soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.755
- Likes
- 6.505
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
πολύ ευχαρίστως. ανέβασε την
-
Η αναδρομή στο παρελθόν συνεχίζεται! Ψηφίστε την Ταξιδιωτική Ιστορία του μήνα για τους μήνες Μάρτιο - Μάιο 2020 !
Ηράκλειο-Λασίθι, πολυήμερες διακοπές
- Thread starter soudianos
- Ημερομηνία δημιουργίας
soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.755
- Likes
- 6.505
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Κερατόκαμπος
Κερατόκαμπος
Είναι μικρό χωριό με μεγάλη παραλία και βρίσκεται στα νότια του νομού Ηρακλείου. Για να πάμε ακολουθούμε το δρόμο προς τη Βιάνο. Τρία χιλιόμετρα πριν από τη Βιάννο, κι ενώ οδηγούμε σένα βουνό πάνω από το Λυβικό πέλαγος θα στρίψουμε δεξιά και θα πάρουμε ένα κατηφορικό φιδίσιο δρόμο ανάμεσα σε καλλιέργειες και θερμοκήπια, μέχρι να φτάσουμε στην παραλία όπου βρίσκεται ο Κερατόκαμπος. Το όνομα το πήξρε από ένα λόφο που βρίσκεται εκεί κοντά και έχει το σχήμα κεράτου.
Απ’ αυτό το μέρος έχω περάσει κι άλλες φορές τα καλοκαίρια ψάχνοντας για μπάνιο, αλλά πάντα το προσπερνούσα. Η θάλασσα φαινόταν καθαρή, αλλά η παραλία και γενικά η περιοχή δεν με προσέλκυε ώστε να μείνω μια ολόκληρη μέρα ή κάποιο διήμερο.
Επειδή όμως είχαμε πάει στις περισσότερες γειτονικές περιοχές, αποφασίσαμε πέρυσι να περάσουμε εκεί ένα Σαββατοκύριακο να το γνωρίσουμε καλύτερα και να δούμε από κοντά την περιοχή που για άλλους είναι αρκετά δημοφιλής τα καλοκαίρια.
Ένας παραλιακός δρόμος διασχίζει το χωριό, από το ένα μέρος είναι η προκυμαία με τη θάλασσα και από το άλλο λίγες ταβέρνες , ένα καφενείο, μικρομάγαζα και σπίτια. Πιο δυτικά είναι το λιμανάκι με μεγάλο κυματοθραύστη, είναι αρκετά εξυπηρετικό και άνετο για τα καΐκια και τα άλλα πλεούμενα. Εδώ υπάρχει και μια μικρή πλαζ αλλά συνήθως πάνε οι ντόπιες νοικοκυρούλες για μια γρήγορη βουτιά, καθότι το μπάνιο κοντά σε λιμάνι δεν είναι ότι καλύτερο.
Η κυρίως μεγάλη πλάζ βρίσκεται στα ανατολικά, αμέσως μετά τα τελευταία σπίτια του χωριού. Απλώνεται τεράστια μπροστά σου, είναι αυτή που με μια γρήγορη ματιά υπήρχε κάτι που δεν με τραβούσε και ποτέ δεν σταματούσα στο παρελθόν. Στην αρχή την πλαζ βρίσκονται δυο τεράστια αλμυρίκια με μπόλικη σκιά και δίπλα μια βρύση και δυο ντούζ. Αυτά ήταν τα μοναδικά σε όλη την περιοχή, κι έτσι χωρίς πολύ σκέψη μείναμε εκεί για να περάσουμε όλη τη μέρα. Σ΄αυτό τη σημείο υπάρχει κι ένα ποτάμι που τον χειμώνα χύνει να νερά του στη θάλασσα, και γι αυτό το λόγο οι πέτρες που βρίσκονται στη θάλασσα όταν μπαίνεις για μπάνιο είναι χορταριασμένες και γλιστρούν επικίνδυνα. Επίσης αισθάνεσαι μια ελαφρά μυρουδιά από βούρκο. Γι αυτό το λόγο το μπάνιο το κάναμε γύρω στα εβδομήντα μέτρα πιο πέρα από το σημείο που βρισκόμασταν.
Παράλληλα με την πλαζ που είχε μήκος περίπου ένα χιλιόμετρο υπήρχε ένας χωματόδρομος, και από την άλλη πλευρά ένας μεγάλος κάμπος με καλλιεργημένες εκτάσεις, θερμοκήπια, ένα μικρό ξενοδοχείο, και κάποια σκόρπια εξοχικά.
Όμως το μεγάλο πρόβλημα αυτής της πλαζ ήταν ότι δεν υπήρχε άμμος. Καλά ακούσατε. Παντού μεγάλα βότσαλα που για να περπατήσεις έστω και λίγα μέτρα έπρεπε να μην είσαι ξυπόλητος , ακόμα κι όταν πήγαινες να βουτήξεις στη θάλασσα. Κι ούτε βέβαια υπήρχε η δυνατότητα να ξαπλώσεις σε πετσέτα ή ψάθα. Υπήρχαν επίσης πολλά μικρά αλμυρίκια κατά μήκος της παραλίας με ελάχιστη σκιά, αλλά μόνο για να καθίσεις. Αυτή η απουσία αμμουδιάς οφείλεται στο κύμα που όλο το χρόνο παρασέρνει την άμμο και την τραβά στην θάλασσα. Πράγματι όταν περπατάς μέσα στην θάλασσα κάποια στιγμή νομίζεις ότι ανεβαίνεις ένα λοφίσκο και μετά βαθαίνει απότομα. Στα τριάντα μέτρα από την ακτή η θάλασσα ήταν κίτρινη από την άμμο που ανακατευόταν, και μόνο πιο βαθιά ήταν καθαρή. Παρόλο που στο Λυβικό δεν υπήρχαν κύματα, εδώ ερχόταν ένα βουβό κύμα αρκετά ενοχλητικό για τους λουόμενους.
