Περιεχόμενα
Ούτε στο ξύπνημα στις 07.00 της 12 Σεπτεμβρίου 2008 και στην δίωρη δουλειά της τελευταίας στιγμής στο γραφείο ή στην 70λεπτη οδήγηση, την μιας ώρας αναμονή στο αεροδρόμιο και την 45λεπτη πτήση AXD – ATH, ούτε στην 5ωρη παραμονή στο «Βενιζέλος» και την 4 ώρες παρά κάτι πτήση ATH– STN ούτε βέβαια στην 75λεπτη διαδικασία ελέγχων και μετεπιβίβασης στο Stansted, οφειλόταν η κούραση και η νύστα που ένοιωθα στις 23.00, αλλά μάλλον στα 3 μπουκαλάκια το κόκκινο Κρητικό κρασάκι.
Τα κατέβασα, πίνοντας - ως είθιστε - και το μισό μερίδιο της συνεπιβάτισσας και συζύγου μου, ενώ παρακολουθούσα την τελευταία ταινία Indiana Jones στις οθόνες του ολοκαίνουργου Airbus της Α3. Έτσι η θέα από τις αλλεπάλληλες κενές πολυθρόνες των 3 και 2 θέσεων του MD-80 της Iceland Express, της πτήσης STN - KEF καθώς ανέβηκα από τους τελευταίους, μου φάνηκε θείο δώρο.
Οι επιβάτες 4-5 ζευγάρια πολύ νεαρότερα από εμάς, μερικές οικογένειες Ισλανδών με μικρά παιδιά και λίγοι μεμονωμένοι - ούτε 30 στο σύνολο – ακροβολισθήκαμε λίγο μετά την απογείωση στις 125 πάνω κάτω θέσεις σε ημικλινήρη κατάσταση.
Οι 3 αεροσυνοδοί – η πρώτη ξανθιά καλλονή, η δεύτερη επίσης καλλονή +10 κιλά και η τρίτη με τον κότσο η οποία θα έπρεπε να είχε βγει προ 10ετίας στη σύνταξη – σέρβιραν το επί πληρωμή φαγητό, όχι ακριβό για τα δεδομένα της Ισλανδίας, εμείς όμως αρκούντως χορτάτοι από την πτήση της Aegean, πήραμε μόνο φρουτοσαλάτες προς 400 Κορώνες.
Η πτήση διήρκεσε κάτι λιγότερο από τρεις ώρες και κατά τις 23.00 τοπική (τρεις ώρες διαφορά από Ελλάδα) προσγειωθήκαμε υπό καταρρακτώδη βροχή στο Keflavik.
Το μικρό αεροδρόμιο ήταν παντελώς έρημο από κόσμο, μόνο 5-6 υπάλληλοι και αστυνομικοί. Μετά τον έλεγχο διαβατηρίων πήρα χάρτες και ενημερωτικά για τουρίστες έντυπα, που υπήρχαν σε αφθονία και πήγα στο γκισέ της Budget για το αυτοκίνητο, το οποίο είχα κλείσει μέσω Internet, ένα Corsa. Ο υπάλληλος μου λέει ότι δεν έχει διαθέσιμο το συγκεκριμένο αλλά θα μου δώσει στην ίδια τιμή ένα Hyundai Station 1,6 αυτόματο το οποίο κανονικά θα στοίχιζε 260 ευρώ ακριβότερα. Υπογράφω τα σχετικά το παίρνω και οδηγώντας πάντα υπό βροχή σε σχεδόν έρημους δρόμους βρίσκομαι τα μεσάνυχτα στο ξενοδοχείο Bjork στην κεντρική περιοχή του Reykjavik.
Την επόμενη (Σάββατο) το πρόγραμμα έγραφε Ρέυκιαβικ. Πάμε με το αμάξι στο εντελώς κέντρο, παρκάρω σε μια αλάνα κοντά στο λιμάνι και σε ένα μικρό καφέ πίνουμε τον πρώτο καπουτσίνο μας μελετώντας χάρτες και έντυπα.
Μια και πίνουμε καφέ να πούμε λίγα ενημερωτικά. Σαν χώρα η Ισλανδία έχει κυκλικό σχήμα με έκταση όση περίπου της ηπειρωτικής Ελλάδας αλλά πληθυσμό μόλις 310.000 κατοίκους. Από αυτούς οι 200.000 ζουν στην πρωτεύουσα και οι υπόλοιποι σε 4-5 μικρές πόλεις 5-15.000 κατοίκων, χωριά, μικρούς οικισμούς λίγων σπιτιών και μεμονωμένες φάρμες διάσπαρτες σε όλη τη χώρα.
Το Ρέυκιαβικ καταλαμβάνει περιοχή όση η Θεσσαλονίκη. Το κέντρο του είναι πυκνοδομημένο με μικρές όμως οικοδομές - διώροφα τριώροφα ακόμη και μονώροφα παλιά κτίρια – και στενούς δρόμους και σου δίνει την αίσθηση μικρής επαρχιακής πόλης. Γύρω από το κέντρο υπάρχουν και αναγείρονται μοντέρνα πολυώροφα συγκροτήματα και λίγο μακρύτερα καινούριοι οικισμοί με μεγάλους ελεύθερους χώρους, πράσινο και υποδομές (λεωφόροι, οδικοί κόμβοι, υπερυψωμένες διαβάσεις) αντιστοιχούσες σε πόλεις με πολλαπλάσιο πληθυσμό.
Το κατά κεφαλήν εισόδημα των Ισλανδών είναι πολύ υψηλό (4οι ή 5οι στον κόσμο) η δε εγκληματικότητα βρίσκεται στο απόλυτο μηδέν.
Νόμισμα η Κορώνα 1.000 ISK = 8 ευρώ
Ο κεντρικός πεζόδρομος Laugavegur έχει μια λωρίδα οχημάτων με συνεχείς στροφές και σαμαράκια αναγκάζοντας τα λιγοστά αυτοκίνητα να κινούνται με πολύ μικρή ταχύτητα. (01,02,03) Καταστήματα μόδας, κοσμηματοπωλεία βιβλιοπωλεία αλλά και μπαράκια, καφέ και ρεστωράν. Λιγοστός κόσμος, οι περισσότεροι τουρίστες που φωτογραφίζουν και φωτογραφίζονται. Οι εθνικότητες που εντόπισα : Άγγλοι, Νορβηγοί, Γερμανοί, Δανοί και Γάλλοι. Δυο τρεις άλλοι δρόμοι γύρω και σε 3 ώρες έχουμε εξερευνήσει όλο το κέντρο.
Πάω να πάρω το αμάξι και βρίσκω μια κλήση όμορφα και ωραία μέσα σε πλαστική θήκη. Πρόστιμο (για παράνομο παρκάρισμα) 1500 ISK με μείωση στις 950 αν πληρωθεί σε 3 μέρες.
Βραδινή έξοδος στις 20.30 και πάμε από το ρεστοράν Caruso. Γεμάτο αλλά αν θέλω μπορώ να κάνω κράτηση για τις 22.00. Γράφει το όνομά μου σε ένα κατάστιχο και πάμε στο kafe paris για να περάσει η ώρα και να προφυλαχθούμε από το ψιλοβρόχι. Γεμάτο κι αυτό αλλά βρίσκουμε ένα καλό τραπεζάκι δίπλα στη τζαμαρία.
Ζευγάρια, μεγάλες παρέες που κάτι γιόρταζαν και θορυβούσαν και πολλές μα πολλές γυναικοπαρέες. Έξω παρ’ολο τον άσχημο καιρό η κίνηση πύκνωνε. Ντύσιμο από γραβάτα μέχρι τζην. Μια παρέα νεαρών φοράει Σκωτσέζικες φούστες. Δύο καπουτσίνο από 350 ISK και γρήγορα στον Caruso. Το τραπέζι από τα καλύτερα, ο κιθαρίστας αυτοσχεδιάζει με την κλασσική και οι συζητήσεις χαμηλόφωνες. Δύο μεγαλοπρεπή και γευστικότατα πιάτα με σολομό και ένα μπουκάλι λευκό Τοσκάνης = 11.000 ISK (Ακριβοπληρώνουμε αλλά καλοπερνούμε που λέει ο λόγος)
Φεύγουμε μεσάνυχτα και η παρουσία του πλήθους έξω - περισσότερο από ότι στις 12 το μεσημέρι - μας καλεί για συνέχεια. Η βροχή είχε επί τέλους σταματήσει. Περνούν μερικοί κουστουμαρισμένοι και γραβατωμένοι κρατώντας από το μπράτσο επίσης καλοντυμένες κυρίες. Όλοι κρατούν στο χέρι από ένα ανοιχτό μπουκάλι μπύρας. Προχωρούμε παρακάτω στον ίδιο δρόμο και από το The English Pub ακούω το Wish You Were Here των Pink Floyd από τριμελές συγκρότημα. Το επόμενο δευτερόλεπτο είμαστε στο μπαρ και παραγγέλνουμε στα όρθια. Καμπάρι + Τεκίλλα = 1.600 ISK.
Κεφάτος κόσμος, μερικές ψιλοχορεύουν και το χειροκρότημα ζωηρό σε κάθε τραγούδι. Σε ένα διάλλειμα της ορχήστρας μπαίνουν στο μαγαζί 6-7 τύποι με χάλκινα. Τρομπόνια και τέτοια. Αρχίζουν να παίζουν ένα εμβατήριο παράφωνα και με απίστευτη φασαρία. Τελείωσαν και όπως ήρθαν έφυγαν. Φεύγουμε κι εμείς, είχε πάει κοντά 2.00. Στο δρόμο μας προσπερνάει μια … λιμουζίνα Hummer γεμάτη γλεντζέδες. (04)
Κυριακή στην εκκλησία. Στο κέντρο της πόλης η εκκλησία με πανύψηλο καμπαναριό που θυμίζει πύραυλο που εκτοξεύεται. Δυστυχώς το επισκεύαζαν απ’έξω και ήταν ντυμένο με σκαλωσιές. Την είχαμε επισκεφθεί από την προηγούμενη και είχα εντυπωσιαστεί από το τεράστιο εκκλησιαστικό όργανο έτσι πήγα με την ελπίδα να το ακούσω σε λειτουργία. Το εσωτερικό της μεγαλόπρεπο σαν κτίριο ο δε διάκοσμος σπαρτιάτικος.
Ήταν πολύ νωρίς (09.00) και η λειτουργία άρχιζε στις 11.00 ο οργανίστας όμως ήταν εκεί και έπαιζε. Ακούσαμε για λίγο όπως και μερικοί άλλοι πρωινοί σαν εμάς και μετά ανεβήκαμε στο καμπαναριό με ασανσέρ πληρώνοντας εισιτήριο 600 ISK έκαστος από όπου είχαμε μια πανοραμική εικόνα της πόλης. Αυτό που σου μένει είναι οι μικρές οικοδομές πνιγμένες στο πράσινο, με στέγες όλων των αποχρώσεων.
Στη συνέχεια είχαμε αποφασίσει παρά τον άστατο καιρό να κάνουμε έναν μικρό κοντινό γύρο 250 km που περιλάμβανε μερικά αξιοθέατα για να ελαφρύνουμε το 5ήμερο πρόγραμμα του κυρίως γύρου του νησιού.
Βγαίνουμε από την πρωτεύουσα με κατεύθυνση ανατολική στον αυτοκινητόδρομο 01, παίρνουμε μια παράκαμψη και αφού προηγήθηκε στάση σε έναν κρατήρα ηφαιστείου με νερό, φθάνουμε στον θερμοπίδακα Geysir. Κάθε δεκάλεπτο περίπου ο θερμοπίδακας εκρήγνυται εκτινάσσοντας σε ύψος 30 μέτρων ατμούς και καυτό νερό. (05,06,07)
Συνεχίζουμε και λίγο πιο πέρα ο καταρράκτης Gullfoss. (08) Σταματά εν τω μεταξύ η βροχή και πετυχαίνουμε μια μοναδική εικόνα με το ουράνιο τόξο πάνω από τον καταρράκτη.(09)
Στην επιστροφή παίρνουμε έναν δευτερεύοντα δρόμο και περνώντας από τοπία λάβας καλυμμένης με πολύχρωμα φυτά και παχύ χόρτο, φθάνουμε στο εθνικό πάρκο Pingvellir με ένα μεγάλο γεωλογικό ρήγμα και έναν καταρράκτη. (10,11,12,13)
Την επόμενη το πρωί κάνουμε μια μεγάλη βόλτα πεζοί από τον παραλιακό δρόμο (15) και βρισκόμαστε μπροστά στην μικρή έπαυλη όπου έγινε το 1986 η συνάντηση Ρέιγκαν – Γκορμπατσόφ που σήμανε το τέλος του ψυχρού πολέμου. (14)
Συνεχίζουμε για Εθνικό μουσείο αλλά δυστυχώς Δευτέρα ήταν κλειστό. Συνεχίζουμε την περιπλάνηση. Σε κάποιο δρομάκο ένα μικρό διώροφο κτήριο συστεγάζει τις πρεσβείες Μ. Βρετανίας και Γερμανίας. Από εργαστήριο της Skolavordustigur αγοράζουμε μερικά σουβενίρ από λάβα και κρύσταλλο. Αρκετό το ποσόν, η πληρωμή με μετρητά και το αφεντικό μας κάνει έκπτωση 10 %.
