giannoula
Member
- Μηνύματα
- 1.301
- Likes
- 2.449
- Επόμενο Ταξίδι
- who knows???
Τι ωραία που περιγράφεις και σε συνδυασμό με τις φωτογραφίες είναι η τέλεια ιστορία!!!!
gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.789
Προς giannoula.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Μου δίνεις δύναμη να συνεχίσω.
Κεφάλαιο 17
Η απαγορευμένη πόλη. (συνέχεια)
Ο οίκος της διατήρησης της αρμονίας είναι παραλληλόγραμμη αίθουσα με μεγάλη πλευρά αυτή που αναπτύσσεται από ανατολή σε δύση,
όπως και ο οίκος της υπέρτατης αρμονίας. Ανεβήκαμε τα επτά σκαλοπάτια και θαυμάσαμε το εσωτερικό της αίθουσας.
Παρατηρώντας τους εξωτερικούς χώρους και τα λοιπά κτίσματα,
κατευθυνθήκαμε προς την πύλη της ουράνιας αγνότητας,
κτίσμα το οποίο σύμφωνα με την παράδοση, είναι το μοναδικό το οποίο δεν είχε καταστραφεί από πυρκαγιά και ως εκ τούτου είναι η παλαιότερη αίθουσα.
Εντύπωση μας έκαναν τα ζεύγη λιονταριών τα οποία συναντούσαμε έξω από κάθε σημαντικό κτίσμα. Το θηλυκό έχει κάτω από το πόδι του ένα μικρό λιονταράκι, συμβολίζοντας την έννοια της ζωής, ενώ το αρσενικό έχει κάτω από το πόδι του μια σφαίρα συμβολίζοντας την επιβολή του αυτοκράτορα και της Κίνας στον κόσμο.
Από την πύλη της ουράνιας αγνότητας, βγήκαμε σε μια εσωτερική αυλή - προαύλιο, όπου γύρω από αυτή υπάρχουν συγκροτήματα, όπως τα δυτικά ανάκτορα, τα ανατολικά ανάκτορα, (επιμερισμένα σε επί μέρους κτίρια – όλα συμμετρικά) τον αυτοκρατορικό ανθόκηπο και λοιπά άλλα κτίσματα και κήποι.
Η περιοχή αυτή θεωρείτο το κέντρο της απαγορευμένης πόλης, αφού πρόσβαση είχαν μόνο οι στενοί συγγενείς των αυτοκρατόρων, οι υπηρέτες και οι ευνούχοι.
Η πύλη της ουράνιας αγνότητας, οδηγούσε στα τμήματα της απαγορευμένης πόλης τα οποία κατοικούνταν. Το πρώτο κτίσμα το ανάκτορο της ουράνιας καθαρότητας στέγαζε τα υπνοδωμάτια του αυτοκράτορα, ενώ πίσω από αυτό σε ένα μικρότερο κτίσμα τον οίκο της ένωσης ήταν τα υπνοδωμάτια της αυτοκράτειρας. Ακόμα βορειότερα υπάρχει ο οίκος της εγκόσμιας γαλήνης που φιλοξένησε το γάμο του τελευταίου αυτοκράτορα Που Γι, το έτος 1922, όπου ζούσε εκεί υπό επιτήρηση, αφού είχε επικρατήσει το δημοκρατικό πολίτευμα.
Ο Που – Γι είχε παραχωρήσει – δωρήσει στον άγγλο δάσκαλό του, ένα από τα κτίσματα των δυτικών ανακτόρων.
Στο μυαλό μου ήρθε η ταινία «ο τελευταίος αυτοκράτορας» του μεγάλου σκηνοθέτη Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Περπατήσαμε αρκετά θαυμάζοντας τα δημιουργήματα, τόσο τα κτίσματα, όσο και τους ανθόκηπους – βραχόκηπους,
αλλά δυστυχώς ο χρόνος είναι αμείλικτος. Κάποια στιγμή και λίγο πριν κλείσει η απαγορευμένη πόλη προχωρήσαμε προς τη βόρεια πύλη, την πύλη της θείας ανδρείας,
βγήκαμε έξω από την απαγορευμένη πόλη περάσαμε πάνω από την παγωμένη τάφρο
και φτάσαμε στο βόρειο περιμετρικό δρόμο. Εκεί σκεφτήκαμε αν θα περάσουμε απέναντι να ανέβουμε στο πάρκο Τσινγκσάν ή να στρίψουμε αριστερά και να πάμε περπατώντας προς το πάρκο Μπεϊχάι. Τελικά αποφασίσαμε να πάμε προς το ναό του ουρανού.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Μου δίνεις δύναμη να συνεχίσω.
Κεφάλαιο 17
Η απαγορευμένη πόλη. (συνέχεια)
Ο οίκος της διατήρησης της αρμονίας είναι παραλληλόγραμμη αίθουσα με μεγάλη πλευρά αυτή που αναπτύσσεται από ανατολή σε δύση,
όπως και ο οίκος της υπέρτατης αρμονίας. Ανεβήκαμε τα επτά σκαλοπάτια και θαυμάσαμε το εσωτερικό της αίθουσας.
Παρατηρώντας τους εξωτερικούς χώρους και τα λοιπά κτίσματα,
κατευθυνθήκαμε προς την πύλη της ουράνιας αγνότητας,
κτίσμα το οποίο σύμφωνα με την παράδοση, είναι το μοναδικό το οποίο δεν είχε καταστραφεί από πυρκαγιά και ως εκ τούτου είναι η παλαιότερη αίθουσα.
Εντύπωση μας έκαναν τα ζεύγη λιονταριών τα οποία συναντούσαμε έξω από κάθε σημαντικό κτίσμα. Το θηλυκό έχει κάτω από το πόδι του ένα μικρό λιονταράκι, συμβολίζοντας την έννοια της ζωής, ενώ το αρσενικό έχει κάτω από το πόδι του μια σφαίρα συμβολίζοντας την επιβολή του αυτοκράτορα και της Κίνας στον κόσμο.
Από την πύλη της ουράνιας αγνότητας, βγήκαμε σε μια εσωτερική αυλή - προαύλιο, όπου γύρω από αυτή υπάρχουν συγκροτήματα, όπως τα δυτικά ανάκτορα, τα ανατολικά ανάκτορα, (επιμερισμένα σε επί μέρους κτίρια – όλα συμμετρικά) τον αυτοκρατορικό ανθόκηπο και λοιπά άλλα κτίσματα και κήποι.
Η περιοχή αυτή θεωρείτο το κέντρο της απαγορευμένης πόλης, αφού πρόσβαση είχαν μόνο οι στενοί συγγενείς των αυτοκρατόρων, οι υπηρέτες και οι ευνούχοι.
Η πύλη της ουράνιας αγνότητας, οδηγούσε στα τμήματα της απαγορευμένης πόλης τα οποία κατοικούνταν. Το πρώτο κτίσμα το ανάκτορο της ουράνιας καθαρότητας στέγαζε τα υπνοδωμάτια του αυτοκράτορα, ενώ πίσω από αυτό σε ένα μικρότερο κτίσμα τον οίκο της ένωσης ήταν τα υπνοδωμάτια της αυτοκράτειρας. Ακόμα βορειότερα υπάρχει ο οίκος της εγκόσμιας γαλήνης που φιλοξένησε το γάμο του τελευταίου αυτοκράτορα Που Γι, το έτος 1922, όπου ζούσε εκεί υπό επιτήρηση, αφού είχε επικρατήσει το δημοκρατικό πολίτευμα.
Ο Που – Γι είχε παραχωρήσει – δωρήσει στον άγγλο δάσκαλό του, ένα από τα κτίσματα των δυτικών ανακτόρων.
Στο μυαλό μου ήρθε η ταινία «ο τελευταίος αυτοκράτορας» του μεγάλου σκηνοθέτη Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Περπατήσαμε αρκετά θαυμάζοντας τα δημιουργήματα, τόσο τα κτίσματα, όσο και τους ανθόκηπους – βραχόκηπους,
αλλά δυστυχώς ο χρόνος είναι αμείλικτος. Κάποια στιγμή και λίγο πριν κλείσει η απαγορευμένη πόλη προχωρήσαμε προς τη βόρεια πύλη, την πύλη της θείας ανδρείας,
βγήκαμε έξω από την απαγορευμένη πόλη περάσαμε πάνω από την παγωμένη τάφρο
και φτάσαμε στο βόρειο περιμετρικό δρόμο. Εκεί σκεφτήκαμε αν θα περάσουμε απέναντι να ανέβουμε στο πάρκο Τσινγκσάν ή να στρίψουμε αριστερά και να πάμε περπατώντας προς το πάρκο Μπεϊχάι. Τελικά αποφασίσαμε να πάμε προς το ναό του ουρανού.
Last edited:
gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.789
Κεφάλαιο 18
Ο ναός του ουρανού.
Για να πάμε στο ναό του ουρανού χρειαζόμαστε ταξί. Ο κοντινότερος σταθμός του μετρό ήταν μακριά και θα χάναμε πολύ ώρα στη μετακίνηση. Όπως έχω προαναφέρει οι αποστάσεις στο Πεκίνο είναι μεγάλες. Το να σκεφτείς ότι πρέπει να πάρεις ταξί, μέχρι να βρεθείς μέσα σε ταξί, απέχει πάρα πολύ. Τουλάχιστον στο δρόμο και σε τουριστικές περιοχές, όπως η έξοδος από την απαγορευμένη πόλη. Βέβαια ήταν κάποιοι που σε πλησίαζαν και με νοηματική ζητούσαν από 60 έως 80 γουάν για να σε μεταφέρουν. Ήταν αραγμένοι στα ταξί τους, νόμιμα ή παράνομα, ανά δυάδες ή τριάδες περιμένοντας τα θύματα. Όταν έβλεπαν να πλησιάζει τουρίστας έβγαινε κάποιος απ’ αυτούς, προτείνοντας το παράνομο κόμιστρο. Αυτόματα σκέφτηκα το που είσαι σύντροφε Μάο να διορθώσεις την κατάσταση (πρόσφατα σύντροφος Μαοϊκός με διόρθωσε στο ότι να μην αναφέρω τον σύντροφο Μάο ως σύντροφο, αλλά ως πρόεδρο – βέβαια εγώ θεωρώ την προσφώνηση ως σύντροφο πιο τιμητική από την προσφώνηση πρόεδρος). Εγώ πρότεινα να διαπραγματευτούμε το ποσό για να μη χάνουμε την ώρα μας, όμως ο ένας συνταξιδιώτης μου ήταν κάθετος. Δεν ήθελε να διαπραγματευτεί με κανέναν εκβιαστή. Πρότεινα τότε εναλλακτικά να πάμε προς ξενοδοχείο να μας βρουν ένα ταξί ή άλλως να πάμε με μετρό. Συμφωνήσαμε και οι τρεις σ’ αυτή τη λύση. Όμως τότε σαν από μηχανής θεός, μπροστά μας σταματάει ένα ταξί και αποβιβάζεται ένας επιβάτης. Μπαίνουμε στο ταξί και αποβιβαζόμαστε μπροστά από την είσοδο της πύλης του πάρκου του ναού του ουρανού.
Ο ναός του ουρανού ευρίσκεται σε ένα εντυπωσιακό πάρκο του Πεκίνου,
το οποίο προσελκύει καθημερινά πολύ κόσμο που ασχολείται με διάφορες δραστηριότητες. Όπως είχαμε ακούσει από την αυτόματη ξενάγηση στην απαγορευμένη πόλη, στο ναό αυτό ο αυτοκράτορας ως υιός του ουρανού προσευχόταν για μια πλούσια σοδειά. Όπως και η απαγορευμένη πόλη έτσι και ο ναός του ουρανού ήταν απαγορευμένος για το λαό, τόσο στη δυναστεία των Μινγκ, όσο και στη δυναστεία των Τσινγκ.
Ο ναός του ουρανού (Τιαν Ταν) είναι ένα υπέροχο αρχιτεκτόνημα χαρακτηριστικό της εποχής των Μινγκ, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα συμπλέγματα ναών στην Κίνα και είναι υπόδειγμα κινέζικης αρχιτεκτονικής ισορροπίας και συμβολισμού.
Αγοράζουμε εισιτήρια και προχωράμε προς το ναό.
Η πρώτη μας εικόνα από το ναό, είναι η ύψους 38 μέτρων χρυσή κορυφή, η οποία ενίοτε προσελκύει εκτός από το βλέμμα των επισκεπτών και κεραυνούς.
Περάσαμε μέσα στον περίβολο του κυρίως ναού, ο οποίος είναι ο οίκος της προσευχής για πλούσια σοδειά και θεωρείται το ομορφότερο κτίριο του Πεκίνου. Κατασκευάστηκε το έτος 1420 και ανακατασκευάστηκε το έτος 1889. Όπως φαίνεται ένα από τα επικρατούντα χρώματα εξωτερικά είναι το μπλε το οποίο συμβολίζει το χρώμα του ουρανού.
Η κυκλική στέγη συμβολίζει τον ουρανό.
Στο ενδιάμεσο μεταξύ των σκαλοπατιών υπάρχει ράμπα (τώρα έχει κιγκλιδώματα, όπως φαίνεται στη φωτογραφία) όπου με φορείο μετέφεραν τον αυτοκράτορα. Τα διάφορα σχέδια που φαίνονται εξασφάλιζαν την αντιολισθητική ιδιότητα της ράμπας.
Στην περιμετρική κάτω κυκλική όψη επικρατεί το κόκκινο χρώμα το οποίο θεωρείται το αυτοκρατορικό χρώμα. Άλλωστε όπως έχει αναφερθεί σε προηγούμενο κεφάλαιο το κόκκινο και το χρυσό χρώμα σύμφωνα με τους κινέζικους συμβολισμούς αντιπροσωπεύουν τον πλούτο και την τύχη.
Ανεβαίνουμε στο ανώτερο επίπεδο από τα τρία μαρμάρινα διαζώματα, ύψους 6 μέτρων έκαστο, δηλαδή στη μαρμάρινη εξέδρα, οπότε βρισκόμαστε στο επίπεδο του δαπέδου του ναού.
Μέσα στο εσωτερικό του ναού παρατηρείς 28 κολώνες περίτεχνα στολισμένες, οι οποίες είχαν τη χρήση της στήριξης των οροφών της αίθουσας του ναού.
Στη συνέχεια κάνουμε μια βόλτα στη μαρμάρινη εξέδρα. Παρατηρούμε προς την πόλη,
προς τον κεντρικό ναό
και προς τα κτίρια του ευρύτερου συγκροτήματος του ναού
Απέναντι παρατηρούμε ένα κτίριο.
Κατεβαίνουμε από τη μαρμάρινη εξέδρα και κατευθυνόμαστε προς αυτό. Μπαίνουμε στο εσωτερικό του και διαπιστώνουμε ότι είναι μουσείο του ναού και είχε ομοιώματα σε μικρογραφία του ναού και τομές και διατομές που έδειχναν κατασκευαστικές λεπτομέρειες.
Βγήκαμε από το μουσείο και παρατηρήσαμε ακόμα μια φορά το θεωρούμενο ομορφότερο κτίριο του Πεκίνου, τον οίκο της προσευχής για πλούσια σοδειά.
Βγήκαμε από το χώρο του κεντρικού ναού και προχωρήσαμε προς τα άλλα στοιχεία του συγκροτήματος του ναού του ουρανού.
Κατ’ αρχήν κινηθήκαμε κατά μήκος της γέφυρας της κόκκινης πλατφόρμας, η οποία είναι μια υπερυψωμένη πλατφόρμα από μάρμαρο που εκτείνεται κατά μήκος του άξονα βορά - νότου του συμπλέγματος, συνδέοντας τον οίκο της προσευχής της πλούσιας σοδειάς με τον κυκλικό βωμό.