Το τράβηγμα της άμμο έχει δημιουργήσει προβλήματα και στο χωριό, σε σπίτια ή μαγαζιά που είναι δίπλα στη θάλασσα, έχει σκάψει τα θεμέλια τους, έχουν πέσει τοιχοποιίες, προβλήτες, εξώστες, αλλά έχει γκρεμίσει και καινούργια προστατευτικά τοιχώματα που είχαν τοποθετήσει.
Το χωριό δε κατατάσσεται στα τουριστικά που ξέρουμε. Ο ξένος τουρίστας που από περιέργεια θα βγει από τον κεντρικό δρόμο από και προς τη Βιάννο ή την Ιεράπετρα, και θα έλθει εδώ, όταν αρχίσει να βραδιάζει θα πάρει το δρόμο της επιστροφής. Υπάρχουν ελάχιστοι ξένοι που διανυχτερεύουν στα λίγα ενοικιαζόμενα. Οι περισσότεροι είναι Έλληνες όπως οι ντόπιοι που έρχονται στο πατρικό τους από άλλες πόλεις όπου εργάζονται, ή επισκέπτες των αργιών από Ηράκλειο και άλλες περιοχές.
Αν η μέρα μας σε αυτή την παραλία ήταν κουραστική και μας απογοήτευσε, αποζημιωθήκαμε με το παραπάνω το βράδυ στο χωριό και στην ταβέρνα που καταλήξαμε.
Δεν ήταν πάνω από τρεις οι ταβέρνες μέσα στο χωριό, ένα και το καφενείο, αλλά ευτυχώς εδώ είχαν την πρόνοια και δεν ήταν κτισμένες πάνω στην προκυμαία να κρύβουν τη θάλασσα, αλλά τις χώριζε απ’ αυτή ο παραλιακός δρόμος που προανέφερα. Μόνο τα τραπεζάκια είχαν τοποθετήσει κοντά και πάνω από το κύμα, κάτι που ο κάθε πελάτης -επισκέπτης του καλοκαιριού επιθυμεί.
Το συγκεκριμένο βράδι που ήμασταν, οι πελάτες και η κίνηση στο δρόμο ήταν ελάχιστη. Χαμηλή τόνοι, χωρίς φασαριόζικη μουσική, πλήρης ηρεμία. Ένα ζευγάρι μόνο ξένων τουριστών ξεχωρίσαμε εκείνο το βράδυ στο χωριό. Σίγουρα ήταν απ’ αυτούς που επιθυμούν την ηρεμία και την επικοινωνία με το τοπικό στοιχείο.
Το τραπέζι μας ήταν στην άκρη της προβλήτας και πάνω από τη θάλασσα κι’ ένα μικρό κυματάκι ξέσπαγε πάνω στα βότσαλα. Η ταβέρνα ήταν οικογενειακή όπως όλες στο χωριό, τα ψάρια φρέσκα από τα καΐκι του ταβερνιάρη, οι τιμές λογικές, κι αυτό που με εντυπωσίασε στο μενού μας ήταν η χωριάτικη σαλάτα. Όλα τα είδη ήταν από τους διπλανούς κήπους. ‘Όπως έγραψα στην αρχή, από τον κεντρικό δρόμο μέχρι κάτω τη θάλασσα, μια τεράστια σε έκταση πλαγιά ήταν γεμάτη από κάθε είδους κηπευτικά υπαίθρια ή θερμοκηπίου. Τα νερά εδώ είναι άφθονα. Δεν έμοιαζε με σαλάτα απ’ αυτές που τελευταία έχουν οι κατάλογοι των κοσμικών ταβερνών, οι οποίες συναγωνίζονται ποια θα δώσει την ποιο παράξενη ονομασία, και στις οποίες συνηθίζουν να προσθέτουν κομμάτια από κοτόπουλο ή ψάρι.
Μια μεγάλη γαβάθα, το περιεχόμενο στην κορυφή ήταν πράσινο σαλατικό, μισοκρυμμένες στην επιφάνεια μερικές κόκκινες και ζουμερές ντομάτες, ελιές, γλιστρίδα, κρεμμυδάκι φρέσκο, και η έκπληξη ήταν κρυμμένη στο βάθος της σαλάτας. Ανακαλύψαμε εκεί ένα ντάκο με μυζήθρα πάνω του. Ήταν απόλαυση!! Κι όλα αυτά, συνοδεύονταν με κρητικό λάδι από το καλό…όπως διαπιστώσαμε. Όσο για την τιμή αν διερωτάσθε δεν έφτανε ούτε ο κόπος για να φτιαχτεί. Τρία ευρουλάκια.
Δεν ήταν όμως το φαγητό, αυτή η υλική απόλαυση, που μας αποζημίωσε από τη ταλαιπωρία της ημέρας όπως προανέφερα.
Ήταν η ηρεμία της σκοτεινής νύκτας, χωρίς ενοχλητικές ηχητικές παρουσίες. Ο βουνίσιος αέρας από τη μια μεριά, ο θαλασσινός δίπλα μας. Το μεγάλο φεγγάρι που αντικαθρεπτιζόταν στη γαλήνια σκοτεινή θάλασσα και φώτιζε ένα μέρος της επιφάνεια της. Ο σκοτεινός ορίζοντας στο βάθος, όπου κάποιο φωτεινό σημαδάκι σημαίνει ποντοπόρο πλοίο με πορεία από ή προς το κανάλι του Σουέζ, αλλά και ότι η επόμενη στεριά μπροστά μας, είναι η Αφρική με τα μυστήρια της, με τους στρογγυλούς αμμόλοφους της ερήμου και τις ανεξερεύνητες ομορφιές της που σε περιμένουν.
Ήταν βραδιά καλοκαιριού κοντά σε παραλία, μια βραδιά γεμάτη μαγεία….
Κερατόκαμπος
Είναι μικρό χωριό με μεγάλη παραλία και βρίσκεται στα νότια του νομού Ηρακλείου. Για να πάμε ακολουθούμε το δρόμο προς τη Βιάνο. Τρία χιλιόμετρα πριν από τη Βιάννο, κι ενώ οδηγούμε σένα βουνό πάνω από το Λυβικό πέλαγος θα στρίψουμε δεξιά και θα πάρουμε ένα κατηφορικό φιδίσιο δρόμο ανάμεσα σε καλλιέργειες και θερμοκήπια, μέχρι να φτάσουμε στην παραλία όπου βρίσκεται ο Κερατόκαμπος. Το όνομα το πήξρε από ένα λόφο που βρίσκεται εκεί κοντά και έχει το σχήμα κεράτου.
Απ’ αυτό το μέρος έχω περάσει κι άλλες φορές τα καλοκαίρια ψάχνοντας για μπάνιο, αλλά πάντα το προσπερνούσα. Η θάλασσα φαινόταν καθαρή, αλλά η παραλία και γενικά η περιοχή δεν με προσέλκυε ώστε να μείνω μια ολόκληρη μέρα ή κάποιο διήμερο.
Επειδή όμως είχαμε πάει στις περισσότερες γειτονικές περιοχές, αποφασίσαμε πέρυσι να περάσουμε εκεί ένα Σαββατοκύριακο να το γνωρίσουμε καλύτερα και να δούμε από κοντά την περιοχή που για άλλους είναι αρκετά δημοφιλής τα καλοκαίρια.
Ένας παραλιακός δρόμος διασχίζει το χωριό, από το ένα μέρος είναι η προκυμαία με τη θάλασσα και από το άλλο λίγες ταβέρνες , ένα καφενείο, μικρομάγαζα και σπίτια. Πιο δυτικά είναι το λιμανάκι με μεγάλο κυματοθραύστη, είναι αρκετά εξυπηρετικό και άνετο για τα καΐκια και τα άλλα πλεούμενα. Εδώ υπάρχει και μια μικρή πλαζ αλλά συνήθως πάνε οι ντόπιες νοικοκυρούλες για μια γρήγορη βουτιά, καθότι το μπάνιο κοντά σε λιμάνι δεν είναι ότι καλύτερο.
Η κυρίως μεγάλη πλάζ βρίσκεται στα ανατολικά, αμέσως μετά τα τελευταία σπίτια του χωριού. Απλώνεται τεράστια μπροστά σου, είναι αυτή που με μια γρήγορη ματιά υπήρχε κάτι που δεν με τραβούσε και ποτέ δεν σταματούσα στο παρελθόν. Στην αρχή την πλαζ βρίσκονται δυο τεράστια αλμυρίκια με μπόλικη σκιά και δίπλα μια βρύση και δυο ντούζ. Αυτά ήταν τα μοναδικά σε όλη την περιοχή, κι έτσι χωρίς πολύ σκέψη μείναμε εκεί για να περάσουμε όλη τη μέρα. Σ΄αυτό τη σημείο υπάρχει κι ένα ποτάμι που τον χειμώνα χύνει να νερά του στη θάλασσα, και γι αυτό το λόγο οι πέτρες που βρίσκονται στη θάλασσα όταν μπαίνεις για μπάνιο είναι χορταριασμένες και γλιστρούν επικίνδυνα. Επίσης αισθάνεσαι μια ελαφρά μυρουδιά από βούρκο. Γι αυτό το λόγο το μπάνιο το κάναμε γύρω στα εβδομήντα μέτρα πιο πέρα από το σημείο που βρισκόμασταν.
Παράλληλα με την πλαζ που είχε μήκος περίπου ένα χιλιόμετρο υπήρχε ένας χωματόδρομος, και από την άλλη πλευρά ένας μεγάλος κάμπος με καλλιεργημένες εκτάσεις, θερμοκήπια, ένα μικρό ξενοδοχείο, και κάποια σκόρπια εξοχικά.
Όμως το μεγάλο πρόβλημα αυτής της πλαζ ήταν ότι δεν υπήρχε άμμος. Καλά ακούσατε. Παντού μεγάλα βότσαλα που για να περπατήσεις έστω και λίγα μέτρα έπρεπε να μην είσαι ξυπόλητος , ακόμα κι όταν πήγαινες να βουτήξεις στη θάλασσα. Κι ούτε βέβαια υπήρχε η δυνατότητα να ξαπλώσεις σε πετσέτα ή ψάθα. Υπήρχαν επίσης πολλά μικρά αλμυρίκια κατά μήκος της παραλίας με ελάχιστη σκιά, αλλά μόνο για να καθίσεις. Αυτή η απουσία αμμουδιάς οφείλεται στο κύμα που όλο το χρόνο παρασέρνει την άμμο και την τραβά στην θάλασσα. Πράγματι όταν περπατάς μέσα στην θάλασσα κάποια στιγμή νομίζεις ότι ανεβαίνεις ένα λοφίσκο και μετά βαθαίνει απότομα. Στα τριάντα μέτρα από την ακτή η θάλασσα ήταν κίτρινη από την άμμο που ανακατευόταν, και μόνο πιο βαθιά ήταν καθαρή. Παρόλο που στο Λυβικό δεν υπήρχαν κύματα, εδώ ερχόταν ένα βουβό κύμα αρκετά ενοχλητικό για τους λουόμενους.