Νωρίς το μεσημέρι ξεκινάμε για την θερμή λίμνη Blue Lagoon κάπου 40 km δυτικά προς το Keflavik. Καθώς πλησιάζουμε μέσα σε ένα απόκοσμο τοπίο όπου κυριαρχεί η λάβα διακρίνουμε τα ασημογάλαζα νερά και ατμούς να αναδύονται από διάφορα σημεία. Σε ένα σημείο ένα γεωθερμικό εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος τυλιγμένο στους ατμούς. Οι εγκαταστάσεις για το κοινό άψογες. Πληρώνεις 2.400 ISK εισιτήριο, αν δεν έχεις μπορείς να νοικιάσεις πετσέτα η μαγιό, φοράς ένα πλαστικό βραχιόλι με τσιπάκι με το οποίο ανοίγεις το ατομικό σου ντουλάπι στα αποδυτήρια και αφού πέρασης από ντους κ.λ.π μπαίνεις στη λίμνη. Το νερό έχει θερμοκρασία 40 βαθμούς το χρησιμοποιούμενο τμήμα της λίμνης έχει έκταση κάπου 10 στρέμματα και το βάθος δεν ξεπερνά το 1.40 m ο δε πυθμένας έχει μαύρα πετραδάκια λάβας. Γύρω υπάρχουν σάουνες, χαμάμ και σε κάτι κουβάδες μια άσπρη λάσπη (κρέμα προσώπου !!!). Μπαρ, καφετερία, ρεστωράν ακόμη και μικρό ξενοδοχείο συμπληρώνουν το σκηνικό. (16)
Φεύγοντας το απόγευμα καθώς οδηγούσα είδαμε κάτι μοναδικό. Διπλό ουράνιο τόξο!!! Καθώς είμαστε σε πεδιάδα φαινόταν όλο το ημικύκλιο και από τα δύο τόξα το εξωτερικό είχε αρχίσει να ξεθωριάζει αλλά το εσωτερικό ήταν εντονότατο. Το φαινόμενο αυτό το ξαναείδα άλλη μία φορά ενώ απλό τόξο βλέπαμε 3-4 φορές την ημέρα.
Και έφτασε η μέρα για να ξεκινήσουμε το γύρο. Είχα κλείσει 4 βραδιές σε ισάριθμα ξενοδοχεία στην περίμετρο και μία τελευταία βραδιά πάλι στο Reykjavik.
Βγαίνουμε από την πόλη παίρνοντας τον αυτοκινητόδρομο 01 τον οποίο θα ακολουθούσαμε σε όλο το γύρο. Ο γύρος είναι 1.500 km. αλλά με τις απαραίτητες τοπικές διαδρομές και παρακάμψεις θα κάνουμε τελικά 1.900 km. Ο δρόμος είναι στενός δύο λωρίδων με ολικό πλάτος 6.00 m. Οι περισσότερες γέφυρες ιδίως στο νότο είναι στενές μιας λωρίδας και οι οδηγοί κάνουν σινιάλο με τα φώτα αν τύχει και συναντηθούν για το ποιος θα περάσει πρώτος. (25) Στις πολύ μεγάλες σε μήκος γέφυρες υπάρχουν διαπλατύνσεις στο κατάστρωμα κάθε 50 περίπου μέτρα για τις διασταυρώσεις. Πολλά τμήματα έχουν τραχιά άσφαλτο κάνοντας την κύλιση των τροχών θορυβώδη.
Είναι υπερυψωμένος από το γύρω έδαφος κατά μισό τουλάχιστον μέτρο και έτσι δεν υπάρχει χώρος για να σταματήσεις. Πινακίδες με ένα ειδικό σήμα σε πληροφορούν για τα αξιοθέατα. Εκεί υπάρχει χώρος για παρκάρισμα και κάποια κατατοπιστική πινακίδα.
Την πρώτη μέρα φθάσαμε και διανυκτερεύσαμε στον μικρό οικισμό Klaustur, κάνοντας και μία παράκαμψη μέχρι τους πρόποδες του ηφαιστείου Hekla. Στην διαδρομή είδαμε αρκετούς μικρούς και μεγάλους καταρράκτες.(20,21)
Στον Selfoss μπορούσες να πας από μονοπάτι και πίσω από τον καταρράκτη. (17)
Στον Skogarfoss(18) ανέβηκα και στην κορυφή από μεταλλική σκάλα με 400 περίπου σκαλοπάτια.
Σε ένα άλλο καταρράκτη πάλι ο δυνατός αέρας παράσερνε και διασκόρπιζε τα νερά προτού φθάσουν κάτω σε ένα φανταστικό θέαμα. (23)
Κοντά στο ξενοδοχείο ένας διπλός χείμαρρος. (22)
Το έδαφος πότε καταπράσινα λιβάδια με φάρμες και ζώα, πρόβατα ή άλογα και πότε ατελείωτες εκτάσεις λάβας. Η λάβα πάλι άλλοτε ήταν χορταριασμένη με ένα πυκνό χόρτο (19) άλλοτε γυμνή σε ένα τελείως απόκοσμο και αφιλόξενο τοπίο. Σε εκείνα τα μέρη δεν υπήρχε ίχνος ζωής.
Την επόμενη κάναμε την διαδρομή Klaustur- Egilsstadir 420 km ευτυχώς χωρίς βροχή.
Στα πρώτα 100 km το μόνο που βλέπαμε ήταν απέραντες πεδιάδες από μαύρη λάβα. Το μόνο διαφορετικό χρώμα που υπήρχε στη γη ήταν η άσπρη διαγράμμιση του δρόμου και τα κίτρινα φωσφορίζοντα πασσαλάκια στις άκρες. (24)
Μεγάλα ποτάμια διέσχιζαν το απόλυτο μαύρο. Οι πηγές τους ήταν ο παγετώνας Vatnajokull στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας που καταλαμβάνει έκταση όσο η Θεσσαλία.
Στα επόμενα 100 km κινούμαστε σε μια στενή λωρίδα ξηράς ανάμεσα στον παγετώνα και τον Ατλαντικό. Παρακλάδια του παγετώνα αγκαλιάζουν τις βουνοκορυφές και κατηφορίζουν στην πεδιάδα. Οι άκρες σχίζονται σε μορφή πρισμάτων και καταρρέουν στον παρακείμενο ποταμό για να καταλήξουν στην θάλασσα. Το ύψος των πρισμάτων αυτών είναι της τάξεως των 30 m και ο όγκος τους 500 m3 πάγος. Είχαν ένα γαλαζωπό χρώμα. Η εικόνα ήταν από τις πιο συγκλονιστικές που έχω δει. (26,27,28,29,30,31)
Μείναμε με τις ώρες σε εκείνο το μέρος. Η υπόλοιπη διαδρομή ήταν κυρίως ορεινή ενώ πολλά χιλιόμετρα του δρόμου δεν ήταν ασφαλτοστρωμένα. (32)
Η τρίτη μέρα του γύρου περιλάμβανε την ορεινή διαδρομή Egilsstadir – λίμνη Myvatn και έγινε με φοβερό άνεμο σε σημείο που μερικές φορές αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε. Σήκωνε μέχρι και μικρά πετραδάκια!
Πριν την λίμνη κάναμε μια παράκαμψη 40 km για τον καταρράκτη Dettifoss τον μεγαλύτερο της Ευρώπης σε όγκο νερού και τον είδαμε από το πάνω μέρος χωρίς όμως καλή οπτική γωνία. (33,34) Λίγο πριν τη λίμνη σε ένα ύψωμα από τρύπες στο έδαφος ανέβλυζε αέριο υδρόθειο σκορπώντας μια φοβερή δυσοσμία ενώ παραδίπλα από μια γκρίζα λάσπη στο χρώμα του τσιμέντου αναδυόταν φυσαλίδες. (36)
Κάτω από το ύψωμα από ένα γεωθερμικό εργοστάσιο απλωνόταν ακτινωτά χοντροί μεταλλικοί σωλήνες προς τους γύρω λόφους κάνοντας το να μοιάζει με τεράστια αράχνη.
Νωρίς το μεσημέρι φθάνουμε στο ξενοδοχείο και ξεκινούμε για τον γύρο της λίμνης που είναι εθνικό πάρκο. Σε μερικά σημεία η λάβα σχηματίζει ολόκληρα φαράγγια, σε άλλα είναι χαμηλού ύψους ενώ αλλού έχει επικαλυφθεί με λεπτό στρώμα φυτικής γης όπου φυτρώνουν πολύχρωμα φυτά.(37,38,43,44)
Τα ηφαίστεια γύρω πολλά και με κρατήρες διαφόρων μεγεθών.(39,40,41)
Εν τω μεταξύ είχε φτιάξει ο καιρός και είχε μια ωραία λιακάδα παρά τους 10 βαθμούς. Κατεβαίνουμε από το αμάξι και κάνουμε μια διαδρομή με τα πόδια 5 km περίπου σε ένα μονοπάτι μέχρι τους πρόποδες ενός μεγάλου ηφαιστείου (42).
Η τέταρτη μέρα περιλάμβανε μικρή διαδρομή, ούτε 200 km, και ξεκινήσαμε για το Husavik ένα ψαροχώρι με σκοπό να πάμε βόλτα με πλοιάριο για παρατήρηση φαλαινών. Τα προγράμματα όμως αραιώνουν πολύ τον Σεπτέμβριο, είχε μία αναχώρηση μετά πολλές ώρες και έτσι το αφήσαμε. Αρκεσθήκαμε σε μια ψαρόσουπα στο λιμάνι και επίσκεψη στο Μουσείο Φαλαινών. Φεύγοντας από το Husavik κάναμε μια βόλτα στον κεντρικό δρόμο και βρισκόμαστε μπροστά στο Μουσείο ….. Φαλλολογίας !! (46)
Στο δρόμο για το Akureyri κάναμε ένα πέρασμα από τον καταρράκτη Godafoss και ακόμη μια παράκαμψη για ένα λαογραφικό μουσείο κοντά στον οικισμό Grenivik. Παλιά φάρμα με σκεπή καλυμμένη με χώμα που είχε χορταριάσει. Το Akureyri των 15.000 κατοίκων είναι η σημαντικότερη πόλη μετά την πρωτεύουσα.
Από εδώ και πέρα μας έμεινε η επιστροφή στο Reykjavik την επόμενη μέρα με πάλι βροχερό καιρό. Η βορειοδυτική περιοχή είναι πιο πυκνοκατοικημένη από ότι η νοτιοανατολική. Ο δρόμος τώρα είχε φαρδύνει λίγο, δεν υπήρχαν πλέον στενές γέφυρες και τα αυτοκίνητα περισσότερα. Περάσαμε από μια ορεινή διαδρομή όπου βλέπαμε χιονισμένες βουνοκορυφές και η θερμοκρασία είχε πέσει στους -2, σταματήσαμε σε κάτι αρτεσιανά με καυτό νερό και μια τελευταία παράκαμψη στην περιοχή Husafell για ένα πάρκο με καταρράκτες.(47,48)
Παρακάμψαμε το τελευταίο φιόρδ περνώντας από ένα υποθαλάσσιο τούνελ 7 km και νωρίς το απόγευμα είμαστε στο γνωστό μας Reykjavik
Ένα τελευταίο δείπνο με ψαρικά σε πλοίο – ρεστωραν στο λιμάνι μια τελευταία βόλτα στην Laugavegur και ένα τελευταίο καφεδάκι την άλλη μέρα το πρωί προτού φύγουμε για αεροδρόμιο στο ίδιο ακριβώς καφέ που καθίσαμε την πρώτη μας μέρα ψάχνοντας τους χάρτες.
Τι έμεινε από το ταξίδι ; Η οδηγική απόλαυση στα πρωτόγνωρα τοπία, η έκρηξη του γκευζερ, η θερμή λίμνη, ένας-δυο καταρράκτες και η ανυπέρβλητη εικόνα του παγετώνα.
Τι θα άλλαζε αν σήμερα ήταν η πρώτη μας μέρα ; Θα μπορούσαμε να συμπυκνώσουμε το γύρο σε 4 μέρες ελαχιστοποιώντας την παραμονή στο Akureyri και την μέρα που θα κερδίζαμε να πηγαίναμε στην περιοχή Snaefell.
Τι είχαμε κρυφή ελπίδα να δούμε και δεν είδαμε ; Το Βόρειο Σέλας.
Τα κατέβασα, πίνοντας - ως είθιστε - και το μισό μερίδιο της συνεπιβάτισσας και συζύγου μου, ενώ παρακολουθούσα την τελευταία ταινία Indiana Jones στις οθόνες του ολοκαίνουργου Airbus της Α3. Έτσι η θέα από τις αλλεπάλληλες κενές πολυθρόνες των 3 και 2 θέσεων του MD-80 της Iceland Express, της πτήσης STN - KEF καθώς ανέβηκα από τους τελευταίους, μου φάνηκε θείο δώρο.
Οι επιβάτες 4-5 ζευγάρια πολύ νεαρότερα από εμάς, μερικές οικογένειες Ισλανδών με μικρά παιδιά και λίγοι μεμονωμένοι - ούτε 30 στο σύνολο – ακροβολισθήκαμε λίγο μετά την απογείωση στις 125 πάνω κάτω θέσεις σε ημικλινήρη κατάσταση.
Οι 3 αεροσυνοδοί – η πρώτη ξανθιά καλλονή, η δεύτερη επίσης καλλονή +10 κιλά και η τρίτη με τον κότσο η οποία θα έπρεπε να είχε βγει προ 10ετίας στη σύνταξη – σέρβιραν το επί πληρωμή φαγητό, όχι ακριβό για τα δεδομένα της Ισλανδίας, εμείς όμως αρκούντως χορτάτοι από την πτήση της Aegean, πήραμε μόνο φρουτοσαλάτες προς 400 Κορώνες.
Η πτήση διήρκεσε κάτι λιγότερο από τρεις ώρες και κατά τις 23.00 τοπική (τρεις ώρες διαφορά από Ελλάδα) προσγειωθήκαμε υπό καταρρακτώδη βροχή στο Keflavik.
Το μικρό αεροδρόμιο ήταν παντελώς έρημο από κόσμο, μόνο 5-6 υπάλληλοι και αστυνομικοί. Μετά τον έλεγχο διαβατηρίων πήρα χάρτες και ενημερωτικά για τουρίστες έντυπα, που υπήρχαν σε αφθονία και πήγα στο γκισέ της Budget για το αυτοκίνητο, το οποίο είχα κλείσει μέσω Internet, ένα Corsa. Ο υπάλληλος μου λέει ότι δεν έχει διαθέσιμο το συγκεκριμένο αλλά θα μου δώσει στην ίδια τιμή ένα Hyundai Station 1,6 αυτόματο το οποίο κανονικά θα στοίχιζε 260 ευρώ ακριβότερα. Υπογράφω τα σχετικά το παίρνω και οδηγώντας πάντα υπό βροχή σε σχεδόν έρημους δρόμους βρίσκομαι τα μεσάνυχτα στο ξενοδοχείο Bjork στην κεντρική περιοχή του Reykjavik.
Την επόμενη (Σάββατο) το πρόγραμμα έγραφε Ρέυκιαβικ. Πάμε με το αμάξι στο εντελώς κέντρο, παρκάρω σε μια αλάνα κοντά στο λιμάνι και σε ένα μικρό καφέ πίνουμε τον πρώτο καπουτσίνο μας μελετώντας χάρτες και έντυπα.
Μια και πίνουμε καφέ να πούμε λίγα ενημερωτικά. Σαν χώρα η Ισλανδία έχει κυκλικό σχήμα με έκταση όση περίπου της ηπειρωτικής Ελλάδας αλλά πληθυσμό μόλις 310.000 κατοίκους. Από αυτούς οι 200.000 ζουν στην πρωτεύουσα και οι υπόλοιποι σε 4-5 μικρές πόλεις 5-15.000 κατοίκων, χωριά, μικρούς οικισμούς λίγων σπιτιών και μεμονωμένες φάρμες διάσπαρτες σε όλη τη χώρα.
Το Ρέυκιαβικ καταλαμβάνει περιοχή όση η Θεσσαλονίκη. Το κέντρο του είναι πυκνοδομημένο με μικρές όμως οικοδομές - διώροφα τριώροφα ακόμη και μονώροφα παλιά κτίρια – και στενούς δρόμους και σου δίνει την αίσθηση μικρής επαρχιακής πόλης. Γύρω από το κέντρο υπάρχουν και αναγείρονται μοντέρνα πολυώροφα συγκροτήματα και λίγο μακρύτερα καινούριοι οικισμοί με μεγάλους ελεύθερους χώρους, πράσινο και υποδομές (λεωφόροι, οδικοί κόμβοι, υπερυψωμένες διαβάσεις) αντιστοιχούσες σε πόλεις με πολλαπλάσιο πληθυσμό.
Το κατά κεφαλήν εισόδημα των Ισλανδών είναι πολύ υψηλό (4οι ή 5οι στον κόσμο) η δε εγκληματικότητα βρίσκεται στο απόλυτο μηδέν.
Νόμισμα η Κορώνα 1.000 ISK = 8 ευρώ
Ο κεντρικός πεζόδρομος Laugavegur έχει μια λωρίδα οχημάτων με συνεχείς στροφές και σαμαράκια αναγκάζοντας τα λιγοστά αυτοκίνητα να κινούνται με πολύ μικρή ταχύτητα. (01,02,03) Καταστήματα μόδας, κοσμηματοπωλεία βιβλιοπωλεία αλλά και μπαράκια, καφέ και ρεστωράν. Λιγοστός κόσμος, οι περισσότεροι τουρίστες που φωτογραφίζουν και φωτογραφίζονται. Οι εθνικότητες που εντόπισα : Άγγλοι, Νορβηγοί, Γερμανοί, Δανοί και Γάλλοι. Δυο τρεις άλλοι δρόμοι γύρω και σε 3 ώρες έχουμε εξερευνήσει όλο το κέντρο.
Πάω να πάρω το αμάξι και βρίσκω μια κλήση όμορφα και ωραία μέσα σε πλαστική θήκη. Πρόστιμο (για παράνομο παρκάρισμα) 1500 ISK με μείωση στις 950 αν πληρωθεί σε 3 μέρες.
Βραδινή έξοδος στις 20.30 και πάμε από το ρεστοράν Caruso. Γεμάτο αλλά αν θέλω μπορώ να κάνω κράτηση για τις 22.00. Γράφει το όνομά μου σε ένα κατάστιχο και πάμε στο kafe paris για να περάσει η ώρα και να προφυλαχθούμε από το ψιλοβρόχι. Γεμάτο κι αυτό αλλά βρίσκουμε ένα καλό τραπεζάκι δίπλα στη τζαμαρία.
Ζευγάρια, μεγάλες παρέες που κάτι γιόρταζαν και θορυβούσαν και πολλές μα πολλές γυναικοπαρέες. Έξω παρ’ολο τον άσχημο καιρό η κίνηση πύκνωνε. Ντύσιμο από γραβάτα μέχρι τζην. Μια παρέα νεαρών φοράει Σκωτσέζικες φούστες. Δύο καπουτσίνο από 350 ISK και γρήγορα στον Caruso. Το τραπέζι από τα καλύτερα, ο κιθαρίστας αυτοσχεδιάζει με την κλασσική και οι συζητήσεις χαμηλόφωνες. Δύο μεγαλοπρεπή και γευστικότατα πιάτα με σολομό και ένα μπουκάλι λευκό Τοσκάνης = 11.000 ISK (Ακριβοπληρώνουμε αλλά καλοπερνούμε που λέει ο λόγος)
Φεύγουμε μεσάνυχτα και η παρουσία του πλήθους έξω - περισσότερο από ότι στις 12 το μεσημέρι - μας καλεί για συνέχεια. Η βροχή είχε επί τέλους σταματήσει. Περνούν μερικοί κουστουμαρισμένοι και γραβατωμένοι κρατώντας από το μπράτσο επίσης καλοντυμένες κυρίες. Όλοι κρατούν στο χέρι από ένα ανοιχτό μπουκάλι μπύρας. Προχωρούμε παρακάτω στον ίδιο δρόμο και από το The English Pub ακούω το Wish You Were Here των Pink Floyd από τριμελές συγκρότημα. Το επόμενο δευτερόλεπτο είμαστε στο μπαρ και παραγγέλνουμε στα όρθια. Καμπάρι + Τεκίλλα = 1.600 ISK.
Κεφάτος κόσμος, μερικές ψιλοχορεύουν και το χειροκρότημα ζωηρό σε κάθε τραγούδι. Σε ένα διάλλειμα της ορχήστρας μπαίνουν στο μαγαζί 6-7 τύποι με χάλκινα. Τρομπόνια και τέτοια. Αρχίζουν να παίζουν ένα εμβατήριο παράφωνα και με απίστευτη φασαρία. Τελείωσαν και όπως ήρθαν έφυγαν. Φεύγουμε κι εμείς, είχε πάει κοντά 2.00. Στο δρόμο μας προσπερνάει μια … λιμουζίνα Hummer γεμάτη γλεντζέδες. (04)
Κυριακή στην εκκλησία. Στο κέντρο της πόλης η εκκλησία με πανύψηλο καμπαναριό που θυμίζει πύραυλο που εκτοξεύεται. Δυστυχώς το επισκεύαζαν απ’έξω και ήταν ντυμένο με σκαλωσιές. Την είχαμε επισκεφθεί από την προηγούμενη και είχα εντυπωσιαστεί από το τεράστιο εκκλησιαστικό όργανο έτσι πήγα με την ελπίδα να το ακούσω σε λειτουργία. Το εσωτερικό της μεγαλόπρεπο σαν κτίριο ο δε διάκοσμος σπαρτιάτικος.
Ήταν πολύ νωρίς (09.00) και η λειτουργία άρχιζε στις 11.00 ο οργανίστας όμως ήταν εκεί και έπαιζε. Ακούσαμε για λίγο όπως και μερικοί άλλοι πρωινοί σαν εμάς και μετά ανεβήκαμε στο καμπαναριό με ασανσέρ πληρώνοντας εισιτήριο 600 ISK έκαστος από όπου είχαμε μια πανοραμική εικόνα της πόλης. Αυτό που σου μένει είναι οι μικρές οικοδομές πνιγμένες στο πράσινο, με στέγες όλων των αποχρώσεων.
Στη συνέχεια είχαμε αποφασίσει παρά τον άστατο καιρό να κάνουμε έναν μικρό κοντινό γύρο 250 km που περιλάμβανε μερικά αξιοθέατα για να ελαφρύνουμε το 5ήμερο πρόγραμμα του κυρίως γύρου του νησιού.
Βγαίνουμε από την πρωτεύουσα με κατεύθυνση ανατολική στον αυτοκινητόδρομο 01, παίρνουμε μια παράκαμψη και αφού προηγήθηκε στάση σε έναν κρατήρα ηφαιστείου με νερό, φθάνουμε στον θερμοπίδακα Geysir. Κάθε δεκάλεπτο περίπου ο θερμοπίδακας εκρήγνυται εκτινάσσοντας σε ύψος 30 μέτρων ατμούς και καυτό νερό. (05,06,07)
Συνεχίζουμε και λίγο πιο πέρα ο καταρράκτης Gullfoss. (08) Σταματά εν τω μεταξύ η βροχή και πετυχαίνουμε μια μοναδική εικόνα με το ουράνιο τόξο πάνω από τον καταρράκτη.(09)
Στην επιστροφή παίρνουμε έναν δευτερεύοντα δρόμο και περνώντας από τοπία λάβας καλυμμένης με πολύχρωμα φυτά και παχύ χόρτο, φθάνουμε στο εθνικό πάρκο Pingvellir με ένα μεγάλο γεωλογικό ρήγμα και έναν καταρράκτη. (10,11,12,13)
Την επόμενη το πρωί κάνουμε μια μεγάλη βόλτα πεζοί από τον παραλιακό δρόμο (15) και βρισκόμαστε μπροστά στην μικρή έπαυλη όπου έγινε το 1986 η συνάντηση Ρέιγκαν – Γκορμπατσόφ που σήμανε το τέλος του ψυχρού πολέμου. (14)
Συνεχίζουμε για Εθνικό μουσείο αλλά δυστυχώς Δευτέρα ήταν κλειστό. Συνεχίζουμε την περιπλάνηση. Σε κάποιο δρομάκο ένα μικρό διώροφο κτήριο συστεγάζει τις πρεσβείες Μ. Βρετανίας και Γερμανίας. Από εργαστήριο της Skolavordustigur αγοράζουμε μερικά σουβενίρ από λάβα και κρύσταλλο. Αρκετό το ποσόν, η πληρωμή με μετρητά και το αφεντικό μας κάνει έκπτωση 10 %.
