Θιβέτ Θιβέτ Ταξίδι σε μια ανύπαρκτη χώρα

[STAV]

Η διαδρομή όλο στροφές κατηφορίζει λίγο , τα χιόνια απομακρύνονται, τα σύννεφα φεύγουν, μάτια ορθάνοιχτα που φωτογραφίζουν από μόνα τους πια τον ξερό πλανήτη, τους καφέ-κόκκινους λόφους, τις δίνες αέρα που σηκώνουν τη σκόνη από τη γη ως τον βαθυγάλαζο ουρανό. Περνάμε κάποια χωριά, 4-5 σπίτια όλα και όλα πάντα στη μέση του πουθενά, σταματάμε να χαζέψουμε κανένα γιακ, κανένα άνθρωπο των Ιμαλάϊων, καλέ τι είναι τούτοι, άγριοι και επιθετικοί. Αυτό που λέμε «άνθρωποι των βουνών». Δεν έχουν την παραμικρή αίσθηση χιούμορ, δεν είναι καν ευγενικοί, ούτε φιλόξενοι και σπανίως δέχονται να φωτογραφηθούν!
Εκστασιασμένοι με το Tibetan Plateau και το αφιλόξενο τοπίο, φτάνουμε και στο New Tingri. Όχι ακριβώς, λίγο πριν, μια ανάσα για τι μας περιμένει άλλος ένας έλεγχος , άλλη μία άδεια εισόδου.

Αααααααα εδώ τα πράγματα είναι πιο σοβαρά, κατεβαίνετε ο καθένας με το διαβατήριο του , περνάτε μπροστά από τον Κινέζο φρουρό, τσεκάρει την ειδική άδεια εισόδου στο Everest Natural Preserve, πατάει σφραγίδα, και μετά ανεβαίνει η μπάρα για να περάσετε. Μπα τι μας λες, εδώ δεν έχουν κίνημα ενάντια στα διόδια, στις μπάρες σε κάτι τέλος πάντων, να σηκώσουμε τη μπάρα και να φύγουμε. Η Ντρόγκα απαθής απαντά: -Αχ ωραία σηκώστε την και θα σας σηκώσουν τέσσερεις μετά. Δεν το γλυτώνουμε , αεράτοι ορμάμαι μέσα στο γεμάτο κινέζους τουρίστες κτήριο, εμείς και πίσω 6 Ισπανοί.
Η Ιωάννα φτάνει λίγο καθυστερημένα, λέει ένα παρντόν στους Ισπανούς και τους προσπερνά. Άντε τέλειωνε Ιωάννα να φύγουμε. Ξαφνικά ο βλοσυρός κινέζος φρουρός λέει: αυτή δεν περνάει, το διαβατήριο γράφει Καραγιάννη ενώ η κινεζική άδεια Μαραγιάννη με εκείνα τα χαζά κινέζικα γράμματα που δεν καταλαβαίνει κανένας τίποτε. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, αυτή είναι, κοίτα φάτσα, γύρνα βρε Ιωάννα αριστερά να δει προφίλ, αυτός τίποτε ανένδοτος. Η Ίριδα να τα έχει πάρει στο κρανίο
-δεν σε αντέχω πια, η μια γρουσουζιά μετά την άλλη, εμείς θα φύγουμε κανονίσου εσύ τι θα κάνεις.

