Η μάχη της κουζίνας! Ποια είναι η χώρα με την αγαπημένη σας κουζίνα;

[gkalla]

Πού στη δυτική Ελλαδα;

Φωκίδα και Αιτωλοακαρνανία σίγουρα. Πέρα από τις σπιτικές ματιές βρίσκεις πλέον και σε χασάπικα και σε κάποιες ταβέρνες.

 

[chrisbd]

Ο τζιγεροσαρμάς γίνεται από ψιλοκομμένη αρνίσια συκωταριά, κρεμμυδάκι φρέσκο ψιλοκομμένο, ρύζι, άνιθο, μπαχαρικά και αλάτι τυλιγμένα σε αρνίσια σκέπη,είναι θρακιώτικο φαγητό και η ονομασία του προέρχεται από τη λέξη τζιγέρια=συκώτια.Στη Θεσσαλονίκη το βρίσκεις πανεύκολα,όταν έρθεις και θέλεις να το δοκιμάσεις πήγαινε στο Μόλυβο και στο Mezen Salonica στο κέντρο,στα Κιόσκια στο Χορτιάτη,στην Αμπελο στην Πυλαία,στο Νίκο στη Σταυρούπολη.Παλιά το έκανε και το γνωστό πατσατσίδικο Τσαρούχας.

μας διελυσες... αντε να παω τωρα εγω να ψήσω απλες μπριζολες λουκάνικα και πανσετες..ευτυχως η συζυγος θα κανει κολοκυθοανθούς με τυρί..

Η πλάκα είναι ότι παλιότερα η Ευρωπαίκή Ενωση έβγαζε κατι απαγορευτικά για χρηση εντοσθιων στη μαγειρική κουνώντας το δάχτυλο στους Έλληνες για τα κοκορέτσια τις γαρδούμπες τα σπληνάντερα και αυτοί οι savages τρωγανε κάτι μπλάκ πουτινγκ με αιμα χοιρινού κατι γεμιστα τυπου αντουιγιέ κλ πφφ..

Για τα αλλαντικά πάντως, μου έλεγε παλια ένα στελεχος που δούλευε στον Νίκα, οτι η Ελλάδα ειναι απο τις χωρες που καταναλώνει, αναλογικά πάντα, πολύ λιγότερα απο τον μέσο ευρωπαίο..

 

[Μανολης Γκ.]

μας διελυσες... αντε να παω τωρα εγω να ψήσω απλες μπριζολες λουκάνικα και πανσετες..ευτυχως η συζυγος θα κανει κολοκυθοανθούς με τυρί..

Η πλάκα είναι ότι παλιότερα η Ευρωπαίκή Ενωση έβγαζε κατι απαγορευτικά για χρηση εντοσθιων στη μαγειρική κουνώντας το δάχτυλο στους Έλληνες για τα κοκορέτσια τις γαρδούμπες τα σπληνάντερα και αυτοί οι savages τρωγανε κάτι μπλάκ πουτινγκ με αιμα χοιρινού κατι γεμιστα τυπου αντουιγιέ κλ πφφ..

Για τα αλλαντικά πάντως, μου έλεγε παλια ένα στελεχος που δούλευε στον Νίκα, οτι η Ελλάδα ειναι απο τις χωρες που καταναλώνει, αναλογικά πάντα, πολύ λιγότερα απο τον μέσο ευρωπαίο..

Κολοκυθοανθοί με τυρί και το υπόλοιπο κείμενο πέρασε σε δεύτερη μοίρα! Μπράβο στη σύζυγο!

 

[mariath]

Το πιο κοντινό που μπορώ να σκεφτώ είναι οι ματιές. Σε στυλ λουκάνικου αλλά με χοιρινά εντόσθια, ρύζι και μπαχαρικά γεμισμένα σε χοιρινό έντερο. Δυτική στερεά Ελλάδα κυρίως αλλά και αλλού.

Κάτι παραπλήσιο τρώμε στη Ρούμελη, το λέμε μπουμπάρι.

 

[gkalla]

Κάτι παραπλήσιο τρώμε στη Ρούμελη, το λέμε μπουμπάρι.

Εεε Ρούμελη είναι κι εκεί που λέω εγώ.

 

[mariath]

Εεε Ρούμελη είναι κι εκεί που λέω εγώ.

Ας το πω ανατολική Στερεά Ελλάδα για πιο σωστά.

 

[Viaggi]

Μπουμπάρι δοκίμασα κάποτε στην (Ευρωπαϊκή) Γορτυνία με εντόσθια από χοιρινό και πλιγούρι. Το έφτιαχναν τη περίοδο των Χριστουγέννων.

 

[Sassenach77]

Η "γαστριμαργία" δεν είναι για μένα το πρωταρχικό κριτήριο επιλογής ταξιδιωτικού προορισμού, βασικά δεν αποτελεί καν κριτήριο επιλογής ταξιδιωτικού προορισμού, αλλά καθαρά απο περιέργεια, όπως άλλωστε είμαι περίεργη και για άλλα πράγματα ταξιδιωτικά, δοκιμάζω εθνικά, ντόπια, πατροπαράδοτα ή όπως αλλιώς θέλετε να τα πείτε, πιάτα και κουζίνες.

* Ας ξεκινήσω με αυτή που την έχω πιο πρόσφατη και είναι η Γαλλική.
Δύο βδομάδες στη Γαλλία, κάθε φορά που ερχόταν η ώρα για φαγητό έβλεπα μπροστά μου βούτυρο! Είτε πάνω στο πιάτο μου, είτε ως "απαραίτητο", όπως κατάλαβα τελικά, συνοδευτικό του ποτού στο τραπέζι ή και του φαγητού. Οποιουδήποτε φαγητού λέμε.... Εμένα αυτό με χάλασε! Έχει να μπει βούτυρο στο σπίτι μου πολλά χρόνια και η τόσο συχνή παρουσία του στη γαλλική κουζίνα με ξένισε.....
Ένα δεύτερο μείον στη γαλλική κουζίνα για μένα είναι τα πάρα πολλά τηγανιτά και μάλιστα άσχημα τηγανισμένα.....παράδειγμα όλες οι πατάτες που έρχονταν ήταν σχεδόν καμένες, τις τσουρούφλιζαν κυριολεκτικά! Μπλιάχ....
Πάμε στα ψητά κρέατα τώρα. Είχα διαβάσει οτι για να μην κολυμπάει στο αίμα το ψητό κρέας αλλά να είναι ελαφρώς κόκκινο πρέπει να τους πεις να είναι καλά ψημένο και αυτό έκανα. Τα ψητά τα τρώω έτσι όπως μου τα έφερναν. Όχι καρβουνιασμένα αλλά ούτε ωμά όμως ώστε να τρέχει το αίμα στο πιάτο. Μέχρι εδώ όλα καλά και είναι αυτό που μου άρεσε στη γαλλική κουζίνα. Το κακό ήταν οτι έκαναν κριτική στο τρόπο ψησίματος που ζητούσα. Έπαιρναν παραγγελία και μόλις έλεγα "καλά ψημένο" υπήρχε αντίδραση, η οποία είτε ήταν κάποια γκριμάτσα στη μούρη τους (το πιο ελαφρύ) μέχρι κανονική επίπληξη του στυλ: "Ω θεέ μου τι είναι αυτό που παραγγέλνεις" που μου είπε ένας στη Τουλούζη, για να πάρει την πρέπουσα απάντηση "Άσε το θεό, ποιος νοιάζεται γι αυτόν, η αμαρτία είναι καλύτερη". Ε ναι, δεν άντεξα, του το 'πα του κάφρου που θα μου πει και πως θα φάω Τον συγχώρησα όμως γιατί έφαγα καλά!
Δοκίμασα φυσικά Καζουλέ με πάπια και ήταν το πιο νόστιμο πιάτο που έφαγα στη Γαλλία! Φουαγκρά, συκώτια και μαλακίες δεν δοκίμασα, γιατί γενικώς δεν τα πάω καλά με αυτά. Τα τρώω μόνο όταν είναι ανάγκη να τα φάω.
Τέλος, όσον αφορά τα γλυκά, δοκίμασα μιλφέιγ και δεν μου άρεσε το "μανίσιο". Μου αρέσει πιο πολύ η "μπόμπα" εκδοχή που κάνουμε εμείς, αν και γενικά δεν τρελαίνομαι για τα "λευκά" γλυκά. Σοκολάτα και όποιον πάρει ο χάρος είμαι!!!! Κρουασάν έφαγα απο supermaket μόνο, οπότε δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί καλό δείγμα. Ήταν νόστιμα όμως. Μακαρόν, σακαρόν και τα συναφή δεν....
Γενικά ήταν μέτρια η συνολική εμπειρία του φαγητού, οπότε ψηφαλάκι εδώ δεν έχει......

*Ας πιάσω την επόμενη σε σειρά, τη Γερμανική.
Για να πω την αλήθεια εκτός απο τα γνωστά λουκάνικα και τα σνίτσελ, δεν έχω καταλάβει τι άλλο αποτελεί την γερμανική κουζίνα και δεν το έχω ψάξει κιόλας. Η καλύτερη εμπειρία φαγητού που είχα στη Γερμανία ήταν στο Μόναχο και ήταν τα λουκάνικα που έφαγα εκεί, τα οποία δεν είχαν καμία σχέση με αυτό το βάρστ ή όπως αλλιώς λέγεται, που βλέπω στο διαδίκτυο και όλοι λέτε. Ήταν καλομαγειρεμένα, όχι αλμυρά (πολύ σημαντικό αυτό για μένα), με σωστή δόση μπαχαρικών και πεντανόστημα! Δυστυχώς δεν θυμάμαι τι ακριβώς είχα παραγγείλει τότε, είχα πάρει δύο ήδη και το ένα απο αυτά ήταν με ανοιχτόχρωμο κρέας, σχεδόν λευκό. Τα έφαγα σε ένα απο τα πολλά κελάρια του Μονάχου! Το σνίτσελ που είχα φάει ήταν μέτριο....έχω φάει πολύ πιο νόστιμο σνίτσελ στην Αυστρία. Πιο βόρεια στη Γερμανία έχω δοκιμάσει μόνο βάρστ. Αυτά.
Εκτός απο κάτι κέικ που ξέρω οτι έχει η Γερμανία, αλήθεια ποια άλλα γλυκά είναι γερμανικά;....
Γενικά κάτω του μέτριου συνολικά, βάσικα της αρεσκείας μου περισσότερο και όχι οτι έχω και το καλύτερο δείγμα, οπότε αφήνω ένα παράθυρο ανοιχτό και εννοείται δεν έχει ψηφαλάκι εδώ.

Ας πάω στην Ισπανική κουζίνα τώρα.
Τα Τάπας και οι Τορτίγιες είναι τσιμπολογήματα για μένα και συνοδευτικά για ποτό. Παρόλα αυτά όσα έχω φάει στην Ισπανία ήταν πολύ νόστιμα. Αυτό που έχω τσακίσει στην κυριολεξία σε αυτή τη χώρα είναι οι Παέγιες, είτε με θαλασσινά είτε με κοτόπουλο και όντως είναι πολύ ωραίο φαγητό. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για μένα!....Έχω δοκιμάσει και Γκαζπάτσο, στη Γαλλία όμως και πιο συγκεκριμένα στο Φουά, αλλά ήταν απλά οκ. Για καλοκαίρι και σε μεγάλες ζέστες θα το ξαναέτρωγα, αλλά μέχρι εκεί.
Τα αλλαντικά τους έχουν μεγάλη ποικιλία και γευστικό ενδιαφέρον, οπότε η Ισπανία έχει ένα πόιντ εδώ για μένα, αλλά δεν έχω δείγμα απο τα τυριά τους, τα οποία αγνοώ ως στιγμής....δεν το έχω ψάξει πολύ αυτό για να πω την αλήθεια...
Απο γλυκά έχω δοκιμάσει τα Τσούρος μόνο και τα θεωρώ μέτρια γιατί δεν μου αρέσουν τα τηγανιτά γλυκά. Αν δεν υπήρχε η αμαρτωλή σοκολάτα στη μέση θα τα αναθεμάτιζα....τυχερά είναι που δεν το κάνω!
Γενικά μου έχει μείνει ως στιγμής ως μέτρια σε ποικιλία η ισπανική κουζίνα, αν και έχω ένα κενό στα ψαρικά τους που θα καλύψω σε επόμενες επισκέψεις, οπότε ψηφαλάκι και εδώ γιόκ!

Έμειναν δύο κουζίνες για ψήφο. Ας πω πρώτα για την Ελληνική.
Πολύ πλούσια κουζίνα σε γενικές γραμμές! Τι να πρωτοπιάσεις, τα λαδερά; Τις σούπες; Τα ψητά; Τα ψαρικά; Τα θαλασσινά; Τα αλλαντικά και τα τυριά; Τις πολλές και ποικίλες τοπικές κουζίνες; Τα γλυκά; Έχει τόσο πλούτο, που εμένα μου τη δίνει στο εγκέφαλο!.... Δεν μου αρέσει αυτή η πολυπλοκότητα, τα πολλά "φαντεζί" πράγματα και το "μπέρδεμα" στο φαγητό, όπως δεν μου αρέσουν αυτά και σε πολλές άλλες εκφάνσεις της ζωής.....

Γι αυτό η ψήφος μου θα πάει στην Ιταλική κουζίνα. Είναι απλή και συγχρόνως πεντανόστιμη! Έχει πολλές επιρροές απο την Ελληνική κουζίνα και όχι μόνο, όπως άλλωστε έχει επιρροές και η ελληνική κουζίνα απο την ιταλική, χωρίς να έχει όμως αυτή τη "φορτικότητα"..... Δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω και δεν με απασχολεί κιόλας να το δικαιολογήσω περισσότερο! Θα μπορούσα να γράψω πολλά γι αυτές τις δύο κουζίνες, αλλά δεν θα το κάνω.

 

[Delmem38110]

έζησα να το ακούσω και αυτό.
ότι η ιταλική κουζίνα έχει επιρροές από την ελληνική και μάλιστα πολλές.
θα γίνει έκρηξη στον Βεζούβιο στην Αίτνα και στο Στρόμπολι ταυτόχρονα.

 

[thanos75]

Τα γλυκά; Έχει τόσο πλούτο, που εμένα μου τη δίνει στο εγκέφαλο!.... Δεν μου αρέσει αυτή η πολυπλοκότητα, τα πολλά "φαντεζί" πράγματα και το "μπέρδεμα" στο φαγητό, όπως δεν μου αρέσουν αυτά και σε πολλές άλλες εκφάνσεις της ζωής.....

Την αυθεντική (ή αν θέλεις "παραδοσιακή") ελληνική κουζίνα ποτέ δεν την έβρισκα περίπλοκη ή πολύπλοκη-ίσα ίσα πάντα τη θεωρούσα απλή και ουσιαστική στις γεύσεις της (με εξαίρεση ίσως ελάχιστα πιάτα). Είναι μια κουζίνα που πάντα καταλαβαίνεις την πρώτη ύλη που τρως, χωρίς να έχει πολλές ή βαριές σάλτσες που "καπελώνουν" τη γεύση, ή πολλά υλικά μαζί. Η πολυπλοκότητα αποτελεί μάλλον "πείραγμα" των Ελλήνων "νεομαγείρων" (ας τους πούμε chef για να μην τους χαλάσουμε χατήρι) που σταδιακά νοιώθω ότι την κατακρεουργούν προσθέτοντας σε πολλές περιπτώσεις αχρείαστα υλικά. Είδα π.χ. σε εστιατόριο πρόσφατα πιατο "τσιγαριστά χόρτα με αυγά μάτια" (τα αυγά από πάνω) και έφριξα! Αφήστε βρε ηλίθιοι τις βιταμίνες των χόρτων ελεύθερες- πέρα από ελαιόλαδο και λεμόνι δεν θέλουν τίποτα άλλο!!!
Πάντως όσον αφορά τα γλυκά, προσωπικά θεωρώ ότι παρ'όλο που η ελληνική κουζίνα είναι τόσο πλούσια σε πιάτα, η ζαχαροπλαστική θεωρώ ότι παραδοσιακά ποτέ δεν ήταν ισχυρό της στοιχείο. Τα πιο πολλά γλυκά στην Ελλάδα, στην πραγματικότητα είναι "αντιδάνεια" από άλλες κουζίνες. Σχεδόν όλα τα σιροπιαστά έχουν προέλευση αραβική ή ευρύτερα μεσανατολίτικη, ενώ τα πιο πολλά κρεμοειδη/σοκολατοειδή είναι μάλλον δανεικές "παραλλαγές" από Γαλλία ή Ιταλία. Τα μόνα γλυκά που μπορώ να σκεφθώ ως γηγενή του ελλαδικού χώρου είναι το σάμαλι, οι κουραμπιέδες, και τα γλυκά του κουταλιού (εάν υπάρχουν κι άλλα, διορθώστε με φυσικά). Βέβαια με τόσους αιώνες οθωμανικής κατάκτησης είναι λογικό και γλυκά όπως οι μπακλαβάδες, και τα γαλακτομπούρεκα πια να θεωρούντα ελληνικά (και ειδικά όταν γίνονται με ελληνικές ΠΟΠ πρώτες ύλες- π.χ. μπακλαβάς με φιστίκι Αιγίνης)

 

[Sassenach77]

Την αυθεντική (ή αν θέλεις "παραδοσιακή") ελληνική κουζίνα ποτέ δεν την έβρισκα περίπλοκη ή πολύπλοκη-ίσα ίσα πάντα τη θεωρούσα απλή και ουσιαστική στις γεύσεις της (με εξαίρεση ίσως ελάχιστα πιάτα). Είναι μια κουζίνα που πάντα καταλαβαίνεις την πρώτη ύλη που τρως, χωρίς να έχει πολλές ή βαριές σάλτσες που "καπελώνουν" τη γεύση, ή πολλά υλικά μαζί. Η πολυπλοκότητα αποτελεί μάλλον "πείραγμα" των Ελλήνων "νεομαγείρων" (ας τους πούμε chef για να μην τους χαλάσουμε χατήρι) που σταδιακά νοιώθω ότι την κατακρεουργούν προσθέτοντας σε πολλές περιπτώσεις αχρείαστα υλικά. Είδα π.χ. σε εστιατόριο πρόσφατα πιατο "τσιγαριστά χόρτα με αυγά μάτια" (τα αυγά από πάνω) και έφριξα! Αφήστε βρε ηλίθιοι τις βιταμίνες των χόρτων ελεύθερες- πέρα από ελαιόλαδο και λεμόνι δεν θέλουν τίποτα άλλο!!!

Συμφωνώ με αυτό που λες για την "τάση" και "νοοτροπία" των νέων μαγείρων/σών και κατ' επέκταση της σημερινής ελληνικής κουζίνας, αλλά η πολυπλοκότητα της κατα τη γνώμη μου δεν είναι μόνο στη χρήση πολλών υλικών, που και εκεί είναι μερικές φορές, αλλά κυρίως στη παρασκευή των συνταγών. Παράδειγμα, υπάρχουν πολλά ελληνικά φαγητά που θέλουν πολύ χρόνο για τη παρασκευή τους, πολλές φορές και πάνω απο 24ωρο. Έχεις μαγειρέψει ποτέ ντολμαδάκια;! Με τη προϋπόθεση βέβαια να μαγειρεύεται το φαγητό κατα το παραδοσιακό τρόπο και όχι με "έτοιμες λύσεις".

Πάντως όσον αφορά τα γλυκά, προσωπικά θεωρώ ότι παρ'όλο που η ελληνική κουζίνα είναι τόσο πλούσια σε πιάτα, η ζαχαροπλαστική θεωρώ ότι παραδοσιακά ποτέ δεν ήταν ισχυρό της στοιχείο. Τα πιο πολλά γλυκά στην Ελλάδα, στην πραγματικότητα είναι "αντιδάνεια" από άλλες κουζίνες. Σχεδόν όλα τα σιροπιαστά έχουν προέλευση αραβική ή ευρύτερα μεσανατολίτικη, ενώ τα πιο πολλά κρεμοειδη/σοκολατοειδή είναι μάλλον δανεικές "παραλλαγές" από Γαλλία ή Ιταλία. Τα μόνα γλυκά που μπορώ να σκεφθώ ως γηγενή του ελλαδικού χώρου είναι το σάμαλι, οι κουραμπιέδες, και τα γλυκά του κουταλιού (εάν υπάρχουν κι άλλα, διορθώστε με φυσικά). Βέβαια με τόσους αιώνες οθωμανικής κατάκτησης είναι λογικό και γλυκά όπως οι μπακλαβάδες, και τα γαλακτομπούρεκα πια να θεωρούντα ελληνικά (και ειδικά όταν γίνονται με ελληνικές ΠΟΠ πρώτες ύλες- π.χ. μπακλαβάς με φιστίκι Αιγίνης)

Έχεις δίκιο για τα γλυκά. Η ελληνική κουζίνα είναι κυρίως "αλμυρή". Να μην ξεχνάμε όμως οτι η αρχαία ελληνική κουζίνα, που χαρακτηρίζονταν για την απλότητα της, έφτασε και στις ελληνικές αποικίες και επηρέασε άλλες κουζίνες που σήμερα καυχιόνται για την λιτότητα τους, αλλά και επηρεάστηκε απο άλλες που με τη σειρά τους είχαν άλλες επιρροές και έτσι σήμερα (όπως πολύ όμορφα είπες αγαπητέ) έχουμε πχ γλυκά Πολίτικα ως Ελληνικά.

Οι κουζίνες των λαών είναι μέρος του πολιτισμού τους και πολλές φορές χάνονται πίσω στους αιώνες στα αμέτρητα αλισβερίσια των εθνών. Είναι μια οπτική που μου αρέσει περισσότερο απο το να μιλάω για συνταγές και "chefs" μόνο....

 

[thanos75]

πολλές φορές και πάνω απο 24ωρο. Έχεις μαγειρέψει ποτέ ντολμαδάκια;! Με τη προϋπόθεση βέβαια να μαγειρεύεται το φαγητό κατα το παραδοσιακό τρόπο και όχι με "έτοιμες λύσεις".

Έχεις απόλυτο δίκιο. Η ελληνική κουζίνα έχει πιάτα που μπορεί να μην είναι πολυπλοκα ως προς τα υλικά (π.χ. τα ντολμαδάκια δεν είναι γευστικά περίπλοκο φαγητό), είναι όμως άκρως "μπελαλίδικα" στον τρόπο παρασκευης τους. Πολύ καλό και χαρακτηριστικά παράδειγμα τα ντολμαδάκια που ανέφερες (είτε με λάχανο, είτε με αμπελοφυλλα), τα κολοκυθάκια γεμιστά με αυγολέμονο, αλλά και ο μουσακάς (ειδικά αν περνάς την μελιτζάνα και το κολοκυθάκι πρώτα από το τηγάνι)