Θιβέτ Θιβέτ Ταξίδι σε μια ανύπαρκτη χώρα

[ioanna karagianni]

Αυτοί οι σέρπας είναι απίθανοι τύποι. Καθόντουσαν όλο το βράδυ και λέγανε ιστορίες για τα βουνά. Θα την εγκαταλείψω την άλλη και θα κάτσω εδώ μαζί τους να κουβαλάω τα δικά τους πράγματα. Αυτοί πάνε σε πολύ ωραία μέρη και είμαι σίγουρος ότι δεν θα κουβαλάνε καθόλου καλλυντικά μαζί τους. Όλα είναι απίθανα εδώ. Πάνω από τις σκηνές έχει φανεί το Έβερεστ, δηλαδή σκέψου αδελφάκι μου να βγαίνεις από το σπίτι σου και να έχεις θέα το Έβερεστ, ακριβώς από πάνω σου!!! Αυτοί εδώ θα πρέπει να είναι πραγματικά σκληροί τύποι. Και εγώ για τέτοιους τύπους είμαι φτιαγμένος, αλλά δεν με αγόρασαν αυτοί, με αγόρασε η άλλη και με κουβαλάει στα βουναλάκια και στα κυριλέ. Γιατί αυτοί είναι οι κουβαλητές που μεταφέρουν τα ρούχα τα φαγητά και γενικώς κάνουν ότι χρειάζεται ώστε οι εξερευνητές μας να είναι άνετοι και το μόνο βάρος τους να είναι τα trekking poles και η φωτογραφική μηχανή τους. Και ορειβάτες είδα πολλούς στα βουναλάκια που με πήγαινε η δικιά μου . Ήταν εκείνοι οι απίθανοι τύποι που ήταν πάντα σε φόρμα, απολαμβάνανε το περπάτημα, προσέχανε τους άλλους, και αν επέτρεπαν οι συνθήκες και το βουνό ανέβαιναν στην κορυφή. Αλλά ήταν και οι άλλοι που ήθελαν να «κάνουν» το βουνό σε λίγη ώρα για να έχουν να κοκορεύονται και «κατακτούσαν» τις κορυφές, και συνεχίζανε έτσι την αναμέτρηση που είχαν ξεκινήσει στο δημοτικό στις τουαλέτες του σχολείου τους. Αυτών των τελευταίων θα είναι και τα σκουπίδια που λένε ότι υπάρχουν στο Everest και το ανεβάζουνε στο top 5 των πιο βρόμικων τοποθεσιών του πλανήτη! Κουτάκια coca-cola, κονσερβοκούτια, πλαστικά κλπ στα 5545 μέτρα, σε μια γειτονιά όπου το σκουπιδιάρικο του δήμου Everest δεν περνάει ποτέ. Αυτά σε μια από τις πολλές κορυφές των Ιμαλαίων όπου οι κατακτητές θα ενοχλήσουν τη χλωρίδα, την πανίδα και ακάλεστοι θα βρεθούν στα Himalaya, που στα σανσκριτικά σημαίνει: «κατοικία του χιονιού». Ουπς… όχι των ανθρώπων...
Για αυτό εγώ το προτιμώ σε μορφή μπύρας το Everest.



Τώρα που την θυμήθηκα, κατενθουσιασμένοι γυρίσανε όλοι, και μόλις βγήκανε από το πούλμαν είδαν ότι το βουνό φαινόταν το ίδιο καλά και από τον καταυλισμό και ξανά μανά χαιρόντουσαν και πλάκωσαν τις φωτογραφίες.

