Θιβέτ Θιβέτ Ταξίδι σε μια ανύπαρκτη χώρα

[vagantos]

... και να συμπληρώσω: Ειδικά αν συνοδεύεται απ' τον "ορό της αλήθειας"...

Τώρα, βέβαια, αν πρόκειται για καμμιά καλλονή σαν αυτήν



νομίζω ότι ο πατήρ θα μας έδινε την ευχή του...

...Αφού πρώτα επιχειρούσε ο ίδιος ( ο πατήρ) να την επαναφέρει εις την οδόν της αρετής.

 

[ioanna karagianni]

Ψάχνω ψάχνω να βρω φωτογραφίες με ωραίες γυναικείες παρουσίες, αλλά δεν βρίσκω. Μα υπήρχαν πολλές όμορφες γυναίκες το θυμάμαι. Πάω να ξαναψάξω.
.........
.........

Μπα όχι μόνο μοναχούς έχω φωτογραφίσει.

 

[astral]

Μπα όχι μόνο μοναχούς έχω φωτογραφίσει.

χαχαχα...δεν είχα καμμία αμφιβολία!! :xmas_mrgreen::xmas_mrgreen:

 

[ioanna karagianni]

Το Ralung monastery ήταν η τελευταία στάση στο πρόγραμμα της ημέρας, μετά θα μπαίναμε πάλι στον κεντρικό δρόμο που θα μας πήγαινε έως την Gyantse. Δεν θα περιγράψω το μοναστήρι γιατί δεν διέφερε και πολύ από τα προηγούμενα, πολύχρωμα ταβάνια, ζωγραφισμένες πόρτες, υφάσματα στις κολώνες και Βούδες, πολλοί Βούδες, τροφή στην ξενάγηση της Ντρόγκα.
Στην αυλή του μοναστηριού ένας μοναχός είχε απλώσει όλα τα ασημένια τάσια που είχε η περιοχή και τα γυάλιζε υπομονετικά και σχολαστικά ένα ένα.
Από την αποχαύνωση που μου προκαλούσε η επαναλαμβανόμενη κίνηση του με ξεκώλυσε η Ντρόγκα, μου υποσχέθηκε ότι στο εσωτερικό υπάρχουν παμπάλαιοι πάπυροι που δεν είχαμε δει σε κανένα άλλο μέρος ως τώρα.
Μετά βίας απέσπασα το βλέμμα μου από τα χέρια του μοναχού που απερίσπαστος συνέχιζε την δουλειά του και την ακολούθησα.

Στην βιβλιοθήκη ο νεαρός μοναχός μας ξεδίπλωσε πάπυρους μαύρους με χρυσά γράμματα, φθαρμένους στις άκρες αλλά καλοστεκούμενους για τους αιώνες που χρονολογούνταν. Οι βιβλιοθήκες των μοναστηριών ήταν πόλος έλξης για όλους μας. Ήταν πάντα δροσερά και ήρεμα εκεί μέσα, και τα ράφια τους φιλοξενούσαν τα καλοδιπλωμένα υφάσματα που μέσα τους φυλούσαν τα μεγάλα παραλληλόγραμμα φύλλα των προσευχών τους.
Βγαίνοντας πάλι έξω στο φως με υποδέχτηκε μια σκηνή τόσο αστεία που αν δεν σεβόμουν την ιερότητα του χώρου θα είχα ξεσπάσει σε φωναχτά γέλια. Μπαίνοντας είχα αφήσει έναν μοναχό τα τρίβει τάσια, βγαίνοντας βρήκα και την Ισαβέλλα με τον Σταύρο να τρίβουνε με εξέχοντα ζήλο τα απλωμένα δοχεία μαζί με τον μοναχό που δεν μπορούσε να κρύψει το χαμόγελο του.
Μερικοί από μας είχαμε βαρεθεί τόσο πολύ τις ξεναγήσεις που καταφύγαμε στις καθημερινές δουλειές των μοναχών για να ξεφύγουμε από την πλήξη μας.
Μετά από αυτήν την πολύ επιτυχημένη σταδιοδρομία των συνοδοιπόρων μας στο γυάλισμα οι μοναχοί δεν ήξεραν πως αλλιώς να μας δείξουν την ευγνωμοσύνη τους και μας κάλεσαν πάλι για τσάι, όλους αυτήν την φορά. Ο Δημήτρης είναι προνοητικός άνθρωπος, με κοίταξε εξεταστικά και με ρώτησε «αισθάνεσαι κομμάρες;», «όχι νοιώθω καλά, ευχαριστώ για το ενδιαφ…», «αναγούλες, τάσεις προς εμετό; Έχεις βγάλει καντήλες;» «μα όχι είμαι μια χαρά», «χμ έχουν περάσει ήδη δύο ώρες από την ώρα που ήπιες το τσάι στο άλλο μοναστήρι, άρα μάλλον είναι ασφαλές, ας πάμε λοιπόν να δοκιμάσουμε το τσα τους».
Αυτήν την φορά στην κουζίνα δεν υπήρχαν χωρικοί, μόνο οι μοναχοί μαζί με τον ηγούμενο τους, έναν χαμογελαστό ήρεμο γέρο που με λίγη καλή διάθεση τον φανταζόσουν σαν τον γέρο σοφό της περιοχής. Κατά τα άλλα και αυτή η κουζίνα ήταν μικρή σκιερή με μια μεγάλη σόμπα φορτωμένη με κατσαρόλες. Ήπια ένα ακόμα τσα, παρακολουθώντας την συζήτηση που κυλούσε αργά και δύσκολα ανάμεσα στα Θιβετιανά-αγγλικά-ελληνικά. Όταν αδειάσαμε τις κούπες μας, χαιρετήσαμε τους χαμογελαστούς μοναχούς και ξαναμπήκαμε στα τζιπ. Δεν μπόρεσα να μην προσέξω ότι τώρα το τζιπ μας φαινόταν ακόμα πιο βρώμικο από πριν.
Μετά από τον σχετικό χωματόδρομο και τις συνηθισμένες λακκούβες ξαναβρεθήκαμε στον πολιτισμένο κεντρικό δρόμο. Δίπλα στον δρόμο κυλούσε ένα εντυπωσιακά μεγάλο κανάλι με πολύ νερό, πολλές σημαίες προσευχής και ένα φράγμα.

Είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε για ώρες αυτό το ποτάμι γιατί τα αυτοκίνητα μας αφού αργοκύλισαν για λίγο ήρθαν και σταμάτησαν στην τεράστια ουρά που είχε δημιουργηθεί από όλα τα προηγούμενα οχήματα. Τοπικά λεωφορεία, ντόπια σαραβαλάκια, τουριστικά βαν και τζιπ έκαναν ένα ατελείωτο κομβόι που χανόταν κάπου στην στροφή του δρόμου. Ο Σταύρος έλαμψε «κατολίσθηση! έχουμε κατολίσθηση! Σας το είπα εγώ, δεν σας το είπα ότι θα το παθαίναμε; Να τώρα δίκιο δεν είχα ;; ε;ε;», «Ωραία, αντιγυρίζει η Ισαβέλλα, τώρα μας μένει: ένα ντεραπάρισμα, μια επίθεση εξωγήινων και μια πλημμύρα, και όλες σου οι προφητείες θα έχουν πραγματοποιηθεί». Όμως ο Σταύρος-Νοστράδαμος, ήταν πολύ ενθουσιασμένος για να πιάσει την λεπτή ειρωνεία της κόρης του. Ξεχύθηκε έξω από το αυτοκίνητο και έτρεξε προς τους υπόλοιπους της παρέας με τα χέρια ψηλά, φωνάζοντας «σας το είπα δεν σας το είπα; Να κατολίσθηση μπροστά μας».
Ο Λιόσα εντυπωσιάστηκε από την ενθουσιώδη αποδοχή της κακοτυχίας μας, αλλά ήταν πολύ κουλ τύπος για να το δείξει. Χαμήλωσε το καουμπόικο καπέλο στα μάτια του, ξάπλωσε πιο αναπαυτικά στο κάθισμα του οδηγού και προετοιμάστηκε για μια μεγάλη αναμονή. Κόσμος διαφόρων εθνικοτήτων περπατούσε ανάμεσα στα αυτοκίνητα, προσπαθώντας να αποκτήσει οπτική επαφή με το πρόβλημα που μας είχε καθηλώσει. Η Ισαβέλλα μου έδειξε την Ίριδα που φωτογράφιζε το ποτάμι λίγο πιο πέρα, «πάμε μαζί της;» να πάμε εδώ δεν έχουμε τι να κάνουμε. Αρχίζουμε να προσπερνάμε τα σταματημένα αυτοκίνητα όταν η μικρή φρενάρει απότομα και πέφτω πάνω της. «όχι από εδώ, πάμε από αριστερά», μπροστά μας ο πατέρας της και αγαπητός μου φίλος έχει βρει εκείνον τον ελληνόφωνα κύριο που είχαμε συναντήσει στην γιορτή και τον έχει πιάσει αγκαζέ. Ο απόηχος της φωνής του έφτανε μέχρι εμάς « και το είχα πει, θα έχουμε κατολίσθηση και να τώρα που είχα δίκιο», ναι σωστά καλύτερα να τον αποφύγουμε.
Δεν ξέρω πόσες ώρες περιμέναμε εκεί. Την περισσότερη ώρα την ξοδέψαμε παρατηρώντας τους υπόλοιπους τουρίστες, οι πιο εντυπωσιακοί ήταν μια ομάδα που διέθετε μια τετράδα από κάτι αστραφτερά ολοκαίνουργια και σούπερ εξοπλισμένα τζιπ με την επιγραφή fox πάνω τους. Όλοι τους απαστράπτοντες φορούσαν πεντακάθαρα ορειβατικά ρούχα, φλις πουλόβερ, ισοθερμικά παντελόνια, ορειβατικές μπότες. Ρίξαμε μια ματιά στα λασπωμένα ορειβατικά μποτάκια μας και απομακρυνθήκαμε διακριτικά.
Η χαρά του Σταύρου διαλύθηκε όταν τα αυτοκίνητα άρχισαν να κινούνται. Δεν μας πήρε πολύ ώρα μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας, που το μοιραστήκαμε μαζί με τους περισσότερους από τους υπόλοιπους εγκλωβισμένους. Ανάμεσα τους και η παρέα του ελληνόφωνου κυρίου. Το ξενοδοχείο ήταν ένα μακρύ τριώροφο κτίριο χωρίς ασανσέρ. Η Ντρόγκα για να αποφύγει καινούργιες μας φιλίες με τους Κινέζους της περιοχής, μας κατατόπισε εκτενώς για τα καλά εστιατόρια της πόλης όταν μας μοίραζε τα κλειδιά των δωματίων μας. Ζαλώθηκα τον αλήτη και άρχισα να ανεβαίνω, με την υπόλοιπη φορτωμένη παρέα, τις σκάλες. Στον ημιώροφο μια κινέζα άρχισε να μας φωνάζει. «excuse me excuse me» ωχ μας πιάσανε κάτι θα ξεχάσαμε. «Yes?» αποκρίνεται ο Σταύρος «massage,sir?» ο κουμπάρος με κοιτάζει με θολό κουρασμένο βλέμμα, «εσένα θέλει» μου λέει. «Τι λες μωρέ, σε πείραξε η κατολίσθηση; Αυτή θέλει να μας κάνει μασάζ όχι να της κάνουμε», «α είπα και εγώ, άσε μας κυρά μου το μασάζ μας έλειπε». Ανασκουμπωθήκαμε και συνεχίσαμε την ανάβαση. Αυτός ο αλητάμπουρας όλο και πιο βαρύς γίνεται, λες να το κάνει επίτηδες;

 

[astral]

Αχ τι ωραία, μόλις γύρισα βρήκα ιστοριούλα από Ιωάννα (καιρός ήταν εδώ που τα λέμε )!!

 

[ioanna karagianni]

Τουτ-τουτ-τουτ
- Λέγεται;
- Καλημέρα Σταύρο,
- Κουμπάρα τι κάνεις;
- Καλά, ρε φίλε τόσες μέρες στο λέω, συνέχισε λίγο εκείνην την ιστορία που αρχίσαμε.
- Α δεν μπορώ έχω μπλέξει με τα σλάιτς έχω αγοράσει ένα μηχάνημα και τα περνάω στον υπολογιστή
- Ε δεν μπορείς να κάνεις ένα διάλλειμα και να γράψεις δύο αράδες;
- Απαπα πρέπει να τελειώσω για να πουλήσω το μηχάνημα, μου το ζητάνε ήδη 3
- Άντε!! Καινούργιο το πήρες
- Όχι μεταχειρισμένο από έναν φίλο
- Δηλαδή έχετε ένα και το γυρνοβολάτε σε όλη την Πάτρα;
- Κάπως έτσι. Αλλά εσύ δεν γράφεις έχει κάνει κοιλιά η ιστορία, πρέπει να τελειώνουμε
- Κάτσε ρε συ, εγώ είχα μετακόμιση, πλάκωσε και η γρίπη και έπεσα τέζα και μου την λες εσύ που χασομεράς με τα σλαιτς του 1980;
- Τέλος πάντων εγώ δεν θα γράψω τώρα θα γράψω όταν φτάσεις στο Rambuk .
- Που; Εκεί που είχα πρόβλημα με τις αρχές και με ψάχνανε;
- Ναι ναι άσε με να το περιγράψω εγώ αυτό!
- Δεν θέλεις να γράψεις για το κούρεμα σου; Ούτε για την Shigatse που ήταν τόσο ανιαρά και βαριέμαι να τα γράφω εγώ ;
- Γράψτα περιεκτικά, δεν χρειάζονται πολλά πολλά, αλλά που είσαι μην ξεχάσεις να γράψεις για τον έρωτα της Ντρόγκα με τον άλλο οδηγό που μετά μαλώσανε κτλ
- Ωραίος είσαι και να τα γράψω περιεκτικά και να κουτσομπολέψω δεν γίνεται.
- Καλά γράψε ότι θέλεις αλλά βιάσου γιατί έχουμε κάνει κοιλιά.
- Ε καλά δεν έχουμε υπογράψει και συμβόλαιο όλοι έτσι κάνουν και η Dim Kyr ακόμα να τελειώσει την ιστορία της στο Λάος.
- Τι ακόμα στο λεωφορείο είναι; Α τώρα που την ανέφερες, τον τύπο που γνωρίσαμε στο Θιβέτ, εκείνον που έλεγες άνοστο, θυμάσαι πως τον λένε;
- Όχι
- Τον λέγαν Dimitri Kyriakopoulo
- Ε και;
- Ε να έλεγα αυτήν την Dim Kyr την έχεις δει από κοντά
- Τι εννοείς.
- Λες να είναι αυτός;
- Η Dim μας να είναι αυτός ο γρουσούζης;
- Γιατί και αυτή από γκαντεμιά σε γκαντεμιά πέφτει.
- Δεν έχεις άδικο, θα το ελέγξω.
- Και κοίτα μην καθυστερήσεις άλλο γράφε γράφε.

 

[dim kyr]

Ελα! Εδώ Dimitris Kyriakopoulos.... με ζήτησε κανείς?

Εχετε χάρη και οι δύο που δεν σας "εδωσα" στην Κινεζική κυβέρνηση τότε που πήγατε να περάσετε λαθραία τον Δαλάι Λάμα στην Λάσα.. έχετε χάρη.... ακους εκεί άνοστος!!! Που θα πάει.... δεν θα μου γλιτώσετε....

 

[NTINA]

Ελα! Εδώ Dimitris Kyriakopoulos.... με ζήτησε κανείς?

Ποιος να τολμήσει να κάνει κάτι τέτοιο?και για ποιο λόγο?

 

[dim kyr]

Ελα! Εδώ Dimitris Kyriakopoulos.... με ζήτησε κανείς?

Ποιος να τολμήσει να κάνει κάτι τέτοιο?και για ποιο λόγο?

Να σου πω Ντίνα μου, πότε να περάσω να σου κάνω εκείνο το ποδαρικό που λέγαμε?

 

[NTINA]

Άμα φέρεις και το ζυθοβάρελο μαζί,
η είσοδος είναι ελεύθερη
Εμάς δε μας πιάνει τίποτα ,έχουμε το κοκκαλάκι

 

[ioanna karagianni]

αχ αμάν με τι γρουσούζηδες κρασοκανάτες έχω μπλέξει!!!!

 

[NTINA]

Ποτέ κανάτα,δε φτουράει
Πάντα απ το βαρέλιμίλα ρε Dim