Ιράν Ιράν - αναμενόμενα υπέροχο!

[Ivana]

Δυστυχώς, δεν έχω αξιωθεί να τελειώσω μια ιστορία εδώ, οπότε και αυτό ας μην το πούμε ιστορία
Από τώρα επιτρέπω στους mods να τη μεταφέρουν στις ολοκληρωμένες ιστορίες με το πέρας του ενός μήνα, σε όποια φάση και να βρίσκεται.

Εξαιτίας των από πάνω, θα ξεκινήσω με τις πρακτικές και τις πιο πρόσφατες πληροφορίες, καθώς οι υπάρχουσες έχουν παλιώσει λίγο.
Βέβαια και οι παλιές ήταν και είναι πάρα πολύ χρήσιμες στην αναζήτηση πληροφοριών και ιδεών, οπότε ευχαριστώ όλους όσοι γράψανε για το Ιράν μέχρι τώρα και μου βοήθησαν πολύ.

Δυστυχώς, δεν ζήσαμε τις περιπέτειες του Γιώργου, ούτε είχαμε χρόνο, αλλά προλάβαμε έστω και λίγο από το παλιό Ιράν όπως το ζήσατε όσοι πήγατε, καθώς λογικά αλλάζει ολοταχώς. 'Ήδη με τη Φένια καταλάβαμε τις διαφορές σε πολλά πράγματα, κυρίως ως προς το χιτζάμπ και τσιγάρο.
Για τα άλλα θα μας πείτε εσείς.

Πέρα από τις πληροφορίες που υπάρχουν εδώ και στο LP, με τη σύσταση του @soudianos μπήκα στην ομάδα "See you in Iran" στο facebook και πράγματι βρήκα πολλές χρήσιμες πληροφορίες, ιδέες, ξεναγούς, οδηγούς, μέχρι και την έγκυρη ενημέρωση για τις πλημμύρες που ήταν ένας από τους βασικούς παράγοντες της εξέλιξης του ταξιδιού μας, καθώς έτυχε εκείνη την περίοδο να είμαστε στο επίκεντρο.

Δεν είχα ολοκληρώσει το σχέδιο προγράμματος μέχρι και τις 5 μέρες πριν φύγουμε και το γενικό πλάνο έλεγε να συμπεριλάβουμε σε αυτό τα κλασικά - Σιράζ, Γιάζντ, Ισφαχάν, πιθανόν και Τεχεράνη για μια νύχτα στην άφιξη ή την αναχώρηση και να παίξουμε ανάμεσα στο νησί Κέσουμ ή περιοχή γύρω από την Κασπία. Ζήλευα και τα μέρη του Κουρδιστάν, και γενικά νοτιοδυτικά αλλά έλεγα να το αφήναμε για κάποια άλλη φορά αν μας άρεζε γενικά η χώρα.
Αυτά συνεχώς άλλαζαν αναλόγως τις καινούργιες πληροφορίες που έβρισκα στο εν λόγω γκρουπ από πάνω, στο οποίο μπήκα μόλις μια εβδομάδα πριν ταξιδέψουμε.
Κλασσικά, όταν θέτεις ερώτηση εκεί, πέφτουν από πάνω σου όλοι γνώμονες του τουρισμού, από επίσημους ξεναγούς, ντόπιους, λάτρεις της χώρας, ανεπίσημους ξεναγούς βιοπαλαιστές, ταξιτζήδες, κ.ο.κ.

Έτσι μου προτάθηκε το Κερμάν και η έρημος Λουτ με κάτι ενδιαφέρον χωριά, οάσεις, περίεργους γεωλογικούς σχηματισμούς από την άμμο κλπ.
Την έρημο τη ζήσαμε στο Μαρόκο και στην Ιορδανία, οπότε ο άνδρας μου δεν ξετρελάθηκε. Εγώ πάλι το θελα πολύ επειδή μια από τους ξεναγούς που προσέφερε τις υπηρεσίες της δηλώνει αστρονόμος και κουβαλάει (όπως είπε) μαζί της το τηλεσκόπιο και επειδή ήταν το πρώτο πράγμα που ήθελα να γίνω ως μικρή έλεγα ρομαντικά - να, εδώ είναι η ευκαιρία μου .
Στο καπάκι μια άλλη ξεναγός που προσφέρθηκε επίσης, μου είπε ότι μπορεί να μας ξεναγήσει μόνο μέχρι τις 25/3 καθώς παντρευόταν στις 27/3 και μετά από ολονύχτια συζήτηση, ευχές κλπ.με προσκάλεσε να παραβρεθώ στο γάμο της!!
Τρελάθηκα.... ο άνδρας μου πάλι καθόλου .
Με λίγα και πολλά, η απόφαση πάρθηκε και το σχέδιο έλεγε να πάμε πρώτες 2 μέρες Σιράζ, την τρίτη να φύγουμε το πρωί για την Περσέπολη και μετά να συνεχίσουμε άλλα 500 χμ με οδηγό μέχρι το Κέρμαν όπου το βράδυ θα ήμασταν (η θα μουν ) στο γάμο και την επομένη θα πηγαίναμε στην έρημο, και μετά τα κλασσικά. Τέλεια!!

Εμ...τίποτα, ή σχεδόν τίποτα από αυτά δεν έγιναν .

Στο Ιράν μας υποδέχτηκαν πλημμύρες, που τέτοιες έχουν να γίνουν μισό αιώνα στη χώρα και μια από τις πιο κρίσιμες πόλεις ήταν και το Σιράζ. Αυτό άλλαξε πολύ όλη την πορεία του ταξιδιού μας.

Οπότε εκείνο είχε ως εξής:

24/03/19 & 25/03/19 SKG--> ATH --> SAW --> IKA (άφιξη +1 χαράματα - 4.30) --> SYZ
Με ενδιάμεσες στάσεις στην Αθήνα (3 ώρες) και στην Κωνσταντινούπολη (6 ώρες, συναντήσαμε φίλους και πέρασε ευχάριστα η ώρα εκτός αεροδρομίου) φτάσαμε τα χαράματα της επομένης στην Τεχεράνη.
Κουραστικό πολύ.
Καθώς η επιστροφή μας για τη Θεσσαλονίκη ήταν από την Κων/πολη με λεωφορείο, λυπάμαι που εκ των προτέρων δεν πήγαμε με αμάξι εκεί, είχαμε που να το αφήσουμε, και μετά θα το παίρναμε όμορφα και ωραία στο τέλος. Περασμένα/ξεχασμένα.
Τα κόστη των εισιτηρίων ήταν στα 220 το άτομο (Pegasus κλεισμένα 1,5 μήνα πριν) + επιπλέον πτήση από Θεσ/νίκη για Αθήνα που χάσαμε το πρωί της αναχώρησης στα 65 το άτομο, συν 36 λεωφορείο από τη Πόλη για Θεσσαλονίκη, συνολικά 300 ευρώ.
Θα πετούσαμε αμέσως από την Τεχεράνη για Σιράζ στις 9.50 με την τοπική εταιρεία Aseman με εισιτήριο στα 40 ευρώ κλεισμένο 3 μέρες πριν την πτήση.
Όσον αφορά της διαμονές, το CS έστω και για μια μέρα ή 2 ήταν κάτι που έλεγαν όλοι ότι πρέπει να κάνουμε και το ήθελα πολύ για ευνόητους λόγους. Ο κακούργος ο άλλος, πάλι γιοκ .
Η αλήθεια είναι ότι μάλλον δεν θα το έκανα ξανά, όχι επειδή δεν περάσαμε καλά με τα παιδιά, που περάσαμε, ή επειδή η εμπειρία να "ζήσεις" ένα σπίτι σε τόσο πολιτισμικά διαφορετικό κράτος δεν ήταν ίση των προσδοκιών μου σχετικα με αυτά που αποκόμισα, αλλά επειδη ως φιλοξενούμενος δεν νιώθεις άνετα, δεν είσαι ελεύθερος και δεν θες να προσβάλλεις τον οικοδεσπότη σου, που τουλάχιστον στην περίπτωση μας ήθελε να είναι συνέχεια μαζί μας. Δύσκολο πράγμα γενικά (εμείς χωριζόμαστε ένας από τον άλλον στα ταξίδια μας όταν θέλουμε) το και πολύ παραπάνω όταν έχει προηγηθεί ένα κουραστικό ταξίδι.
Το ταξίδι δεν ήταν κουραστικό μόνο επειδή ξεκίνησε την προηγούμενη μέρα, αλλά επειδή και το αεροπλάνο των ιρανικών γραμμών καθυστέρησε 5 ώρες λόγω κακοκαιρίας (μια ώρα μέσα στο αεροπλάνο πριν πετάξουμε) και ήταν φρικτή η πτήση του, συνεχώς στα σύννεφα. Τα εισιτήρια για την πτήση αυτήν μας έκλεισε η οικοδέσποινα μας του CS, χωρίς να της έχουμε στείλει λεφτά, με απλή εμπιστοσύνη (που δεν ξέρω για ακόμα πόσο καιρό θα την έχουν οι Ιρανοί). Δεν θα επεκταθώ παραπάνω σε αυτό, ευελπιστώ να γράψω περισσότερες λεπτομέρειες για εκείνη σε κάποιο επόμενο ποστ.
Η μέρα αυτή (25/3) ήταν χαμένη ήδη, όπως και η επόμενη, καθώς η βροχή έπεφτε ανελέητα και είχε πάρει 23 ζωές σύμφωνα με τα τοπικά μέσα. Βεβαίως ακούστηκε και στην Ελλάδα και στη Σερβία. Λίγο/πολύ ήμασταν κλεισμένοι μέσα, σε μια από τις καλές περιοχές του Σιραζ το οποίο, αφού δεν μπορούσαμε να εξερευνήσουμε, δεν μπορούσαμε επίσης και να το αφήσουμε στις 27/3. Έτσι, εγώ με βαριά καρδιά, ο άλλος κάπως πιο όμορφα αποφασίσαμε να μείνουμε στο Σιράζ άλλες 2 μέρες τουλάχιστον.
27/03/19
Εκ των προτέρων είχαμε νοικιάσει αμάξι για την προηγούμενη μέρα με το οποίο θα μας πήγαινε ο σπιτονοικοκύρης στην Περσέπολη και Πασαργάδες, αλλά αυτό ματαιώθηκε λόγω καιρού. Η τιμή ήταν 35 ευρώ με τη βενζίνη (που κυριολεκτικά είναι free of charge --> μόλις τα 7 λεπτά του ευρώ για 1 λίτρο), αλλά ο άλλος δεν έλεγε να το ακυρώσει, εμείς νιώθαμε άβολα να του το πούμε λόγω φιλοξενίας. Πάντως, δεν το προχωρήσαμε για περαιτέρω εκδρομές που πρότεινε στα νότια του Σιράζ (γενικά το CS στο Ιράν λειτουργεί ως το μέσο για να κερδίσει κάποιος κάποιο εισόδημα, πάντα προσφέροντας τις υπηρεσίες του ως ξεναγός ή παρόμοια. Δεν ξέρω πως ήταν πριν, αλλά πλέον απ΄οτι κατάλαβα από πολλά σχόλια έτσι είναι). Βεβαίως με την συναίνεση μας έγιναν όλα. Μαζέψαμε τα πραγματάκια μας και πήγαμε σε ξενοδοχείο.
Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. --> https://www.zandiyehhotel.com/en
Τιμή στα 48 ευρώ την ημέρα με πρωινό. Παραδοσιακό Ιρανικό χαμάμ 880 000 ρίαλς = 6 ευρώ.
28/03/19
Αυτές τις 2 μέρες εξερευνούσαμε το Σιράζ με πιο χαλαρούς ρυθμούς ή μάλλον ο καθένας με το δικό του, καθώς εγώ έπρεπε να δουλέψω λίγες ώρες. Ειδικά τη δεύτερη, 28/3 πήγαμε σε περισσότερα αξιοθέατα της πόλης στα οποία τα εισιτήρια είναι σχεδόν παντού 200 000 ρίαλς, δηλαδή λίγο λιγότερο από 1,5 ευρώ. Εξαίρεση ένα παλιό αρχοντικό που στο υπόγειο έχει κέρινα ομοιώματα των σημαντικών προσώπων Ιρανικής ιστορίας που έχει 1 ευρώ. Είχαμε ήδη κανονίσει τη μεταφορά για την άλλη μέρα προς τη Γίαζντ και με αυτόν τον κύριο κάναμε και τις μετακινήσεις μας ανάμεσα στα αξιοθέατα του Σιράζ. Τα περισσότερα βέβαια είναι στο κέντρο και πηγαίνεις με τα πόδια, αλλά για κάποιους κήπους, τους τάφους των ποιητών και την ροζ λίμνη θέλει μεταφορικό μέσο. Μαζί με τις στάσεις που κάναμε για φαγητό και καφέ όπου μας ακολουθούσ, αλλά και τις επισκέψεις που περίμενε, κάναμε συνολικά 9 ώρες. Η αμοιβή του ήταν 6 ευρώ. Για την ακρίβεια 900 000 ρίαλς καθώς την ώρα την χρέωνε 100 000. Ίδια αυτή ή τιμή ισχύει και για όποια απόσταση παίρνεις στο Σιράζ (ακόμα και από το αεροδρόμιο). Οι Ιρανοί έχουν μια εφαρμογή snap λέγεται αν θυμάμαι καλά που είναι το αντίστοιχο uber τους. Βέβαια, για έναν τουρίστα δεν είναι χρήσιμο καθώς είναι στα φαρσί.
29/03/19
Αναχώρηση από το Σιράζ, στάσεις στην Περσέπολη, Νεκρόπολη και τους Πασαργάδες (ομολογώ ψηλοαπογοητευμένη με τα 2 τελευταία) με κατεύθυνση την Γιάζντ.
