Σερβία Η χρυσή επέτειος των χάλκινων της Guca.

[galat]

Φτάνοντας στην Guca.

Το πρόγραμμα της οκταήμερης παραμονής μας στην Σερβία προέβλεπε τρεις διανυκτερεύσεις στο Βελιγράδι (δύο στην αρχή και μία στο τέλος) και τέσσερις διανυκτερεύσεις στην Guca. Από το Βελιγράδι είχαμε προγραμματίσει και μία ολιγόωρη επίσκεψη στο Novi Sad. Η διαδρομή Αθήνα-Βελιγράδι έγινε με την διάρκειας 80 περίπου λεπτών πτήση της Aegean και στο οικονομικό κόστος των 165?. Δεν πρόκειται όμως τώρα να αναφερθώ στις εντυπώσεις μας από το Βελιγράδι και το Novi Sad – αν και προηγήθηκαν χρονικά - αλλά θα προχωρήσω κατ’ ευθείαν στην περιγραφή του φεστιβάλ της Guca και της εκεί διαμονής μας και μόνο στο τέλος θα αναφέρω λίγα πράγματα και γι’αυτά.

Η Guca βρίσκεται νοτιοδυτικά του Βελιγραδίου. Από το Βελιγράδι, αν δεν διαθέτει κανείς δικό του μεταφορικό μέσο, υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι για να μεταφερθεί μέχρι εκεί. Είτε με τρένο μέχρι την Pozega και από εκεί με λεωφορείο ή ταξί μέχρι την Guca, είτε με λεωφορείο μέχρι το Cacak (Τσάτσακ) και από εκεί επίσης με λεωφορείο ή ταξί μέχρι την Guca. Όλες οι ταξιδιωτικές πληροφορίες στο internet, που επιβεβαιώσαμε προφορικά και στο Βελιγράδι, προτείνουν την διαδρομή μέσω Cacak, την οποία προτιμήσαμε και εμείς. Το λεωφορείο μέχρι το Cacak ήταν καλό, το εισιτήριο για μία διαδρομή 140 χλμ έκανε 7,5? και μετά από 2h και 45’ βρεθήκαμε στην πόλη του Cacak. Από εκεί με 1,7? πήραμε ένα από τα συχνά λεωφορεία που πηγαίνουν στην Guca για να καλύψουμε την απόσταση των 22 χλμ μέχρι εκεί. Πρέπει να πούμε ότι οι σταθμοί των λεωφορείων είναι καλά οργανωμένοι και στο Βελιγράδι βρίσκονται δίπλα στον σταθμό των τρένων.

Στον σταθμό του Cacak όλα ήταν οργανωμένα για το μεγάλο γεγονός του φεστιβάλ της Guca και την μεγάλη προσέλευση του κόσμου. Ανακοινώσεις στα αγγλικά (κάτι που είναι αρκετά εκτιμητέο δεδομένου ότι αλλού γενικά δεν θα βρείτε εύκολα πινακίδες στα αγγλικά) πληροφορούσαν για την τιμή του εισιτηρίου και την αποβάθρα από την οποία αναχωρούσαν τα λεωφορεία για Guca. Ο περισσότερος κόσμος από το λεωφορείο του Βελιγραδίου κατευθύνθηκε προς το λεωφορείο της Guca. Όμως τώρα αυτό δεν ήταν παρά ένα παλιό, ξεχαρβαλωμένο και βρώμικο λεωφορείο, καμία σχέση έχον με το λεωφορείο του Βελιγραδίου. Το λεωφορείο γέμισε γρήγορα και ξεκίνησε αμέσως την πορεία του. Διασχίσαμε το Cacak, που αν και μία ασήμαντη σχετικά επαρχιακή κωμόπολη, είδαμε ότι διέθετε ένα αξιοπρεπή κεντρικό πεζόδρομο, αρκετά παλαιά ωραία κτίρια και γενικά έδινε την αίσθηση μιας ήσυχης επαρχιακής πόλης. Ο δρόμος για την Guca ανεβαίνει έναν χαμηλό ορεινό όγκο για να περάσει στην άλλα πλευρά αυτού σε μία κοιλάδα, στο κέντρο της οποίας βρίσκεται η Guca. Η ανηφόρα για ένα συνηθισμένο αμάξι είναι σχετικά απλή, όμως για το παμπάλαιο λεωφορείο στο οποίο επιβαίναμε, ήταν μία μεγάλη δοκιμασία. Υπερφορτωμένο όπως ήταν φάνηκε ότι δεν μπορούσε πια να προχωρήσει με την δευτέρα. Η αλλαγή στην πρώτη ταχύτητα έδωσε μία μικρή ανάσα, όμως σιγά-σιγά οι στροφές άρχισαν να πέφτουν και πάλι και η ταχύτητα να μειώνεται αισθητά, κινδυνεύοντας αν η ανηφόρα συνέχιζε το ίδιο απότομη το λεωφορείο να αρχίσει αντίστροφη πορεία. Όμως ποιος από τους ανυπομονούντες να φτάσουν στην Guca επιβάτες έδινε σημασία σε όλα αυτά. Στο πίσω μέρος του λεωφορείου είχε σχηματιστεί μία μικρή νεανική γαλαρία, που κορόιδευε, γελούσε και τραγουδούσε και η οποία ξέσπασε στο τέλος σε χειροκροτήματα και επευφημίες όταν η ανηφορική κλίση του δρόμου μειώθηκε και το λεωφορείο φάνηκε να ανεβάζει στροφές. Πίσω του είχε ήδη σχηματιστεί μία τεράστια ουρά από αυτοκίνητα, που περίμεναν υπομονετικά, μιάς και η στενότητα του δρόμου δεν επέτρεπε κάτι διαφορετικό, πότε το λεωφορείο θα φτάσει στον προορισμό του. Και κάποτε μετά από 50’ το λεωφορείο κατόρθωσε να καλύψει την απόσταση των 22 χλμ. Αλλά ποιος νοιαζόταν πια για τον χρόνο; Είχαμε φτάσει στην Guca!!!!