Το τράβηγμα της άμμο έχει δημιουργήσει προβλήματα και στο χωριό, σε σπίτια ή μαγαζιά που είναι δίπλα στη θάλασσα, έχει σκάψει τα θεμέλια τους, έχουν πέσει τοιχοποιίες, προβλήτες, εξώστες, αλλά έχει γκρεμίσει και καινούργια προστατευτικά τοιχώματα που είχαν τοποθετήσει.
Το χωριό δε κατατάσσεται στα τουριστικά που ξέρουμε. Ο ξένος τουρίστας που από περιέργεια θα βγει από τον κεντρικό δρόμο από και προς τη Βιάννο ή την Ιεράπετρα, και θα έλθει εδώ, όταν αρχίσει να βραδιάζει θα πάρει το δρόμο της επιστροφής. Υπάρχουν ελάχιστοι ξένοι που διανυχτερεύουν στα λίγα ενοικιαζόμενα. Οι περισσότεροι είναι Έλληνες όπως οι ντόπιοι που έρχονται στο πατρικό τους από άλλες πόλεις όπου εργάζονται, ή επισκέπτες των αργιών από Ηράκλειο και άλλες περιοχές.
Αν η μέρα μας σε αυτή την παραλία ήταν κουραστική και μας απογοήτευσε, αποζημιωθήκαμε με το παραπάνω το βράδυ στο χωριό και στην ταβέρνα που καταλήξαμε.
Δεν ήταν πάνω από τρεις οι ταβέρνες μέσα στο χωριό, ένα και το καφενείο, αλλά ευτυχώς εδώ είχαν την πρόνοια και δεν ήταν κτισμένες πάνω στην προκυμαία να κρύβουν τη θάλασσα, αλλά τις χώριζε απ’ αυτή ο παραλιακός δρόμος που προανέφερα. Μόνο τα τραπεζάκια είχαν τοποθετήσει κοντά και πάνω από το κύμα, κάτι που ο κάθε πελάτης -επισκέπτης του καλοκαιριού επιθυμεί.
Το συγκεκριμένο βράδι που ήμασταν, οι πελάτες και η κίνηση στο δρόμο ήταν ελάχιστη. Χαμηλή τόνοι, χωρίς φασαριόζικη μουσική, πλήρης ηρεμία. Ένα ζευγάρι μόνο ξένων τουριστών ξεχωρίσαμε εκείνο το βράδυ στο χωριό. Σίγουρα ήταν απ’ αυτούς που επιθυμούν την ηρεμία και την επικοινωνία με το τοπικό στοιχείο.
Το τραπέζι μας ήταν στην άκρη της προβλήτας και πάνω από τη θάλασσα κι’ ένα μικρό κυματάκι ξέσπαγε πάνω στα βότσαλα. Η ταβέρνα ήταν οικογενειακή όπως όλες στο χωριό, τα ψάρια φρέσκα από τα καΐκι του ταβερνιάρη, οι τιμές λογικές, κι αυτό που με εντυπωσίασε στο μενού μας ήταν η χωριάτικη σαλάτα. Όλα τα είδη ήταν από τους διπλανούς κήπους. ‘Όπως έγραψα στην αρχή, από τον κεντρικό δρόμο μέχρι κάτω τη θάλασσα, μια τεράστια σε έκταση πλαγιά ήταν γεμάτη από κάθε είδους κηπευτικά υπαίθρια ή θερμοκηπίου. Τα νερά εδώ είναι άφθονα. Δεν έμοιαζε με σαλάτα απ’ αυτές που τελευταία έχουν οι κατάλογοι των κοσμικών ταβερνών, οι οποίες συναγωνίζονται ποια θα δώσει την ποιο παράξενη ονομασία, και στις οποίες συνηθίζουν να προσθέτουν κομμάτια από κοτόπουλο ή ψάρι.
Μια μεγάλη γαβάθα, το περιεχόμενο στην κορυφή ήταν πράσινο σαλατικό, μισοκρυμμένες στην επιφάνεια μερικές κόκκινες και ζουμερές ντομάτες, ελιές, γλιστρίδα, κρεμμυδάκι φρέσκο, και η έκπληξη ήταν κρυμμένη στο βάθος της σαλάτας. Ανακαλύψαμε εκεί ένα ντάκο με μυζήθρα πάνω του. Ήταν απόλαυση!! Κι όλα αυτά, συνοδεύονταν με κρητικό λάδι από το καλό…όπως διαπιστώσαμε. Όσο για την τιμή αν διερωτάσθε δεν έφτανε ούτε ο κόπος για να φτιαχτεί. Τρία ευρουλάκια.
Δεν ήταν όμως το φαγητό, αυτή η υλική απόλαυση, που μας αποζημίωσε από τη ταλαιπωρία της ημέρας όπως προανέφερα.
Ήταν η ηρεμία της σκοτεινής νύκτας, χωρίς ενοχλητικές ηχητικές παρουσίες. Ο βουνίσιος αέρας από τη μια μεριά, ο θαλασσινός δίπλα μας. Το μεγάλο φεγγάρι που αντικαθρεπτιζόταν στη γαλήνια σκοτεινή θάλασσα και φώτιζε ένα μέρος της επιφάνεια της. Ο σκοτεινός ορίζοντας στο βάθος, όπου κάποιο φωτεινό σημαδάκι σημαίνει ποντοπόρο πλοίο με πορεία από ή προς το κανάλι του Σουέζ, αλλά και ότι η επόμενη στεριά μπροστά μας, είναι η Αφρική με τα μυστήρια της, με τους στρογγυλούς αμμόλοφους της ερήμου και τις ανεξερεύνητες ομορφιές της που σε περιμένουν.
Ήταν βραδιά καλοκαιριού κοντά σε παραλία, μια βραδιά γεμάτη μαγεία….
soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.755
- Likes
- 6.505
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Τσούτσουρας
Το επόμενο πρωί, αντί να ξαναπάμε στη μεγάλη πλαζ όπου θα μας έκαιγαν ξανά τις πατούσες τα πυρωμένα βότσαλα, αποφασίσαμε να πάμε να δούμε το παραλιακό χωριό Τσούτσουρας το οποίο βρισκόταν λίγα χιλιόμετρα δυτικά από τον Κερατόκαμπο, αφού οι πληροφορίες που μας έδωσαν σχετικά με την κατάσταση του δρόμου από το ένα χωριό στο άλλο, ήταν αρκετά καλές.
Για τον Τσούτσουρα είχα ακούσει πολλά στο παρελθόν, πάντα σκεφτόμουν να πάω κάποιο διήμερο από το Ηράκλειο, αλλά η περιγραφή του χωματόδρομου και καρόδρομου στο τέλος της διαδρομής καθιστούσε απαγορευτική την εκδρομή. Τώρα όμως είχε βελτιωθεί ο δρόμος αρκετά, όπως θα διαπιστώσω με την σημερινή επίσκεψη. Φαίνεται όμως ότι οι πληροφορίες μου για το χωριό ήταν πολύ παλιές, γιατί θα δω κάτι απογοητευτικό και απίστευτο.
Οδηγούσαμε προ τα δυτικά σ ένα καλό επαρχιακό δρόμο με άσφαλτο, περίπου εκατό μέτρα παράλληλα από την ακτογραμμή, όπου τα άγρια κρητικά βουνά κατέληγαν στο Λυβικό πέλαγος, αλλού απότομα και αλλού ομαλά, και να υπάρχουν πολλές απόκρυφες και προσβάσιμες μικρές παραλίες. Ήταν Κυριακή και οι ερημιές αυτές είχαν τους επισκέπτες τους. Στη μια ένας μοναχικός ψαράς, στην άλλη μια οικογένεια, αλλού μερικοί τουρίστες, στην επόμενη δυο τρεις οικογένειες κάτω από μια μεγάλη τέντα σούβλιζαν αρνί σε μια πρόχειρη ψηστιέρα στο έδαφος, πιο απόμακρα ένα ζευγάρι που το έπαιζαν πρωτόπλαστοι κι όλοι αυτά στη αγριάδα του τοπίου κάτω από τον καυτό ήλιο. Σε ένα μέρος μόνο, είδαμε λίγο πράσινο, η παραλία ήταν μεγαλύτερη και όπως φαινόταν είχε άμμο, μια καντίνα και ίσως λίγες ενοικιαζόμενες ομπρέλες. Οδηγώντας αργά αφήσαμε πίσω μας αδιάφορα, όλες αυτές τις πολλά υποσχόμενες παραλίες, για να πάμε στον προορισμό μας χωρίς να γνωρίζουμε οι άμοιροι τι μας περίμενε.
Μετά από 45 λεπτά περίπου οδήγηση, σε μια στροφή του δρόμου, βλέπουμε από μακριά μια κωμόπολη κτισμένη πάνω σε μια άγρια πλαγιά.
Σταματώ για λίγη ξεκούραση και να συνειδητοποιήσω αυτό που βλέπω γιατί τέτοια πόλη δεν αναφέρει ο χάρτης. Μια πινακίδα παρακάτω έγραφε: Τσούτσουρας. Θυμήθηκα κάτι χωριά στις αραβικές χώρες, κτισμένα κι αυτά πάνω σε βουνά χωρίς ούτε ένα δένδρο στην περιοχή. Όμως εκείνα είχαν μια αρχιτεκτονική αιώνων, ένα ντόπιο στοιχείο, μια ιστορία.
Εδώ υπήρχε αυτό που λέμε άναρχη οικοδόμηση τελευταίων χρόνων σε όλο της το μεγαλείο. Σκόρπια κτίσματα, εδώ κι εκεί, άλλα καινούργια, άλλα πρόχειρα μόνο για καλοκαίρι, γιαπιά, ημιτελή, άλλα στο σκελετό, κάποιο μεγάλο ξενοδοχείο κτιζόταν στην κορυφή ενός λόφου, κι όλα αυτά πάνω στη πλαγιά χωρίς δρόμους χωρίς σχέδιο, παντού τσιμέντο και μπετόν. Μπήκαμε στο χωριό, ήταν μια πλατεία στο κέντρο, άσφαλτος και τσιμέντο, και δίπλα ήταν ένα νέο λιμάνι που έχει φτιαχτεί τα τελευταία χρόνια. Δεν υπήρχε πουθενά μια υποψία ότι βρίσκεσαι σε χωριό. Τα μαγαζιά ανάκατα κι αυτά, ένα super market, δίπλα πιτσαρία…μια καφετέρια πολυτελείας, κι άλλα μικρομάγαζα. Η κίνηση ήταν πολύ από κόσμο, κι’ από αυτοκίνητα ακόμη περισσότερη.
Δυτικά και ανατολικά του λιμανιού βρίσκονταν οι παραλίες. Ξεκινήσαμε να πάμε στην ανατολική. Ένας χωματόδρομος έφτανε μέχρι το τέλος της. Κάποια δένδρα στην άκρη, κι εδώ είδα κι αυτό που πουθενά δεν είχα ξαναδεί. Η αμμώδης πλαζ δεν ήταν επίπεδη αλλά επικλινής με το ψηλό μέρος προ τη μεριά του δρόμου. Η θάλασσα ήταν θολή και τα σκουπίδια δεν έλειπαν σε μερικά σημεία. Απ’ ότι μας είπαν, εδώ συμβαίνει το αντίθετο απ’ ότι στον Κερατόκαμπο. Τα κύματα σπρώχνουν τη άμμο προς τα έξω με αποτέλεσμα να γεμίζει η παραλία και στην έναρξη κάθε σαιζόν να την τραβούν μακριά και να εξυπηρετούνται οι λουόμενοι. Το μεγάλο πρόβλημα όμως υπάρχει στο λιμάνι, όπου συνεχώς δουλεύει η μαούνα με τη χούφτα για να βγάζει την άμμο από το βυθό και να εξυπηρετούνται τα μικρά πλεούμενα.
Αφήσαμε αυτή την πλαζ και τραβήξαμε στη δυτική. Αυτή ήταν επίπεδη, αρκετά μεγάλη, μεγάλα δένδρα με σκιά και οργανωμένη σε μερικά σημεία με ξαπλώστρες και ντουζ. Το πρόβλημα εδώ ήταν η πολυκοσμία. Ήταν σαν να βρισκόσουν στη δημοτική πλαζ της πόλης κι ακόμη χειρότερα γιατί το νερό μέσα στη θάλασσα ήταν κι εδώ θολό, μαύρη άμμος σαν βούρκο σε ορισμένα σημεία, και ύποπτες φυσαλίδες στη επιφάνεια. Αναγκαστικά δεν είχαμε άλλη λύση και περάσαμε εδώ τις υπόλοιπες ώρες.
Οι εντυπώσεις μας ήταν απογοητευτικές με πολλά ερωτηματικά πως δημιουργήθηκε αυτό το μέρος που δεν είχε σχέση με χωριό, αλλά κι ούτε με μια κωμόπολη που σου προσφέρει το δικό της χρώμα.
Αυτά όμως τα ερωτηματικά μου λύθηκαν μετά από ένα μήνα περίπου, όταν διάβασα στον τύπο ένα άρθρο μιας κοπέλας που κατάγεται από κει και ζει στην Αθήνα. Είναι ένας θρήνος για το χωριό της, ένας επικήδειος γι’ αυτό που χάθηκε προς χάρη της «αξιοποίησης». Το έχω γραμμένο στην παρ. 10 του παρόντος θέματος, το φέρνω κι εδώ.
Εγκλημα... και άλλο έγκλημα στον Τσούτσουρο
Το επόμενο πρωί, αντί να ξαναπάμε στη μεγάλη πλαζ όπου θα μας έκαιγαν ξανά τις πατούσες τα πυρωμένα βότσαλα, αποφασίσαμε να πάμε να δούμε το παραλιακό χωριό Τσούτσουρας το οποίο βρισκόταν λίγα χιλιόμετρα δυτικά από τον Κερατόκαμπο, αφού οι πληροφορίες που μας έδωσαν σχετικά με την κατάσταση του δρόμου από το ένα χωριό στο άλλο, ήταν αρκετά καλές.
Για τον Τσούτσουρα είχα ακούσει πολλά στο παρελθόν, πάντα σκεφτόμουν να πάω κάποιο διήμερο από το Ηράκλειο, αλλά η περιγραφή του χωματόδρομου και καρόδρομου στο τέλος της διαδρομής καθιστούσε απαγορευτική την εκδρομή. Τώρα όμως είχε βελτιωθεί ο δρόμος αρκετά, όπως θα διαπιστώσω με την σημερινή επίσκεψη. Φαίνεται όμως ότι οι πληροφορίες μου για το χωριό ήταν πολύ παλιές, γιατί θα δω κάτι απογοητευτικό και απίστευτο.
Οδηγούσαμε προ τα δυτικά σ ένα καλό επαρχιακό δρόμο με άσφαλτο, περίπου εκατό μέτρα παράλληλα από την ακτογραμμή, όπου τα άγρια κρητικά βουνά κατέληγαν στο Λυβικό πέλαγος, αλλού απότομα και αλλού ομαλά, και να υπάρχουν πολλές απόκρυφες και προσβάσιμες μικρές παραλίες. Ήταν Κυριακή και οι ερημιές αυτές είχαν τους επισκέπτες τους. Στη μια ένας μοναχικός ψαράς, στην άλλη μια οικογένεια, αλλού μερικοί τουρίστες, στην επόμενη δυο τρεις οικογένειες κάτω από μια μεγάλη τέντα σούβλιζαν αρνί σε μια πρόχειρη ψηστιέρα στο έδαφος, πιο απόμακρα ένα ζευγάρι που το έπαιζαν πρωτόπλαστοι κι όλοι αυτά στη αγριάδα του τοπίου κάτω από τον καυτό ήλιο. Σε ένα μέρος μόνο, είδαμε λίγο πράσινο, η παραλία ήταν μεγαλύτερη και όπως φαινόταν είχε άμμο, μια καντίνα και ίσως λίγες ενοικιαζόμενες ομπρέλες. Οδηγώντας αργά αφήσαμε πίσω μας αδιάφορα, όλες αυτές τις πολλά υποσχόμενες παραλίες, για να πάμε στον προορισμό μας χωρίς να γνωρίζουμε οι άμοιροι τι μας περίμενε.