Το εισιτήριο στην Περσέπολη 200 000 ρίαλς (λίγο λιγότερο από 1,5 ευρώ.)!!!! Μεγάλη έκπληξη δεδομένου ότι είναι ο σημαντικότερος αρχαιολογικός τους χώρος. Οι Ιρανοί πληρώνουν νομίζω 30 000 ρίαλς = 20 λεπτά. Η ξενάγηση στον χώρο (επίσημη) 6,5 ευρώ την ώρα. Μας πήρε περίπου 2 ώρες. Πολύς κόσμος!
Η απόσταση που διανύσαμε ήταν λίγο λιγότερο των 500 χμ, τιμή με παραμονή 3 ώρες στα αξιοθέατα + χρόνος για φαγητό 6 000 000 ή 40 ευρώ. Για μελλοντικούς ταξιδιώτες, υπολόγιζε 10 000 ρίαλς (6 λεπτά του ευρώ) το χμ. + την αναμονή. Οι οδηγοί ήταν 2 καθώς γύριζαν πίσω.
30/03/2019
Γιάζντ. Βρεθήκαμε με τον ξεναγό που μας κανόνισε και τον αριθμό για τις βίζες και κάναμε ολοήμερη ξενάγηση στην πόλη. Κατόπιν συνεννόησης μου είπε ότι οι ξεναγήσεις διαρκούν 6 με 8 ώρες και στοιχίζουν 25 ευρώ (και για τους 2), αλλά τελικά μείναμε με τα παιδιά από τις 12 ως 12 περνώντας πολύ χρόνο στις συζητήσεις, φαγητό και καφέ. Ήταν αυτός και η γυναίκα του εν τέλη. Οι τιμές στα αξιοθέατα πάλι στα 200 000 ρίαλς.
Με το ξενοδοχείο η φάση ήταν πιο περίπλοκη και θα σας την πω αναλυτικά όταν θα επεκταθώ αργότερα σε αυτήν την πόλη. Εν τέλη μείναμε 40 χμ μακριά της Γιάζντ σε ένα ωραίο, καινούργιο ξενοδοχείο που είναι σε ένα παμπάλαιο κάστρο, αλλά μακριά. Τιμή 30 ευρώ την ημέρα με παραδοσιακό πρωινό.
Vazir Castel Hotel -https://www.google.com/travel/hotels/Meybod/entity/CgsIu6TU5di9n9-AARAB?g2lb=4207876,4208993,4223281,4240602,4242898,4248641,4251623,4250436,4251612&hl=el&gl=gr&un=0&q=meybod hotel&rp=OAJAAEgC&ictx=1&ved=0CIoBEKjgAigFahcKEwiAvZP8m8ThAhUAAAAAHQAAAAAQAQ&tcfs=Ei4KCi9tLzAyNjZkOHMSBk1leWJvZBoYCgoyMDE5LTA0LTEyEgoyMDE5LTA0LTEzUgA&hrf=KhYKBwjjDxAEGAwSBwjjDxAEGA0YASgAsAEBmgEIEgZNZXlib2SiARQKCi9tLzAyNjZkOHMSBk1leWJvZJIBAiAB
31/03/2019
Αναχώρηση για το Ισφαχάν το πρωί. Την μεταφορά μας την έκαναν τα παιδιά που μας ξενάγησαν την προηγούμενη μέρα σε τιμή των 30 ευρώ για τα λίγο παραπάνω από 300 χμ. Υπήρχανε οδηγοί που εκτελούν την ίδια διαδρομή με 20 ευρώ, αλλά επειδή συμπαθήσαμε τα παιδιά και επειδή κάναμε στάσεις στο Μεγιμποντ και Ναϊν όπου μας έδειξαν παγοποιεία, pidgeon house και κάποια τζαμιά, δεν το σκεφτόμασταν. Ο ίδιος ξεναγός πέρυσι ξεναγούσε τρεις Έλληνες εκ των οποίων ένας παντρευόταν εκείνες τις μέρες και του έστειλε δώρο με μας!! Το υπόλοιπο τις ημέρας εξερευνήσαμε με πρώτη ματιά το Ισφαχάν.
01/04/19
Ισφαχάν. Έντονη βροχή όλη την μέρα. Και πάλι άτυχοι πολύ. Βγήκαμε αργά το μεσημέρι. Το καλό της υπόθεσης ήταν ότι ξεκουραστήκαμε (ο Σπύρος είχε αρρωστήσει με πυρετό και γαστρεντερίτιδα) , το κακό ότι δεν ξέραμε ότι την άλλη μέρα όλα τα αξιοθέατα θα είναι κλειστά. Προλάβαμε και ανεβήκαμε στο Qeysarieh International Museum& cafe Gallery για απέραντη θέα στην πλατεία του Ιμάμη με εισιτήριο
400 000 ρίαλς = 2,7 ευρώ και στο Μπαζάρ. Μείναμε στο ξενοδοχείο Abbasi που από μόνο του είναι ένα αξιοθέατο. Τιμή 7 000 000 = γύρω στα 46 ευρώ την ημέρα.
02/04/19
Ημέρα φύσης και του πικνίκ, κλειστά τα πάντα όλα έκτος από τα τζαμιά και το Qapu Palace με τιμή 200 000 ρίαλς (λίγο λιγότερο από 1,5 ευρώ.) Η αίθουσα μουσικής ήταν κλειστή (όχι λόγω ημέρας, γενικά). Πολύ απότομες σκάλες. Η θέα πολύ ωραία, αλλά θεωρώ την καλύτερη στο Κεϊσαριε μουσείο. Κλειστό και το Μπαζάρ ...και είχα αφήσει ένα φοβερό παλιό τηλεσκόπιο με ξύλινο τρίποδο που ήθελα να παζαρέψω καλύτερα την τιμή του . Πάρκα γεμάτα, όλοι κάνουν πικνικ. Ανοιχτό το Flower Garden με τιμή 300 000 ρίαλς = 2 ευρώ, η εκκλησία Βάνκ 150 000 ρίαλς = 1 ευρώ. Τα ταξί είναι πιο ακριβά, γύρω στις 200 000 με 300 000 ρίλας. Προσλάβαμε έναν οδηγό ταξί να μας κάνει βόλτα μια ώρα στην πόλη να δούμε και κατοικημένες περιοχές, ήθελε μόνο 300 000. Ήταν τέλειος, σαφώς και πήρε παραπάνω. Γενικά το 500άρι το χεις εύκολο στο Ιράν επειδή αυτά στα δίνουν όταν αλλάζεις χρήματα.
03/04/19
Μετά το πρωινό πήραμε ταξί για Κασάν με παράκαμψη στο γραφικό χωριό Αμπιανέ. Απόσταση 260 χμ, τιμή 15 ευρώ. Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο Negin guest house, τιμή 4 500 000= 30 ευρώ https://www.persiantouring.com/hotels/negin-traditional-hotel-kashan/ και 20 ευρώ για την επόμενη μέρα με ώρα αναχώρησης 23.30 το βράδυ. Το Κασαν είναι πολύ πιο συντηρητικό μέρος από τα άλλα, αλλά με το πιο όμορφο μπαζάρ. Τα κυρία αξιοθέατα του είναι τα παλιά αρχοντικά, το καθένα με είσοδο 200 000 ρίαλς = 1,3 ευρώ. Υπάρχει και συγχωνευμένο εισιτήριο για 3 σπίτι ( Abbasi, Tabatabai και Sultan Bats) στα 480 000 ρίαλς = 3,2 ευρώ. Ταξί για όλες τις διαδρομές από 50 000 έως 100 000 ρίαλς. Αν και εδώ δεν είναι απαραίτητο, το κέντρο του είναι μικρό με μεγαλύτερη απόσταση 2 χμ.
04/04/19
Το σχέδιο ήταν να αναχωρήσουμε νωρίς για την Τεχεράνη και από εκεί να φύγουμε το βράδυ στο αεροδρόμιο. Η πτήση ήταν στις 4.40 το πρωί την άλλη μέρα. Λίγο η κούραση, λίγο πολλά τα μπαγκάζια, λίγο το ότι μας άρεσε το Κασάν και οι ρυθμοί του, ακυρώνουμε το ξενοδοχείο στην Τεχεράνη που θα παίρναμε για να ξεκουραστούμε, διαπραγματευόμαστε με το ξενοδοχείο μας να μείνουμε μέχρι το βράδυ και το κάνουμε κιόλας. Οι ξεναγοί από τη Γιάζντ μας κανονίζουν το ταξί μέχρι το αεροδρόμιο με αντίκτυπο των 15 ευρώ για την απόσταση των 210 χμ.

