Ρωσία Ιστορία για ένα νεκρό Lada

[kalspiros]

Καλησπέρα, εξαιρετική η παρουσίαση του ταξιδιού σου, με σωστό λόγο κι εξαιρετικές εικόνες, όπως εκείνη όπου όλοι θαυμάσαμε τον... διαμπερή φωτισμό του μετρό. Από άποψη ασφάλειας/εγκληματικότητας τι εντυπώσεις αποκόμισες; Νομίζω οτι θα είναι λίαν χρήσιμη η γνώμη σου για όσους σκεφτόμαστε την Αγ. Πατρούπολη ως επόμενο προορισμό.

Δεν νοιώσαμε ανασφάλεια αλλά βρισκόμασταν εδώ πάνω στις λευκές νύχτες όπου μέχρι αργά το βράδυ υπάρχει κίνηση στους δρόμους. Μέναμε κέντρο, αν μέναμε σε προάστιο δεν ξέρω πόσο εύκολο θα ήταν να πάρεις ταξί στην 01:00 για να πας εκεί. Μιλάς μαζί μου και σου λέω ότι είναι μια ασφαλής πόλη μέχρι να συμβεί η στραβή. Και για κάποιο αδιευκρίνιστο (ή μήπως ευνόητο) λόγο, πάντα θα φοβάμαι πως αν σου κάτσει στραβή στην Ρωσία, μάλλον θα είναι πολύ στραβή.

 

[kalspiros]

Η όποια εμπειρία μου στο forum σε ότι αφορά τις ταξιδιωτικές ιστορίες, λέει το εξής: είθισται μια ιστορία που ξεκινάει την μέρα x να έχει μια δημοτικότητα y. Την ημέρα 50x η δημοτικότητά της συνήθως (αλλά για κανένα λόγο απολύτως) είναι y/20. Και δεν είναι κάτι που το παρατηρώ μόνο στις ιστορίες μου ή στις ιστορίες φίλων και συμφορουμιτών. Το βλέπω και στον εαυτό μου με πόσο ενθουσιασμό ξεκινάω να διαβάζω κάποια ξένη ιστορία και πως σίγα σιγά την εγκαταλείπω. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Για να μου επιτρέψετε να παρεκτραπώ λίγο χρονικά και να παραθέσω γεγονότα της τέταρτης ημέρας (είμαστε στην δεύτερη) τώρα που έχω το «κοινό» σε εγρήγορση!!! Γιατί πραγματικά, το παρακάτω είναι το απόλυτο highlight του ταξιδίου και θα ήθελα να είχα όση προσοχή μου επιτρέπει το πρόσφατο της ιστορίας.

 

[kalspiros]

(VERA) ЖЕЛАЮ УДАЧИ ЛЮБВИ, УСПЕХОВ ВДОХНОВЕНИЯ!

Λοιπόν οι περισσότεροι Ρώσοι είναι αγενέστατοι. Αξίωμα. Σαν τους Τσέχους ένα πράμα με δύο όμως διαφορές. Πρώτων με τους Τσέχους είναι εργαστηριακά αδύνατο να δημιουργήσεις ένα ευγενικό από δαύτους ενώ στους Ρώσους όχι. Υπάρχουν μερικές περιπτώσεις που, αν και δεν τις λες εξαιρετικές (αν και η Vera ήτανε), σίγουρα τις λες εξαιρέσεις. Δεύτερο και σημαντικό επίσης. Η Αγ. Πετρούπολη δεν βουλιάζει στους τουρίστες όπως η Πράγα. Άρα ένα οποιοδήποτε ελαφρυντικό που ενδέχεται να είχαν οι Τσέχοι όντας αρνητικοί στον τουρισμό, οι Ρώσοι δεν το έχουν. Είναι με όλους σε κάθε έκφανση τους, έτσι, αγενείς.

Βρίσκω την οποιαδήποτε μορφή αγένειας… πώς να το πω… χάσιμο χρόνου (και δεν εννοώ τον χρόνο μετρημένο με λεπτά αλλά ως χρόνο διαβιώσεις με τους συνανθρώπους, ως χρόνο ζωής). Οι περισσότεροι βγάζουν αυτό το είναι τους εδώ πάνω. Η Vera έβγαλε ίσως το πιο αυτονόητο και αυθόρμητο. Στο τέλος της ημέρας το μόνο που μένει είναι αυτή η επαφή που με τους περισσότερους ίσως να είναι αυταπάτη. Ίσως όλοι τους να είναι λίγο Vera αλλά δεν στο δίνουν.

(…)

Στα χέρια μου κρατάω ένα κομμάτι χαρτί. Από τη μια του πλευρά, έχει εκτυπωμένα τα στοιχεία της πτήσης επιστροφής. Από την άλλη πλευρά, με κεφαλαία κυριλλικά γράμματα και όσο πιο καθαρή γραφή γίνεται, λέγεται το εξής «ЖЕЛАЮ УДАЧИ ЛЮБВИ, УСПЕХОВ ВДОХНОВЕНИЯ!» Κάτω απ’ αυτό υπάρχουν με μικρά κυριλλικά κάτι που δεν μπορώ να το αντιληφθώ και να το αντιγράψω. Στην ρεσεψιονίστ εξιστορώ το πρωινό μου και της ζητάω να μου μεταφράσει τα ρώσικα. Μειδιά. Αρχικά βρίσκει εύκολα τις λέξεις: σου εύχεται υγεία, αγάπη και… δυσκολεύεται. Συνεχίζει μετά από μικρή παύση: στην Ρωσία χρησιμοποιούμε αρκετά αυτή την ευχή αλλά δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορέσω να το αποδώσω σωστά στα Αγγλικά. Εκτός από υγεία και αγάπη σου εύχεται ευφυΐα. Στην τελευταία γραμμή σου γράφει ότι χάρηκε πάρα πολύ που σε γνώρισε. Ο Κώστας γνώριζε το συμβάν και χαμογελάει, ευτυχείς μάλλον κι εκείνος όπως εμένα που επιτέλους βρήκαμε μια εξαίρεση σε τούτη την χώρα. Δύο περίπου ώρες πριν, του εξιστορούσα τα ακόλουθα:

Πρόλογος: (Ποτέ δεν μου άρεσαν οι LP αλλά όλα αυτά αλλάξανε κατά την βόλτα μου προς το Chersky Selo. Ο οδηγός που έχω, δίνει ελλιπείς πληροφορίες για τον τρόπο προσεγγίσεις στα ανάκτορα. Εν τάχει να πω ότι πρέπει να πάρετε το τρένο από τον σταθμό Viteb (στάση μετρό Pushkinskaya), εισιτήριο όχι από τον κυρίως χώρο του σταθμού αλλά δεξιά από τις ράγες των τρένων. Το τρένο από την αφετηρία έξω από το υπόστεγο του σταθμού. Τέλος, υπάρχουν συγκεκριμένα λεωφορεία που πάνε στα ανάκτορα αλλά η στάση στην οποία πρέπει να σταματήσετε είναι αδιευκρίνιστη. Ο οδηγός μου δίνει λάθος πληροφορίες και δεν διαθέτει ούτε χάρτη. Βράσε ρύζι. Και το καθεστώς μέσα στο λεωφορείο, αψυχολόγητο. Κανονικά μπαίνεις από τις πίσω πόρτες και βγαίνεις από την μπροστά όπου πληρώνεις και τον οδηγό. Εδώ παρατηρώ ότι εκτελούνται όλες οι πιθανότητες αλλά για εμένα είναι μονόδρομος, καθώς οι ντόπιοι μπαινοβγαίνουν από τις πίσω πόρτες ενώ εγώ όταν προσπάθησα το ίδιο για να κατεβώ στην στάση που ψυχανεμιζόμουν ότι ήταν η σωστή, έφαγα πόρτα στην μούρη και παρατήρηση από ευέξαπτη ρωσίδα.)

Με τα πολλά, προχωράω προς την μπροστά πόρτα μαζί με μια ηλικιωμένη που φαίνεται και η ίδια κάπως μπερδεμένη ενώ ταυτόχρονα μου πετάει και μερικά ρώσικα. Δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να ασχοληθώ με την φάρα της και συνεχίζω προς τα μπροστά. Χάνω και μερικές στάσεις καθώς χώνεται κόσμος και από την μπροστά πόρτα. Τα νεύρα μου σε τεταμένη κατάσταση. Η ηλικιωμένη καταφέρνει να κατεβεί και ακολουθώ κατά πόδας. Φοράει λευκά τα οποία την κάνουν να φαίνεται κάπως πιο ευδιάθετη απ’ όλες τις υπόλοιπες. Με ρωτάει τι ψάχνω και δεν χάνω την ευκαιρία να την εκμεταλλευτώ δείχνοντάς της την φωτογραφία των ανακτόρων. Μου πετάει κι άλλα ρώσικα κάνοντάς μου ένα νεύμα να την ακολουθήσω. Σαν να μην μπορούσα να αντιληφθώ ένα τόσο απλό νεύμα, επιμένω να την ρωτάω στα Αγγλικά για το ανάκτορο. Για δεύτερη φορά μου γνέφει να την ακολουθήσω κοιτάζοντάς με αυτή την φορά με ένα καθησυχαστικό βλέμμα. Αν και είχα αντιληφθεί από ποιο δρόμο θα πάω στα ανάκτορα, διάλεξα να την ακολουθήσω για το επόμενο ένα χιλιόμετρο, μέχρι να φτάσουμε στην είσοδο των κήπων των ανακτόρων. Όλη εκείνη την ώρα, μιλώντας ρώσικα, μου έδειχνε κάποιες εκδηλώσεις που προετοιμάζονταν σε κάποιους χώρους πλησίον των κήπων λόγω της σημερινής εθνικής εορτής της χώρας, μουρμούριζε ξέπνοα και κοφτά κάθε φορά που της μιλούσα στα ελληνικά ή στα αγγλικά θέλοντας να με παροτρύνει να συνεχίσω τις προσπάθειες επικοινωνίας ενώ λίγο πριν φτάσουμε στις πύλες, μου συστήθηκε: Vera.

Βεβαίως, συνεχίζεται…

 

[kalspiros]

(VERA) ЖЕЛАЮ УДАЧИ ЛЮБВИ, УСПЕХОВ ВДОХНОВЕНИЯ! 2

Ενώ η γυναίκα προσπαθούσε να με βοηθήσει όπως μπορούσε (αν και η στάση της με οδηγούσε ορισμένες φορές σε πιο σκοτεινές σκέψεις- θα τα πούμε στην συνέχεια) εγώ ήδη σκεφτόμουν πώς να την ξεφορτωθώ! Δεν είχα ανάγκη μια 65χρονη να με καθυστερεί ενώ η ανάγκη της να επικοινωνήσει με έβαζε συχνά στην ενοχλητική κατάσταση να ψάχνω λέξεις στο ελλιπέστατο παράρτημα πέντε σελίδων του ταξιδιωτικού μου οδηγού για να καταλάβω τι λέει. Το τελευταίο συνέβαινε κάπως έτσι: έλεγε μια λέξη στην οποία ενέμενε και μου έδειχνε τον οδηγό όταν κατάλαβε ότι υπάρχει τέτοιο παράτημα εκεί, αναγκάζοντάς με, θέλοντας και μη, να ψάχνω. Καλά όλ’ αυτά, τουλάχιστον φτάσαμε στους κήπους άρα θα προσφέρονταν ευκαιρίες διαφυγής. Αυτό όμως δεν συμβαίνει καθώς συνεχίζει με το νεύμα της, εκείνο που χρησιμοποίησε και λίγο πριν, «έλα μαζί μου». Πλέον αρχίζουν να σχηματίζονται πιο έντονα κάποιες σκέψεις στο μυαλό μου με κύριο πυλώνα την διεκδίκηση χρημάτων για όλη την βοήθειά της. Έτσι λοιπόν αρχίσαμε να βλέπουμε τα αξιοθέατα των κήπων: την όμορφη μαρμάρινη γέφυρα,

