Ισλανδία Ισλανδία - Η απόκοσμη ομορφιά

[panlek30]

τελειο!!! μηπως θυμασαι το κοστος ? ειχατε εμπειρια απο καταδυσεις ή χωρις χαρτι κανατε?

Ναι, μεγάλη! Στο χωριό που βουτάμε στα 3 μέτρα να πιάσουμε αστερίες!
Καμία εμπειρία δεν έχουμε. Εξάλλου δεν απαιτείται γι' αυτό που κάναμε. Δεν κάναμε diving, snorkeling κάναμε δηλάδη απλά με μάσκα και αναπνευστήρα. Όπως έγραψα παραπάνω, η στολή είχε μέσα αέρα για μόνωση που ακόμα και μπάνιο να μην ήξερες, δεν γινόταν να βυθιστείς ακόμα και αν το ήθελες!
Μπορεί στην περίπτωση που θες να κάνεις diving να απαιτείται, δεν το γνωρίζω. Δεν το εξετέσαμε καθόλου αυτό λόγω κόστους. Ήταν αρκετά παραπάνω για diving, μπορεί και τα 2πλά, δε θυμάμαι ακριβώς. Πάντως το snorkeling κόστιζε κάπου στα 130-140€/άτομο. Στην τιμή δεν συμπλεριλαμβάνεται μεταφορά.

 

[travel_lover]

Θέλουμε την συνέχεια, καλημέρες, είμαι στο μετρό της Γερμανίας πηγαίνοντας στην δουλειά και σας διαβάζω!! !!!! Άντε!!!

 

[skoumpi]

Πολυ ωραία.... ευχαριστούμε για τις πληροφορίες!!!!

 

[panlek30]

Η βόλτα μας συνεχίστηκε στο εθνικό πάρκο Thingvellir που περιπλανηθήκαμε κατά μήκος του ρήγματος, θαυμάσαμε την θέα από ψηλά, την λίμνη Thingvallavatn, έναν όμορφο παγωμένο μικρό καταρράκτη καθώς και το σημείο που είχε έδρα το ισλανδικό κοινοβούλιο από το 930 μ.Χ. έως το 1798, το οποίο ήταν και το παλαιότερο στον κόσμο.

Μέρος του ρήγματος με θέα τη λίμνη.

Οι iceland bitches ανάμεσα στις τεκτονικές πλάκες (και από ξηράς).

O παγωμένος καταρράκτης.

Παγωμένη λίμνη εντός του πάρκου.

Το σημείο που βρισκόταν κάποτε το κοινοβούλιο.

Παίρνουμε το jeep και κατευθυνόμαστε προς τον θερμοπίδακα Strokkur. Μέχρι στιγμής ο δρόμος βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση και απολαμβάνουμε την διαδρομή.

Από το πάρκινγκ κιόλας η μυρωδιά είναι ανυπόφορη! Το θειάφι κάνει καλά την δουλειά του! Ουσιαστικά δεν πρόκειται για έναν μόνο θερμοπίδακα αλλά για ένα γεωθερμικό πάρκο. Η γη βράζει! Λάσπη, ατμός και νερό όπου και να κοιτάξεις. Σιγά σιγά αρχίζεις να συνηθίζεις και την μυρωδιά…

Η γεωθερμική ενέργεια από τα ηφαίστεια που εγκλωβίζεται στα έγκατα της γης, εκτονώνεται μέσω των διόδων που βρίσκει στην επιφάνεια της γης, δημιουργώντας θερμοπίδακες. Ο θερμοπίδακας που βρίσκεται εδώ είναι μεγαλύτερος της Ισλανδίας και το ύψος του φτάνει τα 15 μέτρα. Ανά 7 λεπτά περίπου εκρήγνυται με τον κόσμο που βρίσκεται εδώ, να στήνεται για να πετύχει την καλύτερη στιγμή!

Ανηφορίζουμε ακόμα περισσότερο μέχρι τον καταρράκτη Gullfoss. Κατά την διαδρομή μας περάσαμε αρκετές φάρμες με ισλανδικά άλογα! Πόσο αρμονικά δένουν με το τοπίο!

Ανεβαίνοντας ο καιρός αγριεύει. Ο αέρας δυναμώνει και αρχίζει να ρίχνει χιονόνερο. Ανοίγοντας την πόρτα να βγούμε ερχόμαστε για πρώτη φορά αντιμέτωποι με το πραγματικό κρύο της Ισλανδίας. Πρόκειται για ένα όμορφο καταρράκτη σε δύο επίπεδα που καταλήγει σ' ένα φαράγγι. Δε μπορέσαμε να κάτσουμε έξω για παραπάνω από 5 λεπτά. Βγάλαμε 2-3 φωτογραφίες και συνεχίσαμε νοτιότερα πια.

Αν θα με ρωτούσε κάποιος να του προτείνω μόνο δύο μέρη να δει κοντά στο Reykjavik, το ένα θα ήταν το Silfra και το δεύτερο σίγουρα ο κρατήρας Kerid! Πριν 3000 χρόνια ήταν ενεργό ηφαίστειο, ευτυχώς για μας όχι πια! Το βάθος του είναι 55 μέτρα και η θέα τόσο από ψηλά όσο και από μέσα ήταν απίθανη!
Πραγματικά δεν ξέρω τι εικόνα μπορεί να αντικρίσει κάποιος αν έρθει άλλη εποχή αλλά τον Μάρτη που τον επισκεφτήκαμε εμείς, το νερό που βρίσκεται συγκεντρωμένο στην βάση του είναι παγωμένο, μετατρέποντάς τον σε μία τεράστια πίστα πάγου.

Το τι παλιμπαιδισμός μας έπιασε δε περιγράφεται! Και δώσε πιρουέτα και δώσε διπλό τόλουπ και δώσε άξελ! Να κυλιόμαστε σα τα μωρά μια αριστερά μία δεξιά, να ανοιγοκλείνουμε χέρια πόδια σα να κολυμπάμε, να σπινιάρουμε, να τρώμε σαβούρες, να κάνουμε μπούμερανγκ, να στήνουμε κάμερες και να κάνουμε χορευτικά, να τρέχουμε με τα σελφοκόνταρα αλλοπρόσαλλα και ότι άλλη μπούρδα μπορείς να φανταστείς….

Μας είχε πιάσει μια παράνοια! Ο καθένας έλεγε να κάνουμε και από μία χαζομάρα ενώ παράλληλα νύχτωνε και όσο νύχτωνε τόσο οι ιδέες για ακόμα περισσότερες μπούρδες έπεφταν βροχή και εμείς σε μια παραφροσύνη να τρέχουμε, να αλλάζουμε πόζες, πόζες πόζες, όσες περισσότερες γίνεται, για όσο προλαβαίνουμε, για όσο είχε ακόμα φως…. Τρεεεεεεεελαααααα!

Σχεδόν νύχτωσε και πήραμε το δρόμο για το Hella όπου θα διανυκτερεύαμε απόψε.

Το Café Arhus Hella που είχαμε κλείσει ήταν ένα πολύ ωραίο ξύλινο σπιτάκι με 2 κρεβατοκάμαρες, κουζίνα και θέα ένα ποτάμι. Απόψε οι γυναίκες μαγείρεψαν πρόχειρα μια μακαρονάδα. Συζητήσαμε αυτά που ζήσαμε σήμερα και το πλάνο μας για την επόμενη μέρα. Είχε αρχίζει να χιονίζει και έξω το είχε στρώσει. Ο καιρός δεν θα ήταν ιδιαίτερα καλός αύριο. Άραγε θα έβγαινε το πρόγραμμα μας; Όσο για σέλας απόψε ούτε λόγος. Ούτε αστέρι δε φαινόταν!

Το σπιτάκι μας την επόμενη μέρα το πρωί.

 

[julientn]

τελειο!!! μηπως θυμασαι το κοστος ? ειχατε εμπειρια απο καταδυσεις ή χωρις χαρτι κανατε?

Ναι όπως αναφέρει και ο panlek30 στο snorkeling δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω πέρα από το να ξέρεις βασικό κολύμπι! Οι τιμές ξεκινάνε από 120€ χωρίς μεταφορά από Ρέικιαβικ. Για scuba diving, δεν θυμάμαι ακριβώς τιμές αλλά περίπου 300€ νομίζω, χρειάζεται όμως δίπλωμα καταδύτη..

 

[panlek30]

3η Μέρα

Τα ξυπνητήρια στις 8 βάραγαν ομαδικώς!
- Άντε σηκωθείτε! Δε θέλω να αργήσουμε σήμερα. Είναι βαρύ το πρόγραμμα. Έχουμε να πάμε και για μπανάκι....
- Τι μπανάκι καλέ; Ακόμα χιονίζει έξω!
- Είναι ζεστά τα νερά.
- Ζεστά είναι αλλά πως θα τσισιδωθούμε στους 1°C;
- Μια χαρά θα τσιτσιδωθείς! Μια ιδέα είναι. Εξάλλου που θα τα ξαναζήσεις αυτά;

Με συνοπτικές διαδικασίες ετοιμαστήκαμε, φάγαμε πρωινό, πήραμε καφεδάκια ανά χείρας και ξεκινήσαμε... Ο καιρός, όπως είχαμε δει από το προηγούμενο βράδυ δεν ήταν καλός. Συννεφιά, χιονόνερο και δυνατός αέρας. Ε και; Εμείς δεν κολλάμε πουθενά!

Ο δρόμος στην νότια πλευρά είχε μία σχετική “κίνηση” καθώς είναι το πιο τουριστικό κομμάτι του νησιού. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν τα τεράστια Super Jeep που έκαναν το ταπεινό μας Dacia να μοιάζει μπροστά τους μυρμηγκάκι! Τεράστια jeep με ρόδες σε μέγεθος τρακτέρ. Και ήταν πολλά! Και έτρεχαν σαν δαίμονες! Δε μας έφταναν οι ριπές αέρα που μας πήγαιναν βάρκα γιαλό, είχαμε και αυτά που καθώς περνούσαν με ταχύτητα δίπλα μας έπρεπε να κρατάμε δυνατά το τιμόνι, μη μας πετάξει το κύμα αέρα στη απέναντι πλευρά του δρόμου.
Επισυνάπτω φωτογραφία τυπικού super jeep από το internet γιατί δεν έχω σχετική.

Παρόλα αυτά ο δρόμος ήταν σε πολύ καλή κατάσταση χωρίς χιόνι ή πάγο. Το τοπίο στη νότια πλευρά ήταν κυρίως επίπεδο και άγονο.

Πρώτη στάση για σήμερα ήταν ο εντυπωσιακός καταρράκτης Seljalandsfoss ύψους 60 μέτρων. Από το δρόμο κιόλας μόλις τον αντικρίζεις μένεις με το στόμα ανοιχτό. Παραπλεύρως υπάρχει και ένα μονοπατάκι που μπορείς να πας από το πίσω μέρος. Δυστυχώς όμως λόγω πάγου, η πρόσβαση ήταν κλειστή.

Το μονοπάτι για το πίσω μέρος του καταρράκτη. Δε χρειάζεται να σου πει κανείς ότι είναι κλειστό.Δε μιλάμε για χιόνι αλλά πάγο!

Ο ήχος του νερού εκκωφαντικός και η πίεση του τέτοια ώστε μερικά λεπτά για φωτογραφία μπροστά του, αρκούσαν για να γίνεις μούσκεμα!

Αρχίζουμε να ψάχνουμε αριστερά από τον Seljalandsfoss για έναν μικρότερο καταρράκτη που είχαμε διαβάσει, κρυμμένο πίσω από κάτι βράχια, τον Gljufrabui. Μόνο ο “pollar bear” κατάφερε να τον δει όμως από μέσα, που είχε πιο ενισχυμένα και ψηλά μποτάκια. Η μοναδική πρόσβαση είναι μέσα από το ποτάμι και το νερό ήταν πάνω απ΄ τον αστράγαλο. Δε θέλαμε να ρισκάρουμε να γίνουμε μούσκεμα, γιατί η μέρα μας είχε μόλις ξεκινήσει και άλλα παπούτσια δεν υπήρχαν! Απ’ ότι μας είπε, πάντως άξιζε!

Επιστρέφουμε στο jeep, τινάζουμε όπως όπως τα ρούχα μας που στάζανε και ξεκινάμε για το πρώτο μπάνιο του 2018! Τέτοια λαχτάρα για μπάνιο ούτε δεκαπενταύγουστο στο Σίμο με 38ºC δεν είχα!
Βάλαμε στο GPS τον προορισμό Seljavellir Ηot Pool και ξεκινήσαμε. Ο αέρας δυνάμωνε ακόμα περισσότερο. Είχε φτάσει τα 9 μποφόρ και η οδήγηση ήταν αρκετά δύσκολη! Φτάνουμε στο σημείο της διασταύρωσης από το κεντρικό δρόμο που έπρεπε να στρίψουμε. Ο δρόμος προς το τέλος γινόταν χωματόδρομος και κατέληγε σε ένα σημείο στάθμευσης. Από εκεί έπρεπε να πάμε πεζοπορία για περίπου 1,3 χλμ. μέχρι την πισίνα. Ντυνόμαστε σαν κρεμμύδια, παίρνουμε πετσέτες μαγιό και κάνουμε να βγούμε από το αυτοκίνητο. Αμ δε!!! Ο αέρας ήταν τόσο δυνατός που δεν μπορούσαμε από την αντίσταση να ανοίξουμε τις πόρτες! Πρώτα φορά ζούμε κάτι τέτοιο! Αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε τι πάμε να κάνουμε; Κι αν μας πάρει και μας σηκώσει; Απ’ την άλλη ήρθαμε μέχρι εδώ και δεν θα το τολμήσουμε;
Βάζουμε όλη μας την δύναμη και ανοίγουμε χρησιμοποιώντας την ίδια δύναμη να τις κρατήσουμε για να μην τις γυρίσει ο αέρας τέρμα και τις σπάσει! Και τώρα τα δύσκολα... Εννοείται πως δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε κανονικά. Καθ’ όλη την διαδρομή τα ρεύματα του αέρα μας πηγαινοέφερναν μια αριστερά μια δεξιά ανήμποροι να ισορροπήσουμε. Σα να μην έφτανε αυτό έριχνε ψιλόβροχο και σήκωνε και πετραδάκια τα οποία μας τύφλωναν. Συνεχίσαμε σιγά σιγά φασκιωμένοι ολόκληροι με μια μικρή γραμμούλα ανοιχτή στα μάτια, ίσα-ίσα για να βλέπουμε.

Κανα δύο φορές βρήκα την Pingui να έχει ξαπλώσει από τον φόβο της μην την πάρει ο αέρας! Η κατάσταση ήταν τόσο κωμικοτραγική που μας είχε πιάσει νευρικό γέλιο! Δεν το πιστεύαμε αυτό που ζούσαμε!!! Όπως ήταν πολύ λογικό μία διαδρομή 20 λεπτών την κάναμε 40’.
Το τοπίο όμως ήταν μαγικό. Περπατούσαμε κατά μήκος ενός ποταμού σε μια κοιλάδα με θέα στο βάθος ένα χιονισμένο βουνό.

Κάπου εκεί πιο πέρα στους πρόποδες του βουνού, φτάνουμε στην πισίνα. Την συγκεκριμένη πισίνα την είχα βάλει στο μάτι και ήθελα πάση θυσία να κολυμπήσω στα νερά της. Είναι η παλιότερη της Ισλανδίας και κατασκευάστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Είναι υπαίθρια με μήκος 25 μέτρα και την θέση της θα την ζήλευαν 5* ξενοδοχεία.
Και τώρα η δύσκολη απόφαση. Βουτάμε ή όχι; Ο αέρας θέριζε με την θερμοκρασία στους 2º C! Εντωμεταξύ η hot pool δεν ήταν τόσο καυτή. Το νερό θα ‘χε δεν θα ‘χε 24º C. Άντε τώρα στο παγωμένο και όχι τόσο καθαρό – η αλήθεια είναι – καλυβάκι να τα βγάλεις όλα, να βγεις έξω και να βουτήξεις! Και όμως το κάναμε και αυτό! Με αυτοσχέδια παραβάν αλλάξαμε ομαδικώς και τρέχοντας βουτήξαμε. Πραγματικά είναι απόλαυση να κολυμπάς και να βλέπεις αυτό το τοπίο. Το καλοκαίρι βέβαια. Τον Μάρτη δεν θα το έλεγα. Παρ’ όλα αυτά πολύ χαρήκαμε και αυτή την τρέλα.

Ευτυχώς στην τρέλα οι “Iceland Βitches” ταιριάζουν απόλυτα! Κάτσαμε μέσα κάνα 10 λεπτό και πήραμε την δύσκολη απόφαση να βγούμε. Η επιστροφή στο αυτοκίνητο ήταν λίγο πιο εύκολη γιατί είχαμε τον αέρα πίσω μας. Πήραμε μια ανάσα, ανασυγκροτήσαμε τις δυνάμεις μας και συνεχίσαμε...

 

[Dirty Peanut]

Ήρθε και η Pingui (αυτή δεν ήμουν; ) να επιβλέψει την κατάσταση γιατί είναι επικίνδυνος αυτός ο panlek30. Έχω να δηλώσω ότι είναι το καλύτερο ταξίδι που έχω κάνει. Η παρέα υπέροχη, τα τοπία μοναδικά και ο προγραμματισμός του panlek30, το λιγότερο, επαγγελματικός.
Ακραίες καιρικές συνθήκες, νερά παντού σε όλες τις μορφές, γέλιο μέχρι δακρύων και το αποκορύφωμα της κάθε ημέρας, τα τσαντιράκια μας! Σε κάθε δωμάτιο που μέναμε, έβρισκες απλωμένα πάνω σε καλοριφέρ, βρεγμένα βρακιά, κάλτσες, γάντια, σκουφιά, πετσέτες να κρέμονται... ένας χαμός! Δεν είναι διακοπές για όλους!
Άντε panlek30 γράψε κι άλλα! Κρεμόμαστε απ τα δάχτυλά σου, ακόμη κι εγώ που ήμουν μαζί σου!

 

[Dina Z]

Άντε panlek30 γράψε κι άλλα! Κρεμόμαστε απ τα δάχτυλά σου, ακόμη κι εγώ που ήμουν μαζί σου

Ε, ας μην τα περιμενετε ολα απο τον καημενο panlek30! Και διοργανωτης και συγγραφεας;
Γραψτε και οι υπολοιποι κατι!
Αλλωστε η μαρτυρια του καθενος ειναι ξεχωριστη! Εγω γελασα με τα "τσαντιρακια"

 

[panlek30]

Ήρθε και η Pingui (αυτή δεν ήμουν; ) να επιβλέψει την κατάσταση γιατί είναι επικίνδυνος αυτός ο panlek30. Έχω να δηλώσω ότι είναι το καλύτερο ταξίδι που έχω κάνει. Η παρέα υπέροχη, τα τοπία μοναδικά και ο προγραμματισμός του panlek30, το λιγότερο, επαγγελματικός.
Ακραίες καιρικές συνθήκες, νερά παντού σε όλες τις μορφές, γέλιο μέχρι δακρύων και το αποκορύφωμα της κάθε ημέρας, τα τσαντιράκια μας! Σε κάθε δωμάτιο που μέναμε, έβρισκες απλωμένα πάνω σε καλοριφέρ, βρεγμένα βρακιά, κάλτσες, γάντια, σκουφιά, πετσέτες να κρέμονται... ένας χαμός! Δεν είναι διακοπές για όλους!
Άντε panlek30 γράψε κι άλλα! Κρεμόμαστε απ τα δάχτυλά σου, ακόμη κι εγώ που ήμουν μαζί σου!

Και έδω μ' ακολουθείς;! Τη ζωή μου χεις φάει πια! Οτι και να κάνεις Pingui δε γλυτώνεις! Ήσουν η πρωταγωνίστρια της εκδρομής. Όλα θα τα πω... Καλώς ήρθες!

 

[panlek30]

Επόμενος σταθμός ο καταρράκτης Skogafoss. Πραγματικά όσες φωτογραφίες και αν είχα δει τίποτα δεν μπορούσε να αποτυπώσει την πραγματικότητα. Δεν περιγράφω άλλο...

Ο πάγος κάτω σκληρός σαν πέτρα και γλιστερός σαν γυαλί. Όσο πλησίαζες κοντά του τόσο πιο δύσκολο ήταν να περπατήσεις χωρίς να οριζοντιωθείς! Λόγω του ψύχους, σε αρκετά σημεία τα τρεχούμενα νερά είχαν σχηματίσει σταλακτίτες, κάνοντας τον ακόμα πιο παραμυθένιο!

Δεξιά μία μεγάλη σκάλα (527 σκαλιά παρακαλώ) σε βγάζει σε μια εξέδρα ακριβώς από πάνω και μπορείς να δεις το ποτάμι και τον καταρρακτη όπως πέφτει. Ανεβήκαμε και εκεί. Μη και χάσουμε... Την ακούσαμε πάντως! Λίγο ο αέρας που λυσσούσε, λίγο το κρύο που θέριζε, λίγο η κόντρα κλήση και η σκάλα που έτρεμε, μέχρι να ανεβούμε είδαμε και πάθαμε. Η θέα όμως άξιζε!

Αλλά πόσο να κάτσεις και εκεί πάνω. Όσο πιο ψηλά, τόσο πιο κρύο. Άντε πάλι κάτω άλλα 527 σκαλιά και φύγαμε...

Αφήνουμε τον skogafoss, τον αγαπημένο μου καταρράκτη από αυτούς που είδαμε και συνεχίζουμε για μια ακόμα πρόκληση! Η κούραση και το κρύο που έχουμε φάει όλη την μέρα είναι πλέον εμφανή στα πρόσωπά μας άλλα η λαχτάρα μας να ρουφήξουμε όσες περισσότερες εικόνες μπορούμε από αυτόν τον τόπο είναι τόσο μεγάλη που τίποτα δε μπορεί να μας σταματήσει.
Επόμενη στάση το κουφάρι ενός αεροπλάνου των United States Navy DC που έπεσε το 1973, λόγω έλλειψης καύσιμων! Το ευτυχές γεγονός είναι ότι όλοι επέζησαν του ατυχήματος και το ότι υπάρχει από το '73 εκεί, για να το δούμε εμείς σήμερα! Μετά από μια σύντομη διαδρομή, φτάνουμε στο σημείο που πρέπει να αφήσουμε το jeep και να προσεγγίσουμε το αεροπλάνο με τα πόδια.
Το πρώτο που αντικρίζουμε είναι μια αχανή έρημο από μαύρο πετραδάκι. Πραγματικά μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μας, δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Ούτε θάμνος, ούτε λοφάκι, ούτε βραχάκι, τίποτα ! Ευτυχώς που είχαν σηματοδοτήσει το μονοπάτι με κάποια κίτρινα κολωνάκια αριστερά δεξιά για να ξέρεις προς τα που να πας. Διαφορετικά όλα ήταν τόσο ίδια, που εύκολα μπορούσες να χάσεις τον προσανατολισμό σου και να χαθείς.

Ξεκινήσαμε λοιπόν το μονοπάτι μέχρι το αεροπλάνο το οποίο ξέραμε ότι ήταν 4 χλμ! Εντάξει λέμε, σιγά 4 χλμ. είναι! Τι είναι για μας! Τα πράγματα όμως δεν ήταν ακριβώς έτσι! Ο αέρας φυσούσε 9 μποφόρ στην πλάτη μας, σα να θέλει να μας πετάξει με το πρόσωπο μπροστά! Στην αρχή εγώ το είχα βρει παιχνίδι και έτρεχα κιόλας! Το τρέξιμο σε συνδυασμό με τον αέρα έδινε την αίσθηση ότι πετάς. Τα γελάκια κόπηκαν όμως όταν κόντεψα να σαβουρωθώ! Αποφάσισα πως πρέπει να σεβαστώ τη φύση και τα επόμενα χιλιόμετρα τα πήγα συνετά!
Το κρύο σε συνδυασμό με τον δυνατό αέρα και το ψιλόβροχο διαπερνούσε ισοθερμικά, φλις και μπουφάν μας και νιώθαμε το κρύο στο πετσί μας! Ζοριστήκαμε πραγματικά! Το τοπίο όμως τόσο μοναδικό, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε. Το απόλυτο τίποτα. Το απόλυτο μαύρο και εμείς τόσο ανήμποροι, τόσο μικροί στα στοιχεία της φύσης, να νοιώθουμε δέος.

Κάπου στο βάθος αρχίζουμε να βλέπουμε κάτι να ασπρίζει! Φτάνουμε λέμε. Και φτάνουμε λέμε. Όλο φτάναμε άλλα όλο είχαμε...
Και όμως φτάσαμε και αυτό που αντικρίσαμε μας αποζημίωσε! Δύσκολο να πιστέψεις ότι όντως συνέβει το ατύχημα εκεί! Έμοιαζε λες και κάποιος τοποθέτησε το αεροπλάνο σαν σε κάδρο! Σαν σκηνικό φωτογράφησης! Το βλέμμα χανόταν στην έρημο με φόντο τον ωκεανό!

Βγάλαμε τις σχετικές 2.000 φωτογραφίες μέσα και έξω από την άτρακτο και ξεκινήσαμε να επιστρέφουμε!

Αυτό που ακολούθησε δεν μπορώ να το περιγράψω με λέξεις...
Τέτοια απελπισία δεν είχαμε ξαναζήσει! Ο αέρας πια ήταν κόντρα, η βροχή δυνάμωνε και η άμμος που σήκωνε ερχόταν με δυναμη στο πρόσωπό μας σαν μαστίγιο! Για 4 χιλιόμετρα περπατούσαμε σκυμμένοι για να προστατευτούμε από την άμμο και την βροχή. Τα ρούχα μας, αν και αδιάβροχα δεν άντεχαν και το νερό πλέον περνούσε εσωτερικά. Είχαμε ξυλιάσει από το κρύο και ο δρόμος ατελείωτος. Τα 4 χλμ έμοιαζαν 14 με τον αέρα κόντρα! Θυμάμαι να έχω αδειάσει το μυαλό μου από σκέψεις, να έχω κλείσει τα μάτια και άπλα να περπατάω μέχρι να φτάσουμε... Κανένας δε μίλαγε! Και να ήθελε δε μπορούσε άλλωστε! Η μπαλακλάβα ενωνόταν με το σκουφί. Ούτε μάτια, ούτε στόμα έξω. Το κεφάλι κατω, διπλωμένο ως την κοιλιά για να προστατευτούμε από τον χαμό. Σαν σε τάμα στην Τήνο ένα πράμα! Μόνο οι ριπές του αέρα ακούγονταν....
Μετά από αρκετή ώρα φτάσαμε στο πάρκινγκ! Τι ανακούφιση! Τι λύτρωση που το μαρτύριο τελείωσε!
Άξιζε άραγε όλο αυτό αναρωτηθήκαμε; Κάτι τέτοια είναι που σου μένουν και έχεις να θυμάσαι συμφωνήσαμε! Κάτι τέτοια είναι που μας μαθαίνουν να εκτιμάμε καθετί που κατακτούμε και αποκτούμε με κόπο. Ο κόπος και η διαδρομή είναι αυτή που δίνει στον ίδιο το στόχο που εκπληρώνεις αξία και τον κάνει να μοιάζει ακόμα πιο μεγάλος ακόμα πιο λαμπερός! Η πληρότητα και η ικανοποίηση του "τα κατάφερα".
Σε αυτό το πρίσμα ναι θα πω ξανά, άξιζε!

 

[saudade]

Άξιζε άραγε όλο αυτό αναρωτηθήκαμε; Κάτι τέτοια είναι που σου μένουν και έχεις να θυμάσαι συμφωνήσαμε!

Κάτι τέτοια είναι που κάνουν την Ισλανδία μια περιπέτεια.

Ευχαριστούμε που μοιράζεσαι την εμπειρία σου.

 

[KonstantinosAlyona]

Διαβάζω και πάλι οποιαδήποτε ιστορία περί Ισλανδίας πετύχω, μέχρι να πάμε ξανά εκεί. Μαγικό μέρος, και πολύ ενδιαφέρουσα η εμπειρία σας με τέτοιο καιρό.