Ο κυκλικός βωμός αποτελείται από μαρμάρινες πλάκες στρωμένες σε εννιά ομόκεντρους δακτύλιους, ο καθένας από τους οποίους διαιρείται σε εννιά τμήματα, ενώ το κέντρο του βωμού συμβολίζει το κέντρο του κόσμου και σ’ αυτό το σημείο ο αυτοκράτορας πραγματοποιούσε τις θυσίες για την πλούσια σοδειά.
Περπατήσαμε και προς τα άλλα στοιχεία του συγκροτήματος του ναού του ουρανού, όπως προς τον αυτοκρατορικό θόλο του ουρανού, τον οίκο της εγκράτειας ο οποίος προσομοίαζε με τα κτίσματα της απαγορευμένης πόλης τόσο προς τα χρώματα όσο και προς το ύφος, τον τοίχο της ηχούς, τους λίθους της ηχούς κλπ.
Συνεχίσαμε με βόλτα στο πάρκο του ναού του ουρανού χαζεύοντας τους Κινέζους στις διάφορες δραστηριότητές τους και ξεκουραστήκαμε για λίγο σε ένα όμορφο καφέ στο πάρκο. Είχαμε μπει από τη βόρεια είσοδο του συγκροτήματος και είχαμε φτάσει στο νότιο τμήμα αυτού. Τώρα θα βγαίναμε από την ανατολική πλευρά, όπου ήταν και ο σταθμός του μετρό. Ανεβήκαμε στη γέφυρα της κόκκινης πλατφόρμας κατευθυνόμενοι αντίθετα, από νότο προς βορά. Παρατηρούσαμε το πάρκο από κάτω,
ενώ κάποια στιγμή στρίψαμε προς ανατολή κατεβαίνοντας από τη γέφυρα της κόκκινης πλατφόρμας.
Κάνουμε μια τελευταία βόλτα στο πάρκο.
Κάπου ακούμε ήχους όπερας. Προσεγγίζουμε και ακούμε λίγο τους ταλαντούχους καλλιτέχνες.
Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος. Βγαίνουμε από το πάρκο και κατευθυνόμαστε προς το σταθμό του μετρό προκειμένου να αποφύγουμε μια νέα περιπέτεια ψαξίματος ταξί.
Μπαίνουμε στο μετρό και κατευθυνόμαστε προς την περιοχή Χου Χάι και συγκεκριμένα στα χουτόνγκ ανατολικά αυτής της περιοχής.
Ο ναός του ουρανού.
Για να πάμε στο ναό του ουρανού χρειαζόμαστε ταξί. Ο κοντινότερος σταθμός του μετρό ήταν μακριά και θα χάναμε πολύ ώρα στη μετακίνηση. Όπως έχω προαναφέρει οι αποστάσεις στο Πεκίνο είναι μεγάλες. Το να σκεφτείς ότι πρέπει να πάρεις ταξί, μέχρι να βρεθείς μέσα σε ταξί, απέχει πάρα πολύ. Τουλάχιστον στο δρόμο και σε τουριστικές περιοχές, όπως η έξοδος από την απαγορευμένη πόλη. Βέβαια ήταν κάποιοι που σε πλησίαζαν και με νοηματική ζητούσαν από 60 έως 80 γουάν για να σε μεταφέρουν. Ήταν αραγμένοι στα ταξί τους, νόμιμα ή παράνομα, ανά δυάδες ή τριάδες περιμένοντας τα θύματα. Όταν έβλεπαν να πλησιάζει τουρίστας έβγαινε κάποιος απ’ αυτούς, προτείνοντας το παράνομο κόμιστρο. Αυτόματα σκέφτηκα το που είσαι σύντροφε Μάο να διορθώσεις την κατάσταση (πρόσφατα σύντροφος Μαοϊκός με διόρθωσε στο ότι να μην αναφέρω τον σύντροφο Μάο ως σύντροφο, αλλά ως πρόεδρο – βέβαια εγώ θεωρώ την προσφώνηση ως σύντροφο πιο τιμητική από την προσφώνηση πρόεδρος). Εγώ πρότεινα να διαπραγματευτούμε το ποσό για να μη χάνουμε την ώρα μας, όμως ο ένας συνταξιδιώτης μου ήταν κάθετος. Δεν ήθελε να διαπραγματευτεί με κανέναν εκβιαστή. Πρότεινα τότε εναλλακτικά να πάμε προς ξενοδοχείο να μας βρουν ένα ταξί ή άλλως να πάμε με μετρό. Συμφωνήσαμε και οι τρεις σ’ αυτή τη λύση. Όμως τότε σαν από μηχανής θεός, μπροστά μας σταματάει ένα ταξί και αποβιβάζεται ένας επιβάτης. Μπαίνουμε στο ταξί και αποβιβαζόμαστε μπροστά από την είσοδο της πύλης του πάρκου του ναού του ουρανού.
Ο ναός του ουρανού ευρίσκεται σε ένα εντυπωσιακό πάρκο του Πεκίνου,
το οποίο προσελκύει καθημερινά πολύ κόσμο που ασχολείται με διάφορες δραστηριότητες. Όπως είχαμε ακούσει από την αυτόματη ξενάγηση στην απαγορευμένη πόλη, στο ναό αυτό ο αυτοκράτορας ως υιός του ουρανού προσευχόταν για μια πλούσια σοδειά. Όπως και η απαγορευμένη πόλη έτσι και ο ναός του ουρανού ήταν απαγορευμένος για το λαό, τόσο στη δυναστεία των Μινγκ, όσο και στη δυναστεία των Τσινγκ.
Ο ναός του ουρανού (Τιαν Ταν) είναι ένα υπέροχο αρχιτεκτόνημα χαρακτηριστικό της εποχής των Μινγκ, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα συμπλέγματα ναών στην Κίνα και είναι υπόδειγμα κινέζικης αρχιτεκτονικής ισορροπίας και συμβολισμού.
Αγοράζουμε εισιτήρια και προχωράμε προς το ναό.
Η πρώτη μας εικόνα από το ναό, είναι η ύψους 38 μέτρων χρυσή κορυφή, η οποία ενίοτε προσελκύει εκτός από το βλέμμα των επισκεπτών και κεραυνούς.
Περάσαμε μέσα στον περίβολο του κυρίως ναού, ο οποίος είναι ο οίκος της προσευχής για πλούσια σοδειά και θεωρείται το ομορφότερο κτίριο του Πεκίνου. Κατασκευάστηκε το έτος 1420 και ανακατασκευάστηκε το έτος 1889. Όπως φαίνεται ένα από τα επικρατούντα χρώματα εξωτερικά είναι το μπλε το οποίο συμβολίζει το χρώμα του ουρανού.
Η κυκλική στέγη συμβολίζει τον ουρανό.
Στο ενδιάμεσο μεταξύ των σκαλοπατιών υπάρχει ράμπα (τώρα έχει κιγκλιδώματα, όπως φαίνεται στη φωτογραφία) όπου με φορείο μετέφεραν τον αυτοκράτορα. Τα διάφορα σχέδια που φαίνονται εξασφάλιζαν την αντιολισθητική ιδιότητα της ράμπας.
Στην περιμετρική κάτω κυκλική όψη επικρατεί το κόκκινο χρώμα το οποίο θεωρείται το αυτοκρατορικό χρώμα. Άλλωστε όπως έχει αναφερθεί σε προηγούμενο κεφάλαιο το κόκκινο και το χρυσό χρώμα σύμφωνα με τους κινέζικους συμβολισμούς αντιπροσωπεύουν τον πλούτο και την τύχη.
Ανεβαίνουμε στο ανώτερο επίπεδο από τα τρία μαρμάρινα διαζώματα, ύψους 6 μέτρων έκαστο, δηλαδή στη μαρμάρινη εξέδρα, οπότε βρισκόμαστε στο επίπεδο του δαπέδου του ναού.
Μέσα στο εσωτερικό του ναού παρατηρείς 28 κολώνες περίτεχνα στολισμένες, οι οποίες είχαν τη χρήση της στήριξης των οροφών της αίθουσας του ναού.
Στη συνέχεια κάνουμε μια βόλτα στη μαρμάρινη εξέδρα. Παρατηρούμε προς την πόλη,
προς τον κεντρικό ναό
και προς τα κτίρια του ευρύτερου συγκροτήματος του ναού
Απέναντι παρατηρούμε ένα κτίριο.
Κατεβαίνουμε από τη μαρμάρινη εξέδρα και κατευθυνόμαστε προς αυτό. Μπαίνουμε στο εσωτερικό του και διαπιστώνουμε ότι είναι μουσείο του ναού και είχε ομοιώματα σε μικρογραφία του ναού και τομές και διατομές που έδειχναν κατασκευαστικές λεπτομέρειες.
Βγήκαμε από το μουσείο και παρατηρήσαμε ακόμα μια φορά το θεωρούμενο ομορφότερο κτίριο του Πεκίνου, τον οίκο της προσευχής για πλούσια σοδειά.
Βγήκαμε από το χώρο του κεντρικού ναού και προχωρήσαμε προς τα άλλα στοιχεία του συγκροτήματος του ναού του ουρανού.
Κατ’ αρχήν κινηθήκαμε κατά μήκος της γέφυρας της κόκκινης πλατφόρμας, η οποία είναι μια υπερυψωμένη πλατφόρμα από μάρμαρο που εκτείνεται κατά μήκος του άξονα βορά - νότου του συμπλέγματος, συνδέοντας τον οίκο της προσευχής της πλούσιας σοδειάς με τον κυκλικό βωμό.
Ο κυκλικός βωμός αποτελείται από μαρμάρινες πλάκες στρωμένες σε εννιά ομόκεντρους δακτύλιους, ο καθένας από τους οποίους διαιρείται σε εννιά τμήματα, ενώ το κέντρο του βωμού συμβολίζει το κέντρο του κόσμου και σ’ αυτό το σημείο ο αυτοκράτορας πραγματοποιούσε τις θυσίες για την πλούσια σοδειά.
Περπατήσαμε και προς τα άλλα στοιχεία του συγκροτήματος του ναού του ουρανού, όπως προς τον αυτοκρατορικό θόλο του ουρανού, τον οίκο της εγκράτειας ο οποίος προσομοίαζε με τα κτίσματα της απαγορευμένης πόλης τόσο προς τα χρώματα όσο και προς το ύφος, τον τοίχο της ηχούς, τους λίθους της ηχούς κλπ.
Συνεχίσαμε με βόλτα στο πάρκο του ναού του ουρανού χαζεύοντας τους Κινέζους στις διάφορες δραστηριότητές τους και ξεκουραστήκαμε για λίγο σε ένα όμορφο καφέ στο πάρκο. Είχαμε μπει από τη βόρεια είσοδο του συγκροτήματος και είχαμε φτάσει στο νότιο τμήμα αυτού. Τώρα θα βγαίναμε από την ανατολική πλευρά, όπου ήταν και ο σταθμός του μετρό. Ανεβήκαμε στη γέφυρα της κόκκινης πλατφόρμας κατευθυνόμενοι αντίθετα, από νότο προς βορά. Παρατηρούσαμε το πάρκο από κάτω,
ενώ κάποια στιγμή στρίψαμε προς ανατολή κατεβαίνοντας από τη γέφυρα της κόκκινης πλατφόρμας.
Κάνουμε μια τελευταία βόλτα στο πάρκο.
Κάπου ακούμε ήχους όπερας. Προσεγγίζουμε και ακούμε λίγο τους ταλαντούχους καλλιτέχνες.
Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος. Βγαίνουμε από το πάρκο και κατευθυνόμαστε προς το σταθμό του μετρό προκειμένου να αποφύγουμε μια νέα περιπέτεια ψαξίματος ταξί.
Μπαίνουμε στο μετρό και κατευθυνόμαστε προς την περιοχή Χου Χάι και συγκεκριμένα στα χουτόνγκ ανατολικά αυτής της περιοχής.
Last edited:
gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.789
Συγγνώμη για την καθυστέρηση της συνέχειας της ιστορίας, αλλά από το πρωί της 19-05-2015 (οπότε έστειλα το τελευταίο post για τη Νέα Υόρκη) έως τη νύχτα της 27-05-2015, ήμουν στη Βραζιλία, οπότε ήταν αδύνατο να συνεχίσω τις εκκρεμείς ιστορίες νωρίτερα. Έχω μπει στον πειρασμό να γράψω για το ταξίδι μου στη Βραζιλία, αλλά έχω βάλει καθήκον στον εαυτό μου να ολοκληρώσω τις ιστορίες της Κίνας (Φεβρουάριος 2015) και της Νέας Υόρκης (Απρίλης 2015).
Κεφάλαιο 19
Μια βόλτα στα χουτόνγκ.
Μια παραδοσιακή περιοχή του Πεκίνου είναι αυτή εκατέρωθεν (ανατολικά και δυτικά) των λιμνών Τσαν Χάι και Χου Χάι. Στην περιοχή αυτή υπάρχουν παραδοσιακά σπίτια του Πεκίνου τα οποία διαθέτουν μια κεντρική αυλή με την κυρίως κατοικία να βρίσκεται στη βόρεια πλευρά, ενώ οι υπόλοιπες τρεις πλευρές διαθέτουν δωμάτια μικρότερου μεγέθους. Τα σπίτια αυτά ονομάζονται σιχεγιουάν. Στην αρχή τα σπίτια αυτά ήταν κατοικίες εύπορων οικογενειών, αλλά στη συνέχεια σε κάθε ένα από αυτά εγκαταστάθηκαν πολλές φτωχές οικογένειες μαζί. Όλη αυτή η συνοικία του Πεκίνου (όπως και μερικές άλλες) απαρτίζεται από γραφικά στενά σοκάκια τα οποία ονομάζονται χουτόνγκ.
Έτσι δημιουργείται ένα ελκυστικό – γραφικό πολεοδομικό σύμπλεγμα αποτελούμενο από τα χουτόνγκ και τα σιχεγιουάν, το οποίο ο 21ος αιώνας ευτυχώς δεν το έχει αγγίξει.
Σ’ αυτή την περιοχή αποφασίσαμε να περπατήσουμε μετά από το ναό του ουρανού. Κατεβήκαμε από το μετρό και προχωρήσαμε προς την πεζοδρομημένη περιοχή των χουτόνγκ ανατολικά των λιμνών Τσαν Χάι και Χου Χάι.
Συνεχώς συναντούσαμε μικρά μαγαζιά με αναμνηστικά ή για φαγητό ή για ποτό ή και για φαγητό του δρόμου.
Κάποια στιγμή περνάμε έξω από ένα μπαρ με ζωντανή μουσική.
Είχαμε ήδη συναντήσει αρκετά μπαρ με ζωντανή μουσική. Είμαστε στο πόδι από το πρωί. Είχαμε περπατήσει όλη την απαγορευμένη πόλη και το συγκρότημα του ναού του ουρανού. Σκεφτήκαμε ότι δεν ήταν άσχημη ιδέα να πιούμε το ποτό μας ακούγοντας μουσική με κινέζικους στίχους κάτω από το αστέρι της επανάστασης.
Η μπάντα των παιδιών έπαιζε όμορφα.
Ήταν Παρασκευή βραδάκι και παρατηρούσαμε έντονη κινητικότητα στο μπαρ. Ο κόσμος συνεχώς ανανεωνόταν. Νέοι άνθρωποι έμπαιναν στο μπαρ έπιναν μια μπύρα ή ένα ποτό και έφευγαν. Κάποια στιγμή ξεκούραστοι πια βγήκαμε από το μαγαζί και συνεχίσαμε τον περίπατο στα χουτόνγκ. Στο δρόμο μας είδαμε και άλλα μπαρ με ζωντανή μουσική.
