αισθάνθηκα ότι βρέθηκα σε ημέρα χαλάρωσης και μπορώ να αποφύγω το κουβάλημα της μεγάλης μηχανής. Τις μικρές φωτογραφικές μηχανές τις βάζεις στην τσέπη αλλά η ποιότητα είναι σχετικά, απογοητευτική. Θυμήθηκα χρόνια περασμένα, τότε που είχα δύο φωτογραφικές μηχανές – μία σε κάθε ώμο – η πρώτη είχε έγχρωμο φιλμ, η δεύτερη ασπρόμαυρο. Και η κάθε μία τους φακούς της. Οι εποχές αυτές έχουν περάσει. Το ίδιο δυστυχώς και οι αντοχές μου.

Πάντως παρ’ όλα τα προαναφερόμενα εγώ προσπάθησα να είμαι συνεπής με τη φωτογραφική τεχνική μου. Ο εξοπλισμός βέβαια δεν με βοήθησε.

Μπήκαμε στο ποταμόπλοιο από τη στάση κάτω από το ξενοδοχείο. Προσπαθώ να βγάλω φωτογραφίες με τις μικρές φωτογραφικές μηχανές.

(ζουμάρω προς το δωμάτιο του ξενοδοχείου μου)

(ζουμάρω και προς το ξενοδοχείο μου από το ποτάμι)

συνεχίζουμε εν πλω

Κατεβαίνουμε από το φέρρυ στο Πουτόνγκ.

Αποβιβαζόμαστε και αρχίζουμε το περπάτημα στο Πουτόνγκ. Δεν έχω την καλή μου φωτογραφική μηχανή, όμως προσπαθώ για το καλύτερο αποτέλεσμα. Συνεχίζουμε το περπάτημα στο Πουτόνγκ. Είναι προφανές ότι έχουμε την ψευδαίσθηση ότι βρισκόμαστε στο μέλλον.

Στη συνέχεια στόχευσα προς το Bund

Περπατήσαμε αρκετά στο Πουτόνγκ κάτω από τους ουρανοξύστες. Κάποια στιγμή όταν κουραστήκαμε, πήραμε το τούνελ περιήγησης προκυμαίας, το οποίο θυμίζει λούνα παρκ και προσφέρει μια σύντομη και παράλληλα σουρεαλιστική διαδρομή μήκους περίπου 650 μέτρων, κάτω από τον ποταμό Χουανγκπού. Διερχόμενος το τούνελ με το βαγονέτο, βομβαρδίζεσαι από νέον και λέιζερ, με τη συνοδεία οπτικών και ηχητικών εφέ. Έτσι επιστρέψαμε στη δυτική όχθη του ποταμού προς το κέντρο της Σαγκάης όπου ήταν και το ξενοδοχείο μας. Φωτογραφία του εντυπωσιακού τούνελ δεν έχω, γιατί βιντεοσκόπησα όλη τη διαδρομή. Δυστυχώς κανείς από τους δύο άλλους συνταξιδιώτες μου δεν φιλοτιμήθηκε να βγάλει μια φωτογραφία.

Τέλος πάντων περάσαμε πάλι στο Bund. Περπατήσαμε, θαυμάσαμε τη θέα των απέναντι φωτισμένων ουρανοξυστών

και κάποια στιγμή αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό.

Επιλέξαμε από το lonely planet, ένα εστιατόριο, δίπλα στο ξενοδοχείο μου, με το όνομα «χαμένος παράδεισος», προερχόμενο από την περιοχή Υunnan, στο νοτιοδυτικό τμήμα της Κίνας. Μέχρι να μας ετοιμάσουν το τραπέζι ήπιαμε ένα μπουκάλι κρασί στο μπαρ το οποίο ήταν στον τρίτο όροφο. Το μπαρ ήταν πολύ όμορφο και φαντάζομαι ότι κατά τη θερινή περίοδο θα είναι, λόγω βεράντας και θέσης, από τα καλύτερα μπαρ της Σαγκάης

Η μουσική στο μπαρ ήταν ικανοποιητική. Όταν ετοιμάστηκε το τραπέζι κατεβήκαμε στο τραπέζι μας στον πρώτο όροφο. Παραγγείλαμε διάφορα πιάτα.

Όλα τα πιάτα ήταν πολύ νόστιμα. Από τα πιάτα μου έχει μείνει το λαυράκι με πιπέρι Σετσουάν (η περιοχή Σετσουάν συνορεύει με το Yunnan και είναι βόρεια αυτού) και η ομελέτα με καβούρι. Πάντως όλα ήταν υπέροχα. Όπως είδαμε υπάρχουν τρία εστιατόρια «χαμένος παράδεισος», δύο στη Σαγκάη και ένα στο Πεκίνο. Σκεφτήκαμε ότι θα είναι καλή επιλογή και για κάποια άλλη ημέρα είτε στη Σαγκάη, είτε στο Πεκίνο.

Είμαστε από τους τελευταίους που έφυγαν από το μαγαζί. Η ώρα ήταν περασμένη και την άλλη ημέρα είχαμε ταξίδι. Σουτσόου ερχόμαστε!

 

[giannoula]

μια χαρά οι φωτογραφίες με την απλή φωτογραφική πάντως!

 

[gelf]

giannoula ευχαριστώ πολύ, μου δίνεις κουράγιο. Συνεχίζω την ιστορία.

Κεφάλαιο 12

Ταξίδι και περιπλάνηση στο Σουτσόου

Το πρωί της Τετάρτης 11-02-2015, ξυπνάω νωρίς κατά τις 08.30 πμ, για να φάω πρωινό με την ησυχία μου, να ετοιμαστώ και να καλέσω ταξί κατά τις 10.00 πμ, προκειμένου να πάω στον σιδηροδρομικό σταθμό, ώστε να πάρουμε το τραίνο για Σουτσόου. Ρίχνω μια ματιά στο παράθυρο και βλέπω ότι η διαύγεια της ατμόσφαιρας έχει μειωθεί σε σχέση με τις προηγούμενες ημέρες, όχι όμως πάρα πολύ. Αν και πρωί η ομίχλη είναι σε ανεκτά επίπεδα.

Όλα κύλησαν σύμφωνα με το πρόγραμμα, και κατά τις 10.05 πμ είμαστε στο ταξί

κατευθυνόμενοι προς τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό. Όπως έχω προαναφέρει η Σαγκάη διαθέτει έξι σιδηροδρομικούς σταθμούς και τα τραίνα για Σουτσόου αναχωρούν από τον κεντρικότερο από αυτούς. Έτσι ο σταθμός αυτός ονομάζεται κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός Σαγκάης. Φτάσαμε στο σταθμό. Πάω να περάσω μέσα στο σταθμό αλλά μου ζητούν εισιτήριο και διαβατήριο. Το διαβατήριο το είχα, αλλά το εισιτήριο το είχε φίλος και συνταξιδιώτης, ο οποίος έμενε σε άλλο ξενοδοχείο και ερχόταν με το μετρό. Έτσι συνειδητοποίησα ότι στην Κίνα πρέπει ο καθένας να έχει συνεχώς όλα τα χαρτιά μαζί του, ακόμη και τα εισιτήρια. Περίμενα λίγο, η ώρα έτεινε σε οριακή κατάσταση, τελικά ήρθε ο φίλος – συνταξιδιώτης, περάσαμε τους ελέγχους και κατευθυνθήκαμε στην αποβάθρα. Το εισιτήριο είχε αριθμό βαγονιού και θέση. Στην Κίνα οι σιδηροδρομικοί σταθμοί είναι οργανωμένοι. Στην αποβάθρα είχε τα νούμερα κάθε βαγονιού και το που έπρεπε να σταθείς για να το περιμένεις. Παρατηρούμε το τραίνο. Είναι υπερσύγχρονο. Μπαίνουμε στο βαγόνι μας.

