Ισλανδία Ισλανδία - Η απόκοσμη ομορφιά

[panlek30]

Respect στον Αρκουδοοοο, έλα ρε τρελέ αλάνι ! (και να ήθελε δε θα μπορούσε να σου πει όχι-θα της έδινες μια κ θα βούλιαζε πιθανότατα xD)

Χαχα! Κάπως έτσι!Αν και δεν ειμαι εγώ ο Pollar Bear αλλά ο φίλος μου.

 

[NightcoreKing]

Για αυτόν λέω .. Σιγά εσύ xD χάχα έχεις τα ντοκουμέντα εσύ αν θες του τα δίνεις με... Τόκο χάχα

 

[panlek30]

Ακολουθεί διάλογος στο αυτοκίνητο :

Pingui : Λαλαλα… Που πάμε τώρα είπαμε;
Frosty : Στην παραλία με τους πάγους–διαμάντια.
Pingui : Aαααααα ναι, στην Diamond Beach!
Pollar Bear : Heeeey!!! Έχεις και εσύ τώρα diamond, bitch!!!

Καταλαβαίνετε τι ακολούθησε… Πεθάναμε, χτυπιόμασταν απ’ τα γέλια! Τι είπε η τυπάρα;;;… Έγινε για το υπόλοιπο ταξίδι το σλόγκαν μας!

H παραλία Diamond Beach πήρε το όνομά της από τα κομμάτια πάγου που είναι διάσπαρτα στην ακτή. Προέρχονται από τη λίμνη Jokulsarlon που μέσω ενός ποταμού καταλήγουν στη θάλασσα. Κάποια καταλήγουν ανοιχτά του ωκεανού και κάποια ξεβράζονται στην ακτή.

Έτσι γυαλιστερά που είναι, με τις αντανακλάσεις του ήλιου μοιάζουν με μεγάλα κομμάτια διαμαντιών. Κάτσαμε για λίγο να θαυμάσουμε το θέαμα, πετάξαμε κανα 2 “διαμαντάκια” στον αέρα και γυρίσαμε γρήγορα στο αμάξι γιατί είχαμε ξυλιάσει!

Ακριβώς από την πάνω πλευρά του δρόμου βρίσκεται και η λίμνη Jokulsarlon που έχει δημιουργηθεί από το λιώσιμο του παγετώνα Breidamerkurjökull. Χρόνο με το χρόνο, εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, η λίμνη όλο και μεγαλώνει. Αυτό που κάνει την λίμνη ξεχωριστή είναι τα τεράστια κομμάτια πάγου που αποκόβονται από τον παγετώνα με το απίστευτο θαλασσοτυρκουάζ χρώμα. Εκεί είδαμε τις πρώτες φώκιες στην Ισλανδία. Άλλες κολυμπούσαν και άλλες άραζαν πάνω στα κομμάτια πάγου. Αν ήταν καλοκαίρι θα μπορούσαμε να κάνουμε και βόλτα στη λίμνη, τον Μάρτη όμως που ήμασταν εμείς δεν γινόντουσαν.

Σήμερα θα πρέπει να φτάσουμε ως το Egilsstadir όπου θα διανυκτερεύσουμε. Τα χιλιόμετρα ως εκεί είναι πάρα πολλά. Φυσάει, ψιχαλίζει, η ώρα έχει περάσει αρκετά, η κατάσταση του δρόμου δεν ξέρουμε πως θα είναι μετά και επιπλέον σίγουρα θα μας βρει η νύχτα στο δρόμο. Ευνοϊκές συνθήκες δεν τις λες…

Συγκεκριμένα πράγματα δεν έχουμε να δούμε ως το Egilsstadir αλλά η διαδρομή είναι πολύ όμορφη.

Το τοπίο αλλάζει συνεχώς όσο προχωράμε. Περνάμε όμορφα φιόρδ και χωριά. Σε όλη την διαδρομή έχουμε δεξιά μας ωκεανό. Όσο προχωράμε τόσο πιο άγριο γίνεται το τοπίο. Σε όλη την διαδρομή, ζήτημα να είδαμε 2 αυτοκίνητα. Μέχρι και ταράνδους είδαμε στην πλαγιά ενός βουνού!