Ανοίγω μια μικρούτσικη παρένθεση καθώς:
Η Ίριδα είχε και τα δίκια της εδώ που τα λέμε γιατί από την αρχή του ταξιδιού μεγαλόψυχε Έλληνα μου αυτή η Ιωάννα το γρουσούζευε το πράγμα. «Θέλω να πάω Ντουμπάι, θέλω να πάω Ντουμπάι» μουρμούριζε. Χάσαμε το αεροπλάνο και μείναμε αναγκαστικά στο Sharjah μια ημέρα. Έγινε το χατίρι της και έκανε βόλτα στο Ντουμπάι. Την άλλη ημέρα όπου φύγει φύγει. Τόσο πολύ μας άρεσε που δεν βλέπαμε την ώρα να μπούμε στο αεροπλάνο για Κατμαντού. Εμείς μπαίναμε για να φύγουμε και διακόσιοι Έλληνες έβγαιναν για ψώνια λες και δεν είχαν να ψωνίσουν στη γειτονιά τους.
«Ιωάννα, την προειδοποίησα, μην πεις τίποτε φεύγουμε». Φτου- φτου σκόρδα να λέει η πολυαγαπημένη να ρίξουμε μαύρη πέτρα στο Sharjah. Αλλά και εκεί προβλήματα δημιούργησε. Περάσαμε τον πρώτο, τον δεύτερο , τον τρίτο έλεγχο διαβατηρίων, εισιτηρίων και αποσκευών [μιλάμε για ασφάλεια στο αεροδρόμιο του Σαρζάχ όχι αστεία] και χαρούμενοι που φεύγουμε από τον τόπο αυτό κατευθυνόμαστε προς το αεροπλάνο. Οοοοοπς τέταρτος έλεγχος, άντε τον περνάμε και αυτόν, όλοι; όχι. Ένας , δύο, τρεις φύλακες κατευθύνονται απειλητικά προς την Ιωάννα, την μπουζουριάζουν με τα πράγματά της και εξαφανίζονται στα ενδότερα. Πανικός, μα τι έγινε,που πάει;;; τρελάθηκε…Ιωάνναααααααααααααααααααααααααα
Το όνομα της ήταν στην λίστα των ανεπιθύμητων, άρχισαν να την γυρνοβολάνε από γκισέ σε γκισέ, το μισό αεροδρόμιο γύρισε μέχρι να αποκατασταθεί η τιμή της. Με τα πολλά πάρε δώσε, έμπλεξαν την κάρτα επιβίβασης της με την κάρτα ενός άσχετου χλεμπονιάρη Άραβα ονόματι Αχμαντινεζάντ και έτσι αναγκάστηκε να γυρίσει και το υπόλοιπο μισό αεροδρόμιο μέχρι να μπορέσει βγάλει μια καινούργια κάρτα. Ο χρόνος περνούσε, 5, 10, 15 λεπτά ακούγαμε από τα μεγάφωνα την τελευταία κλήση για την επιβίβασή μας και άρχισαν να μας ζώνουν τα φίδια, χάνουμε και αυτή την πτήση. Ξαφνικά εμφανίζεται η Ιωάννα , περνάει τον έλεγχο, ακούει τα σχολιανά της από όλους και αρχίζουμε να τρέχουμε προς την πύλη αναχώρησης. Μαζί μας έτρεχε και ένας νεαρός άραβας. Παιδιά κάποιος μας παρακολουθεί , τρέχει μαζί μας, κάτι συμβαίνει. Τέλος πάντων μπήκαμε στο αεροπλάνο ουρλιάζοντας, φεύγουμε φεύγουμε καταραμένο Ντουμπάι. Καθόμαστε στις θέσεις μας, φτου φτου τα σκόρδα πάλι η Ιωάννα, αλλά ξαφνικά βλέπουμε τον νεαρό πάνω από την Ιωάννα κάτι να της ουρλιάζει. Παιδιά τι λέει αυτός; Καμάκι σου κάνει, μη δίνεις σημασία.. Τι θες γλυκέ μου να του λέει η Ιωάννα εις άπταιστη ελληνική διάλεκτο της Ευβοίας. Δυστυχώς δεν έκανε καμάκι , τη θέση της ήθελε να κάτσει, καθότι ο Αχμαντινεζάντ ο ορίτζιναλ με την κάρτα επιβίβασης Καραγιάννη ήθελε τη θέση του. Τον είχαν μεταλλάξει σε Ελληνίδα γυναίκα και χαμπάρι δεν είχε πάρει αυτός.
Καταφτάνει η αεροσυνοδός, άναυδη κοιτούσε τις κάρτες επιβίβασης, δύο άτομα με το ίδιο όνομα Καραγιάννη, μα πως έφτασαν μέχρι εδώ, τι ασφάλεια παρέχει το αεροδρόμιό μας;; Κυρά μου δεν αφήνεις τα υπαρξιακά σου να δούμε τι θα γίνει; Φωνάζει τη δεύτερη αεροσυνοδό, αυτή τον υπεύθυνο πληρώματος, αυτός ειδοποιεί τον πιλότο. Κατεβείτε και οι δύο, το αεροπλάνο δεν φεύγει αν δεν λύσουμε το πρόβλημα. Η Ιωάννα αρπάζει το κάθισμα και αρνείται να κατέβει, ο υπεύθυνος πληρώματος να παίρνει τηλέφωνα, το αεροπλάνο ακίνητο, οι άραβες επιβάτες να βρίζουν κάτι στη γλώσσα τους, εμείς να βρίζουμε στα ελληνικά, οι αεροσυνοδοί με τις δύο κάρτες να αναρωτιούνται ποια είναι η Καραγιάννη, ένα πανδαιμόνιο στο αεροπλάνο, νέες κατάρες για το Ντουμπάι. Ευτυχώς κυριαρχεί αυτή η αραβικοελληνική ραστώνη. Άντε καθίστε όπου θέλετε τέλος πάντων να φύγουμε. Ο Αχμαντινεζαντ bussinesclass. Ουφ επιτέλους φεύγουμε………
- Μα κάτι έχει το όνομά σου, τράβα άλλαξέ το ουρλιάζει η Ίριδα. Και η κουμπάρα μεταξύ των εξηγήσεων να το φέρει βαρέως και να μουρμουρίζει συνεχώς, «μα να με μπερδέψουν με αυτόν; Τόσοι γοητευτικοί άραβες γύρω μας με αυτόν βρήκαν να με μπερδέψουν;»
Κλείνει η μικρούτσικη παρένθεση.