Το τραίνο ξεκίνησε στην ώρα του, 11.00 πμ ακριβώς και ύστερα από λίγο ανέπτυξε μεγάλη ταχύτητα. Στις πιο αραιοκατοικημένες περιοχές η ταχύτητα είχε ανέλθει στα 320 km/h. Έτσι λοιπόν εξηγείται η μεγάλη χρονική διαφορά μεταξύ τραίνου και λεωφορείου. Όταν είχα διαβάσει αυτό, μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση τέτοια χρονική διαφορά σε τόσο μικρή σχετικά απόσταση. Το τραίνο στην ώρα του ακριβώς (11.25 πμ), έφθασε στο σιδηροδρομικό σταθμό του Σουτσόου.

Το Σουτσόου είναι μια πόλη η οποία φημίζεται για τα κανάλια της και έτσι θεωρείται η «Βενετία της Ανατολής». Χαρακτηρίζεται από ένα πλέγμα από κανάλια γέφυρες και σπίτια δίπλα στο νερό. Όλα αυτά δημιουργούν ένα πανέμορφο σκηνικό και πριν επισκεφτώ την πόλη, είχα διαβάσει ότι:
«αν στον Ουρανό υπάρχει Παράδεισος, στη Γη είναι το Σουτσόου».
Εκτός από όλα τα παραπάνω το Σουτσόου δίνει ακόμα και τώρα, μια γεύση πραγματικής Κίνας.

Η ιστορία της πόλης ξεκινά από τον 6ο αιώνα π.Χ., όταν άρχισε η κατασκευή των πρώτων καναλιών, τα οποία λειτουργούσαν και λειτουργούν ως αποστραγγιστικά έργα, αντιμετώπισης του υψηλού υδροφόρου ορίζοντα της ευρύτερης περιοχής. Η πόλη έφτασε στην ακμή της την εποχή της δυναστείας των Μινγκ, όπου τότε στην πόλη συγκεντρώθηκαν σοφοί και έμποροι οι οποίοι κατασκεύασαν τους όμορφους κήπους.

Έτσι λοιπόν το Σουτσόου είναι το κέντρο μιας εύφορης περιοχής της χώρας, φημίζεται για την ομορφιά του, αφού υπάρχουν πάνω από 150 υπέροχοι κήποι, εκπληκτικής ομορφιάς, οι οποίοι διαθέτουν ναούς, περίπτερα, νερά, γέφυρες, βράχους με ανάγλυφες παραστάσεις σ’ αυτούς κλπ. Οι κήποι είναι μικρογραφία της κινέζικης φύσης, αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο αυτής και ανάλογα με την εποχή λαμβάνουν τα αντίστοιχα χρώματα.

Κατά τα λοιπά οι κήποι του Σουτσόου προσφέρονται για αυτοσυγκέντρωση και αποτελούν χαρακτηριστικούς κινέζικους κήπους, με τα φυτά, τους βράχους, το νερό, τις γέφυρες και τα κτίρια – περίπτερα.

Όπως είχα αναφέρει και για τους κήπους Γιου στη Σαγκάη, για τους Κινέζους οι κήποι είναι μια από τις υψηλότερες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης, μαζί με την καλλιγραφία, τη ζωγραφική και την ποίηση. Επίσης όπως είχα αναφέρει, σε προηγούμενο κεφάλαιο ότι ο σχεδιασμός των κήπων στην Κίνα, βασίζεται στις φιλοσοφίες του Ταοϊσμού και του Κομφουκιανισμού. Ως επί το πλείστον ο σχεδιασμός των κήπων βασίζεται στη γεωμετρική ισορροπία και εκφράζει τη σχέση με τη φύση, απεικονίζοντας την ιδέα της ισορροπίας και της αρμονίας.

Για το Σουτσόου είχα διαβάσει πριν από χρόνια ένα άρθρο (δεν θυμάμαι από που) από το οποίο μου είχε εντυπωθεί στο μυαλό μου ότι περιέγραφε την πόλη ως Βενετία της Ανατολής, η οποία εντυπωσιάζει με τα κανάλια, τις παλιές γέφυρες, τις παγόδες, τους ποδηλάτες, τις χρυσοχέρες κεντήστρες μεταξωτών κλπ.

Έτσι με αυτά που είχα διαβάσει ήθελα οπωσδήποτε να επισκεφτώ το Σουτσόου.

Προχωρήσαμε προς το κέντρο της πόλης. Διερχόμενοι τη γέφυρα διάβασης του ποταμού που θα μας οδηγούσε προς το κέντρο της πόλης,

μας προσέγγισαν κάποιοι με τρίκυκλα ποδήλατα και μας πρότειναν να μας πάνε βόλτα με αυτά. Συμφωνήσαμε στην τιμή και στη διαδρομή και αρχίσαμε την ξενάγηση προς το κέντρο της πόλης. κατεβαίνοντας κατ’ αρχή την οδό Renmin. Περάσαμε από το μουσείο μεταξιού του Σουτσόου και από την οκτάγωνη παγόδα Πεϊ σί Τα.

Κάποια στιγμή κατευθυνθήκαμε προς την παλιά πόλη, διερχόμενοι από παρακμιακά στενά

και από κανάλια.

Σκεφτήκαμε να μην κουράσουμε άλλο τους οδηγούς μας και τους είπαμε (με νοηματική) να κατέβουμε σε σημείο αρκετά πριν από το προκαθορισμένο, τους δώσαμε και κάποια παραπάνω γουάν και βρεθήκαμε να περπατάμε στην παλιά πόλη.

Πράγματι, επαληθεύτηκαν τα όσα είχα διαβάσει, η παλιά πόλη χαρακτηρίζεται από ένα πλέγμα από κανάλια γέφυρες και σπίτια δίπλα στο νερό.

Όπως περπατάμε στον πεζόδρομο κατά μήκος του καναλιού παρατηρούμε και τους παράδρομους, οι οποίοι ενίοτε είναι σχεδιασμένοι κατά μήκος δευτερευόντων καναλιών.

Ψαρεύοντας σκουπίδια από το κανάλι

Κάποια στιγμή αντιλαμβάνομαι ένα παλαιοπωλείο. Μπαίνω μέσα. Στα εμπορεύματά του υπήρχαν και παλιά βιβλία. Ανακαλύπτω το αυθεντικό βιβλίο με τις σκέψεις του συντρόφου Μάο. Το ξεφυλλίζω. Φαίνεται ότι κάποιος το είχε διαβάσει καλά. Σκέφτομαι το τι είχα διαβάσει για την πολιτιστική επανάσταση και τους ερυθροφρουρούς. Αγοράζω το βιβλίο.

Η γυναίκα – πωλήτρια ξαφνιάζεται γιατί δεν κάνω παζάρια. Δεν καταλαβαίνει ότι για μένα και για την ιστορία μου, το βιβλίο αυτό είναι πολύτιμο αντικείμενο. Μου κάνει από μόνη της έκπτωση. Συλλογίζομαι ότι ο προηγούμενος κάτοχος του βιβλίου θα το είχε μάθει «απ’ έξω και ανακατωτά». Έτσι αφού είχε επιμορφωθεί θα είχε πιθανώς απαλλαγεί από τις κατηγορίες των ερυθροφρουρών. Τέλος πάντων ας αφήσω τις σκέψεις μου, τις σκέψεις ενός αναθεωρητή, ενός λικβινταριστή και ας προχωρήσω. Το τοπίο – αστικό περιβάλλον είναι υπέροχο.

