Περού Η LΙMA, οι Άνδεις, οι πυραμίδες, η όαση, οι πιγκουίνοι και τα λάμα να αγναντεύουν το Machu Picchu

[Señor_Nada]

Φαντάζομαι ότι μπήκες και στην αίθουσα με τα ερωτικά εκθέματα;

Φυσικά! Τρομερό! Δεν φανταζόμουν ότι ήταν τόσο μερακλήδες! Δεν το γνώριζα πριν πάω και ήταν ευχάριστη έκπληξη, γι'αυτό είπα να μην γράψω τίποτα.

Σχετικά με το εστιατόριο του μουσείου, ο χώρος με τράβηξε να καθίσω και οι μυρωδιές.

Κρίμα που έχασες τα ροκάδικα, θα είχε ενδιαφέρον η ματιά σου!

Ροκάδικα είχε μπόλικα και Miraflores στα οποία πήγα και ήταν καλά. Απλά ήταν πιο κυριλέ. Ήθελα να δω και λίγη καλτίλα που απ'όσο κατάλαβα απ'τις περιγραφές μεγαλουργεί στα μπαρ του κέντρου.

Αν καταφέρω να τη κάνω κάποια στιγμή την εκδρομή, ξεκινάω απ' αυτό...

 

[Señor_Nada]

Huaraz (μέρος 1ο)

Τη διαδρομή Lima-Huaraz την έκανα με το βραδινό λεωφορείο της Cruz del sur. Τα εισιτήρια μπορείς να τα αγοράσεις online και θέλει προσοχή γιατί οι τιμές αλλάζουν από θέση σε θέση! Μπορεί μία συγκεκριμένη θέση από όλο το λεωφορείο να είναι σε προσφορά και η διαφορά να είναι σημαντική. Αναγκαστικά πρέπει να τσεκάρεις μία μία τις θέσεις για να συγκρίνεις τις τιμές. Για τα δεδομένα του Περού δεν τα λες φτηνά τα εισιτήρια τους. Περίμενα λοιπόν ότι ο σταθμός τους θα ήταν κάπως οργανωμένος και δεν είδα κάτι τέτοιο. Υπήρχε μια οθόνη που έδειχνε τις αναχωρήσεις και είχε προφανή λάθη και το χειρότερο είναι ότι η εικόνα έμενε για λίγο και μετά για αρκετή ώρα έπαιζαν διαφημίσεις της εταιρείας. Διαφημίσεις της εταιρείας που για να είσαι εκεί έχεις ήδη αγοράσει εισιτήριο, ποια διάνοια το σκέφτηκε αυτό; Για τις αποσκευές σου έδιναν ένα χαρτάκι που έπρεπε να τους το δώσεις στο τέλος για να τις πάρεις. Τις αποσκευές τις πέταγαν σαν σακιά με πατάτες. Ευτυχώς είχα ένα μικρό σακβουαγιάζ χωρίς ρόδες και χωρίς κάτι εύθραυστο μέσα. Αν είχα καμιά βαλίτσα με ρόδες ή με χερούλια θα ανησυχούσα αρκετά. Οι ανακοινώσεις έγιναν μόνο στα Ισπανικά και φωναχτά.

Η μία σειρά του λεωφορείου είχε μονές θέσεις και επέλεξα μία τέτοια. Φοβερά άνετη. Κοιμήθηκα σαν πουλάκι. Καλό θα είναι να έχετε κοντά σας κάποιο μπουφάν, γιατί οι θερμοκρασίες μπορεί να γίνουν πολικές. Έφτασα στη Huaraz ξημερώματα και πέταγα. Ούτε πρόβλημα με το υψόμετρο ούτε τίποτα. Η Huaraz είναι μια πόλη των Άνδεων με υψόμετρο γύρω στα 3000μ η οποία έχει υποφέρει από φυσικές καταστροφές με τελευταία ένα σεισμό την δεκαετία του 70 που την ισοπέδωσε. Το σύγχρονο κομμάτι που έχει χτιστεί θα το χαρακτήριζα επιεικώς κακάσχημο. Πολλές γειτονιές θυμίζουν εργοτάξιο. Πήγα από τον σταθμό μέχρι το χόστελ με τα πόδια για να πάρω μια πρώτη γεύση από την πόλη.

Νομίζω ότι αυτή η εικόνα είναι αρκετά αντιπροσωπευτική του τι εστί Huaraz.

Εδώ η κεντρική λεωφόρος με τα μαγαζιά που βγάζει στο κέντρο. Ήταν γεμάτη πρακτορεία που οργανώνουν τουρ.

Το μεγαλύτερο κομμάτι του πεζοδρομίου ήταν σκεπαστό.

Άσχημη πόλη με κλασσικά όμορφη πλατεία.

Και γύρω απ'την πλατεία είχε όμορφα σημεία.

Το χόστελ που έμεινα ήταν το lhotse (hostel-lhotse το πιάσατε; ). Δεν το αναφέρω επειδή είχε ζεστό δωμάτιο και ζεστό νερό αν και είναι βασικά στο Περού αυτά και ήταν τα κύρια κριτήρια μου για να κλείσω ένα μέρος. Το αναφέρω επειδή με άφησε να κάνω τσεκ-ιν 7 η ώρα το πρωί. Το δωμάτιο ήταν έτοιμο! Πάω κατευθείαν στον υπεύθυνο στη ρεσεψιόν να τον ρωτήσω για κάποιο τουρ. Με λύπη μου επιβεβαίωσα ότι το Chavin de Huantar ήταν κλειστό και άγνωστο πότε θα ξανάνοιγε. Η επόμενη επιλογή μου ήταν το εθνικό πάρκο Huascarán (ανήκει στη λίστα της Ουνέσκο) και συγκεκριμένα ο παγετώνας Pastoruri. 80 soles έκανε η μεταφορά και η ξενάγηση και δεν περιλάμβανε φαγητό ή τον είσοδο στον χώρο του παγετώνα. Πληρώνω και δεν μου δίνει τίποτα. Του λέω δεν θα μου δώσεις ένα χαρτί που να επιβεβαιώνει ότι έχω κλείσει το τουρ; Δεν περίμενα απόδειξη, αλλά έστω ένα παλιόχαρτο από καμιά σκισμένη εφημερίδα να γράφει το όνομα μου και ποιο τουρ έχω κλείσει. Τίποτα! Μην ανησυχείς, μου λέει, ξέρουν αυτοί. Τώρα με καθησύχασες σκέφτηκα και πήγα να ξαπλώσω αφού το τουρ έφευγε στις 9.

Κατά τις 8 και κάτι βγαίνω απ'το ξενοδοχείο να φάω κάτι κι εκεί επιβεβαίωσα κάτι που είχα δει καθώς περνούσα απ'το κέντρο νωρίτερα. Η πόλη έχει άπειρα αδέσποτα σκυλιά και σε μερικές περιπτώσεις κινούνται σε ομάδες. Καθώς γύριζα στο ξενοδοχείο, κοντά στην είσοδο είχε 4 αδέσποτα που με το που με είδαν να πλησιάζω άρχισαν να ρχονται κατα πάνω μου γαυγίζοντας. Μεταβολή και κύκλος του στενού για να μπω στο ξενοδοχείο. Στη ρεσεψιόν πλέον δεν υπήρχε κανένας. Κάθομαι στον καναπέ που υπήρχε εκεί και περιμένω το τουρ μου. Κατα τις 9 εμφανίζεται μια γυναίκα και χτυπάει το κουδούνι. Δεν εμφανίστηκε κανείς στη ρεσεψιόν. Κολλάει το πρόσωπο της στο τζάμι (ήταν απ'τις πόρτες-καθρέφτης) με βλέπει και μου κάνει νόημα να πάω. Pastoruri με ρωτάει. Ναι της λέω, είναι να κάνω τουρ σήμερα. Εμείς είμαστε μου λέει και με πηγαίνει στο λεωφορείο. Ούτε όνομα με ρώτησε ούτε τίποτα. Σε κάποιο σημείο μας έδωσε μια φόρμα να συμπληρώσουμε τα στοιχεία μας. Οι υπόλοιποι συμμετέχοντες στο τουρ ήταν όλοι απ'το Περού και η ξενάγηση και όλες οι ανακοινώσεις ήταν μόνο στα Ισπανικά. Η ξεναγός ήταν συμπαθέστατη. Και μόνο που χρησιμοποιούσε λέξεις όπως chiquitito με αυτή την τέλεια Περουβιανή προφορά είχε κερδίσει την καρδιά μου. Κάναμε μια στάση να κανονίσουμε το μεσημεριανό και να αγοράσουμε αν θέλουμε τσάι με φύλλα κόκας. Πήρα, καλό ήταν και λογικά με βοήθησε με το υψόμετρο. Πραγματικά δεν είχα κανένα θέμα σε όλη την εκδρομή.

Η πρώτη στάση ήταν για να δούμε φυσική πηγή ανθρακούχου νερού. Προσέξτε αριστερά στη φωτογραφία που μια Περουβιανή έχει ντύσει καρνάβαλους 2 άλπακα και οι τουρίστες όχι μόνο δεν βρίσκουν αποκρουστικό το θέαμα, αλλά πληρώνουν για να βγουν φωτογραφία μαζί τους. Δεν θέλω να χρησιμοποιήσω κάποιον χαρακτηρισμό, απλά θα πω μια φράση που λέμε στο χωριό μου "hay gente y gente". Όμορφο τοπίο κατά τ'άλλα.

Εδώ η πηγή από κοντά.

Στη διαδρομή είδαμε και μερικές απ'τις κατοικίες όταν ζούσαν άνθρωποι στην περιοχή. Η κουρτίνα του λεωφορείου μπήκε στη μέση!

Η είσοδος στον χώρο του παγετώνα κοστίζει 30 soles και στο συγκεκριμένο τουρ τουλάχιστον δέχονταν μόνο μετρητά που τα μάζεψε από όλους για να πληρώσει. Στο τελευταίο χιλιόμετρο και κάτι μέχρι τον παγετώνα δεν πηγαίνει όχημα. Οι επιλογές είναι είτε με τα πόδια είτε με άλογο μέχρι κάποιο σημείο και φυσικά αφού πληρώσεις. Το τοπίο άλλαξε τελείως, έγινε απόκοσμο, ενώ άρχισε και να χιονίζει.

Η διαδρομή είναι κάπως έτσι. Έχει διάφορα σημεία με παγκάκια για να ξαποστάσεις. Εγώ έπινα όσο πιο συχνά μπορούσα νερό και βοηθούσε πολύ. Όπως βλέπετε είναι στρωμένο δρομάκι, δεν είναι trekking.

Ο παγετώνας Pastoruri είναι από τους λίγους παγετώνες των Άνδεων που διατηρούνται μέχρι σήμερα και δυστυχώς όπως φαίνεται δεν θα υπάρχει για πολύ ακόμα. Τα τελευταία τριάντα χρόνια έχει μείνει το 1/3, ενώ πιθανολογείται ότι ίσως να μην υπάρχει την επόμενη δεκαετία. Δεν υπάρχει κλιματική αλλαγή, είναι κοροϊδοϊός κλπ. Η πρώτη εικόνα του παγετώνα που αντικρίζεις.

Και πλησιάζοντας.

Και πλησιάζοντας.

Αυτό το τοπίο το βάζω σίγουρα στα highlights του ταξιδιού μου. Το ότι κανένα από τα υπόλοιπα μέρη που είδα στο Περού δεν μοιάζει με αυτό, το ανεβάζει ακόμα πιο ψηλά.

Τα χείλη μου ξεράθηκαν σε χρόνο ρεκόρ! Από τα πρώτα πράγματα που έκανα όταν επέστρεψα στην πόλη ήταν να αγοράσω lipsaliv (δεν είχαν liposan). Έτσι έσωσα τα χείλη μου, διαφορετικά θα φεύγανε κομμάτια από την πρώτη μέρα.

Γυρίσαμε αργά το απόγευμα και δεν είχα διάθεση για τίποτα άλλο πέρα απ'το να κάνω ντουζ και να ξαπλώσω. Α και να κανονίσω το τουρ της επόμενης ημέρας στη λίμνη Parón. Φυσικά πάλι με συμφωνία στο μιλητό.

