Μαρόκο Η επιβίωση

[dim kyr]

Αυριο θα γράψω και την συνέχεια...

 

[ΕΡΣΗ]

O.Κ.
Μη μας ξεχάσεις όμως και νταλακιάσουμε στη ζέστη!

 

[fever1863]

ωραια...περιμενουμε με ανυπομονησια....!

 

[dim kyr]

Αυριο φίλοι μου, αύριο θα είναι το αποκορύφωμα!

 

[dim kyr]

Το πρώτο προβληματάκι ήταν ότι αυτό το ξενοδοχείο-στολίδι για την πόλη, ήταν κομματάκι μακρυά. Το site του ξενοδ. έλεγε (1ο ψέμα) ότι είναι εύκολο να το προσεγγίσεις, είτε με τα πόδια 10 λεπτά περπάτημα (2ο ψέμα), είτε με ταξί τα οποία είναι συνέχεια διαθέσιμα (3οψέμα και ακόμα δεν πήγαμε). Φωνάζουμε τον κο Καντερέ να τον ρωτούσουμε πως θα βρούμε ένα ταξί. Μας είπε (?). Αλλά δεν..
Κάναμε κύκλους, κάναμε βόλτες, γιατί μην ξεχνάτε, είχαμε ξυπνήσει στις 4 το πρωι ένεκα Ιμάμη, ταξιδέψαμε με την Κοκό σανέλ επί 5 ώρες, η θερμοκρασία χτύπαγε κόκκινο, σέρναμε και το παιδί-βαλίτσα ε! πως να το κάνουμε μια βολτίτσα στον κλίβανο σε αναζωγονεί. Τελικά μετά από 23 κύκλους , 2 λιποθυμίες και 3-4 απόπειρες αυτοκτονίας βρίσκουμε κάτι σαν πιάτσα. Περιμέναν γύρω στα 10-12 άτομα όλοι ντόπιοι εννοείται, ταξί. Μπαίναν όλοι μαζί 43 άτομα την φορά και μετά όταν γεμίζε έφευγε προς άγνωστα μέρη. Στηθήκαμε και εμείς , αλλά μας έκλεβαν όλο την σειρά. Ταξί ερχόταν κάθε 10 λεπτά περίπου, ένα την φορά (μάλλον το ίδιο μην ε'ιμαστε πλεονέκτες). Κλεψε-κλέψε όλοι ΄φεύγαν και εμείς εκεί. Φρουροί στα ανάκτορα. Ρούπι. Γραμμούλα. Στο τέλος γίναμε θρασείς (!) και μπουκάρουμε πρώτοι σε ένα ταξί, μπαίνουν μαλλιοκούβαρα και κάτι μπούργκες, κάτι μαντίλες, κάτι εξωγήινοι και κάτι πυροσβέστες. Πρόβλημα. Ο δικός μου κάθησε δίπλα από μια κοπελίτσα ντόπια και έπρεπε να ξαναβγούμε για να ανασυνταχθούμε. Οι άντρες δίπλα σε άντρες και οι γυναίκες δίπλα στις γυναίκες, για να μην υπάρξει ηθικό θέμα. Αφού βγήκαμε και μπήκαμε 34 άνθρωποι 2-3 φορές, ξεκινάμε. Του λέμε που θέλουμε να πάμε (μειδίασε ο σοφέρ ή μου φαίνεται? μπα ιδέα μου) και όντως μετά από λίγο φθάνουμε. Αντικρύζουμε για πρώτη φορά το καμάρι της πόλης. Εξαίσιο!!! θα έλεγε ο Στηβ Γουόντερ. Χρωματάκι στους εξωτερικούς τοίχους ροζ, κάτι αφρικάνικα καραγκιοζιλίκια-διακοσμητικά και γενικά σαν σούργελο αλλά όχι και ότι χειρότερο έχουν δει τα μάτια μου. Ας μπούμε. Και μπαίνουμε. Στο χαλάκι μπροστά της ρεσεψιόν (το πρόσεξα) είχε μετακομήσει η Σαχάρα μη σας πω και η έρημος Γκόμπι μαζί. Δεν βαρυέσαι, η έρημος δίπλα, λογικό είναι. Πλησιάζουμε τον ρεσεψιονίστ και του λέμε αν έχει δωμάτιο, λες και υπήρχε περίπτωση να είχε ξεπουλήσει. Ναι , ναι, φυσικά. Κάνουμε τα όρνια chek-in γρήγορα γρήγορα μην χάσουμε το κελεπούρι. Μέχρι να συμπληρώσουμε την χαρτούρα, χαζεύω τον γύρωθεν χώρο. Βρωμιά, σαπίλα, εγκατάλειψη, αταξία, κακογουστιά, και άλλοι 32 χαρακτηρισμοί που δεν μπορώ να γράψω. Ευελπιστώντας ότι το δωμάτιο ίσως ήταν καλύτερο (χαχχαχχα!!! λέω κάτι ωραία και εγώ ώρες) μας δίνει ένα κλειδί που το μπρελόκ του ζύγιζε όσο μια μπετονιέρα και μας λέει το νούμερο του δωματίου τουρτί. Τωρα πείτε μου εσείς ειλικρινά τι καταλαβαίνετε. Τι είναι το τουρτί? Ε λέμε θα το βρούμε, πάμε επάνω, φυσικά δεν το βρήκαμε, κατεβαίνουμε κάτω ξαναρωτάμε μας λέει το τουρτί του, ανεβαίνουμε ψάχνουμε δεν βρίσκουμε κανένα τουρτί ή έστω τουρσί , ξανά κάτω , ξανά συγγνώμη κύριε τι λέτε? πάλι τουρτί και στο τέλος ...... τα πήρε ο τύπος!!! Εντάξει δεν έχουμε κάνει στο Μπάκιγχαμ αλλά όταν ακούμε τουρτί με αραβική προφορά ε! πως να το κάνουμε φταίμε? Τελικά για την ιστορία ο φίλος ήθελε να πει θερτίν. Μέχρι και εκεί άτυχοι! Ενα ξενοδοχείο άδειο, και εμάς μας έδωσαν το δωμάτιο με το νούμερο 13!!!!! Και δεν έχουμε ξαναρθεί στην πόλη για να πεις ότι έχουμε προηγούμενα! Δεν τον ξέρουμε τον άνθρωπο. Τέλος πάντων να μην σας κουράζω πάμε να δούμε το παλάτι μας. Χαχαχαχαχαχα. αυτό δεν είναι δωμάτιο, είναι ανέκδοτο. Θα μπορούσα να δώσω γλαφυρή περιγραφή αλλά δεν θέλω. Θα είμαι σύντομη γιατί δεν θέλω να υποφέρω. Για μπουντουάρ (λέμε τώρα) είχε ένα θρανίο , ναι ναι καλά διαβάσατε θρανίο σαν τα δικά μας, για καρεκλάκι φαντάζεστε, -ήταν σετάκι- καρέκλα θρανίου. Πάνω από την πόρτα είχε κάτι σαν παράθυρο (χωρίς κουρτίνα, όλα στην θεα) το οποίο εκτεινόταν σε όλο το μήκος του δωματίου που έβλεπε στις κοινές τουαλέτες, με τις ντουζιέρες μάλιστα ανοιχτές χωρίς διαχωριστικά. Εχουμε φθάσει στο 65478ο ψέμα και ακόμη εξερευνώ. Τα κρεββάτια δύο τον αριθμό είχαν κάτι σεντόνια τόσο βρώμικα που νόμιζες ότι έχει ξαπλώσει ένα καραβάνι από καμήλες, μην σας πω είχαν ζευγαρώσει κιόλας πάνω τους. Φτάνει δεν αντέχω άλλη περιγραφή. Είναι πολύ ψυχοφθόρο!!! Λίγο ακόμη γιατί θα πάρω χάπια. Και θα φροντίσω να είναι και ληγμένα! Στον απέναντι τοίχο βρίσκεται ένα παράθυρο. Λέω κάτσε μήπως τουλάχιστον έχει ωραία θέα (χαχαχαχαχαχ άστο καλό πόνεσε η κοιλιά μου). Τότε το θεωρούσα πιθανό γιατί μια φορά σε ένα νησάκι στην Νότια Κινεζική Θάλασσα στην Ταυλάνδη, είχαμε πετύχει ένα άλλο κελεπούρι αλλά είχε θέα φοβερή! Και είπα μήπως σταθώ τυχερή και το ανοίγω. Και βλέπω. Και κλείνω. Και αφήνω ασχολίαστο τον ακάλυπτο χώρο του καμαριού της Ουαρζαζάτ και τα σκουπίδια του, και την μπόχα του. (συνεχίζεται.. αν βρω κουράγιο γιατί αυτό το θέμα με εξολοθρεύει...)

 

[meli]

Xα,χα,χα!!
Ξαναγυρισα και παρακολουθωωωω.......

 

[dim kyr]

Αραγε θα κοιμηθούμε στο καμάρι της Ουαρζαζάτ? Meli μάντεψε!!

 

[meli]

Ουτε κουβεντα!!!

 

[dim kyr]

Εχασες!!!!!!!!!!!!!!

 

[meli]

Τι??? δεν κοιμηθηκατε τελικα στο δωματιο 13???
Με απογοητευεις....
Βρηκατε καλυτερο???

 

[dim kyr]

Συγγνώμη. Παρανόηση. Ασφαλώς και κοιμηθήκαμε!!! Αφήνεις τέτοιο κελεπούρι? Αν και αυτό δεν ήταν ύπνος.........

 

[meli]

Ετσι σε θελω!!!
Κι εγω ακομα τον θυμαμαι τον υπνο σε αυτη την πολη-φανατσμα!! Τον υπνο-ντουζ ιδρωτα θελω να πω!