Η Ίριδα με την Φούλα φύγανε για να βγάλουν και άλλες φωτογραφίες γιατί είχε κάτι μεγάλες λακκούβες με νερό στην διαδρομή και έκαναν τα βουνά ωραία αντανάκλαση. Αλλά η δικιά μου έμεινε πίσω γιατί λέει ήθελε να σβήσει από την μηχανή όλες τις φωτογραφίες που είχαν μέσα κεφάλια Κινέζων (φτου). Γιατί λέει εκεί που πήγαιναν να βγάλουν μια φωτογραφία τσουπ ένας Κινέζος (φτου) φύτρωνε μπροστά τους γιατί σημασία δεν δίνανε αν χαλάγανε την φωτογραφία του άλλου. Και η δικιά μου είπε πως αν ξαναδεί δάχτυλα να σχηματίζουν το σήμα της νίκης (ή της ειρήνης που λένε εδώ) θα τα κλαδέψει.

Κάτσαμε όλοι μαζί στην σκηνή μας και περιμέναμε τις δύο φωτογράφους που άκουσαν το κάλεσμα της τέχνης τους. Σομπίτσα, τσαγάκι και κουβεντούλα. Ήρθε και ένας καινούργιος ξεναγός με δύο αμερικανιδούλες. Ήταν οι νέοι κάτοικοι της σκηνής. Η δικιά μου έπιασε κουβέντα μαζί τους καθότι κουτσομπόλα, και έμαθε ότι είχαν έρθει κατευθείαν από Λάσα, και ότι θα έμεναν μία μέρα και μετά δεν ήξεραν τι να κάνουν. Και ο Stav που είναι απίθανος τύπος τους είπε και για την λίμνη και τους έδωσε οδηγίες για το που μπορούν να πάνε και τι να μπορούν να κάνουν. Και η δικιά μου τους ρώτησε αν έχουν προμηθευτεί με φιάλες οξυγόνου και αυτές είπανε όχι γιατί χρειάζονται; Και η δικιά μου που ήθελε να ξεφορτωθεί την φιάλη της και να κάνει την καλή ταυτόχρονα τους είπε ναι χρειάζονται, και να πάρτε την δική μας. Και η μια από τις δύο λέει ευχαριστώ και την παίρνει, την κουνάει λίγο και λέει, «It’s empty». Και εκεί κατάλαβα ότι δεν είναι μόνο αυτή που με κουβαλάει λειψή, αλλά κυκλοφορούνε και άλλες.

Ήρθανε και οι άλλες δύο που είχαν βγάλει κάτι απίθανες φωτογραφίες,

και μπήκαμε στα τζιπ για να φύγουμε. Εγώ θα έμενα αλλά δεν ήθελα να αφήσω μόνο του το φιλαράκι μου τον Λιόσα. Η Ντρόγκα κάθισε δίπλα του και μας πληροφόρησε ότι ο δρόμος που θα κάνουμε λέγεται και death road, και η δικιά μου λέει «γιατί ως τώρα σε ποιο road ήμαστε; Υπάρχει και χειρότερος;». Η Ντρόγκα όμως ήταν πολύ χαρούμενη και μας εξήγησε ότι θα κατηφορίσουμε πολλλύύύύύ και απότομα για να φτάσουμε πολύ χαμηλά κοντά στο Νεπάλ. Εκεί θα κοιμηθούμε και το άλλο πρωί θα σηκωθούμε πρωί πρωί για να περάσουμε από τον έλεγχο του τελωνίου. Γιατί δεν ξέρω αν σας το είπα αλλά εμείς αύριο θα φύγουμε από το Θιβέτ.


Προσοχή προσοχή ο αλήτης διαβάζει κρυφά, αυτά που λέει περί κουβαλητών και σκουπιδιών τα έχει αντιγράψει από το άρθρο του Δ. Κιτσικόπουλου, και το βρήκε στο city news and voices - Στην κατοικία του χιονιού | www.athensvoice.gr ο αρχηκλέφταρος

 

[astral]

ααχ τι καλάαα...πολύ μου είχε λείψει αυτός ο απίθανος τύπος!!

 

[Eftichia]

ειναι σιγουρο παντως πως οι φωτογραφιες ειναι απιθανες!!!!!!!!!!!!!!
καθως και εσεις απιθανοι τυποι!!!!!!!!!!!!