Στον σταθμό των λεωφορείων μας περίμενε ο Dejan, ο εκπρόσωπος της τοπικής οργανωτικής επιτροπής, που επρόκειτο να μας οδηγήσει στο σπίτι στο οποίο θα μέναμε. Εδώ θα άξιζε τον κόπο μία αναφορά στον τρόπο κρατήσεων των καταλυμάτων στην Guca.

Οι επισκέπτες της Guca έχουν τις παρακάτω επιλογές, όσον αφορά την διαμονή τους :

• Υπάρχει κατ’ αρχήν μία μεγάλη, κύρια νεανική μερίδα επισκεπτών, που κάνει κάμπιγκ και ζει βέβαια το φεστιβάλ στο πνεύμα των μεγάλων rock φεστιβάλ. Είτε ελεύθερο, στις πλαγιές των γειτονικών λόφων ή στο ποτάμι, είτε επί πληρωμή στους χώρους πάρκιγκ ή ακόμα και σε αυλές σπιτιών, συνήθως με το δικαίωμα χρήσης της τουαλέτας του σπιτιού.
• Οι περισσότεροι όμως φιλοξενούνται – επί πληρωμή – βεβαίως σε δωμάτια των σπιτιών των κατοίκων. Η κατάσταση αυτή με γύρισε αρκετές δεκαετίες πίσω, όταν στην Μύκονο του 1973, νοικιάζαμε αντίστοιχα το σαλόνι ενός σπιτιού. Και βέβαια μην περιμένετε ατομική τουαλέτα ή τις ανέσεις των ξενοδοχείων. Η διαμονή γίνεται εκ των ενόντων, σημασία έχει η συμμετοχή στο φεστιβάλ και όχι ένα τετραήμερο άνετης και πολυτελούς καλοπέρασης. Εάν κάποιος δεν είναι Σέρβος, ώστε να γνωρίζει πιθανόν ανθρώπους του χωριού, ή δεν έχει ξαναπάει, ώστε να έχει διατηρήσει επαφές, οι κρατήσεις γίνονται μέσω της οργανωτικής ομάδας του φεστιβάλ και του site Guca : accommodation and transportation. Η εν λόγω οργανωτική ομάδα λειτουργεί σχεδόν σε μονοπωλιακές συνθήκες και επιβάλει τους δικούς της όρους στις κρατήσεις. Υπάρχει ενιαία τιμή για όλα τα καταλύματα 110?/ημέρα/δωμάτιο. Για την φετεινή χρονιά, που το φεστιβάλ ήταν δεκαήμερο, υπήρχε ελάχιστος αριθμός 4 διανυκτερεύσεων. Εάν ήθελες να μείνεις λιγότερο, θα έπρεπε να πληρώσεις κατ’ ελάχιστο τις 4 διανυκτερεύσεις. Και βέβαια δεν ξέρεις από πριν σε ποιο σπίτι θα μείνεις, πόσο μακριά από το κέντρο θα είναι, εάν θα έχει θόρυβο κλπ. Όλα αυτά τα διαπιστώνεις επί τόπου. Και βέβαια εάν είσαι απαιτητικός ή μίζερος ή γκρινιάρης, τότε καμιά δυσάρεστη έκπληξη μπορεί να σου χαλάσει τις διακοπές. Όμως το πρωτεύον είναι το φεστιβάλ.
• Εάν δεν πειράζει κάποιον να έχει από πριν εξασφαλίσει την διαμονή του, μπορεί βέβαια να αφήσει να βρει δωμάτιο επί τόπου. Στον σταθμό των λεωφορείων του Cacak μας πλησίασαν άνθρωποι, που νοίκιαζαν δωμάτια. Στο χωριό επίσης υπήρχαν ανακοινώσεις για δωμάτια. Όμως σε ένα φεστιβάλ, που δεν μπορείς να ξέρεις εάν θα ρθούν 1.000.000 άνθρωποι ή 1.100.000, είναι λίγο ριψοκίνδυνο να αφήσεις για την τελευταία στιγμή το θέμα της διαμονής.
• Στο χωριό υπάρχει ακόμα ένα μικρό ξενοδοχείο το Zlatna Truba (τηλ. 032/854459), με 31 μόνο δωμάτια. Εξωτερικά φαίνεται αξιοπρεπές, βρίσκεται εντελώς στο κέντρο του οικισμού, κάτι που από τη μία είναι καλό, από την άλλη μπορεί να μην σε αφήνει να κοιμηθείς ούτε μέρα, ούτε βράδυ. Η τιμή του είναι καλή, 30?/άτομο/βράδυ και πρέπει να γίνει κράτηση τουλάχιστον 3-4 μήνες πριν. Επίσης και ένα μικρό μοτέλ 6 δωματίων το μοτέλ As (τηλ. 032/855790) λίγο πιο μακριά από το κέντρο.