Συνεχίζω την περιπλάνηση. Είμαι πολύ ευχαριστημένος που στην τσέπη μου βρίσκεται το βιβλίο με τις σκέψεις του συντρόφου Μάο. Συνεχίζω το περπάτημα. Το Σουτσόου είναι παράλληλα και μαγευτικό και πραγματικό.

Επειδή όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος, ολοκληρώνουμε την περιπλάνηση στην παλιά πόλη, κατευθυνόμενοι προς τον κήπο του ταπεινού διοικητή, τον μεγαλύτερο και σύμφωνα με αυτά που είχα διαβάσει και καλύτερο κήπο του Σουτσόου.

 

[soudianos]

Το καλύτερο κομμάτι κι όχι οι ουρανοξύστες

 

[giannoula]

το βιβλίο είναι στα αγγλικά γραμμένο;;;;;;;

 

[soudianos]

το βιβλίο είναι στα αγγλικά γραμμένο;;;;;;;

Kαι στα ελληνικά πρέπει να υπάρχει Γιάννα. Την εποχή που σας ταξίδεψα...στην Κίνα του Μάο μας το έφερναν στα ελληνικά, καθώς και την κονκάρδα του Μάο όλα τζάμπα. Το έχω ακόμα, αλλά για να το περάσω από το τελωνείο των συνταγματαρχών είχα ξεκολλήσει το εξώφυλλο αλλιώς θα έκανα διακοπές στα Γιούρα.

 

[gelf]

Προς Γιαννούλα:

Το βιβλίο το αγόρασα στα κινέζικα, για να είναι αυθεντικό και για να μην έχω αντίλογο από τους φίλους μου στα μπαρ, όταν τους λέω ότι στο σημείο αυτό γράφει για το ρεφορμισμό ή τον ρεβιζιονισμό.

Καπετάνιε στο παρελθόν το είχα και εγώ το βιβλίο στα ελληνικά.

Συνεχίζω την ιστορία.

Κεφάλαιο 13

Επίσκεψη στον κήπο του «ταπεινού διοικητή».

Ο σχεδιασμός των κήπων στην Κίνα αποτελεί υψηλή τέχνη, συνδυαζόμενη και με άλλες, οπότε, συχνά μέσα στους κήπους γίνεται αναφορά και σε άλλες τέχνες, με την αναπαράσταση μιας σκηνής από κάποιο διάσημο ζωγραφικό έργο, την ενσωμάτωση καλλιγραφικών συμβόλων στο σχεδιασμό των κήπων ή τη χρήση ποιητικών ονομασιών για τα διάφορα χαρακτηριστικά του κήπου.

Όπως έχει προαναφερθεί σε προηγούμενα κεφάλαια, οι κήποι στην Κίνα συνδυάζουν πολλά στοιχεία, τα φυτά, το νερό, την αρχιτεκτονική (γέφυρες – κτίρια),τις βραχοκατασκευές με ένα τρόπο που να μοιάζει ταυτόχρονα τακτικός και αυθόρμητος.

Οι κήποι του Σουτσόου είναι χαρακτηριστικοί κινέζικοι κήποι. Ο πιο χαρακτηριστικός, μεγαλύτερος και καλύτερος κήπος απ’ αυτούς είναι ο κήπος του ταπεινού διοικητή στον οποίοι συνυπάρχουν αρμονικά φυτά, νερό, βράχοι, κτίρια – περίπτερα, άλση από μπαμπού, νησάκια και γέφυρες.

Ο Βανγκ Σιάνσεν ήταν ένας αυτοκρατορικός αξιωματούχος των Μινγκ και λέγεται ότι περί το έτος 1500 μ.Χ. στάλθηκε να υπηρετήσει στο Σουτσόου. Σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία η μετάθεση αυτή θεωρήθηκε δυσμενής, όμως ο Βανγκ Σιάνσεν αποφάσισε να φτιάξει την κατοικία του μέσα σε έναν τεράστιο κήπο.

Προχωρήσαμε, βγάλαμε εισιτήρια και μπήκαμε στον κήπο. Ήταν πολύ μεγάλη βοήθεια στον επισκέπτη, το ότι στο σχεδιάγραμμα στην είσοδο του κήπου, ήταν σχεδιασμένη η προτεινόμενη διαδρομή. Αρχίσαμε την περιπλάνηση στον κήπο.

Μετά από τις πρώτες ματιές στον κήπο, σκέφτηκα ότι ο διοικητής δεν πρέπει να ήταν και τόσο ταπεινός. Πρέπει να ξεπάτωσε τους υπηκόους του στην καταναγκαστική εργασία.

Άλλωστε ιστορικά στοιχεία αναφέρουν ότι τα χρήματα για τον κήπο εξασφαλίστηκαν από εκβιασμούς του (μάλλον μη) ταπεινού διοικητή. Ο ιδιωτικός κήπος του αυτοκρατορικού αξιωματούχου δημιουργήθηκε σε μια έκταση 5 εκταρίων, με επίκεντρο μια όμορφη λίμνη.

Κατασκευάστηκαν περίπτερα

και μικρά νησάκια από μπαμπού, τα οποία συνδέθηκαν μεταξύ τους με γέφυρες

και ανοιχτούς διαδρόμους.

Ο κήπος χωρίζεται τμήματα, ανατολικό, κεντρικό και δυτικό τομέα. Ο κεντρικός τομέας είναι ο πιο ενδιαφέρων. Η λίμνη είναι γεμάτη από λωτούς και κάθε κτίσμα, που χαρακτηρίζεται από τη ζωγραφική τέχνη της Νότιας Κίνας, έχει ένα ρομαντικό όνομα: η γέφυρα του ουράνιου τόξου, η αίθουσα της μακρινής ευωδίας, η αίθουσα της πάπιας, η νήσος της ευωδίας, ο αιωρούμενος διάδρομος, το περίπτερο του αντικατοπτρισμού, το περίπτερο του ήχου της βροχής, κ.λ.π.

Περιπλανηθήκαμε για πάνω από δύο ώρες στον κήπο θαυμάζοντας την κινέζικη τέχνη.

Περάσαμε από το τμήμα του κήπου με φυτά μπονσάι

καθώς και πέργκολες από μπαμπού

Συνεχίσαμε την περιπλάνηση στον κήπο, θαυμάζοντας την αρμονική συνύπαρξη φυτών, νερού, γεφυρών, κτισμάτων, βράχων κλπ.

Δυστυχώς η ώρα πέρασε και έπρεπε να φύγουμε από τον κήπο. Βγαίνουμε στην πόλη. Παρατηρούμε πάλι τα κανάλια της παλιάς πόλης

και κατευθυνόμαστε προς τη σύγχρονη πόλη

Περπατήσαμε αρκετά στην πόλη. Η νέα πόλη δεν είχε τη γραφικότητα της παλιάς πόλης. Πριν φθάσει ο χρόνος οριακός, βρήκαμε ταξί. Το ταξί μας πήγε σε λιγότερο από πέντε λεπτά στο σιδηροδρομικό σταθμό του Σουτσόου.

Πήγαμε προς το τραίνο, προκειμένου να επιστρέψουμε στη Σαγκάη,

κατευθυνόμενοι προς τη θέση επιβίβασης στο βαγόνι μας. Ο φορέας των σιδηροδρόμων της Κίνας είναι πολύ οργανωμένος.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 14

Επιστροφή, το τελευταίο βράδυ και το τελευταίο πρωινό στη Σαγκάη.

Ύστερα από 25 λεπτά φτάνουμε στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Σαγκάης. Τα τραίνα στην Κίνα φαίνεται ότι λειτουργούν με ακρίβεια δευτερολέπτων. Παίρνουμε το μετρό

και ύστερα από τρεις στάσεις κατεβαίνουμε στη στάση της πλατείας του λαού.