Συνεχίσαμε τον περίπατο παρατηρώντας την παραδοσιακή περιοχή και την κίνηση στα χουτόνγκ.
Κάποια στιγμή σκεφτήκαμε ότι πρέπει να φάμε. Είμαστε όλη την ημέρα με το πρωινό του ξενοδοχείου το οποίο βέβαια ήταν κάτι παραπάνω από πλούσιο. Ανοίξαμε το Lonely Planet. Σκεφτήκαμε να κάνουμε ένα δεύτερο διάλειμμα (μετά από αυτό προ τετραημέρου στη Σαγκάη) από το κινέζικο φαγητό. Εγώ διαφώνησα αλλά ήμουν η μειοψηφία. Αποδέχτηκα την άλλη άποψη σύμφωνα με τις αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Άλλωστε σε λαϊκή δημοκρατία είμαστε. Τέλος πάντων στο βιβλίο βρίσκουμε μια μπυραρία κοντά στο σημείο το οποίο βρισκόμαστε εκείνη τη στιγμή. Προχωρήσαμε προς τα εκεί. Αφήσαμε τα πολυσύχναστα χουτόνγκ και προχωρήσαμε σε σκοτεινά σοκάκια,
αλλά η σημαία της Λαϊκής Δημοκρατίας ήταν πανταχού παρούσα.
Προχωρώντας βλέπουμε το κτίσμα της παρακάτω φωτογραφίας και αναρωτηθήκαμε για το πόσο όμορφο μπαράκι θα ήταν αυτό άνοιξη και καλοκαιράκι.
Συνεχίσαμε να περπατάμε στα σκοτεινά και ερημικά σοκάκια μέχρι που φτάσαμε στη μπυραρία. Ο εξωτερικός χώρος ήταν υπέροχος,
αλλά στον εσωτερικό δεν υπήρχε ούτε στασίδι.
Συνεχίσαμε να προχωράμε προς αναζήτηση φαγητού και εγώ παρ’ όλον ότι ήμουν μειοψηφία εξηγούσα στους άλλους ότι ούτε σήμερα θα γλίτωναν το κινέζικο φαγητό. Προχωρώντας δυτικά βγήκαμε από τα στενά και τη σκοτεινιά σε ένα δρόμο
κοντά στις λίμνες με αρκετά φαγάδικα, όπου όμως έτρωγαν μόνο Κινέζοι. Άλλωστε η εποχή (μέσα Φλεβάρη) δεν ευνοεί τον τουρισμό. Βρήκαμε ένα μαγαζί.
Τα υπόλοιπα φαγάδικα ήταν σε διαδικασία κλεισίματος. Για τα δεδομένα του Πεκίνου η ώρα ήταν προχωρημένη. Το μαγαζί που μπήκαμε ήταν hot-pot. Επί τέλους. Άλλη μια νύχτα με κινέζικη διατροφή. Άλλη μια νύχτα με ελαφριά διατροφή. Την προηγούμενη νύχτα ψήσαμε (άλλωστε ήταν και Τσικνοπέμπτη στην Ελλάδα), αυτή θα βράσουμε.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι νέοι αλλά κυρίως νέες Κινέζες ήταν σε κατάσταση κώματος από το αλκοόλ. Έπιναν τα κινέζικα αποστάγματα σε συνδυασμό με μπύρα. Τα κινέζικα αποστάγματα τα οποία δοκίμασα έχουν μεγάλη περιεκτικότητα σε αλκοόλ και απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στη διαχείρισή τους.
Όταν φύγαμε από το εστιατόριο ήταν περασμένα μεσάνυχτα.
Πήραμε το μετρό και πήγαμε στο ξενοδοχείο μας
για ένα τελευταίο κρασί.
Κεφάλαιο 19
Μια βόλτα στα χουτόνγκ.
Μια παραδοσιακή περιοχή του Πεκίνου είναι αυτή εκατέρωθεν (ανατολικά και δυτικά) των λιμνών Τσαν Χάι και Χου Χάι. Στην περιοχή αυτή υπάρχουν παραδοσιακά σπίτια του Πεκίνου τα οποία διαθέτουν μια κεντρική αυλή με την κυρίως κατοικία να βρίσκεται στη βόρεια πλευρά, ενώ οι υπόλοιπες τρεις πλευρές διαθέτουν δωμάτια μικρότερου μεγέθους. Τα σπίτια αυτά ονομάζονται σιχεγιουάν. Στην αρχή τα σπίτια αυτά ήταν κατοικίες εύπορων οικογενειών, αλλά στη συνέχεια σε κάθε ένα από αυτά εγκαταστάθηκαν πολλές φτωχές οικογένειες μαζί. Όλη αυτή η συνοικία του Πεκίνου (όπως και μερικές άλλες) απαρτίζεται από γραφικά στενά σοκάκια τα οποία ονομάζονται χουτόνγκ.
Έτσι δημιουργείται ένα ελκυστικό – γραφικό πολεοδομικό σύμπλεγμα αποτελούμενο από τα χουτόνγκ και τα σιχεγιουάν, το οποίο ο 21ος αιώνας ευτυχώς δεν το έχει αγγίξει.
Σ’ αυτή την περιοχή αποφασίσαμε να περπατήσουμε μετά από το ναό του ουρανού. Κατεβήκαμε από το μετρό και προχωρήσαμε προς την πεζοδρομημένη περιοχή των χουτόνγκ ανατολικά των λιμνών Τσαν Χάι και Χου Χάι.
Συνεχώς συναντούσαμε μικρά μαγαζιά με αναμνηστικά ή για φαγητό ή για ποτό ή και για φαγητό του δρόμου.
Κάποια στιγμή περνάμε έξω από ένα μπαρ με ζωντανή μουσική.
Είχαμε ήδη συναντήσει αρκετά μπαρ με ζωντανή μουσική. Είμαστε στο πόδι από το πρωί. Είχαμε περπατήσει όλη την απαγορευμένη πόλη και το συγκρότημα του ναού του ουρανού. Σκεφτήκαμε ότι δεν ήταν άσχημη ιδέα να πιούμε το ποτό μας ακούγοντας μουσική με κινέζικους στίχους κάτω από το αστέρι της επανάστασης.
Η μπάντα των παιδιών έπαιζε όμορφα.
Ήταν Παρασκευή βραδάκι και παρατηρούσαμε έντονη κινητικότητα στο μπαρ. Ο κόσμος συνεχώς ανανεωνόταν. Νέοι άνθρωποι έμπαιναν στο μπαρ έπιναν μια μπύρα ή ένα ποτό και έφευγαν. Κάποια στιγμή ξεκούραστοι πια βγήκαμε από το μαγαζί και συνεχίσαμε τον περίπατο στα χουτόνγκ. Στο δρόμο μας είδαμε και άλλα μπαρ με ζωντανή μουσική.
Συνεχίσαμε τον περίπατο παρατηρώντας την παραδοσιακή περιοχή και την κίνηση στα χουτόνγκ.
Κάποια στιγμή σκεφτήκαμε ότι πρέπει να φάμε. Είμαστε όλη την ημέρα με το πρωινό του ξενοδοχείου το οποίο βέβαια ήταν κάτι παραπάνω από πλούσιο. Ανοίξαμε το Lonely Planet. Σκεφτήκαμε να κάνουμε ένα δεύτερο διάλειμμα (μετά από αυτό προ τετραημέρου στη Σαγκάη) από το κινέζικο φαγητό. Εγώ διαφώνησα αλλά ήμουν η μειοψηφία. Αποδέχτηκα την άλλη άποψη σύμφωνα με τις αρχές του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Άλλωστε σε λαϊκή δημοκρατία είμαστε. Τέλος πάντων στο βιβλίο βρίσκουμε μια μπυραρία κοντά στο σημείο το οποίο βρισκόμαστε εκείνη τη στιγμή. Προχωρήσαμε προς τα εκεί. Αφήσαμε τα πολυσύχναστα χουτόνγκ και προχωρήσαμε σε σκοτεινά σοκάκια,
αλλά η σημαία της Λαϊκής Δημοκρατίας ήταν πανταχού παρούσα.
Προχωρώντας βλέπουμε το κτίσμα της παρακάτω φωτογραφίας και αναρωτηθήκαμε για το πόσο όμορφο μπαράκι θα ήταν αυτό άνοιξη και καλοκαιράκι.
Συνεχίσαμε να περπατάμε στα σκοτεινά και ερημικά σοκάκια μέχρι που φτάσαμε στη μπυραρία. Ο εξωτερικός χώρος ήταν υπέροχος,
αλλά στον εσωτερικό δεν υπήρχε ούτε στασίδι.
Συνεχίσαμε να προχωράμε προς αναζήτηση φαγητού και εγώ παρ’ όλον ότι ήμουν μειοψηφία εξηγούσα στους άλλους ότι ούτε σήμερα θα γλίτωναν το κινέζικο φαγητό. Προχωρώντας δυτικά βγήκαμε από τα στενά και τη σκοτεινιά σε ένα δρόμο
κοντά στις λίμνες με αρκετά φαγάδικα, όπου όμως έτρωγαν μόνο Κινέζοι. Άλλωστε η εποχή (μέσα Φλεβάρη) δεν ευνοεί τον τουρισμό. Βρήκαμε ένα μαγαζί.
Τα υπόλοιπα φαγάδικα ήταν σε διαδικασία κλεισίματος. Για τα δεδομένα του Πεκίνου η ώρα ήταν προχωρημένη. Το μαγαζί που μπήκαμε ήταν hot-pot. Επί τέλους. Άλλη μια νύχτα με κινέζικη διατροφή. Άλλη μια νύχτα με ελαφριά διατροφή. Την προηγούμενη νύχτα ψήσαμε (άλλωστε ήταν και Τσικνοπέμπτη στην Ελλάδα), αυτή θα βράσουμε.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι νέοι αλλά κυρίως νέες Κινέζες ήταν σε κατάσταση κώματος από το αλκοόλ. Έπιναν τα κινέζικα αποστάγματα σε συνδυασμό με μπύρα. Τα κινέζικα αποστάγματα τα οποία δοκίμασα έχουν μεγάλη περιεκτικότητα σε αλκοόλ και απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στη διαχείρισή τους.
Όταν φύγαμε από το εστιατόριο ήταν περασμένα μεσάνυχτα.
Πήραμε το μετρό και πήγαμε στο ξενοδοχείο μας
για ένα τελευταίο κρασί.
Last edited:
touristgirl
Member
- Μηνύματα
- 27
- Likes
- 101
Τέλεια και η ιστορία και οι φωτογραφίες. Ωραία ταξίδια κάνεις, μπράβο!
gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.789
Κεφάλαιο 20
Το σινικό τείχος.
Ξημέρωσε Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015. Ρίχνω μια ματιά στο παράθυρο του δωματίου μου και βλέπω ότι ο καιρός είναι καλός και η ομίχλη περιορισμένη.
Κατεβαίνω για πρωινό. Βλέπω το ξενοδοχείο σε εορταστική κατάσταση. Σκέφτομαι ότι τα δυτικά έθιμα, όπως η σημερινή γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου εισβάλλουν και στην Κίνα. Ξεμπερδεύω γρήγορα με το πλούσιο πρωινό του ξενοδοχείου, γιατί την προηγούμενη ημέρα είχαμε κανονίσει με τον Τσακ να μας πάει στο σινικό τείχος με ώρα αναχώρησης 08.30πμ. Αντί για τον Τσακ καταφθάνει ένας νεαρότερός του σε ηλικία, ο οποίος γνώριζε ελάχιστα αγγλικά. Επιβεβαιώνουμε τη συμφωνία που είχαμε κάνει την προηγούμενη με τον Τσακ, δηλαδή να μας πάει στο τείχος και τους τρείς με 300 γουάν. Μπαίνουμε στη λιμουζίνα και ξεκινάμε.
Είμαστε ακόμα στο Πεκίνο όταν ο οδηγός προσπαθούσε να μας εξηγήσει κάτι περί silk. Καταλάβαμε ότι ήθελε να μας τρέχει σε εργοστάσια μεταξιού. Αγρίεψα λίγο. Ο ένας συνταξιδιώτης μου προσπαθούσε να φερθεί ευγενικά. Ο τύπος μας έλεγε silk άλλως ότι έπρεπε να πληρώσουμε 1000 γουάν. Αγριεύω και του λέω ότι πρέπει να μιλήσουμε με τον Τσακ. Αυτός συνέχιζε να λέει το παραμύθι του. Δεν άντεξα άλλο και παρ’ όλο που οδηγούσε πήγα να τον πιάσω από το λαιμό, εξηγώντας του, όχι πλέον ευγενικά, ότι πρέπει να μιλήσω με τον Τσακ. Παίρνει τον Τσακ τηλέφωνο. Ο Τσακ ποιούσε την νήσσαν. Άρχισα να εκνευρίζομαι πολύ. Εξηγώ στον Τσακ ότι η συμφωνία μας ήταν να μας πάει στο σινικό τείχος και να μας φέρει πίσω χωρίς silk και υπόλοιπα που είχαν στο μυαλό τους για να πάρουν προμήθεια. Ο Τσακ άρχισε να τα μασάει. Κλείνω το τηλέφωνο και λέω στον οδηγό μας :
«Great Wall NOW!».
Αυτός φαίνεται να φοβάται και σταμάτησε να μιλάει. Όμως ύστερα από περίπου δέκα λεπτά και πριν βγούμε από το πολεοδομικό συγκρότημα του Πεκίνου σταματάει τη λιμουζίνα μπροστά από ένα κτίριο. Τον ρωτάω γιατί και αυτός μου απαντάει silk. Τότε η ιώβεια υπομονή μου εξαντλήθηκε τελείως. Πιάνω τον Κινέζο από το λαιμό και του φωνάζω: Great Wall NOW!
O Κινέζος φοβήθηκε και από τότε δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Κάτι ψέλλισε ότι πρέπει να του δώσουμε παραπάνω αλλά ξεκίνησε με μεγάλη ταχύτητα προς το σινικό τείχος.
Φτάσαμε στην περιοχή, παρκάραμε και δώσαμε ραντεβού με τον οδηγό μας ύστερα από τρεις ώρες. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το σινικό τείχος
Όταν κουραστήκαμε κατεβήκαμε από το τείχος και παρατηρούσαμε το ευρύτερο περιβάλλον από τη βάση του.
Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Ψάξαμε τον οδηγό μας και τελικά τον βρήκαμε στο αυτοκίνητο να κοιμάται. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για Πεκίνο. Φτάνοντας στα όρια του πολεοδομικού συγκροτήματος συναντήσαμε κάποια κίνηση.
Για να με εξευμενίσει ο Κινέζος περάσαμε και από το ολυμπιακό στάδιο. Μου το έδειξε και πάρκαρε τη λιμουζίνα σε ένα επικίνδυνο σημείο προκειμένου να βγάλω φωτογραφίες.
Μετά τις φωτογραφίες που έβγαλα θεώρησε ότι είχε κάνει το καθήκον του. Συνέχισε να ρωτάει αν θέλουμε silk ή foot massage ή … ή … ή. Δεν άντεξα άλλο και κάποια στιγμή του αγρίεψα, λέγοντάς του ότι πρέπει να μας πάει στο ξενοδοχείο άμεσα.
Πράγματι άρχισε να επιταχύνει προς το ξενοδοχείο, ενώ κάτι ψέλλιζε ότι πρέπει να του δώσουμε 500 γουάν και όχι 300, αφού δεν περάσαμε από τα διάφορα καταστήματα από τα οποία θα έπαιρνε πιθανώς προμήθεια. Εγώ θεώρησα ότι πρέπει να πάρει ένα δώρο αφού με 300 γουάν (δηλαδή με 15 ευρώ το άτομο, είχε κάνει πάνω από 180kmγια τη διαδρομή Πεκίνο – σινικό τείχος - Πεκίνο) η τιμή ήταν εξευτελιστική. Όμως επειδή μας είχε πρήξει με το να σταματήσουμε σε διάφορα καταστήματα, αποφασίσαμε το δώρο του, το οποίο θα ήταν 200 γουάν, να του το δώσουμε στο ξενοδοχείο μας, αφού του δώσουμε πρώτα το προσυμφωνημένο τίμημα των 300 γουάν. Μάλιστα αποφασίσαμε το προσυμφωνημένο τίμημα να το δώσει ο συνταξιδιώτης μου (ως καλός) και μετά εγώ να δώσω τα εξτρά χρήματα (ως κακός). Φτάνουμε στο ξενοδοχείο, βγαίνουμε έξω από τη λιμουζίνα και ο συνταξιδιώτης μου, δίνει στον Κινέζο οδηγό τα 300 προσυμφωνημένα γουάν. Τον φωνάζω και εγώ για να του δώσω τα άλλα 200 γουάν τα οποία είχαμε αποφασίσει να του δώσουμε ως δώρο. Όμως παρ’ όλον ότι του φωνάζω να έρθει, αυτός μπαίνει στο αυτοκίνητό του και εξαφανίζεται με μεγάλη ταχύτητα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Ίσως τον τρομάξαμε λίγο περισσότερο από όσο έπρεπε. Τέλος πάντων προς γνώση και συμμόρφωση.
Αφού βρεθήκαμε στο ξενοδοχείο ανέβηκα για ένα σύντομο ντους, άφησα τη μεγάλη φωτογραφική μηχανή (μεγάλο λάθος) και ύστερα από σαράντα λεπτά κατέβηκα για να φύγουμε για την περιοχή των λιμνών Τσαν Χάι και Χου Χάι.
Το σινικό τείχος.
Ξημέρωσε Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015. Ρίχνω μια ματιά στο παράθυρο του δωματίου μου και βλέπω ότι ο καιρός είναι καλός και η ομίχλη περιορισμένη.
Κατεβαίνω για πρωινό. Βλέπω το ξενοδοχείο σε εορταστική κατάσταση. Σκέφτομαι ότι τα δυτικά έθιμα, όπως η σημερινή γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου εισβάλλουν και στην Κίνα. Ξεμπερδεύω γρήγορα με το πλούσιο πρωινό του ξενοδοχείου, γιατί την προηγούμενη ημέρα είχαμε κανονίσει με τον Τσακ να μας πάει στο σινικό τείχος με ώρα αναχώρησης 08.30πμ. Αντί για τον Τσακ καταφθάνει ένας νεαρότερός του σε ηλικία, ο οποίος γνώριζε ελάχιστα αγγλικά. Επιβεβαιώνουμε τη συμφωνία που είχαμε κάνει την προηγούμενη με τον Τσακ, δηλαδή να μας πάει στο τείχος και τους τρείς με 300 γουάν. Μπαίνουμε στη λιμουζίνα και ξεκινάμε.
Είμαστε ακόμα στο Πεκίνο όταν ο οδηγός προσπαθούσε να μας εξηγήσει κάτι περί silk. Καταλάβαμε ότι ήθελε να μας τρέχει σε εργοστάσια μεταξιού. Αγρίεψα λίγο. Ο ένας συνταξιδιώτης μου προσπαθούσε να φερθεί ευγενικά. Ο τύπος μας έλεγε silk άλλως ότι έπρεπε να πληρώσουμε 1000 γουάν. Αγριεύω και του λέω ότι πρέπει να μιλήσουμε με τον Τσακ. Αυτός συνέχιζε να λέει το παραμύθι του. Δεν άντεξα άλλο και παρ’ όλο που οδηγούσε πήγα να τον πιάσω από το λαιμό, εξηγώντας του, όχι πλέον ευγενικά, ότι πρέπει να μιλήσω με τον Τσακ. Παίρνει τον Τσακ τηλέφωνο. Ο Τσακ ποιούσε την νήσσαν. Άρχισα να εκνευρίζομαι πολύ. Εξηγώ στον Τσακ ότι η συμφωνία μας ήταν να μας πάει στο σινικό τείχος και να μας φέρει πίσω χωρίς silk και υπόλοιπα που είχαν στο μυαλό τους για να πάρουν προμήθεια. Ο Τσακ άρχισε να τα μασάει. Κλείνω το τηλέφωνο και λέω στον οδηγό μας :
«Great Wall NOW!».
Αυτός φαίνεται να φοβάται και σταμάτησε να μιλάει. Όμως ύστερα από περίπου δέκα λεπτά και πριν βγούμε από το πολεοδομικό συγκρότημα του Πεκίνου σταματάει τη λιμουζίνα μπροστά από ένα κτίριο. Τον ρωτάω γιατί και αυτός μου απαντάει silk. Τότε η ιώβεια υπομονή μου εξαντλήθηκε τελείως. Πιάνω τον Κινέζο από το λαιμό και του φωνάζω: Great Wall NOW!
O Κινέζος φοβήθηκε και από τότε δεν είχαμε κανένα πρόβλημα. Κάτι ψέλλισε ότι πρέπει να του δώσουμε παραπάνω αλλά ξεκίνησε με μεγάλη ταχύτητα προς το σινικό τείχος.
Φτάσαμε στην περιοχή, παρκάραμε και δώσαμε ραντεβού με τον οδηγό μας ύστερα από τρεις ώρες. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το σινικό τείχος
Όταν κουραστήκαμε κατεβήκαμε από το τείχος και παρατηρούσαμε το ευρύτερο περιβάλλον από τη βάση του.
Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Ψάξαμε τον οδηγό μας και τελικά τον βρήκαμε στο αυτοκίνητο να κοιμάται. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για Πεκίνο. Φτάνοντας στα όρια του πολεοδομικού συγκροτήματος συναντήσαμε κάποια κίνηση.
Για να με εξευμενίσει ο Κινέζος περάσαμε και από το ολυμπιακό στάδιο. Μου το έδειξε και πάρκαρε τη λιμουζίνα σε ένα επικίνδυνο σημείο προκειμένου να βγάλω φωτογραφίες.
Μετά τις φωτογραφίες που έβγαλα θεώρησε ότι είχε κάνει το καθήκον του. Συνέχισε να ρωτάει αν θέλουμε silk ή foot massage ή … ή … ή. Δεν άντεξα άλλο και κάποια στιγμή του αγρίεψα, λέγοντάς του ότι πρέπει να μας πάει στο ξενοδοχείο άμεσα.
Πράγματι άρχισε να επιταχύνει προς το ξενοδοχείο, ενώ κάτι ψέλλιζε ότι πρέπει να του δώσουμε 500 γουάν και όχι 300, αφού δεν περάσαμε από τα διάφορα καταστήματα από τα οποία θα έπαιρνε πιθανώς προμήθεια. Εγώ θεώρησα ότι πρέπει να πάρει ένα δώρο αφού με 300 γουάν (δηλαδή με 15 ευρώ το άτομο, είχε κάνει πάνω από 180kmγια τη διαδρομή Πεκίνο – σινικό τείχος - Πεκίνο) η τιμή ήταν εξευτελιστική. Όμως επειδή μας είχε πρήξει με το να σταματήσουμε σε διάφορα καταστήματα, αποφασίσαμε το δώρο του, το οποίο θα ήταν 200 γουάν, να του το δώσουμε στο ξενοδοχείο μας, αφού του δώσουμε πρώτα το προσυμφωνημένο τίμημα των 300 γουάν. Μάλιστα αποφασίσαμε το προσυμφωνημένο τίμημα να το δώσει ο συνταξιδιώτης μου (ως καλός) και μετά εγώ να δώσω τα εξτρά χρήματα (ως κακός). Φτάνουμε στο ξενοδοχείο, βγαίνουμε έξω από τη λιμουζίνα και ο συνταξιδιώτης μου, δίνει στον Κινέζο οδηγό τα 300 προσυμφωνημένα γουάν. Τον φωνάζω και εγώ για να του δώσω τα άλλα 200 γουάν τα οποία είχαμε αποφασίσει να του δώσουμε ως δώρο. Όμως παρ’ όλον ότι του φωνάζω να έρθει, αυτός μπαίνει στο αυτοκίνητό του και εξαφανίζεται με μεγάλη ταχύτητα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Ίσως τον τρομάξαμε λίγο περισσότερο από όσο έπρεπε. Τέλος πάντων προς γνώση και συμμόρφωση.
Αφού βρεθήκαμε στο ξενοδοχείο ανέβηκα για ένα σύντομο ντους, άφησα τη μεγάλη φωτογραφική μηχανή (μεγάλο λάθος) και ύστερα από σαράντα λεπτά κατέβηκα για να φύγουμε για την περιοχή των λιμνών Τσαν Χάι και Χου Χάι.
gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.789
Κεφάλαιο 21
Μια βόλτα στην περιοχή Χόου Χάι και η κονκάρδα του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ.
Με το μετρό φτάσαμε γρήγορα στην περιοχή των λιμνών Χόου Χάι.
Η περιοχή Χόου Χάι (πίσω λίμνες) αποτελείται από ένα σύμπλεγμα τριών λιμνών, όπου από νότο προς βορά ονομάζονται Τσιάν Χάι, Χόου Χάι και Ξι Χάι. Οι λίμνες αυτές βρίσκονται 1,5 km βόρεια και ελαφρώς ανατολικά της απαγορευμένης πόλης και βόρεια (όμορες) του πάρκου Μπέι Χάι και της ομώνυμης λίμνης της ευρισκομένης στο κέντρο του πάρκου. Το σύμπλεγμα της περιοχής των λιμνών βρίσκεται στην καρδιά μιας συνοικίας με χουτόνγκ και η βόλτα κάναμε ήταν η συνέχεια της νυχτερινής βόλτας της προηγούμενης ημέρας.
Ξεκινήσαμε τον περίπατο κατευθυνόμενοι βόρεια κατά μήκος του δυτικού περιφερειακού πεζόδρομου της νοτιότερης λίμνης Τσιαν Χάι.
Οι λίμνες ήταν παγωμένες.
Στις όχθες της λίμνης παρατηρούσαμε πολλά ποδήλατα για υδάτινες διαδρομές, προφανώς απενεργοποιημένα την εποχή εκείνη, λόγω πάγου.
Κάποια στιγμή συναντήσαμε το εστιατόριο Pyongyang food and drink.
Παρατηρήσαμε από τις τηλεοράσεις του καταστήματος τα χαρούμενα πρόσωπα των καλλιτέχνιδων.
Τάξαμε στους εαυτούς μας ότι αν δεν βρίσκαμε συγκλονιστικά καλύτερο εστιατόριο από το Pyongyang food and drink θα επιστρέφαμε εκεί μετά το τέλος της βόλτας.
Συνεχίσαμε τον περίπατο, αλλά όπου και αν πηγαίναμε ο σύντροφος Μάο (ή μάλλον τα πορτραίτα του, οι φωτογραφίες του, οι αφίσες του κλπ) ήταν παντού.
Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και στις περιοχές της λίμνης όπου είχε λιώσει ο πάγος, είχαν δημιουργηθεί υπέροχες εικόνες.
Οι λίμνες είχαν μεταμορφωθεί σε καθρέπτη. Έκανα την απόλυτη αυτοκριτική που άφησα τη μεγάλη φωτογραφική μηχανή στο ξενοδοχείο. Οι εικόνες ήταν καταπληκτικές και εγώ δεν είχα μέσο να τις απεικονίσω κατάλληλα.
Στόχευσα με τη μικρή φωτογραφική μηχανή προς τη γέφυρα της Ασημένιας Ράβδου, η οποία ευρίσκεται άνω του καναλιού σύνδεσης των λιμνών Τσιαν Χάι και Χόου Χάι. Η γέφυρα καθρεπτιζόταν στο νερό.
Αφήσαμε πίσω μας τη λίμνη Τσιαν Χάι και συνεχίσαμε να περπατάμε κατευθυνόμενοι βόρεια κατά μήκος του δυτικού περιφερειακού πεζόδρομου της ενδιάμεσης λίμνης Χόου Χάι. Συνέχισα να φωτογραφίζω ασταμάτητα.
Εκεί η περιοχή ήταν γεμάτη από μπαράκια με live μουσική.
Αποφασίσαμε να μπούμε σε ένα απ’ αυτά για να ξεκουραστούμε και να πιούμε το πρώτο ποτό της ημέρας.
Όταν βγήκαμε από το μπαρ είχε νυχτώσει. Τα μπαράκια ήταν στενά και όλα είχαν live μουσική. Προκαλούσε πολύ γέλιο σε κάθε δέκα βήματα να αλλάζεις συγκρότημα και μουσική. Έβγαλα από τα πιο σουρεαλιστικά video της ζωής μου.
Συνεχίσαμε τον περίπατο, κάποια στιγμή επιστρέψαμε, αφήνοντας τη λίμνη Χόου Χάι, περάσαμε από τη γέφυρα της Ασημένιας Ράβδου και κατευθυνόμενοι νότια κατά μήκος του ανατολικού περιφερειακού πεζόδρομου της νοτιότερης λίμνης Τσιαν Χάι καταλήξαμε στο σημείο εκκίνησης. Στη διαδρομή μας δεν είχαμε βρει κάποιο ρεστοράν το οποίο να μας έχει εντυπωσιάσει ιδιαίτερα. Πριν από μερικές ώρες είχαμε τάξει στους εαυτούς μας ότι αν δεν βρίσκαμε συγκλονιστικά καλύτερο εστιατόριο από το Pyongyang, θα επιστρέφαμε εκεί μετά το τέλος της βόλτας. Μειδιώντας κατευθυνόμενοι, πάλι, βόρεια κατά μήκος του δυτικού περιφερειακού πεζόδρομου της νοτιότερης λίμνης Τσιαν Χάι, φτάσαμε στο ρεστοράν Pyongyang food and drink. Φτάνοντας βλέπουμε νεαρές γυναίκες, ντυμένες ομοιόμορφα, να τραγουδάνε.
Μπαίνουμε μέσα στο ρεστοράν και το ισόγειο ήταν γεμάτο. Οι υπεύθυνοι του καταστήματος μας υπέδειξαν να ανεβούμε στον όροφο. Παρατηρήσαμε με έκπληξη ότι οι χαρωπές νεαρές γυναίκες – σχεδόν κοριτσάκια - που τραγουδούσαν, διέκοπταν το τραγούδι τους και σερβίριζαν.
Όταν δεν είχαν δουλειά συνέχιζαν το τραγούδι.
Μόλις κάτσαμε στο τραπέζι, το οποίο επιλέξαμε γιατί είχε θέα στη λίμνη, ήρθαν τρία από τα ντυμένα ομοιόμορφα κοριτσάκια να πάρουν παραγγελία. Και ξαφνικά μου ξανάρθαν ένα – ένα χρόνια περασμένα αλλά και δοξασμένα.
Και αυτό γιατί όλες οι σερβιτόρες, μικρά χαρωπά κοριτσάκια, είχαν στο πέτο τους μια κονκάρδα. Αναγνωρίζω στην κονκάρδα το πορτραίτο του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ. Θυμάμαι τα παλιά χρόνια τι αντιδράσεις είχαν δημιουργηθεί στο ΚΚΕ εσωτερικού, όταν η εφημερίδα ΑΥΓΗ – όργανο του κόμματος – έγραψε ένα άρθρο για τη Β. Κορέα στο οποίο ανέφερε: «…ο Κιμ Ιλ Σουνγκ – μεγάλος ηγέτης - ….» και συνεχίστηκε το άρθρο. Δεν είχαν σημασία ούτε τα προηγούμενα ούτε η συνέχεια του άρθρου. Θυμάμαι ότι μετά το άρθρο αυτό έγινε ο απόλυτος χαμός στα πλαίσια της εσωκομματικής δημοκρατίας της ανανεωτικής αριστεράς. Η εξήγηση ήταν απλή. Την αναφέρω για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι. Το ΚΚΕ εσωτερικού το αναγνώριζαν λίγα κομμουνιστικά κόμματα, μεταξύ των οποίων το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα το οποίο όμως αναγνώριζε και το ΚΚΕ, αλλά μόνο δύο κόμματα από αυτά που είχαν τότε την κρατική εξουσία αναγνώριζαν το ΚΚΕ εσωτερικού. Τη μερίδα του λέοντος στον τομέα αυτό είχε το ΚΚΕ. Τα δύο κράτη τα οποία αναγνώριζαν, αποκλειστικά, το ΚΚΕ εσωτερικού ήταν η Ρουμανία του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου και η Λαϊκή Δημοκρατία της Βόρειας Κορέας του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ. Ζήτησα, ευγενικά και με νοηματική βέβαια, από τα κοριτσάκια αν μπορώ να έχω μια κονκάρδα με το πορτραίτο του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ. Με κοίταξαν αμήχανα. Προσπάθησα να τους εξηγήσω τη σύγχρονη πολιτική ιστορία. Προφανώς δεν τα κατάφερα.
Τα κοριτσάκια τα οποία μέχρι τότε γελούσαν κρύβοντας το πρόσωπό τους από σεμνότητα, σκυθρώπιασαν. Δεν ήξεραν τι να απαντήσουν. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Άνοιξε η πόρτα η οποία ήταν πολύ κοντά στο τραπέζι μας και εμφανίζονται οι κομισάριοι. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά προς το δωμάτιο από όπου βγήκαν. Ήταν ένα δωμάτιο όπου φαινόταν στο κέντρο του ένα μεγάλο κυκλικό τραπέζι. Άρχισα τη διαπραγμάτευση προφανώς με νοηματική.
Προσπάθησα να τους εξηγήσω γιατί ήθελα την κονκάρδα του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ. Τους έλεγα και με νοηματική και με αγγλικά και με ισπανικά ότι σύντροφος Κιμ Ιλ Σουνγκ και σύντροφος Μπάμπης Δρακόπουλος αδέλφια. Αυτοί δεν καταλάβαιναν τίποτα. Μάλιστα μας αγριοκοίταζαν. Τους εξήγησα ότι δεν ήμαστε ταξικοί εχθροί, είμαστε φίλοι τους, αδέλφια τους και σύντροφοί τους. Αυτοί πάλι δεν καταλάβαιναν τίποτα. Δυστυχώς δεν απευθυνόμουν ούτε σε μεσόγειους, ούτε σε λατίνους για να τους συγκινήσω. Το βλέμμα τους εξακολουθούσε να είναι αυστηρό. Προφανώς δεν γνώριζαν ιστορία και προφανώς δεν γνώριζαν τον σύντροφο Μπάμπη Δρακόπουλο. Τότε έκανα την τελευταία (νόμιζα) προσπάθεια. Με νοηματική προσπάθησα να τους πω ότι σύντροφος Κιμ Ιλ Σουνγκ και σύντροφος Λεωνίδας Κύρκος αδέλφια. Αυτοί πάλι δεν καταλάβαιναν τίποτα. Για να συνεχίσω τη διαπραγμάτευση ζήτησα ένα μπουκάλι κρασί. Οι κομισάριοι άρχισαν να με κοιτάζουν περίεργα. Σκέφτηκα ότι πρέπει να κάνω μια τελευταία προσπάθεια, κρύβοντας με τρομερή δυσκολία τα γέλια μέχρι δακρύων. Ήταν βασανιστικό να θες να γελάσεις και να στο απαγορεύει ο ρόλος σου. Είχα μπει στο πετσί του ρόλου μου, οπότε έκανα την τελευταία προσπάθεια. Τους είπα με νοηματική (είχα εξασκηθεί), αλλά και με ότι γλώσσα ήξερα, ότι οι μόνες δύο αριστερές κυβερνήσεις στον κόσμο είναι η δική τους από την εποχή του μεγάλου ηγέτη Κιμ Ιλ Σουνγκ και η δική μας η οποία τότε ήταν κυβέρνηση μόλις δύο εβδομάδων. Πάλι απέτυχα στο στόχο μου. Ήταν γραφτό να επιστρέψω στην Ελλάδα χωρίς την κονκάρδα του μεγάλου ηγέτη Κιμ Ιλ Σουνγκ.
Τέλος πάντων λίγο το κακό. Πάντως γελάσαμε πολύ. Ευτυχώς έχω να ασχοληθώ με την πολιτική ζωή αυτού του τόπου (εννοώ της Ελλάδας όπου είμαι τώρα – ελπίζω όχι για πολύ καιρό ακόμα) αρκετές δεκαετίες. Όπως λέει και ο ποιητής «τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι». Τέλος πάντων έτσι γίνεται συνήθως. Τα καλύτερα παιδιά φεύγουν και στη θέση τους μένουν οι θεσιθήρες και οι κισσοί. Όμως η προηγούμενη – προ δεκαετιών - ενασχόλησή μου, μου επιτρέπει να γελάω σε παρόμοιες περιπτώσεις. Σκέφτηκα ότι αρκετά γελάσαμε (από μέσα μας, βέβαια) και εξήγησα στους ανθρώπους με νοηματική, ότι τους καταλαβαίνω και ότι θα επισκεφτώ σύντομα τη χώρα τους και θα βρώ εκεί την κονκάρδα με το πορτραίτο του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ. Οι φίλοι μας έφυγαν και εμείς απολαύσαμε τη συνέχεια.
Αφού διασκεδάσαμε στο εστιατόριο Pyongyang food and drink, τρώγοντας νόστιμα φαγητά
τα οποία συνοδεύσαμε με κινέζικο κόκκινο κρασί,
φύγαμε από το ρεστοράν και συνεχίσαμε με μικρό περίπατο στην περιοχή.
Κάποια στιγμή ευτυχισμένοι από τις δύο γεμάτες ημέρες στο Πεκίνο, χωρίς όμως την κονκάρδα με το πορτραίτο του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ, πήραμε το μετρό και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας, για να πιούμε το τελευταίο μπουκάλι κρασί, κάνοντας παράλληλα ανασκόπηση της ημέρας και προγραμματισμό της επόμενης.
Μια βόλτα στην περιοχή Χόου Χάι και η κονκάρδα του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ.
Με το μετρό φτάσαμε γρήγορα στην περιοχή των λιμνών Χόου Χάι.
Η περιοχή Χόου Χάι (πίσω λίμνες) αποτελείται από ένα σύμπλεγμα τριών λιμνών, όπου από νότο προς βορά ονομάζονται Τσιάν Χάι, Χόου Χάι και Ξι Χάι. Οι λίμνες αυτές βρίσκονται 1,5 km βόρεια και ελαφρώς ανατολικά της απαγορευμένης πόλης και βόρεια (όμορες) του πάρκου Μπέι Χάι και της ομώνυμης λίμνης της ευρισκομένης στο κέντρο του πάρκου. Το σύμπλεγμα της περιοχής των λιμνών βρίσκεται στην καρδιά μιας συνοικίας με χουτόνγκ και η βόλτα κάναμε ήταν η συνέχεια της νυχτερινής βόλτας της προηγούμενης ημέρας.
Ξεκινήσαμε τον περίπατο κατευθυνόμενοι βόρεια κατά μήκος του δυτικού περιφερειακού πεζόδρομου της νοτιότερης λίμνης Τσιαν Χάι.
Οι λίμνες ήταν παγωμένες.
Στις όχθες της λίμνης παρατηρούσαμε πολλά ποδήλατα για υδάτινες διαδρομές, προφανώς απενεργοποιημένα την εποχή εκείνη, λόγω πάγου.
Κάποια στιγμή συναντήσαμε το εστιατόριο Pyongyang food and drink.
Παρατηρήσαμε από τις τηλεοράσεις του καταστήματος τα χαρούμενα πρόσωπα των καλλιτέχνιδων.
Τάξαμε στους εαυτούς μας ότι αν δεν βρίσκαμε συγκλονιστικά καλύτερο εστιατόριο από το Pyongyang food and drink θα επιστρέφαμε εκεί μετά το τέλος της βόλτας.
Συνεχίσαμε τον περίπατο, αλλά όπου και αν πηγαίναμε ο σύντροφος Μάο (ή μάλλον τα πορτραίτα του, οι φωτογραφίες του, οι αφίσες του κλπ) ήταν παντού.
Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και στις περιοχές της λίμνης όπου είχε λιώσει ο πάγος, είχαν δημιουργηθεί υπέροχες εικόνες.
Οι λίμνες είχαν μεταμορφωθεί σε καθρέπτη. Έκανα την απόλυτη αυτοκριτική που άφησα τη μεγάλη φωτογραφική μηχανή στο ξενοδοχείο. Οι εικόνες ήταν καταπληκτικές και εγώ δεν είχα μέσο να τις απεικονίσω κατάλληλα.
Στόχευσα με τη μικρή φωτογραφική μηχανή προς τη γέφυρα της Ασημένιας Ράβδου, η οποία ευρίσκεται άνω του καναλιού σύνδεσης των λιμνών Τσιαν Χάι και Χόου Χάι. Η γέφυρα καθρεπτιζόταν στο νερό.
Αφήσαμε πίσω μας τη λίμνη Τσιαν Χάι και συνεχίσαμε να περπατάμε κατευθυνόμενοι βόρεια κατά μήκος του δυτικού περιφερειακού πεζόδρομου της ενδιάμεσης λίμνης Χόου Χάι. Συνέχισα να φωτογραφίζω ασταμάτητα.
Εκεί η περιοχή ήταν γεμάτη από μπαράκια με live μουσική.
Αποφασίσαμε να μπούμε σε ένα απ’ αυτά για να ξεκουραστούμε και να πιούμε το πρώτο ποτό της ημέρας.
Όταν βγήκαμε από το μπαρ είχε νυχτώσει. Τα μπαράκια ήταν στενά και όλα είχαν live μουσική. Προκαλούσε πολύ γέλιο σε κάθε δέκα βήματα να αλλάζεις συγκρότημα και μουσική. Έβγαλα από τα πιο σουρεαλιστικά video της ζωής μου.
Συνεχίσαμε τον περίπατο, κάποια στιγμή επιστρέψαμε, αφήνοντας τη λίμνη Χόου Χάι, περάσαμε από τη γέφυρα της Ασημένιας Ράβδου και κατευθυνόμενοι νότια κατά μήκος του ανατολικού περιφερειακού πεζόδρομου της νοτιότερης λίμνης Τσιαν Χάι καταλήξαμε στο σημείο εκκίνησης. Στη διαδρομή μας δεν είχαμε βρει κάποιο ρεστοράν το οποίο να μας έχει εντυπωσιάσει ιδιαίτερα. Πριν από μερικές ώρες είχαμε τάξει στους εαυτούς μας ότι αν δεν βρίσκαμε συγκλονιστικά καλύτερο εστιατόριο από το Pyongyang, θα επιστρέφαμε εκεί μετά το τέλος της βόλτας. Μειδιώντας κατευθυνόμενοι, πάλι, βόρεια κατά μήκος του δυτικού περιφερειακού πεζόδρομου της νοτιότερης λίμνης Τσιαν Χάι, φτάσαμε στο ρεστοράν Pyongyang food and drink. Φτάνοντας βλέπουμε νεαρές γυναίκες, ντυμένες ομοιόμορφα, να τραγουδάνε.
Μπαίνουμε μέσα στο ρεστοράν και το ισόγειο ήταν γεμάτο. Οι υπεύθυνοι του καταστήματος μας υπέδειξαν να ανεβούμε στον όροφο. Παρατηρήσαμε με έκπληξη ότι οι χαρωπές νεαρές γυναίκες – σχεδόν κοριτσάκια - που τραγουδούσαν, διέκοπταν το τραγούδι τους και σερβίριζαν.
Όταν δεν είχαν δουλειά συνέχιζαν το τραγούδι.
Μόλις κάτσαμε στο τραπέζι, το οποίο επιλέξαμε γιατί είχε θέα στη λίμνη, ήρθαν τρία από τα ντυμένα ομοιόμορφα κοριτσάκια να πάρουν παραγγελία. Και ξαφνικά μου ξανάρθαν ένα – ένα χρόνια περασμένα αλλά και δοξασμένα.
Και αυτό γιατί όλες οι σερβιτόρες, μικρά χαρωπά κοριτσάκια, είχαν στο πέτο τους μια κονκάρδα. Αναγνωρίζω στην κονκάρδα το πορτραίτο του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ. Θυμάμαι τα παλιά χρόνια τι αντιδράσεις είχαν δημιουργηθεί στο ΚΚΕ εσωτερικού, όταν η εφημερίδα ΑΥΓΗ – όργανο του κόμματος – έγραψε ένα άρθρο για τη Β. Κορέα στο οποίο ανέφερε: «…ο Κιμ Ιλ Σουνγκ – μεγάλος ηγέτης - ….» και συνεχίστηκε το άρθρο. Δεν είχαν σημασία ούτε τα προηγούμενα ούτε η συνέχεια του άρθρου. Θυμάμαι ότι μετά το άρθρο αυτό έγινε ο απόλυτος χαμός στα πλαίσια της εσωκομματικής δημοκρατίας της ανανεωτικής αριστεράς. Η εξήγηση ήταν απλή. Την αναφέρω για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι. Το ΚΚΕ εσωτερικού το αναγνώριζαν λίγα κομμουνιστικά κόμματα, μεταξύ των οποίων το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα το οποίο όμως αναγνώριζε και το ΚΚΕ, αλλά μόνο δύο κόμματα από αυτά που είχαν τότε την κρατική εξουσία αναγνώριζαν το ΚΚΕ εσωτερικού. Τη μερίδα του λέοντος στον τομέα αυτό είχε το ΚΚΕ. Τα δύο κράτη τα οποία αναγνώριζαν, αποκλειστικά, το ΚΚΕ εσωτερικού ήταν η Ρουμανία του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου και η Λαϊκή Δημοκρατία της Βόρειας Κορέας του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ. Ζήτησα, ευγενικά και με νοηματική βέβαια, από τα κοριτσάκια αν μπορώ να έχω μια κονκάρδα με το πορτραίτο του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ. Με κοίταξαν αμήχανα. Προσπάθησα να τους εξηγήσω τη σύγχρονη πολιτική ιστορία. Προφανώς δεν τα κατάφερα.
Τα κοριτσάκια τα οποία μέχρι τότε γελούσαν κρύβοντας το πρόσωπό τους από σεμνότητα, σκυθρώπιασαν. Δεν ήξεραν τι να απαντήσουν. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Άνοιξε η πόρτα η οποία ήταν πολύ κοντά στο τραπέζι μας και εμφανίζονται οι κομισάριοι. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά προς το δωμάτιο από όπου βγήκαν. Ήταν ένα δωμάτιο όπου φαινόταν στο κέντρο του ένα μεγάλο κυκλικό τραπέζι. Άρχισα τη διαπραγμάτευση προφανώς με νοηματική.