Σε κάποια σημεία της διαδρομής φοβηθήκαμε. Ο δρόμος περνούσε κάτω από κατακόρυφα βουνά με σαθρό έδαφος που με τον αέρα έβλεπες να κατεβαίνουν ολόκληρα προς τον δρόμο. Κάποιες πέτρες από τις κατολισθήσεις κατέληγαν πάνω στον δρόμο!
Κάπου εκεί σταματήσαμε σε ένα πολύ ωραίο σημείο για φωτογραφία. Από την μία η αφρισμένη θάλασσα με τα τεράστια κύματα να σκάνε και από την άλλη ένα ολόκληρο βουνό να καταλήγει κατευθείαν μες τη θάλασσα, χωρίς να μεσολαβεί ακτή ή κάτι άλλο! Από την μία ακούγαμε την αγριεμένη θάλασσα και από την άλλη το βουνό να βρυχάται καθώς κατέρρεε! Αγριευτήκαμε! Μπήκαμε στο jeep και φύγαμε άρον-άρον.

Όλα αρχίζουν να γίνονται πιο άσπρα ενώ παράλληλα νύχτωνε. Φτάνουμε στην διασταύρωση που έπρεπε να στρίψουμε προς Egilsstadir και από εκεί και έπειτα αρχίζουν τα δύσκολα. Ο δρόμος σε αρκετά σημεία είχε χιόνι ενώ σε άλλα πάγο και γλίστραγε. Κόβουμε ταχύτητα και συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε. Ο δρόμος περνούσε ανάμεσα από δύο βουνά και πλέον χιόνιζε κανονικά. Ήταν πια εντελώς νύχτα και όσο ανεβαίναμε τόσο χιόνι γινόταν πυκνότερο με το αέρα να φυσάει δυνατά. Δεν βλέπαμε απολύτως τίποτα. “Μάλλον αυτό λέγεται χιονοθύελλα” είπαμε! Δεν σταματήσαμε καθόλου γιατί δε θέλαμε να ρισκάρουμε να ξεμείνουμε στη μέση του πουθενά. Απλά συνεχίσαμε να πηγαίναμε πάρα πολύ σιγά....

Μετά από λίγο ευτυχώς τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Χιόνιζε αλλά τουλάχιστον είχαμε ορατότητα.
Και πάνω που λέγαμε ότι τα δύσκολα πέρασαν, ο δρόμος ξαφνικά γίνεται χωματόδρομος. Μάλλον αυτό το κομμάτι ήταν καινούργιο. Ο βασικός δρόμος προς Egilsstadir που αρχικά μας είχε βγάλει το GPS ήταν κλειστός λόγω χιονιού και αποφασίσαμε να πάρουμε την εναλλακτική διαδρομή, που όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση. Το χώμα από τα χιόνια είχε γίνει λάσπη ανακατεμένη με πάγο και γλιστρούσε παρά πολύ. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε για περίπου 15 χλμ. τα οποία πέρασαν βασανιστικά αργά μέχρι να καταφέρουμε να βγούμε σε άσφαλτο. Σε αυτό το σημείο να δώσω τα εύσημα στην γυναίκα μου (Frosty) που ήταν η οδηγός μας και τα κατάφερε περίφημα! Να σημειώσω επίσης ότι σε όλο το ταξίδι οδηγοί ήταν αποκλείστηκα οι γυναίκες μας (Frosty & Pingui) και μπορώ να πω με σιγουριά πλέον ότι αφού τα κατάφεραν στην Ισλανδία με αυτές τις συνθήκες, μπορούν να οδηγήσουν παντού!

Κατά τις 23:00 φτάσαμε στο χιονισμένο Egilsstadir. Το χιόνι αριστερά και δεξιά του δρόμου ξεπερνά το 1 μέτρο. Ψάχνουμε το σπιτάκι μας για απόψε και όταν το εντοπίζουμε, μένουμε με το στόμα ανοιχτό. Ακριβώς πάνω σε μία λίμνη με θέα την φωτισμένη πόλη του Egilsstadir. Πραγματικά δε θα μπορούσε να είναι σε πιο ειδυλλιακό σημείο. Δυστυχώς όμως ήταν νύχτα και δε μπορούσαμε να δούμε και πολλά...
Με email μας είχαν ενημερώσει ότι το κλειδί θα βρίσκεται πάνω στην πόρτα. Απλά μπήκαμε χωρίς να συναντήσουμε κανένα, σα στο σπίτι μας. Όλη η Ισλανδία απ' ότι διαπιστώσαμε είναι ένα μεγάλο χωριό. Υπάρχει μια εμπιστοσύνη να το πω, μια αγαθότητα. Δεν ξέρω...Οι άνθρωποι εδώ δεν δείχνουν καμία ανησυχία κλοπής, απάτης κτλ.

Φτιάχνουμε γρήγορα κάτι να φάμε και βάζουμε ποτάκια για να γιορτάσουμε την πρόταση γάμου των Pingui & Pollar Bear. Πάγο δεν είχαμε αλλά αυτό εύκολα λύθηκε. Απλά σπάσαμε πάγο απ’ την αυλή μας!

Τι έλειπε;;; Μα φυσικά μουσική! Στα ηχεία του κινητού μου έπαιζε δυνατά το :

με εμάς να τραγουδάμε δυνατά!!!. Σουρεάλ καταστάσεις...

Ο ουρανός απόψε ήταν σχετικά καλός, με λίγα συννεφάκια που και που! Βρε λες;;; Κατά τη 01:00 oι υπόλοιποι δεν άντεξαν και έπεσαν για ύπνο ενώ εγώ κρατούσα "τσίλιες" μπαινοβγαίνοντας μπας και… Η δραστηριότητα ήταν στο 3. Λογικά κάτι θα έπρεπε να φαινόταν. Κι όμως, τίποτα και απόψε. Δεν άντεξα άλλο, κατά τις 02:00 παρέδωσα και εγώ πνεύμα!
Δύσκολη και η σημερινή μέρα. Ο καιρός στην Ισλανδία δεν αστειεύεται. Ρισκάραμε λίγο σήμερα η αλήθεια είναι αλλά για καλή μας τύχη όλα πήγαν καλά και βγήκαν βάσει αρχικού πλάνου!
Αύριο μας περιμένει η εξερεύνηση του βορρά και ανυπομονούμε...

 

[skoumpi]

Μια ερώτηση να μαθαίνουμε ..... Τα καταλύματα τα επιλέξατε να είναι έτσι απομονωμένα εσείς??? Ήταν πιο φτηνά? Έτσι είναι όλα? ???

 

[panlek30]

Μια ερώτηση να μαθαίνουμε ..... Τα καταλύματα τα επιλέξατε να είναι έτσι απομονωμένα εσείς??? Ήταν πιο φτηνά? Έτσι είναι όλα? ???

Υπάρχουν και μικρές πολεις (χωριά για την ακρίβεια) κατα μήκος της διαδρομής που μπορείς να επιλέξεις να μεινεις αν θες. Η τελική επιλογή των δικών μας καταλυμάτων όμως έγινε βάσει τιμών, αποστάσεων και απομόνωσης.
Θέλαμε να προσπαθησουμε να μοιράσουμε ισοποσα τα χιλιομετρα και να μεινουμε εκτός πόλεων (δηλαδη εκτός φωτορύπανσης). Με αυτο τον τρόπο έχεις περισσοτερες πιθανοτητες να δεις το σέλας, χωρις να χρειαζεται να μετακινηθείς τα βραδια για να το κινηγησεις, στην περιπτωση που υπάρχει δραστηριότητα.

 

[panlek30]

5η Μέρα

Ξυπνάμε και η θέα που αντικρίζουμε από την τραπεζαρία μας είναι μοναδική. Όλα κατάλευκα με μία παγωμένη λίμνη να απλώνεται ακριβώς από κάτω μας.