Όπως κάθε πλατεία του λαού που σέβεται το όνομά της, έτσι και αυτή της Σαγκάης διαθέτει το μνημείο – άγαλμα των αγωνιστών του λαού.

Ύστερα από τις σχετικές φωτογραφίες, αποφασίσαμε να κατέβουμε περπατώντας την οδό Nanjing. Ο φωτισμός της οδού παραπέμπει πάντα σε ανατολική μητρόπολη του (επερχόμενου ή μάλλον του ήδη υφιστάμενου) καπιταλισμού.

Τα μικρά οχήματα στυλ μικρού τραμ κυκλοφορούσαν συνεχώς κατά μήκος της οδού Nanjing.

Από το πρωί είμαστε στους δρόμους χωρίς στάση, οπότε κάποια στιγμή αποφασίσαμε να πάμε για φαγητό. Καταφύγαμε πάλι στο lonely planet, το οποίο στην περιοχή που βρισκόμαστε τότε, μας υποδείκνυε ένα εστιατόριο σε ένα εμπορικό κέντρο στην οδό Nanjing. Παρά τις αντιρρήσεις μου, επειδή πάγια τακτική μου είναι να αποφεύγω τα εμπορικά κέντρα, τελικά ως μειοψηφία, υποτάχθηκα στην πλειοψηφία και μπήκα στο εμπορικό κέντρο.

Πάντως στο εστιατόριο του εμπορικού κέντρου, το οποίο πρότεινε ο lonely planet, οφείλω να ομολογήσω ότι το φαγητό ήταν αντιπροσωπευτικό της κουζίνας της Σαγκάης και πολύ καλό.

Το φαγητό το συνοδεύσαμε με ωραίο κόκκινο κινέζικο κρασί.

Μετά το φαγητό, σκεφτήκαμε να κατέβουμε στην προκυμαία για ένα τελευταίο ποτό, σε ένα μπαράκι κοντά στο ξενοδοχείο μου, ή στο μπαρ του ξενοδοχείου. Η απόσταση ήταν μικρή αλλά επειδή είχαμε περπατήσει πολύ όλη την ημέρα, σταματήσαμε ένα ταξί. Μπήκαμε και ξεκινήσαμε, αλλά παρατηρήσαμε ότι ο ταξιτζής δεν έβαλε ταξίμετρο, ούτε ενεργοποίησε την απόδειξη, όπως όλοι οι άλλοι ταξιτζήδες. Κάποια στιγμή ζητάει (με νοηματική) 80 γουάν. Η διαδρομή κόστιζε 20 περίπου γουάν, ποσό το οποίο του αντιπρότεινα. Σταματάει το ταξί και μου ζητάει 60 γουάν. Εν τω μεταξύ είχαμε διανύσει το ένα τρίτο (1/3) της διαδρομής. Είμαστε ήδη πολύ κοντά στην προκυμαία και αρκετά κοντά στο ξενοδοχείο. Εκνευρίστηκα, από το ποσό το οποίο μου ζητούσε και επέμεινα στην προσφορά μου των 20 γουάν. Μου αντιπρότεινε 40 γουάν, ψελλίζοντας (τα μόνα αγγλικά που ήξερε) ότι όλοι τέτοια ώρα πάνε στο σπίτι τους. Τσαντίστηκα και για να μην αναγκαστώ να βιαιοπραγήσω του επισήμανα ότι θα πάρει μηδέν άνοιξα την πόρτα, βγήκα έξω και του τη βρόντηξα στα μούτρα. Ήταν το δεύτερο κρούσμα στη Σαγκάη και το πρώτο από επίσημο ταξιτζή. Πάντως μου προκάλεσε γέλιο με το ότι κατάφερε να μας κάνει ένα μεγάλο τμήμα της διαδρομής και με τη διαπραγμάτευση που έκανε να μην πάρει ούτε ένα γουάν.

Έτσι ύστερα από λίγα λεπτά περπάτημα φτάσαμε στην προκυμαία.

Περάσαμε κάτω από τα αποικιακά κτίρια.

Ήπιαμε ένα ποτό και κάναμε την τελευταία νυχτερινή βόλτα στην προκυμαία.

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα, όταν ανέβηκα στο δωμάτιό μου.

Το τελευταίο βράδυ στη Σαγκάη δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ. Μετά το ντους κάθομαι στην κουνιστή πολυθρόνα μπροστά από το ένα μεγάλο παράθυρο. Απολαμβάνω τη θέα. Από το ηχοσύστημα του δωματίου ακούγεται jazz μουσική. Ότι πρέπει για την ώρα αυτή και για το μαγευτικό περιβάλλον. Κάποια στιγμή σηκώνομαι από την πολυθρόνα και κατευθύνομαι προς το mini – bar. Αισθάνομαι ευτυχής με την επιλογή του ξενοδοχείου, όχι μόνο για τη θέα και το άψογο design του δωματίου και των κοινόχρηστων χώρων, το ηχοσύστημα, αλλά και για την ποικιλία των μαλτ ουίσκι τα οποία υπάρχουν στο mini – bar του δωματίου μου.

Ένα μπουκαλάκι ουίσκι Glenfiddich κυλάει προς το χέρι μου. Παίρνω ένα ποτήρι από το mini – bar και αδειάζω το μπουκαλάκι στο ποτήρι μου.

Παίρνω το ποτήρι και κάθομαι στην αναπαυτική καρέκλα του γραφείου μπροστά από το άλλο παράθυρο. Απολαμβάνω τη jazz και κυρίως τη μοναδική θέα, πίνοντας το ουίσκι μου.

Αυτόματα όλα μου φαίνονται ωραιότερα. Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στον παράδεισο.

Αυτό το βράδυ δεν ήθελα να κοιμηθώ. Ήθελα να απολαύσω τη μουσική αλλά κυρίως τη θέα της Σαγκάης.

Όταν τελείωσε το ποτό μου κατευθύνθηκα πάλι προς το mini – bar του δωματίου. Επιλέγω πάλι ένα μπουκαλάκι ουίσκι Glenfiddich. Αδειάζω το μπουκαλάκι στο ποτήρι μου και κατευθύνθηκα προς την κουνιστή πολυθρόνα. Απόλαυσα πάλι τη θέα της Σαγκάης, τη μουσική και το ποτό μου.

Το μυαλό μου άδειασε από τα καθημερινά προβλήματα. Απολάμβανα την προκυμαία της Σαγκάης και τη μουσική μου. Δεν ήθελα να κοιμηθώ.

Τα πλοιάρια στο ποτάμι ήταν σε διαρκή κίνηση. Ήθελα να είμαι έτσι ως το πρωί. Δεν ήθελα να κοιμηθώ. Όλο το σκηνικό το οποίο ζούσα εκείνη τη νύχτα με έφερνε στην απόλυτη ευδαιμονία, στην απόλυτη ευτυχία. Ήθελα να το απολαύσω μέχρι τέλους. Η μουσική μου πλημμύριζε τα αυτιά. Δεν ήθελα να κοιμηθώ ούτε λεπτό. Όμως κάποια στιγμή χαλάρωσα. Κοιμήθηκα πάρα πολύ αργά, όταν έτεινε να ξημερώσει. Ήταν η πρώτη νύχτα της ζωής μου που κοιμήθηκα χωρίς κουρτίνες.

