Ινδία ΙΝΔΙΑ- Ιστορίες σε stand up συσκευασία

[zandesiro]

Παντα απολαυστικος στις αφηγησεις σου!
Ευγε!

 

[KIKI]

Ωραιος !
Απολαυστική ιστορία .

Δεν ξερω για τα υπόλοιπα του όνειρου εφιάλτη , αλλά απο likes οτι μπορουσαμε κάναμε !

 

[Basile Metallinos]

Κυκλοφορεί κάπου ένα είδος περιττού thread, που αν δεν το αντιληφθείτε ποτέ, θα έχετε επιβιώσει και χωρίς αυτό.
https://www.travelstories.gr/commun...σ-νίκη-σουρεάλ-road-frenzy.60926/#post-732897

 

[Basile Metallinos]

Οι ιστορίες από την Ινδία δεν έχουν τέλος...

INDIA, flower power
“In a day when you don’t come across any problems, you can be sure that you are travelling on the wrong path.” Swami Vivekanda"

2013, GΟΑ. Συγκαταλεγόμουν στους αποδεδειγμένα παράφρονες, αποφασίζοντας να νοικιάσω μια παλιά Royal Enfield, από έναν Ινδό που μόλις συνάντησα στον παραλιακό του Panaji. Με είδε να την περιτριγυρίζω. Ανάφτρα, πλανεύτρα, τσακίστρα, αριστερά το φρένο, δεξιά οι ταχύτητες, μπάσο ήχο να ραγίζουν τα κράσπεδα, κουρσούμι, ρετρό του ''77...
"Αγόρασέ την, είναι μοναδικό κομμάτι..." μούγκριζε συνωμοτικά ο Ινδός, φτυαρίζοντας σχολαστικά τα τρίμματα από το kaju katli που τον κέρασα στο παρακείμενο μπαρ, ενώ προσπαθούσε να με πείσει ότι η μεταπώληση της μοτοσυκλέτας σε λίγα χρόνια θα μπορούσε να με εκσφενδονίσει 2-3 θέσεις πάνω από τον Σουλτάνο του Μπρουνέι στη λίστα Φόρμπς...
Κάτω απ’ την επιφάνεια της λογικής υπάρχει μια υπόγεια συναλλαγή μεταξύ τρέλας και σύνεσης. Παρά τις μουδιασμένες αισθήσεις μου μετά την πενιχρή δίαιτα με αμύγδαλα και γάλα καρύδας στο Νεπάλ, την νοίκιασα για 25 μέρες, προπληρώνοντας -ευτυχώς- μόνο τις 10 πρώτες.
Κανονίζουμε την χαρτούρα, με τον Ινδό να με αποχαιρετά σφίγγοντας το χέρι μου με υπερβολικό ενθουσιασμό και σκάζοντας χαμόγελο που συνήθως χρησιμοποιούν άνθρωποι που ετοιμάζονται για τραπεζική απάτη, ενώ εγώ μετά από ένα δίωρο μ' ένα σακίδιο στην πλάτη, πάνω στην παλιά 500άρα BULLET και το σανζμάν ν' ακούγεται σαν κατσαρόλα, είμαι πάλι στο δρόμο, τραβώντας γι' άλλες πολιτείες, Karnataka ίσως και Kerala...
Μετά από 35 χιλιόμετρα μπαίνοντας στο Margao, με αφόρητη τη μεσημεριανή λάβρα να λιώνει την άσφαλτο και ν' ανεβάζει την θερμοκρασία της μοτοσυκλέτας σε επίπεδα πυρηνικής σύντηξης, κολλάει η "δευτέρα", μουλαρώνει, σβήνω και κάνω στην άκρη.

 

[Basile Metallinos]

Συνέχεια από το παραπάνω ποστ.
Περνάει μια ίδια μοτοσυκλέτα. Κάνω σινιάλο. Είναι Γάλλος, του εξηγώ. Προτείνει να τον ακολουθήσω στο Palolem να την επισκευάσει.
Η "δευτέρα" εκεί... κολλημένη με UHU. Ταξίδι σε ρυθμό λιτανείας της εικόνας του Jagannath, μούσκεμα με το δερμάτινο μπουφάν και νοιώθοντας τα πρώτα συμπτώματα θερμοπληξίας, κάνοντας τη σκέψη ότι η ζωή τελικά είναι το χρονικό μιας αποτυχίας σε κλιμακούμενες δόσεις.
Palolem και Παράδεισο... τα μπερδεύεις. Νοίκιασα καλύβα με 3 ευρώ κοντά στον Γάλλο. Βουτιά στον ωκεανό και πίσω καινούργιος, βλέποντας πάλι τη ζωή σαν ένα αστείο σε μεγέθυνση.
Έξω από την καλύβα του Γάλλου είχε διάφορα τυπάκια από εκλεπτυσμένους πλάνητες, χασομέρηδες, αργόσχολους, αλάνια και κάτι αριστοκράτισες αλήτισσες -που ο Αρμάνι τις έκοψε την πίστωση- νταγκλαρισμένες με "ύπνους", σκόνες, κόκες, ακούγοντας ζόρικες μουσικές από ένα τεράστιο μαγνητόφωνο κρεμασμένο σ' ένα δέντρο.
Ετερόκλητο πλήθος που όμως το ένωνε η πίστη ...ότι η Γη είχε εισέλθει σ' ένα πνευματικό χειμώνα διάρκειας 350.000 ετών -έχοντας παρατηρήσει μια επιτάχυνση της καρμικής αντίδρασης- και έχοντας επίγνωση του πόσο σκληρός μπορεί να είναι ένας τέτοιος χειμώνας, κατέληγε μετά από μια αλληλουχία επαγωγικών συμπερασμάτων ...ότι μόνο τα ρολόγια και τα κορόιδα δουλεύουν στον πλανήτη.
Ένας Αμερικανός 50άρης, μπαταλεμένο σκαρί για φούντο ολοταχώς, σκούρος με φάτσα οργωμένη απ' τις κραιπάλες, τσαμπουκάδες στα χέρια, σκουλαρίκια κι ένα τατουάζ με "ημερομηνία γάμου Tulsa Oclahoma" για να τον θάψουν στο σωστό μέρος όταν γίνει η στραβή, ανάμεσα σε Kingfisher και κατσαβίδια πασπάτευε τη μηχανή μου. Γάλλος κι Αμερικανός με ταυτόχρονο σήκωμα του φρυδιού μ' έπεισαν να πάρω τηλέφωνο τον Ινδό ν' ακούσει το κουπλέ.
Το βράδυ εμφανίστηκε ο Ινδός με αυτοπροτεινόμενο σβέρκο για καρπαζιά να τη μαζέψει ενώ αρχίσαμε να γινόμαστε κουνουπίδι, με τον Αμερικανό κι όλο το σερσελέμι να μη δείχνει οίκτο στις κερασμένες Kingfisher και τον λογαριασμό να πλησιάζει το φουλάρισμα βομβαρδιστικού Στελθ.
Συζητήσεις για τα μεγάλα ερωτήματα, φρέσκος ξιφίας και κάτι κατάξανθα καμπυλάτα μπουμπούκια να λικνίζονται σε ρυθμούς Fela Kuti, με βάλαν σε σκέψεις ν' αράξω εδώ, να συγγράψω δίπλα στον παφλασμό του Ινδικού ωκεανού το αριστούργημα που θα κάνει την κοινότητα των διανοουμένων να παραληρεί και τους ακαδημαικούς να τρέχουν πέρα δώθε βγάζοντας τυρολέζικους λαρυγγισμούς...
Όμως η σκέψη της συζύγου στην Ελλάδα να γαργαλάει την ασφάλεια ενός SMITH & WESSON των 9mm μ' έκανε να επιταχύνω το ταξίδι μου και να φύγω μετά δυό μέρες νοικιάζοντας την Εnfield του Γάλλου, καρφί για Μπανγκαλόρ.
Μη μου λες για τί είσαι έτοιμος να πεθάνεις, πες μου για τί είσαι έτοιμος να ζήσεις!
Cheers!!

 

[Basile Metallinos]

2017 Tamil Nadu


ΑΙΡΕΤΙΚΑ με hot chilli sause
Ο καλύτερος τρόπος για να βαρεθείς είναι να ξέρεις πού πας και από πού θα περάσεις. (Hippolyte Taine)
Madras (Tamil Nadu, INDIA) 2017. Πάνω σε rikshaw στην Poonamalle High Road, στρωμένη κεφάλα απ' το jet lag, χαμένος στο χάος 6,5 εκατομμυρίων οχημάτων κι ο Ινδός πάει τάπα. Τρίτη φορά στην Ινδία με μοτοσυκλέτα ...κι όμως οι συνήθειες και όλες μου οι βεβαιότητες έχουν κλονιστεί! Άλλωστε χρειάζεται περισσότερο κουράγιο για να ζήσεις πραγματικά ...παρά για να αυτοκτονήσεις.
Μοναδικός στόχος ν’ αγοράσω μοτοσυκλέτα και να φύγω παραλιακά. Εύκολο? Δύσκολο? Δεν έχω ιδέα! Το ταξίδι όταν δεν είναι προτηγανισμένο, είναι σκληρή και βρώμικη δουλειά. Πρέπει να λερώσεις τα χέρια σου. Αν επιμένεις να μη λερωθείς τίποτα ενδιαφέρον δεν συμβαίνει.
Το στομάχι παίζει mazurka σε λα μινόρε και ψάχνω εστιατόριο. Ένα πιάτο fish kulambu με σάλτσα masala, πιθανόν να κλονίσει την πεποίθησή μου για την απόλυτη κενότητα της ύπαρξης.
Ο Ινδός με παίζει man to man από το αεροδρόμιο, πέφτουλας, ψιλοχαίτη αλά Βαμβακούλα, κίτσαρος σαν κομπάρσος του Bollywood. Δεν το βάζει κάτω. Την έστησε έξω απ΄ το airbnb κανα δίωρο, αφού αυτοανακηρύχθηκε ξεναγός, συμβουλάτορας του στιλ "σ' έκοψα, ξέρω τι θέλεις…"
Μπαίνει σε πάρκιν, παρκάρει, σβήνει. Στην είσοδο ένας μαύρος Ταμίλ, φάτσα νάσιοναλ τζεογκράφικ, αφού του χώνει στη τσέπη ένα κουπόνι για βενζίνη, μας οδηγεί σ' ένα χαμηλοτάβανο χώρο με βαθιά ντεκολτιασμένες, ντυμενογδυμένες με πλουμιστά πολύχρωμα ελεκτρίκ κιτς ημιρούχα, να χορεύουν με ξαναμμένους ναυτικούς. “Τry me I know you can make it” Donna Summer σε μπουρδελέ ημίφως. Ρώσσοι, σκαριά νεροβούβαλου Αμβρακικού με χαμογελαστές φάτσες μωρού, σουρωμένοι κατεβάζανε κούτρα τις Kingfisher. Η εικόνα δεν ταιριάζει με τις περιγραφές του lonely planet για το "Kallorum Seafood Restaurant". Ο Ινδός με πήγε σε prive' κωλάδικο για ναυτικούς... Μόνο αυτό δεν περίμενα να δω στο Madras. Μεγάλο λιμάνι το Madras...
Διάκειμαι αρνητικότατα στα “hello sweety would you like offer me a drink?” και στρίβω από άλλη πόρτα. Βγαίνω στην τεράστια παραλία. Με χάνει ο Ινδός, θα με περιμένει αύριο έξω από το δωμάτιο. Περπατάω προς το κέντρο. Σουρουπώνει, μαζεύεται κόσμος κι αρχίζει τζερτζελές με παραγκαριό που θα ‘κανε το πανηγύρι του Αη Μάμα να φαντάζει με Rodeo Drive στο Μπέβερλι Χιλς. Χτυπάω κάτι ψαρούκλες σ’ ένα υπαίθριο παράπηγμα, πίνω 2 φρέσκους χυμούς ζαχαροκάλαμου και παίρνω μια κεντρική λεωφόρο προς την πόλη ψάχνοντας τα σημεία στάνταρ που θα με οδηγήσουν στο άθλιο airbnb.
Η οπτασία της φωτογραφίας στο site, με τα σαρκώδη χείλη και τα στήθη που τσίτωναν το μεταξωτό πουκάμισο απειλώντας να το σκίσουν, τελικά διαχειρίζονταν το airbnb από το Λονδίνο …ενώ στο δωμάτιο με κοινή άθλια τουαλέτα με οδήγησε η μάνα της που έγλειφε τα ογδονταπέντε, σαν αποξηραμένη μαύρη σταφίδα Κορίνθου, μ’ ένα δεκάχρονο παιδί γαντζωμένο στη φούστα της με βαρύ αυτισμό. Σκηνικό από θραύσματα ενός στρεβλωμένου κόσμου ζωγραφισμένου από τον Ντυμπυφέ.
Η ζωή είναι σκληρότερη από μας, γι’ αυτό δυσκολεύομαι να νοιώσω ένοχος...

 

[Basile Metallinos]

Συνέχεια απο το παραπάνω ποστ


Περπατώντας με τις ώρες στους καυτούς δρόμους του Madras χάνεις την αίσθηση του μεγέθους και της πραγματικότητας. Και το gps αδυνατεί να βρει την διεύθυνση… Έξω από ένα streetfoodάδικο πλησιάζω ένα νεαρό που μασουλάει κροτσανιστά onion bhajis καθισμένος στη μοτοσυκλέτα του. Τον παρακαλώ να τηλεφωνήσει στο airbnb, να ρωτήσει την διεύθυνση και αν μπορεί να με πάει.
Φτάνουμε. Τον ευχαριστώ υπακούοντας σ' έναν πανάρχαιο κανόνα, που αναβιώνει με τεράστιο σουξέ σε απογόνους του Γιαγκούλα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους Πολεοδομικών γραφείων, δια χειραψίας με τσιμπητό αριστοτεχνικά ένα χαρτονόμισμα. Αρνείται ευγενικά. Ανένδοτος, δεν δέχεται. Άλλη πάστα οι Ταμίλ. Είναι ο άνθρωπος κλειδί που καθορίζει την πορεία του ταξιδιού. Την επόμενη μέρα εχω ραντεβού να δω την μηχανή ενός φίλου του.
Το "άλλο" ταξίδι είναι σαν τη ζωή. Έχει ρίσκο, είναι διαφορετικό, είναι μια εξέγερση. Άλλοι το αντιμετωπίζουν με επιφυλακτικότητα, με φθόνο, με μνησικακία… Άλλοι θέλουν να βρισκόμαστε όλοι μαζί, στην ίδια κατάσταση. Να ισορροπούμε στα όρια του συνηθισμένου και του σταθερού. Ο κόσμος έχει ανάγκη από σταθερότητα...
Το βράδυ πέφτω γκροκί. Μπερδεμένα όνειρα, ότι σύχναζα σε κοπές πίτας μοτοσυκλετικών συλλόγων και οι διοργανωτές κραδαίνοντας χαλασμένα αμορτισέρ με ανάγκαζαν να κάνω ευνοϊκά σχόλια για τις BMW adv... Ο θόρυβος ενός βομβαρδιστικού Douglas του 2ου ΠΠ που προκαλεί το μονομπλόκ αιρ κοντίσιον των 70ς, αρχικά με γλυτώνει από τον εφιάλτη, στη συνέχεια όμως με διάφορες χαλαρωτικές στάσεις yoga flow και την εικόνα της χυμώδους Ινδής στο κωλάδικο, να ισιώνει τους μεσημβρινούς στις ζαρτιέρες της βλέποντάς με να φεύγω ...βυθίζομαι σ' έναν βελούδινο ύπνο.
Πρωί. Η ηλικιωμένη Ινδή με επισημότητα με προσκαλεί το μεσημέρι να μου μαγειρέψει, λέγοντάς μου ότι θα ήταν πολύ μεγάλη τιμή γι' αυτή και το εγγόνι της.
Ο Ινδός με το rikshaw, καραούλι στο πεζοδρόμιο, με πληροφορεί ότι όλοι οι έμποροι μοτοσυκλετών της Salai Mount road αρρώστησαν ξαφνικά από την γρίπη των χοίρων, προτείνοντάς μου να με πάει σε ξάδελφό του με under cover εμπόριο-σέρβις μοτοσυκλετών μόνο για ειδικούς γνώστες κλπ κλπ Μόλις φτάνουμε στη διεύθυνση που του έδωσα και συναντάμε τους δυό Ινδούς μπροστά σε μια πανέμορφη μαύρη Royal Enfield BULLET 350, τρώει τέτοιο στράβωμα που δεν του το ισιώνει ούτε φαναρτζής.
Γυρίζω το μεσημέρι. Η ηλικιωμένη έχει μαγειρέψει 6-7 διαφορετικά φαγητά με εξαιρετικό art de la table σε μικρά φθαρμενα πιατάκια. Καθόμαστε στο παλιό τραπέζι και με σερβίρει με την επισημότητα γεύματος στο Μπάκιγχαμ . Η συγκίνησή μου είναι τεράστια, σε βαθμό που στο τέλος όταν φέρνει μια παμπάλαια κανάτα με νερό από τη βρύση (που δεν πίνουν ούτε οι άστεγοι) και μου γεμίζει το σκληρό πλαστικό ποτήρι, το πίνω όλο χωρίς σκέψη ν' αρνηθώ και να την προσβάλλω... Συνειδητοποιώ ότι έχω αποκτήσει αντισώματα κατσαρίδας!
Πριν 10 χρόνια ξεκίνησα για Καλκούτα αλλά βρέθηκα στο Himachal Pradesh. Τώρα ήμουν ήδη στον κόλπο της Βεγγάλης. Στο τραπέζι θέτω το θέμα επί χάρτου. Καλκούτα ή Κανιακουμάρι? Η ηλικιωμένη κυρία μου δείχνει επίμονα Ποντισερί, Μαντουράι, Κανιακουμάρι...
Την άλλη μέρα φεύγω. Σαν τον "διαβάτη" του Μποντλαίρ, δεν φτάνω ποτέ στην Καλκούτα. Μου αρκεί να 'μαι περαστικός, να με παρασέρνει η ταξιδιωτική παλίρροια στο μεταβλητό, στην κίνηση, στο φευγαλέο.
Ήδη κατηφόριζω προς Νότο... Πάνω στη σέλα της Enfield Bullet έχω εξασφαλίσει την πιο ηδονιστική θέαση του κόσμου.
"Μισές δουλειές. Παράτησες καριέρα στη μέση, ταξίδια στη μέση, βιβλία στη μέση... Δεν το λές και πετυχημένη ζωή", κάποιος μΕ είπε.
Καλύτερα να είσαι αποτυχημένος έξυπνος παρά επιτυχημένος μαλάκας (Βολίνσκι).
Η Καλκούτα μπορεί να περιμένει...

 

[Basile Metallinos]

Πάλι από Tamil Nadu

Everybody's talking at me
I don't hear a word they're saying
Only the echoes of my mind... (Harry Nilsson)
................
Δεκέμβριος, 2017. Φεύγω από το Madurai ξημερώματα προς βορειοδυτικά γενικώς, για να βρώ την ΝΗ 44. Με βροχή. Στόχος η Βομβάη. Σε μιά βδομάδα η φωνή της Τουρκάλας "Ladies and gentlemen, welcome onboard Flight TK6540, please fasten your seatbelts " και τα λοιπά και τα λοιπά...
Εικοστή έβδομη μέρα στο Tamil Nadu κι αρχίζω τον δρόμο της επιστροφής, γιατί ως γνωστόν οι γυναίκες και τα οστρακοειδή αντέχουν μια συγκεκριμένη χρονική διάρκεια στην αναμονή... Μετά γίνονται δηλητήριο!
Οδηγώ στον ανοιχτό δρόμο μέσα στo πρωινό κυκλοφοριακό χάος , χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά απο οποιονδήποτε άνθρωπο με γνωρίζει κι αποκομμένος από οτιδήποτε μου δίνει μια αίσθηση ταυτότητας.
Είκοσι επτά μέρες περιπλανώμενος χωρίς συγκεκριμένο προορισμό χωρίς να γνωρίζω τι με σπρώχνει να συνεχίζω. Για ν' αγγίξω την ταυτότητα των λαών? Μήπως από δίψα για έξαψη και περιπέτεια? Ή επειδή έχω μεγαλώσει και θέλω να καταλάβω κάτι ...πριν να 'ναι πολύ αργά? Όχι ...μη το βαρύνουμε το πράγμα.
Πηγαίνω απλά για να δω τι θα γίνει ...αν μ' εννοείς φίλτατε αναγνώστα.
Κόρνες και φρεναρίσματα μπροστά σ΄ ένα κοπάδι από ιερές αγελάδες, αραχτές ξάπλα πάνω στην εθνική οδό, διακόπουν την υψηλή διανοητική διερεύνηση βαθέων ερωτημάτων. Πλακώνομαι στα φρένα και μ' έναν ελιγμό στ' αριστερά αποφεύγω την παρτούζα μ' ένα καραστολισμένο με puja flowers λεωφορείο ΤΑΤΑ που μ' ακολουθεί κι ένα υπερφορτωμένο ημιφορτηγό με μπανάνες που έγραφε στην πίσω πόρτα "Horn please"...
Συνηθισμένα πράγματα στους δρόμους της Ινδίας που άμα δεν τ' αποδεχθείς, χωρίς να το καταλάβεις από την National Highway 44 ...βρίσκεσαι να οδηγείς στην λεωφόρο με τους μαρμάρινους σταυρούς και τα κυπαρίσσια.
Με σκέψεις για την τραγωδία του να πιστεύεις στην μοτοσυκλετική ιδέα αλλά και την τραγωδία του να μην πιστεύεις σ’ αυτή, μετά από 4 ώρες φτάνω στο Udumalaipettai.

 

[Basile Metallinos]

Συνέχεια από το προηγούμενο ποστ


Κάποια προβληματάκια στο σανζμάν, μ' ένα θόρυβο που δεν προμήνυε τίποτε καλό, μ' ανάγκασαν να περάσω την μέρα μου σ' ένα συνεργείο μ' ένα μάστορα που με υποδέχθηκε ...σκάζοντας χαμόγελο που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι που ετοιμάζονται να διαπράξουν ληστεία σε κοσμηματοπωλείο.
Είναι γνωστό ότι τα πιό δύσκολα πράγματα στη ζωή, είναι να βρεις ταξιδευτή που να μην είναι ...συγγραφέας και έντιμο συνεργείο στην Ινδία. Ο μάστορας με ανάμεικτο ύφος ζήλου και θλίψης, αφού μου απαρίθμησε τα προβλήματα επισκευής, με διαβεβαίωσε ότι θα μπορούσαν να λυθούν είτε με ένα ποσό που θα έκανε τον μαφιόζο Σαλβατόρε Μαραντσάνο να κοκκινίσει ...είτε να ρισκάρω να μου εκραγεί το μοτέρ στο δρόμο με πιθανότητα να εκσφενδονιστώ στο διάστημα και να μπώ σε τροχιά για πάντα!
Επέλεξα την κουρτίνα no2... Φεύγοντας απ' το συνεργείο και λαχταρώντας λίγη εσωτερική ηρεμία, κάθησα να πιώ μια μπύρα σ΄ ένα υπαίθριο εστιατόριο όπου μου την έπεσε ένας φλογερός προσηλυτιστής, προσπαθώντας να με πείσει να βρώ την σωτηρία στα προβλήματά μου σ΄έναν φίλο του-ενσάρκωση ενός θεϊκού όντος που συνδύαζε την διδασκαλία του Σατυγιαναρυγιάνα Ράζου με την ενοικίαση οικονομικών καταλυμάτων με πάρκιν για μηχανές.
Μέχρι το απόγευμα ο ψευτογκουρού μου ανακοίνωσε ότι εκπληρώνοντας μια προφητεία του Σάι Μπάμπα βρέθηκε αγοραστής στο Coimbatore πρόθυμος να μ' απαλλάξει απ' τα προβλήματα επισκευών της μοτοσυκλέτας μου, προσφέροντας τα μισά χρήματα που την αγόρασα, με αποτέλεσμα να διανυκτερεύσω στο guest house του. Εξετάζοντας την προσφορά του, με δυσπιστία που συνήθως επιφυλάσσω για τις εμφανίσεις των εξωγήινων που πιάστηκαν ...στον φακό, αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι θα ξεμπέρδευα από το άγχος των επόμενων ημερών, στην αγορά της Βομβάης, που κάνει τον λάκκο των κροκοδείλων να φαντάζει με παιδική χαρά...
Το κατάλυμα ήταν πνιγμένο στη μύγα, με ξεχειλισμένες τουαλέτες, εμαγιέ πτυελοδοχεία, γυμνούς γλόμπους βιδωμένους σε σπασμένα πλακάκια, μυρωδιές νουντλ, καμένου λίπους και ούρων. Το βράδυ πέρασε ήρεμα, φέρνοντας συνεχώς στο νου τις σκέψεις του Πεσσόα από το Βιβλίο της Ανησυχίας που έλεγε ..."ότι εφόσον δεν μπορούμε να εξαγάγουμε ομορφιά από τη ζωή, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να εξαγάγουμε ομορφιά ...από το ότι δεν μπορούμε να εξαγάγουμε ομορφιά από τη ζωή".
Το επόμενο πρωί ξεκινώ για το Coimbatore, δικάβαλλος με την ...ενσάρκωση του θεϊκού όντος, να πουλήσουμε την μοτοσυκλέτα.
Βγήκαμε στο National Highway 83 προς το Pollachi και σε μιάμιση ώρα φτάσαμε έξω από το Coimbatore.
Να μην σε κουράζω φίλτατε αναγνώστα με τεχνικές και οικονομικές λεπτομέρειες που αφορούν την πώληση μιας μοτοσυκλέτας Royal Enfield 350.
Μόλις τσέπωσα το μπαγιόκο και "καθαρίσαμε" από χαρτούρα και λοιπά κλασμένα μαρούλια, ο ψευτογκουρού πρότεινε να μας κεράσει σ' ένα εστιατόριο με σπέσιαλ biryani.
Αφού καταβρόχθησε 2 πιάτα και κέρασε και τον αγοραστή μου, συνειδητοποίησε καρφώνοντάς με μ' ένα διεισδυτικό βλέμμα και μασουλώντας κάτι γλυκά μπαλάκια gulab jamun ...ότι είχε ξεχάσει το πορτοφόλι του στη ρεσεψιόν του guest house του.
Κάτι τέτοιες στιγμές νοιώθω πολύ τυχερός που συμμετέχω σ’ αυτή την ανατριχιαστική κωμωδία της ζωής...

 

[travelbreak]

Πάντα απολαυστικός.