 

[KLEOPATRA]

Τι να λεμε τωρα και για τις φωτο και για την ιστορια!Δεν υπαρχουν αυτα !Ξεπερνουν κατα πολυ την εννοια του ταξιδιου οπως την εχουμε στο μυαλο μας.

 

[ioanna karagianni]

Όταν εκείνο το πρωί μπήκαμε στο τζιπ μας για να φύγουμε γνώριζα πως πίσω μου θα άφηνα μια από τις πιο συγκλονιστικές περιοχές του κόσμου, πως οι επόμενες ώρες θα περνούσαν παρέα με τον Michael Jackson να κουνιέται στους ρυθμούς του billy jean και πολλά θιβετιανά άσματα και πως μας περίμενε μια μακριά κατηφορική και επώδυνη διαδρομή. Μόνο που αν ήξερα πόσο επώδυνη ήταν μάλλον θα έμενα εκεί, στο καταυλισμό. Σερβιτόρα στην σκηνή της κυριούλας να σερβίρω τσάμπα στους σέρπας, μια χαρά δουλειά. Ανυποψίαστοι και αθώοι, μεθυσμένοι ακόμα από την τύχη μας μπήκαμε και πρόθυμα στα τζιπ στρογγυλοκαθίσαμε.

Η διαδρομή μου θύμιζε σκηνές από παλιές ταινίες western με τους καβαλάρηδες να περιπλανιούνται σε πλατιές γυμνές εκτάσεις. Μόνο που εμείς δεν λικνιζόμασταν σε σέλες τετράποδων αλλά σε καθίσματα τετράτροχων. Ανακαλύψαμε πως η χθεσινή ομίχλη κάλυπτε ένα κακοτράχαλο δρόμο χαραγμένο στην μέση του πουθενά. Μπροστά μας το τίποτα, όπως και πίσω μας, όλα τυλιγμένα σε μια θολή ατμόσφαιρα. Κατά διαστήματα τα αυτοκίνητα σταματούσαν για να ξεκουραστούν οδηγοί και μηχανές.

Ο Λιόσα μας, οδηγούσε νευρικά και γρήγορα, κάθε φορά που σταματούσαμε έπρεπε να περιμένουμε τους άλλους που ακολουθούσαν αρκετά πίσω μας. Ο δικός τους οδηγός ήταν πολύ πιο συντηρητικός και σοβαρός από τον δικό μας. Για την ώρα αυτό δεν ήταν πρόβλημα, αργότερα μετάνιωσα που δεν είχα προτιμήσει την ήσυχη, αργή οδήγηση του ανώνυμου οδηγού και έμεινα πιστή στον πληθωρικό και ριψοκίνδυνο Λιόσα.

Οι στάσεις μας ήταν συνήθως στην μέση του πουθενά εκτός από αυτήν που κάναμε στο Old Tingri. Τώρα που το σκέφτομαι και εκεί αν εξαιρέσουμε τα χαρακτηριστικά χαμηλά σπίτια πάλι η μέση του πουθενά ήταν.

Το τοπίο παρέμενε ίδιο στην αρχή. Χαμηλοί θάμνοι, επίπεδες εκτάσεις καλυμμένες με νερό, άλογα, και παιδιά να πλησιάζουν τρέχοντας (από πού άραγε για να δουν από κοντά αυτούς τους παράξενους ξένους.

