Νέα Ζηλανδία Η Μέση Γη και το χρονικό του ύπνου, της φαγούρας και…των πτωμάτων

[Rosa]

(Πάρε φόρα!!! Έχεις να μας πεις πολλά.....)

 

[hydronetta]

Ναι εκκρεμούν τα πτώματα!

 

[ioanna karagianni]

Ναι γράφε να ευφρανθεί και η ψυχή του Τόλκιν. Να μάθουμε και για κείνα τα πτώματα του τίτλου, ως τώρα νόμιζα ότι πτώματα είστε εσείς από τον πολύ ύπνο που ρίχνετε

 

[hydronetta]

ΗΜΕΡΑ 9 & 10: Τα βαμπίρ ζουν Φραγκοσυριανή μου γλυκιά!

Περίλυποι αποχαιρετίσαμε τις παραλίες και πήραμε πάλι το δρόμο προς τα νοτιοανατολικά (το ανέβα το βουνό, κατέβα το βουνό δεν το γλυτώσαμε) με κατεύθυνση τη παραθαλάσσια πόλη της Kaikoura. Μιας και είχαμε ολόκληρη μέρα να καλύψουμε την απόσταση των 400 χλμ, κάναμε αρχικά μια μικρή παράκαμψη προς το εθνικό πάρκο των λιμνών Nelson. Εκεί μέσα στα ψηλόκορφα βουνά με τα πυκνά δάση οξιάς, οι παγετώνες έσκαψαν δυο βαθιές λίμνες εδώ και 200 εκατομμύρια χρόνια.

Πρώτη στάση η λίμνη Rotoroa. Φτάνοντας στο παρκινγκ ξεδιπλώθηκε μπροστά μας ένα υπέροχο τοπίο: γαλήνια νερά, ψηλές κορφές στο βάθος, κατάφυτες πλαγιές και …ελάχιστοι επισκέπτες. Ένα κανό αραγμένο στην μικρή παραλία… κι εγώ έτριβα τα χέρια μου από ικανοποίηση που θα έκανα βαρκάδα σε ένα τέτοιο ειδυλλιακό περιβάλλον. Αλλά.. αλλά... Με το που ανοίξαμε τη πόρτα του αυτοκινήτου και κάναμε τα πρώτα βήματα προς τον επίγειο παράδεισο, δεχτήκαμε μια ανελέητη επίθεση από ένα σμήνος από μυγάκια που προσγειώνονταν σε κάθε ελεύθερη επιφάνεια του σώματός μας. Όταν δε είδα ένα παρκαρισμένο το χέρι μου να μου ρουφάει στη κυριολεξία το αίμα, τα μαζέψαμε άρον άρον, μπήκαμε στο αμάξι και όπου φύγει φύγει.
Λίμνη Rotoroa, τα μυγάκια δεν φαίνονται...
Εκεί συνειδητοποίησα ότι αυτό το ελεεινό πετούμενο, το οποίο ονομάζεται sandfly και ενδημεί παντού στη ΝΖ, ήταν η αιτία για την πολυήμερη φαγούρα. Ένα μικροσκοπικό βαμπίρ που για να επωάσει τα αυγά του ρουφάει το αίμα των ανυποψίαστων επισκεπτών.
Λίμνη Rotoiti, Eθνικό πάρκο λιμνών Nelson
Στην επόμενη λίμνη Rotoiti, το σκηνικό με τα μυγάκια ήταν πιο ανεκτό κι έτσι βρήκαμε την ευκαιρία για παιχνίδι με τις πάπιες και τους κύκνους της λίμνης. Φιλικότατα ζωντανά (για τη μπάκα τους), κάνουν ένα κακό χαμό τριγύρω σου αν κάνεις να τους προσφέρεις ένα μεζεδάκι.

H υπόλοιπη διαδρομή μέχρι την Kaikoura κύλισε μέσα από ένα σχετικά γυμνό τοπίο με διάσπαρτους μόνο αμπελώνες. Με τη ψυχή στο στόμα γιατί κοντέψαμε να μείνουμε στη μέση του πουθενά από βενζίνη, περάσαμε το Blenheim (την «ηλιόλουστη» πρωτεύουσα της ΝΖ όπως ονομάζεται) και αναφωνώντας «θάλαττα, θάλαττα» φτάσαμε στην ανατολική ακτή του νησιού με άπλετη θέα προς τον Ειρηνικό.
Στην απεραντοσύνη του Ειρηνικού
Πλατσουρίσαμε τα πόδια μας στις απέραντες ερημικές παραλίες (για να λέμε ότι βουτήξαμε και στον Ειρηνικό) και λίγο πριν την Kaikοura συναντήσαμε την αποικία με τις φώκιες. Εκατοντάδες φώκιες άπλωναν την κορμάρα τους χαλαρώνοντας πάνω στα βράχια. Επειδή τα φαινόμενα απατούν, είναι σκοπιμότερο να κρατά κανείς αποστάσεις ασφαλείας από αυτά τα γλυκύτατα κατά τα άλλα πλάσματα. Κι αυτό το κατάλαβα καλά όταν περιφερόμενος διατάραξα την ολύμπια ηρεμία μιας θηλυκιάς, που παίρνοντάς τα στο κρανίο άρχισε να γρυλίζει και να κινείται απειλητικά. Περιττό να πω πόσες φωτογραφίες βγάλαμε εκεί. Οι φώκιες να ξύνονται, να λιάζονται σε άπειρες πόζες, να καυγαδίζουν…
Γούτσου, γούτσου...από μακρυά

Λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα φτάσαμε στη Kaikoura και κάναμε τη βόλτα μας στο λόφο με πανοραμική θέα στη μικρή πόλη και τον απέραντο ωκεανό.
Η Kaikoura άνευ φαλαινών
Ακολούθησε δείπνο σε βραβευμένο (!!) εστιατόριο με «οργανική» κουζίνα. Αλλά εκτός του ότι ήταν μερίδα πείνας (εφέ, αλλά όχι ποσότητα), το αρνάκι ήταν τόσο στεγνό και άνοστο που δεν κατάφερε να μας απογειώσει γευστικά. Αφού απαριθμήσαμε τους αστερισμούς του νοτίου ημισφαιρίου στον ξάστερο ουρανό, φορτίσαμε μπαταρίες (ύπνος τι άλλο) για την συνέχεια του ταξιδιού μας.

Η Kaikoura είναι η φαλαινοπρωτεύουσα της ΝΖ, καθώς οι τουρίστες έρχονται εδώ για να δουν φάλαινες με τα οργανωμένα και πανάκριβα θαλάσσια ταξίδια. Κάτι πολύ δημοφιλές όπως αποδείχθηκε, καθώς την επόμενη μέρα δεν βρήκαμε θέση σε κάποιο πλοιάριο για να αποθανατήσουμε κι εμείς ένα πτερύγιο να εξέρχεται των υδάτων του ωκεανού. Έτσι πήραμε το δρόμο προς τη μεγαλύτερη πόλη του νότιου νησιού το Christchurch.
Ο καθεδρικός στο Christchurch
Στο ιστορικό κέντρο της πόλης δεσπόζει ο γοτθικός καθεδρικός ναός που ολοκληρώθηκε στις αρχές του αιώνα (καρμπόν των αντίστοιχων απανταχού της γης). Το σκηνικό συμπληρώνεται από το παλιομοδίτικο τραμ που καλύπτει μια σύντομη διαδρομή και απευθύνεται αποκλειστικά σε τουρίστες, το αγγλικού τύπου ποταμάκι για βαρκάδα, μερικά βικτωριανά κτήρια, ένα μοντέρνο κτίσμα που στεγάζει την αίθουσα τέχνης (δυστυχώς δεν την επισκεφθήκαμε) καθώς και το Arts Centre, ένα εντυπωσιακό σύμπλεγμα γοτθικών κτηρίων των τελών του 19ου αιώνα που σήμερα στεγάζει μικρά ατελιέ ντόπιων καλλιτεχνών. Σπυριά έβγαλε ο φίλος μου ο Φώτης στην ιδέα ότι μπορώ να περάσω το υπόλοιπο της ημέρας μπαινοβγαινοντας στα ατελιέ αποφασίζοντας πώς θα κάνω τη πιστωτική μου κάρτα να χτυπήσει κόκκινο. Επαναφέροντάς με στην πραγματικότητα, με οδήγησε στους βοτανικούς κήπους, ένα παράδεισο, περιποιημένο υποδειγματικά, με πολλά δέντρα και λουλούδια. Μέχρι και βοτανολογικό tour σου κάνουνε αν θες να μάθεις περισσότερα!
Το βραδάκι τιμήσαμε με τη παρουσία μας την ελληνική ταβέρνα “Santorini” όπου φάγαμε αρνάκι μαγειρεμένο αλά ελληνικά (ήταν νοστιμότατο). Είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε επί μακρόν με την ιδιοκτήτρια πόσο το σύστημα στη ΝΖ παρέχει ευκαιρίες σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις να ευημερούν. Η έννοια της μίζας είναι άγνωστη, όπως και της φοροδιαφυγής... :roll:
Υπό τους ήχους ζωντανής ορχήστρας μαζί με τους απόδημους έλληνες τραγουδήσαμε και χορέψαμε: «Μια φούντωση μια φλόγααα, έχω μέσα στη καρδιάααααααα…» κι έτσι πλήρεις εθνικής περηφάνιας μέσα από τους παντέρημους νυκτερινούς δρόμους του Christchurch συνειδητοποιήσαμε ότι το γλεντήσαμε απόψε. Άντε ύπνο!!!! Αύριο μας περιμένουν οι Άλπεις!! (συνεχίζεται)

 

[getxowoman]

Πωπωπω τωρα ξεκινανε τα καλα!!! ΝΟΤΙΟ ΝΗΣΙ!!!!

 

[ioanna karagianni]

Καταραμένα κουνουπάκια μας χαλάσατε την βαρκάδα, για να ετοιμαστούμε για Άλπεις τώρα

 

[hydronetta]

ΗΜΕΡΑ 11: Στις Άλπεις των μύθων

Τα 330 χλμ που χωρίζουν το Christchurch από τον οικισμό στο Εθνικό Πάρκο Aoraki/Mount Cook κύλισαν μέσα σε ψιλόβροχο και βαριά συννεφιά. Στον κάλαθο των αχρήστων έπεσαν τα μεγαλόπνοα σχέδια για ιππασία με φόντο τις αλπικές λίμνες και για πανάκριβη πτήση πάνω από τις κορυφές των Άλπεων και τους παγετώνες.
Αντ’ αυτού αρκεστήκαμε αρχικά σε μια στάση στο φωτογενές πέτρινο εκκλησάκι του Καλού Ποιμένα με φόντο τα αδιάφανα τυρκουαζολουλακί νερά της λίμνης Tekapo. Η φωτογράφηση όμως ήταν σχεδόν αδύνατη, μέσα από τις ορδές τουριστών που έκαναν στάση εκεί για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
H λίμνη Tekapo αλλά χωρίς το εκκλησάκι...
Υπό χαμηλή νέφωση ήταν αδύνατο να σχηματίσουμε εικόνα του περιβάλλοντος τοπίου. Σύμφωνα με το χάρτη πλησιάζαμε τους ορεινούς όγκους των Άλπεων, εντούτοις εμείς αυτό που βλέπαμε ήταν ένα επίπεδο ξερό οροπέδιο! Ακολουθήσαμε πορεία γύρω από τις όχθες της άλλης αλπικής λίμνης Pukaki (με υπέροχες παραλίες αλλά θολά νερά) για να καταλήξουμε στον οικισμό Aoraki στη καρδιά του Εθνικού Πάρκου Aoraki/Mount Cook που πρακτικά αποτελείται μόνο από τουριστικά καταλύματα προεξάρχοντος του επιβλητικού ξενοδοχείου Hermitage (όπου βέβαια καταλύουν οι ιάπωνες κι όχι οι πληβείοι ξέμπαρκοι έλληνες που αναζήτησαν καταφύγιο στο youth hostel).

Εδώ πολυαγαπημένε μου αναγνώστη θα καταγράψω την "πικάντικη" εκδοχή του μύθου των Μαορί για το πώς σχηματίστηκαν οι Άλπεις (της ΝΖ βεβαίως βεβαίως), κάτι που μου θύμισε πολύ την δική μας μυθολογία:

Εν αρχή ην το έρεβος. Aπό κεί προέκυψε ο Maku που παντρεύτηκε τη Mahoranuiatea κι απέκτησαν ένα γιο τον Rakinui (Πατέρα Ουρανό). Ο Rakinui με τη σειρά του παντρεύτηκε την Pokoharua-te-po κι απέκτησε τον Aoraki κι άλλους 3 γιούς (κάτι σαν ο Ισαάκ εγέννησε τον Ιακώβ κλπ κλπ).
Όλοι περνούσαν ζωή και κότα στον ουρανό, ώσπου ο Rakinui που φαίνεται έπαιζε το μάτι του, υπέκυψε στη γοητεία της Papatuanuku (Μητέρα Γή). Τους παράτησε λοιπόν σύξυλους όλους, εγκαταλείποντας τον ουρανό για να ζήσει τον αχαλίνωτο έρωτά του στη γη. Η σύζυγος όμως το πήρε επί πόνου δακρυρροούσα νυχθημερόν κι έτσι τα 4 τέκνα αποφάσισαν να πάνε να λογαριαστούν με την πλανεύτρα Γη.
Από τον ουρανό με το κανό τους διέσχισαν στη γη τον Μέγα Ωκεανό της Takaroa όπου συνάντησαν το παράνομο ζεύγος όλο μέλια κι αγάπες. Συνειδητοποιώντας ότι οι προσπάθειες να μεταπείσουν τον άτακτο πατέρα τους θα έπεφταν στα μαύρα νερά του ωκεανού, πήραν το δρόμο επιστροφής στον ουρανό να παρηγορήσουν την ατυχήσασα μητέρα τους.
Μόνο που από λάθος στη μαγική επωδό karakia που θα τους απογείωνε στον ουρανό, έμειναν καθηλωμένοι στον ωκεανό. Αργότερα ξέσπασε δυνατή καταιγίδα κι οι θυελλώδεις άνεμοι έριξαν σε ξέρα το κανό τους που αναποδύρισε. Περιμένοντας ατέρμονα κι ανέλπιδα για βοήθεια πάνω στο αναποδογυρισμένο κανό, ο παγωμένος νοτιάς μετέτρεψε τα κορμιά τους σε πέτρα και τα μαλλιά τους σε χιόνια.
Έτσι το αναποδογυρισμένο κανό σχημάτισε το νότιο νησί, τα 4 αδέλφια τον ορεινό όγκο των Άλπεων, με τον Aoraki, πρεσβύτερο όλων, να είναι η ψηλότερη κορφή του.

Πίσω στα δικά μας. Aφού τακτοποιηθήκαμε, ξεκινήσαμε για trekking στη διαδρομή Hooker valley, η οποία σε περνά πάνω από κρεμαστές γέφυρες που υπερίπτανται του ομώνυμου ποταμού, δίπλα από αλπικές λίμνες με λασπώδη δυστυχώς νερά για να σε οδηγήσει μετά από 1:30-2 ώρες κοντά στους πρόποδες του βουνού Cook/Αoraki που είναι και η ψηλότερη κορυφή των Άλπεων (3754 μέτρα).
Η διαδρομή στο Hooker valley
Ο χρόνος δεν ήταν σύμμαχος (μη χάσουμε και το δείπνο των 7) κι ο καιρός ακόμα χειρότερος εχθρός κι έτσι περιοριστήκαμε στο ήμισυ της διαδρομής απολαμβάνοντας με το ραχάτι μας τη θέα προς τα βουνά και τις λίμνες αφουγκραζόμενοι τους παγετώνες να λιώνουν με έναν υπόκωφο θόρυβο.
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το αλπικό κέντρο στο ξενοδοχείο Hermitage, όπου απολαύσαμε 3D βιντεοπροβολές για την ιστορία του βουνού Cook, που για τους ΝΖ είναι μοναδικό στο κόσμο. Με ενδιαφέρον είδαμε τα εκθέματα των πιονιέρων του αλπινισμού στην περιοχή αυτή, με σημαντική την παρουσία γυναικών αναρριχητών από τις αρχές του 20ου αιώνα.

Ακολούθησε λουκούλειο δείπνο μπουφέ στο Hermitage (μαζί με τους γιαπωνέζους) και με την προοπτική μιας ηλιόλουστης επόμενης μέρας, ακολούθησε αυτό που ξέραμε καλά: Ύπνος.
Καληνύχτα και πάλι! (συνεχίζεται)

 

[ioanna karagianni]

Α τι ωραία η ιστορία σου παίρνει μυθικές διαστάσεις, μπλέχτηκαν και οι θεοί τώρα, πράγματι μοιάζει πολύ με τον δικό μας παλιομπερμπάντη τον Δία. Μόλις χωνέψετε από το δείπνο περιμένουμε την συνέχεια.

 

[malysa]

Ααα Hydronetta, έπρεπε να μας προϊδεάσεις για την επόμενη μέρα.... (το γράφεις κάπου και μου ξέφυγε???...)

 

[hydronetta]

Ααα Hydronetta, έπρεπε να μας προϊδεάσεις για την επόμενη μέρα.... (το γράφεις κάπου και μου ξέφυγε???...)

Ξέχασα το (συνεχίζεται) ....

 

[Dva Srca]

Λοιπόν, διάβασα όλη την ιστορία μέχρι αυτό το σημείο και πρέπει να πω ότι ακόμα κι αν πέσατε σε μερικές ατυχίες, όπως μυγάκια, τουριστικές ορδές κλπ, πιστεύω ότι γενικά περάσατε πολύ καλά και είδατε τοπία και φυσικά φαινόμενα που δύσκολα βλέπεις αλλού. Προσωπικά ακόμα έχω δυνατή επιθυμία να επισκεφθώ τη ΝΖ, και αναμένω με ανυπομονησία την περιήγηση στο νότιο νησί!

 

[hydronetta]

HMEΡΑ 12 & 13: Από τις Άλπεις στη λίμνη Wanaka

Ξημερώματα, παραδομένος ακόμα στην αγκαλιά του Μορφέα, πλαισιωμένος στο όνειρό μου από θεραπαινίδες που θώπευαν το ταλαίπωρο κορμί μου, άκουσα τον συνταξιδιώτη μου να ωρύεται: «Σήκωωω!!». Με τη τσίμπλα στο μάτι αντίκρισα αυτό που ο συννεφιασμένος καιρός μας είχε πεισματικά στερήσει τη προηγούμενη μέρα: ένα πανόραμα των Άλπεων… με πεντακάθαρο ουρανό. Καθώς η περιοχή βρίσκεται σε οροπέδιο δεν σου δημιουργείται η πραγματική διάσταση των μεγεθών. Οι ορεινοί όγκοι φαντάζουν αρκετά κοντά άσχετα αν ξεπερνούν τα 3,000 μέτρα.

Δεν χάσαμε χρόνο και ξεκινήσαμε ένα σύντομο trekking προς την αλπική λίμνη με φόντο αυτή τη φορά την ψηλότερη κορφή, το βουνό Cook/Aoraki, απολαμβάνοντας το φως του ήλιου να χαϊδεύει αργά τις κορφές των Άλπεων.
Στο βάθος το βουνό Cook με την ψηλότερη κορφή των Άλπεων

Στη συνέχεια οδηγήσαμε προς την περιοχή του παγετώνα Tasman, όπου μετά από σύντομη ανάβαση απολαύσαμε μια διαφορετική πανοραμική άποψη των χιονισμένων κορυφών του ορεινού όγκου. Στους πρόποδες κυριαρχεί στο τοπίο η σταχτογκρίζα λίμνη Tasman με ελάχιστα παγόβουνα (και περισσότερα ταχύπλοα με τουρίστες) και κάπου στο βάθος o παγετώνας…. Μόνο που καλυμμένος κάτω από γκρίζα σκόνη μόνο την αναμενόμενη εικόνα παγετώνα δεν έδινε.
H λίμνη και ο παγετώνας Tasman (ψάξε,ψάξε, δε θα τον βρεις)

Απογοητευτήκαμε αλλά τουλάχιστον απολαμβάναμε το μεγαλείο του τοπίου μια τέτοια λαμπερή μέρα. Εντυπωσιακή η φαρδιά κοιλάδα περιστοιχισμένη από τα βουνά, πέρα από τη λασπολίμνη, που την διέσχιζαν πολλά μικρά ποτάμια. Ηταν μια εικόνα γεμάτη μεγαλοπρέπεια, τόσο που μου θύμιζε πολύ σκηνικό στον Άρχοντα των Δακτυλιδιών. Επιτέλους η ονειρική Μέση Γη
to Middle Earth!!!

Η διαδρομή μας προς τη λίμνη Wanaka έγινε μέσα από ένα κατάξερο τοπίο, τόσο που αποφάσισα να ρίξω ένα υπνάκο στο αμάξι. Η ομώνυμη κωμόπολη στις όχθες της λίμνης με φόντο ένα όμορφο ορεινό περιβάλλον δεν διαφέρει: πεντακάθαρη, καταπράσινη, με άνετους δρόμους. Η μέρα ήταν ζεστή και δίκαια θεωρήσαμε ότι ήταν καλή ευκαιρία για σύντομο απογευματινό trekking στις όχθες της λίμνης.