 

[ΕΡΣΗ]

Ολα καταρχην ακουγονται τελεια! Και τι εγινε παρακατω; Εσεις πως βολευτηκατε;

 

[galat]

Ολα καταρχην ακουγονται τελεια! Και τι εγινε παρακατω; Εσεις πως βολευτηκατε;

Αν σκεφτείς ότι γύρισα με περίπου 420 φωτογραφίες, 85 βιντεάκια και περίπου 950 τραγούδια, έχω πολύ δουλειά για να δω, να ακούσω, να ξεσκαρτάρω, να επεξεργαστώ, να ταξινομήσω όλα αυτά....
Οπότε και η αφήγηση θέλει τον δικό της χρόνο...

 

[ΕΡΣΗ]

έχω πολύ δουλειά για να δω, να ακούσω, να ξεσκαρτάρω, να επεξεργαστώ, να ταξινομήσω όλα αυτά....

Και αυτος ο επιλογος παντα ειναι ενα υπεροχο επιστεγασμα του ταξιδιου.

 

[xrisa]

Περιμένω με αγωνία την συνέχεια. Θα την ακούσω από δυο μεριές γιατί πήγε και η κολλητή μου φίλη.

 

[galat]

Guca : Οι πρώτες εντυπώσεις

Ο Dejan μας ενημέρωσε ότι το σπίτι στο οποίο θα μέναμε βρισκόταν στην άκρη του οικισμού στην αντίθετη πλευρά από τον σταθμό των λεωφορείων. Έτσι θα έπρεπε να διασχίσουμε περπατώντας τον οικισμό για να κατευθυνθούμε προς τα εκεί. Σημειωτέον ότι η είσοδος στον οικισμό απαγορεύεται για τα αυτοκίνητα. Η κυκλοφορία των αυτοκινήτων επιτρέπεται μόνο στον περιφερειακό δρόμο του οικισμού. Αρκετά πιο έξω από την περίμετρο αυτή υπάρχουν μπάρες ελέγχου των ι.χ. αυτοκινήτων που κατευθύνονται προς την Guca και η καταβολή των 10 ευρώ, που αποτελεί το τέλος στάθμευσης.

Σε αυτό το σημείο θα σας πρότεινα να ακούσετε το παρακάτω κομμάτι ενώ θα συνεχίσετε το διάβασμα. Είναι το Majcin cocek, ένα υπέροχο κομμάτι που ερμηνεύει εκπληκτικά ο Dejan Petrovic, ο κορυφαίος Σέρβος τρομπετίστας, που έχει επανειλημμένα βραβευτεί στην Guca. Και φέτος η ορχήστρα του ήρθε πρώτη στο Διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ. Το κομμάτι είναι από εγγραφή σε στούντιο και όχι από την Guca και το βίντεο σκόπιμα δεν έχει παρά μιαν φωτογραφία, ώστε να μπορέσετε να συνεχίσετε απρόσκοπτα την ανάγνωση.

Αρχίσαμε λοιπόν να διασχίζουμε με τα πόδια τον οικισμό, σε μία μεσημεριανή ώρα, που τα πράγματα ήταν ακόμα χαλαρά. Δεδομένου ότι το βράδυ η διασκέδαση συνεχίζεται μέχρι τις πρωινές ώρες και συνυπολογιζόμενης και της άπειρης κατανάλωσης μπύρας που πραγματοποιείται, είναι αναμενόμενο το μεσημεράκι οι ξενύχτηδες μόλις να αναζητούν τον πρωινό τους καφέ.