Ο δρόμος όλο πιο στενός και κατηφορικός άρχισε να θυμίζει το τρενάκι του τρόμου. Ο Λιόσα έτρεχε, δεν ξέρω αν έτρεχε πολύ ή εμάς μας φαινόταν έτσι από τις έντονες αναταράξεις. Το άλλο αυτοκίνητο πάντως πήγαινε αισθητά πιο αργά και προσεχτικά γιατί είχε μείνει πολύ πίσω. Ο Σταύρος μονολογούσε συνεχώς για μια αποκόλληση που την έβλεπε λέει να έρχεται, εγώ προσπαθούσα να συγκράτησω το σώμα μου στην θέση του αλλά αυτό δεν υπάκουε και την περισσότερη ώρα βρισκόμουν χυμένη στα γόνατα της Ισαβέλλας, να προσπαθώ να συμμαζέψω πόδια και χέρια σε μια ευπρεπή στάση. Το πρόγραμμα περιλάμβανε πολλές εναλλαγές όπως όλες οι τρομαχτικές διαδρομές που σέβονται τον εαυτό τους. Έτσι γευτήκαμε την βουτιά στο κενό όταν ο δρόμος μπροστά μας έτσι χωρίς καμιά προειδοποίηση τελείωσε, εξαφανίστηκε, απλά δεν υπήρχε. Ο Λιόσα απτόητος συνέχισε να οδηγεί προς το κενό. Που μας πάει; μπροστά δεν υπάρχει πλέον έδαφος, σταμάτα σταμάτα!!! Οι μπροστινές ρόδες βρέθηκαν στο κενό το αυτοκίνητο προς μεγάλη χαρά του οδηγού μας βρέθηκε στον αέρα και μετά προσγειώθηκε με θόρυβο στον απότομο κατήφορο. Τόσο απότομο που δεν μπορούσαμε να έχουμε οπτική επαφή μαζί του όσο βρισκόμασταν στην ευθεία. Κατηφορίσαμε έτσι αρκετή ώρα, με σπασμωδικές κινήσεις προσπαθούσαμε να επαναφέρουμε τα ρούχα μας στα σωστά μέρη του σώματος μας ώστε να μας δίνουμε μια κόσμια εμφάνιση. Η Ισαβέλλα τραβούσε την μπλούζα της πάνω στην κοιλιά της γιατί με τα πάνω κάτω είχε ανέβει στο λαιμό, εγώ κρατούσα το παντελόνι που με την τριβή είχε αρχίσει να μου φεύγει και ο Σταύρος συνέχισε να μονολογεί για την αποκόλληση. Οι λέξεις βγαίνανε συλλαβιστά, «Βρε- παι-διά εί-στε σί-γου-ροι πως πλη-ρώ-σα-με για να κά-νου-με αυ-τό το τα-ξί-δι;».

Όταν μετά από λίγο ξαναπήραμε τα ίσα μας είπαμε ότι τα δύσκολα πέρασαν αλλά κάναμε λάθος. Ο δρόμος έγινε λοξός, δηλαδή το αυτοκίνητο έγερνε προς την μια πλευρά, έτσι όλοι τσουλήσαμε μαλακά προς την αριστερή πλευρά και το αριστερό μάγουλο του Σταύρου ενώθηκε με το τζάμι της πόρτας δημιουργώντας μια ιδιότυπη χαλκομανία, όσο εμείς συνθλίβαμε την δεξιά του πλευρά πέφτοντας πάνω του. Για λίγο ξέχασε την αποκόλληση. Αμέσως μετά το αυτοκίνητο που προπορευόταν, γιατί υπήρχε και ακόμα ένας τρελός σε αυτήν την διαδρομή, κόλλησε στις λάσπες αναγκάζοντας και τον καλό μας καουμπόι να σταματήσει πίσω του. Άνοιξε την πόρτα και χυθήκαμε και οι τρεις μας έξω. Φιλούσαμε τον χώμα με ευγνωμοσύνη όταν μας έφτασαν οι υπόλοιποι. Ο Δημήτρης μας πλησίασε ακτινοβολώντας, «Τι υπέροχο ταξίδι!!» δήλωσε. Ω ναι έπρεπε να είχα προτιμήσει τον άλλο οδηγό.

