Θιβέτ Θιβέτ Ταξίδι σε μια ανύπαρκτη χώρα

[ΕΡΣΗ]

Η Ιωάννα είπε ότι εγώ δεν αφήνω τον αλητάμπουρα και έτσι σκυμμένη πάνω του μουρμούραγε το 5 ή το 6 σήμερα. Καθότι η ημετέρα είχε φτιάξει τα ρούχα της σε σακουλάκια ανά ημέρα, σήμερα στη λίμνη το σακούλι 6, αύριο που θα μείνουμε σε καλύτερο χώρο τα σινιέ το νο 7 κοκ.

Αχα! Τοσο οργανωτικη ειναι η φιλεναδα μου! Χριστουλη μου και Βουδα μου!

 

[YBONNH]

Και τελικα, πετραδακια δεν κουβαλησε κανενας σας...
Θιβετιανος Ρουβας που σας χρειαζετε..

 

[LULLU]

....Νamaste!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

[ΕΡΣΗ]

Ναμαστε, ναμαστε και εμεις, αλλα συνεχεια της ιστοριας δε βλεπω βρε Lullu μου! Τζαμπα ξεροσταλιαζουμε! Βαρυ επεσε το παπλωμα στην Ιωαννα φαινεται μετα το χθεσινο παρτυ!

 

[NTINA]

Ναμαστε, ναμαστε και εμεις, αλλα συνεχεια της ιστοριας δε βλεπω βρε Lullu μου! Τζαμπα ξεροσταλιαζουμε! Βαρυ επεσε το παπλωμα στην Ιωαννα φαινεται μετα το χθεσινο παρτυ!

Σήμερα ξεχάστε το,η κραιπάλη συνεχίζεται
Από αύριο και βλέπουμε.
Δεν άντεξα να ξεροσταλιάζεται και........το μαρτύρησα
Φαρούλα συγγνώμη αλλά κάποιοι φίλοι δεν πρέπει να μένουν στο σκοτάδι

 

[ioanna karagianni]

Νάμαστε και από μένα, συγνώμη που άργησα αλλά είχα ένα πρόβλημα με την ντουλάπα μου, είχε μπλεχτεί η 1-2 Οκτωβρίου με την 5 Νοεμβρίου και 25 Δεκεμβρίου. Δεν ξέρω πως έγινε αυτό, αλλά επιβαλλόταν να κάνω μια αναδιοργάνωση άμεσα, αλλιώς θα έπρεπε να κυκλοφορήσω με τις παγιέτες που έχω προγραμματίσει για το Χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν.
Πέραν τούτου, διαμαρτύρομαι εντόνως διότι ο Σταύρος ψεύδεται οικτρά. Εγώ δεν είμαι τόσο ψυχαναγκαστική όσο με περιγράφει. Στα ταξίδια είμαι πολύ άνετος τύπος, ακόμα και να μου έπαιρναν το νούμερο 6 όπως σχεδιάζανε θα φόραγα το 6,5 που είχα στην εφεδρεία για τα απρόβλεπτα.
Αλλά τι να κάνω δεν μπορώ να του πάω κόντρα διότι με έχει στο χέρι. Μην τον βλέπετε έτσι καλό και αγγελικό που εμφανίζεται σε εσάς. Εκτός από το χόμπι της κινδυνολογίας, η μεγαλύτερη ευχαρίστηση του στα ταξίδια είναι να συλλαμβάνει τους άλλους σε ατυχείς στιγμές και να τους φωτογραφίζει. Μετά περνάμε όλοι μας τον Χειμώνα εκλιπαρώντας τον να καταστρέψει τις φωτογραφίες. Συνήθως επεμβαίνει η Κατερίνα που είναι και το μεγαλύτερο θύμα του, του βάζει και τιμωρία ένα μήνα φασίνα και μαγειρική και μπαίνουν τα πράγματα στην θέση τους.
Εμένα που λέτε με απειλεί με δύο φωτογραφικά ντοκουμέντα από αυτό το ταξίδι, το ένα θα το περιγράψω στην συνέχεια, για το άλλο … αφήστε καλύτερα, πάω να βρω την Κατερίνα.

 

[ioanna karagianni]

Σταύρο πολύ ωραία η διήγηση για την λίμνη, δεν βάζεις όμως και καμιά φωτογραφία τόσες έβγαλες. Απόδειξη...

 

[ioanna karagianni]

Φύγαμε λοιπόν από την λίμνη, αλλά η λίμνη δεν έφυγε από το μυαλό μας. Η διαδρομή ήταν εύκολη. Άσφαλτος με άπειρες στροφές βέβαια, και με την συνεχείς πρόσχαρες προβλέψεις του καλού μου φίλου Σταύρου. «Να τώρα θα τρακάρουμε», «θα γίνει κατολίσθηση και θα ακινητοποιηθούμε στον δρόμο», «θα ντεραπάρουμε», «θα πάθω αποκόλληση», «θέλεις μπουγατσούλα;» κτλ.

Η Ντρόγκα μας πληροφόρησε ότι απόψε θα μείνουμε σε σπίτι χωρικών και εγώ ενθυμούμενη τις διαμονές μας στο Βιετνάμ το εξέλαβα ως υπόσχεση, όμως όταν φτάσαμε στο χωριό και είδα στο σπίτι κατάλαβα ότι ήταν απειλή.
Το χωριό ήταν από αυτές τις συνηθισμένες σκονισμένες συνοικίες, γεμάτες λάσπη. Το σπίτι ήταν στο πίσω μέρος του δρόμου, είχε μια μεγάλη αυλή και περιτριγυριζόταν από τα μικρά πρόχειρα κτίσματα που θα φιλοξενούσαν τους ξένους τουρίστες. Τουτέστιν δύο νεαρούς Ισπανούς, ένα ζευγάρι Αυστριακών , και μια ομάδα 6 μπαρουτοκαπνισμένων Ελλήνων, στο τελευταίο δωμάτιο θα έμεναν όλοι μαζί οι οδηγοί. Αυτό ήταν καλό, ήταν η πρώτη φορά που η Ντρόγκα θα έμενε μαζί μας το βράδυ και θα είχα την ευκαιρία να της μιλήσω. Το δωμάτιο που θα μας φιλοξενούσε ήταν μικρό και πνιγμένο στα κρεβάτια, η μισή οροφή ήταν από καλάμια και η άλλη μισή από τσιμέντο. Ο ένας του τοίχος είχε ένα τεράστιο παράθυρο από αυτά με τα ξύλινα μικρά τετράγωνα, οι υπόλοιποι ήταν διακοσμημένοι με βαθιές ρωγμές. Τα κρεβάτια ήταν καλυμμένα με χαλάκια, από αυτά που πουλάνε στα πανηγύρια. Αφήσαμε τα πράγματα μας, φρίξαμε με την ησυχία μας, διασκεδάσαμε με την καταπληκτική ατάκα της Φούλας «δηλαδή εμείς πληρώσαμε για να μείνουμε εδώ;», επιβεβαιώσαμε με την Ίριδα την υποψία μας ότι η τουαλέτα ήταν ισάξια της προηγούμενης και ξεκινήσαμε για το Retting.

Ο δρόμος ήταν ανύπαρκτος και όλοι βασιστήκαμε στο ένστικτο του οδηγού μας που κατά κανόνα μας βγήκε καλό εκτός από τις λίγες φορές που παραστράτισε και βρεθήκαμε να οδηγούμε μέσα σε χωράφια.
Το μοναστήρι ήταν πανέμορφο, ήσυχο και χωρίς τουρίστες, χτισμένο μέσα σε ένα δάσος από ψηλούς κέδρους. Δύο γεγονότα με έκαναν να ανυπομονώ να το δω. Το ένα είναι η δήλωση του Δαλάι Λάμα ότι αν ποτέ επιστρέψει στο Θιβέτ θα προτιμήσει να μείνει στο Retting και όχι στην Ποτάλα. Το άλλο ήταν μια τελετουργία που γίνεται και εδώ, που μου προκαλούσε αμηχανία και με φόβιζε, στην αρχή δεν πίστευα ότι γίνεται κάτι τέτοιο. Τώρα όχι μόνο είχα πειστεί ότι υφίσταται αλλά θα επισκεπτόμουν και ένα από τα κύρια μέρη που τελούταν.
Το μοναστήρι ήταν υπέροχο, φροντισμένο, γεμάτο πολύχρωμα έπιπλα και βαριά υφάσματα. Η Ντρόγκα ακόμα προσεχτική και σφιγμένη άρχισε την καθιερωμένη εκπαιδευτική της ξενάγηση. Εγώ ως άτακτη μαθήτρια χάζευα τριγύρω όταν άκουσα τους υπολοίπους να διαπληκτίζονται εντόνως. Ο Σταύρος είχε πάθει σύγχυση από τους πολλούς Βούδες και είχε μπλέξει όλες τις φρέσκες γνώσεις του σε ένα χαοτικό κουβάρι. Οι υπόλοιποι με τα λεγόμενα τους επιβεβαίωναν πως τζάμπα αγωνιζόταν η Ντρόγκα τόσες μέρες, τίποτε δεν είχαν καταλάβει. Μαζεμένοι σε μια άκρη φώναζαν όλοι μαζί διαφωνώντας για την θρησκευτική ιεραρχία του Θιβέτ. «Όχι υπάρχει μόνο ο Δαλάι Λάμα», «μα τι λές; Υπάρχει και ο Γκιλούμπα που είναι μόνο θρησκευτικός ηγέτης», «Ξεχάσατε τους Λάμα που είναι σε κάθε μοναστήρι», «Λάμα δεν είναι εκείνα τα ζώα που φτύνουν στο Περού;», «Γκιλούμπα δεν είναι ο αρχηγός των κοκκινοσκούφιδων μοναχών;» κτλ.

Αποφασισμένοι ότι ο καθένας τους έχει δίκιο και οι άλλοι άδικο, ξεκινήσαμε να κάνουμε την κόρα του μοναστηριού. Δηλαδή να το φέρουμε βόλτα ξεκινώντας πάντα από αριστερά. Ξέραμε ότι θα συναντούσαμε στούπες, τάματα και τον χώρο της ειδικής τελετής που σας έλεγα. Αυτό το τελευταίο μου δημιουργούσε κύματα ρίγους. Από την άλλη ο Δημήτρης ανυπομονούσε να φτάσει. Η διαδρομή ήταν όμορφη, με θέα το ποτάμι που κυλούσε στην κοιλάδα, περπατούσαμε ανάμεσα στα δέντρα. Κάθε στροφή επιφύλασσε και μια έκπληξη, μικρές στούπες, χώροι γεμάτοι τάματα. Λέγοντας τάματα εννοούμε κέρατα ταύρου.
Λόφοι ολόκληροι από κέρατα στοιβαγμένα σε μικρές εσοχές. Περίεργα τάματα, αλλά και αστεία, ο Σταύρος ξέχασε τις πίτες των αγελάδων και εκστασιάστηκε εκ νέου με τα κέρατα. Ο Δημήτρης περίμενε υπομονετικά τον τελετουργικό χώρο. Πως θα είναι άραγε;

Και τότε σε ένα άνοιγμα των δέντρων, τον είδαμε. Ήταν απλός και καθαρός. Άσπρες λείες πέτρες ήταν βαλμένες η μία δίπλα στην άλλη δημιουργώντας έναν
στρογγυλό χαμηλό βωμό. Εκεί πάνω τεμαχίζονταν τα πτώματα των νεκρών. Σε άλλες χώρες θάβονται, σε άλλες καίγονται, στο Θιβέτ οι περισσότεροι τεμαχίζονται και το άψυχο σώμα τους προσφέρεται στα πουλιά για τροφή.
Μπροστά μας εκτίνονταν ο χώρος που λάμβανε μέρος αυτή η τελετή. Δίπλα στις πέτρες μπηγμένα στο χώμα τακτικά και καθαρά ήταν παραταγμένα τα μαχαίρια που χρησιμοποιούσαν. Εμένα μου αρέσει αυτή η τελετή; Μπορώ να την δεχτώ σαν κάτι λογικό; Το ανθρώπινο σώμα είναι απλά ένα άδειο δοχείο όταν φεύγει η ψυχή; Η Ντρόγκα απάντησε στις ερωτήσεις μου με απόλυτη φυσικότητα σαν να μου εξηγούσε κάτι καθημερινό. Και η ίδια αυτόν τον τρόπο θα προτιμούσε όταν πεθάνει.
Επιστρέψαμε στο χωριό, φάγαμε στο τοπικό εστιατόριο, βολέψαμε όπως όπως τις σωματικές μας ανάγκες και γυρίσαμε στην αυλή του σπιτιού μας. Την ώρα που μπαίναμε εμφανίστηκε η γάτα με τα δύο γατάκια της. Ως καλή μανούλα είχε φέρει τροφή για τα μικρά της. Ένα πουλί ήταν καρφωμένο στα δόντια της. Πέρασε από μπροστά μας αγέρωχη και χώθηκε στο δωμάτιο των νεαρών Ισπανών. «Α τα χαζά άφησαν ανοιχτή την πόρτα τους», «ναι φαίνεται ότι σε εκείνο το δωμάτιο έχουν συνηθίσει να τρώνε τα γατιά», «πωπω ευτυχώς εμείς έχουμε κλειστά». Πόσα λίγα ξέραμε!!
Σε μια κρίση καθαριότητας καθάρισα με μωρομάντηλα το πρεβάζι του παραθύρου που ήταν πάνω από το κρεβάτι μου. Ήθελα να τακτοποιήσω πάνω του τα απαραίτητα σύνεργα για την άυπνη νύχτα που θα ακολουθούσε, δηλαδή, τον φάρο μου, το βιβλίο μου και το τηλέφωνο μου για να βλέπω την ώρα. Η Ίριδα κοντοστάθηκε και με κοίταξε όλο ειρωνεία. «Το κομοδίνο σου τακτοποιείς;», δεν μπορεί αυτή συνωμοτεί κρυφά με τον αλητάμπουρα.
Κάτσαμε λοιπόν στα πεζούλια της αυλής και πιάσαμε κουβεντούλα με τους άλλους ξένους και με την Ντρόγκα, που επιτέλους ξέχασε τους άπειρους Βούδες της φυλής της και μας μίλησε για τα ουσιαστικά θέματα της πατρίδας της. Για πολλά από αυτά σας έχει ήδη μιλήσει ο Σταύρος, τα υπόλοιπα θα έχουμε την ευκαιρία να τα επαναλάβουμε στην πορεία. Τώρα όμως η νύχτα είχε πέσει γλυκά πάνω μας.

Εδώ λέω να την κάνω και εγώ σιγά σιγά, είμαι σίγουρη ότι ο Σταύρος θα έχει πολλές και ζουμερές πληροφορίες για το μοναστήρι.

Εμείς καληνυχτίσαμε τους υπόλοιπους για να πάμε για ύπνο.
Η πιο επεισοδιακή νύχτα του ταξιδιού, θα άρχιζε σε λίγο, εμείς όμως ανυποψίαστοι και κουρασμένοι δεν ξέραμε ακόμη ότι σε λίγο θα γινόμαστε πρωταγωνιστές μιας γκροτέσκο παράστασης.

 

[NTINA]

Δε πιστεύω να παραγγείλατε πουθενά,πιλάφι με συκωτάκια πουλιών?

 

[STAV]

Για όλα όσα ζήσαμε φταίει αυτή που δεν πήρε την κοτρώνα-αμαρτία να την πάει βόλτα. Το έλεγε ο Θιβετιανός, πάρτε την, θα πάνε όλα καλά από εδώ και πέρα.
Αμ δε , η Ιωάννα

 

[YBONNH]

Εμένα μου αρέσει αυτή η τελετή; Μπορώ να την δεχτώ σαν κάτι λογικό; Το ανθρώπινο σώμα είναι απλά ένα άδειο δοχείο όταν φεύγει η ψυχή; Η Ντρόγκα απάντησε στις ερωτήσεις μου με απόλυτη φυσικότητα σαν να μου εξηγούσε κάτι καθημερινό. Και η ίδια αυτόν τον τρόπο θα προτιμούσε όταν πεθάνει.

Εμενα παντως δεν θα με πειραζε να ηταν αυτη η καταληξη του σαρκιου μου,οσο περιεργο κι αν φαινεται.
Αλλα αν επροκειτο για αγαπημενο μου ανθρωπο, δεν ξερω αν θα το δεχομουνα...

 

[meli]

Τρωω τα νυχια μου απο αγωνια...
Μην αργειτε την συνεχεια!!!