Ηράκλειο-Λασίθι, πολυήμερες διακοπές

[jose]

δεν έχω πάει jose αλλά μπορείς να δεις εκεί και τη κάτω Ζάκρο, και τα ανατολικά παράλια της Κρήτης. ηρεμία και καθαρή θάλασσα. οι δρόμοι εκεί δεν έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα,
πήγαινε μέσω Ιεράπετρας παραθαλάσσια..

ναι από ιεράπετρα θα πήγαινα αλλα βλέπω στο GPS ότι μετά την ζιρό έρχεται η καταστροφή....
δες το συνημμένο

κάποιος που έχει πάει ας μας πει τι παίζει...

 

[go2dbeach]

παιδιά να ρωτήσω για τον ξερόκαμπο?
τι λέει σαν μέρος , απότι είδα λόγο του δρόμο πρέπει να σου βγαίνει η ψυχή για να πας ε? από φωτογραφίες βλέπω ότι είναι μαγευτικά... δεν είχα ξανά ακούσει για την περιοχή, και δεν έχω πάει καθόλου προς τα εκεί... τι λέτε? έχει κάποιος κάποια εμπειρία?

Ειναι καταπληκτικο μερος με πανεμορφη παραλια και ελαχιστο κοσμο. Απο ψηλα ο δρομος εμοιαζε να φιδογυριζει προς ενα σεληνιακο τοπιο που ομως κατεληγε σε μια τυρκουαζ θαλασσα. Οι στροφες ηταν απιστευτες..ο Mr.go2 ειχε εντυπωσιαστει και ηθελε να κανει αναβαση στην επιστροφη .
Η παραλια ηταν εξωπραγματικη , χωρις κοσμο, μερικα ντοπια πιτσιρικια κυνηγουσαν καβουρια στα βραχακια και μονο δυο ταβερνες με υπεροχο φαγητο. Αυτο ειδα εγω πριν 6-7 χρονια. Ελαχιστα σπιτια και κανενας τουριστας. Απο τα μερη που μου εχουν μεινει στο μυαλο μαζι με τη Χιονα και τη Χρυση ή Γαιδουρονησι (top of the top για μενα).
Σημερα δεν ξερω πως θα ειναι ο πανεμορφος Ξεροκαμπος , αλλα ελπιζω να μην εχει αλλαξει δραματικα..η δυσκολη προσβαση του ελπιζω να βοηθαει σε αυτο. Πιστευω οτι ουτως ή αλλως αξιζει επισκεψη αν βρεθεις στην περιοχη.

 

[jose]

ναι από φωτογραφίες που είδα φαίνεται όντως μαγευτικά... θα μένω βεβαια βόρεια, στο ίστρον, δεν είναι πολύ μακριά... αλλα ο δρόμος το κάνει μακριά...

σε ευχάριστω για τις πληροφορίες

 

[go2dbeach]

Το θυμαμαι ομορφο το Ιστρον , εγω εμενα στο Μυρτο , ενα ψαροχωρι στη νοτια πλευρα του νομου δυτικα της Ιεραπετρας.
Παντως ακομα και τοτε που πηγα εγω ηταν ασφαλτος η διαδρομη προς Ξεροκαμπο , μονο πολλες αποτομες στροφες ειχε αλλα αξιζε τον κοπο πραγματικα.
Καλα να περασεις και να μας πεις πως σου φανηκε η περιοχη.

 

[soudianos]

Το θυμαμαι ομορφο το Ιστρον , εγω εμενα στο Μυρτο , ενα ψαροχωρι στη νοτια πλευρα του νομου δυτικα της Ιεραπετρας.
Παντως ακομα και τοτε που πηγα εγω ηταν ασφαλτος η διαδρομη προς Ξεροκαμπο , μονο πολλες αποτομες στροφες ειχε αλλα αξιζε τον κοπο πραγματικα.
Καλα να περασεις και να μας πεις πως σου φανηκε η περιοχη.