Προσπάθησα να τους εξηγήσω γιατί ήθελα την κονκάρδα του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ. Τους έλεγα και με νοηματική και με αγγλικά και με ισπανικά ότι σύντροφος Κιμ Ιλ Σουνγκ και σύντροφος Μπάμπης Δρακόπουλος αδέλφια. Αυτοί δεν καταλάβαιναν τίποτα. Μάλιστα μας αγριοκοίταζαν. Τους εξήγησα ότι δεν ήμαστε ταξικοί εχθροί, είμαστε φίλοι τους, αδέλφια τους και σύντροφοί τους. Αυτοί πάλι δεν καταλάβαιναν τίποτα. Δυστυχώς δεν απευθυνόμουν ούτε σε μεσόγειους, ούτε σε λατίνους για να τους συγκινήσω. Το βλέμμα τους εξακολουθούσε να είναι αυστηρό. Προφανώς δεν γνώριζαν ιστορία και προφανώς δεν γνώριζαν τον σύντροφο Μπάμπη Δρακόπουλο. Τότε έκανα την τελευταία (νόμιζα) προσπάθεια. Με νοηματική προσπάθησα να τους πω ότι σύντροφος Κιμ Ιλ Σουνγκ και σύντροφος Λεωνίδας Κύρκος αδέλφια. Αυτοί πάλι δεν καταλάβαιναν τίποτα. Για να συνεχίσω τη διαπραγμάτευση ζήτησα ένα μπουκάλι κρασί. Οι κομισάριοι άρχισαν να με κοιτάζουν περίεργα. Σκέφτηκα ότι πρέπει να κάνω μια τελευταία προσπάθεια, κρύβοντας με τρομερή δυσκολία τα γέλια μέχρι δακρύων. Ήταν βασανιστικό να θες να γελάσεις και να στο απαγορεύει ο ρόλος σου. Είχα μπει στο πετσί του ρόλου μου, οπότε έκανα την τελευταία προσπάθεια. Τους είπα με νοηματική (είχα εξασκηθεί), αλλά και με ότι γλώσσα ήξερα, ότι οι μόνες δύο αριστερές κυβερνήσεις στον κόσμο είναι η δική τους από την εποχή του μεγάλου ηγέτη Κιμ Ιλ Σουνγκ και η δική μας η οποία τότε ήταν κυβέρνηση μόλις δύο εβδομάδων. Πάλι απέτυχα στο στόχο μου. Ήταν γραφτό να επιστρέψω στην Ελλάδα χωρίς την κονκάρδα του μεγάλου ηγέτη Κιμ Ιλ Σουνγκ.
Τέλος πάντων λίγο το κακό. Πάντως γελάσαμε πολύ. Ευτυχώς έχω να ασχοληθώ με την πολιτική ζωή αυτού του τόπου (εννοώ της Ελλάδας όπου είμαι τώρα – ελπίζω όχι για πολύ καιρό ακόμα) αρκετές δεκαετίες. Όπως λέει και ο ποιητής «τα καλύτερα παιδιά κουράστηκαν και γύρισαν στο σπίτι». Τέλος πάντων έτσι γίνεται συνήθως. Τα καλύτερα παιδιά φεύγουν και στη θέση τους μένουν οι θεσιθήρες και οι κισσοί. Όμως η προηγούμενη – προ δεκαετιών - ενασχόλησή μου, μου επιτρέπει να γελάω σε παρόμοιες περιπτώσεις. Σκέφτηκα ότι αρκετά γελάσαμε (από μέσα μας, βέβαια) και εξήγησα στους ανθρώπους με νοηματική, ότι τους καταλαβαίνω και ότι θα επισκεφτώ σύντομα τη χώρα τους και θα βρώ εκεί την κονκάρδα με το πορτραίτο του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ. Οι φίλοι μας έφυγαν και εμείς απολαύσαμε τη συνέχεια.
Αφού διασκεδάσαμε στο εστιατόριο Pyongyang food and drink, τρώγοντας νόστιμα φαγητά
τα οποία συνοδεύσαμε με κινέζικο κόκκινο κρασί,
φύγαμε από το ρεστοράν και συνεχίσαμε με μικρό περίπατο στην περιοχή.
Κάποια στιγμή ευτυχισμένοι από τις δύο γεμάτες ημέρες στο Πεκίνο, χωρίς όμως την κονκάρδα με το πορτραίτο του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ, πήραμε το μετρό και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας, για να πιούμε το τελευταίο μπουκάλι κρασί, κάνοντας παράλληλα ανασκόπηση της ημέρας και προγραμματισμό της επόμενης.
Last edited:
fotast
Member
- Μηνύματα
- 9.664
- Likes
- 14.998
Και ωραία περιγραφή,και ωραίες φωτογραφίες και πολιτική ανάλυση(σπαρταριστή!) για την "μάνα" της ανανεωτικής(λέμε τώρα...) αριστεράς....Τι άλλο να ζητήσει κανείς
gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.789
Κεφάλαιο 22
Περιπλανώμενοι στο κέντρο του Πεκίνου.
Ξημέρωσε Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015. Ρίχνω μια ματιά στο παράθυρο του δωματίου μου και αντικρίζω τοπίο στην ομίχλη. Η ατμόσφαιρα την ημέρα εκείνη (Κυριακή 15-02-2015) στο Πεκίνο ήταν πολύ ομιχλώδης.
Είχαμε αποφασίσει ότι η ημέρα αυτή θα κυλούσε πιο χαλαρά από τις προηγούμενες. Προτάθηκε από μένα ο περίπατος να ξεκινήσει από το θερινό ανάκτορο. Όμως μειοψήφισα, έτσι μετά το πλούσιο πρωινό του ξενοδοχείου, πήραμε το μετρό και με συνδυασμό δύο γραμμών κατεβήκαμε στην Τσιαν Μεν (Μπροστινή Πύλη).
Η Τσιαν Μεν ευρίσκεται στο νότιο άκρο της πλατείας Τιεν Αν Μεν αποτελείται από δύο πύργους τον πύργο Τσενγκγιάνγκ Μεν (απέναντι από την πύλη του ήλιου) και τον πύργο Τσιαν Λόου (πύργο των βελών) και ήταν τμήμα της κεντρικής οχύρωσης του Πεκίνου. Η πύλη Τσενγκγιάνγκ Μεν ήταν η επιβλητικότερη από τις εννέα πύλες της εσωτερικής πόλης. Η οχύρωση δημιουργούσε το όριο μεταξύ της εσωτερικής πόλης στην οποία ευρισκόταν η απαγορευμένη πόλη με τα αυτοκρατορικά διαμερίσματα (βλ. κεφάλαια 16 & 17) από τη λαϊκή πόλη στην οποία ζούσαν οι κοινοί θνητοί. Η πύλη Τσενγκγιάνγκ Μεν είναι κατασκευασμένη στο νοητό άξονα βορρά – νότου που διασχίζει την απαγορευμένη πόλη και την πλατεία Τιεν Αν Μεν και έχει ύψος 40 μέτρα. Ο πύργος των βελών Τσιαν Λόου έχει ύψος 38 μέτρα και πολλά παράθυρα (νομίζω 94) από τα οποία οι υπερασπιστές της πόλης έριχναν βέλη. Άλλωστε αυτός είναι ο λόγος της ονομασίας του πύργου.
Προχωρήσαμε λίγο και παρατηρούσαμε τους δύο πύργους μέσα στην ομίχλη. Και οι δύο πύργοι είχαν υποστεί ζημιές από πυρκαγιά κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των Μπόξερ.
Απέναντι – ανατολικά από την Τσιαν Μεν ευρίσκεται το κτίριο του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού, ο οποίος είχε κατασκευαστεί από τους Άγγλους και σήμερα είναι μουσείο και καταστήματα. Κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί.
Από απέναντι παρατηρούσαμε τους άγρυπνους φρουρούς στο μαυσωλείο του συντρόφου Μάο.
Περάσαμε πάλι απέναντι και βρεθήκαμε στον κεντρικό κορμό της αχανούς πλατείας Τιεν Αν Μεν. Το να περάσεις απέναντι σε ένα μεγάλο δρόμο στο κέντρο του Πεκίνου, όπως έχει προαναφερθεί, απαιτεί περπάτημα εκατοντάδων μέτρων, κατέβασμα σκαλοπατιών, διάβαση από υπόγεια σήραγγα, στοιχειώδης έλεγχος, ανέβασμα σκαλοπατιών. Έτσι φτάσαμε στον κεντρικό κορμό της πλατείας Τιεν Αν Μεν. Νότια παρατηρούσαμε την Τσιαν Μεν με τους δύο πύργους της.
Κατευθυνθήκαμε βόρεια επί της αχανούς πλατείας Τιεν Αν Μεν. Στον κεντρικό κορμό της πλατείας υπάρχει μόνο το μαυσωλείο του συντρόφου Μάο και το μνημείο των ηρώων.
Ανατολικά και δυτικά υπάρχουν πολλά κυβερνητικά κτίρια,
όπως το μέγαρο του λαού, (έδρα του κινεζικού νομοθετικού σώματος) του εθνικού μουσείου της Κίνας (το οποίο κατασκευάστηκε το έτος 1959 και στέγαζε το μουσείο της επανάστασης και το μουσείο κινεζικής ιστορίας μουσεία τα οποία τώρα έχουν συγχωνευθεί), την τράπεζα της Κίνας, το ανώτατο λαϊκό δικαστήριο και λοιπά κυβερνητικά κτίρια.
Κοιτάζοντας προς βορρά, δεν διακρίνω το βαρύτατο πορτραίτο του συντρόφου Μάο. Αιτία είναι η ομίχλη σε συνδυασμό με το μεγάλο μήκος της αχανούς πλατείας Τιέν Αν Μεν.
Επιστρέφουμε προς Νότο.
Νότια και ελαφρώς ανατολικά της Τσιαν Μεν είναι μία από τις κύριες εισόδους στην υπόγεια πόλη. Κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν οι σινοσοβιετικές διαφορές ήταν σε έξαρση, ο σύντροφος Μάο έδωσε εντολή για την κατασκευή της υπόγειας πόλης, ενός τεράστιου δικτύου, απρόσβλητου από βομβαρδισμούς, κάτω από το Πεκίνο. Οι εργασίες έγιναν χειρωνακτικά, δημιουργήθηκαν τούνελ τα οποία εξοπλίστηκαν με μεγάλα αποθέματα νερού και τροφίμων, με νοσοκομεία, με οπλικά συστήματα κλπ.
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε δυτικά, προκειμένου να επισκεφθούμε ένα ακόμα συγκρότημα με χουτόνγκ, ευρισκόμενο νοτιοδυτικά της Τσιαν Μεν. Σε κάθε οίκημα κυμάτιζε η κόκκινη σημαία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας με το αστέρι της επανάστασης.
Όπως περπατούσαμε μπαίναμε από τα στενά στις αυλές,
ενώ μπήκαμε και σε ένα θέατρο όπου παρατηρούσαμε την οροφή αυτού του παραδοσιακού θεάτρου στα χουτόνγκ.
Συνεχίζοντας τη βόλτα, μας έκανε εντύπωση ότι σε κάθε οίκημα δίπλα στην πόρτα εισόδου υπήρχε μία φωτογραφία που έδειχνε πως ήταν το κτίριο πριν από την ανακαίνιση.
Περπατήσαμε αρκετά και κάποια στιγμή βγήκαμε έξω από το συγκρότημα των χουτόνγκ, πήραμε το μετρό και κατευθυνθήκαμε ανατολικά. Στο σταθμό που βγήκαμε είναι η συνοικία των πρεσβειών.
Βρεθήκαμε πάλι νοτιοανατολικά της πλατείας Τιέν Αν Μεν. Κάπου είδαμε ένα όχημα οδοκαθαρισμού.
Προχωρήσαμε βόρεια και συναντήσαμε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους του Πεκίνου, την οδό Wangfujing. Μπήκαμε σε ένα εμπορικό κέντρο και κάτσαμε σε ένα ατμοσφαιρικό μπαράκι,
προκειμένου να ξεκουραστούμε και κυρίως για να κάνουμε check in στα αεροπορικά εισιτήρια της επόμενης ημέρας.
Όταν βγήκαμε από το μπαράκι συνεχίσαμε να περπατάμε κατά μήκος της κεντρικής οδού Wangfujing
με τον πρωτοχρονιάτικο στολισμό
αλλά και σε παράδρομους αυτής όπου υπήρχε μια αρκετά μεγάλη αγορά. Χαζέψαμε αρκετά στην αγορά παρατηρώντας τα περίεργα ή μη τρόφιμα και τους στολισμούς για την επερχόμενη κινέζικη πρωτοχρονιά.
Ξαναβγήκαμε στην κεντρική οδό Wangfujing και κατευθυνόμενοι βόρεια συναντήσαμε το επίσημο φωτογραφείο του ΚΚΚ. Όπως φωτογράφιζα τους ηγέτες της επανάστασης με τον σύντροφο Μάο προφανώς στο κέντρο
και φωτογραφιζόμουν με φόντο τις φωτογραφίες των ηγετών, ήρθε μια παρέα τριών Κινέζων οι οποίοι μου ζήτησαν να φωτογραφηθώ μαζί τους. Είχαν πολύ πλάκα οι Κινέζοι, αλλά και οι φωτογραφίες που έβγαλα μαζί τους. Ήταν κοντούληδες, τα κεφάλια τους έφταναν έως τον ώμο μου και ήταν λάτρεις του συντρόφου Μάο.
Συνεχίσαμε τον περίπατο. Κάποια στιγμή άρχισε να νυχτώνει και άναψε ο εορταστικός φωτισμός.
Αποφασίσαμε να πάμε ως το ξενοδοχείο περπατώντας.
Το ξενοδοχείο ήταν στο βορειότερο σημείο της οδού Wangfujing. Στο δρόμο μας συναντήσαμε και μία χριστιανική εκκλησία του Αγίου Ιωσήφ.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Κάναμε ένα σύντομο ντους, ξεκουραστήκαμε λίγο και βγήκαμε για φαγητό. Επιλέξαμε ένα εστιατόριο το οποίο πρότεινε το Lonely Planet, με χαρακτηρισμό ότι είχε τη νοστιμότερη πάπια Πεκίνου. Το εστιατόριο δεν ήταν μακριά από το ξενοδοχείο μας. Φτάνοντας εκεί
βρίσκουμε το κτίριο όπως το είχε περιγράψει το βιβλίο του Lonely Planet. Μια είσοδος η οποία οδηγούσε σε μια εσωτερική αυλή, γύρω από την οποία ήταν οι χώροι – δωμάτια στα οποία μπορούσες να κάτσεις για φαγητό. Όμως στην είσοδο όπου ήταν η τουαλέτα υπήρχε μια αφόρητη δυσοσμία εξ αιτίας της. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να την επισκεφθούμε. Βέβαια η πάπια Πεκίνου ήταν υπέροχη, όπως και τα λοιπά φαγητά
τα οποία συνοδέψαμε με πολύ καλό κόκκινο κινέζικο κρασί
το οποίο κόστιζε στο ένα τέταρτο της τιμής με την οποία το είχαμε πληρώσει την προηγούμενη ημέρα στο εστιατόριο των συντρόφων μας της Βόρειας Κορέας.
Υπήρξαν και διάφορα στιγμιότυπα που μας έκαναν να γελάσουμε πολύ. Για να μας πάρουν παραγγελία ήρθαν τρέχοντας τρία κινεζάκια με ερυθρόλευκα μεταξωτά κουστούμια. Τους είπαμε ότι το μετάξι τους έλειπε. Τους είπαμε ότι καλά τα μεταξωτά αλλά καλύτερα θα είναι να καθάριζαν και καμιά τουαλέτα. Αυτοί προφανώς δεν καταλάβαιναν τίποτα. Καθόντουσαν και οι τρεις πάνω από τα κεφάλια μας και περίμεναν την παραγγελία. Αυτό στην Κίνα το θεωρούν ευγένεια. Προφανώς δεν καταλάβαιναν ούτε το later που τους λέγαμε ούτε τη νοηματική. Τέλος πάντων, παραγγείλαμε μας ήρθαν τα πεντανόστιμα φαγητά, μας ήρθε το κρασί, αλλά μαχαιροπήρουνα γιοκ. Ακόμα ένα εστιατόριο στο Πεκίνο χωρίς μαχαιροπήρουνα. Μόνο με τα ξυλάκια. Κάνουμε νόημα για να έρθει κάποιος να του ζητήσουμε πηρούνια (αν είχε). Έρχονται τρέχοντας και οι τρεις. Πάρα πολύ γέλιο. Τους ζητάμε πηρούνι σε ότι γλώσσες ξέραμε, αλλά και με νοηματική. Κάναμε ότι καρφώναμε με το χέρι μας στο πιάτο και ότι μετά το βάζαμε στο στόμα μας. Η απάντηση και των τριών ήταν μονολεκτική. Ok. Τη λέξη αυτή στην Κίνα την είχα ακούσει άπειρες φορές. Είναι η αγαπημένη ξενόγλωσση λέξη των Κινέζων. Προφανώς δεν μας έφεραν πηρούνια. Μας έφεραν αυτά τα κουταλάκια που είχαν για σούπα τα οποία μας είχαν ξαναφέρει αρχικά. Γελάσαμε πάρα πολύ. Άλλωστε και αυτοί γελάν με εμάς που δεν ξέρουμε να τρώμε με τα ξυλάκια.
Όταν φύγαμε το εστιατόριο έκλεινε. Πήγαμε στο ξενοδοχείο για ένα τελευταίο κρασί. Στο δρόμο συναντήσαμε ένα βιβλιοπωλείο. Ήταν ανοικτό όλο το 24ωρο.
Θυμήθηκα ότι στην Πολωνία βρίσκαμε 24ώρες αλκοόλ. Χαμογέλασα. Άλλοι λαοί άλλα έθιμα.
Περιπλανώμενοι στο κέντρο του Πεκίνου.
Ξημέρωσε Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015. Ρίχνω μια ματιά στο παράθυρο του δωματίου μου και αντικρίζω τοπίο στην ομίχλη. Η ατμόσφαιρα την ημέρα εκείνη (Κυριακή 15-02-2015) στο Πεκίνο ήταν πολύ ομιχλώδης.
Είχαμε αποφασίσει ότι η ημέρα αυτή θα κυλούσε πιο χαλαρά από τις προηγούμενες. Προτάθηκε από μένα ο περίπατος να ξεκινήσει από το θερινό ανάκτορο. Όμως μειοψήφισα, έτσι μετά το πλούσιο πρωινό του ξενοδοχείου, πήραμε το μετρό και με συνδυασμό δύο γραμμών κατεβήκαμε στην Τσιαν Μεν (Μπροστινή Πύλη).
Η Τσιαν Μεν ευρίσκεται στο νότιο άκρο της πλατείας Τιεν Αν Μεν αποτελείται από δύο πύργους τον πύργο Τσενγκγιάνγκ Μεν (απέναντι από την πύλη του ήλιου) και τον πύργο Τσιαν Λόου (πύργο των βελών) και ήταν τμήμα της κεντρικής οχύρωσης του Πεκίνου. Η πύλη Τσενγκγιάνγκ Μεν ήταν η επιβλητικότερη από τις εννέα πύλες της εσωτερικής πόλης. Η οχύρωση δημιουργούσε το όριο μεταξύ της εσωτερικής πόλης στην οποία ευρισκόταν η απαγορευμένη πόλη με τα αυτοκρατορικά διαμερίσματα (βλ. κεφάλαια 16 & 17) από τη λαϊκή πόλη στην οποία ζούσαν οι κοινοί θνητοί. Η πύλη Τσενγκγιάνγκ Μεν είναι κατασκευασμένη στο νοητό άξονα βορρά – νότου που διασχίζει την απαγορευμένη πόλη και την πλατεία Τιεν Αν Μεν και έχει ύψος 40 μέτρα. Ο πύργος των βελών Τσιαν Λόου έχει ύψος 38 μέτρα και πολλά παράθυρα (νομίζω 94) από τα οποία οι υπερασπιστές της πόλης έριχναν βέλη. Άλλωστε αυτός είναι ο λόγος της ονομασίας του πύργου.
Προχωρήσαμε λίγο και παρατηρούσαμε τους δύο πύργους μέσα στην ομίχλη. Και οι δύο πύργοι είχαν υποστεί ζημιές από πυρκαγιά κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των Μπόξερ.
Απέναντι – ανατολικά από την Τσιαν Μεν ευρίσκεται το κτίριο του παλιού σιδηροδρομικού σταθμού, ο οποίος είχε κατασκευαστεί από τους Άγγλους και σήμερα είναι μουσείο και καταστήματα. Κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί.
Από απέναντι παρατηρούσαμε τους άγρυπνους φρουρούς στο μαυσωλείο του συντρόφου Μάο.
Περάσαμε πάλι απέναντι και βρεθήκαμε στον κεντρικό κορμό της αχανούς πλατείας Τιεν Αν Μεν. Το να περάσεις απέναντι σε ένα μεγάλο δρόμο στο κέντρο του Πεκίνου, όπως έχει προαναφερθεί, απαιτεί περπάτημα εκατοντάδων μέτρων, κατέβασμα σκαλοπατιών, διάβαση από υπόγεια σήραγγα, στοιχειώδης έλεγχος, ανέβασμα σκαλοπατιών. Έτσι φτάσαμε στον κεντρικό κορμό της πλατείας Τιεν Αν Μεν. Νότια παρατηρούσαμε την Τσιαν Μεν με τους δύο πύργους της.
Κατευθυνθήκαμε βόρεια επί της αχανούς πλατείας Τιεν Αν Μεν. Στον κεντρικό κορμό της πλατείας υπάρχει μόνο το μαυσωλείο του συντρόφου Μάο και το μνημείο των ηρώων.
Ανατολικά και δυτικά υπάρχουν πολλά κυβερνητικά κτίρια,
όπως το μέγαρο του λαού, (έδρα του κινεζικού νομοθετικού σώματος) του εθνικού μουσείου της Κίνας (το οποίο κατασκευάστηκε το έτος 1959 και στέγαζε το μουσείο της επανάστασης και το μουσείο κινεζικής ιστορίας μουσεία τα οποία τώρα έχουν συγχωνευθεί), την τράπεζα της Κίνας, το ανώτατο λαϊκό δικαστήριο και λοιπά κυβερνητικά κτίρια.
Κοιτάζοντας προς βορρά, δεν διακρίνω το βαρύτατο πορτραίτο του συντρόφου Μάο. Αιτία είναι η ομίχλη σε συνδυασμό με το μεγάλο μήκος της αχανούς πλατείας Τιέν Αν Μεν.
Επιστρέφουμε προς Νότο.
Νότια και ελαφρώς ανατολικά της Τσιαν Μεν είναι μία από τις κύριες εισόδους στην υπόγεια πόλη. Κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν οι σινοσοβιετικές διαφορές ήταν σε έξαρση, ο σύντροφος Μάο έδωσε εντολή για την κατασκευή της υπόγειας πόλης, ενός τεράστιου δικτύου, απρόσβλητου από βομβαρδισμούς, κάτω από το Πεκίνο. Οι εργασίες έγιναν χειρωνακτικά, δημιουργήθηκαν τούνελ τα οποία εξοπλίστηκαν με μεγάλα αποθέματα νερού και τροφίμων, με νοσοκομεία, με οπλικά συστήματα κλπ.
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε δυτικά, προκειμένου να επισκεφθούμε ένα ακόμα συγκρότημα με χουτόνγκ, ευρισκόμενο νοτιοδυτικά της Τσιαν Μεν. Σε κάθε οίκημα κυμάτιζε η κόκκινη σημαία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας με το αστέρι της επανάστασης.
Όπως περπατούσαμε μπαίναμε από τα στενά στις αυλές,
ενώ μπήκαμε και σε ένα θέατρο όπου παρατηρούσαμε την οροφή αυτού του παραδοσιακού θεάτρου στα χουτόνγκ.
Συνεχίζοντας τη βόλτα, μας έκανε εντύπωση ότι σε κάθε οίκημα δίπλα στην πόρτα εισόδου υπήρχε μία φωτογραφία που έδειχνε πως ήταν το κτίριο πριν από την ανακαίνιση.
Περπατήσαμε αρκετά και κάποια στιγμή βγήκαμε έξω από το συγκρότημα των χουτόνγκ, πήραμε το μετρό και κατευθυνθήκαμε ανατολικά. Στο σταθμό που βγήκαμε είναι η συνοικία των πρεσβειών.
Βρεθήκαμε πάλι νοτιοανατολικά της πλατείας Τιέν Αν Μεν. Κάπου είδαμε ένα όχημα οδοκαθαρισμού.
Προχωρήσαμε βόρεια και συναντήσαμε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους του Πεκίνου, την οδό Wangfujing. Μπήκαμε σε ένα εμπορικό κέντρο και κάτσαμε σε ένα ατμοσφαιρικό μπαράκι,
προκειμένου να ξεκουραστούμε και κυρίως για να κάνουμε check in στα αεροπορικά εισιτήρια της επόμενης ημέρας.
Όταν βγήκαμε από το μπαράκι συνεχίσαμε να περπατάμε κατά μήκος της κεντρικής οδού Wangfujing
με τον πρωτοχρονιάτικο στολισμό
αλλά και σε παράδρομους αυτής όπου υπήρχε μια αρκετά μεγάλη αγορά. Χαζέψαμε αρκετά στην αγορά παρατηρώντας τα περίεργα ή μη τρόφιμα και τους στολισμούς για την επερχόμενη κινέζικη πρωτοχρονιά.
Ξαναβγήκαμε στην κεντρική οδό Wangfujing και κατευθυνόμενοι βόρεια συναντήσαμε το επίσημο φωτογραφείο του ΚΚΚ. Όπως φωτογράφιζα τους ηγέτες της επανάστασης με τον σύντροφο Μάο προφανώς στο κέντρο
και φωτογραφιζόμουν με φόντο τις φωτογραφίες των ηγετών, ήρθε μια παρέα τριών Κινέζων οι οποίοι μου ζήτησαν να φωτογραφηθώ μαζί τους. Είχαν πολύ πλάκα οι Κινέζοι, αλλά και οι φωτογραφίες που έβγαλα μαζί τους. Ήταν κοντούληδες, τα κεφάλια τους έφταναν έως τον ώμο μου και ήταν λάτρεις του συντρόφου Μάο.
Συνεχίσαμε τον περίπατο. Κάποια στιγμή άρχισε να νυχτώνει και άναψε ο εορταστικός φωτισμός.
Αποφασίσαμε να πάμε ως το ξενοδοχείο περπατώντας.
Το ξενοδοχείο ήταν στο βορειότερο σημείο της οδού Wangfujing. Στο δρόμο μας συναντήσαμε και μία χριστιανική εκκλησία του Αγίου Ιωσήφ.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Κάναμε ένα σύντομο ντους, ξεκουραστήκαμε λίγο και βγήκαμε για φαγητό. Επιλέξαμε ένα εστιατόριο το οποίο πρότεινε το Lonely Planet, με χαρακτηρισμό ότι είχε τη νοστιμότερη πάπια Πεκίνου. Το εστιατόριο δεν ήταν μακριά από το ξενοδοχείο μας. Φτάνοντας εκεί
βρίσκουμε το κτίριο όπως το είχε περιγράψει το βιβλίο του Lonely Planet. Μια είσοδος η οποία οδηγούσε σε μια εσωτερική αυλή, γύρω από την οποία ήταν οι χώροι – δωμάτια στα οποία μπορούσες να κάτσεις για φαγητό. Όμως στην είσοδο όπου ήταν η τουαλέτα υπήρχε μια αφόρητη δυσοσμία εξ αιτίας της. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να την επισκεφθούμε. Βέβαια η πάπια Πεκίνου ήταν υπέροχη, όπως και τα λοιπά φαγητά
τα οποία συνοδέψαμε με πολύ καλό κόκκινο κινέζικο κρασί
το οποίο κόστιζε στο ένα τέταρτο της τιμής με την οποία το είχαμε πληρώσει την προηγούμενη ημέρα στο εστιατόριο των συντρόφων μας της Βόρειας Κορέας.
Υπήρξαν και διάφορα στιγμιότυπα που μας έκαναν να γελάσουμε πολύ. Για να μας πάρουν παραγγελία ήρθαν τρέχοντας τρία κινεζάκια με ερυθρόλευκα μεταξωτά κουστούμια. Τους είπαμε ότι το μετάξι τους έλειπε. Τους είπαμε ότι καλά τα μεταξωτά αλλά καλύτερα θα είναι να καθάριζαν και καμιά τουαλέτα. Αυτοί προφανώς δεν καταλάβαιναν τίποτα. Καθόντουσαν και οι τρεις πάνω από τα κεφάλια μας και περίμεναν την παραγγελία. Αυτό στην Κίνα το θεωρούν ευγένεια. Προφανώς δεν καταλάβαιναν ούτε το later που τους λέγαμε ούτε τη νοηματική. Τέλος πάντων, παραγγείλαμε μας ήρθαν τα πεντανόστιμα φαγητά, μας ήρθε το κρασί, αλλά μαχαιροπήρουνα γιοκ. Ακόμα ένα εστιατόριο στο Πεκίνο χωρίς μαχαιροπήρουνα. Μόνο με τα ξυλάκια. Κάνουμε νόημα για να έρθει κάποιος να του ζητήσουμε πηρούνια (αν είχε). Έρχονται τρέχοντας και οι τρεις. Πάρα πολύ γέλιο. Τους ζητάμε πηρούνι σε ότι γλώσσες ξέραμε, αλλά και με νοηματική. Κάναμε ότι καρφώναμε με το χέρι μας στο πιάτο και ότι μετά το βάζαμε στο στόμα μας. Η απάντηση και των τριών ήταν μονολεκτική. Ok. Τη λέξη αυτή στην Κίνα την είχα ακούσει άπειρες φορές. Είναι η αγαπημένη ξενόγλωσση λέξη των Κινέζων. Προφανώς δεν μας έφεραν πηρούνια. Μας έφεραν αυτά τα κουταλάκια που είχαν για σούπα τα οποία μας είχαν ξαναφέρει αρχικά. Γελάσαμε πάρα πολύ. Άλλωστε και αυτοί γελάν με εμάς που δεν ξέρουμε να τρώμε με τα ξυλάκια.
Όταν φύγαμε το εστιατόριο έκλεινε. Πήγαμε στο ξενοδοχείο για ένα τελευταίο κρασί. Στο δρόμο συναντήσαμε ένα βιβλιοπωλείο. Ήταν ανοικτό όλο το 24ωρο.
Θυμήθηκα ότι στην Πολωνία βρίσκαμε 24ώρες αλκοόλ. Χαμογέλασα. Άλλοι λαοί άλλα έθιμα.
gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.789
Κεφάλαιο 23
Τελευταία ημέρα στο Πεκίνο και το ταξίδι Πεκίνο – Κοπεγχάγη.
Μετά από μια τελευταία βόλτα στο κέντρο του Πεκίνου
και μετά από ένα τελευταίο προσκύνημα στο πορτραίτο του συντρόφου Μάο,
επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, μαζέψαμε τις αποσκευές μας, πήραμε ένα ταξί και κατευθυνθήκαμε προς το αεροδρόμιο. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Πεκίνου για τρίτη φορά σ' αυτό το ταξίδι.
Το αεροπλάνο της SAS μας περίμενε.
Επιβιβαστήκαμε και απογειωθήκαμε.
Το ταξίδι Πεκίνο – Κοπεγχάγη ήταν ίσως από τα ωραιότερα αεροπορικά μου ταξίδια. Περάσαμε από μυθικά στο μυαλό μου τοπία. Περάσαμε πάνω από το Ουλάν Μπατόρ,
από τη λίμνη Βαϊκάλη, την παλαιότερη και βαθύτερη λίμνη στη γη.
από όπου κατευθυνθήκαμε βόρεια,
οπότε σκοτείνιασε και το αεροπλάνο κυνηγούσε την ημέρα η οποία φαινόταν στο βάθος. Μετά τη λίμνη Βαϊκάλη περάσαμε πάνω από το Ιρκούτσκ και άρχισε το ταξίδι πάνω από την απέραντη Σιβηρία. Ύστερα από πολλές ώρες περάσαμε από τα Ουράλια όρη και βρεθήκαμε Ευρώπη. Μετά από δύο περίπου ώρες, αφού είχαμε βρεθεί στην Ευρώπη, περάσαμε πάνω από την Αγία Πετρούπολη,
ενώ στη συνέχεια περάσαμε νότια του Ταλίν,
με τα φώτα του Ελσίνκι να φαίνονται βόρεια στο βάθος. Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης. Πήραμε ταξί και κατευθυνθήκαμε αμέσως στο ξενοδοχείο μας. Όπως έχω προαναφέρει, το ξενοδοχείο το οποίο είχα επιλέξει στην Κοπεγχάγη ήταν το Copenhagen Plaza, για μία διανυκτέρευση. Βγήκα στο μπαλκόνι
και αντίκρισα τη νυχτερινή Κοπεγχάγη. Είχα επιστρέψει στην Ευρώπη.
Τελευταία ημέρα στο Πεκίνο και το ταξίδι Πεκίνο – Κοπεγχάγη.
Μετά από μια τελευταία βόλτα στο κέντρο του Πεκίνου
και μετά από ένα τελευταίο προσκύνημα στο πορτραίτο του συντρόφου Μάο,
επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, μαζέψαμε τις αποσκευές μας, πήραμε ένα ταξί και κατευθυνθήκαμε προς το αεροδρόμιο. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Πεκίνου για τρίτη φορά σ' αυτό το ταξίδι.
Το αεροπλάνο της SAS μας περίμενε.
Επιβιβαστήκαμε και απογειωθήκαμε.
Το ταξίδι Πεκίνο – Κοπεγχάγη ήταν ίσως από τα ωραιότερα αεροπορικά μου ταξίδια. Περάσαμε από μυθικά στο μυαλό μου τοπία. Περάσαμε πάνω από το Ουλάν Μπατόρ,
από τη λίμνη Βαϊκάλη, την παλαιότερη και βαθύτερη λίμνη στη γη.
από όπου κατευθυνθήκαμε βόρεια,
οπότε σκοτείνιασε και το αεροπλάνο κυνηγούσε την ημέρα η οποία φαινόταν στο βάθος. Μετά τη λίμνη Βαϊκάλη περάσαμε πάνω από το Ιρκούτσκ και άρχισε το ταξίδι πάνω από την απέραντη Σιβηρία. Ύστερα από πολλές ώρες περάσαμε από τα Ουράλια όρη και βρεθήκαμε Ευρώπη. Μετά από δύο περίπου ώρες, αφού είχαμε βρεθεί στην Ευρώπη, περάσαμε πάνω από την Αγία Πετρούπολη,
ενώ στη συνέχεια περάσαμε νότια του Ταλίν,
με τα φώτα του Ελσίνκι να φαίνονται βόρεια στο βάθος. Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης. Πήραμε ταξί και κατευθυνθήκαμε αμέσως στο ξενοδοχείο μας. Όπως έχω προαναφέρει, το ξενοδοχείο το οποίο είχα επιλέξει στην Κοπεγχάγη ήταν το Copenhagen Plaza, για μία διανυκτέρευση. Βγήκα στο μπαλκόνι
και αντίκρισα τη νυχτερινή Κοπεγχάγη. Είχα επιστρέψει στην Ευρώπη.
Last edited:
gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.789
Κεφάλαιο 24
Κοπεγχάγη και το ταξίδι της επιστροφής.
Έκανα ένα σύντομο ντους, ανασυντάχθηκα και βγήκα βόλτα στην αγαπημένη μου Κοπεγχάγη. Όπως είχα προαναφέρει στην αρχή της ιστορίας όταν οργάνωνα το ταξίδι αυτό είχα τάξει ως μπόνους στον εαυτό μου, ότι η τελευταία διανυκτέρευση της εκδρομής θα ήταν στην αγαπημένη μου Κοπεγχάγη. Την Κοπεγχάγη την έχω συνδυάσει με την ηρεμία. Όμως όπως είχα διαβάσει την προηγούμενη ημέρα (όπου ήμουν ακόμα στο Πεκίνο) ότι είχε συμβεί τρομοκρατική ενέργεια στην Κοπεγχάγη από τους τζιχαντιστές. Είχα νοιώσει έκπληξη. Είχαν χτυπήσει την πιο ήσυχη πρωτεύουσα του κόσμου. Όμως σκέφτηκα ότι τίποτα δεν πρέπει να σου κάνει έκπληξη με αυτούς. Είχα σκεφτεί ότι μετά το χάος της Ασίας, θα ηρεμούσα στην Κοπεγχάγη. Όμως το χάος μεταφέρεται και εδώ. Τέλος πάντων έδιωξα τις σκέψεις και ξεκίνησα τη βόλτα μου στην Κοπεγχάγη.
Στο ταξίδι του πηγαιμού προς το Πεκίνο είχα λίγες ώρες και είχα ξεκινήσει τη βόλτα μου στην Κοπεγχάγη από την προκυμαία με τα πολύχρωμα κτίρια τα οποία βρίσκονται μπροστά στη θάλασσα.
Τώρα στο ταξίδι της επιστροφής ξεκίνησα τη βόλτα μου από την άλλη πλευρά του πεζόδρομου. Απέναντι από το ξενοδοχείο μου είναι η είσοδος των κήπων Tivoli.
Προχωρήσαμε λίγο, περάσαμε μπροστά από το Δημαρχείο της Κοπεγχάγης
και μπήκαμε στον μεγάλο πεζόδρομο,
όπου περπατήσαμε κατά μήκος αυτού. Το όλο δίκτυο των πεζοδρόμων του κέντρου της Κοπεγχάγης θεωρείται ο μεγαλύτερος εμπορικός πεζόδρομος στην Ευρώπη.
Όταν ξεκίνησε η πεζοδρόμηση το έτος 1962, η έκταση του πεζοδρομημένου τμήματος του κέντρου ήταν 15.800m2, ενώ σήμερα ανέρχεται σε 100.000m2 περίπου. Συνεχίσαμε να περπατάμε στην κεντρική αρτηρία του μεγάλου πεζόδρομου,
φτάσαμε στην προκυμαία και αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω. Μας έκανε έκπληξη το γεγονός ότι αν και Δευτέρα τόσο οι πεζόδρομοι του κέντρου όσο και τα μπαρ – ρεστοράν είχαν σχετική κίνηση. Συνήθως στην Κοπεγχάγη και ιδιαίτερα το χειμώνα νυχτερινή κίνηση έχει μόνο Παρασκευή και Σάββατο και λίγο την Πέμπτη. Ρωτήσαμε και μάθαμε. Λίγο πριν είχε πραγματοποιηθεί μεγάλη συγκέντρωση κατά της τρομοκρατίας. Συμμετείχε και η πρωθυπουργός της Δανίας και ο πρωθυπουργός της Σουηδίας. Έτσι εξηγήθηκε η ασυνήθιστα μεγάλη κίνηση για Δευτέρα βράδυ του χειμώνα.
Επιστρέψαμε πίσω. Μεταξύ Δημαρχείου και ξενοδοχείου υπάρχει μια πολύ καλή μπυραρία. Η μπύρα κατασκευάζεται εκεί, είναι απαστερίωτη δεν σε φουσκώνει, δεν σε χαλάει. Είχαμε αποφασίσει από την αρχή της βόλτας να επιστρέψουμε εκεί. Η υγιεινή διατροφή της Κίνας θα πήγαινε περίπατο. Παραγγείλαμε κρέατα και κάποια δίλιτρα μπουκάλια μπύρας.
Φρέσκη μπύρα, απαστερίωτη, υπέροχη.
Ύστερα από τη μπυροποσία επέστρεψα στο ξενοδοχείο. Άλλο ένα ταξίδι είχε ολοκληρωθεί. Ήμουν ευτυχής. Ξύπνησα νωρίς. Πήρα ταξί και πήγα άμεσα στο αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης. Αγαπημένο αεροδρόμιο. Με ξύλινα πατώματα.
Το αεροπορικό ταξίδι της επιστροφής ήταν ομαλό και μου φάνηκε μικρό. Τα πάντα είναι σχετικά. Φτάσαμε, πήγα προς το πάρκινγκ του αεροδρομίου μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα την τελευταία πράξη του ταξιδιού της επιστροφής.
Λίγο πριν φτάσω στο σπίτι μου, σταμάτησα σε μια ψαροταβέρνα – στέκι μου – όπου παρατηρώντας το ουράνιο τόξο,
απόλαυσα ψαρόσουπα, ψητό ψαράκι και κρασάκι. Συνέχισα την ελαφριά διατροφή που έκανα στην Κίνα. Εξαιρείται το προηγούμενο βράδυ στην Κοπεγχάγη. Επέστρεψα στο σπίτι, βούτηξα στη θάλασσα και άρχισα να ασχολούμαι με τις φωτογραφίες του ταξιδιού.
Κοπεγχάγη και το ταξίδι της επιστροφής.
Έκανα ένα σύντομο ντους, ανασυντάχθηκα και βγήκα βόλτα στην αγαπημένη μου Κοπεγχάγη. Όπως είχα προαναφέρει στην αρχή της ιστορίας όταν οργάνωνα το ταξίδι αυτό είχα τάξει ως μπόνους στον εαυτό μου, ότι η τελευταία διανυκτέρευση της εκδρομής θα ήταν στην αγαπημένη μου Κοπεγχάγη. Την Κοπεγχάγη την έχω συνδυάσει με την ηρεμία. Όμως όπως είχα διαβάσει την προηγούμενη ημέρα (όπου ήμουν ακόμα στο Πεκίνο) ότι είχε συμβεί τρομοκρατική ενέργεια στην Κοπεγχάγη από τους τζιχαντιστές. Είχα νοιώσει έκπληξη. Είχαν χτυπήσει την πιο ήσυχη πρωτεύουσα του κόσμου. Όμως σκέφτηκα ότι τίποτα δεν πρέπει να σου κάνει έκπληξη με αυτούς. Είχα σκεφτεί ότι μετά το χάος της Ασίας, θα ηρεμούσα στην Κοπεγχάγη. Όμως το χάος μεταφέρεται και εδώ. Τέλος πάντων έδιωξα τις σκέψεις και ξεκίνησα τη βόλτα μου στην Κοπεγχάγη.
Στο ταξίδι του πηγαιμού προς το Πεκίνο είχα λίγες ώρες και είχα ξεκινήσει τη βόλτα μου στην Κοπεγχάγη από την προκυμαία με τα πολύχρωμα κτίρια τα οποία βρίσκονται μπροστά στη θάλασσα.
Τώρα στο ταξίδι της επιστροφής ξεκίνησα τη βόλτα μου από την άλλη πλευρά του πεζόδρομου. Απέναντι από το ξενοδοχείο μου είναι η είσοδος των κήπων Tivoli.
Προχωρήσαμε λίγο, περάσαμε μπροστά από το Δημαρχείο της Κοπεγχάγης
και μπήκαμε στον μεγάλο πεζόδρομο,
όπου περπατήσαμε κατά μήκος αυτού. Το όλο δίκτυο των πεζοδρόμων του κέντρου της Κοπεγχάγης θεωρείται ο μεγαλύτερος εμπορικός πεζόδρομος στην Ευρώπη.
Όταν ξεκίνησε η πεζοδρόμηση το έτος 1962, η έκταση του πεζοδρομημένου τμήματος του κέντρου ήταν 15.800m2, ενώ σήμερα ανέρχεται σε 100.000m2 περίπου. Συνεχίσαμε να περπατάμε στην κεντρική αρτηρία του μεγάλου πεζόδρομου,
φτάσαμε στην προκυμαία και αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω. Μας έκανε έκπληξη το γεγονός ότι αν και Δευτέρα τόσο οι πεζόδρομοι του κέντρου όσο και τα μπαρ – ρεστοράν είχαν σχετική κίνηση. Συνήθως στην Κοπεγχάγη και ιδιαίτερα το χειμώνα νυχτερινή κίνηση έχει μόνο Παρασκευή και Σάββατο και λίγο την Πέμπτη. Ρωτήσαμε και μάθαμε. Λίγο πριν είχε πραγματοποιηθεί μεγάλη συγκέντρωση κατά της τρομοκρατίας. Συμμετείχε και η πρωθυπουργός της Δανίας και ο πρωθυπουργός της Σουηδίας. Έτσι εξηγήθηκε η ασυνήθιστα μεγάλη κίνηση για Δευτέρα βράδυ του χειμώνα.
Επιστρέψαμε πίσω. Μεταξύ Δημαρχείου και ξενοδοχείου υπάρχει μια πολύ καλή μπυραρία. Η μπύρα κατασκευάζεται εκεί, είναι απαστερίωτη δεν σε φουσκώνει, δεν σε χαλάει. Είχαμε αποφασίσει από την αρχή της βόλτας να επιστρέψουμε εκεί. Η υγιεινή διατροφή της Κίνας θα πήγαινε περίπατο. Παραγγείλαμε κρέατα και κάποια δίλιτρα μπουκάλια μπύρας.
Φρέσκη μπύρα, απαστερίωτη, υπέροχη.
Ύστερα από τη μπυροποσία επέστρεψα στο ξενοδοχείο. Άλλο ένα ταξίδι είχε ολοκληρωθεί. Ήμουν ευτυχής. Ξύπνησα νωρίς. Πήρα ταξί και πήγα άμεσα στο αεροδρόμιο της Κοπεγχάγης. Αγαπημένο αεροδρόμιο. Με ξύλινα πατώματα.
Το αεροπορικό ταξίδι της επιστροφής ήταν ομαλό και μου φάνηκε μικρό. Τα πάντα είναι σχετικά. Φτάσαμε, πήγα προς το πάρκινγκ του αεροδρομίου μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα την τελευταία πράξη του ταξιδιού της επιστροφής.
Λίγο πριν φτάσω στο σπίτι μου, σταμάτησα σε μια ψαροταβέρνα – στέκι μου – όπου παρατηρώντας το ουράνιο τόξο,
απόλαυσα ψαρόσουπα, ψητό ψαράκι και κρασάκι. Συνέχισα την ελαφριά διατροφή που έκανα στην Κίνα. Εξαιρείται το προηγούμενο βράδυ στην Κοπεγχάγη. Επέστρεψα στο σπίτι, βούτηξα στη θάλασσα και άρχισα να ασχολούμαι με τις φωτογραφίες του ταξιδιού.
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
Aegean Airlines Πρόγραμμα τακτικών επιβατών Miles + Bonus- Τελ. μήνυμα: efipoly
-
Ταξιδιωτική Ιστορία του Μήνα Μάρτιος - Αύγουστος 2020- Τελ. μήνυμα: katkats
-
-
-
-
Πακιστάν ΠΑΚΙΣΤΑΝ. Στα χνάρια του Μ. Αλέξανδρου- Τελ. μήνυμα: travelbreak
-
-
-
-