Όταν ξύπνησα αναρωτήθηκα αν τελικά είχα κλείσει τις κουρτίνες. Τις κουρτίνες τις έκλεινα με τηλε – κοντρόλ από το κομοδίνο του κρεβατιού μου. Θυμόμουν καλά, ότι δεν είχα κλείσει τις κουρτίνες. Ήθελα να κοιμηθώ και να ξυπνήσω με τη θέα της πόλης, της προκυμαίας και του Πουτόνγκ. Όμως το πρωί, όταν ξύπνησα δεν υπήρχε θέα. Βλέπω προς τα παράθυρα. Οι κουρτίνες ήταν πράγματι ανεβασμένες. Όμως η θέα είχε περιορισθεί. Ξανακοιτάω προς τα παράθυρα. Τότε καταλαβαίνω.

Την άλλη ημέρα το πρωί, μετά την υπέροχη νύχτα, όταν ξύπνησα, δηλαδή το πρωινό της Πέμπτης 12-02-2015 η ομίχλη είχε καλύψει τη Σαγκάη.

Δεν είχα λοιπόν κατεβάσει την κουρτίνα. Η ομίχλη ήταν ο λόγος της περιορισμένης ορατότητας.

Κατεβαίνω για πρωινό. Η καρδιά μου ήταν σφιγμένη. Δεν ήθελα με τίποτα να αποχωριστώ τη Σαγκάη. Χωρίς να το περιμένω είχε γίνει από τις πιο αγαπημένες μου πόλεις. Ρίχνω μια ματιά στα παράθυρα. Η ομίχλη επικρατούσε. Όμως εγώ τελευταίο πρωινό ήθελα να κάνω μια βόλτα στο Bund. Άλλωστε το τραίνο για το Πεκίνο έφευγε στις 15.00. Βγαίνω στο Bund απέναντι από το ξενοδοχείο. Η ομίχλη συνέχιζε να καλύπτει την πόλη.

Ξεκινάω τον τελευταίο περίπατο στο Bund.

Οι απέναντι ουρανοξύστες διακρινόντουσαν με μεγάλη δυσκολία.

Παρά την ομίχλη απολαμβάνω την αρχιτεκτονική των αποικιακών κτιρίων. Ξεκινάω μια μεγάλη βόλτα στην προκυμαία. Ήταν δυστυχώς η τελευταία μου βόλτα στο αγαπημένο σημείο της αγαπημένης μου πόλης.

Ο κόσμος που περπατούσε στην προκυμαία συνέχισε να πυκνώνει. Κάθε ημέρα κυκλοφορούσε όλο και περισσότερος κόσμος λόγω του εσωτερικού τουρισμού για τον εορτασμό της επερχόμενης Κινέζικης Πρωτοχρονιάς.

Συνέχισα τον περίπατο στο Bund, θαυμάζοντας τα αποικιακά κτίρια.

Πέρασα και από το σημείο όπου είναι τοποθετημένο το άγαλμα του πρώτου, μετεπαναστατικού - κομμουνιστή Δημάρχου της Σαγκάης.

Κανονικά έπρεπε να γυρίσω έγκαιρα κατά τις 13.00 στο ξενοδοχείο να πάρω τις αποσκευές μου και να μου καλέσουν ταξί. Όμως ο περίπατος στο Bund μου άρεσε πολύ. Πάντως κάποια στιγμή αποφάσισα να επιστρέψω, επιταχύνω το βήμα μου

και φτάνω στο ξενοδοχείο κατά τις 13.25. Μαζεύω άμεσα τις αποσκευές μου και πίνοντας το τσάι μου ζητώ να μου καλέσουν ταξί. Συνήθως το ταξί που καλούσαμε από το ξενοδοχείο ερχόταν σε πέντε λεπτά. Πίνω το τσάι μου και το ταξί δεν είχε έρθει.

Αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια. Λέω στη ρεσεψιόν να επικοινωνήσουν πάλι με την εταιρία των ταξί. Επικοινωνούν και μου λένε ότι το ταξί θα έρθει σε δέκα λεπτά. Με τα πολλά η ώρα είχε φτάσει 13.50. Εκφράζω στη ρεσεψιόν την έντονη ανησυχία μου. Η απάντησή τους ήταν «Don’t worry». Δεν πείθομαι από τα καθησυχαστικά τους λόγια.

Όπως έχω προαναφέρει η Σαγκάη διαθέτει έξι σιδηροδρομικούς σταθμούς και τα τραίνα για Πεκίνο αναχωρούν από τον σιδηροδρομικό σταθμό Χονγκιάο της Σαγκάης. O σιδηροδρομικός σταθμός Χονγκιάο της Σαγκάης, είναι δίπλα στο αεροδρόμιο Χονγκιάο, αεροδρόμιο στο οποίο είχαμε προσγειωθεί με την πτήση μας από το Πεκίνο, την προηγούμενη Κυριακή και το ταξί είχε κάνει χρόνο μεγαλύτερο των πενήντα λεπτών για να με αφήσει στο ξενοδοχείο μου. Επίσης ο σιδηροδρομικός σταθμός Χονγκιάο της Σαγκάης, με συνολική έκταση 1,3 εκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα, είναι ο μεγαλύτερος σιδηροδρομικός σταθμός στην Ασία. Σκέφτομαι τη χρονική απόσταση σε συνδυασμό με το μέγεθος του σιδηροδρομικού σταθμού και του πιθανού χάους και έτσι το «Don’t worry» που μου επαναλάμβαναν δεν με καθησύχαζε καθόλου.

Τέλος πάντων η ώρα είχε φτάσει 14.05 όταν καταφέραμε να είμαστε στο ταξί κατευθυνόμενοι προς τον σιδηροδρομικό σταθμό Χονγκιάο. Το ταξί είχε καθυστερήσει να φτάσει γιατί είχε πέσει σε μποτιλιάρισμα. Για να κατευθυνθούμε προς τον σιδηροδρομικό σταθμό Χονγκιάο, είχα το χαρτί που μου είχαν δώσει στην έκδοση των εισιτηρίων, με την αναγραφή του σταθμού στα κινέζικα καθώς και την αποτελεσματική βοήθεια από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, που είπαν και προφορικά στον ταξιτζή τον προορισμό μου. Πριν καταφέρουμε να φτάσουμε στην πρώτη κεντρική οδική αρτηρία, πέφτουμε σε απίστευτο μποτιλιάρισμα. Η ώρα ήταν πλέον 14.12. Προσπαθώ να επικοινωνήσω με τον οδηγό του ταξί, προφανώς με παντομίμα. Βγάζω το εισιτήριο, όπου ανέφερε τον σταθμό και την ώρα αναχώρησης, γράφω την ώρα αναχώρησης, σκεπτόμενος ότι η υιοθέτηση από τους Κινέζους των αριθμών τους οποίους χρησιμοποιούμε και εμείς, δίνει το ελάχιστο επίπεδο συνεννόησης. Προσπαθώ με παντομίμα να τον ρωτήσω αν θα είμαστε έγκαιρα. Μου απαντάει κουνώντας το κεφάλι του, σουφρώνοντας τα χείλη του και δείχνοντας εμπρός, δηλαδή το μποτιλιάρισμα. Η απάντησή του όπως καλά κατάλαβα ήταν δυστυχώς αρνητική. Πάντως ύστερα απ’ αυτό πήρε επάνω του την προσπάθεια να φτάσουμε έγκαιρα στο αεροδρόμιο. Όταν ξεφύγαμε από το πρώτο μποτιλιάρισμα, άρχισε τις «σφήνες». Βέβαια πέσαμε και σε άλλα μποτιλιαρίσματα. Έβλεπα στις πινακίδες Χονγκιάο 11 km, μετά 9 km, μετά 6 km. Τότε η ώρα ήταν 14.33. Προσπάθησα να επικοινωνήσω πάλι με τον οδηγό του ταξί, προφανώς πάλι με παντομίμα. Αυτή τη φορά και αυτός μου απάντησε με παντομίμα και ήταν πιο καθησυχαστικός. Το ταξί προχωρούσε άλλοτε γρήγορα, άλλοτε αργά και άλλοτε σταματούσε σε κάποιο μποτιλιάρισμα. Ο οδηγός έκανε αγωνιώδεις προσπάθειες να φτάσουμε έγκαιρα στον προορισμό μας. Όταν φτάσαμε στη διασταύρωση με το αεροδρόμιο Χονγκιάο, ο οδηγός του ταξί μου κάνει σήμα ότι χρειαζόμαστε τρία λεπτά ακόμα, κάνοντας το σήμα της νίκης σηκώνοντας με ενθουσιασμό τη γροθιά του. Κοιτάω στο τηλέφωνό μου την ώρα. Η ώρα έδειχνε 14.42. Δεν συμμεριζόμουνα απόλυτα τον ενθουσιασμό του. Σκεφτόμουνα ότι ο σταθμός, ο μεγαλύτερος σε έκταση σιδηροδρομικός σταθμός στην Ασία θα ήταν χαώδης. Συλλογιζόμουνα το πώς θα κατάφερνα να συνεννοηθώ με τους Κινέζους που δεν γνωρίζουν λέξη αγγλικά, για να βγάλω άλλα εισιτήρια για το Πεκίνο. Το έργο μου θα ήταν δύσκολο. Μια φορά το είχα καταφέρει τη δεύτερη όμως; Τέλος πάντων σκέφτηκα ότι στη χειρότερη περίπτωση θα γύριζα στο αγαπημένο μου ξενοδοχείο στη Σαγκάη. Άλλωστε το μεσημέρι στη μάνατζερ του ξενοδοχείου είχα τάξει ότι θα επιστρέψω σύντομα.

Όμως δεν ήταν καιρός για άλλες σκέψεις. Το ταξί, ώρα ακριβώς 14.45 φτάνει στον σιδηροδρομικό σταθμό Χονγκιάο της Σαγκάης. Ο ταξιτζής μου δείχνει την πόρτα εισόδου. Τον πληρώνω δίνοντάς του και γενναιόδωρο πουρμπουάρ. Ορμάω με την αποσκευή και τη φωτογραφική μου μηχανή προς το σταθμό. Στον έλεγχο είχε κόσμο. Σηκώνω το εισιτήριο ψηλά, ώστε να προσπαθήσω να δείξω το επείγον του ζητήματος. Κάτι το ύψος μου, κάτι και η φυσική ευγένεια των Κινέζων με βοηθούν να ξεπεράσω άνετα το εμπόδιο. Αρχίζω να τρέχω προς την πύλη. Το εισιτήριο είχε αριθμό βαγονιού και θέση Η βοήθεια των Κινέζων ήταν μεγάλη. Όπως είχα προαναφέρει στην Κίνα οι σιδηροδρομικοί σταθμοί είναι οργανωμένοι. Στην αποβάθρα είχε τα νούμερα κάθε βαγονιού και το που έπρεπε να σταθείς για να το περιμένεις. Συνεχίζουμε το τρέξιμο, περνάμε συνοπτικά τον τελευταίο έλεγχο και ώρα 14.57 μπαίνουμε στο βαγόνι μας. Το τραίνο είναι υπερσύγχρονο. Ξεκινά αμέσως και ώρα 15.00, ακριβώς.

Το τραίνο είχε αναπτύξει μεγάλες ταχύτητες μεταξύ των 303 km/h έως 340 km/h.

Περάσαμε από αστικές περιοχές και ύστερα από μία ώρα και πέντε λεπτά σταματήσαμε στο σταθμό της πόλης Ναντσίνγκ. Στην πόλη αυτή κατ’ ουσίαν καταργήθηκε το έτος 1912 η αυτοκρατορία της Κίνας και ιδρύθηκε η δημοκρατία. Η Ναντσίνγκ είναι η πρωτεύουσα της επαρχίας Γιανγκσού της Κίνας και πόλη με μια προεξέχουσα θέση στην κινεζική ιστορία και τον πολιτισμό. Η πόλη της Nanjing είναι το δεύτερο μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο στην περιοχή της Ανατολικής Κίνας, μετά τη Σαγκάη και βρίσκεται στη νότια όχθη του ποταμού Yangtze.

Στη συνέχεια περάσαμε και από αγροτικές περιοχές, κυρίως ορυζώνες. Το ηλιοβασίλεμα ήταν υπέροχο.

Σηκώθηκα από τη θέση μου για να ξεμουδιάσω. Μου έκανε εντύπωση η μέτρηση του ύψους για την έκπτωση στην έκδοση του εισιτηρίου. Στην Κίνα είμαστε. Τα πάντα αποδεικνύονται. Στις παρακάτω φωτογραφίες παρατηρείται η απόδειξη για το ύψος 1,20 m και 1,50 m.

Έγινε και μια δεύτερη ολιγόλεπτη στάση και με ακρίβεια δευτερολέπτων στις 19.48 το υπερσύγχρονο τραίνο έφτασε στο νότιο σταθμό του Πεκίνου.

 

[mikaelpap]

"θα σε παρακαλουσα να μου δώσεις πληροφορίες για το πώς χειριστηκες το θέμα της μετατροπής του νομίσματος ή των καρτων πουχρησιμοποίησες.καθως προέκυψε διμηνη παραμονη του γιού μου στις δυο πολεις

 

[gelf]

Προς mikaelpap: Συγγνώμη για την καθυστερημένη απάντηση, αλλά από τότε που έγινε η ερώτηση ήμουν στη Νέα Υόρκη και δεν πρόφτασα να μπω στο φόρουμ.

Όσον αφορά στη μετατροπή του νομίσματος, πρέπει στο αεροδρόμιο να κάνετε την ελάχιστη μετατροπή. Τα απαιτούμενα για ταξί το οποίο κοστίζει από 80 έως 140 γουάν (ανάλογα με την κίνηση και το αεροδρόμιο) και για οποιοδήποτε άλλο μικροέξοδο. Από κει και πέρα δεν υπάρχει διαφορά στη μετατροπή μεταξύ τράπεζας, αυτόματων μηχανημάτων και ξενοδοχείων. Εγώ μετέτρεψα νομίσματα και με τους τρεις τρόπους. Στο κεφάλαιο 6 περιέγραψα τη γραφειοκρατία στην τράπεζα (φωτογραφίες, σκανάρισμα διαβατηρίου κλπ), μέχρι να παραλάβω τα λαχταριστά γουάν με την προσωπογραφία του συντρόφου Μάο.
Α και μια τελευταία συμβουλή τα νομίσματα (50ευρά, 100ευρά κλπ) να είναι κολαριστά!

Και τώρα που επέστρεψα από τη μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης, γεμάτος ακούσματα, εικόνες και δίσκους, ας συνεχίσω την ιστορία μου.



Κεφάλαιο 15

Επιστροφή και δεύτερο βράδυ στο Πεκίνο.

Φτάσαμε στο Πεκίνο. Βγήκαμε γρήγορα από το σιδηροδρομικό σταθμό και πήραμε ένα ταξί για το ξενοδοχείο μας. Ως ξενοδοχείο στο Πεκίνο, είχα κλείσει το Beijing Prime Hotel Wangfujing, για τέσσερις διανυκτερεύσεις.

Το ταξί έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα στους τεράστιους δρόμους του Πεκίνου και αφού περάσαμε και από την πλατεία Τιέν Αν Μεν και φωτογράφισα, εν κινήσει, το μαυσωλείο του συντρόφου Μάο,

διερχόμενοι την οδό Wangfujing φτάσαμε σχετικά γρήγορα ή μάλλον άμεσα για τα δεδομένα του Πεκίνου στο ξενοδοχείο μας.

