Θιβέτ Θιβέτ Ταξίδι σε μια ανύπαρκτη χώρα

[ioanna karagianni]

Θα συνεχίσουμε λίαν συντόμως γιατί πολύ θέλω να σας τα πω.
Ως τότε όμως πάρτε μια λίμνη ακόμα από τις φωτογραφίες της Ίριδας

 

[ioanna karagianni]

Και τα κέρατα στο μοναστήρι

 

[STAV]

Να κοιμηθούμε μια κουβέντα είναι. Η Ιωάννα τράβηξε τις σατέν κουρτίνες του παραθύρου διότι ως γνωστόν διαλέγει πάντα κρεβάτι με θέα, η Ισαβέλλα άλλαξε θέση γιατί η υδρορροή ήταν προς τα μέσα και όχι προς τα έξω τοποθετημένη, η Ίριδα μέτρησε όλες τις ρωγμές που υπήρχαν πάνω από το κρεβάτι της, ο Δημήτρης είπε κάτι ελληνικότατο για τον Αυστριακό που δεν ήθελε να ταξιδέψει με τους Έλληνες μαζί-είπε κάτι και για Greek statistics επίσης και δεν ήταν ο μόνος, αυτό μας κυνηγούσε σε όλο το ταξίδι- και η Φούλα τοποθέτησε τη νταμιτζάνα με το οξυγόνο πάνω στη στόφα. Ναι υπήρχε και στόφα που χρησίμευε για αποθήκευση αραχνών, φωλιά ποντικιών, πεδίο δράσης και εκπαίδευσης γατών κλπ. Τα δύο αγοράκια του διπλανού δωματίου ούτε που ακούγονταν, τα κακόμοιρα. Αυτά τα 17χρονα έκαναν το life trip, τ’ ακούτε εσείς ελληνίδες μανάδες; Σε αυτή την ηλικία τα στέλνουν μόνα τους στην άκρη του κόσμου για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους και να μάθουν να παίρνουν αποφάσεις για τη ζωή τους. Τέλος πάντων στα δικά μας, στο δωμάτιο όπου νερό δεν υπήρχε, καρέκλα δεν υπήρχε, τραπέζι δεν υπήρχε, τουαλέτα δεν υπήρχε, η πόρτα έκλεινε με ένα ξύλινο παλούκι εσωτερικά, διακόπτης της μοναδικής λάμπας στη μέση του δωματίου δεν υπήρχε. Το έλεγε η άλλη , τι τα θέλετε τόσα πράγματα. Άντε να κοιμηθείς. Αρχίσαμε να συζητάμε για το Reting και την επίσκεψή μας εκεί. Όλοι;;; όχι, ο Δημήτρης άρχισε να ροχαλίζει αμέσως, η Φούλα πήρε τη νταμιτζάνα παραμάσχαλα και η άλλη μη χάσει ευκαιρία -Α, ωραία θα διαβάσω χωρίς φακό. Οι υπόλοιποι λοιπόν αρχίσαμε κάτι να ψιλολέμε για το Reting Monastery γιατί είναι ίσως το πιο σημαντικό βουδιστικό μοναστήρι του κεντρικού Θιβέτ. Οι ντόπιοι το ονομάζουν και "Radreng." To μοναστήρι Reting ιδρύθηκε από τον Atisha το 1056 ως έδρα της συνιστώσας Kadampa. O Tsongkapa το 1400 μετασχημάτισε τη σχολή Kadampa η οποία έπειτα έγινε γνωστή ως νέα συνιστώσα Kadampa ή Gelug και το Reting έγινε το σημαντικότερο Gelugpa μοναστήρι, η έδρα του Reting Rinpoche.
Ο εκάστοτε Rinpoche του Reting ήταν υπεύθυνος για την επιτυχή έρευνα και ανακάλυψη του νέου Δαλάι Λάμα. Είχαν δηλαδή την εξουσία στο διάστημα μεταξύ του θανάτου του ενός και της επόμενης μετενσάρκωσής του. Ο 5ος Reting Rinpoche, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ιστορία του Θιβέτ, καθώς ήταν ο επιλογέας του παρόντος Δαλάι Λάμα και έγινε ο ανώτερος δάσκαλός του. Παρόλα αυτά αντικαταστάθηκε το 1941 κατηγορούμενος για συνεργασία με τους Κινέζους καθώς και ότι έφερνε παντρεμένες γυναίκες στο μοναστήρι για τα δέοντα. Στη συνέχεια οργάνωσε και μια εξέγερση κατά της αντικατάστασης του, και δήλωσε ότι θα βάλει υποψηφιότητα για περιφερειάρχης λάμα– βρε κάτι μου θυμίζει, κάτι μου θυμίζει, όχι Αλαβάνος και Τσίπρας δεν ήταν τα παρατσούκλια τους, αλλά τελικά πέθανε το 1947 στις φυλακές της Potala της Λάσα, από δηλητηρίαση. Όχι θα τον άφηνε έτσι, να του φάει την περιφέρεια. Οι Βυζαντινισμοί του τότε Θιβέτ. Διότι με το επεισόδιο αυτό εκτίθενται ορισμένες από τις πολιτικές διαστάσεις της θρησκευτικής ιεραρχίας στη Λάσα. Υπερασπιστές του Rinpoche του Reting ισχυρίστηκαν ότι η φυλάκισή του ήταν αποτέλεσμα της έλξης του προς τις διδασκαλίες της συνιστώσας Nyingma, μιας συνιστώσας διαφορετικής της Gelugpa που υποστήριζε ο Δαλάι Λάμα. Πολιτικός αντίπαλος του Δαλάι Λάμα ήταν και τον ξέκαναν να λέμε και του στραβού το δίκιο.
Το Reting καταστράφηκε ολοσχερώς από τους Κόκκινους φρουρούς της επανάστασης κατά τη διάρκεια της πολιτιστικής επανάστασης και έχει αποκατασταθεί μόνο σε μερικά τμήματά του. Μετά το θάνατο του 6ου Reting Rinpoche, οι Κινέζοι ανήγγειλαν τον Ιανουάριο του 2001 ότι μια νέα ενσάρκωση ήταν επιλεγμένη ως 7ος Reting Rinpoche. Αυτή η μετενσάρκωση δεν έχει αναγνωριστεί από το Dalai Λάμα που θεωρεί ότι είναι ένα ανδρείκελο που απλώς βοηθάει την προσπάθεια των Κινέζων ώστε να ελεγχθεί η βουδιστική θρησκεία στο Θιβέτ. Οι Κινέζοι τον έχουν στο Πεκίνο και περιμένουν. Ξέρουν ότι ο τωρινός είναι ασθενής και σε λίγο χρονικό διάστημα θα κληθεί ο δικός τους να επιλέξει τον νέο Δαλάι Λάμα. Με αργά αλλά προσεκτικά βήματα εξαφανίζουν αυτό που στα μάτια μας φαντάζει ονειρικό. Πάντως στο τέλος του ταξιδιού μας βγάλαμε και το ελληνικό μας συμπέρασμα: οι Κινέζοι θα κατακτήσουν τον κόσμο μία ημέρα αργά ή γρήγορα και με θράσος.
Α να και το Reting

