Βόρεια Κορέα Θα ξαναγίνει της Κορέας!

[taver]

Πηγή, τα ενδιαφέροντά σου είναι…."απαγορευμένα"

Δεν πρόσεχα, και έβγαλα και κάτι στρατά στη φωτογραφία....

 

[pigi_dikaiou]

Πηγή, τα ενδιαφέροντά σου είναι…."απαγορευμένα"

Μονο στην Κορεα

Δεν πρόσεχα, και έβγαλα και κάτι στρατά στη φωτογραφία....

Ρισκαρισες πολλα.Θα ειχες λογο....

 

[taver]

Η επιστροφή στην Pyongyang, από τον ίδιο αυτοκινητόδρομο, έγινε. Είμαι σίγουρος πως έγινε, γιατί όταν άνοιξα τα μάτια μου είχαμε μπει πια στην Pyongyang…. και είχαμε παρκάρει μπροστά στον επόμενο προορισμό. Το τσίρκο της Pyongyang. Ξεχάστε αυτά που ξέρατε με τα Ευρωπαϊκά/ιταλικά τσίρκα με ζώα, αυτό εδώ έχει μόνο ένα θέμα: Ακροβατικά. Kάτι σαν το Cirque du Soleil. Και οι Ακροβάτες της Βόρειας Κορέας είναι φημισμένοι, έχουν κερδίσει ένα σωρό βραβεία σε διεθνείς διαγωνισμούς (δηλαδή στην Κίνα), και είναι εδώ, σήμερα, επέτειο της απελευθέρωσης της χώρας, για να μας δώσουν τη μοναδική ευκαιρία να απολαύσουμε την τέχνη τους… Πράγμα που θα μας αποσπάσει τις επόμενες δυο ώρες.








Αλλά για να γίνει αυτό, μπήκαμε στο χώρο του Τσίρκου, περιπλανηθήκαμε στου φουαγιέ, οδηγηθήκαμε στην κεντρική σκηνή, καθίσαμε σε προκαθορισμένες θέσεις σε ένα διάζωμα που ήταν μόνο για τουρίστες, συνοδούς και κάποιους ελάχιστους Βορειοκορεάτες, και περιμέναμε. Λαοθάλασσα είδαμε απ’ έξω, αλλά μέσα ο κόσμος ήταν ισχνός. Σιγά σιγά, όμως, το τσίρκο γέμισε, κυρίως με παιδάκια με σχολικές ποδιές (παρότι αργία σήμερα…), και η αυλαία σηκώθηκε. Η παράσταση ξεκίνησε. Τα ακροβατικά εναλλάσσονταν με κωμικά νούμερα. Από σχοινοβασίες μέχρι ζογκλέρ με καπέλα, κι από ιπτάμενους ακροβάτες μέχρι σκετς με χαζούς αμερικανούς (τι άλλο στρατιώτες.

Η παράσταση, κάποια στιγμή έλαβε τέλος. Βγήκαμε από το τσίρκο, μπήκαμε στα πούλμαν, και ξεκινήσαμε.
- «Που πάμε τώρα;», ρώτησα τη συνοδό μας.
- «Νόμιζα ότι θα είχαμε mass dancing σήμερα», μου απάντησε, «αλλά τελικά δεν έχει. Οπότε, θα σας πάμε για περπάτημα στο πάρκο»...
- «Και στο Juche Tower δε θα πάμε; Κρίμα και το ήθελα πολύ», απαντάω.
- «Ε, θα σας πάμε μια από τις επόμενες μέρες…»
- «Ε, ξέρετε, εγώ και μερικοί ακόμα φεύγουμε αύριο το πρωί. Μήπως μπορείτε να μας πάτε σήμερα; Ήτανε στο αρχικό πρόγραμμα άλλωστε»…

Η συνοδός ζήτησε να δει το πρόγραμμα, το διάβασε, πήρε τηλέφωνο στα κεντρικά, και τελικώς πήρε την έγκριση. Βλέπετε, σχεδόν πάντα ο KITC κάνει απρόβλεπτες αλλαγές στο πρόγραμμα των επισκέψεων, και είναι κάτι για το οποίο μας είχαν προειδοποιήσει. Και είχαν υπάρξει ήδη αρκετές αλλαγές.
- «Έχει κανείς αντίρρηση να πάμε στο Juche Tower σήμερα αντί για το περπάτημα στο λόφο;»
Κανένας από το γκρουπ δεν είχε αντίρρηση, το συζητάγαμε μάλιστα πριν μπούμε στο πούλμαν να τους προτείνουμε τη συγκεκριμένη αλλαγή. Οπότε με συνοπτικές διαδικασίες, ο οδηγός λοξοδρόμησε, για την ανατολική Pyongyang.




Ο Juche tower, λοιπόν, είναι ένα κατακόρυφο, φαλλικό κατασκεύασμα, στο κέντρο της Pyongyang, δίπλα στον ποταμό Taedong, και μάλιστα είναι ένα από τα ελάχιστα αξιοθέατα στην ανατολική πλευρά του ποταμού, που κατά τα άλλα είναι οικιστική μόνο περιοχή. Βρίσκεται πάνω ακριβώς στον άξονα που περνάει από το κέντρο της πλατείας Kim Il Sung, το χώρο των παρελάσεων κλπ. Κι εκεί, μια τοπική ξεναγός με παραδοσιακή ενδυμασία ανέλαβε να μας ξεναγήσει.




Σύμφωνα λοιπόν με την επίσημη ξενάγηση, ο πύργος είναι ο ψηλότερος πέτρινος πύργος στον Κόσμο, στα 170 μέτρα. Το κτίσιμο του ολοκληρώθηκε το 1982, με συνεισφορές από όλους όσους ασπάζονται τα ιδεώδη του Κιμιλσουγκισμού (ναι, το είδα γραμμένο έτσι) ή αλλιώς της ιδέας Juche. Στο Lobby, είναι αναρτημένες τιμητικές πλάκες για όλους όσους συνεισέφεραν στην κατασκευή, ανάμεσά τους και από τον ΕλληνοΚορεατικό Σύνδεσμο Φιλίας (ναι, υπάρχει ή έστω υπήρχε κι αυτό).




Ο χώρος από τον πύργο έχει διαμορφωθεί σε παραποτάμιο πάρκο, με σιντριβάνια, αγάλματα (ξέρετε τώρα) κλπ. Στο εσωτερικό του, με ένα μικρό, ανεπαίσθητο αντίτιμο των €5, μπορεί κανείς να πάρει το ασανσέρ και να ανέβει στην κορυφή του. Κι από κει, η Pyongyang φαίνεται πανοραμικά.













Από ψηλά, κάποια πράγματα εντυπωσιάζουν. Όχι τόσο η έλλειψη αυτοκινήτων, αυτή είναι πιο εντυπωσιακή από το επίπεδο του δρόμου, από δω χάνεται αυτό. Αντίθετα, η πόλη φαίνεται συνολικά πεντακάθαρη, καταπράσινη, φρεσκοβαμμένη. Όχι σαν πόλη φάντασμα από ένα σουρεαλιστικό κόσμο, όπως δείχνει από κοντά, αλλά σα μια μοντέρνα μητρόπολη. Και σε αντίθεση με τη γειτονική Κίνα, η ατμόσφαιρα εδώ ήταν καθαρή, και μπορούσε κανείς να δει την πόλη μέχρις εκεί που έφτανε το μάτι του. Εκτός από τα δυτικά, δηλαδή, όπου το ηλιοβασίλεμα περιόριζε την ορατότητα… Επειδή τα αξιοθέατα της πόλης είναι στα δυτικά, συνήθως οι τουρίστες έρχονται στον πύργο το πρωί, εμείς ήμασταν η εξαίρεση.

Κατεβαίνοντας από τον πύργο, φυσικά, υπήρχε το - σύνηθες πια - σουβενιράδικο, με τα ίδια πάλι είδη...

 

[Yorgos]

Ξύπνησαν τα κορεατάκια, έβαλαν σουβενιράδικα και εισιτήρια παντού, εμείς δεν είδαμε τέτοια πράγματα. επιπλέον στο μετρό με το που εμφανιζόμασταν εξαφανίζονταν όλοι, αλλά με κινήσει πανικού λέμε, σκοτώνονταν στις σκάλες για να την κάνουν.

Πολύ ενδιαφέροντα όλα.

 

[Samion]

Ξύπνησαν τα κορεατάκια, έβαλαν σουβενιράδικα και εισιτήρια παντού, εμείς δεν είδαμε τέτοια πράγματα. επιπλέον στο μετρό με το που εμφανιζόμασταν εξαφανίζονταν όλοι, αλλά με κινήσει πανικού λέμε, σκοτώνονταν στις σκάλες για να την κάνουν.

Πολύ ενδιαφέροντα όλα.

Απο το 2008 τουλαχιστον (ιστορια του Traveller) ηταν ηδη διαφορετικα στο μετρο. Ισως και νωριτερα. Το ιδιο και τα σουβενιρ. Ηταν ξυπνιοι πολυ νωριτερα.

 

[Yorgos]

Ε, πολύ νωρίτερα δε νομίζω.Εμείς πήγαμε πριν το 2008 και ούτε πληρώναμε για να ανέβουμε στον πύργο Juche, το πακέτο ήταν πολύ φτηνότερα από όσα έγραψε o taver, τα σουβενίρ μας τα έδιναν δωρεάν (ένα μάτσο από γραμματόσημα, δυο βιβλία ο καθένας, σημαιάκια, χαρτονομίσματα, κονκάρδες κλπ), είχαμε δυο μπύρες δωρεάν ο καθείςημερησίως, γενικά πληρώναμε ελάχιστα πράγματα (π.χ. το μπόουλινγκ) και σε καμία περίπτωση δεν υπήρχαν σουβενιράδικα κλπ.

Επίσης έχει ενδιαφέρον να μας πει ο taver το καθεστλώς με τα μέιλ, εμείς είχαμε δικαίωμα αποστολής ενός και λήψης κανενός, με τη φοβερή κυρία να παρακολουθεί την οθόνη του υπολογιστή χωρίς καμία διακριτικότητα και να μου απαγορεύει να στείλω το μέιλ σε greeklish.

 

[taver]

Επίσης έχει ενδιαφέρον να μας πει ο taver το καθεστλώς με τα μέιλ, εμείς είχαμε δικαίωμα αποστολής ενός και λήψης κανενός, με τη φοβερή κυρία να παρακολουθεί την οθόνη του υπολογιστή χωρίς καμία διακριτικότητα και να μου απαγορεύει να στείλω το μέιλ σε greeklish.

Θα σε απογοητεύσω, δεν το αποπειράθηκα καν... Είχαμε δικαίωμα χρήσης του business center του ξενοδοχείου, με χρέωση φυσικά, και απο κει θα μπορούσαμε μόνο να στείλουμε e-mail (από το e-mail address του ξενοδοχείου, όχι το δικό μας, οπότε φυσικά και η λήψη e-mail ήταν εκτός συζήτησης).

 

[jpsih]

μπραβο taver, πολυ ωραια ιστορια..

να συνδραμω και εγω με μια συντομη χαρακτηριστικη ιστορια σχετικα με την κινηματογραφικη βιομηχανια της β.κορεας:

Director Shin Sang-ok had been kidnapped in 1978 by North Korean intelligence on the orders of Kim Jong-il. Kim was a lifelong admirer of the director. He kidnapped him and his wife with the specific purpose of making fantasy/propaganda films for the North Korean government. From 1983 on, Shin directed seven films with Kim Jong-il acting as an executive producer. The best known of these films is Pulgasari, a giant-monster film similar to the Japanese Godzilla. In 1986, eight years after his kidnapping, Shin and his wife escaped while in Vienna for a film festival.[5] They managed to seek political asylum from the United States Embassy before they were found out. Kim Jong-il became convinced that the couple had been kidnapped by the Americans. They eventually fled safely.

και η σχετικη παραπομπη στο Pulgasari (το βορειοκορεατικο Godzilla) http://www.imdb.com/title/tt0089851/
http://en.wikipedia.org/wiki/Pulgasari

 

[Yorgos]

Σχετικό με την κινηματογραφική βιομηχανία της χώρας είναι και το βιβλίο The Reluctant Communist, η αυτοβιογραφία ενός καημένου Αμερικανού που είχε τη φαεινή ιδέα να ζητήσει πολτικό άσυλο από τη Β.Κορέα, περνώντας τασ ύνορα. Εκτός από όλα τα τραγελαφικά που περιγράφει στα περίπου σαράντα χρόνια που έμεινε στη χώρα, έκανε και τον κακό στις ταινίες του παλαβιάρη. Όπου δε γύριζαν τις σκηνές με λογική σειρά, αλλά ανάλογα με τις εμπνεύσεις του μεγάλου ηγέτη, που ήταν και ο σεναριογράφος βεβαίως-βεβαίως.Δηλαδή αντί να κάνουν πρώτα τις σκηνές του δάσους, μετά του γραφείου, μετά το υποβρύχιο και στο τέλος το νεκροταφείο... πήγαιναν στο δάσος, μετά στο γ΄ραφείο, μετά ξανά στο δάσος επειδή άλλαξε γνώμη ο σεναριογράφος, ξανά στο γραφείο, μετά ξανά στο δάσος κλπ.

 

[taver]

Μετά τον πύργο, ήρθε η ώρα για την επόμενη στάση, πολύ κοντά σ’ αυτόν. Το Μνημείο για την ίδρυση του κόμματος χτίστηκε για να τιμήσει κάποια επέτειο από την ίδρυση του Εργατικού κόμματος της Κορέας, που κυβερνά σήμερα τη χώρα. Δεν είναι ξεκάθαρο αν μιλάνε για την ίδρυση του «Ε.Κ. της Βόρειας Κορέας», ή για το «Ε.Κ. της Κορέας». Το τελευταίο, σύμφωνα με τη Wikipedia, προήλθε από τη συνένωση του Ε.Κ. της Β.Κ. με το Ε.Κ. της Νότιας Κορέας (!!!), αλλά αυτά είναι τεχνικές λεπτομέρειες, ασήμαντες μπροστά στο μεγαλείο του Ηγέτη και φυσικά του κόμματος… Πρόκειται για μια τρισδιάστατη απεικόνιση του συμβόλου του κόμματος, που όπως όλα τα κομμουνιστικά κόμματα περιλαμβάνει ένα σφυρί, ένα δρεπάνι, αλλά και μια πέννα. Στον Κιμιλσουγκισμό, εκτός από τον Αγρότη και τον Εργάτη, υπάρχει κι ένας τρίτος πυλώνας, ο εργαζόμενος του πνεύματος…






Το μνημείο, με τη σειρά του, βρίσκεται πάνω στο δεύτερο άξονα συμμετρίας της πόλης, ακριβώς απέναντι από το λόφο με τα αγάλματα του Kim Il Sung και του Kim Jong Il από τα οποία ξεκίνησε η επίσκεψή μου στη χώρα.
Και ναι, είναι μνημείο για πολιτικό κόμμα. Η Δημοκρατία στη Βόρεια Κορέα είναι βαθιά ριζωμένη, και υπάρχουν και πολιτικά κόμματα. Εκείνο το κοινοβούλιο που είδαμε την πρώτη μέρα και που συνεδριάζει μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια, έχει τρία (3) διαφορετικά κόμματα. Το Εργατικό Κόμμα, με 601 από τις 687 έδρες του κοινοβουλίου, είναι η κυρίαρχη δύναμη. Το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που είναι σύμμαχος του εργατικού κατέχει 51 ακόμα έδρες, ενώ το μικρό κόμμα «Chondoist Chongu» που εκπροσωπεί μια θρησκευτική μειονότητα, επίσης σύμμαχος του Εργατικού κόμματος, κατέχει 21 έδρες. Μαζί με 12 ακόμα ανεξάρτητους, ο συνασπισμός των 3 κομμάτων έλαβε, εντελώς δημοκρατικά, το 100% των ψήφων και των εδρών στις τελευταίες εκλογές στις 9 Μαρτίου 2014.

Αφού περιεργαστήκαμε το μνημείο (ας πω απλώς ότι από κάποιες γωνίες, είναι λίγο αστείο, και μάλλον η τρισδιάστατη αναπαράσταση ήταν αποτυχημένη επιλογή για την παρουσίαση του συγκεκριμένου συμβόλου…), επιβιβαστήκαμε και πάλι στο πούλμαν. Προορισμός μας, το Λούνα Παρκ που είχαμε δει τη δεύτερη μέρα, στην πλατεία Kaeson, δίπλα στο πάρκο που θα περπατάγαμε αν δεν είχαμε έρθει εδώ…

 

[taver]

Και επειδή από τις άλλες φωτογραφίες δε φαίνεται, το αστείο του μνημείου φαίνεται σε αυτήν εδώ τη λεπτομέρεια:

(προς mοds: Να μην ενσωματωθεί στην ιστορία, παρακαλώ)

 

[James]

Εγώ έχω να πω ότι η "αστειότητα" του μνημείου είναι στο πλάτος και όχι στο μήκος...