varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 6.290
- Likes
- 11.676
Πώς είναι η αίσθηση να βρίσκεσαι καταμεσής της ερήμου?
Αναπόφευκτα αισθάνεσαι δέος γιατί είσαι απλώς μια κουκίδα μέσα στο σύμπαν.
Αν μοιάζουμε, μπορεί να πάθεις και έναν μικρό πανικό ελλείψει προσανατολισμού... ένιωθα σαν να βρίσκομαι στον ωκεανό ή στον ουρανό, χωρίς πυξίδα αφού όπου κι αν κοίταζα στα 4 σημεία του ορίζοντα δεν έβλεπα καμία «έξοδο διαφυγής», έπρεπε να αφεθώ στο έλεος του οδηγού του τζιπ αν ήθελα να βγω από εκεί μέσα.
Η παντελής έλλειψη ήχου δε, μου θύμισε το άκρως αντίθετο σκηνικό: ένα χιονισμένο τοπίο. Γιατί όπως ακριβώς το χιόνι, έτσι και η έρημος μοιάζει να «καταπίνει» οποιονδήποτε ήχο.
Υποτίθεται πώς είχα πατήσει έρημο σε προηγούμενα ταξίδια μου (π.χ. Αίγυπτο, Τυνησία) αλλά πάντα υπήρχε κάτι που διέκοπτε το ερημικό τοπίο...λουλουδάκια και πέτρες που ξεφύτρωναν εδώ κι εκεί, κολώνες ηλεκτροδότησης και δρόμοι, έστω και υποτυπώδεις, που μαρτυρούσαν την ανθρώπινη παρέμβαση.
Εδώ όμως, στην αχανή έρημο του Wadi Rum δεν υπήρχε κανένα ίχνος πολιτισμού, παρά μόνο αγνή, πουδρένια, στο χρώμα της τερακότας άμμος και κατά τόπους τεράστιοι βράχοι από ψαμμίτη, κάνοντας το τοπίο να μοιάζει σεληνιακό... Εξ’ ου' και το όνομα του Wadi Rum που στα αραβικά σημαίνει «Κοιλάδα της Σελήνης» και δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό.
Όχι τυχαία το Wadi Rum έχει επιλεγεί πολλές φορές για να γυριστούν ταινίες όπου το στόρυ τους διαδραματίζεται σε άλλους πλανήτες.
Βέβαια, η ταινία που έκανε παγκοσμίως γνωστή την περιοχή ήταν «Ο Λόρενς της Αραβίας» και γι’ αυτό υπάρχoυν και τα σχετικά αξιοθέατα μέσα στην έρημο, όπως η "Πηγή του Λόρενς" και το σπίτι του Λόρενς, ουσιαστικά μια τρύπα σε έναν βράχο που δεν καταλαβαίνεις καν ότι είναι σπίτι.
Περιπλανηθήκαμε πολλές ώρες με το τζιπ κάνοντας πολλές στάσεις, αλλού για να δούμε από ψηλά πανοραμική θέα της ερήμου, αλλού για θαυμάσουμε περίεργους σχηματισμούς των βράχων, αλλού για να κάνουμε βόλτα με καμήλες και αλλού απλά για να κουτρουβαλήσουμε στους αμμόλοφους.
Το να πίνεις τσάι στην σκιά ενός βράχου μέσα στην απεραντοσύνη της ερήμου ακούγοντας μόνο τον ήχο της ανάσας σου, είναι μια ανεπανάληπτη εμπειρία.
Ακόμα πιο ανεπανάληπτη εμπειρία είναι η διανυκτέρευση σε camp στο Wadi Rum.
Το ηλιοβασίλεμα που έβαφε όλη την έρημο πορτοκαλί, η υπαίθρια φωτιά που όσο αυτή μας ζέσταινε από το βραδινό κρύο της ερήμου εμείς ρεμβάζαμε τον έναστρο ουρανό και ανταλλάζαμε ιστορίες με ντόπιους και με ταξιδιώτες από όλα τα μέρη του κόσμου, ο ύπνος (ένας από τους καλύτερους στη ζωή μου) στην σκηνή στην μέση του πουθενά, και το φανταστικό θέαμα της ανατολής που έκανε όλο το τοπίο ροζ, είναι εικόνες που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου.
Βέβαια, οι συνθήκες υγιεινής στα camps, με το περιορισμένο νερό που κατά πώς φαίνεται δεν φτάνει για ενδελεχές πλύσιμο πιάτων και ποτηριών, μας άφησαν και μια γερή γαστρεντερίτιδα που κάναμε αμάν και πως να ξεπεράσουμε.
Το μοναδικό αυτό ταξίδι ολοκληρώθηκε με ξεκούραση σε ένα από τα πολλά και υπέροχα ξενοδοχεία της Νεκράς Θάλασσας, όπου του δώσαμε να καταλάβει σε λασπόλουτρα και τις κλασσικές τουριστικές πόζες "και-καλά-επιπλέω-διαβάζοντας-βιβλίο-χωρίς-να-βυθίζομαι" παρά το γεγονός ότι είχαμε μείνει ταπί, χωρίς δυνατότητα ανάληψης χρημάτων και με ένα δημοψήφισμα να μας περιμένει επιστρέφοντας στην Ελλάδα όπου συνέβαιναν κοσμοϊστορικά γεγονότα.
Αναπόφευκτα αισθάνεσαι δέος γιατί είσαι απλώς μια κουκίδα μέσα στο σύμπαν.
Αν μοιάζουμε, μπορεί να πάθεις και έναν μικρό πανικό ελλείψει προσανατολισμού... ένιωθα σαν να βρίσκομαι στον ωκεανό ή στον ουρανό, χωρίς πυξίδα αφού όπου κι αν κοίταζα στα 4 σημεία του ορίζοντα δεν έβλεπα καμία «έξοδο διαφυγής», έπρεπε να αφεθώ στο έλεος του οδηγού του τζιπ αν ήθελα να βγω από εκεί μέσα.
Η παντελής έλλειψη ήχου δε, μου θύμισε το άκρως αντίθετο σκηνικό: ένα χιονισμένο τοπίο. Γιατί όπως ακριβώς το χιόνι, έτσι και η έρημος μοιάζει να «καταπίνει» οποιονδήποτε ήχο.
Υποτίθεται πώς είχα πατήσει έρημο σε προηγούμενα ταξίδια μου (π.χ. Αίγυπτο, Τυνησία) αλλά πάντα υπήρχε κάτι που διέκοπτε το ερημικό τοπίο...λουλουδάκια και πέτρες που ξεφύτρωναν εδώ κι εκεί, κολώνες ηλεκτροδότησης και δρόμοι, έστω και υποτυπώδεις, που μαρτυρούσαν την ανθρώπινη παρέμβαση.
Εδώ όμως, στην αχανή έρημο του Wadi Rum δεν υπήρχε κανένα ίχνος πολιτισμού, παρά μόνο αγνή, πουδρένια, στο χρώμα της τερακότας άμμος και κατά τόπους τεράστιοι βράχοι από ψαμμίτη, κάνοντας το τοπίο να μοιάζει σεληνιακό... Εξ’ ου' και το όνομα του Wadi Rum που στα αραβικά σημαίνει «Κοιλάδα της Σελήνης» και δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό.
Όχι τυχαία το Wadi Rum έχει επιλεγεί πολλές φορές για να γυριστούν ταινίες όπου το στόρυ τους διαδραματίζεται σε άλλους πλανήτες.
Βέβαια, η ταινία που έκανε παγκοσμίως γνωστή την περιοχή ήταν «Ο Λόρενς της Αραβίας» και γι’ αυτό υπάρχoυν και τα σχετικά αξιοθέατα μέσα στην έρημο, όπως η "Πηγή του Λόρενς" και το σπίτι του Λόρενς, ουσιαστικά μια τρύπα σε έναν βράχο που δεν καταλαβαίνεις καν ότι είναι σπίτι.
Περιπλανηθήκαμε πολλές ώρες με το τζιπ κάνοντας πολλές στάσεις, αλλού για να δούμε από ψηλά πανοραμική θέα της ερήμου, αλλού για θαυμάσουμε περίεργους σχηματισμούς των βράχων, αλλού για να κάνουμε βόλτα με καμήλες και αλλού απλά για να κουτρουβαλήσουμε στους αμμόλοφους.
Το να πίνεις τσάι στην σκιά ενός βράχου μέσα στην απεραντοσύνη της ερήμου ακούγοντας μόνο τον ήχο της ανάσας σου, είναι μια ανεπανάληπτη εμπειρία.
Ακόμα πιο ανεπανάληπτη εμπειρία είναι η διανυκτέρευση σε camp στο Wadi Rum.
Το ηλιοβασίλεμα που έβαφε όλη την έρημο πορτοκαλί, η υπαίθρια φωτιά που όσο αυτή μας ζέσταινε από το βραδινό κρύο της ερήμου εμείς ρεμβάζαμε τον έναστρο ουρανό και ανταλλάζαμε ιστορίες με ντόπιους και με ταξιδιώτες από όλα τα μέρη του κόσμου, ο ύπνος (ένας από τους καλύτερους στη ζωή μου) στην σκηνή στην μέση του πουθενά, και το φανταστικό θέαμα της ανατολής που έκανε όλο το τοπίο ροζ, είναι εικόνες που δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου.
Βέβαια, οι συνθήκες υγιεινής στα camps, με το περιορισμένο νερό που κατά πώς φαίνεται δεν φτάνει για ενδελεχές πλύσιμο πιάτων και ποτηριών, μας άφησαν και μια γερή γαστρεντερίτιδα που κάναμε αμάν και πως να ξεπεράσουμε.
Το μοναδικό αυτό ταξίδι ολοκληρώθηκε με ξεκούραση σε ένα από τα πολλά και υπέροχα ξενοδοχεία της Νεκράς Θάλασσας, όπου του δώσαμε να καταλάβει σε λασπόλουτρα και τις κλασσικές τουριστικές πόζες "και-καλά-επιπλέω-διαβάζοντας-βιβλίο-χωρίς-να-βυθίζομαι" παρά το γεγονός ότι είχαμε μείνει ταπί, χωρίς δυνατότητα ανάληψης χρημάτων και με ένα δημοψήφισμα να μας περιμένει επιστρέφοντας στην Ελλάδα όπου συνέβαιναν κοσμοϊστορικά γεγονότα.
Last edited:
