ΗΠΑ Η δικιά μου Νέα Υόρκη

[tripakias]

Μολογα βρε και μην κανεις τον Κινεζο
Πρωτο πρωτο σου ποστ σε αυτη την ιστορια δεν ηταν το: Η γραμματοσειρα ειναι μικρη σαν την αξια της ΝΥ?

Ωραιο μεγεθος γραμματων, μεγαλα σαν την αξια της Νεας Υορκης...

Ηθελα να ξερα, πως διαβαζεις...

 

[_antonis_]

Ποιας περιποιησης καλε?Πηγαν στη ΝΥ για να κανουν beaute?
Nπω να πας Ταυλανδη ,να κανεις μασαζ ...να πας σε σπα σε Ελβετια-Γαλλια να κανεις beaute....(ποσα emoticon να βαλω η γυναικα!)

Ακόμα δε διάβασες τίποτα!
Θα δείς πόσες ακόμα επισκέψεις σε καταστήματα περιποίησης πήγαν...Είμαστε στη 1η μέρα, φαντάσου...!!! Ας τα βάλω κι εγώ:

 

[KLEOPATRA]

Ηθελα να ξερα, πως διαβαζεις...

Ελα που τα γραμματα του συγγραφεως ητο μικρα και εγω το εξελαβα ως ειρωνεια!(Γιατι νομιζω οτι ξεγλυστρας σαν χελι?)

Ακόμα δε διάβασες τίποτα!
Θα δείς πόσες ακόμα επισκέψεις σε καταστήματα περιποίησης πήγαν...Είμαστε στη 1η μέρα, φαντάσου...!!! Ας τα βάλω κι εγώ:

Φαντασου να τις πας και εκδρομουλα σε κανενα Παρισι.Να γυρνας στα μαγαζια το καταλαβαινω γιατι η ΝΥ ειναι μεγαλη ξελογιαστρα ..αλλα να πας τωρα για μανικιουρ-πεντικιουρ...μασκα ...απολεπιση..κλπ κλπ=

 

[_antonis_]

Φαντασου να τις πας και εκδρομουλα σε κανενα Παρισι.Να γυρνας στα μαγαζια το καταλαβαινω γιατι η ΝΥ ειναι μεγαλη ξελογιαστρα ..αλλα να πας τωρα για μανικιουρ-πεντικιουρ...μασκα ...απολεπιση..κλπ κλπ=

Σου λέω, ευτυχώς και αυτά και κάναμε και μόνοι μας καμιά βόλτα να ξεφύγουμε - όλη μέρα στο κεφάλι μας τις είχαμε, πόσο ν'αντέξουμε.

Μπα....το Παρίσι το αφήνω, αν παντρευτώ, σκέφτομαι πως η γυναίκα μου σίγουρα Παρίσι θα θέλει (οι περισσότερες αυτό θέλουν όταν δεν έχουν και μεγάλη ιδέα απο ταξίδια). Θα πάω τότε...οι τρελές δε θα'ναι μαζί (αν και αυτές πιθανό είναι να το κανονίσουν κι αυτό!! )

 

[canf]

η γυναίκα μου σίγουρα Παρίσι θα θέλει (οι περισσότερες αυτό θέλουν όταν δεν έχουν και μεγάλη ιδέα απο ταξίδια) )

εχεις τοσο δικιο

 

[_antonis_]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4ο – 2η ΗΜΕΡΑ

Εμείς οι τρείς ντυθήκαμε και πήραμε ταξί για το κέντρο. Ήταν Πέμπτη, η τελευταία Πέμπτη του Νοέμβρη, το ThanksGiving, μεγάλη μέρα για τους αμερικάνους. Είχε παρέλαση το Macy’s (ας πούμε σα το δικό μας καρναβάλι). Φτάσαμε και να, βρεθήκαμε στη πρώτη σειρά. Όσες χιλιάδες κόσμου και να είχε, εμείς βρεθήκαμε μπροστά - ακριβώς πίσω απο το σχοινί που υπήρχε με σκοπό να οριοθετεί τη περιοχή του συγκεντρωμένου πλήθους και να ξεχωρίζει από την παρέλαση των αρμάτων. Για να συγκρατείται το πλήθος όμως πίσω από αυτό το σχοινί, υπήρχε σεβαστός αριθμός αστυνομικών, που ως Έλληνες, μας φάνηκε υπερβολικό. Στη συνέχεια του ταξιδιού μας, συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό δε συνέβαινε μόνο εκείνη τη μέρα. Αλλά τούτο συμβαίνει συνεχώς. Οι αστυνομικοί είναι πάντα και παντού, σε κάθε γωνία που κοιτάς, σε κάθε στροφή που περνάς, προσπαθώντας να αποτρέψουν ότι στραβό μπορεί να συμβεί σε αυτή την παραφουσκωμένη με κόσμο πόλη.

Αν βρεθείτε εκείνη τη μέρα στη Νέα Υόρκη, αξίζει να πάτε στη παρέλαση. Οι μόνιμοι κάτοικοι δε την προτιμούν, αλλά όταν κάποιος είναι σε διακοπές καλό είναι να το εκμεταλλευτεί. Ειδικά αν με την αλλαγή της ώρας ξυπνήσετε νωρίς. Αν ξυπνήσετε μετά τις εννέα το πρωί, μην το σκεφτείτε καθόλου να πάτε προς τα εκεί.

Ήταν η πρώτη επίσημη επαφή εμένα και της Τούλας με το κέντρο της Νέας Υόρκης. Την πόλη με τους ουρανοξύστες, τα κίτρινα ταξί και τα περιπολικά με τους αναμμένους φάρους. Όλα όσα βλέπαμε στις ταινίες τόσα χρόνια. Η κουμπάρα έφερε τον ζεστό καφέ και από ένα beagle στον καθένα. Τι νόστιμο που ήταν... Θαυμάσαμε τη παρέλαση, τα άρματα που πέρασαν -απ' τα οποία δε μπορούσε να λείπει ο Σούπερμαν κι ο Μίκυ- και τους τραγουδιστές που τα εμπλούτιζαν με τη παρουσία τους. Είχε πάει όμως δώδεκα το μεσημέρι, έπρεπε να φύγουμε σιγά σιγά, γιατί η Χριστίνα θα περνούσε να μας πάρει για το γεύμα. Χώρια που έπρεπε να ετοιμάσουμε κανένα ρούχο να πάρουμε μαζί μας στο AtlanticCity.

Μπήκαμε στο ταξί και φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Κάναμε και αυτά που έπρεπε μέχρι να έρθει η Χριστίνα. Ήμασταν στο σπίτι στην ώρα μας, δεν έπρεπε να αργήσουμε, γιατί πηγαίναμε στης αδερφής της το σπίτι. Προηγήθηκε βέβαια στάση για λουλούδια, γλυκά και φωτογραφίες σε ένα υπέροχο πάρκο με φύλλα ζωγραφισμένα στα χρώματα του φθινοπώρου και γκρίζα σκιουράκια, να διαλύουν την μονότονη αντίθεση των φύλλων.

Στο σπίτι νιώσαμε ότι είμαστε μέρος στη ταινία ’’γάμος α λα ελληνικά’’. Σίγουρα όλοι την έχουμε δει. Η φιλοξενία των ομογενών είναι μοναδική. Το πιο σημαντικό είναι ότι μας δόθηκε η ευκαιρία να περάσουμε μια εορταστική μέρα, τρώγοντας παραδοσιακή αμερικάνικη γεμιστή γαλοπούλα και γλυκά που φτιάχνουν ειδικά για αυτή τη ξεχωριστή για τους αμερικάνους μέρα. Γιορτάσαμε και τα γενέθλια του ανιψιού της Χριστίνας (γάμος αλά ελληνικά σας λέω). Και μετά μπήκαμε στο επταθέσιο να ξεκινήσουμε για AtlanticCity.

Εν μέσω ύπνου και ξύπνιου, φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Περίπου τρείς ώρες είναι η διαδρομή. Το πανύψηλο ξενοδοχείο έφεγγε με μια μπλε απόχρωσης λάμψη τους γύρω δρόμους. Μείναμε στον 16ο όροφο του casino-hotel, αλλά νομίζω είχε κάπου τριάντα πέντε ορόφους. Στο ένα δωμάτιο εγώ με το Νίκο, στο άλλο η Ζίνα, Τούλα και Χριστίνα. Επιτέλους, χωρίς συζητήσεις για μακιγιάζ και πιστολάκι μαλλιών στο δωμάτιο, ούτε τον ενοχλητικό ήχο του τελευταίου. Σοβαρεύουν τα πράγματα.

Μείναμε στο Borgata Hotel & Casino. Ικανοποιητικά δωμάτια, αλλά δεν δικαιολογούσαν τη τιμή των τριακοσίων δολαρίων το βράδυ για δίκλινο δωμάτιο (χωρίς πρωινό).

Το βράδυ κατεβήκαμε στο ισόγειο, όπου βρίσκεται το καζίνο. Υποτίθεται πως κάτι παίξαμε (ειδικά για μένα, ο χώρος που θα έλεγα πως δεν ταιριάζω καθόλου, είναι το καζίνο). Το όνειρο του να κερδίσουμε ένα αξιοσέβαστο ποσό και να δωρίσουμε στους εαυτούς μας μια εβδομάδα επιπλέον διακοπών στην Καραϊβική και να επιστρέψουμε στην Ελλάδα σε διακεκριμένη θέση, γρήγορα εξατμίστηκε. Ένας ένας αναχωρούσαμε αναλόγως τις οικονομικές απώλειες μας και σύντομα όλοι βρεθήκαμε στα κρεβάτια μας. Ίσως εκεί ονειρευτούμε κάτι πιο ευχάριστο…

 

[KLEOPATRA]

Ωραια εμπειρια αυτη με το Thanksgiving Αντωνη.Ειδικα αυτο το εορταστικο δειπνο με τη γαλοπουλα το εχουμε φαει με τα ματια τοσα χρονια πια στις ταινιες.
Για πες ειναι διαφορετικη,πιο νοστιμη απο τη δικη μας ..τι περιλαμβανει γενικα το εορταστικο τραπεζι?
Οσο για το καζινο ..αλλη τελεια εμπειρια απο κει.Και δεν το ξερεις?The House wins.

 

[_antonis_]

Ωραια εμπειρια αυτη με το Thanksgiving Αντωνη.Ειδικα αυτο το εορταστικο δειπνο με τη γαλοπουλα το εχουμε φαει με τα ματια τοσα χρονια πια στις ταινιες.
Για πες ειναι διαφορετικη,πιο νοστιμη απο τη δικη μας ..τι περιλαμβανει γενικα το εορταστικο τραπεζι?
Οσο για το καζινο ..αλλη τελεια εμπειρια απο κει.Και δεν το ξερεις?The House wins.

Λοιπόν, η γαλοπούλα ήταν γεμισμένη με διάφορα που δεν ξέρω τι ήταν, αλλά όχι φουσκωμένη. Μαζί σερβίρουν επιπλέον πιλάφι, πατάτες φούρνου, διάφορες ωραίες σαλάτες (έχω μια προτίμιση σε κάθε είδους σαλάτες) και μετά έχουν τα γλυκά. Είναι κάποια παραδοσιακά γλυκά, σαν πίτες μοιάζουν στο σχήμα, βασικά σαν πίτσες, αλλά είναι γλυκά. Επίσης, δεν ξέρω για ποιό λόγο, έχουν κάποια σοκολατένια χειροποίητα καπελάκια (μικρά-γλυκά) ειδικά πάλι γι'αυτή τη μέρα. Α, να μην ξεχάσω να αναφέρω την γλυκιά σάλτσα που φτιάχνουν απο...βατόμουρο είναι; Όπως καταλάβατε έτρωγα, αλλά χωρίς να ξέρω τι είναι. Πάντως ήταν πεντανόστιμα!! Ίσως ήμασταν τυχεροί και πάλι, φανταστείτε ότι η κοπέλα που μαγείρευε (οικοδεσπότης) έχει δικό της blog με συνταγές κλπ
Και το καζίνο καλό! Πήγα πρώτη φορά καζίνο στα...29 μου (στο ταξίδι αυτό δηλαδή)! Και αφού δεν κέρδισα, μάλλον θ' αργήσω να ξαναπάω (εκτός αν μιλάμε για atlantic city πάλι! ).