Μετά από 45 λεπτά περίπου οδήγηση, σε μια στροφή του δρόμου, βλέπουμε από μακριά μια κωμόπολη κτισμένη πάνω σε μια άγρια πλαγιά.
Σταματώ για λίγη ξεκούραση και να συνειδητοποιήσω αυτό που βλέπω γιατί τέτοια πόλη δεν αναφέρει ο χάρτης. Μια πινακίδα παρακάτω έγραφε: Τσούτσουρας. Θυμήθηκα κάτι χωριά στις αραβικές χώρες, κτισμένα κι αυτά πάνω σε βουνά χωρίς ούτε ένα δένδρο στην περιοχή. Όμως εκείνα είχαν μια αρχιτεκτονική αιώνων, ένα ντόπιο στοιχείο, μια ιστορία.
Εδώ υπήρχε αυτό που λέμε άναρχη οικοδόμηση τελευταίων χρόνων σε όλο της το μεγαλείο. Σκόρπια κτίσματα, εδώ κι εκεί, άλλα καινούργια, άλλα πρόχειρα μόνο για καλοκαίρι, γιαπιά, ημιτελή, άλλα στο σκελετό, κάποιο μεγάλο ξενοδοχείο κτιζόταν στην κορυφή ενός λόφου, κι όλα αυτά πάνω στη πλαγιά χωρίς δρόμους χωρίς σχέδιο, παντού τσιμέντο και μπετόν. Μπήκαμε στο χωριό, ήταν μια πλατεία στο κέντρο, άσφαλτος και τσιμέντο, και δίπλα ήταν ένα νέο λιμάνι που έχει φτιαχτεί τα τελευταία χρόνια. Δεν υπήρχε πουθενά μια υποψία ότι βρίσκεσαι σε χωριό. Τα μαγαζιά ανάκατα κι αυτά, ένα super market, δίπλα πιτσαρία…μια καφετέρια πολυτελείας, κι άλλα μικρομάγαζα. Η κίνηση ήταν πολύ από κόσμο, κι’ από αυτοκίνητα ακόμη περισσότερη.
Δυτικά και ανατολικά του λιμανιού βρίσκονταν οι παραλίες. Ξεκινήσαμε να πάμε στην ανατολική. Ένας χωματόδρομος έφτανε μέχρι το τέλος της. Κάποια δένδρα στην άκρη, κι εδώ είδα κι αυτό που πουθενά δεν είχα ξαναδεί. Η αμμώδης πλαζ δεν ήταν επίπεδη αλλά επικλινής με το ψηλό μέρος προ τη μεριά του δρόμου. Η θάλασσα ήταν θολή και τα σκουπίδια δεν έλειπαν σε μερικά σημεία. Απ’ ότι μας είπαν, εδώ συμβαίνει το αντίθετο απ’ ότι στον Κερατόκαμπο. Τα κύματα σπρώχνουν τη άμμο προς τα έξω με αποτέλεσμα να γεμίζει η παραλία και στην έναρξη κάθε σαιζόν να την τραβούν μακριά και να εξυπηρετούνται οι λουόμενοι. Το μεγάλο πρόβλημα όμως υπάρχει στο λιμάνι, όπου συνεχώς δουλεύει η μαούνα με τη χούφτα για να βγάζει την άμμο από το βυθό και να εξυπηρετούνται τα μικρά πλεούμενα.
Αφήσαμε αυτή την πλαζ και τραβήξαμε στη δυτική. Αυτή ήταν επίπεδη, αρκετά μεγάλη, μεγάλα δένδρα με σκιά και οργανωμένη σε μερικά σημεία με ξαπλώστρες και ντουζ. Το πρόβλημα εδώ ήταν η πολυκοσμία. Ήταν σαν να βρισκόσουν στη δημοτική πλαζ της πόλης κι ακόμη χειρότερα γιατί το νερό μέσα στη θάλασσα ήταν κι εδώ θολό, μαύρη άμμος σαν βούρκο σε ορισμένα σημεία, και ύποπτες φυσαλίδες στη επιφάνεια. Αναγκαστικά δεν είχαμε άλλη λύση και περάσαμε εδώ τις υπόλοιπες ώρες.
Οι εντυπώσεις μας ήταν απογοητευτικές με πολλά ερωτηματικά πως δημιουργήθηκε αυτό το μέρος που δεν είχε σχέση με χωριό, αλλά κι ούτε με μια κωμόπολη που σου προσφέρει το δικό της χρώμα.
Αυτά όμως τα ερωτηματικά μου λύθηκαν μετά από ένα μήνα περίπου, όταν διάβασα στον τύπο ένα άρθρο μιας κοπέλας που κατάγεται από κει και ζει στην Αθήνα. Είναι ένας θρήνος για το χωριό της, ένας επικήδειος γι’ αυτό που χάθηκε προς χάρη της «αξιοποίησης». Το έχω γραμμένο στην παρ. 10 του παρόντος θέματος, το φέρνω κι εδώ.
Εγκλημα... και άλλο έγκλημα στον Τσούτσουρο
rethimno
Member
- Μηνύματα
- 1.770
- Likes
- 1.054
- Επόμενο Ταξίδι
- Λεσβος
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος του κοσμου
Eχω να παω πολλα χρονια στο Τσουτσουρα, αλλα δεν περιμενα τετοια αναρχη δομηση...αφου ειναι ολα αυθερετα.....
Πολυ ωραια και καθαρη παραλια στο νοτο ειναι ο Χρισοστομος,κατω απο τη ταβερνα του Σφηνια
Εχει ενα τεραστιο βραχο που δινει ισκιο αλλα μου εκανε εντυπωση, ποσο κρυσταλινα και καθαρα ηταν τα νερα....
Ο ιδιος εχει ενοικιαζομενα δωματια- στουντιο με πισινα , πανω στο Λυβικο πελαγος με θεα καταπληκτικη, για οσους θελουν πληρη απομονωση
Φαγητο, ηρεμια, θαλασσα, και εξορμησεις στις κοντινοτερες παραλιες...
Και βεβαια κοινη διαπιστωση ολων οτι η θαλασσα του Λυβικου πελαγους δεν εχει καμμια σχεση με του Κρητικου
Στο Λυβικο το νερο ειναι πιο αλμυρο, και υπαρχει ανωση μεγαλυτερη, γι αυτους που δεν ξερουν καλο μπανιο
MIAT
Member
- Μηνύματα
- 419
- Likes
- 1.129
- Ταξίδι-Όνειρο
- Svalbard, Κίνα, Αλάσκα
Τσουτσουρο πήγαινα για χρονια ολόκληρα διακοπές (ζούσαμε Αθήνα και κατεβαίναμε στο χωριό της μητέρας μου που είναι κοντα).Θυμάμαι το μέρος από τότε που ο δρόμος ήταν από χώμα και στενός όσο δεν πάει, η ταλαιπωρία όμως άξιζε τον κόπο.Τα τελευταία χρόνια δεν πατάω τα πόδια μου.Έφτιαξαν το λιμάνι στο καλύτερο σημείο της παραλίας του.Εμείς πηγαίναμε στις ταβερνούλες και το κύμα έσκαγε ακριβώς από κάτω μας.Τώρα αντι για αυτό αντικρίζουμε τσιμέντο...Πόλυ κρίμα....Ο κερατόκαμπος λίγα λεπτά μακρύτερα κρατάει ακόμη αυτή την ομορφιά...Για τις τρεις εκκλσιές δε που έχουμε και το εξοχικάκι μας, δεν το συζητώ,όμορφος τόπος, καθαρά νερά, ησυχία.Τελικά μάλλον ισχύει το ότι όπου παέι ο "πολιτισμός" η φύση μας αποχαιρετά..
renata
Member
- Μηνύματα
- 5.544
- Likes
- 1.963
- Επόμενο Ταξίδι
- μαλαισία
ο τσούτσουρας ήταν χάλια ακόμα και πρίν μια δεκαετία που ειχα πάει με την μοτοσυκλέτα μου!
έφυγα αυθημερόν και ήρθα στα χανιά..καταλάβατε??
έφυγα αυθημερόν και ήρθα στα χανιά..καταλάβατε??
rethimno
Member
- Μηνύματα
- 1.770
- Likes
- 1.054
- Επόμενο Ταξίδι
- Λεσβος
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος του κοσμου
Δεν ηξερες δεν ρωταγες ???? δεν ειχαμε και το φορουμ τοτε να σε ειδοποιησουμε.....η ΜΙΑΤ διπλα, εγω παραπερα, κατι θα ειχε παρει και το ματι του Σουδιανου...θα γλυτωνες τη ταλαιπωρεια....το πολυ πολυ να σε στελναμε για φαγητο στο Λεντα...πηγες που πηγες μεχρι εκει....
renata
Member
- Μηνύματα
- 5.544
- Likes
- 1.963
- Επόμενο Ταξίδι
- μαλαισία
Ναι τωρα σε έχω για πρακτορα και δεν την ξαναπατάω..
κείνες τις εποχές δεν μας ένοιαζε κιόλας ..μια γκαζιά ήταν και ένα τσιγάρο δρόμος!!
κείνες τις εποχές δεν μας ένοιαζε κιόλας ..μια γκαζιά ήταν και ένα τσιγάρο δρόμος!!
soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.755
- Likes
- 6.505
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
ωραία, μόνο τρεις εκκλησιές δεν έχω πάει ακόμα....
MIAT
Member
- Μηνύματα
- 419
- Likes
- 1.129
- Ταξίδι-Όνειρο
- Svalbard, Κίνα, Αλάσκα
Εαν το κάνεις απόφαση ότι πληροφορίες θες στη διάθεση σου.
orestcrete
Member
- Μηνύματα
- 2.663
- Likes
- 10.323
- Επόμενο Ταξίδι
- Iceland
- Ταξίδι-Όνειρο
- New Zealand
Mιατ κατεβαινεις τρεις εκκλησιες;
orestcrete
Member
- Μηνύματα
- 2.663
- Likes
- 10.323
- Επόμενο Ταξίδι
- Iceland
- Ταξίδι-Όνειρο
- New Zealand
Σουδιανε παροτι ειμαι αρκετα πιεσμενος αυτο τον καιρο,ελπιζω να βρω τον χρονο να κανω μια καλη περιγραφη των Τρειων Εκκλησιων .. παρτε και μια γευση απο Τρεις Εκκλησιες ..
]Θέα Τρειων Εκκλησιων απο τον καταρρακτη Αμπα - Η φωτογραφική Gallery του TravelStories
Εκπομπές Travelstories
Τελευταίες δημοσιεύσεις
-
-
-
-
-
-
-
-
Πακιστάν ΠΑΚΙΣΤΑΝ. Στα χνάρια του Μ. Αλέξανδρου- Τελ. μήνυμα: travelbreak