Ινδονησία Ινδονησία, καμιά εικοσαριά χρόνια αργότερα

[poised]

Στο Βιετνάμ δεν το χρησιμοποιεί σχεδόν κανείς. Είναι γνωστό σαν goviet, έχει μόνο μοτοταξι ("ταξί αγκαλιά" όπως χαρισματικά το αποκαλούν), μόνο μετρητά, μόνο στις δύο μεγάλες πόλεις με μικρή διαθεσιμότητα οδηγών και επικοινωνία στα βιετναμέζικα.

Γενικά το grab τα έχει σαρώσει όλα.

 

[Laloa]

Το Grab στην Ινδονησία ουσιαστικά εξαγόρασε την Uber. Κάποιες διαφορές είναι ότι στο Grab μπορείς να προγραμματίσεις μια μεταφορά σου ή να επιλέξεις οδηγούς με υψηλή βαθμολογία. Είναι όμως πιο ακριβή από το Gojek. Επίσης σε κάποιες πολύ δημοφιλείς περιοχές του Μπαλί(νότια) ίσως υπάρχουν προβλήματα με οδηγούς Grab, που τους κυνηγάει η μαφια των ταξί γιατί προφανώς τους έχουν πάρει όλη την δουλειά.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10: Tana Toraja, χωρίς νεροβούβαλο δεν έχει παράδεισο​

To gojek μας έφερε το ταξάκι στην ώρα του το πρωί ώστε να μεταβούμε στο αεροδρόμιο για την πτήση μας με την -άγνωστη για μας ακόμη- Lion Air προς Makassar. Όπου Makassar είναι πόλη στην Κελέβη, μεγαλούτσικη κιόλας, αλλά δε θα τη βλέπαμε αυτή τη φορά, αφού ο στόχος μας ήταν να πάμε στην Tana Toraja, άρα θα έπρεπε να πετάξουμε για το Palopo, δεδομένο ότι κανένα από τα δύο αεροδρόμια της περιοχής δε βρισκόταν σε λειτουργία μετά τον κορωνοιό.

Η πτήση προς Makassar ήταν χωρίς απρόοπτα και η Lion Air μας φάνηκε αξιοπρεπέστατη, ενώ εντύπωση μας προκάλεσε ότι το λεωφορειάκι στο αεροδρόμιο του Makasssar ήταν πολυτελείας με δερμάτινα καθίσματα. Στο Μakassar όμως μας ανακοινώθηκε ότι η πτήση θα είχε καθυστέρηση τριών ωρών. Ευτυχώς δεν πήγαμε καμία βόλτα γιατί δέκα λεπτά αργότερα μας ενημέρωσαν πως... ξεκινάει η επιβίβαση και μάλιστα με συνοπτικές διαδικασίες. Η θέα από το παράθυρο πριν την προσγείωση πρωινιάτικα ήταν πανέμορφη, όλο το Sulawesi φαινόταν καταπράσινο, ενώ εντύπωση μου προκάλεσαν οι ορυζώνες που φτάνουν μέχρι τη θάλασσα.

Προσγειωθήκαμε λοιπόν στο παγκοσμίως άγνωστο αλλά πρόσφατα ανακαινισμένο αεροδρόμιο Bua, απ'όπου έπρεπε να πάμε στο Rantepao, τη μεγαλύτερη πόλη της διάσημης για τα περίεργα ταφικά έθιμα ευρύτερης περιοχής της Tana Toraja. Παζαρέψαμε λίγο με ένα συμπαθή ταξιτζή, τα βρήκαμε στα 600 χιλιάρικα ρουπίες (δηλαδή περίπου 40 ευρώ), που μας φάνηκε μια χαρά τιμή για διαδρομή 2,5 ωρών και ξεκινήσαμε μια διαδρομή καταπράσινη αλλά και γεμάτη στροφές, αναμενόμενες ααφού από το επίπεδο της θάλασσας θα ανεβαίναμε σχεδόν στα χίλια μέτρα υψόμετρο.

Ο Πάνος είχε κλείσει ένα hotel Banua στο κέντρο της πόλης, που για 25€/δίκλινο αποδείχθηκε παραπάνω από αξιοπρεπές, αλλά το βασικότερο είναι ότι με την άφιξη μάς βρήκαν οδηγό προκειμένου να φύγουμε άμεσα για τον πραγματικό στόχο της επίσκεψης, δηλαδή τη γνωριμία με τα περίφημα (ή διαβόητα) ταφικά έθιμα της περιοχής, για τα οποία και είναι γνωστή ανά τον κόσμο. Ο κυριούλης ονομαζόταν Astro, μιλούσε αρκετά καλά Αγγλικά και συμφωνήσαμε να μας κάνει ένα διήμερο τουρ για 45€/άτομο, ξεκινώντας... άμεσα.

Μπήκαμε λοιπόν στο αυτοκίνητό του Astro κι αρχίσαμε να περνάμε από αμέτρητα tongkonan, αυτά τα πατροπαράδοτα ξύλινα σπίτια σε σχήμα πλοίου, που αποτελούν βασικό χαρακτηριστικό της Κελέβης (και όχι μόνο, τα έχω δει κι αλλού στην Ινδονησία), σε διάφορα χωριά. Εντυπωσιάστηκα γιατί περίμενα ότι θα έχουν διατηρηθεί λίγα, κι αυτά για τουριστικούς λόγους. Διαψεύστηκα, μιλάμε για πολλούς οικισμούς, ορισμένοι εντελώς εκτός βασικών διαδρομών, ενώ είδαμε ότι, εκτός από όσα παλιά συντηρούνται, κτίζονται και αρκετά νέα στο ίδιο στιλ, από νιόπαντρα ζευγάρια όπως μας είπε ο Astro. Πρόκειται για περίεργες κατασκευές με πολλή δουλειά από ξυλοτεχνίτες, ενώ την κορυφή της οροφής που θυμίζει... μοϊκάνα πολλές φορές, κοσμούν κέρατα και κρανία από νεροβούβαλους που έχουν θυσιαστεί μετά από κάποια τελετουργική κηδεία.

Πολύ περισσότερο από την αρχιτεκτονική όμως, την παράσταση έκλεβε η φύση με πανέμορφους ορυζώνες, μπόλικους νεροβούβαλους και διάσπαρτους αγρότες να εργάζονται και παιδάκια να μας χαιρετούν. Η ωραιότερη θέα ήταν στο χωριό Batutumonga, ενώ όλο το ταξίδι διανθιζόταν από τις πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες του Astro για τη γλώσσα, την οικονομία και φυσικά τα ταφικά έθιμα της περιοχής, με μας να ρωτάμε εναγωνίως αν αύριο θα είχαμε την τύχη να παραστούμε σε κάποια τελετή, γνωρίζοντας πως δε βρισκόμαστε και στην καρδιά της “ταφικής” περιόδου. O Astro μας καθησύχασε λέγοντας ότι “κατά πάσα πιθανότητα” θα καταφέρναμε να βρεθούμε σε κάποια κηδεία και κάπου εδώ να πούμε συνοπτικά δυο πράγματα για τα ταφικά έθιμα αυτής της εθνότητας:

Οι Τoraja, που μάλλον αρχικά ήταν ναυτικός λαός (εξ ου και τα tongkonan που ομοιάζουν με πλοία), που αναγκάστηκε να “κρυφτεί” στο εσωτερικό της Κελέβης λόγω σύγκρουσης με τους Bugis αλλά και τους Ολλανδούς αργότερα. Παρότι σήμερα οι περισσότεροι είναι προτεστάντες, εξακολουθούν να διατηρούν πολλές από τις παραδοσιακές τους δοξασίες, η βασικότερη εκ των οποίων είναι ότι χωρίς την αρμόζουσα κηδεία ούτε η ψυχή του νεκρού θα αναπαυθεί, αλλά ούτε και η οικογένειά του θα ζήσει εν ειρήνει. Το οποίο δε θα ήταν τόσο τραγικό αν η κηδεία δεν ήταν μια κολοσσιαία και πανάκριβη υπερπαραγωγή, με διάφορες διαβαθμίσεις, αναλόγως και του στάτους του αποθανόντος στην κοινωνία. Μετά λοιπόν τον πρώτο “θρήνο” ή την πρώτη μίνι κηδεία που λαμβάνει χώρα αμέσως μετά το θάνατο, ακολουθεί η υπερπαραγωγή: ένας πολυήμερος εορτασμός κατά τον οποίον λαμβάνουν χώρα χοροί, απαγγελίες, βουβαλομαχίες, γεύματα για τους εκατοντάδες καλεσμένους και φυσικά θυσίες ζώων, ειδικά χοίρων αλλά και νεροβούβαλων. Οι οποίοι νεροβούβαλοι όμως είναι πανάκριβοι, με ορισμένους να κοστίζουν αρκετές χιλιάδες ευρώ και, λαμβάνοντας υπόψη ότι ο αριθμός που θα θυσιαστεί συνήθως είναι μεγάλος, πολλές φορές η οικογένεια δε διαθέτει τους πόρους για να κάνει την τελετή αμέσως μετά το θάνατο... πολλές φορές και για χρόνια. Τι κάνουν επομένως μέχρι να συγκεντρωθούν τα χρήματα για να αγοραστούν όλα τα ζωντανά που απαιτούνται για μια αξιοπρεπή κηδεία; Ταριχεύουν το νεκρό και τον κρατάνε στο σπίτι της οικογένειας μέχρι να συγκεντρωθούν οι πόροι για την πολυήμερη, πολυέξοδη και...πολυαίματη κηδεία.

Όταν κάποιος θάβεται, θα πρέπει μαζί να ταφούν τα ζωντανά του αλλά και πολλά προσωπικά αντικείμενα. Με δεδομένο ότι δυστυχώς υπάρχουν και τυμβωρύχοι, οι Toraja άρχισαν να κρύβουν τους νεκρούς στις εσοχές βράχων, να τοποθετούν φέρετρα στα βάθη των σπηλαίων (η περιοχή έχει άπειρα) και κάπως έτσι εξελίχθηκε και το έθιμο το οποίο ήρθαμε να δούμε. Επίσης οι νεκροί υποτίθεται ότι ζουν μετά θάνατον, οπότε σε πολλές περιπτώσεις τα ταφικά μνημεία κοσμούνται από ξύλινα ομοιώματά τους που κοιτούν τους περαστικούς ολίγον διαπεραστικά.

Οι τάφοι έχουν αρκετές ιδιαιτερότητες, για παράδειγμα κάποιοι ουσιαστικά αποτελούν εσοχές μέσα σε τεράστιους βράχους, άλλοι βρίσκονται ομαδικά μέσα σε σπηλιές, άλλους τους κοσμούν ομοιώματα των νεκρών ονόματι tau tau κλπ. Εμείς θα ξεκινούσαμε από το Pana' , που θεωρείται ο παλαιότερος βρεφικός τάφος στην περιοχή. Ιδιαίτερα σηματοδοτημένος δεν είναι, παρκάραμε στη μέση του πουθενά και σκαρφαλώσαμε ένα λοφίσκο για να δούμε και τον περί ου ο λόγος τάφο αλλά και αρκετούς ακόμη που βρίσκονταν σε εσοχές ενός επιβλητικού βράχου, σε πολλούς μάλιστα ήταν εμφανή τα οστά, μέσα από τα “παράθυρα” των τάφων. Ακολούθησε η τοποθεσία Loko Mata, όπου μας περίμεναν πολύ περισσότεροι τάφοι, τοποθετημένοι σε ακόμη μεγαλύτερα βράχια, ορισμένοι μάλιστα με ξύλινες πόρτες και ακολούθησε μια αλληλουχία από χωριουδάκια με φοβερά tongkonan, γύρω από τα οποία η ζωή εξελισσόταν κανονικά: γιαγιάδες μαγείρευαν σε κοινή θέα, παιδιά έπαιζαν βόλεϊ, παππούδες κουβαλούσαν αγριόχορτα.

Κάναμε και μια στάση σε ένα καφέ με πανοραμική θέα όπου ήπια πραγματικά καλή ζεστή σοκολάτα πάνω σε κάτι ανακυκλωμένα καθίσματα από λάστιχα αυτοκινήτων, ενώ επισκεφθήκαμε και τον ιδιοκτήτη ενός αλμπίνου νεροβούβαλου, που λόγω χρώματος και ιδιαιτερότητας κοστολογείται γύρω στις... 30 χιλιάδες ευρώ αντί για τα συνήθη έξι χιλιάρικα. Είναι τρελοί αυτοί οι Toraja, τους οποίους θυμάμαι να κοροϊδεύουν οι Ινδονήσιοι φίλοι μου, γενικώς θεωρούνται περίπου ό,τι και οι Πόντιοι στην Ελλάδα, οι Βάσκοι στην Ισπανία κλπ.

Σε όλη τη διαδρομή έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ πού αλλού στη χώρα έχω δει tongkonan και τελικώς ο Astro μου θύμισε πως ήταν στη Σουμάτρα, όπου έχουν ξεμείνει κάποια πολιτιστικά ξαδέρφια των Toraja. Ε, πού να θυμάμαι κι εγώ 23 χρόνια μετά; Συνεχίσαμε με το αυτοκίνητο ενώ έπεφτε το σούρουπο και οι εικόνες ήταν πανέμορφες: ορυζώνες, φοβερά λουλούδια, πεντακάθαρα χωριά και μια αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα είδους ασιατικό Hobbiton, ειδικά από την ώρα που άρχισαν να μαγειρεύουν και οι καπνοί έβγαιναν αρμονικά από τα tongkonan με φόντο τις καταπράσινες φυτείες.

Επιστρέψαμε στο Rantepao και πεινούσαμε σα λύκοι. Ο Astro μας πρότεινε να πάμε στο Aras cafe και να δοκιμάσουμε ένα φαγητό που θέλει ένα δίωρο προετοιμασίας και προπαραγγελίας, σιγομαγειρεμένο κοτόπουλο με τζίντζερ μέσα σε μπαμπού. Ήταν πολύ νόστιμο, η δε σαλάτα με αβοκάντο και γαρίδες που πήρα ήταν η γασριμαργική αποκάλυψη του ταξιδιού, οπότε αποφασίσαμε να επιστρέψουμε και την επόμενη στο συγκεκριμένο μισκροσκοπικό, πεντακάθαρο και πανέμορφο cafe-εστιατόριο.

Πριν πάμε στο ξενοδοχείο αποφασίσαμε να κάνουμε και μια βόλτα στην κεντρική πλατεία, που πρακτικά ήταν ένα γήπεδο ποδοσφαίρου με γκαζονάκι, περιμετρικά του οποίου υπήρχαν καρεκλίτσες και stands που σερβιραν απλό φαγητό αλλά και ποτάκια χωρίς αλκοόλ, αφού αυτό απαγορεύεται εκτός επιλεγμένων εστιατορίων. Κάτσαμε, ήπιαμε τους χυμούς μας και τα τσάγια μας, τα είπαμε και αναρωτηθήκαμε αν και η αυριανή μέρα θα ξεπερνούσε τις προσδοκίες, όπως η σημερινή. Θα καταφέρναμε να παραστούμε σε κάποια κηδεία; In Astro we trusted.

 

[Yorgos]

Θέα των ορυζώνων πριν την προσγείωση στο εξωτικό Palopo.

Καταπράσινη η διαδρομή, ελάχιστα αυτοκίνητα.

Τα πρώτα tongkonan.

Αγροτική η περιοχή, ιδανικός ο καιρός.

Ο τάφος του ανήλικου.

Σε ορισμένους από τους τάφους ήταν ορατά τα οστά.

Κάποια από τα φέρετρα ήταν υπό διάλυση.

Η βλάστηση ήταν πλούσια.

Δεν κουραζόμασταν να βλέπουμε tongkonan.

Ωραίοι και οι ορυζώνες.

Αυτοκίνητα δεν είδαμε σχεδόν καθόλου, πεζοί και συχνά ξιπόλιτοι ήταν οι ντόπιοι.

Σε αυτό το ταφικό σύμπλεγμα είχε και μίνι tongkonan.

Και ορισμένα tau tau.

Οι πόρτες είχαν διαφορετική διακόσμηση η καθεμιά.

Οι συγγενείς περνούν συχνά για να αφήσουν τσιγάρα στους νεκρούς.

Όμορφες εικόνες στα χωριά.

Οι καρέκλες από λάστιχα αυτοκινήτων στο καφέ με τηην πανοραμική θέα.

Ταίστε με, στοιχίζω 30.000 ευρώ.

Και η ζωή ανάμεσα στα tongkonan συνεχίζεται κανονικά.

Το cafe Aras και το κοτόπουλο με τζίντζερ μαγειρεμένο σε μπαμπού.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11: Αχ τα καημένα τα γουρουνάκια​

Το πρωινό ήταν ανώτερο του αναμενομένου, όπως ήταν γενικώς όλο το ξενοδοχειάκι, που αν θυμάμαι καλά μας στοίχισε 11€/άτομο. Ο Astro ήταν στην ώρα του, ο Στέλιος ως συνήθως όχι, αλλά τελικώς φύγαμε, με πρώτη στάση την αγορά με τους νεροβούβαλους, το μεγάλο ανοιχτό χώρο δηλαδή όπου γίνονται τα deal για αυτό το τόσο priced commodity. Οι αγοραστές ήταν σχετικοί λίγοι, αλλά είχαμε την ευκαιρία να δούμε πολλούς βουβάλους με τεράστια κέρατα, να μάθουμε για τις τιμές τους και πώς καθορίζονται, αλλά αυτό που μας εντυπωσίασε ήταν το πόσο καθαρός ήταν ο χώρος.

Φεύγοντας είδαμε πολλούς Ινδονήσιους ντυμένους στα μαύρα να στιβάζονται πάνω σε αγροτικά οχήματα και ήταν φανερό πως πήγαιναν σε κηδεία. Ο Astro τους πλησίασε, του είπαν πού γίνονταν... τρεις από τις κηδείες σήμερα και πλέον ήταν επίσημο: θα πηγαίναμε σε κηδεία! Μας πήρε περίπου ένα μισάωρο να φτάσουμε στο χωριουδάκι της κηδείας, με τη διαδρομή να είναι διανθισμένη από ορυζώνες, παιδάκια ντυμένα με τις στολές τους για το σχολείο (με γραβατούλες τα αγόρια παρακαλώ!) κι εν τέλει φτάνοντας παρκάραμε περίπου ενάμησι χιλιόμετρο από το χώρο της τελετής, αφού δεν υπήρχε χώρος πιο κοντά λόγω κοσμοσυρροής, ένδειξη πως ο αποθανών αποτελούσε εξέχουσα μορφή της τοπικής κοινωνίας. Εκεί που παρκάραμε μάλιστα ήταν λόφος, οπότε είχαμε και πανοραμική θέα των εκατοντάδων μαυροντυμένων που κατευθύνονταν προς το χώρο.

Στην είσοδο είχε αναρτηθεί κι ένα πανό με τη φωτογραφία του νεκρού, για τον οποίο μάθαμε πως απεβίωσε πριν από δέκα μήνες, ενώ δεκάδες άνθρωποι κατέφθαναν κουβαλώντας ζωντανά γουρούνια σε μπαμπού, που προφανώς θα πήγαιναν για σφάξιμο. Στην είσοδο του κεντρικού (υπαίθριου) χώρου της τελετής είχε στηθεί κι ένα γραφείο όπου δυο κυριούλες εισέπρατταν και τον τοπικό φόρο για κάθε ζωό που θα θυσιαζόταν, και τον οποίο φάνηκαν να πληρώνουν όλοι ευλαβικά.

Στο... ξέφωτο λοιπόν όπου λάμβανε χώρα η τελετή υπήρχαν 3-4 μεγάλα παραπήγματα, όπου στο πάτωμα του καθενός είχαν πάρει θέση οι μαυροντυμένοι καλεσμένοι, ενώ ένα από αυτά προοριζόταν μόνο για τους συγγενείς. Μια σειρά από εγγονές (όπως πληροφορηθήκαμε) παρέλασαν μπροστά μας ντυμένες με φαντασμαγορικές ροζ και κόκκινες στολές, πηγαίνοντας στο βωμό όπου προσευχήθηκαν κι άφησαν κάποιες προσφορές προς τιμήν του νεκρού. Όλοι φαίνονταν να είναι ευδιάθετοι και να πίνουν το τσαγάκι της παρηγοριάς συζητώντας και κοιτώντας τους εκατοντάδες επισκέπτες που κατέφθαναν για να αποτίσουν φόρο τιμής.

Σε κεντρικό σημείο σε όλη αυτή την πολυκοσμία υπήρχε κι ένας κυριούλης με μικρόφωνο που γκάριζε, κάνοντας παρουσίαση α λα ΝΒΑ του κάθε επισκέπτη, με ειδική μνεία σε όσους ερχόντουσαν από μακριά: “Και τώρα, η οικογένεια Χ που ήρθε σύσσωμη από τοοοοοοοοο Βόρνεοοοοοοοοοοο” κι ακολουθούσε μια κακόφωνη περιγραφή της οικογένειας και της σχέσης της με το νεκρό. Μας προσέφεραν θέση ανάμεσα σε κάποιους καλεσμένους και η αλήθεια είναι πως στην αρχή νιώσαμε λίγο άβολα, αλλά μας προσέφεραν τηγανητές μπανανες και τα παραδοσιακά toraja cakes (ψιλοαπαίσια) και αναλωθήκαμε στο να βλέπουμε τη φαινομενικά ατελείωτη προσέλευση συγγενών, γουρουνιών κι επισκεπτών.

Κάποια στιγμή ανακοινώθηκε πως ήρθε η ώρα να αποφασιστεί ποια από τα παιδιά του αποθανόντος θα έπαιρναν ποιο γουρουνάκι (τα σημάδευαν με μπογιά μάλιστα για να ξέρουν σε ποιον θα πάει το καθένα), το οποίο σήμαινε πως όλα τα υπόλοιπα θα σφάζονταν επιτόπου. Ή τέλος πάντων όχι ακριβώς επιτόπου, αλλά σε ένα άλλο ξέφωτο λίγα λεπτά περπάτημα παρακάτω. Εκεί λοιπόν υπήρχε ένας “χασάπης” ο οποίος δεξιοτεχνικά τους έκοβε την αορτή, μετά τα ξεκοίλιαζε και στη συνέχεια τα έκαιγε με ένα φλογοβόλο, αφού τους είχε αφαιρέσει με συνοπτικές διαδικασίες τα σωθικά. Φυσικά τα γουρούνια στρίγγλιζαν υστερικά, γνωρίζοντας τι τα περιμένει, το οποίο προσέθετε ένα τόνο δράματος και αγωνίας στο όλο σκηνικό.

“Αύριο θα σφάξουν και τους νεροβούβαλους, είναι η κορύφωση!” μας ανακοίνωσε ο Astro καθώς αποχωρούσαμε σιγά σιγά, διασχίζοντας όμορφους ορυζώνες στο δρόμο προς το αυτοκίνητο και βλέποντας βουκολικές εικόνες, όπως έναν αγρότη να πλένει το νεροβούβαλό του. Γενικώς η όλη εμπειρία ήταν φοβερή, ανεπιτήδευτη και πολύ ενδιαφέρουσα, νιώσαμε πολύ τυχεροί που μπορέσαμε να βρεθούμε σε μια κηδεία και μάλιστα “εκτός περιόδου”.

Σειρά – μέσω άλλης μιας καταπράσινης διαδρομής- είχε το Lemo, ένα χωριουδάκι γνωστό για τους σκαλισμένους σε βράχο τάφους του. Το τοπίο ήταν γαλήνιο, φυσικά ήμασταν πάλι οι μόνοι επισκέπτες, αλλά το πιο εντυπωσιακό ήταν τα tau tau, με αποκορύφωμα ένα εντελώς spooky μιας γιαγιάς που φαινόταν ολοζώντανη και με κοψοχόλιασε.

Οι βιβλικές αγροτικές σκηνές στον περίγυρο συνεχίζονταν, σε βαθμό που αναρωτιόμασταν πόσο διαφορετικές θα ήταν οι εικόνες πριν τρεις αιώνες. Κάπου είχαν στηθεί και δυο τραπεζάκια όπου πωλούνταν κάποια ψιλοσουβενίρ για τους λιγοστούς (εγχώριους) τουρίστες. Άλλωστε, όπως μας είπε ο Astro “οι βομβες του Μπάλι έχουν σκοτώσει το διεθνή τουρισμό”, που με εξέπληξε, με δεδομένο ότι έχουν περάσει 20+ χρόνια. Βέβαια από τότε είχαμε SARS, τσουνάμι, γρίπη των πτηνών, κορωνοιό κι άλλες καταστροφές, θα περίμενε κανείς το σοκ να είναι μικρότερο, έχουμε συνηθίσει πια τις σοκαριστικές εικόνες. Ανεξαρτήτως αιτιών πάντως, η Tana Toraja παραμένει μια περιοχή με λίγο τουρισμό πλην των δυο μηνών της -σχετικής- high season, αφού συνολικά δε φτάνουν ούτε 50.000 αλλοδαποί ετησίως στην περιοχή, η μεγάλη πλειοψηφία στο δίμηνο του καλοκαιριού.

Περάσαμε κι από ένα μεγάλο άγαλμα του Ιησού, που μας υπενθύμισε πως βρισκόμαστε σε χριστιανικό έδαφος, πράγμα εύκολο να λησμονήσει κανείς δεδομένων ττων “εξωτικών” ταφικών εθίμων, και φτάσαμε στο Londa, ένα σπήλαιο μέσα σε ένα πανέμορφο καταπράσινο τοπίο. Μέσα στο σπήλαιο συνωστίζονται φέρετρα, tau tau σε διάφορες καταστάσεις συντήρησης, αφού αν μια οικογένεια δε διαθέτει χρήματα να αντικαταστήσει ή να επισκευάσει το φέρετρο με το πέρασμα των ετών, αυτό λιώνει και τα οστά πλέον είναι σε κοινή θέα.

Η τελευταία μας στάση για τη μέρα ήταν στο Kete Kesu, ίσως το καλύτερο παράδειγμα αντικρυστών tongkanan, που ήταν όμως τόσο τέλεια συντηρημένα που έδιναν την αίσθηση -για πρώτη φορά- τουριστικού θεάματος, παρότι εν τέλει είδαμε πως κάποια όντως κατοικούνταν. Μπήκαμε σε δυο-τρία για να διαπιστώσουμε πως ουσιαστικά είναι χωρισμένα σε τρεις χώρους, στους δύο κοιμούνταοι ζωντανοί και στον τρίτο... ο νεκρός, έως ότου συγκεντρωθούν οι απαραίτητοι πόροι για τη διεξαγωγή της κηδείας.

Επιστρέψαμε στην πόλη και ξαναπήγαμε στο Aras Cafe, ξαναφάγαμε εξαιρετικό φαγητό (ίσως το καλύτερο σε όλο το ταξίδι) κι εγώ τίμησα τις γαρίδες με το κάρι. Οι άλλοι δυο λεβέντες αποφάσισαν να συνεχίσουν τη -μάταιη τελικά- αναζήτηση μπύρας σε μια περιοχή που έχει κάνει σαφέστατη στροφή προς το συντηρητισμό κι εγώ πήγα να ξεκουραστώ.

 

[Yorgos]

Η αγορά με τους βούβαλους, όπου υπήρχαν και μερικοί αλμπίνοι του πανακρίβου.

Μας έκανε εντύπωση η καθαριότητα σε ένα τέτοιο χώρο.

Όλοι αυτοί οι μαυροντυμένοι κατευθύνονταν προς κάποια κηδεία.

Για μένα ήταν έκπληξη η ομορφιά του τομπίου γενικώς.

Αγαπάμε tongkanan.

Τελικά δεν είναι και τόσο δύσκολα να βρεις πού έχει κηδεία, αρκεί να ακολουθείς όποιο δύστυχο γουρουνάκι είναι ζαλωμένο.

Πρώτη θέα του χωριού με την κηδεία.

Ο αποθανών. Συμπαθητικός φαίνεται.

Ουσιαστικά μιλάμε για 4 διαφορετικούς σκεπαστούς χώρους για τους καλεσμένους, ανάλογα με το βαθμό συγγένειας.

Υπέφεραν τα δύσμοιρα, πολύ πριν πάνε για σφάξιμο.

Είσοδος στο παράπηγμα των "επισήμων".

Εδώ ο... παρουσιαστής κηδείας.

Και οι μαυροντυμένες καλεσμένες.

Εδώ οι εγγονές.

... που εξυπηρετούσαν τους παριστάμενους.

Εντάξει, μας κέρασαν κι εμάς τους ξέμπαρκους, αλλά τα σνακ ήταν κάπως, καμία σχέση με τα αγαπημένα μου κόλυβα.

Και πάμε για τη σφαγή. Προσοχή οι ευαισθητούληδες.

Μιλάμε για πάρα πολλά άτομα ουρά, όσο μείναμε εμείς παίζει να πέρασαν και 400 άτομα.

Αφού το θανάτωσε με συνοπτικές/χειρουργικές διαδικασίες, έβγαλε και τα έντερα.

Και σειρά είχε το φλογοβόλο.

Επειδή είναι και νοματαγείς οι Ινδονήσιοι, υπάρχει ειδικό γραφείο καταβολής φόρου για κάθε γουρουνάκι.

Οι βιβλικές εικόνες που λέγαμε.

Είπαμε, η κηδεία είναι οηγή χαράς, οπότε έσκασε μύτη και ο μπαλονοπώλης.

Πολλά σχολεία, πολλά παιδάκια.

Άλλο ένα χωριουδάκι, δεν είναι όλα με tongkonan.

Κι από μακριά η θέα του ταφικού συμπλέγματος.

Άπλωμα ρυζιού μπροστά από tongkanan.

Πολλά tau tau έχουν δει τα μάτια μου...

... μα αυτό μου έφερε τρόμο. Με κοψοχόλιασε!

Υπάρχουν και τάφοι σε σχήμα tongkonan.

Kαι μερικές ακόμη:

Και οι τρεις καμπαλέρος.

 

[Yorgos]

Να πω την αλήθεια, τρόμαξα στην αρχή.

Ο Ιησούς φαινόταν παράταιρος, αλλά Χριστιανοί είναι οι άνθρωποι.

Πολύ όμορφα τα τοπία.

Και το ελαφρώς κορεσμένο σπήλαιο.

Με...spooky περιεχόμενο.

Και το Kete Kesu, που φας φάνηκε ότι παραήταν μακιγιαρισμένο.

Ο λόφος παρά πίσω όμως ήταν όλα τα λεφτά.

Εντός ενός tongkanan.
\

Υποθέτω πως τα κερατα στο στύλο είναι από κηδείες.

Και κάπου εδώ μέναμε, πολύ ευχάριστη η πόλη.

 

[KIKI]

Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά!Ωραίες φωτογραφίες.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12: Makassar, το ενδιαφέρον αδιάφορο​

Η μέρα αναμενόταν αδιάφορη. Λόγω άβολων πτήσεων θα έπρεπε να “διανυκτερεύσουμε” (που λέει ο λόγος, τρεις το πρωί θα είχαμε την πτήση για τον επόμενο προορισμό μας) στο Makassar, το μεγάλο λιμάνι στο νότιο Sulawesi, του 1,5 εκατομμυρίου κατοίκων και των σχεδόν μηδαμινών αξιοθέατων βάσει όλων των πληροφοριών.

Φυσικά έπρεπε πρώτα να πάμε στο συγκλονιστικό αεροδρόμιο του Palop, περνώντας από όλες εκείνες τις στροφές και πάλι, απολαμβάνοντας όμως -και πάλι- την οργιώδη βλάστηση. Η Lion Air αποδείχθηκε πάλι αξιόπιστη και φτάσαμε στο Makassar, όπου έκανα το λάθος αντί για goride να ζητήσω gojek και άργησα να καταλάβω ότι αυτό είναι υπηρεσία που αφορά μόνο μηχανάκια. Τέλος πάντων, όλα καλά, φτάσαμε στο ξενοδοχείο Swiss Belhotel, με το πομπώδες όνομα και την εξαιρετική τοποθεσία πάνω στην παραλιακή, που είχε κλείσει ο -απαιτητικός- Πάνος που εκνευρίστηκε και στην ρεσεψιόν με τις ευγενέστατες -αλλά όντως εντελώς αναποτελεσματικές- κοπελίτσες.

Πήγαμε στην τράπεζα για να κάνουμε κατάθεση στον Sem, αυτόν τον τυπάκο με τα αστεία Αγγλικά που βρήκα στα σόσιαλ μύδια (!) και ο οποίος θα μας πήγαινε να κολυμπήσουμε με τους φαλαινοκαρχαρίες στο Nabire. Η τράπεζα τελικώς δεν άλλαζε χρήματα, μας παρέπεμψε στο ταχυδρομείο που ομοίως δεν έχει τετοια υπηρεσία και τελικώς μας συνέστησαν ένα αξιοπρεπές ανταλλακτήριο που έμοιαζε περισσότερο με τράπεζα από... την τράπεζα όπου η ισοτιμία εήταν κι εξαιρετική. Κάναμε λοιπόν επιπλέον ρουπίες, έκανα και την κατάθεση της προκαταβολής στο Sem κι ήμασταν έτοιμοι για την ανακάλυψη του Makassar, το οποίο και δε θα είχαμε επισκεφθεί ποτέ αν δεν ήταν υποχρεωτικό stopover.

Το βασικό αξιοθέατο (λέμε τώρα) της πόλης είναι το Οχυρό Ρότερνταμ, το οποίο ήταν μόλις 10 λεπτά από το ξενοδοχείο μας με τα πόδια. Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ καλά συντηρημένο, σαφώς μεγαλύτερο απ' ό,τι το περίμενα και για κτίρια που κατά πλειοψηφία είναι του 17ου αιώνα στέκεται πολύ καλά. Δυστυχώς το μουσείο στο εσωτερικό έχει μέτρια εκθέματα και δε λέει πολλά. Στο προαύλιο όμως του οχυρού είχε μια “γαστρονομική” έκθεση κι ετοιμαζόταν και μια συναυλία με εξέδρες επισήμων, πολλούς χορευτές που προβάριζαν τις στολές τους και τηλεοπτικά συνεργεία. Αποφασίσαμε να πάμε να φάμε κάπου εκτός (μιας και η “γαστρονομική” expo είχε το μαύρο της το χάλι) και να επιστρέψουμε αργότερα, όταν θα είχαν ξεκινήσει οι εορτασμοί.

Είδαμε στο γούγλη πως κοντά μας ένα food court ονόματι kampoengκάτι με αξιοπρεπείς κριτικές και κινήσαμε για εκεί, μέσα σε ψιλόβροχο. Τελικώς επρόκειτο όντως για ένα μικρό συγκρότημα από φαγάδικα σε εξέδρα πάνω στο λιμάνι όπου φάγαμε λίγο από σουπιές καλαμάκι, σουπίτσα, ρυζάκι και ψαράκι και ήταν τέλος πάντων βρώσιμο. Ας μην κοροϊδευόμαστε, το φαγητό δεν είναι το φόρτε της Ινδονησίας, αλλά δε θα πεινάσεις κιόλας.

Με την επιστροφή μας στο οχυρό διαπιστώσαμε πως οι εορτασμοί είχαν ξεκινήσει και πως επρόκειτο για υπερπαραγωγή: δεκάδες χορευτές, πολυπληθή συγκροτήματα, κουστούμια, χορογραφίες, πλήθη κόσμου, από το πουθενά μας ήρθε όλο αυτό κι ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη στα ξεκούδουνα. Να το Makassar.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο κι ανεβήκαμε στο roof garden που είχε πολύ όμορφη θέα του ηλιοβασιλέματος, ενώ μας γνωστοποίησαν πως είχαμε δικαίωμα και μια δωρεάν πίτσα (!) η οποία αποδείχθηκε ένα κομματάκι που φαινόταν να έχει υποστεί επίθεση από πεινασμένες γάτες, αλλά τέλος πάντων όταν σου χαρίζουν κάτι δεν το κοιτάς και στα δόντια (ή στη ζύμη). Η θέα πάντως ήταν υπέροχη, πάνω από τα δύο νησάκια που βρίσκονται απέναντι από το λιμάνι, ενώ από την άλλη πλευρά είχαμε πανοραμική άποψη του τζαμιού με τους 99 μιναρέδες και δίπλα μας ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο με τρελό potential και παλιακή αρχιτεκτονική.

Μην παραλείψω να πω πως απέναντι από το ξενοδοχείο είχε τουλάχιστον δύο ευαγή ιδρύματα (δηλαδή κωλόμπαρα) όπου συμπαθείς jineteros προσπάθησαν να μας προσελκύσουν. Η αλήθεια είναι πως ειδικά το “happy puppy” φαινόταν να σκοράρει ψηλά στο cultόμετρο, αλλά έπρεπε να κοιμηθούμε. Χαράματα θα φεύγαμε για το αεροδρόμιο ώστε να ξεκινήσουμε την Οδύσσεια για τον επίγειο παράδεισο-νησάκι Kri, για τον οποίο οι προσδοκίες ήταν μεγάλες. Για να δούμε τι θα δούμε...

 

[Yorgos]

Το αεροδρόμιο του Palop. Not bad για μέση του πουθενά.

Και η Wings θυγατρική της Lion είναι.

Λεωφορειάρες με δερμάτινα καθίμσατ περικαλώ η Lion.

Aυτό είναι ανταλλακτήριο, σα να μου έπαιρναν συνέντευξη για δάνειο ένιωσα.

Απ΄τα λιγοστά ενδιαφέροντα εκθέματα σε ένα από τα μουσεία του οχυρού.

Το εσωτερικό του οχυρού.

Και το ωραίο ήταν ότι μπορούσες να το περπατήσεις και από ψηλά.

Προετοιμασίες για το event.

Άρχισαν να καταφτάνουν και οι VIP, με μια εσάνς Φλωρινιώτη.

Και πρόβες ελπιδοφόρες φαίνονταν.

Ωραία η τοποθεσία του food court.

To φαγητό την έπιασε τη βάση. Οριακά.

Ας αρχίσουν οι χοροί.

Α ναι, το ξενοδοχείο μας διέθετε και πισίνα. Και γυμναστήριο όπου δε δούλευε τίποτε, να τα λέμε αυτά.

Το διπλανό μας, spooky abandoned hotel.

Τζαμί με 99 μιναρέδες, δεν κάθισα να τους μετρήσω.

Το οχυρό Ρότερνταμ από ψηλά.

Είχε πάντως και άνετο σαλόνι στο rooftop.

Υπάρχουν δυο μικρά νησάκια απέναντι από το Makassar, απ' ό,τι κατάλαβα αρκετά δημοφιλή για εκδρομούλες.

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13: Raja Ampat, καλώς φτάσαμε στον παράδεισο

Επιτέλους, έφτασε η μέρα που θα πηγαίναμε στο Raja Ampat. Όπου Raja Ampat είναι ένα αρχιπέλαγος στην ινδονησιακή επαρχία της νοτιοδυτικής Παπούα, γνωστό λόγω της βιοποικιλότητάς του και της εκπλητικής φύσης, με τις φωτογραφίες -ειδικά από το Piaynemo- να έχουν γίνει viral και τον τουρισμό σιγά-σιγά να κάνει δειλά βήματα στην περιοχή. Η πρόσβαση δεν είναι άμεση, γι αυτό κι εμείς αναγκαστήκαμε να περάσουμε τη μέρα στο Makassar, μετά θα έπρεπε να πάρουμε άλλη πτήση, καράβι και στο τέλος ταχύπλοο. Μια μικρή Οδύσσεια δηλαδή, από αυτές που κάνουν τα ταξίδια μαγικά γιατί δεν είναι μόνο η Ιθάκη αλλά και η γλυκιά ταλαιπωρία αυτό που αναζητά κανείς, ειδικά στις εσχατιές του κόσμου.

Καλέσαμε λοιπόν χαράματα ένα ταξάκι με την αγαπημένη μας εφαρμογή, όντως -γιατί είχαμε μια αμφιβολία από την προηγούμενη- κληθήκαμε να πληρώσουμε τα διόδια και φύγαμε από την πόλη θαυμάζοντας μερικές δεκάδες πόρνες και κωλόμπαρα στο δρόμο για το αεροδρόμιο του Makassar, αποχαιρετώντας το Sulawesi, θεωρώντας που θα περάσουν πολλά χρόνια μέχρι να επιστρέψω (spoiler: μεγάλη μπουκιά φάε!).

Η πτήση μέχρι το Sorong έγινε απρόσκοπτα και προσγειωθήκαμε εντός δύο ωρών, όπου πήραμε ένα ταξάκι που είχαμε κανονίσει με το κατάλυμά μας και μας μετέφερε στο ελαφρώς παρακμιακό λιμάνι. Ήταν 6.50, τα γραφεία της ακτοπλοϊκής εταιρείας άνοιγαν στις 8 και το πλοίο αναχωρούσε στις 9, οπότε είχαμε το χρόνο να κάνουμε μια βολτίτσα και να δούμε μερικά σάπια πλοία, κάποια φτωχόσπιτα πάνω στο νερό, ένα μεθύστακα, μια κυριούλα που από τα χαράματα είχε στήσει το περιπτεράκι της για να πουλήσει instant soups σε εξευτελιστική τιμή, ένα αδέσποτο γουρούνι και να θαυμάσουμε και ολούθε αμέτρητες κόκκινες φτυσιές, υπέθεσα από το αηδιαστικό beetlenut που μασάνε σε τόσα μέρη στην Ωκεανία, καταστρέφοντας τα δόντια τους.

Το πλοίο μας ήταν ένα εξαιρετικό χρέπι που μπροστά του φάνταζαν κρουαζιερόπλοια οι σκυλοπνίχτρες του Αγούδημου, έγραφε όμως “executive class” κι έδινε μια εσάνς ντεμέκ γκλαμουριάς. Πήραμε τα εισιτήριά μας και μπήκαμε, για να διαπιστώσουμε πως η μπόχα ήταν αφόρητη. Πραγματικά αφόρητη, δεν ήταν δυνατό να καθίσει κανείς στον εσωτερικό χώρο στα καθίσματα λεωφορείου, οπότε πιάσαμε θέση έξω, όπου και γνωρίσαμε ένα συμπαθέστατο ζευγαράκι μεσηλίκων Γεμρανών free divers καθώς κι ένα ζευγαράκι Γάλλων που είχαν πάρει ως sabbatical 5 μήνες. Να, αυτά μου λείπουν! Οι Γερμανοί μάλιστα έρχονταν από τον επόμενο σταθμό μας, το Nabire, όπου όντως κολύμπησαν με φαλαινοκαρχαρίες, μας είπαν ότι ήταν εκπληκτικά αλλά μας επιβεβαίωσαν ότι λόγω ελάχιστων επιβατών οι πτήσεις προς τα κει ακυρώνονται πιο συχνά από ό,τι πραγματοποιούνται κι ότι οι ίδιοι έχασαν τρεις ημέρες. Ελπίζαμε να μη μας συμβεί διότι το δικό μας πρόγραμμα ήταν σφιχτό και με συνεχείς πτήσεις, αλλά αυτό που προείχε τώρα ήταν να φτάσουμε στον παράδεισο του νησιού Kri.

To σαπιοκάραβό μας καθυστερησε πολύ να φτάσει στο Wasai, αν και δε μας χάλασε αφού ειχαμε καλή μουσική (κάτι Ινδονήσιους ράστα από πίσω μας) και την εξωτική Γαλλίδα θα μπορούσα να την κοιτάω για ώρες. Φτάσαμε πάντως μετά από 2,5 ώρες και βρήκαμε εύκολα το μικροσκοπικό τυπάκο που θα πήγαινε τους Γερμανούς κι εμάς στο Kri, με μια μικρή βάρκα με εξωλέμβια αν και ήταν σαφές πως θα μέναμε σε διαφορετικά μέρη του νησιού: αυτοί θα έμεναν στο Turtle Guesthouse κι εμείς στο Nus Homestay.

Όσα νησιά περάσαμε ήταν κατάφυτα, καταπράσινα, απλά πανέμορφα, η διαδρομή ήταν εκπληκτική σε μια από τις πιο όμορφες χώρες του κόσμου κατ' εμέ. Είχε λίγο κύμα με αποτέλεσμα να βρεχόμαστε λιγάκι, αλλά είχε κι αυτό την πλάκα του. Φτάσαμε πρώτα στο κατάλυμα των Γερμανών: καμιά δεκαριά καλύβες με στέγη από φύλλα φοίνικα και τοίχους από ψάθα στέκονταν πάνω στο νερό, και τρεις-τέσσερις ακόμη στέκονταν πάνω στην άμμο σε μια παραλία με οργιώδη βλάστηση, όπου δεν έπρεπε να ζει πάνω από μία ή δύο οικογένειες. Ο κύριος που τους υποδέχθηκε ήταν ένας συμπαθής, χαμογελαστός ιθαγενής χωρίς Αγγλικά, μπλουζάκι ή δόντια, αλλά με χαμόγελο που σε καλωσόριζε από τα μάτια. Όνειρο το μέρος και ο τουρισμός στα σπάργανα. Ευχηθήκαμε να είναι έτσι και το δικό μας. “Α, η δική σας κοινότητα είναι πιο μικρή!”, μας είπε ο βαρκάρης μας. Απόρησα. Πόσο πιο μικρή; Δηλαδή αντί για δυο οικογένειες έχει μόνο μία;

Θα το μαθαίναμε εντός είκοσι λεπτών, αφού έπρεπε να πλευρίσουμε όλο το νησί, το Nus είναι από την άλλη πλευρά. Εντάξει, τι να πει κανείς για την πρώτη θέα, ήταν τόσο ειδυλλιακό όλο αυτό που ούτε να βγάλω φωτογραφίες δεν ήθελα: τέσσερις καλύβες πάνω στο νερό, συνδέονταν με μια γεφυρούλα από σανίδες και το background ήταν πυκνή τροπική βλάστηση που έφτανε σχεδόν μέχρι την ήρεμη θάλασσα. Τι μέρος ρε φίλε! Τσιμπηθήκαμε, αν κι ενδόμυχα ευχήθηκα να ήταν και η Χ. κι εκεί, που τέτοια ώρα εργαζόταν σε ένα μακρινό μέρος ονόματι Αθήνα.