 

[Señor_Nada]

Huaraz (μέρος 2ο)

Η Huaraz είναι η βάση για εκδρομές για τους περισσότερους τουρίστες. Κάποιες εκδρομές ξεκινούν από τις 5 η ώρα. Τα μπαμ μπουμ - πρατς προυτς ξεκίνησαν από πολύ νωρίς στο χόστελ. Είχα πέσει νωρίς την προηγούμενη μέρα και είχα χορτάσει ύπνο. Το τουρ που θα έκανα στη λίμνη Parón έφευγε απ'το χόστελ στις 8. Η λίμνη Parón βρίσκεται και αυτή στο πάρκο Huascarán, αρκετά μακριά απ'το Pastoruri. Το υψόμετρο που βρίσκεται είναι μεγαλύτερο από 4000μ και περιβάλλεται από βουνοκορφές που ξεπερνούν και τα 6000μ. Είναι η μεγαλύτερη σε έκταση λίμνη της περιοχής. Αν το Chavin de Huantar ήταν επισκέψιμο, αυτή η λίμνη θα έμενε εκτός πλάνου.

Το πρωινό το σέρβιραν στις 7:30. Είχα περιθώριο να τσιμπήσω κάτι πριν την εκδρομή. Ήταν μόνο μια γυναίκα στην κουζίνα η οποία σέρβιρε και τα πιάτα. Τα έφερνε ένα ένα πχ τηγάνιζε ξεχωριστά κάθε αυγό για να είναι ζεστό, με τούτα και με κείνα κατέβηκα στη ρεσεψιόν 8 και 5. Το μίνι βαν για την εκδρομή ήταν ήδη εκεί. Parón με ρωτάνε, ναι τους λέω. Έχουν κλείσει άλλα τρία άτομα απ'το χόστελ, μου λένε, μήπως ξέρεις ποιοι είναι. Δεν έχω ιδέα. Άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν το ξενοδοχείο να βρουν τα άτομα, χωρίς φυσικά να έχουν τα στοιχεία τους. Έψαχναν στα τυφλά τρία άτομα που είχαν κλείσει για Parón σε ένα άγνωστο πρακτορείο. Μετά από μερικά λεπτά κατέβηκε ένας Γάλλος κι άφησε την τσάντα του στο μίνι βαν κι επέστρεψε στο χόστελ. Πλέον ήταν 2 οι άγνωστοι εκδρομείς. Έχουμε κι άτομα σε άλλο ξενοδοχείο λένε. Πάμε εκεί και ξαναγυρνάμε. Και φύγαμε μαζί με την τσάντα του Γάλλου. Θα θελα να δω την φάτσα του Γάλλου όταν γύρισε και δεν βρήκε το μίνι βαν. Ένα βαν με κάτι αγνώστους που σου έχουν πει ότι πάνε στο Parón χωρίς να έχεις καμία απόδειξη. Αφού μαζέψαμε τους υπόλοιπους επιστρέψαμε στο χόστελ όπου ακόμα τα 2 άτομα δεν είχαν εμφανιστεί. Κατά τις 8:40 εμφανίζονται οι 2 Περουβιανές που είχαν καθυστερήσει -λιγάκι- και μπαίνουν στο βαν τραγουδώντας. Τα μικροπράγματα που μου φτιάχνουν την διάθεση.

Από τις πρώτες στιγμές ο ξεναγός έδειξε ότι θα ξεπαρθενιαζόταν στις πλάτες μας. Ήταν πολύ αγχωμένος, κόλλαγε σε αυτά που ήθελε να πει, γελούσε αμήχανα σε άκυρες φάσεις. Σε κάποια φάση μας είπε κιόλας συγγνώμη είμαι νευρικός γιατί δεν έχω πολύ εμπειρία. Δυσκολευόμουν πολύ να τον παρακολουθήσω. Μας ρώτησε αν θέλουμε να τα εξηγεί και στα αγγλικά, αλλά του είπαμε όχι τα ισπανικά αρκούν. Ο Γάλλος δεν μιλούσε ισπανικά, αλλά τι να πει όταν έβλεπε ότι ούτε στα Ισπανικά είχε ροή ο λόγος του.

Η πρώτη στάση έγινε σε μια πόλη που δεν θυμάμαι πως την λένε, η οποία θύμιζε πάρα πολύ Huaraz σε μικρότερη έκταση. Η στάση έγινε κυρίως για τουαλέτα και μας είπε ότι το μαγαζί έχει και καλό παγωτό. Συνήθως αυτές οι στάσεις στις εκδρομές είναι σε μαγαζιά φόλες και αποφεύγω να πάρω κάτι. Όλα άλλαξαν όταν είδα παγωτό με γεύση lúcuma. Ήταν τέλειο. Η πόλη αν και είχε την ασχήμια της Huaraz είχε ωραιότερη κεντρική πλατεία.

Επόμενη στάση ένα επαρχιακό μέρος που όργωναν τα χωράφια με βόδια και που βρισκόταν το εστιατόριο που θα τρώγαμε αργότερα. Πηγαίνοντας στην τουαλέτα πέτυχα τη σεφ να ετοιμάζει τη σάλτσα.

Από εκεί πήγαμε στον στόχο της εκδρομής που ήταν η λίμνη Parón. Ζητούσαν αν δεν κάνω λάθος 5 soles για την είσοδο στην περιοχή. Η πρώτη θέα προς τη λίμνη ήταν και η καλύτερη που είδα.

Το τοπίο είναι όντως πολύ όμορφο. Αναπόφευκτα θα κάνω την σύγκριση με ένα παρόμοιο τοπίο που έχω δει και είναι η γαλάζια λίμνη στους Δολομίτες των Άλπεων. Εκείνο το τοπίο το βρίσκω πολύ ανώτερο και σαν φυσικό τοπίο και στα χρώματα. Υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα άφηνα το Chavin για να δω αυτό το μέρος.

Όπως βλέπετε στη λίμνη μπορούσες να κάνεις βαρκάδα με κάποιον οδηγό ή καγιάκ μόνος σου.

Υπήρχε και ένα σημείο που μπορούσες να ανέβεις για θέα. Αν προσέξετε στην παρακάτω φώτο κάτι κουκίδες που φαίνονται στην κορυφή είναι άνθρωποι.

Δεν θα σας κρύψω ότι ζορίστηκα αρκετά να ανέβω εκεί πάνω, ειδικά προς το τέλος που απλά πάταγες πάνω σε πέτρες. Θέλει κατάλληλα παπούτσια η ανάβαση.

Έφτασα μέχρι ένα σημείο που θεώρησα ότι με παίρνει, μετά τα πράγματα δυσκόλευαν πολύ. Προτιμώ την θέα της πρώτης φώτο.

Μετά τη λίμνη επιστρέψαμε στο εστιατόριο να φάμε. Εκεί δοκίμασα πρώτη φορά chicha morada. Ένα ρόφημα χωρίς αλκοόλ που φτιάχνεται από μωβ καλαμπόκι. Πολύ καλό! Εστιατόριο Περουβιανής επαρχίας.

Πριν γυρίσουμε Huaraz κάναμε και μια στάση σε μια ακόμα πόλη που έμοιαζε με Huaraz στην ασχήμια και στην όμορφη κεντρική πλατεία. Εκεί σταματήσαμε για να δοκιμάσουμε κάτι που μας είπαν ότι μοιάζει με dulce de leche, δεν συγκράτησα όνομα, η γεύση ήταν ακριβώς ίδια με dulce de leche. Βέβαια dulce de leche = τελειότητα όποτε και αυτό τέλειο ήταν. Μια γεύση από την πλατεία.

Το βράδυ είχα δυνάμεις να γυρίσω λίγο την πόλη. Αυτό που είδα δεν το βρήκα καθόλου ενδιαφέρον και προτίμησα να γυρίσω νωρίς γιατί η επόμενη μέρα θα ήταν κουραστική.

Την τελευταία μέρα θα την αφιέρωνα στην πόλη, αφού ουσιαστικά δεν είχα δει τίποτα λόγω των εκδρομών. Μιλάμε για 3000μ σε ένα μέρος που έχουν χειμώνα και το πρωί έσκασα! Χωρίς κοντομάνικο δεν παλευόταν. Ξεκινώντας τη βόλτα πέτυχα τα πιτσιρίκια να έχουν μια σχολική γιορτή. Διέσχιζαν την πόλη κάνοντας χαμό!

Το πρώτο πράγμα που ήθελα να δω ήταν ο δρόμος Jirón José Olaya. Είχα διαβάσει στον ταξιδιωτικό οδηγό του lonely planet ότι είναι ο μοναδικός δρόμος της πόλης που δεν καταστράφηκε από τους σεισμούς και σου δίνει μια γεύση του πως ήταν η πόλη πριν καταστραφεί. Η διαδρομή με φόβισε αρκετά λόγω των αδέσποτων. Ήμουν πολύ προσεκτικός. Ο δρόμος αυτός όντως ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα. Κρίμα που δεν είναι έτσι ολόκληρη η πόλη.

Από εκεί πήγα περπατώντας στον αρχαιολογικό χώρο Pumacayán. Το μέρος δεν έχει αποκατασταθεί αρκετά. Καταλαβαίνεις ότι μάλλον κάποτε εκεί υπήρχε πυραμίδα, αλλά μοιάζει με έναν απλό λόφο. Η είσοδος στον χώρο είναι δωρεάν, μου είπε ένας φύλακας που ήταν στην είσοδο ότι το φιλοδώρημα είναι ευπρόσδεκτο. Μου δίνει ένα μπαστούνι και μου λέει μπορεί να σου χρειαστεί γιατί στον χώρο κόβουν βόλτες κάτι σκυλιά που μπορεί να γίνουν επιθετικά. Για μια στιγμή είπα σε αυτό το σημείο να αποχωρήσω, έβλεπα όμως κι άλλους να ανεβαίνουν και μου έδωσαν θάρρος. Το μέρος σου δίνει θέα στην πόλη. Θαυμάστε ομορφιά! Φαίνονται και τα παιδάκια που συνέχιζαν ακάθεκτα.

Αφού θαύμασα αυτήν την υπέροχη θέα είπα να μετακινηθώ προς το κέντρο στο επόμενο σημείο ενδιαφέροντός μου. Δίνω το μπαστούνι στον φύλακα και μερικά soles για φιλοδώρημα και πάω να φύγω. Στην είσοδο του χώρου περίμεναν 5 σκυλιά. Θα αναγνωρίσουν το πτώμα σου από τα κουμπιά σκέφτηκα κι επέστρεψα στον φύλακα ο οποίος με συνόδευσε με το μπαστούνι του για να φύγω σώος από την αγέλη. Στη διαδρομή προς το κέντρο θαύμασα τα επιμελώς τοποθετημένα καλώδια.

Και τις ουρές στις τράπεζες για ανάληψη (στο Κούσκο και στη Λίμα είδα χειρότερες εικόνες απλά δεν έχω φώτο).

Το σημείο ενδιαφέροντος στο κέντρο ήταν το μουσείο Ancash. Είναι μικρό μουσείο, δεν έχει πολλά εκθέματα. Νομίζω το εισιτήριο κόστιζε 8 soles. Μην με ρωτήσετε ποτέ αν ένας αρχαιολογικός χώρος ή ένα μουσείο με τοπικά ευρήματα αξίζει. Θα πληρώσω για να τα στηρίξω ακόμα κι αν δεν έχω χρόνο να τα επισκεφθώ. Αυτό το μουσείο έχει και κάποια εκθέματα από Chavin που δεν μπόρεσα να δω, ενώ μπορείς να δεις και μούμιες ή τα χειρουργημένα κρανία που είναι το χαρακτηριστικό στο αρχαίο Περού.

Η μέρα συνεχίστηκε με βόλτες στην πόλη και άραγμα σε καφέ και μπαρ χωρίς κάτι το αξιοσημείωτο. Αργά το απόγευμα πήγα στο σταθμό των λεωφορείων. Ψάχνοντας για μεταφορά συνειδητοποίησα ότι στη Huaraz δεν δουλεύει η εφαρμογή uber. Στο Περού υπάρχουν κι άλλες 2 εφαρμογές η μία είναι η indriver (που μπορείς να παζαρέψεις την τιμή) και μία ακόμα που δεν θυμάμαι όνομα. Ίσως λόγω μεγάλου ανταγωνισμού οι τιμές στα ταξί ήταν επίσης χαμηλές. Προσωπικά όπου δεν έβρισκα uber χρησιμοποιούσα ταξί. Η βραδινή διαδρομή Huaraz-Trujillo είναι πιθανότατα η χειρότερη λεωφορειοδιαδρομή που έχω κάνει.