Βρε δε σταματάτε με τους Βούδες σας και τους Κινέζους σας, εδώ ο κόσμος καίγεται:
-«Ήταν η Ντίντρι ή το Ελεύθερο σπίτι; Και τι ήταν η ΤΖΑΝΤ, ώστε να προκαλεί τέτοια βίαιη αντίδραση;» Όχι πέστε μου άρχισε να αναρωτιέται δυνατά. Άναυδοι παρακολουθούσαμε τις υπαρξιακές αναζητήσεις της Ιωάννας.
-Βρε δε μας παρατάς με τη Ντίντρι σου και τη Τζαντ σου και κοίτα να βρούμε πως θα κλείσει αυτή η κωλόλαμπα, αλλιώς όλη νύχτα έτσι θα τη βγάλουμε ακούστηκε η Φωνή της Ίριδας η οποία για να τη σπάσει στην Ιωάννα προτείνει να πιάσουμε μια πιο ευχάριστη συζήτηση- αυτή η Ίριδα δεν έκλεινε μάτι-, να για εκείνο τον τρόπο ταφής των Θιβετιανών. Εγώ γουστάρω κάψιμο, τι να μας κόβουν σαν πανσέτες όταν πεθαίνουμε;
Μωρέ τρελαθήκατε βραδιάτικα; Ντίντρι και πάλι Ντίντρι, ούρλιαζε η άλλη.
Μα εδώ που τα λέμε με τέτοια πέτρα που να βρουν χώμα να τους θάβουν προχώρησε ακάθεκτη η Ίριδα. Καλά και εκείνος ο χασάπης που πετσοκόβει τα κορμιά…τι επάγγελμα και αυτό. Σε πλήρη άνθηση από ότι έλεγε η Ντρόγκα. Καθότι τους πλούσιους Θιβετιανούς τους μεταφέρουν σε αυτές τις ερημικές τοποθεσίες για να γίνει το Sky Burial, δηλ. η Ουράνια Κηδεία, ενώ για την ακρίβεια, στα Θιβετανικά αυτή η τελετή ονομάζεται jha-tor ή "Ελεημοσύνη στα Πουλιά". Ο Τόπος Διαμελισμού, είναι ένα έρημο κομμάτι γης, απαγορεύεται να παρακολουθήσουν την τελετή τουρίστες ή μακρινοί συγγενείς. Τοποθετούν το σώμα πάνω στις πέτρες, το γυμνώνουν και ύστερα ο διαμελιστής ανθρωπίνων σωμάτων, παίρνει ένα μακρύ μαχαίρι και κόβει το σώμα σε λεπτές λουρίδες. Όταν κάνει την εμφάνισή του ο νεκροπομπός, τα όρνια ορμούν στον ουρανό και παίρνουν θέσεις θεατών όπως σε ανοιχτό θέατρο. Όσοι πεθαίνουν στο Θιβέτ υπόκεινται στην ίδια διαδικασία, εκτός από τους ανώτερους λάμα, που υπήρξαν ζωντανές ενσαρκώσεις και τους οποίους βαλσάμωναν και τους κάλυπταν με χρυσό. Γι αυτό στην Ποτάλα υπάρχουν τα επιχρυσωμένα αγάλματα των Δαλάιδων. Και εκείνος ο οδηγός που λύσσαξε να μας φωνάζει να πάμε κοντά να μας δείξει. Δε θέλουμε βουδιανέ μου, τι να δούμε κανά δάκτυλο, καμιά πατούσα. Ευτυχώς μόνο τα φτερά των ορνέων υπήρχαν. Μας καθησύχαζε. Μπα δε μένει τίποτε, αν μείνει κανένα κοψίδι το ανακατεύουμε με τσάμοα και μπύρα και έρχονται οι γύπες και τα καταβροχθίζουν. Α, ωραία ησυχάσαμε, να είναι καλά τα όρνια τα οποία για τους Θιβετιανούς είναι "dakini", δηλ. ουράνια πνεύματα και πιστεύουν ότι καταναλώνοντας το σώμα, ανάγεται και αυτό στα ουράνια. Σημειωτέον, ότι ενώ αυτή η τελετή θεωρείται Θιβετιανό Βουδιστικό έθιμο, οι ρίζες του πιθανότατα ανάγονται στην προ-Βουδιστική θρησκεία του Θιβέτ, την Bon. Μία ενδιαφέρουσα σύμπτωση είναι ότι μετά τον θάνατο, οι τελετές στο Θιβέτ -κυρίως η απαγγελία της Βίβλου των Νεκρών, για να βοηθηθεί η ψυχή του πεθαμένου στο δρόμο της - τηρούνται για 40 ημέρες, κάπως σαν τα 40 της ΧΟ, δηλαδή. Αμ και τους φτωχούς που τους πάνε δίπλα στα ποτάμια τους κόβουν σε κοτομπουκιές και τους πετούν να τους φάνε τα ψάρια. Τι ψάρια είναι αυτά, εμείς πόδι σε ποτάμι δε βάλαμε πάντως. Τώρα ο διαμελισμός και τα όρνια μάλλον δε μας γοήτευσαν τόσο. Είναι πάντως ένας καλός τρόπος να εξασφαλίσεις ότι κανείς δεν θα έρθει στην κηδεία σου. Για τους Θιβετιανούς όμως, οι οποίοι καλωσορίζουν τον θάνατο και επιθυμούν να μπουν σε αυτή τη μυστική τελετουργία και έκσταση που κρύβει αυτός, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Γιατί για τους Θιβετιανούς το πρώτο βήμα για την απελευθέρωση είναι ότι ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ, το μόνο που μας ΑΝΗΚΕΙ είναι Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ ΜΑΣ και όχι οι σκέψεις μας. Όλα τα ΥΠΟΛΟΙΠΑ είναι ΔΑΝΕΙΣΜΕΝΑ.
Ο Δημήτρης συνέχιζε να ροχαλίζει, η Φούλα δε μπορούσε να αναπνεύσει και σηκώθηκε να βάλει τη νταμιτζάνα δίπλα της, η Ιωάννα απορροφημένη από την Ντίντρι ήταν στην κοσμάρα της, η Ισαβέλλα με την Ίριδα πρότειναν να παίξουμε μια μπιρίμπα. Είπα να σηκωθώ, ένα σιχαμένο, τρισάθλιο κουρέλι έβγαινε μέσα από το μπουρί της στόφας και ακουμπούσε τα πράγματά μου. Του δίνω μία και ξαφνικά σβήνει το φως. Πανικός. Έπεσε ο γενικός, έχουν συσκότιση για να εξοικονομήσουν ενέργεια, ποιος κερατάς το έσβησε χωρίς να ειδοποιήσει;;; και άλλα τέτοια. Και όμως το κουρέλι ήταν ο διακόπτης. Σσσσσσσσσσς, τώρα κοιμόμαστε. Όταν ξαφνικά, ο φάρος άναψε και………….

 

[Twinkie]

χαχαχααχα, δεν ξέρω ποιόν από τους δύο να πρωτοδιαλέξω για την συνέχεια της ιστορίας! Η όλη βραδιά μου θύμισε κατασκήνωση Ο καθένας το χαβά του και η Ιωάννα τον δικό της

 

[astral]

Σσσσσσσσσσς, τώρα κοιμόμαστε. Όταν ξαφνικά, ο φάρος άναψε και………….

Και? και? τι?
έλαααα...μη μας κόβεις τώρα...

 

[ioanna karagianni]

«Σσσσσσσσσσς, τώρα κοιμόμαστε. Όταν ξαφνικά, ο φάρος άναψε και………….»
…. και η Φαρογιάννη άρχισε να ωρύεται «Η γάτα είναι πάνω στο κρεβάτι μου».

Είχα καθαρίσει το πρεβάζι μου όσο μπορούσα καλύτερα (δηλαδή και μετά από 25 μωρομάντηλα πάλι βρώμικο ήταν), είχα στρώσει την πραμάτεια μου ωραία και καλά και το είχαμε βαπτίσει και «κομοδίνο» μετά βαΐων και κλάδων. Και εκεί που ησύχαζε η φύσης και εμείς ειδικότερα, κάτω από την κουρτίνα ξεπρόβαλε μια ουρά. Χνουδωτή άσπρη και αφράτη βεβαίως αλλά ουρά πάνω σε κομοδίνο δεν πάει, πάει;
Είχα γλαρώσει και υπήρχαν βάσιμες υποψίες ότι απόψε επιτέλους θα κοιμόμουν όταν αυτή η χαζοουρά άρχισε να γαργαλάει την μύτη μου. Άναψα τον φάρο και έβαλα τις φωνές, ως γαρνιτούρα των διαμαρτυριών μου ήρθαν τα παραπονιάρικα νιαουρίσματα της γάτας «ποιοι είστε και τι ζητάτε στον χώρο μου; Επειδή σας άφησα να παίξετε μαζί μου στην αυλή δεν σημαίνει ότι θα μου μπαστακωθήτε και στο σπίτι μου».

Η Ίριδα που κοιμόταν κοντά μου κοίταξε πίσω από τις κουρτίνες και έβαλε τα γέλια, «Είναι σπασμένα τα παράθυρα» μας πληροφόρησε. Σηκώνω και εγώ την κουρτίνα και πίσω από το σύγνεφο σκόνης που άφησε το ύφασμα διαπιστώνω ότι κάποια από τα γυάλινα τετραγωνάκια έλλειπαν από το παράθυρο μου διευκολύνοντας την είσοδο και έξοδο της κυρίας του σπιτιού. Αχ το δωμάτιο των νεαρών Ισπανών το προτίμησαν μόνο για δείπνο, το δικό μας το έχουν για υπνοδωμάτιο. Το γέλιο της Ίριδας εκτόνωσε τον εκνευρισμό μου.

Ακολούθησε ένα ανελέητο κυνηγητό της γάτας. Θα ήθελα να φανταστείτε 6 νοματαίους να τριγυρίζουν σκυφτοί με απλωτά τα χέρια στον λίγο χώρο που άφηναν τα κρεβάτια, παράγοντας άναρθρους ήχους (χχχ, ψιτψιτ, νιάου, ξτ κτλ). Και όλα αυτά χωρίς προφανή λόγω μια και η γάτα τρύπωνε συνεχώς κάτω από τα κρεβάτια. Τέλος εκδιώχθηκε ο μαλλιαρός μπελάς και τέθηκε το μέγα ζήτημα: πως θα βουλώσουμε τις τρύπες για να μην ξαναμπεί η κινητή φλοκάτη;.
Ιδέες πολλές η μία πιο χαζή από την άλλη
-Να κοιμόμαστε με βάρδιες για να κυνηγάμε την γάτα
-Γιατί με βάρδιες η Ιωάννα έτσι και αλλιώς ξύπνια θα μείνει όλο το βράδυ
-Να βάλουμε ένα φύλλο χαρτί σε κάθε άνοιγμα για να τα κλείσουμε
-Ωραία ιδέα ποιος έχει ζελοτέιπ μαζί του;
-Και κόλλα ούχου κάνει
-Καλέ ποιος θα κουβαλούσε είδη γραφείου στα βουνά; Βουλώστε τα ανοίγματα με την κουβέρτα
-Όχι καλύτερα με τον υπνόσακο
Η ιδέα δεν ήταν κακή, πάνω στην απελπισία μου βγάζω την άθλια βρώμικη μπλούζα μου, έτσι και αλλιώς για πέταμα την είχα και βουλώνω την μία τρύπα, για την άλλη διάλεξα κάτι άλλο από την γκαρνταρόμπα που φιλοξενούσε ο αλητάμπουρας.
Άντε τώρα νανάκια όλοι. Κλείνουν φώτα, κλείνουν φάροι και ξαπλώνουμε, ο μόνος που δεν ξάπλωσε ήταν ο Δημήτρης. Δεν ξάπλωσε γιατί δεν είχε σηκωθεί, το μονόπρακτο παίχτηκε ενώ αυτός κοιμόταν, καθόλου δεν ενοχλήθηκε.

Είμαι λοιπόν ξαπλωμένη και κυνηγιέμαι με την αϋπνία μου αλλά δεν μπορώ να της ξεφύγω. Η γάτα νιαουρίζει συνεχώς έξω από το παράθυρο και γρατζουνάει τα ρούχα για να τα βγάλει από τα ανοίγματα.
Ίσως να σας φαίνομαι υπερβολικά ενοχλημένη από μια απλή γάτα. Δεδομένου ότι μεγάλωσα στην επαρχία ανάμεσα σε σκυλιά και γατιά κανονικά ίσως δεν θα έπρεπε να ενοχληθώ καθόλου. Αλλά ήμασταν δύο μέρες άυπνοι, νηστικοί και ταλαιπωρημένοι, η κάθε αναποδιά μου φαινόταν βουνό.

Την αυταπάτη του ύπνου την διέλυσε ο Σταύρος, σηκώθηκε με τον φακό του και βγήκε έξω. Μην με ρωτάτε που πήγε αυτά τα πράγματα θα πρέπει να τα καταλαβαίνετε από μόνοι σας. Αμέσως μετά την αναχώρηση του, το νιαούρισμα της γάτα ακούγεται ανατριχιαστικά κοντά μου. Λες να χώθηκε μέσα την ώρα που έβγαινε ο Σταύρος; Μπα δύσκολο. Λίγο μετά άρχισα να ακούω και γουργουρητό. Πωπω μανούλα μου έχω αρχίσει να τα χάνω.
Πάνω στην ώρα που αναρωτιέμαι πια φρενοκομεία θα διανυχτερεύουν στην Αθήνα το βράδυ που θα επιστρέφαμε, γύρισε και Σταύρος.
- Σταύρο, ψιθύρισα, έχεις βάλει την γάτα μέσα;
- Όχι φυσικά
- Δηλαδή εσύ δεν βλέπεις τίποτε γάτες εδώ μέσα
- Ε όχι σου λέω, άντε καληνύχτα.

Ωχ μανούλα μου τρελαίνομαι, από μια γάτα θα πάω. Το γουργούρισμα συνεχίζει να ακούγεται πολύ κοντά μου. Εκείνος ο μπατζανάκης του ξαδέρφου της κουνιάδας του φίλου μου του Κοσμά ψυχίατρος δεν ήταν;
Λίγο πριν συμπληρώσω την συνταγή ψυχοφαρμάκων συνέβη το θαύμα.
Ο Δημήτρης ξύπνησε και άναψε τον φακό του ξυπνώντας και τους υπόλοιπους.
- Η γάτα είναι πάνω μου ανακοίνωσε.
Σε κλάσματα δευτερολέπτου είχα σηκωθεί τον είχα αγκαλιάσει και του φιλούσα τα χέρια κλαίγοντας από ανακούφιση, δεν μου είχε στρίψει, δεν άκουγα γάτες εκεί που δεν υπήρχαν, δεν είχα παραισθήσεις. Για την ώρα γλύτωνα το Δαφνί. Ως που να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στον Δημήτρη είχαν σηκωθεί και οι υπόλοιποι και κυνηγούσαν εκ νέου την γάτα. Κάτω από τα κρεβάτια κάτω από την στόφα, πάνω στον αλητάμπουρα, κάποια στιγμή η ενοχλητική φούντα εκδιώχθηκε για μια ακόμα φορά και εμείς ξαπλώσαμε ξανά. Συνήθειο μας είχε γίνει πια, πιο πολύ ώρα καταναλώσαμε στο σήκω-ξάπλωσε παρά στον ύπνο. Διότι δεν ήταν απλό το να ξαπλώσεις, έπρεπε να ανοίξεις τον υπνόσακο, να μπεις να κλείσεις τον σάκο, να βάλεις από πάνω το πάπλωμα να φροντίσεις τον πάπλωμα να μην ακουμπάει πάνω σου και πετάξεις φλύκταινες, κτλ. Μαραθώνιος.

- Κοιμάσαι; Με ρωτάει η Ίριδα
- Όχι λέω όμως αντί για προβατάκια να μετρήσω τις ρωγμές του δωματίου μήπως νυστάξω.
- 5 οριζόντιες, 11 κάθετες και 7 πλάγιες, σύνολο 23, από αυτές οι 12 είναι βαθιές, οι 5 διαμπερείς και οι υπόλοιπες επιπόλαιες.

Η νύχτα εξελίχθηκε κατά τα προβλεπόμενα, νιαουρίσματα – διαμαρτυρίες, τριγμοί και ροχαλητά. Εγώ ακολούθησα τη Βικτώρια σε νέες αναζητήσεις στους υπονόμους της Νέας Υόρκης, ώσπου ξημέρωσε. Αυτή η αυγούλα φιλοδώρησε τον Σταύρο με ακόμα ένα φωτογραφικό ντοκουμέντο αμηχανίας με θύμα εμένα. Άτιμη κουμπαριά.

 

[ΕΡΣΗ]

Υπερβολικους σας βρισκω! Τι θα σας εκανε μια γατουλα; Στα ποδια σας ηθελε να κοιμηθει η καψερη να ζεσταθει λιγο το ζωντανο. Καθε βραδι αυτο κανει και η δικια μου. Ασε που ωρες ωρες μου κουβαλαει και ζουδια που εχει εξολοθρευσει και τα εναποθετει πανω στα ασπιλα κλινοσκεπασματα μου!

 

[mariath]

Η ιστορία αλλάζει τίτλο, από δω και πέρα θα λέγεται "Άγρυπνες νύχτες στο Θιβέτ".

 

[ioanna karagianni]

Με το μπαρντόν αλλά στα πόδια κοιμούνται οι Ελληνικές γάτες, αυτή η Θιβετιανή το κεφάλι είχε βάλει στόχο. Και πες με περίεργη δεν αισθάνομαι βολικά με μια μουσούδα να περιφέρεται ανάμεσα αφτιού και ματιού. Τα ζούδια δεν τα σχολιάζω διότι ενθυμούμαι επακριβώς σε τι αναφέρεσαι.

Ωραίος τίτλος Mariath την επόμενη φορά θα σε συμβουλευτώ νωρίτερα.

 

[ΕΡΣΗ]

Λοιπον εμενα να με παρετε μαζι σας την αλλη φορα. Δε μασαω απο γατια. Με αρουραιους εχω κατι προβληματακια...

 

[Rosa]

Εξαιρετική εύνοια της τύχης, θα την περιέγραφα εγώ αυτή τη βραδιά....Μια γάτα ολόδική σας!!!! Απίστευτη τύχη, φλος ρουαγιάλ και καρέ του άσου μαζί!!! Αλλά έτσι είναι, φίλε μου...άλλοι παρακαλάνε για γατιά, κι άλλοι τα έχουν και δεν τα εκτιμάνε...Για ρωτήστε αυτούς τους άλλους, τι ξενύχτια ρίχνανε που κοιμόντουσαν στο ίδιο δωμάτιο παρέα με αρούρια μεγαλύτερα από τη γάτα σας............

 

[Lyda]

Tι ωραιες φωτογραφιες! Τι καλογραμμενη ιστορια!
Go on Guys!!!