Το σκηνικό επαναλαμβάνεται τώρα αλλά σε άλλες διαλέκτους. Η Ντρόγκα κάτι να λέει στα Θιβετιανά, εμείς να φωνάζουμε στα ελληνικά, 6 ισπανοί τουρίστες πίσω μας να φωνάζουν ότι θα νυχτώσουν στα Ιμαλάια., η Φούλα να λέει ότι βρήκε ένα κατάλυμα για να μείνει η Ιωάννα μας και να την παραλάβουμε στο γυρισμό ή ακόμα καλύτερα να μας την στείλουν συστημένη στην Ελλάδα μια και καλή. Οι δύο οδηγοί το χαβά τους να βρίζονται για τα μάτια της Ντρόγκα. Και αυτός , ναι αυτός ο σιχαμένος κινέζος αγέλαστος, αμίλητος, ακούνητος……. μια ισπανίδα μου κάνει νόημα, ευρώ ευρώ……….. Η Ντρόγκα το πιάνει, παίρνει το διαβατήριο της Ιωάννας βάζει κάτι μέσα και κάτι λέει στον κινέζο , αυτός το παίρνει κάτι λέει στην Ντρόγκα και πατάει μια σφραγίδα. Τα ολέ των ισπανών ακουστήκαν σε όλο το χώρο καθώς και η φωνή του Δημήτρη, «ρωτήσαμε για δωμάτιο, είναι φτηνά Ιωάννα!!!!!» Σηκώθηκε επιτέλους η μπάρα και πέρασαν τα αυτοκίνητα…..
Να σταματήσουμε αμέσως μετά, να μαζέψουμε τον εαυτό μας από τέτοια ψυχική οδύνη, τολμάει να ψελλίσει η ημετέρα!!! Σταματάμε για φαγητό και σύμφωνα με τις συμβουλές της ντρόγκα να ψωνίσουμε στο σούπερ μάρκετ ότι νομίζουμε ότι θα χρειαστούμε, αν και θα βρούμε στο hotel του Everest Base Camp.

Τρέχουν όλοι στο σουπερ μάρκετ μη και τους πάρουν τα καροτσάκια οι άλλοι. Με την Iσαβέλλα μπαίνουμε στο φαγάδικο που μπαίνει η Ντρόγκα με το Λιόσα, ο άλλος οδηγός φυσικά πήγε αλλού, τραβάμε την κουρτίνα που χρησιμοποιείται αντί πόρτας στο εστιατόριό και μπαίνουμε σε μια μικρή αίθουσα με σόμπα στη μέση, ντιβάνια γύρω-γύρω στρωμένα με βελέντζες και παντού ζωγραφισμένα σύμβολα του βουδισμού ενώ μια κυρά με κότσο Μαρίκας Μητσοτάκη έτοιμη να φτιάξει πατάτες……. Οι θαμώνες δεν σταματάνε να μας κοιτάζουν, ποιος τρελός δυτικός θα έμπαινε εκεί μέσα, να γνέφουν να καθίσουμε προφανώς για να έχουν θέα προς τις εκφράσεις μας κατά τη διάρκεια των προσπαθειών μας να μασουλίσουμε τηγανιτό γιακ και τηγανιτές πατάτες. Καθότι τηγανιτές πατάτες στο Θιβέτ σημαίνει, κόβω τις πατάτες τις βουτάω στο βούτυρο γιακ για να πάρουν λίγο, και μετά δοκιμάζεις την οδοντοστοιχία σου αν αντέχει.
Μήπως είναι καλύτερα να πάμε να αγοράσουμε κάτι από το σουπερ μάρκετ, ;; ακούω την έντρομη Ισαβέλλα. Ψάχνουμε από δω, ψάχνουμε από εκεί, που είναι το σούπερ μάρκετ; Που είναι τα καροτσάκια; Με τα πολλά βλέπουμε την Φούλα να βγαίνει από την πόρτα του «Θιβετόπουλος και του γιακ το γάλα», ήτοι πίσω από μία βρωμερή κρεμασμένη βελέτζα.

-Μη μπείτε και οι δύο, δε χωράτε να βγουν οι άλλοι πρώτα.
Μπήκαμε, χάσαμε 10 λεπτά εκεί να λύσουμε το δίλλημα, μπισκότα σουαν, χουαν ή τζουάν. Ευτυχώς είμαστε μια πολύ δεμένη ομάδα, πήραμε όλοι τζουάν, ή όλοι θα φάνε ή κανένας. Αποφασίσαμε να περπατήσουμε το δρόμο προς τα βουνά μέχρι να έρθουν τα τζιπ. New Tigri, τι πόλη κι αυτή… θυμίζει φαρ-ουέστ, ένας δρόμος 500 μέτρα περίπου, πέτρινα σπιτάκια δεξιά αριστερά, σκουπίδια στο δρόμο και ψωριάρικα σκυλιά και στο background ερημιά. Μόνο το ποτάμι δίπλα σπάει τη μονοτονία και εκείνη η μικρή αγελάδα που στη μέση του δρόμου καταβρόχθιζε περιττώματα αλόγων. NewTigri –σκέψου πως θα είναι το old- το τελευταίο χωριό πριν το βουνό, μια επιτυχημένη κινέζικη εκδοχή του Far-west βγαλμένη μέσα από τα πιο σκληρά western του Hollywood.Τα Ιμαλάια είναι γεμάτα απο "rangers". Αυτό και αν είναι σουρεάλ. Ινδιάνικες φάτσες, πανέμορφες που φορούν όλοι καουμπόυκα καπέλα και μπότες και οδηγούν μηχανές. Και τις παρκάρουν παρακαλώ έξω από τις σκηνές, δίπλα στα γιακ. Ναι διασχίζουν τα αφιλόξενα Ιμαλάϊα με τις μηχανές, φορώντας μόνο ένα δερμάτινο τζάκετ!
Περπατάμε μόνοι χωρίς να μιλάμε, ρουφάμε τα πάντα γύρω μας, τις πιο ζωηρές εικόνες αυτού του ταξιδιού που δε θα χάσουν ποτέ τη λάμψη τους, καθώς ο απογευματινός ήλιος έλουζε μες στην πορφύρα τον απόκοσμο όγκο των βουνών, τη θέα των οποίων μας χάριζαν με περίσσια γενναιοδωρία οι Θιβετιανές απλωσιές.

Τα τζιπ πλησιάζουν , ώρα να αποχαιρετήσουμε το χωριό. Ο δρόμος από το Tingri προς το Everest είναι μια τετράωρη ταλαιπωρία. Πρώτος στόχος να φτάσουμε στο Rongbuk. Είναι μακριά ρωτάει κάποιος αφελώς. Τα τζιπ σταματάνε και μας δείχνουν το δρόμο.

Βούδα τι είναι τούτο, παιδιά έχω υψοφοβία φωνάζει η Ιωάννα, η Ισαβέλλα βγάζει τις δραμαμίνες, εγώ ως γνωστόν αρπάζω αγκαλιά την αγαπημένη νταμιτζάνα με το οξυγόνο.
-μετά από αυτό φτάσαμε , εεεεεεεεεεε; Ρωτάει η Ιωάννα.
-όχι πρέπει να περάσουμε και εκείνα τα βουναλάκια λέει η ερωτευμένη Ντρόγκα χαμογελώντας και ρίχνει μια λάγνα ματιά στο Λιόσα.

Ανέβηκε στα ύψη η ορθοστατική πίεση. Βοήθεια απασφαλισμένοι Έλληνες

 

[ioanna karagianni]

Τα διόδια ήταν ο τελευταίος έλεγχος πριν το πουθενά. Είμαστε σε ένα αυτοκίνητο καλυμμένο με λάσπη, οι ρόδες του γυρίζουν πάνω σε ένα ανύπαρκτο δρόμο, επικίνδυνα γρήγορα, παράλογα σίγουρα. Ο τελευταίος μας σταθμός, ένα μικρό χωριό, αποκομμένες σκηνές παιδιών που παίζουν στο ποτάμι, όγκοι μικρών πέτρινων σπιτιών, ασκητικές μορφές ντόπιων, όλα μέρη ενός ονειρικού σκηνικού. Μοναδική μας επαφή με την δική μας πραγματικότητα το τζιπ των φίλων μας που ακολουθεί, μια νοητή κλωστή που μας ενώνει όλους στο ίδιο όνειρο.

Στην ερώτηση της Ντρόγκα που θα περάσουμε την νύχτα μας στο base camp ή σε ξενοδοχείο η ζυγαριά έγειρε γεμάτη αμφιβολία υπέρ του camp. Τώρα περνάμε μπροστά από ένα τετράγωνο γκρίζο κτίριο με μικρά παράθυρα. Το ξενοδοχείο που απορρίψαμε μοιάζει με φυλακή, καλύτερα με τους νομάδες.
Δεν ξέρουμε πια που πάμε, η ομίχλη έχει σκεπάσει τα πάντα, γιατί ήρθαμε; Ο δρόμος συνεχίζει να ανοίγεται κομμάτι – κομμάτι μπροστά μας, πλατύς, γυμνός, απόκοσμος. Σκούροι όγκοι λερώνουν το χλωμό άσπρο της ομίχλης, κατευθυνόμαστε πάνω τους.

Είναι οι σκηνές, έχουμε φτάσει στο camp, δύο σειρές από τεράστιες τέντες αφήνουν έναν πλατύ διάδρομο ανάμεσα τους. Ο χώρος είναι γεμάτος με ξένους που πηγαινοέρχονται όλοι ευρωπαίοι, δεν έχει κινέζους εδώ. Οι σκηνές ανήκουν στους νομάδες της περιοχής που σκέφτηκαν αυτόν τον τρόπο για να βγάλουν χρήματα. Νοικιάζουν τα σπίτια τους στους τουρίστες. Μπαίνουμε στην δικιά μας.

Αντί για πόρτα το βαρύ κόκκινο ύφασμα ενισχυμένο με ένα πάπλωμα, κρύβει ένα μεγάλο δωμάτιο, κρεβάτια παρατεταγμένα στο πλάι, σκεπασμένα με σκληρά πολύχρωμα χαλιά, μια ξυλόσομπα στην μέση γεμάτη κατσαρόλες ένα χαμηλό τραπέζι και καρέκλες διάσπαρτες παντού. Πίσω μου κλείνει η πόρτα – κουρτίνα και αμέσως νοιώθω την ασφυκτική έλλειψη οξυγόνου. Μου παίρνει λίγη ώρα να συνηθίσω. Είμαστε πάλι πολύ ψηλά τα συμπτώματα γίνονται εντονότερα. Μας συστήνουν την μάνα της οικογένειας που θα μείνει μαζί μας το βράδυ. Έχει την πολύ οικία φυσιογνωμία της ελληνίδας χωριάτισσας. Στιβαρή, με σκαμμένο από τον ήλιο και τον άνεμο πρόσωπο και σκληρά εργατικά χέρια. Μας χαιρετάει με ένα νεύμα και μετά μας αγνοεί, έχει τόσα να κάνει.

Ξαναβγαίνω έξω, εδώ η ανάσα είναι ευκολότερη. Τουρίστες και ντόπιοι μπερδεύονται σε ένα ατελείωτο πήγανε – έλα. Πινακίδες με αστείες επιγραφές τύπου «Το μεθυσμένο Γιακ» έξω από κάθε σκηνή μου θυμίζουν παραδόξως ελληνικό νησί τον Αύγουστο. Γύρω μας το τίποτα, πίσω από αυτήν την θολούρα ξέρω ότι υπάρχουν τα ψηλότερα βουνά του πλανήτη, εγώ όμως δεν τα βλέπω. Αναγούλες, σουβλιές στο μέτωπο και δύσπνοιες μπαίνουν σε δεύτερη σκέψη, είμαι ενθουσιασμένη που βρίσκομαι εκεί. Η Ίριδα θέλει να πάμε στην τουαλέτα, της προτείνω να βρούμε ένα απόμερο μέρος, «δεν θέλω να την χρησιμοποιήσω να την δω θέλω» ανταπαντά ενθουσιασμένη. Αυτό το κοριτσάκι το κάψαμε από νωρίς. Η τουαλέτα εκπληρώνει όλες μας τις προσδοκίες, ξύλινο υπερυψωμένο κτίσμα με τρύπες στο πάτωμα. Τουρίστριες μπαίνουν με απελπισμένο βλέμμα μέσα και βγαίνουν με ακόμα πιο απελπισμένο. Με το τελευταίο φως της ημέρας οι ελπίδες μας να δούμε τα βουνά χάνονται στην ομίχλη και γυρίζουμε στο δωμάτιο μας. Αύριο ίσως.

Η κυρία του σπιτιού μπορεί να ετοιμάσει ένα δείπνο για εμάς αλλά η ανήσυχη κινητικότητα των στομαχιών μας, μας βάζει σε σκέψεις, τελικά προτιμούμε την ξηρά τροφή που έχουμε μαζί μας. Οι οδηγοί μας, η Ντρόγκα και οι γιοί του σπιτιού τρώνε σούπα με νουντλς και ρουφάνε τσα. Κάθομαι στο κρεβάτι μου όσο οι φίλοι μου παίζουν μπιρίμπα και παρατηρώ την νοικοκυρά. Δεν στέκεται λεπτό, αλλάζει συνεχώς τις κατσαρόλες της στην φωτιά, μεταφέρει το ζεστό νερό από το ένα δοχείο στο άλλο, οι γιοί της φέρνουν ξύλα και νέα δοχεία με φρέσκο νερό, που το βάζει και αυτό για βράσιμο. Κάνει αυτήν την δουλειά με τις ώρες, κοπιάζει τόσο πολύ για κάτι που σε εμάς είναι τόσο απλό όσο το γύρισμα μιας βάνας.

Συνηθίζω να ρωτάω τους ανθρώπους αν αισθάνονται ευγνωμοσύνη για κάτι στην ζωή τους. Υπάρχουν κάποιοι που σπεύδουν να με διαβεβαιώσουν ότι τίποτα δεν τους πάει καλά, κάποιοι άλλοι σκέφτονται λίγο και απαντούν θετικά, μια κοπέλα είχε μια αυθόρμητη απάντηση «ναι είμαι ευγνώμον που έχω τρεχούμενο νερό» και μετά ξέσπασε σε γέλια.
Βρίσκομαι σε έναν χώρο που τίποτα από όσα εγώ θεωρούσα δεδομένα στην ζωή μου δεν υφίστανται, ακόμα και η αναπνοή αμφισβητείται. Ξαναθυμάμαι τα λόγια της κοπέλας σκέφτομαι ότι αυτό το κορίτσι ήταν σοφό αλλά εγώ τότε δεν το είχα καταλάβει.

 

[meli]

Μας τρελλαινεις κοπελια!!!!!!!!!!

 

[ΕΡΣΗ]

Υπεροχο οδοιπορικο!

 

[Twinkie]

Έχω βαρεθεί να ξεφυσάω εδώ μέσα με αυτά που διαβάζω.....Αχ, βαχ και άλλα τέτοια όμορφα...Τυχεροί ήσασταν Ιωάννα μου, πολύ τυχεροί!!

 

[astral]

Ζηλεύω..σας το είπα???

 

[ioanna karagianni]

Ζηλεύω..σας το είπα???

ωχου το ωχου το μωρέ

 

[NTINA]

Ζαλίστηκα

 

[astral]

ωχου το ωχου το μωρέ

αχ τι καλή που είσαι...

άντε κάτσε γράψε τώρα!!!

 

[ΕΡΣΗ]

Εγω παντως εχω την εξης απορια: Τοσο αθωοι σκανδιναυοι ειστε ολοι σας που επρεπε η νοτια Ισπανιδα να σας υποδειξει τον τροπο με τον οποιο η Καραγιαννη θα ξεμπλεκε απο το προβλημα με τον κινεζο που εκανε τον κινεζο; Ολοι σας πια στη Στοκχολμη γεννηθηκατε; Ρεζιλι μας κανατε στα ομματα των Ισπανων.

 

[ioanna karagianni]

Ντίνα ανασυγκροτήσου ο δρόμος που ακολουθεί είναι πολύ χειρότερος.
Astral, περιμένουμε τον STAV μετά εγώ

Έρση μου δεν είναι θέμα αθωότητας είναι που κανένας τους δεν μπορούσε να αφομοιώσει το γεγονός πως είχαν μαζί τους ένα κινητό πρόβλημα (για εμένα λέω), πότε με μπουζούριαζαν στο Ντουμπάι, πότε πλακωνόμουν με τους τελωνειακούς στην Λάσα και τώρα στην άκρη του κόσμου μου άλλαζαν όνομα, έλεος πια.

 

[STAV]

Ειδικά εκεί, στο Everest Base Camp όλα τα δεδομένα μας αναιρούνται. Ξαφνικά μέσα στη σκηνή μπαίνουν 3 σέρπας, καθότι ο χώρος που ήμασταν αποτελούσε το όλον, δηλαδή ξενοδοχείο, μπαρ, εστιατόριο, καθώς και κέντρο διασκέδασης. Μασουλώντας τσάμπα και αχνιστές πατάτες, οι σέρπας άρχισαν να μιλούν δυνατά για τις ορειβατικές τους εμπειρίες στην Κατσετσούγκα κ.α.

Αναφέρονταν με ενθουσιασμό στις δυσκολίες, στις στιγμές που έζησαν με τους περίεργους ορειβάτες –πελάτες τους, τις συγκινήσεις, τους χωρισμούς. Ακούγοντας τους αντιλαμβάνεσαι το πόσα κοινά σημεία έχουν με τους ορειβάτες αλλά και τα αγεφύρωτα χάσματα. Τους ενώνουν η επιθυμία να ρισκάρουν, το κοινό πάθος. Η πολιτισμική διαφορά όμως είναι αγεφύρωτη. Τι είναι οι ορειβάτες που έρχονται εδώ άραγε; Προϊόν της μεταβιομηχανικής κοινωνίας που ψάχνει αγωνιωδώς μια εναλλακτική διέξοδο από τον ασφυκτικό καταναλωτικό και τον στείρο ορθολογισμό; Ένας άνθρωπος που προσπαθεί να αποδείξει στον εαυτό του ότι πατά γερά στα πόδια του; Κάποιος που προσπαθεί μέσα από τη δυσκολία να τα βρει με τον εαυτό του; Οι σέρπας βιώνουν μια κοινωνία τριτοκοσμική σχεδόν θεοκρατική, αφοσιωμένη στο Βουδιστικό τρόπο ζωής. Αντικατέστησαν στην ουσία τα εμπορικά αγαθά που μετέφεραν (στάρι και αλάτι) από το Θιβέτ στο Νεπάλ με ζωντανούς «πελάτες»-ορειβάτες. Βρέθηκαν χωρίς να το καταλάβουν αντιμέτωποι με έναν πολιτιστικό ιμπεριαλισμό.

Η κυρά πάντως συνέχιζε να μετακινεί τις χύτρες και να ρίχνει κοπριά από γιακ μέσα στη στόφα, μια άλλη κυρά έπλεκε,

οι οδηγοί να μασούν τσατ και να φτύνουν, οι νεαροί να στρίβουν τσιγαριλίκι. Λες και παρακολουθούσες ταινία άλλης εποχής.

Θυμόμαστε ακόμα αυτό μου μας είχε πει κάποιος φίλος πριν ξεκινήσουμε.
-μα τι περιμένετε από τα ταξίδια σας να βρείτε, άγριες φυλές, περίεργους ανθρώπους, ανέγγιχτα τοπία; Είστε εκτός τόπου. Μάλλον είχε δίκιο. Όσο περισσότερο επιμένουμε να παραμείνουν οι λαοί όπως είναι με τα ιδιαίτερα πολιτισμικά χαρακτηριστικά τους τόσο περισσότερο τους αλλάζουμε μάλλον με την παρουσία μας.
Η Ιωάννα πρότεινε να βγούμε λίγο έξω να δούμε πως είναι. Σηκώσαμε την πόρτα-βελέτζα και βγήκαμε έξω από τη σκηνή.

Απόλυτο σκοτάδι, η λεπτής ατμόσφαιρα των 5100 μέτρα, ένα απαλό κρύο αεράκι που κατέβαινε από τα βουνά, μια απόλυτη ησυχία που τη διέκοπτε μόνο ο θόρυβος από κάποιες πέτρες που έπεφταν από ψηλά. Τότε στρέψαμε τα μάτια μας ψηλά και είδαμε τον ουρανό που σε κάποια σημεία του είχε καθαρίσει από τα σύννεφα. Ένα υπερθέαμα των άστρων που δύσκολα μπορείς να περιγράψεις , .... εκατομμύρια λάμψεις χωρίς το χαρακτηριστικό τρεμόπαιγμα, ο γαλαξίας, νεφελώματα , διάττοντες αστέρες… Το άστρο που πέφτει, να κάνουμε μια ευχή……..
Ένας γεράκος περνάει δίπλα μας, μας δείχνει κάτι μες το απόλυτο σκοτάδι και με σιγανή φωνή λέει Qomolangma. Εμείς σαν περαστικοί τουρίστες ψάχναμε μες το σκοτάδι να το δούμε, αλλά αυτός το έβλεπε, ήταν εκεί μέσα στη ψυχή του. Η διαφορετικότητα της οπτικής γωνίας που βλέπουμε τα πράγματα. Κοιταχτήκαμε και μπήκαμε μέσα σιωπηλοί, αναιρώντας συνέχεια τα δεδομένα μας.