Νωρίς το μεσημέρι ξεκινάμε για την θερμή λίμνη Blue Lagoon κάπου 40 km δυτικά προς το Keflavik. Καθώς πλησιάζουμε μέσα σε ένα απόκοσμο τοπίο όπου κυριαρχεί η λάβα διακρίνουμε τα ασημογάλαζα νερά και ατμούς να αναδύονται από διάφορα σημεία. Σε ένα σημείο ένα γεωθερμικό εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος τυλιγμένο στους ατμούς. Οι εγκαταστάσεις για το κοινό άψογες. Πληρώνεις 2.400 ISK εισιτήριο, αν δεν έχεις μπορείς να νοικιάσεις πετσέτα η μαγιό, φοράς ένα πλαστικό βραχιόλι με τσιπάκι με το οποίο ανοίγεις το ατομικό σου ντουλάπι στα αποδυτήρια και αφού πέρασης από ντους κ.λ.π μπαίνεις στη λίμνη. Το νερό έχει θερμοκρασία 40 βαθμούς το χρησιμοποιούμενο τμήμα της λίμνης έχει έκταση κάπου 10 στρέμματα και το βάθος δεν ξεπερνά το 1.40 m ο δε πυθμένας έχει μαύρα πετραδάκια λάβας. Γύρω υπάρχουν σάουνες, χαμάμ και σε κάτι κουβάδες μια άσπρη λάσπη (κρέμα προσώπου !!!). Μπαρ, καφετερία, ρεστωράν ακόμη και μικρό ξενοδοχείο συμπληρώνουν το σκηνικό. (16)
Φεύγοντας το απόγευμα καθώς οδηγούσα είδαμε κάτι μοναδικό. Διπλό ουράνιο τόξο!!! Καθώς είμαστε σε πεδιάδα φαινόταν όλο το ημικύκλιο και από τα δύο τόξα το εξωτερικό είχε αρχίσει να ξεθωριάζει αλλά το εσωτερικό ήταν εντονότατο. Το φαινόμενο αυτό το ξαναείδα άλλη μία φορά ενώ απλό τόξο βλέπαμε 3-4 φορές την ημέρα.
Και έφτασε η μέρα για να ξεκινήσουμε το γύρο. Είχα κλείσει 4 βραδιές σε ισάριθμα ξενοδοχεία στην περίμετρο και μία τελευταία βραδιά πάλι στο Reykjavik.
Βγαίνουμε από την πόλη παίρνοντας τον αυτοκινητόδρομο 01 τον οποίο θα ακολουθούσαμε σε όλο το γύρο. Ο γύρος είναι 1.500 km. αλλά με τις απαραίτητες τοπικές διαδρομές και παρακάμψεις θα κάνουμε τελικά 1.900 km. Ο δρόμος είναι στενός δύο λωρίδων με ολικό πλάτος 6.00 m. Οι περισσότερες γέφυρες ιδίως στο νότο είναι στενές μιας λωρίδας και οι οδηγοί κάνουν σινιάλο με τα φώτα αν τύχει και συναντηθούν για το ποιος θα περάσει πρώτος. (25) Στις πολύ μεγάλες σε μήκος γέφυρες υπάρχουν διαπλατύνσεις στο κατάστρωμα κάθε 50 περίπου μέτρα για τις διασταυρώσεις. Πολλά τμήματα έχουν τραχιά άσφαλτο κάνοντας την κύλιση των τροχών θορυβώδη.
Είναι υπερυψωμένος από το γύρω έδαφος κατά μισό τουλάχιστον μέτρο και έτσι δεν υπάρχει χώρος για να σταματήσεις. Πινακίδες με ένα ειδικό σήμα σε πληροφορούν για τα αξιοθέατα. Εκεί υπάρχει χώρος για παρκάρισμα και κάποια κατατοπιστική πινακίδα.
Την πρώτη μέρα φθάσαμε και διανυκτερεύσαμε στον μικρό οικισμό Klaustur, κάνοντας και μία παράκαμψη μέχρι τους πρόποδες του ηφαιστείου Hekla. Στην διαδρομή είδαμε αρκετούς μικρούς και μεγάλους καταρράκτες.(20,21)
Στον Selfoss μπορούσες να πας από μονοπάτι και πίσω από τον καταρράκτη. (17)
Στον Skogarfoss(18) ανέβηκα και στην κορυφή από μεταλλική σκάλα με 400 περίπου σκαλοπάτια.
Σε ένα άλλο καταρράκτη πάλι ο δυνατός αέρας παράσερνε και διασκόρπιζε τα νερά προτού φθάσουν κάτω σε ένα φανταστικό θέαμα. (23)
Κοντά στο ξενοδοχείο ένας διπλός χείμαρρος. (22)
Το έδαφος πότε καταπράσινα λιβάδια με φάρμες και ζώα, πρόβατα ή άλογα και πότε ατελείωτες εκτάσεις λάβας. Η λάβα πάλι άλλοτε ήταν χορταριασμένη με ένα πυκνό χόρτο (19) άλλοτε γυμνή σε ένα τελείως απόκοσμο και αφιλόξενο τοπίο. Σε εκείνα τα μέρη δεν υπήρχε ίχνος ζωής.
Την επόμενη κάναμε την διαδρομή Klaustur- Egilsstadir 420 km ευτυχώς χωρίς βροχή.
Στα πρώτα 100 km το μόνο που βλέπαμε ήταν απέραντες πεδιάδες από μαύρη λάβα. Το μόνο διαφορετικό χρώμα που υπήρχε στη γη ήταν η άσπρη διαγράμμιση του δρόμου και τα κίτρινα φωσφορίζοντα πασσαλάκια στις άκρες. (24)
Μεγάλα ποτάμια διέσχιζαν το απόλυτο μαύρο. Οι πηγές τους ήταν ο παγετώνας Vatnajokull στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας που καταλαμβάνει έκταση όσο η Θεσσαλία.
Στα επόμενα 100 km κινούμαστε σε μια στενή λωρίδα ξηράς ανάμεσα στον παγετώνα και τον Ατλαντικό. Παρακλάδια του παγετώνα αγκαλιάζουν τις βουνοκορυφές και κατηφορίζουν στην πεδιάδα. Οι άκρες σχίζονται σε μορφή πρισμάτων και καταρρέουν στον παρακείμενο ποταμό για να καταλήξουν στην θάλασσα. Το ύψος των πρισμάτων αυτών είναι της τάξεως των 30 m και ο όγκος τους 500 m3 πάγος. Είχαν ένα γαλαζωπό χρώμα. Η εικόνα ήταν από τις πιο συγκλονιστικές που έχω δει. (26,27,28,29,30,31)
Μείναμε με τις ώρες σε εκείνο το μέρος. Η υπόλοιπη διαδρομή ήταν κυρίως ορεινή ενώ πολλά χιλιόμετρα του δρόμου δεν ήταν ασφαλτοστρωμένα. (32)
Η τρίτη μέρα του γύρου περιλάμβανε την ορεινή διαδρομή Egilsstadir – λίμνη Myvatn και έγινε με φοβερό άνεμο σε σημείο που μερικές φορές αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε. Σήκωνε μέχρι και μικρά πετραδάκια!
Πριν την λίμνη κάναμε μια παράκαμψη 40 km για τον καταρράκτη Dettifoss τον μεγαλύτερο της Ευρώπης σε όγκο νερού και τον είδαμε από το πάνω μέρος χωρίς όμως καλή οπτική γωνία. (33,34) Λίγο πριν τη λίμνη σε ένα ύψωμα από τρύπες στο έδαφος ανέβλυζε αέριο υδρόθειο σκορπώντας μια φοβερή δυσοσμία ενώ παραδίπλα από μια γκρίζα λάσπη στο χρώμα του τσιμέντου αναδυόταν φυσαλίδες. (36)
Κάτω από το ύψωμα από ένα γεωθερμικό εργοστάσιο απλωνόταν ακτινωτά χοντροί μεταλλικοί σωλήνες προς τους γύρω λόφους κάνοντας το να μοιάζει με τεράστια αράχνη.
Νωρίς το μεσημέρι φθάνουμε στο ξενοδοχείο και ξεκινούμε για τον γύρο της λίμνης που είναι εθνικό πάρκο. Σε μερικά σημεία η λάβα σχηματίζει ολόκληρα φαράγγια, σε άλλα είναι χαμηλού ύψους ενώ αλλού έχει επικαλυφθεί με λεπτό στρώμα φυτικής γης όπου φυτρώνουν πολύχρωμα φυτά.(37,38,43,44)
Τα ηφαίστεια γύρω πολλά και με κρατήρες διαφόρων μεγεθών.(39,40,41)
Εν τω μεταξύ είχε φτιάξει ο καιρός και είχε μια ωραία λιακάδα παρά τους 10 βαθμούς. Κατεβαίνουμε από το αμάξι και κάνουμε μια διαδρομή με τα πόδια 5 km περίπου σε ένα μονοπάτι μέχρι τους πρόποδες ενός μεγάλου ηφαιστείου (42).
Η τέταρτη μέρα περιλάμβανε μικρή διαδρομή, ούτε 200 km, και ξεκινήσαμε για το Husavik ένα ψαροχώρι με σκοπό να πάμε βόλτα με πλοιάριο για παρατήρηση φαλαινών. Τα προγράμματα όμως αραιώνουν πολύ τον Σεπτέμβριο, είχε μία αναχώρηση μετά πολλές ώρες και έτσι το αφήσαμε. Αρκεσθήκαμε σε μια ψαρόσουπα στο λιμάνι και επίσκεψη στο Μουσείο Φαλαινών. Φεύγοντας από το Husavik κάναμε μια βόλτα στον κεντρικό δρόμο και βρισκόμαστε μπροστά στο Μουσείο ….. Φαλλολογίας !! (46)
Στο δρόμο για το Akureyri κάναμε ένα πέρασμα από τον καταρράκτη Godafoss και ακόμη μια παράκαμψη για ένα λαογραφικό μουσείο κοντά στον οικισμό Grenivik. Παλιά φάρμα με σκεπή καλυμμένη με χώμα που είχε χορταριάσει. Το Akureyri των 15.000 κατοίκων είναι η σημαντικότερη πόλη μετά την πρωτεύουσα.
Από εδώ και πέρα μας έμεινε η επιστροφή στο Reykjavik την επόμενη μέρα με πάλι βροχερό καιρό. Η βορειοδυτική περιοχή είναι πιο πυκνοκατοικημένη από ότι η νοτιοανατολική. Ο δρόμος τώρα είχε φαρδύνει λίγο, δεν υπήρχαν πλέον στενές γέφυρες και τα αυτοκίνητα περισσότερα. Περάσαμε από μια ορεινή διαδρομή όπου βλέπαμε χιονισμένες βουνοκορυφές και η θερμοκρασία είχε πέσει στους -2, σταματήσαμε σε κάτι αρτεσιανά με καυτό νερό και μια τελευταία παράκαμψη στην περιοχή Husafell για ένα πάρκο με καταρράκτες.(47,48)
Παρακάμψαμε το τελευταίο φιόρδ περνώντας από ένα υποθαλάσσιο τούνελ 7 km και νωρίς το απόγευμα είμαστε στο γνωστό μας Reykjavik
Ένα τελευταίο δείπνο με ψαρικά σε πλοίο – ρεστωραν στο λιμάνι μια τελευταία βόλτα στην Laugavegur και ένα τελευταίο καφεδάκι την άλλη μέρα το πρωί προτού φύγουμε για αεροδρόμιο στο ίδιο ακριβώς καφέ που καθίσαμε την πρώτη μας μέρα ψάχνοντας τους χάρτες.
Τι έμεινε από το ταξίδι ; Η οδηγική απόλαυση στα πρωτόγνωρα τοπία, η έκρηξη του γκευζερ, η θερμή λίμνη, ένας-δυο καταρράκτες και η ανυπέρβλητη εικόνα του παγετώνα.
Τι θα άλλαζε αν σήμερα ήταν η πρώτη μας μέρα ; Θα μπορούσαμε να συμπυκνώσουμε το γύρο σε 4 μέρες ελαχιστοποιώντας την παραμονή στο Akureyri και την μέρα που θα κερδίζαμε να πηγαίναμε στην περιοχή Snaefell.
Τι είχαμε κρυφή ελπίδα να δούμε και δεν είδαμε ; Το Βόρειο Σέλας.
Attachments
Last edited:
