Ινδία ΙΝΔΙΑ - Η "Θεά" των Μικρών Πραγμάτων

[varioAthens]

Varanasi (part I)

Ξυπνήσαμε πριν ακόμα ξημερώσει για να προλάβουμε την πολύ πρωϊνή μας πτήση.
Η στενοχώρια μας που αφήναμε την πανέμορφη Udaipur μετριαζόταν από το γεγονός ότι το μεσημέρι θα βρισκόμασταν στην πιο ιερή πόλη των Ινδουϊστών, το Bαρανάσι, και την Mother Ganga (όπως αποκαλούν οι Ινδοί τον Γάγγη).

Το αεροπλάνο της JetAirways ήταν σχεδόν άδειο στο πρώτο σκέλος της πτήσης Udaipur-Delhi. Για το δεύτερο σκέλος, όμως, Delhi-Βαρανάσι γινόταν πανικός. Αμέτρητοι Ινδοί απ? όλα τα μέρη της χώρας συνωστίζονταν στη θύρα επιβίβασης. Νέοι, γέροι, πλούσιοι, φτωχοί, υγιείς, άρρωστοι, όλοι μαζί να περιμένουν με προσμονή την αναχώρηση.

Στο κλίμα μπήκαμε από νωρίς. Το αεροπλάνο φίσκα, εμείς στην τελευταία σειρά...νομίζαμε ότι ήμαστε οι μοναδικοί τυχεροί που δεν καθόταν άλλος δίπλα μας... λάθος! Η δίπλα θέση ανήκε σε έναν επιβάτη ο οποίος εμφανίστηκε τελευταίος, κι αυτό γιατί είχε κινητικά προβλήματα και τον έφεραν στα χέρια υπάλληλοι της εταιρείας. Ο άνθρωπος λόγω της ακινησίας του ήταν και υπέρβαρος και χρειάστηκαν 4 υπάλληλοι για να τον σηκώσουν στα χέρια και να τον καθίσουν στην θέση του. Σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού βόγγαγε από τον πόνο, άλλοτε ούρλιαζε, άλλοτε έκλαιγε, άλλοτε παραμιλούσε και άλλοτε μας ζητούσε δακρυσμένος συγγνώμη για την αναστάτωση.......Τα 70΄ της πτήσης μου φάνηκαν αιώνας... Η χαριστική βολή ήρθε όταν ο καλός μου έπιασε συζήτηση με τον γιό του άρρωστου κυρίου, ο οποίος τον συνόδευε και καθόταν από την άλλη μεριά του διαδρόμου. Όπως μας είπε λοιπόν, ο πατέρας του ήταν στα τελευταία του και γι? αυτό τον πήγαινε στο Βαρανάσι.
Ανατρίχιασα στην ιδέα ότι δίπλα μου καθόταν ένας άνθρωπος που πήγαινε στο Βαρανάσι με σκοπό να αφήσει εκεί την τελευταία του πνοή.

Ο θάνατος και η αποτέφρωση στο Βαρανάσι θεωρείται για τους Ινδουϊστές, κάτι σαν ευλογία. Κι αυτό γιατί η ψυχή όποιου πεθάνει και αποτεφρωθεί εκεί, απελευθερώνεται από τον κύκλο των μετενσαρκώσεων και λυτρώνεται από τις αμαρτίες (και κατ? επέκταση από το σύστημα των καστών). Έτσι, είναι καθήκον των συγγενών (κυρίως των παιδιών) να προσφέρουν αυτή την χαρά στους αγαπημένους τους που είναι ετοιμοθάνατοι, πηγαίνοντάς τους στο Βαρανάσι, χωρίς να υπολογίσουν κόπο και έξοδα, ταξιδεύοντας από όλες τις γωνιές της χώρας.

Αν το αεροδρόμιο της Udaipur ήταν μοντέρνο, καθαρό και φροντισμένο, το αεροδρόμιο του Βαρανάσι ήταν ακριβώς το αντίθετο. Παμπάλαιο, ετοιμόρροπο, με ξεφτισμένους τοίχους, μούχλα, απερίγραπτα βρώμικο...πιο πολύ θύμιζε τουαλέτα...και φυσικά επικρατούσε πανικός... φασαρία, φωνές, Ινδοί να σπρώχνονται να βρούν τα μπαλωμένα μπαγάζια τους στον έναν και μοναδικό σαραβαλιασμένο ιμάντα, πριν προλάβει να τα αρπάξει κανένας αετονύχης...και μέσα σε όλα αυτά άλαλοι τουρίστες να παρακολουθούμε αποσβολωμένοι.

Αφού παρατήσαμε στα γρήγορα τα πράγματά μας στο ξενοδοχείο, ξεκινήσαμε για το Sarnath, μερικά χιλιόμετρα έξω από το Βαρανάσι. Το Sarnath είναι το μέρος όπου ο Βούδας έκανε την πρώτη του διδασκαλία και αποτελεί ένα από τα 4 σημαντικότερα μέρη για τον Βουδισμό.
Καλά όλα αυτά, αλλά εγώ καθόμουν σε αναμμένα κάρβουνα... ήθελα να γυρίσω στην πόλη, να περπατήσω, να δώ, να μυρίσω, να νιώσω τον παλμό...

 

[varioAthens]

Varanasi (part II)

Έτσι, ξεκινήσαμε πάλι πίσω για Βαρανάσι. Ο σκοπός ήταν να παρακολουθήσουμε την βραδυνή λειτουργία που πραγματοποιείται καημερινά στην κεντρική αποβάθρα (ghat).

Φτάσαμε μέχρι κάποιο σημείο όπου επιτρέπονται τα αυτοκίνητα και μετά συνεχίσαμε με τα πόδια.

Αν και δεν ήταν η πρώτη φορά που περπατούσαμε σε ινδική πόλη, ωστόσο το περπάτημα στο Βαρανάσι ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο.
Και στις άλλες πόλεις υπήρχε βρωμιά, σκουπίδια, κυκλοφοριακό κομφούζιο, αλλά εδώ ήταν όλα στον υπερθετικό βαθμό.
Η δυσοσμία ήταν ανυπόφορη, τα σκουπίδια που ήταν μαζεμένα στα σοκάκια σχημάτιζαν βουνά που έζεχναν, χάος στους δρόμους... για να προχωρήσουμε έπρεπε αναγκαστικά να τριβόμαστε σώμα με σώμα με άλλους διαβάτες...μέσα σε αυτό τον χαμό ένιωσα να με πασπατεύουν, μάλλον ψάχνοντας για κανα πορτοφόλι...

Αν και δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις, αυτό που αποκόμισα είναι ότι οι άνθρωποι στο Βαρανάσι ήταν η χειρότερη εκδοχή των Ινδών.
Οι ζητιάνοι μας τραβούσαν από τα χέρια ή τα ρούχα (ότι έβρισκαν εύκαιρο) και όταν καταλάβαιναν ότι δεν θα τους δίναμε τίποτα, μας έβριζαν.
Είδα σκηνές που δεν είχα ξαναδεί μέχρι εκείνη τη στιγμή σε καμία πόλη όπου βρεθήκαμε. Μέσα στο μποτιλιάρισμα, είδα ανθρώπους να κατεβαίνουν από τα μηχανάκια τους και να πιάνονται στα χέρια (αδιανόητο μου φάνηκε για τους κατά τ? άλλα φιλήσυχους Ινδούς)...Είδα αστυνόμο να βαράει αλύπητα με στυλιάρι έναν οδηγό ρίκσο για ασήμαντη αφορμή...
Με τίποτα δεν μπορούσα να πιστέψω ότι όλα αυτά διαδραματίζονταν στην πιο ιερή πόλη της Ινδίας.

