Το βασικότερο σε πρώτη φάση είναι να βρεις παρέα όχι να μοιράσεις τις αποστάσεις. Μέχρι και στα μισά χρήματα μπορεί να σου βγει το ταξίδι αυτό αν βρεις συνταξιδιώτη. Ίσως και απο το travelstories να μπορούσες να βρεις παρέα. Πολλοί έχουν όνειρο ένα ταξίδι στηνΙσλανδία! Θα μπορούσες να ξεκινήσεις ένα "νέο θέμα" με τίτλο "Παρέα για ταξίδι στην Ισλανδία" για να δεις αν υπάρχει ανταπόκριση...
Τσεκαρε wizz air. Ενδεικτικά πτήση για Λονδίνο Luton Πέμπτη 19/9/19 70€ 21:40 με 23:25, Παρασκευή 20/9/19 πτήση για Ρεικιαβικ 37 λίρες 6:50 με 8:55 και επιστροφή 46 λιρες Σάββατο 28/9/19 21:00 με 0:55 για Λούτον και 30€ για Αθήνα την Κυριακή 29/9/19 16:15 με 22:00. Εννοείται ότι δίνεις 30€ και βγάζεις κάρτα Wizz discount club οπότε έχεις έκπτωση 10€ σε κάθε πτήση και κάποια έκπτωση στις βαλίτσες. Εννοείται ότι πρέπει να υπολογίσεις και το κόστος για τις βαλίτσες που πρέπει να είναι γύρω στα 100 ευρώ για βαλιτσάκι 10 κιλών με wizz priority και γύρω στα 160 ευρώ για βαλίτσα 20 κιλών (συνολικό κόστος και για τις 4 πτήσεις)
Μήπως μπορείς να γίνεις πιο συγκεκριμένος; Θυμάσαι το όνομα της πισίνας ή την τοποθεσία;Σε αυτή την γωνιά της Ισλανδίας συναντήσαμε και την πισίνα με την καλύτερη θέα. Δυστυχώς όμως την ώρα που φτάσαμε δεν ήταν ανοιχτή.
Η πισίνα βρίσκεται στο Hofsos στην χερσόνησο των ξωτικών.
Χμμμ, εδώ στις παραλίες γιατί φοράνε,γενικά; Δεν ξέρω, υποθέτω για να μη μουσκέψουν τα μαλλιά.
Ντινα τιποτα δε σου ξεφευγει...
Στην Seljavellir οταν ειχαμε παει φορουσαμε σκουφακια γιατι ο αερας θεριζε και το νερο επισης δεν ηταν τοσο ζεστο. Οποτε, οπως λεει ο Κωστας τα φορουσαμε για το κρυο.Καλησπέρα!!! Σκοπεύω να ταξιδέψω την άλλη βδομάδα στην Ισλανδία, ήταν απόφαση της στιγμής και δεν έχω κλείσει ακόμα διαμονή. Θα μείνουμε 7 νύχτες και την νότια πλευρά σκεφτόμουν να την επισκεφτώ με οργανωμένες εκδρομές και τις τελευταίες δυο μέρες να νοικιάσουμε αυτοκίνητο για περισσότερη ελευθερία. Σε ποιο μέρος θα μου πρότεινες να κλείσω διαμονή πέρα από Ρευκιαβικ για να μετριάσω τις αποστάσεις;Εισαγωγή
...Και κάπως έτσι ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι, αραγμένος σε ένα κολπάκι της Πελοποννήσου, να ψήνομαι από τον καυτό ήλιο, νοστάλγησα τους πάγους και το κρύο της κουκίδας του 66° παράλληλου του αρκτικού κυκλου!
Αχχχ, ταξιδάρα με τα όλα της! Ένα ταξίδι πολύ διαφορετικό απ' ότι το μάτι έχει συνηθίσει να βλέπει και η καρδιά να αισθάνεται. Ένας τόπος άγονος και απόκοσμος που σου προκαλεί δέος και σου υπενθυμίζει συνεχώς πόσο ανίσχυρος είναι ο άνθρωπος στα στοιχεία της φύσης!
Όλα ξεκίνησαν πριν ένα χρόνο, πέρυσι το καλοκαιρι, όταν ψαχνοντας στο skyscanner άνευ λόγου και αιτίας -το συνηθίζω άλλωστε- έπεσα σε μια προσφορά της lufthansa για Ισλανδία. Μεταξύ σοβαρού κ αστείου πέταξα την ιδέα στη συνάρδελφό μου και από το πουθενά τρελάθηκε απ' τη χαρά της.
Η αλήθεια είναι οτι χρόνια γλυκοκοιτάζαμε το συγκεκριμένο ταξιδάκι αλλά λόγω κόστους, πάντα το αναβάλλαμε. Τώρα λοιπόν ήταν η μεγάλη ευκαιρία και δεν έπαιρνε αναβολές! Μέσα σε 3 μέρες τα εισιτήρια (4 στον αριθμό) για τον Μάρτιο του 2018 είχαν κλειστεί!
Ο μήνας μόνο τυχαίος δεν ήταν. Οι μέρες τότε μεγαλώνουν σημαντικά, τα χιόνια αρχίζουν να λιώνουν, ο βορράς γίνεται προσβάσιμος και υπάρχει ακόμα η δυνατοτητα να δεις ice caves και φυσικά σέλας!
Γενικά ειναι μια ενδιάμεση εποχή που ανάλογα με το που βρίσκεσαι, μπορεί να συναντήσεις απο απόλυτο χειμώνα ως και άνοιξη.
Οι 8 μήνες μέχρι το ταξίδι πέρασαν αργά κ βασανιστικά με την σουρεάλ φάση να κάνω καλοκαιρινές διακοπές και να διαβάζω στην παραλία για παγετώνες και εξοπλισμούς για σκι!
Την οργάνωση όλου του ταξιδίου, όπως κάθε φορά, την ανέλαβα εγώ. Το πρόγραμμα έλεγε γύρος του νησιού σε 8 μέρες. 7 διαφορετικά καταλύματα και jeep για όλες τις μέρες. Όλα κλεισμένα από Ελλάδα!
2 φορές κλείσαμε και ακυρώσαμε την διαμονή μας για τα 7 βράδια μέχρι να αποφασίσω αν πρέπει ο γύρος να γίνει απο βορρά προς νότο ή το αντίθετο. Τους τρέλανα με τις ακυρώσεις και "το δείτε το ένα σπιτάκι, δείτε το άλλο"!
Τελικά φοβούμενος μήπως αποκλειστούμε στον βορρά κ δεν καταφερουμε να δούμε τα αξιοθέατα του νότου (που είναι και τα περισσότερα), αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε απο τον νότο. Έτσι αν οι δρόμοι προς Egilsstadir ήταν κλειστοί, να έχουμε καταφέρει να δούμε τουλάχιστον τα highlights!
Οι μήνες πέρασαν, το πρόγραμμα βγήκε, ο απαραίτητος εξολισμός αγοράστηκε και οι "iceland bitches" πέρασαν την πύλη του αεροδρομίου. Η περιπέτεια ξεκινά!!!
1η Μέρα
Που είχαμε μείνει; Α, ναι! Το ημερολόγιο έλεγε 11.03.2018 και οι iceland bitches στις 6 το πρωί, περνούσαν την πύλη του αεροδρομίου! Άυπνοι αλλά μες την τρελή χαρά σκεπτόμενοι το τι πρόκειται να επακολουθήσει... Στο σημείο αυτό να κάνω μία παρένθεση και να σημειώσω ότι το iceland bitches προέκυψε από την ονομασία της ομάδας μας στο messenger που δημιουργήσαμε για την οργάνωση του ταξιδιού μας μήνες πριν. Οι Iceland Bitches αποτελoύνται από τα ζευγάρια (Frosty - Ιcy) και (Pingui - Pollar Bear)!!!
Η διπλή επτάωρη πτήση της Lufthansa μας φάνηκε αιώνας. Στις 14.00 αισίως φτάσαμε Ισλανδία! Οι πρώτες εικόνες από ψηλά απόκοσμες. Νερό - Πάγος - Βουνά. Τίποτα άλλο! Που ήρθαμε ρε παιδιά;;;
Παραλαμβάνουμε το Dacia μας με συνοπτικές διαδικασίες και ξεκινάμε για το Reykjavik. Από την αρχή κιόλας διαπιστώνουμε ότι η οδήγηση δεν θα είναι τόσο εύκολη όσο νομίζαμε. Ο πάγος σε αρκετά σημεία κάνει το αμάξι να χορεύει... Κοιτάμε αριστερά - δεξιά και δεν μπορούμε να πιστέψουμε πόσο λευκά είναι όλα. Τα πάντα καλυμμένα με χιόνι. Πλησιάζοντας την πόλη τα πράγματα είναι καλύτερα και αρχίζουμε να ψάχνουμε το hostel που θα μείνουμε το πρώτο μας βράδυ. Ούτε με το GPS δε μπορούσαμε να το εντοπίσουμε. Χωμένο τελικά σε ένα εμπορικό φάντασμα έξω από την πόλη. Τα καταστήματα έμοιαζαν να ναι κλειστά εδώ και καμιά δεκαετία. Δεν κυκλοφορούσε ψυχή πουθενά. Μας πιάνει νευρικό γέλιο μη μπορώντας να πιστέψουμε αυτό που ζούμε και πλάθουμε σενάρια ταινιών με ψυχοπαθείς που την "βρίσκουν" ξεκοιλιάζοντας ανυποψίαστους τουρίστες σε ξεχασμένα hostel του Reykjavik!
Συνεχίσαμε προς το κέντρο και το λιμάνι. Επισκεφθήκαμε την Harpa, το Sun Voyager και σουλατσάραμε στα μαγαζάκια της πόλης.
Το κρύο τσουχτερό και η πείνα μεγάλη. Χωθήκαμε σε ένα μαγαζάκι που είχα διαβάσει ότι είναι από τα παλιότερα της πόλης και φημίζεται για την σούπα αστακού. Πήρε ο καθένας από μία και για την μέση έναν μπακαλιάρο και ένα σολομό. Ομολογώ τα ψαράκια ήταν καλά αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο. Η σούπα όμως ήταν η καλύτερη που είχαμε φάει στη ζωή μας. Το μαγαζί επίσης είναι από τα οικονομικότερα για τα δεδομένα της πόλης. Σίγουρα αξίζει επίσκεψη. https://www.tripadvisor.com.gr/Rest...n_The_Sea_Baron-Reykjavik_Capital_Region.html
Η ώρα είχε πάει ήδη 20.00 και η συνέχεια έλεγε μπιρίτσα σε μία παμπ που είχε live Jazz με έναν φίλο που μένει Λονδίνο και συμπτωματικά βρισκόταν και αυτός εδώ. Δυστυχώς ούτε τον φίλο είδαμε ούτε κανένα live. Πήγαμε στο κοντινότερο supermarket για προμήθειες και καταλήξαμε στο hostel. Είμασταν όλοι πτώματα. Τσεκάραμε την δραστηριότητα του σέλας για απόψε και ήταν στη κλίμακα 2. Αρκετά χαμηλή. Με τα φώτα της πόλης, δεν είχαμε πιθανότητες να το δούμε. Το μόνο που είδαμε στην συνέχεια ήταν κάτι όνειρα! Μεταξύ ύπνου- ξύπνιου άκουσα κάποιον να λέει ότι κάτι φαίνεται! Αλήθεια - ψέματα κανένας δεν είχε το κουράγιο να το κυνηγήσει απόψε! Άλλωστε ήταν η πρώτη νύχτα μας...
2η Μέρα
Δεύτερη μέρα λοιπόν και ο ενθουσιασμός μας στα ύψη! Ο καιρός είναι ηλιόλουστος και σήμερα ξεκινάμε σβήνοντας έναν bucket list πόθο. Snorkeling στο Silfra! Το Silfra είναι ένα καταδυτικό σημείο στο εθνικό πάρκο Thingvellir που κανείς μπορεί να βουτήξει στο ρήγμα που δημιουργούν οι δύο τεκτονικές πλάκες της γης, η ευρασιατική και η βορειοαμερικάνικη! Κάθε χρόνο το ρήγμα μεγαλώνει κατά 2 εκατοστά καθώς οι πλάκες απομακρύνονται. Κατά την διαδρομή μας προς το πάρκο είδαμε μερικές πολύ όμορφες εικόνες.
Στο Silfra το νερό έχει σταθερή θερμοκρασία όλο το έτος (2-4 βαθμούς Κελσίου) και προέρχεται από την τήξη των παγετώνων.
Η προετοιμασία του εξοπλισμού είναι ολόκληρη ιεροτελεστία και διαρκεί πολύ ώρα καθώς πρέπει να γίνει σωστή μόνωση να για μην περάσει το κρύο νερό στο σώμα. Αφού βγάζουμε όλα μας τα ρούχα πλην των ισοθερμικών μας, φοράμε μία ολόσωμη φόρμα fleece. Πάνω από αυτή, μία ειδική διπλή καταδυτική στολή που ενδιάμεσα έχει εγκλωβισμένο αέρα για έξτρα μόνωση και ενσωματωμένα μποτάκια. Κατά την διαδικασία περιττό να σας περιγράψω το γέλιο που έπεσε... Η στολή είχε λαστιχένιες απολήξεις στο κεφάλι και στα χέρια που ήταν απιιιιιιιιστευτα σφικτές! Ήταν σχεδόν αδύνατον να περάσεις το οτιδήποτε! Θυμάμαι χαρακτηριστικά την ατάκα του φοβερού Weston (ο εκπαιδευτής μας) όταν φτάσαμε στο σημείο να περάσουμε το κεφάλι να μας λέει : "πάρτε βαθιά ανάσα και σπρώξτε με όλη σας την δύναμη. Σήμερα ετοιμαστείτε να ξαναγεννηθείτε".
Φτάνοντας στο σημείο η αναμονή ήταν αρκετή καθώς υπήρχαν και άλλα γκρουπ. Οι εκπαιδευτές που γνωρίσαμε ήταν απ΄όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Ιταλοί, Γερμανοί, Αμερικάνοι και 2 από αυτούς Έλληνες. Τελικά εμείς είμαστε παντού!Ο ένας ήταν τρισευτυχισμένος που ζούσε εδώ και έκανε την δουλειά που του άρεσε και ο άλλος που είχε κλείσει μόλις ένα 6μηνο, δεν την πάλευε καθόλου. Είχε φρικάρει με τον χειμώνα που μόλις είχε περάσει, το κρύο που είχε φάει και με το συνεχές σκοτάδι. Τον ενθαρρύναμε ότι τα δύσκολα πέρασαν και ότι έρχεται το καλοκαίρι και τον αποχαιρετήσαμε.
Αυτό που διαπιστώσαμε και αργότερα στο ταξίδι μας είναι ότι όλοι όσοι ασχολούνται με τον τουρισμό και την εστίαση στην Ισλανδία, δεν είναι Ισλανδοί. Προφανώς με την τουριστική έκρηξη τα τελευταία χρόνια και τα σχεδόν μηδενικά ποσοστά ανεργίας που έχουν έτσι και αλλιώς, έχουν δημιουργηθεί θέσεις που δεν μπορούν να καλύψουν εσωτερικά! Όσοι ενδιαφερόμενοι λοιπόν, σπεύσατε!
Ηρθε λοιπόν και η σειρά μας, και μπλουμμμμ....
Οι εικόνες που αντικρίσαμε αμέσως μετά ξεπερνούσαν οποιοδήποτε snorkeling είχαμε κάνει, παρά το γεγονός ότι στον συγκεκριμένο βυθό δεν ζει τίποτα παρά μόνο ένα είδος ψαριού (απ' ότι μας είπε ο εκπαιδευτής μας), το οποίο δεν είδαμε καν! Το βάθος του ρήγματος που δημιουργούν οι τεκτονικές πλάκες σου κόβει την ανάσα! Σε κάποια σημεία φτάνει τα 58 μέτρα!
Η εκπληκτική διαύγεια του νερού σου δίνει την αίσθηση ότι αιωρείσαι !
Κατά το τελείωμα της διαδρομής. Το νερό πραγματικά κρυστάλλινο και εννοείται πόσιμο!
Οι παραπάνω φωτογραφίες είναι χωρίς επεξεργασία, με τα φυσικά τους χρώματα και μας τις έβγαλε ο εκπαιδευτής μας ο οποίος φορούσε βάρη και μπορούσε να καταδυθεί. Εμείς δυστυχώς πάρα τις επανειλημμένες προσπάθειες, λόγω της στολής μας, ανεβαίναμε σαν αερόστατα! Για τους πιο τολμηρούς κατά την κράτηση υπήρχε και η επιλογή για snorkeling με απλή καταδυτική στολή ώστε να μπορείς να καταδυθείς ή καλύτερα να......καταψυχθείς!!!Ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω!
Ακόμα και έτσι πάντως η εμπειρία ήταν εκπληκτική και κατά γενική ομολογία και των 4άρων είναι must δραστηριότητα, παρά το τσουχτερό (όπως όλα στην Ισλανδία άλλωστε) κόστος!
Η βόλτα μας συνεχίστηκε στο εθνικό πάρκο Thingvellir που περιπλανηθήκαμε κατά μήκος του ρήγματος, θαυμάσαμε την θέα από ψηλά, την λίμνη Thingvallavatn, έναν όμορφο παγωμένο μικρό καταρράκτη καθώς και το σημείο που είχε έδρα το ισλανδικό κοινοβούλιο από το 930 μ.Χ. έως το 1798, το οποίο ήταν και το παλαιότερο στον κόσμο.
Μέρος του ρήγματος με θέα τη λίμνη.
Οι iceland bitches ανάμεσα στις τεκτονικές πλάκες (και από ξηράς).
O παγωμένος καταρράκτης.
Παγωμένη λίμνη εντός του πάρκου.
Το σημείο που βρισκόταν κάποτε το κοινοβούλιο.
Παίρνουμε το jeep και κατευθυνόμαστε προς τον θερμοπίδακα Strokkur. Μέχρι στιγμής ο δρόμος βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση και απολαμβάνουμε την διαδρομή.
Από το πάρκινγκ κιόλας η μυρωδιά είναι ανυπόφορη! Το θειάφι κάνει καλά την δουλειά του! Ουσιαστικά δεν πρόκειται για έναν μόνο θερμοπίδακα αλλά για ένα γεωθερμικό πάρκο. Η γη βράζει! Λάσπη, ατμός και νερό όπου και να κοιτάξεις. Σιγά σιγά αρχίζεις να συνηθίζεις και την μυρωδιά…
Η γεωθερμική ενέργεια από τα ηφαίστεια που εγκλωβίζεται στα έγκατα της γης, εκτονώνεται μέσω των διόδων που βρίσκει στην επιφάνεια της γης, δημιουργώντας θερμοπίδακες. Ο θερμοπίδακας που βρίσκεται εδώ είναι μεγαλύτερος της Ισλανδίας και το ύψος του φτάνει τα 15 μέτρα. Ανά 7 λεπτά περίπου εκρήγνυται με τον κόσμο που βρίσκεται εδώ, να στήνεται για να πετύχει την καλύτερη στιγμή!
Ανηφορίζουμε ακόμα περισσότερο μέχρι τον καταρράκτη Gullfoss. Κατά την διαδρομή μας περάσαμε αρκετές φάρμες με ισλανδικά άλογα! Πόσο αρμονικά δένουν με το τοπίο!
Ανεβαίνοντας ο καιρός αγριεύει. Ο αέρας δυναμώνει και αρχίζει να ρίχνει χιονόνερο. Ανοίγοντας την πόρτα να βγούμε ερχόμαστε για πρώτη φορά αντιμέτωποι με το πραγματικό κρύο της Ισλανδίας. Πρόκειται για ένα όμορφο καταρράκτη σε δύο επίπεδα που καταλήγει σ' ένα φαράγγι. Δε μπορέσαμε να κάτσουμε έξω για παραπάνω από 5 λεπτά. Βγάλαμε 2-3 φωτογραφίες και συνεχίσαμε νοτιότερα πια.
Αν θα με ρωτούσε κάποιος να του προτείνω μόνο δύο μέρη να δει κοντά στο Reykjavik, το ένα θα ήταν το Silfra και το δεύτερο σίγουρα ο κρατήρας Kerid! Πριν 3000 χρόνια ήταν ενεργό ηφαίστειο, ευτυχώς για μας όχι πια! Το βάθος του είναι 55 μέτρα και η θέα τόσο από ψηλά όσο και από μέσα ήταν απίθανη!
Πραγματικά δεν ξέρω τι εικόνα μπορεί να αντικρίσει κάποιος αν έρθει άλλη εποχή αλλά τον Μάρτη που τον επισκεφτήκαμε εμείς, το νερό που βρίσκεται συγκεντρωμένο στην βάση του είναι παγωμένο, μετατρέποντάς τον σε μία τεράστια πίστα πάγου.
Το τι παλιμπαιδισμός μας έπιασε δε περιγράφεται! Και δώσε πιρουέτα και δώσε διπλό τόλουπ και δώσε άξελ! Να κυλιόμαστε σα τα μωρά μια αριστερά μία δεξιά, να ανοιγοκλείνουμε χέρια πόδια σα να κολυμπάμε, να σπινιάρουμε, να τρώμε σαβούρες, να κάνουμε μπούμερανγκ, να στήνουμε κάμερες και να κάνουμε χορευτικά, να τρέχουμε με τα σελφοκόνταρα αλλοπρόσαλλα και ότι άλλη μπούρδα μπορείς να φανταστείς….
Μας είχε πιάσει μια παράνοια! Ο καθένας έλεγε να κάνουμε και από μία χαζομάρα ενώ παράλληλα νύχτωνε και όσο νύχτωνε τόσο οι ιδέες για ακόμα περισσότερες μπούρδες έπεφταν βροχή και εμείς σε μια παραφροσύνη να τρέχουμε, να αλλάζουμε πόζες, πόζες πόζες, όσες περισσότερες γίνεται, για όσο προλαβαίνουμε, για όσο είχε ακόμα φως…. Τρεεεεεεεελαααααα!
Σχεδόν νύχτωσε και πήραμε το δρόμο για το Hella όπου θα διανυκτερεύαμε απόψε.
Το Café Arhus Hella που είχαμε κλείσει ήταν ένα πολύ ωραίο ξύλινο σπιτάκι με 2 κρεβατοκάμαρες, κουζίνα και θέα ένα ποτάμι. Απόψε οι γυναίκες μαγείρεψαν πρόχειρα μια μακαρονάδα. Συζητήσαμε αυτά που ζήσαμε σήμερα και το πλάνο μας για την επόμενη μέρα. Είχε αρχίζει να χιονίζει και έξω το είχε στρώσει. Ο καιρός δεν θα ήταν ιδιαίτερα καλός αύριο. Άραγε θα έβγαινε το πρόγραμμα μας; Όσο για σέλας απόψε ούτε λόγος. Ούτε αστέρι δε φαινόταν!
Το σπιτάκι μας την επόμενη μέρα το πρωί.
3η Μέρα
Τα ξυπνητήρια στις 8 βάραγαν ομαδικώς!
- Άντε σηκωθείτε! Δε θέλω να αργήσουμε σήμερα. Είναι βαρύ το πρόγραμμα. Έχουμε να πάμε και για μπανάκι....
- Τι μπανάκι καλέ; Ακόμα χιονίζει έξω!
- Είναι ζεστά τα νερά.
- Ζεστά είναι αλλά πως θα τσισιδωθούμε στους 1°C;
- Μια χαρά θα τσιτσιδωθείς! Μια ιδέα είναι. Εξάλλου που θα τα ξαναζήσεις αυτά;
Με συνοπτικές διαδικασίες ετοιμαστήκαμε, φάγαμε πρωινό, πήραμε καφεδάκια ανά χείρας και ξεκινήσαμε... Ο καιρός, όπως είχαμε δει από το προηγούμενο βράδυ δεν ήταν καλός. Συννεφιά, χιονόνερο και δυνατός αέρας. Ε και; Εμείς δεν κολλάμε πουθενά!
Ο δρόμος στην νότια πλευρά είχε μία σχετική “κίνηση” καθώς είναι το πιο τουριστικό κομμάτι του νησιού. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν τα τεράστια Super Jeep που έκαναν το ταπεινό μας Dacia να μοιάζει μπροστά τους μυρμηγκάκι! Τεράστια jeep με ρόδες σε μέγεθος τρακτέρ. Και ήταν πολλά! Και έτρεχαν σαν δαίμονες! Δε μας έφταναν οι ριπές αέρα που μας πήγαιναν βάρκα γιαλό, είχαμε και αυτά που καθώς περνούσαν με ταχύτητα δίπλα μας έπρεπε να κρατάμε δυνατά το τιμόνι, μη μας πετάξει το κύμα αέρα στη απέναντι πλευρά του δρόμου.
Επισυνάπτω φωτογραφία τυπικού super jeep από το internet γιατί δεν έχω σχετική.
Παρόλα αυτά ο δρόμος ήταν σε πολύ καλή κατάσταση χωρίς χιόνι ή πάγο. Το τοπίο στη νότια πλευρά ήταν κυρίως επίπεδο και άγονο.
Πρώτη στάση για σήμερα ήταν ο εντυπωσιακός καταρράκτης Seljalandsfoss ύψους 60 μέτρων. Από το δρόμο κιόλας μόλις τον αντικρίζεις μένεις με το στόμα ανοιχτό. Παραπλεύρως υπάρχει και ένα μονοπατάκι που μπορείς να πας από το πίσω μέρος. Δυστυχώς όμως λόγω πάγου, η πρόσβαση ήταν κλειστή.
Το μονοπάτι για το πίσω μέρος του καταρράκτη. Δε χρειάζεται να σου πει κανείς ότι είναι κλειστό.Δε μιλάμε για χιόνι αλλά πάγο!
Ο ήχος του νερού εκκωφαντικός και η πίεση του τέτοια ώστε μερικά λεπτά για φωτογραφία μπροστά του, αρκούσαν για να γίνεις μούσκεμα!
Αρχίζουμε να ψάχνουμε αριστερά από τον Seljalandsfoss για έναν μικρότερο καταρράκτη που είχαμε διαβάσει, κρυμμένο πίσω από κάτι βράχια, τον Gljufrabui. Μόνο ο “pollar bear” κατάφερε να τον δει όμως από μέσα, που είχε πιο ενισχυμένα και ψηλά μποτάκια. Η μοναδική πρόσβαση είναι μέσα από το ποτάμι και το νερό ήταν πάνω απ΄ τον αστράγαλο. Δε θέλαμε να ρισκάρουμε να γίνουμε μούσκεμα, γιατί η μέρα μας είχε μόλις ξεκινήσει και άλλα παπούτσια δεν υπήρχαν! Απ’ ότι μας είπε, πάντως άξιζε!
Επιστρέφουμε στο jeep, τινάζουμε όπως όπως τα ρούχα μας που στάζανε και ξεκινάμε για το πρώτο μπάνιο του 2018! Τέτοια λαχτάρα για μπάνιο ούτε δεκαπενταύγουστο στο Σίμο με 38ºC δεν είχα!
Βάλαμε στο GPS τον προορισμό Seljavellir Ηot Pool και ξεκινήσαμε. Ο αέρας δυνάμωνε ακόμα περισσότερο. Είχε φτάσει τα 9 μποφόρ και η οδήγηση ήταν αρκετά δύσκολη! Φτάνουμε στο σημείο της διασταύρωσης από το κεντρικό δρόμο που έπρεπε να στρίψουμε. Ο δρόμος προς το τέλος γινόταν χωματόδρομος και κατέληγε σε ένα σημείο στάθμευσης. Από εκεί έπρεπε να πάμε πεζοπορία για περίπου 1,3 χλμ. μέχρι την πισίνα. Ντυνόμαστε σαν κρεμμύδια, παίρνουμε πετσέτες μαγιό και κάνουμε να βγούμε από το αυτοκίνητο. Αμ δε!!! Ο αέρας ήταν τόσο δυνατός που δεν μπορούσαμε από την αντίσταση να ανοίξουμε τις πόρτες! Πρώτα φορά ζούμε κάτι τέτοιο! Αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε τι πάμε να κάνουμε; Κι αν μας πάρει και μας σηκώσει; Απ’ την άλλη ήρθαμε μέχρι εδώ και δεν θα το τολμήσουμε;
Βάζουμε όλη μας την δύναμη και ανοίγουμε χρησιμοποιώντας την ίδια δύναμη να τις κρατήσουμε για να μην τις γυρίσει ο αέρας τέρμα και τις σπάσει! Και τώρα τα δύσκολα... Εννοείται πως δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε κανονικά. Καθ’ όλη την διαδρομή τα ρεύματα του αέρα μας πηγαινοέφερναν μια αριστερά μια δεξιά ανήμποροι να ισορροπήσουμε. Σα να μην έφτανε αυτό έριχνε ψιλόβροχο και σήκωνε και πετραδάκια τα οποία μας τύφλωναν. Συνεχίσαμε σιγά σιγά φασκιωμένοι ολόκληροι με μια μικρή γραμμούλα ανοιχτή στα μάτια, ίσα-ίσα για να βλέπουμε.
Κανα δύο φορές βρήκα την Pingui να έχει ξαπλώσει από τον φόβο της μην την πάρει ο αέρας! Η κατάσταση ήταν τόσο κωμικοτραγική που μας είχε πιάσει νευρικό γέλιο! Δεν το πιστεύαμε αυτό που ζούσαμε!!! Όπως ήταν πολύ λογικό μία διαδρομή 20 λεπτών την κάναμε 40’.
Το τοπίο όμως ήταν μαγικό. Περπατούσαμε κατά μήκος ενός ποταμού σε μια κοιλάδα με θέα στο βάθος ένα χιονισμένο βουνό.
Κάπου εκεί πιο πέρα στους πρόποδες του βουνού, φτάνουμε στην πισίνα. Την συγκεκριμένη πισίνα την είχα βάλει στο μάτι και ήθελα πάση θυσία να κολυμπήσω στα νερά της. Είναι η παλιότερη της Ισλανδίας και κατασκευάστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Είναι υπαίθρια με μήκος 25 μέτρα και την θέση της θα την ζήλευαν 5* ξενοδοχεία.
Και τώρα η δύσκολη απόφαση. Βουτάμε ή όχι; Ο αέρας θέριζε με την θερμοκρασία στους 2º C! Εντωμεταξύ η hot pool δεν ήταν τόσο καυτή. Το νερό θα ‘χε δεν θα ‘χε 24º C. Άντε τώρα στο παγωμένο και όχι τόσο καθαρό – η αλήθεια είναι – καλυβάκι να τα βγάλεις όλα, να βγεις έξω και να βουτήξεις! Και όμως το κάναμε και αυτό! Με αυτοσχέδια παραβάν αλλάξαμε ομαδικώς και τρέχοντας βουτήξαμε. Πραγματικά είναι απόλαυση να κολυμπάς και να βλέπεις αυτό το τοπίο. Το καλοκαίρι βέβαια. Τον Μάρτη δεν θα το έλεγα. Παρ’ όλα αυτά πολύ χαρήκαμε και αυτή την τρέλα.
Ευτυχώς στην τρέλα οι “Iceland Βitches” ταιριάζουν απόλυτα! Κάτσαμε μέσα κάνα 10 λεπτό και πήραμε την δύσκολη απόφαση να βγούμε. Η επιστροφή στο αυτοκίνητο ήταν λίγο πιο εύκολη γιατί είχαμε τον αέρα πίσω μας. Πήραμε μια ανάσα, ανασυγκροτήσαμε τις δυνάμεις μας και συνεχίσαμε...
Επόμενος σταθμός ο καταρράκτης Skogafoss. Πραγματικά όσες φωτογραφίες και αν είχα δει τίποτα δεν μπορούσε να αποτυπώσει την πραγματικότητα. Δεν περιγράφω άλλο...
Ο πάγος κάτω σκληρός σαν πέτρα και γλιστερός σαν γυαλί. Όσο πλησίαζες κοντά του τόσο πιο δύσκολο ήταν να περπατήσεις χωρίς να οριζοντιωθείς! Λόγω του ψύχους, σε αρκετά σημεία τα τρεχούμενα νερά είχαν σχηματίσει σταλακτίτες, κάνοντας τον ακόμα πιο παραμυθένιο!
Δεξιά μία μεγάλη σκάλα (527 σκαλιά παρακαλώ) σε βγάζει σε μια εξέδρα ακριβώς από πάνω και μπορείς να δεις το ποτάμι και τον καταρρακτη όπως πέφτει. Ανεβήκαμε και εκεί. Μη και χάσουμε... Την ακούσαμε πάντως! Λίγο ο αέρας που λυσσούσε, λίγο το κρύο που θέριζε, λίγο η κόντρα κλήση και η σκάλα που έτρεμε, μέχρι να ανεβούμε είδαμε και πάθαμε. Η θέα όμως άξιζε!
Αλλά πόσο να κάτσεις και εκεί πάνω. Όσο πιο ψηλά, τόσο πιο κρύο. Άντε πάλι κάτω άλλα 527 σκαλιά και φύγαμε...
Αφήνουμε τον skogafoss, τον αγαπημένο μου καταρράκτη από αυτούς που είδαμε και συνεχίζουμε για μια ακόμα πρόκληση! Η κούραση και το κρύο που έχουμε φάει όλη την μέρα είναι πλέον εμφανή στα πρόσωπά μας άλλα η λαχτάρα μας να ρουφήξουμε όσες περισσότερες εικόνες μπορούμε από αυτόν τον τόπο είναι τόσο μεγάλη που τίποτα δε μπορεί να μας σταματήσει.
Επόμενη στάση το κουφάρι ενός αεροπλάνου των United States Navy DC που έπεσε το 1973, λόγω έλλειψης καύσιμων! Το ευτυχές γεγονός είναι ότι όλοι επέζησαν του ατυχήματος και το ότι υπάρχει από το '73 εκεί, για να το δούμε εμείς σήμερα! Μετά από μια σύντομη διαδρομή, φτάνουμε στο σημείο που πρέπει να αφήσουμε το jeep και να προσεγγίσουμε το αεροπλάνο με τα πόδια.
Το πρώτο που αντικρίζουμε είναι μια αχανή έρημο από μαύρο πετραδάκι. Πραγματικά μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μας, δεν υπήρχε τίποτα άλλο. Ούτε θάμνος, ούτε λοφάκι, ούτε βραχάκι, τίποτα ! Ευτυχώς που είχαν σηματοδοτήσει το μονοπάτι με κάποια κίτρινα κολωνάκια αριστερά δεξιά για να ξέρεις προς τα που να πας. Διαφορετικά όλα ήταν τόσο ίδια, που εύκολα μπορούσες να χάσεις τον προσανατολισμό σου και να χαθείς.
Ξεκινήσαμε λοιπόν το μονοπάτι μέχρι το αεροπλάνο το οποίο ξέραμε ότι ήταν 4 χλμ! Εντάξει λέμε, σιγά 4 χλμ. είναι! Τι είναι για μας! Τα πράγματα όμως δεν ήταν ακριβώς έτσι! Ο αέρας φυσούσε 9 μποφόρ στην πλάτη μας, σα να θέλει να μας πετάξει με το πρόσωπο μπροστά! Στην αρχή εγώ το είχα βρει παιχνίδι και έτρεχα κιόλας! Το τρέξιμο σε συνδυασμό με τον αέρα έδινε την αίσθηση ότι πετάς. Τα γελάκια κόπηκαν όμως όταν κόντεψα να σαβουρωθώ! Αποφάσισα πως πρέπει να σεβαστώ τη φύση και τα επόμενα χιλιόμετρα τα πήγα συνετά!
Το κρύο σε συνδυασμό με τον δυνατό αέρα και το ψιλόβροχο διαπερνούσε ισοθερμικά, φλις και μπουφάν μας και νιώθαμε το κρύο στο πετσί μας! Ζοριστήκαμε πραγματικά! Το τοπίο όμως τόσο μοναδικό, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε. Το απόλυτο τίποτα. Το απόλυτο μαύρο και εμείς τόσο ανήμποροι, τόσο μικροί στα στοιχεία της φύσης, να νοιώθουμε δέος.
Κάπου στο βάθος αρχίζουμε να βλέπουμε κάτι να ασπρίζει! Φτάνουμε λέμε. Και φτάνουμε λέμε. Όλο φτάναμε άλλα όλο είχαμε...
Και όμως φτάσαμε και αυτό που αντικρίσαμε μας αποζημίωσε! Δύσκολο να πιστέψεις ότι όντως συνέβει το ατύχημα εκεί! Έμοιαζε λες και κάποιος τοποθέτησε το αεροπλάνο σαν σε κάδρο! Σαν σκηνικό φωτογράφησης! Το βλέμμα χανόταν στην έρημο με φόντο τον ωκεανό!
Βγάλαμε τις σχετικές 2.000 φωτογραφίες μέσα και έξω από την άτρακτο και ξεκινήσαμε να επιστρέφουμε!
Αυτό που ακολούθησε δεν μπορώ να το περιγράψω με λέξεις...
Τέτοια απελπισία δεν είχαμε ξαναζήσει! Ο αέρας πια ήταν κόντρα, η βροχή δυνάμωνε και η άμμος που σήκωνε ερχόταν με δυναμη στο πρόσωπό μας σαν μαστίγιο! Για 4 χιλιόμετρα περπατούσαμε σκυμμένοι για να προστατευτούμε από την άμμο και την βροχή. Τα ρούχα μας, αν και αδιάβροχα δεν άντεχαν και το νερό πλέον περνούσε εσωτερικά. Είχαμε ξυλιάσει από το κρύο και ο δρόμος ατελείωτος. Τα 4 χλμ έμοιαζαν 14 με τον αέρα κόντρα! Θυμάμαι να έχω αδειάσει το μυαλό μου από σκέψεις, να έχω κλείσει τα μάτια και άπλα να περπατάω μέχρι να φτάσουμε... Κανένας δε μίλαγε! Και να ήθελε δε μπορούσε άλλωστε! Η μπαλακλάβα ενωνόταν με το σκουφί. Ούτε μάτια, ούτε στόμα έξω. Το κεφάλι κατω, διπλωμένο ως την κοιλιά για να προστατευτούμε από τον χαμό. Σαν σε τάμα στην Τήνο ένα πράμα! Μόνο οι ριπές του αέρα ακούγονταν....
Μετά από αρκετή ώρα φτάσαμε στο πάρκινγκ! Τι ανακούφιση! Τι λύτρωση που το μαρτύριο τελείωσε!
Άξιζε άραγε όλο αυτό αναρωτηθήκαμε; Κάτι τέτοια είναι που σου μένουν και έχεις να θυμάσαι συμφωνήσαμε! Κάτι τέτοια είναι που μας μαθαίνουν να εκτιμάμε καθετί που κατακτούμε και αποκτούμε με κόπο. Ο κόπος και η διαδρομή είναι αυτή που δίνει στον ίδιο το στόχο που εκπληρώνεις αξία και τον κάνει να μοιάζει ακόμα πιο μεγάλος ακόμα πιο λαμπερός! Η πληρότητα και η ικανοποίηση του "τα κατάφερα".
Σε αυτό το πρίσμα ναι θα πω ξανά, άξιζε!
Η ώρα είχε πάει γύρω στις 5.30 και με βάση το πρόγραμμα θα πηγαίναμε στην χερσόνησο Dyrholaey να δούμε την θέα που προσφέρει στον ωκεανό και την φυσική αψίδα που έχουν σχηματίσει τα βράχια από λάβα. Ποια θέα δηλαδή με την βροχή που είχε;! Στάζαμε εντωμεταξύ από πάνω ως κάτω! Ποιος ξαναβγαίνει έξω να δει την θέα! Τα πόδια μας έτρεμαν! Η Dyrholaey κάηκε! Συνεχίζουμε...
Το επόμενο αξιοθέατο στην διαδρομή μας ήταν παραλία Reynisfjara. Παρά την κούραση μας, αυτή δεν μπορούσαμε σε καμία περίπτωση να την προσπεράσουμε! Αυτά τα βράχια βασάλτη μας είχαν καρφωθεί στον εγκέφαλο! Τόσο εξωπραγματικά! Τόσο ψηλά και υπέροχα! Μεγαλύτερος καλλιτέχνης από την ίδια την φύση δεν υπάρχει τελικά!
Τα κύματα εκεί τεράστια! Είχαν καταπιεί την μισή παραλία!
Σε κάθε ανασήκωμα του ποδιού να περπατήσεις, αισθανόσουν ότι στο επόμενο βήμα ο αέρας κάπου θα σε πετάξει. Είδαμε κόσμο να γαντζώνεται από όπου μπορεί για να μη τους πάρει και τους σηκώσει! Είδαμε πινακίδες που προειδοποιούσαν για την επικινδυνότητα των κυμάτων και για τον κόσμο που πνίγηκε επειδή προσπάθησε να προσεγγίσει τη θάλασσα!
Λίγο risky να πηδήξω με αυτό τον αέρα αλλά τα κατάφερα!
Στο βάθος δύο μεγάλοι μυτεροί βράχοι. Μια saga μιλάει για trolls που πέτρωσαν όταν τα βρήκε το φως της αυγής και πέρασαν στην αιωνιότητα!
Ευτυχώς το χωριό Vik είναι πολύ κοντά και κάπου θα βρούμε να φάμε. Με σύμβουλο όπως πάντα το tripadvisor, βρίσκουμε ένα όμορφο και “οικονομικό” για τα δεδομένα της Ισλανδίας μαγαζάκι. Φάγαμε ωραιότατα από μια μεγάλη πίτσα ο καθένας (20-23€/άτομο). https://www.tripadvisor.com.gr/Rest...11376-Reviews-Sudur_Vik-Vik_South_Region.html
Δεν κάτσαμε πολύ ώρα. Αυτό που θέλαμε όλοι ήταν να πάμε στο hostel που θα μέναμε απόψε να ξεκουραστούμε. Εξάλλου είχαμε δρόμο ακόμα. Είχα φροντίσει να διανυκτερεύσουμε κοντά στον παγετώνα Skaftafell γιατί την επομένη είχαμε κανονίσει hiking!
Σε κάποια φάση το GPS μας βγάζει από τον κεντρικό δρόμο δεξιά σε ένα χωματόδρομο. Πάμε και πάμε, στρίβουμε αριστερά, στρίβουμε δεξιά τίποτα. Πίσσα σκοτάδι, φώτα πουθενά! Αρχίζουν πάλι τα σενάρια...που πάμε; τι hostel είναι αυτό; ποιος θα μας ακούσει αν μας την πέσουν τη νύχτα και μας πάρουν κανένα νεφρό και τα σχετικά. Μια χαρά ήταν οι άνθρωποι αν εξαιρέσεις το πρώτο σοκ, όταν για να μπούμε έπρεπε υποχρεωτικά να βγάλουμε τα παπούτσια! Μετά το καταλάβαμε φυσικά και είχαν δίκιο! Τα μποτάκια όλων ήταν μες την λάσπη. Φαντάσου να κυκλοφορούσαν με αυτά μέσα έξω! Καλά κάνουν. Είχε πλάκα πάντως που όλοι κυκλοφορούσαν με κάλτσες και δίχαλες σαγιονάρες.
Το γέλιο που κάναμε εκείνο το βραδύ θα το θυμόμαστε μια ζωή. Λίγο που μας βγήκε κούραση, λίγο η κατάσταση του δωματίου, κλαίγαμε απ' τα γέλια! Έπρεπε κάπου και κάπως να στεγνώσουμε τα ρούχα! Όλα έσταζαν, τι να κάνουμε; Όπου καλοριφέρ, κρεβάτι καρεκλά και πόρτα, κρεμόταν και από κάτι! Μπουφάν, ισοθερμικά, κάλτσες, παντελόνια, εσώρουχα, πετσέτες, ένα τρελάδικο! Ήταν που ήταν το δωμάτιο μικρό με το ένα κρεβάτι πάνω στο άλλο, απλώναμε παντού και από κάτι, σε κάποια στιγμή δεν μπορούσαμε να κινηθούμε καν! Τσαντίρι κανονικό! Σκύβαμε να πάρουμε κάτι από την βαλίτσα και όταν σηκωνόμασταν το κεφάλι μας έπεφτε στο βρακί που είχε απλώσει πριν λίγο ο άλλος. Ήθελα να ανέβω στο κρεβάτι μου (επάνω-κουκέτα), έπρεπε να ξε-απλώσω από την σκάλιτσα κανα δυο πετσέτες και παντελόνια για να ανέβω και να τα ξανα-απλώσω! Κωμικοτραγικές καταστάσεις…
Ωραίες στιγμές και γέλιο με το τίποτα! Στιγμές που συνειδητοποιείς πόσο σημαντικό είναι η καλή παρέα στα ταξίδια! Μια καλή παρέα μπορεί πραγματικά να απογειώσει ένα ταξίδι. Μπορεί ακόμα και τις πραγματικά δύσκολες καταστάσεις να τις διακωμωδήσει και να τις θυμάσαι με χαρά!
Πριν κοιμηθούμε τσέκαρα το mail μου. Η εταιρία που είχαμε κλείσει το hiking για αύριο μας ενημέρωνε ότι ακυρώνεται λόγω κακοκαιρίας! Ποσό κρίμα! Πως και πως το περιμέναμε! Το hiking στο παγετώνα πάει… Δεν υπήρχε όμως εναλλακτική να το κάνουμε άλλη μέρα γιατί θα συνεχίζαμε για βόρεια! Το κάλο είναι ότι ήμασταν προετοιμασμένοι για τέτοιες καταστάσεις. Ο καιρός εδώ είναι εντελώς απρόβλεπτος και αυτό το ξέραμε! Ήμασταν προετοιμασμένοι ακόμα και ότι μπορεί κάπου να αποκλειστούμε και να μην μπορέσουμε καν να συνεχίσουμε κάνοντας το γύρο του νησιού που ήταν και ο στόχος μας. Όλα στο πρόγραμμα είναι! Δεν πειράζει. Και μονό το γεγονός ότι πατούσαμε αυτή τη γη αρκούσε!
Η μέρα αυτή ήταν σίγουρα η πιο εξαντλητική του ταξιδιού μας. Ξεπεράσαμε τις αντοχές μας, ψυχικές και σωματικές. Αποθέματα όμως υπάρχουν ακόμα πολλά. Αύριο μια καινούργια γεμάτη μέρα ξεκίνα.
Απόψε, ακόμα ένα βραδύ χωρίς σελάς. Υπήρχε δραστηριότητα με βάση τo site www.vedur.is που τσεκάραμε καθημερινά άλλα o ουρανός ήταν γεμάτος σύννεφα και δεν ήταν ορατό σε μας. Μόνο βόρεια έδειχνε να έχει ξαστεριά και εμείς ήμασταν ακόμα νότια! Κρίμα!
Θα είμαστε τυχεροί άραγε τις επόμενες μέρες ή θα μείνει απλά ένα ακόμη όνειρο;
4η Μέρα
Το πρωί στις 08.00 μας βρήκε στην τραπεζαρία του Hvoll Guesthouse στο Kalfafell, το οποίο τελικά αποδείχτηκε αρκετά καλό και καθαρό, να παίρνουμε το πρωινό μας και να ψάχνουμε τρόπους να γεμίσουμε τη μέρα μας, εφόσον το hiking που είχαμε κανονίσει ακυρώθηκε. Δεν μπορούσαμε να το αφήσουμε να περάσει έτσι χωρίς να προσπαθήσουμε να βρούμε εναλλακτική. Ξεκινάμε προς το εθνικό πάρκο Skaftafell με την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να έχει αλλάξει και θα βρούμε είτε με την εταιρία που είχαμε κλείσει είτε με κάποια άλλη, να κάνουμε μια δραστηριότητα. Κατά την διαδρομή, περνάμε όμορφα τοπία...
Ήδη από τον δρόμο μπορούμε να δούμε τον παγετώνα και ανυπομονούμε να φτάσουμε!
Φτάνουμε στο κέντρο επισκεπτών αλλά δυστυχώς ο δυνατός αέρας και η ασθενής βροχή που είχε εκείνη τη στιγμή, πάγωσε όλες τις δραστηριότητες. Οι ice caves επίσης λόγω των βροχών του τελευταίου 15πενθήμερου δεν ήταν ασφαλείς προς επίσκεψη! Τι να κάνουμε, πάνω απ’ όλα η ασφάλεια!
Όπως και να ‘χε όμως, δεν υπήρχε περίπτωση να φύγουμε χωρίς να δούμε από κοντά τον παγετώνα. Ρωτήσαμε στις πληροφορίες και πήραμε λοιπόν το μονοπάτι που ακολουθούν τα groups που πάνε για hiking και φτάνει έως εκεί. Δεν ήταν μεγάλη απόσταση, νομίζω κάτι λιγότερο από 1,5 χλμ. αλλά με τσουχτερό κρύο και ψιλόβροχο! Μετά τα πρώτα 500μ άρχισε να ξεπροβάλλει η γλώσσα του παγετώνα ανάμεσα σε δύο βουνά, σαν τουρκουάζ γίγαντας! Πρώτη φορά βλέπαμε παγετώνα και ήμασταν μαγεμένοι. Τι χρώμα ήταν αυτό; Αληθινό είναι;
Όσο πλησιάζαμε τόσο αποκαλύπτονταν το μέγεθός του. Είναι ο μεγαλύτερος παγετώνας της Ευρώπης και μέσα του βρίσκονται ακόμα και σήμερα ενεργά ηφαίστεια. Με λύπη μας διαπιστώσαμε στο κέντρου του πάρκου πόσο πολύ έχει συρρικνωθεί τα τελευταία 100 χρόνια. Η υπερθέρμανση του πλανήτη τον καταστρέφει με τρομακτικούς ρυθμούς! Η τήξη των πάγων έχει δημιουργήσει μια λίμνη στη βάση του. Η φύση και εδώ μεγαλούργησε!
Δεν ήταν εύκολη υπόθεση να τον προσεγγίσουμε γιατί σε κάποια στιγμή έπρεπε να περάσουμε ένα παγωμένο ποταμάκι από πάνω για να φτάσουμε στην απέναντι άκρη. Το στρώμα πάγου όμως δεν ήταν πολύ χοντρό. Πατούσαμε και ακούγαμε κρακ κρακ τα σπασίματα του πάγου. Κρύος ιδρώτας μας έλουσε μέχρι να περάσουμε απέναντι μη ξέροντας τι βάθος μπορεί να έχει. Ρωσική ρουλέτα ένα πράμα…
Πράγματι η Pingui προχωρώντας ανέμελη και χαζεύοντας την πρωτόγνωρη θέα, πάτησε σε ένα λεπτό κομμάτι πάγου, έσπασε και βούτηξε το πόδι της μέχρι το γόνατο! Για καλή της τύχη ήταν δίπλα στα στιβαρά μπράτσα της Frosty και πιάστηκε από πάνω της! Μ’ αυτά και μ’ αυτά και με πατήματα γάτας, τα καταφέραμε και φτάσαμε στον παγετώνα…
Μείναμε αποσβολωμένοι απ' αυτό που αντικρίζαμε! Μπροστά μας να απλώνεται όλος ο παγετώνας και πίσω μας η λίμνη. ΔΕΟΣ!!!
Στα χέρια τα δικά μου και του Pollar Bear έγραφαν συνεχώς οι GoPro μας! Ξαφνικά ο Pollar Bear αρχίζει τα παράπονα στην Pingui ότι σ’ όλο το ταξίδι μόνο αυτός τραβάει, ότι δεν είναι μέσα ούτε σε ένα πλάνο και της δίνει την κάμερα...
Η Pingui ξεκινά τη μαγνητοσκόπηση αμέριμνη και ο Pollar Bear αρχίζει να ψελλίζει κάτι. Αυτή δίχως ίχνος ρομαντισμού τον βλέπει να ζορίζεται, να σκύβει, να ξεφυσάει και ρωτάει απορημένη τι έπαθε, μήπως πονάει, μήπως κατουριέται και τα σχετικά…
Τότε γονατίζει λέγοντας τρυφερά λόγια, βγάζει ένα μονόπετρο και της κάνει πρόταση γάμου.!!!
Πραγματικά δε νομίζω ότι θα μπορούσε να βρει καλύτερο σημείο. Πρόταση σε παγετώνα! Η στιγμή καταγράφηκε 2κάμερο. Η μια μάλιστα σε πρώτο πλάνο, από τα χέρια της Pingui και η άλλη από εμένα.
Δάκρυα χαράς, χειροκροτήματα από τους περαστικούς, χαμός!
Μέτα από αυτές τις καθημερινές καταστάσεις, ξεκίνησε η γλιστερή προσπάθεια κατάβασης από τον παγετώνα. Δεν είχαμε κάνει πάνω από 10 βήματα κι όμως για αυτά τα 10 βήματα μας πήρε 10 λεπτά για να μπορέσουμε να κατεβούμε. Εξαιρετικά επικίνδυνο! Σαν γυάλινος βράχος. Αδύνατον να κινηθείς πάνω του χωρίς καρφιά!
Κατά την επιστροφή το κάψαμε....
Μπορεί hiking στο παγετώνα να μην καταφέραμε να κάνουμε αλλά φτάσαμε, τον αγγίξαμε, πατήσαμε πάνω του, κάναμε μία πρόταση γάμου και ρίξαμε και τους χορούς μας!
Ευτυχισμένοι, με ένα επιπλέον μονόπετρο και τις μύξες χαράς της Pingui
Ακολουθεί διάλογος στο αυτοκίνητο :
Pingui : Λαλαλα… Που πάμε τώρα είπαμε;
Frosty : Στην παραλία με τους πάγους–διαμάντια.
Pingui : Aαααααα ναι, στην Diamond Beach!
Pollar Bear : Heeeey!!! Έχεις και εσύ τώρα diamond, bitch!!!
Καταλαβαίνετε τι ακολούθησε… Πεθάναμε, χτυπιόμασταν απ’ τα γέλια! Τι είπε η τυπάρα;;;… Έγινε για το υπόλοιπο ταξίδι το σλόγκαν μας!
H παραλία Diamond Beach πήρε το όνομά της από τα κομμάτια πάγου που είναι διάσπαρτα στην ακτή. Προέρχονται από τη λίμνη Jokulsarlon που μέσω ενός ποταμού καταλήγουν στη θάλασσα. Κάποια καταλήγουν ανοιχτά του ωκεανού και κάποια ξεβράζονται στην ακτή.
Έτσι γυαλιστερά που είναι, με τις αντανακλάσεις του ήλιου μοιάζουν με μεγάλα κομμάτια διαμαντιών. Κάτσαμε για λίγο να θαυμάσουμε το θέαμα, πετάξαμε κανα 2 “διαμαντάκια” στον αέρα και γυρίσαμε γρήγορα στο αμάξι γιατί είχαμε ξυλιάσει!
Ακριβώς από την πάνω πλευρά του δρόμου βρίσκεται και η λίμνη Jokulsarlon που έχει δημιουργηθεί από το λιώσιμο του παγετώνα Breidamerkurjökull. Χρόνο με το χρόνο, εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, η λίμνη όλο και μεγαλώνει. Αυτό που κάνει την λίμνη ξεχωριστή είναι τα τεράστια κομμάτια πάγου που αποκόβονται από τον παγετώνα με το απίστευτο θαλασσοτυρκουάζ χρώμα. Εκεί είδαμε τις πρώτες φώκιες στην Ισλανδία. Άλλες κολυμπούσαν και άλλες άραζαν πάνω στα κομμάτια πάγου. Αν ήταν καλοκαίρι θα μπορούσαμε να κάνουμε και βόλτα στη λίμνη, τον Μάρτη όμως που ήμασταν εμείς δεν γινόντουσαν.
Σήμερα θα πρέπει να φτάσουμε ως το Egilsstadir όπου θα διανυκτερεύσουμε. Τα χιλιόμετρα ως εκεί είναι πάρα πολλά. Φυσάει, ψιχαλίζει, η ώρα έχει περάσει αρκετά, η κατάσταση του δρόμου δεν ξέρουμε πως θα είναι μετά και επιπλέον σίγουρα θα μας βρει η νύχτα στο δρόμο. Ευνοϊκές συνθήκες δεν τις λες…
Συγκεκριμένα πράγματα δεν έχουμε να δούμε ως το Egilsstadir αλλά η διαδρομή είναι πολύ όμορφη.
Το τοπίο αλλάζει συνεχώς όσο προχωράμε. Περνάμε όμορφα φιόρδ και χωριά. Σε όλη την διαδρομή έχουμε δεξιά μας ωκεανό. Όσο προχωράμε τόσο πιο άγριο γίνεται το τοπίο. Σε όλη την διαδρομή, ζήτημα να είδαμε 2 αυτοκίνητα. Μέχρι και ταράνδους είδαμε στην πλαγιά ενός βουνού!
Σε κάποια σημεία της διαδρομής φοβηθήκαμε. Ο δρόμος περνούσε κάτω από κατακόρυφα βουνά με σαθρό έδαφος που με τον αέρα έβλεπες να κατεβαίνουν ολόκληρα προς τον δρόμο. Κάποιες πέτρες από τις κατολισθήσεις κατέληγαν πάνω στον δρόμο!
Κάπου εκεί σταματήσαμε σε ένα πολύ ωραίο σημείο για φωτογραφία. Από την μία η αφρισμένη θάλασσα με τα τεράστια κύματα να σκάνε και από την άλλη ένα ολόκληρο βουνό να καταλήγει κατευθείαν μες τη θάλασσα, χωρίς να μεσολαβεί ακτή ή κάτι άλλο! Από την μία ακούγαμε την αγριεμένη θάλασσα και από την άλλη το βουνό να βρυχάται καθώς κατέρρεε! Αγριευτήκαμε! Μπήκαμε στο jeep και φύγαμε άρον-άρον.
Όλα αρχίζουν να γίνονται πιο άσπρα ενώ παράλληλα νύχτωνε. Φτάνουμε στην διασταύρωση που έπρεπε να στρίψουμε προς Egilsstadir και από εκεί και έπειτα αρχίζουν τα δύσκολα. Ο δρόμος σε αρκετά σημεία είχε χιόνι ενώ σε άλλα πάγο και γλίστραγε. Κόβουμε ταχύτητα και συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε. Ο δρόμος περνούσε ανάμεσα από δύο βουνά και πλέον χιόνιζε κανονικά. Ήταν πια εντελώς νύχτα και όσο ανεβαίναμε τόσο χιόνι γινόταν πυκνότερο με το αέρα να φυσάει δυνατά. Δεν βλέπαμε απολύτως τίποτα. “Μάλλον αυτό λέγεται χιονοθύελλα” είπαμε! Δεν σταματήσαμε καθόλου γιατί δε θέλαμε να ρισκάρουμε να ξεμείνουμε στη μέση του πουθενά. Απλά συνεχίσαμε να πηγαίναμε πάρα πολύ σιγά....
Μετά από λίγο ευτυχώς τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Χιόνιζε αλλά τουλάχιστον είχαμε ορατότητα.
Και πάνω που λέγαμε ότι τα δύσκολα πέρασαν, ο δρόμος ξαφνικά γίνεται χωματόδρομος. Μάλλον αυτό το κομμάτι ήταν καινούργιο. Ο βασικός δρόμος προς Egilsstadir που αρχικά μας είχε βγάλει το GPS ήταν κλειστός λόγω χιονιού και αποφασίσαμε να πάρουμε την εναλλακτική διαδρομή, που όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση. Το χώμα από τα χιόνια είχε γίνει λάσπη ανακατεμένη με πάγο και γλιστρούσε παρά πολύ. Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε για περίπου 15 χλμ. τα οποία πέρασαν βασανιστικά αργά μέχρι να καταφέρουμε να βγούμε σε άσφαλτο. Σε αυτό το σημείο να δώσω τα εύσημα στην γυναίκα μου (Frosty) που ήταν η οδηγός μας και τα κατάφερε περίφημα! Να σημειώσω επίσης ότι σε όλο το ταξίδι οδηγοί ήταν αποκλείστηκα οι γυναίκες μας (Frosty & Pingui) και μπορώ να πω με σιγουριά πλέον ότι αφού τα κατάφεραν στην Ισλανδία με αυτές τις συνθήκες, μπορούν να οδηγήσουν παντού!
Κατά τις 23:00 φτάσαμε στο χιονισμένο Egilsstadir. Το χιόνι αριστερά και δεξιά του δρόμου ξεπερνά το 1 μέτρο. Ψάχνουμε το σπιτάκι μας για απόψε και όταν το εντοπίζουμε, μένουμε με το στόμα ανοιχτό. Ακριβώς πάνω σε μία λίμνη με θέα την φωτισμένη πόλη του Egilsstadir. Πραγματικά δε θα μπορούσε να είναι σε πιο ειδυλλιακό σημείο. Δυστυχώς όμως ήταν νύχτα και δε μπορούσαμε να δούμε και πολλά...
Με email μας είχαν ενημερώσει ότι το κλειδί θα βρίσκεται πάνω στην πόρτα. Απλά μπήκαμε χωρίς να συναντήσουμε κανένα, σα στο σπίτι μας. Όλη η Ισλανδία απ' ότι διαπιστώσαμε είναι ένα μεγάλο χωριό. Υπάρχει μια εμπιστοσύνη να το πω, μια αγαθότητα. Δεν ξέρω...Οι άνθρωποι εδώ δεν δείχνουν καμία ανησυχία κλοπής, απάτης κτλ.
Φτιάχνουμε γρήγορα κάτι να φάμε και βάζουμε ποτάκια για να γιορτάσουμε την πρόταση γάμου των Pingui & Pollar Bear. Πάγο δεν είχαμε αλλά αυτό εύκολα λύθηκε. Απλά σπάσαμε πάγο απ’ την αυλή μας!
Τι έλειπε;;; Μα φυσικά μουσική! Στα ηχεία του κινητού μου έπαιζε δυνατά το :
με εμάς να τραγουδάμε δυνατά!!!.
Ο ουρανός απόψε ήταν σχετικά καλός, με λίγα συννεφάκια που και που! Βρε λες;;; Κατά τη 01:00 oι υπόλοιποι δεν άντεξαν και έπεσαν για ύπνο ενώ εγώ κρατούσα "τσίλιες" μπαινοβγαίνοντας μπας και… Η δραστηριότητα ήταν στο 3. Λογικά κάτι θα έπρεπε να φαινόταν. Κι όμως, τίποτα και απόψε. Δεν άντεξα άλλο, κατά τις 02:00 παρέδωσα και εγώ πνεύμα!
Δύσκολη και η σημερινή μέρα. Ο καιρός στην Ισλανδία δεν αστειεύεται. Ρισκάραμε λίγο σήμερα η αλήθεια είναι αλλά για καλή μας τύχη όλα πήγαν καλά και βγήκαν βάσει αρχικού πλάνου!
Αύριο μας περιμένει η εξερεύνηση του βορρά και ανυπομονούμε...
5η Μέρα
Ξυπνάμε και η θέα που αντικρίζουμε από την τραπεζαρία μας είναι μοναδική. Όλα κατάλευκα με μία παγωμένη λίμνη να απλώνεται ακριβώς από κάτω μας.
Αψηφώντας το κρύο, τρέχουμε έξω μόνο με τις φόρμες και τις παντόφλες να βγάλουμε φωτογραφίες. Είναι το πιο ωραίο κατάλυμα που μείναμε στην Ισλανδία αλλά και από τα καλύτερα γενικότερα.
Σκεφτόμαστε ότι σε λίγο θα πρέπει να φύγουμε και τα έχουμε βάψει μαύρα! Το Skipalaekur Cottages ξεπέρασε τις προσδοκίες μας! Άνετα θα καθόμασταν 5 μερούλες, έτσι απλά να στεκόμαστε σε αυτή την βεράντα και να απολαμβάνουμε τη θέα!
Δυστυχώς όμως αυτή η πολυτέλεια δεν υπάρχει. Παίρνουμε το πρωινό μας, φτιάχνουμε καφεδάκια και αναχωρούμε για το Seydisfjordur, ένα από τα πιο όμορφα ψαροχώρια που συναντήσαμε.
Για να φτάσουμε στο συγκεκριμένο χωριό, το οποίο βρίσκεται σε ένα φιόρδ, έπρεπε ουσιαστικά να ανέβουμε και εν συνεχεία να κατέβουμε ένα ολόκληρο βουνό. Ο δρόμος δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση. Είχε αρκετό πάγο και γλίστραγε. Το προηγούμενο βράδυ ήταν κλειστός αλλά σήμερα τα εκχιονιστικά τον είχαν ανοίξει. Είδαμε και ένα κατά την πορεία, οπότε καθησυχάσαμε ότι τουλάχιστον δε θα ξεμείνουμε πουθενά στο βουνό...
Το Seydisfjordur είναι γεμάτο πολύχρωμα ξύλινα σπιτάκια με ένα χαρακτηριστικό εκκλησάκι στο κέντρο. Έχει επίσης και λιμάνι με δρομολόγια προς τα Νησιά Φερόε και τη Δανία. Το πρωί που φτάσαμε το χωριό ακόμα κοιμόταν. Δε συναντήσαμε ψυχή. Βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και πήραμε ξανά το δρόμο προς Egilsstadir.
Κατά διαδρομή συναντήσαμε τυχαία και έναν καταρράκτη. Πάντα μας αρέσουν οι μικρές ανακαλύψεις της στιγμής!
Στην επιστροφή στο αυτοκίνητο μας χτύπησε ένδειξη χαμηλής πίεσης ελαστικών και τρέχαμε πανικόβλητοι να βρούμε κάπου να τσεκάρουμε τα ελαστικά μη ξεμείνουμε στο πουθενά. Σταματάμε σε ένα βενζινάδικο αλλά ευτυχώς όλα ήταν οκ. Το πιθανότερο ήταν ότι έφταιγε ο πάγος και οι χαμηλές θερμοκρασίες.
Επόμενος σταθμός μας, ο καταρράκτης Dettifoss ο οποίος είναι και ο μεγαλύτερος της Ευρώπης σε ότι αφορά τα κυβικά νερού που πέφτουν ανά δευτερόλεπτο. 500 κυβικά μέτρα ανά δευτερόλεπτο παρακαλώ!
Τα πάντα καθ' όλη την διαδρομή, ήταν και πάλι ντυμένα στα λευκά.
Όταν το βλέμμα μας έφευγε από τον δρόμο, πραγματικά με δυσκολία μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε τον ορίζοντα.
Στο δρόμο το μοναδικό αμάξι που κυκλοφορούσε ήταν το δικό μας. Έτσι βρήκαμε αφορμή να σταματήσουμε και να παίξουμε λίγο....στη μέση του δρόμου!!!
Στη μέση του πουθενά και μία καρέκλα-θρόνος με θέα που σε έκανε να αισθάνεσαι ο βασιλιάς του κόσμου!
Κατά την διαδρομή εντοπίσαμε και μερικά παλιά παραδοσιακά σπιτάκια από πέτρα, ξύλο, λάσπη και τούνδρα. Η κατασκευή αυτή ήταν πολύ διαδεδομένη κάποτε αφενός γιατί αυτές ήταν οι πρώτες φθηνές ύλες που διέθεταν, αφετέρου διότι προσέφεραν καλή μόνωση απ' το κρύο.
Συνεχίζουμε και φτάνουμε μέχρι την διασταύρωση για τον Dettifoss. Εδώ να σημειώσω ότι σταθήκαμε πολύ τυχεροί γιατί όσες φορές και να είχα τσεκάρει την κατάσταση του δρόμου τις προηγούμενες ημέρες, πάντα ήταν κλειστός. Σχεδόν το είχαμε βγάλει από το μυαλό μας ότι θα τον δούμε. Κι όμως, σήμερα τα καταφέραμε! Εντάξει, δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση καθώς είχε μαύρη σήμανση (δλδ. κακή), ωστόσο ήταν προσβάσιμος.
Αφήσαμε το jeep και ξεκινήσαμε το μονοπάτι που θα μας οδηγούσε στον Dettifoss. Απ’ την αρχή ακούγαμε την δύναμη του νερού αλλά δεν μπορούσαμε να τον εντοπίσουμε. Μετά από περίπου 800μ φτάσαμε σε μία εξέδρα, ακριβώς πάνω από το φαράγγι 44μέτρων που πέφτει ο Dettifoss! Η δύναμη του νερού ήταν εντυπωσιακή.
Πιθανόν η απέναντι πλευρά να προσέφερε καλύτερη θέα στο φαράγγι αλλά ο δρόμος ήταν κλειστός. Κατά την επιστροφή, είπαμε να το διασκεδάσουμε λίγο. Εδώ το χιόνι ήταν πολύ και αφράτο. Ευκαιρία για παιχνίδια και χιονοπόλεμο. Του δώσαμε και κατάλαβε...
Τα τοπία στο βορρά είναι πολύ εντυπωσιακά και εντελώς διαφορετικά απ’ το νότο. Ο βορράς είναι πιο άγριος και επιβλητικός. Πραγματικά θεωρώ ότι όποιος περιοριστεί μόνο στο νότο, δε μπορεί να έχει ολοκληρωμένη εικόνα για την Ισλανδία. Ο νότος έχει σίγουρα εντυπωσιακά πράγματα να δεις αλλά προσωπικά μιλώντας, τις διαδρομές προς τα βόρεια και ανατολικά τις απήλαυσα περισσότερο. Εκεί απολαμβάνεις το κάθε λεπτό οδήγησης, ακόμα και αν χρειαστεί να μη σταματήσεις πουθενά για να δεις κάτι συγκεκριμένο. Φυσικά όταν ο χρόνος δεν επαρκεί, περιορίζεται κανείς στα highlights του νότου...
Συνεχίζουμε ακόμα βορειότερα προς το γεωθερμικό πάρκο Namafjall. Το τοπίο συνεχίζει να είναι κατάλευκο σε όλη την διαδρομή, με τον δρόμο όμως σε καλή κατάσταση.
Φτάνουμε λοιπόν στο Namafjall, το οποίο είναι ένα ακόμα γεωθερμικό πάρκο τεραστίων διαστάσεων, γεμάτο από κοχλάζουσες λίμνες λάσπης και έντονη οσμή θειαφιού. Από εδώ ξεκινούν πολλά μονοπάτια αρκετών χιλιομέτρων όμως αποφασίζουμε να μην πάρουμε κάποιο, καθότι το έδαφος ήταν σε κακή κατάσταση. Ακόμα και μια μικρή απόσταση κάποιων μέτρων στην είσοδο του πάρκου ήταν αρκετή για να γεμίσουν τα μποτάκια μας πηχτή λάσπη.
Προσπερνάμε λοιπόν το πάρκο και ξεκινάμε για την παρακείμενη σπηλιά του Game of Thrones, Grjotagja! Εκεί όπου ο Jon Snow και η άγρια Ygritte κολύμπησαν γυμνοί!
Πρόκειται για μία φυσική γεωθερμική πισίνα που κάποτε οι Ισλανδοί της περιοχής συνήθιζαν να κολυμπούν. Πλέον όμως λόγω μικροοργανισμών, το μπάνιο δεν ενδείκνυται! Το φως εσωτερικά ήταν σχεδόν ανύπαρκτο και μόνο με την βοήθεια φακών καταφέραμε να την δούμε. Για να είμαι ειλικρινής δε μπορώ να πω ότι άξιζε ιδιαίτερα…
Εδώ κοντά στη λίμνη Myvatn έχουμε εντοπίσει και ένα κρατήρα που προσφέρει ωραία θέα και δε θέλουμε σε καμία περίπτωση να τον χάσουμε. Ο κρατήρας Hverfjall έχει διάμετρο 1 χιλιομέτρου, ύψος 460 μέτρα και ηλικία 2.500 ετών.
Ο δρόμος προς αυτόν ήταν σε πολύ κακή κατάσταση, σκέτος πάγος! Το σημείο δεν είναι ιδιαίτερα τουριστικό μάλλον και η συντήρηση του δρόμου είναι ανύπαρκτη.
Ξεκινήσαμε την ανάβαση η οποία ήταν αρκετά κουραστική εξαιτίας της πολύ μεγάλης κλίσης. Η αλήθεια είναι ότι από κάτω η διαδρομή φαινόταν πολύ μικρότερη και ευκολότερη. Μετά από κανα 20 λεπτο ήμασταν στην καλντέρα του κρατήρα!
Εδώ υπάρχει η δυνατότητα να περπατήσει κανείς σε όλο το μήκος της περιμέτρου της καλντέρας αλλά το κρύο και ο αέρας ήταν πολύς και η ιδέα απορρίφθηκε αμέσως!
Από την κορυφή η θέα ήταν καταπληκτική τόσο εντός του κρατήρα όσο και εκτός με τις πεδιάδες, τα βουνά και την λίμνη Myvatn στο πιάτο μας!
Η μέρα μας θα κλείσει με ένα χαλαρωτικό μπανάκι στα Μyvatn Νature Βaths, που θα αποτελέσει και την τελευταία στάση μας για σήμερα! Εξάλλου αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που φτάσαμε μέχρι εδώ. Τα Μyvatn Νature Βaths είναι το αντίπαλο δέος της Blue Lagoon και όχι άδικα. Η μεγάλη τους διαφορά με την Blue Lagoon είναι ότι προσφέρουν πολύ καλύτερη θέα και δεν είναι τόσο τουριστικά. Καθόλου θα έλεγα. Ειδικά την περίοδο που τα επισκεφτήκαμε εμείς που οι περισσότεροι λόγω καιρού, δε φτάνουν καν πάνω από την λίμνη Jokulsarlon.
Πληρώνοντας το σχετικό αντίτιμο, μπαίνουμε στα αποδυτήρια ξεχωριστά άνδρες – γυναίκες, βάζουμε γρήγορα μαγιό και φτάνουμε με τον Pollar Bear στην πόρτα που οδηγεί στην εξωτερική πισίνα. Ήδη από μέσα κιόλας κρυώνουμε…. Τώρα, η δύσκολη απόφαση να βγούμε! Ανοίγουμε την πόρτα γρήγορα αλλά από το κρύο και τον πανικό μας να μπούμε κάπου ζεστά, αντί να πάμε προς την πισίνα ανοίγουμε μια άλλη πόρτα και μπαίνουμε απέναντι σε μια σάουνα!Ούτε που καταλάβαμε πως βρεθήκαμε εδώ και μας πιάνουν γέλια. Να βγούμε, αλλά προς τα πού να πάμε αλήθεια; Που είναι η πισίνα;
Βγαίνουμε και μπαίνουμε πάλι απέναντι στον προθάλαμο των αποδυτηρίων. Ρωτάμε πως θα πάμε στην πισίνα η οποία τελικά ήταν μπροστά στα μάτια μας! Ανοίγουμε και πάλι την πόρτα και με ταχύτητα κομήτη, σκάμε στην πισίνα. Τι ανακούφιση!
Πηγαίναμε από υδρομασάζ σε υδρομασάζ γύρω-γύρω. Δεν χορταίναμε...Είχαμε μουλιάσει και παράλληλα είχε εξαφανιστεί όλη η κούραση της ημέρας. Είχε νυχτώσει πια και είχαν ανάψει και τα περιμετρικά φώτα. Μαγεία! Και όλη η πισίνα άδεια για πάρτι μας. Αυτό και αν δε το βρίσκεις στη Blue Lagoon!
Η έξοδος δεν ήταν τόσο δύσκολη γιατί τόση ώρα εκεί μέσα είχαμε ανάψει… Ετοιμαστήκαμε και ξεκινήσαμε για το Aureyri όπου θα διανυκτερεύαμε.
Το hostel που θα μέναμε απόψε ήταν το Akureyri H.I. Hostel. Αποδείχθηκε αρκετά καλό και καθαρό αλλά είχε τις «ιδιαιτερότητές» του. Ο ιδιόκτητης του ήταν τόσο οργανωτικός, σχεδόν ψυχασθενής θα έλεγα! Από την είσοδο κιόλας διαπιστώσαμε μια παράνοια από ταμπελάκια και επεξηγηματικές σημειώσεις. Βγάζουμε παπούτσια, παίρνουμε το κλειδί για το δωμάτιο και βλέπουμε όλα τα κρεβάτια ξέστρωτα. Οι οδηγίες έλεγαν ότι έπρεπε να τα στρώσουμε μόνοι μας παίρνοντας τα σεντόνια από την ντουλάπα και το πρωί να τα ξεστρώσουμε και να παραδώσουμε τα σεντόνια την υποδοχή… Άλλο κι αυτό!!!!
Όλοι μέρα νηστικοί είπαμε να μαγειρέψουμε κάτι. Σχετικό ταμπελάκι στην πόρτα της κουζίνας ενημέρωνε ότι είναι κλειστή από τις 22:00 και μετά, ενώ η ώρα ήταν ήδη 22:30. Δεν υπήρχε περίπτωση όμως να μείνουμε νηστικοί! Μπουκάρουμε με τις προμήθειες και εκεί η παράνοια συνεχίζεται… Κάθε συρτάρι/ντουλάπι με το δικό του ταμπελάκι με το τι περιέχει ακριβώς. Εσωτερικά άλλα ταμπελάκια που προσδιόριζαν την ακριβή θέση που πρέπει να έχει π.χ το πιπέρι, το αλάτι κτλ!!!!
Οδηγίες πάνω στο ψυγείο προειδοποιούσαν ότι οτιδήποτε τοποθετηθεί εντός, θα πρέπει να είναι μέσα στο ειδικό καλαθάκι που αντιστοιχεί στο κάθε δωμάτιο, γράφοντας απαραιτήτως επάνω την ημερομηνία check in & check out. Οτιδήποτε άλλο μπει παραβαίνοντας τους κανόνες, απλά πετιέται!!!
Χριστέ μου τι ζούμε! Ούτε στην 80 ΕΑΡΜΕΘ στην Κω που υπηρέτησα δεν ήταν έτσι! Ο τύπος δεν πάει καλά… Τι γέλια μας πιασαν πάλι νυχτιάτικα….
Το σέλας ήταν στα φόρτε του απόψε. Η εφαρμογή έδινε 5αρι αλλά πόσο άτυχοι ήμασταν πάλι! Λες και όπου πηγαίναμε μας ακολουθούσε ένα συννεφάκι. Βγαίνουμε έξω και διαπιστώνουμε ότι πάνω από τα σύννεφα η πράσινη κυρία έκανε πάρτι! Εμείς όμως δεν ήμασταν καλεσμένοι ούτε απόψε!
6η Μέρα
Η μέρα μας αρχίζει με μια βόλτα στο Akureyri. Όμορφη πόλη και μαζεμένη. Την βρήκαμε πιο όμορφη από το Reykjavik. Ο καιρός σήμερα ήταν καταπληκτικός. Η θερμοκρασία είχε ανέβει αισθητά και η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Τέλεια!
Κάναμε μια βόλτα στο λιμάνι, στον καθεδρικό ναό, περπατήσαμε στους κεντρικούς πεζόδρομους, αγοράσαμε αναμνηστικά και αναχωρήσαμε. Από το λιμάνι είδαμε ότι αναχωρούσαν και καραβάκια για whale watching όμως θα χάναμε πολύ ώρα και επιπλέον δεν μας εξασφάλιζε κανείς ότι θα βλέπαμε φάλαινες, οπότε το συμφωνήσαμε να το προσπεράσουμε.
Η θέα της πόλης από τον καθεδρικό.
Το λιμάνι της πόλης.
Χαρακτηριστικά φανάρια στο Akureyri. Η πόλη ξεχειλίζει έρωτα!!!
Κατόπιν παρότρυνσης του ιδιόρρυθμου αλλά κατά τ’ άλλα συμπαθέστατου κυρίου που είχε το hostel, αποφασίζουμε να βγούμε λίγο εκτός προγράμματος και αντί να συνεχίσουμε στο ring road να παρακάμψουμε προς την χερσόνησο των ξωτικών Trollaskagi. Πόσο δίκαιο είχε! Πάντα ακολουθούμε τις συμβουλές των ντόπιων και ποτέ δεν έχουμε απογοητευτεί. Και αυτή τη φορά απόφαση να ακολουθήσουμε την συμβουλή του, μας αποζημίωσε. Αυτή η χερσόνησος ήταν μαγική!
Σε αυτό το σημείο να σημειώσω ότι γενικότερα ο καιρός που συναντήσαμε από το Egilsstadir και πάνω, ήταν πολύ καλύτερος απ’ ότι στο νότο. Το κρύο, η βροχή και ο αέρας που φάγαμε νότια, δεν τον συναντήσαμε πουθενά αλλού. Πραγματικά απορούσαμε με τις προειδοποιήσεις και τις ανησυχίες όλων. Ναι, είχε χιόνι ανεβαίνοντας αλλά οι δρόμοι ειδικά από το Akureyri και μετά ήταν πεντακάθαροι!
Με σύμμαχο μας λοιπόν τον καιρό, η διαδρομή που ακολουθήσαμε μας χάρισε τις πιο εντυπωσιακές εικόνες στο ταξίδι μας. Όμορφα φιόρδ, βουνά, λίμνες, φάρμες... Τι να πρωτοθυμηθώ! Οι φωτογραφίες τα λένε όλα...
Σε αυτή την διαδρομή συναντήσαμε το πιο τρομαχτικό τούνελ που είχαμε δει ποτέ! Ήταν πολλών χιλιομέτρων καθώς περνούσε μέσα από ένα ολόκληρο βουνό και ήταν μόνο μιας λωρίδας. Πράγμα που σήμαινε ότι οδηγούσαμε μέχρι να δούμε κάποιο άλλο όχημα να έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση προς τα πάνω μας. Τότε, έπρεπε να εντοπίσουμε την κοντινότερη εσοχή του δρόμου και να μπούμε ώστε να περάσει και να συνεχίσουμε. Πολύ αγχωτικό!
Συνεχίζουμε και τα τοπία δε σταματούν να μας εκπλήσσουν! Αααα, πωωω, ουάουυυ ήταν οι ήχοι που βγάζαμε σε κάθε στροφή του δρόμου, όταν κάτι καινούργιο αποκαλύπτονταν μπροστά μας.
Οι αντικατοπτρισμοί του ήλιου στο νερό και στο χιόνι, έδιναν άλλη διάσταση στο τοπίο. Γη και ουρανός γινόταν ένα!!! Μια ζωγραφιά! Οι μηχανές μας είχαν πάρει φωτιά!
Πόσο απίστευτη είναι αυτή η χώρα! Κάθε φορά που λες τα είδα όλα, κάτι καινούργιο συναντάς και σου συστήνεται ξανά...
Σε αυτή την γωνιά της Ισλανδίας συναντήσαμε και την πισίνα με την καλύτερη θέα. Δυστυχώς όμως την ώρα που φτάσαμε δεν ήταν ανοιχτή.
Λίγο πιο πέρα ένα υπέροχο εκκλησάκι...
Η μέρα μας μόλις ξεκίνησε. Έχουμε ακόμα πολλά να δούμε και ακόμα περισσότερα χιλιόμετρα να διανύσουμε ως το Stykkisholmur, που πρέπει να φτάσουμε ως το βράδυ. Φύγαμε....
Συνεχίζουμε βάζοντας στο GPS το Hvitserkur δηλαδή "το άσπρο πουκάμισο" που ονομάστηκε έτσι εξαιτίας των κοτσουλιών από τα πουλιά που έχει πάνω του. Η διαδρομή συνεχίζει να χαρίζει φοβερά τοπία...
Εδώ συναντήσαμε και την πιο αλλόκοτη εκκλησία.
Αλόγα παντού.... Πόσο όμορφα αλήθεια! Σταματήσαμε μάλιστα σε μία φάρμα να τα χαϊδέψουμε και τρέξανε προς εμάς. Ήταν πολύ φιλικά και κουτσομπόλικα να δούνε τι κάνουμε...
Φτάσαμε λοιπόν στο Hvitserkur! Πρόκειται για έναν βράχο πάνω σε μια ακτή που μοιάζει με δράκο, δεινόσαυρο ή ρινόκερο που πίνει νερό. Μια saga μιλά για troll που ενώ έπινε νερό ξεχάστηκε να κρυφτεί πριν να βγει ο ήλιος και έγινε βράχος. Όμορφο και περίεργο!
Αποφασίσαμε και πάλι να βγούμε εκτός ring road για να βρούμε την παραλία Ηvammstangi που συνήθως βγαίνουν για να λιαστούν φώκιες! Η διαδρομή συνεχίστηκε από χωματόδρομο και μέχρι να φτάσουμε βλέπαμε ωκεανό.
Ίσα που προλαβαίναμε να φτάσουμε στην Ηvammstangi. Έπρεπε να βιαστούμε πριν να δύσει ο ήλιος. Φτάνουμε και παίρνουμε το μονοπάτι μέχρι την παραλία.
Δυστυχώς δεν βλέπουμε καμία φώκια και απογοητευμένοι πάμε να φύγουμε. Εκείνη τη στιγμή ένας άντρας που ερχόταν προς το μέρος μας, μας λέει ότι στην διπλανή παραλία αν προχωρήσουμε θα δούμε πολλές. Έτσι και έγινε. Στην διπλανή παραλία γινόταν χαμός. Άλλες λιαζόντουσαν, άλλες κολυμπούσαν, φώναζαν, κουνούσαν τις ουρές τους και τα σχετικά. Βέβαια δε μπορούσαμε να πλησιάσουμε πάρα πολύ κοντά γιατί φοβόντουσαν.
Ο ήλιος είχε πέσει για τα καλά και έπρεπε να γυρίσουμε στο αμάξι γιατί τα χιλιόμετρα που είχαμε να διανύσουμε μέχρι την χερσόνησο Snaefellsnes και συγκεκριμένα μέχρι το χωριό Stykkisholmur, ήταν πάρα πολλά.
Στο δρόμο μας πέσαμε πάνω σε ένα φάρο. Ότι θα βλέπαμε τέτοιο ηλιοβασίλεμα Μάρτη μήνα στην Ισλανδία μετά από τόσο κρύο και κακοκαιρία, δεν το περιμέναμε... Βέβαια είπαμε, χειμώνα είχαμε στα νότια. Εδώ ο καιρός ήταν ανοιξιάτικος!
Η διαδρομή συνέχισε να είναι πολύ ωραία, για όσο τουλάχιστον είχε φως και μπορούσαμε να βλέπουμε. Περνούσαμε συνέχεια από χιονισμένα βουνά και πεδιάδες. Η βραδιά ήταν τέλεια. Απόψε δε φύσαγε καθόλου και δεν είχε πολύ κρύο. Από κάποιο σημείο και έπειτα αρχίσαμε να βλέπουμε επαγγελματίες φωτογράφους με κάτι μηχανές σα τηλεσκόπια, να στήνουν τρίποδα! Όπα, εδώ είμαστε! Ο ουρανός πεντακάθαρος. Δεν υπήρχε ίχνος σύννεφου! Τι γίνεται ρε παιδιά;;; Λες;;;;;
Μπαίνουμε στην εφαρμογή και δείχνει ότι σήμερα το σέλας θα σκαρφαλώσει στο 6!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. Το 6 θεωρείται πολύ υψηλό. Σπανίως ξεπερνά το 5. Η χαρά μας απερίγραπτη!
Όντας νηστικοί όλη μέρα, είπαμε να σταματήσουμε στην περιοχή του Borgarnes σε ένα φαστφουντάδικο να πάρουμε δυνάμεις γιατί όλη μέρα την είχαμε βγάλει μόνο με κάτι μπάρες. Όταν ξαναξεκινήσαμε η ώρα ήταν γύρω στις 22:30. Από το αμάξι παρατηρούμε οτι κάτι είχε αρχίζει να ψιλοφαίνεται και αρχίζουμε να χαζοχαιρόμαστε. Όσο περνούσε η ώρα όλο και κάτι περισσότερο φαινόταν.
Αποφασίζουμε να σταματήσουμε στην άκρη του δρόμου. Σταθήκαμε για περίπου 15’. Ένα αχνοπράσινο φιδάκι, εντελώς άτονο, άρχισε να χορεύει για περίπου 5’ λεπτά. Εντωμεταξύ είχαμε διαβάσει ότι η πραγματικότητα διαφέρει πολύ από τις φωτογραφίες και αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι αυτό που βλέπουμε είναι το σέλας. Τόση ανυπομονησία γι’ αυτό; Αυτό ήταν το όνειρο; Ομολογουμένως δεν άξιζε! Η πλήρης απογοήτευση....
Η υπόλοιπη παρέα απ’ την άλλη ήταν χαρούμενη και προσπαθούσε να με πείσει ότι ήταν εντυπωσιακό. Εγώ απ’ την άλλη καταστεναχωρημένος να επιμένω ότι δε μπορεί να είναι αυτό που είδαμε! Απλά, ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ!!!!
Μπήκαμε στο αμάξι και συνεχίσαμε. Σε περίπου 30’ θα φτάναμε στο Stykkisholmur. Κάπου εκεί η γυναίκα μου Frosty, βλέπει ότι αρχίζει να κινείται κάτι ξανά και μας προτρέπει να σταματήσουμε. Σοφή κίνηση!
Μετά από 5 λεπτά ξεκινάει το πάρτι… Από την μία πλευρά του ουρανού, ένα ασπρο-πράσινο φιδάκι ξεκίνησε να λικνίζεται και να απλώνεται προς το μέρος μας. Λεπτό με το λεπτό γινόταν όλο και πιο φωτεινό, όλο και πιο πράσινο και απλώνονται όλο και περισσότερο, με ακόμα πιο περίπλοκες κινήσεις.
Το ένα φίδι έγιναν δύο, τα δύο τρία μέχρι που γέμισε ο ουρανός. Δεν ξέραμε που να πρωτοκοιτάξουμε...
Έπειτα, σειρά είχαν οι κουρτίνες. Πλέον, εκτός από λευκό και πράσινο χρώμα, άρχισαν να εμφανίζονται και αποχρώσεις του μωβ και του ροζ. Είχαμε ανατριχιάσει από αυτό που αντικρίζαμε. Αδυνατούσε να το συλλάβει το μυαλό μας!!!
Πάνω στην στιγμή που νομίζαμε ότι τα χαμε δει όλα, ξεκινάει κάτι σαν φωτεινή καταιγίδα από λευκές, πράσινες και μωβ αποχρώσεις, ακριβώς από πάνω μας. Είχαμε γίνει και οι τέσσερις μια αγκαλιά…Είχαμε πλημμυρίσει απο φως, εικόνες και συναισθήματα! Εκείνη τη στιγμή χάθηκα. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω με λέξεις. Σα να άνοιξε η ατμόσφαιρα της γης. Σα να βρισκόμουν εντός κάποιου μαγνητικού πεδίου. Δεν υπήρχε χρόνος. Δεν ήξερα αν πατάω γη ή βρίσκομαι στο διάστημα. Χωρίς να το καταλάβω συνειδητοποιώ ότι έχω αρχίσει να δακρύζω. Το σώμα μου βρισκόταν σε έκσταση!
Αυτό που βίωνα εκείνη τη στιγμή ήταν ότι συγκλονιστικότερο έχω ζήσει ως τώρα. Έπρεπε ταυτόχρονα να διαχειριστώ αυτό που έβλεπα και αδυνατούσα να συλλάβω (όσο και αν το είχα εκλογικεύσει επιστημονικά) και από την άλλη την εκπλήρωση ενός ονείρου μου!
Για κάτι τέτοιες στιγμές λατρεύω τα ταξίδια. Για κάτι τέτοιες στιγμές δεν έχω μετανιώσει ούτε για 1 ευρώ που δαπάνησα γι’ αυτά, παρόλο που δε μου περισσεύουν!
Η έντονη δραστηριότητα διήρκεσε περίπου 20 λεπτά. Πολλές φωτογραφίες δεν βγάλαμε. Μόνο 3-4 έτσι να υπάρχουν. Δε θέλαμε σε καμία περίπτωση να καταπιαστούμε με τις κάμερες και να χάσουμε τη στιγμή… Εξάλλου αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να αποτυπωθεί στο χαρτί, όσα φίλτρα και να βάλεις. Αυτό αποτυπώθηκε στο μυαλό και στην ψυχή μας και κλειδώθηκε εκεί καλά για πάντα!
Η ώρα είχε πάει 00:15 και ήδη η κοπέλα από το hostel που θα μέναμε απόψε μας είχε πάρει 2 τηλέφωνα. Όλο φτάναμε και όλο στο δρόμο ήμασταν. Είχαμε κλείσει 16 ώρες στο δρόμο!!!!
Ξεκινήσαμε γρήγορα γρήγορα γιατί η κοπέλα καθόταν τόσο αργά, ειδικά για το δικό μας το check in. Κατα την διαδρομή κοιτούσαμε τις φωτογραφίες από το σέλας. Οι φωτογραφίες δυστυχώς δεν ήταν αντιπροσωπευτικές αυτού που είδαμε. Για κάποιο λόγο ο φακός απέδιδε το σέλας σαν πράσινο (stabilo). Καμία σχέση! Το σέλας που είδαμε ήταν πρασινόλευκο με αποχρώσεις μωβ και ροζ, που για κάποιο λόγο δεν φαίνονται καν! Η πιο αντιπροσωπευτική φωτογραφία είναι αυτή που βρήκα από το internet. Δεν ξέρω τι εξοπλισμό θέλει για να καταφέρεις να το τραβήξεις (μάλλον αυτούς τους τηλεσκοπικούς φακούς που βλέπαμε στην διαδρομή) αλλά έτσι έμοιαζε!
Κατά τις 00:40 φτάσαμε στο Stykkisholmur. Το Harbour Hostel ήταν ακριβώς πάνω στο λιμάνι, περιποιημένο και χιπστερικό! Άντε να κλείσεις μάτι απόψε μετά από αυτό… Το χαμόγελο μας συνεχώς ως τα αυτιά!
Τι άλλο να περιμέναμε για αύριο αλήθεια; Τι άλλες προσδοκίες θα μπορούσαμε να έχουμε;! Αυτός ο μαγικός τόπος μας τα είχε δώσει όλα τόσο απλόχερα! Ήμασταν τόσο γεμάτοι από εικόνες και συναισθήματα, που ακόμα και την πτήση της επιστροφής να παίρναμε αύριο, δε θα ‘χαμε κανένα απολύτως θέμα!
7η Μέρα
Γεμάτοι ενέργεια και με φοβερή διάθεση, ετοιμάζουμε το πρωινό μας και στην τραπεζαρία του hostel σχολιάζουμε ότι έχουμε ζήσει όλες τις προηγούμενες μέρες, βλέποντας φωτογραφίες! Πόσο ωραία γράφει στο φακό αυτή η χώρα! Όπου και να κοιτάξεις βλέπεις ένα κάδρο!
Τα spots της σημερινής διαδρομής έχουν ήδη μπει στο GPS και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε... Βρισκόμαστε στην χερσόνησο Snæfellsnes που σύμφωνα με μία saga ήταν η πρώτη που κατοικήθηκε στην Ισλανδία από τον Bardur. O Bardur, ο οποίος ήταν μισός άνθρωπος και μισός τρολ, έφτασε από την Νορβηγία με ένα ιστιοφόρο τον 9ο αιώνα και εγκαταστάθηκε εδώ.
Από εδώ επίσης ξεκίνησε και ο Ιούλιος Βερν το ταξίδι του για το κέντρο της Γης, κατεβαίνοντας από τον κρατήρα του ηφαιστείου Σνέφελς!!!
Πριν αναχωρήσουμε από το Stykkishólmur, κάναμε μία βόλτα στο λιμανάκι του και ανεβήκαμε στο βράχο που δεσπόζει ο φάρος για να δούμε την θέα προς τα δυτικά φιόρδ αλλά και το χωριό από ψηλά. Συμπαθητικό ψαροχώρι με μεγαλύτερο αξιοθέατο τον επιβλητικό βράχο που δημιουργεί φυσικό λιμάνι.
To Stykkishólmur είναι η αφετηρία για τα πολυάριθμα νησιά του κόλπου και είναι επίσης γνωστό για την οικολογία του καθώς μαζί με άλλους τέσσερις δήμους στη χερσόνησο Snaefellsnes, είναι η πρώτη κοινότητα στην Ευρώπη που έχει πάρει την περιβαλλοντική πιστοποίηση EarthCheck. Η πόλη λειτουργεί με τρόπο όσο το δυνατόν πιο φιλικό προς το περιβάλλον, με την συνεχή μέτρηση διαφόρων περιβαλλοντικών δεικτών. Επιπλέον, είναι ο πρώτος δήμος στην Ισλανδία που ξεκίνησε την πλήρη διαλογή των αποβλήτων της και είναι η πρώτη πόλη στην Ισλανδία που έλαβε Γαλάζια Σημαία για το λιμάνι της. Πολλές πρωτιές!
Η κοπέλα στο hostel φεύγοντας μας ενημέρωσε για ένα "ιερό βουνό" που υπάρχει εδώ κοντά και εμείς κάτι τέτοια δε τα χάνουμε! Μικρή αλλαγή προγράμματος και φύγαμε...
To ιερό βουνό λοιπόν λέγεται Helgafell και κάποτε είχε τεράστια σημασία καθώς πίστευαν ότι οι άνθρωποι μετά το θάνατό τους εισέρχονταν στο βουνό αυτό. Από το 1184 έως το 1550 υπήρχε και ένα μοναστήρι στην κορυφή, ερείπια του οποίου φαίνονται ως σήμερα.
Σύμφωνα με την παράδοση, αν το ανέβεις χωρίς να μιλήσεις και χωρίς κοιτάξεις πίσω και στη κορυφή κάνεις 3 ευχές κοιτώντας την ανατολή, θα πραγματοποιηθούν!
Εννοείται ότι δεν πρέπει να τις μαρτυρήσεις σε κανένα για να πιάσουν! Τα κάναμε όλα κατα γράμμα! Για να δούμε τώρα....
Η θέα από ψηλά.
Συνεχίζουμε για ένα από τα πιο πολυφωτογραφημένα μέρη στην Ισλανδία, το βουνό Kirkjufell το οποίο στα ισλανδικά σημαίνει “βουνό εκκλησία” εξαιτίας του σχήματος του. Παρά το γεγονός ότι δεν είναι επιβλητικό και μεγάλο, θεωρείται το πιο όμορφο, λόγω του τέλειου σχήματός του. Τα ακριβά αρώματα σε μικρά μπουκαλάκια λένε και μάλλον δεν έχουν άδικο...
Υπάρχει και η δυνατότητα να ανέβει κάποιος πάνω αν θέλει για να δει τα απολιθωμένα κοχύλια που βρίσκονται εκεί από την εποχή των παγετώνων! Ακριβώς απέναντι ένας μικρός καταρράκτης συμπληρώνει το τοπίο. Ευκαιρία για μερικές φωτογραφίες ακόμα...
Ο καιρός σήμερα είναι λίγο άστατος και κατά διαστήματα ψιχαλίζει. Σύμφωνα με το πρόγραμμά μας, επόμενη στάση είναι το χωριό Olafsvik με την χαρακτηριστική εκκλησία. Δυστυχώς όμως μέχρι να φτάσουμε εκεί είχε αρχίσει να βρέχει για τα καλά και δεν σταματήσαμε καθόλου. Έχετε ακούσει αυτό που λένε για την Ισλανδία και τον καιρό φαντάζομαι... Αν δε σ’ αρέσει κάνε 10 λεπτά υπομονή και θ’ αλλάξει! Έτσι ακριβώς! Η βροχή κράτησε ίσα για να μη σταματήσουμε στο χωριό!
Λίγο πιο κάτω, στο δυτικότερο άκρο της χερσονήσου, υπάρχει ένας όμορφος πορτοκαλί φάρος του 1914 με θέα στον ωκεανό. Βγαίνουμε από τον κεντρικό δρόμο και πιάνουμε χωματόδρομο. Τι πρωτότυπο!
Η θέα από εδώ πανέμορφη. Από αυτό το σημείο είχαμε διαβάσει ότι υπάρχει περίπτωση να δει κανείς φάλαινες γιατί είναι πέρασμα. Δυστυχώς δε σταθήκαμε τυχεροί!
Τα βράχια απόκρημνα με εκατοντάδες φωλιές από θαλασσοπούλια.
Μετά από άπειρες φωτογραφίες, αναχωρήσαμε και κατά την διαδρομή μας συναντήσαμε τον κρατήρα Saxholl που στην κορυφή του υπάρχει ένα ηλιακό ημερολόγιο.
Δεν ήταν όμως ιδιαίτερα εντυπωσιακός και επειδή είχαμε δει αρκετούς κρατήρες ως τώρα, αποφασίσαμε να τον προσπεράσουμε και συνεχίσουμε για τη παραλία Djúpalón.
Τo τοπίο εδώ είναι ανοιξιάτικο. Ο πάγος απουσιάζει και την θέση του έχει πάρει πράσινη παχιά τούνδρα. Ο δρόμος προς την παραλία περνά ανάμεσα από βουναλάκια λάβας στρωμένα με πράσινα χαλιά!
Φτάσαμε στην είσοδο της παραλίας η οποία ήταν καλά κρυμμένη και δε φαινόταν καθόλου. Ένα μονοπατάκι σαν σκηνικό παραμυθιού που μας φέρνει εικόνες χόμπιτ, μας οδηγεί στην αμμουδιά.
Με το που φτάσαμε στην παραλία πέσαμε σε 4 αραδιασμένες ασήκωτες πέτρες διαφόρων μεγεθών και κιλών. Τις χρησιμοποιούσαν κάποτε για να μετρούν την δύναμη των ψαράδων. Σχεδόν όλοι μπορούσαν να σηκώσουν τις 3 αλλά αυτοί και μόνο που θα μπορούσαν να σηκώσουν την τέταρτη και βαρύτερη, είχαν το δικαίωμα να ψαρεύουν στην Djúpalón.
Η παραλία είχε μαύρη άμμο και παντού υπήρχαν διάσπαρτα σκουριασμένα μεταλλικά κομμάτια ενός ναυαγίου 60 ετών. Από την μέσα πλευρά υπήρχε μία παγωμένη λίμνη.
Η παραλία ομολογουμένως δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο αλλά μόνο και μόνο για την διαδρομή μέχρι την παραλία, άξιζε που φτάσαμε ως εδώ. Άρχισε να ψιχαλίζει πάλι και δε μπορούσαμε να κάτσουμε πολύ. Εξάλλου είχαμε ακόμα πολλά να δούμε...
Προχωρώντας ανατολικότερα φτάνουμε στο ψαροχώρι Hellnar. Η περιοχή εδώ φημίζεται για τους σχηματισμούς που έχουν τα βράχια λάβας. Από εδώ ξεκινάει ένα ωραίο μονοπατάκι κατα μήκος της ακτογραμμής από το Hellnar στο Arnarstapi 2,5 χιλιομέτρων.
Η παραλία στο Hellnar είχε τεράστιες πέτρες και με δυσκολία μπορούσαμε να περπατήσουμε.
Για λίγο έχασα την Frosty από το βλέμμα μου και παραλίγο να την καταπιεί ένα τεράστιο Troll!!! Ίσα που πρόλαβα να την τραβήξω από το στόμα του!!! Τελικά όντως υπάρχουν!
Στο βάθος το νερό λυσσούσε καθώς μπαινόβγαινε κάτω από την καμάρα και έσκαγε στα βράχια. Ψηλά φώλιαζαν θαλασσοπούλια και φώναζαν απίστευτα!
Μιας και ο καιρός δεν είναι και στα καλύτερα του σήμερα, αποφασίζουμε να πάρουμε το αμάξι για το Arnarstapi και όχι το μονοπάτι. Εκεί βρίσκεται το μνημείο του Bardur. Η ιστορία του μνημείου μας οδηγεί πίσω στον χρόνο και αποτελεί κομμάτι της ισλανδικής Saga. Σε αυτό το σημείο ο Bardur πρωτοπάτησε το πόδι του όταν κατέφτασε από την Νορβηγία τον 9ο αιώνα. Ο πατέρας του ήταν μισός γίγαντας και μισός τρολ ενώ η μητέρα του η ψηλότερη και ομορφότερη της εποχής της. Ο Bardur ονόμασε την χερσόνησο Snaefellsnes (snær στα ισλανδικά σημαίνει χιόνι) και θεωρείται ο προστάτης της χερσονήσου.
Το γλυπτό σχεδιάστηκε από τον Ισλανδό γλύπτη Ragnar Kjartansson το 1972 και σίγουρα δεν είναι κανένα κομψοτέχνημα!
Η σημερινή μέρα ήταν η πιο χαλαρή του ταξιδιού μας και είχε αρχίσει να μη μ’ αρέσει... Συνήθισα ταλαιπώρια βλέπεις! Είχα διαβάσει λοιπόν για ένα φαράγγι, το Raudfeldsgja, το οποίο ήταν στην ουσία μία βαθιά σχισμή 40 μέτρων μέσα σε ένα βουνό. Ρίχνω την ιδέα στην παρέα και όλοι ήταν μέσα! Σε αυτή την παρέα ο ένας είναι πιο τρελός απ’ τον άλλον!
Αυτό το φαράγγι συνδέεται επίσης με τον Bardur και τις παραδόσεις της Ισλανδίας. H ιστορία έχει ως εξής :
Κοντά αγρόκτημα του Bardur στο Arnarstapi, ζούσε ο αδελφός του (από την πλευρά της μητέρας του) Porkell, ο οποίος ήταν γίγαντας. Ο Porkell είχε δύο γιους, τον Raudfeldr και τον Sölvi που συχνά έπαιζαν με τις κόρες του Bardur. Μια μέρα, όμως, ο Raudfeldr ως παιχνίδι έβαλε την κόρη του Helga σε ένα παγόβουνο, αφήνοντας την να παρασυρθεί στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό. (Η ιστορία λέει ότι τελικά έφτασε ως στις ακτές της Γροιλανδίας, όπου την περισυνέλεξε ένας άνδρας, παντρεύτηκαν και έζησαν ευτυχισμένοι).
Όταν ο Bardur έμαθε για την εξαφάνιση της κόρης του θεώρησε ότι πέθανε και την έχασε για πάντα! Εξοργισμένος έπιασε τα δύο αδέρφια και πέταξε τον Raudelfeldur στο φαράγγι και τον άλλο αδελφό Sölvi, από ένα βράχο Arnarstapi. Το φαράγγι και ο βράχος πήραν τα ονόματα των δύο αδερφών Raudfeldsgja και Solvahamar αντίστοιχα!
Μετά από αυτό το περιστατικό, ο Bárður έχασε το μυαλό του, παράτησε το αγρότημά του και χάθηκε για πάντα στον παγετώνα Snaefellsjokull που βρίσκεται πάνω πάνω από το φαράγγι Raudfeldsgja. Οι ντόπιοι ακόμα πιστεύουν ότι το πνεύμα του ζει εδώ και σε δύσκολες στιγμές τον επικαλούνται! (Θεωρείται καλό πνεύμα)
Φτάνουμε λοιπόν στην αφετηρία του μονοπατιού για το φαράγγι. Εδώ το χιόνι ήταν πολύ παχύ και η ανάβαση της πλαγιάς ήταν αρκετά κουραστική.
Μας πήρε 20’ λεπτά μέχρι να ανεβούμε το βουνό και να φτάσουμε στην είσοδο του φαραγγιού. Καταπράσινοι ψηλοί βράχοι σχηματίζουν ένα στενό πέρασμα που ανεβαίνει με μεγάλη κλίση προς στο βουνό. Για λίγο τρομοκρατηθήκαμε. Ήμαστε σίγουροι γι΄αυτό που πάμε να κάνουμε;
Το χιόνι εντός του φαραγγιού ήταν πάρα πολύ και η κλίση μεγάλη. Εντωμεταξύ επειδή έχω και υψοφοβία σκεπτόμουν μήπως μετά δεν μπορώ να κατέβω. Με έπιασε όμως ο αντρικός εγωισμός μου και είπα θα το κάνω! Αυτές τις βλακίες κάνω καμιά φορά.
Ξεκινάμε την ανάβαση σκάβοντας με τα μποτάκια μας στο χιόνι για να δημιουργήσουμε εσοχές και να μπορέσουμε να ανέβουμε. Εμείς και η αναρρίχηση καμία σχέση! Συνεχώς είχαμε το άγχος μη γλιστρήσει κάποιος και παρασύρει αυτόν που βρίσκεται από κάτω!
Ανεβήκαμε κάποια μέτρα και φτάσαμε σε ένα σημείο που δεν είχε τόσο μεγάλη κλίση οπότε σταματήσαμε να δούμε την θέα.
Ήδη μας είχε δυσκολέψει αρκετά θα θεωρήσαμε φρόνιμο να μην συνεχίσουμε ψηλότερα. Η θέα από κάτω ήδη είχε αρχίσει να με τρομοκρατεί...
Ξεκινάμε την κατάβαση με τον ίδιο τρόπο, σκάβοντας εσοχές, σιγά σιγά! Είχα μετανοιώσει 100 φορές που ανεβήκαμε και συνεχώς σιχτίριζα! Με είχε λούσει κρύος ιδρώτας.
Οι Pollar Bear & Pingui είχαν κατέβει γρηγορότερα και γελούσαν με τα χάλια μας!Μετά από αρκετή ώρα τα καταφέραμε κι εμείς.
Ακόμα και στην κατάβαση της πλαγιάς δυσκολευτήκαμε γιατί εξαιτίας της μεγάλης κλίσης και του χιονιού που ήταν σχετικά σκληρό, τα πόδια μας δεν βυθίζονταν πολύ και γλυστρούσαμε! Ε, που και που τρώγαμε και καμιά σαβούρα...
Τώρα που το σκέφτομαι κάναμε μεγάλη χαζομάρα. Ήταν ένα φαράγγι γεμάτο πάγο! Αν υποχωρούσε κάποιο κομμάτι και από κάτω υπήρχε κενό, που θα βρισκόμασταν τώρα αλήθεια; Φαινόταν συμπαγής ο πάγος βέβαια αλλά ποτέ δεν ξέρεις... Σίγουρα άξιζε πάντως αλλά ίσως κάποια άλλη εποχή να είναι πιο ασφαλές!
Τελευταία στάση για σήμερα ήταν ένα εκκλησάκι που είχα πρωτοδεί σε ένα πίνακα της Boconcept και αποφάσισα αντί να τον αγοράσω, να το φωτογραφήσω και να το κάνω κάδρο εγώ! Βρίσκεται στην περιοχή Budir και είναι πολύ ξεχωριστό. Μαύρο και μίνιμαλ! Ιδού..
Μετά από 232 φωτογραφίες απ’ όλες τις πλευρές μέχρι να βρω την καλύτερη γωνία, ξεκινήσαμε για το Reykjavik. H διαδρομή από το Budir μέχρι το Reykjavik δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρά μόνο κάποιες φάρμες με άλογα ανα διαστήματα. Εντυπωσιαστήκαμε όμως όταν περάσαμε από ένα υποθαλάσσιο τούνελ 4 χλμ. λίγο έξω από το Reykjavik.
Για την διαμονή μας σήμερα είχαμε κλείσει να μείνουμε σε ένα διαμέρισμα μες την πόλη. Και αυτή την φορά δεν συναντήσαμε κανέναν. Μας είχαν στείλει οδηγίες για το που θα βρίσκαμε το κλειδί, οι οποίες δεν ήταν πολύ ξεκάθαρες. Το concept ήταν να πάμε σε μία αυλή και να ψάξουμε να βρούμε ένα κουτάκι στο οποίο ήταν μέσα το κλειδί, το οποίο κουτάκι άνοιγε με κωδικό που μας είχαν στείλει σε μήνυμα. Άντε τώρα πίσσα σκοτάδι να βρεις το κουτάκι... Μας πιασαν γέλια! Λες και παίζαμε σε escape room! Είχαμε που χαμε την κούραση μας, μας κάναν και καψόνια! Παιδευτήκαμε λίγο μέχρι να το βρούμε αλλά τα καταφέραμε! Το διαμέρισμα πάντως ήταν εξαιρετικό ολοκαίνουργιο και μοντέρνο (Cozy Central Apartment).
Αφήσαμε τα πράγματά μας και ξεχυθήκαμε στους δρόμους του νυχτερινού Reykjavik να ζήσουμε λίγο το ρυθμό της πόλης. Βρήκαμε ένα οικονομικό μαγαζάκι, το Icelandic Street Food και δοκιμάσαμε τοπικά πιάτα (σούπα με αρνί, σούπα με θαλασσινά και ένα άλλο που έμοιαζε με πουρέ ανακατεμένο με ψάρι, πιθανόν μπακαλιάρο). Τα πάντα ήταν εξαιρετικά!
https://www.tripadvisor.com.gr/Rest...dic_Street_Food-Reykjavik_Capital_Region.html
Απόψε ήταν Σάββατο και Saint Patrick's Day. Στους δρόμους και στις pubs της πόλης επικρατούσε πανζουρλισμός! Διαλέγουμε μία που είχε live για να πιούμε τις μπυρίτσες μας. Γέλια, φωνές, τραγούδι πανικός. Αποφασίσαμε να πάρουμε από δύο μεγάλους δίσκους με τοπικές μπύρες για να δοκιμάσουμε την τοπική παραγωγή...
Κάποιες ήταν πολύ καλές κάποιες άλλες αρκετά περίεργες αλλά γούστα είναι αυτά!
Δεν ξέρω αν ήταν λόγω της ημέρας αλλά οι ισλανδοί γλεντάνε με την ψυχή τους. Έξω καρδιά! Ήπιαμε τις μπυρίτσες μας και γυρίσαμε στο διαμέρισμά μας να ξεραθούμε!
Αύριο θα ήταν η τελευταία μας μέρα. Πώς πέρασε έτσι γρήγορα μια βδομάδα, ούτε που το καταλάβαμε! Βέβαια δε μπορούσαμε να έχουμε κανένα παράπονο. Και τι δεν κάναμε!!! Πολύ γεμάτο ταξίδι...
Η πτήση της επιστροφής μας αύριο ήταν μεσημέρι, οπότε θα είχαμε κάποιες ώρες το πρωί να γυρίσουμε στην πόλη... Δεν πρέπει να αφήσουμε ούτε ώρα να πάει χαμένη όσο πατάμε Ισλανδία!
8η Μέρα
Τελειώσαν τα ψέματα! Η μέρα της επιστροφής έφτασε όμως είχαμε ακόμα λίγο χρόνο και είπαμε να κάνουμε μία τελευταία βόλτα στην πόλη. Περπατήσαμε στους κεντρικούς πεζοδρόμους και φτάσαμε ως το δημαρχείο και την λίμνη της πόλης.
Η όπερα
Γατούλα (λέμε τώρα
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε την σκεπαστή υπαίθρια αγορά Kolaportid, απέναντι από το λιμάνι της πόλης. Στην αγορά βρήκαμε από παλιά αντικείμενα, αντίκες έως ρούχα, βιβλία, γραμματόσημα και ότι εν πάση
περιπτώσει μπορεί να βρει κάποιος σε μια υπαίθρια αγορά. Το πιο αξιόλογο κομμάτι ήταν οι πάγκοι με τα τρόφιμα. Ψάρια όλων των ειδών και σε όλες τις μορφές (λιαστά, παστά, αποξηραμένα κ.α), τυριά αλλαντικά, είδη αρτοποιείας, ζαχαροπλαστικής και ότι μπορείς να φανταστείς. Εκεί δοκιμάσαμε και το περίφημο έδεσμα “σάπιου” καρχαρία kæstur hákarl. Η κυρία στον πάγκο μας προέτρεψε να το καταπιούμε χωρίς να το μυρίσουμε. Πραγματικά είναι για δυνατά στομάχια. Ήταν σα να τρώγαμε κομματάκια ναφθαλίνης.
Φάγαμε από ένα έτσι για να πούμε ότι δοκιμάσαμε αλλά δεν καταλαβαίνω πραγματικά το λόγο που πρέπει να το φάει κάποιος πέρα από το να ικανοποιήσει την περιέργειά του.
Αγοράσαμε επίσης τοπικές σοκολάτες, ψωμί Rúgbraud (ψωμί με σχετικά γλυκιά γεύση ψημένο σε δοχεία μέσα στη καυτή γη) και ένα κέικ από χοντρά παντεσπάνια με άρωμα κανελογαρύφαλλου, γέμιση κρέμας, πασπαλισμένο με ζάχαρη. Τέλειο! Μου έκανε λίγο χριστουγεννιάτικο!
Με τα χέρια μας γεμάτα τσάντες, φύγαμε για μία τελευταία βόλτα στα μαγαζάκια αναμνηστικών για μαγνητάκια, μινιατούρες trolls κτλ. Στη συνέχεια αναχωρήσαμε για το κοντινότερο πλυντήριο αυτοκινήτων γιατί το αμάξι μας δεν βλεπόταν και μας είχαν ενημερώσει πως σε αυτή την περίπτωση θα μας χρέωναν 50€! Με 8€ το κάναμε τζάμι! Παραδώσαμε το αυτοκίνητο στο γραφείο χωρίς κανένα πρόβλημα και αναχωρήσαμε για το αεροδρόμιο και την πτήση της επιστροφής!
Σε όλη την επιστροφή κοιτούσαμε φωτογραφίες και αναπολούσαμε αυτά που ζήσαμε... Πολύ πληροφορία για 8 μέρες! Πως να τα βάλεις σε τάξη;! Κατά το γράψιμο και κοιτώντας παράλληλα φωτογραφίες, συνειδητοποιώ πόσα πράγματα είδαμε και σχεδόν δεν το πιστεύω...
Μετά από τόσους μήνες, γράφοντας την ιστορία και διαβάζοντας την οι υπόλοιποι, το ξαναζήσαμε.
Τα συναισθήματα που βιώσαμε ήταν τόσο έντονα που πιστεύω θα μας συντροφεύουν για χρόνια. Σίγουρα θα βοηθήσει και αυτή η ιστορία που πλέον αποτελεί μία αποσκευή συναισθημάτων και εικόνων. Πιστεύω να την απολαύσατε τόσο, όσο εγώ που την έγραφα.
Να ταξιδεύεις όσο αντέχει το κορμί σου, η τσέπη σου και η ψυχή σου. Να ταξιδεύεις σημαίνει να ζεις!
Επίλογος
Αυτό το ταξίδι ήταν σίγουρα το καλύτερο της ταξιδιωτικής μου πορείας. Έχω δει γενικά αρκετά εντυπωσιακά πράγματα στα ταξίδια μου αλλά τόσες πολλές συγκινήσεις μαζί, δε μου έχει χαρίσει πότε κανένας άλλος τόπος! Όλα εκεί έμοιαζαν τεράστια στα μάτια μου. Από τα τοπία ως τα καιρικά φαινόμενα. Όλα προκαλούσαν θαυμασμό, δέος και κρατούσαν συνεχώς το μυαλό μου σε εγρήγορση για το απροσδόκητο.
Ένας τόπος άγονος και απόκοσμος, μα παράλληλα τόσο θελκτικός που σε καθηλώνει με την ομορφιά του και σε μετατρέπει σε "πρεζάκι" εικόνων και εμπειριών. Τίποτα δεν σου αρκεί σαν φτάσεις εκεί και ότι κι αν κάνεις, ότι και αν δεις, πάντα θα έχεις το συναίσθημα του ανολοκλήρωτου. Πάντα θα νοιώθεις ότι αφήνεις εκκρεμότητες...
Εκεί ένιωσα ελεύθερος όσο ποτέ άλλοτε. Εκεί ένοιωσα ότι απλά βρίσκομαι στο σωστό σημείο. Ένοιωσα αυτή την γείωση, την ένωση με την φύση, την απόλυτη ελευθερία! Συνειδητοποίησα ότι “εκεί” ανήκουμε ως άνθρωποι, “εκεί” είναι το σπίτι μας, στη φύση και όχι στις τσιμεντουπόλεις που κατασκευάσαμε να ζούμε...
Τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες τις σκέφτομαι με χαρά. Ήταν και αυτές μαθήματα και εμπειρίες. Εκεί μετρήσαμε τις δυνάμεις μας και συνειδητοποιήσαμε πόσο ανίσχυροι είμαστε, όταν κληθήκαμε να αναμετρηθούμε με την ίδια τη φύση. Μετριάσαμε έστω κ για λίγο το "εγώ" μας, σκύψαμε το κεφάλι, επιστρατεύσαμε όλες μας τις δυνάμεις και ενωμένοι, προσπαθήσαμε να ενταπεξέλθουμε στον γίγαντα
"φύση".
Η κορύφωση του ταξιδιού μας ήταν σίγουρα η στιγμή που αντικρίσαμε το Σέλας. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω ότι τα καταφέραμε! Πραγματικά εξωπραγματικό! Ότι πιο ευφάνταστο και να επιστρατεύσω για να το περιγράψω, θα ναι φτωχό! Παρόλο που το είδαμε, δεν μπορώ να πω ότι μου φτασε. Μακάρι κάποια στιγμή να το ξαναπετύχω κάπου...
Το ταξίδι μας ήταν πραγματικά πολύ γεμάτο. Το αρχικό μας πλάνο ήταν ο γύρος της Ισλανδίας και όχι μόνο
τα καταφέραμε, αλλά βγήκαμε εκτός διαδρομής και κάναμε δυο επιπλέον χερσονήσους. Παρ' όλα αυτά, αισθάνομαι ότι έχω ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί της. Θα επιστρέψω σίγουρα κάποια στιγμή, το νοιώθω.
Θα επιστρέψω για τα Highlands, τα Δυτικά Φιορδ, τον παγετώνα, τις αμέτρητες sagas, τα trolls και τόσα άλλα! Κάτι μαγικό υπάρχει σε αυτόν τον τόπο! Δεν είναι μόνο τα τοπία. Είναι η ίδια ενέργεια του μέρους. Το νοιώθεις συνεχώς όσο βρίσκεσαι εκεί!
Τέλος, θέλω να πω δυο πράγματα για την απίστευτη παρέα που είχαμε σε αυτό το ταξίδι. Τίποτα δεν θα 'ταν ίδιο χωρίς τους Pollar Bear & Pingui. Δυο παιδιά μες την θετική ενέργεια, την καλή διάθεση και την τρέλα! Ταιριάξαμε απόλυτα και ζήσαμε στιγμές που θα θυμόμαστε μια ζωή! Γέλια, αστεία, χορούς, τραγούδι και δυνατές συγκινήσεις. Τι να πρωτοθυμηθώ! Τους ευχαριστώ για όλα και μακάρι να το επαναλάβουμε κάποια στιγμή στο μέλλον!
Η Ισλανδία είναι ταξίδι ζωής! Ένα ταξίδι δύσκολο που όμως αν είσαι έτοιμος να κάνεις υποχωρήσεις σε θέματα ανέσεων και να φτάσεις ή πολλές φορές ξεπεράσεις τα όριά σου, απλά θα την ερωτευτείς. Είναι ο ορισμός της περιπέτειας, του περιηγητή και της απόλυτης φύσης.
Ότι φαντάστηκες και ονειρεύτηκες υπάρχει εκεί, σε αυτή την κουκκίδα του Αρκτικού Κύκλου!
Όλα είναι εκεί και σας περιμένουν. Ζήστε το!!!!!
* θα ακολουθήσουν κάποια κεφάλαια με τις διαδρομές που ακολουθήσαμε, χιλιόμετρα, χρήσιμες διευθύνσεις και κόστη.
Οικονομικά στοιχεία
Να ξεκινήσω λέγοντας ότι την Ισλανδία την είχα στο μυαλό μου ως ένα ταξίδι πανάκριβο, που δύσκολα θα μπορούσα να πραγματοποιήσω, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον. Υπολόγιζα ότι θα μας στοίχιζε μαζί με την γυναίκα μου πάνω από 4.000€. Όταν τυχαία έπεσα με μία προσφορά της Lufthansa (με τέλειες ανταποκρίσεις 1 ώρας μάλιστα), άρχισα να το ψάχνω πιο διεξοδικά (δραστηριότητες διαμονές, αυτοκίνητο κτλ.) Διαπίστωσα λοιπόν προς έκπληξή μου, ότι το όνειρο δεν ήταν και τόσο άπιαστο. Τα χρήματα αυτά θα μπορούσα να τα έχω χαλάσει άνετα ακόμα και αν πήγαινα 8 μέρες στο Λονδίνο ή στο Παρίσι με Disneyland, ψώνια και τα σχετικά. Όχι ότι οι πόλεις αυτές είναι φθηνές αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ…
Βασική προϋπόθεση για να βγει οικονομικό ένα τέτοιο ταξίδι, είναι να πάει κάποιος 4άδα. Ο λόγος είναι ότι η διαμονή είναι ακριβή και δεν διαφοροποιείται σημαντικά είτε είστε 2 είτε 4 άτομα. Επιπλέον, επιμερίζονται και όλα τα έξοδα αυτοκινήτου και καυσίμων, που είναι και ο μοναδικός τρόπος για να γυρίσεις την χώρα. Η λύση των ημερήσιων εκδρομών με πρακτορείο, είναι εντελώς ασύμφορη!
Σε ότι αφορά το φαγητό, η λύση super market και προετοιμασίας φαγητού είναι μονόδρομος. Το φαγητό έξω είναι απλησίαστο. Ένα πιάτο σε κανονικό εστιατόριο μπορεί να στοιχίζει άνετα 40€-50€. Εμείς τις φορές που φάγαμε έξω, σε πολύ οικονομικά εστιατόρια με πλαστικά πιάτα, δώσαμε περίπου 12 – 15 € το πιάτο. Οι τιμές στα super market απ' την άλλη (προτιμήστε την αλυσίδα bonus, λόγω τιμών) είναι ελάχιστα ακριβότερες από Ελλάδα.
Φυσικά και η περίοδος παίζει ρόλο. Τους καλοκαιρινούς μήνες οι τιμές αυξάνονται αρκετά.
Ξεκινάμε λοιπόν….
Αεροπορικά
Lufthansa 11/03/2018 - 18/03/2018 216 €/ άτομο
Διαμονή (Οι τιμές αναφέρονται σε 4κλινα δωμάτια/σπίτια)
11/03 SPORT HOSTEL REYKJAVIK (Alfheimar 74, 104 Reykjavik) 95€
(4κλινο με κοινόχρηστο μπάνιο. Αποδείχθηκε κατώτερο των προσδοκιών μας)
12/03 CAFÉ ARHUS HELLA (Rangarbakkar 6, 850 Hella) 120€
(Δικό μας σπιτάκι με 2 κρεβατοκάμαρες, κουζίνα, μπάνιο και θέα ποτάμι. Εξαιρετικό)
13/03 HVOLL GUESTHOUSE (Hvoll Road 201, 880 Kirkjubaejarklaustur) 150€
(4κλινο με κοινόχρηστο μπάνιο. Πολύ καλό και πεντακάθαρο)
14/03 SKIPALAEKUR COTTAGES (Skipalaekur, 700 Egilsstadir) 165€
(Δικό μας σπιτάκι με 2 κρεβατοκάμαρες, κουζίνα, μπανιο και θέα λίμνη. Μαγεία. Έμενα εκεί 1 βδομάδα)
15/03 AKUREYRI H.I. HOSTEL (Storholt 1, Akureyri) 108€
(4κλινο με κοινόχρηστο μπάνιο. Πολύ καλό και πεντακάθαρο)
16/03 HARBOUR HOSTEL (Hafnargata 4, 340 Stykkisholmur) 125€
(4κλινο με κοινόχρηστο μπάνιο. Εξαιρετικό. Πεντακάθαρο και με χαρακτήρα)
17/03 REYKJAVIK CENTRAL APARTMENTS (Rangargata 4, 101 Reykjavik) 130€
(Διαμέρισμα με κουζίνα, κρεβατοκάμαρα, μεγάλο σαλόνι και μπάνιο. Ολοκαίνουργιο και μοντέρνο)
ΣΥΝΟΛΟ ΔΙΑΜΟΝΗΣ 893€ / 223€ το άτομο
ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ
12/03 SNORKELING (www.icelandadvice.is) Εξαιρετική οργάνωση. 125€/άτομο
14/03 SΚΑFTAFELL GLACIER HIKING (www.adventures.is) Ακυρώθηκε λόγω καιρού οπότε δεν έχω άποψη για την δραστηριότητα. Παρ' όλα αυτά ήταν επαγγελματίες. Η επιστροφή των χρημάτων έγινε χωρίς κανένα θέμα. 130€/άτομο
15/03 MYVATN NATURE BATHS 36€/άτομο
ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ
DACIA DUSTER 580€ / 145€ το άτομο
+ 250€ περίπου BENZINH / 62,50€ το άτομο
Κλείσαμε μέσω του site http://www.reykjavikcars.com το οποίο συνεργάζεται με πολλες εταιρίες. Τελικά η δικιά μας εταιρία ήταν η www.lavaauto.is η οποία ηταν άψογη και την προτείνω 100%! Πολύ εξυπηρετικοί και δεν ψάχνουν να σε εκμεταλευτούν. Το λέω γιατί πολλές ψάχνουν κατά την επιστροφή του αυτοκινήτου γρατζουνίτσες για να σε χρεώσουν έξτρα. Οι συγκεκριμένοι το κοίταξαν τυπικά γύρω γύρω για τρακάρισματα και αυτό ήταν! Η τιμή είναι με premium ασφάλιση που είχε μέσα τα πάντα!
SUPER MARKET
160€ / 40€ το άτομο
EΣΤΙΑΤΟΡΙΑ + ΠΟΤΑ
80€/ το άτομο
ΔΩΡΑ / ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΑ
30€/ το άτομο
Το συνολικό ατομικό κόστος για ολόκληρο το ταξίδι, βάζοντας μέσα ακόμα και τα δώρα, ήταν στα 1.087,50€ !!! Στην πραγματικότητα βέβαια μας στοίχισε ακόμα λιγότερο (957,50€), λόγω ακύρωσης του hiking.
Θα μπορούσε κάποιος να κατεβάσει ακόμα περισσότερο το κόστος, αν περιόριζε τα προσωπικά του έξοδα ή επέλεγε ακόμα πιο φθηνή διαμονή.
Θεωρώ επομένως οτι μας βγήκε πάρα πολύ καλά, αν σκεφτεί κανείς οτι οι διαμονές μας ήταν προσεγμένες (υπήρχαν και πιο οικονομικές επιλογές για κάποια βράδια, περίπου 20-30€ λιγότερα/βράδυ αλλά μερικά ήταν τόσο ωραία, που δε μπορέσαμε να αντισταθούμε όταν τα είδαμε
Διαδρομές & Χιλιόμετρα
Σε αυτό το ταξίδι παρά το ψύχος, οι ρόδες μας πήραν φωτιά! Δεν υπήρχε κούραση, δεν υπήρχε ούτε κορεσμός! Δε μας σταμάτησε ούτε το χιόνι, ούτε ο πάγος, ούτε οι ανεμο/χιονοθύελλες! Συνολικά διανύσαμε 2.300χλμ. και μακάρι να μπορούσαμε να κάνουμε άλλα τόσα... Φαντάζομαι πως αν βρεθούμε εκεί καλοκαίρι που δε νυχτώνει και χάνει κανείς την αίσθηση του χρόνου, θα είναι η καταστροφή μας. Θα οδηγούμε εικοσιτετράωρα!!!Η συνολική διαδρομή του ταξιδιού μας συνοψίζεται στον παρακάτω χάρτη.
Ας πάρουμε όμως την διαδρομή μας μέρα-μέρα ξεκινώντας από την δεύτερη και τελειώνοντας στην έβδομη, μιας και η πρώτη και η τελευταία περιορίστηκε στην εξερεύνηση του Reykjavik. Προσθέτω και τα link του google maps για να μπορεί να τα ανοίξει κάποιος και να έχει έτοιμη την διαδρομή στο GPS του.
2η Μέρα (Silfra, Thingvellir National Park, Geysirs, Gullfoss, Kerid Crater, Hella) 251χλμ,
https://www.google.gr/maps/dir/Reykjavík,+Ισλανδία/Silfra+Diving,+Ισλανδία/Thingvellir+Visitor+Center,+Ισλανδία/Geysir,+Hafnartún,+Σέλφος,+Ισλανδία/Gullfoss,+Ισλανδία/kerid+crater,+Ισλανδία/Campsite+ÁRHÚS,+Rangárbakkar,+Hella,+Ισλανδία/@64.0483317,-21.4890926,9z/data=!4m49!4m48!1m10!1m1!1s0x48d674b9eedcedc3:0xec912ca230d26071!2m2!1d-21.9426354!2d64.146582!3m4!1m2!1d-21.5295177!2d64.1126249!3s0x48d670656b5ca247:0x2233fe73ccfd6c6a!1m5!1m1!1s0x48d68120b811cfe3:0x76dbdc06adbc50e4!2m2!1d-21.1168267!2d64.2552927!1m5!1m1!1s0x48d6810a366521b9:0xb91ed93267d10978!2m2!1d-21.1310156!2d64.2559785!1m5!1m1!1s0x48d65fcb86a21e43:0x13fe408fd8ae0be3!2m2!1d-20.3007211!2d64.3127094!1m5!1m1!1s0x48d6a50c0129fe95:0xeab94584c4e4c57d!2m2!1d-20.1311833!2d64.3248241!1m5!1m1!1s0x48d68bb755f6f257:0x515a44e0c12ed907!2m2!1d-20.8851466!2d64.0412785!1m5!1m1!1s0x48d6e54d5fec6ab3:0x4f2d2b9aff30ace6!2m2!1d-20.4073981!2d63.833201!3e0
3η Μέρα (Selgalandsfoss, Gljufrabui, Seljavellir Ηot Pool, Skogafoss, Plane Wreck, Reynisfjara, Vik, Kalfafell) 204χλμ.
https://www.google.gr/maps/dir/Campsite+ÁRHÚS,+Rangárbakkar,+Hella,+Ισλανδία/Seljalandsfoss,+Ισλανδία/63.5432757,-19.6323594/Skógafoss+Waterfall,+Gönguleið+um+Fimmvörðuháls,+Ισλανδία/Solheimasandur+Plane+Wreck,+Path+to+Wrecked+DC-3+Plane+on+Sólheimasandur,+Ισλανδία/Reynisfjara+Beach,+Ισλανδία/Vík,+Ισλανδία/Hvoll+Guesthouse,+Klaustur,+Ισλανδία/@63.7505444,-18.4899295,10z/data=!3m1!4b1!4m45!4m44!1m5!1m1!1s0x48d6e54d5fec6ab3:0x4f2d2b9aff30ace6!2m2!1d-20.4073981!2d63.833201!1m5!1m1!1s0x48d71eade8ef2415:0xae01e6205209178d!2m2!1d-19.9885688!2d63.6156232!1m0!1m5!1m1!1s0x48d73b763edc5d8d:0x5b76f8680af00b7b!2m2!1d-19.5113705!2d63.5320523!1m5!1m1!1s0x48d739ac2a2cca1d:0xde6566d286cc57f7!2m2!1d-19.3647122!2d63.4590918!1m5!1m1!1s0x48d748307643a2bd:0x9cabc57931a0b590!2m2!1d-19.0561013!2d63.4050974!1m5!1m1!1s0x48d74a424936b0d1:0xbe83531b006d778d!2m2!1d-19.0060479!2d63.4186315!1m5!1m1!1s0x48d0e55b33c76499:0xf0169f2baa72b6f0!2m2!1d-17.68246!2d63.910521!3e0
4η Μέρα (Skaftafell National Park, Diamond Beach, Jokulsarlon lake, East Fjord, Egilsstadir) 443χλμ.
https://www.google.gr/maps/dir/Hvoll+Guesthouse/Εθνικό+Πάρκο+Σκαφτάφελλ/diamond+beach,+Ισλανδία/Jökulsárlón,+Ισλανδία/Breiðdalsvík,+Ισλανδία/Stöðvarfjörður/Fáskrúðsfjörður/Reyðarfjörður,+Ισλανδία/Skipalækur/@64.6235611,-16.8703764,8z/data=!4m56!4m55!1m5!1m1!1s0x48d0e55b33c76499:0xf0169f2baa72b6f0!2m2!1d-17.68246!2d63.910521!1m5!1m1!1s0x48d035dd195fd15b:0x7aeae20830cc34d0!2m2!1d-16.9751755!2d64.070414!1m5!1m1!1s0x48cfd71080d3ee9d:0xb14bc5c3f5abf7e2!2m2!1d-16.1846158!2d64.0407443!1m5!1m1!1s0x48cfd6ecd73a3819:0xcd05c959e10146a9!2m2!1d-16.2305537!2d64.0784458!1m5!1m1!1s0x48cec98d431bfea3:0x5a366b91e08169d!2m2!1d-14.0079387!2d64.7926288!1m5!1m1!1s0x48ceb55e5a94cd13:0xee0964f6bfd8db2e!2m2!1d-13.8731792!2d64.8335184!1m5!1m1!1s0x48ceb3909597ad7f:0x1df7359e41801925!2m2!1d-14.0121128!2d64.929288!1m5!1m1!1s0x48ceae66e0c4966d:0x2133e0ae592c8983!2m2!1d-14.2159929!2d65.0354339!1m5!1m1!1s0x48cc047effffffff:0xc21abae54ea2e500!2m2!1d-14.4338789!2d65.280427!3e0
5η Μέρα (Seydisfjordur, Dettifoss, Namafjall, Grjotagja Cave, Hverfjall Crater, Μyvatn Lake, Μyvatn Νature Βaths, Akureyri) 405χλμ.
https://www.google.gr/maps/dir/Skipalækur/Seyðisfjörður,+Ισλανδία/Dettifoss,+Ισλανδία/Námafjall,+Ισλανδία/Grjótagjá+Cave/Hverfjall,+Ισλανδία/Mývatn+Nature+Baths/Akureyri+HI+Hostel,+Stórholt,+Ακουρέιρι,+Ισλανδία/@65.6463636,-17.1849385,8z/data=!4m50!4m49!1m5!1m1!1s0x48cc047effffffff:0xc21abae54ea2e500!2m2!1d-14.4338789!2d65.280427!1m5!1m1!1s0x48cbfefc843cd699:0xefc553adda96809d!2m2!1d-14.0101156!2d65.2598494!1m5!1m1!1s0x48cd068ace5f4fb9:0x404278759828237a!2m2!1d-16.384576!2d65.8146662!1m5!1m1!1s0x48cd9f0bcd71bd95:0x4e8151844929a7da!2m2!1d-16.819722!2d65.639167!1m5!1m1!1s0x48cd9ef0df2feebd:0x79e8f6d9c5fd9511!2m2!1d-16.8815665!2d65.6271251!1m5!1m1!1s0x48cd9eb847e85775:0x6b64c041e028e321!2m2!1d-16.8716667!2d65.6086111!1m5!1m1!1s0x48cd9f011f590387:0x1023994a32c08ded!2m2!1d-16.847968!2d65.630899!1m5!1m1!1s0x48d28fa66afc46ed:0x804d748e3843ce10!2m2!1d-18.1061726!2d65.691125!3e0
6η Μέρα (Troll Peninsula = Η μεγάλη έκπληξη, Hofsos pool, Hvitserkur, Hvammstangi beach, Stykkisholmur) 550χλμ.
https://www.google.gr/maps/dir/Akureyri+HI+Hostel/Dalvik,+Ισλανδία/Ólafsfjörður,+Ισλανδία/Hofsós,+Ισλανδία/Sauðárkrókur,+Ισλανδία/Blönduós,+Ισλανδία/Hvitserkur/Hvammstangi,+Ισλανδία/Borgarnes,+Ισλανδία/Harbour+Hostel,+Aðalgata,+Stykkishólmur,+Ισλανδία/@65.081027,-25.0054051,6.01z/data=!4m72!4m71!1m5!1m1!1s0x48d28fa66afc46ed:0x804d748e3843ce10!2m2!1d-18.1061726!2d65.691125!1m5!1m1!1s0x48d2b9349c5dee95:0xf3da89122e6a65ea!2m2!1d-18.5326926!2d65.9707003!1m10!1m1!1s0x48d2b77d0a26d553:0x5761ba10af56a9cf!2m2!1d-18.6536983!2d66.0714713!3m4!1m2!1d-19.0716635!2d66.1014671!3s0x48d2cea383409955:0x29ca15ec570a8391!1m5!1m1!1s0x48d2d892d1f3e01f:0x4f119422a5b92530!2m2!1d-19.4125791!2d65.8975231!1m5!1m1!1s0x48d3227dc150e915:0x9068d95dbf88b628!2m2!1d-19.6404746!2d65.7409444!1m5!1m1!1s0x48d341fc8cfa26d9:0x6c348304ba28a108!2m2!1d-20.2796586!2d65.6600925!1m10!1m1!1s0x48d35df4a4ba65c3:0x3679678406a4e5fc!2m2!1d-20.6352359!2d65.6063129!3m4!1m2!1d-20.9112133!2d65.5900804!3s0x48d4a07382016683:0xad39c82f2103a2e5!1m5!1m1!1s0x48d49b71e508cca5:0xf291779fac31680d!2m2!1d-20.9393746!2d65.3968239!1m5!1m1!1s0x48d5c621b7e058a5:0xf92e691f0175ee92!2m2!1d-21.9010495!2d64.5609274!1m5!1m1!1s0x48d50dfb92d153a9:0x7d264ea699a18798!2m2!1d-22.726035!2d65.0775672!3e0
7η Μέρα Snæfellsnes Peninsula (Helgafell, Kirkjufell, Olafsvik, Orange Lighthouse, Saxholl Crater, Djúpalón Beach, Hellnar, Arnarstapi, Raudelfeldur Gorge, Budhir Church, Reykjavik) 331χλμ.
https://www.google.gr/maps/dir/Harbour+Hostel/Helgafell,+Ισλανδία/Kirkjufell,+Ισλανδία/Öndverðarnes+lighthouse/Djúpalónssandur+beach/Hellnar,+Ισλανδία/Arnarstapi,+Ισλανδία/Rauðfeldsgjá+Gorge/Budhir,+Ισλανδία/Reykjavík,+Ισλανδία/@64.6436072,-23.7675718,8z/data=!4m62!4m61!1m5!1m1!1s0x48d50dfb92d153a9:0x7d264ea699a18798!2m2!1d-22.726035!2d65.0775672!1m5!1m1!1s0x48d50db6178e7ccd:0x7fa4e1b2b3eaa8f2!2m2!1d-22.7279!2d65.0426!1m5!1m1!1s0x48d57bab8dd70f87:0x9b45ba57731db7b!2m2!1d-23.3069444!2d64.9416667!1m5!1m1!1s0x492a9011f2bc3fcb:0x9d4e477c07ecc258!2m2!1d-24.0444603!2d64.8850645!1m5!1m1!1s0x492a88902a1d92df:0x43fb3d5e8adedbdb!2m2!1d-23.9005196!2d64.7522892!1m5!1m1!1s0x492a8745318184a9:0x19b6c5b65eab6425!2m2!1d-23.67584!2d64.745796!1m5!1m1!1s0x492a810832332097:0x3fc3eab279e8f251!2m2!1d-23.6258982!2d64.7691204!1m5!1m1!1s0x492a8117c2ad43ef:0xbaf53d6f0bee35ed!2m2!1d-23.6468194!2d64.7992305!1m5!1m1!1s0x48d57edda736dae9:0xec1ca9841a2862bb!2m2!1d-23.36071!2d64.840202!1m5!1m1!1s0x48d674b9eedcedc3:0xec912ca230d26071!2m2!1d-21.9426354!2d64.146582!3e0
Τέλος να σημειώσω ότι πρέπει πάντα πριν να ξεκινήσετε οποιαδήποτε διαδρομή να ενημερώνεστε για την κατάσταση των δρόμων στο www.road.is Ειδικά από τον Οκτώβρη έως και τον Μάιο που πιθανόν κάποιοι δρόμοι να είναι κλειστοί λόγω χιονιού. Τα παραπάνω δρομολόγια επιλέχθηκαν με κριτήρια αξιοθέατων, ομορφότερης διαδρομής αλλά και με βάση το οποίοι δρόμοι ήταν ανοιχτοί την δεδομένη στιγμή. Καλά χιλιόμετρα σε όλους!!!
