Θιβέτ Θιβέτ Ταξίδι σε μια ανύπαρκτη χώρα

[ioanna karagianni]

Άφησες τους κινέζους να σου πάρουν τον οδηγό, δε κρατούσες σημειώσεις , δικαιολογίες με σουφλέ και πονοκέφαλο και να το αποτέλεσμα.



Ιωάννα θα βγούμε από το ασανσέρ τελικά ή όχι;;; Έχω και το Μαρξ μαζί μου.:roll:

Μην με συγχύζεις πρωί πρωί , που ακούστηκε να κατάσχουνε οδηγούς από αθώους, ανυποψίαστους τουρίστες. Άντε τώρα να θυμάμαι εγώ τα πολιτιστικοψυχαγωγικά. Ευτυχώς που υπάρχεις και εσύ.

Όσο για τον Μαρξ δεν θα τον αποχωριστείς ποτέ, είναι κισμέτ . Μήπως μέχρι να γράψω εγώ για το ασανσέρ κτλ, να γράψεις εσύ το απίστευτο ταξίδι του βίβλιου;

 

[STAV]

Όλοι νόμιζαν ότι ξεκινήσαμε 6 άτομα στην αρχή για το ταξίδι στο Θιβέτ. Αμ δε. Υπήρχε και ο Μαρξ. Ναι ο Μαρξ με το κεφάλαιό του, εκείνο το βιβλίο που νόμιζα ότι όλοι το έχουν ξεχάσει πια. Και όμως, ένα μήνα πριν φύγουμε ο Ζου από το πανεπιστήμιο Σαντογκ μου έστειλε ένα μήνυμα ζητώντας να του στείλω το βιβλίο για να το διαβάσει. Κουφάθηκα, ο Μαρξ στα Ελληνικά ..πώς θα το διάβαζε. Είχε βρει μεταφραστή, μου είπε. Έτσι ο Μαρξ κατέβηκε κατασκονισμένος από το ράφι, μπήκε σε φάκελο και καταχωνιάστηκε στο βάθος του βρώμικου σακιδίου μου. Θα πήγαινε ταξίδι στο Θιβέτ και από εκεί με το ταχυδρομείο στην πόλη Σαντόγκ. Νόμιζα ότι θα γλύτωνα τα ταχυδρομικά. Ο Μαρξ γλύτωσε από όλους τους ελέγχους στις πύλες εισόδου της Κίνας, κρυμμένος καλά, δεν έβγαλε άχνα.
Καθισμένοι στο εστιατόρια Ιμαλάια στην πλατεία της Θιβετιανής συνοικίας της Λάσα και με δύο Κινέζους στρατιώτες στην ταράτσα του απέναντι σπιτιού να μετρούν με τα κιάλια τις μπουκιές μου, ανακοίνωσα στους άλλους 5 την ύπαρξη του Μαρξ. Οι μισοί με κοίταξαν με ένα περίεργο βλέμμα λέγοντας ότι είμαι μουρλός, η Ισαβέλλα φώναζε να πάρω πίτσα γιακ γράφοντάς με στα παλιά της τα παπούτσια και μόνο η καλή Ιωάννα είπε «να πάμε αύριο ένα λεπτό στο ταχυδρομείο για να το στείλουμε».
Έτσι το πρωί την άλλη ημέρα είμαστε μπροστά από το ταχυδρομείο. Μέσα όλα στην τρίχα, ντρέπεσαι να ακουμπήσεις, Κινέζοι παντού με απίστευτη οργάνωση. Φτάνω στο γκισέ και δίνω το πακέτο στην υπάλληλο, αυτή κάτι λέει στα Κινέζικα λέω και εγώ κάτι στα Αγγλικά αδύνατον να συνεννοηθούμε. Η ξεναγός έρχεται τρέχοντας, ο σωτήρας μας.
«Πρέπει να ανοίξουν τον φάκελο» μου λέει. Στην ερώτηση μου «Γιατί;», ποτέ δεν πήρα απάντηση.
Η υπάλληλος ανοίγει το δέμα και αρχίζει να περιεργάζεται το βιβλίο, όλο γραμμένο στα ελληνικά. Λέω στη ξεναγό να της πει ότι κρατάει το βιβλίο ανάποδα. Η υπάλληλος με κοιτάει αυστηρά και φωνάζει την υπάλληλο νούμερα δύο. Κοιτάζουν μαζί το βιβλίο και αρχίζουν να συζητούν με τη ξεναγό. Παρακολουθώ άναυδος το τι γίνεται σε μια άκρη. Ξαφνικά η υπάλληλος δύο βλέπει στο τέλος του βιβλίου τη φωτογραφία του Μαρξ και βγάζει μια φωνή. Τρελάθηκα, λέω «μα έχετε πρόβλημα και με τον Μαρξ;». Καμιά απάντηση πάλι. Η υπάλληλος δύο φωνάζει τον ανώτερό της και του δείχνει το βιβλίο. Άλλοι δέκα πελάτες έρχονται να δουν. Δε ξέρω τι να κάνω και να έχω τους άλλους απέξω να φωνάζουν γιατί αργώ. Τελικά ο ανώτερος δίνει το οκ. Η υπάλληλος ένα τυλίγει με ένα πλαστικό το βιβλίο, βάζει μία μικρή σφραγιδούλα – έχει σημασία αυτό- και λέει: 56Υ –περίπου επτά ευρώ- και σε δύο εβδομάδες θα φτάσει. Και που ρώτησα αν τα πηγαίνουν με ποδήλατο ή με τα πόδια σιγά μην πήρα απάντηση. Είκοσι λεπτά έφταναν για να φύγει ο Μαρξ. Καλό ταξίδι Μαρξ, ούτε οι Κινέζοι δε σε θέλουν πια απ’ ότι φαίνεται.
Η αντιπάθειά μας για τους Κινέζους δυστυχώς άρχισε να γίνεται φανερή πια. Οι συζητήσεις που κάναμε με την ξεναγό, μας αναστάτωσαν ακόμη περισσότερο. Μια Θιβετιανή ξεναγό, που στην αρχή ήταν μαζεμένη και φοβόταν να μιλήσει αλλά στο τέλος μας είπε τον πόνο της και την ελπίδα της για μια αλλαγή, μια εξέγερση , κάτι τέλος πάντων. Γιατί στο Θιβέτ υπάρχει «πολιτισμική γενοκτονία» και είναι ιδιαίτερα φανερή στην πρωτεύουσα Lhasa. Αν αναλογιστούμε ότι: «Η θιβετιανή πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στη Λάσα τον έβδομο αιώνα, χρονική περίοδο κατά την οποία οι περισσότεροι Θιβετιανοί ζούσαν ακόμη σε σκηνές. Το 641 χτίστηκε το ιερό Jokhang και σύμφωνα με τη βουδιστική παράδοση— ανοίχτηκε γύρω του ένα μονοπάτι με δεξιόστροφη κατεύθυνση, γνωστό ως Barkhor. Τους επόμενους αιώνες προέκυψε μια ολόκληρη πόλη από ξύλο, πέτρα και λασπότουβλα, η οποία εξελίχθηκε σύντομα σε πολιτιστικό και θρησκευτικό κέντρο για εκατομμύρια Θιβετιανούς, διατηρώντας αναλλοίωτο το τοπικό χρώμα και την αρχιτεκτονική της γραμμή. Μέχρι το 1950 η πόλη αποτελούνταν από δύο αυτόνομες συνοικίες που χωρίζονταν μεταξύ τους από δάση και βάλτους. Για να βρεθεί κάποιος από τη μια συνοικία στην άλλη έπρεπε να διασχίσει ένα παλιό γεφύρι, φτιαγμένο από πέτρα και ξύλο. Δημιούργημα του Ι7ου αιώνα, ήταν γνωστό ως «Γιου τόκ Σάμπα», που σημαίνει «το γεφύρι με τη γαλάζια σκέπη». Το μεγαλύτερο τμήμα από τα λεπτοδουλεμένα ξύλινα σκαλίσματα και τα χρωματισμένα γαλάζια κεραμίδια του είχαν αντέξει στο χρόνο. Μέχρι…………………..»
Η Κινεζική εισβολή το 1951 άλλαξε τα πράγματα. Ογκώδη εμπορικά κέντρα, δρόμοι τεράστιοι, κτήρια κουτιά χτίστηκαν μέχρι τις παρυφές του ιερού Jokhang, με συνέπεια την κατεδάφιση του ιστορικού χωριού Σοέλ. Ολόκληρες γειτονιές, μνημεία της θιβετιανής παράδοσης, θυσιάστηκαν με στόχο την κατασκευή μιας «μοντέρνας σοσιαλιστικής πόλης». Οι κάτοικοι του Σοέλ αναγκάστηκαν να μετακομίσουν σε νέα κτίρια κουτιά πίσω από το ανάκτορο Ποτάλα. Το γεφύρι εξαφανίστηκε μέσα σε μια νύχτα.
Η κινέζικη συνοικία της Λάσα αναπτύχθηκε με εκπληκτικούς ρυθμούς κι έχει σχεδόν τετραπλασιασθεί σε μέγεθος από τη δεκαετία του 80. Οι οικοδομικές επιχειρήσεις έφτασαν μέχρι το παλιό θιβετιανό κέντρο, τη Barkhor. Η κινέζικη παρουσία διαλαλεί επιδεικτικά την άλωση του τελευταίου οχυρού της κλασικής θιβετιανής αστικής αρχιτεκτονικής από την «κινεζική ανάπτυξη», μια ανάπτυξη που απαιτεί κατά τα κινεζικά πρότυπα την αντικατάσταση της θαυμάσιας θιβετιανής αρχιτεκτονικής από το κινέζικο μπετόν.
Το πρόβλημα δεν εστιάζεται όμως μόνο στα κτήρια. Η λέξη Θιβέτ σημαίνει στα κινέζικα «Το σπίτι των δυτικών θησαυρών», κάτι που εκφράζει περιεκτικά την ιστορική άποψη της Κίνας για το γείτονά της. Από τότε που εισέβαλε στα εδάφη του, η Κίνα μεταχειρίστηκε το Θιβέτ ως μια αποθήκη φυσικού πλούτου, διαθέσιμου προς λεηλασία κατά βούληση. Νέμεται τον ορυκτό πλούτο του οροπεδίου, δηλαδή τις μεγάλες ποσότητες ουρανίου, σιδήρου και χρωμίτη, το μισό περίπου απόθεμα της παγκόσμιας παραγωγής λιθίου και το δεύτερο μεγαλύτερο κοίτασμα χαλκού της ασιατικής ηπείρου, τα οποία διαθέτει το Θιβέτ. Οι εξορυκτικές εργασίες είναι ήδη πλατιά διαδομένες, καθώς οι Κινέζοι υπολογίζουν ότι μέχρι το τέλος της δεκαετίας θα έχουν εξαντλήσει τα δικά τους αποθέματα των επτά κυριότερων ορυκτών, τα οποία συναντώνται και στο Θιβέτ. Περισσότεροι από 400.000 άνθρωποι, κυρίως Κινέζοι μετανάστες, προσλήφθηκαν ως εργάτες στα θιβετιανά ορυχεία. Τεράστιοι δρόμοι κατασκευάστηκαν ώστε να μεταφέρουν τις πρώτες ύλες στην Κίνα. Οι Θιβετιανοί αγρότες αναγκάστηκαν να μετακινηθούν με τα γιακ σε υψηλότερα μέρη.
Εξάλλου, η εγκατάσταση οκτώ με δέκα εκατομμυρίων Κινέζων εργατών έχει οδηγήσει τους Θιβετιανούς σε μερική πολιτιστική αφομοίωση αλλά και οικονομική περιθωριοποίηση. Παρασυρόμενοι από τους υψηλούς μισθούς, τις επιδοτούμενες κατοικίες και τη δωρεάν συγκοινωνία, οι Κινέζοι εισρέουν κατά χιλιάδες στις αστικές περιοχές του οροπεδίου, εξαναγκάζοντας πολλούς αυτόχθονες να αποσυρθούν στην επαρχία, μακριά από το οδικό δίκτυο, την ηλεκτροδότηση, τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τις επαγγελματικές ευκαιρίες, που αξιοποιούνται πλέον μόνο από τους Κινέζους ανταγωνιστές τους.
Τα πάντα είναι γραμμένα στα κινέζικα. Οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας που δεν μιλάνε και δεν διαβάζουν Κινέζικα ουσιαστικά χρειάζονται διερμηνέα στην χώρα τους για απλές καθημερινές δουλειές και συναλλαγές. Η νέα γενιά στο σχολείο διδάσκεται στην Κινεζική και τα Θιβετιανά είναι μόνο ένα ωριαίο μάθημα στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα. Τα τηλεοπτικά προγράμματα ακόμη και τα παιχνίδια είναι όλα στα Κινέζικα. Οι γονείς με τα παιδιά τους αυτή τη στιγμή μιλάνε διαφορετικές γλώσσες. Η δε ιστορία έχει αλλάξει τους όρους και η Κινέζικη στρατιωτική εισβολή του '51 έχει επιβληθεί ως «ειρηνική απελευθέρωση του Θιβέτ», η δε ανελέητη καταστροφή μοναστηριών και εμβλημάτων της Θιβετιανής ιστορίας και κουλτούρας από το '59 μέχρι το '80 έχει ονομαστεί «πολιτιστική επανάσταση». Η μη χρήση αυτών των ορολογιών από τους Θιβετιανούς επισύρει φυλάκιση. Το να έχουν κάποιο βιβλίο ιστορίας που να μην συμφωνεί με την Κινέζικη προπαγάνδα τους οδηγεί κατευθείαν στη φυλακή. Αν είσαι ξένος, στο κατάσχουν. Αν υπάρχει χάρτης όπου διακρίνει σαν χωριστή οντότητα το Θιβέτ από την Κίνα, σκίζεται. Οι δε Θιβετιανοί πολίτες είναι σχεδόν ανέφικτο να πάρουν διαβατήρια, και έτσι δεν τους επιτρέπεται να βγουν από την χώρα τους. Απαγορεύεται να στείλουν κλειστά γράμματα οπουδήποτε μέσω ταχυδρομείου-πρέπει πρώτα να ελεγχθούν από ειδικούς υπαλλήλους-, απαγορεύεται να δούνε ελεύθερα, προγράμματα ή ταινίες στην τηλεόραση, να έχουν ελεύθερη πρόσβαση στο internet. Το να δει κάποιος το «Επτά χρόνια στο Θιβέτ» επισύρει φυλάκιση 7 χρόνων!!! Η Droga, η ξεναγός μας, βρήκε το DVD παράνομα, το είδε και μετά το έκαψε αμέσως για να μην συλληφθεί. Η φωτογραφία του Δαλάι Λάμα είναι απαγορευμένη παντού. Όποιος κατέχει τέτοια φωτογραφία συλλαμβάνεται. Η παρουσία του Κινεζικού στρατού είναι εμφανής παντού στην πλατεία Barkhor και στην Θιβετιανή συνοικία. Στρατιώτες παρελαύνουν συνεχώς, σε κάθε γωνία υπάρχουν φυλάκια με οπλισμένους στρατιώτες, στις ταράτσες υπάρχουν σκοπευτές και άτομα που με κιάλια παρακολουθούν τα πάντα, ακόμη και τους τουρίστες που τρώνε στα απέναντι εστιατόρια. Μόνο οι Κινέζοι τουρίστες, ντυμένοι επιδεικτικά με τα πανάκριβα ρούχα τους κυκλοφορούν ελεύθεροι παντού και χωρίς πολλά λόγια στέλνουν το μήνυμα –είμαστε εδώ-.
Μήπως οι Θιβετιανοί είναι φυλακισμένοι στην ίδια τους τη χώρα;;;;
Η Κίνα παγκόσμια οικονομική υπερδύναμη προχωρά ανεμπόδιστη στο έργο της. Έτσι και αλλιώς δε μιλά κανείς πια διεθνώς. Ποιος θα τα βάλει με μια οικονομική υπερδύναμη;
Οι Θιβετιανοί είναι μόνοι τους, συντροφιά με τον βουδιστικό ιδεαλισμό τους.
Τελικά το ταξίδι δεν είναι μόνο η ωραία φύση, οι μυρουδιές, το ωραίο φαγητό, οι μπύρες…………..είναι οι άνθρωποι , ο τρόπος ζωής , η αίσθηση αλλά και η επαφή με μια πραγματικότητα που σε κάνει πιο σκεπτόμενο άτομο.

 

[YBONNH]

STAV, να γραφεις συχνοτερα...μη σου πω καθε μερα!
Περα απο την εκπληξη που μου προκαλεσε το οτι καποιος ηθελε το Μαρξ τοσο πολυ,
που βρηκε μεταφραστη ελληνικων για να του το μεταφρασει
οι λεπτομερειες για την "πολιτιστικη επανασταση" με σοκαραν.

 

[dim kyr]

Δεν θα εκφέρω άποψη επι της κινεζικής κατοχής, σεβόμενη την παράκληση της Ιωάννας στην αρχή. Θα ζητήσω όμως απο αυτήν , να βγει απο το ασανσερ και να να μας εξιστορήσει το περιστατικό που περιμένω. Stav σε ευχαριστώ για τις πληροφορίες που η συνταξιδιώτισά σου δεν συγκράτησε... ....

 

[meli]

Τι ωραια που συμπληρωνετε ο ενας τον αλλον!!!
Περιμενω την συνεχεια!!!

 

[ioanna karagianni]

Αφιερωμένο στην dim kyr και τις ισορροπίες του σύμπαντος.

Κουρασμένοι από την γεμάτη μέρα μας, φορτωμένοι με τον ενοχλητικό πονοκέφαλο μας, μερικοί από μας εκνευρισμένοι από την πολυκοσμία της Ποτάλα και την κατάρριψη των μύθων που είχαμε κτίσει, μπαίνουμε στο γυάλινο κουβούκλιο του ασανσέρ. Αριθμός ατόμων 4, κλείνει η πόρτα, όλα καλά, πατάμε το κουμπί του ορόφου μας τίποτα, ξαναπατάμε το κουμπί καμία ανταπόκριση, κάνουμε να ανοίξουμε την πόρτα, πλήρης αδιαφορία, ώπα!!!
Ο Σταύρος κοιτάξει ανήσυχος την Ισαβέλλα ως στοργικός πατέρας, «μην ανησυχείς δεν είναι τίποτα θα βγούμε», η Ισαβέλλα ήρεμη και ελαφρώς έκπληκτη από την δήλωση του πατέρα «μα … δεν ανησυχώ».
Εγώ πατάω το κουδούνι το ακούω που κτυπάει αλλά κανείς δεν έρχεται. Το ξανακτυπάω τίποτα, «μην ανησυχείς» λέει ξανά ο πατέρα στην κόρη, «δεν ανησυχώ».
Ο Σταύρος κάνει απεγνωσμένα νοήματα από το γυάλινο τοίχο στους τουρίστες που έχουν αράξει στο προαύλιο αλλά κανείς δεν τον βλέπει, «μην ανησυχείς», «δεν ανησυχώ».
Η λύση έρχεται από την τέταρτη της παρέας την Ίριδα, αφού χάζεψε για λίγο την δική μου αδράνεια, τον Σταύρο στον ρόλο του πατέρα –« μην ανησυχείς», και την Ισαβέλλα που γλένταγε το γελοίο της καταστάσεως μας, σηκώνει το ακουστικό που τόση ώρα όλοι αγνοούσαμε και καλεί την ρεσεψιόν.
Μια ευγενική φωνή απαντά αμέσως
Ευγενική φωνή – Παρακαλώ
Πρακτική Ίριδα – Γειά σας, έχουμε κλειστεί στο ασανσέρ
Ευγενική φωνή – Αριθμός δωματίου παρακαλώ;
Σαστισμένη Ίριδα – Έχουμε εγκλωβιστεί στο ασανσέρ, στο ισόγειο, τι το θέλετε το νούμερο δωματίου;
Ευγενική φωνή – Ένα λεπτό παρακαλώ.

Τουτ τουτ τουτ.

Η υπομονετική Ίριδα ξανατηλεφωνεί.
Ευγενική φωνή – Παρακαλώ
Επιτακτική Ίριδα – Έχουμε κλειστεί στο ασανσέρ και θέλουμε να μας ανοίξετε ΤΩΡΑ
Ευγενική φωνή – Αριθμός δωματίου παρακαλώ;
Αγενής Ίριδα – Βρε να χε.. τα δωμάτια σας και τους αριθμούς 134 μπορούμε να βγούμε τώρα;
Ευγενική φωνή – Ένα λεπτό παρακαλώ.

Τουτ τουτ τουτ.

Δειλή Ιωάννα – Δεν μένουμε στου 134 στο 143 μένουμε,
Το δολοφονικό βλέμμα των υπόλοιπων την προειδοποιεί να σιωπήσει.
Αμέσως μετά ένας καλός κυριούλης μας ανοίγει την πόρτα. Σπεύδουμε να τον ευχαριστήσουμε, ο Σταύρος τον φιλάει σταυρωτά που έσωσε την κόρη του, η κόρη του πάλι σκασμένη στα γέλια του πετάει ένα άσχετο «tashitele», η Ίριδα αναθεωρεί την εκτίμηση που μας έτρεφε, και εγώ κοιτάζω προβληματισμένη. Αν δεν μπορούμε να αντεπεξέλθουμε σε μια απλή αναποδιά που ξεκινάμε για τις ερημιές και τις άγριες φύσεις;

Τέλος αφιέρωσης και πολύ σου είναι.

 

[meli]

Αληθεια πατερας και κορη μαζι στην Ποταλα? Η μεταφορικα παει το "πατερας"??:roll:

 

[ioanna karagianni]

Αληθεια πατερας και κορη μαζι στην Ποταλα? Η μεταφορικα παει το "πατερας"??:roll:

Όχι κυριολεκτικά, η Ισαβέλλα είναι κόρη του Σταύρου, ήρθε μαζί μας για να τον προσέχει.

 

[meli]

Καλα,Σταυρο εισαι το προτυπό μου!!!!
Στειλε μου μηνυμα με τα μυστικα σου!!!
Ετσι ονειρευομαι κι εγω οταν μεγαλωσει η μικρη! Να πηγαινουμε μαζι Τζαμαικα για να με προσεχει..

 

[ioanna karagianni]

Πριν ξεκινήσω να δηλώσω την ευγνωμοσύνη και την ανακούφιση μου που ο Σταύρος παρέθεσε το κομμάτι περί της Κινεζικής εισβολής – συγνώμη πολιτιστικής επανάστασης ήθελα να πω.
Ιδιαίτερα στην Λάσα η παρουσία του στρατού ήταν έντονη και σοκαριστηκή, πάνω στις σκεπές των κτιρίων, στις άκρες των δρόμων, στημένοι ανά τετράδες ή πεντάδες παρακολουθούσαν όλες τις κατευθύνσεις. Αλλά και σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού οι έλεγχοι ήταν συνεχείς.
Ο λόγος που από την αρχή, ως σωστή δημοκράτισσα σας απαγόρευσα (ευγενικά δεν μπορείτε να πείτε) να εκφράσετε θετική γνώμη για αυτήν την κατάσταση ήταν ότι είμαι ακόμα πολύ θυμωμένη με αυτό που είδα. Ναι ήξερα τι συμβαίνει και πριν πάω, αλλά είναι τελείως διαφορετικό να το βιώνεις από κοντά, να βλέπεις έναν λαό εγκλωβισμένο, πνιγμένο σχεδόν κάτω από ορδές κατακτητών, αν δεν συγκρατήσω τα νεύρα μου θα μιλάω συνεχώς για αυτό. Είναι πολύ εξυπηρετικό για μένα που παρεμβάλει τα σχόλια του και ο Σταύρος.

Επίσης σας προειδοποιώ το ταξίδι του Μαρξ μόλις άρχισε. Δεν σας είπε ακόμα την κατάληξη του. Επιφυλάσσει μεγάλη ανατροπή.

Ξεκινάμε ξανά για το τελευταίο σταθμό της ξενάγησης μας στην Λάσα, το Jokhangtemple. Μπροστά από αυτό το τέμπλο μαζεύονται όλοι εκείνοι οι πιστοί για τις επίπονες και επίμονες μετάνοιες τους, που τόσο με είχαν εντυπωσιάσει την προηγούμενη μέρα.
Ανυπομονούσα λοιπόν να δω αυτόν τον ιερό χώρο και εσωτερικά. Η ανυπομονησία μου κράτησε την λίγη ώρα που χρειάστηκε για να εισέλθουμε στον χώρο και μετά εξανεμίστηκε. Μαζί με εμάς εισέβαλαν και πολυάριθμοι κινέζοι, σε διαρκή κύματα – group. Ζούσα ξανά τον εφιάλτη της Ποτάλα. Στριμωχνόμουν, τσαλαπατούσα και με τσαλαπατούσαν, έδινα και έπαιρνα αγκωνιές, δεν θέλω να το ξαναζήσω αυτό. Πληροφόρησα τους υπόλοιπους ότι θα τους περιμένω έξω και βγήκα.
Έκατσα και πάλι σε μια γωνία δίπλα στους ανθρώπους που προσεύχονταν, προσκυνώντας ξανά και ξανά, και άφησα την ηρεμία τους να καταλαγιάσει τον εκνευρισμό μου. Όμως τι θα γινόταν από τώρα και πέρα; Αυτό θα γινόταν όπου πηγαίναμε; Ανησυχούσα ότι είχα κάνει ένα ταξίδι στην άκρη του κόσμου μόνο και μόνο για να είμαι διαρκώς εκνευρισμένη, ζαλισμένη και ζουλιγμένη από ορδές ανατολιτών. Σε λιγότερο από 24 ώρες η ανάμνηση αυτών των φόβων με έκανε να γελάω, πόσο διαφορετικά μπορούν να γίνουν όλα μέσα σε μια μέρα!
Όταν και οι υπόλοιποι τέλειωσαν με την ξενάγηση, πήγαμε για φαγητό στην ταράτσα ενός ασιατο – δυτικού εστιατορίου.

Από εκεί η θέα στην πλατεία ήταν πανοραμική και μπορέσαμε να απολαύσουμε την παρουσία του στρατού σε όλο της το μεγαλείο. Τους βλέπαμε πάνω στις ταράτσες, σε ομάδες στην πλατεία, σε στάση προσοχής στις γωνίες. Επίσης εκεί ο Σταύρος μας ανακοίνωσε την παρουσία του 7ου συνοδοιπόρου μας, του κυρίου Μαρξ.

Άσχετο άλλα κάποια στιγμή πρέπει να το αναφέρω. Μια άλλη ευλαβική πράξη είναι η «κόρα», δεν ξέρω πως γράφεται στα αγγλικά και ως γνωστόν ο οδηγός μου έμεινε στο αεροδρόμιο και δεν μπορώ να ανατρέξω σε αυτόν για βοήθεια. Στην «κόρα» λοιπόν οι πιστοί κάνουν τον γύρω του ιερού χώρου πάντα αρχίζοντας από αριστερά. Ιεροί χώροι τώρα είναι, το εσωτερικό των ναών, ο περίγυρος του μοναστηριού ή τέμπλου. Συχνά λοιπόν βλέπαμε και θα συνεχίζαμε να βλέπουμε ανθρώπους να περιφέρονται γύρω από τόπους σαν το jokhang, την Ποτάλα και άλλων μοναστηριών. Συχνά επίσης κάναμε και εμείς το ίδιο.

Αύριο θα φεύγαμε πρωί από την Λάσα, αν μπορούσα να μείνω άλλη μια μέρα, θα έκανα την κόρα της Ποτάλα με τους Θιβετιανούς, θα έμενα με τις ώρες να θαυμάζω την ρευστότητα του κτιρίου, και μετά θα πήγαινα αμέτρητες βόλτες στην παλιά πόλη.
Πήγαμε για ύπνο νωρίς και όλοι κατάκοποι. Όλοι; Όόόχι λάθος η Ίριδα είχε αρχίσει να ανησυχεί, «τι; πάντα από τις 11.00 θα κοιμόμαστε; Δεν θα πάμε σε κανένα μπαράκι;», ο αλητάμπουρας συμφωνούσε μαζί της, εγώ όμως όχι, είχα ακόμα την ψευδαίσθηση ότι όταν πέσω στο κρεβάτι θα κοιμηθώ.
Όμως τελικά πέρασα μια ακόμα βραδιά συντροφιά με το βιβλίο μου, να ακούω την ρυθμική αναπνοή της Ίριδας και το μερακλήδικο ροχαλητό του αλήτη.
Αχχ αϋπνίες πάλι, και αύριο θα ήταν μια δύσκολη μέρα.

 

[meli]

Κι αλλο!!! Κι αλλο!!!

 

[YBONNH]

Νομιζω πως η "κορα" σαν πραξη ευλαβειας θα μου αρεσε,
και ισως θα μπορουσα να συμμετεχω και σε αυτην...

μετα το σπρωξιμο και το αγκωνιδι που μου 'ρχεται αυθορμητο