Το ξενοδοχείο μας ήταν ένα κλασσικό πεντάστερο κινέζικο ξενοδοχείο, με επικρατούντα χρώματα το χρυσά και κόκκινα τα οποία όπως είχα προαναφέρει σύμφωνα με τους κινέζικους συμβολισμούς αντιπροσωπεύουν τον πλούτο και την τύχη.

Παρ’ όλο ότι αυτό το ξενοδοχείο δεν είχε τα λεπτά χαρακτηριστικά και τη θέα του ξενοδοχείου της Σαγκάης, στο δωμάτιο που είχα κλείσει είχα στη διάθεσή μου Η/Υ πολύ αξιόπιστο ίντερνετ κλπ. Βέβαια είχε και καλή θέα προς την πόλη και το απέναντι μουσείο.

Όμως ο χρόνος στην Κίνα και ειδικά στο Πεκίνο, είναι αμείλικτος. Τα εστιατόρια κλείνουν νωρίς. Έπρεπε να αποφασίσουμε άμεσα για φαγητό.

Είμαστε για δεύτερο βράδυ στο Πεκίνο, ύστερα από το προηγούμενο Σάββατο.
Βγήκαμε από το ξενοδοχείο.

Περπατήσαμε αρκετά. Η οδός Wangfujing είναι από τις κεντρικές οδούς του Πεκίνου. Στο ξενοδοχείο είχαμε συμβουλευτεί το lonely planet. Επιλέξαμε ένα εστιατόριο από το lonely planet. Κατευθυνθήκαμε προς αυτό. Όμως αυτό δεν είχε κόσμο. Όμως κοντά σε αυτό βρήκαμε εστιατόριο με πολύ κόσμο. Μπήκαμε μέσα.

Τα φαγητά που μας έφερναν έπρεπε να τα ψήνουμε.

Κάναμε μπάρμπεκιου. Είχε πολύ μεγάλη πλάκα. Φάγαμε πολύ ωραία. Η μπύρα Tsingtao ήταν σε δοχείο από αλουμίνιο.

Κάθε τραπέζι είχε τον απορροφητήρα του.

Όταν φύγαμε το μαγαζί είχε αδειάσει. Πήγαμε στο ξενοδοχείο όπου ήπιαμε ένα τελευταίο μπουκάλι κρασί.

Μέχρι να έρθει το μπουκάλι, σκέφτηκα να πάω στο δωμάτιό μου να αφήσω μπουφάν, φωτογραφική μηχανή κλπ. Στο ασανσέρ βλέπω ότι στον κάτω όροφο λειτουργούσε κλαμπ. Αφήνω τα περιττά πράγματα στο δωμάτιό μου, παίρνω το ασανσέρ και κατεβαίνω στο υπόγειο. Πάω να μπω στο κλαμπ. Με σταματούν τρεις «γορίλες» ο καθ’ ένας από τους οποίους είχε τα 2/3 του ύψους μου. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να τους δείρω. Τους έβλεπα αρκετά μικροκαμωμένους και με εκνεύριζαν αφάνταστα. Μετά σκέφτηκα να μην χαλάσω μια ωραία βραδιά. Αυτοί με τη συνδρομή μίας κοπέλας η οποία γνώριζε ελάχιστα αγγλικά, προσπαθούν να μου πουν ευγενικά να περιμένω σε μια αίθουσα VIP. Πάω εκεί, στον χλιδάτο χώρο, κάτι δεν μου άρεσε, θεώρησα ύποπτα όλα αυτά και σηκώνομαι να φύγω. Κάποιος προσπαθεί να με σταματήσει, εξηγώντας μου (με νοηματική) ότι σύντομα θα εξυπηρετηθώ. Βιαζόμουν ήθελα να απολαύσω το κρασάκι μου. Τον σπρώχνω και φεύγει από μπροστά μου. Παίρνω το ασανσέρ ανεβαίνω στο ισόγειο, το κρασί είχε έρθει και αρχίζω να το απολαμβάνω και εγώ.

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα, όταν αποφασίσαμε να πάμε για ύπνο. Η άλλη ημέρα προβλεπόταν κουραστική. Θα ήταν Παρασκευή και 13 και θα ήταν η πρώτη μας κατ’ ουσία ημέρα στο Πεκίνο.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 16

Η απαγορευμένη πόλη.

Ξυπνάω νωρίς το πρωί της Παρασκευής, ημερομηνία 13-02-2015. Ξυπνάω για δεύτερο πρωινό στο Πεκίνο, αλλά θα είναι η πρώτη ημέρα, που θα την έχω ολόκληρη. Η πρώτη μας περιήγηση θα είναι στην απαγορευμένη πόλη. Πεκίνο η βόρεια πρωτεύουσα. Ρίχνω μια ματιά στο παράθυρο του δωματίου μου. Βλέπω προς το εθνικό μουσείο τέχνης της Κίνας

Κατεβαίνω για πρωινό. Στη συνέχεια για να μη χάσουμε χρόνο, παίρνουμε ένα ταξί για να μας πάει στο πιο κοντινό σημείο εισόδου της απαγορευμένης πόλης. Το Πεκίνο είναι μια τεράστια πολεοδομική ενότητα με αρκετούς δρόμους μεγάλου πλάτους και πολλών λωρίδων κυκλοφορίας. Η εξερεύνηση της πόλης μόνο με πεζοπορία είναι αδύνατη. Έτσι όπως προανέφερα η μόνη λύση για εξοικονόμηση χρόνου ήταν η μετακίνηση με ταξί. Ύστερα από λίγα λεπτά φτάσαμε στον προορισμό μας. Όπως προχωρούσαμε προς την είσοδο της απαγορευμένης πόλης, μας σταματάει ένας τύπος, ο οποίος με έκπληξη αντιλαμβανόμαστε, ότι γνωρίζει σχετικά καλά αγγλικά, μας συστήνεται ως Τσακ, μας δείχνει κάρτα ξεναγού και μας προτείνει να μας ξεναγήσει με λιμουζίνα την άλλη ημέρα από το πρωί (ώρα 07,00) έως το απόγευμα (ώρα 17.00) στο σινικό τείχος. Ρωτάμε την τιμή. Μας απαντά 300 γουάν. Του ζητήσαμε να μας διευκρινήσει εάν το ποσό αυτό θα ήταν για όλους μαζί ή για τον καθένα ξεχωριστά. Μας απαντά ότι είναι και για τους τρεις μας. Το ποσό μας φάνηκε μικρό. Το προηγούμενο βράδυ είχαμε ρωτήσει στο ξενοδοχείο μας και μας είχαν απαντήσει ότι η τιμή για την εκδρομή στο σινικό τείχος ήταν 300 γουάν κατ’ άτομο, δηλαδή τριπλάσια τιμή απ’ αυτήν που μας ζητούσε ο Τσακ. Συμφωνούμε με τον Τσακ, απλά του αλλάζουμε την ώρα αναχώρησης. Από 07.00 πμ, για να μην ξυπνάμε αξημέρωτα, αλλά και για να απολαύσουμε το πλουσιότατο πρωινό του ξενοδοχείου αποφασίσαμε να φύγουμε στις 08.30 πμ.

Μετά τη συμφωνία μας με τον Τσακ προχωρήσαμε

προς την είσοδο της απαγορευμένης πόλης, παρατηρώντας απέναντι την πλατεία Τιέν Αν Μεν, το μνημείο των ηρώων του λαού και το μαυσωλείο του συντρόφου Μάο.

Περάσαμε από τον πρώτο έλεγχο. Κατ’ ουσία, εμείς δεν ελεγχθήκαμε, ελέγχθηκαν όμως εξονυχιστικά οι μουσουλμάνοι.

Προχωρώντας προς την είσοδο της απαγορευμένης πόλης, περάσαμε από την πύλη της ουράνιας γαλήνης, δηλαδή βρεθήκαμε πάλι κάτω από τη σκιά του συντρόφου Μάο.

Η πύλη της ουράνιας γαλήνης κατασκευάστηκε από τη δυναστεία των Μινγκ, Ο σύντροφος Μάο κήρυξε από τον εξώστη της πύλης αυτής την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας την 01-10-1949, εκεί όπου έχει αναρτηθεί το βαρύτατο πορτραίτο του (βάρους 1,50 τόνου) και από τον εξώστη της πύλης αυτής οι ηγέτες της Λ.Δ. της Κίνας παρακολουθούν τις παρελάσεις και απευθύνονται στο λαό.

Διασχίζουμε τις αψιδωτές μαρμάρινες γέφυρες

και βρισκόμαστε ακριβώς κάτω από το μνημειώδες και βαρύτατο (1,50 τόνου) πορτραίτο του συντρόφου Μάο, δηλαδή κάτω από τη σκιά του συντρόφου Μάο.

Αφού μείναμε αρκετή ώρα στο σημείο αυτό, περάσαμε μέσα από την πύλη και βρεθήκαμε σε μια μεγάλη αυλή, όπου περιμετρικά υπήρχαν εστιατόρια, καταστήματα αναμνηστικών εκδοτήρια εισιτηρίων κλπ.

Βγάλαμε εισιτήρια, ενοικιάσαμε και το μηχάνημα ξενάγησης, το οποίο διέθετε ξενάγηση και στην ελληνική γλώσσα και μπήκαμε στην απαγορευμένη πόλη από τη μεσημβρινή πύλη, μοναδική είσοδο κατά τα τελευταία χρόνια.

Κάνοντας τα πρώτα βήματα καταλάβαμε ότι οι Κινέζοι αποφάσισαν ορθότατα για το σημείο της εισόδου. Ο φυσικός φωτισμός των κτισμάτων της απαγορευμένης πόλης σε συνδυασμό με τα χρώματα ήταν καταπληκτικός και φαντάστηκα ότι αυτός θα ήταν ο λόγος υιοθέτησης αυτής της πύλης ως εισόδου.

Θαυμάσαμε τη γενική προοπτική αρκετή ώρα και μετά αποφασίσαμε να προχωρήσουμε.

Κατ’ αρχή περάσαμε από το χρυσό νερό, πέντε μαρμάρινες γέφυρες οι οποίες συμβολίζουν τις πέντε βασικές αρετές του Κομφουκιανισμού και συγκεκριμένα:

- καλοσύνη του άρχοντα - νομιμοφροσύνη του υπηκόου
- αγάπη του πατέρα – υπακοή του γιου
- αγαθότητα των ηλικιωμένων – σεβασμός των νέων
- δικαιοσύνη του συζύγου – υπακοή της συζύγου
- αμοιβαία πίστη μεταξύ φίλων

Οι πέντε μαρμάρινες γέφυρες διασχίζουν το χρυσό νερό το οποίο έχει διεύθυνση ροής από τη δύση προς την ανατολή.

Στη συνέχεια προχωρήσαμε προς την πύλη της υπέρτατης αρμονίας, με τη διπλή στέγη, η οποία χρησίμευε για συμπόσια και για υποδοχή επισκεπτών.

Ανατολικά αυτής βρίσκεται ο οίκος του πνευματικού κλέους,

ενώ δυτικά της πύλης της υπέρτατης αρμονίας βρίσκεται ο οίκος της πολεμικής αρετής.

Περάσαμε μέσα από την πύλη της υπέρτατης αρμονίας

και προχωρήσαμε προς τον οίκο της υπέρτατης αρμονίας

διερχόμενοι από τις σκάλες δίπλα στην μαρμάρινη οδό.

Ο οίκος της υπέρτατης αρμονίας είναι η μεγαλύτερη αίθουσα στο παλάτι και χρησιμοποιείτο σπανιότατα, σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως η ενθρόνιση του αυτοκράτορα, η γιορτή για τα γενέθλια του αυτοκράτορα καθώς και η ανακοίνωση από τον αυτοκράτορα των επιτυχόντων στις αυτοκρατορικές εξετάσεις. Αυτές οι εξετάσεις είναι οι πρώτες που είχαν διενεργηθεί παγκοσμίως, για την εισαγωγή των επιτυχόντων στη δημόσια διοίκηση. Ένας συνειρμός με τα τεκταινόμενα στη σύγχρονη Ελλάδα, μου φέρνει ένα σαρκαστικό χαμόγελο. Κουνάω το κεφάλι μου για να φύγουν αυτές οι σκέψεις. Δεν ήθελα με τίποτα να σκέφτομαι κάτι που να μου θυμίζει Ελλάδα. Ήμουν στην Κίνα και έπρεπε να απολαύσω το ταξίδι μου ρουφώντας τις υπέροχες εικόνες που έβλεπα μπροστά μου.

Ανεβήκαμε, όπως προανέφερα από τις σκάλες δίπλα στη μαρμάρινη οδό, από την οποία ανέβαζαν και κατέβαζαν τον αυτοκράτορα με φορείο. Έτσι βρεθήκαμε σε επίπεδο επτά σκαλοπατιών κάτω από το δάπεδο του οίκου της υπέρτατης αρμονίας.

Για εκατονταετίες ο οίκος της υπέρτατης αρμονίας ήταν το υψηλότερο κτίριο του Πεκίνου. Άλλωστε υπήρχε νόμος ο οποίος απαγόρευε να κατασκευαστεί κτίριο υψηλότερο από τον οίκο της υπέρτατης αρμονίας.

Ανεβήκαμε τα επτά σκαλοπάτια και αρχίσαμε να παρατηρούμε λεπτομέρειες από το εξωτερικό

αλλά κυρίως το εσωτερικό του οίκου της υπέρτατης αρμονίας με τον περίτεχνο θρόνο.

Η οροφή της αίθουσας είναι ζωγραφισμένη υπέροχα.

Εξωτερικά της αίθουσας παρατήρησα την περίτεχνη οροφή

καθώς και τα μπρούτζινα καζάνια τα οποία ήταν γεμάτα νερό για αντιμετώπιση πιθανής πυρκαγιάς.

Έβγαλα μερικές φωτογραφίες από τον περιβάλλοντα χώρο προς τα γύρω κτίρια

και κατόπιν προχωρήσαμε προς τον οίκο της μέσης αρμονίας, ο οποίος ήταν ο χώρος που υποδεχόταν τον αυτοκράτορα πριν από τις επίσημες τελετές και ο χώρος όπου γίνονταν δεκτοί οι ιερείς από το ιερατικό συμβούλιο. Ο οίκος της μέσης αρμονίας είναι μία τετράγωνη αίθουσα.

Από κάτω φαινόταν το σύγχρονο Πεκίνο.

Ανεβήκαμε τα επτά σκαλοπάτια και θαυμάσαμε το εσωτερικό του οίκου της μέσης αρμονίας.

Στη συνέχεια παρατηρώντας τους εξωτερικούς χώρους,

προχωρήσαμε προς τον οίκο της διατήρησης της αρμονίας, όπου ο αυτοκράτορας επέβλεπε τα τελικά στάδια των εξετάσεων για τα δημόσια αξιώματα.



(συνεχίζεται - το παρόν κεφάλαιο δεν ολοκληρώθηκε λόγω πιθανού φόρτου των φωτογραφιών)