τα τούρκικα λουτρά, την στήλη Τσέσμα στη μέση της λίμνης, το Ναυαρχείο στην απέναντι όχθη, το μελαγχολικό άγαλμα «κορίτσι με κανάτα» και το πάρκο της Αικατερίνης. Στην συνέχεια οδεύουμε προς το κινέζικο χωριό που, όντας τόσο εκτός χώρου, το αποδοκιμάζουμε αμφότεροι με μια γκριμάτσα που δεν άφηνε περιθώρια περαιτέρω παρατήρησης. Της δείχνω στον χάρτη το αξιοθέατο «Μεγάλο Καπρίτσιο» (κάπου θυμόμουν ότι το μεγάλο στα ρώσικα λέγεται μπολσόι) και για άλλη μια φορά, το νεύμα…

Το Μεγάλο Καπρίτσιο είναι ένα μικροσκοπικό παβίλιον στην κορυφή ενός λόφου καμιά 15αριά μέτρα ύψους όπου ένα ανηφορικό μονοπάτι και μερικά σκαλοπάτια σε οδηγούσαν εκεί. Μου το δείχνει η Vera από μακριά και ξεκινάει την ανάβαση μαζί μου. Φτάνουμε, με προτρέπει να το φωτογραφίσω και κατηφορίζει πάλι μαζί μου. Οι σκέψεις περί «πληρωμής του ξεναγού μου» όλο και πυκνώνουν μετά το τελευταίο.

Φτάνουμε πλέον στα κυρίως ανάκτορα αλλά πριν από αυτό, να ανεβούμε μια φαρδιά σκάλα για καλύτερες λήψεις και να κατεβούμε μέχρι τα λουτρά (το λεγόμενο σπήλαιο) μπροστά από την μεγάλη λίμνη. Επιστρέφοντας της προτείνω να κάτσει σε κάνα παγκάκι αλλά αρνείται εκτός κι αν θέλω εγώ ξεκούραση! Μπροστά στην τρακοσίων μέτρων, πλουμιστή πρόσοψη του εντυπωσιακού ροκοκό ανακτόρου με τους Άτλαντες κολόνες και τα ευχάριστα χρώματα,

βρίσκεται μια αδιανόητα μεγάλη ουρά που περιμένει να περάσει. Με ρωτάει αν θέλω να μπω αλλά της εκφράζω (με κάποιο τρόπο, δεν θυμάμαι) την δυσφορία μου για τον χρόνο που θα χάσω στην ουρά. Η συνέχεια νομίζω ότι έχει ήδη προβλεφθεί σωστά από κάποιους. Το νεύμα. Με οδηγεί στην έξοδο των ανακτόρων όπου ένας μπουνταλιασμένος φύλακας την αφήνει να περάσει στο εσωτερικό όταν του δείχνει το διαβατήριό της. Με τραβάει κι εμένα μέσα! Την ευχαριστώ και την ρωτάω αν είναι αρχαιολόγος ή τίποτα τέτοιο. Τότε είναι που μου δείχνει το διαβατήριό της και βλέπω την ακριβή ημερομηνία γεννήσεως κάτι το οποίο επέμενε να μου δείχνει. Θυμήθηκα με αυτή την εμμονή της, τα παιδιά της 21/04 και τα αεροβαφτίσματα του Παπαδόπουλου γιατί μόνο κάπως έτσι έβγαζα κάποιο νόημα για το τι συνέβη.

«афулпн пфдун toilet», «ά, εντάξει κανένα πρόβλημα, πήγαινε και σε περιμένω», «паожу пфодфвщмс афлоуй», «ά, όχι ευχαριστώ! Εγώ είμαι μια χαρά δεν θέλω», έ προχωράμε τότε στο παρασύνθημα, μια δεύτερη θεόρατη ουρά ανθρώπων εντός των ανακτόρων που οδηγούσε στους εσωτερικούς χώρους. Τούτη την ουρά δεν μπορούμε να την υπερκεράσουμε άρα στεκόμαστε στωικά στο τέλος της. Η Vera προσπαθεί να μου πει κάτι ανεπιτυχώς. Εγκαταλείπει τις προσπάθειες όταν δεν βρίσκω τις λέξεις. Λίγο αργότερα μου λέει ότι μέσα στο παλάτι επιτρέπονται οι φωτογραφίες (το «επιτρέπεται» υπήρχε στον οδηγό (φσσσςς!!! Σαμπάνιες ανοίξαμε)). Κάνα τέταρτο αργότερα βρισκόμαστε στην μέση της ουράς και ξανά κάνει φιλότιμες προσπάθειες να μου γεμίσει το μυαλό με τα ρώσικά της. Στη συνέχεια μου δείχνει την βιτρίνα ενός καταστήματος δίπλα μου γεμάτο με κεχριμπαρένια κολιέ και σκουλαρίκια… Με λούζει κρύος ιδρώτας… Αν πρέπει να αγοράσω κάτι τέτοιο για να της «καλύψω» τα «έξοδα», θα εκτροχιάσω εντελώς το ταμείο… Ή μήπως αναφέρεται μ’ αυτό τον τρόπο στο κεχριμπαρένιο δωμάτιο; Πλέον έχουν περάσει τριάντα λεπτά αναμονής στην ουρά. Ο ανιχνευτής μετάλλων μετά από δέκα άτομα. Για τρίτη φορά προσπαθεί να μου εξηγήσει τα ρώσικα κι ενώ ψάχνω για πολλοστή φορά λέξεις, μια ξεναγός Ρωσίδα από πίσω μας μπαίνει στην συζήτηση μετά από ολιγόλογη κουβέντα με την Vera. Με ρωτάει αν μιλάω Γαλλικά, όχι, Ιταλικά, ναι! Μου μεταφράζει το εξής: «Η Vera δεν θα έρθει μαζί σου μέσα στα παλάτια γιατί τα έχει δει. Θα σε περιμένει σε ένα τραπέζι απ’ έξω»… Αυτό ήθελε να μου πει τόση ώρα; Δεν έφευγε απ’ την ουρά και υπέμενε όλη αυτή την αναμονή επειδή δεν μπορούσε να μου εξηγήσει; Ή μήπως φοβήθηκε τον ανιχνευτή μετάλλων; (και μ’ αυτή την σκέψη η παράνοιά μου φτάνει στην κορύφωσή της και έκτοτε σιγά σιγά ξεθυμαίνει).