Αυτό που σου κάνει εντύπωση από την πρώτη στιγμή, είναι οι σκηνές των επισκεπτών που είναι στημένες παντού και η γενικότερη εικόνα και η αίσθηση ενός απέραντου πανηγυριού. Ένα εκτεταμένο πάρκιγκ στην είσοδο του οικισμού είναι γεμάτο αυτοκίνητα και σκηνές. Το ποτάμι που διασχίζει τον οικισμό, με την διαμορφωμένη κοίτη του, μπορεί να μην έχει πάνω από 15-20 εκ. νερό, έχει όμως συνεχή και ικανή ροή. Στις δύο διαμορφωμένες πλευρές του ποταμού εκατοντάδες πολύχρωμες σκηνές με τον κόσμο έξω και γύρω από αυτές, στις πιο διαφορετικές ενασχολήσεις, επιτείνουν την εικόνα του πανηγυριού. Και στον ποταμό μέσα κόσμος πολύς πλατσουρίζει, διασκεδάζει κυνηγώντας και βρέχοντας ο ένας τον άλλο, πλένει τα εσώρουχά του, παίζει επιτραπέζια παιχνίδια με τις καρέκλες και το τραπέζι μέσα στο νερό, άλλοι έχουνε στήσει ολόκληρη σκηνή μέσα στην κοίτη του ή ακόμα και ένα πρόχειρο μπαρ με κόσμο πολύ να πίνει και να διασκεδάζει σε αυτό.

Και ανάμεσα σε όλους αυτούς αλλά και στους δρόμους πολλές μικρές και μεγάλες μπάντες παίζουν τις πιο διαφορετικές μουσικές. Όταν είσαι πιο μακριά δεν ακούς παρά μια μουσική μείξη, την κοινή συνισταμένη των ήχων των πολλών μουσικών ομάδων που παίζουν σε μικρή απόσταση μεταξύ τους. Δεν ακούς ένα συγκεκριμένο σκοπό, παρά μόνο τον ρυθμό και την αίσθηση της δόνησης που προκαλούν τα δεκάδες πνευστά στον αέρα. Και μαζί ο ήχος της τούμπας και της γκρανκάσας, που τα συνοδεύουν. Όταν όμως πλησιάζεις σε μία μπάντα, τότε αυτόματα ο ήχος είναι τόσο δυνατός, που θες δεν θες ακούς μόνον αυτόν αφού όλες οι άλλες γειτονικές μπάντες καλύπτονται από αυτόν. Και κάνεις στην πορεία δύο-τρία βήματα και ο ήχος που ακούς χάνεται και αυτός με την σειρά του αφού καλύπτεται πλέον από την επόμενη μπάντα την οποία έχεις πλέον πλησιάσει.

Η μεγάλη πλειοψηφία των μουσικών του δρόμου είναι τσιγγάνοι. Στην φάση αυτή του off festival, με την μία μπάντα να συνωστίζεται δίπλα στην άλλη, μην ψάχνεις να ξεχωρίσεις την ποιότητα. Σίγουρα κάποιοι από τους μουσικούς αυτούς είναι ταλαντούχοι. Είναι αυτοί που θα στελεχώσουν αύριο τις μπάντες του αυριανού Μάρκοβιτς ή Πέτροβιτς, που θα σαρώσει τα βραβεία. Πρέπει να τους πετύχεις κάπου απόμερα, π.χ. στην αυλή του σπιτιού που έχουν κατασκηνώσει, παίζοντας για την πάρτη τους ή διασκεδάζοντας με τους ιδιοκτήτες του σπιτιού για να μπορέσεις να θαυμάσεις τους αυτοσχεδιασμούς της τρομπέτας και να εντυπωσιαστείς από τον βαθύ ήχο του κόρνου και της τούμπας.

Θα κάνουμε εδώ μία μικρή αναφορά στα όργανα που συναντήσαμε στην Guca. Όλες οι μπάντες των δρόμων καθώς και οι Σέρβικες μπάντες, που συμμετέχουν στο διαγωνιστικό τμήμα, χρησιμοποιούν αποκλειστικά χάλκινα πνευστά και την γκράν κάσα (το μοναδικό κρουστό), που δίνει τον ρυθμό. Θα συναντήσει κανείς κατά κύριο λόγο τρομπέτες και μαζί με αυτές κόρνα, τούμπες, βαρύτονα, σουζάφωνα και κορνέτες. Στις ξένες μπάντες θα συναντήσουμε επίσης σαξόφωνα και τρομπόνια, συνοδευτικά δε – μόνο για τις μπάντες των συναυλιών – θα δούμε και ορισμένα άλλα όργανα.

Και συγχρόνως όλοι οι κεντρικοί δρόμοι του οικισμού έχουν μετατραπεί σε επίκεντρο ενός τεράστιου πανηγυριού. Εκατοντάδες πρόχειρα κιόσκια και μαγαζιά έχουν δημιουργηθεί για τις ανάγκες αυτού του πανηγυριού. Κατά κύριο λόγο είναι μαγαζιά με φαγητό (αλλά για αυτά θα αναφερθούμε ξεχωριστά στην πορεία), με αναμνηστικά, με Cd’s, με τυπωμένες μπλούζες και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς σε ένα πανηγύρι τέτοιας έκτασης.

Με τον Dejan μαζί διασχίσαμε αργά-αργά το κέντρο του οικισμού κατευθυνόμενοι προς το δωμάτιό μας και παρατηρώντας όλα αυτά. Συγχρόνως κουβεντιάζαμε μαζί του για την συναυλία της προηγούμενης μέρας με τον Boban και τον Marko Markovic. Συναυλία, που χάσαμε, γιατί δεν μπορεί να τα έχει κανείς όλα στη ζωή. Παρηγορηθήκαμε όμως αφ’ενός γιατί τους είχαμε δει τον χειμώνα στο Half Note και αφ’ετέρου γιατί η συναυλία μεταδόθηκε ζωντανά από την σέρβικη τηλεόραση και μπορέσαμε την παραμονή στο ξενοδοχείο στο Βελιγράδι να δούμε ένα μεγάλο μέρος αυτής. Για όσους δεν γνωρίζουν αρκετά επί του θέματος, αξίζει να πούμε ότι ο τσιγγάνικης καταγωγής Boban Markovits είναι ένας μεγάλος τρομπετίστας, μουσικός και τραγουδιστής που έχει πάρει πάνω από 7 βραβεία στην Guca, το πρώτο το 1988. Και θα έπαιρνε και παραπάνω αν δεν σταματούσε οικειοθελώς να παίρνει μέρος στο διαγωνιστικό μέρος του φεστιβάλ. Είναι πολύ αγαπητός στην Σερβία και ειδικά στην Guca. Στην κυριολεξία πίνουν ρακές (rakia) στο όνομά του. Τον Boban Markovits τον ξέρετε ακόμα και εάν δεν το θυμάστε από τα πολύ γνωστά και πολύ χαρακτηριστικά τραγούδια του Μπρέγκοβιτς που παίχτηκαν στην ταινία Underground και αλλού.

Έλεγα λοιπόν στον Dejan για το πόσο καλή εντύπωση μου έκανε ο Marko, ο γιός του Boban, που από το 2002 παίζει μαζί με τον πατέρα του. Για τον πόσο καλός τρομπετίστας είναι και για τους τζαζίστικους αυτοσχεδιασμούς του, που θα τον πάνε μπροστά. Δίπλα μου ο Dejan με κοίταζε και κουνούσε το κεφάλι του επιδοκιμαστικά. Μου ανέφερε ότι ο Marko έπαιζε για δυο χρόνια κάθε μέρα δέκα ώρες τρομπέτα πριν τολμήσει να σταθεί να παίξει τρομπέτα για πρώτη φορά δίπλα στον πατέρα του. Και βέβαια από τότε έχει κερδίσει τον θαυμασμό και την αναγνώριση. Και όταν τον ρώτησα – μάλλον αφελώς, μην συνειδητοποιώντας πόσο μεγάλο είναι για την Σερβία το όνομα και του Marko Markovic – γιατί δεν κατεβαίνει και αυτός στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ της Guca, μου απάντησε χωρίς να αφήσει κανένα περιθώριο για αμφιβολίες : «Μα θα σάρωνε όλα τα βραβεία. Και άλλωστε δεν το έχει ανάγκη, είναι ήδη γνωστός και καταξιωμένος σε όλο τον κόσμο, έχει παίξει σε πολλά διεθνή φεστιβάλ και έχει δώσει συναυλίες σε δεκάδες χώρες».

Οι Markovic, όπως τους αγαπάει πολύ το κοινό, αγαπάνε και αυτοί πολύ το φεστιβάλ της Guca. Πάνε σχεδόν κάθε χρόνο και δίνουν συναυλίες και δεν φεύγουν αμέσως από την Guca, όπως κάνουν οι άλλες «φίρμες». Για δύο-τρεις μέρες ακούγαμε για τα κατορθώματά τους :
«Χθες το βράδυ αργά οι Markovic ήταν στο τάδε εστιατόριο. Γύρω τους μαζεύτηκαν οι τρεις καλύτερες μπάντες και συναγωνίζονταν μέχρι τα ξημερώματα ποια θα κερδίσει την προσοχή και την αποδοχή τους».
Ποιός δεν θα ήθελε να παραβρεθεί σε έναν τέτοιο συναγωνισμό;

Και για όποιον δεν πιστεύει ότι ο κόσμος είναι μικρός, ακούστε και αυτό :
Φτάνοντας στο μέρος που θα φιλοξενούμασταν και τελειώνοντας την κουβέντα μας, ο Dejan, ο οποίος δεν γνώριζε από ποιο μέρος της Ελλάδας ερχόμασταν, μας ανακοίνωσε ότι τον Σεπτέμβρη θα επισκεπτόταν στην Ελλάδα ένα νησί, την Σύρο, όπου μένει ο φίλος του ο Α. ο φωτογράφος….


Α. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

B. BINTEO

Παραθέτω παρακάτω δύο βίντεο. Το πρώτο είναι διάφορες δικές μου φωτογραφίες επενδεδυμένες με το ωραίο μουσικό κομμάτιAjde Ajde από την ορχήστρα του Dejan Petrovic (οι φωτο φαίνονται λίγο θαμπές, δεν ξέρω τεχνικά τι έφταιξε σε αυτό). Το δεύτερο είναι ένα πολύ ωραίο βίντεο ( 3 χρόνων πριν) με προσεγμένο μοντάζ, κείμενα και μουσική από τον έλληνα χρήστη του youtube zhkos, που δίνει μία πολύ καλή συνοπτική εικόνα του τι εστί GUCA.
Θέλω να αναφέρω εδώ ότι στη συνέχεια της αφήγησης θα χρησιμοποιήσω όχι μόνο δικά μου βίντεο - που σίγουρα είναι ερασιτεχνικά, από μία απλή ψηφιακή φωτογραφική μηχανή και χωρίς πολλές επεξεργασίες - αλλά και βίντεο άλλων χρηστών, που θεωρώ ότι ταιριάζουν με όσα θέλω να σας παρουσιάσω.

Συνεχίζεται.....

 

[Pandora]

Εξαιρετικά κατατοπιστική η περιγραφή σου, υπέροχα τα βιντεάκια...
Σ΄ευχαριστούμε που μας βάζεις σιγά-σιγά στην ατμόσφαιρα, που έζησες...μου φαίνεται θα ζηλέψω πάρα πολύ...

 

[ioanna karagianni]

Τι τεράστιο και κεφάτο πλήθος ήταν αυτό! φαίνεται πράγματι ότι οι άνθρωποι γλεντάνε το πανηγύρι τους.
Η αφήγηση σου είναι πολύ παραστατική.
Εσύ όμως μην τεμπελιάζεις, ετοιμάσου, σημαιοστολίσου, σου έρχεται ο Dejan.

 

[ΕΡΣΗ]

Υπεροχη ατμοσφαιρα! Μου βαζεις ιδεες...

 

[galat]

Ο τρομπετίστας

Είχαμε πάρει ένα μικρό επαρχιακό δρόμο, που φεύγει νοτιοδυτικά του οικισμού και κατευθύνεται προς Kravarica. Δεξιά και αριστερά του δρόμου σε αρκετό μήκος αυτού βρισκόντουσαν διώροφα σπίτια με τις στέγες τους, τις αυλές τους με το γκαζόν περιποιημένο, τους ξύλινους φράχτες τους. Σε ορισμένες αυλές είχαν ήδη στηθεί κάποιες σκηνές φιλοξενούμενων ή τουριστών. Και ακριβώς πίσω από τα σπίτια ξεκίναγαν οι λόφοι και το δάσος. Παντού γύρω-γύρω πράσινο. Ότι χρειαζόμουνα για να ενθουσιαστώ, αφού το πράσινο είναι αυτό που μου λείπει πιο πολύ. Που και που στους λόφους όλο και βρισκόταν και κανένα ξέφωτο με ένα αγροτόσπιτο και ένα καταπράσινο χωράφι. Τα στάχυα μαζεμένα με το χέρι σε στοίβες με περίεργα και όμορφα σχήματα, πολύ διαφορετικά από τα τυποποιημένα σχήματα των θεριζοαλωνιστικών μηχανών.

Δεν περπατήσαμε πάνω από ένα χιλιόμετρο από το κέντρο του οικισμού και φτάσαμε στο άκρο του με τα τελευταία σπίτια πριν το δάσος. Ο Radovan και η Biljana, οι οικοδεσπότες μας, μας υποδέχτηκαν εγκάρδια. Με τα λίγα σπαστά Αγγλικά του ο Radovan μας είπε λίγα βασικά πράγματα γι’ αυτόν και την οικογένειά του. Η Biljana χαμογελούσε όλη την ώρα που κουβεντιάζαμε, εμφανώς χωρίς να μπορεί να καταλάβει όσα λέγαμε. Ο Radovan έσκασε στα γέλια από έκπληξη και ικανοποίηση, όταν πληροφορήθηκε ότι ήμασταν πατέρας και γιος και μετέφερε την πληροφορία αμέσως στην γυναίκα του, η οποία με την σειρά της έκανε το ίδιο. Φάνηκε ότι η οικογένεια γι’ αυτούς είχε μία ιδιαίτερη σημασία. Ήπιαμε τον καφέ που μας σερβίρισαν (τούρκικο ή σέρβικο ή ελληνικό τον πείτε το ίδιο πράγμα θα είναι) και δοκιμάσαμε μία εκπληκτική σπιτική μαρμελάδα φράουλα.

Το σπίτι είχε την ίδια μορφή με όλα τα γειτονικά. Στο ισόγειο υπήρχαν δύο μικροί ξενώνες. Στην στέγη μία σοφίτα κανονικό σπίτι και τέλος στον όροφο υπήρχε το κύριο σπίτι, ένα χωλ, δύο υπνοδωμάτια, ένας ενιαίος χώρος κουζίνα μαζί με τραπεζαρία, που λειτουργούσε και σαν καθημερινό καθιστικό και τέλος το σαλόνι, στο οποίο και φιλοξενούμασταν. Οι δύο καναπέδες είχαν μετατραπεί σε κρεβάτια και αυτό ήταν όλο. Το σπίτι ήταν λιτό χωρίς να μπορείς να το χαρακτηρίσεις φτωχικό και τόσο η επίπλωση όσο και η διακόσμηση ήταν απλή, χωρίς όμως να είναι κακόγουστη ή κιτς. Σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού, εκτός ενός που μένανε οι ίδιοι, φιλοξενούνταν ήδη ή αναμένονταν επισκέπτες. Στο ίδιο οικόπεδο δύο παλιά λιθόκτιστα πανομοιότυπα διώροφα σπίτια με στέγη, ήταν αυτά που μεγάλωσαν ο παππούς και ο πατέρας του Radovan αντίστοιχα.

Τακτοποιηθήκαμε γρήγορα-γρήγορα στο δωμάτιο και ετοιμαστήκαμε να κάνουμε την πρώτη μας βόλτα στην Guca. Μετά από δέκα λεπτά περπάτημα βρεθήκαμε και πάλι στο κέντρο του οικισμού. Κέντρο του οικισμού και κέντρο όλης της τρέλας του φεστιβάλ της Guca είναι το άγαλμα του τρομπετίστα. Εδώ γίνονται μέρα και νύκτα – κύρια νύκτα – υπό τον διαπεραστικό, ενθουσιώδη, διεγερτικό ήχο των χάλκινων οι σπονδές στον θεό της μπύρας, του διονυσιασμού, του χορού, της αχαλίνωτης διασκέδασης. Η εικόνα του τρομπετίστα είναι η πιο χαρακτηριστική της Guca, είναι το έμβλημά της. Όμως την φωτογραφία αυτή δύσκολα θα μπορέσετε να την τραβήξετε τις μέρες του φεστιβάλ. Γιατί τις μέρες αυτές ο τρομπετίστας είναι γεμάτος κόσμο, γύρω του, πάνω του. Σαν ένα τσαμπί σταφύλι ο κόσμος κρέμεται από αυτόν. Σκαρφαλωμένοι μέχρι το κεφάλι του, την τρομπέτα του. Μεθυσμένοι και μη που είναι να απορείς, όχι μόνο για το πώς σκαρφάλωσαν μέχρι εκεί πάνω, πατώντας στους ώμους και στα κεφάλια των από κάτω, αλλά κυρίως πως δεν πέφτουν να γκρεμοτσακιστούν από εκεί πάνω. Και ο τρομπετίστας άθελά του μετατρέπεται σε ένα ιδιόμορφο σιντριβάνι μπύρας. Οι σκαρφαλωμένοι κρατούν πλαστικά μπουκάλια μπύρας του 1,5 λίτρου και εν είδη σαμπάνιας τα αναμοχλεύουν και εκτινάσσουν το περιεχόμενό τους ραίνοντας δικαίους και αδίκους. Αλλά και οι από κάτω ανταποδίδουν. Κανείς δεν μένει παραπονεμένος. Και οι μπάντες παίζουν. Και ο κόσμος χορεύει και τραγουδά. Χαρτονομίσματα κολλιούνται στα μέτωπα των οργανοπαικτών και τα ιδιότυπα κινητά ανθρώπινα τζουκμποξ συνεχίζουν όσο λαδώνονται να παίζουν ασταμάτητα. Καλλίμορφες νεαρές διανέμουν επ’ αμοιβή σφηνάκια σε πλαστικούς δοκιμαστικούς σωλήνες με πολύχρωμες ρακές. Από τον συνωστισμό το βράδυ είναι πολύ δύσκολο να διασχίσεις το σταυροδρόμι αυτό με τον τρομπετίστα. Σπρώχνεις και σπρώχνεσαι και τα πόδια σου κολλάνε έντονα στην άπειρη μπύρα που ρέει άδικα στην άσφαλτο. Ευτυχώς τα πρωϊνά οι μάνικες του Δήμου κάνουν καλή δουλειά και επαναφέρουν αξιοπρεπώς την περιοχή στην προτεραία κατάσταση.

Τα φονικά σφηνάκια!!!!


Το φεστιβάλ της Guca είναι το βασίλειο της μπύρας. Ας ετοιμάζουν ήδη ταξίδι για Guca οι απανταχού μπυρόπληκτοι τραβλεστορίτες (λέγε με dim-kyr), αντί να τρέχουν στις άλλες άκρες του κόσμου προκαλώντας παντού δεινά, αναστατώσεις και πανικό. Μπύρα θα βρεις να πουλιέται παντού. Γενικά στο δρόμο το πλαστικό ποτήρι του μισού λίτρου στοιχίζει 1 ευρώ, αλλά θα το βρείς και 1,5 και στα ρεστοράν ακόμα και 2 ή 2,5. Βασιλιάς της μπύρας είναι μάρκα Jelen με σήμα το κεφάλι ενός ελαφιού, η πιο παλιά Σέρβικη μπύρα, από το 1759 παρακαλώ!!! Με μεγάλη διαφορά από άποψη παρουσίας στο φεστιβάλ και άρα και κατανάλωσης η μπύρα LAV, αυτή παράγεται μόνο από το 1892! Και οι δύο είναι ξανθές τύπου Lager με ωραία γεύση και με μια μικρή ωραία πικράδα στο τέλος.

Μπύρα σε ορό....


Αλλά το μεσημέρι είχε ήδη προχωρήσει, μια μπύρα την χρειαζόμασταν και μια μπύρα τέτοια ώρα δεν πίνεται ξεροσφύρι. Με λίγα λόγια μας είχε κόψει η πείνα. Κανένα πρόβλημα όμως. Στην Guca μαζί με την μπύρα, υπάρχει και παντού φαγητό. Όταν όμως μιλάμε για φαγητό μιλάμε μόνο για κρέας, σε όλες του τις μορφές. Αρνιά και γουρουνόπουλα σουβλιστά, μοσχάρια και χοιρινά ψητά και μαγειρευτά με λάχανο ή χωρίς, κιμάδες, με διάφορους τρόπους μαγειρεμένους πικάντικους ή μη, λουκάνικα κάθε είδους και μαζί πίτες και γαρνιτούρες. Όλα αυτά μπροστά στα μάτια σου, στο κάθε σου βήμα σε προκαλούν και σε καλούν. Και αν μπορείς ας αντισταθείς. Εμείς πάντως δεν μπορέσαμε και έτσι διαλέξαμε για πρώτη δοκιμή μία πολύ ωραία πίτα με δύο λεπτά και πολύ ωραία λουκάνικα μαζί με ψιλοκομμένο λάχανο, μουστάρδες κλπ και μια παγωμένη Jelen, όλα αυτά για 2,6 ευρώ έκαστος. Φάγαμε, βαρύναμε, ταξιδεύαμε και από το πρωϊ και είπαμε να ξεκουραστούμε για το βραδινό ξεφάντωμα.

ΒΙΝΤΕΟ

Από τον χρήστη balzsnora του youtube ένα βίντεο με φωτογραφίες και μουσική από την GUCA του 2010.

 

[Dorotija]

Εύγε φίλε galat. Σε διαβάζω με αφοσίωση. Αυτό το ταξίδι έχει δύο από τις μεγαλύτερες μου αγάπες: τη φύση και τη μουσική, όπως και ένα ταξιδιωτικό απωθημένο: τη (πρώην) γειτονική Σερβία!!! Ζηλεύω παρα πολύ αλλά χαίρομαι που πέρασες καλά και μας μεταφέρεςι αυτές τις τόσο όμορφες οπτικές, αλλά και ακουστικές, εικόνες...

 

[pattyyy]

Αν και δεν είμαι fun του συγκεκριμένου είδους μουσικής, η ιστορία σου με έχει καθηλώσει. Είναι πολύ όμορφα γραμμένη, εμπλουτισμένη με υπέροχες φωτογραφίες και πληροφοριακό υλικό! Thank you!