Μας υποδέχθηκε ένας νεαρός ονόματι Indra, με καλούτσικα Αγγλικά, μας έδειξε τις δυο καλύβες μας, που ουσιαστικά δε διέθεταν πόρτα, μας είπε πως θα είχαμε ρεύμα από τις 6 το πρωί ως τις 6 το βράδυ, ότι “κάποιες φορές μέσα στη μέρα” θα είχαμε και δεδομένα και μας έδειξε και το μικροσκοπικό εστιατόριο όπου θα είχαμε μπουφέ πρωί-μεσημέρι-βράδυ “με λίγα αλλά καλά πραγματάκια”, που περιλαμβανόταν στην καταπληκτική τιμή των 35€/καλύβα/βραδιά, αφού το κατάλυμα λειτουργεί με πλήρη διατροφή, δεν υπάρχει άλλωστε και κάποιο άλλο μέρος για φαγητό. Μας εξήγησε πως οι ντόπιοι σε αυτή την πλευρά του νησιού είναι μια οικογένεια (τους οποίους και γνωρίσαμε αργότερα), οι οποίοι είχαν παραχωρήσει το management των τεσσάρων καλύβων στο Ringa, τον Indra και τον Uli, που έμεναν σε άλλο νησί και είχαν ξεκινήσει την “επιχείρηση” λίγο πριν τον κορωνοϊό, που τους έβαλε χαλινάρι. Νέα παιδιά δηλαδή από το διπλανό νησί (που είχε 5-6 οικογένειες) που έκαναν τα πρώτα τους βήματα στον τουρισμό.

Η καλύβες μας ήταν πολύ απλές: η δική μου και του Στέλιου είχε ένα διπλό κρεβάτι με το απαραίτητο δίχτυ για τα κουνούπια, δύο παράθυρα από ψάθα που ουσιαστικά δεν έκλειναν κι ένα τραπεζάκι για να αφήσουμε τα πράγματά μας. Ντουσιέρα δεν υπήρχε εντός της καλύβας, υπήρχαν όμως κάποια υποτυπώση ντους στην ξηρά, που μας φάνηκαν επαρκή για τις τρεις ημέρες της διαμονής μας.

Ήταν ήδη ώρα για μεσημεριανό, οπότε αφήσαμε τους σάκους μας στην καλύβα μας και καθίσαμε στο ένα από τα δύο τραπέζια, αφού σερβιριστήκαμε από το μικροσκοπικό αλλά νοστιμότατο μπουφέ. Ψιλοπιάσαμε κουβέντα με μια παρέα νεαρών Ιταλών, όλοι τους γιατροί, που στεγάζονταν στις υπόλοιπες καλύβες και κάτσαμε να μιλήσουμε με τον Indra για τις εκδρομές με τη βάρκα που διοργανώνουν. Η βασική μας επιθυμία ήταν να πάμε βέβαια στο Piaynemo, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε κάποιος άλλος για να μοιραστούμε το κόστος της μετάβασης, που λόγω απόστασης ήταν στα 480€, ήτοι 160€ για τον καθένα μας, δυστυχώς οι Ιταλοί είχαν πάει ήδη την προηγούμενη. Οι υπόλοιπες εκδρομές πάντως είχαν λογική τιμή, από 30-90€/βάρκα, άλλωστε η αποστάσεις ήταν πολύ μικρότερες.

Αφού φάγαμε, βάλαμε τα μαγιό μας, πήραμε τις δωρεάν (και πολύ καλές!) μάσκες που διέθετε το κατάλυμα, περπατήσαμε μέχρι τη μεγάλη πλατφόρμα και βουτήξαμε για να δούμε το βυθό. Ω ΛΑ ΛΑ. Φοβερός βυθός ρε παιδιά, δεν περιγράφεται με λόγια. Με εντυπωσίασαν κάτι μεγάλα πλακέ ψάρια που δε σκιάζονταν καθόλου από την παρουσία μας στα λημέρια τους, δυο σκορπίνες για τις οποίες με προειδοποίησε ο Πάνος (που την κατέχει τη θάλασσα) και όοοοοολα αυτά τα χρώματα, ψάρια, κοράλια που βρίσκονταν μόλις 50 μέτρα από το κρεβάτι μας. Είχε λίγο ρεύμα, αλλά ήταν διαχειρίσιμο και συνεχίσαμε το snorkeling μέχρι το σούρουπο. Θα κατέτασσα την ποιότητα μόλις ένα σκαλί κάτω από τον ανυπέρβλητο βυθό του Palau.

Στο δείπνο ξαναρωτήσαμε τα παιδιά μήπως και βρήκαν κάποιον ακόμη για το Piaynemo, αλλά δυστυχώς ούτε στα καταλύματα από τα γύρω νησιά φαίνεται να υπήρχε κάποιος, οπότε κατόπιν διαβούλευσης με τους Ιταλούς αποφασίσουμε να κλείσουμε για το Friwen wall και την ομώνυμη παραλία, ελπίζοντας ότι θα βρίσκαμε παρέα για το Piaynemo τη μεθεπόμενη. Το ηλιοβασίλεμα ήταν απίθανο από τις καλύβες μας, με ένα βαρκάρη που έκανε κουπί να το κάνει ακόμη πιο όμορφο και το βράδυ κάτσαμε στο μπουφέ με τους 5 Ιταλούς μέχρι αργά, ανταλάσσοντας γνώμες, εμπειρίες και κάνοντας χαβαλέ, εξαιρετικά παιδιά ήταν όλοι και κάναμε πολύ καλή παρέα.

Δεν είχαμε κοιμηθεί σχεδόν καθόλου την προηγούμενη, οπότε κοιμηθήκαμε νωρίς. Είχα διαβάσει κάτι περίεργα για ποντίκια που τρέχουν πάνω στις σκεπές, αλλά κοιμήθηκα σαν πουλάκι. Τουλάχιστον το πρώτο βράδυ...

 

[Yorgos]

Σταση στο αεροδρόμιο του Sorong.

Οι τρεις καμπαλερος.

Ενα καραβι παλιο σαπιοκαραβο.

Γραφικο το λιμανάκι

Απλά και χαριτωμένα τα σπίτια των ντόπιων.

Τα γουρουνάκια έκοβαν βόλτες

Παντου ροχαλες απο αυτη την κοκκινη αηδια.

Exclusive class, όχι παίξε γέλασε.

Κριμα που δε μεταφέρεται η μπόχα.

Ειχε και σνακς εν πλω.

Εξω δε βρωμουσε

Το λιμανάκι του Wasai

O μικροσκοπικος βαρκαρης.

Καταπρασινα τα νησιά.

Το Turtle Guesthouse.

Υποδοχη απο τους ντόπιους.

Και η δική μας πλευρά του νησιού .

Χωρις καν να μπεις στο νερο εβλεπες τα ψαρια και τα κοραλια.

Οι λιγοστοί ντόπιοι, ουσιαστικά μια οικογένεια.

Ωρες ανάπαυσης για τον Πανο.

Σουρουπο.

το βράδυ υπήρχε ρεύμα από τη γεννήτρια. μου έκανε εντύπωση η έλλειψη κουνουπιών.

το εστιατόριο.