Αψηφώντας το κρύο, τρέχουμε έξω μόνο με τις φόρμες και τις παντόφλες να βγάλουμε φωτογραφίες. Είναι το πιο ωραίο κατάλυμα που μείναμε στην Ισλανδία αλλά και από τα καλύτερα γενικότερα.

Σκεφτόμαστε ότι σε λίγο θα πρέπει να φύγουμε και τα έχουμε βάψει μαύρα! Το Skipalaekur Cottages ξεπέρασε τις προσδοκίες μας! Άνετα θα καθόμασταν 5 μερούλες, έτσι απλά να στεκόμαστε σε αυτή την βεράντα και να απολαμβάνουμε τη θέα!

Δυστυχώς όμως αυτή η πολυτέλεια δεν υπάρχει. Παίρνουμε το πρωινό μας, φτιάχνουμε καφεδάκια και αναχωρούμε για το Seydisfjordur, ένα από τα πιο όμορφα ψαροχώρια που συναντήσαμε.
Για να φτάσουμε στο συγκεκριμένο χωριό, το οποίο βρίσκεται σε ένα φιόρδ, έπρεπε ουσιαστικά να ανέβουμε και εν συνεχεία να κατέβουμε ένα ολόκληρο βουνό. Ο δρόμος δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση. Είχε αρκετό πάγο και γλίστραγε. Το προηγούμενο βράδυ ήταν κλειστός αλλά σήμερα τα εκχιονιστικά τον είχαν ανοίξει. Είδαμε και ένα κατά την πορεία, οπότε καθησυχάσαμε ότι τουλάχιστον δε θα ξεμείνουμε πουθενά στο βουνό...

Το Seydisfjordur είναι γεμάτο πολύχρωμα ξύλινα σπιτάκια με ένα χαρακτηριστικό εκκλησάκι στο κέντρο. Έχει επίσης και λιμάνι με δρομολόγια προς τα Νησιά Φερόε και τη Δανία. Το πρωί που φτάσαμε το χωριό ακόμα κοιμόταν. Δε συναντήσαμε ψυχή. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και πήραμε ξανά το δρόμο προς Egilsstadir.

Κατά διαδρομή συναντήσαμε τυχαία και έναν καταρράκτη. Πάντα μας αρέσουν οι μικρές ανακαλύψεις της στιγμής!

Στην επιστροφή στο αυτοκίνητο μας χτύπησε ένδειξη χαμηλής πίεσης ελαστικών και τρέχαμε πανικόβλητοι να βρούμε κάπου να τσεκάρουμε τα ελαστικά μη ξεμείνουμε στο πουθενά. Σταματάμε σε ένα βενζινάδικο αλλά ευτυχώς όλα ήταν οκ. Το πιθανότερο ήταν ότι έφταιγε ο πάγος και οι χαμηλές θερμοκρασίες.

Επόμενος σταθμός μας, ο καταρράκτης Dettifoss ο οποίος είναι και ο μεγαλύτερος της Ευρώπης σε ότι αφορά τα κυβικά νερού που πέφτουν ανά δευτερόλεπτο. 500 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο παρακαλώ!
Τα πάντα καθ' όλη την διαδρομή, ήταν και πάλι ντυμένα στα λευκά.

Όταν το βλέμμα μας έφευγε από τον δρόμο, πραγματικά με δυσκολία μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε τον ορίζοντα.

Στο δρόμο το μοναδικό αμάξι που κυκλοφορούσε ήταν το δικό μας. Έτσι βρήκαμε αφορμή να σταματήσουμε και να παίξουμε λίγο....στη μέση του δρόμου!!!

Στη μέση του πουθενά και μία καρέκλα-θρόνος με θέα που σε έκανε να αισθάνεσαι ο βασιλιάς του κόσμου!

Κατά την διαδρομή εντοπίσαμε και μερικά παλιά παραδοσιακά σπιτάκια από πέτρα, ξύλο, λάσπη και τούνδρα. Η κατασκευή αυτή ήταν πολύ διαδεδομένη κάποτε αφενός γιατί αυτές ήταν οι πρώτες φθηνές ύλες που διέθεταν, αφετέρου διότι προσέφεραν καλή μόνωση απ' το κρύο.

Συνεχίζουμε και φτάνουμε μέχρι την διασταύρωση για τον Dettifoss. Εδώ να σημειώσω ότι σταθήκαμε πολύ τυχεροί γιατί όσες φορές και να είχα τσεκάρει την κατάσταση του δρόμου τις προηγούμενες ημέρες, πάντα ήταν κλειστός. Σχεδόν το είχαμε βγάλει από το μυαλό μας ότι θα τον δούμε. Κι όμως, σήμερα τα καταφέραμε! Εντάξει, δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση καθώς είχε μαύρη σήμανση (δλδ. κακή), ωστόσο ήταν προσβάσιμος.

Αφήσαμε το jeep και ξεκινήσαμε το μονοπάτι που θα μας οδηγούσε στον Dettifoss. Απ’ την αρχή ακούγαμε την δύναμη του νερού αλλά δεν μπορούσαμε να τον εντοπίσουμε. Μετά από περίπου 800μ φτάσαμε σε μία εξέδρα, ακριβώς πάνω από το φαράγγι 44μέτρων που πέφτει ο Dettifoss! Η δύναμη του νερού ήταν εντυπωσιακή.

Πιθανόν η απέναντι πλευρά να προσέφερε καλύτερη θέα στο φαράγγι αλλά ο δρόμος ήταν κλειστός. Κατά την επιστροφή, είπαμε να το διασκεδάσουμε λίγο. Εδώ το χιόνι ήταν πολύ και αφράτο. Ευκαιρία για παιχνίδια και χιονοπόλεμο. Του δώσαμε και κατάλαβε...

Τα τοπία στο βορρά είναι πολύ εντυπωσιακά και εντελώς διαφορετικά απ’ το νότο. Ο βορράς είναι πιο άγριος και επιβλητικός. Πραγματικά θεωρώ ότι όποιος περιοριστεί μόνο στο νότο, δε μπορεί να έχει ολοκληρωμένη εικόνα για την Ισλανδία. Ο νότος έχει σίγουρα εντυπωσιακά πράγματα να δεις αλλά προσωπικά μιλώντας, τις διαδρομές προς τα βόρεια και ανατολικά τις απήλαυσα περισσότερο. Εκεί απολαμβάνεις το κάθε λεπτό οδήγησης, ακόμα και αν χρειαστεί να μη σταματήσεις πουθενά για να δεις κάτι συγκεκριμένο. Φυσικά όταν ο χρόνος δεν επαρκεί, περιορίζεται κανείς στα highlights του νότου...

 

[saudade]

Στην επιστροφή στο αυτοκίνητο μας χτύπησε ένδειξη χαμηλής πίεσης ελαστικών και τρέχαμε πανικόβλητοι να βρούμε κάπου να τσεκάρουμε τα ελαστικά μη ξεμείνουμε στο πουθενά. Σταματάμε σε ένα βενζινάδικο αλλά ευτυχώς όλα ήταν οκ. Το πιθανότερο ήταν ότι έφταιγε ο πάγος και οι χαμηλές θερμοκρασίες.

panlek30 είχαμε κι εμείς το ίδιο θέμα στο ίδιο σημείο. Νομίζαμε ότι θα είχε τρυπήσει κάποιο λάστιχο και ότι έχανε σιγά σιγά αέρα. Νύχτωνε κιόλας... Καταλαβαίνω τον πανικό που πρέπει να σας έπιασε εκείνη την ώρα.

 

[panlek30]

panlek30 είχαμε κι εμείς το ίδιο θέμα στο ίδιο σημείο. Νομίζαμε ότι θα είχε τρυπήσει κάποιο λάστιχο και ότι έχανε σιγά σιγά αέρα. Νύχτωνε κιόλας... Καταλαβαίνω τον πανικό που πρέπει να σας έπιασε εκείνη την ώρα.

Άστα, πανικός! Μάλλον επειδή εκεί συναντήσαμε την χαμηλότερη θερμοκρασία σε όλη την Ισλανδία αν θυμάμαι καλά! Η πλάκα είναι οτι κανένας στο βενζινάδικο δε μας ειπε οτι συμβαίνει καμιά φορά απο το κρύο κ ψάχναμε μήπως ειχαμε πατήσει κάτι. Σε αυτούς δε συμβαίνει δηλαδή;! Ψάχνοντας στο google καταλήξαμε οτι απ' αυτο θα ναι!

 

[skoumpi]

Υ Με αυτο τον τρόπο έχεις περισσοτερες πιθανοτητες να δεις το σέλας, χωρις να χρειαζεται να μετακινηθείς τα βραδια για να το κινηγησεις, στην περιπτωση που υπάρχει δραστηριότητα.

Μπράβο ωραία το σκεφτήκατε !!!!

 

[panlek30]

Συνεχίζουμε ακόμα βορειότερα προς το γεωθερμικό πάρκο Namafjall. Το τοπίο συνεχίζει να είναι κατάλευκο σε όλη την διαδρομή, με τον δρόμο όμως σε καλή κατάσταση.

Φτάνουμε λοιπόν στο Namafjall, το οποίο είναι ένα ακόμα γεωθερμικό πάρκο τεραστίων διαστάσεων, γεμάτο από κοχλάζουσες λίμνες λάσπης και έντονη οσμή θειαφιού. Από εδώ ξεκινούν πολλά μονοπάτια αρκετών χιλιομέτρων όμως αποφασίζουμε να μην πάρουμε κάποιο, καθότι το έδαφος ήταν σε κακή κατάσταση. Ακόμα και μια μικρή απόσταση κάποιων μέτρων στην είσοδο του πάρκου ήταν αρκετή για να γεμίσουν τα μποτάκια μας πηχτή λάσπη.

Προσπερνάμε λοιπόν το πάρκο και ξεκινάμε για την παρακείμενη σπηλιά του Game of Thrones, Grjotagja! Εκεί όπου ο Jon Snow και η άγρια Ygritte κολύμπησαν γυμνοί!
Πρόκειται για μία φυσική γεωθερμική πισίνα που κάποτε οι Ισλανδοί της περιοχής συνήθιζαν να κολυμπούν. Πλέον όμως λόγω μικροοργανισμών, το μπάνιο δεν ενδείκνυται! Το φως εσωτερικά ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και μόνο με την βοήθεια φακών καταφέραμε να την δούμε. Για να είμαι ειλικρινής δε μπορώ να πω ότι άξιζε ιδιαίτερα…

Εδώ κοντά στη λίμνη Myvatn έχουμε εντοπίσει και ένα κρατήρα που προσφέρει ωραία θέα και δε θέλουμε σε καμία περίπτωση να τον χάσουμε. Ο κρατήρας Hverfjall έχει διάμετρο 1 χιλιομέτρου, ύψος 460 μέτρα και ηλικία 2.500 ετών.

Ο δρόμος προς αυτόν ήταν σε πολύ κακή κατάσταση, σκέτος πάγος! Το σημείο δεν είναι ιδιαίτερα τουριστικό μάλλον και η συντήρηση του δρόμου είναι ανύπαρκτη.

Ξεκινήσαμε την ανάβαση η οποία ήταν αρκετά κουραστική εξαιτίας της πολύ μεγάλης κλίσης. Η αλήθεια είναι ότι από κάτω η διαδρομή φαινόταν πολύ μικρότερη και ευκολότερη. Μετά από κανα 20 λεπτο ήμασταν στην καλντέρα του κρατήρα!

Εδώ υπάρχει η δυνατότητα να περπατήσει κανείς σε όλο το μήκος της περιμέτρου της καλντέρας αλλά το κρύο και ο αέρας ήταν πολύς και η ιδέα απορρίφθηκε αμέσως!
Από την κορυφή η θέα ήταν καταπληκτική τόσο εντός του κρατήρα όσο και εκτός με τις πεδιάδες, τα βουνά και την λίμνη Myvatn στο πιάτο μας!

Η μέρα μας θα κλείσει με ένα χαλαρωτικό μπανάκι στα Μyvatn Νature Βaths, που θα αποτελέσει και την τελευταία στάση μας για σήμερα! Εξάλλου αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που φτάσαμε μέχρι εδώ. Τα Μyvatn Νature Βaths είναι το αντίπαλο δέος της Blue Lagoon και όχι άδικα. Η μεγάλη τους διαφορά με την Blue Lagoon είναι ότι προσφέρουν πολύ καλύτερη θέα και δεν είναι τόσο τουριστικά. Καθόλου θα έλεγα. Ειδικά την περίοδο που τα επισκεφτήκαμε εμείς που οι περισσότεροι λόγω καιρού, δε φτάνουν καν πάνω από την λίμνη Jokulsarlon.
Πληρώνοντας το σχετικό αντίτιμο, μπαίνουμε στα αποδυτήρια ξεχωριστά άνδρες – γυναίκες, βάζουμε γρήγορα μαγιό και φτάνουμε με τον Pollar Bear στην πόρτα που οδηγεί στην εξωτερική πισίνα. Ήδη από μέσα κιόλας κρυώνουμε…. Τώρα, η δύσκολη απόφαση να βγούμε! Ανοίγουμε την πόρτα γρήγορα αλλά από το κρύο και τον πανικό μας να μπούμε κάπου ζεστά, αντί να πάμε προς την πισίνα ανοίγουμε μια άλλη πόρτα και μπαίνουμε απέναντι σε μια σάουνα! Ούτε που καταλάβαμε πως βρεθήκαμε εδώ και μας πιάνουν γέλια. Να βγούμε, αλλά προς τα πού να πάμε αλήθεια; Που είναι η πισίνα;
Βγαίνουμε και μπαίνουμε πάλι απέναντι στον προθάλαμο των αποδυτηρίων. Ρωτάμε πως θα πάμε στην πισίνα η οποία τελικά ήταν μπροστά στα μάτια μας! Ανοίγουμε και πάλι την πόρτα και με ταχύτητα κομήτη, σκάμε στην πισίνα. Τι ανακούφιση! Το νερό έβραζε. Έξω 1° C και μέσα 38°C! Πραγματικά απόλαυση. Σε λίγο φάνηκαν και οι Frosty & Pingui. Λιώσαμε εκεί μέσα για κανα 2ωρο...

Πηγαίναμε από υδρομασάζ σε υδρομασάζ γύρω-γύρω. Δεν χορταίναμε...Είχαμε μουλιάσει και παράλληλα είχε εξαφανιστεί όλη η κούραση της ημέρας. Είχε νυχτώσει πια και είχαν ανάψει και τα περιμετρικά φώτα. Μαγεία! Και όλη η πισίνα άδεια για πάρτι μας. Αυτό και αν δε το βρίσκεις στη Blue Lagoon!

Η έξοδος δεν ήταν τόσο δύσκολη γιατί τόση ώρα εκεί μέσα είχαμε ανάψει… Ετοιμαστήκαμε και ξεκινήσαμε για το Aureyri όπου θα διανυκτερεύαμε.

Το hostel που θα μέναμε απόψε ήταν το Akureyri H.I. Hostel. Αποδείχθηκε αρκετά καλό και καθαρό αλλά είχε τις «ιδιαιτερότητές» του. Ο ιδιόκτητης του ήταν τόσο οργανωτικός, σχεδόν ψυχασθενής θα έλεγα! Από την είσοδο κιόλας διαπιστώσαμε μια παράνοια από ταμπελάκια και επεξηγηματικές σημειώσεις. Βγάζουμε παπούτσια, παίρνουμε το κλειδί για το δωμάτιο και βλέπουμε όλα τα κρεβάτια ξέστρωτα. Οι οδηγίες έλεγαν ότι έπρεπε να τα στρώσουμε μόνοι μας παίρνοντας τα σεντόνια από την ντουλάπα και το πρωί να τα ξεστρώσουμε και να παραδώσουμε τα σεντόνια την υποδοχή… Άλλο κι αυτό!!!!
Όλοι μέρα νηστικοί είπαμε να μαγειρέψουμε κάτι. Σχετικό ταμπελάκι στην πόρτα της κουζίνας ενημέρωνε ότι είναι κλειστή από τις 22:00 και μετά, ενώ η ώρα ήταν ήδη 22:30. Δεν υπήρχε περίπτωση όμως να μείνουμε νηστικοί! Μπουκάρουμε με τις προμήθειες και εκεί η παράνοια συνεχίζεται… Κάθε συρτάρι/ντουλάπι με το δικό του ταμπελάκι με το τι περιέχει ακριβώς. Εσωτερικά άλλα ταμπελάκια που προσδιόριζαν την ακριβή θέση που πρέπει να έχει π.χ το πιπέρι, το αλάτι κτλ!!!!
Οδηγίες πάνω στο ψυγείο προειδοποιούσαν ότι οτιδήποτε τοποθετηθεί εντός, θα πρέπει να είναι μέσα στο ειδικό καλαθάκι που αντιστοιχεί στο κάθε δωμάτιο, γράφοντας απαραιτήτως επάνω την ημερομηνία check in & check out. Οτιδήποτε άλλο μπει παραβαίνοντας τους κανόνες, απλά πετιέται!!!
Χριστέ μου τι ζούμε! Ούτε στην 80 ΕΑΡΜΕΘ στην Κω που υπηρέτησα δεν ήταν έτσι! Ο τύπος δεν πάει καλά… Τι γέλια μας πιασαν πάλι νυχτιάτικα….

Το σέλας ήταν στα φόρτε του απόψε. Η εφαρμογή έδινε 5αρι αλλά πόσο άτυχοι ήμασταν πάλι! Λες και όπου πηγαίναμε μας ακολουθούσε ένα συννεφάκι. Βγαίνουμε έξω και διαπιστώνουμε ότι πάνω από τα σύννεφα η πράσινη κυρία έκανε πάρτι! Εμείς όμως δεν ήμασταν καλεσμένοι ούτε απόψε! Φαινόταν ότι υπάρχει έντονη δραστηριότητα γιατί τα σύννεφα ανά διαστήματα πρασίνιζαν αλλά δυστυχώς δε μπορούσαμε να δούμε τίποτα! Έχουν μείνει μόνο 2 βράδια πια μέχρι να φύγουμε και πλέον αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι δεν θα καταφέρουμε να το δούμε! Ποσό κρίμα αλήθεια! Και ήμασταν τόσο κοντά απόψε…

 

[Dina Z]

Ρισκάραμε λίγο σήμερα η αλήθεια

Τώρα λίγο δεν το λες! Γενικά θα έλεγα πως ρισκάρατε αρκετά!!!
Ειδικά την στιγμή που έσπασε ο πάγος στον παγετώνα και βυθίστηκε το πόδι της κοπελιάς ... κοψοχολιάστηκα Μα που πηγαίνατε μόνοι σας στον παγετώνα;

Εδώ να σημειώσω ότι σταθήκαμε πολύ τυχεροί γιατί όσες φορές και να είχα τσεκάρει την κατάσταση του δρόμου τις προηγούμενες ημέρες, πάντα ήταν κλειστός.

Πως το έκανες αυτό; Υπάρχει κάποια εφαρμογή;

 

[travelbreak]

Έχουν μείνει μόνο 2 βράδια πια μέχρι να φύγουμε και πλέον αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι δεν θα καταφέρουμε να το δούμε! Ποσό κρίμα αλήθεια! Και ήμασταν τόσο κοντά απόψε…

Φίλε, το έχω νιώσει. Σκέτη απογοήτευση.
Όμως η ελπίδα πάντα υπάρχει, όσο υπάρχει έστω και μια βραδιά μπροστά σας.