Θιβέτ Θιβέτ Ταξίδι σε μια ανύπαρκτη χώρα

[Aria_C]

ααα πολλά θάρρητα έχει πάρει αυτός ο αλητάμπουρας!
άλλη φορά στο πατάρι, τιμωρία με τις σκόνες...
την λεπτεπίλεπτη και ραφινάτη στους τρόπους ροζούλα μαζί παρακαλώ!

 

[Twinkie]

Ενα εχω να παρατηρησω: Η Droga (ακου ονομα!) πολυ πιτσι πιτσι με τον οδηγο την κοβω...

Την σκέψη μου διαβάζεις βρε Έρση..Μα για..όνομα, όνομα είναι τούτο;

Βρε Ιωάννα, δώσε τόπο στην οργή. Άσε την μαστιγοφορούσα να χτυπιέται και τον Σταύρο να σε κατηγορεί. Εγώ θα περιμένω μέχρι να μπει και το τελευταίο λινό στο πατάρι

 

[ioanna karagianni]

ααα πολλά θάρρητα έχει πάρει αυτός ο αλητάμπουρας!
άλλη φορά στο πατάρι, τιμωρία με τις σκόνες...
την λεπτεπίλεπτη και ραφινάτη στους τρόπους ροζούλα μαζί παρακαλώ!

Σας ευχαριστώ πολύ καλή κυρία, φαίνεστε εσείς για άνθρωπος μορφωμένος με γαλλικά και πιάνο. Για αυτό και καταλάβατε αμέσως το ποιόν του έν λόγο κυρίου (ο Θεός να τον κάνει δηλαδή). Όμως εγώ δεν ημπορώ να τρέχω στας ερημιάς όπως αυτοί. Εάν και εφόσον το επιθυμητέ και εσείς βεβαίως βεβαίως , ευχαρίστως να σας συνοδεύσω σε ένα ταξίδι, στας Ευρώπας κατά προτίμησεως διατί φαίνεσθαι λογική κυρία και δεν θα με τρέχετε στα κατσάβραχα, θα προλαβαίναμε ίσως και την νέα κολεξιόν της Gucci.

Την σκέψη μου διαβάζεις βρε Έρση..Μα για..όνομα, όνομα είναι τούτο;

Βρε Ιωάννα, δώσε τόπο στην οργή. Άσε την μαστιγοφορούσα να χτυπιέται και τον Σταύρο να σε κατηγορεί. Εγώ θα περιμένω μέχρι να μπει και το τελευταίο λινό στο πατάρι

Σεις καλέ κυρία δεν είστε που τρέχατε στας Βαρκελώνας με κάτι άλλες (θου Κύριε) και επιδιδόσασταν σε οφθαλμόλουτρα και μαύρες αγορές. Καλό κουμάσι είστε και του λόγου σας.

 

[Twinkie]

Σεις καλέ κυρία δεν είστε που τρέχατε στας Βαρκελώνας με κάτι άλλες (θου Κύριε) και επιδιδόσασταν σε οφθαλμόλουτρα και μαύρες αγορές. Καλό κουμάσι είστε και του λόγου σας.

Μαδρίτη καλέ κυρία...Με δίνεις στεγνά κι εγώ φταίω που σε υποστηρίζω....Θα δανειστώ τα μαστίγια της astral μου φαίνεται

 

[travelina]

...
Η Ιωάννα ζήτησε μια γρήγορη στάση, βγήκε από το αυτοκίνητο , έτεινε τις δύο παλάμες της ανοιχτές προς τους φρουρούς του αεροδρομίου ένεκα απώλειας του οδηγού της και μετά απολύτως ικανοποιημένη είπε συνεχίζουμε μεγάλη η χάρη του Βούδα...

Φωτογραφία από το στιγμιότυπο έχουμε;

ααα πολλά θάρρητα έχει πάρει αυτός ο αλητάμπουρας!
άλλη φορά στο πατάρι, τιμωρία με τις σκόνες...

Αυτόν τον έχω κλείσει εγώ για τα ταξίδια μου...

 

[astral]

Αυτόν τον έχω κλείσει εγώ για τα ταξίδια μου...

Αααα...όλα κι όλα, στη σειρά σου μη μαλλιοτραβηχτούμε!

 

[ioanna karagianni]

Μετά από 45 πόζες και τριπλάσια σήματα νίκης φτάσαμε επιτέλους στην αντίπερα όχθη αυτού του θρυλικού ποταμού.
Οι Κινεζούλες πρώτες και καλύτερες πηδάνε στην στεριά και κατευθύνονται με ταχύ και σίγουρο βήμα προς το πρώτο σταθμευμένο βαν που περιμένει στην όχθη. Χωρίς να ρωτήσουν κανέναν στρογγυλοκάθονται στο βαν και περιμένουν να ξεκινήσει. Με ηδονική ευχαρίστηση, συγκρίνουμε τον αριθμό του βαν με τον αριθμό που μας είχε δώσει η Ντρόγκα, αχ ναι είναι το δικό μας βαν. Δεν μπορείτε να φανταστείτε την ικανοποίηση μου όταν τους είπε να κατεβούν και έδειξε προς το μέρος μας, διότι εμείς ήμασταν οι πελάτες του όχι αυτές. Χα μπορεί να κρατήθηκα και δεν τους έριξα στο ποτάμι αλλά τώρα ένοιωθα να παίρνω το αίμα μου πίσω. «Αν χωράμε να τα πάρουμε και τα κορίτσια μαζί μας» λέει ο Δημήτρης που είναι πάντα καλόβολος και ιππότης. «Αν θες να ζήσουν τα κορίτσια να τα αφήσεις να ξεκουμπιστούν από το βαν μας» τον αγριοκοιτάζω εγώ. Οι υπόλοιποι επιβάτες της βάρκας έχουν ήδη πατικωθεί σε ένα άλλο βαν και οι αγαπητές συνταξιδιώτισσες με τις φωτογραφικές μηχανές στον ώμο κατευθύνονται προς τα εκεί για να στοιβαχτούν και αυτές με την σειρά τους. Άραγε δεν θα αποθανατίσουν και αυτή την στιγμή όπως έκαναν με όλες τις άλλες στην βάρκα;

Μετά από αυτές τις σκηνές μικροπρέπειας, επιβιβαζόμαστε στο δικό μας κατά δικό μας βαν και φεύγουμε. Ευτυχώς το λέω και το τονίζω, το άλλο βαν με τους ντόπιους και κυρίως με τις Κινεζούλες μας έχει φύγει πριν από μας.

Το όχημα μετά του νεαρού οδηγού του κινείται κατά μήκος ενός ευπρεπή χωματόδρομου, με αδιάφορο τοπίο, άνυδρο, ξερό και σκονισμένο. Οι άκρες του δρόμου είναι σπαρμένες με μικρές συνοικίες που απέχουν αρκετά από τον χαρακτηρισμό «χωριό».

Όλα πήγαιναν καλοκουρδισμένα και προγραμματισμένα, ως την στιγμή που το βαν μας σταματάει, εντελώς, τελείως, δεν κουνιέται ρούπι. Πρώτος κατεβαίνει ο Σταύρος περιχαρής, «σας το έλεγα δεν σας το έλεγα; Να που χάλασε το βαν, να δείτε όπου να ‘ναι θα πάθουμε κατολίσθηση, θα τρακάρουμε, θα χάσουμε τον δρόμο κλπ». Ο Δημήτρης πιο πρακτικός πλησιάζει τον οδηγό που έχει ανοίξει το καπό και κοιτάζει ελαφρώς έκπληκτος το περιεχόμενο λες και δεν του είχε περάσει ποτέ η ιδέα από το μυαλό ότι το όχημα του διέθετε μηχανή.

Ευτυχώς που οι Κινέζες προπορεύονταν και δεν μας είδαν, δεν ήθελα να χαλάσει ο θρίαμβος που νοιώσαμε στην όχθη.

Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες το αμάξι δεν πείθεται να ξεκινήσει. Ο οδηγός μας τηλεφωνεί με το κινητό του. Μέσα μου εύχομαι να τηλεφωνεί σε αυτό που φαντάζομαι, δηλαδή σε κάποιον που θα έρθει να μας βοηθήσει και να μην βρήκε απλώς την ευκαιρία να πάρει την καλή του για να της πει πόσο την αγαπάει. Βρισκόμασταν στην μέση του πουθενά, μπροστά μας ένας χωματόδρομος, πίσω μας επίσης ένας χωματόδρομος και αριστερά μας ένα αγροτόσπιτο με μια κυρία κολλημένη στα κάγκελα της αυλής να μας κοιτάζει εκστασιασμένη.

Την φαντάζομαι για μέρες να προσεύχεται στον Βούδα να συμβεί κάτι διαφορετικό στην μοναχική γλυκιά ρουτίνα της ζωής της και ξαφνικά τσουπ ένα από τα ατελείωτα αυτοκίνητα που περνούν καθημερινά για το μοναστήρι βρίσκει να πάθει βλάβη μπροστά στο σπίτι της και ω τι θαύμα! δεν μεταφέρει πιστούς κάτι άσχετους μεταφέρει. Πώς να μην κρεμαστεί στην καγκελόπορτα η γυναίκα, που να χάσει τέτοια ευκαιρία.

Μετά από 20 λεπτά προφανώς η κυρία χόρτασε με το θέμα έχω-τουρίστες-έξω-από-το-σπίτι μου και ο Βούδας επέτρεψε στην βοήθεια να καταφθάσει. Ένα μεγάλο γυαλιστερό όχημα με τέσσερεις πόρτες εμφανίστηκε. Δεν ήταν όμως αυτό που έκανε την Ισαβέλλα και την Ίριδα να κραυγάσουν ενθουσιασμένες, στο πίσω μέρος του το αυτοκίνητο έφερε καρότσα. Τα κορίτσια είχαν βαρεθεί τις κυριλέ μετακινήσεις με τα πούλμαν και ήθελαν κάτι διαφορετικό, «στην καρότσα, στην καρότσα» αναφώνησαν και όρμησαν να σκαρφαλώσουν. Κοίταξα την Φούλα με απορία, να κρατήσουμε τα προσχήματα και να μπούμε σαν κυρίες στο αμάξι ή να την πέσουμε και εμείς στην καρότσα; Πήρα την απάντηση μου όταν την είδα με το ένα πόδι σηκωμένο έτοιμη να σκαρφαλώσει και αυτή. Ο οδηγός μας την πιάνει έντρομος από το μπράτσο και της δείχνει τα αναπαυτικά καθίσματα στο αυτοκίνητο όπου ήδη έχουν βολευτεί οι άντρες της παρέας, αλλά η Φούλα απελευθερώνεται αποφασιστικά και κάθεται στον πάγκο της καρότσας, από κοντά και εγώ.

Το υπόλοιπο της διαδρομής μας μέχρι την πόλη έγινε μέσα σε μια ατμόσφαιρα ιλαρότητας.
Και τώρα φυσιολογικά θα πρέπει να σας περιγράψω το μοναστήρι, το ξενοδοχείο και την πόλη. Όμως είναι και τα τρία τόσο ξεχωριστά που θα έλεγα καλύτερα να σας αφήσω για σήμερα, να ξεκουραστείτε, να ξεπιαστώ και εγώ από το ντάκα ντούκου της καρότσας και από αύριο τα ξαναλέμε. Ναι;

 

[dim kyr]

Λοιπόν. Θα την πω και εγώ την κακία μου. Αυτοί οι κινέζοι πολύ που την δίνουν στα νεύρα. Είναι αγενείς, εγωπαθείς, με χαρακτήρα αποικιοκράτη, και πολλά άλλα κουσούρια.
Αστο καλό! Συγχύστηκα πρωί πρωί...
Μήπως υπάρχει και φωτο της καρότσας? Θέλω να γελάσω...

 

[ioanna karagianni]

Λοιπόν. Θα την πω και εγώ την κακία μου. Αυτοί οι κινέζοι πολύ που την δίνουν στα νεύρα. Είναι αγενείς, εγωπαθείς, με χαρακτήρα αποικιοκράτη, και πολλά άλλα κουσούρια.
Αστο καλό! Συγχύστηκα πρωί πρωί...
Μήπως υπάρχει και φωτο της καρότσας? Θέλω να γελάσω...

Όχι καλέ δεν κάνει να μιλάμε έτσι πίσω από την πλάτη τους.
(μανάρι μου πόσο με καταλαβαίνεις)

Φωτογραφίες από την καρότσα θα ζητήσουμε από τον Σταύρο εγώ ήμουν πάνω.

 

[dim kyr]

εγώ ήμουν πάνω.

Συγκρατήσου λίγο καλέ! Μπορεί να διαβάζουν και κάτω των 18!!

 

[ioanna karagianni]

Συγκρατήσου λίγο καλέ! Μπορεί να διαβάζουν και κάτω των 18!!

Πάνω στην καρότσα εννοώ, μην πάθουμε τα ίδια με τον τρομπετίστα της Gucca.

 

[ioanna karagianni]

Φτάσαμε πριν την Ντρόγκα και τον οδηγό μας. Γυρνοβολούσαμε ράθυμα ανάμεσα στην είσοδο του μοναστηριού και τους γύρω δρόμους. Ψωνίσαμε μπισκότα από το απέναντι σούπερ μάρκετ, φλερτάραμε με την ιδέα να πιούμε τσάι στο γειτονικό καφενείο, καθίσαμε στο πεζούλι παρέα με χωρικές που χαμογελούσαν και τσιμπούσαν τις τρίχες των χεριών μας. Αλλά το πιο ωραίο ραχάτι το έκανα μαζί με την Ίριδα στην είσοδο του μοναστηριού.

Οι μικροπωλητές στα κιόσκια, πουλούσαν σημαίες ευχών, κομποσκοίνια και βούτυρο γιακ για τις προσφορές, ίσως και κάποια μικρά κοσμήματα. Δίπλα μου καθόταν μια γυναίκα που πουλούσε πατάτες βραστές. Αυτό θα πρέπει να είναι το επίσημο σνακ των Θιβετιανών, η βραστή πατάτα. Είναι το αντίστοιχο του κουλουριού Θεσσαλονίκης που έχουμε εμείς. Έβαζαν τις βρασμένες και καθαρισμένες πατάτες σε ένα νάιλον σακουλάκι, το έδεναν σφικτά από πάνω και τις πουλούσαν στους προσκυνητές.
Αρκετά έξυπνη ιδέα, καθαρή τροφή…, μα τι κάνει η Ίριδα, τι φωτογραφίζει τόση ώρα διακριτικά;
-Αχ καλέ δεν ντρέπεσαι; Χειρότερη από μένα έγινες.
-Μα γιατί το κάνω καθαρά για κοινωνικούς λόγους.
Πάει έχω χάσει εντελώς την φόρμα μου, η αϋπνία θα φταίει μάλλον, όση ώρα εγώ έκανα μελέτη πάνω στην πατάτα, από την άλλη πλευρά της εισόδου πηγαινοέρχονταν νεαροί μοναχοί, με τα μανίκια ανασηκωμένα, κουβαλώντας νερά σε κουβάδες. Η Ίριδα γοητευμένη από το θέμα της επίπονης εργασίας των νεροκουβαλητών είχε επιδοθεί στην φωτογράφηση τους, αποθανατίζοντας την κάθε στάση τους. Φωτογραφίες του εν λόγω ενσταντανέ χαρήκατε σε προηγούμενα επεισόδια.
Η Ντρόγκα με τους υπόλοιπους μας βρήκε αγκαλιά στα σκαλιά του μοναστηριού να τραγουδάμε «μην βροντοχτυπάς τις χάντρες η δουλειά κάνει τους άντρες»


1. Το μοναστήρι:

Νομίζω ότι ήταν από τα ωραιότερα μοναστήρια που επισκεφθήκαμε. Το κτίριο ήταν καλοφροντισμένο με εκείνα τα ζωηρά χρώματα σε τολμηρούς συνδυασμούς.

Στο περίβολο υπήρχαν αρκετά ακόμα κτίρια με αυτά τα ωραία παράθυρα που περιμένεις να συναντήσεις μόνο σε παραμύθια. Πιο εντυπωσιακές όμως ήταν οι τέσσερεις στούπες που είχα κτιστεί στις άκρες του μοναστηριού, συμβολίζοντας τα τέσσερα στοιχεία, γη, νερό, φωτιά και αέρα. Ήταν ψηλές στο χαρακτηριστικό χρώμα του κάθε στοιχείου, πράσινο για την γη, μπλέ για το νερό, κόκκινο για την φωτιά, άσπρο για τον αέρα. Στις κορυφές τους ήταν ζωγραφισμένα ένα ζευγάρι μάτια. Τι έκαναν να φαίνονται σαν βλοσυροί φρουροί που φυλάνε τον ιερό χώρο του μοναστηριού.

Περιπλανηθήκαμε γλυκά για αρκετή ώρα εκεί μέσα και αφήσαμε ευγενικά την Ντρόγκα να μας εξετάσει πάνω στις μορφές και σημασίες του Βούδα. Μετά ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο μας. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε.