Τυνησία Η Γιουνανία ,οι Τρείς Σωματοφύλακες και το Σόι μας!

[Thalassaki]

Εμένα πάντως και το πρώτο μισό, με έπεισε.

Δεν κατάλαβα ακριβώς σε ποιο βίντεο αερογραμμών αναφέρεστε; Αυτό της ομάδας ScyCam?
Είναι καλλιτέχνες οι άνθρωποι μιλάμε. Ειλικρινά πριν απο αυτούς δεν είχα δει τόσο επιτυχημένες παρουσιάσεις της χώρας.
Αν τους ακολουθήσετε στο instagram θα βρείτε πραγματικά εκπληκτικές δημιουργίες τους .
Login • Instagram

 

[travelbreak]

Εμένα πάντως και το πρώτο μισό, με έπεισε.

Αυτό είπα κι εγώ. Πολύ όμορφα πλάνα. Και σίγουρα θα έχει πολλά περισσότερα.
Στο δεύτερο μέρος ήταν οι παραλίες και δεν θα πήγαινα γι αυτά.

 

[travelbreak]

Δεν κατάλαβα ακριβώς σε ποιο βίντεο αερογραμμών αναφέρεστε;

Αυτό που στην ανάρτησή σου είναι ακριβώς κάτω από το κείμενο: Πάμε λοιπόν ένα ταξίδι από τον Νότο προς τον Βορρά κι αν το βράδυ στο όνειρό σας δείτε κι εσείς καμήλες, σας παρακαλώ μην με κατηγορήσετε ως υπαίτια

 

[Thalassaki]

Αυτό που στην ανάρτησή σου είναι ακριβώς κάτω από το κείμενο: Πάμε λοιπόν ένα ταξίδι από τον Νότο προς τον Βορρά κι αν το βράδυ στο όνειρό σας δείτε κι εσείς καμήλες, σας παρακαλώ μην με κατηγορήσετε ως υπαίτια

Είναι απο την ομάδα Scycam Algeria όπως έγραψα παραπάνω. Κάνε αναζήτηση να δεις το κανάλι τους σε youtube και instagram. Οι λήψεις είναι κυρίως από drone αλλά η δουλειά τους υψηλής αισθητικής!!!

 

[Thalassaki]

Μία εβδομάδα μετά ήρθε η ώρα για την συνέχεια της ιστορίας μας. Ζητώ συγγνώμη για την καθυστέρηση και ελπίζω να θυμάστε ήδη τι είχε συμβεί στα προηγούμενα κεφάλαια για να μπορέσετε να μπείτε στο κλίμα.

Οι εξελίξεις και η τελική έκβαση.

Το 2019,που αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει αν είχε κάποιον ανάδρομο Άρη, Ερμή ή άλλο πλανήτη να του προσάψουμε ευθύνες, μπήκε ανάποδα στην χώρα προορισμού μας ,την Αλγερία!

Στα μέσα Φεβρουαρίου προκυρήσονται εκλογές για τα μέσα Απριλίου του ίδιου έτους. Όλα καλά θα σκεφτεί κανείς. Εμείς θα ταξιδεύαμε Νοέμβρη. Η χώρα όμως τελεί υπό την προεδρία του 82χρονου Αμπντελαζιζ Μπουτεφλίκα, του μακροβιότερου προέδρου της χώρας από την ανεξαρτησία της το 1962.
Και για την ιστορία εδώ αξίζει να σας παραθέσω κάποιες σημαντικές πληροφορίες.
Στις βουλευτικές εκλογές του 1992 το Ισλαμικό Μέτωπο Σωτηρίας, ένας ευρύς συνασπισμός μουσουλμανικών ομάδων, νίκησε, αλλά οι αρχές φοβούμενες την εκλογή ισλαμιστικές κυβέρνησης έκριναν τις εκλογές άκυρες και έκριναν ότι το κόμμα ήταν παράνομο, οδηγώντας σε εμφύλια σύρραξη ανάμεσα στο ένοπλο τμήμα του κόμματος και τις εθνικές ένοπλες δυνάμεις της Αλγερίας.

Ο επταετής εμφύλιος στην Αλγερία αιματοκύλησε τη χώρα και άφησε πίσω του γύρω στους 150.000 νεκρούς από τότε που ξέσπασε.
Στις εκλογές που ακολούθησαν το 1999, στις οποίες υπήρχαν κατηγορίες για νοθεία, νίκησε ο Αμπντελαζίζ Μπουτεφλίκα μέσω του οποίου το FLN, το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, το οποίο κυβερνούσε την Αλγερία από το 1962, τη χρονιά που έγινε ανεξάρτητη χώρα, σταθεροποίησε την εξουσία του. Ο Μπουτεφλίκα επανεξελέγει το 2004, το 2009 και το 2014. η χώρα παρέμεινε σχεδόν ανεπηρέαστη από την Αραβική Άνοιξη. Η 20ετής θητεία του έφερε την «ειρήνη», όχι όμως και την ευημερία, μαζί με διαφθορά και καταστολή.

Ο Μπουτεφλίκα θεωρείται ακόμα και σήμερα ήρωας καθώς συμμετείχε ενεργά στον απελευθερωτικό αγώνα της Αλγερίας. Σε ηλικία μόλις 26 ετών από υπουργός Τουρισμού έγινε υπουργός Εξωτερικών.Θεωρούνταν πάντα ευφυής πολιτικός με στρατηγική σκέψη. Ωστόσο τα επιτεύγματά, σημαντικότερα των οποίων ήταν το τέλος του εμφυλίου στην χώρα και η αντιμετώπιση της ισλαμιστικής τρομοκρατίας φάνταζαν πλέον πολύ μακρινά για την Αλγερία του 21ου αιώνα και δεν αρκούν.

Εν έτη 2019 ήταν γεγονός πλέον πως ο πρόεδρος ήταν αδύναμος να κυβερνήσει καθώς αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας και ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι εντός της προεδρικής κατοικίας. Η τελευταία δε επίσημη δημόσια εμφάνισή του ήταν πριν από επτά χρόνια. Έκτοτε κανείς δεν τον είχε δει και ο πρόεδρος ζούσε ως σκιά του εαυτού του.

Όλοι λοιπόν πίστευαν πως στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές του 2019 θα έβλεπαν νέα πρόσωπα να διεκδικούν το προεδρικό αξίωμα με την ελπίδα για αλλαγή αν όχι ριζική τουλάχιστον μερική που θα έδινε ένα φως αισιοδοξίας ώστε να βγει η χώρα από τον λήθαργο. Παρόλα αυτά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι δεν άργησε να 'ρθεί. Η αναγγελία πως ο πρόεδρος “φάντασμα” έθετε εκ νέου τον εαυτό του ως υποψήφιο διεκδικώντας να διατηρήσει το προεδρικό του αξίωμα για 5η συνεχή φορά πυροδότησε την αγανάκτηση και την αντίδραση των πολιτών.

Στις 22/2/2019 λοιπόν,(τη χρονιά που εμείς είχαμε προγραμματίσει να πάμε στην Αλγερία, για να μην ξεχνιόμαστε) ξεκινούν οι πρώτες κινητοποιήσεις υπό την καθοδήγηση του αντικαθεστωτικού κινήματος «Χιράκ». Εκατοντάδες χιλιάδες Αλγερινοί βγήκαν στους δρόμους πιέζοντας τον πρόεδρο Μπουτεφλίκα να μην ξαναβάλει υποψηφιότητα. Όσα εκτυλίσσονται επί εβδομάδες στους δρόμους της Αλγερίας θυμίζουν την Αραβική Άνοιξη.

Μέσα από τις κατά γενική παραδοχή άξιες θαυμασμού ειρηνικές διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων χωρίς να ανοίξει ούτε ένα ρουθούνι, οι διαδηλωτές καταφέρνουν το πιο σημαντικό!
Ο επί 20 χρόνια πρόεδρος της χώρας Αμπντελαζίζ Μπουτεφλίκα ανακοινώνει ότι δεν θα διεκδικήσει ξανά την προεδρία, ότι το Σύνταγμα της χώρας θα αναθεωρηθεί και ότι θα προωθηθούν μεταρρυθμίσεις.

Για μήνες οι συνεχιζόμενες μαζικές διαμαρτυρίες προκάλεσαν πολιτικό σεισμό στην Αλγερία.
Την ανακοίνωση Μπουτεφλίκα ακολούθησε η παραίτηση και του πρωθυπουργού της χώρας Αχμέντ Ουγιαχία. Παράλληλα το Αλγερινό πρακτορείο ειδήσεων APS ανακοινώνει πως οι προκηρυγμένες εκλογές της 18ης Απριλίου αναβάλλονται επ´ αόριστον,ενώ μέχρι το τέλος του 2019 μια εθνοσυνέλευση θα κληθεί να ψηφίσει νέο Σύνταγμα.

Τέλος στις 10 Απριλίου οι εκλογές ορίστηκαν σε άλλη ημερομηνία, για τις 4 Ιουλίου. Στις 2 Ιουνίου το Συνταγματικό Συμβούλιο ανέβαλε εκ νέου τις εκλογές, επικαλούμενο την έλλειψη υποψηφίων και οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται.

Την ίδια περίοδο, και εν μέσω όλου αυτού του χαμού, εγώ στην κοσμάρα μου ήδη ονειρευόμουν το επικείμενο μας ταξίδι και ετοίμαζα το χαρτομάνι που χρειαζόμουν για να αιτηθώ τουριστική βίζα από την πρεσβεία της Αλγερίας. Θυμάμαι δε ακόμα το μειδίαμα της υπεύθυνης στο τμήμα βίζας της πρεσβείας όταν παρατήρησε πόσο σχολαστικά είχα ετοιμάσει τα χαρτιά μου, τα οποία μάλιστα ήταν πολύ περισσότερα από όσα πραγματικά απαιτούνταν.


Σε εκείνη την πρώτη μου επίσκεψη στην Πρεσβεία, όταν εύλογα ρώτησα πότε υπολογίζουν να έχω απάντηση γιατί καιγόμουν να αγοράσω τα εισιτήρια ήταν και η πρώτη φορά που ένοιωσα τα φτερά μου να ψαλιδίζονται.

Η πολύ ευγενική και εξυπηρετική υπάλληλος με ενημέρωσε με ένα παγωμένο χαμόγελο στα χείλη πως δυστυχώς τους τελευταίους μήνες οι εκδόσεις βίζας ήταν ελάχιστες έως μηδαμινές. Πιο συγκεκριμένα όπως με πληροφόρησε από την αρχή του έτους είχαν εκδοθεί λιγότερες από 15 βίζες για επαγγελματικούς κατ' αποκλειστικότητα λόγους και αυτές ακόμα είχαν καθυστερήσει αισθητά. Όταν δε της απηύθυνα το ηλίθιο ερώτημα, γιατί συμβαίνει αυτό, η απάντηση της ήρθε να με προσγειώσει στην πικρή πραγματικότητα.


-“Μα καλά ,δεν έχετε ακούσει ότι η χώρα ετοιμάζεται πυρετωδώς για τις επικείμενες εκλογές; Όπως καταλαβαίνετε όλο το δυναμικό του υπουργείου Εσωτερικών είναι επικεντρωμένο σε αυτόν τον στόχο, αδύναμοι να ανταποκριθούν λόγω φόρτου εργασίας άλλες του αρμοδιότητες όπως των αιτημάτων για έκδοση βίζας”

και συνεχίζοντας ολοκλήρωσε τη φράση της σε καθησυχαστικό τόνο και πάντα με χαμόγελο συμπληρώνοντας.....


-”Παρόλα αυτά εσείς παραμείνετε αισιόδοξη γιατί τα έγγραφά σας είναι πλέον του δέοντος αρκετά και ας ελπίσουμε πως θα έχετε σύντομα απάντηση μετά το πέρας των εκλογών του Ιουλίου και την εκλογή του νέου Προέδρου”
Παίρνοντας την τσαλακωμένη αισιοδοξία μου παραμάσχαλα και την ελπίδα στην κωλότσεπη βγήκα από την Πρεσβεία και μπήκα σε κατάσταση αναμονής.


Μετά από έναν μήνα , που λογικά και σύμφωνα με τις προηγούμενές μου εμπειρίες θα έπρεπε να έχω κάποια απάντηση, σχετικά με το αίτημά μου επικοινώνησα εκ νέου τηλεφωνικά με την Πρεσβεία. Με καθησύχασαν εκ νέου, λέγοντάς μου πως το αίτημά μου δεν έχει απορριφθεί και είναι σε εξέλιξη Μια εξέλιξη ωστόσο που κάθε μέρα που περνούσε απομάκρυνε όλο και περισσότερο την πιθανότητα να ταξειδέψουμε αρχές Νοεμβρίου όπως ήδη είχαμε προγραμματίσει.
Ήταν βλέπεις κι εκείνο το αγκάθι που μου είχε κάτσει στο λαιμό μετά την τελευταία μου επίσκεψη στην Πρεσβεία, το "ας ελπίσουμε ......... την εκλογή νέου Προέδρου". Ένα γεγονός στο οποίο δεν είχα πλέον το δικαίωμα να ελπίζω εφόσον οι εκλογές του Ιουλίου είχαν ήδη ακυρωθεί.

Περί τα μέσα Σεπτεμβρίου κι ενώ συμπλήρωνα πάνω από δυο μήνες αναμονής, συστάθηκε μία νέα εκλογική αρχή, η Εθνική Ανεξάρτητη Αρχή των Εκλογών (Autorité nationale indépendante des élections ή ANIE).
Η ANIE, της οποίας αμφισβητήθηκε η συνταγματική εγκυρότητα, ανακοίνωσε πέντε νόμιμους υποψηφίους στις 2 Νοεμβρίου. Οι πέντε υποψήφιοι πρόεδροι που αναμετρήθηκαν θα έπρεπε να εξαιρεθούν, αφού τέσσερις από τους πέντε υπήρξαν υπουργοί του Μπουτεφλίκα, ενώ οι δυο εξ αυτών (ο Αμπντελματζίζ Τεμπούν και ο Αλί Μπενφλίς) διετέλεσαν και πρωθυπουργοί!

Παράλληλα αρκετοί ηγέτες και χιλιάδες οπαδοί της αντιπολίτευσης παραμένουν έγκλειστοι στις φυλακές, ώστε να μην μπορούν να διεκδικήσουν τη λαϊκή ψήφο...


Τελικά και για την ιστορία σας αναφέρω πως στις 12 Δεκεμβρίου μετά από μήνες διαδηλώσεων η Αλγερία εκλέγει μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες τον (μια απ' τα ίδια) νέο της πρόεδρο Αμπντελμαζίντ Τεμπούν (και πρώην πρωθυπουργό επί προεδρίας Μπουτεφλίκα) ο οποίος δεν έγινε αποδεκτός ακόμα και μέχρι σήμερα.
Μόλις μια μέρα μετά την ορκωμοσία του και ενώ πολλοί πίστευαν πως η χώρα θα έμπαινε πλέον σε μια κανονικότητα, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που μποϋκοτάρισαν ανοιχτά τις πρόσφατες προεδρικές εκλογές διαδήλωσαν ξανά στο Αλγέρι για 44η συνεχόμενη εβδομάδα, ζητώντας την αποχώρηση από το προσκήνιο όλων των διεφθαρμένων εκπροσώπων της «παλιάς φρουράς» του πολιτικού συστήματος, που προσπαθεί να κρατηθεί με κάθε μέσον στην εξουσία.

Εγώ πάλι, η Γιουνανία ζώντας το δικό μου δράμα, μαζεύω τα κομμάτια μου και επικοινωνώ εκ νέου με την Πρεσβεία που συνέχισε στον ίδιο τόνο να με καθησυχάζει και να μου συστήνει υπομονή.....

Το διαβατήριό μου ήδη είχε πέσει σε τρίμηνη θερινή νάρκη σε κάποιο συρτάρι της Πρεσβείας κι εγώ με την αγωνία μου να χτυπάει κόκκινο περίμενα πότε θα το ξυπνήσουν για να του κολλήσουν στο κούτελο το πολυπόθητο αυτοκόλλητο,ώστε να το παραλάβω μαζί με τις εγκάρδιες ευχές τους για καλό ταξίδι!!!

Εδώ κάπου ήταν που ξύπνησα από το όνειρο που είχε μετατραπεί πλέον σε εφιάλτη και άρχισα να ψάχνω για πλάνα B,C,D κλπ.

Συνεχίζοντας τις απέλπιδες πλέον προσπάθειές μου επικοινώνησα με κάθε λυτό και δεμένο ψάχνοντας τη λύση. Αφιέρωσα αμέτρητες ώρες αναζήτησης και τηλεφωνικών επικοινωνιών με τουριστικά γραφεία Ελλάδας και Αλγερίας , επιστράτευσα γνωστούς και φίλους για να με συμβουλεύσουν για τις εναλλακτικές που είχα και φυσικά κάθε εβδομάδα επικοινωνούσα εκ νέου με την υπεύθυνη στην Πρεσβεία που πλέον με γνώριζε από τη φωνή μου χωρίς να πω όνομα.

Η μοναδική εναλλακτική που βρήκα με μη εγγυημένο ωστόσο αποτέλεσμα ήταν να απευθυνθώ σε οργανωμένο ταξιδιωτικό γραφείο της Ελλάδας που ήδη είχε προγραμματισμένο και οργανωμένο 12ημερο ταξίδι στην Αλγερία στην διόλου ευκαταφρόνητη τιμή των 3000 ευρώ, (μη συμπεριλαμβανομένων των φόρων αεροδρομίου παρακαλώ) για να φάω την επόμενη ξεγυρισμένη χυλόπιτα συνοδευόμενη μετά του χαρακτηριστικού ήχου "Χλατς"!!!

Το αίτημά μου ήταν να με συμπεριλάβουν στο γκρουπ των ήδη πελατών τους και αιτούντων βίζα και να αναλάβουν εκείνοι για λογαριασμό μου την έκδοση της καταβάλλοντας το κόστος που θα μου αναλογούσε. Φυσικά και αρνήθηκαν. Έπρεπε να αγοράσω όλο το πακέτο ή τίποτα και ακόμα και αν το έκανα (που δεν σκόπευα) δεν μπορούσαν να μου εγγυηθούν πως το ταξίδι τελικά θα πραγματοποιηθεί στα τέλη Οκτωβρίου όπως ήταν προγραμματισμένο.


Τελικά από ό,τι έμαθα, μετά από έντονες πιέσεις Ελλήνων και Αλγερινών τουριστικών πρακτόρων που φυσικά είχαν άμεσο όφελος, το γκρουπ των 18 Ελλήνων τουριστών πραγματοποίησε το ταξίδι του. Οι συγκεκριμένες τουριστικές βίζες επίσης ήταν και οι μόνες που είχαν εκδοθεί καθ' όλη τη διάρκεια του έτους για τους αιτούντες από Ελλάδα!


Την ίδια περίοδο ήταν που κι εγώ με τη σειρά μου πήγα και παρέλαβα σαν βρεγμένη γάτα το διαβατήριο μου από την Πρεσβεία έχοντας ήδη αναπρογραμματίσει το ταξίδι μου με προορισμό την γειτονική Τυνησία, για την οποία και φυσικά δεν χρειαζόμουν βίζα παρά μόνο το εισιτήριο το οποίο και ήδη είχα αγοράσει.

Ο Μ που είχε ήδη το εισιτήριο για Αλγερία από τον Φεβρουάριο θα ταξίδευε 1/11/2019 στην πατρίδα του κι εγώ θα πήγαινα μόνη σχεδόν μια εβδομάδα αργότερα στην Τυνησία που για τον Μ ήταν σχεδόν δεύτερη πατρίδα καθώς ένα μεγάλο μέρος της οικογενείας του από την μεριά της μητέρας του ζούσε μόνιμα εκεί.

Έτσι λοιπόν πιστεύω πως αντιλαμβάνεστε σε ποιους αναφέρεται και το τρίτο σκέλος του τίτλου της ιστορίας μου για "το Σόι μας".


Στο επόμενο κεφάλαιο θα σας παρουσιάσω και τους τρεις σωματοφύλακες, που αποτελούν το δεύτερο σκέλος του τίτλου της ιστορίας μας, που θα τους συναντήσουμε οσονούπω μόλις φτάσουμε στο αεροδρόμιο της Τύνιδας!

 

[Thalassaki]

Ημέρα πρώτη: Αναχώρηση και Άφιξη.
Και επιτέλους έφτασε η μέρα του ταξιδιού μου! Ημέρα Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2019!

Όπως πάντα μου συμβαίνει, και δεδομένου ότι θα έπρεπε να ξεκινήσω για το αεροδρόμιο δυο ώρες μετά τα μεσάνυχτα δεν έκλεισα μάτι το προηγούμενο βράδυ.
Γυρνώντας από τη δουλειά αργά το απόγευμα τακτοποίησα τις παραφουσκωμένες αποσκευές μου έχοντας σχεδόν βέβαιη την επιπλέον χρέωση. Άφησα χώρο επίσης για τα ευπαθή προϊόντα που περίμεναν στο ψυγείο την τακτοποίηση της τελευταίας στιγμής .
Η μεγάλη μου ροζ samsonite, η τσιχλόφουσκα όπως την ονομάζω, ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου γεμάτη με δώρα, αναμνηστικά και διάφορα καλούδια από Ελλάδα για το μεγάλο Σόι μας στην Τυνησία. Και όταν λέω μεγάλο μην μπείτε καν σε σύγκριση με τα δικά μας μεγάλα Ελληνικά σόγια. Αναλογιστείτε μόνο πως η Αλγερινής καταγωγής πεθερά μου που γεννήθηκε στην Τυνησία έχει ακόμα 9 αδέλφια εκ των οποίων τα μισά απο αυτά συμπεριλαμβανομένης και της γιαγιάς μας ζουν μόνιμα στην Τυνησία μαζι με τις οικογένειές τους. Ο συνολικός αριθμός δε μόνο των μελών της οικογενείας που βρίσκονται στην Τυνησία μαζί με τις οικογένειές τους είναι 23 άτομα που ακόμα δεν γνώριζα βέβαια αν θα καταφέρω να τους συναντήσω όλους.

Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν και το ελάχιστο δωράκι αναμνηστικό που έπρεπε να έχω για τον καθένα τους, μιας και ήταν η πρώτη μου φορά που θα συναντούσα τους περισσότερους ,ήταν αρκετό να γεμίσει μια μεγάλη βαλίτσα.
Εκτός βέβαια από τα δωράκια και τα αναμνηστικά είχα και παραγγελίες, αφού όταν ως ηλίθια έκανα την ερώτηση τι θα ήθελαν να τους φέρω από Ελλάδα πήρα από όλους την ίδια απάντηση λες και ήταν συνεννοημένοι “Τίποτα το ιδιαίτερο, ίσως λίγη ΦΕΤΑ”!!!

Ναι η φέτα είναι γνωστή και στην Τυνησία αλλά διατίθεται, όταν την βρεις, σε εξωφρενικές τιμές καθότι εισαγόμενη κυρίως από Γαλλία και η γεύση της δυστυχώς θυμίζει το φτηνότερο λευκό τυρί που μπορούμε να βρούμε στα Ελληνικά supermarkets.
Το Σόι μας όμως είχε την τύχη να δοκιμάσει ουκ ολίγες φορές αυθεντική βαρελίσια φέτα σε προηγούμενες επισκέψεις τους στην Ελλάδα, όπου και είχαν πάρει μαζί τους μερικά κιλά σε ειδικές συσκευασίες για τους υπόλοιπους του σογιού και είχαν ξετρελαθεί έχοντας αποκτήσει μάλιστα και άποψη για το ποιά είναι η καλύτερη. Οπότε οι παραγγελίες που είχα ήταν πολύ συγκεκριμένες για Φέτα Καλαβρύτων Βυτίνας ή Κεφαλλονιάς. Τους είχα μυήσει στις πιπεράτες και σκληρές ποικιλίες και ό,τι άλλο τους φαινόταν άνοστο.
Στο ψυγείο λοιπόν περίμεναν 6 κιλά φέτα Καλαβρύτων και Βυτίνας συσκευασμένα είδη σε 12 αεροστεγή πακέτα τα οποία και θα μοίραζα στην παραδοτέα αποσκευή αλλά και στην ισοθερμική τσάντα που θα είχα μαζί μου στο αεροπλάνο όπου άνετα μπορούσα να περάσω 2-3 κιλά. Ευτυχώς λόγω αυθονίας και καλής ποιότητας δεν μου ζήτησαν ελαιόλαδο και ελιές εκτός απο έναν θείο που παρήγειλε λίγες Κρητικές αλατσολιές που είχε δοκιμάσει το περασμένο καλοκαίρι και τις είχε λατρέψει.

Στην δεύτερη αποσκευή καμπίνας είχα στριμώξει όλα τα ρούχα που θα χρειαζόμουν για το ταξίδι μου και που λόγω εποχής ήταν περισσότερα και πιο χοντρά αφήνοντας μόνο τα παπούτσια και τα είδη προσωπικής φροντίδας να κάνουν παρέα στα δώρα και τα αναμνηστικά που βρίσκονταν στην τσιχλόφουσκα.

Για τα δώρα του υπόλοιπου σογιού στην Αλγερία είχε μεριμνήσει ο Μ που μια εβδομάδα πριν είχε αναχωρήσει για Αλγέρι. Στις δικές του αποσκευές εκτός από δυο ταψάκια μπακλαβά, δυο κουτιά μελομακάρονα και δίπλες από τα χεράκια μου κουβαλούσε και άλλα τέσσερα κιλά φέτα και ένα κιλό κεφαλοτύρι Κεφαλλονιάς ειδική παραγγελία του πεθερού μου για τις μακαρονάδες του!

Σε γενικές γραμμές και με ένα πρόχειρο μόνο υπολογισμό τα δώρα και οι παραγγελίες μας κόστισαν σχεδόν τα διπλάσια από τα εισιτήρια και των δυο μας μεθ' επιστροφής αλλά χαλάλι τους!

Η προγραμματισμένη πτήση μου στις 6.00 για Τύνιδα ήταν με Turkish Airliine μέσω Κωνσταντινούπολης με τον ελάχιστο, όπως αποδείχτηκε, χρόνο transit μόλις των 50 λεπτών μέχρι την επόμενη πύλη μετεπιβίβασης για Τύνιδα. Είχα προγραμματίσει να φτάσω στο αεροδρόμιο τουλάχιστον κατα τις 4.00 και χωρίς την επιλογή μετακίνησης με το μετρό έπρεπε να βρίσκομαι στο Σύνταγμα λίγο πριν τις 3.00 για να μπω στο δρομολόγιο της Χ95.

Τέλειωσα το πακετάρισμα και την τακτοποίηση των αποσκευών μου και μετά από ένα χαλαρωτικό μπάνιο κατά τις 22.00 ξάπλωσα για να ισιώσω με την ελπίδα να καταφέρω να κοιμηθώ κανένα δίωρο πράγμα που τελικά δεν έγινε.
Το ξυπνητήρι που είχα βάλει για τις 1.30 δεν μου χρειάστηκε, εφόσον από τις 22.30 το κινητό μου στη δόνηση έτριζε πάνω στο κομοδίνο κάθε δέκα λεπτά με κλήσεις και μηνύματα απο τον Μ μου, τα πεθερικά μου, τους άλλους δυο σωματοφύλακες και μερικές ξαδέλφες και θείες που ανυπομονούσαν να με δουν και με ρωτούσαν αν ήμουν έτοιμη για το ταξίδι της επόμενης μέρας.
Εκτός όμως από το δικό μου πρωινό αεροπορικό ταξίδι σχεδόν παράλληλα ο Μ μαζί με τα δυο μου κουνιαδάκια ξεκινούσε από την Blida (κωμόπολη 40km N του Αλγερίου) με προορισμό την Τύνιδα όπου και βάση του προγράμματος θα με παραλάμβαναν από το αεροδρόμιο μόλις έφτανα για να συνεχίσουμε τις διακοπές μας όλοι μαζί, οπότε τους είχα όσο να'ναι μια έννοια που θα ταξίδευαν όλη νύχτα κι αυτοί χωρίς ύπνο.

Το δικό τους ταξίδι ξεκίνησε λίγο πριν τα μεσάνυχτα, καθότι έπρεπε να διανύσουν σχεδόν 700km μέχρι τα σύνορα υπολογίζοντας τον χρόνο της αναμενόμενης καθυστέρησης μέχρι και δυο ωρών στα τελωνεία και τους διπλούς συνοριακούς ελέγχους και επιπλέον ακόμα 400km από τα σύνορα μέχρι το αεροδρόμιο όπου θα με συναντούσαν.
Το υπερφορτωμένο μέχρι τα μπούνια Leon εκτός από τις αποσκευές του Μ μου αλλά και των συνταξιδιωτών μικρότερων αδελφών του Ζ και Ι, (οι τρεις σωματοφύλακες του τίτλου της ιστορίας) ήταν γεμάτο παραγγελίες της γιαγιάς και των θειάδων αλλά και πακέτα συγγενών που βρήκαν ευκαιρία να στείλουν το κάτι τις τους στο σόι.
Λίγες ώρες μετά και ενώ εγώ ξεκινούσα από το σπίτι με δυο βαλίτσες, τη τσάντα του λάπτοπ περασμένη χιαστή και μια μεγάλη ισοθερμική σακούλα ανά χείρας στις δυόμισι τα ξημερώματα για να πάρω το λεωφορείο από Σύνταγμα, εκείνοι είχαν καλύψει κάτι λιγότερο από την μισή διαδρομή μέχρι τα σύνορα.

Το πόσο φορτωμένη ήμουν δεν θα το ξεχάσω ποτέ και μάλλον ήταν και η μοναδική φορά που ταξίδευα μόνη φορτωμένη σαν γαϊδούρι σέρνοντας και κουβαλώντας έξτρα από το βάρος μου περίπου 50 κιλά. Ευτυχώς έπεσα σε ευγενέστατους επαγγελματίες οδηγούς και στο ταξί αλλά και στο λεωφορείο που με βοήθησαν να επιβιβαστώ στην ώρα μου στο λεωφορείο και να φτάσω επίσης πολύ νωρίτερα από το προγραμματισμένο στο αεροδρόμιο. Το check in ήθελε κάνα μισάωρο να ανοίξει ακόμα κι εγώ πήρα τον πρώτο μου καφέ σε ένα από τα τραπεζάκια του Βενέτη καπνίζοντας 2-3 απανωτά τσιγάρα μη γνωρίζοντας πότε θα μπορούσα να ξανακαπνίσω.
Η εξωτερική θερμοκρασία ήταν στους 7 βαθμούς με έντονες ριπές αέρα που δεχόμουν από όλες τις μπάντες κι εγώ απολάμβανα κουκουλωμένη και ατάραχη τον καφέ μου μέχρι να ανοίξει το check in.
Όταν τέλειωσα ζαλώθηκα την πραμάτεια μου και κατευθύνθηκα αγκομαχώντας προς τα γκισέ της Turkish όπου και πέρασα χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση. Με αρκετό υπέρβαρο στις αποσκευές μου αλλά χωρίς επιπλέον χρέωση λόγω της ανοχής της ευγενέστατης υπαλλήλου που έκανε τα στραβά μάτια για τα 6 επιπλέον κιλά της παραδοτέας αποσκευής.Έχοντας εξαντλήσει τα όρια της ανοχής και όχι αδικαιολόγητα μου ζήτησε να ελαφρύνω κατά δύο κιλά την αποσκευή καμπίνας που ξεπερνούσε τα δέκα κιλά και έμοιαζε περισσότερο σαν γκαστρωμένη γαιδούρα παρά σε αποσκευή καμπίνας. Πρόθυμα και χωρίς καθυστέρηση άνοιξα και έβγαλα δύο συσκευασμένα κουτιά του κιλού με κουραμπιέδες και μελομακάρονα σε συσκευασία δώρου και τα έχωσα βιαστικά σε μια έξτρα τσάντα που είχα μέσα στην ισοθερμική με τη φέτα μαζί με 2-3 μικρά κουτιά συριανά λουκούμια.

Εκτός από τις παραπάνω αποσκευές είχα επίσης κρεμασμένη χιαστή την μεγάλη τσάντα του λάπτοπ να κάνει έξτρα χρέη γυναικείας τσάντας και το πορτοφολάκι με το διαβατήριο και τις κάρτες επιβίβασης περασμένο κολιέ που έμπλεκε μονίμως με την εκνευριστική αλλά χρήσιμη όπως αποδείχτηκε αργότερα πασμίνα που είχα κρεμασμένη στο σβέρκο.

Με τα πολλά βρίσκομαι, η μέχρι πρότινος Γαϊδούρα, να κάθομαι τακτοποιημένη στη θέση μου να πετάω για Κωνσταντινούπολη αξημέρωτα, πίνοντας την άθλια πορτοκαλάδα του κουτιού με μπόλικα παγάκια.Χρειαζόμουν δυνάμεις και αρκετά υγρά για τον μαραθώνιο που θα ακολουθούσε μέσα στο νέο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης και από πριν είχα υπολογίσει ότι θα μου πάρει περίπου 20 λεπτά γρήγορο περπάτημα έχοντας μόνο στη διάθεσή μου 55 λεπτά στο σύνολο.

Σαν την τρελή αποβιβάζομαι αδειάζω τσέπες, βγάζω κινητά , λαπτοπ, ταμπλετ,βγάζω παπούτσια, γδύνομαι, (όχι τελείως) περνώ έλεγχο. Ξαναντύνομαι, βάζω παπούτσια μαζεύω και τακτοποιώ την πραμάτεια μου και τρέχω προς αναζήτηση της πύλης επιβίβασης. Σέρνοντας και κουβαλώντας περί τα 30 κιλά έξτρα αρχίζω να τρέχω στους δαιδαλώδεις καυτούς διαδρόμους του νέου αεροδρομίου. Και όταν λέω καυτούς το εννοώ. Δεν ξέρω ποιανού ιδέα ήταν αλλά η εσωτερική θερμοκρασία του νέου αεροδρομίου πρέπει να ήταν κοντά στους 30C και η ατμόσφαιρα παρόλο τον εξαερισμό μου έμοιαζε αποπνικτική. Σε συνδυασμό δε με την αγωνία μου, το τρέξιμο και το κουβάλημα είχαν ως αποτέλεσμα να φτάσω στάζοντας μέχρι το βρακί μόλις 20 λεπτά πριν την απογείωση και ενώ είχε αρχίσει η επιβίβαση.

Τις τουαλέτες τις είχα προσπεράσει αρκετά μέτρα πριν και δεν είχα τον χρόνο να επιστρέψω για να φρεσκαριστώ.Για καλή μου τύχη όμως ακριβώς δίπλα από την πύλη υπήρχε χώρος καπνιστών που δεν ήταν κάτι παραπάνω από ένα καγκελόφραχτο εξωτερικό μπαλκόνι που έβλεπε στους διαδρόμους απογείωσης. Εκείνη την ώρα μια έστω και ολιγόλεπτη στάση ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί. Βγήκα στο μπαλκόνι και άρχισα να ξεκρεμάω τσάντες μπουφάν πασμίνες ανοίγοντας το μπουκαλάκι με το (ζεστό πια ) νερό που είχα αγοράσει ήδη στην διαδρομή μου αλλά δεν είχα ελεύθερο χρόνο ή χέρι να το πιω. Φρεσκάρομαι όπως όπως με μωρομάντηλα και ανάβω τσιγάρο απολαμβάνοντας το φρέσκο αεράκι που έπνεε ανάμεσα απο τα κάγκελα του φυλακοκαπνιστηρίου μας. Δίπλα μου δυο κορίτσια γύρω στα 25 με χιτζάμπ κάπνιζαν αρειμανίως πίνοντας εσπρέσσο και γράφοντας στα κινητά τους χασκογελώντας. Πίσω μου μια καλοβαλμένη μεσήλικη Τυνήσια φορτωμένη με διάφορες σακούλες απο τα Duty Free και όχι μόνο και ένα μικρό σακίδιο επίσης κάπνιζε και μιλούσε στο κινητό πολύ γρήγορα. Αριστερά μας και σε απόσταση ήταν μαζεμένοι όλοι οι άντρες που το είχαν ντουμανιάσει μιλώντας μεγαλοφώνως όλοι Αραβικά σε Τυνησιακή διάλεκτο. Ανάμεσά μας και ως φυσικό φράγμα είχε και 3-4 υπαλλήλους του αεροδρομίου που κάπνιζαν κι αυτοί κάνοντας ολιγόλεπτο διάλειμμα.

Τελειώνω το τσιγάρο κατεβάζω το υπόλοιπο νερό ξαναφορτώνομαι και πηγαίνω στη φυσούνα όπου και πέρασα μαζί με τους τελευταίους επιβάτες.
Η ώρα αναχώρησης της ΤΚ661 ήταν ακριβώς στις 9.15πμ όπου και άρχισε η τροχοδρόμηση με άφιξη σχεδόν τρεις ώρες μετά στις 10.15πμ ώρα Τυνησίας. Εκτός από το πρωινό που μας πρόσφεραν και την οθόνη όπου παρακολουθούσα την πορεία της πτήσης δεν θυμάμαι κάτι ιδιαίτερο μιας και το μόνο που με ένοιαζε ήταν να φτάσω επιτέλους στον προορισμό μου και να βγώ απο το αεροδρόμιο. Αυτό που θυμάμαι όμως ήταν πως δεν υπήρχε φυσούνα και έπρεπε να κουβαλήσω την πραμάτεια μου κουτρουβαλώνοντας σχεδόν τις σκάλες και να περπατήσω μαζί με τους υπόλοιπους μερικά μέτρα μέχρι να μπούμε στον χώρο του αεροδρομίου. Εκεί μαζί με εμάς την ίδια σχεδόν ώρα είχαν φτάσει άλλες δυο πτήσεις και η μία απο αυτές της Alitalia οδηγήθηκε μαζί με την δική μας σε ξεχωριστό διάδρομο για τον απαιτούμενο έλεγχο. Το αεροδρόμιο ως προς την δομή και την οργάνωση δυστυχώς δεν είχε και μεγάλη σχέση με τα δεδομένα διεθνούς αεροδρομίου και μου θύμιζε περισσότερο κάποιο αεροδρόμιο Ελληνικού νησιού παρά αεροδρόμιο ενός αρκετά τουριστικού προορισμού όπως η Τυνησία και μάλιστα της πρωτεύουσας του της Τύνιδας.
Μας στοίβαξαν σαν τα πρόβατα σε δύο διαδρόμους με κορδέλες χωρίζοντας άντρες από γυναίκες μη τυχόν και μας βάλει κανείς χέρι υποθέτω και έχουμε δράματα. Κάτι Ιταλίδες πίσω μου τσίριζαν και χασκογελούσαν ασταμάτητα και ξωπίσω κάτι Τουρκάλες τουρίστριες υποθέτω συμμάζευαν τις τσάντες τους και έφτιαχναν τα χιτζάμπ τους.
Εγώ είχα βγάλει πανωφόρια πασμίνες μένοντας με τα βρεγμένα ρούχα μου στάζοντας και πάλι στον ιδρώτα και προσπαθώντας να αποκτήσω και πάλι κόσμια όψη πριν το γκισέ του ελέγχου. Μετά από περίπου μια και πλέον ώρα ορθοστασίας στην γεμάτη και μη αεριζόμενη επαρκώς αίθουσα αναμονής φτάνω επιτέλους στο σημείο ελέγχου διαβατηρίων!
Ο γαλονάτος μεσήλικας βαριεστημένος υπάλληλος με το μαύρο μουστάκι μου θύμισε ενοματάρχη κάποιου ορεινού χωριού της Ελληνικής επαρχίας της δεκαετίας του '70. Δίνω χαμογελαστή το διαβατήριο και την κάρτα με την φόρμα εισόδου που είχα ήδη συμπληρώσει μέσα στο αεροπλάνο και αρχίζει το βλεφάριασμα με μια υποψία διάθεσης ψαρώματος που ίσως είχε τα κέφια να με υποβάλει.

Κοιτούσε προσεκτικά το διαβατήριο και την φόρμα που μας είχαν δώσει να συμπληρώσουμε μέσα στο αεροπλάνο σχετικά με τους λόγους επίσκεψής μας και την ακριβή διεύθυνση διαμονής. Λες και είχε ξεχάσει τα γυαλιά του εξακολουθούσε να κοιτάζει μια εμένα, μια το διαβατήριο επι πέντε λεπτά. Ξανάμανά μιά εμένα μιά την συμπληρωμένη φόρμα λες και δεν του άρεσε η φάτσα μου. Ξανάμανά την φωτογραφία στο διαβατήριο και μια την ξαναμένη φάτσα μου. Αυτό κράτησε μερικά λεπτά ακόμα πριν αρχίσει, ο Αλλάχ να το κάνει, το κουβεντολόι!
Αυτός ρωτούσε στα Γαλλικά αφού όπως φαίνεται δεν μιλούσε λέξη Αγγλικά, κι εγώ που δεν μιλούσα Γαλλικά, αν και καταλάβαινα το νόημα όσων ρωτούσε στα Γαλλικά απαντούσα με την σειρά μου στα Αγγλικά και λίγο αργότερα με κάποιες προσθήκες Αραβικών φράσεων που μάλλον τον έκαναν να με συμπαθήσει και να μου κάνει επιτέλους το νόημα να περάσω!

Όταν ξεμπέρδεψα τελικά από τον έλεγχο βρήκα ήδη την βαλίτσα μου τσιχλόφουσκά να παίζει γύρω γύρω όλοι στην κορδέλα μαζί με μερικές ακόμα.
Την βούτηξα χωρίς δεύτερη σκέψη από το μαλλί, (χερούλι) της πέρασα στο λαιμό κολιέ και τις δυο σακούλες με τη φέτα και τα γλυκά και φορτωμένη ξανά σαν τη γαιδούρα όδευσα τσουλώντας δυο βαλίτσες μια στο κάθε χέρι και κουβαλώντας έξτρα ακόμα καμιά 25αρια κιλά τσάντες προς την έξοδο. Εκεί ήταν που εγώ η Γιουνανία θα συναντούσα την ομάδα υποδοχής, τους τρεις σωματοφύλακες που είχαν ήδη φτάσει 3 ώρες πριν στο πάρκινγκ του αεροδρομίου καταβροχθίζοντας φρέσκα κρουασάν και πίνοντας καφέδες και χυμούς, πριν τους συναντήσω.

Η ώρα είχε πάει ήδη περασμένες δώδεκα και αμφότεροι είχαμε ήδη διανύσει ένα δωδεκάωρο στους δρόμους και στα αεροπλάνα. Το λευκό Leon είχε αποκτήσει πλέον το νέο του γκριζοκίτρινο χρώμα της σκόνης αναμεμειγμένο με το χρώμα της ερήμου, το οποίο κατάφερνε να το διατηρήσει καθ όλη την διάρκεια της διαμονής μας όπως και τα περισσότερα αυτοκίνητα που συναντούσαμε στο δρόμο που δεν είχαν την τύχη να κάνουν μπάνιο την ίδια μέρα.
Και το δικό μας χρώμα όμως όπως και η οσμή δεν ήταν και πολύ καλύτερα οπότε το πρώτο μας μέλημα ήταν να ξεκινήσουμε μετά απο τους απαραίτητους ασπασμούς και αγκαλιές για το νοικιασμένο μας κατάλυμα, ένα ωραιότατο και πλήρως εξοπλισμένο διαμερισματάκι δύο υπνοδωματίων στην ευρύτερη περιοχή της Καρχηδόνας όπου είχα ήδη κλείσει μέσω airbnb.

Η περιοχή της Gammarth όπου βρισκόταν το διαμέρισμά μας απείχε κάτι λιγότερο από 20 χιλιόμετρα από το κέντρο της Τύνιδας και πολύ κοντά στο παραθαλάσσιο τουριστικό θέρετρο La Marsa. Η περιοχή της Gammarth αν και ξεκίνησε απλώς σαν ένα απλό ψαροχώρι της Μεσογείου μετά την ανεξαρτησία από τους Γάλλους εξελίχθηκε γρήγορα όπως και η ευρύτερη περιοχή της La Marsa σε ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά θέρετρα με υπερπολυτελή εστιατόρια και ξενοδοχεία 5 αστέρων και τις χαρακτηριστικές λευκές αριστοκρατικές βίλες με πισίνες και ιδιωτικούς όρμους που διαθέτονται προς ενοικίαση ή ακόμα και αγορά στα πολύ χοντρά πορτοφόλια της υφηλίου.

Εμείς βέβαια δεν θα μέναμε ούτε σε πεντάστερο αλλά ούτε και σε κάποια βίλα αλλά σε ένα πολύ γουστόζικο και σχετικά νεόδμητο διαμέρισμα ενός συγκροτήματος κατοικιών με προσωπικό χώρο στάθμευσης και φυλασσόμενη πύλη εισόδου επί 24ωρου.
Φορτώσαμε λοιπόν τη μεγάλη βαλίτσα στον ελάχιστο χώρο του πορτ παγκαζ που είχαν προνοήσει να αφήσουν ελεύθερο και τα υπόλοιπα μοιράστηκαν στο πίσω ήδη κατειλημμένο κάθισμα από τους δυο σωματοφύλακες και στις αγκαλιές όλων μας πλην του οδηγού Μ και αναχωρήσαμε από το πάρκινγκ του αεροδρομίου προς το κατάλυμα μας.

 

[Smaragda53]

κλαίω απ΄τα γέλια με τις περιπέτειες της φέτας, μη σου πω ότι τη μυρίζω κιόλας!
Θερμή παράκληση: μην αργήσεις να γράψεις τη συνέχεια, ανυπομονούμε!

 

[mikrh tsopana]

Δεν έρχεσαι κι από δω να φέρεις λίγη φέτα βαρελίσια και λίγο κεφαλοτύρι;
Ή μάλλον καλύτερα, κεφαλογραβιέρα...

 

[travelbreak]

Εγώ δε θέλω φέτα.
Εκείνο που θέλουμε οι πιο πολλοί εδώ είναι να μην περάσουν πάλι δύο μήνες για να απολαύσουμε τις περιπέτειες της Ανατολής.
Χαρά στο κουράγιο σου πάντως να αντέχεις τόσο συγγενολόι!
Φαντάζομαι θα έχει πολλή πλάκα η συνέχεια της ιστορίας σου. Για μας πιο πολύ βέβαια πάρα για σένα που τα πέρασες. Πες τα όλα!!!!

 

[Thalassaki]

κλαίω απ΄τα γέλια με τις περιπέτειες της φέτας, μη σου πω ότι τη μυρίζω κιόλας!
Θερμή παράκληση: μην αργήσεις να γράψεις τη συνέχεια, ανυπομονούμε!

Ευτυχώς είχα φροντίσει να τις συσκευάσω σε vacuum και έξτρα περιτύλιγμα μεμβράνης και δεν με πήραν μυρωδιά!
Χαίρομαι που σε έκανα να κλάψεις (από τα γέλια), αυτός ήταν ένας απο τους στόχους μου άλλωστε όταν αποφάσισα να γράψω για το συγκεκριμένο ταξίδι με τις αρκετές αναποδιές και τα ευτράπελα.
Θα βάλω τα δυνατά μου να ακολουθήσουν και τα επόμενα κεφάλαια συντομότερα. Ήδη έχω ξεκινήσει το επόμενο και επεξεργάζομαι τις αντίστοιχες φωτογραφίες που θα το συνοδεύουν.

Δεν έρχεσαι κι από δω να φέρεις λίγη φέτα βαρελίσια και λίγο κεφαλοτύρι;
Ή μάλλον καλύτερα, κεφαλογραβιέρα...

Για σένα ειδικά γλυκιά μου τσοπάνα και τενεκέ ολόκληρο θα κουβαλούσα αν κατάφερνα να έρθω στα μέρη σου. Κεφαλογραβιέρα Αμφιλοχίας;

Εκείνο που θέλουμε οι πιο πολλοί εδώ είναι να μην περάσουν πάλι δύο μήνες για να απολαύσουμε τις περιπέτειες της Ανατολής.
Χαρά στο κουράγιο σου πάντως να αντέχεις τόσο συγγενολόι!
Φαντάζομαι θα έχει πολλή πλάκα η συνέχεια της ιστορίας σου. Για μας πιο πολύ βέβαια πάρα για σένα που τα πέρασες. Πες τα όλα!!!!

Αγαπητέ travelbreak σε ευχαριστώ για τα θετικά σου σχόλια και χαίρομαι που απολαμβάνεις την ιστορίας μας.
Όσο για την διαχείριση του σογιού ευτυχώς στάθηκα τυχερή γιατί αν και είναι πολλοί έχω τις καλύτερες σχέσεις μαζί τους και σκίστηκαν να ικανοποιήσουν κάθε μας επιθυμία γεγονός που όμως σε κάποιες περιπτώσεις κινδύνεψε να γίνει λόγος διαμάχης μεταξύ τους.
Η αλήθεια είναι πως το συγκεκριμένο ταξίδι δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο και έχει περισσότερο πλάκα παρά ταξιδιωτικό ενδιαφέρον. Τώρα που τα ξαναθυμάμαι και τα γράφω κι εγώ δακρύζω από τα γέλια αλλά τότε που μας συνέβαιναν οι διάφορες αναποδιές μάλλον έκλαιγα απ τα νεύρα μου που ουκ ολίγες φορές είχαν γίνει κορδέλες.
Θα ακολουθήσουν σύντομα περισσότερες γαργαλιστικές λεπτομέρειες.

 

[travelbreak]

Τώρα που τα ξαναθυμάμαι και τα γράφω κι εγώ δακρύζω από τα γέλια αλλά τότε που μας συνέβαιναν οι διάφορες αναποδιές μάλλον έκλαιγα απ τα νεύρα μου που ουκ ολίγες φορές είχαν γίνει κορδέλες.

Έτσι συμβαίνει. Σε πολλά ταξίδια είμαι γεμάτος άγχος μέχρι να τελειώσουν και αφού επιστρέψω τα απολαμβάνω.

 

[mikrh tsopana]

Για σένα ειδικά γλυκιά μου τσοπάνα και τενεκέ ολόκληρο θα κουβαλούσα αν κατάφερνα να έρθω στα μέρη σου. Κεφαλογραβιέρα Αμφιλοχίας;

Aμφιλοχίας κατα προτίμηση, αλλά βολεύομαι και με Ηπείρου