 

[_antonis_]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5ο – 3η ΗΜΕΡΑ

Ήρθε και η Παρασκευή. Τρίβοντας τα μάτια μου, πήγα να κοιτάξω έξω μήπως φανεί κάτι, αφού το προηγούμενο βράδυ τίποτα δε μπορούσα να δω, είχε εντελώς σκοτεινιάσει την ώρα που φτάσαμε στο δωμάτιο. Λένε ότι η πρώτη εντύπωση που μας αφήνει κάτι είναι καθοριστικής σημασίας. Η δικιά μου πρώτη εντύπωση από το μέρος, ήταν ουδέτερη, ίσως αδιάφορη. Μόνο κάποια ξενοδοχεία λάμψης και πολυτέλειας παρόμοιας με αυτής του δικού μας είδα και υπέροχους μαύρους από τη φρέσκια άσφαλτο δρόμους. Που και που, έσπαγε αυτή η μονοτονία των μαύρων αποχρώσεων των δρόμων και των κτιρίων με λίγο πράσινο που υπήρχε φυτεμένο αραιά. Όταν βγούμε έξω, ίσως βρω πιο ενδιαφέρουσα τη περιοχή, ψιθύρισα μέσα μου.

Οι άντρες της παρέας προτιμήσαμε πρωινό στον τεράστιο μπουφέ του ξενοδοχείου, ενώ οι γυναίκες, έφαγαν στο δωμάτιο τους, με τη θέα που προσφέρει η πολλών τετραγωνικών τζαμαρία σε ένα δωμάτιο στον 16ο όροφο.

Εκείνες είχαν βγάλει το πρόγραμμά τους. Έξι ώρες σπά, έξι ώρες... ‘‘Νίκο, είναι BlackFriday’’, είπα στον συγκάτοικό μου, ‘‘παίρνουμε ταξί και πάμε στα outlet’’, συνέχισα. Τιμές υπερβολικά χαμηλές που πωλούνται τα προϊόντα στην Αμερική, μία μόνο φορά το χρόνο. Δε γίνεται να το χάσουμε.

Στο AtlanticCity υπάρχει μια πλατεία και κάποιοι κάθετοι δρόμοι που βρίσκονται τα outlet.Καταστήματα με αθλητικά είδη, καταστήματα με επίσημα ενδύματα, με ρολόγια, τσάντες, κοσμήματα σε πάρα πολλές μάρκες. Είναι πολύ οργανωμένα και δεν γίνεται ο πανικός - ούτε υπάρχει ο συνωστισμός της Νέας Υόρκης. Επίσης, οι τιμές είναι πολύ καλύτερες από τις τιμές στη Ν.Υ.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, περάσαμε και ‘μείς κάπου στις τέσσερις ώρες ψωνίζοντας. Κάποια στιγμή γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, σαν ζαλισμένοι περπατώντας, πέφτοντας μια δεξιά, μια αριστερά, όχι από την κούραση που τα πόδια μας αισθάνονταν, περισσότερο από το φορτίο που κρατούσαμε στα δέκα μας δάχτυλα. Αργότερα γύρισαν και οι.... μεταμορφωμένες από τις έξι ώρες σπα, γυναίκες της παρέας. Και εκεί που είχαν χαλαρώσει πλήρως, μόλις είδαν τι ψωνίσαμε και άκουσαν σε τι τιμές, δεν άντεξαν! Πάει η χαλάρωση, πάει και η περιποίηση, τρέχοντας έφυγαν για τα outlet.

Ήταν περίπου 19:30 και δεν είχαν πολύ χρόνο μπροστά τους. Τελικά, πρόλαβαν και γύρισαν με αρκετές τσάντες ψώνια πίσω, τα καταστήματα παρέμεναν ανοιχτά ως τις δέκα το βράδυ. Συνεχίσαμε τη βραδιά στο καζίνο, παίζοντας λίγο, αλλά στην ουσία ήταν μια απογοητευτική επανάληψη της προηγούμενης βραδιάς, όσον αφορά τα τυχερά παιχνίδια – η Θεά της τύχης ούτε απόψε είχε κάνει την εμφάνιση της.

Στο μυαλό μου ήρθε η σκέψη που εκείνο το πρωί είχα κάνει σχετικά με τη πρώτη εντύπωση που έλαβα για το μέρος, τότε που νυσταγμένος κοίταξα έξω από τη θέα του δωματίου. Ένα επίπεδο μέρος, με μια συμπαθητική προβλήτα για περπάτημα, που αφού τίποτα άλλο δεν έχει να προσφέρει στους επισκέπτες του, το στόλισαν με υπερβολικά φουτουριστικά πανύψηλα ξενοδοχεία και καζίνο. Είναι το ιδανικό μέρος για τους νεοϋορκέζους, αλλά και τους κατοίκους των γύρω πολιτειών που πιστεύουν στη Θεά Τύχη, να το επισκέπτονται, μιας και καθόλου εύκολο δεν είναι να πηγαίνει κανείς στη δυτική ακτή για τον ίδιο λόγο. Και εγώ σκεφτόμουν πόσο τυχερός ήμουν να βρεθώ εκεί Black Friday και να κάνω τα τόσο τέλεια ψώνια σε τόσο χαμηλές τιμές, προσπαθώντας απελπισμένα να δώσω κάποια αξία στις δύο μέρες που έμεινα στο AtlanticCity.

Αφού με αυτή τη σκέψη, έφτιαξα αρκετά τη διάθεσή μου, πήγαμε στο club που έχει μέσα στο ξενοδοχείο για ένα ποτό. Εδώ θα έπρεπε να γραφτεί η πραγματικότητα για εκείνη τη νύχτα (η οποία τελικά έκανε το διήμερο αυτό ενδιαφέρον με το παραπάνω), αλλά δε γίνεται και αντί γι’ αυτό γράφω το παρακάτω: Αφού κοιμηθήκαμε ήσυχα και κανένα απολύτως απρόοπτο δε διατάραξε το βράδυ μας εκείνο, ξυπνήσαμε σχετικά νωρίς και ξεκίνησαν οι προετοιμασίες αναχώρησης. Γυρνάμε πίσω, Νέα Υόρκη.

 

[_antonis_]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6ο – 4η ΗΜΕΡΑ

Σαββάτο λοιπόν. Σηκωθήκαμε απ’ τα κρεβάτια μας πολύ νυσταγμένοι λόγω της υποτιθέμενης βραδινής ‘εξόδου’ της προηγούμενης νύχτας στο κλαμπ που βρισκόταν εντός του ξενοδοχείου. Κατεβήκαμε και ήπιαμε έναν καφέ που ο οργανισμός μας είχε μεγάλη ανάγκη στο καθιστικό του ισογείου. Ήταν διακοσμημένο με πολύ βαριά για το γούστο μου έπιπλα, σκαλιστούς καναπέδες και λαμπερούς, ογκώδης πολυελαίους. Πιάσαμε τις αποσκευές μας που λόγω των αγορών της προηγουμένης, είχαν πολύ αυξηθεί σε πλήθος και σε όγκο και λάβαμε μηχανικά τις θέσεις μας στο αυτοκίνητο. Μια στάση στο μέσο της διαδρομής για burgerκαι μετά πάλι στο ξενοδοχείο που είχαμε αφήσει πριν δυο μέρες στη Νέα Υόρκη.

Αυτή τη φορά, ακόμη καλύτερη ήταν η θέα του δωματίου. Απ’ τον τρίτο όροφο, ευνοηθήκαμε με αναβάθμιση στον τέταρτο. Τι υπέροχη θέα... όλο το Μανχάταν μπροστά στα μάτια σου, οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας. Απλά ανοίγεις την κουρτίνα και κοιτάζεις έξω...

Η θέα του δωματίου μας. Έναν όροφο πιο πάνω υπάρχει και roof-garden.

Όχι για πολύ όμως. Ο χρόνος για να κάνουμε όλοι ντουζ και να ετοιμαστούμε για την παράσταση στο Broadwayκαι τη νυχτερινή μας έξοδο είναι λίγος. Τα εισιτήρια για το stompέγραφαν 20:00 ακριβώς, φύγαμε από το ξενοδοχείο 19:15, καλά είναι, αποφασίσαμε από νωρίς. Ότι και αν συμβεί, προλαβαίνουμε άνετα χωρίς κανένα πρόβλημα.

- ‘’126, 2ndavenue’’, λέμε στον ισπανό οδηγό. Αφού δεν το ’έπιασε’ με τη πρώτη, ούτε με τη δεύτερη και αφού η υπομονή μου εξαντλείται γρήγορα, λέω ας του δείξω τη διεύθυνση που είναι γραμμένη, να καταλάβει. Επιτέλους, ‘το’ πιασε’. Πηγαίναμε, πηγαίναμε, πηγαίναμε... 19:40 η ώρα! Ξέχασα την πιστωτική μου λέω στα παιδιά και για να μας δώσουν τα εισιτήρια στο χέρι, πρέπει να την κρατάω μαζί μου, με το διαβατήριο. Δεν υπήρχε χρόνος όμως, καθόλου. Πάμε και βλέπουμε τι θα γίνει, ας φτάσουμε πρώτα...Είχαν περάσει σαράντα λεπτά απ’ τη στιγμή που μπήκαμε στο ταξί, για μια διαδρομή όχι περισσότερα από δέκα λεπτά.

-’’Συγνώμη , σε πόση ώρα φτάνουμε;’’ ρωτάει η Ζίνα.
-’’Είμαστε στον δρόμο 100, πρέπει να πάμε στον 126’’ απαντάει ο οδηγός.
-’’Ποιόν 126; 126 είναι ο αριθμός, η λεωφόρος είναι η 2nd’’ απαντάει η Ζίνα.
-’’Σε 10 λεπτά -δεν ξέρω τι θα κάνεις- πρέπει να είμαστε εκεί’’ συμπληρώνει ο Νίκος.

Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει γρηγορότερα, πιο γρήγορα απ’ τα δευτερόλεπτα. Και σα τύμπανο δυνατά.

Μετά από χρόνο που σαν αιώνας μου φάνηκε, φτάνουμε σε κάποιο σημείο, ’’εδώ είστε’’ φωνάζει ο οδηγός. Πετάγομαι έξω εγώ, όπως είχαμε ήδη κανονίσει σε αυτή τη τρελή κούρσα, όμως δεν έβλεπα πουθενά 126, ούτε 2η Λεωφόρο, ούτε OrpheumTheatre. Έρχεται και η Ζίνα από πίσω και φωνάζει σε δυο περαστικούς στο απέναντι πεζοδρόμιο:

-’’Εδώ είναι η 2η λεωφόρος;’’
-’’Όχι, πρέπει να πάτε από ‘κει’’ απαντούν εκείνοι δείχνοντας ταυτόχρονα στην αντίθετη μεριά του δρόμου.
Ίσως απαντήσαμε ‘‘Ευχαριστώ’’.

Τρέχουμε πίσω στο ταξί το οποίο ήταν ακόμη εκεί. Ναι, ακόμη εκεί ήταν. Διότι ο Νίκος ’’έψαλλε’’ δυο λογάκια του οδηγού για όσα τραβήξαμε και όπως φαίνεται ακόμα δεν είχαμε τελειώσει. Αρπάξαμε την ευκαιρία και ξαναμπήκαμε στο ταξί.

Διακόψαμε την ευγενική συζήτηση των δύο και τι να κάνει ο οδηγός, πήγαινε από ‘δω, πήγαινε από ‘κει, κάποια στιγμή φτάσαμε με τις οδηγίες που εμείς τελικά δίναμε στον οδηγό στην 2η λεωφόρο, αριθμός 120 περίπου. Πετάγομαι και πάλι εγώ έξω απ’ το ταξί, όντας υπεύθυνος για τα εισιτήρια, 20:00 ακριβώς η ώρα.

-’’Το επώνυμό μου’’ φωνάζω στην ταμεία, ’’αλλά δεν κρατάω την πιστωτική μου’’. Δεν τρόμαξε, περίεργο μου φάνηκε.
-’’Κανένα πρόβλημα’’ απαντάει, ‘’οι υπόλοιποι που είναι;’’
-’’Έρχονται, τέσσερις είμαστε’’.

