Ισπανία Ισπανία βήμα τρίτο: Granada y Barcelona

[Viajero93]

Υπέροχες φωτογραφίες, ευτυχώς σου έκανε καλό καιρό γιατί η μουντάδα θα στερούσε όλη τη μαγεία. Αν κάτσει δηλαδή κι ο παράγοντας καιρός, είναι ιδανική εποχή ο Φλεβάρης για την περιοχή γιατί όσο πάει προς καλοκαίρι και πολλή ζέστη θα έχει και πολύ περισσότερο κόσμο.

Επίσης, πολύ ωραίο πιστεύω που επέλεξες να πας στη Γρανάδα σε ξεχωριστό ταξίδι και να της αφιερώσεις χρόνο αντί να τη στριμώξεις με μονοήμερη ή 1-2 μέρες όπως πολλοί κάνουν.

 

[psilos3]

Υπέροχες φωτογραφίες, ευτυχώς σου έκανε καλό καιρό γιατί η μουντάδα θα στερούσε όλη τη μαγεία. Αν κάτσει δηλαδή κι ο παράγοντας καιρός, είναι ιδανική εποχή ο Φλεβάρης για την περιοχή γιατί όσο πάει προς καλοκαίρι και πολλή ζέστη θα έχει και πολύ περισσότερο κόσμο.

Σ' ευχαριστώ, ήταν όντως καθοριστικός παράγοντας ο καλός καιρός που έτυχα εν αντιθέσει σε σχέση με πέρυσι στη Σεβίλλη, πραγματικά το απόλαυσα. Δε θα ήθελα να ξέρω πως είναι το καλοκαίρι στην περιοχή, μάλλον μόνο και μόνο από αυτά που έχω ακούσει πραγματικά δε θέλω να δω πως είναι.

Επίσης, πολύ ωραίο πιστεύω που επέλεξες να πας στη Γρανάδα σε ξεχωριστό ταξίδι και να της αφιερώσεις χρόνο αντί να τη στριμώξεις με μονοήμερη ή 1-2 μέρες όπως πολλοί κάνουν.

Μονοήμερες κάνουν τα δημοτικά και τα γυμνάσια, αυτό λέω εγώ και είναι πάγια θέση μου, είτε πρόκειται για νησιά είτε για τέτοιες ιστορικές πόλεις. Προσωπικό παράδειγμα η Κόρδοβα που είδα -αναγκαστικά- υπό αυτή τη μορφή έχω κρίμα και πλάνο να επιστρέψω κάποια στιγμή σ' αυτήν όπως πρέπει..

 

[psilos3]

Παλάτια και σπηλιές



Με την ίδιες σκέψεις κατηφόριζα το δρόμο προς τα παλάτια των Νασριδών (Palacios Nazaríes) γύρω στις 14:30 το μεσημέρι. Είχα ήδη δει κάποια υπέροχα πράγματα, ήξερα όμως ότι μπροστά μου είναι τα πολύ καλύτερα:

Το εισιτήριο μου ελέγχθηκε εκ νέου μιας και ο χώρος απαιτεί διαφορετική πρόσβαση η οποία ήταν προκαθορισμένη για τις 15:00 και η ουρά ήταν ήδη τεράστια. Υπάρχουν συνεχείς επισημάνσεις για την ακρίβεια και τη συνέπεια που πρέπει να δείξετε στην επίσκεψη σας, οπότε έχετε το υπόψιν. Δίχως τον πρώτο έλεγχο για την αποφυγή καθυστερήσεων προχωρήσαμε προς τα μέσα, όπου σκαναρίστηκε τελικά το εισιτήριο και (ξανά) η ταυτότητα μου, δίνοντας επιτέλους την πολυπόθητη πρόσβαση.

Δε ξέρω κατά πόσο μου είναι εύκολο να σας μεταφέρω όμως το συναίσθημα και την ιστορία για ένα από τα πιο διάσημα μνημεία της ισλαμικής αρχιτεκτονικής και ένα από τα καλύτερα διατηρημένα ανάκτορα του ιστορικού ισλαμικού κόσμου, συνδυασμένο βέβαια με την ισπανική αρχιτεκτονική της Αναγέννησης:

Οι εικόνες που αντίκρυζαν τα μάτια μου -ορισμένες περίεργα γνώριμες για κάποιο λόγο- ήταν μοναδικές, από το συγκρότημα ουσιαστικά των παλατιών που κάθε του χώρος, κάθε αίθριο, κάθε δωμάτιο σε ταξιδεύει με μοναδικό τρόπο στο λαμπρό του παρελθόν:

Δεν ήταν δύσκολο ακόμα και για έναν επισκέπτη (όπως εγώ για παράδειγμα που κλασσικά δε πήγα διαβασμένος) να αντιληφθεί όλη τη διάσταση και τις μοναδικές λεπτομέρειες που αντανακλούν την παράδοση της μαυριτανικής αρχιτεκτονικής που αναπτύχθηκε κατά τους προηγούμενους αιώνες, κάτι που έμαθα βέβαια εκ των υστέρων:

Η κατασκευή του κτηριακού κι όχι μόνο συγκροτήματος χρονολογείται στις αρχές του 13ου αιώνα και όπως μπορείτε να αντιληφθείτε βάσει της ιστορίας της περιοχής, υπέστη ουκ ολίγες ανακατασκευές και μετατροπές ανά τους αιώνες:

Η Αλάμπρα μάλιστα ήταν αυτή που στην ακμή της αποτελούσε ξεχωριστή «Βασιλική» πόλη, ανεξάρτητη από την υπόλοιπη Γρανάδα που είναι σήμερα σύμβολο της, διαθέτοντας όλες τις ανέσεις μιας μουσουλμανικής πόλης, όπως τζαμί, χαμάμ, δρόμους, σπίτια, εργαστήρια χειροτεχνίας, βυρσοδεψεία και κυριότερα ένα εξελιγμένο σύστημα ύδρευσης:

Η τοποθεσία φυσικά στην άκρη της οροσειράς μόνο τυχαία δε μπορεί να χαρακτηριστεί, προσφέροντας σήμερα ανεμπόδιστη περιμετρική θέα προς τη σύγχρονη πόλη:

Τα πιο διάσημα και καλύτερα διατηρημένα παλάτια είναι το Mexuar, το Comares, το παλάτι των λιονταριών που είδατε πριν το «Palacio de Carlos V ] που είχα φτάσει και μου έκανε περισσότερο για αρένα, σημεία που αποτελούν το κύριο πόλο έλξης για τους επισκέπτες όπως είναι λογικό:

Όσο για μένα; Έφτασα σ’ ένα μεγάλο τέλμα προσπαθώντας να πάρω τη σωστή απόφαση μιας και ήθελα να χαρώ το μέρος πολύ περισσότερο από την ώρα που είχα διαθέσει, θεώρησα όμως σοφότερο να συνεχίσω το πρόγραμμα μου που για άλλη μια φορά ήταν στρυμωγμένο ίσως και λόγω συνθηκών. Συμβουλή μου για όσους με διαβάσουν είναι να αφιερώσετε ένα 3-4ωρο στο χώρο εφόσον το έχετε, το αξίζει με το παραπάνω.

Πέρασα έτσι από τα κανόνια που στέκουν με φόντο τη Σιέρρα Νεβάδα και την πύλη «De Los Carros» κατηφορίζοντας προς το γνώριμο μου πέρασμα από ένα σημείο και μετά:

Δεν ήθελα κάτι περισσότερο ουσιαστικά απ’ το να αλλάξω λόφο και γειτονιά, φτάνοντας και πάλι στην απότομη ανηφόρα της del Chapiz πιο γρήγορα απ’ όσο φανταζόμουν, μιας κι εκείνη τη διαδρομή μου έδινε ο χάρτης ως καλύτερη:

Ήδη μέσα σε λίγα κιόλας μέτρα βρισκόμουν απέναντι από τη μαγική θέα της Αλάμπρα, μια θέα που θα με ακολουθούσε όλο το υπόλοιπο απόγευμα:

Πήρα το δρόμο προς τα δυτικά κοντοστέκοντας μια στιγμή καθώς ζήλεψα τους Ισπανούς που απολάμβαναν τη λιακάδα αραχτοί στα τοπικά καφέ παρέα με τις μπυρίτσες τους. Εγώ ψυχούλα δεν έχω;

Ας είναι, σε λίγο, προέχει άλλωστε η αναγνώριση της περιοχής, ακόμα μιας ξεχωριστής γειτονιάς σ’ αυτήν εδώ την πόλη την ώρα που τα πρώτα μαγαζιά των χορευτών του Φλαμένγκο ή σπηλιές για να ακριβολογώ είχαν αρχίσει δειλά – δειλά να ανοίγουν τις πόρτες τους:

Βρισκόμουν για τα καλά πλέον μέσα στη διάσημη γειτονιά των Ρομά της Γρανάδας:

Έπεται συνέχεια!

 

[evaT]

Πωπω σκάω τώρα που το έχασα αυτό το ταξίδι μέσα από τα χέρια μου. Δύσκολες αυτές οι πτήσεις από εμάς, αλλά ευελπιστώ σ ένα ωραίο roadtrip κάποιαααα στιγμή.
@Travelliaris ακούς;;;

 

[paefstra]

Πωπω σκάω τώρα που το έχασα αυτό το ταξίδι μέσα από τα χέρια μου. Δύσκολες αυτές οι πτήσεις από εμάς, αλλά ευελπιστώ σ ένα ωραίο roadtrip κάποιαααα στιγμή.
@Travelliaris ακούς;;;

Παρτε με κι εμενα κι αφηκετε με στο χωριο Ubrique να παρω τσαντες μισοτιμης.
Ο @psilos3 δεν καταλαβαινει απο αυτα, μονο μπυρες.
The Artisans of Ubrique

 

[varioAthens]

Παρτε με κι εμενα κι αφηκετε με στο χωριο Ubrique να παρω τσαντες μισοτιμης.
Ο @psilos3 δεν καταλαβαινει απο αυτα, μονο μπυρες.
The Artisans of Ubrique

Τι εμαθα σημερα η γυναικα!!!! Εκει φτιαχνονται?

 

[paefstra]

Τι εμαθα σημερα η γυναικα!!!! Εκει φτιαχνονται?

Ναι. Η @evaT να περιορισει τον συναυλιοτουρισμο και να οργανωσουμε εναν Poleneτουρισμο για μας στο φορουμ.

 

[varioAthens]

Ναι. Η @evaT να περιορισει τον συναυλιοτουρισμο και να οργανωσουμε εναν Poleneτουρισμο για μας στο φορουμ.

Καλε να γιορτασουμε και τα γενεθλια του φορουμ!!!!

 

[psilos3]

Πωπω σκάω τώρα που το έχασα αυτό το ταξίδι μέσα από τα χέρια μου. Δύσκολες αυτές οι πτήσεις από εμάς, αλλά ευελπιστώ σ ένα ωραίο roadtrip κάποιαααα στιγμή.

Σίγουρα αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος εφόσον έχεις και μέρες στην περιοχή που αντικειμενικά, γεμίζει άνετα βδομάδα και βάλε.
Ωστόσο και οι πτήσεις παρόλο που 'ναι δύσκολες φτιάχνονται, πηγαίνουν πολλές Low cost στην Ανδαλουσία, πόσο μάλλον κι όταν ξέρεις αρκετό καιρό πριν ημερομηνίες.

Ο @psilos3 δεν καταλαβαινει απο αυτα, μονο μπυρες.

Χα, ποιος τα λέει αυτά και με κατηγορεί.
Παραδόξως έκανα κι εγώ τα ψώνια μου για δώρο από την αράβικη αγορά...

 

[Travelliaris]

Πωπω σκάω τώρα που το έχασα αυτό το ταξίδι μέσα από τα χέρια μου. Δύσκολες αυτές οι πτήσεις από εμάς, αλλά ευελπιστώ σ ένα ωραίο roadtrip κάποιαααα στιγμή.
@Travelliaris ακούς;;;

Κουφός είμαι, μάλλιασε η γλώσσα μου να στο λέω!

 

[psilos3]

Sacromonte, Albaicín, Miradores και άλλα ωραία της πόλης!



Περιττό νομίζω να πω πόσο πολύ μου είχε αρέσει η συγκεκριμένη συνοικία. Πετρόχτιστα στενάκια, εξαίρετη θέα προς τον απέναντι λόφο, παραδοσιακά σπίτια και γειτονιές, άλλοτε χωμένα στους βράχους άλλοτε όχι. Η γειτονιά των Ρομά της Γρανάδας, που εγκαταστάθηκαν σ’ αυτή μετά τη χριστιανική κατάκτηση της πόλης το 1492 και αναφέρονται ουκ ολίγα συγγράμματα, ένα εξ αυτών του Λόρκα :

Περιττό να σας πω και πόσο μου είχε αρέσει ήδη η πόλη, ώρα με την ώρα όλο και περισσότερο. Ποθούσα για τον λόγο αυτό και τα χιλιόμετρα που είχα διανύσει μια παγωμένη μπύρα σ’ αυτή την απόλυτη θέα από τη μικρή πλατεία όπου βρισκόμουν, αλλά δεν ήταν φαίνεται το τυχερό μου αφού βρήκα το μικρό μπαράκι κλειστό:

«Οι Ισπανοί σ’ αυτή την πόλη ζουν μια παρατεταμένη άνοιξη και μια διαρκή ραστώνη» μου είπε μια πολύ καλή μου φίλη στο τηλέφωνο που έζησε κάποιους μήνες στη Γρανάδα κι έβλεπα συνεχώς με τα μάτια μου τι ακριβώς εννοεί…

Ας είναι, έτσι κι αλλιώς για άλλο λόγο ανέβηκα ως εδώ πέρα απ’ τη βόλτα, κι αυτός δεν ήταν άλλος από το εθνολογικό μουσείο «Museo Cuevas» το οποίο για κάποιον μυστήριο λόγο δε βρήκα/είδα/έψαξα, ή βαρέθηκα να το κάνω τέλος πάντων, οπότε αρκέστηκα σ’ ένα ιδιωτικό μικρότερο που βρέθηκε στο διάβα μου:

Το διακύβευμα εξάλλου ήταν να πάρω μια γεύση από τον τρόπο ζωής και διαμονής των κατοίκων καθώς και της αρχιτεκτονικής των παλαιών οικιών μέσα στο βράχο, κάτι που έγινε εν τέλει με τον τρόπο αυτό, προτού συνεχίσω την πορεία μου λίγο αργότερα:

Αλλαγή λόφου για ακόμα μια φορά, σε μια διαδρομή γεμάτη γνήσιες Ανδαλουσιανές εικόνες:

Αρκετά εύκολα βρέθηκα στην εκκλησία «Parroquial de Nuestro Salvador» αλλά και στην ομώνυμη πλατεία ακριβώς από πίσω, ψάχνοντας κι ένα θελκτικό μπαρ να σβήσω λίγη από τη δίψα μου. Τζίφος κι εκεί, πόρτα και στα δύο τάπας μπαρ μιας και το ωράριο κλεισίματος είχε παρέλθει ήδη:

Θα έβρισκα την άκρη μου δε μπορεί, εξάλλου η περιοχή είχε τόσο κόσμο, κάτι που είδα με τα μάτια μου ίσως στο πιο διάσημο σημείο της πόλης με το όνομα «Mirador de San Nicolás», ένα από τα πολλά της περιοχής και ασφυκτικά γεμάτο σε σημείο αηδίας, προφανώς ως το πιο γνωστό και διάσημο, όχι με την καλύτερη θέα κατά την προσωπική μου άποψη:

Άφησα λοιπόν ξοπίσω μου την αφόρητη κοσμοσυρροή και προχώρησα μερικές εκατοντάδες μέτρα ως την γειτονική πλατεία και το μίνι μάρκετ για ν’ αγοράσω μια παγωμένη, μιας και τόσες ώρες είχα ξεροσταλιάσει.

Μπύρα Alhambra όνομα και πράγμα, όπως πρέπει στον τόπο της και με τη θέα που της πρέπει…

Αφού απόλαυσα τη μπύρα μου και έκανα ένα γρήγορο πέρασμα από το τζαμί «Mezquita Mayor», συμβουλεύτηκα τις σημειώσεις μου κι άρχισα και πάλι ν’ ανεβαίνω σε μια διαδρομή περίπου του ενός χιλιομέτρου:

Νομίζω καταλαβαίνετε όλοι πως όταν μιλάμε για μια πόλη σαν αυτή, τα σημεία θέασης δεν είναι μόνο αυτά που μαζεύεται ο κύριος όγκος όπως το προηγούμενο, αλλά και μερικά ακόμη καλύτερα που απαιτούν ανάβαση και λίγο περισσότερο κόπο όπως το «Mirador de la Cruz de Rauda» όπου βρέθηκα για μερικές ακόμα μοναδικές και μοναχικές στιγμές, στην πόλη που μου ‘χε πάρει ήδη το μυαλό και καταλάβαινα απόλυτα το γιατί:

Στα χείλη μου επί μονίμου βάσεως οι στίχοι από το αγαπημένο (μαζί με το Μόχα) μου τραγούδι του λατρεμένου Παύλου Παυλίδη, προσαρμοσμένο επιτέλους στο μέρος το οποίο αναφέρεται!
Κι αν από «νησιά» και «επόμενα λιμάνια» ξέρω καλά, για πρώτη φορά καταλάβαινα και το υπόλοιπο τραγουδι στο 100%, εκείνο το απόγευμα του Φλεβάρη σ’ αυτή την τόσο αισθαντική πόλη:

Έτσι ταξίδεψα μακριά στην Ισπανία
ένα απόγευμα που είχε λιακάδα.
Όλη η Μεσόγειος μια παραλία,
μία κυρία περπατάει στη Γρανάδα.

Τα μαλλιά της είναι άσπρα,
το μαντήλι, είναι λευκό μα η ματιά της είναι μαύρη.
Από μικρό παιδί το γιο της είχε στείλει,
στο μέρος που μουγκρίζουνε οι ταύροι.

Δεν ήθελα να κατέβω, κάθε άλλο, ίσως ν’ ακολουθήσω το μονοπάτι για το καλύτερο mirador της πόλης που ήταν ακριβώς από πάνω μου με το όνομα «San Miguel Alto», έπρεπε ωστόσο να μη με βρει το σκοτάδι εκεί πέρα όντας πεζός, χώρια η εξάντληση, παίρνοντας έτσι το δρόμο για το κέντρο:

Όχι ακριβώς όπως φαντάζεστε, καθώς και μια πόλη σαν τη Γρανάδα σε κάνει να σταματάς κάθε λίγο και λιγάκι, να την δεις, να την νιώσεις, και φυσικά να την φωτογραφίσεις. Ακόμα ένα εξαίρετο μπαλκόνι από τα πολλά αυτό του «Los Carvajales», ήσυχο και ειδυλλιακό όπως η διαδρομή και μεγάλη η βλακεία μου τώρα που το σκέφτομαι που δεν έμεινα να δω φωτισμένη την Αλάμπρα…

Χωρίς να έχω αντιληφθεί πως και να το ‘χω σχεδιασμένο, έμπαινα στο «Albaicín», την Αράβικη γειτονιά της οποίας την ύπαρξη αγνοούσα μερικές ώρες νωρίτερα. Μάπα έρευνα έκανα μου φαίνεται:

Δερμάτινα είδη, χαλιά, αναμνηστικά, ναργιλέδες κι ό,τι άλλο προβλέπεται σε μια πολύχρωμη και πολύβουη γειτονιά:

Ρε αυτό το παιδί μη δει Ιρλανδική αμέσως να μπει, θα μπορούσε να πει κάποιος δίχως να ‘χει άδικο. Δεν είναι αυτό που νομίζετε, εγώ μπήκα στην «Hannigan & Sons» , ήπια δύο απανωτές για τη δίψα παρακολουθώντας τους πελάτες να βλέπουν παγκόσμιο κύπελλο ράγκμπι κι όπου φύγει –φύγει μιας κι ένας Ολλανδός - μπεκρόμουτρο άρχισε να μου γίνεται κολλιτσίδα, επιστρέφοντας στη γλυκιά νύχτα της πόλης:

Ευρισκόμενος δίπλα συνέχισα μέσω της Gran via κι έχοντας ακόμα πλάνα στο μυαλό μου έφτασα ως το πάρκο «del Triunfo» και το υπέροχα φωτισμένο σιντριβάνι του όπου θυμόμουν απ’ τη διαδρομή με το ταξί και ήθελα να δω πριν κλείσει:

Αφού τσίμπησα κάτι πρόχειρα αρχικά, μπήκα σ’ ένα supermarket προκειμένου ν’ αγοράσω προμήθειες για το αυριανό πρωινό, αντιλαμβανόμενος βγαίνοντας πως βρισκόμουν απέναντι από το ναό «Basílica de San Juan de Dios» που ήταν κι αυτός στις σημειώσεις μου:

Ήταν ώρα για ξενοδοχείο, χάπι κι ανασύνταξη δυνάμεων, των λίγων που είχαν απομείνει λόγω της κατάστασης και της εξαντλητικής ημέρας. Ώρα δέκα και κάτι και βρισκόμουν πάλι στο δρόμο, με περισσότερο κρύο αυτή τη φορά, περπατώντας στα σχεδόν άδεια αλλά πανέμορφα στενάκια του κέντρου:

Δεν ήμουν για πολλά είχα όμως σαφέστατο στόχο, ο οποίος δεν ήταν άλλος από το «Blus Bar» , στην περίεργη θέση μιας πυλωτής πίσω απ’ τα κάγκελα.

Το ωραίο, το τίμιο, το παλιακό σαν εμένα μπαρ, με μουσική από Cd παρακαλώ, ροκιές δίχως αμφιβολία. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Εν τέλει μου βγήκε η όρεξη, ψάχτηκα και λίγο για κάτι άλλο μιας και βρήκα κάτι ωραιότατα καταγώγια, είπα όμως για μια φορά να δείξω σοβαρότητα, παίρνοντας μετά τη μία το δρόμο της επιστροφής με τη Γρανάδα να μη σταματά να μου χαρίζει υπέροχες εικόνες στο πέρασμα μου.

Δε ξέρω, είδα τόσα πολλά μέρα και νύχτα που νομίζω την είχα αγαπήσει ήδη αυτή τη πόλη…