Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!
- Thread starter Klair
- Ημερομηνία δημιουργίας
Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.350
- Likes
- 28.326
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Σαν σήμερα 2 Μαΐου σκοτώνεται στη Βυτίνα ο μαθητής Μαθιός Πόταγας
«Θα μας πεινάσετε, θα μας κάψετε, θα μας σκοτώσετε, αλλά δεν θα μας νικήσετε. Είμαι εδώ μόνος. Αλλά η Ελλάδα ολόκληρη ακολουθεί»
Στις 2 Μαΐου του 1941 οι Γερμανοί φτάνουν έξω από τη Βυτίνα. Καθώς η γερμανική φάλαγγα κατευθύνεται προς τα Λαγκάδια, ένας μαθητής δεκαεπτά ετών ο οποίος έμενε στην Αθήνα αλλά η εισβολή των Γερμανών τον βρήκε στον τόπο καταγωγής του, στέκεται σε έναν βράχο στη γέφυρα Κουτρουμπή και όρθιος αδειάζει από σφαίρες το παλιό όπλο του πατέρα του στα σίδερα των γερμανικών αυτοκινήτων.
Αυτή η ηρωική πράξη αντίστασης του Μαθιού Πόταγα, μαθητή της Βαρβακείου, στάθηκε η αιτία να τον εκτελέσουν οι Γερμανοί και να μείνει στην ιστορία ως ο πρώτος αντιστασιακός που έπεσε από τις σφαίρες των Γερμανών. Ο ίδιος ο Μ. Γλέζος, μάλιστα, ο οποίος έφυγε πριν από λίγο καιρό από τη ζωή, έλεγε ότι επάξια ανήκει στον Μαθιό Πόταγα ο τίτλος του πρώτου αντιστασιακού. Στο βιβλίο του «Εθνική Αντίσταση 1940 -1945», από τις εκδόσεις Στοχαστής γράφει:
«Το μεσημέρι της 2ας Μαΐου 1941, ο 17χρονος μαθητής της Ε΄ Γυμνασίου του Βαρβακείου από τη Βυτίνα, Μαθιός Πόταγας, πετάχτηκε άοπλος στη μέση του δρόμου, ύψωσε το χέρι και φώναξε στη φάλαγγα των αρμάτων μάχης των ναζί που έφτασαν στη γέφυρα Κουτρουμπή, στο δημόσιο δρόμο, που περνούσε έξω από τη Βυτίνα: ''Σταθείτε. Δεν θα μας σκλαβώσετε. Είμαι εδώ μόνος. Αλλά η Ελλάδα ολόκληρη ακολουθεί''. Έκπληκτος ο διοικητής της φάλαγγας, ρώτησε το διερμηνέα, τι λέει αυτό το παιδί. Όταν ο διερμηνέας του εξήγησε, ο διοικητής με το αυτόματό του σκότωσε τον Πόταγα. Αλλά δεν έφτανε στον ναζί αξιωματικό μόνον ο θάνατος. Διέταξε τους στρατιώτες του και με έναν ογκόλιθο συνέθλιψαν το κεφάλι του νέου που τόλμησε να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στο Γ΄ Ράιχ και το στρατό του…».
Η Ελένη Πόταγα, αδελφή του Μαθιού, σε ένα παλιό αφιέρωμα στην εφημερίδα «Το Βήμα» αναφέρει:
«Ο Μαθιός ήταν δεινός σκοπευτής με δικό του ελαφρό όπλο. Εκείνη τη στιγμή όμως δεν χτύπησε κανέναν. Άρα δεν πήγε να σκοτώσει έναν - δυό Γερμανούς. Μιλώντας όμως ήθελε να δηλώσει κάτι. Για να υπογραμμίσει δε τη σοβαρότητα της δήλωσής του, ήταν διατεθειμένος να προσφέρει την ίδια του τη ζωή. Με τον τρόπο αυτόν έδειχνε ότι η ελευθερία είναι για τον άνθρωπο κάτι αναγκαίο, κάτι σεβαστό, κάτι ιερό. Τα λόγια του ήταν προφητεία και αναγγελία συγχρόνως. Οι κατακτητές, αναγνωρίζοντας την αλήθεια και τον κίνδυνο που έκρυβαν τα λόγια αυτά, τον σκότωσαν με τρόπο άγριο».
Εξήντα δύο χρόνια αργότερα η Βυτίνα τίμησε τον νεαρό ήρωα αφού ζήτησε από την αδελφή του, καταξιωμένη πια γλύπτρια, να φιλοτεχνήσει τον ανδριάντα του Μαθιού, ανδριάντα που αποκαλύφθηκε στις 3 Μαΐου του 2002.
Αξιοσημείωτη τέλος είναι και η μαρτυρία του Χρήστου Κουτσούγερα, που παρουσιάζει τον τρόπο που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα εκείνης της ημέρας:
«Ένα παιδί 18 χρονών στην Βυτίνα ο Ματθαίος Πόταγας συγχρόνως σχεδόν, λες και είχαν συνεννοηθεί με το Σάντα και τον Γλέζο που κατεβάσανε την σημαία από την Ακρόπολη, αυτό το παιδί των 18 χρόνων στην Βυτίνα δεν μπορούσε να συμβιβαστεί στην ιδέα ότι η πατρίδα υποδουλώθηκε, ότι θα ζει σκλάβος. Και κατάμονος, χωρίς να είναι οργανωμένος πουθενά, ούτε είχε παρέα, πήρε το πιστόλι του πατέρα του, το γέμισε και πήγε στην θέση Κουτρουμπή, αφού μαθεύτηκε στη Βυτίνα ότι θα περάσουν οι Γερμανοί. Όρθιος ο Ματθαίος Πόταγας μόλις ήρθαν οι Γερμανοί άδειασε το πιστόλι στα σιδερένια αυτοκίνητα των Γερμανών. Τι να έκανε δηλαδή. Σταματήσανε οι Γερμανοί, κάνουν μία κυκλική κίνηση, το πιάσανε το παιδί και του λιώσανε το κεφάλι στο σημείο εκείνο που διάλεξε να στήσει την ενέδρα. Αυτό έκανε ο Ματθαίος Πόταγας»
Οι ιστορικές πληροφορίες είναι από το Arcadia portal. Οι φωτογραφίες είναι δικές μου.
«Θα μας πεινάσετε, θα μας κάψετε, θα μας σκοτώσετε, αλλά δεν θα μας νικήσετε. Είμαι εδώ μόνος. Αλλά η Ελλάδα ολόκληρη ακολουθεί»
Στις 2 Μαΐου του 1941 οι Γερμανοί φτάνουν έξω από τη Βυτίνα. Καθώς η γερμανική φάλαγγα κατευθύνεται προς τα Λαγκάδια, ένας μαθητής δεκαεπτά ετών ο οποίος έμενε στην Αθήνα αλλά η εισβολή των Γερμανών τον βρήκε στον τόπο καταγωγής του, στέκεται σε έναν βράχο στη γέφυρα Κουτρουμπή και όρθιος αδειάζει από σφαίρες το παλιό όπλο του πατέρα του στα σίδερα των γερμανικών αυτοκινήτων.
Αυτή η ηρωική πράξη αντίστασης του Μαθιού Πόταγα, μαθητή της Βαρβακείου, στάθηκε η αιτία να τον εκτελέσουν οι Γερμανοί και να μείνει στην ιστορία ως ο πρώτος αντιστασιακός που έπεσε από τις σφαίρες των Γερμανών. Ο ίδιος ο Μ. Γλέζος, μάλιστα, ο οποίος έφυγε πριν από λίγο καιρό από τη ζωή, έλεγε ότι επάξια ανήκει στον Μαθιό Πόταγα ο τίτλος του πρώτου αντιστασιακού. Στο βιβλίο του «Εθνική Αντίσταση 1940 -1945», από τις εκδόσεις Στοχαστής γράφει:
«Το μεσημέρι της 2ας Μαΐου 1941, ο 17χρονος μαθητής της Ε΄ Γυμνασίου του Βαρβακείου από τη Βυτίνα, Μαθιός Πόταγας, πετάχτηκε άοπλος στη μέση του δρόμου, ύψωσε το χέρι και φώναξε στη φάλαγγα των αρμάτων μάχης των ναζί που έφτασαν στη γέφυρα Κουτρουμπή, στο δημόσιο δρόμο, που περνούσε έξω από τη Βυτίνα: ''Σταθείτε. Δεν θα μας σκλαβώσετε. Είμαι εδώ μόνος. Αλλά η Ελλάδα ολόκληρη ακολουθεί''. Έκπληκτος ο διοικητής της φάλαγγας, ρώτησε το διερμηνέα, τι λέει αυτό το παιδί. Όταν ο διερμηνέας του εξήγησε, ο διοικητής με το αυτόματό του σκότωσε τον Πόταγα. Αλλά δεν έφτανε στον ναζί αξιωματικό μόνον ο θάνατος. Διέταξε τους στρατιώτες του και με έναν ογκόλιθο συνέθλιψαν το κεφάλι του νέου που τόλμησε να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στο Γ΄ Ράιχ και το στρατό του…».
Η Ελένη Πόταγα, αδελφή του Μαθιού, σε ένα παλιό αφιέρωμα στην εφημερίδα «Το Βήμα» αναφέρει:
«Ο Μαθιός ήταν δεινός σκοπευτής με δικό του ελαφρό όπλο. Εκείνη τη στιγμή όμως δεν χτύπησε κανέναν. Άρα δεν πήγε να σκοτώσει έναν - δυό Γερμανούς. Μιλώντας όμως ήθελε να δηλώσει κάτι. Για να υπογραμμίσει δε τη σοβαρότητα της δήλωσής του, ήταν διατεθειμένος να προσφέρει την ίδια του τη ζωή. Με τον τρόπο αυτόν έδειχνε ότι η ελευθερία είναι για τον άνθρωπο κάτι αναγκαίο, κάτι σεβαστό, κάτι ιερό. Τα λόγια του ήταν προφητεία και αναγγελία συγχρόνως. Οι κατακτητές, αναγνωρίζοντας την αλήθεια και τον κίνδυνο που έκρυβαν τα λόγια αυτά, τον σκότωσαν με τρόπο άγριο».
Εξήντα δύο χρόνια αργότερα η Βυτίνα τίμησε τον νεαρό ήρωα αφού ζήτησε από την αδελφή του, καταξιωμένη πια γλύπτρια, να φιλοτεχνήσει τον ανδριάντα του Μαθιού, ανδριάντα που αποκαλύφθηκε στις 3 Μαΐου του 2002.
Αξιοσημείωτη τέλος είναι και η μαρτυρία του Χρήστου Κουτσούγερα, που παρουσιάζει τον τρόπο που διαδραματίστηκαν τα γεγονότα εκείνης της ημέρας:
«Ένα παιδί 18 χρονών στην Βυτίνα ο Ματθαίος Πόταγας συγχρόνως σχεδόν, λες και είχαν συνεννοηθεί με το Σάντα και τον Γλέζο που κατεβάσανε την σημαία από την Ακρόπολη, αυτό το παιδί των 18 χρόνων στην Βυτίνα δεν μπορούσε να συμβιβαστεί στην ιδέα ότι η πατρίδα υποδουλώθηκε, ότι θα ζει σκλάβος. Και κατάμονος, χωρίς να είναι οργανωμένος πουθενά, ούτε είχε παρέα, πήρε το πιστόλι του πατέρα του, το γέμισε και πήγε στην θέση Κουτρουμπή, αφού μαθεύτηκε στη Βυτίνα ότι θα περάσουν οι Γερμανοί. Όρθιος ο Ματθαίος Πόταγας μόλις ήρθαν οι Γερμανοί άδειασε το πιστόλι στα σιδερένια αυτοκίνητα των Γερμανών. Τι να έκανε δηλαδή. Σταματήσανε οι Γερμανοί, κάνουν μία κυκλική κίνηση, το πιάσανε το παιδί και του λιώσανε το κεφάλι στο σημείο εκείνο που διάλεξε να στήσει την ενέδρα. Αυτό έκανε ο Ματθαίος Πόταγας»
Οι ιστορικές πληροφορίες είναι από το Arcadia portal. Οι φωτογραφίες είναι δικές μου.
Last edited:
Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.350
- Likes
- 28.326
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Ροεινό αντί για Ορεινό
Κυριακή 12 Μαΐου 2024 και μας γεννήθηκε η επιθυμία για βολτίτσα και φαγητό σε κάποιο από τα πανέμορφα χωριά της Αρκαδίας. Εγώ έριξα την ιδέα για την εξερεύνηση του Ροεινού και ο γιος μου την πρόταση για φαγητό στο “Στέκι του Μωριά” στο Χρυσοβίτσι, στο οποίο είχαμε πολύ καιρό να γευματίσουμε. Η μέρα στη Βυτίνα ήταν, επιτέλους, ηλιόλουστη-την προηγούμενη, Σάββατο 11 Μαΐου, έβρεχε κατά διαστήματα-οπότε ξεκινήσαμε, αρχικά, για μεσημεριανό φαγητό και έπειτα θα συνεχίζαμε την εξόρμησή μας με σκοπό να γνωρίσουμε έναν καινούριο προορισμό, το Ροεινό.
Ακολουθώντας την Επαρχιακή Οδό Τρίπολης-Ολυμπίας, μόλις συναντήσαμε τη διασταύρωση προς Ελάτη στρίψαμε αριστερά, οδηγώντας μέσα στην καρδιά του ελατοσκέπαστου Μαινάλου σε μια φανταστική διαδρομή, την ωραιότερη κατά τη γνώμη μου, έχοντας στην αριστερή μας πλευρά τα φουσκωμένα από τις βροχές κελαρυστά νερά του Μυλάοντα ποταμού, ο οποίος φτάνει μέχρι τη Νυμφασία για να συναντήσει λίγο παρακάτω τον Τράγο ποταμό και μαζί να συνεχίσουν την πορεία τους μέχρι τον ξακουστό Λάδωνα. Σε κάθε μέτρο οι εικόνες μας βομβάρδιζαν ανελέητα! Το βαθύ πράσινο των ελάτων συμπληρωνόταν από κίτρινες, μωβ, λευκές και κόκκινες πινελιές. Τα λιβάδια ήταν ανθισμένα και ένα μεθυστικό, λουλουδένιο άρωμα πλημμύριζε το αυτοκίνητο.
Πριν την είσοδο στην Ελάτη, συναντήσαμε τα άλογα του Χρήστου Σιμόπουλου, ο οποίος-εκτός από το καλλιτεχνικό εργαστήρι επεξεργασίας ξύλου που διατηρεί μέσα στα έλατα και δίπλα στον δρόμο-προσφέρει στους επισκέπτες της περιοχής και βόλτα με άλογα στο βουνό. Την ώρα που περνούσαμε, ο Χρήστος ξεσέλωνε τα όμορφα ζώα του τα οποία, προφανώς, μόλις είχαν επιστρέψει από το “καθήκον” στο σπίτι τους και στα καταπράσινα λιβάδια τους.
Διασχίσαμε την Ελάτη, η οποία στρογγυλοκάθεται στα 1.200 μέτρα του Μαινάλου, συνεχίζοντας την πορεία μας ανάμεσα στα πανύψηλα έλατα.
Οι δύο παρακάτω φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από το ίδιο σημείο. Κοιτώντας μπροστά, ο ουρανός ήταν κλειστός και βαρύς προμηνύοντας ότι στους προορισμούς που επρόκειτο να κινηθούμε θα συναντήσουμε βροχή. Κοιτώντας πίσω, αφήναμε τη λιακάδα και τη λαμπρότητα και μπαίναμε στη σκοτεινιά και τη μουντάδα. Όταν, όμως, είσαι στο Μαίναλο όλα μπορούν να συμβούν ταυτόχρονα και όλα έχουν τη μαγεία και τη χάρη τους.
Φτάνοντας στο All Seasons Paradise (πολυτελές θέρετρο 4 αστέρων), στρίψαμε αριστερά ακολουθώντας, πλέον, την Επαρχιακή Οδό Κάτω Δαβιάς-Δημητσάνας η οποία δρασκελίζει το Δυτικό Μαίναλο χαρίζοντας εικόνες γαλήνης και χαλάρωσης στον ταξιδιώτη. Σε πολύ λίγο μπήκαμε στο Χρυσοβίτσι.
Αν και είναι ένα από τα πιο ορεινά χωριά της Αρκαδίας, δεν χαίρει της διασημότητας που συνοδεύει τους κοντινούς σε αυτό προορισμούς. Ωστόσο, είναι ένα όμορφο και ιστορικό χωριό, χτισμένο στα 1.073 μέτρα μιας κατάφυτης με έλατα πλαγιάς του Μαινάλου, το οποίο συγκαταλέγεται στους παραδοσιακούς οικισμούς του νομού. Παρά το μικρό του μέγεθος, ανήκει στα πιο ιστορικά χωριά της Αρκαδίας και την ιστορική του φήμη τη χρωστά στην εμπλοκή του με την Επανάσταση του 1821. Εδώ, στο Χρυσοβίτσι, βρισκόταν το ιδιαίτερο γραφείο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και το χωριό υπήρξε κέντρο δράσης των Eπαναστατών.
Όλα αυτά τα έχω, ήδη, περιγράψει στο κεφάλαιο 40 αυτής της ιστορίας (Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!). Όσο, όμως, περιμέναμε να αδειάσει τραπέζι στο “Στέκι του Μωριά” έκανα κάποιες κοντινές βολτούλες για την ανανέωση της φωτογραφικής μου συλλογής.
Το τραπέζι άδειασε, η κοπέλα μας φώναξε και καθίσαμε μέσα, γιατί το κρύο έτσουζε. Το φαγητό δεν μου άρεσε. Άλλη μια φορά έχω φάει σε αυτό το μαγαζί και θυμόμουν καλύτερη ποιότητα και γεύσεις. Ίσως τώρα κάτι να πήγε λάθος, αλλά δύσκολα θα το ξαναεπιλέξω. Έχω πολύ καλύτερες λύσεις στα χωριά της περιοχής.
Όταν βγήκαμε έξω ο ουρανός ήταν ανταριασμένος. Τα πυκνά γκρίζα σύννεφα που είχαν μαζευτεί ήταν έτοιμα για βροχή. Μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο ήρθαν και λίγες ψιχάλες, αλλά δεν έβρεξε. - “Θα την κάνουμε τελικά τη βόλτα στο Ροεινό ή θα γίνουμε μούσκεμα?” είπα στον γιο μου καθώς έβαζε μπρος τη μηχανή του αυτοκινήτου. - “Πάμε και βλέπουμε” μου απάντησε ακολουθώντας αμέσως την Επαρχιακή Οδό Κάτω Δαβιάς-Δημητσάνας.
Που πας καλή μου χελωνίτσα? Τρέχα γρήγορα προς τα χωράφια. Ο δρόμος είναι πολύ επικίνδυνο μέρος για σένα.
Ο γιος μου είχε ξανακάνει αυτήν τη διαδρομή, ενώ για μένα ήταν η πρώτη φορά. Τα έλατα συνέχιζαν να μας συντροφεύουν, αλλά στη συνέχεια μπήκαν στο κάδρο χωράφια με καρυδιές. Η βλάστηση άλλαξε αφού, πλέον, κινούμασταν στην κοιλάδα του Ελισσώνα ποταμού. Μηλιές, βυσσινιές, ακακίες, κυπαρίσσια, λεύκες και πεύκα συμμετέχουν στη χλωρίδα της περιοχής. Ο Ελισσώνας είναι ένας από τους παραποτάμους του Αλφειού και οφείλει το όνομά του στον Ελισσώνα, έναν από τους 50 γιους του Λυκάονα. Πηγάζει από τις δυτικές πλαγιές του Μαινάλου, αλλά και από το κεντρικό τμήμα του βουνού ανάμεσα στα χωριά Πιάνα και Αλωνίσταινα, και συναντάει τον Αλφειό κοντά στη Μεγαλόπολη. Η κατεύθυνση που ακολουθεί για λίγα χιλιόμετρα είναι ανατολική και, αφού πάρει μαζί του τα νερά που έρχονται από το Ροεινό, βγαίνει στον κάμπο της Δαβιάς, όπου εκεί το ποτάμι αλλάζει το όνομά του και λέγεται Δαβιώτικο ποτάμι. Στη γέφυρα, πριν το χωριό Δαβιά, κάναμε στάση για να χαζέψουμε τη φύση και τα ισχνά νερά του Ελισσώνα να κυλούν βαριεστημένα διασχίζοντας τον κάμπο.
Το χωριό Άνω Δαβιά, που συναντήσαμε λίγα μέτρα αργότερα, υπήρξε μεσαιωνική κωμόπολη με το αρχικό όνομα Ταβία που αποτελούσε, κατά τον 15ο αιώνα, σημαντικό πνευματικό, διοικητικό και καλλιτεχνικό κέντρο. Απέναντι από την τοξωτή γέφυρα του Ελισσώνα, που είχαμε σταματήσει πριν λίγο, υπάρχουν λείψανα μεσαιωνικού κάστρου, του Παλαιόκαστρου, που σώζονται μέχρι σήμερα, αλλά η περίσταση δεν ήταν η κατάλληλη για να προσπαθήσω να τα ανακαλύψω. Το 1423, οχυρώθηκαν στο Κάστρο αρκετοί Αλβανοί, αλλά εξοντώθηκαν ολοσχερώς από τους Τούρκους. Η συμμετοχή της Δαβιάς (ή Νταβιάς) στην Ελληνική Επανάσταση υπήρξε σημαντική. Η περιοχή είχε ονομαστούς νερόμυλους, που τους έκαψε ο Κολοκοτρώνης για να διακόψει την τροφοδοσία του Ιμπραήμ.
Στο χωριό στρίψαμε αριστερά, ακολουθώντας την Επαρχιακή Οδό Τρίπολης-Βυτίνας. Ο δρόμος τρέχει σε μια επίπεδη κατάφυτη “απλωσιά” που περιτριγυρίζεται από τις πλαγιές του Μαινάλου. Κάποια στιγμή συναντήσαμε μια διασταύρωση. Ευθεία πηγαίνει σε: Πιάνα-Λιμποβίσι-Αλωνίσταινα-Βυτίνα και δεξιά σε: Ροεινό. Τέσσερα (4) χιλιόμετρα απέχει το χωριό από τον κεντρικό δρόμο. Είναι μια ανηφορική διαδρομή, αφού το Ροεινό βρίσκεται χτισμένο σε υψόμετρο 1.100 μέτρων πάνω στο Μαίναλο, σε έναν λόφο που τον περικλείουν ψηλότερα βουνά, κατάφυτα κυρίως από έλατα.
Όταν αντικρίσαμε το χωριό σταματήσαμε για τις πρώτες φωτογραφίες, ενώ κάποιες σταγόνες βροχές μόλις είχαν ξεκινήσει να πέφτουν.
Παρκάραμε το αυτοκίνητο πριν την πλατεία και μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο της, η βροχή είχε δυναμώσει, αναγκάζοντάς μας να βρούμε καταφύγιο κάτω από το υπόστεγο της μοναδικής ταβέρνας του χωριού με το όνομα “το μονοπάτι” η οποία λειτουργεί σε ένα όμορφο πέτρινο κτίριο. Μερικά τραπεζάκια με τις καρέκλες τους ήταν αραδιασμένα στο πλακόστρωτο αλλά το μαγαζί ήταν κλειστό.
Η πλατεία πλαισιώνεται από αιωνόβια πλατάνια και μόλις “έκοψε” η μπόρα ξεμυτίσαμε για να την περπατήσουμε. Το Ροεινό αποτελεί βασικό κόμβο του πλέγματος πεζοποριών του Μαινάλου. Από την πλατεία του περνούν το πορτοκαλί και το πράσινο μονοπάτι που έχει σηματοδοτήσει ο Σ.Α.Ο.Ο. Από εδώ ξεκινούν οι πεζοπορικές διαδρομές Ροεινό-Πιάνα, Ροεινό-Αλωνίσταινα και άλλες που αποτελούν τμήματα των μεγάλων αυτών διασχίσεων. Επιπλέον, από αυτό το σημείο ξεκινάει η δύσκολη ανάβαση προς την κορυφή του Όρους Αϊντίνης που υψώνεται ακριβώς πάνω από το χωριό.
Ο ορεινός όγκος του Μαινάλου σχηματίζει ένα ιδιαίτερο ανάγλυφο στην καρδιά της Πελοποννήσου. Περισσότερες από 50 κορυφές, άνω των 1.500 μέτρων, συνθέτουν δύο διακεκριμένα συγκροτήματα. Η οροσειρά του Ανατολικού Μαινάλου αποτελείται από μια αλυσίδα κορυφών εκ των οποίων 10 έχουν ύψος μεγαλύτερο των 1.800 μέτρων, με ψηλότερη την περίφημη Οστρακίνα στα 1.982 μέτρα. Νότια της οροσειράς στέκεται ο επιβλητικός Αϊντίνης με υψόμετρο 1.849 μέτρων που αποτελεί τη γεωγραφική καρδιά ολόκληρης της Πελοποννήσου.
Κάτω από το βλοσυρό βλέμμα του Αϊντίνη σταθήκαμε για να μελετήσουμε με προσοχή τον χάρτη με όλα αυτά τα υπέροχα πεζοπορικά μονοπάτια που έλκουν ακατάπαυστα τους πεζοπόρους από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδας και όχι μόνο. Κάποια κομμάτια όλων αυτών των διαδρομών έχει περπατήσει και η αφεντιά μου όλα αυτά τα χρόνια που οργώνω τα χωριά, τα βουνά και τα λαγκάδια του αγαπημένου μου τόπου.
Ανηφόρισα τον δρόμο ο οποίος ξεκινάει δίπλα από την ταβέρνα “το μονοπάτι”.
Σύντομα συνάντησα το καμπαναριό της εκκλησίας της Παναγιάς. Άνοιξα τη χαμηλή σιδερένια πορτούλα και βρέθηκα στον αυλόγυρο της μονόκλιτης βασιλικής του 16ου αιώνα. Το Ροεινό είχε μεγάλες σχέσεις, τόσο με τα μοναστήρια του Μυστρά, όσο και με τη μεσαιωνική Ταβία, τη σημερινή Δαβιά Αρκαδίας, όπου άκμασε μια από τις σπουδαιότερες σχολές αγιογραφίας της ύστερης βυζαντινής περιόδου. Δείγματα αυτής της σχολής υπάρχουν στην εκκλησία της Παναγίας η οποία, όμως, δεν ήταν ανοιχτή για να μπορέσω να τις θαυμάσω.
Από τον αυλόγυρο της εκκλησίας φαίνονται κάμποσα σπίτια του χωριού να "χάνονται" στην κατάφυτη πλαγιά. Το Ροεινό είναι ένα από τα πιο ορεινά χωριά της λεκάνης του Ελισσώνα ποταμού. Τα σπίτια του σκαρφαλώνουν στις δύο πλευρές μιας ράχης. Όλα, σχεδόν, τα κτίρια είναι πέτρινα και διώροφα μαρτυρώντας τον πλούτο που είχε κάποτε το χωριό. Η παρελθούσα ευημερία ήταν αυτή που επέτρεψε στο Ροεινό να μεγαλώσει και να προσελκύσει στη βυζαντινή περίοδο ένα μοναστήρι, ένα εργαστήρι αγιογραφίας, αλλά και μερικά σημαντικά εκκλησιαστικά οικοδομήματα.
Η ιστορία του χωριού ξεκινά τον μεσαίωνα και διανύει τη Βυζαντινή περίοδο και τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, οπότε υπήρξε κώμη και το κέντρο του Δήμου Φαλάνθου. Κατά την Τουρκοκρατία είχε σαν κέντρο του την τότε Μονή του Αγίου Γεωργίου (θα τη γνωρίσουμε στη συνέχεια της αφήγησης). Μετά την κατάληψη της Πελοποννήσου από τους Τούρκους κατέφυγαν εδώ πολλοί κάτοικοι από τα πεδινά. Στις αρχές του 1900 το χωριό είχε 1.000 κατοίκους, στην πλειοψηφία τους κτηνοτρόφοι. Ο πληθυσμός άρχισε να φθίνει τη δεκαετία του 1950, με τη μετανάστευση προς την Αμερική, τον Καναδά, την Αυστραλία και τη Γερμανία, αλλά κυρίως με την εσωτερική μετανάστευση. Οι Ροεινιώτες κτηνοτρόφοι ξεχειμώνιαζαν με τα κοπάδια τους στην Αργολίδα. Η πρώτη μόνιμη εγκατάσταση στον νομό έγινε περίπου το 1915 και σιγά-σιγά αναπτύχθηκε μεγάλος οικισμός ο οποίος, φυσικά, ονομάστηκε Νέο Ροεινό.
Ξοπίσω μου ήρθε και ο γιος μου. Λίγο πιο πάνω συναντήσαμε ένα πέτρινο κτίριο που εμένα που έκανε για σχολείο. Δεν υπήρχε, όμως, καμία επιγραφή. Ανέβηκα τα λιγοστά πέτρινα σκαλάκια και βρέθηκα έξω από την πόρτα. Στην κλειδαριά υπήρχε ένα κλειδί. Το έστριψα και άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο του ξεκλειδώματος.
Βρέθηκα σε μια αίθουσα με μια βιβλιοθήκη. Δίπλα στα παράθυρα υπήρχαν τα παραβάν που χρησιμοποιούνται στις εκλογές.
Υπήρχε μια ακόμα αίθουσα και σε έναν τοίχο της μια πινακίδα έγραφε: ΗΛΙΟΠΟΥΛΕΙΟΣ ΑΙΘΟΥΣΑ.
Τελικά, σε αυτό το κτίριο στεγάζεται το Ηλιοπούλειο Πνευματικό Κέντρο το οποίο φέρει το όνομα του Νικολάου Ηλιόπουλου, μεγάλου ευεργέτη του Ροεινού που γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου του 1866 και απεβίωσε στις 10 Νοεμβρίου του 1932. Στην πίσω πλευρά του κτιρίου συναντήσαμε έναν καλοδιατηρημένο κήπο διακοσμημένο με διάφορα μικρά και μεγάλα γλυπτά.
Αν και στην απογραφή του 2021 έχουν καταγραφεί 57 μόνιμοι κάτοικοι, εμείς όλη αυτήν την ώρα δεν απαντήσαμε ψυχή. Μόνο οι απλωμένες μπουγάδες μαρτυρούν ότι στο χωριό κατοικούν ακόμα άνθρωποι. Για πρώτη φορά δεν άκουσα ούτε ένα γαύγισμα σκύλου!
Ξεκίνησε να ξαναβρέχει δυνατά. Τρέξαμε στο αυτοκίνητο για να πάρουμε τις ανηφοριές και να βρεθούμε στον ψηλότερο μαχαλά του χωριού, ώστε να απολαύσουμε τη θέα από ψηλά. Αν δεν έβρεχε αυτή η διαδρομή θα είχε γίνει με τα πόδια, αλλά τώρα αυτό ήταν ανέφικτο. Έβρεχε πολύ.
Περάσαμε δίπλα από τον ναό του Αγίου Γεωργίου, αφήνοντας τη γνωριμία μας μαζί του για αργότερα με την ελπίδα να σταματήσει η μπόρα. Ανηφορίζοντας, πάνω σε μια στροφή του δρόμου, είδαμε έναν τεράστιο πλάτανο να έχει για μοναδική του συντροφιά ένα απλό ξύλινο παγκάκι. Αντάμα ατενίζουν το πυκνό ελατοδάσος αλλά και την όμορφη θέα προς τον οικισμό.
Τριγυρίσαμε κάμποση ώρα, πάντα υπό βροχή, στις πιο ψηλές γειτονιές του χωριού. Τα τελευταία σπίτια είναι χωμένα ανάμεσα στα έλατα και τα υπόλοιπα πλαισιώνονται από ατελείωτα χωράφια με καρυδιές και συκιές. Λόγω της μεγάλης παραγωγής καρυδιών και μελιού οργανώνεται η “Γιορτή μελιού και καρυδιού”, κάθε Σεπτέμβρη, στην πλατεία του χωριού.
Φτάνοντας στις “εσχατιές” του Ροεινού μπορέσαμε να κατανοήσουμε καλύτερα τη γεωγραφική του θέση και να αφομοιώσουμε στο έπακρο την ομορφιά του. Χτισμένο πάνω στον λόφο, που τον περικλείουν ψηλότερα βουνά κατάφυτα από έλατα, ατενίζει όλο το οροπέδιο της Δαβιάς. Αυτή η θέα και η ηρεμία μας χάρισε γαλήνη στην ψυχή και τέρψη στα μάτια, παρόλο που αυτή η βόλτα δεν έγινε με τα πόδια αλλά με το αυτοκίνητο.
Η Ορεινή Αρκαδία διαθέτει υπέροχα χωριά “πνιγμένα” στα έλατα και στην πλούσια βλάστηση. Το Ροεινό, με τον εύηχο αναγραμματισμό της λέξης Ορεινό, είναι ένας ανέγγιχτος, προς το παρόν, παράδεισος σχεδόν άγνωστος στο ευρύ κοινό χωρίς να υστερεί σε ομορφιά και γραφικότητα. Χαρακτηρισμένο ως παραδοσιακός οικισμός, ξεχωρίζει για τα πέτρινα σπίτια του, για τα τρεχούμενα νερά του και για τη φυσική ομορφιά του. Κάνοντας λιγοστές στάσεις, καταφέραμε να απαθανατίσουμε τα κάλλη του πριν ξεκινήσουμε να κατηφορίζουμε προς την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, τον τελευταίο προς εξερεύνηση σταθμό του οδοιπορικού μας.
Η βροχή δεν μας έκανε το χατήρι να σταματήσει. Σταθμεύσαμε λίγο πριν τον περίβολο του ναού. Ο γιος μου έμεινε στο αυτοκίνητο, αλλά εγώ δεν ήταν δυνατόν να μην επισκεφθώ τον πολιούχο του χωριού ο οποίος κουβαλάει στην πλάτη του αιώνες ιστορίας. Βέβαια, μετά από τις τόσες επεμβάσεις και μετατροπές που έχουν συντελεστεί πάνω του δε θυμίζει, σχεδόν, καθόλου το αρχικό οικοδόμημα που χρονολογείται από τον 12ο αιώνα, παρακαλώ. Όπως είπα και πρωτύτερα, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, το χωριό είχε σαν κέντρο του την τότε Μονή του Αγίου Γεωργίου.
Προσκολλημένο σαν παρεκκλήσι, στη βόρεια πλευρά του ναού του Αγίου Γεωργίου, είναι το εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου του 13ου αιώνα (το δεξί κτίριο της παρακάτω φωτογραφίας).
Στο εσωτερικό του Αγίου Δημητρίου διατηρούνται τμήματα τοιχογραφιών του 15ου και του 16ου αιώνα. Ανέβηκα τα σκαλιά, έχοντας στα δεξιά μου δύο πετρόχτιστες καμάρες. Στην πρώτη, είδα τον καβαλάρη άγιο σκαλισμένο πάνω σε πέτρα και στη δεύτερη μια κρήνη που δεν έτρεχε νερό.
Στο πλάι του ναού, μια στενή πορτούλα δεν ήταν κλειδωμένη κι έτσι κατάφερα να τρυπώσω στο εσωτερικό του περιεργαζόμενη για λίγη ώρα τη διακόσμηση.
Βγαίνοντας πάλι έξω, αναζήτησα την κύρια είσοδο του μικρού ναού. Αυτό, όμως, που αντίκρισα με άφησε άφωνη. Ποτέ και πουθενά δεν έχω δει κάτι ανάλογο σε εκκλησία:
Υπάρχει μόνο αυτή η κοντή πορτούλα. Κύρια είσοδος δεν υπάρχει.
Ένας περιποιημένος κήπος περιβάλλει το συγκρότημα των ναών. Εδώ υπάρχει ο ξενώνας της ενορίας και το μνημείο της ιεραποστόλου Όλγας Παπασαράντου η οποία εργάστηκε ως νοσοκόμα στον Άγιο Σάββα των Αθηνών, ενώ τα τελευταία 26 χρόνια της ζωής της τα αφιέρωσε στην Αφρική προσφέροντας τις υπηρεσίες και την αγάπη της στους ιθαγενείς αδελφούς.
Είχα γίνει μούσκεμα, αλλά μόλις είδα τη σκάλα που οδηγεί στο πέτρινο καμπαναριό δεν κρατήθηκα και ανέβηκα για να δω τη θέα η οποία δεν έλεγε κάτι το εξαιρετικό οπότε κατέβηκα γρήγορα για πάρω τις τελευταίες μου φωτογραφίες και να τρέξω στο αυτοκίνητο.
Το τελευταίο αξιοθέατο που κοντοστάθηκα να φωτογραφίσω ήταν η μεγάλη καμαροσκέπαστη κρήνη του 1888 που στέκεται πριν την είσοδο του Αγίου Γεωργίου και είναι σε πλήρη λειτουργία.
Το συγκρότημα των ναών και από ψηλά:
Και έτσι, με τη συνοδεία της βροχής, ξεκινήσαμε για την επιστροφή στη βάση μας, τη Βυτίνα. Οδηγώντας, ξανά, στην Επαρχιακή Οδό Τρίπολης-Βυτίνας είδαμε στα αριστερά μας, σκαρφαλωμένη πάνω στο βουνό, την πανέμορφη Πιάνα (κεφάλαιο 41 της ιστορίας: Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!)
Στη συνέχεια διασχίσαμε την έρημη Αλωνίσταινα. Αρχίζοντας να ανηφορίζουμε το στροφιλίκι και μπαίνοντας για τα καλά στο ελατοδάσος, η βροχή σταμάτησε και ένας ξάστερος ουρανός ξεπρόβαλε μπροστά μας. Από αυτήν την πλευρά του Μαινάλου δεν είχε πέσει ούτε μια σταγόνα βροχής. Ο καιρός ήταν όπως ακριβώς τον είχαμε αφήσει κατά την αναχώρησή μας.
Φτάσαμε στο σπίτι μας στη Βυτίνα έχοντας εμπλουτίσει τη “συλλογή” μας με έναν ακόμα θεσπέσιο προορισμό στον οποίο οφείλω και δεύτερη επίσκεψη με καλύτερες καιρικές συνθήκες.
Κυριακή 12 Μαΐου 2024 και μας γεννήθηκε η επιθυμία για βολτίτσα και φαγητό σε κάποιο από τα πανέμορφα χωριά της Αρκαδίας. Εγώ έριξα την ιδέα για την εξερεύνηση του Ροεινού και ο γιος μου την πρόταση για φαγητό στο “Στέκι του Μωριά” στο Χρυσοβίτσι, στο οποίο είχαμε πολύ καιρό να γευματίσουμε. Η μέρα στη Βυτίνα ήταν, επιτέλους, ηλιόλουστη-την προηγούμενη, Σάββατο 11 Μαΐου, έβρεχε κατά διαστήματα-οπότε ξεκινήσαμε, αρχικά, για μεσημεριανό φαγητό και έπειτα θα συνεχίζαμε την εξόρμησή μας με σκοπό να γνωρίσουμε έναν καινούριο προορισμό, το Ροεινό.
Ακολουθώντας την Επαρχιακή Οδό Τρίπολης-Ολυμπίας, μόλις συναντήσαμε τη διασταύρωση προς Ελάτη στρίψαμε αριστερά, οδηγώντας μέσα στην καρδιά του ελατοσκέπαστου Μαινάλου σε μια φανταστική διαδρομή, την ωραιότερη κατά τη γνώμη μου, έχοντας στην αριστερή μας πλευρά τα φουσκωμένα από τις βροχές κελαρυστά νερά του Μυλάοντα ποταμού, ο οποίος φτάνει μέχρι τη Νυμφασία για να συναντήσει λίγο παρακάτω τον Τράγο ποταμό και μαζί να συνεχίσουν την πορεία τους μέχρι τον ξακουστό Λάδωνα. Σε κάθε μέτρο οι εικόνες μας βομβάρδιζαν ανελέητα! Το βαθύ πράσινο των ελάτων συμπληρωνόταν από κίτρινες, μωβ, λευκές και κόκκινες πινελιές. Τα λιβάδια ήταν ανθισμένα και ένα μεθυστικό, λουλουδένιο άρωμα πλημμύριζε το αυτοκίνητο.
Πριν την είσοδο στην Ελάτη, συναντήσαμε τα άλογα του Χρήστου Σιμόπουλου, ο οποίος-εκτός από το καλλιτεχνικό εργαστήρι επεξεργασίας ξύλου που διατηρεί μέσα στα έλατα και δίπλα στον δρόμο-προσφέρει στους επισκέπτες της περιοχής και βόλτα με άλογα στο βουνό. Την ώρα που περνούσαμε, ο Χρήστος ξεσέλωνε τα όμορφα ζώα του τα οποία, προφανώς, μόλις είχαν επιστρέψει από το “καθήκον” στο σπίτι τους και στα καταπράσινα λιβάδια τους.
Διασχίσαμε την Ελάτη, η οποία στρογγυλοκάθεται στα 1.200 μέτρα του Μαινάλου, συνεχίζοντας την πορεία μας ανάμεσα στα πανύψηλα έλατα.
Οι δύο παρακάτω φωτογραφίες είναι τραβηγμένες από το ίδιο σημείο. Κοιτώντας μπροστά, ο ουρανός ήταν κλειστός και βαρύς προμηνύοντας ότι στους προορισμούς που επρόκειτο να κινηθούμε θα συναντήσουμε βροχή. Κοιτώντας πίσω, αφήναμε τη λιακάδα και τη λαμπρότητα και μπαίναμε στη σκοτεινιά και τη μουντάδα. Όταν, όμως, είσαι στο Μαίναλο όλα μπορούν να συμβούν ταυτόχρονα και όλα έχουν τη μαγεία και τη χάρη τους.
Φτάνοντας στο All Seasons Paradise (πολυτελές θέρετρο 4 αστέρων), στρίψαμε αριστερά ακολουθώντας, πλέον, την Επαρχιακή Οδό Κάτω Δαβιάς-Δημητσάνας η οποία δρασκελίζει το Δυτικό Μαίναλο χαρίζοντας εικόνες γαλήνης και χαλάρωσης στον ταξιδιώτη. Σε πολύ λίγο μπήκαμε στο Χρυσοβίτσι.
Αν και είναι ένα από τα πιο ορεινά χωριά της Αρκαδίας, δεν χαίρει της διασημότητας που συνοδεύει τους κοντινούς σε αυτό προορισμούς. Ωστόσο, είναι ένα όμορφο και ιστορικό χωριό, χτισμένο στα 1.073 μέτρα μιας κατάφυτης με έλατα πλαγιάς του Μαινάλου, το οποίο συγκαταλέγεται στους παραδοσιακούς οικισμούς του νομού. Παρά το μικρό του μέγεθος, ανήκει στα πιο ιστορικά χωριά της Αρκαδίας και την ιστορική του φήμη τη χρωστά στην εμπλοκή του με την Επανάσταση του 1821. Εδώ, στο Χρυσοβίτσι, βρισκόταν το ιδιαίτερο γραφείο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και το χωριό υπήρξε κέντρο δράσης των Eπαναστατών.
Όλα αυτά τα έχω, ήδη, περιγράψει στο κεφάλαιο 40 αυτής της ιστορίας (Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!). Όσο, όμως, περιμέναμε να αδειάσει τραπέζι στο “Στέκι του Μωριά” έκανα κάποιες κοντινές βολτούλες για την ανανέωση της φωτογραφικής μου συλλογής.
Το τραπέζι άδειασε, η κοπέλα μας φώναξε και καθίσαμε μέσα, γιατί το κρύο έτσουζε. Το φαγητό δεν μου άρεσε. Άλλη μια φορά έχω φάει σε αυτό το μαγαζί και θυμόμουν καλύτερη ποιότητα και γεύσεις. Ίσως τώρα κάτι να πήγε λάθος, αλλά δύσκολα θα το ξαναεπιλέξω. Έχω πολύ καλύτερες λύσεις στα χωριά της περιοχής.
Όταν βγήκαμε έξω ο ουρανός ήταν ανταριασμένος. Τα πυκνά γκρίζα σύννεφα που είχαν μαζευτεί ήταν έτοιμα για βροχή. Μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο ήρθαν και λίγες ψιχάλες, αλλά δεν έβρεξε. - “Θα την κάνουμε τελικά τη βόλτα στο Ροεινό ή θα γίνουμε μούσκεμα?” είπα στον γιο μου καθώς έβαζε μπρος τη μηχανή του αυτοκινήτου. - “Πάμε και βλέπουμε” μου απάντησε ακολουθώντας αμέσως την Επαρχιακή Οδό Κάτω Δαβιάς-Δημητσάνας.
Που πας καλή μου χελωνίτσα? Τρέχα γρήγορα προς τα χωράφια. Ο δρόμος είναι πολύ επικίνδυνο μέρος για σένα.
Ο γιος μου είχε ξανακάνει αυτήν τη διαδρομή, ενώ για μένα ήταν η πρώτη φορά. Τα έλατα συνέχιζαν να μας συντροφεύουν, αλλά στη συνέχεια μπήκαν στο κάδρο χωράφια με καρυδιές. Η βλάστηση άλλαξε αφού, πλέον, κινούμασταν στην κοιλάδα του Ελισσώνα ποταμού. Μηλιές, βυσσινιές, ακακίες, κυπαρίσσια, λεύκες και πεύκα συμμετέχουν στη χλωρίδα της περιοχής. Ο Ελισσώνας είναι ένας από τους παραποτάμους του Αλφειού και οφείλει το όνομά του στον Ελισσώνα, έναν από τους 50 γιους του Λυκάονα. Πηγάζει από τις δυτικές πλαγιές του Μαινάλου, αλλά και από το κεντρικό τμήμα του βουνού ανάμεσα στα χωριά Πιάνα και Αλωνίσταινα, και συναντάει τον Αλφειό κοντά στη Μεγαλόπολη. Η κατεύθυνση που ακολουθεί για λίγα χιλιόμετρα είναι ανατολική και, αφού πάρει μαζί του τα νερά που έρχονται από το Ροεινό, βγαίνει στον κάμπο της Δαβιάς, όπου εκεί το ποτάμι αλλάζει το όνομά του και λέγεται Δαβιώτικο ποτάμι. Στη γέφυρα, πριν το χωριό Δαβιά, κάναμε στάση για να χαζέψουμε τη φύση και τα ισχνά νερά του Ελισσώνα να κυλούν βαριεστημένα διασχίζοντας τον κάμπο.
Το χωριό Άνω Δαβιά, που συναντήσαμε λίγα μέτρα αργότερα, υπήρξε μεσαιωνική κωμόπολη με το αρχικό όνομα Ταβία που αποτελούσε, κατά τον 15ο αιώνα, σημαντικό πνευματικό, διοικητικό και καλλιτεχνικό κέντρο. Απέναντι από την τοξωτή γέφυρα του Ελισσώνα, που είχαμε σταματήσει πριν λίγο, υπάρχουν λείψανα μεσαιωνικού κάστρου, του Παλαιόκαστρου, που σώζονται μέχρι σήμερα, αλλά η περίσταση δεν ήταν η κατάλληλη για να προσπαθήσω να τα ανακαλύψω. Το 1423, οχυρώθηκαν στο Κάστρο αρκετοί Αλβανοί, αλλά εξοντώθηκαν ολοσχερώς από τους Τούρκους. Η συμμετοχή της Δαβιάς (ή Νταβιάς) στην Ελληνική Επανάσταση υπήρξε σημαντική. Η περιοχή είχε ονομαστούς νερόμυλους, που τους έκαψε ο Κολοκοτρώνης για να διακόψει την τροφοδοσία του Ιμπραήμ.
Στο χωριό στρίψαμε αριστερά, ακολουθώντας την Επαρχιακή Οδό Τρίπολης-Βυτίνας. Ο δρόμος τρέχει σε μια επίπεδη κατάφυτη “απλωσιά” που περιτριγυρίζεται από τις πλαγιές του Μαινάλου. Κάποια στιγμή συναντήσαμε μια διασταύρωση. Ευθεία πηγαίνει σε: Πιάνα-Λιμποβίσι-Αλωνίσταινα-Βυτίνα και δεξιά σε: Ροεινό. Τέσσερα (4) χιλιόμετρα απέχει το χωριό από τον κεντρικό δρόμο. Είναι μια ανηφορική διαδρομή, αφού το Ροεινό βρίσκεται χτισμένο σε υψόμετρο 1.100 μέτρων πάνω στο Μαίναλο, σε έναν λόφο που τον περικλείουν ψηλότερα βουνά, κατάφυτα κυρίως από έλατα.
Όταν αντικρίσαμε το χωριό σταματήσαμε για τις πρώτες φωτογραφίες, ενώ κάποιες σταγόνες βροχές μόλις είχαν ξεκινήσει να πέφτουν.
Παρκάραμε το αυτοκίνητο πριν την πλατεία και μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο της, η βροχή είχε δυναμώσει, αναγκάζοντάς μας να βρούμε καταφύγιο κάτω από το υπόστεγο της μοναδικής ταβέρνας του χωριού με το όνομα “το μονοπάτι” η οποία λειτουργεί σε ένα όμορφο πέτρινο κτίριο. Μερικά τραπεζάκια με τις καρέκλες τους ήταν αραδιασμένα στο πλακόστρωτο αλλά το μαγαζί ήταν κλειστό.
Η πλατεία πλαισιώνεται από αιωνόβια πλατάνια και μόλις “έκοψε” η μπόρα ξεμυτίσαμε για να την περπατήσουμε. Το Ροεινό αποτελεί βασικό κόμβο του πλέγματος πεζοποριών του Μαινάλου. Από την πλατεία του περνούν το πορτοκαλί και το πράσινο μονοπάτι που έχει σηματοδοτήσει ο Σ.Α.Ο.Ο. Από εδώ ξεκινούν οι πεζοπορικές διαδρομές Ροεινό-Πιάνα, Ροεινό-Αλωνίσταινα και άλλες που αποτελούν τμήματα των μεγάλων αυτών διασχίσεων. Επιπλέον, από αυτό το σημείο ξεκινάει η δύσκολη ανάβαση προς την κορυφή του Όρους Αϊντίνης που υψώνεται ακριβώς πάνω από το χωριό.
Ο ορεινός όγκος του Μαινάλου σχηματίζει ένα ιδιαίτερο ανάγλυφο στην καρδιά της Πελοποννήσου. Περισσότερες από 50 κορυφές, άνω των 1.500 μέτρων, συνθέτουν δύο διακεκριμένα συγκροτήματα. Η οροσειρά του Ανατολικού Μαινάλου αποτελείται από μια αλυσίδα κορυφών εκ των οποίων 10 έχουν ύψος μεγαλύτερο των 1.800 μέτρων, με ψηλότερη την περίφημη Οστρακίνα στα 1.982 μέτρα. Νότια της οροσειράς στέκεται ο επιβλητικός Αϊντίνης με υψόμετρο 1.849 μέτρων που αποτελεί τη γεωγραφική καρδιά ολόκληρης της Πελοποννήσου.
Κάτω από το βλοσυρό βλέμμα του Αϊντίνη σταθήκαμε για να μελετήσουμε με προσοχή τον χάρτη με όλα αυτά τα υπέροχα πεζοπορικά μονοπάτια που έλκουν ακατάπαυστα τους πεζοπόρους από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδας και όχι μόνο. Κάποια κομμάτια όλων αυτών των διαδρομών έχει περπατήσει και η αφεντιά μου όλα αυτά τα χρόνια που οργώνω τα χωριά, τα βουνά και τα λαγκάδια του αγαπημένου μου τόπου.
Ανηφόρισα τον δρόμο ο οποίος ξεκινάει δίπλα από την ταβέρνα “το μονοπάτι”.
Σύντομα συνάντησα το καμπαναριό της εκκλησίας της Παναγιάς. Άνοιξα τη χαμηλή σιδερένια πορτούλα και βρέθηκα στον αυλόγυρο της μονόκλιτης βασιλικής του 16ου αιώνα. Το Ροεινό είχε μεγάλες σχέσεις, τόσο με τα μοναστήρια του Μυστρά, όσο και με τη μεσαιωνική Ταβία, τη σημερινή Δαβιά Αρκαδίας, όπου άκμασε μια από τις σπουδαιότερες σχολές αγιογραφίας της ύστερης βυζαντινής περιόδου. Δείγματα αυτής της σχολής υπάρχουν στην εκκλησία της Παναγίας η οποία, όμως, δεν ήταν ανοιχτή για να μπορέσω να τις θαυμάσω.
Από τον αυλόγυρο της εκκλησίας φαίνονται κάμποσα σπίτια του χωριού να "χάνονται" στην κατάφυτη πλαγιά. Το Ροεινό είναι ένα από τα πιο ορεινά χωριά της λεκάνης του Ελισσώνα ποταμού. Τα σπίτια του σκαρφαλώνουν στις δύο πλευρές μιας ράχης. Όλα, σχεδόν, τα κτίρια είναι πέτρινα και διώροφα μαρτυρώντας τον πλούτο που είχε κάποτε το χωριό. Η παρελθούσα ευημερία ήταν αυτή που επέτρεψε στο Ροεινό να μεγαλώσει και να προσελκύσει στη βυζαντινή περίοδο ένα μοναστήρι, ένα εργαστήρι αγιογραφίας, αλλά και μερικά σημαντικά εκκλησιαστικά οικοδομήματα.
Η ιστορία του χωριού ξεκινά τον μεσαίωνα και διανύει τη Βυζαντινή περίοδο και τα χρόνια της Τουρκοκρατίας, οπότε υπήρξε κώμη και το κέντρο του Δήμου Φαλάνθου. Κατά την Τουρκοκρατία είχε σαν κέντρο του την τότε Μονή του Αγίου Γεωργίου (θα τη γνωρίσουμε στη συνέχεια της αφήγησης). Μετά την κατάληψη της Πελοποννήσου από τους Τούρκους κατέφυγαν εδώ πολλοί κάτοικοι από τα πεδινά. Στις αρχές του 1900 το χωριό είχε 1.000 κατοίκους, στην πλειοψηφία τους κτηνοτρόφοι. Ο πληθυσμός άρχισε να φθίνει τη δεκαετία του 1950, με τη μετανάστευση προς την Αμερική, τον Καναδά, την Αυστραλία και τη Γερμανία, αλλά κυρίως με την εσωτερική μετανάστευση. Οι Ροεινιώτες κτηνοτρόφοι ξεχειμώνιαζαν με τα κοπάδια τους στην Αργολίδα. Η πρώτη μόνιμη εγκατάσταση στον νομό έγινε περίπου το 1915 και σιγά-σιγά αναπτύχθηκε μεγάλος οικισμός ο οποίος, φυσικά, ονομάστηκε Νέο Ροεινό.
Ξοπίσω μου ήρθε και ο γιος μου. Λίγο πιο πάνω συναντήσαμε ένα πέτρινο κτίριο που εμένα που έκανε για σχολείο. Δεν υπήρχε, όμως, καμία επιγραφή. Ανέβηκα τα λιγοστά πέτρινα σκαλάκια και βρέθηκα έξω από την πόρτα. Στην κλειδαριά υπήρχε ένα κλειδί. Το έστριψα και άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο του ξεκλειδώματος.
Βρέθηκα σε μια αίθουσα με μια βιβλιοθήκη. Δίπλα στα παράθυρα υπήρχαν τα παραβάν που χρησιμοποιούνται στις εκλογές.
Υπήρχε μια ακόμα αίθουσα και σε έναν τοίχο της μια πινακίδα έγραφε: ΗΛΙΟΠΟΥΛΕΙΟΣ ΑΙΘΟΥΣΑ.
Τελικά, σε αυτό το κτίριο στεγάζεται το Ηλιοπούλειο Πνευματικό Κέντρο το οποίο φέρει το όνομα του Νικολάου Ηλιόπουλου, μεγάλου ευεργέτη του Ροεινού που γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου του 1866 και απεβίωσε στις 10 Νοεμβρίου του 1932. Στην πίσω πλευρά του κτιρίου συναντήσαμε έναν καλοδιατηρημένο κήπο διακοσμημένο με διάφορα μικρά και μεγάλα γλυπτά.
Αν και στην απογραφή του 2021 έχουν καταγραφεί 57 μόνιμοι κάτοικοι, εμείς όλη αυτήν την ώρα δεν απαντήσαμε ψυχή. Μόνο οι απλωμένες μπουγάδες μαρτυρούν ότι στο χωριό κατοικούν ακόμα άνθρωποι. Για πρώτη φορά δεν άκουσα ούτε ένα γαύγισμα σκύλου!
Ξεκίνησε να ξαναβρέχει δυνατά. Τρέξαμε στο αυτοκίνητο για να πάρουμε τις ανηφοριές και να βρεθούμε στον ψηλότερο μαχαλά του χωριού, ώστε να απολαύσουμε τη θέα από ψηλά. Αν δεν έβρεχε αυτή η διαδρομή θα είχε γίνει με τα πόδια, αλλά τώρα αυτό ήταν ανέφικτο. Έβρεχε πολύ.
Περάσαμε δίπλα από τον ναό του Αγίου Γεωργίου, αφήνοντας τη γνωριμία μας μαζί του για αργότερα με την ελπίδα να σταματήσει η μπόρα. Ανηφορίζοντας, πάνω σε μια στροφή του δρόμου, είδαμε έναν τεράστιο πλάτανο να έχει για μοναδική του συντροφιά ένα απλό ξύλινο παγκάκι. Αντάμα ατενίζουν το πυκνό ελατοδάσος αλλά και την όμορφη θέα προς τον οικισμό.
Τριγυρίσαμε κάμποση ώρα, πάντα υπό βροχή, στις πιο ψηλές γειτονιές του χωριού. Τα τελευταία σπίτια είναι χωμένα ανάμεσα στα έλατα και τα υπόλοιπα πλαισιώνονται από ατελείωτα χωράφια με καρυδιές και συκιές. Λόγω της μεγάλης παραγωγής καρυδιών και μελιού οργανώνεται η “Γιορτή μελιού και καρυδιού”, κάθε Σεπτέμβρη, στην πλατεία του χωριού.
Φτάνοντας στις “εσχατιές” του Ροεινού μπορέσαμε να κατανοήσουμε καλύτερα τη γεωγραφική του θέση και να αφομοιώσουμε στο έπακρο την ομορφιά του. Χτισμένο πάνω στον λόφο, που τον περικλείουν ψηλότερα βουνά κατάφυτα από έλατα, ατενίζει όλο το οροπέδιο της Δαβιάς. Αυτή η θέα και η ηρεμία μας χάρισε γαλήνη στην ψυχή και τέρψη στα μάτια, παρόλο που αυτή η βόλτα δεν έγινε με τα πόδια αλλά με το αυτοκίνητο.
Η Ορεινή Αρκαδία διαθέτει υπέροχα χωριά “πνιγμένα” στα έλατα και στην πλούσια βλάστηση. Το Ροεινό, με τον εύηχο αναγραμματισμό της λέξης Ορεινό, είναι ένας ανέγγιχτος, προς το παρόν, παράδεισος σχεδόν άγνωστος στο ευρύ κοινό χωρίς να υστερεί σε ομορφιά και γραφικότητα. Χαρακτηρισμένο ως παραδοσιακός οικισμός, ξεχωρίζει για τα πέτρινα σπίτια του, για τα τρεχούμενα νερά του και για τη φυσική ομορφιά του. Κάνοντας λιγοστές στάσεις, καταφέραμε να απαθανατίσουμε τα κάλλη του πριν ξεκινήσουμε να κατηφορίζουμε προς την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, τον τελευταίο προς εξερεύνηση σταθμό του οδοιπορικού μας.
Η βροχή δεν μας έκανε το χατήρι να σταματήσει. Σταθμεύσαμε λίγο πριν τον περίβολο του ναού. Ο γιος μου έμεινε στο αυτοκίνητο, αλλά εγώ δεν ήταν δυνατόν να μην επισκεφθώ τον πολιούχο του χωριού ο οποίος κουβαλάει στην πλάτη του αιώνες ιστορίας. Βέβαια, μετά από τις τόσες επεμβάσεις και μετατροπές που έχουν συντελεστεί πάνω του δε θυμίζει, σχεδόν, καθόλου το αρχικό οικοδόμημα που χρονολογείται από τον 12ο αιώνα, παρακαλώ. Όπως είπα και πρωτύτερα, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, το χωριό είχε σαν κέντρο του την τότε Μονή του Αγίου Γεωργίου.
Προσκολλημένο σαν παρεκκλήσι, στη βόρεια πλευρά του ναού του Αγίου Γεωργίου, είναι το εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου του 13ου αιώνα (το δεξί κτίριο της παρακάτω φωτογραφίας).
Στο εσωτερικό του Αγίου Δημητρίου διατηρούνται τμήματα τοιχογραφιών του 15ου και του 16ου αιώνα. Ανέβηκα τα σκαλιά, έχοντας στα δεξιά μου δύο πετρόχτιστες καμάρες. Στην πρώτη, είδα τον καβαλάρη άγιο σκαλισμένο πάνω σε πέτρα και στη δεύτερη μια κρήνη που δεν έτρεχε νερό.
Στο πλάι του ναού, μια στενή πορτούλα δεν ήταν κλειδωμένη κι έτσι κατάφερα να τρυπώσω στο εσωτερικό του περιεργαζόμενη για λίγη ώρα τη διακόσμηση.
Βγαίνοντας πάλι έξω, αναζήτησα την κύρια είσοδο του μικρού ναού. Αυτό, όμως, που αντίκρισα με άφησε άφωνη. Ποτέ και πουθενά δεν έχω δει κάτι ανάλογο σε εκκλησία:
Υπάρχει μόνο αυτή η κοντή πορτούλα. Κύρια είσοδος δεν υπάρχει.
Ένας περιποιημένος κήπος περιβάλλει το συγκρότημα των ναών. Εδώ υπάρχει ο ξενώνας της ενορίας και το μνημείο της ιεραποστόλου Όλγας Παπασαράντου η οποία εργάστηκε ως νοσοκόμα στον Άγιο Σάββα των Αθηνών, ενώ τα τελευταία 26 χρόνια της ζωής της τα αφιέρωσε στην Αφρική προσφέροντας τις υπηρεσίες και την αγάπη της στους ιθαγενείς αδελφούς.
Είχα γίνει μούσκεμα, αλλά μόλις είδα τη σκάλα που οδηγεί στο πέτρινο καμπαναριό δεν κρατήθηκα και ανέβηκα για να δω τη θέα η οποία δεν έλεγε κάτι το εξαιρετικό οπότε κατέβηκα γρήγορα για πάρω τις τελευταίες μου φωτογραφίες και να τρέξω στο αυτοκίνητο.
Το τελευταίο αξιοθέατο που κοντοστάθηκα να φωτογραφίσω ήταν η μεγάλη καμαροσκέπαστη κρήνη του 1888 που στέκεται πριν την είσοδο του Αγίου Γεωργίου και είναι σε πλήρη λειτουργία.
Το συγκρότημα των ναών και από ψηλά:
Και έτσι, με τη συνοδεία της βροχής, ξεκινήσαμε για την επιστροφή στη βάση μας, τη Βυτίνα. Οδηγώντας, ξανά, στην Επαρχιακή Οδό Τρίπολης-Βυτίνας είδαμε στα αριστερά μας, σκαρφαλωμένη πάνω στο βουνό, την πανέμορφη Πιάνα (κεφάλαιο 41 της ιστορίας: Ιδέες για αποδράσεις του Σαββατοκύριακου στην Αρκαδία!)
Στη συνέχεια διασχίσαμε την έρημη Αλωνίσταινα. Αρχίζοντας να ανηφορίζουμε το στροφιλίκι και μπαίνοντας για τα καλά στο ελατοδάσος, η βροχή σταμάτησε και ένας ξάστερος ουρανός ξεπρόβαλε μπροστά μας. Από αυτήν την πλευρά του Μαινάλου δεν είχε πέσει ούτε μια σταγόνα βροχής. Ο καιρός ήταν όπως ακριβώς τον είχαμε αφήσει κατά την αναχώρησή μας.
Φτάσαμε στο σπίτι μας στη Βυτίνα έχοντας εμπλουτίσει τη “συλλογή” μας με έναν ακόμα θεσπέσιο προορισμό στον οποίο οφείλω και δεύτερη επίσκεψη με καλύτερες καιρικές συνθήκες.
GTS
Member
- Μηνύματα
- 7.059
- Likes
- 20.470
Καταπληκτικές εικόνες, τώρα από σένα άκουσα για αυτό το χωριό. Ανεπανάληπτα όμορφο Μαίναλο! Καλά, η διαδρομή προς Ελάτη είναι συγκλονιστική, την παίρνω πάντα όταν πηγαίνω και κάνω πάντα στάση στο τραπεζάκι στην αρχή δίπλα στο ποταμι. Στη διαδρομή αυτή περνάς απότομα από το κόσμο των ανθρώπων στο κόσμο των νεράιδων και των ξωτικών, δεν υπάρχει.
Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.350
- Likes
- 28.326
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
@GTS Ήταν οι καιρικές συνθήκες που με βοήθησαν να πάρω αυτές τις όμορφες εικόνες. Και το τοπίο εννοείται!
Όπως έγραψα και στο κείμενο, για μένα αυτή η διαδρομή είναι το ΝΟΥΜΕΡΟ 1 και στο ΝΟΥΜΕΡΟ 2 βάζω τη διαδρομή από το πρώην Σανατόριο ΜΑΝΝΑ-και νυν πεντάστερο ξενοδοχείο-μέχρι το Βαλτεσινίκο. Νεραϊδόκοσμος κανονικός.
Ξέρω ποιο τραπεζάκι εννοείς. Κάνουμε πολλές φορές και εμείς στάση εκεί για να τσεκάρουμε το νερό του Μυλάοντα.
Υ.Γ. Όσο έλειπες στην Ισλανδία-φανταστικό ταξίδι έκανες και ονειρικές εικόνες ανέβασες-γνώρισα άλλον έναν προορισμό της Αρκαδίας και έγραψα για αυτόν στο post 228. Πιστεύω ότι έχει ενδιαφέρον γιατί η αφήγηση περιλαμβάνει και ένα κάστρο με πλούσια ιστορία και κάμποση δόση ίντριγκας. Θα ήθελα πολύ να διαβάσεις και αυτό το κεφάλαιο και να αφήσεις ένα σχόλιο με τις εντυπώσεις σου!
Σε ευχαριστώ πολύ που διαβάζεις την ιστορία και κυρίως που συμμετέχεις σε αυτήν την προσπάθεια που κάνω για να γνωρίσω αυτόν τον υπέροχο τόπο στο ευρύ κοινό.
GTS
Member
- Μηνύματα
- 7.059
- Likes
- 20.470
Το νήμα αυτό είναι μνημείο. Τίποτε άλλο. Θα διαβάσω αυτό που γραφεις και θα επανέλθω.
Klair
Member
- Μηνύματα
- 2.350
- Likes
- 28.326
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Βλόγγος: Το ησυχαστήριο της Αρκαδίας
Την Κυριακή 16 Ιουνίου του 2024, ο γιος μου, η κοπέλα του και εγώ, ξεκινήσαμε από τη Βυτίνα με προορισμό το χωριό Μάρκος. Σε ένα ύψωμα, λίγο έξω από τον οικισμό, βρίσκεται η ξακουστή ταβέρνα «Ζέρζοβα», η οποία θεωρείται μια από τις καλύτερες της περιοχής. Κάποτε, στο κοντινό χωριό Παναγιά (πρώην Ζέρζοβα), ένα μικρό καφενεδάκι έκλεισε και στον ίδιο χώρο λειτούργησε μια ταβέρνα, η οποία στάθηκε ικανή να μετατρέψει το άγνωστο χωριό Παναγιά σε γαστρονομικό προορισμό. Για 20 συναπτά έτη, η Ελένη Αγγελακοπούλου και ο κτηνοτρόφος και τυροκόμος γιος της, Γιάννης, με τη σύζυγό του Βαγγελιώ Μαυρίκη, ξεκινούν μαγειρέματα από την τοπική κουζίνα, όπως την ήξερε η Βαγγελιώ από το σπίτι της. Το πρώτο πιάτο της, που τους έκανε γνωστούς, ήταν οι χυλοπίτες «καμένες» με βούτυρο και μυζήθρα, μια σπεσιαλιτέ που και σήμερα τη βλέπεις σε όλα τα τραπέζια. Η λίστα του μενού συμπληρώθηκε με πολλά ακόμη πιάτα και έτσι η φήμη της «Ζέρζοβας», με τη Βαγγελιώ να διαφεντεύει την κουζίνα και τον ξυλόφουρνο και τον Γιάννη στο σέρβις, εκτοξεύτηκε σε ολόκληρη την Πελοπόννησο.
Για την θαυμάσια κουζίνα τους, όπου αξιοποιούνται με τον καλύτερο τρόπο τα άγρια και τα ήμερα του τόπου τους, και γιατί προσφέρουν μια σπάνια εμπειρία φαγητού, κυριολεκτικά «από τη φάρμα στο πιάτο», ήταν ένα από τα εννιά εστιατόρια που βράβευσε ο «Γαστρονόμος» στα Βραβεία Ποιότητας του 2021.
Το τελευταίο διάστημα, η «Ζέρζοβα» μεταφέρθηκε από το χωριό Παναγιά στο χωριό Μάρκος, σε ένα ιδιόκτητο, πέτρινο κτίριο με πανοραμική θέα. Παρκάραμε το αυτοκίνητο πριν την είσοδο και διασχίσαμε τον μακρύ διάδρομο που οδηγεί στην πόρτα του μαγαζιού.
Εννοείται ότι καθίσαμε έξω, κάτω από τη σκεπαστή βεράντα, όπου φυσούσε ένα απαλό, δροσερό και λίαν αναζωογονητικό αεράκι. Το μαγαζί δεν είχε κόσμο, γεγονός σπανιότατο. Μόνο μια γυναικοπαρέα καθόταν μερικά τραπέζια πιο πέρα.
Δύο φορές έχω ξαναπροσπαθήσει να φάω εδώ. Την πρώτη φορά δεν είχαμε κάνει κράτηση και «φάγαμε πόρτα», παρόλο που υπήρχαν μερικά άδεια τραπέζια μέσα στο μαγαζί. Ήμασταν, μόλις, 3 άτομα και η δικαιολογία για να μας διώξουν ήταν ότι δεν μπορούσαν να μας βάλουν να καθίσουμε, γιατί τι θα γινόταν αν, εν τω μεταξύ, έρχονταν αυτοί που είχαν κλείσει τα τραπέζια. Το κατανοήσαμε ως σκεπτικό και αποχωρήσαμε. Τη δεύτερη φορά, όμως, κάναμε κράτηση, και παρόλο που φτάσαμε ακριβώς την ώρα που μας είχαν πει, δεν υπήρχε το κρατημένο τραπέζι μας για να καθίσουμε, ούτε επρόκειτο να αδειάσει σύντομα. Ήταν μια αντιμετώπιση η οποία μας εκνεύρισε και μας θύμωσε (ήμασταν και μεγάλη παρέα) και από τότε δεν ήθελα να ξαναέρθω εδώ. Άλλα μας είπαν την πρώτη φορά και άλλα έπραξαν τη δεύτερη.
Η αλήθεια είναι ότι, αρχικά, ξεκινήσαμε για να φάμε στην άλλη ταβέρνα που λειτουργεί στον Μάρκο και ονομάζεται «Άλλοθι», αλλά φτάνοντας στο χωριό τα παιδιά πρότειναν να κάνουμε μια απόπειρα μήπως βρούμε τραπέζι στη «Ζέρζοβα». Δεν έφερα αντίρρηση γιατί, κατά βάθος, και εγώ ήθελα να δοκιμάσω τα πιάτα τους, παρόλο που τους είχα ρίξει άκυρο για την τελευταία τους ανάρμοστη συμπεριφορά.
Παραγγείλαμε τις φημισμένες χυλοπίτες, αγριογούρουνο στην κατσαρόλα με πατάτες τηγανιτές, χοιρινή μπριζόλα με πατάτες, χωριάτικη σαλάτα με δική τους φέτα, βλήτα, μελιτζάνες ρολάκια με γραβιέρα στον φούρνο και τυρί σαγανάκι. Όλα ήταν ποιοτικά και καλομαγειρεμένα. Στο τέλος, μας κέρασαν χειροποίητο παγωτό ροδάκινο.
Σκασμένοι από το φαγητό, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Στη διαδρομή, έριξα την ιδέα να κάνουμε επίσκεψη στο χωριό Βλόγγος. Ο Βλόγγος είναι ένας μικρός, ορεινός, πετρόχτιστος παραδοσιακός οικισμός με μέσο υψόμετρο τα 1.060 μέτρα. Λόγω του μικρού μεγέθους του, δε θα απαιτούσε ιδιαίτερη καταπόνηση, για τα γεμάτα στομάχια μας, η εξερεύνησή του. Αντιθέτως, θα ήταν μια καλή ευκαιρία να περπατήσουμε για να χωνέψουμε και να απολαύσουμε την όμορφη φύση που περιβάλλει το χωριό.
Πριν το χωριό Ζάτουνα, υπάρχει διασταύρωση με αριστερή, ανηφορική πορεία προς τον Βλόγγο. Οδηγώντας, λίγα χιλιόμετρα φιδίσιας διαδρομής, φτάσαμε στη θέση «Καρκαλά», ακριβώς πριν την είσοδο του χωριού, όπου βρίσκεται χτισμένος, από το 2000, ο μικρός ναός του Αγίου Ραφαήλ και του Αγίου Δημητρίου. Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο για να ρουφήξουμε τη θέα από υψόμετρο 1.182 μέτρων.
Τα μάτια μας περιπλανήθηκαν ανεμπόδιστα ως το λεκανοπέδιο της Μεγαλόπολης, το Λύκαιο Όρος, τον Ταΰγετο, ενώ είδαμε «πιάτο» ολόκληρη την κοιλάδα του Αλφειού. Ο ορίζοντας ήταν πεντακάθαρος κι έτσι μπορέσαμε να δούμε το Ιόνιο Πέλαγος να γυαλίζει σαν καθρέφτης, καθώς το χτυπούσαν οι ακτίνες του ήλιου που είχε, ήδη, πάρει καθοδική πορεία προς τη δύση του.
Μετά από λίγα κατηφορικά μέτρα, μπήκαμε στο χωριό.
Η ορεινή Αρκαδία είναι ο τόπος που δεν παύει να κρύβει εκπλήξεις και να σε εντυπωσιάζει, ακόμα και με τον πιο απλό τρόπο της. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της θαυμαστής απλότητας είναι η συνύπαρξη των ανεπτυγμένων τουριστικά χωριών της με τα άγνωστα και διακριτικά ησυχαστήρια, όπως είναι το μικρό και γραφικό χωριό Βλόγγος, το οποίο μπορεί να απέχει μόλις λίγα χιλιόμετρα από τη φημισμένη Δημητσάνα–από τα πιο ονομαστά θέρετρα της Αρκαδίας-μα παραμένει άγνωστο ακόμα και σε όσους επισκέπτονται συχνά την περιοχή. Πάντως, ο Βλόγγος είναι ένα χωριό με ζηλευτή θέα και μάλιστα οι ντόπιοι καμαρώνουν ότι ο τόπος τους είναι το «μπαλκόνι όλης της κεντρικής Πελοποννήσου», αφού το βλέμμα του επισκέπτη μπορεί να φτάσει μέχρι και στο Ιόνιο Πέλαγος.
Χτισμένος σε ένα πλάτωμα της προτελευταίας κορυφής του Βουφάγιου Όρους, το οποίο αποτελεί προέκταση του Μαινάλου, οι ιστορικές ρίζες του είναι βυθισμένες στα βάθη του χρόνου. Η πρώτη εμφάνισή του σε γραπτές πηγές εντοπίζεται το 1732, σε έγγραφο της παρακείμενης Μονής Φιλοσόφου. Το πότε ακριβώς χτίστηκε έχει να κάνει (και) με την ετυμολογία του ονόματός του, για την οποία υπάρχει διχογνωμία. Αρχικά λεγόταν Λόγγος, αλλά ένας κάτοικός του το πρόφερε Βλόγγος, με αποτέλεσμα να επικρατήσει η παραφθορά του ονόματος. Όμως, η λέξη μπορεί να προέρχεται από σλαβικό τοπωνύμιο, οπότε υπάρχει πιθανότητα να φτάνουμε ακόμα και στον βαθύ Μεσαίωνα, όταν η Πελοπόννησος εποικήθηκε, μαζικά, από Σλάβους κατά τον 6ο με 8ο αιώνα. Πάντως, και η λέξη «λόγγος» έχει και αυτή σλαβική προέλευση.
Διασχίσαμε το μικρό χωριό φτάνοντας σε ένα μπαλκόνι με άπλετη θέα. Όπως ειπώθηκε και νωρίτερα, ο Βλόγγος εντυπωσιάζει λόγω της επιβλητικής, πανοραμικής θέας που του χαρίζει το μεγάλο υψόμετρο όπου έχει χτιστεί, το οποίο συνδυάζεται άριστα και με τη γύρω βουνίσια φύση.
Από αυτό το σημείο μπορέσαμε να κατανοήσουμε πλήρως τον χαρακτηρισμό «μπαλκόνι της κεντρικής Πελοποννήσου». Τα βλέμματά μας περιπλανήθηκαν σε βουνοκορφές και κοιλάδες, αλλά και στο λιλιπούτειο χωριό Μελισσόπετρα που βρισκόταν κάτω από τα πόδια μας και πνιγόταν, στην κυριολεξία, από τα δέντρα και τη βλάστηση.
Εδώ βρίσκεται ο μοναδικός ξενώνας του χωριού.
Τα παιδιά την άραξαν στο μπαλκόνι, αγναντεύοντας το «άπειρο». Εγώ, ξεκίνησα την περιπλάνησή μου στα σοκάκια του Βλόγγου.
Τα περισσότερα σπίτια είναι πέτρινα, χτισμένα κατά τον 19ο αιώνα (ή και λίγο παλαιότερα) αποτελώντας καλοδιατηρημένα δείγματα της τοπικής λαϊκής αρχιτεκτονικής, φτιαγμένα από Λαγκαδινούς μαστόρους. Για αυτόν τον λόγο, ο Βλόγγος αναγνωρίστηκε επισήμως το 1978 ως παραδοσιακός οικισμός, ύστερα από εισήγηση αρχιτεκτόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Περιττό να πω ότι δεν συνάντησα κανέναν κατά τη διάρκεια της βόλτας μου. Ο Βλόγγος ήταν ανέκαθεν μικρός οικισμός, με λιγότερα από 50 σπίτια (συνήθως κατοικούμενα από μεγάλες οικογένειες) και περιορισμένο πληθυσμό. Στην απογραφή του 1834-1836 είχε 197 μόνιμους κατοίκους, ενώ στην απογραφή του 2011 κατοικούνταν από μόλις 7 ψυχές. Το ευχάριστο είναι ότι στην τελευταία απογραφή, του 2021, ο μόνιμος πληθυσμός του μετρήθηκε στα 43 άτομα. Από τη δεκαετία του 1980, το χωριό έχει αποκτήσει, πρωτίστως, παραθεριστικό χαρακτήρα με ελάχιστους κατοίκους τους χειμερινούς μήνες, αλλά με πολύ περισσότερους τους καλοκαιρινούς.
Πάντως, οι παραθεριστές, αν και μέσα Ιουνίου, δεν είχαν επιστρέψει στο χωριό. Τα όμορφα πέτρινα σπίτια ήταν ερμητικά κλειστά κι αμπαρωμένα. Τα γύρισα όλα. Τρύπωσα παντού. Σε κλειστές αυλές, σε στενά περάσματα, σε σοκάκια και δρομάκια, σε ανηφοριές και κατηφοριές. Εκκωφαντική σιωπή, πραγματικό ησυχαστήριο!
Το σημαντικότερο αξιοθέατο του Βλόγγου είναι ο ναός του Αγίου Γεωργίου, χτισμένος το 1815 στη θέση που βρισκόταν παλαιό μετόχι της Ιεράς Μονής Ιωάννου Προδρόμου (16ος-17ος αιώνας). Κατηφόρισα το καλοφτιαγμένο δρομάκι
και μπήκα στον περίβολο του ιστορικού ναού, ο οποίος ήταν κλειστός.
Κόλλησα το κινητό μου στο τζάμι της πόρτας και κατάφερα να πάρω την παρακάτω φωτογραφία από το εσωτερικό του.
Δίπλα στον Άη Γιώργη υπάρχει «δάσος» με, περίπου, 100 αιωνόβιες καρυδιές.
Κάτω από την εκκλησία περνάει το τρεχούμενο νερό μιας παλιάς πηγής, η οποία έχει δύο γούρνες. Το νερό είναι παγωμένο και πεντακάθαρο.
Έφτασα μέχρι το νεκροταφείο του χωριού, το οποίο καταλαμβάνει περίοπτη θέση με απέραντη θέα στο λεκανοπέδιο της Μεγαλόπολης, στην κοιλάδα του Αλφειού, αλλά και στο «δάσος» με τις καρυδιές.
Επέστρεψαν και τα παιδιά από το μπαλκόνι και καθίσαμε στα παγκάκια-απέναντι από την πηγή του Άη Γιώργη-για να απολαύσουμε την ησυχία, ακούγοντας μόνο το τραγούδι του νερού.
Στη συνέχεια, κάμποσα σκαλάκια, πλαισιωμένα από εύρωστα καταπράσινα έλατα, με κάλεσαν να τα ανέβω.
Βρέθηκα μπροστά στο πέτρινο κτίριο του σχολείου δείγμα, και αυτό, της λαγκαδινής τέχνης. Η χορταριασμένη αυλή του μαρτυρά ότι δε βρίσκεται, πλέον, σε λειτουργία. Το 1969 έπαψαν να ακούγονται εδώ οι παιδικές φωνούλες. Ουσιαστικά, το χωριό άρχισε να ερημώνει από τη δεκαετία του 1960, ακολουθώντας την πορεία πολλών άλλων ορεινών περιοχών της Αρκαδίας.
Κι αν πάμε ακόμα πιο πίσω, ο Βλόγγος συμμετείχε ενεργά στην Επανάσταση του 1821 και στους μετέπειτα εθνικούς αγώνες του 19ου και του 20ου αιώνα, όπως μαρτυρούν οι ιστορικές αναφορές, η προφορική παράδοση, αλλά και το τοπικό Ηρώο.
Κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, τροφοδότησε με μετανάστες την ελληνική ομογένεια της Αμερικής, κάτι που φαίνεται και στα αρχεία του Ellis Island της Νέας Υόρκης.
Όμορφες εικόνες με πέτρινα σπίτια μου χάρισε και ο πάνω μαχαλάς του Βλόγγου.
Ο ήλιος βασίλεψε στο βάθος του ορίζοντα, ο ουρανός λούστηκε με πορτοκαλιές και κίτρινες αποχρώσεις και εμείς, αποχαιρετώντας τον ήσυχο και γραφικό Βλόγγο, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Την Κυριακή 16 Ιουνίου του 2024, ο γιος μου, η κοπέλα του και εγώ, ξεκινήσαμε από τη Βυτίνα με προορισμό το χωριό Μάρκος. Σε ένα ύψωμα, λίγο έξω από τον οικισμό, βρίσκεται η ξακουστή ταβέρνα «Ζέρζοβα», η οποία θεωρείται μια από τις καλύτερες της περιοχής. Κάποτε, στο κοντινό χωριό Παναγιά (πρώην Ζέρζοβα), ένα μικρό καφενεδάκι έκλεισε και στον ίδιο χώρο λειτούργησε μια ταβέρνα, η οποία στάθηκε ικανή να μετατρέψει το άγνωστο χωριό Παναγιά σε γαστρονομικό προορισμό. Για 20 συναπτά έτη, η Ελένη Αγγελακοπούλου και ο κτηνοτρόφος και τυροκόμος γιος της, Γιάννης, με τη σύζυγό του Βαγγελιώ Μαυρίκη, ξεκινούν μαγειρέματα από την τοπική κουζίνα, όπως την ήξερε η Βαγγελιώ από το σπίτι της. Το πρώτο πιάτο της, που τους έκανε γνωστούς, ήταν οι χυλοπίτες «καμένες» με βούτυρο και μυζήθρα, μια σπεσιαλιτέ που και σήμερα τη βλέπεις σε όλα τα τραπέζια. Η λίστα του μενού συμπληρώθηκε με πολλά ακόμη πιάτα και έτσι η φήμη της «Ζέρζοβας», με τη Βαγγελιώ να διαφεντεύει την κουζίνα και τον ξυλόφουρνο και τον Γιάννη στο σέρβις, εκτοξεύτηκε σε ολόκληρη την Πελοπόννησο.
Για την θαυμάσια κουζίνα τους, όπου αξιοποιούνται με τον καλύτερο τρόπο τα άγρια και τα ήμερα του τόπου τους, και γιατί προσφέρουν μια σπάνια εμπειρία φαγητού, κυριολεκτικά «από τη φάρμα στο πιάτο», ήταν ένα από τα εννιά εστιατόρια που βράβευσε ο «Γαστρονόμος» στα Βραβεία Ποιότητας του 2021.
Το τελευταίο διάστημα, η «Ζέρζοβα» μεταφέρθηκε από το χωριό Παναγιά στο χωριό Μάρκος, σε ένα ιδιόκτητο, πέτρινο κτίριο με πανοραμική θέα. Παρκάραμε το αυτοκίνητο πριν την είσοδο και διασχίσαμε τον μακρύ διάδρομο που οδηγεί στην πόρτα του μαγαζιού.
Εννοείται ότι καθίσαμε έξω, κάτω από τη σκεπαστή βεράντα, όπου φυσούσε ένα απαλό, δροσερό και λίαν αναζωογονητικό αεράκι. Το μαγαζί δεν είχε κόσμο, γεγονός σπανιότατο. Μόνο μια γυναικοπαρέα καθόταν μερικά τραπέζια πιο πέρα.
Δύο φορές έχω ξαναπροσπαθήσει να φάω εδώ. Την πρώτη φορά δεν είχαμε κάνει κράτηση και «φάγαμε πόρτα», παρόλο που υπήρχαν μερικά άδεια τραπέζια μέσα στο μαγαζί. Ήμασταν, μόλις, 3 άτομα και η δικαιολογία για να μας διώξουν ήταν ότι δεν μπορούσαν να μας βάλουν να καθίσουμε, γιατί τι θα γινόταν αν, εν τω μεταξύ, έρχονταν αυτοί που είχαν κλείσει τα τραπέζια. Το κατανοήσαμε ως σκεπτικό και αποχωρήσαμε. Τη δεύτερη φορά, όμως, κάναμε κράτηση, και παρόλο που φτάσαμε ακριβώς την ώρα που μας είχαν πει, δεν υπήρχε το κρατημένο τραπέζι μας για να καθίσουμε, ούτε επρόκειτο να αδειάσει σύντομα. Ήταν μια αντιμετώπιση η οποία μας εκνεύρισε και μας θύμωσε (ήμασταν και μεγάλη παρέα) και από τότε δεν ήθελα να ξαναέρθω εδώ. Άλλα μας είπαν την πρώτη φορά και άλλα έπραξαν τη δεύτερη.
Η αλήθεια είναι ότι, αρχικά, ξεκινήσαμε για να φάμε στην άλλη ταβέρνα που λειτουργεί στον Μάρκο και ονομάζεται «Άλλοθι», αλλά φτάνοντας στο χωριό τα παιδιά πρότειναν να κάνουμε μια απόπειρα μήπως βρούμε τραπέζι στη «Ζέρζοβα». Δεν έφερα αντίρρηση γιατί, κατά βάθος, και εγώ ήθελα να δοκιμάσω τα πιάτα τους, παρόλο που τους είχα ρίξει άκυρο για την τελευταία τους ανάρμοστη συμπεριφορά.
Παραγγείλαμε τις φημισμένες χυλοπίτες, αγριογούρουνο στην κατσαρόλα με πατάτες τηγανιτές, χοιρινή μπριζόλα με πατάτες, χωριάτικη σαλάτα με δική τους φέτα, βλήτα, μελιτζάνες ρολάκια με γραβιέρα στον φούρνο και τυρί σαγανάκι. Όλα ήταν ποιοτικά και καλομαγειρεμένα. Στο τέλος, μας κέρασαν χειροποίητο παγωτό ροδάκινο.
Σκασμένοι από το φαγητό, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Στη διαδρομή, έριξα την ιδέα να κάνουμε επίσκεψη στο χωριό Βλόγγος. Ο Βλόγγος είναι ένας μικρός, ορεινός, πετρόχτιστος παραδοσιακός οικισμός με μέσο υψόμετρο τα 1.060 μέτρα. Λόγω του μικρού μεγέθους του, δε θα απαιτούσε ιδιαίτερη καταπόνηση, για τα γεμάτα στομάχια μας, η εξερεύνησή του. Αντιθέτως, θα ήταν μια καλή ευκαιρία να περπατήσουμε για να χωνέψουμε και να απολαύσουμε την όμορφη φύση που περιβάλλει το χωριό.
Πριν το χωριό Ζάτουνα, υπάρχει διασταύρωση με αριστερή, ανηφορική πορεία προς τον Βλόγγο. Οδηγώντας, λίγα χιλιόμετρα φιδίσιας διαδρομής, φτάσαμε στη θέση «Καρκαλά», ακριβώς πριν την είσοδο του χωριού, όπου βρίσκεται χτισμένος, από το 2000, ο μικρός ναός του Αγίου Ραφαήλ και του Αγίου Δημητρίου. Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο για να ρουφήξουμε τη θέα από υψόμετρο 1.182 μέτρων.
Τα μάτια μας περιπλανήθηκαν ανεμπόδιστα ως το λεκανοπέδιο της Μεγαλόπολης, το Λύκαιο Όρος, τον Ταΰγετο, ενώ είδαμε «πιάτο» ολόκληρη την κοιλάδα του Αλφειού. Ο ορίζοντας ήταν πεντακάθαρος κι έτσι μπορέσαμε να δούμε το Ιόνιο Πέλαγος να γυαλίζει σαν καθρέφτης, καθώς το χτυπούσαν οι ακτίνες του ήλιου που είχε, ήδη, πάρει καθοδική πορεία προς τη δύση του.
Μετά από λίγα κατηφορικά μέτρα, μπήκαμε στο χωριό.
Η ορεινή Αρκαδία είναι ο τόπος που δεν παύει να κρύβει εκπλήξεις και να σε εντυπωσιάζει, ακόμα και με τον πιο απλό τρόπο της. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της θαυμαστής απλότητας είναι η συνύπαρξη των ανεπτυγμένων τουριστικά χωριών της με τα άγνωστα και διακριτικά ησυχαστήρια, όπως είναι το μικρό και γραφικό χωριό Βλόγγος, το οποίο μπορεί να απέχει μόλις λίγα χιλιόμετρα από τη φημισμένη Δημητσάνα–από τα πιο ονομαστά θέρετρα της Αρκαδίας-μα παραμένει άγνωστο ακόμα και σε όσους επισκέπτονται συχνά την περιοχή. Πάντως, ο Βλόγγος είναι ένα χωριό με ζηλευτή θέα και μάλιστα οι ντόπιοι καμαρώνουν ότι ο τόπος τους είναι το «μπαλκόνι όλης της κεντρικής Πελοποννήσου», αφού το βλέμμα του επισκέπτη μπορεί να φτάσει μέχρι και στο Ιόνιο Πέλαγος.
Χτισμένος σε ένα πλάτωμα της προτελευταίας κορυφής του Βουφάγιου Όρους, το οποίο αποτελεί προέκταση του Μαινάλου, οι ιστορικές ρίζες του είναι βυθισμένες στα βάθη του χρόνου. Η πρώτη εμφάνισή του σε γραπτές πηγές εντοπίζεται το 1732, σε έγγραφο της παρακείμενης Μονής Φιλοσόφου. Το πότε ακριβώς χτίστηκε έχει να κάνει (και) με την ετυμολογία του ονόματός του, για την οποία υπάρχει διχογνωμία. Αρχικά λεγόταν Λόγγος, αλλά ένας κάτοικός του το πρόφερε Βλόγγος, με αποτέλεσμα να επικρατήσει η παραφθορά του ονόματος. Όμως, η λέξη μπορεί να προέρχεται από σλαβικό τοπωνύμιο, οπότε υπάρχει πιθανότητα να φτάνουμε ακόμα και στον βαθύ Μεσαίωνα, όταν η Πελοπόννησος εποικήθηκε, μαζικά, από Σλάβους κατά τον 6ο με 8ο αιώνα. Πάντως, και η λέξη «λόγγος» έχει και αυτή σλαβική προέλευση.
Διασχίσαμε το μικρό χωριό φτάνοντας σε ένα μπαλκόνι με άπλετη θέα. Όπως ειπώθηκε και νωρίτερα, ο Βλόγγος εντυπωσιάζει λόγω της επιβλητικής, πανοραμικής θέας που του χαρίζει το μεγάλο υψόμετρο όπου έχει χτιστεί, το οποίο συνδυάζεται άριστα και με τη γύρω βουνίσια φύση.
Από αυτό το σημείο μπορέσαμε να κατανοήσουμε πλήρως τον χαρακτηρισμό «μπαλκόνι της κεντρικής Πελοποννήσου». Τα βλέμματά μας περιπλανήθηκαν σε βουνοκορφές και κοιλάδες, αλλά και στο λιλιπούτειο χωριό Μελισσόπετρα που βρισκόταν κάτω από τα πόδια μας και πνιγόταν, στην κυριολεξία, από τα δέντρα και τη βλάστηση.
Εδώ βρίσκεται ο μοναδικός ξενώνας του χωριού.
Τα παιδιά την άραξαν στο μπαλκόνι, αγναντεύοντας το «άπειρο». Εγώ, ξεκίνησα την περιπλάνησή μου στα σοκάκια του Βλόγγου.
Τα περισσότερα σπίτια είναι πέτρινα, χτισμένα κατά τον 19ο αιώνα (ή και λίγο παλαιότερα) αποτελώντας καλοδιατηρημένα δείγματα της τοπικής λαϊκής αρχιτεκτονικής, φτιαγμένα από Λαγκαδινούς μαστόρους. Για αυτόν τον λόγο, ο Βλόγγος αναγνωρίστηκε επισήμως το 1978 ως παραδοσιακός οικισμός, ύστερα από εισήγηση αρχιτεκτόνων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Περιττό να πω ότι δεν συνάντησα κανέναν κατά τη διάρκεια της βόλτας μου. Ο Βλόγγος ήταν ανέκαθεν μικρός οικισμός, με λιγότερα από 50 σπίτια (συνήθως κατοικούμενα από μεγάλες οικογένειες) και περιορισμένο πληθυσμό. Στην απογραφή του 1834-1836 είχε 197 μόνιμους κατοίκους, ενώ στην απογραφή του 2011 κατοικούνταν από μόλις 7 ψυχές. Το ευχάριστο είναι ότι στην τελευταία απογραφή, του 2021, ο μόνιμος πληθυσμός του μετρήθηκε στα 43 άτομα. Από τη δεκαετία του 1980, το χωριό έχει αποκτήσει, πρωτίστως, παραθεριστικό χαρακτήρα με ελάχιστους κατοίκους τους χειμερινούς μήνες, αλλά με πολύ περισσότερους τους καλοκαιρινούς.
Πάντως, οι παραθεριστές, αν και μέσα Ιουνίου, δεν είχαν επιστρέψει στο χωριό. Τα όμορφα πέτρινα σπίτια ήταν ερμητικά κλειστά κι αμπαρωμένα. Τα γύρισα όλα. Τρύπωσα παντού. Σε κλειστές αυλές, σε στενά περάσματα, σε σοκάκια και δρομάκια, σε ανηφοριές και κατηφοριές. Εκκωφαντική σιωπή, πραγματικό ησυχαστήριο!
Το σημαντικότερο αξιοθέατο του Βλόγγου είναι ο ναός του Αγίου Γεωργίου, χτισμένος το 1815 στη θέση που βρισκόταν παλαιό μετόχι της Ιεράς Μονής Ιωάννου Προδρόμου (16ος-17ος αιώνας). Κατηφόρισα το καλοφτιαγμένο δρομάκι
και μπήκα στον περίβολο του ιστορικού ναού, ο οποίος ήταν κλειστός.
Κόλλησα το κινητό μου στο τζάμι της πόρτας και κατάφερα να πάρω την παρακάτω φωτογραφία από το εσωτερικό του.
Δίπλα στον Άη Γιώργη υπάρχει «δάσος» με, περίπου, 100 αιωνόβιες καρυδιές.
Κάτω από την εκκλησία περνάει το τρεχούμενο νερό μιας παλιάς πηγής, η οποία έχει δύο γούρνες. Το νερό είναι παγωμένο και πεντακάθαρο.
Έφτασα μέχρι το νεκροταφείο του χωριού, το οποίο καταλαμβάνει περίοπτη θέση με απέραντη θέα στο λεκανοπέδιο της Μεγαλόπολης, στην κοιλάδα του Αλφειού, αλλά και στο «δάσος» με τις καρυδιές.
Επέστρεψαν και τα παιδιά από το μπαλκόνι και καθίσαμε στα παγκάκια-απέναντι από την πηγή του Άη Γιώργη-για να απολαύσουμε την ησυχία, ακούγοντας μόνο το τραγούδι του νερού.
Στη συνέχεια, κάμποσα σκαλάκια, πλαισιωμένα από εύρωστα καταπράσινα έλατα, με κάλεσαν να τα ανέβω.
Βρέθηκα μπροστά στο πέτρινο κτίριο του σχολείου δείγμα, και αυτό, της λαγκαδινής τέχνης. Η χορταριασμένη αυλή του μαρτυρά ότι δε βρίσκεται, πλέον, σε λειτουργία. Το 1969 έπαψαν να ακούγονται εδώ οι παιδικές φωνούλες. Ουσιαστικά, το χωριό άρχισε να ερημώνει από τη δεκαετία του 1960, ακολουθώντας την πορεία πολλών άλλων ορεινών περιοχών της Αρκαδίας.
Κι αν πάμε ακόμα πιο πίσω, ο Βλόγγος συμμετείχε ενεργά στην Επανάσταση του 1821 και στους μετέπειτα εθνικούς αγώνες του 19ου και του 20ου αιώνα, όπως μαρτυρούν οι ιστορικές αναφορές, η προφορική παράδοση, αλλά και το τοπικό Ηρώο.
Κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, τροφοδότησε με μετανάστες την ελληνική ομογένεια της Αμερικής, κάτι που φαίνεται και στα αρχεία του Ellis Island της Νέας Υόρκης.
Όμορφες εικόνες με πέτρινα σπίτια μου χάρισε και ο πάνω μαχαλάς του Βλόγγου.
Ο ήλιος βασίλεψε στο βάθος του ορίζοντα, ο ουρανός λούστηκε με πορτοκαλιές και κίτρινες αποχρώσεις και εμείς, αποχαιρετώντας τον ήσυχο και γραφικό Βλόγγο, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Smaragda53
Member
- Μηνύματα
- 1.047
- Likes
- 2.259
- Επόμενο Ταξίδι
- αχ, μακάρι νάξερα!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Πολυνησία
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
-
-
-
-
-
-
Γουατεμάλα Μεξικό Οι ψίθυροι της φωτιάς και των κυμάτων- Τελ. μήνυμα: tripakias
-