Γόβα από ‘δω, καπέλο από ‘κει, γραβάτα παραπέρα, φτάνουν οι υπόλοιποι τρείς στο ταμείο. Οκτώ και τρία λεπτά η ώρα. Ακόμα δεν ξέραμε αν το βράδυ εκείνο θα γινόμασταν μέρος του κοινού της παράστασης ή αν όλος ο κόπος, το άγχος, ακόμα και τα χρήματα που ήδη είχαμε πληρώσει για την αγορά των εισιτηρίων, δε θα έπιαναν τόπο.

-’’Συγνώμη, πρέπει να περιμένετε να τελειώσει η πρώτη σκηνή’’ μας ενημερώνει η υπάλληλος. Μόνο άγαλμα δε της στήσαμε. Πού να πιστέψουμε ότι θα παρακολουθούσαμε τη παράσταση, ακόμα και αν φτάναμε καθυστερημένα.

Μετά δέκα λεπτά περίπου, ανοίγουν οι θύρες να περάσουν οι ‘επίσημοι’. Περιττό να αναφέρω πως όλοι μας κοίταζαν εξονυχιστικά, από πάνω μέχρι κάτω. Πρώτος λόγος, επειδή μπήκαμε καθυστερημένα και οι ηθοποιοί περίμεναν να καθίσουμε για να συνεχίσουν. Δεύτερος λόγος, η υπερβολικά επίσημη αμφίεσή μας (ε, Σαββάτο βράδυ στη Νέα Υόρκη ήταν, έτσι απλά θα ντυνόμασταν; ). Και τρίτος λόγος, γιατί οι θέσεις μας ήταν στη δεύτερη σειρά (πως να γλιτώσουμε τα περίεργα βλέμματα; Ολόκληρο το θέατρο διασχίσαμε).

Καθίσαμε αναπαυτικά και σα να είχαμε κάνει μυστική συμφωνία οι τέσσερις μας, αφήσαμε πίσω όσα είχαν συμβεί μόλις λίγα λεπτά νωρίτερα. Η ανάσα μας είχε βρει τον κανονικό της ρυθμό και οι καρδιές μας δεν ακούγονταν πια. Ήμασταν από καιρό αποφασισμένοι ότι θα ζούσαμε το απόλυτο ταξίδι και δύσκολα μπορούσε να μας χαλάσει κάτι τέτοιο τη διάθεση. Η παράσταση είναι είδος μουσικής, ή καλύτερα ήχοι, πολύ καλά οργανωμένοι ώστε να μοιάζουν με μουσική. Ήχοι που παράγονται από αντικείμενα που υπάρχουν γύρω μας, στην καθημερινή μας ζωή και ούτε καν φανταζόμαστε ότι μπορούν να γίνουν μουσική. Σκούπες, σωλήνες, σπίρτα, αναπτήρες, μέχρι και νεροχύτες χρησιμοποιήθηκαν. Τέλειος συγχρονισμός, δυνατός ήχος και σίγουρα πολύ δουλειά πίσω απ’ όλα αυτά, για ένα αποτέλεσμα άψογο.

Ξαναλέω, Σαββάτο βράδυ στη Νέα Υόρκη. Η πόλη σφύζει από ζωή - όπως όλα τα βράδια δηλαδή. Μετά από ένα καφεδάκι στο απέναντι καφέ, προορισμό είχαμε το Central. Ελληνικότατο clubστην ελληνικότατη συνοικία, Astoria. Μετά από μια δόση ελληνικής μουσικής, ελληνικής γλώσσας και χορού, έπρεπε να ξεκουραστούμε. Πόσο να αντέξουμε; Ακόμη και στη Νέα Υόρκη, κάποια στιγμή κουράζεσαι.

 

[canf]

ΕΙχα μια αγωνια, θα προλαβετε ή οχι...!!!!

τελεια !

 

[_antonis_]

ΕΙχα μια αγωνια, θα προλαβετε ή οχι...!!!!

τελεια !

Χαίρομαι που μπήκες στο πνεύμα!
Άστα...εγώ να δείς αγωνία που είχα. Όπως το περιέγραψα...