_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.237
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11ο – 9η ΗΜΕΡΑ
Ακόμα μια μέρα πιο κοντά στον επίλογο του ονείρου αυτού - είχε ξημερώσει Πέμπτη. Όσο και αν φοβόμασταν το τέλος αυτό, το ότι ίσως το όνειρο να μετατρεπόταν σε εφιάλτη σε λιγότερο από δυο μέρες που έφτανε η μέρα της αναχώρησής μας, η σκέψη αυτή παρέμενε εκεί, σα φωτοστέφανο που περικύκλωνε τα κεφάλια μας. Η ημέρα αυτή είναι προγραμματισμένη για το Buffalo, με στόχο να βρεθούμε σε έναν από τους πιο γνωστούς καταρράκτες του κόσμου, τους καταρράκτες του Νιαγάρα.
Το μόνο που χρειάζεστε για μια τέτοια εκδρομή είναι να έχετε αγοράσει νωρίτερα τα εισιτήρια για να μην έχετε αυτό το άγχος. Από Νοέμβρη έως Μάρτιο δεν υπάρχουν πλοιάρια για βόλτα πίσω από τους καταρράκτες, οπότε μόνο απολαμβάνετε τη θέα από πάνω. Φυσικά, η εκδρομή αν πάτε και επιστρέψετε αεροπορικώς προς και από Buffalo, μπορεί να γίνει αυθημερόν. Υπολογίστε κάτι παραπάνω από 1 ώρα πτήσης, περίπου 75 λεπτά με λεωφορείο μέχρι τα σύνορα, όση ώρα θέλετε να μείνετε στους καταρράκτες (τουλάχιστον όμως 2-3 ώρες) και το αντίστροφο, ώστε να μπορείτε να κάνετε την αγορά των αεροπορικών εισιτηρίων και να μην έχετε κάποιο πρόβλημα με την ώρα.
Η πτήση και πάλι με την US Airways ήταν περίπου στις επτά και μισή το πρωί. Παρά τις επιφυλάξεις μας από τη προηγούμενη πτήση όταν επιστρέφαμε από τη Βαλτιμόρη, αυτή τη φορά όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Το κατάλευκο σκηνικό είχε στηθεί και μας περίμενε να γίνουμε μέρος της γιορτής. Χωρίς δισταγμό μπήκαμε στον χορό των νιφάδων χιονιού και είχε προαναγγελθεί ότι θα ακολουθούσε ακόμα μία υπέροχη μέρα.
Το χιονισμένο Buffalo
Κάνοντας μια παύση στον γρήγορο ρυθμό που τα βήματά μας είχαν πάρει, ρωτήσαμε στις πληροφορίες του αεροδρομίου με ποιόν τρόπο θα πάμε στους καταρράκτες. Πληρώσαμε περίπου δέκα δολάρια και οι τέσσερις για το εισιτήριο του λεωφορείου και χρειάστηκε να κάνουμε ενδιάμεση στάση για να αλλάξουμε λεωφορείο ώστε να φτάσουμε στον προορισμό μας. Το δεύτερο λεωφορείο ήταν μια μικρή έκπληξη για εμάς. Ήμασταν οι μόνοι λευκοί επιβάτες και όσοι άλλοι μπήκαν ήταν σκούρου χρώματος. Η έκπληξη ήταν στο ότι μας κοίταζαν συνεχώς και επίμονα, τόσο που σκεφτήκαμε ότι πρέπει να ήμασταν οι πρώτοι λευκοί που μπήκαμε στη συγκεκριμένη γραμμή που κάνει το λεωφορείο, εδώ και χρόνια.
Εβδομήντα πέντε λεπτά διαρκεί όλη η διαδρομή περίπου, υπολογίζοντας και την αλλαγή λεωφορείου που κάναμε. Τόσα λεπτά χρειάστηκαν για να φτάσουμε από το αεροδρόμιο στον προορισμό μας για εκείνη τη μέρα. Δε θα απελευθερωνόμασταν από τη νευρικότητα που μας διακατείχε, μέχρι να περάσουμε τα σύνορα. Όσο να’ ναι, μπαίναμε σε άλλη χώρα και ίσως κάτι να μην είχαμε προβλέψει.
Βρεθήκαμε στο γραφείο που γίνεται ο έλεγχος διαβατηρίων και πολύ απλά και πάλι γρήγορα, έγινε έλεγχος διαβατηρίων από την υπάλληλο, απειροελάχιστες τυπικές ερωτήσεις και τόσο απλά σφραγίστηκε το διαβατήριο μας με το σήμα του Καναδά.
Σαν πεζοπόρος στον χιονιά αισθάνθηκα περνώντας τη γέφυρα που ενώνει τις δύο χώρες. Το κρύο ήταν τσουχτερό, ο αέρας υπερβολικά δυνατός και τα πανωφόρια που φορούσαμε αποδείχτηκαν λίγα για να μας κρατήσουν ζεστούς. Αυξήσαμε ταχύτητα, παρά την αντίσταση του ανέμου και βρεθήκαμε στην καναδική πλευρά, εκεί που η θέα για τους καταρράκτες είναι καλύτερη.
Περπατήσαμε αργά, απολαμβάνοντας τη βόλτα στην όχθη του ποταμού που ακολουθείται από τον καταρράκτη. Η συννεφιά ήταν ότι ακριβώς χρειαζόταν για να δημιουργηθεί ένα μελαγχολικό σκηνικό. Νομίζαμε πως τα είχαμε δει όλα, μέχρι που φτάσαμε στο σημείο που δημιουργείται ο καταρράκτης. Η φήμη που έχει η ορμή επιβεβαιώνεται. Είναι τόσο δυνατή, που κάνει τον επισκέπτη να κρατιέται σφιχτά από τα κάγκελα που βρίσκονται στο σημείο. Για άλλη μια φορά αντιλήφθηκα το μεγαλείο της φύσης.
Οι καταρράκτες, όπως φαίνονται απο την Καναδική πλευρά
Η εκδρομή ήταν μονοήμερη και παρά τα δυνατά συναισθήματα που είχαμε εκείνη τη στιγμή, ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Εισακούστηκαν οι προσευχές μου, σκέφτηκα όταν πέρασα τη γέφυρα για να επιστρέψω και το κρύο δεν ήταν πια τόσο βασανιστικά τσουχτερό. Τόσο πολύ είχε κοπάσει και ο άνεμος, που στάθηκα και για φωτογραφία ακριβώς στο μέσο της γέφυρας, στο σημείο που υπάρχει μια νοητή γραμμή να ενώνει τις δύο χώρες και βρίσκεται γερά κολλημένη η χρυσαφί επιγραφή, που αναφέρει αυτό ακριβώς, πως βρισκόμαστε σε δύο χώρες ταυτόχρονα.
Το σημείο που η νοητή γραμμή ενώνει (ή χωρίζει) τις δύο χώρες
Στο τέλος της γέφυρας, υπήρχε και πάλι έλεγχος διαβατηρίων και βγαίνοντας από εκεί και σε μια κρίση που όλους μαζί μας έπιασε, να ξοδέψουμε κι άλλα χρήματα, πήραμε ταξί για το αεροδρόμιο. Με το ανάλογο ‘‘παζάρι’’ που χρειάζεται σε αυτές τις περιπτώσεις και με το ταλέντο σε αυτό που οι έλληνες κατέχουν, πληρώσαμε σαράντα δολάρια ως το κτίριο αναχωρήσεων του αεροδρομίου του Buffalo.
Δεν υπήρχε λόγος να αγχωθούμε για το τι θα κάνουμε μόλις επιστρέψουμε στη Νέα Υόρκη. Ήταν νωρίς ακόμα και πολλά είχαν μείνει που δεν είχαμε ακόμα δει ή κάνει. Η Τούλα και η Ζίνα και πάλι κανόνισαν το πρόγραμμά τους, προσαρμοσμένο στον δικό τους μοναδικό, μαγικό κόσμο. Εγώ και ο Νίκος αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το ναό του Αγίου Πατρικίου και το TopoftheRock.
Συνδυάστε την επίσκεψη αυτών των δύο μαζί, γιατί βρίσκονται σε πολύ κοντινή απόσταση μεταξύ τους.
Ο Ναός είναι μεγαλειώδης, ένα περίτεχνο κτίριο στο κέντρο της πόλης, να ξεχωρίζει από τα πανύψηλα, ίσια, μοντέρνα κτίρια που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για αυτά τα χαρακτηριστικά τους. Παρά το κρύο αφού ο ήλιος έχει πέσει και η ζέστη έχει εξασθενήσει, δεκάδες επισκέπτες μπαινοβγαίνουν ασταμάτητα από τις πολλές εισόδους και εξόδους που σε όλες τις πλευρές έχει ο ναός.
Το εσωτερικό του ναού
Σειρά είχε το Top of the Rock. Είχα μελετήσει αρκετά για το ταξίδι και από το φόρουμ οι περισσότεροι πρότειναν τον συγκεκριμένο ουρανοξύστη για καλύτερη θέα. Έτσι, ασπάστηκα την άποψή τους και περπατήσαμε προς τα εκεί, αφού τα δύο κτίρια ελάχιστα απέχουν το ένα απ’ το άλλο. Πολύς κόσμος όμως υπάρχει στους δρόμους. Πέμπτη είναι ακόμα, τι να συμβαίνει. Εντάξει, στη Νέα Υόρκη βρισκόμαστε, αλλά αυτό πάει πολύ. Μέσα από το ανθρώπινο σμήνος που βρεθήκαμε, ξεπρόβαλε το πιο ξακουστό χριστουγεννιάτικο δέντρο του κόσμου. Το δέντρο της Νέας Υόρκης. Μόλις είχαν ανάψει τα λαμπιόνια του και χιλιάδες κόσμου είχαν έρθει για να ενισχύσουν το χριστουγεννιάτικο πνεύμα στο οποίο ήδη βρίσκονταν. Τώρα τους δικαιολογώ, καταλαβαίνω γιατί υπάρχει τόσο πλήθος εδώ πέρα.
Σταθήκαμε πάνω από το παγοδρόμιο λίγα λεπτά πριν ξεκινήσουμε για την κορυφή του TopoftheRockπου στην πόλη των εκπλήξεων, άλλη μία πήρε σειρά. Όλες οι κωνικές δέσμες φωτός που έπεφταν στην λευκή πλάκα του παγοδρομίου έσβησαν και ένα ζευγάρι έμεινε μέσα μονάχα. Ακολούθησε μια πρόταση γάμου, υπό το φώς που μόνο τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια έδιναν. Τα χειροκροτήματα και οι κραυγές του κόσμου που βρισκόταν ήδη τριγύρω, γέμισαν όσο κενό ίσως είχε απομείνει στα αυτιά μας.
Με την απορία αν δέχτηκε τη πρόταση ή αν αρνήθηκε η σύντροφος, κόψαμε εισιτήριο για τον 67ο όροφο του ουρανοξύστη, περίπου στα είκοσι πέντε δολάρια. Ο ανελκυστήρας ανεβάζει τους επισκέπτες στον 67ο όροφο, αλλά ανεβαίνοντας λίγα σκαλοπάτια, φτάσαμε κι εμείς στον 70ο όροφο, στην κορυφή δηλαδή του πανύψηλου κτιρίου. Τώρα πρέπει να βρω λόγια να περιγράψω τη θέα, παρ’ όλο που ακολουθεί φωτογραφία για τον σκοπό αυτό.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω, ‘‘τα φώτα είναι τόσα πολλά, οι δρόμοι φτάνουν τόσο μακριά, όσο πάει το μάτι. Και τα κτίρια πανύψηλα, κρυστάλλινες μαριονέτες που κρέμονται από τον ουρανό και ταυτόχρονα κάτι τις κρατάει γαντζωμένες στη γη. Όταν βρίσκεσαι στους δρόμους της Νέας Υόρκης, νιώθεις λιλιπούτειος, τόσος δα μικρός. Και όταν βρίσκεσαι εκεί, στα 259 μέτρα πάνω από τη γη, νομίζεις πώς σου ανήκουν τα πάντα και ότι όλος ο κόσμος είναι δικός σου’’. Δέος λοιπόν είναι αυτό που ένιωσα, αφού αυτές είναι οι σκέψεις που έκανα όσο βρισκόμουν εκεί, προσπαθώντας να κρατήσω τις στιγμές αποθηκευμένες στη φωτογραφική μου μηχανή.
Πανοραμική άποψη της Νέας Υόρκης απο τον τελευταίο όροφο του Top of the Rock
Κατεβήκαμε στο υπόγειο του κτιρίου που στεγάζονται starbucks και πάλι, παράλληλα με τη νοοτροπία των αμερικάνων, πήραμε ένα καφεδάκι να ζεστάνει τη παγωμένη από το υψόμετρο ανάσα μας. Άδειασε το τραπέζι που βρίσκεται στη τζαμαρία και το πιάσαμε αμέσως. Η τύχη είναι πάλι μαζί μας, σκέφτηκα. Έτσι ήπιαμε τον αχνιστό καφέ, χαζεύοντας τις φιγούρες που προσπαθούσαν να κάνουν οι ενθουσιασμένοι παγοδρόμοι.
Όχι πολύ ώρα μετά, ήρθαν και μας βρήκαν η Ζίνα και η Τούλα. Είχαν ξεποδαριαστεί στα ψώνια. Δε μας το είπαν, αλλά η εξάντληση φαινόταν. Τόσες τσάντες ψώνια, δε γεμίζουν από μόνες τους. Αφού ξαπόστασαν λιγάκι και η ώρα είχε περάσει, αφήσαμε πίσω μας τη ζεστασιά που προσέφερε ο χώρος πίσω από τη τζαμαρία και τρέξαμε για τις φωτογραφίες κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τα χαμόγελα του κόσμου δεν έσβηναν εκείνο το βράδυ, λες και με το άναμμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου, ανάβει και ένα φώς που λούζει τις ψυχές των ανθρώπων.
Το χριστουγεννιάτικο δέντρο, στέκεται ακτινοβολόντας πάνω απο το παγοδρόμιο
Αυτή τη φορά δε θα ακολουθήσει η γνωστή πρόταση που λέει ότι πήραμε ταξί για να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Αλλά ήταν τόσες πολλές που μας τριγύριζαν…μαύρες, άσπρες, γυαλιστερές, που τελικά δεν αντισταθήκαμε στον πειρασμό και μπήκαμε σε μία. Ήταν μια μαύρη καλογυαλισμένη λιμουζίνα, αρκετά μεγάλη για να ζήσουμε για λίγο αυτή τη πολυτέλεια που γύρω μας βλέπαμε καθημερινά και αρκετά μικρή για να μας ζεσταίνει. Κάναμε μια γενναία βόλτα στο Manhattan με το πολυτελές αυτοκίνητο, προτού καταλήξουμε πάλι στο ξενοδοχείο μας.
Ακόμα μια μέρα πιο κοντά στον επίλογο του ονείρου αυτού - είχε ξημερώσει Πέμπτη. Όσο και αν φοβόμασταν το τέλος αυτό, το ότι ίσως το όνειρο να μετατρεπόταν σε εφιάλτη σε λιγότερο από δυο μέρες που έφτανε η μέρα της αναχώρησής μας, η σκέψη αυτή παρέμενε εκεί, σα φωτοστέφανο που περικύκλωνε τα κεφάλια μας. Η ημέρα αυτή είναι προγραμματισμένη για το Buffalo, με στόχο να βρεθούμε σε έναν από τους πιο γνωστούς καταρράκτες του κόσμου, τους καταρράκτες του Νιαγάρα.
Το μόνο που χρειάζεστε για μια τέτοια εκδρομή είναι να έχετε αγοράσει νωρίτερα τα εισιτήρια για να μην έχετε αυτό το άγχος. Από Νοέμβρη έως Μάρτιο δεν υπάρχουν πλοιάρια για βόλτα πίσω από τους καταρράκτες, οπότε μόνο απολαμβάνετε τη θέα από πάνω. Φυσικά, η εκδρομή αν πάτε και επιστρέψετε αεροπορικώς προς και από Buffalo, μπορεί να γίνει αυθημερόν. Υπολογίστε κάτι παραπάνω από 1 ώρα πτήσης, περίπου 75 λεπτά με λεωφορείο μέχρι τα σύνορα, όση ώρα θέλετε να μείνετε στους καταρράκτες (τουλάχιστον όμως 2-3 ώρες) και το αντίστροφο, ώστε να μπορείτε να κάνετε την αγορά των αεροπορικών εισιτηρίων και να μην έχετε κάποιο πρόβλημα με την ώρα.
Η πτήση και πάλι με την US Airways ήταν περίπου στις επτά και μισή το πρωί. Παρά τις επιφυλάξεις μας από τη προηγούμενη πτήση όταν επιστρέφαμε από τη Βαλτιμόρη, αυτή τη φορά όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Το κατάλευκο σκηνικό είχε στηθεί και μας περίμενε να γίνουμε μέρος της γιορτής. Χωρίς δισταγμό μπήκαμε στον χορό των νιφάδων χιονιού και είχε προαναγγελθεί ότι θα ακολουθούσε ακόμα μία υπέροχη μέρα.
Το χιονισμένο Buffalo
Κάνοντας μια παύση στον γρήγορο ρυθμό που τα βήματά μας είχαν πάρει, ρωτήσαμε στις πληροφορίες του αεροδρομίου με ποιόν τρόπο θα πάμε στους καταρράκτες. Πληρώσαμε περίπου δέκα δολάρια και οι τέσσερις για το εισιτήριο του λεωφορείου και χρειάστηκε να κάνουμε ενδιάμεση στάση για να αλλάξουμε λεωφορείο ώστε να φτάσουμε στον προορισμό μας. Το δεύτερο λεωφορείο ήταν μια μικρή έκπληξη για εμάς. Ήμασταν οι μόνοι λευκοί επιβάτες και όσοι άλλοι μπήκαν ήταν σκούρου χρώματος. Η έκπληξη ήταν στο ότι μας κοίταζαν συνεχώς και επίμονα, τόσο που σκεφτήκαμε ότι πρέπει να ήμασταν οι πρώτοι λευκοί που μπήκαμε στη συγκεκριμένη γραμμή που κάνει το λεωφορείο, εδώ και χρόνια.
Εβδομήντα πέντε λεπτά διαρκεί όλη η διαδρομή περίπου, υπολογίζοντας και την αλλαγή λεωφορείου που κάναμε. Τόσα λεπτά χρειάστηκαν για να φτάσουμε από το αεροδρόμιο στον προορισμό μας για εκείνη τη μέρα. Δε θα απελευθερωνόμασταν από τη νευρικότητα που μας διακατείχε, μέχρι να περάσουμε τα σύνορα. Όσο να’ ναι, μπαίναμε σε άλλη χώρα και ίσως κάτι να μην είχαμε προβλέψει.
Βρεθήκαμε στο γραφείο που γίνεται ο έλεγχος διαβατηρίων και πολύ απλά και πάλι γρήγορα, έγινε έλεγχος διαβατηρίων από την υπάλληλο, απειροελάχιστες τυπικές ερωτήσεις και τόσο απλά σφραγίστηκε το διαβατήριο μας με το σήμα του Καναδά.
Σαν πεζοπόρος στον χιονιά αισθάνθηκα περνώντας τη γέφυρα που ενώνει τις δύο χώρες. Το κρύο ήταν τσουχτερό, ο αέρας υπερβολικά δυνατός και τα πανωφόρια που φορούσαμε αποδείχτηκαν λίγα για να μας κρατήσουν ζεστούς. Αυξήσαμε ταχύτητα, παρά την αντίσταση του ανέμου και βρεθήκαμε στην καναδική πλευρά, εκεί που η θέα για τους καταρράκτες είναι καλύτερη.
Περπατήσαμε αργά, απολαμβάνοντας τη βόλτα στην όχθη του ποταμού που ακολουθείται από τον καταρράκτη. Η συννεφιά ήταν ότι ακριβώς χρειαζόταν για να δημιουργηθεί ένα μελαγχολικό σκηνικό. Νομίζαμε πως τα είχαμε δει όλα, μέχρι που φτάσαμε στο σημείο που δημιουργείται ο καταρράκτης. Η φήμη που έχει η ορμή επιβεβαιώνεται. Είναι τόσο δυνατή, που κάνει τον επισκέπτη να κρατιέται σφιχτά από τα κάγκελα που βρίσκονται στο σημείο. Για άλλη μια φορά αντιλήφθηκα το μεγαλείο της φύσης.
Οι καταρράκτες, όπως φαίνονται απο την Καναδική πλευρά
Η εκδρομή ήταν μονοήμερη και παρά τα δυνατά συναισθήματα που είχαμε εκείνη τη στιγμή, ξεκινήσαμε για την επιστροφή. Εισακούστηκαν οι προσευχές μου, σκέφτηκα όταν πέρασα τη γέφυρα για να επιστρέψω και το κρύο δεν ήταν πια τόσο βασανιστικά τσουχτερό. Τόσο πολύ είχε κοπάσει και ο άνεμος, που στάθηκα και για φωτογραφία ακριβώς στο μέσο της γέφυρας, στο σημείο που υπάρχει μια νοητή γραμμή να ενώνει τις δύο χώρες και βρίσκεται γερά κολλημένη η χρυσαφί επιγραφή, που αναφέρει αυτό ακριβώς, πως βρισκόμαστε σε δύο χώρες ταυτόχρονα.
Το σημείο που η νοητή γραμμή ενώνει (ή χωρίζει) τις δύο χώρες
Στο τέλος της γέφυρας, υπήρχε και πάλι έλεγχος διαβατηρίων και βγαίνοντας από εκεί και σε μια κρίση που όλους μαζί μας έπιασε, να ξοδέψουμε κι άλλα χρήματα, πήραμε ταξί για το αεροδρόμιο. Με το ανάλογο ‘‘παζάρι’’ που χρειάζεται σε αυτές τις περιπτώσεις και με το ταλέντο σε αυτό που οι έλληνες κατέχουν, πληρώσαμε σαράντα δολάρια ως το κτίριο αναχωρήσεων του αεροδρομίου του Buffalo.
Δεν υπήρχε λόγος να αγχωθούμε για το τι θα κάνουμε μόλις επιστρέψουμε στη Νέα Υόρκη. Ήταν νωρίς ακόμα και πολλά είχαν μείνει που δεν είχαμε ακόμα δει ή κάνει. Η Τούλα και η Ζίνα και πάλι κανόνισαν το πρόγραμμά τους, προσαρμοσμένο στον δικό τους μοναδικό, μαγικό κόσμο. Εγώ και ο Νίκος αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το ναό του Αγίου Πατρικίου και το TopoftheRock.
Συνδυάστε την επίσκεψη αυτών των δύο μαζί, γιατί βρίσκονται σε πολύ κοντινή απόσταση μεταξύ τους.
Ο Ναός είναι μεγαλειώδης, ένα περίτεχνο κτίριο στο κέντρο της πόλης, να ξεχωρίζει από τα πανύψηλα, ίσια, μοντέρνα κτίρια που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για αυτά τα χαρακτηριστικά τους. Παρά το κρύο αφού ο ήλιος έχει πέσει και η ζέστη έχει εξασθενήσει, δεκάδες επισκέπτες μπαινοβγαίνουν ασταμάτητα από τις πολλές εισόδους και εξόδους που σε όλες τις πλευρές έχει ο ναός.
Το εσωτερικό του ναού
Σειρά είχε το Top of the Rock. Είχα μελετήσει αρκετά για το ταξίδι και από το φόρουμ οι περισσότεροι πρότειναν τον συγκεκριμένο ουρανοξύστη για καλύτερη θέα. Έτσι, ασπάστηκα την άποψή τους και περπατήσαμε προς τα εκεί, αφού τα δύο κτίρια ελάχιστα απέχουν το ένα απ’ το άλλο. Πολύς κόσμος όμως υπάρχει στους δρόμους. Πέμπτη είναι ακόμα, τι να συμβαίνει. Εντάξει, στη Νέα Υόρκη βρισκόμαστε, αλλά αυτό πάει πολύ. Μέσα από το ανθρώπινο σμήνος που βρεθήκαμε, ξεπρόβαλε το πιο ξακουστό χριστουγεννιάτικο δέντρο του κόσμου. Το δέντρο της Νέας Υόρκης. Μόλις είχαν ανάψει τα λαμπιόνια του και χιλιάδες κόσμου είχαν έρθει για να ενισχύσουν το χριστουγεννιάτικο πνεύμα στο οποίο ήδη βρίσκονταν. Τώρα τους δικαιολογώ, καταλαβαίνω γιατί υπάρχει τόσο πλήθος εδώ πέρα.
Σταθήκαμε πάνω από το παγοδρόμιο λίγα λεπτά πριν ξεκινήσουμε για την κορυφή του TopoftheRockπου στην πόλη των εκπλήξεων, άλλη μία πήρε σειρά. Όλες οι κωνικές δέσμες φωτός που έπεφταν στην λευκή πλάκα του παγοδρομίου έσβησαν και ένα ζευγάρι έμεινε μέσα μονάχα. Ακολούθησε μια πρόταση γάμου, υπό το φώς που μόνο τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια έδιναν. Τα χειροκροτήματα και οι κραυγές του κόσμου που βρισκόταν ήδη τριγύρω, γέμισαν όσο κενό ίσως είχε απομείνει στα αυτιά μας.
Με την απορία αν δέχτηκε τη πρόταση ή αν αρνήθηκε η σύντροφος, κόψαμε εισιτήριο για τον 67ο όροφο του ουρανοξύστη, περίπου στα είκοσι πέντε δολάρια. Ο ανελκυστήρας ανεβάζει τους επισκέπτες στον 67ο όροφο, αλλά ανεβαίνοντας λίγα σκαλοπάτια, φτάσαμε κι εμείς στον 70ο όροφο, στην κορυφή δηλαδή του πανύψηλου κτιρίου. Τώρα πρέπει να βρω λόγια να περιγράψω τη θέα, παρ’ όλο που ακολουθεί φωτογραφία για τον σκοπό αυτό.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω, ‘‘τα φώτα είναι τόσα πολλά, οι δρόμοι φτάνουν τόσο μακριά, όσο πάει το μάτι. Και τα κτίρια πανύψηλα, κρυστάλλινες μαριονέτες που κρέμονται από τον ουρανό και ταυτόχρονα κάτι τις κρατάει γαντζωμένες στη γη. Όταν βρίσκεσαι στους δρόμους της Νέας Υόρκης, νιώθεις λιλιπούτειος, τόσος δα μικρός. Και όταν βρίσκεσαι εκεί, στα 259 μέτρα πάνω από τη γη, νομίζεις πώς σου ανήκουν τα πάντα και ότι όλος ο κόσμος είναι δικός σου’’. Δέος λοιπόν είναι αυτό που ένιωσα, αφού αυτές είναι οι σκέψεις που έκανα όσο βρισκόμουν εκεί, προσπαθώντας να κρατήσω τις στιγμές αποθηκευμένες στη φωτογραφική μου μηχανή.
Πανοραμική άποψη της Νέας Υόρκης απο τον τελευταίο όροφο του Top of the Rock
Κατεβήκαμε στο υπόγειο του κτιρίου που στεγάζονται starbucks και πάλι, παράλληλα με τη νοοτροπία των αμερικάνων, πήραμε ένα καφεδάκι να ζεστάνει τη παγωμένη από το υψόμετρο ανάσα μας. Άδειασε το τραπέζι που βρίσκεται στη τζαμαρία και το πιάσαμε αμέσως. Η τύχη είναι πάλι μαζί μας, σκέφτηκα. Έτσι ήπιαμε τον αχνιστό καφέ, χαζεύοντας τις φιγούρες που προσπαθούσαν να κάνουν οι ενθουσιασμένοι παγοδρόμοι.
Όχι πολύ ώρα μετά, ήρθαν και μας βρήκαν η Ζίνα και η Τούλα. Είχαν ξεποδαριαστεί στα ψώνια. Δε μας το είπαν, αλλά η εξάντληση φαινόταν. Τόσες τσάντες ψώνια, δε γεμίζουν από μόνες τους. Αφού ξαπόστασαν λιγάκι και η ώρα είχε περάσει, αφήσαμε πίσω μας τη ζεστασιά που προσέφερε ο χώρος πίσω από τη τζαμαρία και τρέξαμε για τις φωτογραφίες κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τα χαμόγελα του κόσμου δεν έσβηναν εκείνο το βράδυ, λες και με το άναμμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου, ανάβει και ένα φώς που λούζει τις ψυχές των ανθρώπων.
Το χριστουγεννιάτικο δέντρο, στέκεται ακτινοβολόντας πάνω απο το παγοδρόμιο
Αυτή τη φορά δε θα ακολουθήσει η γνωστή πρόταση που λέει ότι πήραμε ταξί για να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο. Αλλά ήταν τόσες πολλές που μας τριγύριζαν…μαύρες, άσπρες, γυαλιστερές, που τελικά δεν αντισταθήκαμε στον πειρασμό και μπήκαμε σε μία. Ήταν μια μαύρη καλογυαλισμένη λιμουζίνα, αρκετά μεγάλη για να ζήσουμε για λίγο αυτή τη πολυτέλεια που γύρω μας βλέπαμε καθημερινά και αρκετά μικρή για να μας ζεσταίνει. Κάναμε μια γενναία βόλτα στο Manhattan με το πολυτελές αυτοκίνητο, προτού καταλήξουμε πάλι στο ξενοδοχείο μας.
Last edited by a moderator:
