Θιβέτ Θιβέτ Ταξίδι σε μια ανύπαρκτη χώρα

[meli]

Αληθεια ,μετα απο τετοιο δυνατο ταξιδι,για που μπορεις να πας??:roll:

 

[ioanna karagianni]

2. Το ξενοδοχείο
Το βαν μας οδήγησε σε ένα μεγάλο απρόσωπο διώροφο κτίριο σε σχήμα Πι και μας άφησε στην μεγάλη αυλή. Υπήρχαν τρείς διαφορετικές είσοδοι, μία για κάθε πλευρά. Αριστερά της εισόδου είχαν παραταχθεί μια σειρά από βρύσες και νιπτήρες όπου κάποιες εργαζόμενες έπλεναν την ώρα που φτάσαμε. Δεξιά υπήρχε ένα μπακάλικο-εστιατόριο-αναψυκτήριο-χώρος ψυχαγωγίας.
Μας οδήγησαν στο δεύτερο όροφο και μας έδειξαν τα δωμάτια μας. Κλειδιά δεν μας έδωσαν γιατί δεν είχαν δεύτερα λέει. Αν θέλαμε να βγούμε κλείναμε την πόρτα και αν θέλαμε να μπούμε έπρεπε να βρούμε την κοπέλα – κλειδοκράτορα για να μας ανοίξει. Μετά η Ντρόγκα μας χαιρέτησε και απομακρύνθηκε σκυφτή, βήχοντας. Πάει την ξεκάναμε και αυτήν.

Τα δωμάτια ήταν αντιπροσωπευτικό δείγμα δωματίων που θα διάλεγε ένας καταθλιπτικός με τάσεις αυτοκτονίας. Υγρά με ξεφλουδισμένους τοίχους, βρώμικα παράθυρα και σχισμένες κουρτίνες. Κάποιος ενθουσιώδης τύπος είχε αναλάβει να τα επιπλώσει αλλά έχασε γρήγορα το ενδιαφέρον του και τα αποτέλειωσε βιαστικά, δίνοντας στον χώρο την υπέροχη αίσθηση της προχειρότητας. Στα δύο μεγάλα κρεβάτια, ήταν στρωμένα σεντόνια που θα έπρεπε να είχα παίξει σε επεισόδια του CSI, γιατί η συλλογή από λεκέδες κάθε χρώματος και μεγέθους καλούσε κάθε καλό ερευνητή προς ανάλυση. Με λίγα λόγια ήταν από τα δωμάτιο ήταν από αυτά που μπαίνεις μέσα με ένα μόνο σκοπό: να ξαναβγείς αμέσως έξω.
Διέθετε και μπάνιο και αυτό ήταν καλό γιατί έτσι δεν θα συγκαλούσαμε συμβούλιο κάθε φορά που θα θέλαμε να αδειάσουμε την κύστη μας. Ήταν επίσης καλό γιατί έτσι μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε μερική από την πανίδα της περιοχής. Η Ίριδα που ως πιο γενναία συνήθιζε να μπαίνει πρώτη εκεί μέσα, όταν έβγαινε μου ανακοίνωνε, αρχίζοντας με τον ίδιο πάντα πρόλογο «Μην τρομάξεις αλλά στο μπάνιο …
- Υπάρχει μια αράχνη
- Βγήκε από τον νιπτήρα ένα κίτρινο ζουζούνι
- Κυκλοφορεί στο πάτωμα ένα μαύρο κατσαροειδές με κεραίες
- Βούλωσε η λεκάνη,
Το μόνο ενδιαφέρον ήταν ένα τεράάάάστιο τσίγκινο τσαγερό γεμάτο με νερό για να αντιμετωπίζουμε τις πολλές διακοπές νερού που είχε η περιοχή.
Επισκεπτόμασταν ο ένας τον άλλον αφήνοντας ανοιχτές τις πόρτες γιατί αν τις κλείναμε αλίμονο μας.
Αφού απολαύσαμε για κανένα δίλεπτο ακόμα τις αμέτρητες χαρές του δωματίου είπαμε να βγούμε μια βόλτα στο χωριό και πολύ καλά κάναμε.

 

[YBONNH]

Μετα απο αυτη την συγκλονιστικη περιγραφη,
νομιζω πως μπορω να απαντησω στην meli....
Παει καπου που εχει ξενοδοχεια με μεγαλα φωτεινα δωματια, μοντερνα υδραυλικα
και τρεχουμενο ζεστο νερο!
Μοναστηρια βρισκεις σχεδον παντου.

 

[ioanna karagianni]

Κορίτσια ευχαριστώ που αλληλοεξυπηρετήστε γιατί εγώ είχα να γράψω το τρίτο σκέλος της ιστορίας. Meli με κάλυψε η απάντηση της Υβόνης.

 

[ioanna karagianni]

3. Το χωριό.
Αχ το χωριό!!! Αν ξέραμε πως θα ήταν οι πόλεις που μας περίμεναν στην συνέχεια θα το απολαμβάναμε περισσότερο.

Όταν βγήκαμε για βόλτα είχε πάρει να σουρουπώνει. Στα σχέδια μας ήταν να περιτριγυρίσουμε για λίγο και μετά ελπίζαμε να βρούμε κάπου να φάμε.
Περπατούσαμε κατά μήκος του φαρδύ κεντρικού δρόμου. Τα σπίτια ήταν αυτά τα κλασικά σπίτια που σας έχω περιγράψει τόσες φορές, με τους γκρίζους τοίχους, τα όμορφα παράθυρα, και τις σημαίες προσευχής, στις στέγες. Είχαν μεγάλες αυλές και περιβόλια με τους ιδιοκτήτες τους να σκαλίζουν ή να ταΐζουν κάποιο ζωντανό. Στο δρόμο κυκλοφορούσαν πολύ λίγα αυτοκίνητα, περισσότερες καρότσες, κάποιοι αργοπορημένοι περαστικοί που γύριζαν σπίτι τους, κότες, αγελάδες, γουρουνάκια και έξι τουρίστες.

Κάθετα στον μεγάλο δρόμο, ανοίγονταν μικρά λασπωμένα στενάκια που οδηγούσαν σε περισσότερα σπίτια. Αυτό που μας μπέρδευε ήταν ότι μερικά από τα σπίτια είχαν την κινεζική σημαία. Μάθαμε την επόμενη μέρα από την Ντρόγκα ότι η σημαία είναι υποχρεωτική για κάποιους.
Παίρνοντας στο κατόπι λοιπόν γουρουνάκια, κοτούλες και παιδάκια που γύριζαν σπίτι τους μετά από κάποιο θέλημα, φτάσαμε μέχρι το τέλος του χωριού. Προχωρήσαμε για λίγο ακόμα στην εξοχή ανάμεσα σε καλλιεργημένες εκτάσεις που σχημάτιζαν μεγάλα τετράγωνα στο έδαφος σε διάφορα χρώματα ανάλογα με την καλλιέργεια. Μετά πήραμε σιγά σιγά τον δρόμο του γυρισμού. Στο κέντρο του χωριού ψάξαμε για κάποιο μαγαζί που θα μπορούσε να μας ταΐσει, όμως ή οι προσδοκίες μας ήταν πολύ μεγάλες ή οι υποδομές τους πολύ μικρές, αποφασίσαμε ότι καλά είναι και τα μπισκοτάκια που έχουμε μαζί μας, εγκαταλείψαμε την προσπάθεια και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο (ο Βούδας να το κάνει).

Αυτό το χωριό μου άφησε μια πολύ ωραία αίσθηση, χωρίς να το περιμένω. Ίσως γιατί ήταν από τα τελευταία αυθεντικά Θιβετιανά μέρη που μείναμε. Τις επόμενες μέρες θα κοιμόμασταν κυρίως σε μεγαλουπόλεις. Ήταν επίσης και μια καλή ευκαιρία να κρυφοκοιτάξουμε για λίγο ακόμα στις ζωές των χωρικών.

Όμως περισσότερο το αγαπήσαμε για το μεγάλο δώρο που μας πρόσφερε την επόμενη ημέρα, αλλά αυτό θα σας το πω μετά.

 

[astral]

Πάει έχω χάσει εντελώς την φόρμα μου, η αϋπνία θα φταίει μάλλον, όση ώρα εγώ έκανα μελέτη πάνω στην πατάτα, από την άλλη πλευρά της εισόδου πηγαινοέρχονταν νεαροί μοναχοί, με τα μανίκια ανασηκωμένα, κουβαλώντας νερά σε κουβάδες. Η Ίριδα γοητευμένη από το θέμα της επίπονης εργασίας των νεροκουβαλητών είχε επιδοθεί στην φωτογράφηση τους, αποθανατίζοντας την κάθε στάση τους.

Τώρα φταίω εγώ να αρπάξω το μαστίγιο και να σε κυνηγάω??? Όχι, πες μου!
Μα ασχολιόσουν με τις πατάτες? ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΤΑΤΕΣ??? Ευτυχώς που υπάρχει και η Ίριδα δηλαδή!

 

[ioanna karagianni]

[/url][/IMG]

 

[astral]

Να υποθέσω ότι αυτομαστιγώνεσαι για να με βγάλεις από τον κόπο??

 

[STAV]

κλασσικά εικονογραφημένα

Ιωάννα ξύπνα ,
φτάσαμε , ναι σε περιμένουν στην παραλία, ναι γλύτωσες από τις κινέζες.

Ξύπνα βρε Ιωάννα, παραμιλάς συνέχεια για κάποιο βανάκι που χάλασε και 6 τρελλούς που περπατάνε στο άγνωστο

και για ένα ντάτσουν που σε έσωσε

ξύπνα το καρναβάλι ξεκίνησε, σε ζητάνε κάποιοι με κάτι πορτατιφ στο κεφάλι

ξύπνα βρε και συνέχισε την ιστορία , όχι δε θα σε μαστιγώσει κανένας

 

[ΕΡΣΗ]

Γιατι εκτος των κερατων δεν μας φερατε και κανενα πορτατιφ, να εχουμε να φοραμε στο κεφαλι στην κρυα Πορταρια;

 

[ioanna karagianni]

Γιατι εκτος των κερατων δεν μας φερατε και κανενα πορτατιφ, να εχουμε να φοραμε στο κεφαλι στην κρυα Πορταρια;

Χμ για τον αφέντη έχω ένα κασελάκι πλάτης για να κουβαλάει τα τσίπουρα και τα γλυκά του κουταλιού

Εμείς πάλι σκέφτομαι να εισάγουμε αυτό το στυλ,

 

[Rosa]

Ενδυματολογικά πολύ avant garde και διόλου λιτούς, τους βρίσκω, τους Θιβετιανούς! Στυλ ελαφρώς grunge με πολύχρωμες post modern τάσεις σε βασικό μαύρο φόντο....

(σημαιούλες προσευχής, σαν αυτές που κρατάει η συμπαθής ιθαγενής της τελευταίας φωτό, έχετε σκεφτεί να εισάγετε? Κάτι μου λέει ότι, τη συγκεκριμένη περίοδο που διανύουμε, θα κάνουν τρελές πωλήσεις στην Ελλάδα...)