Λίμνη Wanaka
Σαν καλά λαγωνικά ανακαλύψαμε στη μέση της διαδρομής και μια εξαιρετική παραλία όπου απολαύσαμε ηλιοθεραπεία και το μπανάκι μας (αλλά το νερό ήταν πιο παγωμένο απ’ ότι είχαμε ως τότε δοκιμάσει). Τα βραδάκι πήραμε μπυρόνια από το οινοπωλείον και με συνοδεία τούρκικου κεμπάμπ, την κάναμε και ταράτσα και φτηνά.

Η επόμενη μέρα εξίσου λαμπερή ήταν η ιδανική ευκαιρία να κάνουμε trekking στη διαδρομή Rob Roy στο εθνικό πάρκο Mount Aspiring. Το σημείο απέχει 50 χλμ από τη Wanaka και κατά το ήμισυ η οδήγηση γίνεται σε χωματόδρομο. Έτσι ο Φώτης βρήκε την υγειά χαρά του κάνοντας τον Βατάνεν στο χωματόδρομο. Εγώ πάλι είχα απορροφηθεί από την μεγαλοπρέπεια του τοπίου: μικρά κρυστάλλινα ποτάμια, βουνά, δάση από οξυές. Φτάσαμε στο πάρκινγκ όπου συνειδητοποιήσαμε ότι κόσμος και λαός επιλέγει να κάνει τη σχετική διαδρομή. Νιοι, ηλικιωμένοι, οικογένειες με μωρά στο ώμο. Όλοι!
Η διαδρομή εγκαινιάστηκε το 1987 και διαρκεί 4-5 ώρες. Ξεκινά από μια κρεμαστή γέφυρα πάνω από τον ορμητικό ποταμό Matukituki και σε οδηγεί κατά μήκος ενός χειμάρρου μέσα από πυκνό δάσος οξιάς.
Rob Roy track: ξεκινάμε το περπάτημα....
Στα τελευταία μέτρα καταλήγει σε ένα εντυπωσιακό γυμνό αλπικό τοπίο με φόντο τις κορφές, τον παγετώνα και άπειρους μικρούς καταρράκτες που σχηματίζονται από το λιώσιμο των πάγων. Εφόσον δεν ήμασταν αρκετά προνοητικοί να πάρουμε μαζί μας ένα κολατσιό, το ρίξαμε στην ηλιοθεραπεία όπου από τη μια καιγόσουνα και από την άλλη πάγωνες.
Rob Roy track: το τέρμα της διαδρομής και η θέα στο παγετώνα
Το ομολογώ, μια το τσιγάρο, μια η καθιστική ζωή, μια ο ντάλα ήλιος κατακούτελα, έφτασα ένα κουρέλι στο αμάξι. Ευτυχώς που διαδρομή μας με το αυτοκίνητο προς την επόμενη στάση στο Queenstown ήταν σύντομη.

Το Queenstown είναι η μακράν η γοητευτικότερη αλλά και τουριστικότερη πόλη της ΝΖ. Οι ίδιοι την ονομάζουν «η πρωτεύουσα της περιπέτειας», καθώς στο υπέροχο φυσικό περιβάλλον της ανθούν όλες οι extreme δραστηριότητες που ταχύτατα μπορούν να αδειάσουν το πορτοφόλι του ανυποψίαστου τουρίστα.
Χτισμένη στις όχθες της λίμνης Wakatipu, σφύζει από κίνηση. Ο κόσμος είναι χαλαρός, αραχτός στο γκαζόν, βολτάροντας στη προβλήτα ή απολαμβάνοντας το ποτό του στα λιγοστά μπαράκια με μουσική. Φτάσαμε την ώρα που τα χρώματα του δειλινού δημιουργούσαν μια μαγευτική παλέτα πάνω στα ήρεμα νερά της λίμνης όπου καθρεφτίζονταν οι ορεινοί όγκοι.
Πανόραμα του Queenstown το δειλινό
Μια υπόσχεση ότι θα περνούσαμε υπέροχα τις επόμενες μέρες… καιρού θέλοντος (συνεχίζεται…)