Μέσα στο ανάκτορο πρέπει να φοράς κάτι αντιστατικά σακούλια στα παπούτσια σου ενώ όλος ο κόσμος φοράει ακουστικό ξεναγού. Αδιαφορώ και μπαίνω αυτόνομα μέσα. Εδώ μέσα όμως όλοι ανήκουν σε ένα γκρουπ. Να είδα και άλλους 5-6 μόνους τους. Όλοι οι άλλοι ακολουθούσαν στωικά ένα σημαιάκι. Για τα ανάκτορα ωχριά η οποιαδήποτε περιγραφή. Οι χρυσές τραπεζαρίες; Οι χρυσές λεπτομέρειες της κεντρικής σάλας;

Τα δωμάτια με τοίχους ντυμένους με έργα τέχνης ή το αποκορύφωμα όλων, το κεχριμπαρένιο δωμάτιο;

(εδώ φαίνονται και τα δύο)
Δείτε φωτογραφίες! Άλλωστε σε αυτά τα κεφάλαια κάνω zoom στον άνθρωπο και όχι στην εικόνα.

Ο αποχαιρετισμός στο επόμενο κεφάλαιο…

 

[soudianos]

Η όποια εμπειρία μου στο forum σε ότι αφορά τις ταξιδιωτικές ιστορίες, λέει το εξής: είθισται μια ιστορία που ξεκινάει την μέρα x να έχει μια δημοτικότητα y. Την ημέρα 50x η δημοτικότητά της συνήθως (αλλά για κανένα λόγο απολύτως) είναι y/20. Και δεν είναι κάτι που το παρατηρώ μόνο στις ιστορίες μου ή στις ιστορίες φίλων και συμφορουμιτών. Το βλέπω και στον εαυτό μου με πόσο ενθουσιασμό ξεκινάω να διαβάζω κάποια ξένη ιστορία και πως σίγα σιγά την εγκαταλείπω. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Για να μου επιτρέψετε να παρεκτραπώ λίγο χρονικά και να παραθέσω γεγονότα της τέταρτης ημέρας (είμαστε στην δεύτερη) τώρα που έχω το «κοινό» σε εγρήγορση!!! Γιατί πραγματικά, το παρακάτω είναι το απόλυτο highlight του ταξιδίου και θα ήθελα να είχα όση προσοχή μου επιτρέπει το πρόσφατο της ιστορίας.

Σε εγρηγόρηση είμαστε μην ανησυχείς...και με ερωτήσεις στο τέλος

 

[kalspiros]

VERA 3

Έξω απ’ το παλάτι κάθεται στο παγκάκι απέναντι απ’ την έξοδο και με χαιρετά. Όταν φτάνω δίπλα της μου δίνει ένα δώρο, ένα μικρό μαγνητάκι με το ανάκτορο. Δεν το είχα προβλέψει αυτό και αποδιοργανώνει λίγο τις προθέσεις και τις σκέψεις που είχα κάνει για να την ευχαριστήσω (τα κεχριμπαρένια κολιέ, όπως περίμενα, ήταν τόσο ακριβά που αποδείκνυαν ότι η Vera εννοούσε το κεχριμπαρένιο δωμάτιο). Προχωράμε προς την βάση των κήπων και αγοράζω δύο παγωτά να φάμε. Μετά από εικοσάλεπτη βόλτα στους κήπους (λέτε να προσπαθούσε να μου πει κάτι άλλο η Vera!!;;!) βρισκόμαστε ξανά μπροστά απ’ τα ανάκτορα όπου πλησιάζω ένα περίπτερο με αναμνηστικά. «Θέλω να σου πάρω κάτι», «όχι αν είναι να πάρεις, κάντο για τον εαυτό σου!», «αυτό καλό είναι;», «όχι, όχι», «ναι, ναι, παρ’ το και σε ευχαριστώ για όλα!», «όχι δεν είναι ανάγκη», «ναι, είναι», «μα εγώ εδώ μένω, δεν χρειάζεται να μου πάρεις κάτι από το σπίτι μου», «κράτησέ το για να με θυμάσαι», «θα σε θυμάμαι έτσι κι αλλιώς».

Όλη η παραπάνω συζήτηση κινήθηκε με μια τυπική απόκλιση κάνα 20% καθώς η γλώσσα του σώματος επιβαλλόταν και έδινε εξηγήσεις όπου χρειαζόταν. Συνεχίζουμε προς την πίσω πλευρά των ανακτόρων. Στην διαδρομή ξεκινάω μια υποτυπώδη συζήτηση για την Ρωσία. «Ρωσία, της λέω, χθες κουμμουνισμός», «Σοσιαλισμός» με διορθώνει χαμογελώντας ελαφρά. Δέχομαι με το ίδιο χαμόγελο την διόρθωση και συνεχίζω: «Σήμερα, τι;», «Σήμερα, πρόβλημα, μεγάλο πρόβλημα, μόνο λεφτά, κλοπές (τούτο μου το αποδεικνύει με την αρπαγή του διπλού κεφαλιού ενός διακοσμητικού αετού στα κάγκελα των ανακτόρων)».

«Και αύριο;», «Αύριο θα πεθάνω!». Κάπως χαμένοι στην μετάφραση, τα λεγόμενά μου πήραν μια τροπή που την οδήγησαν σε τούτη την παρατήρηση και θέλοντας να της τεκμηριώσω ότι δεν αποσκοπούσα σε κάτι τέτοιο, της μιλάω για το ζοφερό «αύριο» της Ελλάδας για να της εξηγήσω τουλάχιστον την έννοια της προηγούμενης ερώτησής μου.

Συνεχίζοντας προς τον σταθμό των τρένων θα μου πει ότι ήταν ξιφομάχος στα νιάτα της. Δεν μου μιλάει για οικογένεια ή για παιδιά και ούτε με ρωτάει αν είμαι παντρεμένος (κάτι που δεν θα μου ξέφευγε γιατί σίγουρα θα επέλεγε να δείξει τα μεσαία δάκτυλά μου). Όταν φτάνουμε πλέον, μου χαρίζει και μια μαντήλα σαν τις μαύρες που φοράνε οι ηλικιωμένες στα μαλλιά τους, μόνο που αυτή ήταν πολύχρωμη. Με την σειρά μου αντιτίθεμαι με τον ίδιο τρόπο που το έκανε κι εκείνη λίγη ώρα πριν αλλά δεν δέχεται άρνηση. Πιθανότατα είναι δικό της, από μια πόλη του Καζακστάν, γιατί δεν την είδα να το αγοράζει στην διαδρομή μας. Μέσα στο τρένο μου μιλάει συνοπτικά για την αντιπάθειά της προς την Γεωργία και την συμπάθεια για το Καζακστάν. Κρατάω σημειώσεις. Βλέποντάς με μου ζητάει να μου γράψει κάτι. Την διεύθυνσή της και το τηλέφωνό της. Ανταποδίδω. Λίγο πριν μαζέψω τα χαρτιά, μου τα ζητάει πίσω για να γράψει το μήνυμα που μου μεταφράστηκε απ’ την ρεσεψιονιστ του ξενοδοχείου λίγες ώρες αργότερα. Σταματάει τρεις σταθμούς πριν από εμένα. Προχωράω μαζί της μέχρι την έξοδο (αν και επέμεινε ότι αυτή δεν είναι η στάση μου), της σφίγγω το χέρι πριν φύγει, με φιλάει σταυρωτά και την ευχαριστώ εγκάρδια.

Χαμογελάω κατά την διάρκεια όλης της επιστροφής.

 

[taver]

Για να μου επιτρέψετε να παρεκτραπώ λίγο χρονικά και να παραθέσω γεγονότα της τέταρτης ημέρας (είμαστε στην δεύτερη) τώρα που έχω το «κοινό» σε εγρήγορση!!!

Αυτά τα γεγονότα, παρότι συμβαίνουν Κυριακή πρωί που πλέον είμαστε και οι υπόλοιποι στην πόλη. Όμως, είχαμε μια διαφοροποίηση στο πρόγραμμα: Εγώ κι ο Στέφανος βάλαμε στο πρόγραμμα για κείνο το πρωί το Hermitage, και μια βόλτα στο κέντρο της πόλης στα μέρη που ο Σπύρος είχε καλύψει τις προηγούμενες μέρες. Έτσι ο Σπύρος βρήκε την ευκαιρία να πεταχτεί μόνος του στο παλάτι αυτό, που βρισκόταν μακρυά από το κέντρο της πόλης....

 

[kalspiros]

Τότε είναι που μου δείχνει το διαβατήριό της και βλέπω την ακριβή ημερομηνία γεννήσεως κάτι το οποίο επέμενε να μου δείχνει. Θυμήθηκα με αυτή την εμμονή της, τα παιδιά της 21/04 και τα αεροβαφτίσματα του Παπαδόπουλου γιατί μόνο κάπως έτσι έβγαζα κάποιο νόημα για το τι συνέβη.

(Σωστή η παρατήρησή σου captain γι' αυτό ας το εξηγήσω λίγο καλύτερα.) Μου είχαν παλαιότερα μιλήσει για κάποια προνόμια που είχαν κατά την διάρκεια της χούντας, οι γεννημένοι στις 21/04. Μου πέρασε απ' το μυαλό μήπως και η ίδια χαίρει κάποια τέτοιου είδους προνόμια (όπως π.χ. είσοδο στα ανάκτορα δια της πλάγιας οδού) λόγω της ημερομηνίας γέννησής της. αυτό μου ήρθε στο νου...

 

[soudianos]

Kalspiros:Λοιπόν οι περισσότεροι Ρώσοι είναι αγενέστατοι. Αξίωμα. Σαν τους Τσέχους ένα πράμα με δύο όμως διαφορές. Πρώτων με τους Τσέχους είναι εργαστηριακά αδύνατο να δημιουργήσεις ένα ευγενικό από δαύτους ενώ στους Ρώσους όχι. Υπάρχουν μερικές περιπτώσεις που, αν και δεν τις λες εξαιρετικές (αν και η Vera ήτανε), σίγουρα τις λες εξαιρέσεις. Δεύτερο και σημαντικό επίσης. Η Αγ. Πετρούπολη δεν βουλιάζει στους τουρίστες όπως η Πράγα. Άρα ένα οποιοδήποτε ελαφρυντικό που ενδέχεται να είχαν οι Τσέχοι όντας αρνητικοί στον τουρισμό, οι Ρώσοι δεν το έχουν. Είναι με όλους σε κάθε έκφανση τους, έτσι, αγενείς.

Eδώ θα μου επιτρέψεις να κάνω μια παρέμβαση.
Οι Πετρουπολίτες...σαν πρωτευουσιάνοι, από πολύ παλιά είχαν ψηλά τον αμανέ...ήταν οι αριστοκράτες, η υψηλή κοινωνία, οι μορφωμένοι, οι ανώτεροι, οι Ευρωπαΐζοντες (μια που ήταν πιο κοντά στη Ευρώπη στα Παρίσια.. κλπ), που τόσα τους έχει ψάλει "Μεγάλος Συγγραφέας", και θεωρούσαν τους Μοσχοβίτες κατώτερους, αγροίκους, χωριάτες και άγαρμπους.
Οπότε η ακαταδεξιά και το ύφος του Ρώσου (πάντα με εξαιρέσεις) στην πόλη αυτή έχουν τις ρίζες της και χειροτερεύουν με το σημερινό νεοπλουτισμό.
Έτσι, διαφορετικό συμπέρασμα θα βγάλουμε για τους Ρώσους αν βρεθούμε σε μια πόλη π.χ.200 χιλ, κατοίκων στο κέντρο της χώρας. Σίγουρα θα συναντήσουμε περισσότερες Bέρες...

 

[pattyyy]

H περιήγησή αυτή με τη συγκεκριμένη παρέα πρέπει να αποτέλεσε μία από τις πιο ιδιαίτερες εμπειρίες του ταξιδιού...Ευχαριστούμε που την μοιράστηκες μαζί μας!

 

[kalspiros]

Ισχύς εν τη ενώσει

Για λόγους που μπορεί να σας εξηγήσει πιο εύγλωττα ο taver (αλλά κυρίως για να μη μου ξεφύγει το αναλυτικό tracking των πτήσεών του (που ήδη πλησιάζει την λήθη στο μυαλό μου)) ας τα πει εκείνος (αν και τα έχει ξανά πει κάπου αλλά δεν πειράζει, απολαμβάνει άλλωστε να το κάνει) (τι ακατάσχετη φλυαρία….) Το αποτέλεσμα είναι ένα. Ο taver βρίσκεται στην Αγ. Πετρούπολη το Σαββάτο πρωί, λίγες ώρες νωρίτερα από τον Samion και από την προκαθορισμένη ώρα άφιξής του. (όπως καταλαβαίνετε, από δω και πέρα θα έχουμε και τα σχόλια -σφήνες- του....)

Η απόφαση για το σημερινό πρωινό κλείνει στο Peterhof καθώς ο μεν αμφιβάλλει ότι ο δε θα ενδιαφέρεται για το συγκεκριμένο αξιοθέατο.

(εδώ το βλέπουμε από το αεροπλάνο. Στην επόμενη φωτογραφία θα δείτε και το Konstantinovkiy, λίγα χιλιόμετρα δυτικά του Πέτερχοφ)

Είναι Σαββάτο πρωί και θα μπορέσετε να νοιώσετε στο πετσί σας γιατί η πόλη ονομάστηκε (από εμάς τους ιδίους) η πόλη της ουράς. Έξω από το Hermitage στην αποβάθρα 2, ατελείωτη ουρά ανθρώπων. Δελφίνια φεύγουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα τα οποία σε πάνε Peterhof από τον Φινλανδικό κόλπο (νομίζω πως είναι καλύτερα από τα τρένα και τα λεωφορεία αν και η εξοικείωση του μέσου Έλληνα με τα δελφίνια (του Αργοσαρωνικού και μη) δημιουργεί μια προβλεπτικότητα εδώ στις άκρες της Ευρώπης που δεν δίνει πόντους στο συνολικό εγχείρημα).

Φτάνουμε στην αποβάθρα για τα ανάκτορα κι εδώ θα πρέπει να σημειώσετε το κάτωθι σε περίπτωση επίσκεψή σας. Για κανένα λόγο μη μου πάτε χαρούμενοι τουρίστες κατά τις 11:00 (μιας και ξυπνήσατε με το πάσο σας, φάγατε το πρωινό σας και μου έρχεστε τέτοια ώρα… αντενδείκνυται!). Σπαταλήσαμε πολύτιμο χρόνο στην ουρά για να μπούμε εντός των κήπων. Υπάρχουν δύο γκισέ εισιτηρίων αλλά δουλεύει μόνο το ένα. Μιλάμε για 52 λεπτά (!!) όρθιοι μεταξύ διάφορων φιγούρων από επιδειξιομανείς Αμερικάνους μέχρι Ρουμάνους που επαναλάμβαναν μεταξύ τους «Γκρέκι; Γκρέκι!» κοιτώντας μας κλεφτά.

Με νεύρα τσατάλια και έναν taver έρμαιο της αϋπνίας του, παραπατάμε στα πρώτα μέτρα εντός των πάρκων. Στο βάθος το ανάκτορο με όλο το υπερθέαμα των σιντριβανιών σε πλήρη ανάπτυξη (τιμή εισιτηρίου 10 Ε). Για άλλη μια φορά θα αφήσω τις εικόνες να μιλήσουν καθώς εγώ… τι να πω…

Μιλάμε πραγματικά για ένα υπερθέαμα πλούτου και υπεροψίας και σπατάλης (όλες οι ποσότητες νερού που βγαίνουν από τα σιντριβάνια, δεν ανακυκλώνονται αλλά καταλήγουν στην θάλασσα (και δεν νομίζω να χρησιμοποιούν νερό από τον βιολογικό!!)). Τώρα τα βλέπουμε και χαιρόμαστε. Εξιστορούμε τον πλούτο εκείνης της εποχής, τους κόπους με τους οποίους κατασκευάστηκαν, την προσοχή στην λεπτομέρεια. Φανταστείτε τώρα κανένα έλληνα πολιτικό εκείνης της εποχής να σου ‘χε τέτοιο ανάκτορο. Θα το είχαμε κάψει συθέμελα. Το Πέτερχοφ όμως το θαυμάζουμε (πφφφ… πολυσχιδής κουβέντα…)

Δεν μπορούμε να σας προτείνουμε ποια πλευρά των κήπων να παραμελήσετε. Την αριστερή ανεβαίνοντας ή την δεξιά; Εμείς δεν είδαμε τίποτα στα δεξιά. Είδαμε όμως τους κήπους πίσω από το ανάκτορο οι οποίοι, σε σχέση με τους αδιανόητους από μπροστά, ωχριούν. Αν θέλετε όμως να τους δείτε, καθώς υπάρχει έλεγχος εισιτηρίων για όσους επέλεξαν να έρθουν με τρένο ή λεωφορείο, επιδείξτε το εισιτήριο του δελφινιού, μπαίνοντας και βγαίνοντας. Λοιπόν στα αριστερά, πέρα από τις νύφες,

(δε νομίζω να σας πειράζει που τις ξανά βλέπουμε
θα βρείτε και κάποια σιντριβάνια κάποια φαντασμαγορικά (οι δίδυμες Ρωμαϊκές κρήνες, η σκακιέρα και ο ήλιος) κάποια εντελώς (παντελώς) κιτσάτα (η ομπρέλα και οι υδάτινες βελανιδιές). Τέλος, στο Monplaisir πάμε για συμπαθητική θέα στον Φινλανδικό κόλπο. Από κει επιστρέφουμε παράκτια ως την αποβάθρα των δελφινιών.

Ο Samion δεν ήξερε μία για την συμμετοχή μου σ’ αυτό το ταξίδι. Δεν μπορείτε λοιπόν να φανταστείτε την έκπληξη του όταν με είδε να χώνομαι μες στο δωμάτιο. Πραγματικά δεν φαντάζεστε. «Καλησπέρα Στέφανε», «γεια Σπύρο, τι κάνεις;», «…..», «καλά;», «…. Το ήξερες;», «όχι», «ά. Καλά».

Το πρόγραμμα για τώρα έχει νησί Πετρογκράντσκαγια. Με τα πόδια απ’ το ξενοδοχείο, μέσα απ’ το πεδίο του Άρεως και πάνω από την γέφυρα Troitskiy ή αλλιώς Αγίας Τριάδας, με τις δέκα αψίδες και για τα φανάρια της με τις πλώρες καραβιών. Κύριος προορισμός σε αυτή την πλευρά του Νέβα, το φρούριο του Πέτρου και Παύλου που, πέραν του καθεδρικού, αποτελείτε από τα τείχη, το τέως νομισματοκοπείο, διάφορα μέγαρα, το άγαλμα του Μεγάλου Πέτρου (ο οποίος έχει και τα τυχερά του),

τον μεγάλο δουκικό ταφικό θόλο αλλά και μια παραλία στην νότια πλευρά του που, τουλάχιστον εμείς, την βρήκαμε κλειστή (βέβαια το είδος μετάλλαξη που σου κατσικώνεται μετά από μια βουτιά στο Neva, ακόμα προσδιορίζεται εργαστηριακά). Το πλέον εντυπωσιακό είναι το κωδωνοστάσιο του ναού με την ακίδα του να φτάνει τα 122 μέτρα ύψους. Θα το δείτε από κοντά, θα το φωτογραφίσετε βγαίνοντας, θα το ξανά φωτογραφίσετε από απέναντι, το βράδυ, βρίσκω πως είναι ίσως το πιο αναγνωρίσιμο κτίριο της πόλης.

 

[kalspiros]

Βασιλέφσκι και λοιπά

Έχει πάει 17:00 όταν βρίσκω τους συνταξιδιώτες στην γέφυρα Leytenanta Shmidta που ενώνει την πόλη με το νησί Βασιλέφσκι. Ο Samion εκστασιασμένος με ένα κρουαζιερόπλοιο στις όχθες του Neva, εγώ ευδιάθετος από την γνωριμία μου με την Vera, ο taver απηυδισμένος από την ορθοστασία και την αναμονή. Όλη η τρελή παρέα λοιπόν περνάμε την γέφυρα για να επισκεφτούμε (έστω εξωτερικά) τα σημαντικότερα αξιοθέατα του νησιού τα οποία είναι το ανάκτορο Μένσικοφ, το κτήριο των δώδεκα κολεγίων, το ιδιόμορφο μπαρόκ Κούνστκαμερ,

το ναυτικό μουσείο αλλά κυρίως της εμβολοφόρες στήλες, ορατές από σχεδόν κάθε σημείο της πόλης, οι οποίες εξυπηρετούσαν ως φάροι.

Αυτή την ώρα της ημέρας όμως, εξίσου εντυπωσιακή είναι η εικόνα της νότια Πετρούπολης από τον απογευματινό ήλιο που την φωτίζει γλυκά τονίζοντας ακόμα παραπάνω τα ζεστά χρώματα του Ναυαρχείου, του χειμερινού ανακτόρου αλλά και τον υπόλοιπων κτιρίων. Ρεμβάζουμε και χαζεύουμε τον κόσμο που συρρέει σε κάθε γωνιά της πόλης λόγω των εορταστικών εκδηλώσεων την Μέρας Ανεξαρτησίας.

shock
Υπάρχει συγκέντρωση κόσμου στην γέφυρα Dvortsovyy από την πλευρά των ανακτόρων. Αυτό που κάνουν εκεί είναι να περιμένουν τρία jet ski που φιγουράρουν στον Neva να τους βρέξουν! Σε κάθε απότομο ελιγμό τους, πετάγονται νερά με κατεύθυνση την γέφυρα. Όλοι οι ελιγμοί των έμπειρων οδηγών τέρπουν τα πλήθη! Περνάμε την γέφυρα όταν πλέον έχουν ηρεμήσει τα πράγματα. Οι Ρώσοι που συναντάμε, βρεγμένοι ως το κόκαλο όπως και οι γύρω δρόμοι.

Στην πλατεία Ανεξαρτησίας η διάθεση ανεβαίνει. Στην ημιτελής σκηνή έχουν ανεβεί συγκροτήματα παραδοσιακών τραγουδιών ενώ κόσμος βρίσκεται διασκορπισμένος σε όλη την πλατεία. Στη δε Nevsky Prospekt επικρατεί το αδιαχώρητο καθ όλη την διάρκεια τούτης της ημέρας μέχρι αργά μετά την δύση του ηλίου (περίπου 01:00). Όταν ξανά βρισκόμαστε στην πλατεία τρεις ώρες μετά κατά τις 23:00, τα σύννεφα που συγκεντρώνονταν πάνω από την πόλη τις τελευταίες ώρες, άρχισαν να δίνουν τις πρώτες τους σταγόνες που σύντομα μετατράπηκαν σε συνηθισμένη βροχή. Ο Samion γκρινιάζει. Θέλει να πάει ξενοδοχείο. Θεωρεί ότι δεν υπάρχει πιθανότητα να ανάψουν τα φώτα των κτιρίων τόσο προχωρημένη ώρα (αυτός άλλωστε ήταν ο σκοπός μου για τούτη την βόλτα). Στις 23:20 τα φώτα ξεκινάνε και ανάβουν. Εν μέσω βροχής, εγώ κι ο taver ξεχυνόμαστε προσπαθώντας να απαθανατίσουμε αυτή την ώρα.

Ο Samion αγνοείτε! Δείτε τις φώτο και πείτε μου αν άξιζε… (Samion μετά τα όσα σου έσουρα, σου δίνω την άδεια να αναφερθείς στο γκουρμέ φαγητό που έφαγα στο Βασιλέφσκι (και μόνο αυτό!!!)). Ενώ οι άλλοι έχουν πάει για ύπνο, επισκέπτομαι και τον ναό της Αναστάσεως για μερικές βραδινές λήψεις.

Δυστυχώς, λόγω έλλειψης παρέας αλλά και διάθεσης, δεν είδα καμία γέφυρα της πόλης ανοιχτή. Οι πρώτες ανοίγουν στην 01:25 (η Dvortsoviy και η Blagoveshenskiy) και διαδοχικά μέχρι τις 02:45 ανοίγουν και οι τελευταίες δύο εκ των 13 συνολικά. Στην συνέχεια ξανά κατεβαίνουν από τις 04:25 μέχρι τις 05:45 η τελευταία (Volodarskiy). Κατανοείτε βέβαια ότι αν σας πιάσει το άνοιγμα στην λάθος πλευρά, την πατήσατε γιατί ούτε μετρό παίζει εκείνη την ώρα.

Την επόμενη μέρα οι δρόμοι μας χωρίζουν.

Δεν μου έχει μείνει τίποτα από το κέντρο άρα αποφασίζω να επισκεφτώ την πρόταση του Traveller, την Μονή Σμόλνι και το Ανάκτορο την Ταυρίδας. Το μεν δεύτερο δεν με εντυπωσιάζει εξωτερικά. Και πώς να το κάνει άλλωστε μετά από Hermitage, Peterhof, Chersky Selo. Τώρα το όλο συγκρότημα της Μονής Σμόλνι (του Παρθεναγωγείου κατά Traveller που αν είχε και διάθεση να μας πει μερικά λόγια, ας το κάνει) είναι πολύ εντυπωσιακό και ειδικότερα ο καθεδρικός με τους πέντε θόλους.

Γυρνώντας ανάποδα τώρα και βλέποντας τον δρόμο απ’ τον οποίο ήρθατε (αν το κάνατε με τα πόδια (2 χλμ από την στάση μετρό Τσερνισέφσκαγια) θα δείτε μια καθαρά καθεστωτική εικόνα. Χαμηλά μπλοκ με φαγωμένους σοφάδες, το παλάτι Κικίν, τα κτίρια μιας εντυπωσιακής τράπεζας και την τεράστια λεωφόρο Shpalernava.

Πίσω από την μονή, τρέχει ο Νέβα. Τέσσερα χιλιόμετρα νότια η στάση Aleksandra Nevskovo, γνωστή μου από το ομώνυμο μοναστήρι που επισκέφτηκα πριν δύο μέρες. Επιστρέφω στο ξενοδοχείο όπου μαζεύουμε τα πράγματα και φεύγουμε. Τέσσερις μέρες μετά. Εξήντα (60) χιλιόμετρα μετά! Τόσα ήταν τα χιλιόμετρα που περπάτησα σε τούτη την πόλη αυτές τις τέσσερις μέρες.

Η Αγία Πετρούπολη πάντα "χαιρετούσε" την Δύση. Άρα αν έχεις ταξιδέψει πολύ στην Ευρώπη και θες να δεις κάτι αυθεντικά Ρώσικο, ίσως αυτή να μην είναι και η καλύτερη επιλογή. Σίγουρα η πόλη είναι από τις ομορφότερες που έχω δει αλλά και κατά γενική ομολογία, συγκαταλέγεται στις κορυφαίες. Απλώς βρίσκω λίγο άδικο, μέσω αυτής της πόλης, να κοκκινίζω όλη την Ρωσία! Το επόμενό μου ταξίδι σε τούτη την χώρα, θα ήθελα να είναι στο Sakhalin, στο Novosibirsk ή στο Krasnoyarsk. Let’s vote…