εφχ κι εγώ για τις infos, θα το βάλω στο πρόγραμμα. αύριο περνώ το φαράγγι της Σαρακίνας..
με κατάληξη στο Μύρτο που έμενες

 

[Evacuee]

παιδιά να ρωτήσω για τον ξερόκαμπο?
βρίσκετε εδώ : Google Maps

τι λέει σαν μέρος , απότι είδα λόγο του δρόμο πρέπει να σου βγαίνει η ψυχή για να πας ε? από φωτογραφίες βλέπω ότι είναι μαγευτικά... δεν είχα ξανά ακούσει για την περιοχή, και δεν έχω πάει καθόλου προς τα εκεί... τι λέτε? έχει κάποιος κάποια εμπειρία?

Γειά.
Εγώ είχα πάει στον Ξερόκαμπο πριν 3 χρόνια στο πλαίσιο ενος road trip στην ανατολική Κρήτη. Φτάσαμε εκέι από έναν δρόμο που συνέδεε τον Ξρόκαμπο με την Άνω Ζάκρο και επιστρέψαμε από τον δρόμο που οδηγεί προς Ζηρό. Ο δεύτερος σίγουρα έχει περισσότερες στροφές , αλλά ο πρώτος αποτελείται από 1 κομμάτι που θα μπορούσε να είναι έδαφος για σαφάρι.. Διαλέγεις και πέρνεις.

Γενικά το τοπίο είναι σεληνιακό και κυρίως άγονο, οι παραλίες όντως τέλειες, δηλαδή πεντακάθαρες & αν βρεθείς στην περιοχή αξίζει κατ'εμέ να επισκευτείς το φαράγγι που ξεκινάει (ή καταλήγει) στην Κάτω Ζάκρο.

Καλά να περάσεις!

 

[soudianos]

ναι από φωτογραφίες που είδα φαίνεται όντως μαγευτικά... θα μένω βεβαια βόρεια, στο ίστρον, δεν είναι πολύ μακριά... αλλα ο δρόμος το κάνει μακριά...

σε ευχάριστω για τις πληροφορίες

Μέσα από το Ιστρο, jose, πάρε το δρόμο για Καλό Χωριό, πέρασε το, θα βρεθείς σε μια θαυμάσια διαδρομή μέσα από πευκοδάση και ελαιώνες, σταμάτα στο χωριό Καλαμαύκα.
Καθαρό, περιποιημένο, όμορφο, καφέ, ταβέρνα αξίζει ο κόπος. Αυτά τα γνώρισα μόλις σήμερα!!! Μπορείς μετά να προχωρήσεις αν θες, για το Μαλέ, ή ακόμα να συνεχίσεις να βγείς στη θάλασσα στο Μύρτο. Διαφορετικά γυρνάς πίσω, έχοντας δει ένα πολύ όμορφο βουνισιο μέρος του νομού.-

 

[jose]

Τη διαδρομή αυτη την έχω κάνει και είναι όντως πολυ ωραία. Άλλωστε έχω καταγωγή απο εκεί, απλά ζω Θεσσαλονίκη.

 

[soudianos]

Κουδουμάς, Αστερούσια Όρη

Η παραλία Κουδουμά με το ομώνυμο μοναστήρι κτισμένο δίπλα της, βρίσκεται στα νότια παράλια του νομού Ηρακλείου, εκεί που τα Αστερούσια καταλήγουν στην θάλασσα. Για να πας εκεί από Ηράκλειο, παίρνεις το δρόμο προς Μοίρες, και από τους Αγίους Δέκα στρίβεις αριστερά για το χωριό Στέρνες. Εδώ τελειώνει η άσφαλτος και αρχίσει η ανάβαση. Όπως στο Αγιοφάραγγο, έτσι κι εδώ, ξεραΐλα, βράχια, συνεχείς στροφές, οδηγούν στον Κοφινά που είναι ψηλότερη κορυφή. Μεταξύ ανόδου και καθόδου υπάρχει ένα μικρό οροπέδιο με καταπληκτική θέα. Από τη μια πλευρά βλέπεις το κάμπο της Μεσσαράς, και από την άλλη το Λυβικό. Μετά από λίγα χιλιόμετρα στο οροπέδιο, αρχίσει ο κατήφορος προς τη νότια πλευρά του βουνού, ανάμεσα από ένα ένα άγριο φαράγγι που σχίζει τη κορυφή Κοφινά και φτάνει μέχρι τη θάλασσα.. Ο δρόμος είναι χωματόδρομος, πετρόδρομος, σε ορισμένα μέρη τσιμεντένιος, λακκούβες δύσκολες, στροφές επικίνδυνες , αλλά το τοπίο εδώ σε αποζημιώνει για την όλη ταλαιπωρία. Δεν έχουμε τη ξεραΐλα τη άλλης πλευράς, αλλά δάση από πεύκα κυπαρίσσια, αγριοχαρουπιές, όπου μαζί με τους θάμνους, και τα σκορπισμένα βράχια σχηματίζουν ένα μεγαλοπρεπές ερημικό τοπίο. Από ψηλά φαίνεται στο βάθος η παραλία και τα κτίρια του μικρού μοναστηριού ανάμεσα σε πεύκα. Διακρίνουμε από ψηλά ότι υπάρχουν εκεί αυτοκίνητα όμοια με το δικό μας, και παρηγοριόμαστε πως θα τα καταφέρουμε. Επιτέλους βρισκόμαστε στο χώρο έξω από τη Μονή. Το φαράγγι καταλήγει σε μεγάλη παραλία, όπου στην ανατολική της πλευρά είναι κτισμένο το μοναστήρι. πάνω στην άμμο.
Αυτή είναι η σωστή διαδρομή για να πάει κάποιος. Εγώ όμως μετά της συζύγου, σε μια διήμερη εκδρομή, πριν τρία χρόνια μήνας Οκτώβριος, και έχοντας οδηγό μόνο το χάρτη, βρεθήκαμε στο χωριό Καπετανιανά, το οποίο βρίσκεται δυτικότερα Εκεί πήραμε πληροφορίες και προχωρήσαμε σε χωματόδρομο αλλά και δω πάλι πετρόδρομο, χαραγμένο στη πλαγιά των βουνών που κατέληγαν άγρια στη θάλασσα, και έχοντας δεξιά μας σε αρκετό βάθος κάτω μας το απέραντο Λυβικό. Μετά μια ώρα φτάσαμε στο προαναφερθέν οροπέδιο από όπου μια πινακίδα μας οδήγησε στην άλλη πλευρά του βουνού για το μοναστήρι.
Νάμαστε λοιπόν στη ξακουστή μονή Κουδουμά. Σ’ ένα από τα λίγα μέρη των Αστερουσίων που έχουν πρόσβαση στην θάλασσα. Η μονή κτίστηκε από τους Κρητικούς ερημίτες Παρθένιο και τον αδελφό του Ευμένιο, οι οποίοι αργότερα αγιοποιήθηκαν. Όπως οι περισσότεροι ερημίτες των Αστερουσίων, ξεκίνησαν κι αυτοί την ασκητικά ζωή από Μάρτσαλο και Αγιοφάραγγο. Πηγαίνοντας δυτικά για περισσότερη απομόνωση έφτασαν σ΄ αυτή τη ρεματιά στα μέσα του 19ο αιώνα, είδαν τα χαλάσματα από το παλιό μοναστήρι, έκτισαν στην αρχή μια μικρή εκκλησία από ξερολιθιές και αργότερα ένα μοναστήρι. Η φήμη τους για θαύματα έφτασε στα γύρω χωριά, και απλώθηκε σε όλη την Κρήτη την εποχή εκείνη.
Σήμερα είναι αρκετά βελτιωμένες οι κτιριακές εγκαταστάσεις του μοναστηριού, και ο όλος χώρος που καταλαμβάνει. Κι΄ εδώ έχουμε θαυματουργεί εικόνα και πλήθος πιστών το Δεκαπενταύγουστο καταλαμβάνουν όλη την έξω περιοχή, και διανυχτερεύουν στην ύπαιθρο. Στη μονή βρίσκονται καταλύματα με κρεβάτια όπου μπορούν να μείνουν οι επισκέπτες. Στον εξωτερικό χώρο της περιοχής υπάρχουν ντουζ για τους κολυμβητές, καθώς και τουαλέτες, αλλά αυτές είναι το μόνο σημείο των εγκαταστάσεων που χρειάζονται βελτίωση. Εδώ στην ερημιά η παραλία αγγίζει το τέλειο. Πεντακάθαρη και ζεστή θάλασσα, καθαρή και η πλαζ που αποτελείται κυρίως από μαύρα βότσαλα κάθε μεγέθους. Η πλαγιά σκεπασμένη από ένα δάσος με πεύκα.
Η Μονή καταλαμβάνει ένα μικρό μέρος μόνο της περιοχής, η υπόλοιπη είναι ελεύθερη γι΄ όποιον έρχεται μόνο για μπάνιο, και μπορεί να κατασκηνώσει ελεύθερα με την επιβαλλόμενη βέβαια προστασία και καθαριότητα του χώρου.
Η περιοχή έχει το καλύτερο ξηρό και υγιεινό κλίμα της Κρήτης. Ένα άρωμα πεύκου κατεβαίνει από το διπλανό πευκόδασος και ένα άλλο από βότανα από τα γύρω βουνά.
Το ερημικό άγριο τοπίο, η αίσθηση ότι βρίσκεσαι στην άκρη του πολιτισμένου κόσμου, οι σπηλιές που βρίσκονται κυρίως δυτικά του μοναστηριού, συντέλεσαν ώστε να προτιμηθεί ο τόπος αυτός από τους ερημίτες, για προσευχή και αυτοσυγκέντρωση.
Η Μονή έχει τρείς μοναχούς και κάποιους λαϊκούς που συντηρούν τον κήπο ή εργάζονται στο μαγειρείο. Τις καλοκαιρινές μέρες έρχονται πολλοί επισκέπτες. Αρκετά ξενοδοχεία στέλνουν εδώ τουρίστες κυρίως Ρώσους για προσκύνημα, αφού πρώτα επικοινωνήσουν και δηλώσουν τον αριθμό των ατόμων για να ετοιμαστεί το γεύμα που θα προσφερθεί.

Συνεχίζεται...

 

[soudianos]

Μας ενημέρωσαν για τις ώρες των λειτουργιών, του φαγητού, και πού μπορούμε να διανυκτερεύσουμε. Για τα δύο τελευταία είχαμε φροντίσει, γιατί δεν ξέραμε ότι είχαν τη δυνατότητα να μας φιλοξενήσουν. Ο προορισμός μας δεν ήταν μόνο το μοναστήρι.. Δεχτήκαμε τη διανυκτέρευση για να αποφύγουμε την ταλαιπωρία άνοιγμα-κλείσιμο της μικρής σκηνής μας. Τις προμήθειες μας σε φαγητό τις βάλαμε στο ψυγείο τους, και την ώρα του γεύματος προσφέραμε και από το δικό μας.
Φυσικά δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε από σεβασμό τις λειτουργίες, αλλά είχαμε και την περιέργεια για κάτι καθαρά μοναστηριακό, καθότι ήταν πρώτη φορά για μας. Εκτός από μας, υπήρχαν ακόμη 4-5 άτομα από χωριά της περιοχής. Την επόμενη το πρωί σηκωθήκαμε από τις 0530 για τον όρθρο. Μείναμε μόνο μέχρι τις 0700 γιατί είχαμε να κάνουμε πορεία πριν πιάσει η ζέστη. Δίπλα στο καθολικό υπήρχε ένα δωμάτιο όπου είχε δύο ειδών καφέδες, πορτοκαλάδες, κουλουράκια, για όποιον ήθελε και όποτε ήθελε να φτιάξει καφέ ελληνικό ή κρύο. Μετά από το πρωινό, αρχίσαμε να πεζοπορούμε σ’ ένα εύκολο και καθαρό μονοπάτι κάτω από τα πεύκα. Πρόγραμμα μας ήταν και η επίσκεψη σένα παλιό εκκλησάκι στο χωριό Αγ. Ιωάννης, όπου σύμφωνα με τις πληροφορίες που είχαμε, είχε θαυμάσιες εξωτερικές εικονογραφίες. Εκτός από τα πεύκα ήταν η εποχή που ανθίζουν οι ασκελετούρες (αυτές που παλιά έβαζαν έξω από τα σπίτια για γούρι τον πρωτοχρονιά).
Όλο το έδαφος κάτω από τα πεύκα ήταν γεμάτο απ΄ αυτές σαν κάποιος να τις είχε σπείρει. Ένα κλαδάκι ύψους στο ένα μέτρο ξεχώριζε από κάθε φυτό και στην κορυφή υπήρχε ένα μοβ λουλουδάκι Μια θάλασσα μοβ χρώματος κάτω από τα πεύκα και μαζί με το άρωμα του δάσους, απολάμβανες την πιο όμορφη πορεία, που ποτέ δεν περιμέναμε να βρούμε σ’ αυτά τα ερημικά και άγονα βουνά. Η πορεία που ακολουθήσαμε ήταν προς τα δυτικά έχοντας αριστερά μας το Λυβικό. Η πρόσβαση στη θάλασσα ήταν αδύνατη. Το βουνό κατεβαίνει απότομα με βράχια, που σχηματίζουν πολλές μικρές σπηλιές όπου έμεναν οι ερημίτες Μετά από 45 λεπτά είδαμε την πινακίδα που περιμέναμε και μας οδήγησε στο σπήλαιο του Αγ. Αντωνίου. Σ΄ αυτό το σημείο τέλειωσε και το πευκόδασος. Είκοσι λεπτά μετά την πινακίδα είδαμε τη μεγάλη τριγωνική είσοδο του σπηλαίου. Όπως και τα άλλα μικρότερα που βρίσκονται στα βράχια κοντά στη θάλασσα, έτσι κι αυτό φιλοξένησε ερημίτες. Ο χώρος του είναι αρκετά μεγάλος και η οροφή πάρα πολύ υψηλή. Στο βάθος βρίσκεται η εκκλησία του Αγ. Αντωνίου και πίσω απ΄ αυτή υπάρχουν δεξαμενές που μαζεύουν το νερό το οποίο στάζει από τα τοιχώματα. Δεν έχει σήραγγες ή διαδρόμους και ελάχιστους σταλακτίτες. Πιθανώς να μην έχει εξερευνηθεί εδώ στην ερημιά που βρίσκεται.
Απ΄ εδώ ατενίζεις τη μεγαλοπρέπεια όλο του Λυβικού που βρίσκεται στα πόδια σου. Γυρίσαμε πίσω και συνεχίσαμε για Αγ Ιωάννη. Τώρα ο ήλιος χτυπά πάνω μας, ευτυχώς ακόμα είναι πρωί.
Ανεβαίνουμε μια πλαγιά κατεβαίνουμε μια άλλη, βρισκόμαστε στην έξοδο ενός μικρού φαραγγιού που καταλήγει στη θάλασσα σχηματίζοντας μια μεγάλη παραλία. Εδώ κοντά βρίσκεται ένας αναρριχητικό πεδίο, μαθήματα για αρχάριους κ.λ.π. Μετά από 45 ακόμη λεπτά από το σπήλαιο του Α. Αντωνίου, φτάσαμε στο χωριό Αγ. Ιωάννης. Βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα και έχει μια μικρή παραλία. Το χωριό δεν κατοικείται τον χειμώνα, βρίσκεται ακριβώς κάτω από τα Καπετανιανά που τα σπίτια του ίσα-ίσα διακρίνονται απ΄εδώ στην κορυφή του βουνού. Δεν υπάρχει εύφορο έδαφος για καλλιέργειες, τα τελευταία χρόνια κτίστηκαν μερικές όμορφες παραθεριστικές κατοικίες και προστίθηκαν στις παλιές των βοσκών. Στη μια πλευρά όμως της παραλίας είδαμε μεγάλες οικοδομικές εργασίες. Το ερημικό τούτο μέρος της Κρήτης «αξιοποιείται» κι΄ αυτό. Μπαίνουμε στο χωριό δεν βλέπουμε ψυχή. Οκτώβριος όπως προανέφερα, το είχαν εγκαταλείψει. Τελικά μέσα σ’ ένα ωραιότατο κήπο ενός νεόχτιστου σπιτιού βλέπουμε ένα άτομο που μας ενημέρωσε στα αγγλικά πως θα πάμε στο εκκλησάκι. Ήταν Γάλλος ο μόνος μόνιμος κάτοικος του χωριού…Το εκκλησάκι βρισκόταν στην άλλη πλευρά. Αποτελούσε μέρος παλιού μοναστηριού. Ήταν κτισμένο σε μια πλαγιά μέσα σε σπηλιά. Ανακαινίστηκε και φιλοτεχνήθηκε με εσωτερικές και εξωτερικές αγιογραφίες το 1360 σύμφωνα με το επιγραφή, από τους αυτοκράτορες Ιωάννη και Ελένη Παλαιολόγου.
Βρήκαμε μια βρυσούλα και δροσιστήκαμε, το μοναδικό καφενείο στο χωριό κλειστό.
Πήραμε το ίδιο μονοπάτι της επιστροφής και φτάνοντας στο μοναστήρι μια άλλη πινακίδα μας οδήγησε σ΄ ένα κοντινό σπήλαιο που χρησιμοποιούταν από τους αγίους Παρθένιο και Ευμένιο πριν κτίσουν το μοναστήρι Κουδουμά. Μετά από όλη αυτή την ταλαιπωρία το μπανάκι στη καθαρή θάλασσα με το μαύρο βότσαλο ήταν αγαλλίαση.
Στην επιστροφή μας για Ηράκλειο πήραμε το σωστό δρόμο. Δηλαδή από το οροπέδιο προς το χωριό Στέρνες, μετά Μοίρες και Ηράκλειο, Ο δρόμος μέχρι τις Στέρνες, πριν τρία χρόνια ήταν υπό κατασκευή, αρκετά φαρδύς αλλά γεμάτος χώματα, τόσα πολλά που γίνηκε αγνώριστο το αυτοκίνητο. Μπαίνοντας στο χωριό που άρχιζε η άσφαλτος είχε τα χάλια του. Ευτυχώς στο βενζινάδικο εκεί που είχε και πλυντήριο, βλέποντας μας ο βενζινοπώλης κατάλαβε από πού ερχόμασταν και μας έκανε δώρο ένα γρήγορο πλύσιμο.
Οι εντύπωσεις μας από αυτή τη βόλτα, ήταν το πράσινο που υπάρχει σ΄ αυτό το κομμάτι των άγονων Αστερουσίων, που είναι το μοναδικό των βουνών της περιοχής, το θαυμάσιο κλίμα και ο καθαρός υγιεινός αέρας, μακριά από τη μόλυνση. Η απόλυτη ησυχία, μετά που σκοτείνιασε σ΄ αυτό το απόμακρο κομμάτι της γης, ο έναστρος ουρανός που εδώ νομίζεις ότι βρίσκεται πολύ κοντά σου, και που δεν χορταίνεις να τον βλέπεις, όλα αυτά σε ξαφνιάζουν και σου υπενθυμίζουν ότι κάτι άλλο υπάρχει έξω από κει που ζούμε με τα καθημερινά τα συνηθισμένα.

 

[soudianos]

Αγιοφάραγκο, Αστερούσια όρη

Νωρίς το πρωί αναχωρούμε από Ηράκλειο δυο οικογένειες με παιδάκια. Προορισμός το Αγιοφάραγκο, στο νότιο μέρος του νομού Ηρακλείου.
..............................................................................................
Εντύπωση όμως μου έκανε μια τσάντα με φρούτα που υπήρχε σε μια γωνιά της εκκλησίας. Ο τελευταίος ερημίτης έζησε μέχρι το 1950 σύμφωνα με τις πληροφορίες. Υπάρχει λοιπόν κάποιος ακόμη εδώ;
................................................................................................................

Πράγματι η τσάντα με τα φρούτα ήταν για κάποιο ερημίτη που ακόμα υπάρχει στο Αγιοφάραγκο.

Επισκέπτεται μερικές φορές το νοσοκομείο ΠΑΓΝΗρακλείου, όπου ζητά θεραπεία από τις κακουχίες καθότι συνεχίζει να κοιμάται πάνω σε πέτρα.
Είναι βιβλική μορφή όπως με πληροφορούν, ηλικίας γύρω στο 60-70 χρονών.

 

[rethimno]

Αγιοφαραγκο ειχα παει πολυ μικρη αλλα δεν θυμαμαι τιποτα......περιμενουμε την αφηγηση σου....