 

[Delmem38110]

Και τις ουρές στις τράπεζες για ανάληψη (στο Κούσκο και στη Λίμα είδα χειρότερες εικόνες απλά δεν έχω φώτο).

αυτές τις ουρές τις είδα και εγώ στο κουσκο στις τράπεζες αλλά και σε άλλες υπηρεσίες. (στη Λίμα όπου έμενα) δεν είδα κάτι τέτοιο.
ήταν Περουβιανοί που ήθελαν να εξυπηρετηθούν όπως γίνετε και εδώ ειδικά με την εθνική.
δεν επηρεάζει κάποιον που θέλει να κάνει ανάληψη από τα ΑΤΜ όπου η πλειοψηφία των τουριστών χρησιμοποιεί.
εξάλλου η χώρα είναι καλά οργανωμένη και το ρευστό είναι σχεδόν περιττό τουλάχιστον σε λιμα κουσκο και ματσουπιτσου όπου και κινήθηκα.
9 μέρες που έμεινα εκεί είχα βγάλει μόνο 100 σόλες από ένα υποκατάστημα bcp στη Λίμα με τη ρεβολουτ και περίσσεψαν μερικά τα οποία κατανάλωσα σε καφέδες στο αεροδρόμιο.
δεν έχω γνώμη για τα πέριξ αλλά κουσκο και λιμα ρευστό μηδέν. δεν χρειάζεται. και φυσικά ρεβολουτ.

 

[Señor_Nada]

αυτές τις ουρές τις είδα και εγώ στο κουσκο στις τράπεζες αλλά και σε άλλες υπηρεσίες. (στη Λίμα όπου έμενα) δεν είδα κάτι τέτοιο.
ήταν Περουβιανοί που ήθελαν να εξυπηρετηθούν όπως γίνετε και εδώ ειδικά με την εθνική.
δεν επηρεάζει κάποιον που θέλει να κάνει ανάληψη από τα ΑΤΜ όπου η πλειοψηφία των τουριστών χρησιμοποιεί.
εξάλλου η χώρα είναι καλά οργανωμένη και το ρευστό είναι σχεδόν περιττό τουλάχιστον σε λιμα κουσκο και ματσουπιτσου όπου και κινήθηκα.
9 μέρες που έμεινα εκεί είχα βγάλει μόνο 100 σόλες από ένα υποκατάστημα bcp στη Λίμα με τη ρεβολουτ και περίσσεψαν μερικά τα οποία κατανάλωσα σε καφέδες στο αεροδρόμιο.
δεν έχω γνώμη για τα πέριξ αλλά κουσκο και λιμα ρευστό μηδέν. δεν χρειάζεται. και φυσικά ρεβολουτ.

Η ουρά αυτή που ποσταρα όπως και οι ουρές στις οποίες αναφέρομαι ήταν για ανάληψη 100% γιατί πολύ απλά κι εγώ ανάληψη ήθελα να κάνω και μου είπαν να περιμένω στην ουρά.

Σχετικά με το ρευστό μηδέν που γράφεις, σε όσα εθνικά πάρκα πήγα δεν είδα δυνατότητα πληρωμής με κάρτα. Μπορεί και να γίνεται πραγματικά δεν ξέρω. Σίγουρα πάντως στα collectivos πληρώνεις μόνο με μετρητά και συμφέρει φουλ αφού όπως θα γράψω στη συνέχεια πηγαίνεις ollantaytambo από Cusco με 10 soles.

 

[Delmem38110]

Η ουρά αυτή που ποσταρα όπως και οι ουρές στις οποίες αναφέρομαι ήταν για ανάληψη 100% γιατί πολύ απλά κι εγώ ανάληψη ήθελα να κάνω και μου είπαν να περιμένω στην ουρά.

Σχετικά με το ρευστό μηδέν που γράφεις, σε όσα εθνικά πάρκα πήγα δεν είδα δυνατότητα πληρωμής με κάρτα. Μπορεί και να γίνεται πραγματικά δεν ξέρω. Σίγουρα πάντως στα collectivos πληρώνεις μόνο με μετρητά και συμφέρει φουλ αφού όπως θα γράψω στη συνέχεια πηγαίνεις ollantaytambo από Cusco με 10 soles.

αναληψη με κάρτα στην ουρα; στην λίμα είχε τουλάχιστον 10 ΑΤΜ στην σειρά στο μυροφόρες σε ένα υποκατάστημα η bcp.
δεν αντιλέγω όμως.
δεν χρησιμοποίησα ποτέ λεωφορείο η άλλο μέσο εκτός από ουμπερ που είναι πάμφθηνο και ταξί που παρείχε το ξενοδοχείο και πάλι πλήρωσα με κάρτα στην υποδοχή όταν φύγαμε από κουσκο.
δυο εκκλησίες ζήτησαν ρευστό στο κουσκο. στην μια πληρώσαμε στην άλλη δείξαμε ευγενικά το δάχτυλο μας. αγορές που κάναμε στα σουβενιραδικα όταν λέγαμε ότι δεν είχαμε ρευστό βγάζανε τα μηχανάκια κάτω από τις κουβέρτες. όποιος ήθελε διαφορετικά παρακάτω.
τα αξιοθέατα τα αγοράσαμε από ινκαρειλ. ξέραμε ότι θα πληρώσουμε λίγο παραπάνω αλλά θα αποφεύγαμε παγίδες και παζάρια. Παραλαβή απο το ξενοδοχείο επιστροφή στο ξενοδοχείο.
το ουράνιο βουνό ας πούμε κόστιζε 65 ευρώ το άτομο. ούτε ουρές ούτε παζάρια ούτε πάρε δώσε...
εστιατόρια ξενοδοχεία καφέ μπαράκια κλαμπ αρχαιολογικοί χώροι όλα με την ρεβολουτ απλά και εύκολα.
πρέπει να έχουν και αυτοί παρόμοια νομοθεσία για μηχανάκια καρτών με την ευρωπαϊκή ένωση...
γενικά σε ένα ταξίδι σχεδόν 30 ημερών που κάναμε στη νότιο και βόρειο Αμερική σε ρευστό έβγαλα 600 ρεαλ στη Βραζιλία γιατί είχα άγνοια και με το ζόρι τα σπρώξαμε και 100 σόλες στο Περού.
πουθενά αλλού.

 

[Señor_Nada]

Trujillo (μέρος 1ο)

Οι διαδρομές στις Άνδεις ήταν δύσκολες γιατί όπως ίσως φαντάζεστε έχουν πολλές στροφές. Αυτό που ανεβάζει τη δυσκολία στους δρόμους του Περού είναι ότι έχουν και πολλά σαμαράκια. Το στομάχι πάει πάνω, κάτω, αριστερά και δεξιά. Ακούγεται διασκεδαστικό; Σίγουρα δεν είναι. Η διαδρομή Huaraz-Trujillo με εξάντλησε. Δεν κατάφερα να κοιμηθώ πολύ, όσο έμενα ξύπνιος υπέφερα από τα σαμαράκια και αυτή τη φορά είχα διπλανό ο οποίος έβλεπε βίντεο στο κινητό του με τη φωτεινότητα στο τέρμα λογικά. Φτάσαμε στο Trujillo κατά τις 6:30. Για μισή ώρα τουλάχιστον έκατσα στο σταθμό για να συνέλθω. Σιγά σιγά είπα να κάνω την ηρωική προσπάθεια να πάω στο κέντρο. Ούτε στο Trujillo εξυπηρετούσε η εφαρμογή της uber. Πήρα ταξί για το κέντρο που νομίζω κόστιζε 15 soles.

Έμεινα στο ξενοδοχείο recreo. Το δωμάτιο ήταν κάπως κρύο και είχε ζεστό νερό. Κι εδώ ο κύριο λόγος που το αναφέρω είναι επειδή έκανα τσεκ ιν κατα τις 7:30. Το δωμάτιο ήταν έτοιμο. Τους χρωστάω μεγάλη χάρη. Δεν ξέρω πόσο θα χειροτέρευε η κατάσταση μου αν είχα αφήσει τα πράγματα κι έκοβα βόλτες όλο το πρωί. Με το που μπαίνω στο δωμάτιο, πέφτω για ύπνο μέχρι τις 10. Καταλαβαίνω όμως ότι ακόμα ζορίζομαι. Κατευθύνομαι προς την κεντρική πλατεία, που ήταν γύρω στο τέταρτο περπάτημα, για να πάρω μια πρώτη γεύση της πόλης. Διασχίζω τον κεντρικό πεζόδρομο Jirón Francisco Pizarro που είχε πολλά μαγαζιά.

Εκεί βλέπω ένα καφέ που μου γέμισε το μάτι, το demarco. Είχε πάρα πολλές πάστες και φαίνονταν λαχταριστές. Αν ήμουν σε καλή κατάσταση δεν θα ήξερα τι να πρωτοπάρω. Τώρα σκέφτηκα τσάι και συμπάθειο. Δεν είχε και σφολιατοειδή και ζήτησα brownie. Έχει τελειώσει μου λένε, μόνο πάστα brownie έχουμε. Άντε φέρε αυτή λέω. Με το που τη βλέπω να ρχεται ακούω μια φωνή στο κεφάλι μου να φωνάζει τι πας να κάνεις! Ήταν νόστιμη, αλλά το στομάχι δεν φάνηκε να την απολαμβάνει.

Αφού τελείωσα με το πρωινό συνέχισα με κατεύθυνση προς την κεντρική πλατεία. Το αρχικό μου πλάνο ήταν αυτή τη μέρα να επισκεφθώ τους αρχαιολογικούς χώρους chan chan και huaca de la luna και την επόμενη ημέρα να πήγαινα εκδρομή με κύριο στόχο να δω τον τάφο του Sipán. Η διάθεση μου όμως δεν ήταν για νέα διαδρομή με λεωφορείο τόσο σύντομα. Παρόλα αυτά σταμάτησα σε πρακτορεία να ρωτήσω για την εκδρομή και είχαν αυτό ακριβώς που ζητούσα, συνδυασμός Chiclayo, Lambayeque με το ξακουστό μουσείο του και Sipán. Αναχώρηση στις 5 τα ξημερώματα κι επιστροφή στις 22:00 λέει. Ακόμα και σε καλή κατάσταση να ήμουν θα με δυσκόλευε πάρα πολύ κάτι τέτοιο, στην κατάσταση που ήμουν έμοιαζε η ιδανική συνταγή για να καταστρέψω το ταξίδι μου. Άσ'το λέω, καλύτερα σε επόμενο ταξίδι να τα δεις με την ησυχία σου και τους ρυθμούς σου.

Το κέντρο του Trujillo μου θύμισε πάρα πολύ αυτό της Λίμα σε μικρότερη έκταση και χωρίς να έχει το ίδιο εντυπωσιακά κτίρια. Κι εδώ ξεχωρίζουν τα χρωματιστά κτίρια και τα όμορφα μπαλκόνια.

Και σε αυτή την πόλη η κεντρική πλατεία είναι πολύ όμορφη. Μοναδικό της μειονέκτημα ότι έχει κυκλική διασταύρωση γύρω της και για να φτάσεις στην πλατεία, με την κίνηση που υπάρχει, παίρνει κάποιο χρόνο.

Είπα να ξεκινήσω με τον αρχαιολογικό χώρο Chan Chan και μετά κινούμαι ανάλογα τα κέφια. Πήρα ταξί για να πάω. Έχει και πάμφθηνα collectivos, αλλά δυστυχώς δεν ήμουν σε θέση για πειραματισμούς. Συνήθως ακολουθούσα την τακτική να σταματάω ταξί κοντά σε αστυνομικούς για να μου λένε λογικές τιμές. Δεν είμαι τύπος του παζαρέματος. Αν μου πουν παράλογη τιμή απλά θα πάω στον επόμενο. Πρέπει να δωσα 10 soles.

Ο αρχαιολογικός χώρος του Chan Chan είναι τεράστιος, βλέπεις ερείπια πολύ πριν φτάσεις στην είσοδο για την οποία χρειάζεται εισιτήριο. Το εισιτήριο κοστίζει μόλις 10 soles, για τέτοιο χώρο το λες και τσάμπα. Οι ξεναγοί ζητάνε πολλά περισσότερα, αν θέλετε ξεναγό μιλήστε με άλλα άτομα για να τον κλείσετε όλοι μαζί. Στον αρχαιολογικό χώρο του Chan Chan δεν υπάρχουν επεξηγηματικές πινακίδες. Μεγάλο φάουλ από τους Περουβιανούς αυτό και δυστυχώς είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση σε όσους χώρους τουλάχιστον επισκέφθηκα. Η πόλη Chan Chan ήταν η μεγαλύτερη πόλη της Αμερικής την προκολομβιανή περίοδο. Ο χώρος υπέστη μεγάλες καταστροφές από φυσικά αίτια, ενώ φυσικά λεηλατήθηκε από τους Ισπανούς. Είχε πάρα πολύ χρυσό και οι Ισπανοί δεν άφησαν ούτε κολυμπηθρόξυλο. Σήμερα βλέπεις κατά κύριο λόγο ερείπια και το παλάτι που είναι το μόνο στο οποίο έχουν κάνει εργασίες αποκατάστασης και βλέπεις ένα πιο ολοκληρωμένο κτίριο. Οι εργασίες αποκατάστασης δεν έχουν ολοκληρωθεί. Μπορεί αν το επισκεφθείτε σε μερικά χρόνια να δείτε πιο εντυπωσιακή εικόνα.

Τα δρομάκια που διασχίζεις εντός του χώρου.

Στην πραγματικότητα λέει τα τείχη έφταναν τα 10 μέτρα. Πρέπει να ήταν επικό παλάτι.

Σε αυτή την αυλή πέρασε από δίπλα μου ένα gallinazo και ο ήχος των φτερών του απ'το πέταγμα μου πάγωσε το αίμα. Σε περίπτωση που πιστεύετε ότι υπερβάλω για το πόσο τρομακτικό είναι το συγκεκριμένο πτηνό. Φώτο από wikipedia και καλούς εφιάλτες!

Δεν έχει νόημα να σταθώ πολύ στον αρχαιολογικό χώρο από την άποψη ότι είναι κύριος λόγος να πας στο Trujillo. Φυσικά αν βρεθείτε στην πόλη δεν χάνεται.

Το εισιτήριο του Chan Chan σου δίνει πρόσβαση σε δύο ακόμα αρχαιολογικούς χώρους (τους οποίους δεν επισκέφθηκα, αν και ειδικά τον έναν ήθελα πολύ) και στο μουσείο. Η απόσταση από τον αρχαιολογικό χώρο μέχρι το μουσείο είναι μεγάλη. Χαλαρά κανα 20λεπτο περπάτημα. Στη διαδρομή προς το μουσείο έκανα μια παράκαμψη για να πάω να δω την πυραμίδα Toledo. Αυτή βρίσκεται εκτός αρχαιολογικού χώρου και δεν υπάρχει κάποιος φύλακας εκεί γύρω. Είχα διαβάσει ότι έχουν γίνει επιθέσεις στην περιοχή επειδή είναι αφύλακτη και είδα ότι έχει και κάτι λοφάκια που είναι ιδανικές καβάτζες για ληστές. Είπα να είμαι όσο πιο προσεκτικός μπορούσα και έτοιμος για τρεχάλα. Ευτυχώς όλα καλά, πάντως δεν είδα άλλον τουρίστα στην περιοχή.

Το μουσείο είναι μικρό και θέλει μπόλικο περπάτημα για να φτάσεις. Για εμένα αξίζει, αν δεν σας τρελαίνουν τα αρχαιολογικά μουσεία ίσως θα ήταν καλύτερο να το προσπεράσετε.

Βγαίνοντας στον κεντρικό δρόμο ήταν πανεύκολο να βρω ταξί για να επιστρέψω στο κέντρο της πόλης. Έπεσα και σε ταξιτζή που μου είπε την ιστορία της ζωής του. Πολλοί Περουβιανοί που γνώρισα δεν είχαν ξαναγνωρίσει Έλληνα και επειδή μιλάω Ισπανικά ήταν η ευκαιρία τους για μπόλικη κουβέντα. Άκουσα και πολλά μαργαριτάρια βέβαια. Ένας μου είπε θέλω πολύ να πάω στην Ελλάδα να δω την Πέτρα. Σκέφτηκα πέτρες θα δεις, αλλά μάλλον όχι αυτή που ψάχνεις. Ο συγκεκριμένος ταξιτζής μάλλον ήταν και τρομερός παραμυθάς. Μου έλεγε για τη ζωή του στη Βενεζουέλα και πως γνώρισε μια πανέμορφη, πάμπλουτη γυναίκα που ήθελε να τον παντρευτεί και αυτός δεν ήθελε να δεσμευτεί και κάτι τέτοια. Αν κρίνω από την εμφάνισή του, μάλλον το είδε στον ύπνο του. Μου θύμισε τους παραμυθάδες στο στρατό.

Παρόλο που ήμουν στο δρόμο απ'το πρωί δεν πεινούσα καθόλου, ήθελα απλά να γυρίσω στο ξενοδοχείο και να ξαπλώσω. Με πήρε ο ύπνος σχεδόν αμέσως. Κατα τις 17:00 σηκώνομαι και αισθάνομαι χάλια. Αυτό ήταν, τρέξιμο στην τουαλέτα και ξέρασμα ακόμα κι απ'τη μύτη. Πρέπει να βγαλα όλα τα φαγητά που είχα φάει μέχρι εκείνη την ημέρα. Άδειασα, ένιωσα κάπως καλύτερα αλλά εξακολουθούσα να μην έχω όρεξη να φάω τίποτα και η ναυτία δεν είχε φύγει. Έκανα μια βραδινή βόλτα στο κέντρο χωρίς να είμαι για πολλά πολλά. Το βράδυ την έβγαλα με μπισκότα, αυτά τα απλά που δεν έχουν ούτε γέμιση ούτε τίποτα. Άκουγα και σε κοντινό μπαρ ένα συγκρότημα να παίζει ροκιές και πόναγε η ψυχή μου που δεν μπορούσα να πάω.

Ξύπνησα σε κάπως καλύτερη κατάσταση, χωρίς ιδιαίτερη διάθεση για φαΐ όμως. Στο πρωινό του ξενοδοχείου έφαγα μόνο κάτι ψωμάκια και αναχώρησα προς εύρεση ταξί για τον επόμενο στόχο που ήταν η Huaca de la Luna. Το ταξί με άφησε στο εκδοτήριο που είναι ακριβώς μπροστά απ'το μουσείο του χώρου. Εκεί με ενημέρωσαν ότι η Huaca de la Luna είναι επισκέψιμη μόνο με ξενάγηση σε συγκεκριμένες ώρες και αν θέλω να δω και το μουσείο καλύτερα να πάω πρώτα στην Huaca de la Luna που η επόμενη ξενάγηση θα ξεκινούσε σύντομα. Η είσοδος στην Huaca de la Luna είναι 10 soles και για το μουσείο 5. Η απόσταση από το μουσείο μέχρι τον αρχαιολογικό χώρο πρέπει να κανά χιλιόμετρο. Όταν φτάνω εκεί κοντά είχε ένα περιπολικό κι ακούω μια αστυνομικό να μου φωνάζει κάτι πανικόβλητη. Δεν άκουγα τι έλεγε και πήγα να πλησιάσω, την βλέπω τότε να δείχνει κάτι στο έδαφος. Μου είχε πέσει το εισιτήριο από την τσέπη.... Αγώνας δρόμου ενάντια στον άνεμο για να το προλάβω. Ευτυχώς τα κατάφερα. Να είναι καλά η γυναίκα όχι μόνο με γλίτωσε άλλες 10 soles, αλλά θα έπρεπε και να ξαναγυρίσω στο εκδοτήριο να βγάλω νέο εισιτήριο.

Η συντριπτική πλειοψηφία των επισκεπτών ήταν Περουβιανοί και η ξενάγηση έγινε στα Ισπανικά. Δεν ξέρω αν προσφέρεται επιλογή για αγγλόφωνη ξενάγηση από τον ίδιο το χώρο ή πρέπει να έχεις κλείσει κάποιον δικό σου. Πάντως έπρεπε να ακολουθείς τον ξεναγό σε όλη την διάρκεια της επίσκεψης και δεν μπορούσες να κόβεις βόλτες όπου ήθελες. Πράγμα απολύτως φυσιολογικό αφού οι ανασκαφές και οι εργασίες αποκατάστασης συνεχίζονται και πρέπει σαν επισκέπτες να είμαστε προσεκτικοί. Φυσικά δεν έλειψαν οι αμέτρητες καφρίλες. Τι παιδάκια να σκαρφαλώνουν όπου να ναι και οι γονείς να πετάνε χαρταετό, τι άτομα να ξεμένουν πίσω και η ξεναγός να τρέχει να τους μαζέψει. Μέχρι και κάτι γιδοπρόβατα είδα να πηδάνε τα προστατευτικά σχοινιά για να βγάλουν πιο κοντινές φωτογραφίες. Σε πιάνει απελπισία.

Το κύριο επισκέψιμο κομμάτι είναι η πυραμίδα Huaca de la Luna, υπάρχει και δεύτερη μεγάλη πυραμίδα στον χώρο η Huaca del Sol η οποία όμως δεν είναι επισκέψιμη.

Η Huaca del Sol και ο γύρω χώρος από ψηλά.

Το highlight φυσικά είναι η επισκέψιμη Huaca de la Luna και είναι φοβερή! Αν το Chan Chan δεν χάνεται μια φορά, αυτή δεν χάνεται 10.

Η ξεναγός παρομοίωσε αυτό το χώρο με το Teotihuacán. Καταλαβαίνω γιατί το είπε, αλλά οκ τόσο επικός χώρος σαν το Teotihuacán δεν είναι. Όπως γενικά οι αρχαιολογικοί χώροι του Περού που είδα δεν είναι τόσο εντυπωσιακοί όσο αυτοί στο Μεξικό. Δεν παύει πάντως αυτός ο χώρος να είναι φανταστικός. Μην το χάσετε!

Αφού τελείωσε η ξενάγηση επέστρεψα στο μουσείο να το δω κι αυτό. Επίσης πολύ μικρό μουσείο με λίγες αίθουσες. Για εμένα αξίζει σίγουρα για τους φαν του είδους.

Βγαίνοντας απ'το μουσείο έρχεται η δύσκολη ώρα της επιστροφής. Αυτό το κομμάτι είναι κάπως απομακρυσμένο απ'τον πολιτισμό και δεν περνάει κάποιος κεντρικός δρόμος από εκεί. Αν θες να γυρίσεις με ταξί απλά περιμένεις να έρθει κάποιο που φέρνει κόσμο και να φύγεις. Περίμενα μάταια κανα τέταρτο. Ρωτάω έναν σεκιουριτά τι επιλογές έχω. Με συμβουλεύει να ξαναπάω μπροστά απ'τον αρχαιολογικό χώρο από όπου φεύγουν τα collectivos και θα έχει κάποιο σίγουρα μου είπε και θα είναι πολύ πιο φθηνό. Το collectivo ήταν λευκό με μια χρυσή γραμμή. Το κόστος ήταν σχεδόν τσάμπα. Παίζει να δωσα 2 soles ξέρω γω. Δεν κάνει συγκεκριμένες στάσεις, του λες που θες και σε αφήνει στην πιο κοντινή απόσταση σε σχέση με την διαδρομή που κάνει.

 

[psilos3]

Ο συγκεκριμένος ταξιτζής μάλλον ήταν και τρομερός παραμυθάς. Μου έλεγε για τη ζωή του στη Βενεζουέλα και πως γνώρισε μια πανέμορφη, πάμπλουτη γυναίκα που ήθελε να τον παντρευτεί και αυτός δεν ήθελε να δεσμευτεί και κάτι τέτοια.

Ναι, μόνο ο συγκεκριμένος είναι παραμυθάς, εδώ στη χώρα μας ας πούμε μπαίνεις και στόμα έχουν μα μιλιά δεν έχουν ένα πράμα...
(μα παντού οι ίδιοι, με τις ίδιες ιστορίες.

 

[Señor_Nada]

Trujillo (μέρος 2ο)

Ζήτησα από τον οδηγό να με αφήσει κοντά στην κεντρική πλατεία και να πιέσω λίγο τον εαυτό μου να φάει. Είχα αρχίσει να ανησυχώ με την αφαγία μου. Έφαγα λίγο κοτόπουλο με ρύζι και έκανα μια βόλτα στο κέντρο. Στη Lima και στη Huaraz είδα ελάχιστους τουρίστες. Στο Trujillo μπορεί και να μην γέμιζαν ταξί. Πολύ παράξενο λόγω των άπειρων αρχαίων που έχει. Αν κάποιος θέλει να επισκεφθεί όλα τα αρχαία της περιοχής μάλλον θα πρέπει να μείνει καμιά βδομάδα στην πόλη.

