taver
Member
- Μηνύματα
- 12.611
- Likes
- 29.891
- Ταξίδι-Όνειρο
- Iles Kerguelen
Ε, λοιπόν ναι. Ταξιδέυαμε μαζί, υποτίθεται. Αλλά και οι 3 μαζί, μόνο λίγα πράγματα κάναμε - Εκ των πραγμάτων, στα περισσότερα ήμασταν ένας ένας, δύο δύο. Έτσι αξίζει τον κόπο να δείτε και μια άλλη οπτική...
Το αρχικό πρόγραμμα ήταν να ταξιδεύω μαζί με το Samion, και να φτάσουμε στην πόλη Σάββατο απόγευμα. Ένα μποτιλιάρισμα στην Κυανή ακτή, όμως, έκανε τα πράγματα να κυλήσουν εντελώς διαφορετικά, κι αντί να πετάξω NCE-ZRH-ATH-MUC-LED (με ύπνο στο Sofitel στο Ελ. Βενιζέλος), βρέθηκα να πετάω ολονύκτια NCE-CDG-SVO-LED. Έτσι, έφθασα νωρίς το πρωί στην πόλη, χωρίς τη βαλίτσα μου, και ξεκινήσαμε τις βόλτες με το Σπύρο.
Ήταν η δεύτερη μου επίσκεψη στην πόλη - η πρώτη ήταν σε ηλικία 8 ετών, όταν ακόμα η πόλη λεγόταν Λένινγκραντ και η χώρα Σοβιετική Ένωση. Ένα μέρος είχε μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου από τότε: το παλάτι Πέτερχοφ και ιδίως οι κήποι του. Είχα αμφιβολίες όμως κατά πόσον στον ελάχιστο χρόνο που διαθέταμε θα μπορούσαμε να χωρέσουμε και μια εκδρομή ως εκεί - είναι μακρυά, αρκετά εκτός πόλης. Όταν λοιπόν ο Σπύρος το πρότεινε ως μια από τις δραστηριότητες που θα μπορούσαμε να κάνουμε σήμερα, συμφώνησα αμέσως.
Για το Πέτερχοφ και τις ουρές σας έγραψε ο Σπύρος. Αυτό που δε σας έγραψε, είναι ότι οι κήποι του παλατιού είναι διάσπαρτοι από σιντριβάνια - άλλα φαντασμαγορικά (π.χ. σκακιέρα, ήλιος) κι άλλα πιο μετριοπαθή (π.χ. ομπρέλα, που με είχε κάνει λούτσα στην προηγούμενη επίσκεψη και μου είχε κοστίσει μια μέρα στο κρεβάτι... ). Επίσης υπάρχουν αρκετά σταντ με πρόχειρο φαγητό (λέγε με χοτ ντογκ), αναψυκτικά κλπ, και παγκάκια για τους επισκέπτες (που με την αϋπνία που είχα, τα τίμησα δεόντως...).
Μετά το ανάκτορο, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση. Πρόλαβα και κοιμήθηκα κάπου 20 λεπτά, ώσπου κατέφθασε ο Samion. Μετά τα "βασικά" καλωσορίσματα και εξιστόρηση του τι και πως συνέβη με την αεροπορική ταλαιπωρία, ήρθε η εμφάνιση του Σπύρου, και όλοι μαζί ξεκινήσαμε για την πρώτη βόλτα ως τη νήσο Πετρογκράντσκαγια (που επίσης ανέλυσε ο kalspiros).
Επιστροφή στο κέντρο με το μετρό, και αναζήτηση για εστιατόριο. Από το Lonely Planet βρήκαμε ένα "Kalinka Malinka", που πήρε το όνομά του από το πιο γνωστό Ρωσικό τραγούδι όλων των εποχών...
Το φαγητό μέτριο και μάλλον ακριβό, είναι το κλασσικό πλέον "Lonely Planet Effect", στα εστιατόρια ανά τον κόσμο που αρκεί η αναγραφή τους σε ένα οδηγό για να γεμίσουν τουρίστες....
Ούτε σκέψη για βραδυνές βόλτες σήμερα - από μένα τουλάχιστον, αλλά και από το Samion που έχει ξυπνήσει κι αυτός χαράματα για να προλάβει την πτήση των 06:45 από την Αθήνα... - Μια στάση μόνο σε ένα καφέ για μια ήρεμη μπύρα υπό το φως της μέρας (παρότι είναι περασμένες 23:00), και στο ξενοδοχείο για ύπνο.
Ξημερώνει Κυριακή, και αυτό που για το Σπύρο εξελίσσεται σε μέρα Βέρας, για το Samion και για μένα είναι μέρα Ερμιτάζ... Δε θυμάμαι τι ώρα μπήκαμε το πρωί, θυμάμαι όμως ότι βγήκαμε μετά τις 3 το μεσημέρι, και τα πόδια μας πονάγανε από τη συνεχή ορθοστασία. Απίστευτη ποσότητα και ποιότητα εκθεμάτων, που κάπως σταματάνε χρονολογικά στο 1917 - ελάχιστα είναι μεταγενέστερα. Αίθουσες ολόκληρες με καθένα από τους μεγάλους ζωγράφους, και επιλεκτικά έργα τους και σε άλλα σημεία, πιο κοντά στις συνήθεις διαδρομές των επισκεπτών... Να σημειώσω τους αγενέστατους υπαλλήλους & Ρώσους επισκέπτες, και τα πολλά, πάρα πολλά Ρωσόφωνα γκρούπ (Σχεδόν αποκλειστικά Ρώσσοι - συναντήσαμε μόνο ένα αγγλόφωνο και ένα γαλλόφωνο γκρούπ).
Μετά το μουσείο, όπου οι συναυλίες για την εθνική εορτή είχαν ήδη ξεκινήσει στη μεγάλη πλατεία, κάναμε μια γρήγορη βόλτα στο κέντρο, στα μέρη που ο Σπύρος είχε ήδη καλύψει από την προηγούμενη μέρα (Ναυαρχείο, Αγ. Ισαάκ, κανάλια, γέφυρες, Mariinsky, κλπ), και καταλήγουμε να συναντηθούμε με τον kalspiro και να συνεχίσουμε όλοι μαζί τη βόλτα που περιγράφει).
Βραδυνό? Χμ.... Το φως της μέρας μας παρέσυρε, κι αργήσαμε να πάμε. Δεν είχαμε κάνει κράτηση πουθενά, και βράδυ εθνικής εορτής σήμερα, τα πράγματα ήταν δύσκολα. Έτσι, στο τοπικό παράρτημα του Yolki Palki, που λίγους μήνες νωρίτερα είχαμε τιμήσει στη Μόσχα με καλή παρέα, δεν είχε ούτε ζωγραφιστό τραπέζι διαθέσιμο. Το ίδιο και σε ένα ακόμη που δοκιμάσαμε. Έτσι καταλήξαμε σε ένα... εργοστάσιο μπύρας, όπου εκτός από την - πολύ καλή - μπύρα παραγωγής τους, σέρβιραν και πιάτα με τοπική και Γερμανική κουζίνα. Φάγαμε καλά, και όταν βγήκαμε, μας συνάντησε η πρώτη βροχή..
Ώρα περασμένες 12, με λίγο φως μέρας ακόμα να διατηρείται, τα φώτα των δρόμων να είναι ήδη αναμμένα, αλλά τα κτήρια να μην έχουν ακόμα στολιστεί. Πηγαίνουμε στην πλατεία του Ερμιτάζ όπου, με τα φώτα σβηστά και τη βροχή να δυναμώνει, ο Samion προτείνει να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο... Δεν προλαβαίνει να τελειώσει τη φράση του, και στις 00:20 ακριβώς τα φώτα ανάβουν, και τα κτήρια αρχίζουν και φωτίζονται. Έτσι, συνεχίζουμε για λίγο ακόμα τη βόλτα μας, αναζητώντας καταφύγια όποτε η βροχή δυνάμωνε, απαθανατίζοντας την πόλη με το νυκτερινό της φωτισμό. Κατά τις 02:00 επιστρέφουμε τελικά στο ξενοδοχείο μας...
Ημέρα Δευτέρα, του Αγίου Πνεύματος.. Το πρωί, η Αεροφλότ με ενημερώνει ότι η Βαλίτσα μου έφτασε επιτέλους στην Αγ. Πετρούπολη και μπορούν να μου την παραδώσουν. Τους λέω να μην το κάνουν, καθώς στις 15:50 πετάω για την επιστροφή και υπήρχε ρίσκο να αργήσουν να τη φέρουν στο ξενοδοχείο. Θα περάσω εγώ να την παραλάβω από το αεροδρόμιο, κάτι που όμως σημαίνει ότι θα πρέπει να φύγω για το αεροδρόμιο κατά τις 13:00. Οι διαθέσιμες ώρες είναι λίγες, οπότε περιορίζομαι, μαζί με το Samion, σε μια βόλτα στα υπόλοιπα αξιοθέατα του κέντρου και στους σταθμούς του Μετρό...
Το αρχικό πρόγραμμα ήταν να ταξιδεύω μαζί με το Samion, και να φτάσουμε στην πόλη Σάββατο απόγευμα. Ένα μποτιλιάρισμα στην Κυανή ακτή, όμως, έκανε τα πράγματα να κυλήσουν εντελώς διαφορετικά, κι αντί να πετάξω NCE-ZRH-ATH-MUC-LED (με ύπνο στο Sofitel στο Ελ. Βενιζέλος), βρέθηκα να πετάω ολονύκτια NCE-CDG-SVO-LED. Έτσι, έφθασα νωρίς το πρωί στην πόλη, χωρίς τη βαλίτσα μου, και ξεκινήσαμε τις βόλτες με το Σπύρο.
Ήταν η δεύτερη μου επίσκεψη στην πόλη - η πρώτη ήταν σε ηλικία 8 ετών, όταν ακόμα η πόλη λεγόταν Λένινγκραντ και η χώρα Σοβιετική Ένωση. Ένα μέρος είχε μείνει χαραγμένο στη μνήμη μου από τότε: το παλάτι Πέτερχοφ και ιδίως οι κήποι του. Είχα αμφιβολίες όμως κατά πόσον στον ελάχιστο χρόνο που διαθέταμε θα μπορούσαμε να χωρέσουμε και μια εκδρομή ως εκεί - είναι μακρυά, αρκετά εκτός πόλης. Όταν λοιπόν ο Σπύρος το πρότεινε ως μια από τις δραστηριότητες που θα μπορούσαμε να κάνουμε σήμερα, συμφώνησα αμέσως.
Για το Πέτερχοφ και τις ουρές σας έγραψε ο Σπύρος. Αυτό που δε σας έγραψε, είναι ότι οι κήποι του παλατιού είναι διάσπαρτοι από σιντριβάνια - άλλα φαντασμαγορικά (π.χ. σκακιέρα, ήλιος) κι άλλα πιο μετριοπαθή (π.χ. ομπρέλα, που με είχε κάνει λούτσα στην προηγούμενη επίσκεψη και μου είχε κοστίσει μια μέρα στο κρεβάτι... ). Επίσης υπάρχουν αρκετά σταντ με πρόχειρο φαγητό (λέγε με χοτ ντογκ), αναψυκτικά κλπ, και παγκάκια για τους επισκέπτες (που με την αϋπνία που είχα, τα τίμησα δεόντως...).
Μετά το ανάκτορο, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση. Πρόλαβα και κοιμήθηκα κάπου 20 λεπτά, ώσπου κατέφθασε ο Samion. Μετά τα "βασικά" καλωσορίσματα και εξιστόρηση του τι και πως συνέβη με την αεροπορική ταλαιπωρία, ήρθε η εμφάνιση του Σπύρου, και όλοι μαζί ξεκινήσαμε για την πρώτη βόλτα ως τη νήσο Πετρογκράντσκαγια (που επίσης ανέλυσε ο kalspiros).
Επιστροφή στο κέντρο με το μετρό, και αναζήτηση για εστιατόριο. Από το Lonely Planet βρήκαμε ένα "Kalinka Malinka", που πήρε το όνομά του από το πιο γνωστό Ρωσικό τραγούδι όλων των εποχών...
Ούτε σκέψη για βραδυνές βόλτες σήμερα - από μένα τουλάχιστον, αλλά και από το Samion που έχει ξυπνήσει κι αυτός χαράματα για να προλάβει την πτήση των 06:45 από την Αθήνα... - Μια στάση μόνο σε ένα καφέ για μια ήρεμη μπύρα υπό το φως της μέρας (παρότι είναι περασμένες 23:00), και στο ξενοδοχείο για ύπνο.
Ξημερώνει Κυριακή, και αυτό που για το Σπύρο εξελίσσεται σε μέρα Βέρας, για το Samion και για μένα είναι μέρα Ερμιτάζ... Δε θυμάμαι τι ώρα μπήκαμε το πρωί, θυμάμαι όμως ότι βγήκαμε μετά τις 3 το μεσημέρι, και τα πόδια μας πονάγανε από τη συνεχή ορθοστασία. Απίστευτη ποσότητα και ποιότητα εκθεμάτων, που κάπως σταματάνε χρονολογικά στο 1917 - ελάχιστα είναι μεταγενέστερα. Αίθουσες ολόκληρες με καθένα από τους μεγάλους ζωγράφους, και επιλεκτικά έργα τους και σε άλλα σημεία, πιο κοντά στις συνήθεις διαδρομές των επισκεπτών... Να σημειώσω τους αγενέστατους υπαλλήλους & Ρώσους επισκέπτες, και τα πολλά, πάρα πολλά Ρωσόφωνα γκρούπ (Σχεδόν αποκλειστικά Ρώσσοι - συναντήσαμε μόνο ένα αγγλόφωνο και ένα γαλλόφωνο γκρούπ).
Μετά το μουσείο, όπου οι συναυλίες για την εθνική εορτή είχαν ήδη ξεκινήσει στη μεγάλη πλατεία, κάναμε μια γρήγορη βόλτα στο κέντρο, στα μέρη που ο Σπύρος είχε ήδη καλύψει από την προηγούμενη μέρα (Ναυαρχείο, Αγ. Ισαάκ, κανάλια, γέφυρες, Mariinsky, κλπ), και καταλήγουμε να συναντηθούμε με τον kalspiro και να συνεχίσουμε όλοι μαζί τη βόλτα που περιγράφει).
Βραδυνό? Χμ.... Το φως της μέρας μας παρέσυρε, κι αργήσαμε να πάμε. Δεν είχαμε κάνει κράτηση πουθενά, και βράδυ εθνικής εορτής σήμερα, τα πράγματα ήταν δύσκολα. Έτσι, στο τοπικό παράρτημα του Yolki Palki, που λίγους μήνες νωρίτερα είχαμε τιμήσει στη Μόσχα με καλή παρέα, δεν είχε ούτε ζωγραφιστό τραπέζι διαθέσιμο. Το ίδιο και σε ένα ακόμη που δοκιμάσαμε. Έτσι καταλήξαμε σε ένα... εργοστάσιο μπύρας, όπου εκτός από την - πολύ καλή - μπύρα παραγωγής τους, σέρβιραν και πιάτα με τοπική και Γερμανική κουζίνα. Φάγαμε καλά, και όταν βγήκαμε, μας συνάντησε η πρώτη βροχή..
Ώρα περασμένες 12, με λίγο φως μέρας ακόμα να διατηρείται, τα φώτα των δρόμων να είναι ήδη αναμμένα, αλλά τα κτήρια να μην έχουν ακόμα στολιστεί. Πηγαίνουμε στην πλατεία του Ερμιτάζ όπου, με τα φώτα σβηστά και τη βροχή να δυναμώνει, ο Samion προτείνει να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο... Δεν προλαβαίνει να τελειώσει τη φράση του, και στις 00:20 ακριβώς τα φώτα ανάβουν, και τα κτήρια αρχίζουν και φωτίζονται. Έτσι, συνεχίζουμε για λίγο ακόμα τη βόλτα μας, αναζητώντας καταφύγια όποτε η βροχή δυνάμωνε, απαθανατίζοντας την πόλη με το νυκτερινό της φωτισμό. Κατά τις 02:00 επιστρέφουμε τελικά στο ξενοδοχείο μας...
Ημέρα Δευτέρα, του Αγίου Πνεύματος.. Το πρωί, η Αεροφλότ με ενημερώνει ότι η Βαλίτσα μου έφτασε επιτέλους στην Αγ. Πετρούπολη και μπορούν να μου την παραδώσουν. Τους λέω να μην το κάνουν, καθώς στις 15:50 πετάω για την επιστροφή και υπήρχε ρίσκο να αργήσουν να τη φέρουν στο ξενοδοχείο. Θα περάσω εγώ να την παραλάβω από το αεροδρόμιο, κάτι που όμως σημαίνει ότι θα πρέπει να φύγω για το αεροδρόμιο κατά τις 13:00. Οι διαθέσιμες ώρες είναι λίγες, οπότε περιορίζομαι, μαζί με το Samion, σε μια βόλτα στα υπόλοιπα αξιοθέατα του κέντρου και στους σταθμούς του Μετρό...
Last edited by a moderator:
