psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.750
- Likes
- 52.166
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Cordoba μέρος δεύτερο
Πώς να χορτάσει κανείς τις βόλτες σ’ αυτή την πόλη; Αδύνατον, μιας και κάθε στενάκι, κάθε σημείο, κάθε δρόμος που ανακάλυπτα ήταν ωραιότερος θα έλεγε κανείς από τον προηγούμενο:
Συνέχισα την περιπλάνηση μου φωτογραφίζοντας αρκετά, περνώντας κι από τη Συναγωγή που βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά, την οποία ωστόσο βρήκα κλειστή:
Ένα παγκάκι στην «Plaza Campo Santo de los Mártires» μου έδωσε μερικές στιγμές χαλάρωσης, πριν κατέβω προς την στήλη «Triunfo de San Rafael de la Puerta del Puente» αφιερωμένη στον άγγελο – προστάτη της πόλης San Rafael, μνημείο κι αυτό της Unesco:
Στις σημειώσεις μου είχα και μια επίσκεψη στο «Alcázar Andalusí de Córdoba» που δυστυχώς βρήκα κλειστό, οπότε αρκέστηκα σ’ έναν πολύ μεγάλο κύκλο της όμορφης αυτής περιοχής:
Ο περίπατος κατέληξε δίπλα στο ποτάμι (Guadalquivir κι εδώ φυσικά), ερχόμενος έτσι για πρώτη φορά σ’ επαφή με το υγρό στοιχείο της πόλης, θαυμάζοντας τον παλιό νερόμυλο στα πτερύγια του οποίου έβρισκαν καταφύγιο αρκετές γάτες:
Είχα μπροστά μου τη διάσημη γέφυρα «Puente Romano de Córdoba», ωστόσο την προσπέρασα προς ώρας περπατώντας για λίγο ακόμη παραλιακά, ψάχνοντας κάτι καλό:
Αυτό που δε περίμενα ν’ ανακαλύψω βέβαια φεύγοντας από τα ξενέρωτα φαγάδικα, ήταν μια ακόμα πανέμορφη συνοικία του κέντρου της πόλης από την οποία περνούσε ο δρόμος «C. Cardenal Gonzalez» και σκέφτηκα αμέσως να εξερευνήσω:
Πανέμορφα καλντερίμια εκατέρωθεν και εκεί, πρόχειρα εστιατόρια, καφέ και ρεστοράν σ’ ένα ακόμα ιδιαίτερο σκηνικό:
Μια απλή αναζήτηση στους χάρτες με οδήγησε σε μια ωραία και γεμάτη μπυραρία προκειμένου να απολαύσω μια παγωμένη στη σκιά, κάτι που εδώ και ώρα χρειαζόμουν:
Φρεσκαρισμένος επέστρεψα ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο, από την αντίθετη αυτή τη φορά κατεύθυνση, σ’ ένα μέρος που είχε πολλά ακόμη να δώσει:
Ήταν ώρα να περάσω κι εγώ την ξακουστή γέφυρα, μήκους τριακοσίων και κάτι μέτρων κι αρχικής κατασκευής από τους Ρωμαίους κατά τον 1ο αιώνα. Όπως είναι λογικό η γέφυρα υπέστη αρκετές αλλαγές κι ανακατασκευές, με κυριότερη αυτή των Αράβων κατά τον 8ο αιώνα, αλλά ακόμα σημαντικότερη την πεζοδρόμηση της κατά το 2006:
Η απέναντι πλευρά δίνει σίγουρα εξαιρετικές λήψεις προς το ιστορικό κέντρο, είτε από το ίδιο, είτε από το επίπεδο του νερού:
Σκοπός μου ήταν να περπατήσω και σ’ αυτό το σημείο της Κόρδοβα, βλέποντας στην αρχή ανάλογες ωραίες εικόνες και πολύ κόσμο στις ψαροταβέρνες, όχι όμως στη συνέχεια:
Έτσι αφού έκανα μια απαραίτητη ακόμα στάση δροσιάς σ’ ένα καφενείο με ντόπιους, πήρα το δρόμο της επιστροφής με συνοπτικές διαδικασίες:
Αυτή τη φορά αποφάσισα να περάσω απέναντι από την άλλη, σύγχρονη γέφυρα με το όνομα «Puente de Miraflores» προκειμένου να φωτογραφίσω όσο πιο καλά μπορούσα την Puente Romano, κάτι που νομίζω ότι κατάφερα επαρκώς:
Αφού τσίμπησα κάτι πρόχειρο μιας και με είχε κόψει όλη μέρα, σούρουπο σχεδόν ξεκίνησα να επιστρέφω προς το κέντρο, περνώντας για λίγο κι από τα ίδια σημεία, πολύ λιγότερο πολύβουα αυτή τη φορά μιας και οι περισσότεροι τουρίστες είχαν αποχωρήσει:
Όσο περπατούσα σκεφτόμουν πόσο λάθος έκανα που δεν έβαλα και μια διανυκτέρευση στην Κόρδοβα, αυτό το καταπληκτικό μέρος, ωστόσο οι περιστάσεις δεν ήταν ευνοϊκές σε τόσο λίγες μέρες:
Η ανώτερη πλευρά της πόλης είχε κι αυτή πολλά να προσφέρει, όπως το «Centro Concertado de Enseñanza Santa Victoria», όπως και η ομώνυμη πλατεία με τον πύργο «Santo Domingo de Silos»
Είχε να προσφέρει και παγωμένες όμως μπυρίτσες τις οποίες δε μπορούσα ν’ αρνηθώ μιας και μ’ έπαιρνε για μία ακόμη, με το γεγονός της πολυκοσμίας για Δευτέρα απόγευμα να μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Πόσο καιρό έχω να δω κάτι τέτοιο εκτός σαββατοκύριακου στη χώρα μας;
Με βαριά καρδιά λίγο μετά τις επτά έπαιρνα το δρόμο της επιστροφής, ζηλεύοντας όσους ήταν αραχτοί στο μπαράκι μπροστά από το ναό «Parroquia San Hipolito» πίνοντας τα κρασάκια τους:
Η πλατφόρμα νο4 του σιδηροδρομικού σταθμού με περίμενε για την επιστροφή:
Κόρδοβα τέλος, με τις καλύτερες των εντυπώσεων…
Πώς να χορτάσει κανείς τις βόλτες σ’ αυτή την πόλη; Αδύνατον, μιας και κάθε στενάκι, κάθε σημείο, κάθε δρόμος που ανακάλυπτα ήταν ωραιότερος θα έλεγε κανείς από τον προηγούμενο:
Συνέχισα την περιπλάνηση μου φωτογραφίζοντας αρκετά, περνώντας κι από τη Συναγωγή που βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά, την οποία ωστόσο βρήκα κλειστή:
Ένα παγκάκι στην «Plaza Campo Santo de los Mártires» μου έδωσε μερικές στιγμές χαλάρωσης, πριν κατέβω προς την στήλη «Triunfo de San Rafael de la Puerta del Puente» αφιερωμένη στον άγγελο – προστάτη της πόλης San Rafael, μνημείο κι αυτό της Unesco:
Στις σημειώσεις μου είχα και μια επίσκεψη στο «Alcázar Andalusí de Córdoba» που δυστυχώς βρήκα κλειστό, οπότε αρκέστηκα σ’ έναν πολύ μεγάλο κύκλο της όμορφης αυτής περιοχής:
Ο περίπατος κατέληξε δίπλα στο ποτάμι (Guadalquivir κι εδώ φυσικά), ερχόμενος έτσι για πρώτη φορά σ’ επαφή με το υγρό στοιχείο της πόλης, θαυμάζοντας τον παλιό νερόμυλο στα πτερύγια του οποίου έβρισκαν καταφύγιο αρκετές γάτες:
Είχα μπροστά μου τη διάσημη γέφυρα «Puente Romano de Córdoba», ωστόσο την προσπέρασα προς ώρας περπατώντας για λίγο ακόμη παραλιακά, ψάχνοντας κάτι καλό:
Αυτό που δε περίμενα ν’ ανακαλύψω βέβαια φεύγοντας από τα ξενέρωτα φαγάδικα, ήταν μια ακόμα πανέμορφη συνοικία του κέντρου της πόλης από την οποία περνούσε ο δρόμος «C. Cardenal Gonzalez» και σκέφτηκα αμέσως να εξερευνήσω:
Πανέμορφα καλντερίμια εκατέρωθεν και εκεί, πρόχειρα εστιατόρια, καφέ και ρεστοράν σ’ ένα ακόμα ιδιαίτερο σκηνικό:
Μια απλή αναζήτηση στους χάρτες με οδήγησε σε μια ωραία και γεμάτη μπυραρία προκειμένου να απολαύσω μια παγωμένη στη σκιά, κάτι που εδώ και ώρα χρειαζόμουν:
Φρεσκαρισμένος επέστρεψα ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο, από την αντίθετη αυτή τη φορά κατεύθυνση, σ’ ένα μέρος που είχε πολλά ακόμη να δώσει:
Ήταν ώρα να περάσω κι εγώ την ξακουστή γέφυρα, μήκους τριακοσίων και κάτι μέτρων κι αρχικής κατασκευής από τους Ρωμαίους κατά τον 1ο αιώνα. Όπως είναι λογικό η γέφυρα υπέστη αρκετές αλλαγές κι ανακατασκευές, με κυριότερη αυτή των Αράβων κατά τον 8ο αιώνα, αλλά ακόμα σημαντικότερη την πεζοδρόμηση της κατά το 2006:
Η απέναντι πλευρά δίνει σίγουρα εξαιρετικές λήψεις προς το ιστορικό κέντρο, είτε από το ίδιο, είτε από το επίπεδο του νερού:
Σκοπός μου ήταν να περπατήσω και σ’ αυτό το σημείο της Κόρδοβα, βλέποντας στην αρχή ανάλογες ωραίες εικόνες και πολύ κόσμο στις ψαροταβέρνες, όχι όμως στη συνέχεια:
Έτσι αφού έκανα μια απαραίτητη ακόμα στάση δροσιάς σ’ ένα καφενείο με ντόπιους, πήρα το δρόμο της επιστροφής με συνοπτικές διαδικασίες:
Αυτή τη φορά αποφάσισα να περάσω απέναντι από την άλλη, σύγχρονη γέφυρα με το όνομα «Puente de Miraflores» προκειμένου να φωτογραφίσω όσο πιο καλά μπορούσα την Puente Romano, κάτι που νομίζω ότι κατάφερα επαρκώς:
Αφού τσίμπησα κάτι πρόχειρο μιας και με είχε κόψει όλη μέρα, σούρουπο σχεδόν ξεκίνησα να επιστρέφω προς το κέντρο, περνώντας για λίγο κι από τα ίδια σημεία, πολύ λιγότερο πολύβουα αυτή τη φορά μιας και οι περισσότεροι τουρίστες είχαν αποχωρήσει:
Όσο περπατούσα σκεφτόμουν πόσο λάθος έκανα που δεν έβαλα και μια διανυκτέρευση στην Κόρδοβα, αυτό το καταπληκτικό μέρος, ωστόσο οι περιστάσεις δεν ήταν ευνοϊκές σε τόσο λίγες μέρες:
Η ανώτερη πλευρά της πόλης είχε κι αυτή πολλά να προσφέρει, όπως το «Centro Concertado de Enseñanza Santa Victoria», όπως και η ομώνυμη πλατεία με τον πύργο «Santo Domingo de Silos»
Είχε να προσφέρει και παγωμένες όμως μπυρίτσες τις οποίες δε μπορούσα ν’ αρνηθώ μιας και μ’ έπαιρνε για μία ακόμη, με το γεγονός της πολυκοσμίας για Δευτέρα απόγευμα να μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Πόσο καιρό έχω να δω κάτι τέτοιο εκτός σαββατοκύριακου στη χώρα μας;
Με βαριά καρδιά λίγο μετά τις επτά έπαιρνα το δρόμο της επιστροφής, ζηλεύοντας όσους ήταν αραχτοί στο μπαράκι μπροστά από το ναό «Parroquia San Hipolito» πίνοντας τα κρασάκια τους:
Η πλατφόρμα νο4 του σιδηροδρομικού σταθμού με περίμενε για την επιστροφή:
Κόρδοβα τέλος, με τις καλύτερες των εντυπώσεων…
..ήμουν σε φάση
