Νέα Ζηλανδία Η Μέση Γη και το χρονικό του ύπνου, της φαγούρας και…των πτωμάτων

[hydronetta]

hydronetta, αποκομίζω από τας περιγραφάς σου ότι κακοπέρασες εκεί, και πολύ συμπάσχω. Θέλω να κακοπεράσω και εγώ κατά αυτόν τον τρόπο!!!!

Διαβάζω τις απολαυστικές ιστορίες σου κι ομολογώ ότι δεν σου έχει λείψει η .... κακοπέραση.
Δυστυχώς η ΝΖ δεν έχει την μαγεία... κακοπέρασης Μαρόκου ή Ινδίας
Ευτυχώς που είμαστε οπλισμένοι με αρκετή δόση χιούμορ στη ζωή μας και τα διακωμωδούμε

 

[romantic woman]

Hydroneta "σουρτουκεύεις"απο δω κι από κεί...σε κάτι εκθέσεις φωτογραφίας σε πήρε το μάτι μουσε κάτι φαγοπότια..αλλά δε λές να στρώσεις τον π..ό σου να τελειώσεις αυτήν την έρμη ιστορία και να μάθουμε επιτέλους γι αυτά τα "πτώματα''και όχι τίποτε άλλο αλλά σχεδόν έχω ξεχάσει την ιστορία και άντε φτου κι από την αρχή..

 

[hydronetta]

Ημέρες 14-18: Το φιόρδ κι η κλήση

Οφείλω ανερυθρίαστα να το ομολογήσω. Μια η ισλανδική τέφρα που με οδήγησε να ολοκληρώσω εμβόλιμα μια ιστορία για την Ισλανδία, μια οι αμετανόητες γαστριμαργικές κραιπάλες με πολυαγαπημένους συμφορουμίτες, εγκατέλειψα την ιστορία μου για τη ΝΖ και το ερώτημα για τα πτώματα πλανάται κατά πως φαίνεται αγωνιωδώς.

Λοιπόν 3 μερούλες μας μένανε ακόμα πριν τη πικρή αναχώρηση προς τα πάτρια εδάφη, τα οποία μας προετοίμαζαν όμως δυσάρεστες εκπλήξεις…. Θέλατε εξωτική ΝΖ πουλάκια μου ε;;;. Για να σας περικόψω εγώ το μισθό να δούμε αν θα μπορείτε πλέον να φτάσετε μέχρι και τη Χιλιαδού. Αντίσκηνο και πολύ σας είναι.

Κατηφορίσαμε λοιπόν από Queenstown προς το Te Anau, μια πόλη που δεν θα είχε άλλο λόγο ύπαρξης στο τουριστικό χάρτη αν δεν ήταν η πύλη εισόδου προς τα δυτικά φιόρδ της ΝΖ. Το σκηνικό γνωστό. Απλωμένη πόλη, μοτέλ, φαγάδικα όλων των εθνικοτήτων και υπναλέοι ρυθμοί.
Φτάσαμε λίγο πριν το μεσημέρι μετά από μια στάση στο Kingston της οποίας το αξιοθέατο είναι ο παλιός σταθμός του ατμοκίνητου τραίνου. To τραινάκι (Kingston Flyer όπως ονομαζόταν) είχε βραχύ χρόνο ζωής, μόλις λίγες δεκαετίες στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Κι ενώ αναπαλαιώθηκε και λειτουργούσε τους καλοκαιρινούς μήνες σαν τουριστική ατραξιόν, εντούτοις κι αυτά τα δρομολόγια διακόπηκαν κι έτσι η μηχανή και τα βαγόνια αργοπεθαίνουν στις γραμμές σαν μουσειακό είδος.

Αφού τακτοποιηθήκαμε στο μοτέλ μας, ξεχυθήκαμε στη περιοχή με πρώτη κατεύθυνση τη γειτονική λίμνη Manapouri. Η λίμνη μας αποκάλυψε κρυφά απάνεμα λιμανάκια όπου την αράζουν τα ταχύπλοα και μια εξαιρετική παραλία όπου δεν υπήρχε ψυχή ζώσα. Μας έπιασε κι ο καημός να κάνουμε κανό, αλλά αυτά τα υδάτινα σπορ πραγματοποιούνται καιρού θέλοντος κι ο δυνατός αέρας σύμμαχος δεν ήταν.
Επιστρέψαμε κακήν κακώς στο Te Anau κι αποφασίσαμε αφού είχαμε το χρόνο να ακολουθήσουμε τα βήματα της γνωστής στη περιοχή διαδρομής Kepler, μέσα από δάσος οξιάς πλησίον του ποταμού Waiau. Tώρα εμείς είχαμε ήδη πάθει νευρικό κλονισμό από το πολύ πράσινο και το περπάτημα εντός πλειάδας δασών και δασυλλίων, οπότε πριν την είσοδο της διαδρομής το αετίσιο μάτι μας ενετόπισε εντελώς αντιδιαμετρικά μια όμορφη παραλία στη λίμνη Te Anau. Δεν χρειαζόταν δεύτερη σκέψη. Σιγά μην περπατάγαμε. Χαλαρουίτα στη παραλία και μπανάκι μιας κι ο καιρός είχε αλλάξει διάθεση κι ο ήλιος μας χαμογελούσε και πάλι.

Η επιλογή ήταν εξαιρετική. Ψιλό βοτσαλάκι, θέα υπέροχη, ήλιος και τα νερά της λίμνης Te Anau λάδι. Αν έλειπε και μια παρέα πιτσιρικιών που έκαναν μαθήματα σκι με αποτέλεσμα να ξεφωνίζουν κάθε φορά που έχαναν την ισορροπία τους κι έπεφταν στο νερό, όλα θα ήταν αρκούντως ειδυλλιακά. Μαζί μας παρέα ένα ζευγάρι ηλικιωμένων ολλανδών που κι αυτοί απολάμβαναν τον ήλιο, αλλά κανείς δεν αποφάσιζε να βουτήξει στο νερό. Βέβαια χρειάζεται μια σχετική γενναιότης δεδομένου ότι τα πιτσιρίκια φοράγανε τις ισοθερμικές τους φόρμες και βουτάγανε ενώ εμείς το μόνο το ισοθερμικό που είχαμε είναι το στρώμα λίπους κάτω από την επιδερμίδα μας. Ως πρωτοπόρος (έχω θερμομόνωση βλέπετε στη κοιλιά οπότε δεν σκιάζομαι) έδωσα το εναρκτήριο λάκτισμα να βουτήξουμε όλοι εν χορώ στη λίμνη, με την προτροπή ότι το κρύο νερό συσφίγγει τα κρέατα (αλλά δεν καίει τα λίπη). Βέβαια η όλη εμπειρία οριακά απείχε από τη πρόκληση υποθερμίας ή εμφράγματος. Παγάκι ήταν το νερό. Αναβαπτισθέντες όμως λίγο πριν τη δύση του ηλίου γυρίσαμε στο Te Anau, δειπνήσαμε σε μια άθλια - δήθεν ιταλική - πιτσαρία και κατά τη πάγια τακτική μας, τη πέσαμε για ύπνο με τις κότες.

Η προτελευταία μας μέρα ήταν ο επικός αποχαιρετισμός στη ΝΖ, μιας και ήταν αφιερωμένος στη Fjordland, μια δύσβατη, ακατοίκητη ορεινή περιοχή, που καταλήγει απότομα στη θάλασσα δημιουργώντας φιόρδ. Βέβαια αν την ΝΖ την είχαν εποικίσει Ελβετοί, πρόβλημα πρόσβασης δεν θα υπήρχε. Θα έκαναν τα βουνά σαν ελβετικό τυρί από τα τούνελ και η περιοχή θα μπορούσε αρκούντως να αξιοποιηθεί. Αλλά πρακτικοί οι ΝΖ, σκέφτηκαν ότι πρόβλημα χώρου στη χώρα τους δεν έχουν για να βολέψουν το πληθυσμό, στα απόκρημνα φιόρδ θα ταλαιπωρούνταν τα γελάδια και τ’αρνιά, οπότε το να κατασκευάσεις δρόμο σ’αυτή τη κακοτράχαλη περιοχή μόνο ένα σκοπό έχει: να σέρνονται οι ορδές των τουριστικών πούλμαν που καταφθάνουν για να απολαύσουν το αντίπαλο δέος σε επίπεδο φιόρδ του νοτίου ημισφαιρίου (αν και είμαι σίγουρος ότι η Νορβηγία τους κατατροπώνει αμαχητί).

Δύο είναι οι προορισμοί στα δυτικά φιόρδ. Το Milford Sound όπου η πρόσβαση με ιδιωτικό αμάξι είναι εύκολη και το Doubtful Sound όπου η πρόσβαση είναι πιο δύσκολη (διασχίζεις λίμνη, παίρνεις λεωφορείο) και το όλο πακέτο πανάκριβο. Με προφητικό πνεύμα (επερχόμενη λιτότητα) επιλέξαμε το φθηνότερο Milford Sound.

H διαδρομή των 120 χλμ από το Te Anau είναι ομολογουμένως εξαιρετική. Αποφασίσαμε να οδηγήσουμε καρφί για το προορισμό μας, μιας και η προγραμματισμένη αναχώρηση του πλοιαρίου που θα μας έκανε τη ξενάγηση ήταν για τις 11. Με ένδυση βέβαια καλοκαιρινή, μπλουζάκι, πεδιλάκι, σορτσάκι και χωρίς να μπούμε στο κόπο να ρίξουμε και κάτι πιο χοντρό στο αμάξι, λες και θα το κουβαλούσαμε στις πλάτες μας. Ο καιρός όσο φτάναμε στα βουνά άρχισε να βαραίνει, δηλαδή κοινώς άρχισε το ψιλόβροχο και το κρύο. Έτσι καλού κακού – τουρτουρίζοντας - είπαμε να κάνουμε μια δυο στάσεις να απολαύσουμε τη θέα στα βουνά και στο μικρό καταρράκτη στη διαδρομή. Στο σημείο καθόδου πια προς το φιόρδ διασχίσαμε και το μοναδικό τούνελ που συνατήσαμε στη ΝΖ μέσα από τα βράχια του βουνού που το έλουζαν μυριάδες μικροί καταρράκτες (θέαμα εντυπωσιακότατο).

Φτάσαμε με τα γνωστά επιφωνήματα στο χώρο του πάρκινγκ που ήδη είχε καταληφθεί από πλειάδα αυτοκινήτων. Αφού μας υποδέχθηκαν τα γνωστά αιμοδιψή μυγάκια που έστησαν τρελό χορό πάνω στις σάρκες μας, περπατήσαμε άρον άρον ως το κτήριο όπου στεγάζονται τα πρακτορεία που δραστηριοποιούνται στις θαλάσσιες εκδρομές εντός του φιόρδ. Κόσμος και λαός εκεί, αλλά η οργάνωση του χώρου και της αποβάθρας άψογη.
Παραβλέποντας τα μεγαλόπρεπα καταμαράν, επιλέξαμε το πιο ταπεινό σκάφος για την εκδρομή το οποίο όμως είχε το συγκριτικό πλεονέκτημα ότι είχε αρκετό χώρο στο κατάστρωμα. Και μέσα στη τρελή χαρά ξεκινήσαμε απολαμβάνοντας τις ομορφιές του φιόρδ που μετά από λίγο άρχισε να χάνεται από τα μάτια μας, γιατί κακός χαμός από σύννεφα είχε αρχίσει να σκεπάζει όλη τη περιοχή κι η ορατότητα περιοριζόταν.

Milford Sound με τη κορυφή Mitre Peak

Οι οδηγοί λένε ότι είναι όμορφη η εμπειρία του νεφοσκεπούς φιόρδ, εγώ θα έλεγα «τα λεφτά μας πίσω» γιατί να κουνιέμαι πάνω κάτω σε ένα πλοιάριο αγναντεύοντας σύννεφα, δεν χρειαζόταν να κάνω 17.000 χλμ. για να το δω. Αφού γκρίνιαξα για τη κακοτυχία μου, θα αναφέρω τα highlights της διαδρομής που ήταν το πολυφωτογραφημένο Mitre Peak και οι καταρράκτες που χύνονταν στη θάλασσα. Μάλιστα το πλοιάριο έφτασε σε απόσταση αναπνοής από έναν τέτοιο καταρράκτη με αποτέλεσμα να γίνουμε όλοι λούτσα στο κατάστρωμα.

Το αστείο είναι ότι από τα μέσα της διαδρομής τα βλέμματα όλων δεν ήταν στραμμένα προς το φιόρδ, αλλά προς το νερό. Κι αυτό γιατί μια ντουζίνα υπέροχα δελφίνια άρχισαν ένα τρελό ράλι παραβγαίνοντας με το καραβάκι μας. Πήδαγαν έξω από το νερό, κάνανε ακροβατικά, ήταν χάρμα οφθαλμών. Έτσι αν με ρωτήσει κανείς τι μου άρεσε από το Milford Sound, θα απαντήσω ευθέως «τα δελφίνια του»!!

Μέσα σε ψιλόβροχο και συννεφιά που όλο και πύκνωνε πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Βέβαια είχε ήδη μεσημεριάσει και είχε καταφθάσει ο κύριος όγκος τουριστών. Καρφίτσα να έριχνες δεν έπεφτε κάτω. Τους λυπήθηκα τους δύστυχους βέβαια. Τι φιόρδ θα βλέπανε δε ξέρω…
Κάναμε δύο στάσεις, μια για να επισκεφθούμε το Chasm, μια σειρά από καταρράκτες το νερό των οποίων έχει σμιλέψει τους βράχους δημιουργώντας κανάλια όπου ρέει το νερό, και μια στις Mirror Lakes , κάτι βαλτονέρια τίγκα στα αιμοδιψή μυγάκια που υποτίθεται καθρεπτίζουν τους περιβάλλοντες ορεινούς όγκους (αν δεν φυσάει).

Μirror Lakes

Τσιμπημένοι, βρεγμένοι, αλλά ικανοποιημένοι που προλάβαμε και είδαμε το φιόρδ πριν το κατακλύσουν τα σύννεφα, αρχίσαμε το επίπονο έργο του πακεταρίσματος πραγμάτων μιας και την επομένη το πρωί, επιστρέφαμε οδικώς στο Queenstown, για τη πτήση προς Sydney μέσω Αuckland.

Ανέτειλε η μέρα αναχώρησης και πήραμε το δρόμο επιστροφής μέσα από τα αρνογελαδοβοσκοτόπια προς το αεροδρόμιο του Queenstown. Μιας και ο δρόμος άδειος ήταν, είπαμε σαν ελληνάρες να το πατήσουμε και λίγο το γκάζι. Μη φανταστείτε… Με όριο 100χλμ/ώρα το φτάσαμε στα 116. Αλλά, αλλά… να’σου η τροχαία των εθνικών οδών!!!!
- Χελλόου τζέντλεμεν, μας λέει ο κοκκινοτρίχης τροχαίος.
- Χελλόου, χελλόου, χάου αρ γιου;; εμείς με χαμόγελο μέχρι τ’αυτιά, αφού άλλο τρόπο σαγήνης δεν είχαμε.
- Ξέρετε, κύριοι, ποιο είναι το όριο ταχύτητας στη ΝΖ;
- Μμμμ, εκεί γύρω στα 100 να πούμε;
- Όχι γύρω. 100 το ανώτατο. Κι εσείς τρέχατε με 116 κι αυτό είναι παραβίαση ορίου.
- Α ναι τώρα που το λέτε το θυμηθήκαμε, αλλά πλιζ μη μας γράφετε, τελευταία μας μέρα είναι στο φιλόξενο τόπο σας. Μη μας κερνάτε φαρμάκι. Άλλωστε θα χάναμε το αεροπλάνο αν δεν τρέχαμε και λίγο (γλοιώδες ψέμα επινόησης δικής μου)
- Άμα τρέχετε, δεν θα προλάβετε το αεροπλάνο γιατί θα έχετε πάει αλλού πρώτα (εννοούσε στα θυμαράκια)
Βρε τι από δώ, τι από κεί. Μόνο τα πόδια που δεν του φιλήσαμε, ανένδοτος ο τροχαίος. Μας έκοψε τη κλήση των 60 ευρώ και μας ενημέρωσε ότι έχουμε δικαίωμα να το πληρώσουμε εντός 28 ημερών με τη πιστωτική κάρτα μέσω του site της ΝΖ αστυνομίας!!! Βέβαια ούτε σκέψη για «δωροδοκία».

Χολωμένοι για το κερατιάτικο έξοδο, φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Queenstown (εννοείται αρκετά πριν την ώρα αναχώρησης του αεροπλάνου). Με τα φτερά της Air New Zealand πετάξαμε αρχικά στο Auckland και μετά από ολιγόωρη αναμονή πήραμε την ανταπόκριση για Σίδνευ. Αλγεινή εμπειρία το φαγητό στη πτήση, όπου μάλλον για σκυλιά μας πέρασαν και μας πέταξαν στη κυριολεξία ένα τηγανητό μπούτι κοτόπουλου στο πιάτο. Άσε που προς μεγάλη τους ντροπή, στο μενού των ταινιών IFE απουσίαζε παντελώς ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών. Ψωμάκι βρε σας τάισε ο Τζάκσον με το τουρισμό που έφερε στο νησί κι εσείς τον αγνοείτε!!!

EΠΙΛΟΓΟΣ

Εκεί ολοκληρώθηκε το ταξίδι μας στη μακρινή αυτή χώρα.

Οι εντυπώσεις μου ήταν ανάμικτες. Σίγουρα η εναλλαγή τοπίων και η επαφή με τη φύση θα γοητεύσει τους φυσιολάτρες... Δεν μπορεί το φυσικό κάλλος ειδικά του νότιου νησιού να σε αφήσει ασυγκίνητο. Και οι παραδόσεις των Μαορί όπως αποτυπώνονται σαν μουσειακό πλέον είδος. Μου φάνηκε όμως ότι - με κάποιες εξαιρέσεις (βλέπε Queenstown και πέριξ) – δεν είδα κάτι που να μην μπορεί (σε παραλλαγή) να το προσφέρει η Ευρώπη. Φιορδ θές; Νορβηγία! Ηφαίστεια και γκέιζερ; Ισλανδία! Βουνά και δάση; Άλπεις (κι όχι μόνο)! Παραλίες; αν μη τι άλλο Ελλάδα. Οι Μαορί μας λείπουν μόνο (αρνάκι εισάγουμε ούτως ή αλλως)… Αντίθετα από το χαρακτήρα μου, η κριτική μου είναι υπερβολική, αλλά όντως υπέφερα από deja vu... (προμνησία ελληνολάτρη μου συγγνώμη)

Και βέβαια δεν θα αφήσω ασχολίαστο και με αρκετή κακεντρέχεια τον αλλοπρόσαλλο καιρό του νοτίου ημισφαιρίου, που μόνο καλοκαίρι δε θύμιζε :evil:

Ίσως η μεγαλύτερη γοητεία που έχει αυτός ο προορισμός, να είναι ότι έφτασα στην άκρη του χάρτη…

ΥΓ. Δεν το ξεχνώ, μένει το κεφάλαιο για τα πτώματα….

 

[hydronetta]

Περί πτωμάτων

Κάθε αγωνιώδες ερώτημα -εκτός των μεταφυσικών- οφείλει να έχει και μια λογική εξήγηση. Τι ήταν αυτά τα πτώματα;; Ήταν όντως πτώματα;; Μήπως ήμασταν εμείς πτώματα από τη κούραση;;

Ναι, πολυαγαπημένοι μου αναγνώστες. Ήταν όντως πτώματα. Άλλα φρεσκοσκοτωμένα με χυμένα άντερα, άλλα σε πολυήμερη αποσύνθεση, άλλα απομεινάρια σαν χαλκομανίες. Και δεν ήταν ένα και δυό… Θα πρέπει στις 17 μέρες να μετρήσαμε πάνω από 500. Γενοκτονία σκέτη!!

Εννοείται βέβαια ότι δε μιλάμε για ανθρώπινα πτώματα. Τότε θα ήμασταν σε εμπόλεμη ζώνη σ'άλλες γωνιές του πλανήτη… (μη εξαιρουμένων των ελληνικών δρόμων).

Μιλάμε για πτώματα possum.:roll:
Η επιστημονικότερα, πτώματα Trichosurus vulpecula.:roll::roll::roll:
Λοιπόν αυτό είναι εκ πρώτης όψεως ένα σύμπαθες ευμεγέθες δενδρόβιο μαρσιποφόρο, το οποίο πριν 2 αιώνες εισήγαγαν από την Αυστραλία για να το εκθρέψουν για τη γούνα του. Προφανώς όμως χάθηκε ο έλεγχος και το possum βρέθηκε να κυκλοφορεί ελεύθερο και να αναπαράγεται σαν το κουνέλι. Σαν να μην έφτανε αυτό, το εν λόγω ζωντανό άρχισε να προκαλεί τρομερή καταστροφή στα παρθένα δάση της ΝΖ (δεν τους έφτανε που τα αποψίλωσαν για βοσκοτόπια) ροκανίζοντας τα δέντρα. Και είναι και φορέας της βοείου φυματίωσης. Δυο κακά σ’ένα. Τρέχανε και δεν προλαβαίνανε οι ΝΖ. Τι δηλητήριο ποτίσανε τα δύσμοιρα possum δε λέγεται για να μειώσουν τον πληθυσμό που είχε φτάσει τα 70 εκατομμύρια. Κι επειδή είναι νυχτόβια και κατά τα φαινόμενα όχι ιδιαίτερα ευφυή, πέφτουν θύματα της νυχτερινής οδήγησης καθ’όλο το μήκος των δρόμων της ΝΖ.

Όμως οι NZ το έχουν πάρει πατριωτικά το ζήτημα διαφύλαξης του φυσικού πλούτου και τα possum θα πρέπει να έχουν επισήμως επικηρυχτεί υπό το σλόγκαν «Πάτησε κι εσύ ένα possum με το αμάξι σου, μπορείς!» Αλλιώς τέτοιο αιματοκύλισμα στους δρόμους δεν εξηγείται….

 

[Bahari]

ΥΓ. Δεν το ξεχνώ, μένει το κεφάλαιο για τα πτώματα….

Α, στο καλό... και διάβασα δυο φορές αυτό το τελευταίο μέρος της ιστορίας σου ψάχνοντας για τα πτώματα Λέω κι εγώ επίλογος είναι, κάπου θα γράφει για τα πτώματα και δεν το πρόσεξα :roll: Άντε, περιμένουμε τη συνέχεια... μας έχει φάει η αγωνία

 

[Bahari]

Κάθε αγωνιώδες ερώτημα -εκτός των μεταφυσικών- οφείλει να έχει και μια λογική εξήγηση. Τι ήταν αυτά τα πτώματα;; Ήταν όντως πτώματα;; Μήπως ήμασταν εμείς πτώματα από τη κούραση;;

Ουπςςςςςς! Έφτασε και η λύση του μυστηρίου... Να σου πω, μετά και το τελευταίο μέρος της ιστορίας σου, θεώρησα πολύ πιθανό το τελευταίο ενδεχόμενο, δλδ να είστε πτώματα από την κούραση, αλλά τελικά τα πτώματα ήταν υπαρκτά 70 εκατομμύρια, ε; Πάντως το θέαμα πρέπει να ήταν άκρως σοκαριστικό...

 

[hydronetta]

Ουπςςςςςς! Πάντως το θέαμα πρέπει να ήταν άκρως σοκαριστικό...

Στην αρχή και μέχρι να πάρουμε μια λογική απάντηση είχαμε σοκαριστεί από τον αριθμό

 

[Rosa]

Τι γλυκύτατα πλασματάκια....
και τα πατάνε, οι άθλιοι?????....
Ααααα, μια τα μυγάκια, μια ο άστατος καιρός, μια αυτό, δε μας βλέπω να πατάμε ΝΖ.....

 

[getxowoman]

Μου αρεσε πολυ η ιστορια σου. Μπραβο!

Εγω παλι ειχα τη τυχη, παρολο που πηγα χειμωνα να ζησω τα φιορδ και τα 2 και Doubtful και Milford Sound με ενα καταπληκτικο γαλαζιο ουρανο, αλλα με πολυ κρυο, χειμωνας βεβαια, αλλα καθολου δε με πειραξε. Η φωτο με το δελφινι που εβγαλες ειναι ΑΨΟΓΗ!


Το αν αξιζει να παει κανεις τοσο μακρυα, για μενα ναι, δεν εχω παει ακομα Νορβηγια και Ισλανδια, αλλα εχω ερωτευθει αυτη τη χωρα, για πολλους λογους, αλλα μιας και ειναι η ιστορια σου δε θα επεκταθω παραπερα, μονο το γεγονος οτι δεν ειχα δακρυσει ποτε στη ζωη μου απλα και μονο για την ομορφια ενος τοπιου και στο νοτιο νησι, το οποιο θεωρω ΤΟΠ δακρυσα 2 φορες, μιλαω για μια διαδρομη αναμεσα Arrowtown Queenstown, και εννοειται και για τη διαδρομη αναμεσα Queenstown Glenorchy.

Τουνελ ναι εχει η ΝΖ, δε ξερω το βορειο νησι, αλλα το νοτιο εχει. Στη διαδρομη που κανεις με το τρενο Christchurch Greymouth, περνας καμποσα.

Να σαι καλα και να κανεις και αλλα, καλα ταξιδια!

 

[hydronetta]

Το αν αξιζει να παει κανεις τοσο μακρυα, για μενα ναι, δεν εχω παει ακομα Νορβηγια και Ισλανδια, αλλα εχω ερωτευθει αυτη τη χωρα,

Γνωρίζω την αγάπη σου για τη ΝΖ και δικαιολογώ απόλυτα την απάντησή σου. Χαίρομαι που υπάρχει και αντίλογος γιατί ίσως να αδικούσα πολύ τη ΝΖ.
Προς Θεού δεν θέλω να μείνει η εντύπωση του "μη πάτε δεν αξίζει". Καταγράφω αμιγώς τη προσωπική μου εμπειρία και συνολική εκτίμηση και βέβαια... δεν κατέχω το αλάθητο. Σκοπός μου είναι πρώτ'απ'όλα να κρατήσετε τις εικόνες στο μυαλό κι αν σας ενδιαφέρει σοβαρά να πάτε χωρίς δεύτερη σκέψη. Κάθε μέρος έχει τη μοναδικότητά του κι αξίζει τη προσοχή μας.
Τα τοπία στη ΝΖ είναι όντως πολύ όμορφα. Ίσως οι καιρικές συνθήκες να ενισχύουν σε μεγάλο βαθμό την εντύπωση που σου αφήνει ένα μέρος κι εμείς ήμασταν άτυχοι σ'αυτό. Ίσως πάλι να φταίνε κάποια προηγούμενα ταξίδια (πχ Ισλανδία) που με έβαλαν σε μια ατυχή διαδικασία συγκρίσεων.
Συμπέρασμα: μη παίρνετε τοις μετρητοίς τον επίλογό μου. Άρχισα να ασπρίζω κι έχω γίνει πιο γκρινιάρης και ξυνός

 

[hydronetta]

Τι γλυκύτατα πλασματάκια....
και τα πατάνε, οι άθλιοι?????....
Ααααα, μια τα μυγάκια, μια ο άστατος καιρός, μια αυτό, δε μας βλέπω να πατάμε ΝΖ.....

Ρόζα μου δεν τους αδικώ που τα κυνηγάνε, προξενούν όντως μεγάλης έκτασης καταστροφή. Απλά δεν είχα δει τόσα ζώα σκοτωμένα στους δρόμους ποτέ πριν.
Τα μυγάκια κι ο καιρός ήταν όντως άθλια. Κι αν το έχεις καημό να πας ΝΖ, να πας! Αγνόησέ με που γκρινιάζω

 

[Rosa]

Ρόζα μου δεν τους αδικώ που τα κυνηγάνε, προξενούν όντως μεγάλης έκτασης καταστροφή. Απλά δεν είχα δει τόσα ζώα σκοτωμένα στους δρόμους ποτέ πριν.
Τα μυγάκια κι ο καιρός ήταν όντως άθλια. Κι αν το έχεις καημό να πας ΝΖ, να πας! Αγνόησέ με που γκρινιάζω

Nα σε αγνοήσω, ΠΟΤΕ!, γιατί σε αγαπάω και σου 'χω εμπιστοσύνη!!! Απλά θα εφοδιαστώ με αντικουνουπικά, μυγοσκοτώστρες και μυγιαστήρια, θα τιγκάρω τις βαλίτσες μου με ρούχα παντός καιρού, αδιάβροχα κι ομπρέλες, και θα πάρω μαζί και το κλουβί της γάτας μου για να εισάγω πέντε έξι πόσουμ στην Ελλάδα!!! (από το Ice Age nr 2 και μετά, τα πόσουμ έχουν γίνει η συμπάθειά μου!....)