Κάποτε φτάσαμε στην κεντρική αποβάθρα. Ήταν η ώρα του δειλινού και τα χρώματα του ουρανού και του ποταμού συνέθεταν μια εικόνα μαγική. Κόσμος συνέρρεε για τη βραδυνή λειτουργία.Τα σκαλιά της αποβάθρας είχαν γεμίσει πολύχρωμα σάρι και γυναίκες με ξυρισμένα κεφάλια. Βάρκες αμέτρητες έπλεαν στον Γάγγη σε πολύ κοντινή απόσταση από την αποβάθρα, γεμάτες κόσμο που θα παρακολουθούσε την λειτουργία.
Εμείς (με το απαραίτητο λάδωμα φυσικά) πιάσαμε θέση πάνω στο μπαλκόνι
ενός μαγαζιού και είχαμε πανοραμική θέα των δρώμενων.

Κάποια στιγμή η λειτουργία ξεκίνησε. Έκαναν την εμφάνισή τους 7 ιερείς-Βραχμάνοι με ύφος σούπερ σταρ. Έχοντας μία απροκάλυπτη υπεροψία (προφανώς επακόλουθο της εκ γενετής ανωτερότητάς τους) άρχισαν τα τελετουργικά, τα οποία θύμιζαν ζογκλερικές κινήσεις. Την όλη λειτουργία “έντυνε” η θρησκευτική μουσική (που όπως έχω ξαναγράψει) είναι πάρα πολύ ζωηρή, καμία σχέση με την εκκλησιαστική μουσική που έχουμε στο μυαλό μας. Θυμίζει σχεδόν μπολυγουντιανά σουξέ και οι Ινδοί ακούγοντάς την χτυπάνε παλαμάκια, τραγουδάνε δυνατά και γενικά βρίσκονται σε κατάσταση ευφορίας (έτσι μάλλον εξηγείται γιατί δεν βγαίνουν για διασκέδαση, αφού στις λειτουργίες τους ξεφαντώνουν κανονικά). Οι Ινδουϊστές που παρευρίσκονταν στην τελετή ήταν εκστασιασμένοι αλλά και οι τουρίστες απίστευτα εντυπωσιασμένοι από το σκηνικό.

Όταν η τελετή τελείωσε, ήταν πια νύχτα. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής μέσα από τα ίδια δύσοσμα σοκάκια. Οι επαίτες τώρα είχαν πολλαπλασιαστεί. Δίπλα τους, ινδουϊστές ασκητές (γνήσιοι ή απατεώνες που κοροϊδεύουν τον κόσμο? ποιός ξέρει?) σχεδόν γυμνοί, βρώμικοι, βαμμένοι με στάχτες από νεκρούς, με βλέμματα και πρόσωπα απόκοσμα.
Λένε πώς μετά τα μεσάνυχτα, που ο κόσμος αραιώνει, κυκλοφορούν και οι Agori Santus, οι οποίοι τρέφονται από σάρκες πτωμάτων που ξεβράζει ο Γάγγης. Το σκέφτομαι και ανατριχιάζω.


Το όλο κλίμα είναι μάλλον ζοφερό και κάπου εδώ θυμάμαι κάτι που είχα διαβάσει για το Βαρανάσι: ”Πώς γίνεται ένας τόπος που υπόσχεται το φως, τη χαρά και τη λύτρωση, να σκορπά τόσο φόβο και σκοτάδι?”

 

[renata]

Vario εφτασες στο απόγειο του ταξιδιού σου το Βαρανάσι..
Η εμπειρία με τον ετοιμοθάνατο δίπλα σου μοναδική---αυτή και αν ειναι πίστη..
Το αεροδρόμιο δεν πηγα με αεροπλάνο εκεί..
Η επίσκεψη στον gagga γίνεται παντα ξημερώματα έτσι??
απο οτι κατάλαβα δεν πήρατε βαρκάρη για βόλτα στον ποταμό με το ξημέρωμα..
ομολογώ οτι με αυτο ξέχασα ολα τα σοκάκια,τους επαίτες και τις μυρωδιές..
Μεγάλος ο προβληματισμός και άν θέλεις και ο θαυμασμός!!

 

[babaduma]

Η επίσκεψη στον gagga γίνεται παντα ξημερώματα έτσι??

Μα, όλο το "ζουμί" εκεί είναι: Να είσαι απ' τις 4:30-5:00 το πολύ στα ghats. Άσε που μετά τις 10:00 εκείνος ο ήλιος δεν αντέχεται.

 

[renata]

Μα, όλο το "ζουμί" εκεί είναι: Να είσαι απ' τις 4:30-5:00 το πολύ στα ghats. Άσε που μετά τις 10:00 εκείνος ο ήλιος δεν αντέχεται.

Εχω πολυ ατμοσφαιρικές φωτογραφίες ξημερώματα στον gagga!! βαρκάδα με την ανατολή του ήλιου,καπνούς απο τις καύσεις,κλπ...

 

[varioAthens]

Vario εφτασες στο απόγειο του ταξιδιού σου το Βαρανάσι..
Η εμπειρία με τον ετοιμοθάνατο δίπλα σου μοναδική---αυτή και αν ειναι πίστη..
Το αεροδρόμιο δεν πηγα με αεροπλάνο εκεί..
Η επίσκεψη στον gagga γίνεται παντα ξημερώματα έτσι??
απο οτι κατάλαβα δεν πήρατε βαρκάρη για βόλτα στον ποταμό με το ξημέρωμα..
ομολογώ οτι με αυτο ξέχασα ολα τα σοκάκια,τους επαίτες και τις μυρωδιές..
Μεγάλος ο προβληματισμός και άν θέλεις και ο θαυμασμός!!

Έγινε και η καθιερωμένη βαρκάδα ξημερώματα στο Γάγγη...έρχεται στο part III!

 

[varioAthens]

Varanasi (part III)

Την επομένη είχαμε εγερτήριο στις 4.00 για να κάνουμε την καθιερωμένη βόλτα με βάρκα στο Γάγγη.
Φτάσαμε στο κεντρικό ghat (εκεί όπου το πρηγούμενο βράδυ είχαμε παρακολουθήσει τη λειτουργία) ενώ ήταν ακόμα νύχτα. Μέχρι να επιβιβαστούμε στη βάρκα, άρχισε σιγά-σιγά να ξημερώνει. Η εικόνα ήταν μοναδική: Το υπέροχο ροζ χρώμα της ανατολής έλουζε τις αποβάθρες (ghats) με τα επιβλητικά τους πέτρινα σκαλοπάτια που φτάνουν μέχρι τον ποταμό και τα σχεδόν αρχαία κτίρια χτισμένα σύρριζα στην όχθη.

Το Βαρανάσι (ή Κάσι, ή Μπενάρες, όπως αλλιώς λέγεται) είναι από τις πιο παλιές συνεχώς κατοικούμενες πόλεις. Η ιστορία της μετρά 3.000 χρόνια και το ότι θεωρείται τόσο ιερή για τους Ινδουϊστές έχει να κάνει με το ότι πιστεύουν ότι είναι ο τόπος που κατοικεί ο Θεός Σίβα. Κι αυτός είναι ένας ακόμα λόγος γιατί θεωρείται ευλογία ο θάνατος και η αποτέφρωση στο Βαρανάσι...γιατί το επιθανάτιο μάντρα το ψέλνει ο ίδιος ο Σίβα στο νεκρό...
Ακόμα και όσοι δεν μπορέσουν να κάψουν εκεί τους νεκρούς τους, οφείλουν να έρθουν τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους στο Βαρανάσι για να ρίξουν τις στάχτες των αγαπημένων τους προσώπων στον ποταμό και να εξαγνιστούν κάνοντας και οι ίδιοι βουτιά στα νερά του Γάγγη.
Τι κι αν οι επιστήμονες έχουν προειδοποιήσει ότι τα επίπεδα μόλυνσης του Γάγγη είναι τέτοια που κινδυνεύει άμεσα η υγεία τους? Οι πιστοί τους αγνοούν και βουτάνε για να ξεπλυθούν οι αμαρτίες τους.

Οι συγκλονιστικές εικόνες άρχισαν να ξεδιπλώνονται σιγά-σιγά στα μάτια μας. Από την μία, συγκινημένοι πιστοί όλων των ηλικιών, οικογένειες ολόκληρες με τα μικρά παιδάκια τους να πλένονται όλοι μαζί στον Γάγγη έχοντας στα πρόσωπά τους έκδηλη τη συγκίνηση και το δέος. Ποιός ξέρει από πόσο μακρυά ερχόντουσαν?
Από την άλλη, οι μόνιμοι κάτοικοι του Βαρανάσι να κάνουν την καθημερινή ατομική τους υγιεινή: σαπουνίζαν το κορμί τους, έπλεναν τα δόντια τους.
Πιο πέρα άλλοι έπλεναν και άπλωναν ρούχα (μεταξύ των οποίων και τα σεντόνια-πετσέτες των hostels που βρίσκονται πάνω στην όχθη!).

Μετά τα bathing ghats προχωρήσαμε προς τα cremation ghats (κρεματόρια) παρακολουθώντας συγκλονισμένοι σκηνές από το τελετουργικό των καύσεων: Συγγενείς κουβαλάνε τον νεκρό τυλιγμένο με λευκό σάβανο, ένας άντρας ξυρίζει το κεφάλι του και μετά βουτάει στον Γάγγη (είναι αυτός που θα ανάψει την πυρά), βρέχουν τον νεκρό στον ποταμό, η πυρά ανάβει, το σώμα τοποθετείται επάνω, οι συγγενείς ψάλλουν αλλά δεν κλαίνε... γι’ αυτό και οι γυναίκες απαγορεύεται να παραβρεθούν στην καύση, μήπως τυχόν και κλάψουν και έτσι δεν μπορέσει να απελευθερωθεί η ψυχή από το σώμα.

Για κακή μας τύχη το σημείο αποβίβασης, στο τέλος της βαρκάδας αυτής, είναι πάνω σε ένα κρεματόριο... Αισθάνομαι σα να εισβάλλω και να παραβιάζω ότι πιο ιερό και προσωπικό της οικογένεις που αποχαιρετάει τον άνθρωπό της... Προσπαθώ να πάρω τα μάτια μου από τη φωτιά που καίει το πτώμα, αλλά η μυρωδιά της καμένης σάρκας κολλάει στα ρουθούνια μου...
Και μέσα στη φόρτισή μου, έρχονται πάνω μας μερικά “κοράκια” που προσφέρονται για λίγες ρουπίες να μας δείξουν από απόσταση αναπνοής πτώματα...Φεύγω τρέχοντας...

Τι κι αν μετά περιπλανηθήκαμε στο Βαρανάσι βλέποντας Ναούς, περπατώντας και χαζεύοντας στα σοκάκια? Το μυαλό δεν ξεκόλλησε λεπτό από αυτά που είχαμε δεί προηγουμένως... και για να είμαι ειλικρινής, ένα μήνα αφού έχω γυρίσει από το ταξίδι μου εκεί, το μυαλό μου ακόμα δεν λέει να ξεκολλήσει...

 

[pattyyy]

H περιγραφή σου είναι υπέροχη, οι φωτογραφίες καταπληκτικές και η πρόθεσή μου να ταξιδέψω στην Ινδία όλο και μεγαλύτερη!

 

[xenos]

Vario πιστευω οτι οι πολυ συγκλονιστικες στιγμες της ζωης μας -οπως αυτες που εζησες στο Βαρανασι- δεν ξεχνιουντε ποτε.

Ελπιζω να μην σε πειραξει που προσθετω ενα βιντεο στην ιστορια σου χωρις να σε ρωτησω.

 

[varioAthens]

@ xenos εννοείται πως δεν με πειράζει! Ας το βάλουν οι συντονιστές και ως ενότητα στην ιστορία να "ντύσει" δεόντως το Βαρανάσι! Σε ευχαριστώ!

@ pattyyy έχω αρρωστήσει με αυτό το ταξίδι... σήμερα περπατούσα, είδα κάτι ινδούς μικροπωλητές και έστησα αυτί να ακούσω τη γλώσσα γιατί μου έλειψε, το πιστεύεις?

 

[meli]

Η Ινδια ειναι αρρωστια,τι να πω??? Κι εγω εχω παθει κολλημα μεγαλο!

 

[varioAthens]

Η Ινδια ειναι αρρωστια,τι να πω??? Κι εγω εχω παθει κολλημα μεγαλο!

... πάμε για το Νότο της τώρα?