Όπως έγραψα και στο προηγούμενο μήνυμα, μου θύμισε Lima σε μικρογραφία. Το κομμάτι με τα χρωματιστά σπίτια και τα μπαλκόνια είναι μικρό, αλλά υπέροχο.

Φυσικά έχει και πανέμορφες χρωματιστές εκκλησίες.

Κλασσικά γύρισα να ξαπλώσω και ξαναβγήκα το βράδυ μια βόλτα. Συνέχισα να μην αισθάνομαι καθόλου καλά και δεν έκατσα μέχρι αργά. Σκεφτόμουν ότι μάλλον πρέπει να πάω σε κάποιο φαρμακείο να ντοπαριστώ, αλλά το άφησα για την ώρα.

Την επόμενη μέρα ξυπνάω και είμαι περδίκι! Η ναυτία έχει εξαφανιστεί και πεινάω σαν λύκος! Χλαπάκιασα στο πρωινό του ξενοδοχείου σε αστείο βαθμό. Παρόλα αυτά αποφάσισα για το υπόλοιπο του ταξιδιού να μην ρισκάρω με τίποτα που μπορεί να μου προκαλέσει τροφική δηλητηρίαση και χάσω κι άλλο χρόνο. Δεν ξαναδοκίμασα ceviche (και το Trujillo φημίζεται γι'αυτό), δεν έφαγα σε τοπική αγορά που ήταν πάμφθηνες και δεν ξαναήπια pisco sour που έχει ασπράδι αβγού. Τα chilcano τα τάραξα βέβαια που είναι σαν pisco sour χωρίς το ασπράδι. Την επόμενη μέρα θα έφευγα από την πόλη και ήθελα να δώσω για πλύσιμο κάτι ρούχα. Το ξενοδοχείο δεν έπλενε ρούχα τις Κυριακές και γι'αυτό πήρα τους δρόμους για να βρω κανα μαγαζί. Έχει μπόλικα στο Trujillo, βρήκα το πιο κοντινό ξενοδοχείο που ζητούσε 10 soles το κιλό, το βρήκα υπερβολικό το ποσό, όμως με βόλευε η τοποθεσία του. Μου λένε θα είναι έτοιμα κατά τις 19:00 και μου έδωσαν ένα χαρτί (όχι απόδειξη). Το πλάνο μου για την ημέρα ήταν να το αφιερώσω όλο στην πόλη και να δω όσα περισσότερα πράγματα μπορώ. Ιδανικά να έκανα κι ένα walking tour, είχα δει ότι έχει με ξεκίνημα από την κεντρική πλατεία στις 11. Γύρισα στο ξενοδοχείο να μιλήσω με τους δικούς μου, γιόρταζε κι η μάνά μου, τελικά είχε περάσει 11 και πήγα στο κέντρο με την ησυχία μου.

Μια στάση στην πλατεία Recreo.

Όπου υπάρχει και μια ρέπλικα της εισόδου στην πόλη από την εποχή που ήταν οχυρωμένη πίσω από τείχη. Τα χρώματα είναι λευκό και κόκκινο για να συμβολίζουν τα χρώματα της σημαίας τους.

Ξέχασα να πω όταν έγραψα για τη Λίμα ότι το Περού δεν υπέφερε μόνο από τις καταστροφές και τις λεηλασίες των Ισπανών. Οι Χιλιανοί κατέστρεψαν επίσης κομμάτια των πόλεων στον πόλεμο του Ειρηνικού. Κατέκτησαν μάλιστα πόλεις όπως το Trujillo και τη Lima. Άκουσα από Περουβιανούς διάφορα καντήλια για τους γείτονές τους.

Walking tour δεν υπήρχε πλέον, περίμενε όμως κοντά στην κεντρική πλατεία το τουριστικό λεωφορείο που έκανε ξενάγηση στην πόλη. Μπήκα κατευθείαν χωρίς πολλά πολλά. Το εισιτήριο κόστιζε 12,5 soles, οι επιβάτες ήταν όλοι Περουβιανοί και η ξενάγηση έγινε στα Ισπανικά. Πραγματικά την ευχαριστήθηκα! Πέρασμα από όλα τα όμορφα σημεία της πόλης και ουσιαστική επεξήγηση στο τι κτίρια βλέπουμε. Μπόνους η καταπληκτική Περουβιανή ρέτρο μουσική.

Τα highlights:

Αυτό νομίζω ότι είναι το παλιότερο μπαλκόνι της πόλης.

Palacio Iturregui, εμπνευσμένο από τα Ιταλικά αναγεννησιακά κτίρια.

Απίθανο μωσαϊκό που κοσμεί ολόκληρο το τείχος της πανεπιστημιούπολης. Έχει όλη την ιστορία του Περού από την αρχαιότητα μέχρι τη σύγχρονη και κάποια κομμάτια με κοσμογονική θεματολογία.

Το πανεπιστήμιο του Trujillo είναι το πρώτο που άνοιξε στο Περού. Η κεντρική πύλη της πανεπιστημιούπολης. Συγκρίσεις με το αίσχος στου Ζωγράφου περιττές.

Στην παρακάτω φωτογραφία βλέπετε ένα αστυνομικό τμήμα όπως μπορείτε να διαβάσετε στην ταμπέλα. Αυτό κάποτε ήταν ένα νυχτερινό κέντρο. Οι ιδιοκτήτες πουλούσαν και ναρκωτικά, τους έπιασαν, το κράτος κατάσχεσε το κτίριο και το μετέτρεψε σε αστυνομικό τμήμα! Δεν θα κουραστώ να το λέω think outside the box people!

Με το που τελείωσε το τουρ, το οποίο επαναλαμβάνω ήταν εξαιρετικό και το προτείνω, επισκέφθηκα το Museo de Arqueología, Antropología e Historia de la UNT. Ένα ακόμα μικρό μουσείο που ακόμα και να μην είστε φαν φαντάζομαι θα σας αρέσει ο χώρος. Είναι ένα όμορφο κτίριο αποικιοκρατικού στυλ.

Όπως έγραψα και σε προηγούμενο ποστ οι Περουβιανοί παρουσιάζουν τα πράγματα λιγότερο πολιτικώς ορθά από όσο θα περίμενα και αυτό μου άρεσε πολύ. Αναφέρουν συνεχώς ότι ήταν Ισπανοί οι εισβολείς και όχι απλά αποικιοκράτες. Ελπίζω να μην αλλάξει ποτέ αυτό στα πλαίσια της λογικής we are the world we are the children. Κάποιοι λαοί έκαναν εγκλήματα, δεν τιμωρήθηκαν ποτέ γι'αυτά και δεν πρέπει να τα ξεχνάμε.

Μετά την επίσκεψη στο μουσείο ένιωσα μια ακαταμάχητη όρεξη να φάω ψητά στα κάρβουνα. Ψάχνοντας λοιπόν για parilladas είδα πολλά μαζεμένα μαγαζιά κοντά στην πανεπιστημιούπολη και στο βοτανικό κήπο. Μ'ένα σμπάρο δυο τρυγόνια σκέφτηκα, μετά το φαΐ θα επισκεφθώ το βοτανικό κήπο. Καθώς απομακρυνόμουν από τον κήπο, οι εικόνες άλλαζαν, έβλεπα πιο άσχημα κτίρια και δεν υπήρχαν τόσα χρώματα και μπαλκόνια. Μου είχαν πει Περουβιανοί ότι το Trujillo είναι από τις επικίνδυνες πόλεις και πραγματικά δεν ένιωσα σε καμία στιγμή κάτι τέτοιο. Δεν αντιλαμβανόμαστε όλοι την επικινδυνότητα με τον ίδιο τρόπο, για μένα πάντως αυτή δεν είναι μια πόλη που μου θα με φόβιζε να την περπατήσω τουλάχιστον την ημέρα.

Δυστυχώς πολλά μαγαζιά ήταν κλειστά κι έκατσα στο μόνο που είδα ανοιχτό και τόνιζε το parilladas, το buffalo beef premium grill. Το όνομα με φόβιζε μην είναι τίποτα κυριλέ σχάρα, εγώ αναζητούσα χωριατίλα. Είδα ότι είχε επιλογές με Αργεντίνικες μπριζόλες και είπα να δω τι ψάρια πιάνουν. Γυρνάει η σερβιτόρα με απογοητευμένο ύφος και μου λέει ότι δεν έχουν Αργεντίνικα. Έτσι όπως άρχισα να σκέφτομαι, μου λέει να σου φέρω την ποικιλία κρεατικών. Και δεν τη φέρνεις λέω χωρίς καν να δω τι περιέχει. Κι έρχονται 2 μπολάκια με σαλάτες, ένα μπολ με πατάτες τηγανίτες, 2 χοιρινές μπριζόλες, 1 κομμάτι κοτόπουλο (μπούτι και λίγο πλάτη) και 1 λουκάνικο. Γελάω και τη ρωτάω σίγουρα δεν έχει γίνει κάποιο λάθος και μου λέει όχι έτσι είναι. Τα κρέατα ήταν ψημένα με το χωριάτικο στυλ που ποθούσα. Κρέατα και σαλάτες τα φαγα όλα (πατάτες τηγανιτές τρώω σπάνια) και ήπια και 2 λεμονάδες... Οι λεμονάδες φοβερές γενικά όπου κι αν ήπια στη χώρα.

Το στομάχι έτοιμο να εκραγεί και άρχισα να μετακινούμαι στον βοτανικό κήπο. Όταν έφτασα στην είσοδο είδα ότι κλείνει στις 16:00, η ώρα ήταν 15:55. Δεν είδα τους Περουβιανούς που ήταν μέσα να ετοιμάζονται, η φύλακας δεν έλεγε τίποτα, ε μπήκα μέσα. Τίποτα το αξιοσημείωτο. Έχει κάτι ψάρια, κάτι πουλιά, χελώνες, μερικά φυτά δεν νομίζω ότι άξιζε τον χρόνο μου και 16:15 ήμουν ήδη έξω.

Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξάπλα. Όταν πήγε 19:00 η ώρα πάω να πάρω τα πλυμένα ρούχα μου. Ένας πανικός από κόσμο μπροστά απ'το κατάστημα, μια χαρτούρα μέχρι το ταβάνι και τα ρούχα έτοιμα να πνίξουν τους υπαλλήλους. Δίνω το χαρτάκι και μου λέει δεν είναι έτοιμα ακόμα, πέρνα αύριο. Μου γυρνάνε τα μυαλά! Τους λέω το πρωί δεν σας είπα ότι τα θέλω οπωσδήποτε για σήμερα και μου είπατε δεν υπάρχει πρόβλημα. Ακολουθεί σιωπή και στο βάθος ακούγονται γρύλοι. Εν τω μεταξύ είχα ήδη πληρώσει και η απόδειξη γράφτηκε στο χιόνι. Μένω εκεί και σε κάποια φάση βλέπω μια τσάντα που μοιάζει να έχει τα ρούχα μου. Αυτή είναι τους λέω. Τους δίνω το χαρτάκι με το νούμερο επιβεβαιώνουν ότι είναι αυτή και την τραβάω με κάτι νεύρα, κόντεψα να τη σκίσω και να μαζεύω ρούχα.

Το βράδυ βγήκα πάλι εντελώς χαλαρά, σκεφτόμουν ότι νυχτερινή ζωή θέλω να κυρίως σε Κούσκο και Λίμα δεν χρειάζεται να το κυνηγήσω εδώ. Εξάλλου την άλλη ημέρα είχα πτήση στις 11 το πρωί. Θα πήγαινα στο Κούσκο μέσω Λίμα, δεν είχε απευθείας. Στο αεροδρόμιο του Trujillo διαπίστωσα με χαρά ότι τα νερά περνάνε απ'τον έλεγχο. Μάλιστα πήγα να το πετάξω και με σταμάτησε ένας υπάλληλος και μου λέει περνάς κανονικά μην το πετάξεις. Το αεροδρόμιο είναι πολύ μικρό, οι ανακοινώσεις ήταν μόνο στα Ισπανικά και χωρίς μεγάφωνο. Όταν έφτασα στο αεροδρόμιο της Λίμα δεν ξέρω αν έκανα κάτι λάθος, αλλά δεν είδα να έχει κάπου ανταπόκριση για την εσωτερική πτήση. Η διαδρομή που ακολούθησα με έβγαλε εκτός αεροδρομίου! Για να μπεις στο αεροδρόμιο περνάς από έλεγχο εισιτηρίου πριν μπεις στον ευρύτερο χώρο. Χωρίς εισιτήριο δεν μπαίνεις στο αεροδρόμιο. Ευτυχώς είχα χρόνο μέχρι την επόμενη πτήση διαφορετικά θα είχα αγχωθεί τρελά.

Φτάνοντας στο Κούσκο είχαμε επιστροφή στα μεγάλα υψόμετρα. Βγαίνοντας απ'το αεροδρόμιο μια ουρά από ταξιτζήδες να προτείνουν κάτι τραγελαφικές ταρίφες. Ανοίγω uber και βλέπω προτάσεις στην μισή τιμή. Κλείνω ένα και στην κυριολεξία ήρθε ταξιτζής από δίπλα με τις αστείες αρχικές τιμές... Οι πρώτες εικόνες από το Κούσκο δεν με ενθουσίασαν καθόλου, μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο και να δω μία από τις ωραιότερες πόλεις που έχω δει.

 

[Señor_Nada]

Cusco (μέρος 1ο)

Όταν φτάσαμε στο κέντρο του Cusco έγινε φανερό πως αυτή η πόλη είναι η παλαιότερη διαρκώς κατοικούμενη πόλη στην ήπειρο. Η μοντέρνα ζωή φαίνεται να έχει προσαρμοστεί στην πόλη και όχι το αντίθετο. Το ταξί τρόμαξε να πάρει την στροφή για να μπούμε στο δρόμο που ήταν το χόστελ μου. Σίγουρα καβάλησε πεζοδρόμιο και δεν νομίζω ότι γινόταν αλλιώς.

Έμεινα στο χόστελ chelitos backpackers. Ξέχασα να αναφέρω στην αρχή ότι σε αυτό το ταξίδι έμεινα σχεδόν αποκλειστικά σε ξενοδοχεία, χόστελ ή ενοικιαζόμενο δωμάτιο ιδιωτικό και με δικό του μπάνιο. Έδωσα μέσο όρο 60 soles/βραδιά. Πραγματικά υπάρχουν πολύ φθηνές επιλογές για διαμονή. Τώρα για ποιότητα ο καθένας έχει άλλα στάνταρ και δεν έχει πολύ νόημα να γράψω κάτι. Μια χαρά τα βρήκα τα δωμάτια σε γενικές γραμμές.

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κλείσω μια εκδρομή για την επόμενη ημέρα. Σκέφτηκα για ποικιλία να πάω να δω τα χρωματιστά βουνά. Υπήρχαν 2 επιλογές. Η κοντινή που είναι το Vinicunca ή η μακρινή που είναι το Palccoyo κι έχει τρία χρωματιστά βουνά αντί για ένα. Επέλεξα το Palccoyo. Υπάρχει και τρίτη επιλογή όπως έμαθα αργότερα το Pallay Punchu που βρίσκεται ακόμα πιο μακριά απ'το Palccoyo. Φαίνεται πολύ εντυπωσιακό και ίσως να το επέλεγα αν το ήξερα νωρίτερα. Μου λέει να είσαι στη ρεσεψιόν 4 και τέταρτο το χάραμα. Θα το πάρεις πιο χαλαρά μετά σκέφτομαι και το κλείνω.

Η πρώτη βόλτα στην πόλη ήταν σοκ. Σπίτια και δρομάκια που έχουν βγει από άλλη εποχή.

Αν έγραφα για ωραία σπίτια και μπαλκόνια για Lima και Trujillo εδώ η φάση τερματίστηκε. Η χρωματιστή σημαία που βλέπετε είναι η σημαία της πόλης. Και ναι τα τείχη που βλέπετε χαμηλά στους τείχους να διαφέρουν είναι θεμέλια των Ινκας!

Πρώτο πέρασμα κι από την αγορά της πόλης. Εκείνη την ώρα τα μάζευαν. Εδώ μπορείς να φας με κάτω από 20 soles. Αν δεν είχα περάσει τη ναυτία θα δοκίμαζα σίγουρα.

Κι έξω απ'την κλειστή αγορά έχουν στηθεί και οι υπαίθριες.

Εδώ μια άλλη αγορά με πολλά εργόχειρα. Βρίσκεται απέναντι από την πλατεία San Francisco. Εδώ βρήκα κι αγόρασα retablos.

Σε αυτό το σημείο να πω ότι πλέον δεν υπάρχει το δεν βλέπω τουρίστες. Εδώ είναι σχεδόν το άλλο άκρο, στο κέντρο βλέπω μόνο τουρίστες. Το μέρος είναι εντελώς τουριστικοποιημένο, κράχτες παντού για φαγάδικα, για μπαρ, για εκδρομές, για μασάζ! Πάρα πολλές παμπς στο κέντρο και φαγάδικα που αρέσουν στους Ευρωπαίους και στους Αμερικάνους. Ήταν πολύ αστείο που πηγαίνοντας εκτός κέντρου αρχίζεις πάλι να βλέπεις τα φαγάδικα που έβλεπα στις άλλες πόλεις, απλό καθημερινό κόσμο και καθόλου τουρίστες. Τα παραπάνω τα αναφέρω γιατί κατανοώ ότι η τουριστίλα της πόλης που υπάρχει σε υπερθετικό βαθμό μπορεί να απωθήσει κόσμο και να πει καλά τι μας λέει/έλεγε. Προσωπικά δεν έχω τέτοιο θέμα. Κατανοώ ότι τα σπέσιαλ μέρη αυτού του πλανήτη πάσχουν από αυτό το πρόβλημα και το έχω συνηθίσει. Δεν μου στερεί κάτι απ'το να θαυμάσω ένα μέρος.

Πλησιάζοντας προς την κεντρική πλατεία plaza de Armas, το σκηνικό γινόταν όλο και καλύτερο.

Μέχρι να φτάσω στην ίδια την πλατεία και να θαυμάσω την επιτομή της όμορφης πλατείας. Πραγματικά όπου και να γυρίσεις να κοιτάξεις βλέπεις πανέμορφα κτίρια. Συμπεριλαμβανομένων των εκκλησιών που φυσικά χτίστηκαν παίρνοντας τις πέτρες από τις κατασκευές των Ίνκας.

Στην ευθεία στο βάθος είναι τα γνωστά φαστφουντάδικα που φαντάζεστε. Πρέπει να είναι τα πιο ωραία κτίρια που έχω δει να στεγάζονται αυτά τα καρκινιάρικα εστιατόρια.

Είδα κι άλλα ωραία μέρη του κέντρου την πρώτη ημέρα, αλλά θα τα αφήσω για το 2ο μέρος αφού φυσικά έκοβα βόλτες στην περιοχή κάθε μέρα. Απ'τις πόλεις που δεν βαριέσαι να περπατάς και να χαζεύεις.

Την επόμενη μέρα προς έκπληξη μου κατάφερα να ξυπνήσω και να βρεθώ στη ρεσεψιόν στις 4 και τέταρτο. Εκεί περίμενε και μια Βάσκα που θα πήγαινε σε άλλη εκδρομή. Είχε μόλις γυρίσει απ'τον Αμαζόνιο (Tambopata) και μου έλεγε πόσο της άρεσε. Σε κάποια φάση ήρθε το δικό της λεωφορείο και για μένα τίποτα. Ήταν εκεί η γυναίκα του χόστελ που μου είχε κλείσει τη διαδρομή και μου έλεγε κάθε 5 λεπτά τώρα έρχεται. Σε κάποια φάση το είπε και το εννοούσε με την ώρα να έχει πάει 5. Τελικά με πήρε ένα ταξί και με πήγε στο λεωφορείο. Υποθέτω η καθυστέρηση οφείλεται στον ταξιτζή και μάλλον εξαιτίας του περίμενε και όλο το λεωφορείο.

Με το που μπαίνω στο λεωφορείο λέω καλημέρα χαμογελαστός και ακούω κάτι μουγκανητά για απάντηση. Σε ωραίο γκρουπ έπεσα, σκέφτηκα, ορεξάτο! Έκατσα μπροστά με τον οδηγό και τον συνοδηγό να έχουν όρεξη για κουβέντα, αν και σε κάποια φάση τον πήρα κι έγειρα. Είχα προλάβει να θαυμάσω το Ίνκα κούρεμα του οδηγού - βάζω ένα μπολ στο κεφάλι και κόβω ότι περισσεύει. Η πρώτη στάση έγινε στο εστιατόριο που θα τρώγαμε πρωινό και μεσημεριανό που συμπεριλαμβάνονταν στην τιμή (την οποία δεν θυμάμαι). Λίγα πράγματα στο πρωινό. Ψωμάκια με μαρμελάδες, φρούτα, αβγά (που τα απέφευγα) και κάτι που είπαν ότι είναι καφές. Δεν με έπεισαν. Τα άτομα που έκατσαν στο τραπέζι είχαν όρεξη για μιζεροκουβέντα και δεν πίνεται ο καφές στο Περού και τα δωμάτια είναι κρύα και στον Αμαζόνιο σκάσαμε από τη ζέστη. Άρχισε να με πιάνει αναφυλαξία. Βγαίνω στο ψοφόκρυο που το προτιμώ χίλιες φορές από τη μιζεροκατάσταση και περιμένω να συνεχιστεί η εκδρομή.

Η δεύτερη στάση έγινε σε ένα σημείο που ήθελαν να τσεκάρουν πόσοι μη Περουβιανοί είμαστε. Η απάντηση για το συγκεκριμένο γκρουπ ήταν όλοι. Ο ξεναγός μας είπε ότι καλύτερα να δηλώσουμε μόνο 2-3 γιατί θέλουν τα στοιχεία και θα πάρει πολύ χρόνο να μας καταγράψουν όλους. Δεν ξέρω τι διαπραγματεύσεις έκανε πάντως βρήκε άκρη και δεν χάσαμε πολύ χρόνο. Στο μεταξύ εκμεταλλεύτηκα αυτή την καθυστέρηση για να πάω κοντά σε ένα κοπάδι με άλπακα που έβοσκε εκεί κοντά.

Η διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στα χρωματιστά βουνά ήταν για μένα ακόμα καλύτερη κι απ'τα ίδια τα βουνά. Τεράστιες πεδιάδες με πάρα πολλά άλπακα και λάμα να βόσκουν αμέριμνα. Μακάρι να κάναμε στάση και απλά να χάζευα το τοπίο. Μιλώντας με άλλα άτομα μου είπαν ότι αν μου άρεσε τόσο αυτό το τοπίο, τότε να πάω στις πεδιάδες κοντά στην Arequipa και θα ξετρελαθώ. Έχω κρατήσει αυτή την πληροφορία.

Και σ'αυτό το τοπίο δεν κάνεις κάποιο τρεκ, είναι στρωμένο δρομάκι. Στην αρχή του έχει και τουαλέτα που πληρώνεις μάλιστα και ήταν χειρότερα από βούρκο.

Στη διαδρομή είδα και λάμα και άλπακα που λογικά τα φέρνουν μαζί τους οι Περουβιανοί που βρίσκονται εκεί και πουλάνε μπιχλιμπίδια και μερικά φαγώσιμα. Δείτε εδώ φάτσα!

Το τοπίο είναι ωραίο και πριν φτάσεις στα χρωματιστά βουνά.

Και αυτό που θεωρείται το highlight και ο λόγος για να κάνεις την εκδρομή. Δεν έκοψα και τι φλέβες μου.

Καθώς πηγαίναμε προς το εστιατόριο ο ξεναγός βγάζει μια σακούλα με φύλλα κόκας και αρχίζει να βάζει χούφτες στο στόμα του και να τα μασουλάει σαν να είναι πατατάκια. Μου δίνει κι εμένα και ήταν απλά απαίσια! Σφίχτηκα να μην κάνω γκριμάτσα αηδίας. Απορώ πως το μασουλάνε αυτό το πράγμα.

Το μεσημεριανό στο εστιατόριο ήταν μπουφές και όσο πιο πολύ πιάνω κορόιδο τον τουρίστα γίνεται. Δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα, είχα και κάτι μπισκότα μαζί μου, θα φάω κάτι στο Κούσκο καλύτερα σκέφτηκα. Στο τραπέζι καθόμουν με μια παρέα αντικοινωνικών Γάλλων ή σκέτο Γάλλων αν προτιμάτε. Όταν επιστρέψαμε στο βανάκι ο ξενάγος ρώτησα αν μας άρεσε το μεσημεριανό. Δεν ακούστηκε μιλιά, μέχρι να πεταχτεί ο Γάλλος που καθόταν ακριβώς απέναντί μου στο τραπέζι και να πει όχι, είχε λίγα πράγματα, δεν θύμιζε Περουβιανή κουζίνα και δεν ήταν νόστιμο. Αν αναρωτιέστε πόσες φορές γέμισε το πιάτο, σας απαντώ, 3.

Πριν γυρίσουμε στην πόλη είχαμε μια τελευταία στάση στο ηρωικό Checacupe. Ένα χωριό που θύμιζε το Κούσκο στο στυλ και είχε το highlight αυτής της εκδρομής για μένα. Ένα σημείο στο οποίο βρίσκονται τρεις γέφυρες μια σύγχρονη, μια που έχτισαν οι Ισπανοί και μία των Ίνκας. Φοβερή αντίθεση.

Μας λέει ο ξεναγός αν θέλετε μπορείτε να διασχίσετε τη γέφυρα. Δεν πήγα γιατί έχω μια α υψοφοβία και δεν είμαι για πολλές συγκινήσεις, πέρασα απλά από την Ισπανική. Αφού πέρασε κι ο τελευταίος από τη γέφυρα των Ίνκας εμφανίστηκε στην κυριολεξία από το πουθενά, σαν να βγήκε από τα έγκατα της γης, μια Περουβιανή που ζητούσε εισιτήριο από όσους πέρασαν τη γέφυρα! Σαν την αράχνη που περιμένει τα θύματα στον ιστό της! Η τέλεια παγίδα!

Σε αυτή την εκδρομή φάγαμε μπόλικη σκόνη και από τους δρόμους και από το ίδιο το τοπίο. Καλό θα είναι να έχετε και κάποιο πιο πρόχειρο/αθλητικό μπουφάν για τέτοιου είδους μέρη.

Συνέχισα με βόλτες στο Κούσκο το βράδυ, αλλά καλύτερα να γράψω γι'αυτά στο δεύτερο μέρος. Το επόμενο πρωί θα πήγαινα στο Ollantaytambo που θα περνούσα τις επόμενες 2 μέρες/νύχτες.

 

[Señor_Nada]

Ollantaytambo

Το επόμενο πρωί πακέταρα για να φύγω από Κούσκο. Θα επέστρεφα μετά από 2 μέρες και θα είχα περισσότερο χρόνο να το χαρώ. Ρώτησα την ιδιοκτήτρια στο χόστελ ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να πάω στο Ollantaytambo και μου είπε με colectivo, το οποίο παίρνεις απ'το τέλος του δρόμου Pavitos. Είναι τέτοια η υπερπροσφορά που σου κάνουν αυτοί παζάρια για την χαμηλότερη τιμή! Από αυτά που είδα η συνηθισμένη τιμή για όλους (και για τους ντόπιους) είναι 10 soles. Το colectivo τερματίζει κοντά στο σταθμό των τρένων του Ollantaytambo. Φυσικά κι εδώ μπορείτε να ζητήσετε να σας αφήσει σε άλλο σημείο.

Απ'ότι είδα οι περισσότεροι το Ollantaytambo το βάζουν την ίδια μέρα με Pisaq, Moray και άλλα μέρη σαν ολιγόωρη εκδρομή. Εγώ το ήθελα μόνο του, να το δω με την ησυχία μου καθώς και τα άλλα μέρη δεν με τράβαγαν ιδιαίτερα (Moray δεν ήταν καν επισκέψιμο όταν βρέθηκα στην περιοχή). Έμεινα σε ένα πανέμορφο χόστελ το las portadas.

Το δωμάτιο ήταν ζεστό και επίσης είχε και ζεστό νερό. Στα αρνητικά του ότι είχε μόνο μια υποδοχή για πρίζα και η οποία δεν έκανε καλή σύνδεση. Οι υποδοχές στο Περού είναι συνδυασμός Αμερικάνικων και Ευρωπαϊκών, κάποιες φορές η σύνδεση με τις Ευρωπαϊκές πρίζες δεν είναι η καλύτερη. Ευτυχώς κατάφερα να φορτίσω το κινητό. Άλλο αρνητικό ότι έμπαινε φως στο δωμάτιο από πολλές μεριές, για να κοιμηθώ θέλω απόλυτο σκότος σαν βαμπίρ. Τέλος είχε πολλά κοκόρια και γαϊδούρια κοντά και για το πρωινό ξύπνημα δεν χρειαζόταν ξυπνητήρι. Στην τιμή περιλαμβανόταν το πρωινό, αλλά της είχα πει ότι την επόμενη μέρα φεύγω νωρίς για Machu Picchu και δεν θα προλάβω.

Άφησα τα πράγματα μου και δεν έχασα χρόνο κάνοντας την πρώτη αναγνωριστική βόλτα στην πόλη και μου έπεσε το σαγόνι! Ένα γραφικό χωριό χτισμένο στα θεμέλια των Ίνκας που περιτριγυρίζεται από βουνά και σε δύο από αυτά βρίσκονται αρχαιολογικοί χώροι. Ένα μαγικό σκηνικό.

Πλακόστρωτοι δρόμοι, καναλάκια με τρεχούμενο νερό, πανέμορφα κτίρια.

Είναι πολύ πιο μικρό απ'το Κούσκο και περπατιέται όλο εύκολα.

Εδώ έκανα μια λάθος κίνηση απ'το άγχος μου μήπως χάσω πράγματα. Η ώρα είχε πάει ήδη 2 και σκεφτόμουν ότι θα προλάβω να δω και τα ερείπια του Ollantaytambo και αυτά του Pinkylluna στο απέναντι βουνό. Ξεκίνησα με αυτά του Ollantaytambo και ήταν ξεκάθαρο λάθος. Είχε άπειρα γκρουπ που είχαν φτάσει εκείνη την ώρα και γινόταν χαμός στο χώρο. Έπρεπε να είχα κάνει μεταβολή με το που είδα το χαμό και να πήγαινα στο Pinkylluna. Ο αρχαιολογικός χώρος του Ollantaytambo δεν έχει μεμονωμένο εισιτήριο, υποχρεωτικά πρέπει να βγάλεις το boleto turistico που περιλαμβάνει κι άλλους χώρους. Και σαν να μην έφτανε αυτή η μπινιά που έχουν κάνει, αυτό το εισιτήριο έχει και την απαράδεκτη διάκριση για 2 μέρες διάρκεια 70 soles και για 10 μέρες 130. Σαν να τιμωρούν όσους θέλουν να πάρουν το χρόνο τους. Απορώ τι θα προλάβει να δει κάποιος σε 2 μέρες από αυτή τη λίστα.

Προφανώς πήρα το 10ήμερο ενώ γνώριζα ότι θα επισκεφθώ λίγα μέρη της λίστας. Δεν γινόταν να χάσω αυτά τα λίγα. Τα ερείπια του Ollantaytambo είναι ένας καταπληκτικός αρχαιολογικός χώρος και αρκετά εκτεταμένος. Θέλει μπόλικη ώρα να τον γυρίσεις. Δυστυχώς ούτε εδώ υπάρχουν επεξηγηματικές πινακίδες.

Η πόλη από ψηλά και στο απέναντι βουνό φαίνεται και ο αρχαιολογικός χώρος Pinkuylluna.

Κι από άλλη οπτική.

Ακριβώς έξω απ'τα ερείπια υπήρχε μεγάλη υπαίθρια αγορά. Όταν πέρασα το βράδυ ήταν ένα έρημο τοπίο. Δεν το αναγνώρισα.

Μετά την επίσκεψη έκατσα να φάω στο Chuncho. Πολύ καλό εστιατόριο κι αυτό. Μου άρεσαν πολύ τα συνοδευτικά του κι ένα πολύ νόστιμο επιδόρπιο με κινόα. Όταν αποφάσισα να πάω στο Pinkuylluna είχε ήδη κλείσει. Έκλεινε στις 16:00. Όταν το επισκέφθηκα την μεθεπόμενη ημέρα κατάλαβα το λόγο. Έχει πολλές γκρεμίλες, δεν είναι τόσο εύκολη ούτε η ανάβαση ούτε η κατάβαση και θα ήταν επικίνδυνο να σε βρει το σκοτάδι εκεί.

Η κεντρική πλατεία της πόλης.

Και η θέα από την πλατεία λίγες ώρες μετά.

Κοντά στην πλατεία βρίσκεται μια κλειστή αγορά με χυμούς εντελώς τσάμπα. Δυστυχώς είχα αποφασίσει να κινηθώ συντηρητικά και δεν τους τίμησα.

Καθαρισμός των δρόμων αργά το απόγευμα που έχουν φύγει οι ορδές.

Του πάει πολύ το σούρουπο.

Με τι χαρακτηρισμούς μπορείς να περιγράψεις αυτή την είσοδο; Τα λόγια είναι περιττά.

Όσο νυχτώνει ο κόσμος αραιώνει. Κάνεις βόλτες σε άδειους δρόμους κατά κύριο λόγο.

Ξέρω ότι η περιοχή και γενικότερα το Περού είναι φορτωμένο με πράγματα και πρέπει να πάρεις τις δύσκολες αποφάσεις του τι θα δεις και για πόσο. Χαίρομαι πάρα πολύ που έδωσα λίγο παραπάνω χρόνο σε αυτό το μέρος. Αναμφισβήτητα και αυτό μπαίνει στα highlights του ταξιδιού.

Πρέπει να γύρισα στο χόστελ κατά τις 23.00 αφού είχα αγοράσει κάτι σκατολοΐδια για να φάω το επόμενο πρωί. Αφού έχω μπει στο δωμάτιο και ετοιμάζομαι να ξαπλώσω ακούω χτύπημα στην πόρτα. Ποιος είναι; Ακούω κάτι σπαστά Αγγλικά, δεν κατάλαβα και πολλά. Ανοίγω και είναι η ιδιοκτήτρια του χόστελ που μου έχει φέρει μία σακούλα με πρωινό για την επόμενη μέρα! Με άφησε άφωνο. Είχε και νερό και μπάρες και φρούτα. Με έφτιαξε καλά.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα το μαυροχάραμα μετά από μια επική γαϊδαρογκαρίδα (είχε ξυπνήσει ορεξάτος) και άρχισα να μετράω αντίστροφα για να δω από κοντά τον σημαντικότερο λόγο αυτού του ταξιδιού. Μερικές ώρες μετά θα ήμουν στο Machu Picchu.

 

[Señor_Nada]

Machu Picchu

Το εισιτήριο για τον αρχαιολογικό χώρο το είχα αγοράσει με είσοδο στις 11:00. Το τρένο κάνει περίπου μιάμιση ώρα να φτάσει από Ollantaytambo στο pueblo Machu Picchu ή Aguas Calientes αν προτιμάτε. Είχα κλείσει με το τρένο των 8:30 σκεπτόμενος ότι θα έχω μπόλικο χρόνο να φτάσω στην ώρα μου στον αρχαιολογικό χώρο. Στο σταθμό πρέπει να είσαι μισή ώρα πριν όπως γράφει το εισιτήριο. Έχει λογική αυτό γιατί είναι μεγάλο τρένο γεμίζει εύκολα και προσπαθούν να πραγματοποιήσουν την επιβίβαση χωρίς να γίνεται μπάχαλο. Οι τιμές της perurail βέβαια είναι απαράδεκτες. Κανονική ληστεία! Έδωσα 120ε για το πήγαινε έλα και είχα δει και χειρότερα όταν πήγα να κλείσω. Το έχω γράψει και στο θέμα "Ταξίδι στο Περού" ότι εγώ ήθελα αναχώρηση και επιστροφή στο Ollantaytambo και δεν με άφηνε στην επιστροφή να κλείσω. Έπρεπε να αλλάξω την επιλογή σε Cusco. Ενώ το τρένο κάνει κανονικά στάση στο Ollantaytambo όπου τελικά κατέβηκα χωρίς θέμα.

Το τρένο είναι όμορφο κι έχει ένα μέρος της οροφής με τζάμια για να βλέπεις τα βουνά. Πολύ ωραία διαδρομή. Εκτός από το ωραίο φυσικό τοπίο, βλέπεις και μερικά αρχαία και υπάρχει και μια υποτυπώδης ξενάγηση.

Το τρένο έφτασε στην ώρα του, γύρω στις 10. Η πρώτη εικόνα όταν φτάνεις στο pueblo Machu Picchu είναι αρκετά αστεία. Ένας όχλος που περιμένει να παραλάβει κάποιους τουρίστες. Σπρώχνεις για να περάσεις. Το φυσικό τοπίο με την μία φαίνεται να ξεχωρίζει.

Το pueblo Machu Picchu είναι πραγματικά ένα απαίσιο χωριό σ'ένα φοβερό φυσικό τοπίο. Αυτή η φώτο νομίζω είναι η πιο αντιπροσωπευτική.

Καθώς φτάνω στα λεωφορεία που σε πηγαίνουν στον αρχαιολογικό χώρο είδα μια ουρά που με έπιασε η καρδιά μου. Ρωτάω αν περιμένουν να αγοράσουν εισιτήριο και μου λένε όχι απλά για να πάρουν το λεωφορείο. Ωχ! Σκέφτομαι, φαντάσου τι ουρά θα έχει στα εισιτήρια. Τελικά κακώς ανησύχησα η ουρά ήταν πολύ μικρή. Βέβαια οι υπάλληλοι ήταν πολύ αργοί και σίγουρα περίμενα κανα 10λεπτο κι εκεί. Οι τιμές για το λεωφορείο είναι επίσης ληστρικές. Πήγαινε έλα 100 soles περίπου για μισάωρη διαδρομή. Θα μου πείτε πήγαινε με τα πόδια αν δεν σ'αρέσει. Ε αυτό το εκβιαστικό με χαλάει. Στήθηκα στην ουρά 10:20 και μπήκα στο λεωφορείο που έφυγε στις 11! 40 λεπτάκια στην ουρά.

Μια συμβουλή, αν είστε μόνοι σας ή με μικρή παρέα πείτε στους υπεύθυνους και μπορεί να χωθείτε πιο γρήγορα σε κάποιο λεωφορείο. Κάποια μεγάλα γκρουπ δεν διαχωρίζονται και μπορεί να υπάρχουν 2-3 κενές θέσεις σε κάθε λεωφορείο και να σας βάλουν. Το λεωφορείο φεύγει μόλις γεμίσει με καθήμενους, δεν βάζει όρθιους.

Η διαδρομή είναι υπέροχη, σαν να διασχίζεις ζούγκλα με λεωφορείο. Είχα και την τύχη να κάθομαι δίπλα σε παράθυρο. Δεν σταμάτησα στιγμή να κοιτάω έξω απ'το παράθυρο.

Και αφού έχω σκαλώσει να κοιτάω την θέα δεξιά μου, ακούω κάποια στιγμή ένα εκκωφαντικό ΟΥΑΟΥ από την πλειοψηφία του λεωφορείου. Είχε ξεπροβάλει για πρώτη φορά το Machu Picchu. Αυτή είναι μια εικόνα που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ. Την έχει φωτογραφίσει τόσο καλά το μυαλό μου που αν κλείσω τα μάτια μου μπορώ να την ανασύρω και να ξαναζήσω τη στιγμή. Έχετε ακούσει τη λέξη star-struck; Αυτό που παθαίνουν μερικοί όταν βλέπουν διάσημους που κομπλάρουν και κολλάνε. Κάτι τέτοιο έπαθα. Ανατρίχιασα ολόκληρος. Σ'ένα απίθανο τοπίο μια κορυφή να ξεχωρίζει και μπροστά της το Machu Picchu. Είναι λες και μου ήρθαν στο μυαλό όλες οι εικόνες. Πως ένιωσαν οι Ίνκας όταν είδαν το τοπίο για πρώτη φορά, τα μονοπάτια τους μέχρι εδώ, το γιατί μπορεί να εγκαταλείφθηκε. Όλα έσκασαν στο κεφάλι μου μαζεμένα. Χαλαρά με έκλεβες εκείνη τη στιγμή και δεν έπαιρνα χαμπάρι. Ήμουν αλλού.

Στον χώρο έφτασα στις 11:30. Δεν υπάρχει θέμα καθυστέρησης. Μάλλον καταλαβαίνουν και οι ίδιοι το μπάχαλο με τα λεωφορεία. Για να μπεις στο χώρο πρέπει να δείξεις διαβατήριο. Έτσι όπως τα χουν κάνει τώρα με τις διαφορετικές διαδρομές ότι και να επιλέξετε θα χάσετε πράγματα είτε σε θέα είτε σε τμήματα του αρχαιολογικού χώρου. Δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω, άρα και ξεναγό να έχετε σε κάποια σημεία απλά θα επιλέξει να σας δείξει "το καλύτερο". Ούτε σε αυτό το χώρο υπάρχουν επεξηγηματικές πινακίδες. Εγώ είχα κλείσει τη 2η διαδρομή, όχι ότι υπάρχει κάποιος σοβαρός έλεγχος ή σοβαρή σήμανση, εύκολα μπερδεύεσαι. Σε αυτό που είναι πολύ αυστηροί είναι στα βουνά. Ελέγχουν ποιος ανεβαίνει και που θα πας μετά το βουνό. Όταν αγόρασα εισιτήρια είχε 4 διαδρομές πλέον απ'ότι βλέπω έχει 5.

Η πρώτη εικόνα πριν δω την ακρόπολη. Με ξέγνοιαστα λάμα να αράζουν.

Και ύστερα ήρθε η ακρόπολη.

Μετά από αυτή τη θέα κινήθηκα προς τη γέφυρα των Ίνκας. Εκεί πέτυχα έναν Αγγλάρα να είναι σε διαμάχη με έναν υπάλληλο γιατί ήθελε έξτρα κράτηση για τη γέφυρα των Ίνκας. Δεν είχα δει κάτι τέτοιο στο site ούτε εγώ είναι η αλήθεια. Ο Αγγλάρας του κούναγε λεφτά στο πρόσωπο και του λεγε "Here's your fucking ticket, take it". Ο υπάλληλος προς τιμήν του κύριος. Όχι που δεν πήρε τα λεφτά, που δεν του έριξε κατακέφαλο.

Επέστρεψα να θαυμάσω τη θέα.

Άλλη μια εικόνα που θα μου μείνει χαραγμένη στο μυαλό ήταν αυτό το λάμα να έχει ξαπλάρει με θέα στην ακρόπολη.

Είχε και black metal corpsepaint

Δεν μου αρέσει να πλατειάζω για αρχαιολογικούς χώρους πόσο μάλλον για το Machu Picchu που η συντριπτική πλειοψηφία που θα πάει στο Περού θα το επισκεφθεί. Αυτό που θέλω να γράψω είναι ότι για εμένα δεν έχει σημασία τι ερείπια βλέπεις, σε τι κατάσταση είναι κι αν δεν έχουμε ξεκάθαρη εικόνα τι βλέπουμε σε κάποια σημεία. Η τοποθεσία, το πόσο ταιριαστή είναι η αρχιτεκτονική των Ίνκας με την τοπογραφία και τα πολλά γιατί που σου γεννιούνται στον χώρο, κάνει την επίσκεψη μου στο Machu Picchu μία από τις καλύτερες ταξιδιωτικές εμπειρίες που έχω ζήσει και πολύ πιθανόν να χτυπάει κορυφή. Σίγουρα η κορυφαία στιγμή σε αυτό το ταξίδι. Κι αν με ρωτήσει κάποιος δεν έχω πολλές μέρες να κάνω ένα ταξίδι μόνο Lima, Cusco, Machu Picchu. Η απάντηση μου είναι ξεκάθαρα ναι.

Για το λεωφορείο της επιστροφής υπήρχε νέα ουρά. Κάπως πιο σύντομη, αλλά και πάλι ένα 20λεπτο σίγουρα το έφαγα. Συνυπολογίστε το αυτό στην επιλογή ώρας για το τρένο.

Είχα λίγο χρόνο μέχρι να πάω στο σταθμό και έκανα μερικές βόλτες στο αίσχος που ονομάζεται pueblo Machu Picchu. Έτσι πέτυχα αυτή την κυρία που αν κρίνω απ'το χτένισμα μόλις είχε βγει απ'το κομμωτήριο.

Είχα δει κι άλλα σκυλιά από την εποχή των Ίνκας τις προηγούμενες ημέρες όπως είχα δει αντίστοιχα σκυλιά όταν πήγα στο Μεξικό. Ήταν η πρώτη φορά που κατάφερα να βγάλω μια φώτο της προκοπής. Οι ψεκασμένοι Ίσπανοι αποικιοκράτες λέει λόγω της εμφάνισης του το θεωρούσαν σατανικό και προσπάθησαν να το εξοντώσουν. Ευτυχώς κατάφερε να επιβιώσει και σήμερα όχι μόνο προστατεύεται αλλά απ'ότι διάβαζα έχουν τοποθετήσει μερικά κοντά σε αρχαιολογικούς χώρους ως κομμάτι της πολιτισμικής κληρονομιάς της χώρας και πλέον μπορούμε να τα θαυμάζουμε σε όλο το γυμνό τους μεγαλείο.

Στο τρένο της επιστροφής είχαμε ένα σκηνικό απείρου κάλλους. Στο τρένο υπάρχουν μόνο αριθμημένες θέσεις. Αν είσαι εκεί στην ώρα σου δεν υπάρχει περίπτωση να μην μπεις. Γίνεται η επιβίβαση για κάθε βαγόνι με τη σειρά. Όπως περιμένουμε για το βαγόνι λοιπόν, μια Αγγλίδα άνω των 50 μάλλον θεώρησε εξευτελιστικό να περιμένει στην ουρά με τους τριτοκοσμικούς και πάει να μπει πρώτη. Ένας Ισπανός επίσης άνω των 50 που ήταν πρώτος στη σειρά την έσπρωξε με μανία και άρχισαν φυσικά τα "don't you dare touch me". Επαναλαμβάνω δεν είχες κανένα κέρδος με το να μπεις νωρίτερα στο τρένο πέρα απ'το να πεις ότι μπήκες νωρίτερα στο τρένο. Μπαίνουμε μέσα στο τρένο λοιπόν όπου αρχίζουν οι φωνές και οι βρισιές σαν να είναι δεκάχρονα "you're stupid" "no you're stupid" και τέτοια. Κάπου εκεί εμφανίζεται ένας ιππότης της στρογγυλής τραπέζης κολλάει στο πρόσωπο του Ισπανού του κουνάει το δάχτυλο και ρίχνει την ατάκα "you never push a lady". Πρέπει να έσταξαν όλες οι γυναίκες στο βαγόνι. Ο ρόλος του ιππότη ήταν καταλυτικός αφού η σύγκρουση τελείωσε εκεί. Αν ήμουν κάφρος θα τους έλεγα ένα δεν καταλαβαίνετε πόσο γελοίοι είστε.

Η επιστροφή διήρκησε 2 ώρες. Σε κάποια σημεία των σιδηρογραμμών είναι μονό το πέρασμα και το τρένο έπρεπε να περιμένει για πολύ ώρα. Στην επιστροφή δεν υπήρχε καθόλου ξενάγηση.

Έκανα μια τελευταία βραδινή βόλτα στο Ollantaytambo και επέστρεψα στο χόστελ για να πρήξω συγγενείς και φίλους με το Machu Picchu. Την επόμενη ημέρα είχα σαν στόχο να επισκεφθώ Pinkuylluna και ñaupa iglesia. Με τους ρυθμούς μου φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει κάτι τέτοιο και τελικά πήγα μόνο σε Pinkuylluna. Έκανα λάθος στο προηγούμενο ποστ, ο χώρος κλείνει 16:30, το είδα τώρα στην παρακάτω φώτο που είναι η είσοδος προς την ανάβαση. Προσθέστε ένα μισάωρο σε εκείνη την περιγραφή.

Θα έλεγα ότι κι εδώ καλύτερα να έχετε κάπως κατάλληλα παπούτσια γιατί σε σημεία πατάς σε σχετικά μυτερές πέτρες. Η επίσκεψη στο χώρο είναι δωρεάν.

Ακόμα κι αν δεν σας ενδιαφέρουν τα αρχαία αξίζει η ανάβαση για τη θέα που συνδυάζει την πόλη με τα αρχαία ερείπια στο απέναντι βουνό. Εδώ νομίζω ότι γίνεται φανερό το λάθος της επίσκεψης μου στα ερείπια του Ollantaytambo την πρώτη μέρα. Το πρωί 9 με 10 η ώρα ήταν εντελώς άδειος από κόσμο! Έπρεπε να τον είχα επισκεφθεί τότε και την πρώτη μέρα να πήγαινα Pinkuylluna. Μάθετε από αυτό το λάθος μου!

Και μετά από αυτό είχε έρθει η ώρα για την επιστροφή στο Cusco.