Όσο περισσότερο κατεβαίναμε η βλάστηση γινόταν όλο και πιο πυκνή και αυτό ήταν μια ευχάριστη αλλαγή, το τοπίο έμοιαζε περισσότερο με Νεπάλ πια και λιγότερο με Θιβέτ. Δύο χώρες τόσο κοντά αλλά τόσο διαφορετικές. Η κακή αλλαγή ήταν πως ο δρόμος αν και άσφαλτος πλέον δεν ήταν καθόλου μα καθόλου πιο ασφαλείς. Ήταν στενός χαραγμένος στην πλευρά του βουνού και η μια του μεριά χανόταν σε μια πράσινη άβυσσο. Εγώ φυσικά καθόμουν όσο γινόταν πιο μακριά από αυτό τον γκρεμό χωρίς τέλος. Προσπαθώ να αγνοώ τα υψοφοβική μου τάση αλλά όταν μπροστά μου έχω την ρόδα του αυτοκινήτου να φλερτάρει ασύστολα με το κενό δεν βοηθάει. Επίσης δεν βοηθούσαν τα σχόλια του Σταύρου.
-Πωπω είναι πολύ ψηλά
Κλείνω τα μάτια
-Από αυτήν την πλευρά έχει έναν γκρεμό!!! Δεν μπορώ να δω που τελειώνει
Βγάζω το κομποσκοίνι
-Μα τέτοια χαράδρα δεν έχω ξαναδεί
Το διαβατήριο στα δόντια
-Τρέχει πολύ νομίζεις μερικές φορές πως θα πέσει στο κενό
Η σύνοψη που είναι η σύνοψη;
Αυτό το εξαίσιο κορίτσι η Ισαβέλλα έβαλε τέλος σε αυτές τις γλαφυρές περιγραφές,
-Σταμάτα πια η Ιωάννα έχει γίνει κίτρινη από τον φόβο της.

Μέσα σε αυτήν την χαρούμενη ατμόσφαιρα φτάσαμε στην Zhangmu. Μια πόλη χτισμένη κατά μήκος του δρόμου. Σε αυτήν φτάνουν όλοι όσοι θέλουν να περάσουν στο Νεπάλ. Τα σύνορα είναι μια μικρή γέφυρα. Την ονομάζουν γέφυρα της φιλίας. Μόνο που οι Θιβετιανοί δεν μπορούν να την διασχίσουν. Τους απαγορεύεται η έξοδος από την χώρα.
Η φιλία τελικά έχει πολλές και διαφορετικές ερμηνείες.

 

[KLEOPATRA]

Μ αρεσε η καταληκτικη φραση!!!

 

[ΕΡΣΗ]

Τι; Ελπιζω να μην τελειωσε! Πες μου οτι δεν τελειωσε, αλλιως θα πεσω στα σκληρα! Να το ξερεις! Να δω την δικια σου ερμηνεια για τη φιλια! Κανε κατι ωστε να μην το σταματησεις!

 

[ioanna karagianni]

Όχι καλέ που θα τελειώναμε τόσο εύκολα, από τον Σεπτέμβρη την παλεύουμε αυτήν την ιστορία, έτσι εύκολα θα σας αφήσουμε;

 

[ΕΡΣΗ]

Ουφ! Ησυχασα τωρα!

 

[dim kyr]

Αλητάμπουρα, σου έχω πρόταση.
Παράτα την δικιά σου που έχει παρει τα βουνά για να βρει καποιον μοναχό να ξελογιάσει και έλα μαζί μου, θα περάσουμε απίθανα.
Θα σε έχω στην χλιδή και στην πολυτέλεια, στα λούσα και στα βελουδα. Αστην αυτήν.....
Με εμένα θα είσαι άρχοντας. Ξενοδοχεία 5*, μετακινήσεις με λιμουζίνα, κανένα απρόοπτο και γενικά θα περάσουμε ζάχαρη.
Ασε που εγω δεν θα σε φορτωσω και 50 κιλά φάρμακα για ουρίες, ζάχαρα κλπ....
Μην το σκέφτεσαι... μαζί μου... ευκαιρία είναι!!!!

 

[ioanna karagianni]

Μανταμίτσα την κλείσαμε την συμφωνία!!! Εσύ δεν είσαι αυτός ο απίθανος τύπος που κυκλοφορείς μόνο με ΚΤΕΛ και κάνεις οργανωμένες διακοπές με τις ξάπλες σου τις αρίδες σου και τα ωραία σου; Σου 'ρχομαι!!!!!!!

Α ώστε φάρμακα ήταν αυτά στο σακουλάκι και μου έλεγε ότι ήταν καλλυντικά;

 

[ioanna karagianni]

Αυτό το μέρος δεν είναι καθόλου απίθανο. Μου θυμίζει Ελληνικές πόλεις. Που πάτε και βρίσκετε ένα πολύ ωραίο μέρος σε βουνό ή σε θάλασσα και κτίζετε κάτι χάλια κτίρια όπου να ναι. Έτσι και εδώ. Μέσα στην τρελή πρασινάδα ξεφυτρώνουν κάτι πολυκατοικίες πολύ άθλιες. Μια από αυτές είναι και το ξενοδοχείο μας. Αδελφάκι μου καλύτερα στους σέρπας και ας μέναμε σε σκηνές. Το ξενοδοχείο δεν έχει πάρκινγκ και σταματήσαμε στην άκρη ενός πολύ στενού δρόμου και τα άλλα αυτοκίνητα δεν μπορούσαν να περάσουν και έτσι έμαθα πως βρίζουν οι οδηγοί στο Θιβέτ.

Ούτε ασανσέρ έχει αλλά εμένα δεν με νοιάζει γιατί έτσι και αλλιώς η δικιά μου θα με ανεβάσει, αυτή την φορά όμως την λυπήθηκα και της ήμουν ελαφρύς. Την λυπήθηκα γιατί έχουν δύο μέρες να φάνε που στους ανθρώπους είναι σημαντικό και πολλές μέρες να κοιμηθεί, και αυτό το καταλαβαίνω, αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί τόση φασαρία για την καθαριότητα, έχουν βρωμίσει λένε και πρέπει να κάνουν μπάνιο τσ τσ τσ.

Το ξενοδοχείο δεν το θυμάμαι και πολύ καλά. Κάτι υγροί διάδρομοι μου ‘ρχονται στο νου, κάτι χαλασμένοι τοίχοι… πιο πολύ θυμάμαι το ύφος της Ίριδας όταν έμπαινε στο δωμάτιο, μου θύμισε παιδάκι που κοιτάζει την πέτσα στο γάλα του.

Κάποιο μπάνιο θα πρέπει να κάνανε, κάποιο εστιατόριο από τα διάφορα τουριστικά που είχε εκεί, θα πρέπει να βρήκανε για να φάνε αλλά το βράδυ γύρισαν νωρίς. Το πρωί τους περίμεναν νωρίς νωρίς οι οδηγοί και η Ντρόγκα που είναι πολύ απίθανος τύπος. Εγώ ήμουν πολύ λυπημένος γιατί ήταν η τελευταία φορά που θα την έβλεπα.

Ότι είχε περισσέψει από τα ρούχα της η δικιά μου τα είχε βάλει τελείως πρόχειρα μέσα μου γιατί λέει θα ψάχνανε όλα μας τα πράγματα πριν μας αφήσουν να φύγουμε από εκεί. Αυτό δεν το είχα πολυκαταλάβει δηλαδή υπήρχε περίπτωση να με ψαχουλέψει Κινέζος; (φτου), πως το ανέχονταν οι άλλοι αυτό; Μπήκαμε στα αυτοκίνητα και κατηφορίσαμε λίγο πιο κάτω, σταματήσαμε εκεί που είχε ένα μεγάλο κτίριο και πίσω του υπήρχε μια μικρούλα γέφυρα. Εκεί αποχωρίστηκα και τον Λιόσα που ήταν απίθανο φιλαράκι. Αυτό δεν μου αρέσει εμένα στα ταξίδια που γνωρίζεις ανθρώπους περνάς μαζί τους τόσες δυσκολίες και μια μέρα τους λες απλώς γεια και φεύγεις. Και δεν τους ξαναβλέπεις ποτέ πια, αυτό δεν είναι ωραίο.

Φτάσαμε μπροστά σε μια πόρτα και ήμασταν πολλοί. Όλοι τουρίστες, ισπανοί, ελβετοί, γερμανοί, όλοι ευρωπαίοι, και εμείς. Περιμέναμε και περιμέναμε. Εγώ είχα αρχίσει να ανησυχώ γιατί την Ισαβέλλα μας την καλοκοίταζε ένας Κινέζος και της είχε πιάσει την κουβέντα, αλλά οι άλλοι δεν δίνανε σημασία. Και μετά ήρθε κάποιος και άνοιξε την πόρτα και αρχίσαμε να μπαίνουμε όλοι μέσα με την σειρά. Είχε πολλά γκισέ στην σειρά και οι τουρίστες αφήνανε πάνω τους τα σακίδια τους και οι Κινέζοι (φτου) τις ανοίγανε και τις ψάχνανε. Ένας ψηλός Ολλανδός μπροστά μας είχε ένα πολύ ωραίο βιβλίο με χοντρό εξώφυλλο και η Κινέζα (φτου) το ξεφύλλισε και άρχισε να σκίζει σελίδες από μέσα. Η δικιά μου τον κοίταξε και αυτός ανασήκωσε τους ώμους του αλλά εγώ τον είδα που είχε γίνει πιο κόκκινος από ότι ήταν πριν. Μετά ήταν η σειρά μας και αυτή η δειλή με εγκατέλειψε υπάκουα στα χέρια της Κινέζας που με άνοιγε από δω με ζούπαγε από εκεί και ρώταγε αν είχα μέσα τίποτε βιβλία. Όχι μαντάμ δεν έχω βιβλία να μου σκίσετε εμένα, ότι ενδιαφέρον είχα μου το πήρατε στο αεροδρόμιο. Η δικιά μου έριχνε κρυφές ματιές στις σελίδες που είχε σχίσει από τον Ολλανδό και είδε πως ήταν χάρτες που έδειχναν την Κίνα ξεχωριστά από το Θιβέτ. Και μετά αυτή τέλειωσε το ψαχούλεμα και δεν μας πήρε τίποτε αυτή την φορά ούτε καν τα καλλυντικό για να ξεφορτωθώ επιτέλους.

Συναντηθήκαμε όλοι μαζί και η Ντρόγκα κανόνισε τα τελευταία χαρτιά για να φύγουμε από την χώρα. Τώρα ήμασταν έτοιμοι να περάσουμε πεζοί αυτήν την μικρή γέφυρα που σας έλεγα πριν. Την λένε γέφυρα της φιλίας. Εγώ όταν ακούω γέφυρα φιλίας φαντάζομαι ζεστές αποχαιρετιστήριες αγκαλιές, χαμόγελα, χέρια που κουνιούνται για αντίο, και ανθρώπους να πηγαινοέρχονται χωρίς κανένας να τους ρωτάει ποιοι είναι και τι κουβαλάνε. Δηλαδή εγώ όταν ακούω για γέφυρα φιλίας λέω αυτοί είναι άνετοι τύποι και απίθανα φιλαράκια και όποιος θέλει πάει όπου θέλει γιατί στην πραγματικότητα τι είναι; Μόνο ένα ποτάμι. Όμως αυτό που η φύση το ονόμασε ποτάμι, άλλοι το ονόμασαν όριο και την αυστηρή επιτήρηση, την αστυνόμευση και την απαγόρευση την είπαν φιλία.