Μείναμε στην Κωνσταντινούπολη άλλες 2 μέρες εξερευνώντας την Ασιατική πλευρά αυτήν τη φορά και φύγαμε.

Διαδικαστικά για τη βίζα και μεταφορά στο άλλο αεροδρόμιο της Τεχεράνης
Πήραμε Visa on arrival έχοντας ήδη το reference number που μας έχει κανονίσει ένας τοπικός ξεναγός μέσα σε 2 μέρες. Θα κάναμε μόνοι μας την αίτηση, αλλά με κάποια μικρά ταξιδάκια πιο μπροστά και με γεμάτο σπίτι φιλοξενουμένους μέχρι και μια εβδομάδα πριν, δεν έκανα την αίτηση και δεν ήθελα να ρισκάρω, ειδικά που είχα διαβάσει στο γκρουπ ότι τις έχουν αρνηθεί σε κάποιους. Και έτσι, με αντίκτυπο των 10 ευρώ το άτομο (που και σε αυτόν θα το πληρώναμε στη Γιάζντ) το αποκομίσαμε. Η διαδικασία πήρε 2 μέρες και χρειάστηκε να συμπληρώσουμε την αίτηση και να του στείλουμε αντιγραφή του διαβατηρίου και την πρόσφατη φωτογραφία.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο πήγαμε στο χώρο που εκδίδονται οι θεωρήσεις όπου πρώτα αγοράσαμε όπως και οι άλλοι την ασφάλεια (14 ευρώ) και μετά με το χαρτί που μας έδωσε μια γκόμενα σαν ζόμπι πήγαμε στην τράπεζα (δίπλα) να πληρώσουμε το τέλος. Στο χαρτί μας έγραψε 75 ευρώ για την βίζα με ελληνικό διαβατήριο (υπάρχει διαφορετικός τιμοκατάλογος αναλόγως της προέλευσης του διαβατηρίου) και 85 ευρώ για σερβικό διαβατήριο που τελικά προέκυψε 100 ευρώ . Μετά έμαθα ότι βάση συμφωνίας δεν υπήρχανε βίζες ανάμεσα στη Σερβία και το Ιράν, αλλά επειδή πριν από 6 μήνες σημειώθηκαν 30 000 άτομα πρόσφυγες Ιρανοί εκεί πάνω, αυτό ακυρώθηκε, και έτσι την πληρώνουμε πιο ακριβά και εμείς . Επιπλέον αυτού του ποσού πληρώνεται και τέλος στην τράπεζα για τη συναλλαγή που αντιστοιχεί στα 3 ευρώ στα ρίαλς. Απλά του δίνεις τα λεφτά (ευρώ) και σου δίνει ρέστα χωρίς να καταλάβεις το θεό εκείνη τη στιγμή. Με ένα μικρο γραφειοκρατικό προβληματάκι, πλέον ασήμαντο, τελειώσαμε την διαδικασία σε περίπου μισή ώρα . Ζητήσαμε να μην μπει αυτοκόλλητο, οπότε οι θεωρήσεις μας ήταν ηλεκτρονικές και ζητήθηκε να περιμένουμε 10 άλλα λεπτά μέχρι να μπει στο σύστημα. Ο άνδρας μου πέρασε με το που πήγε για έλεγχο, εμένα με κράτησε λίγο παραπάνω, για άγνωστο λόγο. Σε περίπτωση ηλεκτρονικής βίζας δεν μπαίνει ούτε σφραγίδα. Υπήρχανε 2 Δανοί που διαμαρτύρονταν που δεν τους εγκρίθηκε η Visa on arrival, ενώ διάβασα στο γκρουπ αυτές τις μέρες και άλλες τρεις-τέσσερις περιπτώσεις Ευρωπαίων ταξιδιωτών οι οποίοι όλοι πήγαν για δεύτερη ή τρίτη φορά στο Ιράν.
Το αεροδρόμιο ΙΚΑ είναι μικρό δεδομένου ότι είναι διεθνές και αρκετά ως πολύ μοντέρνο. Βρήκαμε τον οδηγό που είχαμε κλείσει ο οποίος θα μας έκανε τράνσφερ από ένα στο άλλο αεροδρόμιο και ο οποίος είχε πλάκα πολύ. Όταν κανονίζαμε την τιμή μου είπε " οι άλλοι χρεώνουν 7 ευρώ, εγώ μιλάω αγγλικά και χρεώνω 10" . Τελικά έβγαλε 13,5 καθώς του έδωσα τίπ για όλα τα "tips" που μας έδωσε. Ο τύπος είναι πραγματικό "starter kit" για το Ιράν! Φρόντιζε καθ'ολη τη διάρκεια του δρόμου να μας δώσει χρήσιμες συμβουλές που τις έλεγε απ'εξω λες και ήταν ρομπότ. Μας πήγε στον όροφο (αναχωρήσεων) στο ανταλλακτήριο που έχει ήδη αναφερθεί στο φόρουμ όπου γίναμε εκατομμυριούχοι! Αν και δεν έχει πολλή σημασία, το επίκαιρο συνάλλαγμα αντιστοιχεί σε 1 ευρώ=148 000 ρίαλς. Την ίδια ισοτιμία βρίσκαμε και σε άλλα μέρη. Αγοράσαμε τις κάρτες σιμ στο Irancell 5 Gb = 5 ευρώ, έχει και το αντίστοιχο 3 Gb = 3 ευρώ και ήθελα να βάλω και κάποιες επιπλέον μονάδες λόγω ενδεχομένων τηλεφωνημάτων που θα έκανα για λόγους δουλειάς. Έχοντας κατά νου τα αραβικά κράτη ή την Τουρκία αποφάσισα να πάρω μονάδες για 20 ευρώ 'η 3000000. Αντέδρασε κάπως περίεργα η κοπέλα αλλά της είπα τα χρειάζομαι. Έχουμε κάνει πολλές κλήσεις προς την Ελλάδα, Σερβία, και Ιράν, τα "μύρια" δεν τα ξοδέψαμε όλα . Συγκριτικά, τα 5 λεπτά ομιλίας προς την Ελλάδα κοστίζουν 30 λεπτά του ευρώ. Αργότερα μάθαμε ότι τα 20 ευρώ είναι ετήσιος λογαριασμός τους.

Τα υπόλοιπα, σκόρπια:
Οι τιμές στα φαγητά κυμαίνονται από τα 2 ή 3 ευρώ το άτομο σε πιο πρόχειρες λύσεις μέχρι και 10 εύρω στα πολύ καλά εστιατόρια. Θα αναρτήσω φωτογραφίες και λεπτομέρειες.
Το φαγητό τους είναι υπέροχο, χωρίς πολλά μπαχαρικά (που δεν το περίμενα) και με καλή ποικιλία.
Σε αντίθεση με παλιές εμπειρίες που διάβασα τώρα υπάρχουν αρκετά μαγαζιά να καθίσεις να φας.
Σε όλα τα μέρη που πήγαμε ήταν έτσι. Ένα απ τα προβλήματα που υπάρχει είναι που στα μαγαζιά δεν έχουν παντού τουαλέτες.
Εκεί που τις έχουν, αν το μαγαζί δεν είναι λίγο μοντέρνο, η τουαλέτες είναι Οθωμανικές.
Βρήκαμε κανά δύο τρία ωραία στέκια με ωραίο κόσμο, πιο προοδευτικό.
Ο μαύρος καφές τους δεν μου άρεσε. Οι άλλοι καφέδες κοστίζουν από μισό έως 2 ευρώ σε κάποια μέρη.
Το νερό είναι σχεδόν τζάμπα νομίζω, δεν θυμάμαι καν.
Τα ψιλικατζίδικα με σοκολάτες και παρόμοια είναι δυσανάλογα, των υπολοίπων τιμών, "ακριβά", όπου μια σακούλα με σοκολατίτσες, χυμούς και λοιπά κόστιζε και μέχρι 10 ευρώ (αν και έδω μπορεί να οφείλεται σε περιοχές που ψωνίζαμε, που συνήθως ήταν δίπλα στα ξενοδοχεία μας).
Απρόσμενα ήταν ακριβά και τα φιστίκια Αιγίνης τα οποία είναι ένα από τα εθνικά ποϊόντα τους.
Την δεύτερη μέρα πήγα στο σουπερμάρκετ και ψώνισα να κάνω παστίτσιο στους οικοδεσπότες μας.
Σχεδόν 20 ευρώ βγήκε ο λογαριασμός. Για τα δικά τους δεδομένα αρκετά.
Τα τσιγάρα κοστίζουν 70 λεπτά.
Το αλκοόλ μπορείς να βρεις στη μαύρη αγορά αν γνωρίζεις τους ντόπιους. Το μπουκάλι κοστίζει από 20 μέχρι και τα 100 ευρώ απ'ότι μας είπαν. Δεν έχουμε την προσωπική εμπειρία καθώς δεν είμαστε και του ποτού πολύ.
Συνολικά με ότι ανέφερα (πλην της Κωνσταντινούπολης), με κάποια λογικά ψώνια ενθυμίων και σουβενίρ και με δώρα που αγόρασα από εδώ γιa τους οικοδεσπότες του CS ξοδέψαμε συνολικά 2000 ευρώ τα δύο άτομα.
Θα μπορούσαμε να είχαμε ξοδέψει και λιγότερα, αλλά επιλέξαμε λίγο περισσότερη άνεση η οποία όμως έκανε το ταξίδι πιο εύκολο.
Τα χαρτονομίσματα είναι ψηλομπέρδεμα, τουλάχιστον στην αρχή. Π.χ. οι 500 000 ήτοι 3,5 ευρώ περίπου, έχουν 3 διαφορετικά χαρτονομίσματα. Το μεγαλύτερο είναι του 1 000 000 ή του 100 τόμαν.
Τι είναι αυτά τα τόμαν;
Το τόμαν αντιστοιχεί σε 10 ρίαλς, άρα το πιο πολυχρησιμοποιημένο χαρτονόμισμα των 100 000 ρίαλς είναι 10 000 τόμανς. Ή απλά 10 τόμανς
Δηλαδή θα αφαιρέσετε ένα μηδενικό να φτάσετε στα τόμανς και μετά θα αφαιρέσετε και τις χιλιάδες (τα 3 μηδενικά) για την πιο εύκολη συνεννόηση. Γιατί; Επειδή οι Ιρανοί θέλουν να απλοποιήσουν όλο το πράγμα. Οι περισσότερες τιμές (αν μάθετε τους αριθμούς) είναι σε τόμανς. Για καλό και κακό, ρωτήστε πάντα σε τι είναι η τιμή; Στα επώνυμα και επίσημα μαγαζιά, όπως και στα μουσεία οι τιμές είναι στα ρίαλς.
Οι κάρτες ακόμα δεν περνάνε πουθενά εκτός στα μαγαζιά με χαλιά και όχι σε όλα.
Η πληροφορία ποθ είχαμε ότι κάποια πεντάστερα δέχονται κάρτες δεν αληθεύουν καθώς μείναμε στα 2 από αυτά και είχαμε κράτηση στην Τεχεράνη στο Esteglal, το οποίο πάλι δεν δεχόταν.

Δεν απαγορεύεται το κάπνισμα στις γυναίκες εδώ και 4 χρόνια, αλλά όλο και όλο είδα 8 γυναίκες να καπνίζουν. Γενικά, δεν καπνίζουν πολύ σαν λαός.
Είναι πεντακάθαρα παντού!! Αλλά παντού!
Οι υποδομές τους είναι υπέροχες. Από τους αυτοκινητόδρομους, μέχρι και δρόμους στις πόλεις. Βέβαια αναφέρομαι στις πιο πολυσύχναστες περιοχές που πήγαμε. Το κάθε πάρκο, κάθε κυκλικός κόμβος είναι κοσμημένοι με διάφορα έργα τέχνης, μνημεία, συντριβάνια.
Η κυκλοφορία ως τόσο χαοτική!
Αρκετές γυναίκες οδηγοί στις μεγάλες πόλεις.
Στο ντύσιμο θα αναφερθώ αργότερα. Πολύ πιο ελεύθερα απ 'οτι ήταν όταν πήγαν τα κορίτσια μας η Φένια και η Βάνα μου φαίνεται.
Το facebook, youtube και κάποια άλλα site είναι μπαναρισμένα. Το instagram ως τόσο ευδοκιμεί και όλοι στο ζητάνε .
Όποιος θέλει να χρησιμοποιήσει τα απαγορευμένα, μπορεί να εγκαταστήσει κάποια εφαρμογή για να μπει μέσω του VPN δικτύου. Εγώ χρησιμοποιούσα το Super VPN
Το ιντερνέτ δεν είναι γρήγορο γενικά, αλλά εξυπηρετείσαι.
Ο χορός απαγορεύεται!
Τον είδαμε όμως σε ένα μαγαζί, Θλιβερό...και συγκινητικό.

Γενικά, αν εξαιρέσουμε τα θέματα της θρησκείας, το Ιράν είναι ένας καταπληκτικός προορισμός.
Ένας απολύτως ασφαλής προορισμός, με πιο υπέροχους ανθρώπους που έχω δει.
Φιλόξενοι, αγνοί, τίμιοι, ήπιοι, πολιτισμένοι...τι άλλο να πεις που δεν έχει ήδη ειπωθεί.
Είναι φθηνός προορισμός! Είναι και οικογενειακός προορισμός!
Είναι ο προορισμός που πρέπει ο καθένας μας να επισκεφτεί πριν τουριστικοποιηθεί!

 

[fenia42]

Το να ανάψω τσιγάρο σε κεντρικό δρόμο της Τεχερανης ήταν μια από τις πιο τραυματικές εμπειρίες της ταξιδιωτικής ζωής μου!
Το Ιράν αλλάζει και μάλιστα ραγδαία. Έχω σοκαριστεί με τις αλλαγές και το είχα επισκεφτεί μόλις τέσσερα χρόνια πριν. Στη δε Περσέπολη ζήτημα να είμασταν δέκα ψυχές οι επισκέπτες. Όσο για τη βίζα, είχε τότε πενήντα ευρώ.
Περιμένουμε εναγωνίως τη συνέχεια με φωτογραφικά ντοκουμέντα.

 

[Ivana]

Είμαι σίγουρη για το τσιγάρο! Δεν είναι ότι δεν με έβλεπαν και εμένα, ειδικά γυναίκες, που κάποιες από αυτές ήταν σοκαρισμένες, ενώ κάποιες γελούσαν. Δεν έδινα σημασία άπλα γνωρίζοντας ότι δεν απαγορευόταν απ'το νόμο.
Ένας γιος της οικογένειας που μείναμε στην αρχή κάπνιζε.
Είναι παντρεμένος και κρύβεται από σεβασμό από τους γονείς του.
Στην Περσέπολη είχε ΤΟΝ κόσμο. Βέβαια αυτό μπορεί να οφείλεται στις γιορτές πρωτοχρονιάς που είχανε εκείνες τις ημέρες.
Όλα ήταν γεμάτα, και πιο ακριβά καθώς είναι η υψηλότερη περίοδός τους για ταξίδια εσωτερικού.

Για την βίζα διάβασα πολλές διαφορετικές τιμές σε διάφορες πηγές, μάλλον έχουν όρεξη να αλλάζουν.
Πάντως και εκείνη ακριβή συγκριτικά με τα κόστη του ταξιδιού.

 

[underwater]

Στην Περσέπολη είχε ΤΟ κόσμο. Βέβαια αυτό μπορεί να οφείλεται στις γιορτές πρωτοχρονιάς που είχανε εκείνες τις ημέρες.
Όλα ήταν γεμάτα, και πιο ακριβά καθώς είναι η υψηλότερη περίοδός τους για ταξίδια εσωτερικού.

Ιβάνα μου κι εγώ σε περίοδο Nοwruz είχα πάει προ τριετίας, αλλά η Περσέπολη είχε ελάχιστο κόσμο. Οπότε εικάζω ότι δεν είχε να κάνει με αυτό. Πιστεύω ότι το Ιράν αλλάζει και τουριστικοποιείται με πολύ γοργούς ρυθμούς και σύντομα θα είναι μια "άλλη" χώρα. Δεν ξέρω αν αυτό είναι απαραίτητα κακό, σίγουρα όμως αν κάποιος θέλει να ζήσει την παρούσα κατάσταση καλά θα κάνει να βιαστεί.

 

[Ivana]

Φοβερό. Πάντως σπανια εβλεπες ξενο, πολλοί, μα παρα πολλοι Ιρανοί!!!

Διαμαρτυρομαι για το ανεβασμα φωτογραφιων (off topic)...πολυ διαδικασία θελει και χρονος γιοκ.

 

[Ivana]

Η ιστορία για το Ιράν που για το πρώτο κεφάλαιο δεν έχει τους ανθρώπους του, δεν μπορεί να είναι σωστή ιστορία για αυτήν τη χώρα!
Παρόλο που σε αυτά τα μέρη του ασυνήθιστου ανάγλυφου για μας τους Ευρωπαίους, έχει κρυφτεί ένας από τους πιο σπουδαίους πολιτισμούς του κόσμου, και παρόλο που σε αυτό το ταξίδι μπορεί να συναντήσει κανείς ένα πλήθος αγνώστων εθίμων, φαγητών, αντικειμένων και τη διαφορετική αρχιτεκτονική που μας μαγεύουν συνολικά, εκείνο που παραμένει νούμερο ένα ανάμεσα σε όλα αυτά είναι οι Άνθρωποι που ζουν εκεί!
Το Ιρανικό έθνος είναι ένα σύνολο διαφορετικών φυλών.
Δεν είναι απαραίτητο κανείς να είναι ιστορικός, εθνολόγος ή γενετιστής για να το καταλάβει αυτό ακόμα και με γυμνό μάτι.
Η εξωτερική τους εμφάνιση ποικίλει τόσο, που οι αποχρώσεις του δέρματος κυμαίνονται από βελούδο-μεταξωτά ανοιχτά χρώματα έως τα σκούρα επηρεασμένα απ’ το λαμπερό Ήλιο που καίει αυτήν τη γη.
Τα δε μαλλιά τους μπορεί να είναι από τα βαθύ έως ανοιχτά μαύρα, μελαχρινά, μέχρι και μπρούτζινα, ενώ τα αμυγδαλωτά ή σχιστά σε γωνίες, γατίσια μάτια τους εμφανίζονται σε όλες τις παραλλαγές πιθανών χρωμάτων - από τα μαύρα σαν τα μεσάνυχτα, μέχρι τα απροσδιόριστο χρώματα, στα οποία αναμιγνύονται οι αποχρώσεις του κίτρινου, του πράσινου, και του γκρι.
Αν τους συγκρίνουμε με τις αναπαραστάσεις αρχαιολογικών πηγών και μνημείων, πολλοί από τους ανθρώπους θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως άμεσοι απόγονοι του Δαρείου ή του Ξέρξη, των οποίων αυτή η εμφάνιση ολοκληρώνεται ως σύνολο με τα μακριά μυτερά γένια. Από την άλλη, δεν είναι λίγοι οι οποίοι δείχνουν την αιώνια αλληλεπίδραση και βαθιά σχέση τους με τους λαούς της Κεντρικής Ασίας. Όλοι αυτοί, ανεξάρτητα με το γεννητικό κώδικά τους, έχουν ως κοινό την εξαιρετική αίσθηση φιλοξενίας, ηπιότητας, εγκαρδιότητας και με αυτή τη συμπεριφορά προδίδουν το μυστικό του αρχαίου πολιτισμού που κουβαλάνε μέσα τους.

Παρατηρώντας τις γυναίκες δεν δυσκολευτήκαμε να καταλάβουμε γιατί ο Αλέξανδρος έχει επιλέξει την πιο όμορφη της εποχής, τη Ρωξάνη για τη μητέρα του μοναδικού παιδιού του!
Τα μάτια τους βγάζουν αστραπές και σπίθες, η στάση τους είναι αρχοντική και γοητευτική που ακόμα και το χιτζάμπ που φοράνε δεν μπορεί να κρύψει το σεξαπίλ και την έλξη, που κατά τα άλλα τα κατέχουν μπόλικα! Στη συμπεριφορά τους είναι πολύ πιο απελευθερωμένες από τους άνδρες, οι οποίοι φαίνονταν αρκετά πιο ντροπαλοί, κοκκινίζοντας και κατεβάζοντας το κεφάλι τους όταν καταλάβουν ότι προκαλούν συμπάθιο των γυναικών. Οι άνδρες λένε πως είναι ζηλιάρες. Δεν θα μπορούσα να μη συμφωνήσω, με όλα τα βλέμματα που εκλάμβανα. Και πως να μην είναι ζηλιάρες, αφού η καθεμία έχει κάθε δικαίωμα να νομίζει πως είναι η πιο όμορφη του κόσμου!
Οι γυναίκες εκτός από τα “αιχμηρά” βλέμματα έχουν και τέτοια γλώσσα, ενώ είναι απότομες και στην κυκλοφορία. Η μοναδική φορά που έτυχε να ακούσουμε φωνές και χειρονομίες από οδηγό αυτοκινήτου ήταν σε περίπτωση γυναίκας.
Παρόλο που είναι εξαιρετικά πολιτισμένοι, καθαροί και μορφωμένοι, κινούνται στον χώρο χαοτικά και αμήχανα όσο στην κυκλοφορία στους δρόμους, τόσο και όταν περπατάνε. Όποιος αναρωτιέται αν το Ιράν είναι επικίνδυνη χώρα θα πρέπει να ξέρει ότι το πιο επικίνδυνο είναι το πέρασμα της διάβασης στο δρόμο. Το κόκκινο φως του σηματοδότη είναι διακοσμητικό στοιχείο, ενώ η διάβαση πραγματοποιείται με τον εξής τρόπο: πατάς στο δρόμο και με χειρονομία σταματάς τα οχήματα. Συνηθίζεται εύκολα! Από την άλλη κορναρίσματα δεν ακούγονται πουθενά, μέσα σε όλο το χάος επικρατεί υπομονή και σέβονται την αρχή του ισχυρότερου και πιο ικανού να καταφέρει να περάσει πιο μπροστά.
Παρόλο που το καθεστώς επιβάλλει τη θρησκεία ως κυρίαρχο στοιχείο του κράτους, κάτι το οποίο εμείς ερμηνεύουμε ως την ανδροκρατούμενη κοινωνία, στο σπίτι οι γυναίκες έχουν τον τελευταίο και καθοριστικό λόγο. Συμπεραίνουμε αυτό βέβαια κατόπιν δικών μας λιγοστών εμπειριών και απαντήσεων που λάβαμε από κάμποσα άτομα που ρωτήσαμε ¨ποιος είναι το αφεντικό στο σπίτι σου;”. Στο δημόσιο χώρο όμως, αυτό αλλάζει. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η σχέση που έχουν οι γυναίκες ως προς τους θρησκευτικούς περιορισμούς που τους επιβάλλονται θα μπορούσε να χωριστεί σε τρεις περιπτώσεις ή ομάδες. Αρκετές ανήκουν στη “μεσαία κατηγορία” οι οποίες με τη θέλησή τους και μη, σέβονται τους κανόνες. Εκείνες φοράνε το χιτζάμπ ή τη μαντίλα (συνήθως πολύχρωμη) έτσι ώστε να καλύπτει όλα τους τα μαλλιά. Τα ρούχα τους επίσης ακολουθούν τους κανόνες που επιβάλλουν το πάνω μέρος να φτάνει συχνά και κάτω από τα γόνατα. Η άλλη, η πιο ακραία περίπτωση (για μας) είναι ο συνδυασμός που πάνω σε τέτοιου τύπου μαντίλα φοράνε και το τσαντόρ - μακρύ μαύρο σκέπασμα από τη κορυφή του κεφαλιού έως τα πόδια, χωρίς να καλύπτει το πρόσωπο. Και η τελευταία κατηγορία των γυναικών (διαφορετικών ηλικιών), φοράει τη μαντίλα μέχρι τη μέση του κεφαλιού, όπου από στα πλάγια εξέχουν και ελεύθερα ταλαντεύονται πολύχρωμες τούφες μαλλιών και τα ρούχα τους είναι πολύχρωμα και Ευρωπαϊκά ας πούμε (λόγω σύγκρισης). Εκείνες οι γυναίκες είναι κατά του χιτζάμπ και φαίνεται ότι αν καταργούνταν η υποχρέωση, θα την έβγαζαν αμέσως τη μαντίλα! Σύμφωνα με έναν καθηγητή πανεπιστημίου με τον οποίο κάναμε αρκετή παρέα και ο οποίος δηλώνει θρήσκος, γύρω στα 60% γυναικών και ανδρών συνολικά εναντιώνονται στο θεσμό του χιτζάμπ και επιθυμούν την κατάργηση του. Ο ίδιος θεωρεί και ελπίζει ότι στα επόμενα 10 χρόνια θα γίνει η αλλαγή. Εδώ και καιρό κάποιες γυναίκες του Ιράν κάθε Τετάρτη φοράνε λευκή μαντίλα ως ένδειξη διαμαρτυρίας, αλλά τα μηνύματα δεν είναι ενθαρρυντικά καθώς την ίδια περίοδο στα δικαστήρια είναι οι υποθέσεις των γυναικών που υπερασπίζονται το δικαίωμα επιλογής. Ειλικρινά, μοιάζει ανούσια η χρήση της μαντίλας όταν ταυτόχρονα τεράστιος αριθμός γυναικών έχει υπερβολική ποσότητα του μακιγιάζ στο πρόσωπο τους, τα φρύδια είναι πολύ παχιά και τεχνητά όπως και η βλεφαρίδες, ενώ η εγχειρισμένες μύτες είναι το must!
Προσωπικά, εμένα με ενοχλούσε!
Στην αρχή την φορούσα από φόβο, αργότερα από σεβασμό και προς το τέλος την κατέβαζα όπου μπορούσα και εκεί που δεν μπορούσα τη σκεφτόμουν ως αξεσουάρ. Κάποια στιγμή μια αξιωματικός της Θρησκευτικής Αστυνομίας (ναι, υπάρχει όντως) με έπιασε απ’ τον ώμο να με προειδοποιήσει ότι το χιτζάμπ μου είναι χαμηλά. Όταν γύρισα προς αυτήν τη μίλησα στα αγγλικά, εκείνη την ίδια στιγμή απλά έκανε νόημα με το χέρι υποδεικνύοντας “οκ”. Παρόμοιο και μάλλον πιο σοκαριστικό σκηνικό έγινε στην πιο “ελεύθερη” πόλη του Ισφαχάν, σε ένα από πολύ όμορφα στέκια εντός του Μπαζάρ από όπου είναι οι περισσότερες φωτογραφίες. Η καφετέρια είχε πολύ ωραία μουσική, ξένη πιο πολύ. Στις γύρω καφετέριες καθόντουσαν πανέμορφες κοπέλες εκ των οποίων καμία δεκαριά είχαν κατεβασμένες τις μαντίλες τους. Λίγο πριν φύγουμε μπήκαν δύο αστυνομικοί. Σχεδόν ταυτόχρονα ανέβασαν τις μαντίλες τις και η μουσική σταμάτησε. Έκαναν παρατήρηση στα μαγαζιά, μάλλον επειδή δεν προειδοποίησαν τον κόσμο για τους κανόνες και έφυγαν. Φύγαμε και εμείς παγωμένοι. Με όλο το σεβασμό των θρησκευτικών πεποιθήσεων του καθενός και λαμβάνοντας υπόψη τον πολιτισμικό επίπεδο και εξέλιξη αυτού του λαού, θεωρώ ότι το χιτζάμπ, απαγόρευση χορού στα δημόσια μέρη (όντως υπάρχει), ξένη μουσική και παρόμοια, είναι υπερβολές και πρέπει να είναι σε ευχέρεια και επιλογή των ανθρώπων αν θα τα ακολουθήσουν ή όχι. Οι άνθρωποι που συναντήσαμε στην πλειοψηφία τους είναι ελεύθερου πνεύματος και είναι κρίμα όποιος περιορισμός υπάρχει. Συγκριτικά, έχω την εντύπωση ότι το Ιράν θα ήταν όπως το μοντέρνο μέρος της Τουρκίας αν το καθεστώς δεν ήταν θεοκρατικό τα τελευταία 40 χρόνια. Ρωτώντας τους ανθρώπους με διαφορετικά κοινωνικά και θρησκευτικά υπόβαθρα που συναντούσαμε αν “η Ισλαμική Επανάσταση ήταν καλή ή όχι”, ο καθένας τους, μέχρι τον τελευταίο απαντούσε: “σε κάποια σημεία όχι, σε κάποια ναι”.
Αν και το μόνο μισός πληθυσμός του Ιράν είναι της Περσικής φυλής, όλοι είναι περήφανοι για το λαμπρό παρελθόν και ισχυρές δυναστείες της Περσίας που όλοι μας λίγο πολύ γνωρίζουμε! Γενικά, είναι πολύ περήφανος λαός. Είναι θύματα αρνητικής φήμης και προπαγάνδας που υφίστανται στον δυτικό κόσμο λόγω του θεοκρατικού και κλειστοφοβικού καθεστώτος, οπότε “διψάνε” να πείσουν τους ξένους ότι δεν είναι όπως τους παρουσιάζουν τα ξένα ΜΜΕ.
Και δεν είναι!
Από τις πιο συγκινητικές στιγμές που βιώναμε στους δρόμους ήταν όταν μας σταματούσαν μητέρες με παιδιά καλωσορίζοντας μας, ρωτώντας από που είμαστε, αν περνάμε καλά, ζητώντας να βγούμε όλοι μαζί φωτογραφία και λέγοντας ότι δεν υποστηρίζουν την κυβέρνησή τους. Και έγινε πολλές φορές!
Το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν ακραίοι όπως και στους δικούς μας λαούς, αλλά αυτό το έθνος πρωτίστως είναι έθνος ευγενικών, ήπιων, φιλόξενων, χαμογελαστών και πάνω από όλα τίμιων ανθρώπων! Ούτε μια απάτη ή άβολη κατάσταση δεν βιώσαμε! Ίσα, ίσα που ο Σπύρος στην αρχή δεν κατείχε τη διαχείριση των πολλών διαφορετικών χαρτονομισμάτων και προκειμένου να πληρώσει κάτι τους πρόσφερε στη παλάμη όλα τα λεφτά να επιλέξουν πόσα θέλουν.
Το Ιράν έχει σοβαρά οικονομικά προβλήματα λόγω των κυρώσεων.
Ο λαός δεν έχει πολλά, αλλά όπως μας φάνηκε, έχει μάθει να ζει όμορφα με αυτά που έχει. Περιττό να πούμε ότι δεν είδαμε ούτε έναν ζητιάνο στο δρόμο!


Περσέπολη, η Πύλη των Εθνών και η κίνηση. Αργία - Παρασκευή

Ισφαχάν, τραγουδούσε πολύ ωραία...

Η πανέμορφη οικοδέσποινα μας στο Σιράζ

Στο αρκετά συντηρητικό Κασάν, κοντά στα ιστορικά αρχοντικά, η μαμά και η κόρη έχουν ένα ωραίο καφενέ.

Ισφαχάν, η πλατεία του Ιμάμη, πολλές κοπέλες μου πόζαραν. Η συγκεκριμένη κοπελίτσα φορούσε την μαντίλα, την έβγαλε για τη φωτογράφιση.

Ένας τυχαίος γάμος, Κασάν

Η Τζασταμίν, μια φοιτήτρια δημοσιογραφίας από την Τεχεράνη, το μέρος ο Ναός φωτιάς των Ζωροαστριστών στη Γίαζντ. Ανοιχτόμυαλη, δυναμική, επαναστάτρια..συζητούσαμε 5 λεπτά...θεωρεί ότι οι τουρίστριες πρέπει να διαμαρτυρηθούν για το χιτζάμπ και να μην το φοράνε ως υποστήριξη των γυναικών που θα θελάν να καταργηθεί. Στην ερώτηση "και τι αν....υπάρχει πρόβλημα"....δεν είχε απάντηση.

αγαπώ αυτήν τη φωτογραφία .... δίπλα στο Πασαργάδες, πλανόδια εστιατόρια κάτω από τέντες

Ναϊν, πόζαραν για λεφτά. Αυτό το μπρούτζινο μαλλί δεν σπανίζει...αντιθέτως και στους πολλούς ενήλικες το συναντάμε.

Σιραζ, μου πήρε τηλέφωνο, ινσταγκραμ, τα πάντα όλα, ζήτησε και μόνη της να τη βγάλω σε χωριστή φωτογραφία

Αναμνηστική από την Περσέπολη

Με συγκλόνισαν τα βλέμματά τους.... Το φρύδι και η μύτη χαρακτηριστικά των γυναικών πλέον... Τάφος του Χαφέζ, Σιραζ

Μια από τις 2 αδελφές που με βομβαρδίζουν στο instagram κάθε μέρα. Η μαμά τους ήταν καχύποπτη με τις φωτογραφίες, όταν της μίλησα και είπα πως θα τις έσβηνα αν θέλει, χαμογέλασε και είπε δεν χρειάζεται. Ηλικία της μαμάς, όχι πάνω από 35. Τόπος, ιστορικό αρχοντικό Αμπάσι, Κασάν

το βρήκα πολύ προχώ το συνολάκι της και πολύ σικ... Ισφαχάν

Κουκλάρα.... ξέχασα το όνομά της. Εργαζόταν σε ένα πολύ μοντέρνο μαγαζί με comfort food, ωραία μουσική, τέλειο ιδιοκτήτη και υπαλλήλους, στην περιοχή του Σιράζ όπου μείναμε τις πρώτες 2 μέρες.
Πήγαμε 2 φορές. Την πρώτη όταν ξεφύγαμε λίγο από τους ιδιοκτήτες του σπιτιού οπότε ήταν από τα πρώτα μας "παράθυρα" στην κοινωνία. Βγαίναμε έξω για τσιγάρο και σιγά σιγά έβγαινε ένας ένας χαμογελώντας ντροπαλά και θέλοντας να μας μιλήσει. Δεν ξέρανε όμως καλά αγγλικά εκτός από 2 άτομα και τον ιδιοκτήτη.
Τη δεύτερη φορά που πήγαμε ήταν το άλλο πρωί που θέλαμε να βγάλουμε για πρωινό τα παιδιά που μας φιλοξένησαν. Πήγαμε, φάγαμε και ο μικρός της παρέας, ο ελεύθερος δηλαδή, την ερωτεύτηκε. Μου ζήτησε ντροπαλά να της δώσω το τηλέφωνό του και να της πω κανά 2 καλά λόγια. Ντρεπόταν τόσο πολύ. Η μικρή έδειξε ενθουσιασμένη με το γεγονός, ως τόσο μέχρι να φύγουμε από το Ιράν δεν τον κάλεσε...

Αποχαιρετιστήρια στιγμή με τα παιδιά που μας φιλοξένησαν. Ο Βαχίντ στα αριστερά είναι ένας από τους αδελφούς, δίπλα η γυναίκα του Φαρζάνε...πανέμορφη και αυτή! Μπροστά της ο Φαρίντ, ο Καζανόβα με το ραβασάκι με το τηλέφωνο. Όταν είπε στη νύφη του, δηλαδή τη Φαρζάνε ότι η κοπέλα από την καφετέρια είναι πιο όμορφη από αυτήν, εκείνη θύμωσε. Όλοι τους με εγχειρισμένες μύτες. Μας το είπαν από μόνοι τους.
Η Φαρζάνε είναι νηπιαγωγός και πηγαίνει σε ένα απομακρυσμένο χωρίο, μαζεύει μόρια. Ο Βαχίντ είναι ηλεκτρολόγος μηχανικός, δεν δουλεύει στο επάγγελμα και έχει μαγαζί με jeans για γυναίκες (!) στο κέντρο. Ο Φαρίντ είναι πολιτικός μηχανικός, επίσης δεν δουλεύει, δηλώνει άθρησκος τελείως και φανατικός κατά του καθεστώτος. Απασχολείται ως ξεναγός αυτών που, κατά τα άλλα, έρχονται να φιλοξενηθούν στη Φαρζάνε μέσω του CS. Κάπως έτσι λειτουργεί το πράγμα. Δεν ξέρω αν είναι λόγω ντροπής, ή του tarooh που είναι κάτι αντίστοιχο σε αυτό που λέμε το φιλότιμο, για το οποίο οι Ιρανοί είναι πολύ περήφανοι, αλλά όταν μιλούσαμε και τον ¨προμόταρε "η νύφη του για αυτήν την εξυπηρέτηση (πριν το ταξίδι), στην ερώτηση μου πόσο θα κοστίσει μου είπε "δεν θέλει να πει την τιμή ότι νομίζετε εσείς". Θέλω να πιστεύω πως ανταποδώσαμε και με το παραπάνω, αν και στην ουσία δεν έγινε ξενάγηση λόγω καιρικών συνθηκών. Πάντως ο Φαριντ έχει τρομερές γνώσεις για την παγκόσμια ιστορία, κουλτούρα και πολιτισμό. Προσδοκεί να φύγει στη Γερμανία να ζήσει. Γενικά, η οικογένεια αυτή πρέπει να θεωρείτε ευκατάστατη. Ζούνε (οι γονείς και ο Φαριντ) σε καλή περιοχή της πόλης, σε ένα τεράστιο και καλόγουστο για τα δεδομένα εκεί σπίτι, τα παντρεμένα παιδιά έχουν χωριστά σπίτια. Έχουν και έναν άλλο αδελφό που είδαμε πολύ λίγο. Σε αντίθεση με τα μικρά, ο συγκεκριμένος πρέπει να είναι πιο θρήσκος. Ήρθε με τη γυναίκα του και εκείνη δεν έβγαλε μαντήλα, ούτε έδωσε χέρι στο Σπύρο, ενώ και η μαμά και η νύφη όπως και εγώ ήμασταν αλλιώς.. Οι γονείς καταπληκτικοί. Η μαμά η οποία βοηθάει στο μαγαζί με τα τζιν και είναι νοικοκυρά, είχε ανακοινώσει σε μισό το σόι της ότι θα μαγείρευα κάτι ελληνικό. Αυτοί μετά αυτοπροσκλήθηκαν για δοκιμή. Ελπίζω να ζούνε όλοι ακόμα. Ο μπαμπάς, όχι απλά υπέροχος, αλλά τέλειος. Καθηγητής μαθηματικών, παίξαμε και ένα σκάκι, μάλλον με άφησε να νικήσω. Μου βοηθούσε συνέχεια στο μαγείρεμα και είπε πως έμαθε όλοι την διαδικασία προετοιμασίας του παστίτσιου... Θα ρωτήσω...Από την πρώτη στιγμή με αγκαλιές και φυσιολογικές για μας χειρονομίες μας είχε. Κατά της κυβέρνησης και αυτός σαφώς. Είχαν στεναχωρηθεί που θέλαμε να φύγουμε από το πρώτο βράδυ στο ξενοδοχείο, που με τη δυσκολία τους είπαμε, και ακριβώς για αυτό το ανακαλέσαμε μετά. Μπορεί να γράψω μετά πιο πολλές λεπτομέρειες.

Τα παιδιά της καφετέριας την πρώτη μέρα.
Παρόλο που η καλλονή, παραλίγο νύφη μας είναι πανέμορφη, η κοπελίτσα αριστερά μου που μας σέρβιρε και ήξερε τα καλύτερα αγγλικά με μάγεψε με τη μυστικότητα και μελαγχολικό της βλέμμα.

Ο Ξέρξης μου, ο Μερχάν κατά κόσμον
Αυτόν ερωτεύτηκα εγώ!
Μας σέρβιρε στο ωραίο μαγαζί του Ισφαχάν.
Δεν ήξερε αγγλικά, παρά πολύ λίγα. Κάπως μας είπε ότι λυπάται που δεν τα ξέρει επειδή θα θελε να μας μιλήσει.
Προσπαθούσα να τον βγάλω φωτογραφία, αλλά το φως ήταν λιγοστό και κινούνταν γρήγορα. Μου λέει ο Σπύρος ρώτα τον. Του λέω - ντρέπομαι. Ξεδιάντροπη είμαι κατά τα άλλα, αλλά όταν μ'αρέσει κάποιος κομπλάρω. Τον φώναξε και του είπε "η γυναίκα μου θέλει να σε βγάλει φωτογραφία¨.... καταντράπηκε αφάνταστα και κοκκίνισε . Η φωτογραφία δεν βγήκε καλή. Ανώμαλους θα μας θεωρεί καθώς την δεύτερη μέρα που πήγαμε, έμεινα μόνη μου το βράδυ να διαβάζω, ο Σπύρος πήγε για μασάζ (δηλώνει ότι ο μασέρ ήταν άνδρας, αλλιώς θα το θεωρούσα συνωμοσία ).
Μου έδωσε χέρι όταν έφευγα, σπάνιο φαινόμενο ειδικά στη δημοσιότητα.

"Η Λολίτα της Τεχεράνης"..... δεν το διάβασα, το είδα σε ένα βιβλιοπωλείο, αλλά με θύμισε. Κατά τα άλλα στο Σιραζ στο οποίο είχε τις πιο ωραίες γυναίκες.

Στο Μαυσωλείο στο Σιραζ.

Μια από τις κοπελίτσες σε εκείνο το ωραίο μέρος με το Ξέρξη μου.
Εδώ δηλαδή https://goo.gl/maps/yTZzCUCH2xx

στο Μπαζάρ του Σιραζ

Στο Αμπιανέ (Abyaneh)....

Οι γυναίκες σε αυτό το χωρίο φοράνε πολύχρωμες μαντίλες. Όλα είναι διαφορετικά, η φυλή τους είναι διαφορετική. Σε κάποια άλλη φάση θα επεκταθώ.

Ισφαχαν

Σιραζ....με το πέρας της καταιγίδας

Ρωξάνη.... τελείως όπως τη φαντάζομαι.... Καινούργια μύτη

Η χώρα του πικνίκ.... τέρμα!
Τα βγάλαν δίπλα στο πωλητήριο στην Περσέπολη.

ακόμα μία στο πλήθος....

παρακολουθούσαμε ζωντανή μουσική στο Σιράζ

Γιάζντ.... σε αντίθεση με τους άνδρες οι οποίοι είναι πάρα πολύ απεριποίητοι, οι γυναίκες στην πλειοψηφία τους έχουν πολύ ωραίο στυλ

Θα συνεχιστεί..

 

[Borealis]

Πιστεύω κανένα τηλέφωνο θα κρατήσατε, ε?

 

[paefstra]

Μου εχει πεσει το στομα. Πιο φαμπιουλους λαο δεν εχω ξαναδει!

 

[Borealis]

Μου εχει πεσει το στομα. Πιο φαμπιουλους λαο δεν εχω ξαναδει!

Άμα ακούσεις σερβίδα να μιλάει με θαυμασμό για άλλες γυναίκες πάει να πει ότι είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα.

 

[Ivana]

Πιστεύω κανένα τηλέφωνο θα κρατήσατε, ε?

μόνο τηλέφωνα;;; τα πάντα....τα μοιράζουν από μόνοι τους

Μου εχει πεσει το στομα. Πιο φαμπιουλους λαο δεν εχω ξαναδει!

ειδικά σε σύγκριση με τις προσδοκίες....άστα....

Άμα ακούσεις σερβίδα να μιλάει με θαυμασμό για άλλες γυναίκες πάει να πει ότι είναι πολύ σοβαρά τα πράγματα.

indeed....αν και δεν με λες κλασσική Σερβα
απίστευτες είναι!!!!!

 

[Borealis]

Συνέχισε αγαπητή με τα πρόσωπα, ντουβάρια είδαμε πολλά

 

[fenia42]

Πωπω ομορφιά! Αν και τρελή φαν του ξανθού στο Ιράν άρχισε να μου αρέσει το μελαχροινο!
Ο δε «Ξερξης» τοπ μοντελ.